19
**โปรดทำใจก่อนอ่านค่า** ตึกสูงลิ่วตรงหน้าคือสถานที่ๆ มีชื่อโชว์หราบนกระดาษที่น้องชายเขียนบอกไว้ มือหนาผลักบานประตูใสเข้าไปด้านใน ดวงตาคมมองเคาน์เตอร์ประชาสัมพันธ์ด้านหน้าซึ่งมีสาวสวยโปรยยิ้มหวานรออยู่แล้ว
“สวัสดีค่ะ ติดต่อสอบถามห้องพักได้นะคะ” แม้จะยิ้มหวานเพียงใด แต่ใหญ่ก็ไม่สนใจ ดวงตาคมกวาดมองไปรอบๆ บริเวณ “มีอะไรให้ช่วยหรือเปล่าคะ”
“ขอโทษนะครับ อัษฎาพักห้องไหนหรือครับ” สุดท้ายก็ถามไป ในเมื่อตั้งใจมาแล้ว อีกทั้งยังขับรถข้ามคืนมาด้วย ตอนแรกถูกทั้งแม่และนมอิ่มห้าม แต่ในเมื่อรู้ที่อยู่หัวใจตัวเองแล้วจะรอช้าทำไม ขนาดมื้อเช้ายังไม่สำคัญเท่า ใหญ่ออกจากไร่ช่วงบ่ายๆ หลังถูกน้องชายบังคับให้เคลียร์เอกสารก่อนมา ไม่อย่างนั้นคงจะมาถึงช่วงเย็นแล้ว แต่นี่มาถึงเมืองกรุงก็ค่อนดึกดื่น หากไม่ได้กาแฟดำนับห้าแก้วละก็ รถเขาอาจจะไปชนที่ไหนสักที่
“เอ่อ...เราบอกไม่ได้จริงๆ ค่ะ เพราะเป็นกฎของที่นี่” ห้ามเปิดเผยเลขของห้องพักให้คนนอกที่ไม่ได้เกี่ยวข้องกับคนพักอาศัย เพื่อความปลอดภัยของเจ้าของห้องพัก นี่คือกฎที่พนักงานต้องจำให้ขึ้นใจ
“ผมเป็น...เอ่อ เป็นแฟนเขาๆ หนีผมมา” ไม่มีอะไรต้องปิดบังอีก ใหญ่บอกออกไปจนสาวเจ้าทำตาโตแล้วยิ้มออกมาด้วยความเสียดาย “ขอร้องเถอะครับ ผมอยากเจอเขาจริงๆ”
ด้วยความรู้สึกเห็นใจในความรัก ตอนนี้ใหญ่เลยได้มายืนหน้าห้องสี่ศูนย์สอง ห้องที่ประชาสัมพันธ์สาวบอกว่าเป็นของอัษฎาที่ซื้อทิ้งไว้สมัยอาศัยอยู่กรุงเทพ นาฬิกาข้อมือบอกเวลาล่วงเลยเข้าวันใหม่ ใหญ่ไม่อยากจะปลุกคนในห้องให้ตื่นเลยเลือกที่จะทรุดนั่งหน้าประตูแทน
เวลาค่อยๆ ผ่านไป คนที่ขับรถมาเป็นเวลานานกำลังเผลอหลับสนิท มารู้สึกตัวอีกทีก็ตอนนี้มีคนสะกิด
“อัด” เผลอสะดุ้งเรียกชื่อ แต่พอลืมตาตื่นกลับเป็นคนอื่น ชายร่างผอมทำตาโตตกใจ ที่เขาปลุกก็เพราะใหญ่กำลังจะหัวทิ่มลงพื้น “ขอบคุณครับ” คนถูกปลุกสะบัดศีรษะคลายความมึนงง
“ไม่เรียกคนข้างในล่ะครับ นอนตรงนี้ยุงก็หามพอดี” ชายหนุ่มสวมชุดพนักงานร้านสะดวกซื้อยิ้มบางๆ ก่อนขอตัวกลับห้อง ใหญ่ยกนาฬิกาข้อมือขึ้นดูอีกที เวลาเพิ่งผ่านไปแค่ชั่วโมงเดียว ปากบางหาวจนน้ำตาไหล
ขณะกำลังบิดตัวเพื่อไล่ความปวดเมื่อย อยู่ๆ ประตูห้องก็เปิดออก เจ้าของห้องทำตาปรือหันซ้ายหันขวาแต่ก็ไม่เจอใคร จนรู้สึกถึงแรงกระตุกที่ขากางเกงเลยก้มมอง
“คุณใหญ่!” อัษฎาตะโกนลั่นตึกอย่างลืมตัว ก่อนจะรีบดึงคนที่ไม่คิดว่าจะมานั่งหน้าห้องให้เข้ามาด้านใน “คุณใหญ่มาอยู่ที่นี่ได้ยังไง แล้วมาตั้งแต่เมื่อไหร่” ความง่วงหายเป็นปลิดทิ้งเมื่อเจอหน้าคมเข้มจ้องมองอยู่
“ขับรถมาตั้งแต่เช้าแล้ว กว่าจะถึงก็ดึก” ใหญ่ว่า
“เลยนอนอยู่หน้าห้องแทนหรือครับ” เพราะเสียงคนคุยกันเสียงดังหน้าห้อง อัษฎาเลยสะดุ้งตื่นก่อนจะเปิดประตูออกไปดู “ทำไมไม่เคาะเรียกผมล่ะ”
“ไม่อยากกวน”
“คิดอะไรไม่เข้าท่า” อัษฎากอดอกยืนมองคนที่มาจากเชียงใหม่ ดูจากใบหน้าที่อิดโรยคงเหนื่อยจากการเดินทางระยะไกลพอสมควร “คุณใหญ่ไปเปลี่ยนชุดแล้วนอนพักเถอะ ตาจะปิดอยู่แล้วนั่น” นึกขำกับคนนั่งตาปรอย หัวเอนไปหน้าทีหลังที
คนง่วงพยักหน้าแล้วเดินเข้าห้องน้ำพร้อมเสื้อยืดสีขาวกับกางเกงกีฬาที่น่าจะใส่ได้ ใหญ่เปลี่ยนชุดของอัษฎาเสร็จก็ล้มตัวลงนอนบนเตียงนุ่ม วันนี้แดดร้อนอีกทั้งยังขับรถโดยไม่แวะที่ไหนเลยนอกจากร้านกาแฟ เพราะใจมาอยู่ที่นี่ ตัวเลยต้องรีบตามมา ขนาดข้าวยังไม่ตกถึงท้องสักเม็ด
เสียงท้องของคนนอนหลับร้องโครกคราก อัษฎาที่กำลังจะล้มตัวนอนข้างๆ ถึงกับสะดุ้ง นี่อย่าบอกว่าข้าวก็ไม่ได้แวะกินมา อะไรจะรีบขนาดนั้น แล้วนี่ก็ยังไม่รู้ว่ามาที่นี่ทำไม
นาฬิกาปลุกปล่อยพลังเสียงจนแสบแก้วหู ใหญ่รู้สึกว่าตัวเองเพิ่งได้นอนไป ความปวดเมื่อยตามร่างกายทำให้ขี้เกียจจะลุกจากเตียงนุ่ม แขนยาวยืดไปจนสุดตามความเคยชิน ก่อนดวงตาคมจะมองเพดานสีขาวด้วยความมึนงง
“ตื่นแล้วเหรอครับ” เสียงดังจากปลายเตียงเรียกให้คนเพิ่งนึกอะไรออกลุกพรวดจนหน้ามืดกระทะหัน ใหญ่ยกมือกุมหน้าสักครู่พอเริ่มดีก็ยิ้มนิดๆ อัษฎาวางจานมื้อเช้าบนโต๊ะ กลิ่นหอมยั่วยวนชวนน้ำลายสอ ใหญ่ที่ไม่ได้กินข้าวมาเมื่อวานรีบลุกมาจากเตียงกำช้อนไว้แน่น
“หอมมาก” ใหญ่ทำตาเป็นประกาย ข้าวผัดหมูกับไข่ดาวสุกพอดีๆ น่ากิน อัษฎาลงนั่งข้างๆ มองคนที่จัดการมื้อเช้าด้วยความเอร็ดอร่อย เพียงไม่นานข้าวก็หมด จานใบใหญ่ไม่เหลือข้าวสักเม็ด พออิ่ม อัษฎาก็เป็นคนเก็บจานแต่ใหญ่รีบแย่งไปล้าง สร้างความแปลกใจให้คนยืนมอง
“คุณใหญ่เอาหัวชนต้นไม้มาหรือเปล่า” อัษฎายืนมองคนตั้งใจล้างจานจนเอี่ยมสะอาด
“เปล่า” ใหญ่เช็ดมือกับผ้าสะอาดแล้วเดินมารวบร่างผอมแนบอก คนถูกกอดตกใจทำตาโต “อย่าอยู่ที่นี่เลยนะ” น้ำเสียงอ่อนคล้ายอ้อนวอนดังใกล้หู
“คุณใหญ่เป็นอะไร” อัษฎาเอี้ยวคอมองใหญ่ที่กอดเขาจากด้านหลังด้วยความสงสัย “แล้วทำไมถึงมาที่นี่ล่ะ”
“อย่าหนีพี่มาอยู่ที่นี่เลยนะ” สรรพนามแทนตัวเองเปลี่ยนไป ใหญ่วางคางกับบ่าคนตัวหอม “อัด พี่ขอโทษ พี่รู้ว่าพี่ทำผิด พี่นิสัยไม่ดี ชอบตวาด ชอบดุ แถมขี้หึงมากด้วย”
“เป็นโรคไบโพล่า” คนในอ้อมกอดพูดแทรกพร้อมหัวเราะเลยถูกฉกหอมแก้มฟอดใหญ่
“พี่รู้ตัวว่าทำผิดมาก แต่อัดอย่าหนีพี่มาทำงานที่นี่เลย ต่อไปพี่จะไม่ด่า ไม่ตวาด จะไม่ใช้แรงงานหนักด้วย ขออย่างเดียว กลับไปอยู่กับพี่นะ”
“หนี...เหรอ”
“พี่รักอัดนะ”
“หา? คุณใหญ่ว่าอะไรนะครับ”
“พี่รักอัด” เสียงเน้นย้ำทุกคำจนคนฟังใจเต้นระส่ำ “พี่ก็ไม่รู้ตัวว่าเริ่มรักตั้งแต่เมื่อไหร่ รู้เพียงว่า ไม่ชอบเห็นอัดยิ้มให้ใคร โดยเฉพาะไอ้เจ้าของร้านหน้าขาวนั่น”
“เดี๋ยวครับคุณใหญ่ ตอนนี้ผมกำลังงง คุณใหญ่บอกว่าผมหนีมาทำงานที่นี่หรือครับ” ใหญ่พยักหน้าลงช้าๆ “ผมว่าต้องมีการเข้าใจผิดแล้วล่ะ ผมไม่ได้มาทำงานที่นี่”
“ไม่จริง ถ้าไม่มาทำงานที่นี่ อัดจะหนีพี่มาทำไม”
“ผมไม่ได้หนีสักหน่อย”
“หนีสิ”
“ผมเขียนจดหมายวางบนโต๊ะนั่นไง คุณใหญ่ไม่ได้อ่านหรือครับ”
“จดหมายอะไรไม่เห็นจะรู้เรื่อง”
“ผมเขียนบอกว่าจะมากรุงเทพสักสามวันเพื่อมาช่วยงานแต่งงานของแอน คนที่ไปถ่ายรายการที่ไร่คุณใหญ่ไง จำได้ไหมครับ” พอได้ยินคนที่ไม่เห็นจดหมายขมวดคิ้วมุ่น ใหญ่ผละจากคนตัวหอมมานั่งที่เก้าอี้พร้อมใช้ความคิด “แล้วผมก็บอกทั้งแม่ ทั้งคุณเล็ก แล้วคุณเล็กก็เป็นคนจองตั๋วแถมมาส่งผมขึ้นเครื่องบินเอง พวกเขาไม่ได้บอกคุณใหญ่หรือครับ”
นั่นปะไร ถูกน้องชายเล่นจนได้ ใหญ่เม้มปากข่มอารมณ์โมโหที่พุ่งพล่าน หากเล็กยืนอยู่ตรงหน้าตอนนี้คงจะเห็นตัวเท่ามดแล้วก็จะขยี้ด้วยเท้าให้เละ
“นี่พี่ถูกไอ้เล็กมันหลอกหรือ” คนถูกหลอกกุมขมับ “ทุกคนหลอกพี่งั้นหรือ”
อัษฎาวางมือบนบ่าเพื่อปลอบใจคนถูกหลอก ใหญ่กุมมือขาวให้มาจับแก้มตัวเองพร้อมถูไถไปมาคล้ายกับอ้อนจนเจ้าของมือหัวเราะออกมา
“คุณใหญ่...”
“เรียกพี่ใหญ่สิ” ใหญ่ดึงร่างที่ยืนปลอบให้นั่งลงบนตัก แขนยาวโอบรอบเอวพอหลวม “ต่อไปให้เรียกพี่ใหญ่ ห้ามเรียกคุณใหญ่อีก” จมูกโด่งคลอเคลียพวงแก้มใส
“พูดให้ฟังอีกทีได้ไหมครับ” อัษฎาจับหน้าหล่อไว้ ดวงตากลมโตจ้องมองดวงตาคมด้วยความอ่อนโยน
“พี่รักอัดนะครับ รักมาก หวงด้วย หึงด้วย” ริมฝีปากบางจูบซับแก้มเนียนก่อนวกมาจูบย้ำๆ ปากแดง
“เรื่องคุณเล็ก พี่ใหญ่อย่าไปเอาเรื่องเลยนะ” อัษฎาอ้อนวอนเพราะรู้สึกถึงชะตากรรมของเล็กคงจะไม่ค่อยดีแน่ๆ หากใหญ่กลับไป
“เรื่องไอ้เล็กพี่คงทำตามที่อัดขอไม่ได้ พี่เกือบหลับในตั้งหลายครั้ง” คนเกือบหลับในทำหน้าบูด “แต่ตอนนี้ พี่มีเรื่องต้องจัดการก่อนกลับไปเก็บน้องตัวเองอีก”
“จัดการเรื่องอะไรหรือ”
อัษฎามองดวงตาคมยามจ้องมองในระยะใกล้ นัยน์ตาแววระยับช่างดูเจ้าเล่ห์ซะจริง และสิ่งที่คิดไว้ก็ไม่ผิดสักนิด เมื่อร่างผอมของตัวเองถูกใหญ่ช้อนอุ้มไปวางบนเตียงนุ่ม ก่อนร่างกำยำจะคร่อมทับ
“เรื่องนี้ไง คิดถึงจะตายอยู่แล้ว”
พูดจบ ปากแดงก็ถูกประกบ เนิ่นนานจนเกือบหายใจไม่ทัน
“พี่ใหญ่”
“ครับ”
เสียงเบาหวิวกระซิบชิดใบหูพร้อมขบเม้มเบาๆ สร้างความสยิวให้ร่างผอมจนต้องย่นคอหนี ปากบางกำลังจะเคลื่อนย้ายจากใบหูมาที่คอแต่ถูกมือนุ่มดันหน้าไปซะก่อน คนถูกขัดมุ่ยหน้าเมื่อโดนขัดใจ
“ทำไมครับ”
“อัดต้องไปช่วยงานเพื่อน”
“เดี๋ยวค่อยไปไม่ได้หรือ พี่ไม่ไหวแล้วนะ” คนไม่ไหวจับมือนุ่มลงไปสัมผัสสิ่งที่ตื่นตัวพร้อมออกรบ “นะครับ” ทั้งน้ำเสียงและสายตาอ้อนวอนทำเอาหน้าขาวขึ้นสีแดงระเรื่อ อัษฎาก้มหน้างุดก่อนพยักหน้าลงเบาๆ เชิงอนุญาต
เมื่อได้รับคำอนุญาต ใหญ่ไม่รอช้า เขาจัดการลอกคราบคนตัวหอมจนไร้อาภรณ์ เสื้อเชิ้ตที่อุตส่าห์รีดมาเมื่อคืนถูกปาทิ้งปลายเตียง ส่วนกางเกงยีนส์กับกางเกงชั้นในกองอยู่หน้าห้องน้ำเรียบร้อย
“พี่รักอัดนะ” เสียงพูดปนกระเส่าแว่วเข้ามายามสติกำลังถูกฉุดให้ว่างเปล่า อัษฎาพยักหน้าเบาๆ เพื่อให้คนบอกได้รับรู้ “แล้วอัดรักพี่ไหมครับ”
“รัก...รักมานานแล้วด้วย” อัษฎาจับหน้าหล่อมาประกบจูบ
ไม่ว่าจะเป็นครั้งแรก หรือครั้งที่สอง คนชักนำก็อ่อนโยนทุกครั้ง ใหญ่ค่อยๆ ห่มรักอย่างทะลุถนอม แม้จะหนักหน่วงบ้างตามอารมณ์แต่ก็ไม่ถูกทักท้วงใดๆ ยิ่งมีเสียงครางกระเส่าคล้ายแมวตัวน้อยยิ่งกระพือกามอารมณ์ให้ลุกโหม ผิวกายนุ่มลื่น เนียนไปทุกสัดส่วน ใหญ่ไม่พลาดที่จะฝากรอยรักไว้ทุกจุด ร่างกายที่ไม่นุ่มเท่าหญิงแต่กลับทำให้หลงใหลจนยากที่จะถอนตัว
“พอแล้ว สายแล้วด้วย” อัษฎาขยับตัวหนีเล็กน้อยเมื่อคนด้านบนก้มลงมาจูบไหปลาร้าจนมีรอยสีกุหลาบนิดๆ
“พี่ไปด้วยนะ” ตอนนี้คนที่ชอบตวาดหายไปแล้ว เหลือแค่คนขี้อ้อนที่กำลังส่งสายตาหวาดหยาดเยิ้มมาให้ “นะครับ ให้พี่ไปด้วย”
“ก็ได้ แต่ระวังเบื่อนะ” พอตอบตกลง แก้มเนียนก็ถูกหอมอีกหลายฟอด
กว่าจะออกจากห้องได้ร่างผอมก็แทบไม่ได้เดิน หากถูกอุ้มได้คงถูกอุ้มไปแล้ว ใหญ่ไม่ยอมปล่อยให้อัษฎาอยู่ไกลมือ ไม่ว่าจะในลิฟต์หรือแม้แต่ในรถ มือกร้านยังกอบกุมมือนุ่มอยู่ตลอด บ่อยครั้งจะยกมาจูบพร้อมสายตาหวาน ขนาดการจราจรที่หนาแน่นยังไม่ทำให้อารมณ์แปรเปลี่ยน ยิ่งดีเสียอีกที่จะได้อยู่แบบนี้ไปอีกนานๆ
รถฟอร์จูนเนอร์สีขาวเข้าจอดที่ลานใต้โรงแรม เจ้าของรถรีบดับเครื่องแล้ววิ่งอ้อมมาเปิดประตูให้คนนั่งข้าง อัษฎาเลิกคิ้วมองการกระทำที่ไม่เคยเห็น แต่ก็รู้สึกดีใจที่ได้เป็นคนทลายกำแพงคนนอกกลายมาเป็นคนสำคัญได้ ยิ่งนึกถึงตอนที่ใหญ่สารภาพว่ารักก็ทำให้เขินจนหน้าร้อน
นี่ใหญ่บอกรักเขาจริงๆ หรือเขาแค่ฝันไปกันแน่
“เชิญครับ” คนเปิดประตูยิ้มหวานแล้วยื่นมือไปประคอง
“รู้สึกแปลกๆ” อัษฎาบอกพร้อมขำ ปกติไม่เคยเจอแบบนี้เลยไม่ค่อยชินตาสักเท่าไหร่
“เดี๋ยวก็ชิน” ใหญ่จับมือนุ่มที่คล้องแขนแล้วยกยิ้มให้ ที่จริงตัวเขาเองก็ไม่ชินเหมือนกัน กับภรรยาคนเก่าก็ไม่ได้จี๋จ๋าแบบนี้ คงเพราะทั้งเขาและภรรยาต่างต้องทำไร่ตลอดเลยไม่มีเวลามาสวีทหวาน พอคิดเช่นนี้ก็รู้สึกสงสารคนเก่า ใบหน้าคมเข้มหุบยิ้มลง
“พี่ใหญ่เป็นอะไรหรือเปล่า” สังเกตเห็นคนข้างตัวนิ่งเงียบ อัษฎาเลยสะกิด ใหญ่หันมามองแล้วส่ายหน้าช้าๆ พยายามไม่เอาอดีตมากั้นความรู้สึก
บริเวณที่จัดงาน ตอนนี้มีดอกกุหลาบสีขาวจำนวนมากที่กำลังถูกขนเข้ามาให้จัดซุ้ม อัษฎาเดินเข้าไปหาเพื่อนสาวที่มาคุมงานด้วยตัวเอง ส่วนคนที่มาด้วยเดินแยกไปดูดอกกุหลาบด้วยความสนใจ คงเพราะทำไร่ดอกกุหลาบทำให้เจ้าของไร่ขมวดคิ้วเมื่อเห็น
“มีอะไรหรือครับ” อัษฎาที่สังเกตเห็นท่าทีแปลกๆ ก็รีบเดินเข้าไปถาม
“ดอกไม้นี่สั่งจากร้านไหนหรือครับ” ใหญ่ไม่ได้ตอบคำถาม แต่เลือกจะหันไปถามว่าที่เจ้าสาวแทน แอนทำหน้าเหลอหลาก่อนจะยื่นใบเสร็จที่มีชื่อร้านดอกไม้ให้ดู
“มีอะไรหรือคะ”
“พอดีผมเห็นขนาดดอกไม่เท่ากัน บางดอกก็ดูเล็กเกินไป หากสั่งแบบจัมโบ้ตามใบเสร็จนี้” ใหญ่หยิบดอกกุหลาบสีขาวขึ้นมาจากช่อ “อย่างเช่นดอกนี้ ดูไม่น่าจะได้มาตรฐานขนาดจัมโบ้นะครับ”
“จริงด้วย” ว่าที่เจ้าสาวขมวดคิ้วก่อนเรียกพนักงานส่งดอกไม้เข้ามาถาม พอถูกคาดคั้นก็เกิดอาการลังเลเพราะไม่รู้อะไร เลยต้องโทรติดต่อเจ้าของร้าน “ขอบคุณนะคะ หากไม่ได้คุณใหญ่ แอนคงถูกร้านสอดไส้แน่ๆ จ่ายเงินเต็มที่แต่ของไม่ได้มาตรฐาน”
ว่าที่เจ้าสาวแยกตัวไปคุยกับเจ้าของร้านดอกไม้ที่จัดหามาไม่ตรงตามที่คุยตั้งแต่แรก เมื่ออยู่กันเพียงลำพัง อัษฎายกนิ้วโป้งสองข้างให้กับคนที่รู้เรื่องและเชี่ยวชาญ คนที่ได้รับคำชมยิ้มแป้น ที่จริงจะปล่อยเฉยก็ได้ เพราะส่วนมากหากมีลูกค้าสั่งดอกไม้มากมายขนาดนี้ก็คงจะมีดอกเล็ก ดอกใหญ่ปะปนกันมา แต่ดูจากราคามันสูงเกินไปที่จะได้ของต่ำกว่ามาตรฐาน ซึ่งตรงนี้ คนที่ปลูกและพัฒนามากับมือปล่อยเฉยไม่ได้จริงๆ
“เจ้าของร้านดอกไม้จะด่าหรือเปล่าเนี่ย” อัษฎาพูดลอยๆ เมื่อได้ยินเพื่อนสาวบ่นเจ้าของร้านเรื่องส่งดอกกุหลาบต่างไซส์ แม้จะพูดแทบไร้เสียง แต่คนหูดีและอยู่ใกล้ย่อมได้ยินอย่างแน่นอน
“ถ้ากล้าด่าก็มาตอนนี้เลยสิ พี่จะจัดให้ชุดใหญ่เลยทีเดียว” ใหญ่เดินเข้ามากระซิบ ท่าทางไม่ได้พูดเล่นแน่หากเจ้าของร้านจะมาเจอ
“พี่ใหญ่ก็ ยอมนิดยอมหน่อยก็ไม่ได้ ดอกเล็กๆ เราก็เอาแซมดอกใหญ่ไม่เห็นจะเป็นอะไร”
“อัดต้องจำไว้ว่ามีสามีเป็นเจ้าของไร่ดอกไม้ ดังนั้น หากเราจะส่งของ เราก็ต้องส่งตามที่ลูกค้าต้องการ เราต้องคัดสรร จัดหา ไม่ใช่ทำแบบส่งๆ ไป แบบนั้นลูกค้าได้หายหมดพอดี เงินไม่ใช่บาทสองบาท”
“ครับๆ ตาลุงขี้บ่น” อัษฎาหัวเราะให้คนบ่นที่หน้าบึ้ง พอดีกับว่าที่เจ้าสาวเดินมา ทั้งสองเลยหันไปสนใจเพราะอยากรู้ว่าเจ้าของร้านดอกไม้จะจัดการเรื่องนี้อย่างไร “เขาว่าอย่างไรบ้าง”
“เห็นว่าจะเปลี่ยนให้ แต่ให้เราคัดแยกดอกเล็กออก แล้วจะเอามาเปลี่ยนตามจำนวน” ว่าที่เจ้าสาวตีหน้ายุ่ง เพราะดอกไม้ตั้งมากมายจะไปคัดแยกหมดได้อย่างไร อีกทั้งพรุ่งนี้งานก็จะเริ่มแล้ว “แต่เราว่า คงไม่ทัน อาจต้องใช้ดอกเล็กนั่นไป” แอนฝืนยิ้มให้เพื่อนสนิทรวมไปถึงเจ้าของไร่ที่เดินแยกไปทางซุ้มดอกไม้
“เพราะมันฉุกละหุกเกินไป ถ้าผมมาเร็วกว่านี้ คุณคงไม่ต้องถูกเอาเปรียบ” เจ้าของไร่สุดเนี๊ยบรู้สึกเสียใจนิดๆ ที่ช่วยอะไรไม่ได้ หากจะให้คัดแยกจริงคงใช้เวลานานทั้งทางนี้และทางร้านด้วย
“ช่างปะไร แค่จัดให้สวยก็พอ ไม่มีคนจับผิดหรอกว่าดอกกุหลาบเล็กหรือใหญ่” อัษฎาว่าปิดท้าย ก่อนทั้งสามจะพากันหัวเราะ
การตกแต่งห้องจัดเลี้ยงวันสุดท้ายเป็นไปอย่างเรียบร้อย แม้จะเหน็ดเหนื่อยมากสักหน่อย แต่งานที่ออกมาสมบูรณ์ตามที่หวังไว้ ว่าที่เจ้าสาวที่ลงมาดูแลเองดูจะปลื้มใจ งานนี้ไม่ได้จัดใหญ่โต มีเพียงญาติสนิทและเพื่อนกันเท่านั้น
“เสร็จสักที ว่าแต่ แกจะกลับยังไงหรือ” อัษฎาเช็ดเหงื่อให้คนช่วยติดป้ายชื่อพลางเอ่ยถามเพื่อนสนิท
“เดี๋ยวพี่พลมารับ นั่นไง” แอนหันไปเจอว่าที่เจ้าบ่าวของตัวเองที่เดินยิ้มแย้มเข้ามาหา “เคลียร์ทุกอย่างหมดแล้วใช่ไหม จะมาลืมนั่นลืมนี่ไม่ได้แล้วนะ” ว่าที่เจ้าสาวหน้าง้ำงอ เพราะเมื่อวานว่าที่เจ้าบ่าวดันลืมแจกการ์ดญาติฝ่ายแม่ของตัวเอง วันนี้เลยต้องเดินสายแจกเองทั้งวัน
“ครับ เหนื่อยมาก” แอนพยักพเยิดหน้าให้ดูคนของตัวเองที่อ้อนโน้มหัวมาพิงไหล่ อัษฎาเห็นแล้วก็ขำก่อนจะขำไม่ออก เมื่อมีมือจับที่เอว “ขอบคุณน้องอัดมากเลยนะที่มาช่วย แล้วนี่....”
“สวัสดีครับ ผมใหญ่ เป็นแฟนของอัด” น้ำเสียงทุ้มเอ่ยอย่างมั่นคงและเต็มใจ ดวงตาคมยามนี้ช่างอ่อนโยนไร้ความดุดันเช่นก่อน
“แหม สวีทหวานแซงคู่เราไปแล้วนะ” แอนเอ่ยหยอกล้อเพื่อนสนิทที่เขินหน้าแดง
ทั้งสี่อยู่คุยกันอีกครู่ใหญ่ก่อนแยกย้ายกันกลับ อัษฎาที่นั่งมาในรถเพิ่งสังเกตว่าคนขับรถทำไมรู้เส้นทางเมืองกรุงเป็นอย่างดี ใหญ่เลิกคิ้วเมื่อถูกถาม
“คิดว่าพี่เป็นคนหลังเขาไม่เคยมาเมืองศิวิไลขนาดนั้นเลยหรือ”
“ก็แค่สงสัยเท่านั้นเอง ดูพี่ใหญ่ขับรถรู้เส้นทางไปซะหมด”
“พี่เรียนปริญญาตรีแล้วก็โทที่นี่ แต่ตอนนั้นถนนหนทางไม่ได้มากมายเช่นนี้ บางทีก็หลงเหมือนกันนะ”
น่าแปลกกับข้อมูลที่เพิ่งรู้ ใหญ่เรียนจบปริญญาโทด้วยหรือนี่ คิดว่าจบปริญญาตรีบริหารเท่านั้น ไม่ใช่เล่นๆ เลยผู้ชายขี้เก๊กคนนี้
“พรุ่งนี้เราอยู่แค่ช่วงเช้า ช่วงบ่ายกลับไร่กันไหมครับ” อัษฎาเอ่ยชวน เพราะงานกลางคืนจะเป็นปาร์ตี้ของเพื่อนๆ ซึ่งมีเพื่อนที่รู้จักแค่ไม่กี่คนเท่านั้น ใหญ่รีบพยักหน้าเห็นด้วยทันที
“ก็ดีเหมือนกัน พี่ก็ห่วงงานในไร่อยู่ ไม่รู้ตอนนี้จะเป็นอย่างไร” งานในไร่แม้น้องชายจะดูแลได้ แต่คงไม่เข้มงวดเหมือนเขา อีกอย่าง ต้องกลับไปสะสางคดีความที่เขาถูกน้องชายและคนอื่นๆ ต้มซะเปื่อย
รถฟอร์จูนเนอร์สีขาวเลี้ยวเข้าจอดในโรงรถหน้าเรือนไม้ของไร่พิกุลจันทร์หอมในยามค่ำคืน อัษฎาขนกระเป๋าเสื้อผ้าตัวเองลงมาหลังจากเจ้าของไร่เดินอ้อมมาเปิดประตูให้ ความเหนื่อยล้าของทั้งคนขับและคนนั่งข้างทำให้ทั้งคู่อยากนอนมากกว่าพูดหรือคุยอะไรกัน พอขึ้นบ้านได้ก็ตรงเข้าห้อง ไม่สนใจเล็กที่เปิดประตูออกมาดูแล้วโบกมือทักทาย มีเพียงอัษฎาที่ยิ้มบางๆ แล้วเดินเข้าห้องไป ส่วนพี่ชายของเขาไม่แม้แต่จะชายตามอง
พรุ่งนี้งานคงเข้าสินะ
แล้วสิ่งที่คิดไว้ก็เป็นจริง เล็กนอนขดตัวอยู่ในผ้าห่มหนาแต่ถูกกระชากออกโดยมือของพี่ชาย ใบหน้าเข้มทะมึนตึงพร้อมจะบีบคอน้องชายตัวเอง เล็กเห็นปุ๊บก็รีบถลาลงเตียง
“พะ พี่ใหญ่” มาแบบไม่ทันตั้งตัว เล็กยิ้มแหยๆ พนมมือไหว้คนทำท่าโกรธตรงหน้าอย่างลุแก่โทษ “ผมขอโทษ”
“เก็บคำขอโทษของแกไว้ซะ มาให้ฉันเตะแกซะดีๆ ไอ้เล็ก” ใหญ่ชี้หน้าแล้วเริ่มวิ่งไล่ แม้ก่อนนอนเมื่อคืนอัษฎาจะขอให้เขาไม่ทำอะไรน้องชาย แต่พอนึกถึงหน้ากับคำพูดมันแล้วก็อดที่จะแค้นไม่ได้ “ไอ้เล็ก อย่าหนี”
“พี่ใหญ่ ผมขอโทษ” คนเป็นน้องวิ่งรอบบ้านทำเอาผู้คนในบ้านแตกตื่น จนคุณพิกุลต้องหยิบไม้เรียวที่แขวนผนังมาไล่หวดก้นทั้งพี่ทั้งน้อง การวิ่งไล่จึงหยุดลง แต่ถึงอย่างนั้นใหญ่ก็ยังใช้สายตาตวัดมองดุคาดโทษ
“ถ้าแกจะโกรธน้องก็ต้องโกรธแม่ด้วย” คนห้ามเอ่ยขึ้น ในมือยังกำไม้เรียวไว้อยู่
“แม่...”
“ก็เพราะเราไม่ยอมพูดอะไรออกมา เอาแต่อ้ำอึ้ง ลังเล น้องมันก็รำคาญสิ ที่จริงต้องขอบใจน้องมันด้วยซ้ำ ไม่อย่างนั้นแกจะได้เมียกลับมาแบบนี้หรือ” คุณพิกุลว่าเมื่อเห็นลูกสะใภ้ถูแขนแกร่งของลูกชายที่โดนไม้เรียวหวดเมื่อกี้
“ใช่ๆ ถ้าไม่ได้ผม พี่ใหญ่จะไปรับอัดเขากลับมาหรือ ไม่แน่ อาจไม่กลับมาแล้วก็ได้” เล็กรีบเสริมก่อนถูกเขกหัวอย่างแรงจนหน้าเบี้ยว
“ไม่ต้องทำมาเป็นพูด”
“แม่ครับ ดูพี่ใหญ่ทำร้ายเล็ก”
“แกไม่ต้องฟ้องแม่เลยนะ”
“พอๆ หยุดทั้งพี่ทั้งน้องเลย ไม่อายอัดเขาหรือ โตขนาดนี้แล้ว” คุณพิกุลว่าอย่างอ่อนใจเมื่อพี่น้องยังมาเถียงกันด้วยเรื่องไม่เป็นเรื่อง “งานเพื่อนเรียบร้อยดีนะ” เมื่อเห็นว่าพี่น้องเงียบกันแล้ว คุณพิกุลจึงถามลูกสะใภ้แทน ตอนที่อัษฎาเข้ามาขออนุญาตไปช่วยงานนั้น ใบหน้าขาวดูเศร้าหมอง นั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมถึงช่วยลูกชายคนเล็กโกหกมดเท็จไป
“ครับ” ตอบก่อนหันไปมองใหญ่ที่นั่งสะกิดแขนยิกๆ เพื่อเรียกร้องความสนใจ
“เอาเถอะ ไปอาบน้ำแต่งตัวไป เดี๋ยวค่อยออกมากินข้าว วุ่นวายแต่เช้าเลยพี่น้องคู่นี้” เจ้าของบ้านโบกมือไล่ลูกชายก่อนจะกลับเข้าห้องโดยมีนมอิ่มประคอง
ก่อนจะแยกย้ายกลับห้อง ใหญ่ยังเตะก้นเล็กส่งท้ายน้องชายจะเข้าห้อง แต่ก็ถูกอัษฎาตีเข้าแขนดังเพียะ ใหญ่หน้างอแล้วดึงแขนคนตีเข้าห้องเมื่อถูกเล็กหัวเราะเยาะเย้ย พอเข้าห้อง ร่างกำยำก็ดึงคนที่ทำให้ถูกล้อตามลงมานอนทับอกบนเตียง แขนแกร่งรัดเอวบางแน่น
“พี่ใหญ่ทำอะไรเนี่ย” อัษฎาตกใจที่ถูกดึงตาม แถมยังถูกหอมแก้มซ้ายขวาจนมึนงงไปหมด
“ลงโทษที่ทำให้พี่ถูกหัวเราะเยาะ” คนลงโทษยังระดมทั้งจูบทั้งหอมจนอัษฎาต้องดิ้นหนี แต่กลับถูกพลิกร่างลงไปนอนบนเตียงแทนแล้วถูกคร่อม
“พี่ใหญ่”
“นั่นไม่ได้เอาจริง นี่ต่างหาก”
ดวงตาคมจ้องมองอย่างแพรวพราว มือกร้านค่อยๆ ปลดชุดนอนร่างหอมออก ปากก้มจูบผิวสวยตามกระดุมที่ถูกปลดทีละเม็ดอย่างหลงใหล พอด้านบนไร้อาภรณ์ชิ้นต่อไปก็ด้านล่าง ใหญ่ไม่รอช้าอีก มือดึงพรวดเดียวกางเกงที่สวมใส่ของร่างใต้หลุดออกจนหมด
อารมณ์ดิบตามสัญชาตญาณพุ่งพรวดและคงรอช้าไม่ได้ในเมื่อของๆ เขาก็พร้อมแล้ว ยิ่งถูกมือนุ่มกอบกำไว้ยิ่งรู้สึกไวเป็นพิเศษ ที่เคยสอนมานั้นคนใต้ร่างช่างเป็นงานไวซะจริง ใหญ่ใช้เวลาไม่กี่วินาทีในการลอกคราบตัวเองจนเปลือยเปล่าเสมอกัน
“มามะเมียจ๋า มาให้พี่ลงโทษซะดีๆ” คนเคยท่ามากกัดมุมปากขยิบตาเจ้าชู้ใส่ก่อนจะพุ่งคร่อมร่างบนเตียงที่เอาแต่หัวเราะให้กับท่าทางทะเล้นที่เห็น
“นี่เอาจริงหรือทำให้ตลกละนี่” อัษฎาว่าขำๆ แต่ไม่นานเสียงหัวเราะก็กลายเป็นครางกระเส่าคล้ายกับแมวตัวน้อยที่ใหญ่อยากฟังมากที่สุด
คนที่เคยบอกมีท่ายากแสดงให้ดูเป็นตัวอย่างเล็กน้อยเพราะต้องทำเวลา ร่างบางถูกจับให้นอนตะแคงข้าง มือกร้านยกขาเรียวให้เกี่ยวเอวสอบไว้ก่อนจะจัดการภาพยั่วยวนตรงหน้า สิ่งแข็งขืนดุนดันเข้าไปใหม่อีกครั้ง คนคุมเกมส์สลับจังหวะช้าบ้างเร็วบ้างจนร่างขาวตรงหน้าทนแทบไม่ไหวต้องร้องขอออกมา
“อ๊ะ อื้อ พี่ใหญ่ ไม่ไหว”
“จุ๊ๆ”
คนขี้แกล้งไม่ยอมหยุด เอวสอบกลับกระแทกกระทั้นหนักขึ้นเรื่อยๆ ตามอารมณ์ที่พุ่งขึ้น บ่อยครั้งที่ปากบางจะโน้มลงไปซุกไซร้ตามซอกคอหอม พอร่างใต้ใกล้ถึงฝั่งฝัน คนขี้แกล้งกลับหยุดเคลื่อนไหวแล้วขยับลุกขึ้นนั่งโดยมีร่างผอมตามมานั่งทับ พอจัดอยู่ในท่านี้ ส่วนที่ยังเชื่อมอยู่ยิ่งฝังลึกจนอัษฎาต้องหน้ามุ่ย
“อย่าแกล้งนะ...น้อง อื้อ”
อัษฎาพูดฟังไม่ได้ศัพท์เมื่อถูกคนด้านล่างขยับสวนทางเข้ามาจนสะดุ้งตัวโยน มือหนาสอดผ่านมาลูบไล้ทั่วอกขาวก่อนลดลงไปกอบกุมส่วนอ่อนไหวร่างบนตักพร้อมออกแรงชักนำ อัษฎาเอื้อมมือไปขยุ้มกลุ่มผมดำคนด้านหลังเมื่อใกล้ถึงฝั่งฝัน ทั้งด้านหน้าและด้านหลังรุกรานด้วยความเร็ว ไม่นานร่างผอมก็กระตุกปลอดปล่อยออกมาพร้อมๆ กับของรุ่มร้อนภายในตัวเต้นตุบๆ และปลดปล่อยเข้ามาตามหลัง
“เมียพี่นี่น่ารักจริงๆ” ใหญ่พูดปนหอบหนัก รู้สึกเหนื่อยยิ่งกว่าเดินตรวจงานทั้งไร่อีก แต่ต่อให้เหนื่อยหนักกว่านี้ก็ยอมหากได้กอดกกร่างนุ่มไว้แบบนี้
“ไม่ต้องพูดมากเลย จะไปอาบน้ำแล้ว ไม่รู้ช้าแบบนี้แม่จะบ่นหรือเปล่า” อัษฎาหน้างอแล้วเดินเปลือยเปล่าเข้าห้องน้ำ ขณะที่ใหญ่รีบวิ่งจะตามเข้าไปกลับถูกประตูปิดใส่หน้าจนหน้าผากโขกเสียงดังสนั่น
“เล่นแรงเกินไปแล้ว” ใหญ่ลูบหน้าผากป้อยๆ แต่ปากบางยังติดรอยยิ้มอยู่ตลอด ตอนนี้รู้สึกมีความสุขมาก เขาจะไม่ยอมปล่อยให้ความสุขนี้หลุดลอยไปอีก ไม่มีวันนั้นอย่างแน่นอน “อัดจ๋า พี่ใหญ่อาบน้ำด้วยคน”
“ไม่โว้ย”
...TBCอีกตอนเดียวจะจบแล้ววว วันนี้ปล่อยอ้อยไปแบบเบาๆ แต่ปาดเหงื่อมาก แต่งสวีทได้เท่านี้จริงๆ แย่จริงเชียว
หัวข้อ: คำทำนาย ทายว่าต้องรัก > ตอนพิเศษ ความสุข < [P.21] // [02/10/60] (อ่าน 214929 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก