12
บ่ายคล้อยแล้วแต่คนที่ออกจากไร่ยังไม่มีวี่แววว่าจะกลับ ใหญ่เดินวนไปวนมาอยู่บนเรือน วันนี้เขากลับเร็วกว่าทุกที ขนาดตอนทำงานยังดูไม่มีสมาธิจนต้องออกมานั่งตากแอร์ในออฟฟิตฆ่าเวลา แต่พออยู่เฉยๆ หัวสมองกลับฟุ้งซ่าน แต่ก็ทำอะไรไม่ได้ บ่นก็ไม่ได้เดี๋ยวถูกซ้ำเติมจากคนที่คอยจ้องอยู่ตลอด
พอนาฬิกาติดผนังบอกเวลาบ่ายสี่โมง คนที่นอนเหยียดยาวบนโซฟาก็กระเด้งตัวขึ้นแล้วพุ่งออกจากออฟฟิต ท่าทางที่ดูเป็นห่วงจนออกนอกหน้าสร้างความขบขันให้คนที่พบเห็น ไม่ว่าจะเป็นเล็กที่ขำจนน้ำตาไหล และนมอิ่มที่ตกใจปนแปลกใจที่เห็นเจ้านายออกมาก่อนเลิกงาน อีกทั้งยังผุดลุกผุดนั่ง ดวงตาคมเหม่อมองไปยังประตูอยู่ตลอด
ตะวันก็ใกล้จะตกดินเต็มแก่ โทรศัพท์ก็ไม่มีสัญญาณอะไร หรือจะโกรธที่ถูกเมิน ใหญ่นั่งคิดจนต้องขอยาแก้ปวดหัวเพื่อบรรเทา
“ลูกชายนมอิ่มไม่ติดต่อมาบ้างหรือครับ” จนแล้วจนรอดก็ทนไม่ไหว ใหญ่เดินไปถามนมอิ่มที่จัดโต๊ะมื้อค่ำอยู่ หญิงสูงวัยส่ายหน้าช้าๆ “ไม่มีจริงๆ หรือครับ”
“ค่ะ หรือโทรศัพท์จะยังซ่อมไม่เสร็จคะ”
นี่ไปซ่อมหรือไปผลิตใหม่กันแน่ ใหญ่เดินย้อนกลับไปนั่งเก้าอี้นอกเรือนชานตามเดิม ไม่นานเล็กก็เดินขึ้นมา ดวงตารีฉายแววขบขัน
“รอใครอยู่หรือพี่ใหญ่” อดไม่ได้ที่จะแกล้งแหย่ แม้จะเจอสายตาดุตวัดมองแต่ก็ยังหยุดขำไม่ได้ “ถ้ารออัดล่ะก็...” แค่โปรยขึ้นมาและยังมีชื่อคนที่รอ ใหญ่ก็รีบเด้งตัวขึ้น
“ก็อะไร” คนรอนานเริ่มอยากรู้ เมียทั้งคนหายไปไหนก็ยังไม่รู้ ดูคนที่รู้ก็ยังอ้ำๆ อึ้งๆ ไม่ยอมบอกสักที “ไอ้เล็ก”
“โหดจริงนะพี่ชายผมนี่” เล็กหัวเราะลั่นกับหน้าตาคนฟอร์มจัดที่อยากรู้ซะเต็มประดา “นายมาดโทรมาบอกว่ารถยางแตกอยู่ที่อู่”
“แล้วยังไงต่อ” ดูจะไม่ใช่คนที่อยากรู้สักเท่าไหร่
“เลยไปรับอัดไม่ได้ ตอนนี้อัดอยู่ในเมืองนู้น ไม่แน่คงจะนอนแถวนั้นไปก่อน” พอได้ยินปุ๊บ คนเลือดร้อนก็เดินเข้าไปในเรือน มือหนาคว้ากุญแจรถส่วนตัวออกมา หากไม่ถูกเล็กรั้งไว้คงได้ลงเรือนไปแล้ว “เดี๋ยวๆ พี่ใหญ่จะไปไหน”
“ไปรับมะ...เอ่อ เด็กบ้านั่นน่ะสิ” ไม่มีรถกลับทำไมไม่โทรมาหาก็ไม่รู้ ใหญ่ค่อนขอดนิดๆ หรือไม่ก็ไปหาแม่เขาที่รีสอร์ทก็ได้ จะได้รู้ว่าปลอดภัยดีหรือเปล่า เล่นหายไปเลยแบบนี้ก็เป็นห่วง
“แล้วพี่ใหญ่รู้หรือว่าต้องไปรับเขาที่ไหน” ใหญ่มองหน้าน้องชายนิ่ง ก็จริงของมัน
“อัดเป็นอะไรหรือคะคุณเล็ก” นมอิ่มพูดแทรกขึ้นมา ตอนจะมาตามสองพี่น้องไปทานข้าว ได้ยินชื่อลูกชายเลยใคร่รู้ กลัวเกิดอะไรขึ้น
“ไม่มีอะไรหรอกครับนม พอดีอัดไม่มีรถกลับมา” เล็กตอบ ดวงตาเหล่มองพี่ชายตัวเองที่ถือกุญแจรถนิ่ง “แล้วพี่ใหญ่จะออกไปรับให้”
นมอิ่มหันไปมองหน้าลูกเขย เมื่อวานยังทำตัวราวกับไม่ชอบอัษฎา ไหงข้ามวันมาอาการเป็นห่วงหนักกว่าเก่าซะอีก
เสียงโทรศัพท์บ้านดังขึ้น สาวใช้ด้านในยกหูรับ ก่อนจะเอ่ยเรียกนมอิ่มและบอกชื่อคนโทรเข้า ทั้งสามต่างเดินเข้าไปด้านใน หูโทรศัพท์ถูกส่งต่อ แต่คนอยากรู้ด้วยกลับกดเปิดลำโพงซะนี่ ทำให้ได้รู้กันอย่างทั่วถึง
“อยู่ไหนลูก” นมอิ่มกรอกเสียงลงไป ปลายสายได้ยินเสียงเพลงเปิดคลอเบาๆ
(อยู่ร้านคุณทัศนัยน่ะครับ พอดีอัดเจอเขาระหว่างทาง เขาเลยชวนมากินข้าว) เสียงขบฟันดังจนเรียกสายตาสองคู่ให้หันไปมอง กรามนูนเป็นสันเมื่อถูกกั้นความโมโห (รถพี่มาดยางแตก อัดไม่มีรถกลับ คุณทัศนัยบอกจะหาโรงแรมให้พักก่อน อัดเลยจะโทรบอกแม่ เผื่อแม่จะเป็นห่วง)
เสียงปลายสายยังพูดไม่ทันจบดี คนที่ถือกุญแจอยู่ก็กึ่งเดินกึ่งวิ่งลงเรือนไปแล้ว เล็กและนมอิ่มต่างก็มองหน้ากันแล้วขำออกมา
“อัด รอที่ร้านนะลูก เดี๋ยวจะมีคนไปรับ” นมอิ่มว่า แต่ไม่บอกออกไปว่าใครจะไปรับ
(จริงหรือครับ งั้นก็ได้ อัดไม่อยากนอนโรงแรมในเมืองเลย งั้นอัดจะรอที่นี่แล้วกัน)
หลังจากวางสาย เล็กจับมือนมอิ่มไว้อย่างหลวมๆ ดวงตารีมองหน้าคนที่เลี้ยงเขามาตั้งแต่เกิด รักพอๆ กับแม่ซะด้วยซ้ำ
“ผมว่า อีกไม่นานพี่ใหญ่ต้องหลุดฟอร์มเข้าสักวัน”
“นมก็หวังว่าจะเป็นเช่นนั้นค่ะ” เพราะสงสารอัษฎาจับใจ ยามเห็นลูกทำหน้าเศร้าแล้วก็อดเศร้าตามไม่ได้
“นั่นสิครับ ไม่นานหรอก ทำตัวเป็นห่วงออกนอกหน้าซะขนาดนี้ รักแต่ไม่ยอมรับ นี่ละหนอ คนฟอร์มจัด”
มื้อค่ำนี้ เล็กขอร้องนมอิ่มนั่งทานด้วย เพราะไม่อยากอยู่คนเดียว มันวังเวง เคว้งคว้าง ทั้งเรือนหลังใหญ่ดูเงียบเหงาพิกล
ด้านคนใจร้อนที่เร่งความเร็วท้านรก ใหญ่ขับปาดซ้ายปาดขวามาตลอดทาง ที่ทำให้โมโหไม่ใช่เพราะเด็กนั่นไม่โทรหาเขาหรือไม่กลับมานอนบ้าน แต่ที่โกรธคือไปอยู่กับทัศนัยได้ยังไง แถมมันยังจะพาไปนอนโรงแรมอีก แต่งงานมีสามีเป็นตัวเป็นตนยังกล้าให้ชายอื่นพาไปอีก มันน่าจับมาตีก้นจนลายจะได้หลาบจำ
ใหญ่แวะที่อู่เพื่อจ่ายเงินค่าเปลี่ยนยางให้กับมาดก่อนจะตรงไปยังร้านอาหารที่มีคนรออยู่ ตอนออกจากบ้านอารมณ์เดือดคล้ายหม้อไฟ แต่พอมายืนหน้าร้านอาหาร ไฟใต้หม้อกลับเริ่มมอด นี่เขากำลังหึงอยู่หรือ ไม่หรอก แค่มารับเมียกลับก็เท่านั้น
ประตูอัตโนมัติเปิดออก ร่างสมส่วนเดินเข้าไปในร้านที่เปิดเพลงสากลเปิดคลอเบาๆ ผู้คนส่วนใหญ่สวมชุดหรูมานั่งดินเนอร์ใต้แสงเทียน ใหญ่กวาดสายตามองหาคนที่จะมารับแต่ไม่เห็นแม้แต่เงา หรือมันจะพาเมียเขาไปที่อื่นแล้ว พอคิดแบบนี้ไฟก็ลุกพรึบขึ้นมาอีก
“จองไว้หรือเปล่าคะ” บริกรสาวสวยฉีกยิ้มทักทาย ใหญ่มองนิ่งก่อนส่ายหน้าตอบ “กี่ที่คะ”
“เจ้านายคุณอยู่หรือเปล่า” ไม่รอคำถามหรือการบริการใดๆ เสียงทุ้มถามขัดปล้องจนบริกรทำหน้าเหลอหลา “นายทัศนัยน่ะ”
“เอ่อ อยู่ค่ะ”
“ผมขอพบเขาหน่อย” คำขอแสนห้วนกับหน้าตาไม่เป็นมิตรทำเอาบริกรสาวทำหน้าไม่ถูก
“กรุณารอสักครู่ค่ะ เดี๋ยวดิฉันจะไปบอกคุณทัศนัยว่าคุณ เอ่อ”
“ใหญ่”
“ค่ะ คุณใหญ่มาขอพบ”
ด้านเจ้าของร้านที่กำลังนั่งมองแขกทานมื้อค่ำอย่างเคลิบเคลิ้มจนลืมอาหารตรงหน้าของตน ใบหน้าขาวใส แก้มเนียนป่องนิดๆ เมื่อเจ้าตัวเพิ่งจิ้มหมูเข้าปาก น้ำซอสพริกไทยดำที่เลอะมุมปากยิ่งเพิ่มความน่าเอ็นดู ชายหนุ่มหยิบทิชชู่ก่อนยื่นแขนไปเช็ดให้ คนกินเลอะตกใจขยับเอนหลังหนี
“ขอโทษครับ พอดีซอสเลอะตรงนี้” ทัศนัยชี้ตรงมุมปากให้ดู อัษฎาเลยยื่นลิ้นออกมาจัดการคราบเลอะ แต่ช่างไม่รู้อะไรบ้างเลยว่าท่าทางเช่นนั้นกำลังยั่วยวนคนที่จ้องอย่างเปิดเผย ทัศนัยกลืนน้ำลายเหนียวๆ ลงคออย่างยากลำบาก
“อาหารอร่อยเลยกินเพลินไปหน่อย” อัษฎาว่าพร้อมรอยยิ้ม แต่คนตรงหน้ากลับนั่งจ้องนิ่งจนต้องเรียกอยู่หลายรอบ “คุณทัศนัยครับ”
“อ่า ครับ คุณอัดว่ายังไงนะครับ” หัวใจแทบเด้งออกมาด้านนอก ไม่คิดเลยว่าคนตรงหน้าจะมีผลต่อทั้งความรู้สึกและอารมณ์ขนาดนี้
“ผมชมว่าอาหารร้านคุณทัศนัยอร่อยดีน่ะครับ” บอกพร้อมรอยยิ้มกว้าง แค่ยิ้มนิดๆ ก็ใจสั่น นี่เล่นยิ้มกว้างโชว์ฟันขาวเช่นนี้อยากจะมอบหัวใจให้เลยด้วยซ้ำ
“ขอบคุณครับ ว่าแต่ ไม่ต้องเรียกคุณทัศนัยหรอก ผมว่ามันดูห่างเหินกันเกินไป เรียกผมว่าพี่ทัศดีกว่า ดูสนิทกันดี” คนอยากสนิทว่า
“จะดีหรือครับ” กลัวคนจะมองว่าตีสนิทคนรวย อัษฎามักจะไม่อยากสุงสิงกับคนรวยสักเท่าไหร่ จากประสบการณ์ครั้งเก่าก่อนที่ถูกแฟนคนก่อนบอกเลิกในครั้งแรกก็เพราะกล่าวหาว่าอ่อยเจ้านายเพราะอยากรวย จากนั้นมา อัษฎาเลยจะวางตัวกับคนมีเงินพอสมควร
“ยิ่งกว่าดีอีกครับ ไม่เรียกนี่สิคือไม่ดี” น้ำเสียงหยอกล้อเพื่อให้คนตรงหน้าเลิกลังเล ทัศนัยอยากเดินหน้าทำคะแนนบ้าง รู้สึกไม่ดีที่เห็นใหญ่ทำตัวสนิทสนมจนเกินเหตุ
เสียงเคาะประตูห้องวีไอพีดังขึ้น ทัศนัยเอ่ยอนุญาต เมื่อประตูเปิดออก บริกรสาวรีบรายงานว่ามีคนมาขอพบ ชื่อคุณใหญ่ คนถูกขอพบขมวดคิ้วก่อนจะหันไปมองหน้าเพื่อนร่วมโต๊ะที่เบิกตาโต
“คุณใหญ่น่ะหรือที่ขอพบผม” ทัศนัยถามย้ำเผื่อบริกรของร้านอาจจะจำชื่อผิด
“ค่ะ”
“ผมว่า คุณใหญ่คงมารับผมมากกว่า” อัษฎาพูดแทรกขึ้นมา แต่ก็ช่างน่าแปลก คุณใหญ่ที่ไม่สนใจหลังจากคืนนั้นทำไมวันนี้มาที่นี่ได้ หรือแม่อาจจะขอร้อง หรือถูกใครบังคับหรือเปล่า “งั้น ผมกลับก่อนดีกว่า”
แม้จะเสียดายที่เวลาอยู่ด้วยกันช่างน้อยนัก แต่แค่นี้ก็พอจะลดความห่างเหินลงไปได้บ้าง แบบนี้หากเมื่อใดที่ไปที่ไร่ ทัศนัยคงจะเข้าใกล้ได้มากยิ่งขึ้น
คนอยากพบกับคนที่จะมารับเดินออกมาพร้อมกัน ริมฝีปากแดงเหยียดยิ้มให้เจ้าของร้านอย่างสนิทสนม แค่นั้นคนยืนรอก็แทบปรี่เข้าไปหา ใบหน้าบูดบึ้งคล้ายกับกินรังแตนสักร้อยรัง ทัศนัยที่ถูกขอพบกำลังจะอ้าปากทักทาย แต่ใหญ่ไม่ยอมอยู่คุยด้วย มือหนารีบดึงแขนของอัษฎาออกจากร้านไปทันที ด้วยความตกใจเลยไม่ทันที่จะห้ามหรือเอ่ยอะไรออกมา รู้ตัวอีกที รถสีขาวก็ขับออกไปไกลแล้ว
รถบ้านคันใหญ่สีขาวเคลื่อนด้วยความเร็วจนเกือบจะท้านรกอยู่หลายครั้ง ยิ่งตอนเข้าโค้งที คนนั่งด้านข้างแทบหลับตาเพราะกลัวรถจะหลุดโค้งไปชนกับต้นไม้หรือลงเหวสักโค้ง อัษฎาพยายามทักท้วง แต่คนขับกลับยิ่งเพิ่มความเร็ว ดังนั้นเลยได้แต่นั่งสวดมนต์คนเดียวเงียบๆ
เสียงบดถนนของล้อสีดำดังลั่น คนที่เอาแต่สวดมนต์แทบพุ่งไปชนกระจกหน้ารถหากไม่ได้คาดเข็มขัด อัษฎาหรี่ตาขึ้นมาข้างหนึ่ง รอบๆ รถยังเป็นป่ารกทึบ ไม่มีแสงไฟจากบ้านเลยสักหลัง แปลว่ายังอีกไกลกว่าจะถึงเขตชุมชนและไร่พิกุลจันทร์หอม
“ทำไมถึงอยู่กับมัน!” เสียงตวาดดังลั่นรถทำให้คนที่สนใจด้านนอกหันกลับเข้ามามอง ดวงตากลมโตมองคนหน้าบึ้งด้วยความหวาดกลัว ท่าทางโมโหคล้ายกับจะบีบคอแล้วหมกป่าไว้แถวนี้ “ฉันถาม!”
“ทำไมต้องตะคอกด้วยเล่า! ผมอยู่แค่นี้เอง” อัษฎาตะคอกกลับบ้าง ในใจยิ่งคิดไปในทางที่ไม่ค่อยดีอยู่ด้วย
“ก็ฉันถามว่าทำไมถึงอยู่กับมัน” แม้จะลดเสียงลงแต่ก็ยังดังอยู่ดีสำหรับการพูดคุยระยะห่างไม่ถึงเมตร
อัษฎาเลิกคิ้วขึ้นมองคนอยากรู้ นี่ใหญ่สนใจด้วยหรือว่าเขาจะอยู่ไหน หรือไปกับใคร
“ก็แค่ไม่มีรถกลับ พี่ทัศเลยพามะ...”
“ใครให้เรียกมันว่าพี่ทัศวะ” ใหญ่ขัดขึ้นมาจนคนพูดอยู่ตกใจ มือขาวลูบหน้าอกเพื่อเรียกสติที่เตลิด ก่อนจะมองค้อนคนที่เอาแต่ตวาด
“คุณใหญ่จะอะไรกับผมนักหนา วันก่อนไม่ยอมมองหน้าทั้งที่ผมไม่รู้ด้วยซ้ำว่าทำอะไรผิด พอวันนี้มาเป็นเดือดเป็นร้อนเรื่องผมจะไปไหนกับคุณทัศนัย ผมถามจริงๆ เถอะ คุณใหญ่เป็นบ้าหรือเปล่า หรือสติไม่ดี คุณใหญ่ควรไปพบจิตแพทย์นะครับแบบนี้” อัษฎาพูดในสิ่งที่อัดอั้นมา แม้จะเจอคนแบบใหญ่มาบ้างตอนทำงาน แต่ไม่ได้เจอทุกวันทุกคืนแบบนี้
“นี่นาย!” ใหญ่โมโหจนพูดไม่ออก รู้สึกจุกอกเมื่อสิ่งที่ได้ยินเป็นเรื่องจริง ช่วงนี้ตัวเขาเองก็รู้สึกถึงอารมณ์ที่เหวี่ยงไปเหวี่ยงมา สุดท้ายคนโมโหก็ต้องถอนหายใจเฮือกใหญ่พร้อมหลับตานิ่งเพื่อระงับความเครียดที่สะสม ก็รู้ว่าตัวเองผิด แต่มันควบคุมปากไม่ได้
“ผมขับรถให้ดีกว่า ผมยังอยากกลับไปกอดแม่อยู่” อัษฎาพูดน้ำเสียงราบเรียบเมื่อคนหลับตานั่งนิ่งไม่ยอมขยับ อัษฎาเลยอาสาขับรถแทน อย่างน้อยก็ปลอดภัยกว่าการเอาชีวิตมาฝากไว้กับคนใจร้อนที่ยังไม่มีสติครบถ้วนแบบใหญ่
คนอารมณ์ไม่คงที่ยอมลงจากรถเพื่อสลับที่นั่งกับอัษฎา รถฟอร์จูนเนอร์สีขาวก็ค่อยๆ ออกตัวด้วยความเร็วปกติ อัษฎาเหลือบมองคนที่ยังนั่งหลับตาอยู่ข้างๆ เป็นระยะ อยากจะถามแต่คงไม่ใช่ตอนนี้เลยปล่อยให้ทุกอย่างอยู่ในความเงียบ
กว่าจะถึงไร่ นาฬิกาดิจิตอลหน้าปัดรถบอกเวลาเกือบสี่ทุ่ม นั่นเพราะอัษฎาขับมาด้วยความเร็วที่แทบจะช้ากว่าเต่าเดินด้วยซ้ำ ก็หนทางที่ต้องขับผ่านทั้งมืดและเปลี่ยว ไฟกริ่งข้างทางนานๆ ถึงจะเจอ อีกอย่าง ไม่ชินทางเลยไม่กล้าที่จะเร่งความเร็ว หากพลาดไปมีแต่ตายกับตาย
ไฟบนเรือนตอนนี้มืดสนิท เล็กคงเข้านอนไปแล้ว หรือไม่ก็คลุกตัวอยู่ในห้อง อัษฎาเดินนำเข้าห้องไม่สนใจคนเดินตามหลัง ทันทีที่เปิดประตูได้ คนเดินตามหลังก็แทรกตัวไปหยิบผ้าเช็ดตัวเข้าห้องน้ำก่อน ปล่อยให้คนเดินนำยืนเคว้งกลางห้อง เมื่อได้ยินเสียงน้ำไหล อัษฎาเลยเปลี่ยนความสนใจมาที่มือถือเครื่องใหม่ที่เพิ่งซื้อแทน มือขาวแกะเครื่องเก่าเพื่อนำซิมการ์ดเปลี่ยนมาที่เครื่องใหม่ เอกสารประกอบการใช้งานถูกนำมากาง ระบบที่ไม่เคยใช้ก็ดูจะง่ายพอๆ ระบบทำงานของมือถือเครื่องเก่า
ทันทีเครื่องถูกเปิดใช้งาน ข้อความติดต่อทุกช่องทางต่างเตือนกระหน่ำจนคนถืออยู่เกือบทำหลุดมือ นี่แค่ไม่กี่วันมีคนส่งข้อความมาหาเยอะขนาดนี้เชียวหรือ อัษฎาเลื่อนดูข้อความจากแอฟพลิเคชั่นทุกอย่าง ที่ส่งมามากคงจะเป็นเพื่อนที่เพิ่งเจอเมื่อวันก่อน ทั้งข้อความและรูปภาพต่างถูกโพสพร้อมคำบรรยายซะสวยหรู ยิ่งรูปไร่ดอกดาวเรืองสีเหลืองทองอร่ามเต็มผืนไร่ยิ่งสวยสะดุดตา ไม่น่าเชื่อว่าเพื่อนสาวจะถ่ายรูปออกมาสวยได้ขนาดนี้
คนที่อาบน้ำเพิ่งเสร็จเดินออกมาด้วยผ้าเช็ดตัวผืนเดียวพันรอบเอวอย่างหมิ่นเหม่ ดวงตาคมจ้องมองคนที่นอนหัวเราะกับโทรศัพท์อยู่ที่พื้นอย่างสงสัย หรือจะคุยกับไอ้เจ้าของร้านอาหารนั่น คิดเช่นนั้นใหญ่ก็เดินอาดๆ ไปดึงโทรศัพท์ขึ้นมาโดยไม่สนเสียงโวยวายของเจ้าของเครื่อง
“คุยกับใครทำไมต้องหัวเราะด้วย” แขนยาวชูขึ้นเหนือศีรษะ ด้วยความสูงกว่ามากทำให้อีกคนเขย่งยังไงก็ไม่มีทางเอื้อมถึง
“คุณใหญ่ นั่นโทรศัพท์ของผม เอาคืนมา” แม้จะรู้ตัวว่ายื้อไม่ได้ แต่ความพยายามก็ไม่มีลดละ อัษฎากระโดดขึ้นเอวแล้วใช้ขาหนีบไว้แน่นเมื่อใหญ่ออกแรงสะบัด “เอาคืนมา” พยายามที่จะยื่นแขนไปจนสุด แต่อีกคนกลับเอนหลบ
“ไม่ให้โว้ย” ใหญ่กระเตงพาคนเกาะเอวเดินรอบห้อง หลายครั้งที่สะบัดตัวให้คนเกาะตก แต่ขาที่เกี่ยวตรงเอวแน่นทำยังไงก็ไม่มีทางหลุด
“คุณใหญ่” นี่ก็พยายามยื้อยุด สุดท้ายก็ต้องยอมแพ้ อัษฎาถอยมายืนหันหลังทำหน้ามุ่ย แต่แล้วดวงตาเจ้ากรรมดันเหลือบไปเห็นกองผ้าสีขาวที่พื้น คุ้นๆ กับผ้าผืนนั้น “ผ้าเช็ดตัว...” เมื่อนึกได้ อัษฎาค่อยๆ หันไปมองหน้าคนที่กำลังตั้งใจอ่านข้อความในมือถืออย่างถือวิสาสะ ก่อนไล่สายตาลงมาที่กล้ามแน่นที่หน้าท้องและต่ำลงมาอีก...
ภาพอันหน้าตกใจกำลังปรากฏอยู่ตรงหน้า คนยืนแก้ผ้าคงยังไม่รู้ตัวว่าผ้าขนหนูได้หลุดร่วงไปแล้ว แม้จะเคยเห็นมาเมื่อไม่กี่วัน แต่นี่มันดูประเจิดประเจ้อไปสักหน่อย อัษฎาเสหน้ามองไปทางอื่นก่อนจะเดินแอบๆ เข้าห้องน้ำไป
“อ่าว” ใหญ่ที่อ่านข้อความจนหมดหันมาอีกทีเจ้าของเครื่องก็หายไปแล้ว พอได้เห็นข้อความรู้สึกโล่งในอก แบบนี้ค่อยหายใจได้โล่งท้องสักหน่อย...โล่งท้องจนเริ่มเย็นหวิวๆ “ฉิบหาย” ลมเย็นๆ พัดมาทำให้หนาวกว่าปกติ พอก้มมองถึงรู้ว่าตอนนี้ร่างกายท่อนร่างเปลือยเปล่า แสงไฟสว่างจ้าทำให้เห็นทุกสัดส่วน แต่จะให้อายงั้นหรือ...ไม่มีทางซะหรอก ถ้าขนาดของเขาเล็กจิ๋วคงจะรู้สึกขายหน้า แต่นี่...ไม่อยากจะคุย
คนภูมิใจรูปร่างของตัวเองเดินไปค้นเสื้อผ้าในตู้ วันนี้รู้สึกอยากนอนถอดเสื้อ เอ หรือถอดกางเกงด้วยท่าจะดี คิดเช่นนั้นเสื้อกับกางเกงแพรก็ถูกยัดไว้ในตู้เช่นเดิม ก่อนร่างกำยำจะเดินมานอนบนเตียง แขนสองข้างสอดใต้ศีรษะอย่างสบายอารมณ์
อัษฎาอาบน้ำออกมาด้วยความสดชื่น แต่ขาเรียวกลับหยุดกึกเมื่อเห็นคนบนเตียงนอนแก้ผ้ายกขาขึ้นไขว่โชว์ให้เห็นของอันตรายที่เคยเล่นงานจนสะโพกแทบคราก แม้จะมีกางเกงในสีดำบดบังก็เถอะ นี่คงตั้งใจยั่วโมโหอยู่แน่ๆ
“ขึ้นมานอนบนเตียงสิ” เสียงตบเบาะที่ว่างข้างๆ คล้ายกับจะกวนโมโห อัษฎาทำเป็นไม่สนใจก่อนจะเดินไปปิดไฟแล้วกลับมานอนที่พื้นตามเดิม
“ระวังเป็นหวัดแล้วจะหาว่าผมไม่เตือน” คนนอนที่พื้นพูดก่อนจะล้มตัวนอนตะแคงหันหลังให้
“ฉันแข็งแรงไม่ป่วยง่ายๆ หรอกน่า วันนี้ร้อนจริงน้า”
“ฮัดชิ้ว”
“พี่ใหญ่เป็นหวัดหรือครับเนี่ย”
คนจามเสียงดังเหล่ตามองน้องชายที่กำลังปรุงเครื่องในชามข้าวต้มร้อนๆ ก่อนมองค้อนให้คนที่นั่งข้างที่ส่งเสียงหัวเราะอย่างไม่ปิดบัง
“ฮัดชิ้ว” ที่จริงก็ไม่ได้เป็นหวัด แค่รู้สึกคันจมูกก็เท่านั้น “ฉันไม่ได้เป็นหวัดหรอก สงสัยหมอนมีฝุ่นเยอะ ฮัดชิ้ว” เสียงจามติดๆ กันเช่นนี้คงจะไม่ใช่ฝุ่นแล้ว
“ฝุ่นคงจะมีพิษมากเลยนะครับจามขนาดนี้” ว่าแล้วก็ขำพี่ชายตัวเอง
“เออ ยุ่ง” คนคันจมูกเพราะฝุ่นทำจมูกยุกยิก
“ทานยากันไว้หน่อยดีไหมคะคุณใหญ่” นมอิ่มที่เป็นห่วงอาการเริ่มเดินเข้ามาถาม นานแล้วที่ใหญ่ไม่เคยเป็นหวัด ขนาดหน้าหนาวที่หนาวจนเจ็บกระดูก เจ้าของไร่ยังไม่เป็นอะไร
“ไม่เป็นไรครับนม เดี๋ยวก็คงจะดีขึ้น”
หลังจากทานข้าวเสร็จ สองพี่น้องเจ้าของไร่ต่างก็พากันลงไปทำงานในออฟฟิต เนื่องจากไม่กี่วันนี้จะมีทีมงานเข้ามาถ่ายทำรายการแล้ว สถานที่ทุกอย่างเล็กก็ดูแลแทบจะหมดจนเหลือแต่ส่วนในไร่ที่ต้องให้พี่ชายเป็นคนจัดการ
ใหญ่นั่งทำจมูกยุกยิกอยู่ที่โต๊ะ เอกสารในแฟ้มถูกอ่านอย่างช้าๆ เพราะต้องคอยหยิบทิชชู่มาซับน้ำมูกใสๆ ที่ไหลรบกวนตลอดเวลา
“นี่ครับ” แก้วใบเล็กมียาสีเหลืองหนึ่งเม็ดวางอยู่ ใหญ่ไล่มองมือเรียวไปถึงใบหน้าขาว “ยาแก้แพ้”
“ฉันไม่ได้เป็นอะไร” ดวงตาสองคู่สบตากันนิ่ง ก่อนใหญ่จะพูดออกมา
“ตอนนี้ไม่เป็น ไม่กี่ชั่วโมงอาจจะเป็น อย่าลืมว่ายังมีงานรอคุณใหญ่อยู่นะครับ” น้ำเสียงและท่าทางทำราวกับใหญ่เป็นเด็กเล็ก แม้จะทำเป็นไม่สนใจ แต่ก็ทนความตื้อไม่ไหว สุดท้ายก็ต้องหยิบยาเม็ดนั้นเข้าปากพร้อมดื่มน้ำตาม
“ยุ่งจริง” พอกลืนยาลงคอปุ๊บก็บ่นทันที อัษฎาคลอนศีรษะเบาๆ ให้กับคนอารมณ์ร้าย “จะไปไหน” ก่อนที่จะเปิดประตูออกไปก็มีเสียงถามออกมา
“ไปทำงานที่โรงคัดแยก”
“ฉันบอกให้ทำในนี้ ไปทำๆ ไมที่นู้นอีก”
อัษฎาเหลือบตามองดูเล็กที่นั่งกระพริบตาปริบๆ แล้วเมื่อวันก่อนใครที่อาละวาดซะจนไม่มีใครอยากเข้าใกล้ มาวันนี้กลับไปโกรธที่เขาไม่ยอมอยู่ใกล้อีกแหน่ะ
“นั่งในนี้แหละ” เล็กรีบบอกพร้อมรอยยิ้ม พี่ใหญ่ช่างเข้าใจยากซะจริง
“ออกไปดูไร่กับฉัน” ก้นยังนั่งไม่ทันอุ่น คำสั่งจากคนขี้โมโหก็เอ่ยออกมา อัษฎาหันไปมองเล็กอีกที ซึ่งคราวนี้ได้แต่ส่ายหน้าให้กับสิ่งที่เห็น “เร็วๆ”
“ครับๆ” โดนเร่งจนต้องรีบเดินตาม
แม้จะบอกให้มาดูไร่ด้วย แต่ทำไมอัษฎาถึงถูกใช้ให้มานั่งมองคนงานตัดองุ่นได้ แถมมีร่มกางไว้ให้อีก คนงานที่เดินกันขวักไขว่ต่างพากันยิ้มล้อจนคนนั่งเฉยๆ รู้สึกไม่ดี ความรู้สึกบางอย่างมันเตือนให้ออกไปช่วยคนอื่นทำงาน แต่พอขาเรียวก้าวออกจากร่ม เสียงตวาดก็ดังขึ้นราวกับมีเซนเซอร์กั้นไว้
“ห้ามออก นั่งอยู่เฉยๆ”
นั่งในร่มว่าเขินแล้ว แต่เสียงตะโกนสั่งนี้น่าอายยิ่งกว่า แถมตอนนี้พวกที่ขำเริ่มหัวเราะออกเสียงจนอยากจะมุดหัวลงดิน สุดท้ายก็ต้องกลั้นใจรีบวิ่งหนีไปโดยไม่สนเสียงตะโกนเรียก ขืนให้นั่งอยู่ตรงนั้น มีหวังถูกนินทาไปสิบวันยี่สิบวัน
“คุณใหญ่ ดอกดาวเรืองดอกนั้นยังตัดไม่ได้ครับ” คนงานที่คุมการตัดตะโกนห้ามเมื่อเจ้าของไร่กำลังจะลงน้ำหนักมือเพื่อตัดดอกตรงหน้า ใหญ่หันไปมองคนห้ามส่งเสียงจิ๊จ๊ะอย่างรำคาญ
“เออ ไม่ตัดก็ไม่ตัดสิวะ อะไรนักหนา”
ว่าแล้วก็รีบโยนกรรไกรลงพื้นด้วยใบหน้าบึ้งตึง ก่อนขายาวจะรีบสาวไปทางออฟฟิต คนงานนับสิบมองเจ้านายที่ใบหน้าบูดด้วยความแปลกใจ ใครๆ ก็ดูออกว่าตั้งใจเบี้ยวงานไปตามคนที่วิ่งหนีไปต่างหาก เจ้านายนี่ชักจะเนียนเกินไปซะแล้ว อยากอยู่ใกล้เมียแต่ทำเป็นฟอร์มจัด
“จะไหวไหมครับเนี่ยคุณใหญ่”
...TBCพาลุงแกมาให้รุม
... รักน้อยๆ แต่รักนานๆ ลุงใหญ่ฝากมาบอกค่า
หัวข้อ: คำทำนาย ทายว่าต้องรัก > ตอนพิเศษ ความสุข < [P.21] // [02/10/60] (อ่าน 214627 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก