๕๐% หลัง
กึก!! ธันหยุดม้าอย่างกระทันกันจนเธราต้องชะโงกหน้าดูว่าด้านหน้าเป็นอะไร และภาพตรงหน้าทำเอาเธราต้องขมวดคิ้ว หญิงสาวคนนึงล้มลงไปกองอยู่กับพื้นเด็กน้อยที่ถูกพันด้วยผ้าติดไว้กับหลังร้องไห้จ้าด้วยความตกใจ ไม่แปลกที่จะมีหญิงสาวชาวบ้านเข้ามาหาของในป่าถ้าป่านั้นไม่ใช่ป่าศักสิทธ์
“คนเหรอธัน” เธราถามออกไปป่าศักสิทธิ์นั้นมีเรื่องราวมากมายที่ยังคงเป็นความลับ ตำนานที่กล่าวขานและสิ่งหนึ่งที่เธราไม่ค่อยถูกด้วยก็คือเรื่องผี
น้ำเสียงที่ดูหวาดๆนั้นทำเอาธันกลั้นหัวเราะภาพของเธราที่แทงหอกใส่พวกนักรบปีศาจโดยไม่ลังเล กับคนที่ออกอาการกลัวผีกลางวันแสกๆดูราวไม่ใช่คนๆเดียวกัน
“ไม่ใช่คนกระหม่อม”
“ห๊ะ!!”
ธันไม่ตอบอะไรเขาลงจากม้าก่อนเดินไปหาหญิงสาวที่ยังคงลุกไม่ขึ้นคงทั้งตกใจและได้รับบาดเจ็บที่ขาเพราะล้มลงอย่างแรง ธันนั่งลงข้างหญิงสาวที่ออกอาการหวาดกลัวสายตาคมกวาดมองไปทั่วก่อนหันไปบอกเธราที่ยืนหน้าซีดอยู่ข้างๆม้า
“ไม่ใช่คนกระหม่อมเป็นพวกลูกครึ่ง”
“อย่าทำอะไรข้าเลยนายท่าน” เป็นครั้งแรกที่หญิงสาวเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงหวาดกลัว เธอขยับตัวเพื่อเอาลูกน้อยมากอดไว้ในอ้อมอก
เธราเดินเข้ามาดูใกล้ๆก่อนเห็นร้อยช้ำที่ข้อเท้าของหญิงสาวชัดเจน
“เจ็บไหม” เธราถามหญิงสาวตรงหน้าเบาๆ หากไม่มีคำตอบกลับมาหากหญิงสาวตรงหน้ากลับดูหวาดกลัว
“ไม่ต้องกลัวพวกข้าไม่ใช้โจร”
“นายท่านปล่อยข้าไปเถอะ ลูกของข้ายังเด็กนัก”
“ถ้าปล่อยแล้วเดินกลับไหวไหมล่ะ” หญิงสาวตรงหน้าพยายามลุกแต่ก็ไม่ไหวเพราะความเจ็บที่ข้อเท้าและเด็กน้อยในอ้อมกอดก็เริ่มแผดเสียงร้องดัง
“มานี่มา” เธราบอกก่อนเอื้อมมือไปเอาเด็กน้อยมาอุ้มไว้เสียเอง “ธันช่วยพยุงนางหน่อยสิ” เธราหันไปสั่งธัน
“อย่าทำอะไรลูกข้าเลยนายท่าน” หญิงสาวยังคงดูหวาดกลัวและลนลานยื้อตัวออกจากการช่วยเหลือของธันจนเธราเริ่มโมโห
“ถ้าไม่หยุดนะข้าจะเอาลูกเจ้าไปเลย” ได้ผลเมื่อหญิงสาวยอมให้ธันพยุงไปนั่งบนโขดหินแต่โดยดี
“เจ็บไหม แล้วมาเดินทำอะไรอยู่แถวนี้” เธราเอ่ยถามก่อนมองหญิงสาวที่เป็นเพียงชาวบ้านธรรมดา พลางเอ่ยปากเหมือนจะถามธันว่าไหนล่ะลูกครึ่งเพราะหญิงสาวเป็นคนธรรมดา แต่ธันกลับทำท่าพยักเพยิดมายังร่างของเด็กน้อยที่อยู่ในอ้อมอกของเธราเสียก่อน และเมื่อเธราก้มลงมองก็พบกับทารกที่มีดวงตาสีน้ำเงินเข้มแปลกตานี่สินะ ลูกครึ่ง
“ข้าไม่ได้มาทำร้ายใคร ไม่ต้องกลัวนะ” เธราหันไปบอกกับหญิงสาวที่นั่งหน้าซีดและคอยมองทารกในอ้อมแขนของเธรา “เจ้าคงเดินกลับไม่ได้เดี๋ยวข้าจะไปส่งเจ้าอยู่ที่ไหนล่ะแล้วทำไมถึงเข้ามาในป่าศักสิทธิ์มันอันตรายรู้รึเปล่า”
หญิงสาวตรงหน้ายังคงไม่ยอมตอบอะไร แต่ยื่นมือออกมาราวร้องของลูกน้อยคืน “เอาลูกคืนไปแล้วเดินกลับได้รึ” เธราถามอออกไปก่อนหันไปบอกธัน “ไปส่งนางหน่อยสิธัน”
“เราไม่มีเวลาขนาดนั้นกระหม่อม ถ้าพระอาทิตย์ตกดินก่อนที่เราจะหาที่พักได้จะอันตราย”
“จะปล่อยให้ผู้หญิงเจ็บอุ้มเด็กอ่อนกลับบ้านเองได้ยังไง นางตกใจม้าเจ้าจนหกล้มขาเจ็บนะธัน ไม่ขอโทษยังใจดำอีก” เธราพูดอย่าดื้อดึง
“เจ้าอยู่ไหนเดี๋ยวข้าไปส่งไม่ต้องกลัวไป ไม่ห่วงตัวเองก็ต้องห่วงลูกเจ้าบ้างเขายังเล็กอยู่ถ้าเจ้าฝืนอุ้มไปเองไปล้มคว้ำล้มหงายที่ไหน ตัวเล็กจะเจ็บไปด้วยนะ”
“หมู่บ้านข้าอยู่ด้านโน้น” หญิงสาวพูดพลางชี้มือไปทางที่อยูของตน เธราส่งเด็กในอ้อมกอดคืนหญิงสาวก่อนจะนั่งลงไปจับข้อเท้าที่เริ่มเขียวช้ำของหญิงสาวดูอย่างเป็นห่วง
“โชคดีที่ยังไม่หักนะ ข้าขอผ้าหน่อยสิ” เธราบอกก่อนชี้ไปที่ผ้าที่ใช้คาดเด็กไว้กับหลังของหญิงสาว เธรารับมาก่อนพันประคองข้อเท้าไว้ หญิงสาวนั่งมองคนตรงหน้าที่ดูเป็นห่วงเป็นใยจากใจจริงแล้วก็อดรู้สึกของคุณไม่ได้
“พวกท่านมาทำอะไรกันที่นี่” หญิงสาวเอ่ยถาม
เธราเงยหน้าขึ้นมองก่อนเลิกคิ้วพลางหัวเราะเบาๆ “ข้าสมควรจะถามเจ้ามากกว่านะเป็นหญิงทำไมมาเดินอยู่ในป่าศักสิทธิ์คนเดียวแบบนี้แถมเที่ยวอุ้มลูกไปมาอีก” เธราบ่นก่อนลุกขึ้นเมื่อพันข้อเท้าให้หญิงสาวเสร็จ “เจ้าชื่ออะไรรึ” เธราถาม
“ข้าชื่อเอรัน”
สุดท้ายแล้วธันก็จำใจต้องมาส่งเอรันกับลูกตามคำสั่งของเธรา เอรันนั่งอุ้มลูกอยู่บนหลังม้ากับส่วนเธรานั้นเดินอยู่ข้างหน้าพลางก้มหน้าก้มตาหาสมุนไพร
“อันนีช่วยลดบวมลดอักเสบได้” เธราหันมาชูต้นหญ้าแปลกๆในมือขึ้นก่อนบอกเสียงใสถึงสรรพคุณไปตลอดทาง
----------------------------------------------------------------------
--------------------------------------
-----------
วิรัลยืนนิ่งมองกองทัพของวูธที่มาประชิดเมืองอันราอยู่บนกำแพงเมือง ใบหน้าแสนจับตานั้นนิ่งเฉยหากแววตาที่วาววับนั้นทำเอาคุชที่เคยร่วมรบเคียงบ่าเคียงไหล่มาถึงกับขนลุก
“ดูเหมือนจะเรื่องใหญ่” คุชหันไปกระซิบกับชุนที่ยืนหลบอยู่ด้านหลัง
“ไม่มีหลักฐานอะไรว่าเธราหนีมาหลบที่นี่ซะหน่อยจะเป็นเรื่องได้อย่างไร” ชุนแย้ง
“นั่นไม่ใช่เรื่องที่น่าห่วง ตอนนี้ที่ห่วงคือโน่น” คุชพยักเพยิดไปทางองค์วิรัล “ทำหน้าแบบนั้นทีไรได้เรื่องทุกที”
“ยังไง”
“ท่าทางเหมือนจะไม่สนหน้าอินท์หน้าพรหมแล้วถ้าวูธยังไม่ฟังล่ะก็ ได้ทำสงครามกันแน่” คุชเอ่ยอย่างเหนื่อยใจ เข้าอีหรอบนี้คนที่พอท้วงได้ก็มีแต่คาเซซึ่งตอนนี้เองก็ไม่ได้อยู่ที่นี่ “ตั้งแต่รู้ว่าพระสนมหายไปก็ไม่มีใครเข้าหน้าติดเลย”
ชุนพยักหน้าเข้าใจเขาเข้าใจดีถึงความเป็นห่วงราวจะขาดใจดี
“สองคนนั่นเป็นยังไงบ้าง” วิรัลซึ่งเดินมาหาเอ่ยถามขึ้น
“สหัสตอนนี้อาการยังไม่ดีขึ้นเท่าไรส่วนโชบุนั้นได้สติแล้วแต่ยังอ่อนเพลียเพราะร่างการเพิ่งฟื้นจากการโดนวางยาน่ะ” ชุนตอบแทนเพราะเขาเป็นคนเฝ้าสองคนนั้น
“สิงห์ราแพ้หอกเขี้ยวสิงห์ อาการของสหัสเลยค่อนข้างแย่กระหม่อมหมอหลวงบอกว่าแม้จะไม่โดนที่สำคัญแต่แผลไม่สมานตัว อาการเลยไม่สู้ดีเท่าไร” คุชเอ่ยรายงานอาหการของสหัสที่น่าเป็นห่วง
“พอจะมีทางแก้ไหม” วิรัลเอ่ยถาม อย่างน้อยเขาก็อยากดูแลคนของเธราให้ดีที่สุด
“หมอหลวงเองก็ดูจนปัญญา เพราะหมอเองก็เคยรักษาแต่มนุษย์กระหม่อม” คุชตอบตัวเขาเองก็ห่วงสหัสเหมือนกันเพราะสภาพล่าสุดที่เห็นนั้นแย่พอดู
“สิงห์ราเป็นเผ่าพันธุ์นักล่า พวกนักล่าจะไม่กินกันเองฉะนั้นเลยแพ้เขี้ยวของตัวเอง สิงห์ราจึงแพ้เขี้ยวตัวเอง” ชุนพูดขึ้นใบหน้าดูเคร่งเครียด “ข้าไม่รู้ว่าจริงไหมแต่ในตำนานแห่งอมนุษย์เล่าขานมาว่าสิ่งที่รักษาจิตวิญญาณของพวกอมนุษย์ได้คือโลหิตแห่งราชา ถ้ายังอยู่ในเมืองอมนุษย์ก็คงไม่ยากเพราะท่าทางสหัสเองก็เป็นสิงห์ราชั้นปกครอง ”
“ราชา” วิรัลทวนคำ
“ในตำนานแห่งอมนุษย์กล่าวว่า จะต้องเป็นราชาผู้ดูแล หรือราชาผู้กอบกู้เท่านั้นถึงจะศักสิทธิ์พอ” ชุนเอ่ยย้ำก่อนหันไปมองวิรัล
“งั้นเลือดของข้าก็ใช้ได้น่ะสิ” วิรัลเอ่ยอย่างง่ายๆ “ต้องทำยังไงบ้างล่ะ”
คุชที่ฟังอยู่เงียบๆทำท่าจะเอ่ยปากค้าน หากวิรัลกลับเอ่ยขึ้นก่อน“คุชอย่าห้ามข้า สหัสจำเป็นต้องฟื้นขึ้นมาบอกข้าว่าตอนนี้เธราเป็นอย่างไร” วิรัลหันไปห้ามแม่ทัพของตนทำเอาคุชต้องเงียบลงอย่างจนปัญญา ตอนนี้มีเพียงสหัสเท่านั้นที่รู้ว่าเธราเป็นอย่างไร เพราะสิงห์รากับนายจะสื่อสารความรู้สึกถึงกันได้วิรัลจึงไม่ลังเลเลยสักนิดที่จะช่วยสหัส
-------------------------------------------------------------------
------------------------------------------------
---------
“เจ้าอยู่ที่นี่รึ” เธราถามก่อนหันไปมองเอรันอย่างตกใจ เพราะภาพที่ปรากฏตรงหน้านั้นเป็นหมู่บ้านที่มีบ้านไม่ต่ำกว่าสิบหลัง แต่ที่ทำให้ตกใจไม่ใช่หมู่บ้านตรงหน้าแต่เป็นสถานที่ตั้งต่างหาก หมู่บ้านนี้ตั้งอยู่ในป่าศักสิทธิ์ !!!
มาต่อแล้วค่าา
ตอนต่อไปจะมาต่อวันเสาร์นะคะ ลงไว้กดดันตัวเองเลย5555
ฝากวิรัลกับเธราด้วยค่าา
#วิรัลลืมเมีย
หัวข้อ: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนพิเศษ---เนิ่นนานและตลอดไป---)หน้า๔๔ ๒๖.๐๒.๖๐ END (อ่าน 327958 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก