17
“สบายดีไหม” เสียงทุ้มทักทายออกมาหลังจากเงียบกันอยู่นาน นัยน์ตาสีน้ำตาลสั่นไหว ความรู้สึกโหยหาโพยพุ่งออกมาจนแทบอยากจะร้องไห้ “นานแล้วนะที่เราไม่ได้เจอกัน”
“ขอโทษนะเล็ก” ประโยคสั่นเครือออกมาจากริมฝีปากได้รูป ดวงหน้าสวยก้มแทบชิดอก
“เล็กสิต้องขอโทษ เล็กผิดเองที่ดูแลแคทไม่ดีอย่างที่เคยสัญญากับพ่อและแม่ของแคท”
เมื่อสมัยทั้งสองยังเป็นนักศึกษา แคทมีฐานะทางบ้านที่ร่ำรวย ต่างจากเล็กที่แม้จะเป็นลูกชายเจ้าของไร่ดอกไม้ทางเหนือ แต่สถานการณ์ตอนนั้น ไร่ของเขายังไม่ได้เจริญเติบโต เป็นเพียงดอกดาวเรืองไม่กี่ไร่ แต่หญิงสาวก็มองข้ามเรื่องนี้ไป จนความรักที่ผ่านมานับสี่ปีเริ่มสุกงอม เล็กให้แม่ไปสู่ขอหญิงสาว ทางบ้านฝ่ายหญิงตั้งแง่ด้วยฐานะทางบ้านไม่ได้ร่ำรวย แต่แคทก็ดึงดันว่าจะแต่งงานด้วย พ่อกับแม่เลยตัดหางไปเพราะแคทไม่ยอมรับหมั้นชายที่เหมาะสมที่พวกท่านหาให้
การแต่งงานผ่านไปอย่างด้วยดี จนมีพยานรักที่น่าเอ็นดูลืมตาดูโลก แต่ด้วยความที่ไร่กำลังเริ่มขยับขยาย ทุกคนจึงต้องช่วยกันทำงาน เล็กเริ่มไม่มีเวลาสนใจอะไรนอกจากงาน เพราะความเหนื่อยทำให้เล็กและแคทเริ่มทะเลาะกันมากขึ้น ด้วยความเป็นลูกคุณหนูมาตั้งแต่เด็ก หญิงสาวเริ่มเบื่อหน่ายการมีชีวิตซ้ำๆ ซากๆ ตื่นเช้าไปทำงาน ตกเย็นก็เข้านอน ไม่มีการไปเที่ยวพักผ่อนที่ไหน วันๆ มัวแต่ทำงาน พอปัญหาเริ่มสะสมมากๆ เข้า ด้วยอารมณ์ชั่ววูบ แคทขอเลิกกับเล็กทันทีและหอบข้าวของออกมาจากไร่ แม้อยากจะพาลูกชายมาด้วย แต่คุณพิกุลไม่ยอมให้มาจึงออกไปเพียงลำพัง
เวลาผ่านไป แคทกลับมาใช้ชีวิตเป็นลูกคุณหนู ดื่มเที่ยวอย่างสมัยก่อน จนความเหงาเริ่มค่อยๆ คืบคลานมาหา หญิงสาวนอนร้องไห้แทบทุกคืนเมื่อหวนนึกถึงคนรักและลูกชาย ดังนั้นเธอจึงอยากได้ลูกชายมาเลี้ยงเองเพื่อบรรเทาความเหงาที่ต้องอาศัยอยู่เพียงลำพัง
ส่วนเล็ก หลังจากภรรยาหนีไปก็เริ่มไม่ทำการทำงาน วันๆ ดื่มแต่เหล้าเมามายจนพี่ชายทนไม่ไหวลากไปทิ้งน้ำตกและซัดกันนัวเนีย เล็กนอนหยอดน้ำข้าวต้มไปหลายอาทิตย์กว่าจะกลับมาหายเป็นปกติและมาคิดได้ระหว่างป่วยว่าเขายังมีแม่ มีพี่ชายและยังมีลูกที่น่ารัก เล็กเลยกลับมาเป็นตัวเองอีกครั้ง แม้จะยังเหม่อลอยไปบ้างแต่ก็ใช้ชีวิตได้เป็นปกติ
มาตอนนี้ เล็กเพิ่งรู้ว่า การยิ้มแย้มของตัวเองในทุกๆ วันมันช่างซ่อนรอยความเศร้า เคยหาใครมาแทนที่แต่ไม่มีใครแทรกเข้ามาในใจได้ เพราะเล็กยังรักแคท เล็กยังรักผู้หญิงคนแรกที่เขารัก และยังรักมากแม้จะห่างกันไปนานเหลือเกิน...จนตอนนี้ คนที่รักนั่งอยู่ตรงหน้าแล้ว
“เล็กขอโทษ”
“เล็กไม่ผิดหรอก เพราะเล็กดูแลแคทดีทุกอย่าง แคทผิดเองที่ทำตัวงี่เง่า เอาแต่ใจ ทั้งๆ ที่ตอนนั้นทุกคนกำลังตั้งใจทำงาน แต่แคทกลับทำแต่เรื่องเดือดร้อน แม่ของเล็ก พี่ของเล็กคงจะเกลียดแคท”
“ไม่มีใครเกลียดแคทเลยนะ อย่าโทษตัวเองสิ ที่จริงเล็กก็ผิดด้วยที่ไม่ได้สนใจแคทกับลูกเลย”
“ก็เล็กต้องทำงานนี่นา”
“แคทก็เลี้ยงลูกเหมือนกันนี่นา”
ต่างคนต่างโทษตัวเองว่าผิด พอเงยหน้าสบตากันก็พาลหัวเราะออกมา ความรู้สึกมากมายที่น่าอึดอัดคล้ายปลดล็อกไปเปราะหนึ่ง แม้จะยังมีปัญหายิบย่อยอะไรอีกมากที่ต้องคุยกัน
“คุณอัดเป็นใครหรือ ถึงได้พาทั้งเล็กแล้วก็พี่ใหญ่มาพร้อมกันแบบนี้ได้” ตอนแรกก็ตกใจอยู่ว่าทำไมทั้งเล็กกับพี่ชายถึงมาด้วย ที่สำคัญ ภาพตอนที่อัษฎาดึงแขนใหญ่ออกไปช่างน่าตกใจยิ่งนัก อย่างพี่ใหญ่น่ะหรือจะยอมให้ใครมาฉุดกระชากลากถูออกไปแบบนั้น เล็กหัวเราะออกมาก่อนจะยื่นหน้าไปกระซิบ
“พี่สะใภ้ผมเอง”
“หา? เล็กพูดจริงหรือ” หญิงสาวเบิกตาโตอย่างตกใจ หากเป็นเรื่องล้อเล่นก็ดูจะมากไปสักหน่อย
“พูดจริงๆ” เล็กยืนยันหนักแน่น แล้วพยักหน้าเมื่อแคททำท่าคล้ายว่านึกอะไรออก
“อ๋า ใช่แล้ว ไม่น่าเชื่อเลยนะ ตอนแคทฟังคุณแม่เล่ายังไม่เชื่อเลย” คำบอกเล่าของคุรพิกุลแวบเข้ามา ซึ่งทุกคนในตอนนั้นรู้เรื่องคำทำนายหมด แม้แต่ภรรยาคนก่อนของใหญ่ก็ได้รับรู้ แต่เรื่องราวมันยังไม่มีอะไรเกิดขึ้น ดังนั้นจึงไม่มีใครสนใจ อีกอย่างไร่ก็กำลังขยายเรื่องพวกนี้เลยไม่มีใครใส่ใจ และไม่คิดว่ามันจะเกิดขึ้นจริงๆ
“ไม่มีใครเชื่อเหมือนกัน แต่ก็ต้องขอบคุณอัดเขาที่ยอมแต่งงานกับพี่ใหญ่” เล็กว่าขำๆ พลอยทำอดีตภรรยาขำไปด้วย
“พี่ใหญ่เป็นคนอบอุ่นจะตาย แคทยังอิจฉาพี่สะใภ้เลย” ใหญ่เมื่อสมัยก่อนเป็นผู้ชายสุขุม อบอุ่นและใจดี
“ตอนนี้แคทต้องคิดใหม่แล้วล่ะ” หญิงสาวเลิกคิ้วมองอย่างแปลกใจ
“แต่ก็เหมาะกันดีนะ คุณอัดเป็นคนน่ารัก”
“แล้วเราล่ะ” สุดท้ายก็ต้องรีบเข้าเรื่อง เล็กมองอดีตภรรยาด้วยแววตาจริงจัง “ถ้าเราจะกลับมาเริ่มต้นกันใหม่”
หญิงสาวตรงหน้าเม้มริมฝีปากแน่น คิ้วสวยขมวดมุ่นเมื่อกำลังคิดหนัก ไม่ใช่ไม่อยาก แต่กลัวจะทำผิดพลาดอีก
“แคท...”
“ตอนนี้ไม่ต้องตอบก็ได้ แค่เรากลับมาคุยกันอีกครั้งเล็กก็ดีใจที่สุดแล้ว” ไม่อยากเร่งรัด อีกอย่างก็กลัวคำตอบที่จะได้ยิน เล็กรีบตัดบทแล้วชิมเค้กที่สั่งมา
ภาพสองหนุ่มสาวหัวเราะกันอย่างมีความสุขก็พลอยทำให้คนที่แอบมองมีความสุขไปด้วย อัษฎายิ้มออกมาด้วยความดีใจ นี่เขากลายเป็นคิวปิดแล้วหรือนี่ แถมน่าจะได้ผลซะด้วย
“หัวเราะอะไร” เสียงกระซิบถามชิดใบหูทำให้หันไปมอง ไม่รู้เพราะใหญ่จงใจยื่นหน้ามาแล้วไม่ยอมถอยหรือเปล่าเลยทำให้ปากแดงแตะกับแก้มคนกระซิบ อัษฎาผงะถอยหลังจนเกือบล้ม ยังดีที่ขาหลังก้าวทัน “อยากหอมแก้มก็ไม่บอก”
“วันนี้คุณใหญ่กินกัญชามาหรือเปล่า” นั่นเพราะวันนี้ใหญ่ดูอารมณ์ดีเกินไป
“กินแต่กาแฟเนี่ย หรือกาแฟมันใส่กัญชาวะ” พูดจบก็หัวเราะออกมา อัษฎารีบเดินหนีทันที ตอนนี้รู้สึกปวดหัวกับคนอารมณ์แปรปรวนซะเหลือเกิน
บนเรือนชาน เล็กเดินยิ้มอารมณ์ดีจนคุณพิกลที่รอลุ้นอยู่ชักอยากรู้เรื่องราวโดยเร็ว เพราะลูกชายคนโตโทรไปบอกเลยรีบมาที่ไร่ ทั้งที่ไม่ได้เตรียมตัวอะไร
“เป็นไงบ้างเล็ก เมียเราว่าไงบ้าง” เล็กยิ้มให้แม่นิดๆ ก่อนส่ายหน้า
“ยังไม่มีอะไรเลยครับ ผมให้แคทคิดดูก่อน” พอได้ยินคำตอบ คุณพิกุลพยักหน้าเห็นด้วย ก็นะ ขืนรีบร้อนไปก็ไม่มีอะไรดี “ผมดีใจที่แคทยอมคุยกับผม เธอหัวเราะเหมือนก่อนด้วย แม่ครับ เล็กดีใจ” แขนยาวรวบเอวคอดของแม่ หน้าคมแนบกับอกอย่างดีใจ
“แม่ก็ดีใจ ต่อไปห้ามแอบกินเหล้าอีกนะ” คุณพิกุลลูบศีรษะลูกชายคนเล็กอย่างรักใคร่ แต่มิวายดุนิดๆ เมื่อในห้องมีขวดเหล้าหลายขวดตั้งอยู่ “ลูกแม่เป็นคนดี ความดีจะทำให้เรามีความสุข”
ความรักของแม่ช่างยิ่งใหญ่นัก เล็กกอดแน่นจนคุณพิกุลโวยวายนิดๆ วันนี้เธอดูจะมีความสุขมากเมื่อเห็นลูกชายที่จมทุกข์มานานยิ้มแย้มทั้งปาก ตา และหัวใจ
ส่วนอีกด้านของประตูห้อง อัษฎาเดินเข้าห้องน้ำเพราะปวดท้อง แต่กลับมีคนเดินตามเข้ามาด้วยทำให้ต้องยกมือกั้นสุดกำลัง
“คุณใหญ่จะเข้ามาทำไม ผมปวดขี้” บอกอย่างหมดความอดทน อัษฎารู้สึกปวดท้องตั้งแต่นั่งมาในรถ เขาปล่อยให้พี่น้องนั่งคุยกัน ส่วนตัวเองนั่งกุมท้องอยู่เงียบๆ
“ไม่ได้อาบน้ำหรือ” พูดออกมาด้วยใบหน้าเรียบเฉยคล้ายกับไม่คิดอะไร แต่กลับสร้างสีแดงบนแก้มเนียนได้เด่นชัด
“ยังไม่อาบ ออกไปก่อน ผมจะไม่ไหวแล้ว” แทบยกมือไหว้กว่าคนดึงดันจะยอมถอย เมื่อประตูห้องน้ำปิดสนิทจนอัษฎาต้องถอนหายใจออกมา ไม่คิดว่าใหญ่จะเปลี่ยนไปอย่างที่คนงานว่ากัน
คนที่ไม่ได้เข้าห้องน้ำตามยิ้มออกมานิดๆ แล้วเดินออกจากห้องเจอน้องชายกำลังกอดกับแม่อยู่ ด้วยความหมั่นไส้เลยเดินไปเคาะหัวลูกลิงเกาะเอวแม่เสียงดังจนเล็กโวยวาย
“อายุกี่ขวบวะแกน่ะ” ใหญ่ว่า มือหนาหยิบแอปเปิ้ลในตะกร้ามากัดกิน
“สามสิบสองขวบครับ” เล็กตอบจนได้ยินเสียงหัวเราะร่วนจากคนถาม “อัดล่ะ ผมยังไม่ได้ขอบคุณเลย ถ้าไม่มีอัดคงไม่ได้เจอแคท”
“ขี้อยู่ โอ๊ยแม่” คุณพิกุลตีเพียะเข้าแขนเมื่อได้ยินคำตอบของลูกชาย
“ปากเรานี่นะ แล้วเลิกฟอร์มจัดแล้วหรือ แม่ละเหนื่อยแทนตาอัดเสียจริง รู้แบบนี้ให้แต่งกับตาเล็กยังดีกว่าอีก” เล็กพยักหน้าเห็นด้วย ใหญ่รีบกัดกินแอปเปิ้ลเหลือแต่แกนกลางจนแก้มตุ่ย ดวงตาคมมองค้อนมารดากับน้องชาย “ดูๆ เดี๋ยวสำลักแล้วจะขำให้”
“แม่ต้องเห็น พี่ใหญ่พยายามลวนลามอัดด้วยนะ” เล็กรีบบอก แม้จะคิดเรื่องอดีตภรรยา แต่ก็ไม่ลืมสังเกต
“นั่นเมียฉันนะเว้ย จะเรียกลวนลามได้ยังไง” พอกลืนแอปเปิ้ลคำใหญ่ก็รีบตอบออกมา แล้วเพิ่งมานึกขึ้นได้ว่าอาจถูกล่อลวงให้พูด ใหญ่รีบหันกลับจะเดินเข้าห้อง แต่อัษฎายืนเบิกตาโตหน้าห้องอยู่ก่อนแล้วและคงได้ยินชัด
“แม่ได้ยินหรือเปล่า เรียกเมียเต็มปากเชียว อ่าวอัด” เล็กขำ แต่พอเห็นคนช่วยที่ทำให้ได้พบอดีตภรรยาก็รีบกวักมือเรียก อัษฎาเดินมาหาแต่ดวงตากลมยังจ้องคนที่เรียกเขามาเมียเต็มปาก ใหญ่พยายามหลบสายตาแต่ก็ไม่ยอมเดินไปไหน
“คุณเล็กมีอะไรหรือเปล่าครับ”
“ขอบคุณสำหรับวันนี้นะครับ...พี่สะใภ้” เล็กจงใจพูดเสียงดังจนคนถูกเรียกหน้าร้อนฉ่า ยิ่งสายตาเหลือบเห็นคนไม่ยอมไปไหนแอบยิ้มอีก
“มะ ไม่เป็นไรครับ” เขินจนพูดตะกุกตะกัก
“เพื่อเป็นการตอบแทน วันไหนอัดทะเลาะหรือไม่อยากมองหน้าพี่ใหญ่ มาเคาะห้องผมได้ เปิดรับตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมง" เล็กพูดไปวิ่งหนีพี่ชายที่ไล่เตะไป คุณพิกุลโวยวายลั่นเมื่อพี่น้องวิ่งไล่กันบนเรือน สุดท้ายก็เข้าห้องใครห้องมันเพราะแม่ถือไม้เรียวไล่หวด
เมื่อประตูห้องปิดลง อัษฎาพยายามเดินเลี่ยงๆ ไปหยิบโทรศัพท์มาดูเหมือนเห็นแสงวาบขึ้นมา นิ้วสวยเลื่อนอ่านข้อความแล้วยิ้มออกมานิดๆ และท่าทางแบบนั้นทำให้คนที่ยืนมองหน้าบึ้ง ตั้งแต่ซื้อมือถือใหม่ชอบนักยิ้มให้มือถือเนี่ย
“จะเล่นมือถืออีกนานไหม” น้ำเสียงหงุดหงิดติดงอนดังขึ้นมา คนที่เอาแต่สนใจมือถือหันไปมองอย่างสงสัย ยิ่งเห็นใหญ่ขมวดคิ้วมองก็ยิ่งงง
“คุณใหญ่มีอะไรหรือครับ” ถามด้วยความสงสัยเมื่อยังเห็นใหญ่ยืนเท้าเอวมองมา
“ก็จะอาบน้ำ” คำตอบนี้ก็ยิ่งไม่เข้าใจว่าต้องการสื่ออะไร พอถูกมือใหญ่กวักเรียก อัษฎาก็สาวเท้าเข้าไปหา ก่อนจะตาโตเมื่อถูกช้อนร่างขึ้นอุ้ม “อาบน้ำ” แล้วก็ได้รู้ความหมายของการที่ไม่ยอมไปไหน
“คุณใหญ่โด๊ฟกัญชามาแน่” แม้ปากจะว่า แต่แขนขาวก็ยกคล้องคอไว้หลวมๆ ยามถูกพาเข้าห้องน้ำ
“โด๊ฟไม่โด๊ฟเดี๋ยวก็รู้” รอยยิ้มเจ้าเล่ห์เผยบนใบหน้าคนอุ้ม จนอัษฎาต้องก้มหน้างุด
บางที...หากปล่อยทุกอย่างให้เป็นไปตามสัญชาตญาณมันคงจะดี
“พี่ใหญ่” เสียงเคาะห้องกับเสียงเรียก ปลุกคนที่นอนหลับสนิทให้ลืมตาขึ้นมา ใหญ่ยกมือขยี้ผมตัวเองจนยุ่งเหยิง อีกทั้งคนตัวหอมที่นอนกกกอดทั้งคืนหายไปตั้งแต่เมื่อไหร่ “พี่ใหญ่”
“เออๆ” ใหญ่เดินมาเปิดประตูให้น้องชายที่ยิ้มร่ารออยู่ “อะไรของแก เฮ้ย” อยู่ๆ เล็กก็กระโดดกอดคอพี่ชายตัวเองแล้วออกแรงหมุนไปมา
“พี่ใหญ่” น้องชายยังคงไม่ตอบอะไร เพราะเอาแต่เรียกพี่ชายตัวเองซ้ำๆ
“ไม่พูดมีถีบนะเว้ย” ใหญ่ตวาดดังลั่นก่อนเล็กจะถอยห่าง “อะไรของแกวะ มาปลุกทำไมแต่เช้าเนี่ย” แถมหาเมียไม่เจอยิ่งน่าโมโหหนัก ออกไปไหนไม่เคยจะบอก
“แคท เมียผมยอมรับโทรศัพท์แล้วๆ วันนี้เราจะไปรับลูกด้วยกัน พี่ใหญ่ผมดีใจ” พูดจบก็กระโดดกอดพี่ชายตัวเองอีกรอบ แต่คราวนี้ใหญ่ใช้หน้าแข้งดันไว้ทัน คนจะกอดเลยวิ่งไปกอดนมอิ่มแทน
ใหญ่เดินกลับเข้าห้อง ขายาวก้าวไปที่ห้องน้ำแต่ก็ว่างเปล่า หายไปไหนแต่เช้าเนี่ย พอหาในห้องไม่เจอ ใหญ่เดินกลับออกมาข้างนอกอีกครั้ง ดวงตาคมกวาดมองทั่วบริเวณแต่ก็ไม่เจอ สุดท้ายเลยต้องเรียบๆ เคียงๆ ถามนมอิ่มแทน
“แม่ล่ะครับ” นมอิ่มมองลูกเขยเจ้าของไร่แล้วยิ้มออกมาคล้ายกับรู้ทัน เพราะเห็นคนที่ถามเอาแต่มองหาใครสักคน
“ตาอัดไปดูแม่ค้ามารับดอกไม้ตั้งแต่เช้าแล้วเดี๋ยวคงมาค่ะ” ใหญ่ยิ้มแหยๆ ให้คนรู้ทัน “นั่นไง” ไม่ทันขาดคำคนที่ตามหาก็เดินขึ้นเรือนมา อัษฎาเห็นแม่ยืนคุยอยู่กับใหญ่ก็ยิ้มแล้วเข้าไปหา
“มีอะไรกันหรือเปล่าครับ” ถามออกมาด้วยความสงสัย ใหญ่จ้องหน้าคนที่หายไปไม่บอกไม่กล่าวอย่างแง่งอน แถมอัษฎายังทำหน้าเรียบเฉยดูปกติ ทั้งที่เมื่อคืนออกจะเร้าร้อนขนาดนั้น
“ไม่มีอะไรหรอกจ้ะ ไปล้างมือเลย เดี๋ยวจะได้ทานข้าวเช้า คุณพิกุลลงครัวเองเลยนะ คงดีใจเรื่องคุณเล็กจนนอนไม่หลับ”
“นมอิ่มก็พูดเกินไป” คนที่มีชื่อเดินยิ้มออกมาจากห้องหลังเปลี่ยนชุดใหม่ “มานั่งๆ วันนี้แม่ทำเองเลยนะ แล้วตาเล็กล่ะ”
“แต่งตัวอยู่ในห้องค่ะ นัดกับคุณแคทตอนบ่าย นี่เพิ่งเช้าอยู่แต่เตรียมตัวซะแล้ว”
“ช่างเถอะ นั่งๆ”
แม้จะดูไม่สนใจ แต่คุณพิกุลก็รู้สึกดีใจมากเช่นกัน อีกไม่นานครอบครัวลูกชายคนเล็กอาจกลับมาสมบูรณ์แบบอีกครั้ง หากเป็นเช่นนั้นได้ เธอคงจะนอนตายตาหลับ
การทำงานในวันนี้ช่างดูมีความสุขดีซะเหลือเกินสำหรับเจ้าของไร่ทั้งสอง ไม่ว่าจะเจอใครก็เอาแต่ยิ้มแย้มมีเสียงตลกให้ได้ผ่อนคลายความเหนื่อยล้าจากการทำงานหนัก อย่างตอนนี้ใหญ่ชวนอัษฎามาที่น้ำตกเมื่ออยากกินปลาเผา และคนตามมาก็อยากกินเช่นกัน
คราวนี้ไม่เหมือนครั้งก่อน อัษฎาเดินตัวปลิวมานั่งบนโขดหิน ข้าวของทุกอย่างให้ใหญ่เป็นคนถือซะหมด ทั้งเบ็ด ทั้งกระป๋องเหยื่อรวมถึงถังน้ำด้วย คนถือเองก็ดูจะเต็มใจไม่มีปริปากบ่นสักคำ
ใหญ่นั่งรอปลาอยู่นานแสนนาน ดวงตาคมเหลือบมองคนที่มาด้วยกำลังนั่งเฝ้าเบ็ดตกปลาอีกอัน แต่รอแล้วรอเล่าก็มิเห็นว่าปลาจะมาติดเหยื่อ
“เบื่อ” ร่างผอมลุกขึ้นบิดขี้เกียจ เสียงกร๊อบแกร๊บของกระดูกดังขึ้นเมื่อนั่งท่าเดิมเป็นเวลานาน เกือบสองชั่วโมงยังไม่ได้ปลาสักตัว
อัษฎาเดินไปหาใหญ่ที่นั่งอีกที่ หน้าขาวชะโงกมองถังน้ำสีเงินเห็นปลาแหวกว่ายอยู่ตั้งสองตัว ทำไมตรงนี้มีปลา แล้วที่เขาไม่มี
“ได้กี่ตัวแล้ว” น้ำเสียงคล้ายเย้ยหยันและอวดอ้างที่ตัวเองได้ ทั้งที่รู้อยู่แล้วว่าอัษฎาตกไม่ได้เลยสักตัว
“คุณใหญ่แอบเอาอะไรใส่หรือเปล่า” เหล่ตามองกระป๋องเหยื่อนิดๆ
“มันอยู่ที่ฝีมือ คนไร้ฝีมือก็งี้แหละ” เพราะหมั่นไส้อีกทั้งยังแค้นอยู่หลายเรื่อง อัษฎาแสยะยิ้มนิดๆ ก่อนจะสาวเท้าเข้าไปใกล้ร่างสูงที่ยืนริมน้ำตก
“นั่นสินะ ผมไม่มีฝีมือหรอก มีแต่ฝีเท้า...แบบนี้ไง” ว่าแล้วก็ยกเท้าถีบเข้าสะโพกจนใหญ่ร่วงหล่นลงน้ำดังสนั่น คนทำหัวเราะเสียงดังลั่นพอๆ น้ำตูมใหญ่เมื่อกี้
“กล้าถีบเลยเหรอ” ใหญ่โวยวายอยู่ในน้ำ ก่อนจะรีบว่ายขึ้นฝั่งเพื่อชำระโทษ พอปีนขึ้นมาได้ คนทำผิดได้วิ่งหนีกลับเรือนไปแล้วอย่างไม่คิดชีวิต เป็นครั้งแรกที่ถูกเอาคืน พอคิดแบบนี้คนถูกถีบก็หัวเราะออกมา สมแล้วที่เคยทำให้เสียใจ แต่ถีบแรงซะจนสะโพกครากแบบนี้ก็ไม่ไหว เดี๋ยวกลางคืนจะไม่ได้ใช้งานพอดี
อัษฎาที่วิ่งหนีมาถึงเรือนรีบหยุดนิ่งเมื่อพบหน้าทัศนัยที่กำลังยืนยิ้มหวานส่งมาให้ ข้างๆ เป็นคุณพิกุลที่กำลังต้อนรับขับสู้เป็นอย่างดี คนเพิ่งมาค่อยๆ เดินเข้ามาหาแล้วนั่งลงเก้าอี้อีกตัวที่ว่าง
“วิ่งหนีอะไรมาหรือครับ” เสียงทุ้มถามอย่างแปลกใจ ดูจากเม็ดเหงื่อแล้วคงวิ่งมาไกลพอสมควร
“ออกกำลังกายน่ะครับ แล้วคุณทัศนัยมาถึงนี่มีอะไรหรือเปล่า” ทัศนัยนิ่วหน้าเล็กน้อยเมื่อไม่ได้ยินชื่อที่เคยบอก
“บอกให้เรียกผมว่าพี่ทัศไงครับ อัดทำเป็นลืมแบบนี้พี่น้อยใจนะ” คนอยากตีซี้ทำเสียงเง้างอดเลยได้เสียงหัวเราะกลับมา
“ขอโทษทีครับ อัดลืมไป” การพูดจาเป็นกันเองสร้างความแปลกใจให้คนที่นั่งอยู่ด้วย คุณพิกุลมองลูกสะใภ้กับเจ้าของร้านอาหารที่เป็นลูกค้าไวน์ของไร่อย่างแปลกใจ แถมลูกสะใภ้ยังแทนตัวเองด้วยชื่อยิ่งดูสนิทสนมมากขึ้น
“พอดีมารับไวน์ที่สั่งเพิ่มไป คุณเล็กไม่ได้บอกเหรอ น่าน้อยใจจัง”
“คุณเล็กไม่ได้บอก แล้วนี่พี่ทัศได้ไวน์หรือยัง”
“ครับ คุณเล็กกำลังให้คนงานขนมาให้อยู่ แล้วคุณ...”
กำลังจะพูดถึงอยู่พอดี คนไม่อยากเจอก็มา ใหญ่ตัวเปียกม่อลอกม่อแลกขึ้นเรือนมา ใบหน้าที่ยิ้มแย้มหุบฉับพลันเมื่อเจอคนเหม็นขี้หน้านั่งยิ้มอยู่ข้างอัษฎา ดวงตาคมตวัดมองหาเรื่องอย่างเปิดเผย
“มาทำไมครับ” ประโยคทักทายที่เอาคุณพิกุลขำ เพราะหลังฟังการสนทนาแล้วเกิดหมั่นไส้นิดๆ ที่ตีสนิทลูกสะใภ้ ใช่ว่าจะไม่ชอบขี้หน้าด้วย แต่มันดูสนิทมากเกินไป
“พอดีมารับไวน์ที่สั่งเพิ่ม คุณใหญ่ร้อนหรือครับ เปียกมาเชียว” ทัศนัยพยายามหาเรื่องคุย เพราะอีกเดี๋ยวต้องถูกไล่แน่
“ครับ พอดีคนของผมเขาอยากเล่นน้ำ” เสียงเข้มเน้นคนของผมซะจนทัศนัยหน้าเสียนิดๆ ใหญ่เดินมานั่งที่พักแขนเก้าอี้นวมของอัษฎา “วิ่งมาไม่รอเลยนะ” ก้มกระซิบชิดใบหูให้ดูเหมือนว่าหอมแก้ม คนมารับไวน์แทบสำลักน้ำลายเมื่อเห็น
พอดีกับเล็กเดินยิ้มแย้มขึ้นมาบอกว่าไวน์ขนใส่รถเรียบร้อย คนมารับไวน์กำลังจะหันไปลาร่างผอม แต่กลับเจอเพียงเก้าอี้นวมเปล่า ทัศนัยมองประตูห้องที่เพิ่งถูกปิดลงเมื่อกี้ตาละห้อย จนมีน้ำหนักกดมาที่บ่าเบาๆ
“เพราะคุณเป็นคนดี” เล็กเอ่ยออกมา “อย่างที่เขาว่า คนดีมักเป็นพระรองเสมอ”
“แปลว่าพี่ชายคุณคงเลวสินะ ถึงได้เป็นพระเอก”
เล็กคิ้วกระตุกนิดๆ เมื่อได้ยินคนด่าพี่ชายว่าเลว แต่พยายามคิดว่ามันคือการเปรียบเปรยเลยพอทำใจได้นิดๆ
เมื่อคนอยากเจอไม่อยู่แล้ว ทัศนัยยกมือลาคุณพิกุลและเล็กก่อนจะลงเรือนด้วยใบหน้าเศร้าหมองดั่งคนอกหัก แม้เจ้าของเรือนจะสงสารเห็นใจ แต่ในเมื่อเหตุการณ์ทุกอย่างกำลังจะคลี่คลายและลงเอย เธอจึงเห็นสมควรว่า ให้ทัศนัยอยู่ห่างๆ เพื่อใหญ่จะได้อารมณ์ไม่แปรปรวนอีก เพราะกว่าจะได้มาถึงขนาดนี้หลายคนก็เสียใจมามากพอ
“แม่ว่า คุณทัศนัยเขาชอบอัดจริงๆ หรือเปล่า” เล็กถามออกมาด้วยความใคร่รู้
“น่าจะมากพอๆ กับพี่แกนั่นแหละ” คุณพิกุลตอบ ดวงตามองไปยังห้องที่เพิ่งปิดลงเมื่อสักครู่ “นั่นก็เปิดเผย แต่ของเรานี่สิ อมพะนำซะฉันอยากเอาคีมง้างปาก รักเขาแล้วไม่ยอมพูด วันหนึ่งเสียเขาไปแล้วจะรู้สึก”
“เดี๋ยวก็รู้” เล็กเผยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์บางอย่างออกมาสร้างความงุนงงให้ผู้เป็นแม่สงสัย หากพี่ใหญ่ท่ามากนักละก็ๆ จงหมดท่าไปเพราะความท่ามากนี่แหละ จะได้รู้สึกเจ็บหนัก
....TBC 
หัวข้อ: คำทำนาย ทายว่าต้องรัก > ตอนพิเศษ ความสุข < [P.21] // [02/10/60] (อ่าน 214290 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก