11
** โปรดเตรียมใจก่อนอ่านนิดนึง มันมีความเหวี่ยงในอารมณ์ที่อ่านแล้วอยากจะ 
ได้ ขอทุกคนโปรดให้อภัยมา ณ โอกาสนี้ด้วยค่ะ ด้วยความเคารพอย่างยิ่งยวด ** “คุณใหญ่อยู่นิ่งๆ สิครับ ผมทำไม่ถนัด” เสียงดุคนที่เอาแต่ดิ้นยุกยิก ก็ใครมันจะไปอยู่เฉยได้ ถูกคนตัวหอมคร่อมแล้วมองตาแป๋วเช่นนี้ “คุณใหญ่”
“ดุจริง ก็ฉันเมื่อย” ข้ออ้างง่ายๆ บอกออกไป อัษฎาย่นหน้าหมั่นไส้คนบอกเมื่อย แค่นั่งเก้าอี้แล้วเงยหน้าให้โกนหนวดแค่นั้น ไม่ได้นานเลยหากคนมีหนวดเคราครึ้มให้ความร่วมมือ
ที่อัษฎาต้องโกนหนวดให้ก็เพราะมือกร้านเจ็บจากการทำงานที่เผอเรอ มือตัดดอกไม้แต่ตากลับเอาแต่จ้องคนตัวขาวที่ยื่นหน้าไปดมความหอม ทันทีที่ตักฉับกรรไกรเลยเฉือนเข้านิ้ว แม้จะเป็นแผลไม่มากแต่ความปวดกลับเล่นงานจนยกมือแทบไม่ขึ้น ขนาดข้าวมื้อเที่ยงยังต้องมีคนป้อน
“ถ้าอยู่ไม่นิ่งแล้วเลือดออกผมไม่รับผิดชอบด้วย” พูดอีกรอบก่อนจะค่อยๆ ใช้ที่โกนหนวดปาดโฟมที่อยู่เต็มคางอย่างเบามือ ท่าทางตั้งใจนั่นสะกดคนมือเจ็บให้หยุดนิ่ง ดวงตาดุมองใบหน้าขาวในระยะใกล้ ความหอมอ่อนๆ จากสบู่ทำหัวใจเต้มไม่เป็นจังหวะ กว่าจะโกนหนวดเสร็จ ใหญ่ก็แทบสะกดจิตตัวเองไม่ให้กระชากคนผิวขาวมาฟัด ก็เขาเป็นผู้ชาย มีเลือดมีเนื้อมีความรู้สึก ถึงคนตรงหน้าจะเป็นผู้ชายก็เถอะ
รอยยิ้มสวยยามจ้องหน้าไร้เคราครึมดูจะพอใจ อัษฎาไม่เคยโกนหนวดให้ใครมาก่อน แม้แต่แฟนคนแรกก็ไม่เคย และพอจ้องอย่างนี้ คุณใหญ่ก็ดูดี ดูหล่อมากเหมือนกัน ใบหน้าหยาบกร้านเพราะไม่ได้ดูแล หากบำรุงครีมสักหน่อยคงกลับมานุ่มเนียนดั่งผิวขาวที่คร้ามแดด
“อะไร” ใหญ่เหล่ตามองคนหรี่ตาจ้อง
“ที่จริงคุณใหญ่ก็ขาวนะ” คนก็ขาวเลิกคิ้วขึ้น ใหญ่มองตามสายตามาที่แขนที่มีสีผิวตัดกันอยู่
“จะอะไรกับขาวไม่ขาว ไม่มีใครดูหรอก” ตัดฉับแล้วลุกขึ้นยืน แต่คนนั่งลงยืมสังเกตว่าคนตรงหน้ายืนชิดมาก พอลุกขึ้นโดยไม่ให้ซุ่มให้เสียง อัษฎาจึงผวาถอยหลัง ขาที่ก้าวไม่ทันเอนจนเกือบล้ม ดีที่มือแขนแกร่งรั้งเอวไว้ หัวใจเต้นรัวที่คิดว่าต้องล้มเปลี่ยนมาเต้นเพราะคนโอบเอวแทน
สายตาสองคู่ประสานกันเนิ่นนาน หน้ากร้านค่อยๆ ขยับเข้ามาใกล้ จมูกโด่งเป็นสันกำลังหยอกล้อกับจมูกรั้นไปมา ความเงียบจนได้ยินเสียงหัวใจของกันและกันที่แข่งกันเต้นแรง
ความอุ่นทาบทับริมฝีปากแดง จังหวะเนิบนาบที่ขยับเพิ่มความวาบหวามในใจ ยิ่งมือที่โอบเอวดันร่างผอมให้แนบชิดจนรับรู้ถึงความต้องการที่ถูกปลุกเร้าขึ้นมาตามสัญชาตญาณ ปากบางขยับจูบตามลำคอขาว ความหอมยิ่งกระตุ้นความอยากจนสมองว่างเปล่า
ชุดนอนสีส้มถูกปลดกระดุมออกสลับกับก้มฝังรอยจูบ อกที่ไม่มีก้อนนุ่มแต่กลับกระตุ้นความต้องการไม่ต่างกัน ยิ่งเจ้าของร่างแอ่นรับสัมผัส คนต้องการยิ่งย้ำรอยจูบหนักและไม่ลืมหยอกล้อกับตุ่มไตสีสวยที่คล้ายกับเชิญชวนให้สัมผัส
ร่างผอมที่เปลือยท่อนบนถูกยกขึ้นนั่งบนแท่นอ่างล้างหน้า ความรุ่มร้อนรุกเร้าจนปล่อยเสียงครางหวานออกมาจากริมฝีปากแดง มือเนียนเกาะบ่าแกร่งแน่น ความรู้สึกที่ไม่เคยได้สัมผัสทำให้ทำอะไรไม่ถูก เลยปล่อยให้ร่างกายเป็นไปตามกลไกของธรรมชาติ
คนต้องการแม้ไม่เคยร่วมรักกับเพศเดียวกัน แต่ความต้องการที่แทบพร้อมออกศึกทำให้มองข้ามเพศไป เสียงครางดั่งแมวน้อยข้างหูยิ่งเพิ่มความคึกคักของส่วนล่างจนเจ็บแน่น
“คุณ...ใหญ่ อื้อ” ร่างด้านใต้ตกใจเมื่อขอบกางเกงนอกและในถูกร่นลงไปคาที่หัวเข่า ทำให้เห็นส่วนกลางลำตัวที่ตื่นตัวอย่างน่าอาย อัษฎาเบนหน้าหนีเมื่อรู้สึกกระดากอายที่ต้องเปิดเผยส่วนปกปิดให้คนอื่นเห็น
“เรียกพี่ใหญ่สิ” เสียงเบากระซิบชิดใบหูพร้อมขบเม้มจนเสียวซ่าน ยิ่งมีภาพคนใต้ร่างชอบยิ้มแย้มให้คนอื่นยิ่งเพิ่มน้ำหนักมือกระตุ้นสิ่งร้อนในมือ ปาก ดวงตา จมูกและร่างกายขาวนี้เป็นของเขาเพียงคนเดียวเท่านั้น
“อื้อ” คนถูกชักนำครางยาวออกมาจนถูกขำเบาๆ “หะ ห้ามหัวเราะ” เสียงพูดปนหอบคล้ายกับวิ่งราวสิบกิโล ยิ่งแก้มแดงนั่นยิ่งดูน่ารักจนต้องยื่นหน้าไปหอมแก้ม
คนเขินก้มหน้างุดอย่างน่ารัก ยิ่งมือนุ่มถูกดึงไปสัมผัสส่วนร้อนรุ่มที่เต้นตุบๆ ตรงทางลำตัวคนตรงหน้า แก้มเนียนยิ่งเพิ่มสีจนแทบเป็นลูกตำลึง คนไม่เคยค่อยๆ ทำตามเจ้าของร่าง เสียงทุ้มดังชิดใบหูช่างน่าฟังนัก อัษฎารู้สึกได้ใจเมื่อมือกร้านย้ายตำแหน่งไปลูบต้นขาเนียนแทนและปล่อยให้มือขาวเลยชักนำเอง
“ดี” คำชมทำให้คนได้ใจออกแรงเพิ่ม ไม่นานสิ่งร้อนก็ถึงฝั่งฝัน ใหญ่หอบเครือ นานแล้วที่ไม่ได้ร้อนรุ่มทุกส่วนแบบนี้ และถึงแม้ความต้องการจะปลดปล่อยไปแล้ว แต่เพียงแค่เห็นร่างเปลือยเปล่าตรงหน้าก็รู้สึกต้องการขึ้นอย่างน่าประหลาดใจ ร่างกายผู้ชายผอมๆ ขาวๆ แต่กลับกระตุ้นความกำหนัดของใหญ่ได้
“พี่ใหญ่” อัษฎาตกใจผวาเข้ากอดคอหนาเมื่อร่างถูกรวบขึ้นแนบอก คนอุ้มเดินอาดไปด้านนอกก่อนวางบนเตียงนุ่มอย่างอ่อนโยน แววตาที่จ้องบ่งบอกความต้องการ ยิ่งพอร่างขาวนอนอยู่บนเตียงสะอาดสิ่งจุดอารมณ์ดิบในใจ อยากจะขย้ำให้จมเตียง อยากจะทำเครื่องหมายว่าคนนี้เป็นของเขาเพียงคนเดียว
ภายในห้องสี่เหลี่ยมมีเพียงลมเย็นพัดผ่านหน้าต่างทำให้ผ้าม่านสีขาวบางปลิวไสว ปากแดงกัดหมอนนุ่มไว้แน่นเพื่อกั้นทั้งเสียง ความเจ็บปวดและความเสียวซ่านยามถูกคนตัวใหญ่รุกราน บางครั้งก็อ่อนโยนจนแทบละลาย บางครั้งก็หนักหน่วงจนเกือบจะจมไปในฟูก แขนแกร่งสะโพกงอนขึ้นเพื่อรับความต้องการ บ่อยครั้งที่ช่วยกระตุ้นกลางลำตัวของคนใต้ร่างให้ตื่น ยิ่งส่วนนั้นตื่นมากเท่าไหร่ ช่องทางด้านล่างจะยิ่งรัดแน่นอย่างน่าหลงใหล
“พะ พอแล้ว” ทันที่รู้สึกถึงของเหลวบางอย่างที่ถูกปล่อยเข้ามาหลายต่อหลายครั้ง อัษฎาพูดปนเสียงหอบหนัก ครั้งแรกของตัวเองถูกกระทำติดๆ กันจนสมองโล่งไปหมด แม้จะอิ่มเอมแต่ก็เหนื่อยแทบขาดใจ
“หืม” ครางทุ้มชิดใบหู ปากบางยังคลอเคลียตามซอกคอหอม ไม่รู้ใหญ่คิดไปเองหรือเปล่า ยิ่งเขาครอบครองร่างนี้เท่าใด ร่างขาวนี้ยิ่งหอม พอคิดจะผละก็เสียดาย
“เหนื่อย เจ็บด้วย” คนบอกเหนื่อยแม้จะนอนอยู่เฉยๆ จนคนเหนื่อยกว่าขำ ก่อนจะหัวเราะหนักเมื่อร่างหอมนั่นคว้าผ้าห่มมาคลุมแล้วม้วนตัวเองกลายเป็นดักแด้ ดวงตาคมจ้องผ้าห่มดิ้นดุ๊กดิ๊กด้วยความอิ่มเอมในใจและเรียกได้อย่างเต็มปากว่านี่คือเมียของเขา
เช้าวันที่ท้องฟ้าสดใส แต่กลับมีคนไม่สดใสนั่งดื่มกาแฟดำอยู่ที่เรือนชาน อัษฎานั่งจิบกาแฟเพื่อคลายความง่วง แม้ด้านล่างจะรู้สึกขัดๆ แต่ก็พอทนได้หากไม่ออกวิ่งหรือเดินมาก ใบหน้าขาวซีดเผือดจนคนที่เดินออกมาแปลกใจ
“อัดไม่สบายหรือเปล่า หน้าซีดๆ” เล็กเอ่ยทักทายพร้อมทรุดนั่งลงข้างๆ
“คงนอนไม่พอน่ะครับ” ก็ใช่อยู่ที่ว่านอนไม่พอ แต่สาเหตุที่ทำให้เป็นแบบนี้ไม่ใช่เรื่องที่จะบอกคนอื่นได้
“พี่ใหญ่ให้นอนพื้นแข็งๆ ใช่ไหมครับ เดี๋ยวผมบอกแม่จัดการให้” คนมีน้ำใจมุ่ยหน้าแต่คนนอนไม่พอรีบห้ามไว้ “กลัวถูกพี่ใหญ่ดุสินะครับ ไม่ได้เรื่องเลย” ก่อนจะว่าออกมา เล็กได้เหลือบมองแล้วว่าพี่ชายไม่อยู่แถวนี้ ขืนมาได้ยิน มีหวังถูกตบหัวไม่ก็เตะก้นแน่นอน
“คุณเล็กไม่ทานข้าวก่อนหรือครับ”
“ไม่ดีกว่า กาแฟถ้วยเดียวก็พอแล้ว อีกอย่าง ต้องไปดูคนงานปรับสถานที่เพื่อให้ทีมงานจากกรุงเทพมากางเต็นท์นอน” อัษฎารู้สึกไม่ดีที่ไม่ได้ออกไปช่วย ใจเต็มร้อย แต่ร่างกายยังไม่ถึงสิบเปอร์เซ็นต์ด้วยซ้ำ พูดคุยอีกไม่กี่คำ เล็กก็ลุกออกไป โดยมีดวงตาแสดงออกถึงกำลังใจมอบให้
ด้านคนที่เพิ่งปรือตาขึ้นมาสู้แสง มือกร้านกวาดไปที่ข้างๆ กลับว่างเปล่า ความเย็นบ่งบอกว่าคนร่วมเตียงลุกออกไปนานแล้ว ใหญ่ลุกขึ้นนั่ง มองไปรอบๆ ห้อง ภาพเมื่อคืนฉายย้อนมาเป็นฉากๆ ดวงตาคมกระพริบตาปริบๆ ก่อนจะยกมือตบท้ายทอยตัวเองแรงๆ ให้คลายความง่วง
“ฉิบหาย” สบถคำหยาบออกมาเมื่อความต้องการทำให้ทำลงไปแบบนั้น แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าร่างหอมนั่นทำให้หลงใหล ขนาดตอนนี้กลิ่นหอมอ่อนๆ ยังติดตามตัวเขาอยู่เลย รอยยิ้มถูกจุดขึ้นมาเมื่อนึกถึงใบหน้าหวานสุดเซ็กซี่ ความวาบหวามในใจทำให้ต้องตบหัวตัวเองแรงๆ ก่อนที่จะรู้สึกขึ้นมาอีก พอได้ลองก็ชักติดใจ
เสียงเคาะประตูเรียกคนนั่งบนเตียงเดินมาเปิด ก่อนจะเปิด ใหญ่ปรับสีหน้าให้ขรึม แต่คนหลังประตูไม่ใช่คนที่คิดเอาไว้ สาวใช้เลิกคิ้วนิดๆ เมื่อเห็นใหญ่ทำท่าผิดหวัง
“ทานข้าวค่ะคุณใหญ่”
“อืม”
ตอบรับสั้นๆ ก่อนปิดประตู ใหญ่เดินย้อนกลับไปเข้าห้องน้ำ สายตาหันไปเจอเสื้อสีส้มที่ถูกทิ้งไว้ข้างชักโครก มือกร้านหยิบขึ้นมา กลิ่นหอมอ่อนๆ ของเจ้าของทำให้ต้องยกมาสูดดอมดม คล้ายกับเสพติดไปแล้ว บ้าไปแล้วไอ้ใหญ่ ดวงตาคมจ้องภาพสะท้อนตัวเองที่บานกระจก รอยยิ้มที่เห็นเป็นของเขา
พอออกจากห้องน้ำมา ท่าทางดีใจค่อยๆ เงียบลงเมื่อเห็นกรอบรูปแต่งงานของเขากับภรรยาเก่าที่ติดผนัง ความรู้สึกพุ่งพรวดจนเซไปนั่ง เตียงนี้เคยเป็นของเขากับภรรยาที่รักกันมานาน เตียงที่หวงแหนมิให้ผู้ใดนอน แต่นี่เขากลับให้คนอื่นมานอน
ประตูห้องเปิดออกอีกครั้ง คราวนี้เป็นอัษฎาที่เดินเข้ามาตาม ใหญ่ตวัดสายตาดุมองจนคนเพิ่งเข้ามาแปลกใจ คล้ายกับวันแรกที่เจอ สายตาเช่นนั้นอัษฎาจำได้
“พี่...เอ่อ คุณใหญ่ ทานข้าวครับ” ท่าทางขึงขังจนไม่กล้าเอ่ยเรียกตีสนิท ใหญ่หลับตานิ่งก่อนผุดลุกแล้วเดินผ่านหน้าไปโดยไม่แม้แต่ชายตามอง
เจ็บแปลบจนต้องยกมือขึ้นกุมอก แม้จะไม่รู้สาเหตุ แต่อัษฎาก็รู้สึกเจ็บ มันเหมือนสายตาแฟนเก่ายามเดินเข้ามาขอเลิก ทั้งที่พยายามจะไม่ให้เกิดซ้ำ แต่สุดท้ายก็ซ้ำรอยอีกจนได้ มือขาวกุมหน้าอกไว้แน่น น้ำตาที่เอ่อคลอพยายามกระพริบตาถี่ให้มันไหลย้อนลงไป ไม่ ต้องไม่ร้อง ต้องไม่อ่อนแอ คิดซะว่า เรื่องเมื่อคืนเป็นความทรงจำที่ดีมากคืนหนึ่ง
ดวงตาแดงของลูกชายทำให้คนเป็นแม่อย่างนมอิ่มไม่สบายใจ ดูเหมือนทั้งคู่จะทะเลาะกันอีกแล้ว คราวนี้คงจะหนักพอดูลูกชายของเธอถึงกับร้องไห้ออกมาเช่นนี้
มื้อเช้าช่างไม่อร่อยซะจริง ใหญ่ลุกออกไปโดยไม่สนใจอะไร และถึงแม้คนที่นั่งอยู่จะทำเฉย หากสังเกตจะเห็นคิ้วสวยขมวดกั้นความรู้สึก หลังจากข้าวในชามหมด อัษฎาเงยหน้าส่งยิ้มให้แม่ เพราะไม่อยากให้แม่เป็นห่วง อีกอย่างเรื่องแบบนี้เคยเกิดขึ้นแล้ว ไม่อยากที่จะจัดการความรู้สึกตัวเองให้มันกลับมาเข้มแข็งดังเดิม
“เป็นอะไรลูก” นมอิ่มเดินเข้าไปใกล้ลูกชายที่ยังนั่งยิ้มให้อยู่ แม่บ้านใหญ่ปรายตามองสาวใช้ เพียงแค่นั้น ทุกคนก็พร้อมใจกันเดินออกไป จึงเหลือแค่แม่กับลูก นมอิ่มดึงลูกชายมาซบที่อก มืออุ่นลูบศีรษะราวกับปลอบประโลมยามลูกอ่อนแอ
“เปล่าครับ” อัษฎาเลือกจะโกหก ไม่อยากเห็นแม่ต้องมาทุกข์ใจอีก “อัดไปทำงานดีกว่า เห็นป้าน้อมบอกงานคัดแยกเยอะมาก ไม่มีอัดสักคนคงเสร็จช้าแน่” รอยยิ้มสดใสแต่ซ่อนความเศร้าจนคนเป็นแม่สงสาร
“อัด ไม่ไหวก็บอกแม่นะ” น้ำตาแทบจะกลั้นไม่อยู่ อัษฎากระพริบตาปริบๆ ยื่นแขนกอดแม่อย่างรักยิ่ง
“ครับ” รอยยิ้มที่แม่ชอบ หากจะดีกว่านี้ให้หัวใจยิ้มด้วย “อัดน่ะ รักแม่ที่สุด”
นมอิ่มมองแผ่นหลังลูกชายที่เดินออกเรือนชานไป ความรู้สึกผิดแล่นขึ้นมาจุกอก นี่เธอทำผิดไปหรือเปล่า ลูกถึงต้องมาทนทุกข์ ทั้งที่คิดว่ามีสุข...
แม่ขอโทษ
“คิดว่าชอบงานในออฟฟิตจนไม่อยากมาลำบากที่นี่ซะแล้ว” แก้วเอ่ยแซวเด็กรุ่นน้องที่กลายเป็นคุณนายเจ้าของไร่ไปแล้ว
“ลำบากแต่มีความสุข ผมชอบแบบนี้มากกว่า” อัษฎาตอบเสียงใสปนหัวเราะ ยามมาอยู่ที่นี่ เสียงพูดคุยกับเรื่องมากมายทำให้ลืมเรื่องราวทุกข์ใจได้เกือบหมดสิ้น แม้เวลาเที่ยงก็ขอฝากท้องกับอาหารบ้านๆ ของบรรดาสาวๆ กินไปคุยไปก็สุขเหมือนกัน
มื้อเที่ยงแบบง่ายๆ จบลง ป้าน้อมได้แต่สังเกตเมียเจ้านายที่ดูยิ้มแย้มแต่ไม่สุด ดูเหมือนจะมีเรื่องทุกข์ใจ เรื่องนั้นคงเป็นความขี้โมโหเจ้านายแหงๆ เพราะตอนเช้าขณะเดินผ่านไร่ ได้ยินนายใหญ่เอ็ดตะโรด่ากราดคนงานจนป้าน้อมต้องรีบวิ่งมาที่โรงงานแบบไม่คิดชีวิต อารมณ์ดังพายุ ช่างน่ากลัวจริงๆ
มือกร้านยื่นไปสัมผัสคล้ายกับปลอบใจและให้กำลังใจ อัษฎายิ้มให้ป้าน้อม ชายหนุ่มรู้สึกรักเช่นป้าแท้ๆ คนหนึ่ง พอเห็นแบบนี้ก็นึกถึงป้าที่เลี้ยงดูมา ป้าที่รักและไม่เคยทำให้เขารู้สึกเหมือนเป็นคนนอกเลยสักครั้ง...คิดถึงจริงๆ
“นี่มากินข้าวเที่ยงที่นี่ คุณใหญ่ไม่โกรธเอาหรือ” ป้าจันเอ่ยถาม ได้การส่ายหน้าเป็นคำตอบ ป้าจันเลยเปลี่ยนเรื่องคุยไปซะอย่างนั้น
การทำงานที่กลับมาเป็นแบบเดิมยิ่งสามารถปรับตัวได้ง่ายขึ้น ในจริงอยากกลับไปนอนกับแม่ซะด้วยซ้ำ เพราะกลัวใหญ่เห็นหน้าแล้วจะโมโหอีก ที่คิดแบบนี้เพราะสายตาห่างเหิน รังเกียจที่ได้เห็นเช่นดังครั้งแรก
“ทีมงานเมืองกรุงเขาว่าหน้าตาจิ้มลิ้มจริงหรือ แกเห็นนี่นา” แก้วสะกิดเรียกอัษฎาที่เหม่อลอย คนถูกเรียกก็พยักหน้าเออออไปแม้จะไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเมื่อกี้ถูกถามว่าอะไร “สวยได้ไม่ว่า แต่อย่ามาหาผู้ชายแถวนี้แล้วกัน อีแก้วบ่หื้อ (แก้วไม่ให้)”
“อย่างกับพวกนั้นจะเอามึงอย่างงั้นแหละอีแก้ว” ป้าน้อมชี้หน้าพร้อมเสียงหัวเราะ แก้วหน้ายู่ก่อนจะหัวเราะตามออกมา
ไม่อยากให้เวลาผ่านไปไวเลย แต่คงจะหยุดเข็มนาฬิกาไม่ได้ อัษฎาเดินกลับเรือนด้วยความหม่นหมอง เรือนไม้ที่แสนสวยแต่เขาไม่อยากอยู่สักนิด ขาเรียวหยุดอยู่หน้าเรือน ก่อนจะเปลี่ยนไปอีกทาง แม่รอเขาอยู่เสมอ อัษฎายิ้มแย้มเมื่อแม่เปิดประตูต้อนรับ เตียงที่เคยนอนครั้งแรกยังนุ่มเหมือนเดิม
“เฮ้อ นุ่มจัง อัดมานอนกับแม่ได้หรือเปล่า” บิดขี้เกียจนิดๆ พร้อมกับหลับตาลง
“ได้ยังไง เดี๋ยวคุณใหญ่ก็ว่าหรอก” ไม่หรอก อัษฎาคิดในใจ
“แม่ไม่อยากให้อัดนอนด้วยเหรอ น้อยใจนะเนี่ย” ท่าทางน้อยใจของลูกชายสร้างเสียงหัวเราะให้กับแม่ “อัดคิดถึงป้า”
“เอาโทรศัพท์ไปซ่อมในเมืองไหมล่ะ พรุ่งนี้นายมาดนะไปเยี่ยมนงเขา” พรุ่งนี้นงจะออกจากโรงพยาบาล คุณใหญ่ให้นายมาดยืมรถไปรับภรรยา
“ก็ดีเหมือนกัน ตกน้ำคราวที่แล้ว ซ่อมยังไงก็ไม่ได้” เพราะถูกดึงตกน้ำตก โทรศัพท์มือถือเลยจมน้ำไปด้วย อัษฎาเลยไม่ได้ติดต่อกับใคร “แม่บอกพี่มาดด้วยนะจ๊ะ” อัดยื่นหน้าหอมแก้มมารดาก่อนจะลุกขึ้นยืน ขาเรียวกำลังจะก้าวพ้นประตู ดวงตากลมโตหันมามองแม่อีกครั้ง นัยน์เศร้าที่เห็นเพียงครู่สั้นๆ ทำให้คนเป็นแม่พลอยเศร้าไปด้วย
เมื่อลูกชายออกไปแล้ว นมอิ่มทิ้งตัวนั่งลงบนเตียงที่ยังอุ่น มือสองข้างยกพนมไหว้ ปากก็พร่ำขอพรสิ่งศักดิ์สิทธิ์และสามีให้คอยช่วยเหลือลูกชายให้มีความสุข
สภาพอึดอัดที่ไม่อยากเจอกำลังเกิดขึ้น อัษฎาอาบน้ำออกมาแล้วทำเป็นไม่สนใจคนที่นั่งอยู่บนเตียง ร่างผอมเดินมาปูผ้าบนพรมตามเดิม และหนุนหมอนใบเดิม เตียงเตียงลั่นไปมาเมื่อคนนอนบนนั้นพลิกตัวไม่ยอมหลับตานอน ใช่จะไม่อยากหลับ แต่ดวงตามันไม่ปิดเอง แถมยังเอาแต่จ้องแผ่นหลังของคนที่นอนตรงพื้น
สับสนจนอยากจะบ้าตาย
ใหญ่พรวดขึ้นมานั่ง มือทึ้งผมตัวเองจนยุ่งเหยิง นี่เขาเป็นอะไร ทำไมถึงกระวนกระวายเช่นนี้ หรือจะเป็นอย่างที่น้องชายว่า วัยทองอารมณ์มักแปรปรวน อย่างวันนี้ตอนลงไปในไร่ ไม่ว่าอะไรก็ดูขัดหูขัดตาไปซะหมด อยากจะตะโกนออกมาดังๆ แต่ก็กลัวผู้คนแตกตื่น สุดท้ายก็ต้องทิ้งตัวลงนอนอีกรอบ คนนอนหันหลังคงนอนหลับสบายไม่รู้สึกอะไรสินะ แต่นี่เขาจะเป็นบ้าอยู่แล้ว
ดวงตากลมโตปิดสนิท หากแต่ความรับรู้ยังมีอยู่เต็ม เสียงฮึดฮัดขึ้นจมูกคล้ายกับไม่พอใจทำให้น้ำตาแทบไหล หรือจะไม่ชอบที่เห็นนอนในห้อง แต่ไม่ว่าเช่นไร อัษฎาก็ต้องทำเป็นนิ่งไว้ก่อน นับแกะจนถึงตัวที่หมื่นถึงผล็อยหลับ
ลมเย็นที่พัดผ้าม่านจนปลิว อากาศคืนนี้ช่างหนาวเย็นนัก คนนอนบนเตียงค่อยๆ ก้าวเท้าลงมา ในมือมีผ้าห่มผืนใหญ่ พยายามอย่างยิ่งยวดเพื่อจะลงเดินให้ไร้เสียง พอชะโงกดูก็เห็นว่าร่างผอมหลับสนิท มือกร้านคลี่ผ้าห่มคลุมร่างที่นอนคุดคู้ด้วยความหนาวอย่างเบามือ
แม้ความคิดจะปฏิเสธเพียงใด แต่ความรู้สึกกลับทำตรงข้าม
ความรักช่างน่าปวดหัวแท้จริง
แสงแดดอุ่นๆ พาดเข้ามาจนต้องหรี่ตามอง แต่ก็ต้องเบิกตากว้างเมื่อไม่เห็นคนที่นอนที่พื้น ผ้าห่มและหมอนถูกเก็บไว้อย่างดี คงไปทำงานแล้ว ใหญ่พยักหน้าให้กับความคิดตัวเองพร้อมกับเดินเข้าห้องน้ำไป
อาหารมื้อเช้าเป็นแบบสไตล์ฝรั่ง ไข่ดาวสองฟอง ไส้กรอกและแฮม เล็กนั่งจิ้มไส้กรอกเข้าปากพอเห็นพี่ชายเดินออกมาก็โบกมือทักทาย ท่าทางนั่นทำให้ใหญ่แทบสะดุดขาตัวเอง ภาพวาบหวามบางอย่างฉายทับจนแทบล้ม
“กินอะไรของแกน่ะ” ใหญ่กระแอมก่อนเดินมานั่งที่เก้าอี้
“อ่าว ก็กินไส้กรอกไง อร่อย” ว่าแล้วก็จิ้มอีกชิ้นขึ้นมากัด เล็กสังเกตเห็นท่าทางกระอักกระอ่วนของพี่ชายก็ขมวดคิ้ว “เป็นอะไร ทะเลาะกับอัดอีกล่ะสิ คู่นี้หนึ่งวันดี สองวันทะเลาะ”
“สู่รู้” ใหญ่ว่า ก่องลงมือกินอาหารเช้า แม้จะทำเป็นไม่สนใจ แต่ตาก็คอยเหลือบมองคนที่ไม่เห็นมาตั้งแต่เช้า หากไม่ได้เล็กที่ถามขึ้นมาก็คงไม่รู้ว่าเมียตัวเองหายไปไหน
“อัดเข้าเมืองไปพร้อมนายมาดตั้งแต่เช้ามืดแล้วค่ะ เห็นว่าจะเอาโทรศัพท์ไปซ่อม” นมอิ่มพูดขึ้น ท่าทางของใหญ่ที่รู้ก็ดูฮึดฮัด ซ้อมกับมีดถูกวางกระทบจานอย่างแรงจนพากันสะดุ้ง “อิ่มแล้วหรือคะ” คำถามของนมอิ่มไม่มีการโต้ตอบ มีเพียงแค่ปรายตามองเท่านั้น ก่อนยาขาวจะเดินลงเรือนไป
“พี่ใหญ่เขาเป็นอะไร” เล็กหันไปถามนมอิ่มที่ส่ายหน้าตอบกลับ “คงน้อยใจที่เมียหนีเข้าเมืองไม่บอก” น้ำเสียงขบขันของเล็กจุดรอยยิ้มบางๆ ขึ้นมาบนใบหน้าเหี่ยวย่น ไม่กล้ายอมรับสินะ นมอิ่มยิ้มให้กับที่ว่างของที่เจ้าของเก้าอี้เพิ่งลุกออกไป
“ให้ผมมารับกี่โมงดีครับ” นายมาดเอ่ยถามภรรยาเจ้าของไร่ที่ขอลงในตัวเมือง
“ไม่เป็นไร เดี๋ยวผมหาทางกลับเอง” อัษฎาว่า
“แต่ยากนะครับ รถที่ผ่านไร่ไม่ค่อยจะมีด้วย” กว่าจะมีรถที่ผ่านไปต้องใช้เวลาหลายชั่วโมง เพราะมันไกล อัษฎาลังเลครู่หนึ่งก่อนจะขอเบอร์โทรนายมาดไว้ หากจะกลับแล้วจะโทรบอก
มือถือเครื่องแพงที่เก็บเงินซื้อเมื่อยื่นให้ร้านไหนดูก็พากันส่ายหน้า เพราะอาการมันหนักจริงๆ อีกทั้งถูกน้ำมานานแล้ว หากเอามาตั้งแต่แรกอาจจะพอซ่อมได้บ้าง อัษฎาทำหน้าเสียดายมือถือที่ยอมอดข้าวเพื่อจะซื้อเป็นคู่ให้แฟนด้วย สุดท้ายก็เสีย สมกับที่เลิกกับแฟนเก่า มือถือก็เลยต้องพังตาม
อัษฎาเดินเที่ยวในตัวเมืองจนเหนื่อย แขนยาวโบกเรียกรถสี่ล้อแดงไปที่ห้าง ตอนนี้คงจะเปิดทำการแล้ว อยากได้โทรศัพท์เครื่องใหม่สักเครื่อง
ร้านขายโทรศัพท์ที่มีหลายรุ่นวางเรียงรายจนเลือกไม่ถูก หากตอนอยู่เมืองกรุงคงจะนิยมมือถือยี่ห้อผลไม้ แต่ราคามันสูงลิ่วไม่เหมาะกับการอยู่ป่าอยู่เขา มือเรียวชี้ไปที่รุ่นที่พอซื้อได้ หากหันไปเห็นอีกเครื่องที่เหมือนกัน ใจก็นึกถึงมือถือเครื่องโบราณของใหญ่ รอยยิ้มบางๆ จุดขึ้นมาก่อนจะชี้อีกเครื่องให้ใส่ถุงพร้อมกัน
มือถือสองเครื่องอยู่ในถุงหิ้ว เวลาเช่นนี้หนุ่มสาวก็ยังพากันเดินขวักไขว่ อัษฎาเดินไปนั่งร้านอาหารบุพเฟ่ที่อยากกิน จานของสดหมุนไปมา นานแล้วที่ไม่ได้กินแบบนี้ เวลาที่ถูกกำหนดถูกใช้อย่างคุ้มค่า เมื่อท้องตึงก็ลุกไปจ่ายเงิน ทำไมวันนี้รู้สึกเป็นอิสระ
เพราะกินมากไปทำให้รู้สึกแน่นท้อง ชายหนุ่มเดินเข้าร้านขายยา มือที่หยิบซองยาลดกรดไปชนกับมือขาว พอหันไปมองก็เจอกับคนหน้าคุ้น
“อ่าวคุณ” เสียงใสทักออกมาพร้อมรอยยิ้ม อัษฎาโค้งศีรษะนิดๆ ก่อนทั้งคู่จะพากันออกมานั่งคุยกันด้านนอก “คุณอัดมาเที่ยวหรือคะ”
“มาซื้อนี่ครับ” ถุงโทรศัพท์มือถือถูกยกขึ้น หญิงสาวหัวเราะร่วนชวนน่ามอง “ตกน้ำไปเลยต้องซื้อใหม่ เสียดาย”
“คิดว่าหมดวาระของมันค่ะ” ใบหน้ายู่ของชายหนุ่มช่างน่ามอง แม้ไม่ได้น่ามองเช่นชายหนุ่มหล่อ แต่ก็น่ามองเพราะความน่ารัก
“คุณแคทไม่สบายหรือครับ ซื้อยาซะเยอะเชียว” ถุงยาที่วางบนตักเกือบจะเต็มถุง หญิงสาวยิ้มบางๆ ก่อนพยักหน้า
“ช่วงนี้แคทเครียดมากไปหน่อย แต่พอได้หัวเราะไปบ้างก็รู้สึกดีขึ้น” ที่เครียดก็เพราะคิดมาก ตอนนี้หน้าจอโทรศัพท์แทบไม่มีสายเรียกเข้าจากคนที่เคยโทรตามวันละเป็นร้อย
“ระวังเส้นเลือดในสมองแตกนะครับ” บอกอย่างเป็นห่วง “ว่าแต่ นี่กี่โมงแล้วหรือครับ” นาฬิกาข้อมือก็ถอดไว้ในห้องลืมใส่มาจนได้
“บ่ายสองค่ะ คุณอัดจะไปไหนหรือคะ”
“พอดีผมต้องกลับไร่น่ะครับ” ตอบก่อนจะเอากระดาษที่มีเบอร์โทรขึ้นมา “เอ่อ ผมขอยืมโทรศัพท์หน่อยได้หรือเปล่าครับ” คำร้องขอเอ่ยอย่างเกรงใจ แต่หญิงสาวกลับเต็มใจยื่นให้
อัษฎาปลดล็อกหน้าจอก่อนจะไปที่แป้นตัวเลข ครู่หนึ่งที่เห็นสายโทรเข้าเป็นชื่อเล็ก แต่คงเป็นเล็กอื่น นิ้วสวยกดไปยังหมายเลขที่มาดให้ไว้ ไม่นานปลายสายก็รับ
“ไม่เป็นไร เดี๋ยวผมกลับเองก็ได้” น้ำเสียงอ่อนแรงจนแคทแปลกใจ อัษฎายื่นมือถือคืนให้หลังจากคุยได้เรื่องแล้ว นายมาดพาภรรยากลับไร่ แต่รถยางแตก ตอนนี้เลยยังอยู่ที่อู่ อีกนานกว่าจะซ่อมเสร็จนั่นเพราะต้องเปลี่ยนยางด้วย เงินก้ไม่มี เลยต้องโทรไปหาหัวหน้าคนงานอย่างลุงเหมือน
“แคทไปส่งไหมคะ” คนใจดีออกตัว “ไร่ที่ไหนหรือคะ”
“ไร่พิกุลจันทร์หอมน่ะครับ คุณแคทรู้จักหรือเปล่า” ทันทีที่บอกชื่อไร่ หญิงสาวถึงกับตัวชา ดวงตาสวยจ้องมองคนที่เพิ่งรู้จักนิ่ง “คุณแคทครับ” ต้องเรียกอีกครั้งหญิงสาวถึงสะดุ้ง
“คุณอัดอยู่ที่นั่นหรือคะ” น้ำเสียงเบาหวิวคล้ายกับกระซิบ อัษฎาพยักหน้าลง หญิงสาวถึงกับพูดไม่ออก
“งั้นผมกลับก่อนนะครับ รถน่าจะหายากถ้าเกิดไปช้า” อัษฎารวบเก็บของ แต่ถูกมืออีกคนดึงไว้ “ครับ?”
“ที่ไร่เป็นยังไงบ้างหรือคะ แคทหมายถึง บรรยากาศ เจ้าของไร่อะไรแบบนี้ เผื่อแคทอยากไปเที่ยวบ้าง” ท่าทางแปลกๆ แต่ก็ไม่ได้สงสัย
“ไร่ก็ดีนะครับ ส่วนเจ้าของไร่ คุณใหญ่ก็ดูสบายดี คุณเล็กก็ช่วงนี้ยุ่งๆ เพราะจะมีทีมงานจากกรุงเทพไปถ่ายรายการที่ไร่ คุณแคทรู้สึกคุณเล็กด้วยหรือครับ” คนถูกถามรีบส่ายหน้าเป็นพัลวัน
“ปะ เปล่าค่ะ งั้นแคทขอตัวก่อนนะคะ” คนขอตัวรีบลุกไป ทิ้งให้คนที่นั่งอยู่มองด้วยความสงสัย ต้องมีอะไรสักอย่างเป็นแน่ เมื่อกี้ท่าทางของหญิงสาวดูจะสับสน ดวงตาคู่นั้นสั่นไหวราวกับมีเรื่องในใจยามที่ได้ยินชื่อคุณเล็ก
แต่ปัญหาคนอื่นไม่น่าหนักใจเท่าตอนนี้จะกลับยังไง อัษฎาเดินออกมาหน้าห้าง แขนยาวโบกเรียกรถและบอกจุดหมาย แต่กลับไม่มีรถคันไหนตอบรับสักคัน คนไม่มีทางกลับเดินเอื่อยๆ ไปเรื่อยๆ พอถึงทางแยกกลับชะงักเมื่อถูกรถยนต์คันแพงตัดหน้า เกือบจะด่าไปซะแล้วหากเจ้าของรถไม่เปิดประตูออกมา
“คุณทัศนัย” น้ำเสียงเบาหวิวจนคล้ายพึมพำ
“ไม่คิดว่าจะได้เจอคุณอัดที่นี่”
“ผมก็เหมือนกัน” ท่าทางดีใจของคนหน้าหวานทำเอาหัวใจแข็งแกร่งสั่นไหว ผู้ชายอย่างอัษฎามีบางอย่างที่ทำให้ทัศนัยคนนี้มิอาจหลบสายตาได้ ต้องบอกเลยว่าหลงรักตั้งแต่แรกพบ แม้น้ำจะเน่า แต่ก็ยังเห็นเงาจันทร์
“ไปกับผมไหมครับ”
...TBC
หัวข้อ: คำทำนาย ทายว่าต้องรัก > ตอนพิเศษ ความสุข < [P.21] // [02/10/60] (อ่าน 214321 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก