ตอนพิเศษ วันปีใหม่
บรรยากาศยามเช้าช่างคึกคัก บรรดานกกระจิบนกกระจอกต่างพากันออกรังเพื่อไปหาอาหาร ดังเช่นคนงานในไร่ที่พากันแบกเสียม แบกจอบไปทำงาน วันนี้ทุกคนดูมีความสุขกว่าทุกวัน เพราะพรุ่งนี้จะได้พักผ่อนเนื่องจากวันปีใหม่ ที่สำคัญ วันนี้เจ้าของไร่แสนใจดีจะมีงานเลี้ยง เหล่าคนงานเลยกระตือรือร้นอยากให้เลิกงานไวๆ ทั้งที่เพิ่งจะหกโมงเช้า
“อัดอยู่กับแม่แล้วก็คนอื่นๆ ที่นี่เถอะ” ร่างสูงสอดแขนเข้าเสื้อเชิ้ตที่ถูกถือไว้โดยอัษฎาและปล่อยให้ร่างผอมกลัดกระดุมเสื้อให้อย่างเช่นทุกเช้า
“ก็ได้ครับ” รับคำง่ายๆ เพราะงานที่ต้องเตรียมล้วนแล้วแต่เป็นงานหนัก ทั้งแบกหามข้าวของ ทั้งต้องจัดสถานที่อีก หากปล่อยให้สาวๆ ทำกันเองคงจะไม่ไหว “ตอนเที่ยงแม่ว่าจะทำขนมจีนน้ำเงี๊ยว พี่ใหญ่รีบกลับมานะ”
“ครับ พี่จะรีบกลับ” ใหญ่เชยคางแหลมขึ้นแล้วก้มหน้าลงไปจูบปากอวบเบาๆ “พี่ไปทำงานก่อนนะครับ”
แผ่นหลังกว้างที่แสนอบอุ่นเดินออกจากห้องไป อัษฎาก็รีบเข้าไปอาบน้ำแต่งตัวเพื่อจะลงไปช่วยงานในครัว วันนี้จะมีปาร์ตี้เลี้ยงฉลองทั้งไร่ กับข้าวคงต้องทำเยอะมากเป็นพิเศษ
และก็จริง งานในครัวช่างวุ่นวาย คนทำอะไรไม่เป็นดูเก้งก้างและเกะกะ แม้อัษฎาจะพยายามทำตัวให้เป็นประโยชน์ ช่วยหยิบนั่นหยิบนี่ แต่ก็มักจะไม่ทันใจแม่ครัวที่ผัดผักมือเป็นระวิง
“เอามะเขือส้มมาหื้อป้ากำ” (เอามะเขือเทศให้ป้าหน่อย) คำสั่งเป็นภาษาคำเมืองเล่นงานอัษฎาจนนิ่ง ในเมื่อเขาไม่รู้จักเลยได้แต่ยืนหันรีหันขวางไม่รู้จะหยิบอันไหน
“อันนี้จ้ะพี่อัด” ยังดีที่มีลูกเจี๊ยบอยู่ด้วย เลยถูกบ่นน้อยลง เพราะป้าแม่ครัวพูดแต่คำเมือง และเป็นคำที่ฟังยากมาก อัษฎาพยายามเรียนกับลูกเจี๊ยบแต่ก็ไม่ค่อยคืบหน้าเท่าที่ควร
“ปาเปิ้นออกไปจ้วยงานตางนอกไป ลูกเจี๊ยบ” (พาเขาออกไปช่วยงานด้านนอกไป ลูกเจี๊ยบ) ผู้ช่วยแม่ครัวอีกคนเอ่ยออกมา รู้สึกสงสารนิดๆ ที่คนไม่เคยทำครัวต้องมายืนนิ่งให้โดนด่า
“พาพี่เขาออกไปช่วยข้างนอกเถอะลูกเจี๊ยบ” นมอิ่มย้ำอีกรอบ ริมฝีปากได้รูปยิ้มน้อยๆ ส่งให้ลูกชาย แม้อัษฎาจะทำอาหารเป็นบ้าง แต่ก็มักทำแต่พวกอาหารฝรั่ง ส่วนนี่เป็นอาหารไทย แถมยังเป็นกับข้าวพื้นเมืองอีก ยากนักที่จะเรียนรู้ภายในไม่กี่เดือน
อัษฎาหน้าตูมเมื่อลูกเจี๊ยบพาออกมาด้านนอก เด็กสาวเอื้อมมือตบบ่าคนที่เปรียบเสมือนพี่ชายที่รักมาก
“พี่อัดอย่าคิดมากนะจ๊ะ ป้าแกก็ปากอย่างนั้นนั่นแหละ ส่วนใหญ่เขาก็ปล่อยให้บ่นไป เหนื่อยแกก็หยุดเอง ลูกเจี๊ยบนี่ฟังจนไร้ความรู้สึกไปแล้ว” คล้ายกับปลอบใจ และก็ทำให้รู้สึกดีขึ้นมานิดๆ อย่างตอนอยู่ในครัว อัษฎารู้สึกเหมือนตัวเองเป็นส่วนเกิน จะเดินออกก็ไม่ได้ จะเดินเข้าไปช่วยมากก็ไม่ดี เลยได้แต่ยืนนิ่ง แต่ก็มิวายถูกบ่น
พอออกมาด้านนอก คนงานผู้ชายส่วนหนึ่งเริ่มช่วยกันยกโต๊ะ เก้าอี้พลาสติกออกมาเรียงรายที่ลานกว้างข้างบ้านที่จะใช้เป็นสถานที่จัดงานเคาท์ดาวน์ค่ำคืนนี้ ร่างผอมรีบเดินไปช่วยจัดเก้าอี้ เช็ดโต๊ะบ้าง ทำนู้นทำนี่จนลืมเรื่องราวที่เกิดขึ้นก่อนหน้า ส่วนลูกเจี๊ยบเดินกลับเข้าไปในครัวตามเดิม
เสียงพูดคุยสนุกสนานเร่งให้เด็กสาวรีบมาหาอีกรอบ อัษฎากำลังนั่งหัวเราะให้กับเรื่องราวตลกของคนงานที่เพิ่งฝันว่าถูกงูไล่ฉกที่คิดว่าจะเจอเนื้อคู่ ที่ไหนได้ เช้ามากลับเจองูไล่ฉกจริงๆ เหตุการณ์ชวนขนลุกแต่เจ้าของเรื่องกลับทำให้เป็นเรื่องขบขัน
“ลูกเจี๊ยบก็เคยฝันว่าได้จับอึด้วย” เด็กสาวรีบเล่าเรื่องความฝันตัวเอง ทุกคนต่างรอฟังอย่างตั้งใจ
“เขาว่า ฝันจับอึจะได้เงินได้ทองนี่หว่า” คนงานที่รู้จักเด็กสาวเอ่ยขึ้นมา
“มันก็น่าจะเป็นอย่างนั้นแหละจ้ะลุงกร แต่แม่กลับปลุกลูกเจี๊ยบให้ตื่นมาซะก่อนเลยไม่รู้ว่าจับอึไปไหน” ใบหน้าหวานบึ้งตึงนิดๆ “แม่บอกว่า ลูกเจี๊ยบอึใส่ที่นอน เลยต้องรีบลุกไปล้างตอนนั้นเลย แต่ลูกเจี๊ยบไม่ได้อึนะ”
“สกปรกจริงเอ็งนี่” มีทั้งเสียงหัวเราะและใบหน้าแขยง
“ปวดขี้ก็เลยฝัน พอฝันว่าได้ขี้เอ็งก็เลยปล่อยใช่ไหมวะ”
“ลุงมีก็ ลูกเจี๊ยบไม่ได้รู้สึกปวดเลยนะ”
อัษฎาหัวเราะให้กับใบหน้าง้ำงอของเด็กสาว ที่จริงเขาก็เคยฝัน แต่ก็ตื่นเข้าห้องน้ำทุกครั้ง ไม่เคยปล่อยเรี่ยราดออกมา ไม่ว่าจะปวดหนักหรือเบา
“หัวเราะอะไรกัน” เสียงทุ้มดังจากทางด้านหลัง คนงานแทบแตกฮือเมื่อเจ้าของไร่เดินหน้านิ่งเข้ามา ใหญ่เลิกคิ้วนิดๆ เมื่อคนงานที่นั่งล้อมวงคุยลุกหนีไปจัดนั่นจัดนี่ จะมีก็แต่คนรักของตัวเองที่มองหน้าแล้วหัวเราะ “หัวเราะอะไร”
“ก็พวกเขากลัวพี่ใหญ่น่ะสิ” อัษฎาพูดไปขำไป มีลูกเจี๊ยบนั่งหัวเราะเป็นเพื่อนอยู่ข้างๆ “ยังไม่เที่ยงเลยนี่ ทำไมรีบมาล่ะ” ยังเหลืออีกหลายสิบนาที
“พี่สัญญาเอาไว้นี่ว่าจะรีบกลับมา” หยอดไปให้คนร่างผอมเขิน ความหวานพาให้คนนอกอย่างลูกเจี๊ยบรู้สึกเลี่ยนจนต้องขอตัวไปในครัว อัษฎารีบตีต้นแขนแกร่งด้วยความกระดากอาย “ตีพี่ทำไมนี่”
“ชอบพูดเลี่ยนอยู่เรื่อง ลูกเจี๊ยบหนีไปอ้วกแน่” แสร้งทำดุ แท้ที่จริงเขินจนหน้าแดง ใหญ่มองใบหน้าขาวที่ขึ้นสีระเรื่อแล้วอยากจับมาฟัด ติดตรงที่พวกเขายังยืนอยู่ในที่โล่งแจ้ง อีกทั้งยังมีคนงานเดินกันให้ขวักไขว่ คงไม่เหมาะหากจะชื่นใจคนรักของตัวเองให้คนอื่นดู
“ก็พูดกับอัดคนเดียวนั่นแหละ” แม้ไม่ได้หอมแก้ม แต่แค่ได้ลูบก็ยังดี มือกร้านลูบแก้มเนียนเบาๆ “แล้วนี่ ทำงานหนักหรือเปล่า พี่ว่า อัดน่าจะนั่งดูอยู่เฉยๆ นะ”
“อัดไม่ได้พิการเป็นง่อยสักหน่อย ช่วยกันจะได้เสร็จไวๆ” ใหญ่พยักหน้าลงช้าๆ แม้จะไม่ค่อยเห็นด้วยที่ปล่อยให้อัษฎายกนั่นหามนี่ แต่ก็ขัดไม่ได้ ในเมื่อเคยสัญญาว่าจะให้อัดตัดสินใจเองโดยที่เขาจะยุ่งได้แค่บางเรื่อง
“ปีใหม่นี้ อัดอยากได้อะไรหรือเปล่า เพราะพี่คงพาไปเที่ยวไม่ได้” ทั้งที่ในใจอยากจะพาคนรักตระเวนเที่ยวให้ฉ่ำปอดแบบคู่รักอื่นๆ แต่ติดตรงงานที่มีเข้ามาอยู่ตลอด เลยทำให้ออกไปหลายวันไม่ได้
“ไม่อยากได้อะไรหรอก แค่อยู่กับพี่ใหญ่ก็เป็นของขวัญของอัดแล้ว” ไม่ได้พูดเอาใจ แต่ออกมาจากใจจริงๆ ใหญ่เขินจนหูแดงเมื่อได้ยิน ใบหน้าเข้มเก๊กขรึมแม้ปากจะอยากยิ้มกว้างก็เถอะ “ทำเป็นเก๊ก” อดแขวะไม่ได้ ใหญ่เลยยื่นมือขยี้ผมคนล้อจนยุ่งเหยิง
“ไม่ต้องล้อเลย” ใหญ่หัวเราะ มือโอบเอวร่างผอมไปเข้าคิวตักขนมจีนที่เพิ่งถูกยกมาวางบนโต๊ะ บรรดาคนงานต่างแหวกทางให้เจ้าของไร่เริ่มก่อน แม้ใหญ่จะให้ทุกคนตัก แต่ก็ไม่มีใครกล้า
ขนมจีนน้ำเงี๊ยวหม้อโตหมดเกลี้ยง คนงานจำนวนมากต่างอิ่มหนำกับมื้อเที่ยงแสนอร่อย จะมีก็แต่เจ้าของไร่ที่ยังจัดการของตัวเองไม่หมดสักที เพราะมัวแต่ดูแลอัษฎา ลุกไปตักนั่นตักนี่จนแทบไม่ได้กิน
“จะหมดไหมนี่” เมื่อเห็นจานตัวเองแล้วก็ขำออกมา เส้นขนมจีนพองจนขยายเต็มเพราะดูดน้ำเงี๊ยวจนแห้ง
“สมน้ำหน้า อยากเอาใจเมียดีนัก” เล็กหยอกพี่ชายก่อนจะหลบถั่วงอกที่พุ่งเข้ามาหาจากน้ำมือพี่ชายตัวเอง “ไม่โดนหรอก”
“เล่นกันเป็นเด็กไปได้ รีบๆ กิน” คุณพิกุลต้องปรามลูกชาย นี่ขนาดว่าโตขนาดนี้ยังเล่นเป็นเด็ก ใหญ่ชี้หน้าน้องชายตัวเองแล้วรีบตักขนมจีนใส่ปากคำใหญ่ “เอาๆ กินมูมมาม”
“ต้องรีบกินครับ เดี๋ยวอัดมา พี่ใหญ่จะกินมูมมามไม่ได้” พูดอีกรอบ คราวนี้เล็กถูกน้ำแข็งก้อนโตปาใส่หัวเต็มๆ และไม่มีใครสงสารในเมื่อปากดีเอง
ส่วนอัษฎาที่เดินนำจานไปใส่กะละมังกลับมาเห็นเล็กลูบหน้าผากตัวเองป้อยๆ ก็นึกสงสัย แต่ก็ไม่ได้ถามอะไร เมื่อนั่งลง มือขาวยื่นเขี่ยดอกงิ้วออกจากจานให้ ใหญ่ยิ้มแป้นจนคนรอบโต๊ะอดหมั่นไส้ไม่ได้
“อย่าเอาใจพี่ใหญ่ให้มาก เดี๋ยวได้ใจ” เล็กยังปากดี แต่คราวนี้หลบก้อนน้ำแข็งได้ทัน
เมื่อมื้อเที่ยงแสนอร่อยเสร็จสิ้น ทุกคนต่างก็แยกย้ายไปทำงาน ยกเว้นเจ้าของไร่ที่อ้อยอิ่งไม่อยากไปเลยแกล้งขึ้นเรือนไปนอนเหยียดยาวบนเก้าอี้นวม รอเวลาคนงานกับน้องชายลงไร่ไปถึงได้ลุกขึ้นมานั่ง
“คุณใหญ่หนีงานหรือคะ” นมอิ่มขำท่าทางของลูกเขย
“ไม่ได้หนีครับ” ข้ออ้างแต่ช่างฟังไม่ขึ้น “แล้วอัดละครับ”
“อยู่ข้างล่างค่ะ คุณใหญ่มีอะไรหรือเปล่า...”
“อย่าเรียกผมว่าคุณสิครับ ผมว่าจะพูดหลายรอบแล้ว”
“อ่าว แล้วจะให้เรียกว่าอะไรหรือคะ”
“เรียกใหญ่เฉยๆ ดีกว่าครับ เพราะแม่คือแม่ของอัด อีกอย่างแม่ก็เลี้ยงผมมาตั้งแต่เกิด เป็นแม่สองชั้นซ้อนเลยนะครับ” พยายามพูดติดตลกเพื่อไม่ให้หญิงสูงวัยน้ำตาไหล “ขอบคุณนะครับ ที่เลี้ยงผมแล้วก็สร้างอัดมาให้ผม”
“ค่ะ เพราะคุณ...เอ่อ เพราะลูกเป็นคนดี ตาอัดแกต่างหากที่โชคดี” นมอิ่มยิ้ม มือยกเช็ดน้ำตาที่อาบแก้ม
“เราโชคดีทั้งสองคน วินๆ ครับ”
“ชอบพูดแกล้งคนแก่อยู่เรื่อย”
ภาพรอยยิ้มและน้ำตาแห่งความยินดีจุดรอยยิ้มของคนที่เพิ่งเดินขึ้นมาให้ฉายกว้าง อัษฎากอดร่างของคุณพิกุลที่เดินขึ้นมาพร้อมกัน ศีรษะทุยเอนพิงไหล่อุ่น จะปีใหม่แล้ว อะไรๆ ก็ดูจะเข้ารูปเข้าลอยลงตัวไปซะหมด นี่แหละคือความสุขที่ต้องการ
เมื่อใหญ่ไม่ลงไร่ เลยถูกอัษฎาใช้ให้ช่วยจัดโต๊ะเตรียมของแทน แม้จะบ่นแต่มือก็ทำตามทุกอย่าง ขนาดคนงานที่ช่วยยังแอบเกรงใจ พยายามแย่งงานของใหญ่ทุกอย่างแต่ถูกอัษฎาร้องขัดเลยต้องปล่อยให้ใหญ่ทำเอง กว่าการจัดการทุกอย่างจะเสร็จก็เกือบค่ำ คนงานเริ่มทยอยออกจากไร่เพื่ออาบน้ำแต่งตัวเตรียมมางานฉลองปีใหม่ ใหญ่ดึงอัษฎาไปอาบน้ำพร้อมกันด้วยข้ออ้างประหยัดน้ำ แต่หลายคนรู้ดีว่าอยากจะอ้อนคนรักมากกว่า
ยามค่ำคืน ดนตรีที่เปิดแม้ไม่กระหึ่ม แต่ก็สนุกสนาน บรรดาคนงานต่างพากันจัดการกับข้าวแสนอร่อยคลอเคล้าเสียงเพลงที่คนงานผลัดกันขึ้นไปร้องคนละเพลงสองเพลง บางคนก็ร้องเพราะ บางคนก็ถูกโห่ไล่ลงสร้างเสียงหัวเราะให้กับคนในงาน
“ผมว่า เราควรจะให้คุณใหญ่มาร้องเพลงให้พวกเราฟังสักเพลง ปรบมือหน่อยครับ” คนงานไร่องุ่นที่ร้องเพลงคนสุดท้ายเอ่ยเรียกเจ้าของไร่หนุ่มให้ออกมา แม้ใหญ่จะส่ายหน้า แต่ถูกอัษฎาดันออกไป หน้าคมจ้องคนข้างกายก่อนจะยอมเดินออกไป
“ท่ามากซะจริง” เสียงคุณพิกุลลอยเข้ามาหลังจากลูกชายคนโตลุกออกไปแล้ว
ใหญ่นั่งอยู่บนเก้าอี้ไม้ ดวงตาคมจ้องมองหน้าจอเพื่อเลือกเพลงที่จะร้อง ผ่านไปหลายสิบเพลงแต่ก็ไม่ถูกใจสักที จนเล็กต้องเร่ง นั่นยิ่งสร้างเสียงหัวเราะ
“พี่ใหญ่รีบๆ เลือก ทุกคนรอจวนจะหลับแล้ว”
“มาร้องเองเลยมา” ใหญ่พูดออกไมโคโฟน ก่อนจะเลือกเพลงรักหวานๆ พอดนตรีคาราโอเกะคลอขึ้นมา บรรดาผู้คนที่อยู่ร่วมงานต่างปรบมือกันดังสนั่น “ขอออกตัวก่อน ว่าผมไม่ได้เสียงเพราะ แต่อยากจะร้องเพลงนี้ให้กับคนๆ หนึ่ง” แม้ไม่พูดออกมา แต่แววตากลับพูดแทน ใหญ่จ้องมองมายังโต๊ะที่เขาเพิ่งลุกออกมา
“ร้องให้เมียผมหรือ” เล็กเอ่ยแซวเลยถูกด่าออกไมโครโฟนอีกรอบ
“เพลงนี้ ผมตั้งใจร้องให้แทนของขวัญ” นัยน์ตาสีน้ำตาลเข้มสั่นไหวยามจ้องมองดวงหน้าขาวที่ยิ้มหวานส่งกำลังใจมาให้อยู่ตลอด
“ฉันไม่ใช่ผู้วิเศษ ที่จะเสกปราสาทงามให้เธอ ไม่มีฤทธิ์เดช ไม่มีราชรถเลิศเลอ แต่ฉันมีใจพิเศษ จะพาเธอผ่านคืนนี้ไป ฉันเป็นเพียงผู้ชาย คนนี้ที่มีใจมั่นรักเธอ” น้ำเสียงทุ้มนุ่มน่าฟังขับกล่อมให้บรรยากาศดูเป็นสีชมพู อัษฎานั่งมองด้วยความขวยเขินจนจบเพลง เสียงปรบมือดังเกรียวกราวไปทั่วบริเวณพร้อมเสียงโห่ร้องหยอกล้อคู่รักแสนหวาน
“คุณใหญ่ทำให้คนไร้คู่เฮิร์ทนะครับ” บรรดาหนุ่มสาวไร้คู่ต่างพากันเห็นด้วย แต่เจ้าของไร่ทำแค่เพียงยักไหล่ไม่สนใจ ใบหน้าคมลอยไปมาคล้ายเยาะเย้ยพวกไร้คู่
“ดูทำหน้าเข้า ตอนนั้นอัดน่าจะทิ้งพี่ใหญ่ไม่ต้องกลับมาอีกก็ดี” เล็กพูดจบก็ต้องวิ่งหนีขาท่อนใหญ่ของพี่ชายที่พุ่งเข้าหา
“ปากดีนะแก กินเท้าหน่อยเป็นไร” ใหญ่วิ่งไล่เตะน้องชายจนรอบบริเวณก่อนเหนื่อยหอบก็พากันหยุดในที่สุด “หนอย” แต่ก็มิวายถูกเขกศีรษะคนน้องชายร้องโอดโอย
ภายในงานกลับมาคึกคักอีกรอบ คราวนี้บรรดาคนงานสาวๆ ทยอยออกมาร้องเพลงลูกทุ่งทั้งเต้น ทั้งโยกทำเอาเหนื่อยกันไปตามๆ กัน ก่อนความสนุกจะเพิ่มมากขึ้นเมื่อจะเริ่มจับของขวัญที่เจ้าของไร่เป็นคนจัดสรรมาให้ ตั้งแต่ของเล็กๆ ไปจนถึงของรางวัลใหญ่อย่างทองคำแท่งหนักสองสลึงที่ได้จากเล็กและใหญ่คนละแท่ง
เสียงเฮดังตลอดเมื่อคนแล้วคนเล่าออกมาจับฉลาก ทุกคนต่างหวังรางวัลชิ้นใหญ่ที่ยังไม่ออก อัษฎานั่งหัวเราะเมื่อลูกเจี๊ยบจับได้ชิ้นใหญ่เป็นคนแรก เสียงดีใจฝั่งพ่อและแม่ของเด็กสาวและเสียงเสียดายของบรรดาคนอื่นๆ ดังเซ็งแซ่
“ยังเหลืออีกแท่งนี่นา แท่งนี้ลูกเจี๊ยบขอ” เด็กสาวรับจากมือเล็กแล้วยิ้มกว้าง ทองแท่งนี้สามารถเป็นทุนการศึกษาของเด็กสาวได้ เหมาะแล้วที่ลูกเจี๊ยบจะได้ไป
ของขวัญเริ่มลดลงเรื่อยๆ จนทองแท่งสุดท้ายออก คนที่จับได้คืออัษฎา แม้เจ้าตัวจะดีใจแต่ก็ขอจับใหม่เพราะเจ้าของทองตั้งใจนำมาให้ลูกน้องที่เขารัก พอได้ยินว่าขอจับใหม่ บรรดาคนที่ยังไม่ได้จับก็เฮลั่นอีกรอบ
“เมียพี่นี่น่ารักจริงๆ” ใหญ่ยื่นหน้ามากระซิบ มือก็ปรบให้กับคนที่ได้ของขวัญชิ้นอื่นๆ
“เพราะอัดอยากได้สิบบาทมากกว่า” อัษฎากระซิบตอบ ใหญ่ทำตาโตทันที “ล้อเล่นนา”
“ถ้าอัดอยากได้ มากกว่าสิบบาทพี่ก็ให้ได้นะ” ที่ทำตาโตเพราะไม่คิดว่าอัษฎาจะอยากได้อะไร รู้แบบนี้ตอนไปซื้อทองน่าจะซื้อติดมือมาอีกสักแท่ง
“ไม่เอาหรอก แพง” อันที่จริงซื้อทรัพย์สินไว้ก็ดีหลายอย่าง แต่หากต้องให้คนอื่นซื้อให้มันก็ดูไม่ดีเท่าไหร่ “ไว้อัดเก็บเงินซื้อเอง”
“แต่อัดไม่มีเงินเดือนนี่”
“ก็จริง”
อยากจะหัวเราะคนรัก แต่ก็ไม่กล้า แม้อัษฎาจะช่วยงานในไร่แต่ก็ไม่ได้เงินเดือนเนื่องจากเป็นภรรยาของเจ้าของไร่ หากอยากใช้เงินก็ขอใหญ่ได้เลย หรือเขาจะคิดผิด
“อัดอยากได้เงินเดือนไหมล่ะ พี่จะจ่ายให้”
อัษฎาเหล่ตามองคนที่จะจ่ายเงินค่าจ้าง “พี่ใหญ่จะให้อัดเท่าไหร่”
“อืม สักห้าหมื่นต่อเดือนดีไหม”
“ต้องทำงานเช้ายันดึกไหม พี่ใหญ่ก็”
เงินเดือนคนงานภายในไร่อย่างมากสุดก็อยู่ที่สามหมื่นนิดๆ แต่นี่อัษฎาไม่ได้ทำงานหนักอะไรเลยจะได้เงินห้าหมื่นได้อย่างไร มันไม่ใช่เรื่องสักนิด ดีไม่ดีจะถูกนินทาว่าทำงานไม่คุ้มกับเงินค่าจ้าง
“งานกลางวันไม่หนักหรอก มันมาหนักตอนดึกนี่สิ” พูดไปขยิบตาไป
“คิดอยู่อย่างเดียวนี่เนอะคนแก่”
งานเคาท์ดาวน์ปีนี้คึกคักกว่าปีที่ผ่านๆ มา อาจเพราะมีคุณนายคนใหม่ทำให้เจ้าของไร่อย่างใหญ่ใจดีมากกว่าปกติ หากเป็นปีที่ผ่านมาทำแค่จัดงานเลี้ยงเงียบๆ แล้วก็แยกย้ายก่อนเที่ยงคืนด้วยซ้ำ ดังนั้นปีนี้ทุกคนจึงดูสนุกสนานแม้จะไร้แอลกอฮอล์ก็ตาม
“ลูกเจี๊ยบอยากฟังพี่อัดร้องเพลงบ้าง” เสียงใสดังขึ้นมาระหว่างเลือกหานักร้องคนต่อไป อัษฎาโบกมือปฏิเสธแต่กลับถูกมือเล็กลากออกไปหน้าเวทีแทน “ปรบมือค่า อย่าแพ้คุณใหญ่นะพี่อัด” เด็กสาวกระซิบบอกข้างหู
ตอนนี้สายตาทุกคู่ต่างก็จ้องมองคนที่นั่งบนเวที โดยเฉพาะเจ้าของไร่ที่นั่งจ้องไม่ยอมกระพริบตา อยากรู้จริงว่าคนรักจะร้องเพลงอะไร และจะร้องให้เขาหรือเปล่า
ดวงตากลมจ้องมองหน้าจอแอลอีดีเพื่อหารายชื่อเพลง และบังเอิญเหลือบไปเห็นกีต้าร์โปร่งวางอยู่ ร่างผอมลุกจากเก้าอี้ไปหยิบมาแล้วจัดสายให้พอดี ทุกคนล้วนแต่จ้องมองอย่างแปลกใจที่อัษฎาไม่ยอมร้องกับคาราโอเกะแต่จะเล่นกีต้าร์เอาเอง
“ออกตัวก่อนนะครับ เสียงผมอาจจะไม่เพราะ ฝีมือกีต้าร์ก็มีนิดหน่อย หากผิดพลาดก็ขออภัยด้วยนะครับ” เกริ่นก่อนจะเริ่มเล่นเพลงที่เป็นเพลงโปรด เพียงแค่อินโทรลนิดๆ ก็เรียกเสียงปรบมือไปทั่วสารทิศ แต่ที่ปรบมือดังสุดคงจะเป็นใหญ่ถึงกับลุกขึ้นยืน
“วู้วๆ” ปรบมือไม่พอยังส่งเสียงโห่ร้อง
“อวดเมียเว้ยเฮ้ย” เล็กอดที่จะแขวะไม่ได้ แต่ก็ถูกแคทตีแขนเมื่อปากดีเกิน “เข้าข้างพี่ใหญ่ตลอด” งอนพอประมาณให้รู้ว่าเคือง
“ทำตัวเป็นเด็กไม่รู้จักโต” แคทว่าสามีตัวเอง แต่พออัษฎาเริ่มร้องต่างก็เงียบไป
“ในคืนที่ฟ้านั้นเต็มไปด้วยแสงไฟ เราโอบกอดกันและมองไปบนฟ้าไกล สุดหัวใจ สุดสายตา มีแต่เรา ดวงจันทร์ล่องลอยและมอบความรักให้กัน ขอบคุณวันนี้ที่คอยดูรักฉันจากหัวใจ จากนี้ไปมีแต่เธอ” น้ำเสียงไพเราะขัดกับที่บอกว่าร้องไม่ดี ดวงตากลมโตนัยน์ตากว้างน่าช่างหลงใหล ตอนนี้อัษฎาดูมีเสน่ห์มาก หากบอกว่าเป็นนักร้องต้องมีคนเชื่ออย่างแน่นอน
“จะมีเพียงเธอ รักเพียงแต่เธอ โอบกอดเธอด้วยรัก รักที่ห่วงใย ใจฉันให้เธอ มันเป็นของเธอรู้ไหม ทุกคำมันกลั่นออกมาจากหัวใจ เราจะลอยข้ามฟ้า ท่ามกลางหมู่ดาว จะไม่มีความเหงาเข้ามากล่ำกลาย เพลงนี้เพื่อเธอ มันเป็นของเธอรู้ไหม สัญญาจะดูแลเธอจากนี้ ตลอดไป” คำสุดท้ายอัษฎามองตาหวานมายังคนรัก ที่ตอนนี้เคลิบเคลิ้มจนยิ้มเหมือนเป็นคนบ้า
อยากจะลากเข้าห้องเดี๋ยวนี้ ใหญ่ขมวดคิ้วสลับกับยิ้มแย้ม ความคิดตีรวนจนวุ่นไปหมด ความมีเสน่ห์ที่มีมายังน้อยไปเมื่อเทียบกับวันนี้ วันที่มีแสงไฟส่องแต่ยังเจิดจ้าไม่เท่า ใหญ่แทบอยากจะเร่งให้คนรักร้องเพลงจบโดยเร็ว หากยังปล่อยให้ร้องไปเรื่อยๆ แบบนี้ มีหวังต่อมหึงโหดได้ทำงานเป็นแน่ ในเมื่อทุกสายตาจ้องมองไปยังคนของเขา...หวงมาก หวงจนไม่อยากให้ใครมอง หากทำได้จะเข้าไปกระชากเข้าห้องลงกลอนอย่างแน่นหนา
เสียงอันไพเราะจบลง อัษฎาวางกีต้าร์ไว้ที่เดิม ขายังไม่ทันได้ก้าวลงจากเวทีกลับมีมือกร้านฉุดดึงให้รีบลงมา เสียงร้องโห่ล้อดังไปทั่ว คนไปดึงไม่สนใจขอเพียงแค่ให้อัษฎากลับมาที่โต๊ะให้ไวที่สุดเท่านั้นพอ
“อะไรเนี่ยพี่ใหญ่” คนถูกดึงถามอย่างมึนงง
“ต่อไปไม่ต้องร้องแล้วนะ” ไม่มีคำตอบแต่กลายเป็นคำสั่ง ใหญ่ทำหน้าเข้มบอก “ไม่ขำด้วย”
“ต่อมหึงกำเริบหรือครับเนี่ย” อัษฎาหัวเราะร่วนก่อนจะนั่งลงข้างๆ คนหน้าบึ้ง แต่พอเอาใจนิดๆ หน่อยๆ หน้าบูดก็กลับมามีรอยยิ้มตามเดิม ไม่อย่างนั้นงานที่เหลืออาจจะกร่อยได้
เข็มนาฬิกาเริ่มใกล้เวลาที่รอคอย ทุกคนต่างลุ้นที่จะได้นับเลขถอยหลังเข้าสู่วันใหม่ของปีใหม่ เสียงนาฬิกาโบราณที่ถูกนำมาวางไว้ส่งเสียงต๊อกแต๊กแทนการเดินของเข็มวินาทียิ่งเพิ่มความตื่นเต้น อัษฎาบีบมือใหญ่ไว้แน่น ปีนี้เป็นปีแรกที่จะได้เคาท์ดาวน์กับคนรัก เพราะทุกปีของเขามักจะได้นับถอยหลังภายในงานสิ้นปีของคนอื่นเสมอ มันทำให้รู้สึกใจเต้นกว่าทุกที
ฝ่ามือที่บีบกันแน่นแม้จะมีเหงื่อออกแต่ทั้งสองก็มิยอมปล่อย ใหญ่ก้มมองเจ้าของมือที่บีบอยู่ ดวงตากลมจ้องมองมาเป็นประกายสวย
“ตื่นเต้นหรือ” ใหญ่ถาม ริมฝีปากบางติดรอยยิ้มสวย
“มาก” คนตื่นเต้นแสดงอาการให้เห็นจนได้เสียงหัวเราะ “ปีนี้เป็นปีแรกหลังจากเรียนจบที่ได้เคาท์ดาวน์”
“แล้วปีก่อนๆ ล่ะ”
“ทำงานยันเช้าเลย ไม่มีเวลามาบอกปีใหม่ใครเลย”
“ปีนี้ก็บอกพี่ไง”
เสียงพูดคุยต้องหยุดลงเมื่อเริ่มนับเลขถอยหลังจากสิบ เก้า แปด เจ็ด หก ห้า สี่ สาม สอง
“หนึ่ง”
“สวัสดีวันปีใหม่”
เสียงนับเลขหนึ่งดังกระหึ่มพร้อมๆ กับเสียงจุดพลุฉลองดังไปทั่วบริเวณ ใหญ่ตะโกนบอกปีใหม่กับทุกๆ คนก่อนวกกลับมากระซิบข้างใบหูคนรักเบาๆ
“สวัสดีปีใหม่ครับ”
“สวัสดีปีใหม่ครับพี่ใหญ่”
คล้ายกับที่ตรงนั้นไม่มีผู้คน มีแต่เสียงพลุและแสงไฟ ใหญ่โน้มหน้าจุ๊บปากอวบเบาๆ ปีใหม่นี้เขาช่างมีความสุขที่สุด ไม่สนเสียงโห่หยอกล้อของน้องชายหรือคนงานคนอื่นๆ ตอนนี้ที่สนใจมีเพียงคนรักที่ยืนอยู่ตรงหน้าเท่านั้น
“ไปฮันนีมูนกันไหม” เอ่ยชวนแผ่วเบา ฝ่ายตรงข้ามยิ้มกว้างรีบพยักหน้าตอบรับ คนชวนใจพองโตก้มจูบปากอวบอีกรอบ คราวนี้เป็นจูบที่ดูดดื่มท่ามกลางเสียงและแสงพลุที่ยังคงสว่างไปทั่วผืนฟ้า “เข้าห้องกัน”
“คนแก่คิดแต่เรื่องนี้นะ” อัษฎายิ้มเขิน ก่อนวาดแขนโอบเอวร่างกำยำไว้แน่น ปีใหม่นี้เขาพร้อมที่จะก้าวเดินโดยไม่กลัวอุปสรรคอะไรอีก ขอแค่มีคนที่เขารัก และรักเขา แค่นั้นก็เพียงพอ “อัดรักพี่ใหญ่นะ” เขย่งหอมแก้มสากฟอดใหญ่
“ก็ทำแบบนี้จะไม่ให้คิดแต่เรื่องหื่นๆ ได้ยังไง” ใหญ่หัวเราะลั่น วันนี้รู้สึกรักอัษฎามาก และพรุ่งนี้คงจะมากขึ้น มะรืนก็คงมากขึ้นกว่านี้อีก “แค่นี้พี่ก็รักจนไม่รู้จะรักยังไงไหวแล้ว เข้าห้องกันเถอะ”
“ยังไม่มีใครกลับเลยนะ เราจะกลับเข้าห้องได้ยังไง”
“แม่เรากลับไปแล้วนะ เราก็กลับได้”
“พี่ใหญ่ เฮ้ย เดี๋ยวๆ”
คำว่าเดี๋ยวไม่เข้าโสตประสาทสักนิด ใหญ่รวบร่างผอมขึ้นพาดบ่าแล้วรีบเร่งกลับขึ้นเรือน ปล่อยให้บรรดาคนงานสนุกสนานกับการเฉลิมฉลองเทศกาลปีใหม่ต่อไป ส่วนเขาตอนนี้ขอไปจัดการคนรักที่ทำตัวน่ารักมาทั้งวันให้หายคิดถึงก่อน
อะ อะ อะ ไม่มีอะไรเกิดขึ้น เมื่อตอนนี้ดึกมากเกินไป อีกทั้งฮัษฏายังเหนื่อยกับการจัดงาน พอหัวถึงหมอนปุ๊บกลับนอนหลับไปซะอย่างนั้น ใหญ่ถึงกับขมวดคิ้วแต่ยังไงเสีย รอวันอื่นก็ได้ อีกทั้งยังต้องไปฮันนีมูนอีก พอคิดก็รู้สึกดีแล้ว มือกร้านเอื้อมปิดไฟจนทั้งห้องตกอยู่ในความมืด ใหญ่โน้มหน้าลงจุ๊บหน้าผากมนเบาๆ
“สวัสดีวันปีใหม่ครับ...ที่รักของผม”
...ง
HAPPY NEW YEAR 2017
ขอให้ทุกท่านจงมีแต่ความสุข มีสุขภาพแข็งแรง ร่ำรวยด้วยทรัพย์เงินทอง และสติปัญญา ไร้ปัญหาใดๆ ตลอดปีระกาค่า
หัวข้อ: คำทำนาย ทายว่าต้องรัก > ตอนพิเศษ ความสุข < [P.21] // [02/10/60] (อ่าน 214958 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก