ตอนพิเศษ ++++ยินดีต้อนรับ
สหัสยืนนิ่งๆมององค์วิรัลที่ดูเหมือนจะกระวนกระวายกว่าใคร วันนี้คือวันครบรอบ ร้อยราตรี หลังจากที่ปักษาตนนั้นนำดวงจิตมามองให้ท่านเธรา ใบหน้างดงามของสหัสส่อแววเบื่อหน่ายคนที่ดูอาการจะเห่อลูกล่วงหน้าอย่างไม่ปิดบัง สหัสมองไปที่เธราที่นั่งยิ้มมองวิรัลที่ดูจะเจ้ากี้เจ้าการจัดการทุกอย่างอย่างอารมณ์ดี เขาพอรู้ว่าชาวเวทนั้นสามารถ บันดาลทุกอย่างได้ราวใจนึก แต่การที่เอรันสามารถมอบทารกน้อยให้เธราได้นั้น บ่งบอกว่าเธอย่อมไม่ใช่ชาวเวทธรรมดา จริงๆแล้วสหัสเองไม่ได้ใส่ใจนักว่าใครจะเป็นอะไร เขาอยากจะลืมทุกอย่างและจดจำเพียงแค่ว่าเขาคือสหัส สิงห์ราของท่านเธราเท่านั้น ดวงตาสีเทาเหลือบมองท้องฟ้าที่กำลังปรากฏร่างของปักษาอยู่สุดสายตา พิธีรับมอบร่างของทารกน้อยนั้นทำกันเป็นการภายใน ณ สวนดอกไม้ที่ตำหนักหยาดหมอก ทหารถูกวางเวรยามคุมเข้ม มีเพียงแต่คนภายในเท่านั้นที่เข้ามาร่วมรับรู้
“แล้วร่างเนี่ยปักษาไปเอามาจากไหนกันล่ะ” โชบุหันมาถามสหัส
“แม่น้ำแห่งชีวิต” สหัสตอบสั้นๆใบหน้าแสนสวยเงยมองปักษาที่เข้ามาใกล้ขึ้นเรื่อยๆ
“แม่น้ำที่ทอดผ่าน เมืองเวท ป่าศักสิทธิ์ และเมืองอมนุษย์น่ะเหรอ”
“ใช่” สหัสตอบสั้นๆแม่น้ำแห่งชีวิตที่สามารมอบชีวิตที่แสนวิเศษและทำลายชีวิตที่หลงผิดได้ราวร่ายมนต์ ชาวเวทและอมนุษย์นั้นล้วนนับถือแม่น้ำแห่งชีวิตกันทั้งนั้น
“อันราขอพรกับแม่น้ำนี้เพื่อมอบทารกให้เธรางั้นรึ” ชุนพูดขึ้น เขาเองก็ไม่เคยเห็นแม่น้ำแห่งชีวิตหรอก แต่ตำนานที่กล่าวขานถึงนั้นเขาเองก็พอรู้มาบ้าง ดวงตาคมครึ่งยักษ์มองไปที่เธราชายที่แสนธรรมดาคนนี้ได้รับพรที่แสนวิเศษนี้เพราะความดีที่เขาเพียรสร้างขึ้นมาอย่างไม่มีข้อสงสัย
“จะว่าไปพอมีข่าวว่าเธรา จะมีลูกให้องค์วิรัลได้ นันทานครก็ดูครึ้กครื้นขึ้นนะ องค์วิรัลเองก็ดูมีความสุขมากขึ้นหลังจากต้องเนรเทศน้องตัวเองออกไปให้พ้นเมืองมนุษย์แบบนั้น” โชบุเอ่ยออกมาราวพูดคุย คาเซนั้นแม้จะรอดพ้นจากโทษประหาร แต่การถูกเนรเทศให้พ้นเมืองมนุษย์นั้นก็เหมือนส่งให้ไปตายดีๆนี่เอง
เสียงกระพือปีกในอากาศดังใกล้เข้ามาเรื่องๆ วิรัลลุกขึ้นยืนอย่างกระตือรือร้นใบหน้าดดเด่นนั้นหันไปมองเธราก่อนฉุดมือให้คนที่นั้งยิ้มลุกขึ้น
“มาแล้วล่ะเธรา” วิรัลบอกอย่างยินดี
เธราพยักหน้ารับคำบอกกล่าวช้าๆ ก่อนที่ปักษาตรงหน้าจะเหยียบพื้นดิน ร่างของปักษานั้นกลายเป็นมนุษย์ทันที ในแขนบอบบางอุ้มร่างทารกน้อยที่นอนนิ่งราวไร้ชีวิต
เธราขยับตัวจะก้าวเดินหากบางอย่างกระดังขึ้นภายในจิตสำนึกเขาจึงหยุดบืนนิ่ง ดวงแก้วสีทองค่อยๆส่องสว่างออกมาจากตัวเขามันค่อยๆลอยออกมา พร้อมกับร่างของเด็กทารักในอ้อมแขนของปักษานั้นที่ค่อยๆลอยขึ้นทั้งสองมาบรรจบกันที่กลางอากาศดวงแก้วสีทองค่อยๆหายเข้าไปในร่างของทารกน้อย ร่างนั้นค่อยๆลอยลงมายังเธราที่ยื่นมือออกไปรับและทันทีที่ร่างบอบบางได้เข้ามาอยู่ในอ้อมกอดของเธรา ทารกน้อยก็ร้องจ้าขึ้น
/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////
//////////////////////////////////////////////////////////////////
“ธีรัน หยุดนะ” เสียงห้ามปรามที่ดังขึ้นส่งผลให้ร่างของเด็กน้อยในวัยสามขวบชะงัก เธราเดินมามองลูกชายของตนช้าๆใบหน้าที่เคยแย้มยิ้มเรียบนิ่งสายตากวาดมองปลาสวยงามที่ถูกเสียบไม้ย่างอย่างเหนื่อยใจ ธีรันในวัยสามขวบนั้นรูปร่างใหญ่โตและมีพัฒนาการเกินวัยไปมากอาจเป็นเพราะว่าเด็กน้อยนั้นไม่ได้เกิดมาอย่างเช่นมนุษย์ธรรมดาก็เป็นได้ หากนั่นไม่ใช่สิ่งที่เธรากังวลใจสิ่งที่เขาห่วงมีเพียงอย่างเดียว
“ถ้าไม่ขึ้นมาตอนนี้จะให้ขึ้นมาอีกทีตอนตะวันตกดิน” เธราพูดนิ่งๆ แต่ส่งผลให้เด็กน้อนนั้นรีบพาตัวเองขึ้นมาจากบ่อปลาทันที “ปลาพวกนี้เจ้าจับมันขึ้นมาย่างทำไมธีรัน” เธราถามตรงๆเด็กน้อยตรงหน้าก้มกน้างุด
“ก็ข้าอยากเล่นเดินป่า เวลาเดินป่าสหัสบอกว่าต้องจับปลามาย่างเพื่อเป็นอาหารเพราะเราไม่มีห้องครัว”
“พารัมถ้าเจ้าตามใจธีรันแบบนี้ ข้าจะให้ธีรันไปอยู่ตำหนักท่านเจเนส” เธราบอกออกมาอย่างเหนื่อยใจ ธีรันนั้นโดนตามใจโดยทุกคนมาตลอด องค์วิรัลน่ะตัวดีเลย ต่อมาก็เป็นสหัสที่ทั้งตามใจทั้งโอ๋โดนเขาดุมานิดๆหน่อยก็วิ่งมาหาสหัสตลอดเวลาส่วนพารัมนั้นดูเหมือนจะเป็นที่โปรดปรานที่สุดเพราะความแสบนั้นพอกันชวนกันเล่นซนจนเธราห้ามปรามไม่ใหวล่าสุดนี่ก็คงเป็นการจับเอาปลาสวยงามมาย่างไฟเล่นแบบนี้ คนที่จะพอห้ามปรามได้ก็คงมีแต่ท่านเจเนสที่ดูจะพอมีเหตุผลบ้าง
“ธีรันเล่นซนตามประสาเด็กพี่เธราอย่าดุไปเลย” พารัมออกไปรับแทนทั้งที่กลั้นหัวเราะเมื่อเห็นหน้าของธีรันที่ซีดอย่างเด็กโดนดุ
“ธีรันมานี่” เธราเรียกเด็กน้อยที่ทำหน้าหงอยๆให้มายืนตรงหน้า มือเรียวหยิบปลาที่ถูกย่างจนเกรียมขึ้นมา “กินเข้าไป” เธราสั่งเสียงนิ่ง
“ท่านเธราปลานั่นกินไม่ได้” พารัมค้านเมื่อเห็นเธราเริ่มดุธีรันอย่างจริงจัง
“ธีรัน ปลาพวกนี้กินไม่ได้เจ้าก็รู้ เจ้าฆ่ามันเพื่อที่จะเล่นเจ้าคิดว่ามันคือสิ่งที่ถูกต้องไหม” น้ำเสียงที่ฟังดูจริงจัง
“ข้าชวนธีรันเล่นเองพี่เธราอย่า...”
“ไม่ต้องรับผิดแทนพารัม” เธราหันไปห้ามพารัมที่อ้าอากจะรับผิดแทน เพราะแบบนี้ไงธีรันถึงเล่นอะไรแผลงๆตลอดเวลา
“ธีรันแม้เจ้าจะเพิ่งสามขวบแต่ข้ารู้ว่าเจ้าฟังเข้าใจ ชีวิตของทุกสิ่งมีค่าเราฆ่าสัตว์เพื่อเป็นอาหารเอาไว้ดำรงชีวิต สัตว์พวกนั้นกถือว่ามีบุญคุณกับเรา เจ้าไม่มีสิทธิพรากชีวิตสิ่งใดเพราะเห็นเป็นแค่เรื่องสนุก” เธราเอ่ยออกมาช้าๆ ธีรันนิ่งฟังเป็นครู่ มือป้อมเอื้อมออกมารับปลาย่างในมือของเธรา ก่อนจะแกะเข้าปาก ใบหน้าเหยเกเล็กๆเพราะอย่างไรเสียมันก็ไม่ใช่ของกิน
เธรามองธีรันที่เริ่มน้ำตาคลอคงทั้งสำนักว่าโดนดุและรสชาติแย่ๆของปลาย่างที่เล่นแผลงๆกันไว้ มือเรียวจึงรั้งเราปลาในมือของเด็กน้อยคืนมา “พอแล้ว” เธราบอกสั้นๆ แม้จะอยากดึงร่างกลมๆของเด็กชายมากอดไว้แต่เขาก็ใจแข็งหันหลังเดินออกมา คนทำผิดอย่างไรเสียก็ต้องได้รับการลงโทษ เสียบ้าง
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------
วิรัลเลิกคิ้วอย่างแปลกใจเมื่อเห็นร่างป้อมๆของธีรันลูกชายคนเดียวของตนประคองเอาถาดที่ใส่ขนมหวานเข้าในห้องทรงงานของเขา ดวงตาสีรัตติกาลเหลือบมองเธราที่กำลังตรวจเอกสารช่วยงานเขาอยู่อย่างนึกรู้ นี่คงไปซนจนโดนดุมาอีกล่ะสิ
“มีน้ำใจจริงตัวแค่นี้” วิรัลเอ่ยกับธีรันที่ยกน้ำชามาให้ ร่างป้อมเดินดุ๊กดิ๊กไปหาเธราอย่างกล้าๆกลัว ก่อนเอาจานขนมหวานไปให้เธรา
“ขนมหวานของหมู่บ้านบันกุ พี่พารัมทำมาให้เธรา” ธีรันเอ่ยออกมาก่อนเลื่อนจานขนมไปตรงหน้าของคนที่ยังคงนิ่งเฉย “มีชากุหลาบด้วยข้าชงเองกับมือเลย น้ำร๊อนร้อนลวกมือข้าไปหน่อยนึงแต่ข้าไม่ร้องเลยนะข้าอดทน” มือป้อมๆยื่นไปให้เธราดูก่อนอวดอ้างถึงความเก่งของตน
“เธราบอกว่าถ้าทำผิดแล้วสำนึกผิด เราจะได้รับการให้อภัยด้วยล่ะ” ธีรันยังคงพูดต่อก่อนเหลือบมองเธรา “แล้ว...แล้ววันนี้ข้าก็ไปเรียนหนังสือกับอาจารย์มาโดยไม่ดื้อเลย แล้วก็...”
“พอแล้วธีรัน” เธราเงยหน้ามองลูกชายของตนอีกครั้ง ใบหน้ากลมๆของเด็กชายนั้นน่าเอ็นดู ดวงตาสีดำสนิทที่ถอดแบบองค์วิรัลมานั้นช่างงามจับตา หากเจ้าตัวน้อยกลับมีผมสีน้ำตาลเหมือนกับเขา ส่วนผสมที่ปรากฏนั้นไม่ว่าอย่างไรเธราก็รักหมดหัวใจ แขนเรียวยื่นออกไปโดยที่ร่างของธีรันนั้นโผเข้ามาอย่างรู้หน้าที่ทันทีที่ถูกยกขึ้นมานั่งตัก เจ้าตัวป้อมก็ซุกลงไปในอ้อมกอดของเธราอย่างออดอ้อน
“อย่าทำแบบนั้นอีก ธีรันอย่าเห็นชีวิตเป็นของเล่น” เธราเอ่ยออกมาก่อนรับรู้ได้ถึงการพยักหน้ารับของเด็กน้อย
วิรัลมองภาพตรองหน้าก่อนลุกเข้าไปหา แขนแกร่งสวมกอดทั้งเธราและลูกไว้เบาๆ ธีรันนั้นดูเหมือนจะชอบใจไม่น้อยเด็กน้อยหัวเราะคิกคักก่อนดึงขนวิรัลให้กอดแน่ขึ้นไปอีก
“ค่อยๆสอนก็ได้เธราลูกยังเด็กนัก” วิรัลพูดเบาๆพลางเกยคางไว่บนกลุ่มเส้นผมสีน้ำตาลของเธราเขาโยกตัวไปมาเบาๆราวกับกล่อมเด็น้อย
“ธีรันเกิดมาก็มีหน้าที่ของตนแต่แรก รัชทายาทแห่งนันทาต้องไม่ใช่คนที่เห็นชีวิตใครเป็นของเล่น ท่านเองก็น่าจะรู้ดี” เธราบอกช้าๆ มือเรียงตบหลังธีรันเบาๆเมื่อเด็กน้อยในอ้อมกอดหาวหวอดๆ
“เข้มงวดมากไปก็สงสารธีรัน โตเร็วขนาดไหนเขาก็เพิ่งจะสามขวบเองนะเธรา”
“คนตามใจเยอะแยะทั่ววัง จนจะไม่มีใครเอาอยู่แล้วถ้าข้าไม่ดุไว้บ้าง จะพยศจนไม่มีใครเอา” เธราบอกก่อนขยับร่างของธีรันให้นอนให้สบายขึ้นเมื่อร่างเล็กนั้นทำท่าจะเข้าสู่ห้วงนิททรา
“กองกำลังพิเศษเป็นอย่างไรบ้างกระหม่อม โชบุกับชุนบอกว่าได้ฝีมือดีมาหลายคนทีเดียว” เธราเอ่ยถามถึงโชบุกับชุนที่ตอนนี้ทั้งสองมาช่วยงานนันทานครอย่างเต็มตัว กองกำลังพิเศษที่ต้อนรับพวกลูกครึ่งเธราหวังไว้ว่าสักวัน ทุกชีวิตจะเที่ยมกัน
“ไปได้ดีเชียวเธรา โชบุกับชุนทำหน้าที่ได้ดี คุชเองตอนนี้ก็เข้ามาประจำการที่นันทาแล้ว เมืองต่างๆก็เริ่มดูแลตัวเองได้แล้ว ส่วนวูธนั้นตอนนี้ข้าได้ข่าวว่าราชาองค์ใหม่ก็มีฝีมือพอตัว” วิรัลบอกข่าวต่างๆแก่เธรามือหนาลูบแขนคนในอ้อมกอดเบาๆ
“ได้ข่าวเคาเซบ้างหรือไม่กระหม่อม” เธราเอ่ยถามออกไป คาเซนั้นโดนเนรเทศให้พ้นออกไปจากเมืองมนุษย์ วันที่คาเซโดนเนรเทศแม้เขาจะอยากไปส่งแต่เป็นคาเซเองที่ต้องการจะจากไปอย่าเงียบๆ เธรายังคงนึกเป็นห่วงคาเซอยู่เสมอ แม้เขาจะทำผิดแต่การถูกขับไล่ให้พ้นออกไปจากบ้านเกิดเมืองนอนนั้น ช่างแสนทรมานเขาเข้าใจดีเพราะช่วงแรกที่เขามานันทานครนั้นเขาเองก็เหงาไม่น้อยที่คาเซถูกไล่ไปจนพ้นเมืองมนุษย์หมายความว่าคาเซต้องใช้ชีวิตอยู่ในป่าศักสิทธิ์ มันทั้งอันตราย และไร้ซึ่งผู้คนจนอดเป็นห่วงไม่ได้
“ส่งธีรันมาให้ข้าเถอะ” วิรัลตัดบทเขาไม่อยากนึกถึงเรื่องเลวร้ายที่ผ่านมา ทุกชีวิตต้องเดินหน้าต่อไป ร่างสุงใหญ่ขององคืวิรัลที่อุ้มเด็กน้อยไว้ในอ้อมกอดนั้นช่างเป็นภาพที่คุ้นชินของคนในวังหลวง วิรัลเดินตรงไปยังห้องของเด็กน้อยก่อนว่างร่างป้อมๆที่หลับใหลอย่างเบามือ
เธราห่มผ้าให้ลูกชายของตนอย่างเบามือ ดวงตาสีน้ำตาลไล่มองเด็กน้อยอย่างช้าๆ ธรันคือของขวัญที่เอรันตอบแทนที่เขายอมให้อภัยรันตราสินะ มือเรียวลูบแก้มกลมๆของธีรันเบาๆก่อนก้มลงไปหอมอย่างอดใจไม่ได้ แต่แล้วเธรากลับถูกกอดเสียเองจากคนที่ยืนอยู่ข้างๆ
“อย่ารุ่มร่ามในห้องลูกสิ” เธราว่าอย่างไม่จริงจังนักใบหน้านักคงเต็มไปด้วยรอยยิ้ม
“ข้าแค่กอดเอง อีกอย่างลูกก็หลับแล้ว” วิรัลเถียงก่อนกดจมูกลงไปที่ต้นคอของเธรา
เธราหัวเราะเบาๆเพราะจั๊กจี้ เขาไม่ได้ขัดขืนอะไรร่างสูงโปร่งเอนกายลงไปในอ้อมกอดขององค์วิรัล พลางเหม่อมองออกไปนอกหน้าต่าง “ข้าไม่เคยคิดว่าข้าจะมีวันนี้เลย” เธราพูดออกมาง่ายๆมือเรียวลูบลงไปบนแขนขององค์วิรัลที่โอบกอดร่างของตนไว้เบาๆ “ข้าไม่คิดว่าคนอย่างข้าจะได้รับความรักมากมายขนาดนี้ ทั้งที่ข้ามันแกะดำและแสนจะไร้ค่า”
“เจ้าไม่ไร้ค่าเธรา” วิรัลสวนขึ้นมาทันที พลางกระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้น “หัวใจที่มีเมตตาของเจ้าทำให้เจ้าล้ำค่า ไม่ว่าเมื่อไหร่หรือที่ไหนความชั่วร้ายใดๆก็ไม่สามารถทำให้หัวใตของเจ้าดำมืดได้ นั้นล่ะคือสิ่งที่หาไม่ได้ง่ายๆ ข้าพร่ำขอบคุรมาลันเคียเสมอที่ส่งเจ้ามาให้ข้า เธราข้ารักเจ้าเหลือเกิน” วิรัลบอกคนในอ้อมกอดเบาๆ
เธราอดยิ้มไม่ได้ที่อยู่ดีๆองค์วิรัลก็บอกรักออกมา ตลอดเวลาที่ผ่านมาเธรารับรู้ได้เสมอว่าตนได้รับความรักจากองค์วิรัลอย่างไม่มีข้อแม้ แต่มีไม่กี่ครั้งที่ราชาแห่งนันทานครจะเอ่ยออกมาตรงๆ
“ข้าก็รักท่าน” เธราตอบออกไปก่อนขยับตัวหันมามองวิรัลให้เต็สายตา ใบหน้าที่แสนโดดเด่นนี้เป็นของเขาดวงตาสีดำสนิทที่ทอดมองมาเพียงแค่เขา เพียงเท่านี้เธราก็ไม่ต้องการอะไรอีก เพียงแค่มีองค์วิรัลอยู่เคียงข้างกันตลอดไป เธราถอนหายใจเบาๆก่อนหลับตาลงเมื่อร่างตรงหน้าจรดริมฝีปากลงมาช้าๆ เนิ่นนานและตลอดไป
มาแปะตอนพิเศษตามสัญญาค่ะ
เด็กน้อยธีรันแสบแต่น่าเอ็นดู 555555
ดีใจที่ติดตามมาจนถึงตอนนี้นะคะ
ขอบคุณที่รัก #วิรัลลืมเมีย ค่ะ
ตัวละครทุกตัวในเรื่องนี้ที่ยังคลุมเครือถึงที่มาที่ไป
ไม่ต้องห่วงค่ะ ทุกคนจะกลับมาในเรื่องต่อไป
ฝากติดตาม #ดวงใจรักขสะ และ #ดวงใจร่ายบุหลัน ด้วยนะคะ
ดวงใจบรรณาการ ตอนนี้เปิดจองแล้ว ติดตามรายละเอียดได้ในเพจเลยนะคะ
อัพเดทตลอดๆ
ขอบคุณที่ติดตามกันมาค่าา
หัวข้อ: -----ดวงใจบรรณาการ----- (ตอนพิเศษ---เนิ่นนานและตลอดไป---)หน้า๔๔ ๒๖.๐๒.๖๐ END (อ่าน 327231 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก