20
“ลุงใหญ่” ร่างป้อมวิ่งเข้ามาหา ยิ่งถูกลุงช้อนอุ้มยิ่งทำให้มีเสียงหัวเราะเอิ้กอ้าก “น้องต้นคิดถึง”
“แล้วพ่อกับแม่เราล่ะ” ใหญ่หันซ้ายแลขวาเพราะเห็นแค่หลานชายวิ่งจากเรือนมาหาที่ไร่
“น้องต้นมากับพี่อัดฮะ” ว่าแล้วก็ชี้ไปทางอัษฎาที่เดินยิ้มเข้ามาหา “พี่อัดบอกว่า ลุงใหญ่จะพาน้องต้นไปเที่ยวน้ำตก”
“ลุงบอกหรือ” ใหญ่เหล่ตามองคนที่พาหลานมาหา “พี่ไปบอกตอนไหน”
“ก็ตอนนี้แหละเนอะ” อัษฎาขยิบตาให้หลานชายของใหญ่ที่ยิ้มแป้นหอมแก้มลุงตัวเองฟอดใหญ่จนน้ำลายเยิ้ม
แม้จะไม่ได้บอก สุดท้าย ใหญ่ก็พาทั้งเด็กและผู้ใหญ่มาเที่ยวน้ำตก หลานชายตัวน้อยดูจะชอบเล่นน้ำ พอๆ กับเขาชอบมองร่างผอมดำผุดดำว่ายข้างๆ เสื้อขาวที่สวมแนบเนื้อจนเห็นไปถึงไหนต่อไหน ใหญ่พยายามทบทวน ว่าทำไมเดี๋ยวนี้เวลาเห็นอัษฎา ความคิดลามกถึงชอบผุดขึ้นมานัก แม้พยายามสะบัดทิ้งแต่มันก็อดไม่ได้ที่จะนึกภาพตาม ขนาดบางครั้ง เสียงครางกระเส่ายังติดมากับโสตประสาทจนไม่เป็นอันทำการทำงานต้องไปสงบสติอารมณ์กับการขุดดิน
“พ่อกับแม่เด็กล่ะ” ใหญ่เอ่ยถามเมื่ออัษฎาขึ้นมานั่งข้างๆ คนถามพยายามไม่หันไปมองเพราะกลัวอดใจไม่ไหว เผลอปล้ำในป่า
“กำลังคุยกับคุณแม่อยู่ เลยให้ผมพาน้องออกมาข้างนอก” คนพามาว่า ดวงตากลมโตส่องประกายยามหัวเราะร่างป้อมพ่นน้ำเหมือนช้างที่เพิ่งดูในทีวีก่อนมา ก่อนจะหันมาเจอดวงตาคมที่จ้องมองอยู่ก่อนหน้า “พี่ใหญ่มีอะไรหรือเปล่า” อัษฎาเอ่ยถามเมื่อเห็นคิ้วเข้มขมวดเป็นปม “อย่าบอกว่ากำลังคิดลามกอยู่...ใช่ไหม” รู้ทันเพราะกำลังมองตามสายตามาที่ร่างกายตัวเอง
“รู้ทันอีก ทีหลังห้ามใส่เสื้อสีขาวอีกนะ ถึงไม่เปียกก็ห้ามใส่ สีนี้พี่สั่งห้าม” คำสั่งห้ามช่างน่าขันสิ้นดี
“ห้ามได้ยังไง ก็เสื้อผ้าของผมส่วนใหญ่มีแต่สีขาวนี่นา” ตู้เสื้อผ้าไม้สักหลังใหญ่ตอนนี้มีชุดของใหญ่ครึ่งหนึ่ง อีกครึ่งเป็นของอัษฎาที่ตอนนี้ดูท่าจะมากกว่าอีกฝั่ง
“งั้นเดี๋ยวไปซื้อมาใหม่ เอาสีดำให้หมด อัดก็รู้ว่าพี่หวงอัดแค่ไหน” ตั้งแต่เลิกเป็นคนปากไม่ตรงกับใจ ใหญ่ก็บอกอยู่เสมอเรื่องความรู้สึกที่หวงแหนร่างกายคนตรงหน้า
“พออย่างนี้ละพูดมากเชียว ทีเมื่อก่อนต่อให้ผมแก้ผ้ายืนต่อหน้าคนอื่น พี่ใหญ่ก็คงไม่ว่าใช่ไหม”
“นั่นมันเมื่อก่อน แต่ตอนนี้ห้าม เข้าใจไหม ห้าม”
อัษฎาหัวเราะให้กับคนขี้หึง (มาก) และขี้หวง (มากๆ) ตอนนี้เขารู้สึกชีวิตช่างมีความสุข ได้อยู่กับแม่ ได้พักอาศัยในที่ๆ มีอากาศปลอดโปร่งไร้มลพิษ ที่สำคัญ ได้มีคนที่รัก และเขาก็รักตอบกลับมา ตอนนี้แทบไม่ต้องไขว่คว้าหาสิ่งใดอีกเลย
“เข้าใจแล้วน่าลุงแก่ขี้หึง” หยอกล้อไปนิดหน่อยเลยถูกลุงแก่จับมาจูบปากซะเลย หากไม่มีเสียงหัวเราะคิกคักของเด็กเล็ก ใหญ่อาจจะเผลอทำมากกว่านี้ด้วยซ้ำ “อายเด็กไหมนี่” ว่าอย่างเขินๆ แล้วลงไปว่ายน้ำเล่นต่อ
ท้องฟ้าสีครามเริ่มเปลี่ยนสี ใหญ่พาคนที่รักทั้งสองกลับมาที่เรือน คิ้วเข้มขมวดเป็นปมเมื่อได้ยินเสียงพูดคุยจากบนเรือน พอทั้งสามเดินขึ้นไปถึง อัษฎาอุทานด้วยความตกใจก่อนจะวิ่งเข้าไปกอดร่างท้วมของหญิงสูงวัย ใหญ่เดินอุ้มหลานชายตามเข้าไปเงียบๆ เพราะไม่รู้จักคนแปลกหน้าเกือบห้าคนที่นั่งอยู่ข้างแม่ของตัวเอง
“ใหญ่ มานั่งนี่มา” คุณพิกุลกวักมือเรียกลูกชายให้เข้าไปนั่งใกล้ๆ พอใหญ่นั่งลงแล้วคุณพิกุลก็แนะนำให้รู้จักหญิงสูงวัยตรงหน้า “นี่ป้าอร เขาเป็นป้าของตาอัด”
“สวัสดีครับ” ใหญ่ยกมือไหว้อย่างนอบน้อม ในสายตาคนแก่อายุเลยค่อนชีวิต ผู้ชายตรงหน้านี้ช่างดูดีเหลือเกิน ไม่ว่าจะเป็นหน้าตา ผิวพรรณ รวมไปถึงกิริยามารยาท “มากันนานแล้วหรือครับ”
“จ๊ะ สักพักแล้วล่ะ” ป้าอรตอบพร้อมรอยยิ้มก่อนจะก้มถามหลายชายสุดที่รักที่ยังกอดเอวไม่ยอมคลายออก “แล้วนี่หายไปไหนกันมา”
“ไปเล่นน้ำตกมาครับ อัดคิดถึงป้าที่สุด” ว่าแล้วก็ยื่นหน้าหอมแก้มคนแก่หลายฟอด จนถูกลูกสาวของป้าตีเข้าที่แขนเพราะความหมั่นไส้ “ป้าดูสิ พี่อันตีอัด” คนขี้ฟ้องทำหน้างออย่างน่ารัก
“ก็ดูสิ ทำตัวราวกับเด็กสิบขวบ น่าไม่อาย” อัน เป็นสาวหน้าตาสะสวย ลูกสาวคนโตของป้าเอมอร เธอรักอัดราวกับน้องชายแท้ๆ และหวงราวกับไข่ในหิน คราแรกที่รู้ว่าน้องแต่งงานก็แทบจะขึ้นเครื่องมาหา แต่พอได้รับคำอธิบายเลยต้องรอเวลาขึ้นมาเชียงใหม่พร้อมแม่ของเธอ
“เอาๆ อย่าแกล้งกันนักเลย ว่าแต่ ตาอัดไม่ดื้อใส่เธอใช่ไหม” ป้าอรหันไปถามใหญ่ที่นั่งยิ้มบางๆ ส่งให้
“ก็มีบ้างครับ” ใหญ่ตอบ แต่ดูคำตอบจะไม่ถูกใจ อัษฎาเบ้ปากราวกับไม่เห็นด้วย “แล้วนี่ คุณป้าจะมาเที่ยวกี่วันหรือครับ ผมจะได้พาเที่ยว” ใหญ่รีบออกตัวทันที
“ลูกสาวป้าเขาลางานไม่ได้น่ะ คงกลับเย็นวันอาทิตย์ นี่ป้าแค่อยากมาเห็นหลานเขยแล้วก็อยากมาเจอแม่อิ่มเขาน่ะ เห็นว่าไม่เจอกันนาน” ป้าอรยื่นมือไปจับมือน้องสะใภ้ที่ยังเป็นคนเรียบร้อยเช่นเดิม แม้น้องชายของป้าอรจะเสียไปนาน แต่ความผูกพันยังคงมีมากอยู่ “พอเห็นว่าสุขสบายดีก็เบาใจ ส่วนเรานี่นะ ไม่พาหลานเขยไปหาป้าเลยนะ”
“ก็อัดไม่มีเวลา” การอ้อนที่แสนน่ารักทำให้คนที่นั่งมองตาละห้อยอิจฉา เพราะเขายังไม่เคยถูกอ้อนแบบนั้นสักครั้ง ยิ่งได้ยินความต้องการของอัษฎายิ่งตกใจจนปั้นหน้าไม่ถูก “คืนนี้อัดจะนอนกับป้า”
“ต๊ายแล้ว มาพูดแบบนี้ได้ยังไง” ป้าอรอุทานออกมาจนทุกคนพากันหัวเราะ
“ทำไมล่ะครับ ก็อัดคิดถึง” นี่ก็ไม่ยอม แขนเรียวยังรัดเอวป้าที่รักแน่น
“ก็ดูหลานเขยสิ คงจะไม่ยอมเป็นแน่” ป้าอรพยักพเยิดให้มองคนที่ทำหน้างอ “ดูสิ หน้างี้บึ้งเชียว” พูดจบ คนรอบข้างต่างก็ส่งเสียงหัวเราะกันเซ็งแซ่ ขนาดคนทำหน้าบึ้งยังแอบยิ้มออกมา
“ป้าก็ คุณใหญ่เขานอนคนเดียวได้”
“ไม่ได้ครับ”
คนไม่อยากนอนคนเดียวรีบแทรกขึ้นมา ยิ่งสร้างเสียงหัวเราะมากขึ้นไปอีก ภาพความสุขเช่นนี้เป็นภาพที่ไม่ได้เห็นมานาน คุณพิกุลรู้สึกดีใจที่ทุกอย่างลงตัว ไม่เคยคิดเลยว่า จะได้อยู่จนเห็นภาพเช่นนี้อีก ดวงตาเรียวเหม่อมองออกไปบนท้องฟ้า หัวใจเต้นรัวคล้ายกับสามีรับรู้เรื่องราวทุกอย่างและส่งผ่านมาทางสายลมที่โอบกอดทุกคนเอาไว้ ตอนนี้ไร่พิกุลจันทร์หอมจะมีแต่ความสุขดั่งที่คุณจันทร์ได้วาดฝันเอาไว้
“ป้าไม่น่ารีบกลับเลย” อัษฎาเง้างอดเมื่อต้องอำลาป้าเอมอรที่สนามบิน สองวันมานี้ ทั้งหลานชายและหลานเขยต่างก็พาแขกที่มาเยือนเที่ยวจนหนำใจ ไม่ว่าจะเป็นในไร่หรือในเมือง แถมยังมีของอร่อยจากไร่ติดกลับไปมากโข
“พี่ๆ เขาต้องทำงาน อย่างอแงเป็นเด็กสิ” ป้าเอมอรลูบศีรษะหลานชายสุดที่รักเบาๆ อัษฎาผละจากอ้อมแขนของป้าแล้วตระเวนไล่กอดทุกคน ยกเว้นสามีของอันที่ถูกใหญ่ดึงไว้ซะก่อน จนถูกทุกคนหัวเราะในความน่ารักของคู่ข้าวใหม่ปลามัน “ถ้าว่าง ไปเที่ยวหาป้าบ้างล่ะ”
“ครับ” ปากแดงรับคำ แต่ดวงตากลมกลับมีน้ำใสๆ เอ่อคลอ “แต่ถ้าอัดไม่ว่าง ป้าต้องมาหานะ”
“ดูพูดเข้าสิ จะให้คนแก่อย่างป้าขึ้นเครื่องบินไปมาได้ยังไง เวียนหัวตาย” คุณป้าพยายามพูดให้ขัน แต่ยิ่งทำให้หลานชายน้ำตาไหลอาบแก้ม “ขี้แยอีกนั่นปะไร ไปๆ ป้าจะขึ้นเครื่องแล้ว ขอบใจนะคะคุณใหญ่ที่พาพวกป้าเที่ยว แถมยังได้องุ่นสดๆ อีกตั้งเยอะแน่ะ”
“ไม่เป็นไรครับ ผมเต็มใจ” ใหญ่บอก ขณะมีลูกลิงใช้หน้าถูตามแขนเสื้อเขาเพื่อเช็ดน้ำตา “เดินทางปลอดภัยนะครับ”
“จ้ะ ฝากดูแลหลานชายของป้าด้วยนะ ป้ารักราวกับลูกคนหนึ่ง แกอาจจะดื้อบ้าง ซนบ้าง แต่ตาอัดเป็นคนที่น่ารัก จิตใจดี ป้าฝากหัวใจดวงนี้ของป้าด้วยนะ” ป้าเอมอรพูดไปน้ำตาก็พาลจะไหลจนต้องรีบเดินเข้าไปด้านในเพราะไม่อยากน้ำตาไหลให้ใครเห็น
“พี่ไปแล้วนะไอ้ลูกลิง” อันเดินเข้าไปกอดน้องชายอีกครั้งด้วยความรัก “แล้วจะมาเที่ยวใหม่”
“เดินทางดีๆ นะ แล้วพาทุกคนมาหาผมบ่อยๆ”
อัษฎาโบกมือลาทุกคน ทั้งอัน สามีและเพื่อนของพี่สาวทั้งสองที่มาเที่ยวด้วย เมื่อทุกคนเข้าไปด้านในแล้ว คนเจ้าน้ำตาบ่อน้ำตาแตกอีกรอบ คราวนี้ทำเอาคนทั้งสนามบินมองกันให้พรึ่บ ใหญ่รีบจับศีรษะมนให้หน้าซบกับอกเพื่อกั้นเสียงสะอื้นที่ดังจนเกินไป และกว่าจะหยุดร้องก็ยืนกันจนขาแทบแข็ง
“หิวไหม” เอ่ยถามคนที่หยุดร้องไห้แต่จมูกกับใบหน้ายังแดงกล่ำ
“หิว” อัษฎาว่าพลางลูบท้อง สงสัยจะร้องไห้มากเกินไปเลยหิวจนท้องร้อง และกว่าจะกลับถึงไร่ก็ตั้งหลายชั่วโมง ดังนั้นควรหาอะไรรองท้องก่อนน่าจะดีกว่า “แวะร้านสะดวกซื้อก็ได้ เดี๋ยวตอนเย็นจะกินแกงฮังเลไม่ได้”
“ครับๆ” ใบหน้าคมยิ้มแป้น หากเป็นเมื่อก่อนคงหน้าบูดแล้วก็โวยวาย ไม่มีพูดหรอกไอ้คำว่าครับเนี่ย “มองพี่ทำไม”
“ผมชอบที่พี่หัวเราะมากกว่าทำหน้าเก๊กขรึมซะอีก”
“พี่ก็นะชอบนะ” ใหญ่เว้นวรรคประโยค ทำเอาคนฟังต้องกระพริบตาปริบๆ รอ “ชอบที่อัดเป็นแบบนี้ น่ารักแบบนี้ แต่เพิ่มความขี้อ้อนแบบที่อ้อนคุณป้าด้วยจะดีมากๆ”
“จะอ้อนพี่ใหญ่ให้เหมือนป้าได้ยังไง”
“ทำไมเล่า”
“ก็มันเขิน”
“น่ารักเกินไปแล้ว”
อัษฎาก้มหน้างุดด้วยความอาย ตอนนี้ใบหน้ารู้สึกร้อนราวกับผิงเตาไฟ นับวันชักจะรู้สึกเขินกับใหญ่มากไปแล้ว ชอบนักพูดหยอดให้เขินอายเนี่ย
กว่าทั้งคู่จะถึงบ้านก็เกือบมืด ถึงแม้ดวงตะวันใกล้จะลับลาท้องฟ้าเต็มที แต่ก็ยังมีแขกที่มาไม่ยอมกลับเพราะยังไม่ได้พบคนที่อยากมาหา ใหญ่ขมวดคิ้วเดินตรงเข้ามาหาเรื่องทันทีแต่อัษฎารั้งไว้ได้ทัน
“มาทำไมวะ” ไม่มีแล้วกับคำว่าสุภาพ หากตอนเช้าหรือกลางวันยังพอว่า แต่นี่จะค่ำยังอยู่รออีก มันชักจะทนไม่ไหว
“ผมรอคุยกับน้องอัด” ทัศนัยยืนเต็มความสูง ดวงตาจ้องกลับไม่มีเกรงกลัว
“มึง” เล็กวิ่งเข้ามารวบร่างพี่ชายตัวเองไว้แน่น ขืนปล่อยให้อัษฎาดึงคนเดียวคงเอาไม่อยู่ “จะอะไรนักหนากับคนของกูวะ” ใบหน้าคมบึ้งตึง แขนยาวพยายามจะคว้าคอเสื้อคนตรงข้ามอยู่ตลอด
“วันนี้ผมแค่อยากมาคุยกับน้องอัดจริงๆ” ทัศนัยเบนสายตามองร่างผอมที่ยืนข้างๆ คนโมโหแทน “นะครับ”
“เดี๋ยวผมมา” อัษฎายิ้มบางๆ ส่งให้ใหญ่ที่เบิกตาโตมอง ไม่คิดว่าคนของเขาจะยอมไป
ใหญ่มองตามหลังสองคนที่ลงจากเรือนไปด้วยความโมโห ในสมองพยายามคิดหาเหตุผลทำไมอัษฎาต้องยอมไปคุย ทั้งที่มันไม่ควรจะมีเรื่องอะไรคุยกัน
“เขาคงแค่อยากคุยเฉยๆ นั่นแหละพี่ใหญ่” เล็กรู้สึกเป็นห่วงพี่ชาย เพราะพี่เขาชอบคิดอะไรไปก่อนอยู่เสมอ อีกอย่างกลัวจะทะเลาะกับอัษฎาด้วย
“ทำไมแกไม่ไล่มันกลับก่อนที่ฉันจะมาวะ” ใหญ่มองน้องชายตาขวาง หากไอ้เจ้าของร้านนั่นรอมานานก็น่าจะไล่กลับได้ แต่นี่กลับปล่อยให้อยู่รอจนพบคนของเขา มันน่าโมโหจนอยากทำอะไรสักอย่าง “เชี่ยเอ้ย” ว่าแล้วก็ลุกขึ้นยืนทำท่าจะลงไปตาม แต่เล็กกลับดึงแขนไว้ “อะไรวะ ปล่อย”
“ผมว่า พี่ปล่อยให้อัดเขาเคลียร์เองจะดีกว่า พี่คุยก็มีแต่เสียกับเสีย”
“นี่แกว่าฉันหรือวะ”
“ไม่ได้ว่า แต่พี่ใหญ่ใจร้อน ขืนให้คุยมีวางมวยกันน่ะสิ”
เมื่อถูกห้ามทั้งร่างกายและคำพูด ใหญ่จึงได้แต่ฮึดฮัดแล้วนั่งลงต่อ ดวงตาคมจ้องมองบันไดอยู่ตลอด แทบจะนับเข็มนาฬิกาที่เดินเป็นวินาที หากช้าเกินไปต่อให้น้องชายเอาช้างมาฉุดเขาก็จะลงไปตามเมียของตัวเอง
ด้านอัษฎาเดินนำทัศนัยมาที่ลานข้างบ้าน ดวงตารีจ้องมองด้านหลังคนที่ทำให้เขาตกหลุมรักตั้งแต่แรกพบ คนที่เขาคิดอยากจะแย่งมา ขณะที่ทัศนัยกำลังจะยื่นมือไปจับ อัษฎาหันหลังกลับมาพอดี เมื่อเห็นมือ ร่างผอมรีบเบี่ยงตัวหนี จนคนยื่นมือหน้าเสียไป
“ขอโทษครับ” คนเบี่ยงตัวหนีทำหน้าเสียเอ่ยขอโทษ
“ไม่เป็นไร” ทัศนัยพยายามยิ้มแย้มให้เป็นปกติ ทั้งที่เสียความมั่นใจไปนิดหน่อย “คุณใหญ่ดีกับอัดแล้วใช่ไหม”
“ครับ”
“เหรอ...”
ใช่ว่าอัษฎาจะดูคนไม่ออก การทำงานของเขาสมัยก่อนต้องเจอคนหลากหลายประเภท ทั้งเข้ามาจีบเขาและให้เขาเป็นทางผ่าน อย่างทัศนัยคงมาอย่างแรก แม้จะวางตัวให้อยู่ห่างแต่ก็ดูจะไม่มากพอ
“มีอะไรกับผมหรือครับ”
“พี่รู้ ว่าอัดก็รู้ในสิ่งที่พี่จะพูดด้วย” ท่าทางอัษฎาเขารู้ดี ดวงตากลมโตแม้จะดูเฉย แต่กลับไม่มีเงาเขาในตานั้นเลย “พี่คิดว่าพี่ชอบ...”
“อัดว่า อัดไม่เหมาะกับพี่ทัศหรอกครับ” ไม่ได้อยากพูดตัดบท แต่ไม่อยากให้ยืดเยื้อมากไปกว่านี้ เขาต้องพูดอะไรให้ชัดเจน “อัดขอบคุณที่พี่ทัศรู้สึกดีๆ กับอัด แต่พี่ทัศ...”
“จะบอกว่าพี่ดีเกินไปหรือ” อยากจะหัวเราะตัวเองที่ถูกชมว่าเป็นคนดีมาสองหน
“เปล่าครับ” คนปฏิเสธแอบขำ เมื่อเห็นคนชมตัวเองเซ
“นี่ว่าพี่เลวหรือ” ทัศนัยขำออกมาเมื่อรู้สึกเก้อนิดๆ
“นี่ก็เปล่า”
“แล้วพี่ทำไมหรือ”
“อัดจะบอกว่า...อัดรักพี่ใหญ่”
คล้ายกับถูกก้อนหินก้อนใหญ่ทุบลงที่หัวใจจนเจ็บร้าว แม้จะพอรู้คำตอบ แต่ได้ยินกับหูแบบนี้กลับซ่อนอาการไม่ไหว ทัศนัยนิ่งเงียบมีเพียงสีหน้าและแววตาแสดงความเจ็บปวด จนคนบอกความในใจถึงกับห่วง
“พี่ก็พอรู้คำตอบมานานแล้ว แต่พี่ยังคิดว่า พี่ยังมีโอกาส หากคุณใหญ่ไม่ได้รักอัดจริงๆ” ความในใจของคนแอบหวังพรั่งพรูออกมา “แต่วันนั้น ตอนที่พี่พูดกับคุณใหญ่ สีหน้าและอารมณ์โกรธของคุณใหญ่ทำให้พี่รู้ว่า เขาก็รักอัดมากเช่นกัน”
“เขาก็เป็นคนแบบนั้นแหละครับ” คนฟอร์มจัดท่ามากแต่มักแสดงออกให้ทุกคนรู้ มีแค่ตัวเองที่ไม่รู้
“พี่ต้องถอยใช่ไหม” ว่าแล้วก็ถอยจริงๆ ทัศนัยถอยหลังออกห่างไปเรื่อยๆ “แต่เรายังคุยกันได้เหมือนเดิมใช่ไหม”
“ครับ พี่ทัศก็ยังเป็นพี่ชายของผมเหมือนเดิม อ้อ เป็นลูกค้าสุดหล่อของไร่ด้วย”
“งั้นพี่กลับก่อนนะ ไว้ค่อยเจอกันใหม่” ทัศนัยยิ้มส่งท้าย แม้ตอนหันหลังจะมีเสียงพูดตามหลังมา แต่นั่นก็จุดรอยยิ้มเหงาๆ ขึ้นมา ก็เพราะเขาเป็นฝ่ายแพ้
“สักวันพี่จะเจอคนที่รักพี่และพี่ก็รักเขาโดยไม่ต้องไขว่คว้า ผมเชื่ออย่างนั้น”
เมื่อทัศนัยขับรถออกไปแล้ว อัษฎายังยืนยิ้มอยู่กับที่ ก่อนจะรู้สึกลมเบาๆ เป่าที่หู พอหันไปมองก็เจอหน้าบูดบึ้งของใหญ่ ร่างกำยำกอดอกจ้องหน้าคล้ายหาเรื่อง
“มันกลับแล้วหรือ” น้ำเสียงห้วนถาม
“พี่ใหญ่ก็เห็นแล้วนี่นา” นี่ก็ตอบกลับแบบกวนๆ จนได้ยินเสียงฮึดฮัดในลำคอหนา “ขึ้นเรือนเถอะ หิวแล้ว” อัษฎายื่นแขนไปคล้อง แต่ใหญ่ทำสะดีดสะดิ้งสะบัดแขนแล้วเดินขึ้นเรือนไปก่อน
ท่าทางของคนงอนสินะ
อัษฎาหัวเราะร่วนก่อนเดินตามขึ้นเรือน ทำไมเห็นท่าทางของใหญ่แล้วรู้สึกอารมณ์ดี การได้แกล้งคนฟอร์มจัดมันสนุกแบบนี้นี่เอง มิน่าเล็กถึงคอยพูดยุแย่ให้เขาแกล้งพี่ชายตัวเอง
มื้อค่ำไม่อร่อยสักนิดสำหรับใหญ่ ไม่ว่าจะหมูหรือปลาที่ถูกตักมาวางบนจาน แต่มือกร้านก็เขี่ยออก แม้ใหญ่จะทำแบบนั้นแต่กลับสร้างความขบขันให้ทั้งเล็กแล้วก็อัษฎา หากแม่ไม่รีบกลับรีสอร์ทก็คงจะขำไปด้วย
“อิ่มแล้วหรือพี่ใหญ่” เล็กกลั้นขำแกล้งถามพี่ชาย
“เออ” แล้วคนขี้งอนก็กลับเข้าห้อง
คนนั่งกินข้าวยังทำเฉย ทั้งเล็กแล้วก็อัษฎายังนั่งกินข้าวปกติ แต่คนที่เดินกลับเข้าห้องไปแล้วๆ กลับออกมาอีกรอบเมื่อไม่มีใครเดินตาม ท่าทางกระฟัดกระเฟียดราวเด็กน้อยนั้นทำให้อัษฎายอมลุกตามเข้าห้อง
“เอาไม้เรียวเข้าไปด้วย พูดไม่ดีหวดเลย” เล็กตะโกนบอก “แต่ถ้ารับมือไม่ไหว ห้องผมยังว่างนะครับ” ประโยคหลังทำให้ใหญ่วิ่งมาหาแล้วเขกหัวอย่างแรงก่อนจะวิ่งกลับเข้าห้อง
เสียงคนโวยวายดังอยู่ด้านนอก เดาว่าเล็กคงเจ็บตรงที่ถูกเขกแน่นอน แค่ฟังจากเสียงก็รู้ได้ว่ามันแรงแค่ไหน ส่วนคนทำยืนหันหลังกอดอกอยู่กลางห้อง
“พี่ใหญ่” อัษฎาเดินไปสะกิดแขน แต่คนงอนสะบัดออก “ถ้าพี่ใหญ่อายุเท่าน้องต้นทำแบบนี้น่ารักนะ แต่อายุปูนนี้แล้วทำมันตลกว่ะ” ว่าออกมาแล้วขำ
“พี่โกรธนะเนี่ย ง้อเลย” แนะ มีการสั่งให้ง้อซะด้วย
“ให้ง้อยังไงดี ไหนคนงอนช่วยบอกผมสักหน่อยสิ”
เพียงแค่นี้ก็ได้เห็นรอยยิ้มคนฟอร์มจัดขี้งอน ใหญ่วกกลับมารวบร่างผอมไว้แน่น และไม่ลืมหอมแก้มเนียนสองข้างสลับไปมาจนเจ้าของแก้มต้องดันหน้าเข้มให้ห่าง
“นี่ตกลงจะให้ใครง้อกันแน่น่ะครับ”
“จะพี่หรืออัดง้อ บทสรุปก็เหมือนกันนั่นแหละ” คนง้อก่อนปรายตามองเตียงขาวแล้วเผยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ออกมา
“อัดไม่เคยคิดเลยว่าพี่ใหญ่จะ...”
“จะอะไร หืม”
“จะหื่นน่ะสิ”
“แล้วปกติพี่เป็นคนยังไง ไหนลองบอกพี่ซิ” ใหญ่ถาม แต่ปากบางคอยจูบตามใบหน้าและซอกคอหอมอยู่ตลอด
“ก็เป็นพวกฟอร์มจัด ท่ามาก ขี้เก๊ก พี่ใหญ่...” อัษฎาดันหน้าคนถามแต่ไม่ยอมฟัง ส่วนมือก็คอยปัดมือที่พยายามล้วงตามเสื้อผ้าของตัวเอง “ถามก็ต้องฟังสิ” น้ำเสียงดุนิดๆ เรียกสายตาให้เงยขึ้นมามอง “เป็นคนนิสัยโคตรแย่ ชอบหาเรื่อง จอมเผด็จการ และเลว”
“เดี๋ยวๆ ไอ้คำหลังนี่พี่ว่ามันแรงเกินไปนะ” หน้าชามากสำหรับคำด่าเป็นชุด นี่เขาทำเรื่องแย่แบบนั้นเลยหรือ
“ไม่แรงสักหน่อย ก็ตอนที่พี่ใหญ่ได้อัดแล้วทำเป็นไม่สนใจ นิสัยแย่ เลวมาก” พอนึกถึงแล้วก็รู้สึกไม่ดี หากย้อนกลับไปได้ อัษฎาอยากจะต่อยหน้าเข้มนี่สักหมัด
“พี่ขอโทษ” คนรู้สึกผิดทำหน้าจ๋อย แขนที่รัดเอวขยับรัดแน่นยิ่งขึ้น “ตอนนั้นพี่สับสน ความรู้สึกมากมายมันผุดขึ้นมา อยากจะทักแต่ก็รู้สึกผิด มันอธิบายไม่ถูก” ท่าทางสับสนนั่นพอทำให้อัษฎายิ้มออกมาได้
“อัดรู้ พี่ใหญ่เป็นผู้ชายที่ไม่ได้ชอบผู้ชาย ความรู้สึกมันเลยแปลกๆ ใช่ไหมล่ะ”
“นิดหนึ่ง ตอนนี้พี่ก็ไม่ได้ชอบผู้ชาย” พอได้ยิน อัษฎาค่อยๆ หุบยิ้มลง “แต่รักต่างหาก” แรงหอมแก้มฟอดใหญ่คล้ายกับจะดูดเอาพวงแก้มให้หลุด
“พี่ใหญ่ท่ามากเกินไป เบื่อว่ะ” คนเบื่อแต่ปากมีแต่รอยยิ้ม
“ไม่ได้ท่ามากอย่างเดียว ท่ายากก็มี” ดวงตาคมมองพราวระยับ แขนแกร่งช้อนร่างผอมขึ้นแนบอก “เดี๋ยวพี่จะโชว์ท่ายากให้ดู”
“จะคอยดู ว่าจะมีท่ายากสักแค่ไหน”
สายลมเย็นยามเช้าพัดใบไม้ดอกไม้ไหวเอน หมอกสีขาวบดบังทัศนียภาพแต่กลับทำให้ดูสวยแปลกตา หากหมอกหนาค่อยๆ สลายเมื่อดวงตะวันโผล่พ้นขอบฟ้า ไร่ดอกดาวเรืองบานสะพรั่งเหลืองอร่ามดั่งทองไปทั่วผืน เจ้าของไร่เหม่อมองด้วยความรู้สึกสุขใจ
“พ่อครับ ผมทำความฝันของพ่อสำเร็จแล้วนะครับ” เสียงทุ้มเอ่ยพร้อมรอยยิ้ม ภาพตรงหน้าคือสิ่งที่เขาเคยได้ยินพ่อวาดฝันให้ฟังอยู่ตลอด และตอนนี้ มันเป็นแบบนั้นทุกอย่าง
ความหนาวเย็นได้หายไปเมื่อถูกความอุ่นของอ้อมกอดคนรักโอบจากด้านหลัง ใบหน้าขาวซบกับแผ่นหลังกว้าง ก่อนเจ้าของแผ่นหลังจะหันไปแล้วโอบกอดแทน
“ทำไมตื่นแล้วไม่ปลุกอัดล่ะ” แม้จะยังเช้าอยู่มากก็เถอะ
“พี่ไม่อยากปลุก เมื่อคืนกว่าอัดจะได้นอนก็เกือบเช้านี่นา” ว่าแล้วก็ก้มหอมแก้มขาวฟอดใหญ่ “ขอบใจนะ ที่อัดไม่ทิ้งพี่ตอนที่พี่ทำตัวแย่ๆ ตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอ”
“ก็ไม่อยากทนนักหรอก แต่จะทำยังไงได้ ก็รักเขาไปแล้วนี่นา”
“น่ารักอีกแล้ว”
“พี่ใหญ่เชื่อคำทำทายหรือเปล่า” เงยหน้าถามคนที่กอดเขาอยู่ “มีคนเคยทายว่าอัดจะเจอคนรักที่ไม่ต้องไขว่คว้าและเขาจะรักอัดจริงๆ”
“ของพี่ก็เช่นกัน เขาว่าพี่จะได้คู่ที่แปลก”
“แต่หมอดูเขาไม่ได้เจาะจงว่าเป็นพี่ใหญ่สักหน่อย”
“พี่เป็นพี่ ก็ต้องเป็นพี่สิ”
“อาจจะเป็นคุณเล็กก็ได้”
“เอ๊ะ ทำไมชอบเถียงนักนะ”
“พี่ใหญ่ก็ชอบเถียงเหมือนกันนั่นแหละ”
เมื่อดวงตาสองคู่สบกัน เสียงหัวเราะก็ดังขึ้นทันที ใหญ่กระชับร่างผอมแนบแน่น จากความรักครั้งก่อนจนมาถึงครั้งนี้ ไม่มีใครสำคัญมากกว่ากัน อดีตคือสิ่งที่เขายึดติดมันมาตลอดจนได้ทำร้ายความรัก ความรู้สึกของคนในอ้อมกอด ตอนนี้เขาจะดูแลความรักครั้งนี้เป็นอย่างดี
“แบบนี้พี่ต้องขอบคุณคำทำนายนั่นไหม”
“ทำไมล่ะ”
“ก็มันทำให้พี่ได้รักอัด” ใหญ่มองหน้าคนรักด้วยแววตาอบอุ่น ทั้งที่ตั้งแง่เรื่องการเดาของหมอดูมาตลอด ไม่เคยมีครั้งไหนที่จะเชื่อ จนเรื่องทุกอย่างกลับเกิดขึ้นจริงจนยากที่จะปฏิเสธ
“อัดว่า คำทำนายมันก็แค่สิ่งที่ชี้แนวทางให้เรา แต่ทุกอย่างมันขึ้นอยู่กับตัวเราทำเองทั้งนั้น” อัษฎายิ้มตอบคนรัก
“คำทำนายนั่น บอกว่าพี่ต้องรักอัด แล้วพี่ก็รักอัดจริงๆ รักมากด้วย”
“อัดก็รักพี่ใหญ่เหมือนกัน รักมากด้วย”
ไร่พิกุลจันทร์หอมได้กลับมามีชีวิตชีวาอีกครั้ง ทั้งเสียงหัวเราะและความสุข แม้จะใช้เวลานานกว่าจะมาถึงวันนี้ แต่เมื่อถึงปลายทางมันช่างคุ้มซะจริง
“หวานรับอรุณแต่เช้าเชียวนะครับ” เสียงเล็กดังจากด้านหลัง ประตูห้องที่เปิดออกมาไม่ได้มีแค่เจ้าของห้อง ยังมีคนรักของชายหนุ่มเดินตามออกมาด้วย ใบหน้าสวยยิ้มแย้มไร้ความทุกข์อย่างเช่นทุกครั้ง
“แกก็ไม่แพ้ฉันหรอกน่า” ใหญ่เอ่ย
“แน่นอนสิ ผมกับแคทมีแพลนจะปั้มลูกอีกสักโหล” คู่ที่เพิ่งกลับมารักกันดูหวานไม่ต่างจากอีกคู่ ใหญ่รีบขมวดคิ้วแล้วหันมาจ้องหน้าคนในอ้อมกอด
“งั้นเราไปปั้มลูกบ้างดีกว่า” ว่าแล้วก็ช้อนร่างผอมขึ้นแนบอก
“พี่ใหญ่จะบ้าหรือ ผมจะมีลูกได้ยังไงเล่า” ใบหน้าขาวแดงเถือก มือเรียวตบเข้าอกหนาเบาๆ
“ถึงไม่มีก็ปั้มได้ ไอ้เล็ก กินข้าวเลยไม่ต้องรอ ขอเวลาปั้มลูกแป๊บหนึ่ง” ว่าแล้วก็อุ้มร่างผอมเข้าห้องพร้อมเสียงปิดประตูดังสนั่น
“ร้อนแรงจริงๆ พี่ใหญ่ของผม” เล็กหัวเราะพี่ชายตัวเอง ก่อนจะทำตาโตแล้วมองอดีตภรรยาที่ตอนนี้กลายเป็นปัจจุบันอีกครั้ง “เราต้องรีบปั้มแข่งพี่ใหญ่แล้วเดี๋ยวไม่ทัน”
“บ้าน่า พูดอะไรไปเรื่อย ว๊าย”
ไม่ทันเสียแล้ว ประตูห้องสองบานปิดสนิท ด้านในมิมีใครล่วงรู้ว่าปั้มลูกกันไปถึงไหน แต่ที่แน่ๆ มื้อเช้าวันนี้ไม่มีใครออกมารอสักคน
“สงสัยยังไม่ตื่น” นมอิ่มพำพึมเบาๆ
“แต่เมื่อกี้ลูกเจี๊ยบได้ยินเสียงพี่อัดนะจ๊ะนม” เด็กสาวที่ช่วยยกถาดข้าวต้มมาว่า เพราะได้ยินเสียงอัษฎา เด็กสาวถึงขอขึ้นมาด้วย “หรือว่าลูกเจี๊ยบหูฝาด”
“ช่างเถอะ เราลงไปกินข้าวข้างล่างดีกว่า หากพวกเขาหิวก็คงออกมากินเองนั่นแหละ” นมอิ่มสรุปก่อนจะพาเด็กสาวลงจากเรือน
อีกไม่นาน เรือนไม้พิกุลจันทร์หลังนี้คงจะมีเด็กตัวน้อยวิ่งกันให้ขวักไขว่ ความสงบเงียบไร้ชีวิตชีวากำลังจะกลับมาสดชื่นอีกครั้ง ดั่งเช่นดอกไม้นับหลายร้อยไร่ที่แข่งกันชูช่อออกดอกสวยรับเช้าวันใหม่ในทุกๆ วัน
“พี่รักอัดนะครับ”
“อัดก็รักพี่ใหญ่”
----- THE END ----
จบแล้วค่า ลุงใหญ่จอมซึน จบแบบมึนๆ ฮ่าๆๆ
ต้องขอบพระคุณทุกๆ คนเลยที่เข้ามาอ่านและมอบกำลังใจที่แสนมีค่าให้ หากไม่มีทุกคน ลุงใหญ่คงไม่มาถึงตอนจบเช่นนี้
ขอบพระคุณมากๆ ค่า
ยังมีตอนพิเศษนะคะ อ้อยของลุงยังมีอีกหลายคันเลย
หากมีข้อติติง ทักท้วง มีคำผิด หรืออยากให้แก้ไข บอกได้ค่า จะนำไปปรับปรุงให้ดีกว่านี้ ทำภาษาให้ลื่นไหลกว่านี้
ด้วยรักและขอบคุณ
หัวข้อ: คำทำนาย ทายว่าต้องรัก > ตอนพิเศษ ความสุข < [P.21] // [02/10/60] (อ่าน 214651 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก