พระลักษณ์
Writer : Tan-Yung0209
File : 04
เวลาผ่านไปร่วมเกือบสองอาทิตย์จากเหตุการณ์นั้น ภายในช่วงหนึ่งเดือนที่ว่านี้พี่ทศก็ไม่ได้มายุ่งกับพี่ดาหรือแม้แต่ผมอีกและได้ยกหนี้ของพวกเราโดยที่ป้าบัวและพี่รามไม่รู้ว่าทำไมอยู่ๆเจ้าหนี้ถึงไม่เอาเงินของพวกเราสักบาทเดียว มีเพียงผมกับกับพี่ดาที่ได้เก็บความลับเอาไว้
"ลักษณ์...พอจะรู้ไหม? ว่าดาเป็นอะไร" พี่รามถามผมที่นั่งอยู่คนเดียวที่สวนเล็กๆหลังบ้าน
"ทำไมเหรอครับ?" ผมถามกลับไปสีหน้าปกติทั้งที่ใจรู้ดีว่าพี่ดาเป็นอะไร?
"ดาดูเศร้าไม่ค่อยพูดค่อยจา ลักษณ์พอจะรู้อะไรบ้างไหม?"
"ละ...ลักษณ์ไม่รู้ครับ ลักษณ์เองก็ไม่กล้าถามอะไรพี่ดา" ผมตอบเสียงแผ่วโกหกไม่เต็มปาก
"อืม...ถ้ารู้อะไรก็บอกพี่ด้วยนะลักษณ์" พี่รามสั่งผม ผมเองก็พยักหน้ารับ พี่รามก็ยิ้มออกมาสงสัยคงจะสบายขึ้นมาบ้าง
"เอ่อ พี่รามครับ พรุ่งนี้ผมต้องไปเข้าค่ายรับน้องพี่รามไปส่งผมที่มหาลัยได้ไหมครับ?" ผมถามพี่ราม เมื่อนึกขึ้นมาได้ว่าต้องไปเข้าค่ายเลยคิดว่าจะให้พี่รามไปช่วยถือกระเป๋า
"จะให้พี่ช่วยถือกระเป๋าใช่ไหม?" พี่รามรู้ทัน มือก็เขกมะเหงกหน้าผากผมไม่หนักมาก
"อู๊ย!!" ผมแกล้งร้องออกมาจนพี่รามหมั่นไส้จะเขกผมอีกรอบ
"พอแล้ว ไม่เอาแล้ว...พรุ่งนี้พี่รามไปส่งลักษณ์นะครับ"
"ได้สิ...ว่าแต่ทศกัณฐ์ไปด้วยไหม?" พี่รามตอบตกและถามถึงบุคคลที่ผมเกลียดมากที่สุดในชีวิต
"ลักษณ์ไม่รู้ครับว่าพี่ปีสี่เขาจะไปด้วยไหมเพราะที่รู้ก็มีปีสองเป็นหลักน่ะครับ"
"ถ้าทศกัณฐ์ไปด้วย ลักษณ์ต้องอยู่ห่างๆนะ พี่ไม่ค่อยไว้ใจมันพี่กลัวว่ามันจะมาทำอะไรดากับลักษณ์" คำพูดของพี่รามก็เหมือนลูกธนูที่ปักกลางอกพอดี สิ่งที่พี่รามกลัวมันเกิดขึ้นแล้วผมอยากพูดประโยคนี้ออกไป อยากระบายออกให้รู้ การที่เก็บซ่อนความลับ ความรู้สึก มันเป็นอะไรที่ทรมานที่สุด
"ถึงพี่รามไม่บอกลักษณ์ก็ไม่คิดจะไปเข้าใกล้อยู่แล้ว"
"ดีมาก" พี่รามพูดออกมาทั้งรอยยิ้มมือก็บีบแก้มผมเป็นการหยอกล้อจนผมชะงักไปเล็กน้อยก่อนที่ความขวยเขินจะเข้ามาแทน
"ทำไมหน้าแดงแบบนี้เนี่ย?" พี่รามถาม ใบหน้าหล่อโน้มเข้ามาใกล้ผมแล้วก็จ้องแก้มของผมที่กำลังขึ้นสีเรื่อยๆ
"ก็พี่รามบีบแก้มลักษณ์แรงนี่นา" ผมแถข้างๆคูๆ หวังว่าพี่รามคงจะเชื่อ
"โอ๋เอ๋ พี่ขอโทษ...ไม่โกรธพี่นะครับ"
"ครับ ลักษณ์ไม่โกรธพี่ราม" ผมยิ้มกว้างออกมาและดูเหมือนว่าพี่รามจะหน้านิ่งไปชั่วครู่ก่อนจะพูดกับผมว่า
"อย่าไปยิ้มแบบนี้ให้ใครเห็นล่ะ เดี๋ยวคนมาจีบพี่จะคัดคนไม่ทัน"
"ไม่มีใครสนลักษณ์หรอกครับและต่อให้มีลักษณ์ก็ไม่สน" เพราะว่าลักษณ์มีพี่รามในหัวใจอยู่แล้ว
"ถ้ามีบอกพี่นะ พี่จะช่วยดูให้" พี่รามเอ่ย ผมอยากจะบอกให้พี่รามส่องกระจกเพื่อจะได้รู้ว่าคนที่ผมรักคือใคร
"ขอบคุณครับ..อ่อ พี่รามวันนี้พี่รามต้องไปทำรายงานที่บ้านพี่สุนี่ครับ"
"เออ...จริงด้วย พี่ไปก่อนนะฝากดูแลป้าบัวกับดาด้วย" พี่รามสั่งผมก่อนจะรีบวิ่งออกไป ผมเองก็เดินเข้าบ้านก็เห็นป้าบัวกำลังอ่านหนังสือธรรมะเรียกได้ว่าหลังจากเป็นหนี้พนัน ป้าบัวก็หันหน้าเข้าพระธรรมไปเลย พอเห็นว่าป้าบัวคงต้องการสมาธิผมก็เลยเดินขึ้นบันไดช้าฟเพราะบ้านเป็นบ้านไม้การจะเหยียบย่างบันไดให้เกิดเสียงเบาที่สุดมันนับว่ายากพอควร
'ก็อก..ก็อก'
ผมเคาะประตูห้องนอนพี่ดาแต่ก็ไม่มีเสียงตอบรับ ผมเลยลองหมุนลูกบิดประตูก็พบว่าประตูไม่ได้ล็อกจึงตัดสินใจเปิดประตูเข้าไปแต่ผมก็ต้องหยุดเดินขาทั้งสองข้างมันชาไปหมดเมื่อได้เห็นหญิงสาวที่ผมรักที่สุดตามแขนตามขามีรอยแดงเป็นเส้นยาวๆจากการข่วน ร่างการที่มีทรวดทรงจนใครก็อิจฉากลับพ่ายผอม หน้ารูปไข่ที่สวยจนใครก็หันมามองตอนนี้กลับซีดเซียว ใต้ตาดูบวมช้ำ ขอบตายังคงมีหยาดน้ำตาคลอเบ้า
"พี่ดา..." ผมเรียกพี่สาวที่นั่งเหม่อลอยอยู่บนเตียง พี่ดาเหลือบมองผมช้าๆก่อนจะร้องไห้และตบตีตัวเอง
"พี่ดาหยุด!!...หยุดนะครับ" ผมเข้ารวบกอดพี่ดาปากก็ร้องห้ามให้พี่ดาหยุดทำร้ายตัวเอง
"พี่มันสกปรก...ลักษณ์..พี่สกปรก...ฮือ..อ" พี่ดาร้องไห้ออกมา ใบหน้าซุกที่อกผมแขนก็กอดผมเอาไว้แน่น น้ำเสียงที่คอยพร่ำบอกว่าสกปรกของพี่ดาบ่งบอกได้ดีว่าพี่ดาเจ็บปวดใจแค่ไหน
"พี่ดาไม่สกปรก..สำหรับลักษณ์พี่ดายังคงเป็นพี่สาวที่แสนดีของลักษณ์เสมอ"
"พี่ไม่สกปรกสำหรับลักษณ์แต่สำหรับคนที่พี่รักล่ะ?...พี่มันก็สกปรกอยู่ดี" พี่ดาพูดต่อ ผมรู้ว่าพี่ดารักพี่รามคงอยากเป็นของพี่รามเพียงคนเดียวพอเจอเรื่องแบบนี้พี่ดาคงจะหัวใจแตกสลาย
"ถ้าคนรักกันต่อให้เจอเรื่องร้ายแรงก็ต้องผ่านไปด้วยกันได้ เรื่องพี่ดากับผู้ชายคนนั้น พี่ดาไม่ได้อยากให้เกิด พี่ดาไม่เต็มใจอย่างไรพี่รามก็ต้องเข้าใจ"
"ลักษณ์...รู้เรื่องพี่กับพี่รามเหรอ?" พี่ดาเงยหน้ามองผม ให้ตายเถอะผมดันหลุดปาก ผมว่าจะไม่พูดอะไรแต่พี่ดาก็ส่งสายตาคาดคั้นจนสุดท้ายผมก็พยักหน้าเป็นคำตอบ พี่ดาถึงกับน้ำตาไหลพราก
"ฮือ..อ...ลักษณ์..รังเกียจไหมที่พี่น้องคบกันเอง" พี่ดาถามเล่นเอาผมสะอึกไปเลย
"ไม่ครับ...ถึงพวกเราจะมีสถานะเป็นพี่น้องแต่เราก็เป็นเด็กที่ป้าบัวเก็บมาเลี้ยงเราก็ไม่ใช่พี่น้องร่วมสายเลือด" ผมตอบออกไปเพราะผมเองก็รักพี่รามเกินคำว่าพี่น้องไปแล้วเหมือนกัน กลับมาที่พี่ดาที่พอผมพูดออกมาก็ยิ้มออกแต่เป็นรอยยิ้มที่แสนเศร้า
"แต่พี่คงจะไม่ได้เป็นสีดาของพระรามได้แล้วเพราะพี่...ฮือ..อ..ฮึก..ก..."
"พี่ดาร้องไห้เต็มที่เลยนะครับ ร้องกับลักษณ์ให้พอ พรุ่งนี้เราเริ่มต้นกันใหม่เรื่องเลวร้ายก็ลืมๆมันไป"
"จะให้พี่ลืมพี่ลืมไม่ได้หรอกทุกคืนที่หลับตาภาพที่...มันทำร้ายพี่มันก็เข้ามาในหัว..พี่ไม่มีแรงอะไรแค่จะออกเสียงขอร้องหรือร้องไห้ในตอนนั้นยังไม่มีเลย..ฮือ.." พี่ดาพูดทั้งน้ำตาโดยเฉพาะพอรู้ว่าพี่ดาก็โดนวางยาผมก็ยิ่งเจ็บใจที่ไม่อดทนกับอากาศร้อนในห้องที่เหมือนไอ้ทศมันตั้งใจที่จะให้ห้องร้อนจนผมต้องดื่มน้ำผสมยานอนหลับ ยิ่งคิดยิ่งเจ็บใจ
"คืนนี้ลักษณ์จะนอนเป็นเพื่อนพี่ดาเองและพรุ่งนี้พี่ดาจะต้องเข้มแข็งนะครับเพราะลักษณ์จะไม่อยู่บ้าน"
"ลักษณ์จะไปไหน?"
"พรุ่งนี้ลักษณ์จะไปเข้าค่ายรับน้องของสาขาครับ ไปสามวัน" ผมตอบ พี่ดาหน้าเศร้าขึ้นทันที จนผมไม่อยากจะเข้าค่ายรับน้องเลย
"ลักษณ์ไปเถอะไม่ต้องห่วงพี่นะ" พี่ดาตอบผมกลับราวกับรู้ใจว่าผมคิดอะไร
"ครับ พี่ดาต้องเข้มแข็งนะ" ผมกุมมือพี่ดาเอาไว้หวังว่ากำลังใจจากผมจะส่งต่อถึงพี่ดาให้รับรู้
"พี่จะเริ่มต้นใหม่อีกครั้ง ลักษณ์เองก็ดูแลตัวเองดีๆนะเวลาเข้าค่าย" พี่ดาพูดพร้อมรอยยิ้มทำให้ผมใจชื้นขึ้นมาบ้าง
☆-☆-☆-☆-☆-☆-☆-☆
"เมื่อคืนนอนกับดาเหรอ? ดาเล่าอะไรให้ฟังบ้าง" พี่รามถามผมในขณะที่เรากำลังเดินไปที่คณะของผมโดยที่พี่รามเป็นคนถือกระเป๋าให้
"พี่ดาไม่ได้บอกอะไรครับ ลักษณ์ก็เลยชวนคุยเรื่อยเปื่อยให้พี่ดาสบายใจ" ผมโกหกออกไป
"ดีแล้ว พี่ขอบใจลักษณ์มากนะที่ทำให้ดาสบายใจ" พี่รามกอดคอผมแล้วโยกตัวผมไปมา
"ยังไงลักษณ์ฝากพี่รามดูแลพี่ดากับป้าบัวด้วยนะครับ" ผมเอ่ยในใจผมยังพะว้าพะวงเรื่องของพี่ดาอยู่
"ไม่ต้องบอกพี่ก็ดูแลอยู่แล้ว ยังไงลักษณ์เองต้องดูแลตัวเองให้ดีถ้าเจอทศกัณฐ์ให้หลบหลีกเข้าใจไหม?"
"ครับ"
"ไอ้ลักษณ์!!!" เสียงคุ้นหูเรียกชื่อผมดังก้องจนคนหันมามองไม่เว้นแม้แต่ผม ไอ้เพชรวิ่งสะพายเป้มาหาผม
"ว่าไงไอ้เพชร วิ่งมาเลยนะมึง" ผมทักทายเพื่อนรักที่ยืนหอบอยู่ใกล้ๆ
"ก็เออดิ กูกลัวไม่ทันนี่วะ" เพชรพูดกับผมก่อนจะกันไปไหว้พี่รามที่ยืนอยู่ใกล้ๆ
"พี่ไปก่อนนะลักษณ์ เพชรพี่ฝากดูแลลักษณ์ด้วยนะ" พี่รามบอกลาผมแถมยังฝากฝังผมไว้กับเพชร...ไม่รู้ใครดูแลใครกันแน่ ผมนึกขำตาก็มองพี่รามเดินจากไป
"โหย..มึงถ้าจะมองพี่รามแบบนี้มึงไม่ต้องไปแล้วค่ายอ่ะ มึงตามหลังพี่ชายมึงกลับบ้านไปเลย" เพชรพูดออกมาเสียงติดจะหมั่นไส้ผมอยู่ไม่น้อย
"เงียบไปเลย กูว่าเรารีบขึ้นรถดีกว่า"
"เปลี่ยนเรื่องเร็วนะมึง" เพชรพูดหยอกผม ผมก็ได้แต่ปั้นหน้านิ่งๆขึ้นรถไปพร้อมกับมัน
พอขึ้นรถปรากฎว่าคนขึ้นมานั่งกันหมดแล้วและเหลือที่นั่งเพียงสองที่ซึ่งแยกจากกันโดยที่แรกนั่งใกล้กับพี่กัลป์ส่วนอีกตัวนั่งใกล้กับ....ไอ้เหี้ยทศ!!!!
"ลักษณ์กูไม่นั่งข้างไอ้พี่กัลป์นะเว้ย" คำพูดของเพชรทำให้ผมใจชื้นที่มันเลือกจะไปนั่งข้างพี่ทศแทนที่จะนั่งข้างพี่กัลป์
"อืม กูนั่งข้างพี่กัลป์เอง" ผมเอ่ย มันก็ยิ้มร่าเดินไปนั่งกับพี่ทศที่ส่วนด้านหน้า ส่วนผมก็นั่งข้างพี่กัลป์ที่อยู่ด้านหลังรถ
"เอ่อ พี่กัลป์ ผมขอนั่งด้วยครับ" ผมพูดขออนุญาติและดูเหมือนว่าพี่กัลป์จะเหลือบมองผมนิ่งก่อนจะลุกให้ผมนั่งริมหน้าต่าง ให้ตายเหอะบรรยากาศชวนอึดอัดสิ้นดี ผมเคยวาดฝันว่าจะพูดคุย สนิทสนมกับรุ่นพี่แต่ฝันต้องสลายเมื่อเจอแต่รุ่นพี่ไม่มีมนุษยสัมพันธ์ เอาเป็นว่ากว่าจะไปถึงอ่าวผมจะหลับไปตลอดทางก็แล้วกัน
"กัลป์ มึงไปนั่งข้างหน้ากูอยากจะนั่งตรงนี้" ผมที่กำลังจะหลับก็ตาสว่างขึ้นมาเมื่อได้ยินเสียงของคนที่ไม่อยากได้ยิน ผมเงยหน้าขึ้นก็สบตาคมดุจเหยี่ยวพอดิบพอดี
"ครับ พี่ทศ" พี่กัลป์รีบลุกออกไปทันทีที่พี่ทศพูดจบ ผมเองก็ทำท่าจะลุกออกไปแต่ก็ถูกมือหนาจับเข้าที่แขน
"นั่งตรงนี้กับกู"
"ผมไม่นั่ง" ผมพูดพร้อมกับแกะมือที่มาจับแขน
"มึงอยากให้คนรู้เรื่องพี่สาวมึงกับกูหรือยังไง?" พี่ทศกระซิบข้างหู พอผมได้ยินว่าเกี่ยวกับพี่ดา ผมก็รีบนั่งลงตามเดิมและดูเหมือนพี่ทศจะยิ้มออกมาที่ผมเชื่อฟังคำสั่ง
"พี่สาวมึงเป็นยังไงบ้าง?" พี่ทศถาม ผมเลิกคิ้วเล็กน้อยไม่คิดว่าพี่ทศจะถามถึงพี่ดา
"พี่ว่าคนที่ถูกคนทำเหี้ยใส่เขารู้สึกยังไงครับ?" ผมไม่ตอบแต่เลือกที่จะถามกลับไป คำถามนี้ดูเหมือนจะทำให้พวกพี่เขาโกรธจนตัวสั่นเลยทีเดียว
"กูถามมึงดีๆนะลักษณ์"
"พี่ถามดีๆแล้วคิดว่าผมจะลืมสิ่งเลวๆที่พี่ทำเหรอครับ? ผมว่าเราสองคน ไม่สิ พี่อย่ามายุ่งกับครอบครัวดีกว่านะครับ ผมขอร้อง" ผมพูดออกไปตรงๆ ในเมื่อพี่ดาบอกจะเริ่มต้นใหม่ผมเองก็คิดว่าจะลืมเหตุการณ์ทั้งหมดไม่อาฆาตแค้น ไม่จองเวร ต่างคนต่างอยู่กันไป พอคิดได้แบบนี้ผมก็บอกกับพี่ทศหวังว่าพี่เขาจะเข้าใจ ก่อนจะหลับตาลงเพื่อแสดงออกว่าผมไม่ต้องการจะพูดอะไรกับคนข้างๆแล้ว
"ยิ่งห้ามก็เหมือนยิ่งยุว่ะ...ว่าแต่มึงเองก็ตัวหอมเหมือนกันนี่" เสียงกระซิบข้างใบหูที่ตามมาด้วยปลายจมูกโด่งที่ลากตามความยาวของคอจนผมขนลุก
'พลั่ก'
ผมผลักพี่ทศไปเต็มแรงแต่เหมือนพี่ทศจะไม่สะเทือนแถมยิ้มชอบใจเสียอีก ไม่พอยังโน้มตัวเข้ามาใกล้ ผมก็ขยับถอยหนีจนติดกระจกรถ ฝ่ามือใหญ่ก็แนบกระจกแขนแกร่งของพี่ทศกลายเป็นไม้กั้นไม่ให้ผมขยับหนีไปไหน
"กลัวเหรอ?" พี่ทศถามพร้อมยิ้มมุมปาก สายตาเจ้าเล่ห์จนผมไม่ไว้ใจผู้ชายตรงหน้าเลย
"ผมไม่ได้กลัว...พี่ทศผมขอร้องอย่ามายุ่งกับพวกเราเถอะครับพี่ยังจะต้องการอะไรอีก พี่ทำร้ายพี่สาวผมแล้ว พี่จะทำอะไรอีก"
"กูข่มขืนพี่สาวมึงก็จริงแต่มึงไม่คิดบ้างเหรอว่าพี่สาวมึงอาจจะชอบก็ได้ที่ได้นอนกับคนที่ผู้หญิงทั้งมหาลัยต่างก็วิ่งคลานขึ้นเตียงกับกู"
'เพี๊ยะ'
ผมตบหน้าพี่ทศไม่แรงนักเพราะไม่อยากให้คนอื่นที่กำลังนอนหลับตื่นมาเห็นผมกับพี่ทศทะเลาะกัน ผมมองพี่ทศด้วยแววตาเจ็บปวด ผู้ชายคนนี้ไม่สำนึกเลยจริงๆ ถ้าหากเขาพูดขอโทษออกมาบ้าง ผมอาจจะให้อภัยและเชื่อว่าพี่ดาก็ให้อภัยเช่นกันแต่นี่อะไรไม่คิดขอโทษหรือคิดสำนึกผิดกลับพูดจาดูถูกพี่ดาอีก
"คิดว่าพี่ดาชอบเหรอครับ? พี่สาวผมร้องไห้ นอนตรอมใจนี่คือดีใจเหรอครับ?" ผมตะคอกใส่พี่ทศไม่ดังมากนัก ดูเหมือนว่พี่ทศจะชะงักไปนิดจากใบหน้าที่โกรธจากการที่ผมตบก็เปลี่ยนเป็นอึ้งเล็กน้อยเมื่อได้ฟังสิ่งที่ผมพูด
"พี่ดาเขามีคนรักอยู่แล้ว พี่ดากับพี่รามรักกันแต่พี่มาทำแบบนี้ พี่มันเลวจริงๆ ไม่ขอโทษแล้วยังมาพูดจาหมาๆแบบนี้อีก" ผมด่าต่อ ขอบตาของผมร้อนผ่าว น้ำตาเริ่มคลอเบ้าผมหลับตาลงอีกรอบพอพูดถึงเรื่องนี้ พอนึกถึงสภาพพี่ดาในวันนั้นและเมื่อวานผมก็เจ็บ...เจ็บพอๆกับที่แอบรักพี่รามเลยก็ว่าได้
"นอนให้ดีๆ" น้ำเสียงปนเศร้าของพี่ทศพูดออกมาแผ่วเบา ก่อนร่างกายของผมจะถูกเกี่ยวรั้งให้นอนพิงบ่ากว้าง ผมขืนตัวแต่ก็ถูกพี่ทศกอดเอวไว้แน่นจนผมขยับไม่ได้ พอดิ้นแรงกอดก็ยิ่งเพิ่มจะให้ผมร้องโวยวายก็กลัวคนจะหันมามองและกลายเป็นจุดสนใจของคนในรถ สุดท้ายผมเลือกที่จะอยู่นิ่งๆและผล็อยหลับลงไปในเวลาไม่นาน
☆-☆-☆-☆-☆-☆-☆-☆
"น้องครับถึงแล้ว!!!! รีบลงไปเข้าแถวเลยนะครับ เดี๋ยวพี่จะพูดถึงกิจกรรมที่จะทำในวันนี้" พี่กัลป์หัวหน้าการรับน้องในครั้งนี้ถือโทรโข่งประกาศให้ทุกคนในรถได้ยิน พวกเรารุ่นน้องก็ทำตามอย่างว่าง่ายผมใช้โอกาสนี้ปลีกตัวหนีจากพี่ทศไปรวมกลุ่มกับเพชรและเพื่อนคนอื่น พอได้ลงจากรถสายลมก็ปะทะมาที่ใบหน้า ผมมองน้ำทะเลสีฟ้าใสตัดกับทรายสีขาวทำให้ผมรู้สึกดีขึ้นมากแต่ชื่นชมธรรมชาติได้ไม่นานผมก็ต้องรีบเข้าแถวเพื่อฟังพี่กัลป์หน้าดุพูดถึงกิจกรรมของวันนี้
"ตอนนี้ก็เที่ยงพอดี พี่จะให้น้องๆจับคู่และมาเอากุญแจห้องพักกับพี่ตุ๊กตาพร้อมกับลงชื่อ ใครที่เสร็จจากขั้นตอนนี้ก็มารับข้าวกล่องจากพี่ปีโป้ด้วย ส่วนกิจกรรมจะเริ่มอีกทีตอนห้าโมงเย็นเวลาว่างใครจะเล่นน้ำหรือทำอะไรก็ตามใจแต่สร้างความเดือดร้อนเป็นอันขาด เข้าใจไหม!!!"
"ครับ/ค่ะ!!!"
"ลักษณ์ มึงนอนกับกูนะ" เพชรเข้ามากอดแขนผมเอาไว้แน่นพร้อมกับส่งสายตาแมวขี้อ้อนมาให้
"แน่นอนไม่ให้นอนกับมึงแล้วจะให้กูนอนกับใคร?" ผมตอบ จากนั้นเราทั้งสองคนก็พากันต่อแถวรับกุญแจและข้าวกล่อง พอทำทุกอย่างเสร็จผมก็และเพชรก็แบกกระเป๋าเดินหน้าไปห้องพัก
"ลักษณ์ เพชร" เราทั้งสองเดินไม่กี่ก้าวก็ถูกพี่กัลป์เรียกชื่อ
"ครับ พี่กัลป์"
"มาหาพี่หน่อยทั้งสองคนนั่นแหละ" พี่กัลป์เอ่ย เราสองคนเลยต้องเดินไปหาโดยที่เพชรหน้าตาบึ้งตึงเพราะกระเป๋าที่เพชรสะพายใหญ่กว่าตัวของเพชรเสียอีก
"พวกนายสองคนต้องนอนแยกกัน" พี่กัลป์เอ่ย
"ทำไมล่ะครับ? ทำไมต้องแยกกัน? ถ้าไม่ให้ผมนอนกับลักษณ์แล้วจะให้ผมนอนกับใคร" เพชรถาม ผมก็ยืนฟังเงียบในใจก็อยากรู้คำตอบเร็วๆ
"นายนอนกับฉัน" พี่กัลป์ตอบเพชร คำตอบนี้เล่นเอาเพชรหน้าถอดสีไปเลยทีเดียว ผมเข้าใจดีว่าเพชรไม่ชอบพี่กัลป์เห็นมันพยายามเลี่ยงไม่เจอพี่เขาอยู่ตั้งแต่วันที่เรียกประชุมสาขาในวันนั้น
"พี่กัลป์ครับ เดี๋ยวผมนอนกับพี่เอง" ผมพูดแทรกขึ้นมามือก็คอยกุมมือเล็กของเพชรเอาไว้
"ไม่ได้!!!! มึงต้องนอนกับกู"
"พี่ทศ!!"
.....................................................................
มาแล้วค่า ตอนนี้เบาๆเอาใจแม่ยกทศลักษณ์เล็กน้อย ตอนนี้สบายๆค่ะไม่ดราม่าอะไร
ขอบคุณที่แสดงความคิดเห็นนะคะ เชียร์ทศลักษณ์กันเยอะเลย บางคนอาจเป็นห่วงว่าทศเลวแบบนี้จะคู่กับลักษณ์ได้ยังไง
อยากจะบอกว่าทศเลวได้อีกค่า 555555555 
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
