ตอนที่ 45
จากที่เมื่อวานศตคุณได้ก่อเรื่องขึ้นโดยการเอาตัวเองไปเสี่ยงกับพ่อเลี้ยงมนัส วันนี้พ่อเลี้ยงอาทิตย์ก็เลยโทรศัพท์เรียกทุกคนมาคุยกัน เนื่องจากสถานการณ์มันเปลี่ยนทิศทางไปแล้ว
ทั้งพายัพ อาโป ปริวัฒน์ คณิน และมีเมฆาพ่วงมาด้วยอีกคนมารวมตัวกันในเวลาที่ไล่เลี่ยกันในห้องหนังสือของพ่อเลี้ยงที่เป็นส่วนตัวที่สุด
พอฟังเรื่องทั้งหมดจากปากพ่อเลี้ยงอาทิตย์แล้ว ทุกคนก็จ้องร่างบางเป็นตาเดียวด้วยความไม่พอใจ...
ไม่พอใจเพราะเป็นห่วง...
“ทำแบบนี้มันอันตรายมากเลยนะหมู มึงโง่หรือเปล่าวะ” คณินว่าเพื่อนเสี่ยงเครียด
“ใช่...น้องหมูอย่าประมาทพ่อพี่เลยดีกว่านะ” ขนาดคนที่เป็นลูกชายของพ่อเลี้ยงมนัสยังเห็นด้วยกับคณิน เพราะเขารู้มาตั้งแต่จำความได้แล้วว่าพ่อตนเองเป็นยังไง
เมฆาไม่เคยมองว่าสิ่งที่พ่อของตนทำมันเป็นสิ่งที่ดี...
“ขอโทษนะครับ”
“เฮ้อ...เอาเถอะ จะมาพูดตอนนี้ก็ไม่มีไรเปลี่ยนแปลงได้ แล้วฉันก็คิดว่าสิ่งที่หมูทำถูกต้องแล้วนะ ถ้าจะเอาลูกเสือก็ต้องเข้าถ้ำเสือ พ่อเลี้ยงมนัสมันชอบน้องหมูใช่ไหม ก็แค่ทำให้มันหลงน้อง มอมเหล้าแล้วก็ล้วงเอาความจริงจากปากมาก็เท่านั้น” อาโปเสนอ ซึ่งอาทิตย์หันขวับไปมองเพื่อนทันที
“ไม่เอา!”
“ได้ไงอาทิตย์ มาถึงขนาดนี้แล้วก็ต้องทำให้สุด”
“ไม่ได้...ฉันหวง”
“โอ้ย!! ก็แค่มอมเหล้าพ่อเลี้ยงมนัส ไม่ใช่ให้มอบเหล้าตัวเองสักหน่อย”
“แต่คนของพ่อเลี้ยงมนัสล่ะอาโป ไม่ใช่เรื่องง่ายนะ” ปริวัฒน์พูดขึ้น ซึ่งมันเป็นจุดอ่อนขนาดใหญ่ที่คนๆ เดียวจะจัดการได้
“เรื่องนั้นไม่ต้องเป็นห่วงครับ เดี๋ยวผมจะคอยช่วยและดูแลน้องหมูเอง” เมฆาพูดขึ้นด้วยสีหน้านิ่งๆ เรียกความสนใจจากทุกคนให้หันไปมองหน้าทันที
“จะดีเหรอเมฆ”
“ผมปล่อยให้พ่อทำผิดมาเยอะแล้วครับ...ทั้งทำร้ายคนบริสุทธิ์ แย่งที่ทำมาหากินของคนอื่น ทำสิ่งผิดกฎหมาย เวลาที่ผมอยู่ที่บ้าน ผมรู้สึกอยู่ตลอดเลยว่าในขณะที่พวกผมสุขสบาย แต่หลายๆ คนที่พ่อผมไปขู่ซื้อที่มากำลังทุกข์ทรมานเพราะไม่มีที่จะอยู่ ผม...อยากจบเรื่องนี้”
“แม้ว่าพ่อของนายจะเข้าคุกหรืออาจจะมีโทษหนักกว่านั้นงั้นเหรอ?” พ่อเลี้ยงอาทิตย์ถาม
“ผมอาจจะเป็นลูกอกตัญญูในสายตาของพ่อ...แต่นี่คือสิ่งที่ถูกต้องแล้วล่ะครับ จริงๆ แล้วพ่อน่าจะเก็บหลักฐานตอนที่สั่งให้ยิงพ่อเลี้ยงตะวันเอาไว้...แล้วคนที่ยิงก็น่าจะเก็บหลักฐานเอาไว้อยู่ ตอนนั้นผมยังเด็ก แต่จำได้ดีว่าผมเคยได้ยินพ่อสั่งให้ผู้ชายคนสองคนไปลอบยิงพ่อเลี้ยงตะวัน...แล้วก็มาหาพ่อที่บ้าน พ่อให้เงินไปก้อนหนึ่ง ผมแอบเดินตามพวกเขาไป เขายืนกดโทรศัพท์แล้วยิ้มให้กัน จากนั้นผมก็ไม่เคยเห็นสองคนนั้นอีกเลย ผมคิดว่าเขาน่าจะบันทึกเสียงตอนที่พ่อผมสั่งเอาไว้ หรือไม่ก็อาจจะมีเป็นคลิปวิดีโอเลยก็ได้” เมฆาเล่าเรื่องราวที่ตนเก็บมันเอาไว้มาตลอดหลายปีให้ครอบครัวศักดินนท์ที่ขึ้นชื่อว่าถูกพ่อของเขาจองเวรมาตลอด
ในขณะที่เล่า เมฆาสีหน้าไม่สู้ดีนักและแทบจะไม่กล้าสบตากับพ่อเลี้ยงอาทิตย์และคณินเลย
รู้สึกผิด...ที่รู้ดีแก่ใจว่าพ่อของตนฆ่าพี่ชายของพ่อเลี้ยงอาทิตย์ ฆ่าพ่อของคนที่ตนรัก
“รู้ไหมว่าสองคนนั้นหน้าตาเป็นยังไง ชื่ออะไร” ปริวัฒน์ถาม
“ผมไม่ทราบหรอกครับ ผมเด็กมาก...แต่คิดว่าพ่อเก็บข้อมูลของสองคนนั้นเอาไว้อยู่ ทั้งที่อยู่และเบอร์ติดต่อ เพราะผมเองก็เชื่อว่าพ่อต้องเรียกใช้งานสองคนนั้นอยู่แน่ๆ เพียงแต่ผมไม่เคยเห็นก็เท่านั้น”
“แล้วจะแน่ใจได้ยังไงว่าพ่อเลี้ยงมนัสจะมีข้อมูลอยู่” พายัพถามขึ้นมาบ้าง
“พ่อจะมีห้องลับๆ อยู่ในห้องนอนห้องหนึ่ง ในนั้นพ่อห้ามให้คนอื่นเข้าไปเด็ดขาด เวลาแม่บ้านทำความสะอาดพ่อก็จะอยู่คุมด้วย พ่อไม่ใช่คนหวงสมบัติ ผมก็เลยคิดว่าในนั้นต้องมีข้อมูลลับเยอะมากแน่นๆ ประตูเข้าห้องยังต้องใส่รหัสเลยครับ ผมเองก็ไม่เคยได้เข้าไป”
“งั้นก่อนอื่นจะต้องเข้าห้องนั้นให้ได้”
“ยังไงวะไอ้วัฒน์”
“ต้องมีรหัสเข้าอยู่ดี ทางที่ดีก็ให้หมูมอมเหล้า ถามทั้งรหัส ถามทั้งเรื่องคดีนั่นแหละ บันทึกเสียงไว้ ส่วนเอกสารก็ค่อยเป็นตัวมัดตัวอีกที...” อาโปยังคงแนะนำวิธีเดิม
ศตคุณเห็นด้วยนะแต่ไม่กล้าแสดงความคิดเห็นเท่าไหร่นัก
“อืม...กูเห็นด้วยนะ” ปริวัฒน์ว่า “เพราะเราไม่รู้ว่าจะตามมือปืนสองคนนั้นได้หรือเปล่า ทางที่ดี...มีอะไรก็เอาให้หมดนั่นแหละ เพราะพ่อเลี้ยงมนัสยุ่งเกี่ยวกับสิ่งผิดกฎหมายหลายอย่างด้วย”
“เฮ้อ...งั้นก็ได้”
“งั้นก็วางแผนกัน...”
พ่อเลี้ยงอาทิตย์ไม่ได้ให้ความร่วมมือในการวางแผนเท่าไหร่นัก เพราะแผนที่ว่าคือการส่งให้แฟนเด็กของตนเข้าไปหว่านเสน่ห์พ่อเลี้ยงมนัส และมอมเหล้า ซักไซ้ความจริงจากปาก...
“มันมีอยู่สองทาง คือสำเร็จกับโดนจับได้ หมูต้องทำยังไงก็ได้ให้พ่อเลี้ยงมนัสไว้ใจ...เชื่อใจ ที่แน่ๆ คือทำให้หลงไปเลย เดี๋ยวพี่เทรนเอง”
“เฮ้ย!!!/ห๊ะ!!!”
พ่อเลี้ยงอาทิตย์กับพายัพอุทานขึ้นมาพร้อมกันเมื่อได้ยินประโยคนั้นจากอาโป ซึ่งร่างโปร่งก็มองหน้าทั้งสองคนเป็นเชิงถามว่าจะเอาไง...อยากมีเรื่อง?
“เอาน่า...เพื่องานอ่ะมึง” ปริวัฒน์เกลี้ยกล่อมเพราะเพื่อนรักทั้งสองเริ่มจะชักสีหน้าไม่พอใจ
พ่อเลี้ยงอาทิตย์หวงคนรักถ้าหากว่าจะต้องไปทำท่าทางยั่วยวนพ่อเลี้ยงแก่ตัณหากลับนั่น กลัวคนรักจะถูกแตะเนื้อต้องตัว...ส่วนพายัพเองก็หวงที่คนรักของตนจะต้องมาสอนอะไรแบบนั้นให้กับศตคุณ ซึ่งมันจะไม่ได้มีแค่เขาที่เห็นมุมนั้นของคนรักแล้ว ยังมีศตคุณอีกด้วย...
ผู้ชาย ศักดินนท์ ขี้หวงกันทั้งหมดนั่นแหละ รวมทั้งคณินด้วย...
“ถ้ามันล่มนะ กูฆ่าพวกมึงทั้งหมดแน่” อาทิตย์ชี้หน้าคาดโทษเอาไว้
“เอาน่า เวิร์กที่สุดแล้วบอกเลย”
“เหอะ! เก็บเมียมึงไปดิ๊พายัพ กูรำคาญ”
“อาทิตย์!!”
“อาโป!!”
ทั้งสองคนเริ่มจะวางมวยกันแล้ว แต่ปริวัฒน์ก็ลุกขึ้นห้ามทัพได้ก่อน
“หยุด!!! สามัคคีกันหน่อยดิวะ ค่อยทะเลาะกันหลังงานเสร็จได้ไหม ขอร้องล่ะ”
“เออ!!!” ทั้งสองตอบเสียงห้วน ก่อนจะหันหน้าหนีกัน ทำเอาพายัพกับปริวัฒน์ส่ายหน้าไปมาอย่างระอา ส่วนศตคุณ คณินและเมฆาก็ได้แต่มองผู้ใหญ่สามคนเถียงกันไปมากันเงียบๆ
ก็เป็นมิตรภาพที่ดี...ล่ะมั้ง
...
...
...
“ไม่คิดว่านายจะมาหาฉัน” แม้จะถามแบบนั้นแต่ใบหน้าของพ่อเลี้ยงมนัสก็เต็มไปด้วยความพึงพอใจที่ได้เห็นดวงหน้าหวานสวยของศตคุณในวันนี้
ร่างบางยิ้มหวานให้ก่อนจะตอบเสียงหวาน
“พ่อเลี้ยงอาทิตย์ไปกรุงเทพฯน่ะครับ...เขตมันก็ไม่อยู่ ‘ติดแฟน’ ผมก็เหงา เลยแอบออกมาหาพ่อเลี้ยงดีกว่า เผื่อได้ค่าขนมกับทุนการศึกษาเพิ่ม” ศตคุณรู้สึกกระดากปากมากที่ต้องมาพูดอะไรแบบนี้แต่เขาก็ทำตามที่อาโปสอนทุกอย่าง พูดตามสคริปที่เขียนเป๊ะๆ
ร่างบางทำออกมาได้ดีมาก...ดีสุดๆ ดีจนคนที่ฟังผ่านเครื่องดักฟังอยู่ถึงกับกัดฟันกำหมัดอย่างอดกลั้น จนเพื่อนสนิททั้งสองไม่กล้าจะพูดด้วยเท่าไหร่นัก
“ฮะๆ ได้สิ ถ้านายเป็นเด็กดีของฉัน อยากได้ค่าขนมเท่าไหร่ ฉันให้ได้หมด”
“ใจดีจัง”
“ว่าแต่จะอยู่ถึงกี่โมงน่ะ”
“ผมค้างได้ไหมครับ” ถามออกไปแล้วส่งสายตาเชิญชวนอย่างที่ได้ร่ำเรียนมาให้พ่อเลี้ยงมนัส ซึ่งร่างบางก็เห็นท่าทีของพ่อเลี้ยงมนัสที่แสดงออกมาอย่างชัดเจนว่าพึงพอใจเขามาก
สายตาที่ส่งกลับมาทั้งหื่นกามและหยาบโลน ศตคุณพยายามคิดถึงสายของพ่อเลี้ยงอาทิตย์เพื่อที่ตัวเองจะได้รู้สึกดีมากกว่าตอนนี้
“อ่า...ได้สิเด็กน้อย แล้วอาทิตย์มันไม่สงสัยหรือไง”
“พ่อเลี้ยงไม่อยู่ เขตก็ไม่อยู่ ผมก็เลยบอกคนในบ้านเอาไว้ว่าจะไปค้างบ้านเพื่อน”
“ดีมาก...”
“เมื่อครั้งก่อนผมเห็นเหล้านอกเยอะแยะเลย ดื่มด้วยได้ไหมครับ”
“หืม? ก็เอาสิ...ฉันก็อยากจะดื่มมันกับนายเหมือนกัน คงจะร้อนแรงดี”
ศตคุณได้แต่ยิ้มหวานไปให้ แม้ในใจอยากจะตะโกนใส่หน้า ด่าให้ยับแค่ไหนก็ตามที
ช่วงเย็น
ศตคุณร่วมโต๊ะอาหารกับพ่อเลี้ยงมนัสกันสองคน แล้วก็ย้ายไปนั่งดื่มกันในห้องนั่งเล่น ซึ่งศตคุณยอมรับเลยว่าทั้งชีวิตนี้แตะแอลกอฮอล์อยู่สองครั้ง และแต่ละครั้งมีคณินอยู่ด้วย
ทั้งสองนั่งคุย นั่งดื่มกันอยู่สักพักใหญ่ๆ ก่อนเพราะศตคุณไม่อยากทำแบบเร่งรีบจนดุน่าสงสัย ไม่งั้นพ่อเลี้ยงมนัสอาจจะรู้ตัวได้...
“พ่อเลี้ยงสามารถดื่มทั้งแก้วเลยได้หรือเปล่าครับ เพียวๆ เลย ผมเคยเห็นพ่อเลี้ยงอาทิตย์ยกทั้งแก้วมาแล้ว แต่ไม่เมาเลย” ศตคุณจิบเหล้าในแก้วตัวเองนิดๆ ก่อนจะถามร่างใหญ่ยิ้มๆ
พี่อาโปบอกว่าคนที่มันชอบเอาชนะกันน่ะ เรื่องศักดิ์ศรีนี่คือเรื่องใหญ่เลย
“ฉันก็ทำได้ ไม่เมาด้วย คอฉันแข็งจะตายไป ดูนะ...” ว่าแล้วก็ยกดื่มรวดเดียวจนหมด ขนาดที่ศตคุณยังแอบทำหน้าลุ้นเพราะแค่เขาจิบความขมก็แล่นไปทั้งลิ้นด้วยความไวแล้ว นี่ล่อทั้งแก้ว...ไม่เมาก็ให้มันรู้ไป
“เก่งจังเลยครับ...”
“ใช่ไหมล่า...ฉันจะกินอีกแก้วให้ดู อึก เพราะฉันเก่งกว่าไอ้อาทิตย์” พ่อเลี้ยงมนัสยกที่ศตคุณรินให้ขึ้นดื่มอีกแก้ว ใบหน้าหยาบแดงกล่ำเพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์ ศตคุณยกยิ้มออกมาอย่างพอใจ
คนอะไร...จะหลอกง่ายขนาดนี้วะ
ถึงว่าล่ะ...รอบคอบกับทุกเรื่องอย่างเรื่องเลวๆ ชั่วๆ แต่เรื่องหื่นๆ นี่ไม่เคยคิดรอบคอบเลย...
มนัสหลงความสวยของศตคุณมากขนาดที่เชื่ออย่างสนิทใจเลยว่าศตคุณไม่คิดร้ายกับตนและพร้อมจะเลือกคนที่ให้ผลประโยชน์ดีกว่า...ตอนที่ดื่มๆ กันนั้น เจ้าของไร่สมรชัยจึงสั่งห้ามลูกน้อง คนใช้ทุกคนเข้ามายุ่มย่ามภายในบ้านอย่างเด็ดขาดเพราะต้องการใช้เวลากับศตคุณสองคน
ร่างบางถึงได้ทำอะไรๆ ง่ายขึ้น
“ทำไมพ่อเลี้ยงถึงไม่ชอบพ่อเลี้ยงอาทิตย์ล่ะครับ” ศตคุณถามชายอายุมากที่ตอนนี้เมาคอพับอยู่ใกล้ๆ
“ก็เพราะว่า...อึก มานคือสากดิโนน...” เสียงยานคางไปหน่อย แต่ก็รู้เรื่องล่ะนะ “พ่อของพวกมาน โกง อึก พ่อของช้าน…”
ศตคุณตั้งใจฟังเป็นอย่างดี
“ว้า...แย่จังเลยนะครับ”
“จนพ่อ...อึก ฆ่า...ตัวตาย อึก” แม้จะเล่าในขณะที่ตัวเองกำลังเมา ศตคุณยังรู้สึกได้ถึงความแค้นของพ่อเลี้ยงมนัสยามที่พูดเรื่องในอดีตที่ตนเองเข้าใจ
“อ่า...เสียใจด้วยนะครับ” อันนี้ไม่ใช่บท แต่เป็นความรู้สึกจริงๆ ของศตคุณที่เห็นใจในการสูญเสียคนที่รักไป เขาเข้าใจความรู้สึกของพ่อเลี้ยงมนัสนะ แต่พ่อเลี้ยงใช้วิธีผิด...ผิดจนไม่น่าให้อภัย
ฆ่าคน...แย่งที่...ทำสิ่งผิดกฎหมาย...
“เฮอะ!! ช้านก็เลย...สั่งให้อ้ายอ๊อด...อ้ายเอิบ อึก...ไปฆ่าไอ้ตะวัน! ฮ่าๆ แล้วมันก็ตาย ช้านหมดเสี้ยนหนามไปคนนึง แต่แล้ว...อึก อ้ายอาทิตย์มันก็มา...สากดิโนนยิ่งแต่เจริญเพราะมาน! ฉันเกลียด...”
ศตคุณเบิกตากว้างเมื่อพ่อเลี้ยงมนัสพูดออกมาเองโดยที่เขายังไม่ได้ถามเข้าไปในเรื่องนั้นเลย ร่างบางสั่นน้อยๆ ด้วยความหวาดกลัว...แต่ก็ต้องตั้งสติทำงานของตนต่อไป
มือปืนชื่ออ๊อดกับเอิบสินะ...
“ฉันจะฆ่าพวกมาน...ทุกคน และรายต่อไป...อ้ายอาทิตย์!”
“ร่ะ เหรอครับ”
“ช่าย...ที่ผ่านมา ช้านก็แค่ลอบยิงสั่งสอน....แต่ครั้งล่าสุด อึก มานมาหานช้าน...มาด่าช้านที่ช้านจับมือหมู...ช้านก็เลยส่งคนไปตามเก็บ...แต่มัน อึก ก็เสือกรอดไปได้!”
ศตคุณเอามือปิดปาก ไม่คิดเลยว่าที่พ่อเลี้ยงโดนยิงจะเป็นเพราะเขาเอง คิดถึงคนรักในใจแล้วก็อยากจะไปกอดให้แน่นๆ ให้สมกับความรักที่พ่อเลี้ยงอาทิตย์มีให้
“พ่อเลี้ยง...ไหวไหมครับ”
“หวายเซ่! แค่นี้สบายมาก เอิ้ก...”
“ให้ผมเรียกคนมาช่วยไหมครับ” ศตคุณถามพ่อเลี้ยงที่ตอนนี้คอพับไปแล้ว
“ม่าย...อยากคุยกับนายต่อ”
“อ่า...ครับ”
(ที่รัก...พี่ว่า พอได้แล้วมั้ง ตอนนี้ก็ได้หลักฐานมาแล้ว ออกมาได้แล้ว อยู่นานๆ พี่ไม่ชอบ) เสียงจากหูฟังสื่อสารดังขึ้นมา ศตคุณใส่มันไว้ตลอด แต่ไม่มีใครเห็นเพราะเขาปล่อยผมยาวของตัวเองบดบังเอาไว้ และยามที่ปลอดคน ศตคุณก็จะแอบคุยตอบกลับไปบ้าง
“อีกนิดนะครับ” กระซิบตอบกลับไป
(แค่สิบนาที!) เสียงพ่อเลี้ยงอาทิตย์เข้มมาก เดาได้เลยว่าอารมณ์ไหน
“ว่าแต่ที่นี่มีห้องลับอะไรไหมครับที่เหมือนในหนังอะไรแบบนี้น่ะครับ ผมเห็นที่นี่ตกแต่งสวยดูสไตล์ยุโรป ก็เลยคิดว่าต้องมีแน่ๆ เลย”
“จารู้ไปทามมาย...สอดแนมเหรอ”
เฮือก!!
ร่างบางสะดุ้งตกใจ มองพ่อเลี้ยงมนัสอย่างหวาดหวั่น
(ออกมา...หมู ออกมาเดี๋ยวนี้ ถ้ามันสร่างเมานี่แย่เลยนะ)
มันไม่เร็วขนาดนั้นหรอกน่า ก่อนจะซัดสองแก้วเพียวๆ เมื่อกี้ก็ดื่มมาก่อนหน้านั้นค่อนข้างเยอะเหมือนกัน เมายันเช้าเลยล่ะอีหรอบนี้น่ะ
“หึหึ...ถ้าเป็นหมู ช้านบอกก็ด้าย...”
ศตคุณตั้งใจรอฟังอย่างดี ก่อนจะยิ้มออกมาเมื่อเจ้าของบ้านบอก
“ห้องนอนนน...มีห้องเก็บเอกสารสามคาน อึก...จะเข้าไปดูไหมล่า ต้องส่ายรหัสน้า”
“อยากเห็นจังเลยครับ เปิดให้ดูหน่อยได้ไหมครับ”
“ด้ายซี่...หนึ่ง...สี่...แปด...สาม...สาม...เก้า อึก...ช้านบอกนายโคนแรกเลยน้าที่ร้าก...”
“จริงเหรอครับ ดีใจจัง...งั้นขอไปดูก่อนนะครับ แล้วจะกลับมาให้รางวัลนะครับ”
“ฮ่าๆ ฉันจารอรางวัลนะ...”
“ครับ...”
ศตคุณรีบเดินออกจากห้องนั่งเล่นแล้วตรงไปยังชั้นบนทันที เมฆาที่รออยู่แถวนั้นเห็นน้องก็รีบถามไถ่อย่างเป็นห่วง “ไม่เป็นไรนะหมู พ่อพี่ทำอะไรหรือเปล่า”
“ไม่ครับ...ผมได้รหัสแล้วนะครับ”
“จริงเหรอ งั้นไปเปิดกันเถอะ”
“ครับ...”
ทั้งสองคนเข้าไปในห้องนอนของพ่อเลี้ยงมนัส ก่อนที่เมฆาจะนำไปที่ห้องลับ ศตคุณก็กดรหัสที่จำได้อย่างไม่ลังเล ก่อนที่ประตูจะปลดล็อกให้พวกเขาเข้าไป ทั้งสองเปิดไฟห้องแล้วก็ช่วยกันค้นเอกสารต่างๆ ทันที...
ต่างคนต่างหาและดูอย่างเร่งรีบ แต่เอกสารทั้งหมด...ก็เป็นเรื่องทุจริตและผิดกฎหมายทั้งสิ้น ในขณะที่เขารวบรวมเอกสารที่จะนำออกไป ก็เห็นสิ่งๆ หนึ่งวางอยู่ในลิ้นชักโต๊ะอย่างดี จึงหยิบขึ้นมา เปิดดูด้านในก็เบิกตากว้าง...
“นี่มัน...”
“น้องหมู...พี่เจอ...เอกสาร...” ประโยคท้ายเบาลงเมื่อเห็นน้องกำลังอ่านสมุดคล้ายสมุดบันทึกขนาดใหญ่ในมือเล็กอยู่ เขาขยับไปใกล้เพื่อจะดูด้วย...
ทั้งคู่มองหน้ากันทันทีที่เห็นสิ่งที่ปรากฏอยู่ในมือของศตคุณ ด้านในติดรูปคนเอาไว้พร้อมกับกากบาดสีแดงที่รูปนั้น ส่วนด้านล่างมีข้อความดังนี้
ชื่อ...
วันตาย...
มือปืน อ๊อด เอิบ ลงวันที่ฆ่า...
สีหน้าของเมฆาซีดเผือด...มันคือบันทึกการฆ่า เพราะทั้งเล่มมีแต่คนที่ตายแล้วทั้งนั้น หนึ่งในนั้นมีตะวันอยู่ด้วย และหน้าสุดท้ายคือพ่อเลี้ยงอาทิตย์
จำนวนหน้ามันมีมาก...มากเกินยี่สิบคนอีก...
“พี่เมฆ...”
“พี่...พ่ะ...พี่โอเค ไม่เป็นไร พี่โอเค จะเอาเอกสารไหนไปบ้าง หยิบเลยครับน้องหมู แล้วก็รีบออกไปได้แล้ว ถ้าพ่อพี่รู้หรือคนของพ่อรู้จะซวยเอานะ”
เมฆาพยายามที่จะเข้มแข็งกลบเกลื่อนความอ่อนแอของตน บอกให้น้องรีบเก็บของ ซึ่งศตคุณก็ไม่อยากทำให้เมฆาลำบากใจมาก เก็บเอกสารที่สำคัญๆ ออกไปสามสี่ฉบับพร้อมกับสมุดบันทึกนั่นด้วย...
ร่างบางทำงานสำเร็จแล้ว...และออกจากไร่สมรชัยได้สำเร็จพร้อมๆ กับเมฆาที่ตอนนี้วิ่งไปกอดคณินทันทีที่เห็นหน้าคนรัก
“นี่ครับ...อาวัฒน์ หลักฐานทั้งหมดอยู่ในซอง และเล่มนี้ก็เป็น...”
“สมุดบันทึกฆ่า...โรคจิตใช้ได้ ทำเหมือนเป็นงานอดิเรกเลย” อาทิตย์ว่าแล้วแสยะยิ้มออกมา
“หลักฐานก็แน่นนะ ถ้าจะเอาดิ้นไม่หลุดก็ต้องจับมือปืนมาให้ได้...เรื่องนี้กูว่าไม่น่ามีปัญหานะ ถามคนในวงการเดียวกันก็น่าจะรู้ หลังจากวันนี้กูจะส่งตำรวจมาคุ้มกันพวกมึงนะ” ปริวัฒน์บอก อาทิตย์โอบไหล่บางของคนรักเอาไว้ก่อนจะพยักหน้าเบาๆ
“อาวัฒน์...พ่ะ พ่อโทษหนักไหมครับ” เมฆาถามด้วยความหวัง ตาแดงก่ำเหมือนจะร้องไห้
“แค่คดีเดียวคือจ้างวานฆ่า แล้วเหยื่อก็ยี่สิบกว่าคนแบบนี้ โทษสูงสุดครับ...ประหารชีวิต”
“ฮึก...” เมฆาหันไปซบอกแกร่งของคณินแล้วปล่อยน้ำตาออกมาอย่างอดกลั้นไว้ไม่อยู่ มือแกร่งลูบผมของคนรักเบาๆ อย่างปลอบใจ แม้ว่าดวงตาของคณินจะฉายแววดีใจ แต่มันก็มีแววตาของความเสียใจปนอยู่ด้วย
ดีใจที่จะจับคนที่ฆ่าพ่อเขาไปลงโทษได้เสียที และเสียใจที่ต้องทำให้เมฆาเจ็บปวด...ไม่มีใครเข้าใจความรู้สึกสูญเสียได้ดีเท่าคณิน...และเป็นเขาเองที่ทำให้คนที่ตนรักต้องมาประสบกับความรู้สึกเดียวกัน...
อาทิตย์ ศตคุณ พายัพ ปริวัฒน์ มองภาพด้วยความสงสารจับใจ...
ใกล้จบแล้วจ้าเรื่องนี้ ก็น่าจะลงจบก่อนที่จะเปิดเทอมอยู่นะ รึเปล่า ดูอีกที 5555 ยังไงก็เม้นท์ให้ยูกิด้วยนะคะ จะได้มีกำลังใจในการอัพต่อไง
มีอะไร พูดคุยกับยูกิได้ที่แฟนเพจเลยนะคะ
https://www.facebook.com/sawachiyuki/ 
หัวข้อ: [ครอบครัวศักดินนท์] ☀ พ่อเลี้ยงอาทิตย์ ☀ [Mpreg] {19/11/61} ➡ ตอนพิเศษ5 {จบแล้ว} (อ่าน 371729 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก