ตอนที่๑๖ - ๖๐%
เธราแทบจะเกร็งคอจนเจ็บเมื่อคนในหมู่บ้านต่างมองมาที่เขาอย่างสงสัย แววตาที่มองมาดูหวาดกลัวและกังวล ผู้คนในหมู่บ้านนี้ส่วนใหญ่เป็นอมนุษย์และลูกครึ่ง มีมนุษย์บ้างประปรายทำไมพวกเขาถึงมาอยู่ในป่าศักสิทธิ์นี้กันนะ
ธันและเธรามาส่งเอรันที่บ้านอย่างปลอดภัยบ้านของเอรันมีลักษณะแปลก ตัวกระท่อมเล็กๆนั้นเชื่อมต่อกับคอกม้าราวกับต้องการใช้ชีวิตร่วมกับม้าในคอกอย่างไรอย่างนั้น
“พวกท่านเข้ามาในป่าศักสิทธิ์ทำไมกันรึ” เอรันเอ่ยถามก่อนต้องสะดุ้งสุดตัวเมื่อเธรานั่งลงพลางจับขามาดูอย่างเป็นห่วงโดยที่ไม่ได้สนใจสิ่งที่เอรันถามเลย
“ธันต้มน้ำให้หน่อย เอาสมุนไพร่นี่ไปต้มส่วนอันนี้ตำให้ละเอียดแล้วเอามาให้ข้า” เธราหันไปสั่งธัน
เอรันนั่งมองเธราที่จัดการดูแลอาการบาดเจ็บของตนอย่างตั้งใจ พลางนึกนิยมในใจคนตรงหน้าช่างดูแสนธรรมดาหากเพียงขยับตัวกลับมีเสน่ห์จนละสายตาไม่ได้
“กินนี่ซะขมนิดหน่อยแต่อาการช้ำบวมจะดีขึ้นนะ” เธราบอกเอรันก่อนส่งถ้วยยาที่ธันไปต้มมาให้
“ท่านยังไม่ตอบข้า” เอรันถามย้ำก่อนรับยามาดื่ม เธราทำท่าเหลอหราเหมือนไม่เข้าใจว่าตัวเองโดนถามอะไร
“ข้าแค่อาศัยผ่านทางป่าศักสิทธิ์เท่านั้น” เป็นธันที่ตอบออกไปสั้นๆโดยที่ไม่ได้บอกรายละเอียดอะไร เธราที่เหมือนจะเพิ่งเข้าในก็พยักหน้าเออออไป
เอรันพยักหน้าเบาๆราวเข้าใจ ใบหน้าสวยหวานนั้นยิ้มอ่อนๆท่าทางใจดีที่เธราดูแล้วสบายตาจนอดที่จะมองนานๆไม่ได้
“เจ้าอยู่กับลูกสองคนรึ” เธราถามขึ้นก่อนหันไปจิ้มแก้มเจ้าตัวเล็กที่อยู่ในอ้อมกอดของเอรัน
“ในหมู่บ้านเราไม่มีหมอ ข้าเลยจำเป็นต้องออกไปคลอดบุตรที่บ้านของหมอตำแยที่อยู่ในเขตชายแดนเมืองมนุษย์มา ข้าเพิ่งฟื้นตัวและเดินทางกลับมาก็เจอท่านนี่ล่ะ สามีข้าคงออกไปเตรียมข้าวของสำหรับเด็กอ่อนเดี๊ยวก็คงกลับมา” เอรันบอกพลางขยับร่างเล็กๆในอ้อมกอด
เธราพยักหน้ารับรู้ก่อนตัดสินใจถามออกไป “ทำไมถึงมาอยู่ในป่าศักสิทธิ์กันล่ะ ในนี้ทั้งอันตราอาหารการกินหยูกยาก็หายาก ความสามารถพิเศษต่างๆที่ติดตัวมาก็ใช้ไม่ได้ สามีเจ้าเป็นอมนุษย์ใช่ไหม” เอรันพยักหน้ารับ “มาอยู่ในป่าศักสิทธิ์แบบนี้ไม่ลำบากกันรึไง” เธราพูดก่อนมองไปรอบๆกระท่อมของเอรันอย่างเป็นห่วง “ลูกเจ้ายังเล็กขนาดนี้ ถ้าไม่สบายขึ้นมาจะทำยังไง”
“พวกลูกครึ่ง จะเลือกมากไม่ได้หรอกท่านข้าไม่อยากให้ลูกข้าแปลกแยกโดนดูถูกหรือทำร้ายจากทุกคนที่เรียกตัวเองว่าเลือดแท้ ที่นี่ทุกคนเข้าใจถึงการถูกทำร้ายหรือถูกมองอย่างแปลกแยกดี พวกเราถึงตัดสินใจเข้ามาอยู่ในป่าศักสิทธิ์เพราะอย่างน้อยทุกคนจะเท่ากัน ไม่มีมนุษย์ อมนุษย์ ชาวเวทย์หรือพวกลูกครึ่งชั้นต่ำ” เอรันตอบถึงเหตุผลของตัวเองอย่างช้าๆ เหตุผลที่เราเองก็เถียงไม่ออก
“แล้วญาติพี่น้องเจ้าล่ะ” เธราถามออกไปอีกครั้ง
“ข้ามีพี่ชายสองคน แต่เราไม่ได้เจอกันนานมากๆแล้ว” เป็นครั้งแรกที่เราสังเกตุเห็นแววตาเศร้าๆของอีกฝ่าย เอรันมีดวงตาสีฟ้าและผมสีน้ำตาลอ่อนหยักศกยาวสยายเต็มหลังนับว่าเป็นมนุษย์ที่งดงามมากทีเดียว
ยังไม่ทันที่เธรากับเอรันจะได้คุยกันต่อ ก็มีเสียงฝีเท้าของม้าดังเข้ามาใกล้ๆ ธันขยับตัวทันทีเธราหันไปมองตามเสียง แต่เอรันกับแย้มยิ้มราวยินดี
“ทรีส” เอรันเอ่ยชื้อบางคนออกมา ก่อนจะปรากฏร่างของบุคคลผู้มีผมยาวสีดำสนิท ผิวคร้ามแดดใบหน้าและดวงตาสีเล็กนั้นน่าเกรงขาม หากทุกอย่างไม่ทำให้เธราตกใจได้เท่ากับคนตรงหน้ามีครึ่งร่างเป็นม้า ม้าตัวเขื่องสีดำสนิทที่เต็มไปด้วยกล้ามเนื้อ
“มนุษย์ม้างั้นเหรอ” เธราไม่รู้ว่าตัวเองอุทานอะไรออกไป เซนทอร์อมนุษย์ในตำนานที่ว่ากันว่าเต็มไปด้วยพละกำลังซื่อสัตว์รอบรู้และกิเลสตันหา และด้วยข้อดีและข้อเสียที่มีพอๆกันเซนทอร์จึงมักได้รับหน้าที่ให้เป็นผู้เฝ้าบัลลังค์ หรือคนที่คอยดูแลกษัตย์แห่งเมืองอมนุษย์เสมอมา สูงส่งแต่ต้องมีผู้คุม
“เอรันเจ้าพาใครมาเต็มบ้านเลย หืม” น้ำเสียงนั้นติดเอ็นดูจนไม่เหมาะกับท่าทางน่ากลัวนั้นสักนิด ทริสหันมามองแขกผู้มาเยือน ก่อนเดินเลี่ยงเข้าไปรับเด็กน้อยมาไว้ในอ้อมอก “ลูกชายของข้า ขอให้งดงามราวกับมารดาเถอะนะ” ทรีสเอ่ยติดตลกก่อนหันมามองเธรากับธัน ใบหน้าดุดันแต่กลับประดับด้วยรอยยิ้มใจดี
“ขอโทษที่ทำให้ตกใจกัน ในป่าศักสิทธิ์ข้าแปลงกายเป็นมนุษย์ไม่ได้น่ะ” เธราได้แต่พยักหน้าตอบก่อนหันไปมองธันที่ยังคงนิ่งราวคอยดูท่าที
“ท่านผู้เป็นนายแห่งสิงห์ มีตราปีศาจหมายชีวิตท่านคงเป็นท่านเธราพระสนมที่กำลังเป็นที่เลื่องลือถึงความเก่งกาจและโหดเหี้ยม ขององค์วิรัลแห่งนันทานครอันยิ่งใหญ่สินะ” คำพูดของทริสทำเอาธันขยับตัวมาบังเธราเอาไว้อย่างไม่ไว้ใจอมนุษย์ตรงหน้า “ไม่ต้องกังวลไปข้าไม่ได้อยากได้ค่าหัวของพระสนมของเจ้าหรอก” ทริสพูดง่ายๆ
“เจ้ารู้ได้ยังไง” เธราถามออกไป
“แม้ความสามารถพิเศษต่างๆของข้าจะหายไปแต่ตาข้าไม่ได้บอดหูข้ายังได้ยิน ข่าวของท่านดังกระช่อนไปถึงเมืองอมนุษย์ พวกที่โน่นอยากรู้กันเหลือเกินว่าข่าวลือมากมายเกี่ยวกับท่านนั้นจริงหรือไม่ข้าว่าอีกไม่นานก็คงได้รู้กัน หึหึหึ” ทริสหัวเราะราวกำลังพูดเรื่องขบขันหากเธรากลับไม่เข้าใจอะไรสักนิด
“คนรักเจ้ามาแล้วงั้นข้าขอตัวแล้วกัน” ธันเอ่ยก่อนหันไปมองเธราเป็นเชิงให้ไปกันได้แล้ว
“ช่วยด้วย ช่วยข้าด้วยท่านทริสลูกชายข้าตกต้นไม้ลงมาหมดสติ ช่วยข้าด้วย” อสรพิศสาวเลื้อยมาขอความช่วยเหลือด้วยใบหน้าวิตกกังวล
---------------------------
-------
จนแล้วจนรอดเธรากับธันก็ยังไม่ได้ออกเดินทางต่อเมื่อเห็นสภาพของเด็กน้อยที่ตกลงมาจากต้นไม้ด้วยควาซุกซน
“อย่าเพิ่งเคลื่อนย้ายนะ ขอข้าดูก่อน” เธราบอกก่อนเขาไปดูอาการของเด็กน้อยตรงหน้า ลูกครึ่งอสรพิษที่เห็นแล้วอดนึกถึงโชบุไม่ได้ “ไม่รู้ว่ามีอะไรหักรึเปล่าหัวคงฟาดแรงถึงหมดสติขนาดนี้” เธราพูดขึ้นมาก่อนสั่งให้คนเอาผ้ามาทำเปลขนย้ายร่างเด็กน้อยเข้าไปยังที่ปลอดภัย ท่าทางที่ดูคล่องแคล่วของเธรานั้นทำเอาทริสมองอย่างประหลาดใจ
“คอเคลื่อนต้องเข้าเฝือก แขนหักด้วยที่นี่ไม่มีหมอจะทำยังไงกันข้าคิดว่ามีอาการช้ำในด้วยกระดูกซี่โครงน่าจะหักคงตกลงมากระแทกแรงมาก” เธราพูดออกมาอย่างร้อนรนเมื่อตรวจดูอาการเจ็บของเด็กน้อยตรงหน้า
“เอาเด็กขึ้นหลังข้า ข้าจะพาเข้าไปหาหมอที่หมู่บ้านของมนุษย์”
“ไม่ได้ กระดูกหักแบบนี้ขึ้นหลังเจ้าไปไม่รอดแน่กว่าจะถึง” เธราเถียงทรีดทันที
“แล้วเราจะทำอย่างไรดี ลูกข้าจะรอดไหม” อสรพิษสาวเริ่มร้องไห้ แม้จะเป็นอมนุษย์เป็นอสรพิษแต่ความเป็นแม่นั้นไม่ได้ยิ่งหย่อนไปกว่าใคร เธรามองภาพตรงหน้าก่อนถอนหายใจ “ธันข้าขอโทษนะ ข้าไม่ยุ่งไม่ได้จริงๆ” เธราหันมาบอกธันเสียงเบา
“ข้าอยากได้ไม้ไผ่มาทำเฝือก เอาผ้าสะอาดมามากๆหน่อยต้มน้ำให้ข้าด้วย ให้คนเข้าเก็บสมุนไพร!@@#$” เธราออกคำสั่งอย่างกระฉับกระเฉง ทุกคนล้วนออกไปหาของตามที่เธราบอก “ขอมีดหน่อย” เธราหันไปสั่งทรีดที่ยังคงยืนมองอยู่ใกล้ๆ จนสุดท้ายเซนทอร์ที่น่าเกรงขามก็ต้องเข้าไปช่วยเธราที่กำลังพยายามช่วยชีวิตเด็กน้อยอย่างสุดความสามารถ
ธันปลีกตัวออกมายืนห่างๆผู้คนที่กำลังกุลีกุจอช่วยคนเจ็บ เธราดูทะมัดทะแมงและคล่องแคล้วมือเรียวขยับช่วยชีวิตคนอย่างเป็นธรรมชาติ คำสั่งต่างๆออกจากปากได้รูปนั้นราวเวทย์มนต์ เพียงไม่นานร่างของเด็กน้อยก็ได้รับการรักษาเท่าที่ทำได้
“ยานี่ลดปวดได้ ส่วนอันนี้ช่วยเรื่องช้ำใน” เธราบอกมารดาของเด็กก่อนแนะนำการดูแลเด็กน้อยอ่างละเอียด
“ขอบใจเจ้ามาก” ทรีดเอ่ยออกมาเมื่อทุกอย่างเข้าสู่สภาวะปกติ เธราพยักหน้ารับง่ายๆ ก่อนหันไปหาธันที่ยืนรออยู่ใกล้ๆ
“ไปกันได้แล้ว”
“จะค่ำแล้วป่าศักสิทธิ์ตอนกลางคืนข้าคิดว่าไม่น่าอภิรมณ์เท่าไรนัก”
“พักที่นี่สักคืนเถอะท่าน” เอรันที่เดินอุ้มลูกมาสมทบเอ่ยขึ้น ทำเอาเธราหันไปมองธันราวขอความคิดเห็น
------------------------------------------------
----------------------------
--------
วิรัลมองสหัสที่ยังคงไม่ได้สติใบหน้าซีดเซียวดูยังไงก็น่าห่วง
“ทำไมถึงต้องโลหิตแห่งราชาล่ะ” คุชกระซิบถาม
“ เป็นที่กล่าวขานกันว่าผู้ที่ได้ขึ้นเป็นราชาไม่ว่าจะเป็นมนุษย์ อมนุษย์ หรือราชาแห่งชาวเวทย์ จะได้รับการคุ้มครองจากเหล่าเทพเทวดาและเหล่าบูรพกษัตริย์ สิ่งของประจำตัวจึงมีฤทธิ์ปัดเป่าสิ่งร้ายๆ โลหิตจึงศักสิทธิ์ จริงๆข้าก็คิดว่าเป็นแค่ตำนาน แต่ข้าเห็นเธราใช้ผ้าคลุมไหล่ขององค์วิรัลต่อสู้กับปีศาจแล้วข้าเลยคิดว่าน่าลองดู” ชุนตอบเบาๆ
วิรัลจรดมีดลงไปบนฝ่ามือตัวเองก่อนปล่อยให้เลือดไหลออกมาช้าๆ หยดลงไปในถ้วยยาของหมอหลวงที่เตรียมไว้ เขาไม่รู้หรอกว่าจะได้ผลไหม แต่จะให้เขาอยู่เฉยๆรอให้เธราส่งข่าวมาเขาทนได้ ตอนนี้วูธส่งกำลังมาประชิดอันราแล้ว พรุ่งนี้จะส่งทูตเข้ามาเจรจาเขาไม่แน่ใจว่าตัวเองจะมีสติพอที่จะเจรจาหากยังไม่รู้ถึงชะตากรรมของเธรา
มาก่อน ๖๐%ค่าา
พรุ่งนี้จะมาต่อที่เหลือน้า
ฝากวิรัลเธราด้วยค่าาาา
****ตัวละครบางตัวมีการยืมคาแรดค์เตอร์มาจากปกรณัม กรีกเท่านั้น เนื้อเรื่องไม่ได้มีส่วนเกี่ยวข้องกันคะ
นิยายเรื่องนี้เป็นแฟนตาซีอะไรก็เกิดขึ้นได้ เพราะฉะนั้นอยู่ด้วยกันไปจนจบเลยน้าา
ฝาก #วิรัลลืมเมีย ด้วยคะ ไปอ่านกันนนนน
หัวข้อ: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนพิเศษ---เนิ่นนานและตลอดไป---)หน้า๔๔ ๒๖.๐๒.๖๐ END (อ่าน 376880 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก