13
“พรุ่งนี้พวกเขาจะมาถึงกี่โมงล่ะ” คุณพิกุลมาที่ไร่ในตอนเย็น นั่นเพราะวันพรุ่งจะมีการถ่ายทำรายการท่องเที่ยวเชิงอนุรักษ์ ซึ่งจะขาดคนที่บุกเบิกไร่นี้มาอย่างคุณพิกุลไม่ได้
“น่าจะช่วงบ่ายๆ ครับ ตอนนี้เล็กจัดเตรียมเต็นท์ไว้เรียบร้อยแล้ว” ฝ่ายประสานงานอย่างเล็กรีบรายงานให้แม่ฟังถึงเรื่องที่ได้เตรียมไว้แล้ว
“ดี แล้วนี่อัดไปไหนซะล่ะ” คุณพิกุลเอ่ยถามหาสะใภ้ที่ไม่ออกมาร่วมทานมื้อค่ำด้วย “หรือว่าทะเลาะกันอีก” คนที่ดูเงียบสุดของโต๊ะหันมามองหน้าแม่ของตัวเองที่จ้องรออยู่แล้ว
“เปล่า” น้ำเสียงนิ่งแบบนี้แสดงว่าใช่
“อย่าคิดว่าแม่อยู่ที่นู้นแล้วจะไม่รู้อะไรนะ” เสียงนิ่งพอๆ กันกลบทับ
“ไอ้เล็กชอบพูดเกินจริงแม่ก็รู้นี่ครับ” คนถูกโยนความผิดทำตาโต
“พี่ใหญ่อย่ามากล่าวหากันลอยๆ นะ ไหนล่ะหลักฐาน” เล็กโวยวายขึ้นมาจนสุดท้าย คุณพิกุลต้องรีบห้ามปราม “นู้นไง” ประตูห้องด้านในเปิดออก คนที่แม่ของพวกเขาตามหาเดินออกมาพร้อมรอยยิ้ม
“มาทานข้าวลูก” คุณพิกุลมองหน้าลูกสะใภ้อย่างเอ็นดู “แม่เราบอกว่า วันก่อนเข้าเมืองแล้วไม่มีรถกลับ ทำไมไม่แวะเข้าไปหาแม่ล่ะ” อัษฎาหันไปมองหน้าแม่ตัวเอง ก่อนหันมามองหน้ามองคุณพิกุล
“ผมเกรงใจน่ะครับ” ว่าพร้อมรอยยิ้ม
“เกรงใจแม่ผัวแต่ไม่เกรงใจชู้” ใหญ่พูดลอยๆ ออกมา จนได้ค้อนวงใหญ่จากคนขี้เกรงใจ
“ใหญ่ พูดแบบนี้แม่ไม่ชอบนะ ขอโทษน้องเลย” คุณพิกุลหน้าบึ้ง คิดไม่ถึงว่าลูกชายคนโตจะกล้าพูดออกมา
“ขอโทษ” แม้น้ำเสียงจะดูไม่ค่อยเต็มใจ แต่ก็พอได้ อัษฎายิ้มให้คุณพิกุลก่อนจะเอื้อมมือไปตักไข่เจียวหมูสับ ขณะจะวางบนจานตัวเอง ดวงตากลมเหลือบเห็นคนนั่งข้างๆ จ้องไข่เจียวในช้อน แม้จะนึกขันแต่ก็ยังโกรธ เลยทำเป็นไม่เห็นซะเลย
“แล้วที่ไร่จัดการเรียบร้อยแล้วหรือ” คุณพิกุลเอ่ยถามหลังจากโต๊ะเงียบไปครู่ใหญ่ แต่ดูคนที่เธอถามจะไม่สนใจ เพราะเอาแต่มองคนนั่งข้างตักนั่นตักนี่ให้ตัวเอง นี่คงอยากจะให้เขาตักให้บ้างสินะ สมน้ำหน้าซะจริง
“พี่ใหญ่ แม่ถาม” เล็กเรียกพี่ชายอีกครั้งคนมีชื่อถึงได้หันมาสนใจ ใหญ่ทำหน้าเหลอหลามองแม่ที่ถามแต่เขาไม่ได้ยิน
“อะไร” ใหญ่กระพริบตาปริบๆ มองแม่กับน้องชายสลับกัน
“แม่ถามว่าที่ไร่เป็นไง แต่พี่เอาแต่จ้องอัดอยู่นั่น” พูดจบ เสียงหัวเราะก็ดังขึ้น คนนั่งจ้องกระแอมแก้เขิน “เอาน่าๆ เพิ่งแต่งก็เป็นแบบนี้แหละ ทะเลาะกันบ้าง ดีกันบ้าง ผมเข้าใจ”
“ถ้าตาอัดเป็นผู้หญิงละก็ เราต้องได้หลานหัวปีท้ายปีแน่นมอิ่ม” คุณพิกุลเสริมอย่างเห็นด้วยทำเอาเสียงหัวเราะดังมากขึ้นไปอีก แต่อัษฎาค่อยๆ หุบยิ้มลง ไม่ได้โกรธ แต่เขินมากกว่า
“พอเถอะค่ะ คุณใหญ่กับตาอัดหน้าแดงหมดแล้ว” นมอิ่มเอ่ยออกมาเมื่อมองสองหนุ่มนั่งก้มหน้าเขี่ยข้าวในจานตัวเอง
“เอาล่ะๆ ว่าไงใหญ่”
“ผมไม่ได้หน้าแดง”
ใหญ่พูดออกมาทำเอาคนรอบโต๊ะหัวเราะอีกรอบ เมื่อในสิ่งที่ถามไม่ใช่ถามว่าหน้าแดงหรือเปล่า พอเจ้าตัวรู้ก็รีบยกน้ำดื่มจนหมดแก้เก้อ
“นี่แหละน้า คนฟอร์มเยอะ” เล็กหยอกพี่ชายตัวเอง
“แม่ถามว่าอะไรนะครับ” ใหญ่ตั้งสติได้ก็เอ่ยถามแม่อีกรอบ พยายามไม่สนใจสายตาล้อเลียนจากน้องชาย
“ที่ไร่เป็นยังไงบ้าง จัดการเรียบร้อยแล้วหรือ”
“ครับ” ใหญ่ตอบเสียงเรียบๆ แต่พอมีตับไก่ชิ้นใหญ่วางในจาน คนนิ่งก็พยายามกลั้นยิ้มจนคนร่วมโต๊ะหมั่นไส้ “ขอบใจ” หันไปเอ่ยกับคนใจดีตักตับไก่ให้ อัษฎายิ้มกลับนิดๆ ก่อนจะสนใจข้าวตัวเองต่อ
“หวานจริงๆ เมื่อวันก่อนแทบจะไม่อยากมองเขาด้วยซ้ำ คนเรานี่น้า” เล็กเอ่ยลอยๆ ออกมาอีกรอบด้วยความหมั่นไส้พี่ชายขี้เก๊ก
“ยุ่ง” ใหญ่ชักสีหน้าใส่ มือก็ตักไข่เจียวที่มีหมูสับกองอยู่เยอะสุดของแผ่นให้คนข้างๆ
ท่าทางของลูกชายคนโตที่คอยตักนั่นตักนี่ให้แม้จะเหมือนไม่ค่อยเต็มใจ แต่ก็มักจะตักของดีๆ ทั้งนั้น อย่างไก่ที่คนหาแต่ที่เนื้อเน้นๆ เท่านั้น คุณพิกุลลอบมองการเอาใจใส่ของลูกชายที่มีต่อภรรยาคนใหม่อยู่เงียบๆ คงต้องให้เวลาทั้งคู่อีกหน่อย โดยเฉพาะใหญ่ที่ต้องใช้เวลาอย่างมากในการยอมรับใจตัวเองที่มีแต่อัษฎาที่เป็นผู้ชาย
หลังจากมื้อค่ำจบลง ทุกคนย้ายไปนั่งระเบียงนอกเรือนชาน ชาร้อนๆ ถูกยกมาเสิร์ฟเพื่อคลายความเย็นยามค่ำ อัษฎาที่เพิ่งเดินออกมาจากห้องพร้อมยาแก้แพ้อีกเม็ดยื่นให้คนจามตั้งแต่เช้า เจ้าของยาทำหน้าเหม็นเบื่อแต่ก็หยิบเข้าปากไม่มีบ่น
“ไม่สบายหรือใหญ่” คุณพิกุลถามลูกชาย
“เปล่าครับ แต่มีคนตื่นตูม” คนตื่นตูมที่ใหญ่ว่ากำลังเดินไปนั่งข้างเล็ก “แกเตรียมเต็นท์พอดีกับคนมาแล้วใช่ไหม” ใหญ่หันไปถามน้องชายที่กระซิบกระซาบกับอัษฎา
“ครับ ทีมงานมาสิบห้าคนครับ ผมเตรียมทั้งเต็นท์หลังใหญ่กับเล็กไว้ เผื่อพวกเขาอยากได้ความเป็นส่วนตัว” เมื่อเช้าเล็กสั่งคนงานนำเต็นท์มาเตรียมไว้บนเรือนแล้ว รอแค่คนเมืองกรุงมาก็สามารถกางได้เลย “แต่เขาอยากก่อกองไฟตอนค่ำด้วย พี่ใหญ่จะว่าไง”
“จะว่าไง เห็นแกเตรียมหมดแล้วนี่” ใหญ่เอนตัวพิงพนัก “แล้วมีคนอื่นมาหรือเปล่า” นี่คือสิ่งที่อยากรู้มากกว่าคำถามอื่น เล็กเลิกคิ้วมองอย่างสงสัยในคำถาม
“พี่หมายถึงใคร?” คนถูกถามมองตาพริบๆ ใหญ่เหล่ตามองอัษฎาก่อนเลื่อนสายตามามองน้องชาย
“คนอื่นที่ไม่ใช่ทีมงาน” ไม่อยากเอ่ยชื่อออกมาเพราะพาลจะทำให้อารมณ์เสีย
เล็กคิดอยู่นานก่อนจะร้องอ๋อเสียงยาวจนแม่ต้องหันมาถามเพราะอยากรู้
“สงสัยจะถามถึงคุณทัศนัย” เล็กพูดปนขำ ยิ่งตอนนี้อาการฮึดฮัดของใหญ่แสดงออกชัดเจนคงจะหมายถึงคนนี้นั่นแหละ “ผมก็ไม่รู้ว่าเขาจะมาหรือเปล่า พี่ลองถามอัดดูสิ” ถูกโยนจนเบิกตากว้าง พอได้ยินชื่อคนให้ถาม ใหญ่ก็เด้งตัวมานั่งตรง ดวงตาคมจ้องมองคล้ายกับอยากจะพุ่งเข้าไปคาดคั้น
“คุณเล็กอย่าโยนมาสิครับ” อัษฎาว่า “ผมก็ไม่รู้เหมือนกัน” รีบออกตัวทันทีพร้อมส่ายหน้ายืนยันอีกทางให้คนที่จ้องคาดคั้น เมื่อเห็นท่าทางจริงจัง ใหญ่ก็เอนตัวไปพิงพนักอีกรอบ
“แล้วกับข้าวล่ะ บอกป้าเขาไว้หรือยังว่าจะให้ทำอะไรบ้าง” คุณพิกุลถามออกมา นมอิ่มที่นั่งด้วยตอบแทน
“บอกแล้วค่ะ ข้าวที่เตรียมหลักๆ ก็เป็นมื้อค่ำพรุ่งนี้ มื้อเช้า มื้อเที่ยงอีกวัน ส่วนมื้อค่ำนั้นเห็นคุณเล็กว่า ทางพวกเขาจะก่อกองไฟปิ้งบาบีคิวกันค่ะ”
“แล้วพรุ่งนี้มีอะไรบ้างล่ะ”
“ก็มีแกงฮังเล แล้วก็น้ำพริกอ่อง ผักต้มค่ะ”
“อืมๆ”
“ไม่มีต้มปลาเหรอครับ” ทุกสายตาพุ่งไปที่คนถาม “แต่ไม่มีก็ไม่เป็นอะไร” รู้สึกถูกจ้องเลยรีบออกตัว
“อยากกินก็ไปจับเองสิ” คุณพิกุลว่า อันที่จริงสามารถไปซื้อปลามาทำก็ได้ แต่ส่วนใหญ่เมื่อคนชอบอยากกินก็มักจะออกไปตกเองแล้วเอามาให้ แล้วทำไมตอนนี้บ่นอยากกินเฉยๆ
ใหญ่ทำเป็นนิ่งทุกคนเลยเลิกสนใจ กว่าการคุยรายละเอียดเรื่องพรุ่งนี้จะเสร็จก็เกือบค่อนคืน ใหญ่เดินตามอัษฎาเข้าห้อง หลังจากที่คนเดินนำเดินไปส่งนมอิ่มที่เรือน อัษฎาหยิบผ้าเช็ดตัวเดินเข้าห้องน้ำ ปล่อยให้ใหญ่นั่งอ่านรายละเอียดที่ได้จากน้องชายเงียบๆ
นั่งอ่านรายงานจนตาลายเลยพักสายตาด้วยการมองนั่นมองนี่ ก่อนจะเห็นถุงบางอย่างที่วางใกล้ๆ ที่นอนของอัษฎา ขายาวก้าวเข้าไปใกล้ มือก็หยิบถุงขึ้นมาดู
“คุณใหญ่ทำอะไรน่ะครับ” คนอาบน้ำเดินออกมาเจอพอดี คิ้วสวยขมวดเป็นปมแล้วก้าวเข้ามายืนข้าง
“มือถือเครื่องใหม่?” ไม่ได้ตอบ แต่เอ่ยถามกลับ เพราะเครื่องที่อ่านเมื่อคืนก็ถูกใช้งานแล้ว แต่ทำไมเครื่องนี้ยังอยู่ในกล่อง
“ของฟรี”
“โกหก”
“ผมไม่ได้โกหก”
“มองตาฉันแล้วบอกความจริงมา” ใหญ่จ้องหน้าคนที่ยอมเงยหน้ามาสบตา แต่ครู่เดียวก็ก้มหน้าลง “บอกมา”
“ของฟรี...คุณใหญ่จะถามทำไมเยอะเนี่ย” คนโกหกแสร้งทำเป็นโมโห แต่คนจับผิดไม่เอนตาม
“โกหกไม่เนียน” ใหญ่ใช้นิ้วจิ้มหน้าผากจนอัษฎาหน้าหงายนิดๆ “ซื้อให้ฉันใช่ไหมล่ะ”
“ขี้ตู่ว่ะ”
อยู่ดีๆ ใหญ่ก็ยิ้มออกมาเมื่อเห็นคนตัวหอมก้มหน้างุด แม้จะซ่อนใบหน้าได้ แต่ใบหูแดงอย่างเห็นได้ชัด คนขี้ตู่เดินไปหยิบมือถือรุ่นเก่าแก่มาก่อนจะยื่นให้อัษฎา
“เปลี่ยนให้หน่อย” ไม่รู้หูเพี้ยนหรือเปล่าที่ได้ยินน้ำเสียงคล้ายกับอ้อนนิดๆ อัษฎารีบดึงมือถือเครื่องใหม่และเครื่องเก่ามาถือ “เดี๋ยวมา”
เสียงประตูห้องน้ำปิดลง อัษฎารีบถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่หลายเฮือก เมื่อกี้รู้สึกหน้าร้อนไปหมดเมื่อต้องจ้องตาคมนั่น ตามอารมณ์ไม่เคยจะทันเลยให้ตาย อัษฎาตบแก้มตัวเองแรงๆ ก่อนจะนั่งลงบนพื้นข้างฟูกนอน มือถือเครื่องเก่าของใหญ่ยังเป็นรุ่นขาวดำ อีกทั้งหน้าจอยังไม่มีรูปอะไรเลย ที่สำคัญ แกะฝาเครื่องด้านหลังยากยิ่งนัก เพราะถูกยางรัดถุงมัดเอาไว้จนมันติดกับตัวเครื่อง
ใหญ่เดินออกจากห้องน้ำมายังเห็นอัษฎาพยายามงัดแงะมือถือเครื่องเก่าของเขาอยู่ คิ้วสวยขมวดเป็นปม ท่าทางจริงจังช่างน่าตลก...แต่ก็น่ารัก สุดท้ายเจ้าของเครื่องสงสารเลยเดินเข้าไปนั่งลงข้างๆ
“มันแกะยากขนาดนั้นเลยหรือ” ใหญ่ถาม คนแกะไม่ออกพยักหน้าลง ทำหน้ามุ่ย
“คุณใหญ่เคยแกะมันออกบ้างหรือเปล่าเนี่ย” มือเรียวพยายามดึงแต่ก็ยังไม่ออก สุดท้ายเจ้าของเครื่องก็แย่งไปแกะออกเอง
“ไม่รู้จักเหรอ มือถือรุ่นฮัดน่ะ” พอได้ยินชื่อรุ่น คนที่สนใจเกี่ยวกับไอทีพอประมาณขมวดคิ้วทันที
“นี่มันไม่ใช่ของฮัทนี่ครับ” ยี่ห้อที่โชว์อยู่ด้านหน้ามันไม่ใช่เลย
“ใช่สิ” เจ้าของเครื่องยังยืนยัน ก่อนจะยื่นเครื่องที่เปิดฝาออกแล้วให้ “เนี่ยรุ่นฮัด เอายางฮัดเนี่ย”
“ยางฮัด?” อัษฎายังตีหน้างงไม่เข้าใจในสิ่งที่ได้ยิน
“ฮัด คำเมืองหมายถึงรัดน่ะ รู้จักหรือยัง เอายางเนี่ยรัดมันไว้ไม่ให้ฝามันหลุดออกมา” ใหญ่อธิบายไปหัวเราะไป คนไม่รู้ภาษาก็ตีหน้ายุ่ง
“ตลกมากสินะ” อัษฎามองค้อน มือก็เริ่มเปลี่ยนซิมการ์ดมาที่เครื่องใหม่
“เป็นเมียฉันก็ต้องฟังแล้วก็พูดด้วย คนนอกไร่ส่วนใหญ่เขาก็พูดคำเมืองกันหมด”
“ผมก็กำลังฝึกอยู่”
“กับใคร” ใหญ่ถามออกมาเสียงนิ่ง อัษฎาเงยหน้ามองพร้อมยื่นมือถือเครื่องใหม่ให้ “ฉันถามว่าฝึกกับใครอยู่” แม้มือจะรับไปแต่ใหญ่ยังจ้องหน้าคาดคั้นอยู่
“กับลูกเจี๊ยบแล้วก็พี่ๆ ที่โรงงานคัดแยก คุณใหญ่ใช้เป็นหรือเปล่าเนี่ย”
“ฉันไม่ได้โง่นะ” คำตอบชวนหาเรื่อง แต่รอยยิ้มที่อยู่บนใบหน้าขัดกันอยู่ “แล้วนี่...
แอ๊ด เสียงประตูห้องเปิดออก ทั้งใหญ่และอัษฎาหยุดสนทนาแล้วหันไปมอง คนเข้ามาคือคุณพิกุลที่แกล้งทำเป็นลืมถามบางเรื่อง แท้จริงอยากรู้ว่าอัษฎายังนอนอยู่ที่พื้นตามที่เล็กบอกอยู่หรือเปล่า พอเข้ามาก็เห็นฟูกที่ยังไม่ได้ปูก็เริ่มหน้าบึ้งไม่พอใจลูกชายคนโตของตัวเอง
“แม่จะถามผมเรื่องอะไรนะครับ” เพราะได้ยินตอนเปิดเข้ามาว่าลืมถาม ใหญ่เลยเอ่ยถามแม่ไปเมื่อได้ยินไม่ชัด แต่พอเห็นแม่มองไปที่ฟูก ใหญ่ก็พอรู้ว่าแม่อยากจะเข้ามาดูมากกว่า “แม่ครับ คือว่า”
“พอเลย นี่เรายังให้น้องนอนพื้นอยู่อีกหรือ แม่โกรธแล้วนะ” คุณพิกุลตรงเข้าไปหยิกแขนลูกชายตัวเองจนใหญ่หน้าบิดเบี้ยว
“แม่ๆ ผมเจ็บ”
“แม่ครับ ผมไม่ได้นอนพื้นแล้วครับ” อัษฎารีบเข้าไปช่วย คุณพิกุลทำท่าไม่เชื่อ “จริงๆ ครับ ฟูกนั่นผมลืมเก็บ” แม้จะดูไม่น่าเชื่อถือ แต่คุณพิกุลก็ยอมปล่อยมือออกจากแขนลูกชาย ใหญ่รีบยกมือถูไปมา
“ก็ได้ ครั้งนี้แม่จะเชื่อ แต่อย่าให้รู้ ว่ายังให้น้องนอนพื้นนะ แม่จะหยิกให้เนื้อหลุดเลย” ชี้หน้าลูกชายเสร็จก็หันหลังกลับ แต่ดวงตาไปสะดุดกับรูปกรอบใหญ่ที่ติดผนัง คุณพิกุลเดินไปลูบรูปภาพนั้นก่อนจะหันไปยิ้มให้ลูกชายที่ทำหน้านิ่ง “ใหญ่ แม่ขอนะรูปนี้”
ไม่มีคำอนุญาตหรือคัดค้าน ใหญ่เบือนหน้าหนีเมื่อแม่ปลดรูปแต่งงานของเขากับอดีตภรรยาลง ความเจ็บปวดของใหญ่รับรู้ได้ด้วยความรู้สึกทำให้อัษฎายื่นมือไปจับมือกร้านที่กำหมัดไว้แน่น
“เราต้องก้าวไปข้างหน้านะใหญ่ ส่วนเรื่องราวที่ผ่านมามันไม่ได้จางหายไปไหน มันจะอยู่ในนี้เสมอ” คุณพิกุลชี้ที่หัวใจ “แม่รู้ว่าใหญ่ยังเสียใจกับเรื่องที่ผ่านมา ยังคิดถึง ยังยึดติด แต่อย่าลืมว่า ตอนนี้ใหญ่ไม่ได้อยู่ตัวคนเดียว ใหญ่ยังมีอีกคนที่ยืนอยู่ข้างๆ อย่าเอาอดีตมาปิดกั้นความรู้สึกจนทำร้ายปัจจุบัน” พูดจบคุณพิกุลก็ถือกรอบรูปออกไป ทิ้งให้คนที่ยังจมอยู่อดีตตกอยู่ในความคิดของตัวเองเงียบๆ
ใหญ่แยกตัวไปนอนที่เตียง ทันทีที่เอนตัวนอนลงก็หลับตาปล่อยให้สิ่งที่แม่พูดไหลเวียนอยู่ในสมอง ส่วนอัษฎายังคงยืนนิ่ง รู้สึกเจ็บปวดไปกับใหญ่ที่ต้องสูญเสียคนที่รักมากไปก่อนวัยอันควร คงยากที่จะทำใจได้จริงๆ พอคิดเช่นนั้นก็พอจะเข้าใจว่าทำไมใหญ่ถึงไม่ยอมรับเขาสักที
ความเงียบภายในห้องกับลมเย็นๆ อัษฎาเลือกที่จะไปปูฟูกที่พื้นเช่นเดิม ขณะกำลังจะไหว้พระ เสียงใหญ่ก็สั่งให้ขึ้นไปนอนบนเตียงทั้งที่คนพูดยังนอนตะแคงหันหลังให้อยู่ คนที่กำลังจะไหว้พระหันซ้ายหันขวาจนใหญ่กลับตัวมาจ้องหน้า
“ขึ้นมานอนบนนี้ อยากให้ฉันถูกแม่หยิกเนื้อหลุดหรือไง”
“อ่า ครับ” อัษฎาหอบหมอนขึ้นไปนอนที่ว่างบนเตียงขาว
“เดี๋ยวก็ตกหรอก ขยับเข้ามา ฉันไม่กัดหรอกน่า” ใหญ่ส่งเสียงขึ้นจมูกเมื่อคนขึ้นมานอนๆ ซะชิดริมขอบเตียง ยิ่งบอกให้ขยับเข้ามา คนนอนริมทำแค่ไถร่างเข้ามาอีกนิดแทบเหมือนไม่ได้ขยับ คนมองรู้สึกขัดใจเลยยื่นมือไปดึงเอง ร่างผอมบางถลาไปชนอกแกร่งจนตกใจ “ก็แค่นี้แหละ”
อัษฎาขยับตัวนอนตะแคงหันหลังให้เจ้าของเตียง พยายามขยับตัวอย่างช้าๆ เพื่อให้ห่างร่างกำยำสักหน่อย เพราะถูกดึงเมื่อกี้แทบจะขึ้นไปนอนเกยกันอยู่แล้ว เมื่อรู้สึกห่างพอสมควร อัษฎาก็ค่อยๆ ยันตัวลุกขึ้นมาเพื่อนั่งสวดมนต์ไหว้พระก่อนนอนให้เสร็จหลังจากถูกรบกวนเมื่อสักครู่
คนที่มีสมาธิในการสวดมนต์ไม่ได้สนใจคนแกล้งทำเป็นนอนหลับ ใหญ่แอบปรือตามองอัษฎาที่ตั้งใจกราบหมอน นี่เป็นครั้งที่สองที่ได้นอนอยู่เตียงเดียวกัน ไม่สิ คืนแรกนั้นแทบจะไม่ได้นอนมากกว่า เพราะมัวแต่...
“คุณใหญ่มองอะไร” คนถูกจ้องถามเสียงเขียว ที่จริงรู้สึกตั้งแต่แรกว่าถูกมองอยู่
“มองเมีย” ตอบด้วยท่าทีสบายๆ ทำเอาคนถามรีบล้มตัวนอนไม่พูดอะไรอีก “กลัวฉันหรือ” ใหญ่มองหลังที่คลุมด้วยเสื้อนอนที่ซ่อนผิวเนียนสวยไว้ด้านใน
“เปล่า แต่ผมง่วง” ว่าแล้วก็แกล้งหาวออกมา
“ไม่กลัวก็หันมาสิ” มีท้าทายไป คนที่ถูกท้าทายรีบหันกลับมา แต่พอเจอสายตาที่มองอยู่ก็ต้องรีบกลับไปตามเดิม
“ผมถนัดตะแคงด้านนี้” แถจนถลอก ใหญ่ขำออกมาเมื่อได้ยินข้ออ้างก่อนจะเงียบลงจนทั้งห้องมีเพียงเสียงจิ้งหรีดที่ร้องระงมอยู่ด้านนอก
“แม่ฉันบอกต้องเดินไปข้างหน้า” อยู่ๆ ใหญ่ก็พูดทำลายความเงียบ อัษฎาที่แกล้งทำเป็นหลับทั้งที่จริงยังลืมตารอฟัง “ฉันก็เข้าใจ แต่บางทีฉันก็อยากได้เวลาอีกสักหน่อย ฉันกับเขารักกันมาหลายสิบปี แต่พอเสียเขาไปชีวิตฉันก็รู้สึกหายไปครึ่งหนึ่ง มันไม่ง่ายหรอกนะที่จะทำใจได้ ฉันก็เหมือนคนที่เดินมานานอยากจะพักให้หายเหนื่อยจริงๆ แล้วค่อยออกเดินทางต่อ นายเข้าใจฉันใช่ไหม” เป็นครั้งแรกที่ได้ยินความในใจและน้ำเสียงจริงจัง อัษฎาค่อยๆ หันกลับไป ดวงตากลมสบตากับคนที่จ้องอยู่ก่อนหน้า ปากแดงเผยรอยยิ้มออกมาบางๆ
“ผมเข้าใจ” พอได้ยิน ใหญ่ก็ยิ้มออกมาบ้าง ก่อนจะหุบลงฉับพลันเมื่อคนเข้าใจพูดต่อ “แต่ที่ไม่เข้าใจคือ ทำไมคุณใหญ่ต้องชอบโมโหผมอยู่เรื่อย ไม่อยากเห็นหน้าก็ไล่ พอผมไปก็ด่า ผมพูดจริงๆ นะ เรื่องไปหาหมอเนี่ย”
“นายว่าฉันบ้าหรือไง”
“ใช่” คำยืนยันหนักแน่นจนคนถูกว่าบ้าพูดไม่ออก “ก็คิดดู อารมณ์คุณใหญ่ขึ้นๆ ลงๆ อย่างกับเป็นโรคไบโพล่า บทจะดีก็ดี๊ดี บทจะร้ายก็ยิ่งกว่าตัวอิจฉาในละครอีก”
“กล่าวหาแรงเกินไปแล้ว”
“น้อยไปด้วยซ้ำ”
“นี่นาย”
“เห็นไหม ชอบตะคอกด้วย แล้วก็ไร้เหตุผลมากๆ”
“ที่ฉันเป็นแบบนี้ ก็มีเหตุผลของฉันเหมือนกันนั่นแหละ” คนมีเหตุผลยื่นมือไปเขกหน้าผากมนเบาๆ “แต่เหตุผลนั่นมันยังไม่แน่ชัดเท่าไหร่”
“เพราะหึงผมหรือเปล่า” อยู่ดีๆ อัษฎาก็อยากแกล้งถามเพราะอยากเห็นท่าทางของใหญ่ ดูเหมือนคนถูกถามจะเตรียมการมาดีเมื่อไม่มีท่าทางใดๆ แม้แต่หลบสายตาก็ยังไม่มี “ก็โอเค งั้นฝันดีครับ”
ทันทีที่อัษฎาพลิกตัวตะแคงไปอีกด้าน ใหญ่ก็รีบถอนหายใจออกมาช้าๆ เมื่อตะกี้ที่ถูกถาม หัวใจเต้นแรงจนเหมือนจะหลุดออกมา ยิ่งสบตากับดวงตากลมนั่นอีก เกือบจะไม่รอดซะแล้ว
“คุณใหญ่”
“อะไรๆ”
มัวแต่อยู่กับความคิดตัวเอง พอถูกเรียกใหญ่ก็สะดุ้งจนเผลอลุกขึ้นมานั่ง อัษฎาหัวเราะเสียงดังเมื่อเห็นใหญ่ตกใจออกอาการขนาดนี้
“ตกใจขนาดนั้นเลยหรือครับ ผมแค่จะบอกว่า อย่าลืมปิดไฟแค่นั้น”
“รู้แล้วน่า ก็กำลังจะลุกไปนี่ไงเล่า”
ข้อแก้ตัวที่ดูจะใช้ไม่ค่อยได้ แต่จะทำยังไงได้ก็ในเมื่อลุกขึ้นนั่งแล้ว ใหญ่ก้าวขาลงจากเตียงไปปิดไฟก่อนกลับมาล้มตัวลงนอน แม้ไฟจะดับแต่แสงไฟจากด้านนอกยังส่องเข้ามาเห็นคนข้างกายอย่างชัดเจน หัวใจของเขากำลังบีบตัวแรงอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน หรือเขากำลังจะเป็นโรคหัวใจ...สงสัยต้องไปหาหมอแล้วจริงๆ
...TBCพาลุงมาให้
แล้วค่าา
สโลแกนเดิม รักลุงน้อยๆ แต่รักนานๆ นะคะ
หัวข้อ: คำทำนาย ทายว่าต้องรัก > ตอนพิเศษ ความสุข < [P.21] // [02/10/60] (อ่าน 214943 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก