หัวข้อ: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนพิเศษ---เนิ่นนานและตลอดไป---)หน้า๔๔ ๒๖.๐๒.๖๐ END

[threetanz]

สนุกมากเลยค่ะ เพิ่งมาติดตามอ่านครั้งแรก แต่เหมือนตอนที่หก มันอ่านได้ไม่ครบค่ะ

ติดตามอ่านต่อไปนะคะ ขอบคุณมากเลยค่ะ

[fay 13]

 

[uknowvry]

กลับบ้านล้าววววว จะยังไงต่อนะ

[MayA@TK]

รอองค์วิรัลมารับเธรา
เธราได้กลับบ้านแล้วและยังมีสหัส โช ชุน ด้วยอย่างน้อยก็เบาใจไปเปราะหนึ่งว่าเธราจะปลอดภัย

 

[ROCKLOBSTER]

มโนว่า...พ่อน่าจะฆ่าลูกตัวเองเพราะยังไงก็ทำขายหน้าไว้แล้ว ฆ่าโยนา ก็เท่ากับยิงปืนนัดเดียวได้นกสองตัว

[•♀NoM!_KunG♀•]

กลับบ้านหรา จะดีรึ

[PetitDragon]

สนุกมากครับ

 

[AeRoMoZa]

องค์วิรัลรีบๆ ไปรับเธรากลับเร็วๆ นะ แต่ก่อนอื่นคงต้องหาตัวฆาตกรให้เจอก่อน เธรากลับไปมาลันเคีย จะเป็นไงบ้างก็ไม่รู้ แล้วเรื่องรอยที่คออีก เรื่องที่มีพระสนมตัวปลอม เรื่องกองทัพเลือด(รึเปล่าหว่า จำชื่อไม่ค่อยได้ ที่เกี่ยวกับหมอกบางลงอะไรนั่น) หลายสิ่งเหลือเกิน ลุ้นๆ เอาใจช่วยองค์วิรัลกับเธรา นี่ยังไม่ได้รักกันเลย แค่พอเริ่มมีความสัมพันธ์ต่อกันดีขึ้น เรื่องยุ่งๆ ก็ประเดประดังเข้ามาเพียบ

[primprie]

ตอนที่๑๐ (๔๐%)
    วิรัลนั่งมองรายงานต่างๆที่คาเซนำมาให้อย่างผ่านๆ ข่าวการถูกลักพาตัวของเธราเริ่มเป็นที่พูดถึงกันไปทั่ว ทางวูธก็ดูไม่พอใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเป็นอย่างมาก
   “พระองค์รู้เรื่องการลักพาตัวพระสนมรึเปล่ากระหม่อม” คาเซถามขึ้นมา
   “พวกลูกครึ่งนั้นต่างหากคาเซที่ลักพาตัวเธราไป” วิรัลพูดก่อนเหลือบมองคาเซที่ดูหงุดหงิดไม่น้อยกับการกระทำของเขา คาเซเป็นลูกพี่ลูกน้องที่โตมาด้วยกันแต่เล็ก เขาทั้งสองเป็นลูกของพระสนมปลายแถวที่ไม่ได้รับการดูเอาใจใส่จากผู้เป็นพ่อสักเท่าไร คาเซมีมันสมองที่เป็นเลิศหากสุขภาพเขากลับอ่อนแอมาตั้งแต่เล็ก แม่ของคาเซเป็นสาวชาวบ้านที่มีความงามเป็นที่เลื่องลือ ซึ่งก็ดูได้จากใบหน้าหวานราวหญิงสาวของคาเซและผมสีทองที่สวยจับตานั้น ผิดกับแม่ของเขาแม่ของเขาเป็นเพียงนางกำนัลของพระมเหสีองค์ก่อนและเพียงคืนเดียวที่ได้รับใช้องค์ราชา แม่ก็ได้ให้กำเนิดเขาขึ้นมาก่อนที่จะจากไปอย่างรวดเร็วในช่วงเวลาที่เขามีวัยเพียงแค่สามปี เขาโตมาด้วยกันคาเซเป็นเหมือนมือข้างขวาของเขาคาเซรอบคอบและอยู่เคียงข้างเขาเสมอ การกอบกู้นันทานครจะไม่ประสบผลสำเร็จเลยหากเขาไม่มีมันสมองของคาเซ
   “ทำแบบนี้จะสร้างปัญหาได้นะกระหม่อม ถึงพระองค์จะอ้างว่าเป็นพวกลูกครึ่งนั่นเป็นคนลักพาตัวไปก็เถอะ” คาเซต่อว่าวิรัล  หากวิรัลกลับยักไหล่เบาๆราวไม่ใส่ใจคำบ่นของคาเซ
   ---------------------
   --------------------
   ------------

   บนเรือที่ลอยเอื่อยๆไปตามแม่น้ำคดเคี้ยวนั้น เงียบสนิททุกคนกำลังเข้าสู่ห้วงนิททราหารมีเพียงหนึ่งที่ยังคงไม่ได้หลับ เธรานอนนิ่งๆหากสายตากลับเหม่อลอย มาลันเคียบ้านที่เขาจากมานานนับปี หมู่บ้านแสนสงบที่เต็มไปด้วยพืชพันธุ์ธัญญาหาร สายลมอ่อนๆที่เต็มไปด้วยกลิ่นหอมของดอกไม้ป่า น้ำในลำธารเย็นชื่นใจเสมอ เธราไม่รู้ว่าจะดีใจดีไหมกับการกลับไปที่ที่ได้ชื่อว่าบ้านในครั้งนี้ แน่นอนเธรากลัวว่ามาลันเคียจะติดร่างแหไปด้วยหากเกิดสงคราม แม้จะคิดถึงบ้านใจจะขาดแต่สิ่งหนึ่งที่เธรารับรู้อยู่เต็มอกคือ เราไม่รู้ว่าจะกลับไปหาใครที่มาลันเคียไม่มีใครรอเธราอยู่ เมื่อนึกได้ถึงตอนนี้ก็พาลหวนกลับให้นึกถึงวันที่แม่คนคนเดียวในดลกที่รักเขาได้จากไป แม่ป่วยเรื้อรังมานานนับปีแม้จะมีวิชาหมอยาที่ติดตัวมาแต่แม่ก็รักษาตัวเองไม่ได้ ร่างบอบบางราวแก้วเจียรนัยนั้นเย็นเชียบ ดวงตาสีน้ำตาลเหมือนๆกับเขานั้นยังคงมองค้างมาที่เขาราวกับยังคงห่วงใย
    “ลูกแม่รู้ใช่ไหมว่าจะมีความสุขได้ยังไง จงมีความสุขมากๆ แม่คงไม่ได้อยู่โอบเจ้ายามร้องไห้แล้ว แม่ดูแลเจ้าได้แค่นี้ยกโทษให้แม่ที่แสนอ่อนแอคนนี้ด้วย”  ประโยคยืดยาวสุดท้ายที่แม่เอ่ยกับเขานั้นยังฝังตรึงอยู่ในห้วงสำนึก ดวงตาสีน้ำตาลมีน้ำตาคลออยู่เต็มหน่วยหากเจ้าตัวรีบยกมือขึ้นเช็ดก่อนจะยันตัวลุกขึ้นนั่ง
   “ไม่ง่วงหรือกระหม่อม” คุชเอ่ยถามขึ้น
   “แล้วเจ้าไม่นอนรึไง”
   “ต้องมีคนอยู่เวรคนกระหม่อม” คุชตอบ
   “เราจะเดินทางกันยังไง แม่น้ำสายนี้ไม่ได้ผ่านมาลันเคีย”
   “เราจะล่องเรือไปลงกันที่เมืองท่ามันธี ไปถึงที่นั่นเราค่อยหาเกวียนและเดินทางเลาะไปตามทางค้าขายของพวกพ่อค้าน่าจะพอได้กระหม่อม”
   “เมืองท่ามันธีเป็นเมืองขึ้นของวูธนี่นามันจะไม่อันตรายเกินไปเหรอ”
   “เพราะอันตรายพวกวูธถึงคิดไม่ถึงไงกระหม่อมว่าพวกเราจะไปทางนั้น” คุชตอบ
   “แล้วสองคนนั้นล่ะ” เธราบอกก่อนชี้ไปที่โชบุกับชุน “พวกลูกครึ่งไม่สามารถปกปิดร่างที่แท้จริงได้ไม่ใช่เหรอ” เธราพูดอย่างเป็นห่วง เพราะหากต้องปลอมตัว พวกลูกครึ่งอย่างโชบุกับชุนจะไม่สมารถแปลงร่างเป็นมนุษย์ได้เหมือนพวกอมนุษย์แท้ๆ พวกลูกครึ่งจะต้องใช้ชีวิตในร่างครึ่งคนครึ่งสัตว์ตลอดชีวิตจนกว่าจะสิ้นลม
   “เราจะปลอมตัวกันแค่สองคนกระหม่อม”
       ------------------------------------
   -------------------------------------------------------------------------
      --------------------------------------------------------------------------

   เมืองท่ามันธีนั้นครึ้กครื้นไปด้วยผู้คนมากมายหลากหลายเผ่าพันธุ์ เพราะเป็นแหล่งซื้อขายขนาดใหญ่ เธราเดินเคียงข้างมากับคุช ร่างสูงโปร่งสวมเพียงกางเกงเผยให้เห็นแผงอกที่แข็งแรงและรูปร่างที่ผ่านมาหลายศึกสงคราม ผิวขาวซีดที่เธราคุ้นตานั้นเต็มไปด้วยรอยแผล ส่วนตัวเธราอยู่ในชุดชาวป่าธรรมดามีผ้าผืนใหญ่พันรอบลำคอเพื่อปกปิดรอยแผล ในมือของเธราและคุชถือโซ่เส้นเขื่อง ปลายโซ่อีกด้านเชื่อมติดอยู่กับลำคอของโชบุ ชุน และสหัสที่อยู่ในร่างสิงห์รา
   “พวกเจ้ามาทำอะไร” 
   “พวกข้าเป็นคณะละครเร่เดินทางไปทำการแสดงไปทั่วแหละนายท่าน” คุชตอบอย่างนอบน้อม พวกทหารหันมามองเธราก่อนมองเลยไปอย่างไม่ใส่ใจ หากสายตากลับไปหยุดที่สหัส
   “นี่พวกเจ้ามีสิงห์ราได้ด้วยรึ” ทหารนายหนึ่งกล่าว ก่อนเดินเข้าไปใกล้ๆสหัสที่ยืนนิ่ง

   “สิงห์ราในตระกูลชั้นสูงแบบนี้เจ้าไปจับมาได้ยังไงเจ้านักแสดงริมถนน” เสียงหนึ่งดังขึ้นก่อนจะปรากฏร่างที่ดูแล้วท่าทางจะมีตำแหน่งใหญ่โตกว่าทหารลาดตระเวนทั่วไป

   “เจ้านี่ก็เป็นสิงห์ราธรรมดาเท่านั้นล่ะนายท่าน” คุชตอบพลางทำความเคารพผู้มาใหม่ เธราพยายามส่งความคิดไปให้สหัสที่ตอนนี้กำลังโมโหให้สงบลง โดยมีโชบุที่ดุสนุกเสียเหลือเกินกับเหตุการณ์คับขันแบบนี้

   “ดวงตาสีเงินนั้น ไม่ได้มีในสิงห์ราทั่วไปหรอกเจ้านักแสดงหน้าโง่” น้ำเสียงเย้ยหยันพร้อมสายตาหยามเหยียดที่ส่งมาบ่งบอกถึงการถือตัวของผู้พูดได้เป็นอย่างดี
   “ขอโทษเถอะนายท่านข้าเป็นเพียงนักแสดงโง่เขลาเบาปัญญาหาได้รอบรู้เยี่ยงท่านไม่ ข้าเห็นว่าได้สิงห์รามาทำการแสดงเรียกแขกหาเงินกินไปวันๆ ข้าคิดเพียงแค่นั้นขอรับ” คุชกล่าวออกไป หากคราวนี้นายทหารที่ดูมียศใหญ่โตนั้นกลับมองมาที่เธรา  ก่อนเดินเข้ามาใกล้ๆเธรารับรู้ถึงสายตาที่กำลังมองสำรวจมายังตัวเอง แววตาที่มองมามีแววประเมิณอะไรบางอย่าง ก่อนจะจากไปโดยที่ไม่ได้พูดอะไร
------------------------------------------------
---------------
---

   กว่าจะหาเกวียนที่ใหญ่พอสำหรับทุกคน และหาซื้อเสบียงอาหารได้ครบตะวันก็จวนจะลับขอบฟ้าไปแล้ว คุชจึงตัดสินในที่จะพักที่นี่ก่อนหนึ่งคืนก่อนออกเดินทางในวันพรุ่งนี้เช้า กองไฟถูกจุดขึ้นดดยมีคนห้าคนนั่งล้อมรอบ
   “นายทหารคนนั้นดูแปลกๆ” เป็นสหัสที่เอ่ยขึ้น
   “ดูเหมือนสงสัยเธราใช่ใหม” โชบุเอ่ยขึ้น
   “ตอนนี้ข่าวลือเรื่องพระสนมกระจายไปทั่วแล้ว เสียงล่ำลือถึงการทำนายที่แม่นยำเป็นที่กล่าวขวัญถึงไม่น้อยอีกทั้งยังเป็นนายแห่งสิง และเจ้าชีวิตของพวกเลือดผสมอีก ยิ่งตอนนี้ยังมีข้อกล่าวหาว่าปลงพระชนต์องค์หญิงโยนาอีกใครๆก็เริ่มหวาดกลัวท่านกันแล้วกระหม่อม” คุชบอกถึงข่าวลือที่เขาได้ยินมาหนาหูระหว่างเจรจาหาซื้อเกวียนและเสบียงสำหรับเดินทาง
   “ฮ่าๆๆๆ โอ๊ย ไอ้ตัวเล็กนี่นะน่าหวาดกลัว” โชบุพูดไปหัวเราะไปราวตลกเสียเต็มประดากับข่าวลือแปลกๆ
   “เอาเถอะ อย่าสนใจเลยข้าไปนอนก่อนนะเมื่อคืนไม่ได้นอนเลย” เธราบอกปัดก่อนลุกขึ้นไปนอนบนเกวียนที่จอดอยู่ใกล้ๆ

 

อีก๖๐%จะรีบตามมาค่า
ฝากวิรัลเธราด้วยค่าาา

[fay 13]

 

[kinjikung]

เธราจะต้องปลอดภัย มีบอดี้การ์ดตั้งสามตน

[PetitDragon]

จะโดนจับได้หรือเปล่าน่ะ

 

[mukmaoY]

 

[MayA@TK]

ทหารนั่นต้องรู้แน่เลย

 

[Bunny_tj]

มาเร็วน้า

[someone0243]

สนุกกกกกกกก นีีเพิ่งได้เข้ามาอ่านเต็มๆ ก่อนหน้านี้คือมองผ่านเรื่องนี้ตลอด รู้สึกพลาดแรง  รอตอนต่อไปนะคะ

[game6969]

เพิ่งเขามาอ่านแต่ชอบอ่ะมาต่อเร็วๆนะ

[kail]

รออีก 60% น้า คาเซนี่ก็น่าจะมีคู่ของตัวเองเนอะ ว่าแต่ใครดี

[lnudeel]

รอน้าาาา~

[•♀NoM!_KunG♀•]

จะหมี่เหล่องมั้ยเนี่ยยน

[Lily_FW]

เป็นกำลังใจให้นะคะ 

[~ณิมมานรฎี~]

สนุกกกกกกกกก. ลุ้นตลอดดดด

[koikoi]

จะโดนจับได้มั้ย

[mana_ai]

สนุกมากก อ่านรวดเดียว แล้วก็ค้าง แหง็กๆๆๆ
รออ่านต่อนะคะ > <

[Lovetree]

เธราห่างองค์วิรัลอีกแล้ว

องค์วิรัลรีบจัดการแล้วไปรับเธราเร็วๆนะคะ

เอาใจช่วยเธราหลายเรื่องเลย

ขอบคุณมากๆนะคะ  สนุกมากๆ รอๆ

[primprie]

ตอนที่๑๐ (๖๐%)



          เธราขยับตัวเองให้เข้าไปอยู่ใต้ผ้าห่มที่คุชหามาให้ สายตายังคจับจ้องไปยังสี่คนที่นั่งล้อมรอบอยู่รอบกองไฟ ปัญหาต่างๆที่เริ่มประดังเข้ามาทำลายกำลังใจไปได้ไม่น้อย เขาไม่เคยกลัวอะไรไม่ว่าจะเป็นเรื่องอันตรายที่เสี่ยงตายแค่ไหน สิ่งเดียวในชีวิตที่กลัวคือเขากลัวจะเสียคนที่หวังดีกับเขาไป เพราะมันช่างมีน้อยเสียเหลือเกินเธราจึงแสนจะหวงแหน สหัส โชบุ ชุน ทุกคนหวังดีกับเขาแต่กลับต้องมาเสี่ยงอันตรายเพราะเขาหรือแม้กระทั้งคุช ที่ทำตามหน้าที่แต่เธราก็รู้ดีว่าคุชไม่เคยคิดร้ายกับเขา แล้วใบหน้าโดดเด่นที่แสนจับตานั้นก็ปรากฏขึ้นในความคิด องค์วิรัล ไม่รู้ตอนนี้ในนันทานครจะมีปัญหาอะไรบ้างไม่รู้จะหายดีรึยัง  “ข้าจะไปรับ” คำพูดง่ายๆที่เธราอยากจะปักใจเชื่อทั้งหัวใจ เขาปล่อยความคิดไปเรื่อยเปื่อยก่อนที่จะหลับไปในที่สุด


   ความจุกจากการถูกกระแทกทำเอาเธราขมวดคิ้วก่อนสติที่จะเริ่มกลับมาเธราได้กลิ่นกองไฟที่เริ่มมอดดับร่างกายเหมือนโดนยกก่อนจะโยนลงบนพื้นอย่างแรงความเจ็บแปลบที่ซี่โครงทำเอาเบ้หน้า พยายามปรือเปลือกตาที่หนักอึ้งเพื่อจะดูว่าเกิดอะไรขึ้นก็ยากเสียเหลือเกินราวมีคนเอาก้อนหินมาถ่วงไว้ แต่แล้วเธราก็ได้ลืมตาขึ้นตามความต้องการทันทีหลังจากโดนราดด้วยน้ำเย็นโครมใหญ่

   แค่กกๆๆๆ  เธราสำลักน้ำก่อนลืมตามองคนที่สาดมาอย่างงุนงง ชายตรงหน้าคือทหารที่เจอตอนกลางวัน ใบหน้าที่ก้มลงมามองเธราที่นอนกองอยู่กับพื้นดูสะใจ ก่อนจะลากเธราไปผูกไว้กับล้อเกวียนราวนักโทษ

   “ถวายบังคมพะยะคะท่านเธราพระสนมแห่งนันทานคร” น้ำเสียงเย้ยหยันนั้นดูสาแก่ใจเมื่อเห็นเธราเบ้หน้าด้วยความเจ็บปวด
   เธรามองไปที่กองไฟที่ก่อเมื่อหัวค่ำ ก่อนจะพบกับ คุช โชบุ ชุน และสหัส นอนหลับอยู่รอบกองไฟราวกับไม่รับรู้สิ่งที่กำลังเกิดขึ้น
   “พวกสัตว์เลี้ยงของท่านคงกำลังหลับฝันดีเพราะว่านนิททราอยู่น่ะกระหม่อม หม่อมฉันเสียเงินไปมากพอดูเชียวกว่าจะติดสินบนให้พ่อค้าขายฟื้นใส่มันมาในกองฟืนที่ไอ้ทหารตัวซีดนั้นซื้อมา เสียดายที่ท่านดันหนีมานอนซะไกลกองไฟเลยหลับไม่สนิท โชคร้ายของท่านนะที่ต้องมีสติตอนตัวเองโดนมีดปักลงไปที่หัวใจ”

   “เจ้าเป็นใคร” คนถูกถามก้มลงมามองเธราใกล้ๆ ผมสีน้ำตาลแดงยาวสวยถูกมัดไว้หลวมๆ ใบหน้าหล่อเหลานั้นดูมีเสน่ห์หากมันช่างขัดกับแววตาที่เต็มไปด้วยความเกลียดชังเต็มเปี่ยม

   “ข้า เป็นใครไม่สำคัญ รู้แค่ว่าข้าคือคนที่จะกดมีดลงไปที่หัวใจท่านก็พอ เขาว่าท่านมีญาณวิเศษหยั่งรู้อนาคตทำไมไม่ดูชะตาตัวเองสักหน่อยเล่าว่าจะตายวันนี้ ” คนตรงหน้าพูดก่อนจะกระชากผ้าที่พันคอเธราออก

   “หึ มีแผลเป็นที่ลำคอจริงๆด้วย”

   “เจ้าเป็นใครทำไมต้องฆ่าข้า”

   “คนอย่างท่านมันสมควรตาย”

   “ข้าไปทำอะไรให้เจ้ากัน” เธราเริ่มโมโห เขาไม่รู้จักคนตรงหน้าด้วยซ้ำ อยู่ดีๆจะมาเกลียดเขาได้ยังไง

   “ถือว่าองค์วิรัลหลงใหล ถึงขั้นฆ่าคนที่ไม่มีความผิดได้หน้าตาเฉยคนอย่างท่านน่ะมันเลวกว่าปีศาจเสียอีก” คนตรงหน้าตะโกนใส่หน้าเธราราวคนเสียสติ ก่อนเดินไปที่สหัสที่กำลังหลับเพราะฤทธิ์ว่านนิททรา“ได้ข่าวว่าเจ้าสิงห์ราตัวนี้เป็นสัตว์เลี้ยงตัวโปรดสินะ งั้นก่อนที่จะฆ่าท่าน ข้าตัดหัวสัตว์เลี้ยงก่อนดีกว่าให้ไปรอเจ้านายของมันในนรกดีไหมกระหม่อม ฮ่าๆๆ” 

   “ข้า ไม่ได้ฆ่าองค์หญิงโยนา” เธราตัดสินใจตะโกนออกไปเมือคนตรงหน้าเงื้อดาบขึ้นจะทำร้ายสหัส เมื่อครู่ตอนที่คนตรงหน้าก้มลงมาพูดกับเขาเธราเห็นแหวนวงหนึ่งร้อยอยู่กับสร้อยที่ห้อยคอเขาไว้ และที่นิ้วของเขาก็สวมแหวนแบบเดียวกันไว้มันคงจะเป็นแหวนคู่ที่อีกคนไม่ได้สวมไว้แล้ว แม้จะไม่แน่ใจแต่เธราก็ไม่ยอมตายโดยที่ไม่รู้สาเหตุแน่ๆ

   “เจ้าเป็นคนรักขององค์หญิงโยนาใช่ไหม” คนตรงหน้าเหมือนจะชะงักไปกับคำพูดของเธรา
   “ข้าไม่ได้ฆ่าองค์หญิงโยนาจริงๆ”
   “โกหก”  น้ำเสียงกดต่ำนั้นฟังดูน่าขนลุก
   “ข้าพูดจริงๆ”
   “ท่านกลัวองค์วิรัลจะหลงรักโยนา ท่านเลยฆ่านาง ท่านทำได้ยังไง ท่านฆ่าผู้หญิงตัวเล็กๆไร้ทางสู้แบบนั้นได้ยังไง ท่านทำได้ยัง!!!!”  คนตรงหน้าตะโกนทั้งน้ำตาเมื่อพูดถึงคนรักที่จากไปแล้ว เธราถูกกระชากคอเสื้ออย่างแรงก่อนหมัดลุ่นๆ จะฟาดลงมาที่ใบหน้าไม่ยั้ง เธราพยายามทนความเจ็บของหมัดที่กระหน่ำลงมา แรงกระชากไปมาทำให้เชือกที่มัดตัวอยู่เริ่มคลาย คนตรงหน้ากระทืบลงมาบนตัวเธราอีกหลายครั้ง ก่อนจะหันหลังให้เธราราวสงบสติอารมณ์

   เธราพยายามบิดตัวออกจากเชือกที่เริ่มคลาย จนเมื่อเป็นอิสระเธราจึงแสร้งทำเป็นหมดสติและทันทีที่อีกคนเดินเข้ามาใกล้เธราก็ใช้แรงที่ยังเหลือถีบเข้าไปที่ขาจนอีกฝ่ายเสียหลักล้มลงไปกับพื้น
   พลั๊กๆ ตุบๆ เสียงของหมัดที่แลกกันไปมาดังสนั่น
   “มึงมันสารเลวกูจะฆ่ามึง” เสียงคำรามของคนที่ตอนนี้เสียหลักจนเป็นรองตะโกนอย่างโมโห เธราที่ตอนนี้ขึ้นค่อมอยู่ข้างบนฟาดหมัดลงไปที่ใบหน้าอย่างแรง ก่อนจะใช้หัวเข่ากดแขนของฝ่ายตรงข้ามเอาไว้ทั้งสองข้าง มือเรียวหยิบหินที่อยู่ใกล้ๆขึ้นมาก่อนเงื้อขึ้นสุดมือและฟาดลงไป ส่งผลให้คนด้านล่างหมดสติทันที

   เธรานั่งหอบอยู่ข้างๆร่างของคนหมดสติอยู่สักพักก่อนจะลากเอาร่างที่ไม่ได้สติไปมัดไว้กับล้อเกวียดเหมือนที่ตัวเองเคยโดน แผลที่หน้าผากจากการโดนหินฟาดดูน่าห่วงที่สุดเพราะมันค่อนข้างใหญ่ แม้เธราจะออมแรงไว้บ้างแล้วก็ตาม


   -----------------------------------
   ---------------------
   ------

   สหัสขยับตัวลุกขึ้นหลังจากเริ่มรับรู้ถึงยามเช้าที่มาถึง เมื่อคืนเขาหลับสนิทมาก มากเกินไปจนแปลก และทันทีที่คิดได้สหัสก็ผวาลุกขึ้นเพื่อที่จะไปหาเธรา แต่แล้วก็พบกับเธราที่ตอนนี้นั่งอยู่บนเกวียนด้วยสภาพที่เต็มไปด้วยรอยจากการต่อสู้โดยที่มีบุคคลแปลกหน้านั่งหมดสติโดยมีเชือกมัดติดอยู่กับล้อเกวียน

   คุช โชบุ ชุนและสหัส ที่ตอนนี้ตื่นเต็มตากันทุกคนแล้วกำลังยืนฟังเรื่องราวที่เกิดขึ้นเมื่อคืนจากเธรา
   “แล้วมันรู้เรื่องได้ยังไงกัน” สหัสพูดขึ้น
   “ไอ้เจ้านี่เป็นคนรักขององค์หญิงโยนา และพอมีข่าวว่าเธราฆ่าองค์หญิงโยนาเลยแค้นก็เลยวางแผนแก้แค้นใช่ไหม” โชบุพูดก่อนก้มลงไปมองคนที่ยังไม่ได้สติ พลางเอานิ้วจ่อที่จมูก “ยังไม่ตายๆ”

   “ข้าไม่เข้าใจ เขาพูดเหมือนว่าข้าฆ่าองค์หญิงโยนาเพราะอิจฉาบอกว่าองค์วิรัลหลงใหลข้ารู้เรื่องสหัส รู้ว่าคุชเป็นทหารเขาไปเอาเรื่องพวกนี้มาจากไหน รู้แม้กระทั้งเรื่องแผลที่ลำคอของข้า เขารู้ข่าวพวกนี้ได้ยังไง” เธราบอกอย่างกังวล
   “แปลว่ามีคนในส่งข่าวออกมา” คุชพูดขึ้นมาใบหน้ามีแววเคร่งเครียด ก่อนเดินไปยกน้ำมาสาดใส่คนที่ยังไม่ได้สติ “หม่อมฉันจะเค้นเองว่าใครเป็นคนส่งข่าวเท็จมาให้มันกันแน่”


   ทันทีที่ได้สติคนตรงหน้าก็เอาแต่เงียบไม่ว่าจะเค้นยังไงก็ไม่มีคำตอบออกมาจากเขาแม้แต่น้อย หรือแม้กระทั้งคุชจะใช้กำลังก็ไม่ได้ผล จนสุดท้ายเธราต้องออกปากห้ามเพราะดูท่าทางแล้วคนโดนสอบสวนจะตายเอาซะจริงๆ


   “เฮ้อออ เจ้าน่าจะบอกไปนะ” เธราเอ่ยออกมาก่อนจะก้มลงไปเช็ดเลือดที่ไหลออกมาจากแผลที่เขาฟาดเอาไว้ “หัวหน้าทหารลาดตระเวนสินะ” เธราพูดก่อนหยิบตราตำแหน่งที่เจ้าตัวซ่อนเอาไว้ในเสื้อออกมา “นี่ถ้าข้าให้คนไปสืบนิดหน่อยก็น่าจะรู้แล้วเนอะว่าครอบครัวเจ้าอยู่ที่ไหน” เธรายิ้มเบาๆเมื่อเห็นคนตรงหน้าตวัดสายตามองมาที่เขาราวอยากฆ่าเขาเสียเต็มประดา  “งั้น......เอาคำถามง่ายๆก่อนเจ้าชื่ออะไร”
   “อาร์” 
   “แล้ว.......เจ้ารู้ได้ยังไงว่าข้ามีแผลนี่” เธราถามก่อนชี้ไปที่คอตัวเอง หากคนตรงหน้ากลับไม่ยอมตอบอะไร
“เจ้าบอกเองนะอาร์ ว่าองค์วิรัลหลงใหลข้าแล้วเจ้ารู้ไหมว่าโทษของการทำร้ายพระสนมจนเลือดตกยางออกน่ะคืออะไร ยิ่งเป็นพระสนมองค์โปรดล่ะก็......โทษยิ่งแรงนะ” เธราพูดเรื่อยๆ ราวไม่ใช่เรื่องสำคัญ “รับรองว่าหากเรื่องที่เจ้าลอบฆ่าข้าถึงหูองค์วิรัล ไม่ใช่แค่เจ้าที่หัวขาดแต่มันจะรวมถึงครอบครัวเจ้าด้วย” เธราพูดก่อนแตะไปที่แก้มคนตรงหน้าเบาๆ “หรือต่อให้ไม่ถึงมือองค์วิรัล ข้าก็สามารถให้สัตว์เลี้ยงของข้าจัดการกับครอบครัวได้สบายๆเลยนะอาร์ เจ้าไม่เคยได้ยินเหรอ ยักษ์กินคนน่ะ หืม ” เธรามองอย่างชอบใจเมื่อเห็นแววตาหวาดหวั่นของคนตรงหน้า

   ท่าทางที่ดูแปลกไปของเธราทำเอาอีกสามคนที่ยืนมองอยู่ถึงกับขนลุก แววตาที่เธราใช้มองอาร์นั้นดูนิ่งสนิทจนเดาใจไม่ออก เดาไม่ออกจริงๆว่าสิ่งที่เธราพูดนั้น แค่ขู่หรือเธราจะทำจริงๆ

   “จดหมาย...” สุดท้ายอาร์ก็เอ่ยบางอย่างออกมา

   “จดหมายอะไร” คุชถาม

   “จดหมายจากนันทานคร ส่งมาถึงข้า”
 


มาต่อจนครบ๑๐๐%แล้วค่าาาา
เธราของเราใจดีมาหลายตอน
ตอนนี้เธราโกรธนางเลยโหดนิดนึง 5555555
ฝากวิรัลกับเธราด้วยนะค้าาา

[fay 13]

 

[lnudeel]

ทำให้รู้ว่า องค์วิรัลไม่ควรทำให้เธราโกรธนะ หึๆ

[kail]

ไส้ศึก นันทานครมีไส้ศึกแน่ๆ ว่าแต่ใครกัน //เธราควรไปสะเดาะห์เคราะห์บ้างนะ ช่วงนี้งานเข้าตลอดเลย

[BlueCherries]

ใคร!

คนในขนาดนั้น ขุนนางหรือท่านหมอล่ะนี่