18
“สวัสดีค่ะคุณอัด” เสียงใสกังวารเอ่ยทักทายยามเย็น อัษฎาเพิ่งเดินออกมาจากห้อง หลังต้องนวดยาให้คนที่เขาถีบตกน้ำจนสีข้างช้ำเป็นทางเมื่อกระแทกกับโขดหิน
“คุณแคทมานานแล้วหรือครับ ว่าไงครับน้องต้น” หลานชายเพียงคนเดียวของไร่ยื่นขนมคุ้กกี้ให้คนที่เพิ่งออกมา “ให้พี่หรือ”
“ฮะ น้องต้นให้พี่อัด” เด็กตัวน้อยที่ไม่ได้ออกจากโรงเรียนประจำมาเป็นอาทิตย์ยิ้มแย้ม วันนี้รู้สึกดีใจที่มีพ่อพาแม่ไปรับที่โรงเรียนแบบเพื่อนคนอื่นๆ “วันนี้พ่อกับแม่ไปรับน้องต้นด้วย เพื่อนๆ บอกว่าแม่ของน้องต้นสวยมากเลย” ประโยคบอกเล่าของลูกชายทำเอาคนเป็นพ่อและแม่ต่างก็น้ำตารื้น ขนาดอัษฎายังรู้สึกสะอื้นอยู่ในใจลึกๆ
“ต่อไปทุกอาทิตย์ พ่อกับแม่จะไปรับน้องต้นทุกวันเลยดีไหมครับ” เล็กจูบศีรษะลูกชายเบาๆ อย่างรักใคร่ และเมื่อได้ยินพ่อพูดเช่นนั้น น้องต้นก็วิ่งดีใจไปรอบบ้านก่อนจะวิ่งเข้าหาลุงใหญ่ที่เพิ่งเดินกระเพกออกมา “อ่าวพี่ใหญ่เป็นอะไรน่ะ”
“อุบัติเหตุนิดหน่อย” ใหญ่ตอบออกมา แม้จะเป็นความจริงเพียงครึ่ง เพราะอีกครึ่งใครจะไปกล้าบอกว่าถูกเมียถีบตกน้ำ พอตอบน้องชายเสร็จก็ยิ้มรับนิดๆ เมื่ออดีตภรรยาของน้องยกมือไหว้ “ไปรับเจ้าตัวแสบมาหรือ”
“ครับ แล้วพวกเราก็แวะซื้อไก่ย่างเจ้าอร่อยมาด้วย แต่เสียดายไม่มีตับที่พี่ใหญ่ชอบ” เล็กเอ่ยหยอกล้อพี่ชายตัวเองอย่างขำๆ แต่ดูเหมือนว่า คนถูกล้อจะไม่ขำด้วย
“เออ ซื้อมาก็กินให้หมด อย่าให้เหลือแม้แต่กระดูกนะ” ใหญ่ประชดก่อนจะอุ้มหลานชายไปนั่งที่โต๊ะอาหารโดยมีอัษฎาเดินตาม
มื้อเย็นของวันนี้ช่างมีความสุขกว่าทุกวัน ไม่ว่าจะเป็นรุ่นใหญ่หรือรุ่นเล็กก็ดูจะเจริญอาหาร อิ่มปุ๊บก็เรอปั๊บทำเอาคนทั้งโต๊ะหัวเราะเด็กน้อย แคทมองภาพความสุขตรงหน้าก็พาลให้หวนนึกถึงตอนที่ตัวเองทิ้งทุกอย่างไว้แล้วก็หนีไป คราวนั้นเธอช่างโง่เง่าสิ้นดีที่กล้าทิ้งความรักและความสุขแบบนี้ เพื่อไปหาสิ่งไร้สาระที่คิดว่าใช่ที่สุด สายไปถึงได้รู้ความหมายของคำว่าครอบครัวที่อบอุ่นโดยแท้จริง
หญิงสาวมองผู้ร่วมโต๊ะแต่ละคน ทุกคนไม่ได้โกรธเคืองหรือพูดจาถากถางที่เธอทิ้งไป โดยเฉพาะอัษฎาที่เพิ่งรู้ว่าเป็นพี่สะใภ้ของเล็ก แม้จะเป็นผู้ชาย แต่ความน่ารักและเป็นกันเองก็เหมาะสมกับใหญ่ซะจริงๆ
“มองผม มีอะไรหรือเปล่า” รู้สึกคล้ายถูกจ้อง พอลองหันมาก็เจอเข้าจริงๆ อัษฎาเอ่ยถามหญิงสาวด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม ซึ่งเธอก็ส่ายหน้าช้าๆ
“คุณอัดหน้าตาคล้ายพี่ใหญ่เลยนะคะ” พอได้ยิน ทุกคนก็รีบมองหน้าคนที่นั่งข้างกันสลับไปมา
“ไม่หรอกมั้งครับ” อัษฎารีบเอ่ย เขาเนี่ยนะหน้าเหมือนใหญ่ ไม่สักนิด
“ไม่เหมือนหรอกแคท อัดเขาหน้าเนียนขาว ส่วนพี่ใหญ่หน้าแห้ง แถมกร้านอีก ดูสิ มีฝ้าด้วย” เล็กได้ทีรีบทับถมก่อนร้องลั่นบ้านเมื่อถูกเท้าของใหญ่เหยียบอย่างจังใต้โต๊ะ
“มากไปๆ” ตวัดมองน้องชายด้วยอาการเคืองขุ่น ใบหน้าเขาไม่ได้เป็นแบบนั้นสักหน่อย...ก็อาจจะแห้งบ้าง กร้านบ้าง ก็ทำงานในไร่มีทั้งแดด ทั้งฝุ่น จะให้ขาวใสได้อย่างไร “แล้วนี่ จะนอนที่นี่หรือเปล่า” พอสิ้นคำถาม ทั้งแคทและเล็กต่างก็มองหน้ากันราวกับไม่ได้คิดคำตอบไว้
“นั่นน่ะสิ จะค้างที่นี่ไหมล่ะ” คุณพิกุลรีบเสริม
หญิงสาวมีอาการลังเลไม่แน่ใจ เพราะไม่รู้จะนอนในฐานะอะไร ภรรยาของเล็กเธอก็รู้สึกกระดากอาย จะเป็นแขกก็ดูแปลกอยู่
“เดี๋ยวผมไปส่งในเมืองก็ได้” เล็กพูดขึ้นเมื่อเห็นว่าอดีตภรรยาอ้ำอึ้งดูหนักใจ เรื่องแบบนี้คงต้องใช้เวลามากสักหน่อย แต่แค่นี้ก็ดีมากพอ
“คือ...” ท่าทีอึกอักยิ่งทำให้เล็กดูเศร้าลง “แคทนอนที่นี่ก็ได้ค่ะ”
“จริงหรือ” เล็กเบิกตาโต ริมฝีปากเหยียดยิ้มกว้างออกมา
“งั้นเดี๋ยวแม่ให้คนเปิดห้องแขกให้นะ” คุณพิกุลเรียกสาวใช้ให้ไปเปิดห้องแขก เพราะยังเห็นอาการอดีตลูกสะใภ้ลังเลอยู่มาก และเห็นว่าคงไม่ดีหากจะนอนร่วมห้องกับเล็กทั้งที่ยังมีเรื่องค้างคาในใจกันอยู่
“ขอบพระคุณค่ะคุณแม่” แคทยกมือไหว้ด้วยความนอบน้อม ความเอ็นดูที่ได้จากแม่ของอดีตสามียังคงเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนแปลง หญิงสาวเริ่มละอายใจนิดๆ กับความผิดของตัวเองจนมีมืออุ่นยื่นมากอบกุมพร้อมน้ำเสียงห่วงใย
“ถึงยังไงหนูก็ยังเป็นลูกแม่อยู่นะ” ความรักและห่วงใยทำเอาคนทำผิดร้องไห้สะอื้น และพาลทำเอาลูกชายตัวเล็กร้องไห้ตาม ทุกคนต้องพากันปลอบให้วุ่น
หลังจากมื้อค่ำจบลง คนที่เคยออกจากที่นี่กำลังนั่งเหม่อมองอยู่ที่ระเบียงนอกเรือน ดวงตาสวยจ้องพระจันทร์เสี้ยวคล้ายกับรอยยิ้มของคนในเรือนนี้ ไม่ว่าจะนานเพียงใด ไม่ว่าเธอจะใจร้ายแค่ไหน แต่ทุกคนก็ยังรัก พอคิดแบบนี้ก็พาลน้ำตาไหลออกมาอีกรอบ
“ขอนั่งด้วยได้หรือเปล่าครับ” อัษฎาส่งเสียงเรียกคนเหม่อให้หันมอง พอหญิงสาวพยักหน้าลงพร้อมรอยยิ้ม ร่างผอมก็ทรุดนั่งที่เก้าอี้นวมอีกตัว
“ขอบคุณนะคะที่ช่วยแคท” ทันทีที่อีกฝ่ายนั่งลง หญิงสาวรีบเอ่ยออกมา และได้รอยยิ้มตอบกลับ “หากไม่ได้คุณอัด แคทคงไม่ได้กลับมานั่งมองพระจันทร์ตรงนี้อีก ไม่ได้เจอกับคุณแม่ เจอคุณเล็ก เจอพี่ใหญ่แล้วเจอน้องต้น”
“ถ้าให้ผมเดา ที่คุณแคทอยากได้น้องต้นไปเลี้ยงเอง เพราะน้องคือความรักของคุณแล้วก็คุณเล็กใช่หรือเปล่าครับ” อัษฎาถามทันทีที่ใบหน้าสวยสลดลงเมื่อพูดถึงลูกชาย
“ลูกคือทุกสิ่งทุกอย่างของแคท เป็นความรักที่ทั้งแคทกับเล็กสร้างขึ้นมาด้วยกัน แคทเคยคิดว่า หากได้ลูกมาเลี้ยงเอง อย่างน้อยก็จะทดแทนเล็กได้” ดวงตาสวยมองดวงดาวบนท้องฟ้าพร้อมรอยยิ้มเหงา “แต่แคทคิดผิดหมดทุกอย่าง แคทเคยไปหาลูก เคยไปถามแกว่าอยากไปอยู่กับแคทหรือเปล่า” หญิงสาวหันมามองคู่สนทนา “น้องต้นตอบว่าอยากอยู่กับแม่และพ่อพร้อมกัน ตอนนั้นแคททำอะไรไม่ถูกสักอย่าง ลูกไม่ใช่ของพ่อหรือแม่ แต่ลูกคือความรักของเรา”
“งั้นคุณแคทก็จะให้โอกาสคุณเล็กอีกครั้งใช่ไหมครับ” คนที่ช่วยลุ้นตั้งแต่แรกดูจะดีใจจนออกนอกหน้า
“แคทยังกลัว ไม่ใช่กลัวว่าเล็กจะทำให้เสียใจ แต่แคทกลัวว่าตัวเองจะทำให้เล็กเสียใจมากกว่า”
“แต่ผมไม่กลัว” เสียงจากด้านหลังดังขึ้น คนที่ตั้งใจถามเผลอยิ้มออกมาเพราะเห็นตั้งแต่ชายหนุ่มมายืนฟัง “แคท ผมก็ทำผิดกับคุณ เคยทำไม่ดีมากๆ ด้วย ถ้าหากคุณไม่โกรธผม เรากลับมาเริ่มต้นกันใหม่นะ”
“เล็ก” เจ้าของชื่อย่อตัวนั่งลง ก่อนยื่นนิ้วเช็ดน้ำตาที่ไหลอาบแก้มเนียน
อัษฎายิ้มให้กับภาพที่เห็นก่อนจะแอบย่องออกไป เพราะไม่อยากรบกวนช่วงเวลาคืนดีของคนรักกัน เมื่อเดินกลับเข้ามาในห้อง เจอเจ้าของห้องนอนเหยียดยาวอยู่บนเตียง มือกำลังกดเล่นเกมส์โทรศัพท์เครื่องใหม่อยู่
“กว่าจะมา” คนนอนเล่นเกมส์เอ่ยก่อนกวักมือเรียกอัษฎาให้เข้าไปหา พอไปถึงคนนอนเหยียดขยับลุกขึ้นมานั่ง มือที่เล่นเกมส์อยู่เปลี่ยนมาเป็นกล้องถ่ายรูปแทน “ยิ้มหน่อย”
มือถือเครื่องใหม่ถูกยกสูง ภาพหน้าจอกลายเป็นหน้าคนถือที่กำลังยิ้มแป้นกับอีกคนที่เอาแต่จ้องหน้าด้วยความแปลกใจ
“คุณใหญ่กินยาผิดหรือเปล่า” อัษฎาจ้องหน้าคนที่นึกครึ้มอยากถ่ายรูปด้วยกัน
“ถูกแล้วน่า เร็วๆ ยิ้มหน่อย” แม้จะเร่งให้อีกคนยิ้ม แต่สุดท้ายรูปที่ถ่ายก็ยังเป็นรูปที่มีแต่ใหญ่ยิ้มและอัษฎาที่หันข้างจ้องคนถ่ายรูป
“เอ่อ คุณใหญ่ ผมมีเรื่องอยากจะบอก” ใหญ่เงยหน้าจากรูปที่ถ่ายมามอง ก่อนคนอ้าปากจะพูดธุระ ประตูห้องนอนถูกเปิดออก ร่างเล็กวิ่งดุ๊กดิ๊กเข้ามาหาแล้วปีนขึ้นมาบนเตียงทำตาแป๋ว
“อะไร” ใหญ่ขมวดคิ้วมองหลานตัวเองมานั่งทำตาใสคั้นกลาง
“น้องต้นมานอนกับลุงใหญ่ได้ไหมฮะ” คำขอพร้อมสายตาอ้อนวอนทำเอาลุงใหญ่ถึงกับทำอะไรไม่ถูก เพราะความคิดแรกคืออยากจะนอนกอดคนตัวหอมทั้งคืน
“ทำไมไม่นอนกับพ่อกับแม่ล่ะ มานอนกับลุงทำไม” ใหญ่พยายามทำน้ำเสียงอ่อน แต่ดูแล้วคนอยากมานอนด้วยจะไม่ยอมง่ายๆ
“ลุงใหญ่ไม่อยากให้น้องต้นนอนด้วยหรือ” นัยน์ตามีน้ำเอ่อคลอคล้ายจะร้องไห้
“ให้นอนสิ เรานอนด้วยกันนี่แหละเนอะ” พอเห็นลุงไม่ยอม เด็กน้อยเลยหันไปส่งสายตาขอความช่วยเหลือจากคนที่นั่งอีกด้าน
“ยอมทำไมเนี่ย เอาออกไปคืนพ่อมันเลย” ใหญ่โวยวายนิดๆ เมื่ออัษฎายอมให้หลานเจ้าของห้องนอนด้วย
“คุณใหญ่อย่าใจแคบน่า เตียงออกตั้งกว้าง เนอะ” น้องต้นรีบพยักหน้าแล้วสอดตัวนอนคั้นกลางทันที คนที่อารมณ์ดีจนอยากถ่ายรูปเริ่มหน้าบึ้ง ร่างกำยำสอดตัวนอนแล้วตะแคงหันหลังให้ อัษฎาที่นั่งมองอยู่ได้แต่ขำ ลุงกับหลานนิสัยคล้ายกันมากจริงๆ
เช้าวันใหม่ เล็กอาสาขับรถไปส่งแม่ที่รีสอร์ทก่อนแวะส่งอดีตภรรยาคนสวยที่บ้านพัก ใจจริง ชายหนุ่มแทบอยากให้คนรักกลับไปอยู่ด้วยกันที่ไร่ แต่เพราะยังมีอะไรหลายอย่างที่หญิงสาวต้องจัดการเลยขอกลับมานอนในตัวเมืองอีกสักหน่อย
“บ้านหลังนี้ทิ้งไว้แบบนี้นั่นแหละ ไม่ต้องขายหรอก เผื่อวันไหนเราเข้าเมืองไม่อยากไปนอนรีสอร์ทแม่ ก็มานอนที่นี่ได้” เล็กว่า
“ค่าคุณเล็ก ขอบคุณนะที่เข้าใจแคท”
“ไม่ให้เข้าใจแคท แล้วจะให้เข้าใจใครอีกล่ะ” หยอดนิดๆ ก่อนจะเดินกลับไปขึ้นรถ ตอนนี้รู้สึกเหมือนกลับไปเป็นวัยรุ่นอีกครั้ง ย้อนกลับไปตอนที่จีบแคทแรกๆ มีหยอดบ้าง พูดตลกบ้างให้อีกคนรับรัก พอคิดเช่นนั้นเล็กก็พาลหัวเราะตลอดทาง
หลังจากออกจากตัวเมือง เล็กแวะรับของที่ไปรษณีย์นำจ่ายของหมู่บ้าน ซึ่งจดหมายหรือพัสดุของไร่ทุกชิ้นจะถูกจัดส่งมารวมไว้ที่นี่ ก่อนจะถูกนำแจกจ่าย นายบุรุษไปรษณีย์เจอหน้าก็ทักทายอย่างเป็นกันเองพร้อมกับยื่นจดหมายหลายฉบับให้
“วันนี้มารับเองเลยนะครับคุณเล็ก”
“พอดีไปธุระในเมืองมาก็เลยแวะมาน่ะครับ”
เมื่อได้ของ เล็กก็กลับไร่ ที่จริงหากมีจดหมายด่วนมา บุรุษไปรษณีย์จะรีบนำไปให้ถึงไร่ แน่จดหมายพวกนี้ไม่มีอะไรด่วน ดังนั้นจึงได้แต่ใบนัดรับ
รถสีขาวขับเข้าจอด พอดีกับเจอเจ้าของซองจดหมายสีชมพู เล็กรีบเรียกให้อัษฎาหยุดก่อนยื่นซองที่จ่าหน้าถึงให้ไป เมื่อเห็นชื่อคนส่ง อัษฎาก็ยิ้มแย้มมือขาวรีบเปิดตรงนั้นเลย ทำให้เล็กได้เห็นของด้านในด้วย
“สวยกว่าที่คิดนะครับเนี่ย” เล็กเอ่ยชมของในมือขาวแล้วขอตัวไปทำงาน คราวนี้สิ่งที่จะกระชากคนท่ามากก็ถึงเวลาแล้ว พี่ใหญ่ต้องเสร็จแน่นอน
อัษฎาเดินกลับมาที่เรือน ซองสีชมพูถูกสอดไว้ในหนังสือโปรด ประตูห้องเปิดออกจนสะดุ้ง คนเข้ามาคือแม่ของเขานั่นเอง นมอิ่มเข้ามาเพื่อเรียกลูกชายออกไปด้านนอกเนื่องจากมีคนมาหา เมื่อเดินออกไป คนมาหายิ้มแย้มทักทายอย่างเคย
“คุณทัศนัยมีอะไรหรือเปล่าครับ” แปลกใจที่เห็นเจ้าของร้านอาหารมาหาตอนบ่ายเช่นนี้
“พอดีผมได้เค้กจากเชฟนอกมาแล้วมันก็อร่อยมาก ผมนึกถึงหน้าอัดเป็นคนแรกเลยซื้อมาฝาก” ทัศนัยยื่นกล่องเค้กขนาดสองปอนด์มาให้ แต่ก่อนมือขาวจะจับ กล่องก็ถูกดึงกลับ “อ่อ เรียกผมว่าคุณทัศนัยอีกแล้วนะ”
“ขอโทษครับ มันชินปาก” อัษฎายื่นมือออกไปรับกล่องเค้กอีกรอบ “ขอบคุณครับพี่ทัศ” ที่จริงไม่ได้ไม่อยากเรียก แต่เพราะถูกใหญ่สั่งห้ามเรียก ไม่อยากทะเลาะกันเลยพยายามเลี่ยง แต่ตอนนี้คนห้ามไม่อยู่น่าจะพอเรียกได้
“น้องอัดลองชิมดูนะครับ หากติดใจพี่จะซื้อมาฝากอีก” ทัศนัยยิ้มหวาน ตอนนี้พร้อมจะพุ่งชนเจ้าของไร่แล้ว อยากจะลองเป็นตัวร้ายดูบ้าง ในเมื่อเป็นคนดีแล้วเป็นแค่พระรอง
“ไม่ต้องก็ได้ครับ ผมเกรงใจ”
“แต่สำหรับอัด พี่เต็มใจนะ” ทัศนัยยิ้มพร้อมแววตาจริงจังจนอัษฎาอึกอัก “ลองชิมไหม”
“ไม่เป็นไรก็ได้ พี่ทัศ” ห้ามไปก็เท่านั้น เมื่อกล่องเค้กถูกเปิดออก มือหนาตักเค้กแล้วยื่นไปจ่อที่ปากแดง “คือ...”
“ลองชิมดูนะครับ” ตักป้อนพร้อมคะยั้นคะยอคนขี้เกรงใจให้ลองชิม
จังหวะที่ปากแดงกำลังจะงับช้อน มือที่ถือเค้กอยู่ถูกมือปริศนายื่นมาดึงและเจ้าของมือนั้นก้มกินเค้กบนช้อนจนหมด ทั้งอัษฎาและทัศนัยต่างมองคนเคี้ยวเค้กอย่างอร่อยด้วยความตกใจ
“คุณใหญ่”
“อร่อยนะครับเค้กเนี่ย”
ใหญ่ยิ้มแย้มดูเป็นมิตร แต่สายตาที่ส่งให้คนใจดีหอบเค้กมาฝากไม่ได้เป็นเช่นนั้น สายตาดุจ้องคล้ายกับเสือรอตะปบเหยื่อแล้วลากไปขย้ำให้ตายคาที่
“ผมตั้งใจซื้อมาฝากน้องอัดน่ะครับ แต่เห็นคุณใหญ่ชอบด้วยผมก็ดีใจ” คราวนี้ทัศนัยไม่กลัว เขาจ้องกลับอย่างไม่ลดละจนกลายเป็นอัษฎาเองที่กลัวแทน
สายตาสองคู่กำลังฟาดฟันกันอยู่ หากเป็นดั่งนิยายหรือละครคงมีไฟฟ้าพุ่งเข้าหากันอยู่เป็นแน่ อัษฎาหันไปมองแม่ตัวเองที่ยืนดูอยู่ห่างๆ อย่างห่วงๆ รู้เช่นนี้เธอไม่น่าใช้คนงานไปเรียกใหญ่ให้ขึ้นมาเลย
“ผมว่า เรากินเค้กกันดีกว่านะครับ เดี๋ยวผมเอาชามาให้” ดูท่าสถานการณ์เริ่มย่ำแย่เพราะต่างคนต่างก็นิ่งเงียบเอาแต่จ้องกันเฉยๆ อัษฎาลุกขึ้นแล้ววิ่งไปหยิบจานและขอชาจากแม่เพื่อหยุดทัพศึก “ชาครับ” เทชาร้อนหอมๆ ใส่แก้วพร้อมยื่นให้ แม้ทั้งสองฝ่ายจะหันมายิ้มรับแต่ก็หันกลับไปจ้องกันเหมือนเดิม
“คุณไม่ไปดูร้านหรือครับ” ใหญ่ออกปากก่อน
“แล้วคุณใหญ่ไม่ไปดูดอกไม้ ดูองุ่นหรือครับ” ทัศนัยสวนกลับทันควัน จนเจ้าของไร่แทบจะพุ่งไปขย้ำคอ หากต้องข่มอารมณ์ไว้
“ไร่ผมอยู่แค่นี้ แต่ร้านคุณอยู่ในเมือง ระยะทางมันห่างกันนะครับ ผมว่า ถ้าคุณกลับช้าอาจจะมืดค่ำและอันตราย กลับเถอะครับเดี๋ยวผมไปส่ง” ว่าแล้วใหญ่ก็รีบดึงแขนทัศนัยให้ลุกยืน มือหนารีบลากแขนคนใจดีให้ไปที่รถโดยไม่ทันได้ล่ำลากับคนที่เขาเอาเค้กมาฝาก “ไปครับ ให้ผมสตาร์ทรถให้ด้วยไหมครับ”
“คุณใหญ่ไม่ได้ไล่ผมกลับใช่ไหมครับ” ทัศนัยที่ถูกดันให้เข้าไปนั่งประจำที่คนขับหันมาถาม
“ใครว่าไล่ ไม่ได้ไล่เลยครับ ผมเป็นห่วง” คนเป็นห่วงยิ้มด้วยแววตาเชือดเฉือน
“จะพยายามเชื่อแล้วกัน วันหลังผม...”
“วันหลังไม่ต้องซื้ออะไรมาฝากอีก เมียของผม ผมดูแลเองได้” ใหญ่ทำหน้าจริงจัง พูดลอดไรฟันออกมา นี่ถือว่าเตือนแบบเบาๆ หากยังกล้ายุ่งมากกว่านี้ ไม่แน่ เขาอาจจะได้แสดงถึงความโหดร้ายมากกว่านี้
ทัศนัยมองหน้านิ่งของใหญ่ ดวงตาคมที่จ้องมาบ่งบอกว่าเอาจริง แต่ชายหนุ่มก็ไม่คิดกลัว หน้าคมคลี่รอยยิ้มออกมาจนใหญ่ต้องขมวดคิ้ว
“เรื่องแบบนี้ต้องอยู่ที่น้องอัดแล้วล่ะครับ”
ตึง เสียงกำปั้นทุบกับหลังคารถจนเป็นรอยบุบเล็กๆ ที่โมโหไม่ใช่เพราะโยนการตัดสินใจให้อัษฎา แต่ที่ไม่พอใจคือกล้าเรียกเมียของเขาว่าน้อง ทั้งที่ไม่ได้เกี่ยวข้องกันทางสายเลือดสักนิด
“ผมขอเตือนคุณนะครับคุณทัศนัย อย่ายุ่งหรือแม้แต่แตะคนของผม ผมไม่อยากเสียลูกค้าอย่างคุณไปเพราะการมาแย่งเมียชาวบ้าน คุณคงเข้าใจที่ผมพูด อัษฎาเป็นของผม” ใหญ่บอกหนักแน่นและจริงจัง
“คุณรักน้องอัดหรือเปล่า” สิ้นคำถามนี้ ใหญ่คลายคิ้วออกจากกัน ดวงตาคมเริ่มกระพริบถี่ ทัศนัยเห็นแบบนั้นก็รีบถามไปอีก “คุณรักเขาหรือเปล่าล่ะ ตอบผมสิครับ”
“ผม...” ท่าทางอึกอักของใหญ่ทำให้ทัศนัยยิ้มอย่างมีชัยชนะ
“คุณไม่ได้รักอัด แล้วคุณมาหวงก้างทำไม”
“ผม...”
“ทางที่ดี คุณควรปล่อยเขาให้เจอคนที่รักมากกว่า”
ใหญ่จ้องหน้าทัศนัยนิ่ง คำตอบติดอยู่ที่ปลายลิ้น แต่ทำไมถึงพูดออกมาไม่ได้
“ผม...ไม่ได้...”
“คุณใหญ่ไม่ได้รักอัด”
คนพูดไม่ได้จ้องหน้าเขา ใหญ่ค่อยๆ เอี้ยวตัวมองตามสายตาคนตรงหน้าไปด้านหลัง อัษฎายืนนิ่ง จมูกรั้นขึ้นสีแดงเพราะกลั้นสะอื้นไว้ เพียงแค่เห็นใบหน้าของอัษฎา หัวใจของใหญ่ก็แทบแตกสลาย นี่เขาทำพลาดไปใช่ไหม เขาติดกับไอ้เจ้าของร้านนี่ใช่ไหม พอขายาวจะก้าวไปหา ร่างผอมกลับวิ่งขึ้นเรือนไปแล้ว
“ถ้าคุณใหญ่ยังไม่ยอมรับว่าตัวเองคิดยังไง ก็ปล่อยอัดไปเถอะครับ” พูดจบ ทัศนัยก็ขับรถออกจากไร่ไป ทิ้งให้เจ้าของไร่ยืนนิ่งทำอะไรไม่ถูก ได้แต่หันรีหันขวางไม่รู้จะไปทางไหน
และเพราะไม่รู้จะง้อยังไง ก็เขาไม่เคยง้อผู้ชาย หากเป็นผู้หญิงคงจะหาดอกไม้สักช่อ แต่นี่อัษฎาเป็นผู้ชาย จะให้ปรึกษาน้องชายก็อาจจะถูกซ้ำเติม ใหญ่เครียดเดินวนไปวนมาอยู่หน้าแปลงกุหลาบ ขาหนึ่งทำท่าจะกลับบ้าน แต่อีกขากลับจะย้อนกลับเข้าไร่ เจ้าของไร่เดินหมุนไปมาสุดท้ายก็ตัดสินใจกลับ
ใหญ่ลังเลอยู่หน้าห้องนอนตัวเอง มือจะผลักเข้าไป แต่อีกมือกลับฉุดมือให้ออกห่าง เล็กมองดูท่าทางสับสนแปลกๆ ของพี่ชาย พอถามใครก็ไม่มีใครรู้ๆ แต่เพียงว่าวันนี้ทัศนัยมาที่บ้านแล้วอาจจะทะเลาะกัน แต่ก็ไม่มีใครรู้ถึงสาเหตุที่แท้จริง
“พี่ใหญ่ไม่เข้าห้องหรือ” เล็กเดินไปทักพี่ชาย ใหญ่หันมามองแล้วขมวดคิ้ว “นั่น ผมถาม มาขมวดคิ้วใส่อีก พี่เป็นอะไร”
“ไม่รู้”
“พี่ใหญ่ไม่รู้ แล้วใครจะรู้เล่า”
“เออๆ”
ใหญ่ตัดบท มือผลักบานประตูเข้าไปแล้วปิด ปล่อยให้เล็กที่ยืนอยากรู้อยากเห็นใช้หูแนบเพื่อฟังคนด้านใน ไม่รู้จะทะเลาะกันหรือเปล่า ไม่แน่ พี่ใหญ่อาจไปทำอะไรให้อัษฎาไม่พอใจ แต่ที่แน่ๆ กำลังเข้าทางเขาแล้ว
ด้านในห้อง ใหญ่ยืนนิ่งเมื่อเจอกับอัษฎาที่เพิ่งออกจากห้องน้ำมา ใบหน้าขาวดูปกติทุกอย่าง ดวงตากลมโตเหลือบมามองเขานิดๆ แล้วก็แทรกตัวออกจากห้องไป งอนเขาหรือนี่
หลังจากทำธุระเสร็จ ใหญ่รีบออกมาตามคนงอน แต่ดูอัษฎาจะทำเมินเฉย ไม่มอง ไม่คุย ไม่แม้แต่จะแลหางตามองด้วยซ้ำ ทำไมรู้สึกหายใจไม่ออกเมื่อเห็นท่าทางเช่นนั้น ไม่เป็นไร พรุ่งนี้ยังมีโอกาส ไม่แน่ ข้ามคืนไปแล้วคนงอนอาจจะหายก็ได้ คิดเช่นนั้นก็พลอยทำให้หายใจโล่งขึ้นมาหน่อย
เช้าวันใหม่ คนนอนตื่นสายวาดมือไปที่ข้างๆ แต่เจอความว่างเปล่าและที่นอนอันเย็นเฉียบ ใหญ่ลืมตาตื่นขึ้นมา เขากวาดสายตามองไปทั่วห้องแต่ก็ไม่พบ พอออกมาด้านนอกเจอแม่ที่มาแต่เช้า เจอน้องชายที่เพิ่งงัวเงียเดินออกจากห้อง เจอนมอิ่มที่เลี้ยงมากำลังตักข้าวต้มใส่ชาม แล้วอีกคนล่ะ...
“มองหาใคร” คุณพิกุลเอ่ยถาม
“แม่มาซะเช้าเลยนะครับ” ใหญ่ไม่ตอบ แต่ทำเป็นถามกลับ ขายาวเดินมานั่งที่เก้าอี้ แม้จะยังไม่ได้ล้างหน้าแปรงฟัน แต่ก็เผลอดื่มกาแฟเข้าไปแล้ว
“ตาเล็กแวะรับมาน่ะ” ใหญ่หันไปมองน้องอย่างงงๆ ก็สภาพเล็กเพิ่งตื่นจะออกไปรับแม่ที่รีสอร์ทได้อย่างไร “ได้ข่าวว่า เมื่อวานทะเลาะกับคุณทัศนัยรึตาใหญ่”
“ไม่ได้ทะเลาะสักหน่อย” ใหญ่ว่า “แล้วนี่...เอ่อ”
“จะถามว่าอัดไปไหนล่ะสิ” เล็กเอ่ยออกมา คนมองหารีบพยักหน้า “เขาไปแล้ว”
“ไปแล้ว? ไปไหน” ทันทีที่ได้ยินน้องชายบอก ใหญ่ก็รีบถามกลับทันที คิ้วเข้มขมวดมุ่น
“ไม่รู้ ก็พี่ไม่รักอัดอย่างที่คุณทัศนัยเขาว่า พี่ก็ปล่อยอัดไปนั่นแหละครับถูกแล้ว” เล็กพูดก่อนจิบกาแฟยามเช้าอย่างสบายอารมณ์ “ผมถามพี่ใหญ่อีกครั้ง พี่รักอัดเขาหรือเปล่า” คำพูดจริงจังของน้องชายและสายตากดดันของแม่และนมอิ่มทำให้ใหญ่คิดหนัก
“ไม่...”
“ไม่ได้รักเหรอ”
“ไม่...”
คำว่าไม่ลอยอยู่เต็มหัวไปหมด ใหญ่สะบัดศีรษะแรงๆ หลายที พยายามเถียงกับความคิดของตัวเอง ไม่ เขาไม่ได้รัก ไม่สิ เขารัก หรือไม่ได้รัก
“พี่ใหญ่ไม่ได้รักอัดเขาใช่ไหม” เล็กถามย้ำอีกครั้ง
“เอ่อ รักก็ได้ รัก พอใจหรือยัง” ใหญ่ตะโกนออกมาเสียงดัง
“พูดไปเขาก็ไม่ได้ยิน” เล็กเอ่ยเบาๆ
“แล้วแกจะให้ฉันทำยังไง เขาหายไปไหนก็ไม่รู้ ติดต่อก็ไม่ได้ เมื่อวานหน้าฉันเขายังไม่มอง น้อยใจอะไร งอนเรื่องไหน จะง้อยังไง โว้ย ประสาทจะกินอยู่แล้ว” ใหญ่ระบายความในใจออกมา
“ถ้าผมบอกว่า ผมรู้ที่อยู่ล่ะ” เล็กเอ่ยออกมาก่อนชายตาแลพี่ชายตัวเอง
“ที่ไหน” น้ำเสียงร้อนรนมาพร้อมแรงเขย่าที่ต้นแขนจนเล็กแทบความดันขึ้น “ไอ้เล็กบอกมาว่าที่ไหน”
“ถ้าพี่ยังเขย่าผมแบบนี้ ผมคงบอกพี่ไม่ได้” คนถูกเขย่าพูดฟังแทบไม่ได้ศัพท์ พอใหญ่ลดมือลง เล็กก็รีบบีบนวดต้นแขนตัวเอง รู้สึกเหมือนถูกคีมใหญ่ๆ หนีบจนปวดไปถึงกระดูก
“บอกมา”
“เขากลับไปทำงานที่กรุงเทพแล้ว” เป็นคุณพิกุลที่พูดออกมาเรียบๆ ใหญ่ได้ยินถึงกับทรุดนั่ง ใบหน้าหล่อเหลาซีดเผือด สิ่งที่อัษฎาเคยบอกไว้ว่าถูกชักชวนให้ไปทำงานย้อนกลับเข้ามา ไม่จริงใช่ไหม อัษฎาทิ้งเขาอย่างนั้นหรือ เป็นไปไม่ได้หรอก...ใช่ไหม
“พี่ใหญ่ ผมรู้ว่าทำใจยาก แต่พี่ทำมันพังเอง” เล็กตบบ่าพี่ชายพร้อมปลอบ
“แม่เคยเตือน เคยบอกมาตลอดว่าให้ดูแลคนปัจจุบันให้ดี เป็นไงล่ะ ฟอร์มจัด ท่ามาก ไม่พอใจก็ดุ ก็ตวาด เขาทนแกได้ขนาดนี้ก็ดีแค่ไหนแล้ว” ไม่ได้อยากซ้ำเติม แต่สิ่งที่คุณพิกุลว่าถูกทั้งหมด ใหญ่ยกมือกุมขมับ รู้สึกเครียดในความผิดของตัวเอง เขาทำไม่ดีกับอัษฎามาตลอด ตั้งแต่แรกที่เจอจนถึงเมื่อวาน...
“พวกคุณอย่าว่าคุณใหญ่เลยค่ะ” นมอิ่มรู้สึกสงสารคนที่เลี้ยงมาตั้งแต่เด็ก “อีกไม่นาน...”
“พี่ใหญ่ไม่ตามไปหรือ” ใหญ่เงยหน้ามองนมอิ่มก่อนน้องชายจะพูดขัดขึ้นมา “ตามไปบอกแบบที่บอกกับพวกเราเมื่อกี้นี้ ไปบอกว่ารักอัด”
“นั่นสิ ไม่แน่ ถ้าแกรีบตามไปตอนนี้ เขาอาจจะคลายโกรธบ้างแล้วก็ได้” คุณพิกุลรีบเสริมลูกชายคนเล็ก
“ไปพาคนรักของพี่กลับมาให้ได้นะ สู้ๆ”
ใหญ่มองกระดาษแผ่นเล็กๆ ที่มีชื่อพร้อมที่อยู่และเบอร์โทรศัพท์ในมือ หลังจากน้องชายเป็นคนหยิบมาให้ นี่คือที่ๆ อัษฎาพัก เขาต้องรีบไปตามหัวใจอีกดวงของเขาให้กลับคือมา และเขาจะบอกความในใจทุกอย่าง รอก่อนนะ ที่รักของผม
ลับหลังพี่ชายไป เล็กแอบหัวเราะออกมา มีคุณพิกุลยิ้มแย้มอารมณ์ดี จะมีแค่นมอิ่มที่ดูจะไม่พอใจที่สองแม่ลูกกลั่นแกล้งลูกชายคนโต ใหญ่เป็นคนใจร้อน หากรีบขับรถจนเกิดอุบัติเหตุจะทำอย่างไร ก็ได้แต่หวังว่าใหญ่จะถึงที่อย่างปลอดภัย
....TBCลุงฟอร์มจัดยอมรับแล้วว่ารัก เย้ๆ
ปอลอ. อีกสองตอนจะจบแล้วเน้อ ลุงคนซึนใกล้จบแล้วว น่าใจหาย รู้สึกหมั่นไส้ลุงมากตั้งแต่ตอนที่หนึ่งจนถึงบทสุดท้าย
หัวข้อ: คำทำนาย ทายว่าต้องรัก > ตอนพิเศษ ความสุข < [P.21] // [02/10/60] (อ่าน 214857 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก