หัวข้อ: • แฟนวิศวะ • 290519#sp - Never have I ever p.57

[Pupay]

ชอบค่ะ ปักธงน้องเลหน้ามนคนสวย
พ่อคือหวง คือรักมาก แต่ไม่รู้ตัวทั้งคู่เลยอะ
แบบนี้ดราม่าตอนมีตัวกระตุ้นแน่ๆ

ขอบคุณค่า 

[kamontipsaii]

ดูท่าพี่ฮิมนี่จะซึน พวกที่ชอบบอกตัวเองว่ารักแบบพี่น้อง
รู้ใจตัวเองเมื่อไหร่ เราคงงง  555555
เรื่องนี้อ่านเท่าไหร่ก็ไม่พออ่ะ

[mypink801]

อยากให้รักกันแล้ววว ยังไม่รักกันยังขนาดนี้ งือๆๆ
น้องเลคนฮอตต 

[J029]

รู้สึกสงสารซัน

[Abbeynggn]

อยากอ่านต่อแล้วววว

[:mdred]

#5

 

               
ผมว่าตึกคณะวิศวกรรมศาสตร์ชั้นปีที่สี่ด้านนอกมันหรูแล้วนะ พอ (แอบ) เข้ามาด้านในตึกถึงได้รู้ว่ามันไม่ใช่แค่หรูแต่มันเป็นโคตรหรูเลยต่างหาก! ไม่ถึงขั้นขนาดฝังเพชรหรือพื้นปูพรมแดงตลอดทางเดิน แค่มันดูดี มีระดับ เห็นแล้วน่าเรียน ดูไซโฮแบบเรียบ ๆ มีสไตล์ไม่ได้ถึงขั้นเว่อร์วัง แต่เทียบกับปีหนึ่งสองสามแล้วต้องถอนหายใจ มันอนาถชนิดที่ว่าตะไคร่น้ำใกล้จะขึ้นตึกอยู่แล้ว

               
พอผมเดินขึ้นบันไดมาที่ชั้นสองของตึก ก็ยังไม่เข้าใจอยู่ดีว่าพี่วินจะห้ามทำไมในเมื่อตึกก็ออกจะเงียบ รุ่นพี่ปีสี่หลายคนเขาก็คงออกไปแจกลายเซ็นเหมือนกัน แถมเดินอยู่นี้ก็เย็นสบายเพราะทางเดินตึกนี้ติดแอร์ (จะหรูไปไหน) แต่เอาเถอะพี่เขาปีสุดท้ายแล้วให้ได้อยู่แบบสบายบ้างก็ดี

               
ทันใดนั้นเอง…

           
‘แจกลายเซ็นเสร็จแล้วเหรอวะ’

           
ขวับ

               
หลบ!

               
ผมเบี่ยงตัวเข้าห้อง ๆ หนึ่งที่เปิดประตูทิ้งไว้ทันทีที่ได้ยินเสียง ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าหลบทำไม ก่อนจะเอาหูแนบกำแพงฟังเสียงคนที่อยู่ด้านนอก

               
‘ยังว่ะ หลบมาพักก่อนเดี๋ยวค่อยลงไปอีก’

‘น้องมาขออเยอะไหม’

‘โคตร ๆ รุมกูเป็นฝูงเลยด้านล่าง หายใจจนจะไม่ออก’

               
บทสนทนาที่ทำให้ผมต้องถอนหายใจ ความรู้สึกผิดปรี่เข้าท่วมจิตใจ คนอื่นเข้าแย่งกันขอลายเซ็นแต่ผมนี่สิสบาย ไม่ต้องทำอะไรแค่ยืนรอให้พี่วินไปเอาลายเซ็นมาให้ก็เสร็จ บอกตรง ๆ ว่า

               
โคตรโกง!

               
 “...” พอเสียงเงียบลงผมจึงเอาหูที่กำลังแนบอยู่กับประตูออก ทันใดนั้นเองอะไรบางอย่างก็โอบเข้ามาล้อมผมจากทางด้านหลัง ลมหายใจร้อนชวนขนลุกซู่มันคลอเคลียอยู่ที่ใบหู สัมผัสอันตรายจากสิ่งที่อยู่ด้านหลังทำให้ผมตัวแข็งทื่อไม่กล้าแม้แต้จะส่งเสียงออกมา จนกระทั่ง...

               
“มึงทำอะไรอยู่น่ะ”

               
!!!!!!!!!!!

               
พูดได้! งั้นก็คนเหรอ ?

               
ผมเม้มปากแน่นก่อนจะตัดสินใจหมุนตัวไปมองหน้าคนที่ทางด้านหลัง ใบหน้าหล่อเหลาอยู่ใกล้แค่คืบ เจ้าของดวงตาคมเฉี่ยวที่คุ้นตาแต่ยังสามารถทำให้ขาของผมผมแทบทรุดลงไปกองอยู่กับพื้น สมาชิกคนสุดท้ายของบ้าน บุคลอันตรายอันดับหนึ่งที่ผมไม่อยากจะเข้าใกล้ถ้าไม่จำเป็นจริง ๆ

               
“พี่...เกียร์”

               
ผมเรียกชื่อคนตรงหน้าออกมาอย่างแผ่วเบา หัวใจเต้นตุบตับราวกับจะระเบิดออกมาให้ได้ ผมกลัวพี่เขาจริง ๆ นะ ไม่เหมือนกับที่กลัวพี่รพ พี่รพผมกลัวเพราะพี่รพชอบดุ แต่พี่เกียร์ผมกลัว กลัวแบบกลัวฆาตรกรจะมาฆ่าหั่นศพผมยังไงยังไง เจอหน้าทีผมนี่แทบจะร้องไห้ บรรยากาศรอบตัวพี่เขามันอันตรายแปลก ๆ

               
ยังดีที่พี่เกียร์ทำงานตอนกลางคืนเพราะอย่างนั้นตอนเช้าพี่เกียร์เลยไม่ค่อยตื่น ซึ่งหลังจากที่พี่เกียร์ตื่นผมก็ออกจากบ้านเรียบร้อยแล้ว พอผมกลับถึงบ้านพี่เกียร์ก็ออกจากบ้าน ดังนั้นแม้จะอยู่บ้านเดียวกันผมก็แทบไม่ได้เจอพี่เกียร์เลย

               
“มึงยังไม่หายกลัวกูอีกเหรอ” และเหมือนเจ้าตัวก็รู้ด้วยว่าผมกลัวพี่เขาขนาดไหน

               
เสียงทุ้มว่าขณะยกมือขึ้นมาลูบหัวผมเบา ๆ อันที่จริงพี่เกียร์ก็ใจดีกับผมในระดับหนึ่ง เขาไม่เคยทำให้ผมกลัวหรอก  มีแต่ผมนี่แหละไปกลัวเขาเอง ถ้าตัดบรรยากาศชวนน่าอึดอัดออกไปพี่เกียร์ถือว่าเป็นคนใจดีอันดับสองรองจากพี่ผา เพราะเขาไม่เคยขู่ ไม่เคยตะคอกผมเลยแม้แต่ครั้งเดียว

               
“ทีพ่อตัวเองทำไมไม่กลัว”

               
“ฮ...ฮิมไม่เหมือนพี่เกียร์นี่” ผมเถียงด้วยเสียงสั่น ๆ “บรรยากาศมันไม่เหมือน”

               
“มึงยังไม่ได้...ช่างเถอะ” ร่างสูงละออกห่างจากตัวผม “แล้วเข้ามาทำอะไรในห้องน้ำ”

               
ห้องน้ำเหรอ ? ผมเอียงคอมองไปยังด้านหลังที่พี่เกียร์ยืนอยู่เป็นห้องน้ำจริง ๆ ด้วย

               
“เปล่า เลเข้ามาเฉย ๆ”

               
“เหรอ” พี่เกียร์ลากเสียงยาวเหมือนไม่เชื่อแต่ก็ไม่ได้ถามต่อ เขาล้วงมือเข้าไปหยิบบางอย่างออกมาจากกระเป๋าแล้วยื่นมาให้ผม “อ๊ะ กูให้”

               
สิ่งที่ถูกยื่นมาคือลูกอมสามเม็ด

               
“...”

               
“ของขวัญที่สอบเข้ามหา’ลัยได้ รับ ๆ ไปเหอะแดกแล้วไม่ตายหรอก”

               
พูดอย่างนี้ยิ่งไม่กล้ากิน ผมจำใจยื่นมือไปรับ เก็บไว้ในกระเป๋าก่อนจะเบี่ยงตัวหลีกทางให้พี่เกียร์เมื่อนึกได้ว่าตัวเองกำลังยืนขวางประตูทางออก

               
“อย่าพึ่งไปไหนล่ะ กูจะไปบอกฮิมว่ามึงอยู่ที่นี่”

               
ว่าจบร่างสูงก็เดินผ่านผมไปทว่าก่อนจะออกจากห้องน้ำ ขายาวกลับชะงักใบหน้าหล่อเหลามามองผมแล้วเอ่ยประโยคสุดท้าย

               
“เล...ถ้ามึงไม่กลัวพ่อมึง มึงก็ไม่ควรกลัวกูนะ”

 


               
เพราะพี่เกียร์บอกให้ผมอยู่ที่นี่ผมเลยต้องอยู่ ในห้องน้ำนี่แหละ แต่อย่านึกภาพห้องน้ำเก่า ๆ นะ ห้องน้ำในตึกสี่นี่ก็สะอ๊าดสะอาด ขนาดก๊อกล้างมือยังเป็นตัวจับเซนเซอร์แล้วจะมีน้ำไหลออกมาเองเลย กลิ่นก็หอม กระจกส่องแล้วก็หล่อ ผมเดินวนอยู่ในนี้มาสามรอบแล้วเพราะไม่รู้จะทำอะไรดี พี่เกียร์บอกให้รอก็ต้องรอ หวังว่าพี่วินจะยังไม่กลับไปหาผมตรงที่เดิมนะ

               
“เห้อ” ผมถอนหายใจเมื่อไม่มีอะไรทำ ขณะเอนตัวพิงอ่างล้างมือพลันส่ายตาเหลือบไปเห็นโถปัสสาวะสำหรับผู้ชาย ความคิดแปลก ๆ มันก็แล่นเข้ามาในหัว

               
จำได้ใช่ไหมที่ผมเคยบอกว่า เวลาจะชิ้งฉ่องพ่อบอกให้เข้าไปในห้องแทนอย่ามาปล่อยด้านนอกให้คนอื่นเห็น ทีนี้ผมก็เป็นเด็กดีไง เลยทำตามที่ฮิมบอกทุกประการ แต่เพราะการเป็นเด็กดีที่ว่านี่แหละมันทำให้ผมเคยใช้โถปัสสาวะแค่หกถึงเจ็ดครั้งเอง น้อยนะน้อยมาก! นับตั้งแต่หนึ่งขวบจนถึงเจ็ดสิบย่างสิบแปดในตอนนี้ยิ่งถือว่าโคตรน้อย

               
ตอนนี้ก็เลย...ปวดฉี่จังเลยทำไงดี

               
หึหึหึ

               
ผมหรี่ตาลงขณะมองไปทางประตูที่ไม่น่าจะมีใครเปิดเข้ามา แล้วเดินตรงดิ่งไปที่โถ

               
คนก็ไม่มี โอกาสดี ทางสะดวก เอานะ…

               
เสียงหัวใจมันเต้นตุบตับ ตุบตับ โธ่เอ้ย! แค่ฉี่เฉย ๆ ผมจะตื่นเต้นทำไมกันเนี่ย

               
อาจเป็นเพราะพอเริ่มโตขึ้นผมก็ไม่เคยเปิดให้ใครดูอีกเลย เคยใช้โถนี่ครั้งล่าสุดตอนอายุสิบสาม ตอนนี้มันเลยตื่นเต้นสุด ๆ ที่จะได้ใช้อีก อีกอย่างคือพอผมอายุสิบสี่ขึ้นไปแล้ว หนอนของผมน่ะนอกจากฮิมก็ไม่เคยเปิดให้ใครดูหรอกนะ ของสงวนสุด ๆ

           
รูดซิบ เอาออก

               
จะชิ้งฉ่องแล้วนะ…

               
ฉี่แล้ว!

               
หมับ

               
“เหี้ย!!”

               
“อย่าพูดคำหยาบ” เสียงทุ้มว่า กลิ่นหอมที่ผมคุ้นเคยทำให้ผมรู้ว่าเขาเป็นใคร

               
“ฮิม” ผมเรียกชื่อเขาเสียงสั่น ขณะหันหน้าขึ้นไปสบตากับนัยน์ตาคมที่หลุบลงมอง เจ้าของอ้อมกอดที่เข้ามากอดผมแบบไม่ให้ซุ่มให้เสียง

               
“เคยบอกแล้วไม่ใช่เหรอว่าถ้าจะฉี่ให้ไปฉี่ในห้อง”

               
“ฮือ...บอกแล้ว” ผมสะอึก “แต่--”

               
“แล้วเราก็ดื้อเหรอ” ในเลพูดหน่อย!

               
“พ่อ”

               
“...” ในที่สุดเขาก็เงียบ

               
“เลยังฉี่ไม่เสร็จ”

               
นี่แหละ… ที่ผมอยากจะบอก

           
โฮกกกกกกกกกกกกกก T_T





(30%)





จะสงสารพี่เกียร์หรือจะฮาเลดี หรือจะสงสารเล เลือกเอาเองแล้วกัน
ที่แน่ ๆ เลกลัวพี่เกียร์มาก ๆ พี่เกียร์เราอาจบรรยายไม่ละเอียดเพราะไม่ได้ใช้บุรุษที่ 3
แต่ใช้ในมุมมองของเลแต่ง เพราะอย่างที่ว่าแม้เลจะโดนพวกพี่ว่าหรือด่ายังไง
ก็ยังไม่เคยเจอบรรยากาศอันตรายแบบเกียร์ ทั้ง ๆ ที่คนอยู่ใกล้ตัวเขาอย่างฮิมนั่นแหละที่มีมากที่สุด
ประโยคที่พี่เกียร์ค้างเอาไว้ให้ไปทายกันเอาเองว่าจะพูดอะไร



#วิศวะแดนแฟนมีเกียร์ on twitter
ไปคุยกับป้าได้ที่ @_mdreds on twitter เช่นเดียวกัน
เลิฟ ๆ

[Jthida]

รอ

[puiiz]

 

[Ginny Jinny]

 

[kamontipsaii]

 

[ShadeoftheMoon]

นายเอกของเราดูเด็กน้อยมาก ตื่นเต้นกับเรื่องธรรมดาทั่วไปแต่คงถูกห้ามทำจากฮิมพอแฮกกฎหน่อยเลยตื่นเต้น
น่ารักดี แต่นึกไม่ออกว่าบอบบางแบบนี้จะทนดราม่าที่จะตามมาในอนาคตได้มั้ย

[Pupay]

น้องเล แลดูซนๆ แค่ไม่เคยได้เจออะไรร้ายแรงเลย
กลัวมีดราม่าแล้วน้องรับบ่ได้ ขอให้พี่ฮิมอยู่กะน้อง เอ็นดูน้องเลคนดีนะค้า 

ขอบคุณค่าา

[205arr]

รอน้องเลฉี่ อิอิ
คนเขียนจ๋า น้องเลจะฉี่เสร็จวันนี้มั้ยเอ่ย 
 

[Mura_saki]

ทำไมเราชอบหนุ่มๆที่อยู่บ้านเดียวกันกับน้องเลนะ
มีเสน่ห์กันคนละแบบ
วิศวะมันดีอย่างนี้นี่เอง555

[iceman555]

 

[นางฟ้าเชียงชุน]

พี่ฮิม เดี๋ยวน้องก็ฉี่ไม่ออกหรอก

[MayA@TK]

 

 

[Sorth]

 พี่เกียร์นี่จะเป็นคู่รองรึป่าวนะ..โอ๊ยย อยากให้เป็นจังอ่ะ หาคู่ๆ พี่เกียร์หาคู่นร้าาาา

[p_phai]

 

[question09]

 

[NuNam]

ฮาดีค่ะ ตอนนี้ เลยังฮาได้อีกนะคะ 55555

[Midorima]

เราขอพี่เกียร์แทนได้ไหม (โดนกระทืบ) 

[♥►MAGNOLIA◄♥]

หนุ่มๆ บ้านน้องเล ดูหล่อล่ำ ท่าทางแซ่บมาก
อยากรู้คู่ของคนยังไม่มีคู่  ใครจะคู่ใคร
ใครจะคู่วิน คู่ไทด์ คู่รพ คู่เกียร์   
เพราะเล น่ารักไช่ไหม ฮิม เลยให้ไปฉี่ในห้องน้ำ
กลัวใครๆเห็นเลน้อย ที่น่ารัก ใช่ปะ
     
 

[:mdred]

            เงียบ…เงียบไปเลย

            ผมเม้มปากขณะก้มลงมองหนอนของตัวเอง ฉี่เสร็จแล้วก็หด หดกลับเข้ามาเร็ว ๆ ลูก

            เอาเข้า รูดซิบ

          กดน้ำ กลับหลังหัน

            “…” ไม่กล้ามองหน้าฮิมเลยอ่ะ เปล่าไม่ได้อาย อายทำไมเห็นบ่อยจนเบื่อแล้วมั้งนั่น ที่ไม่กล้ามองหน้าเพราะกลัวฮิมโกรธมากกว่า ยิ่งเวลาเขาโกรธเขาโหดสุด ๆ ไปเลยนะจะบอกให้ ในขณะที่ผมใจหวั่น ๆ อยู่นั้นเอง ประโยคแรกของฮิมหลังจากที่เงียบอยู่สักพักกลับเป็น…

            “ยังเท่าเดิมเลยนะ”

            ปึก!

            “พ่ออ่ะ!” ผมใช้มือทุบเข้าที่อกของอีกฝ่าย คนตัวสูงหัวเราะ รวบมือทั้งสองข้างของผมเอาไว้เหนือหัว

            “ก็บอกแล้วว่าให้ดื่มนม”

            “ก็เลไม่ชอบ” ผมไม่ชอบดื่มนม ฮิมก็เลยพาออกกำลังกายตลอด สูงได้หนึ่งร้อยเจ็ดสิบสองสำหรับผมนี่ก็ถือว่าเป็นบุญมากแล้ว

            “ไม่ชอบก็ต้องดื่ม”

            “ฮิมก็พูดได้สิ ฮิมไม่เคยดื่มนมบูดแบบเลหนิ” มีอยู่ครั้งหนึ่งเผลอไปดื่มนมบูด จากนั้นก็ท้องเสียหนักมากจนต้องโดนหามส่งโรงพยาบาล แต่พอหายเรื่องราวมันก็ฝังใจและหลังจากนั้นมาผมก็ไม่ชอบดื่มนมอีกเลย

            “แล้วเมื่อไหร่จะโต”

            “พ่ออยากให้เลโตเหรอ” ผมถามกลับ “ถึงเลโตเลก็จะเกาะพ่อกิน”

            “เหรอ…”

            เหรอนี่มันยังไงหว่า ?

            “หรือฮิมเบื่อเลแล้ว ?” ไม่นะ! ไม่มีเขาผมอยู่ไม่ได้

            “เบื่อได้ด้วยเหรอ”

            “ไม่! ห้ามเบื่อเล” ผมบอกพลางซุกใบหน้าเข้าแผ่นอกกว้าง ว่าเสียงเบา “ห้ามเบื่อ เลไม่ให้เบื่อ”

            “…”

          เงียบ

          ทำไมเงียบ ? ผมคิด เงยหน้าขึ้นก่อนจะสะดุ้ง ให้ตายเหอะ! ใบหน้าอีกฝ่ายอยู่ใกล้ผมแค่คืบเดียว…

          …ละ…หล่อจังเลย   

          ว่าแต่…

            “ฮิมจะทำอะไร” ผมถามเมื่อใบหน้าหล่อเหลาเริ่มเข้ามาใกล้ ขามันก็ถอยห่างโดยสัญชาตญาณ ถ้าไม่ติดที่ว่ามือหนากอดรั้งเอวผมเอาไว้ทำให้ขยับไปไหนไม่ได้ “พ่อ…”

            “หลับตาลง”

            “?”

            “หลับตาลงสิ” น้ำเสียงแหบพร่ากระซิบที่ข้างหู ผมไม่เข้าใจแต่ก็หลับตาลงอย่างที่เขาบอก มองไม่เห็นแต่รู้สึกถึงอะไรบางอย่างที่เข้ามาใกล้ ใกล้จนสัมผัสได้ถึงไอร้อนจากลมหายใจ มือที่ถูกรวบเอาไว้ถูกชักจูงให้นำมาโอบรอบคอเขาเอาไว้แบบหลวม ๆ ผมมองไม่เห็น มันอึดอัด อยากลืมตาใจจะขาดโดยเฉพาะอยู่ในบรรยากาศแบบนี้ แบบที่…

          อยู่เฉย ๆ ก็รู้สึกเหมือนขาจะทรุด…

            ผมใจเต้นตอนที่มีอะไรบางอย่างมาคลอเคลียร์ที่จมูก รู้สึกถึงมือหนาที่ลากผ่านเอวขึ้นมาแตะเบา ๆ ที่ริมฝีปาก ก่อนจะเบิกตากว้างเมื่อสิ่งนั้นมันเลื่อนลงมาที่…

            ปัง!!

            “เลอยู่ไหน!”

            “อื้อ”

 



            หอมเหมือนเด็ก

            เจ้าของนัยน์ตาคมออกความเห็นในใจขณะลากริมฝีปากบางเฉียบคลอเคลียอยู่ที่ปลายจมูกทรงหยดน้ำธรรมชาติ คนตัวสูงแอบขำเล็กน้อยเมื่อเห็นอีกฝ่ายหลับตาลงอย่างที่เขาบอกจริง ๆ ทั้ง ๆ ที่ไม่ชอบ เลไม่ชอบความมืด เกลียดสุด ๆ เวลาฟ้าร้อง ยิ่งวันไหนเป็นตอนกลางคืน มีฝนตกและฟ้าร้องวันนั้นคนทั้งบ้านแทบจะไม่ได้นอน เพราะทั้งคืนจะได้ยินแต่เสียงเลร้องไห้ตลอดจนกว่าฟ้าจะเลิกร้องไปเอง ฤดูฝนจึงกลายเป็นฤดูที่ทุกคนในบ้านขยาดมากที่สุด

            ไม่…ที่เขาจะสื่อก็คือเด็กคนนี้บอกอะไรก็ทำไปหมดทุกอย่าง ดื้อไปบ้างแต่สุดท้ายแล้วก็เชื่อฟังเขาอยู่ดี แต่การที่เชื่อฟังนี่แหละที่มัน…

            มือหนาจงใจลากผ่านเอวคอดอย่างช้า ๆ มาจนถึงริมฝีปาก สัมผัสเบา ๆ แล้วละมือออก สรุปเป็นข้อความสั้น ๆ ในใจ แดงชะมัด บางทีเลอาจจะติดเรียกเขาว่าพ่อมากเกินไปจนลืมไปว่าพ่อที่ตัวเองเรียกอยู่ทุกวันนั้นอายุมากกว่าแค่สามปี เป็นพี่แท้ ๆ ก็ไม่ใช่เป็นพ่อแท้ ๆ ยิ่งแล้วใหญ่ ใครมันจะมีลูกได้ตั้งแต่ตัวเองอายุสามขวบ

            นัยน์ตามองคนตรงหน้า ลอบพิจารณาในใจ

            ถ้าตามเกณฑ์ของเขาตอนนี้ เลโตขึ้นกว่าเดิมแต่ยังโตไม่เต็มที่ แต่แค่นี้ก็สวยมากแล้ว สวยเหมือนแม่ ไม่เห็นมีส่วนไหนเหมือนพ่อเลย

            ชายหนุ่มยกยิ้มขณะที่ริมฝีปากยังคลอเคลียตรงปลายจมูกของอีกฝ่ายไม่ห่าง ก่อนจะละออกแล้ววกกลับเข้าไปแนบริมฝีปากลงที่แก้มเป็นเวลาเดียวกันที่ประตูถูกเปิดออก

            ปัง!!

            “เลอยู่ไหน!”

            “อื้อ” เสียงร้องอื้ออึงดังมาจากลำคอระหงทันทีที่เขาแนบริมฝีปากลงไป เจ้าของนัยน์ตากลมลืมตาขึ้นแบบงง ๆ สักพักก็เผยรอยยิ้มกว้าง แขนเรียวที่อยู่จัดวางให้โอบอยู่ที่คอขยับเข้าหากันแน่นกว่าเดิม ปลายเท้าเขย่งขึ้นแล้วหอมที่แก้มสากทั้งสองข้างตอบกลับแบบไม่คิดอะไร แขนแกร่งโอบเอวบางเอาไว้ ขนาดร่างกายที่แตกต่างทำให้ดูเหมือนว่าคนตัวเล็กกว่าแทบจะหายเข้าไปในอ้อมกอด ฮิมกดศีรษะให้อีกฝ่ายค้างจูบเอาไว้ที่แก้มเป็นเวลาเดียวกันที่ตัวเองหันไปมองวินที่ยืนนิ่งไม่ไหวติงอยู่หน้าประตู

            แววตาที่ทำให้คนถูกมองรู้สึกสะท้าน บรรยากาศอันตรายแผ่ซ่าน ที่ไม่ได้ให้รู้สึกว่าเป็นศัตรูแต่ให้ความรู้สึกว่ากำลังถูกคุกคามโดยอะไรบางอย่างที่มองไม่เห็น รู้สึกอึดอัดจนเผลอถอยห่างออกไปสองก้าว แต่พอเลเริ่มดิ้นแววตาที่มองมาจึงละสายตาไปจากเขา ความรู้สึกคุกคามค่อย ๆ จางหายไป จุดสนใจถูกเปลี่ยนไปที่เจ้าของใบหน้าหวานที่ยังคงยิ้มร่า

            “จะหอมก็ไม่บอก หอมเลยก็ได้หนิ ไม่เห็นต้องให้เลหลับตา อ๊ะ! พี่วิน”

            เจ้าของชื่อสะดุ้งเฮือกเมื่อโดนเรียก วินถอนหายใจแล้วตอบกลับไป “เออกูเอง”

            “พ่อช่วยเลด้วย” คนที่รู้ตัวว่าทำผิดจึงรีบหลบหลังร่างสูง

            “มึงน่ะมานี่”

            “ไม่!”

            “งั้นไม่เอานี่ใช่ไหม” มือหนายกสมุดเล็กเล่มให้มือขึ้นแล้วสะบัดไปมา เป็นผลให้คนที่กำลังหลบหันร่างสูงต้องจำใจเดินมาหาแต่โดยดี วินลอบมองหน้าเล็กก่อนจะเขกหน้าผากมันไปทีหนึ่งด้วยความหมั่นไส้ที่ขัดคำสั่งเขา

            โป๊ก!

            “โอ๊ย! พี่วินเลเจ็บนะ”

            “ก็กูทำให้มึงเจ็บ กูบอกแล้วไงว่าให้รอด้านล่างอย่าขึ้นมา”

            “ขึ้นมาก็ไม่เห็นมีอะไรเลย!”

            “ดวงดีน่ะสิ ดีแค่ไหนแล้วที่ไม่โดนฉุดไปปล้ำ”

            “ใครเขาจะบ้ามาฉุดเล พี่วินอย่ามั่ว!” วินเงียบรู้สึกเถียงไปก็ไม่ได้ประโยชน์อะไรขึ้นมา แต่คำพูดของคนตรงหน้านี่กำลังทำให้เขารู้สึกหมั่นไส้ คันไม้คันมืออยากเขกหัวมันเป็นครั้งที่สองถ้าไม่ติดว่ามีพ่อทูนหัวจ้องตาเขม็งอยู่ทางด้านหลัง เลมันไม่รู้จริง ๆ เหรอว่าหน้าตาของตัวเองมันน่าโดนฉุดไปปล้ำขนาดไหน โดยเฉพาะกับวิศวะมหา’ลัยเขาที่มีชื่อเสียงด้านแย่ดังฉาวโฉดพอ ๆ กับด้านดี พวกนี้ถ้าอยากฉุดมันไม่พูดกันหรอกมันฉุดเอาเลย

            เลน่ะแค่มามหา’ลัยวันแรกกิตติศัพท์ทางด้านหน้าตาก็แพร่ไปทั่วมหา’ลัย ฮิมก็ไม่ได้บอกใครด้วยว่าเลเป็นน้อง มันคงไม่อยากให้ใครรู้ว่าเลเกี่ยวข้องกับมันยังไง แม้เรื่องที่พวกเขาไปปรากฏตัวในงานรับน้องวันแรกแบบขนปีสี่ไปเกือบทั้งหมดมันจะทำให้ทุกคนระแคะระคายความสัมพันธ์อยู่บ้าง แต่ใครจะกล้าถามล่ะ ?

            เลไม่รู้ ไม่รู้ว่าพ่อมันใหญ่ขนาดไหนที่นี่ ไม่รู้อะไรเลยจริง ๆ นอกจากไม่รู้แล้วยังไม่สงสัย ไม่ระแคะระคาย ไม่อะไรทั้งนั้น ยังอยู่ในโลกสดใสที่มีพ่ออย่างฮิมเป็นใหญ่ โดยที่ไม่รู้เรื่องอะไรของพ่อตัวเองเลย

            แต่ยังดีที่เลได้พ่อมันมาเยอะ ราวกับว่าพ่อเป็นยังไง ลูกก็เป็นยังงั้น

            ฮิมสอนให้น้องเป็นคนซื่อ แต่ไม่ได้สอนให้เป็นคนอ่อนแอ เห็นหน้าใส ๆ แบบนี้เลเก่งกว่าที่ใครหลายคนคิด

            แต่ถึงจะเก่งยังไงก็อดห่วงไม่ได้อยู่ดี…

            “ทำตามที่วินบอกดีแล้ว” นัยน์ตาคมมองเพื่อนที่ยืนนิ่งเงียบอยู่นาน มือหนายกขึ้นขยี้ศีรษะคนตัวเล็กเบา ๆ “อย่าขึ้นมาดีกว่า”

            “ถ้าเลอยากมาหาพ่อล่ะ” สองคิ้วขมวดเข้าหากันด้วยความสงสัย เลเชื่อฟังแต่ไม่ยังไม่เข้าใจ

            “โทรมาก่อนเดี๋ยวพี่ลงไปรับ”

            คนฟังคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะถอนหายใจ “ก็ได้!”

            “…”

            “เลมีกิจกรรมต่อ งั้นเลไปแล้วนะ”

            “เดี๋ยวพี่ลงไปส่ง” ฮิมโอบเอวบางเอาไว้หลวม ๆ ก่อนจะดันตัวอีกฝ่ายให้เดินไปด้านหน้า ชายหนุ่มปรายตามองเพื่อนที่ยังคงยืนนิ่งอยู่กับที่เป็นครั้งสุดท้ายแล้วเดินออกจากห้องน้ำไป

            เขาพาเลเดินลงมาด้านล่าง ส่งแค่หน้าตึกจากนั้นน้องก็เดินไปเอง คนตัวสูงยืนกอดอกพิงเสาขนาดใหญ่ มองคนที่ค่อย ๆ เดินห่างออกไปจนกระทั่งลับสายตา

            คนไปแล้วแต่กลิ่นยังอยู่…

            เลเคยบอกว่ากลิ่นของเขามันติดจมูก พูดโดยที่ไม่รู้ตัวเลยว่ากลิ่นของตัวเองก็ติดจมูกเหมือนกัน กลิ่นหอมเหมือนเด็ก เจือจางแต่อบอวล ให้ทั้งกลิ่นและความรู้สึก บางทีกลิ่นหายแต่ความรู้สึกนุ่มละมุนยังอยู่ ยิ่งไปกว่านั้น มันไม่ใช่กลิ่นที่ได้จากน้ำหอมแต่เป็นกลิ่นที่มาจากเนื้อแท้ของเล

            เขาไม่ชอบให้เลใส่น้ำหอมแต่ถ้าน้องอยากใส่ ฮิมก็ไม่อยากขัด

            ร่างหนาไม่ได้เดินกลับเข้าไปในตึก ฮิมเดินออกมาที่ลานจอดรถ มือหนากดรีโมทเปิดประตูรถคันหรูแล้วก้าวเข้าไปด้านใน เครื่องยนต์ถูกกดสตาร์ทและหลังจากนั้นไม่นานรถสปอร์ตสีดำสนิทก็แล่นออกสู่ถนนใหญ่ มุ่งไปในทิศทางที่มีเพียงคนขับเท่านั้นที่รู้

 




            เงียบ…เงียบไปหมด

            ผมกวาดสายตา มองห้องเชียร์ที่ควรจะมีเพื่อนร่วมคณะมาเดินเผ่นผ่านบ้างทว่าตอนนี้กลับเงียบงัน ภายในห้องขนาดใหญ่มีแค่ผมที่กำลังยืนถือข้าวกล่องซึ่งเป็นอาหารเที่ยงอยู่เพียงคนเดียว และในขณะที่กำลังสงสัยอยู่นั้น เสียงตบมือแปะ ๆ ก็ดังมาจากหน้าประตู หันหน้าไปมองก็เจอกับพี่สินหัวหน้าสันทนาการยืนอยู่

            “ยินดีด้วย! น้องเป็นคนแรกที่กลับมาห้องนี้” เขาว่า

            จริงดิ! ผมเป็นคนแรกจริงเหรอ!

            พี่สินเดินมาหาผมแล้วสั่ง “นั่งลง ๆ ถือข้าวกล่องแสดงว่ายังไม่ได้กินใช่ไหม”

            ผมนั่งลง เปิดข้าวกล่องมองกะเพราในมือแล้วตักเข้าปากด้วยความหิว พี่สินตามมานั่งลงข้าง ๆ แล้วว่าต่อ “ขอพี่ตรวจสมุดลายเซ็นหน่อยครับ”

            ผมกลืนกะเพราลงคอ รีบควักสมุดขนาดเล็กออกมาจากกระเป๋าแล้วยื่นให้หัวหน้าสันทนาการ “นี่ครับ”

            กินต่อ… อีกฝ่ายรับไปเปิดดูแบบผ่าน ๆ จากนั้นก็เขียนอะไรบางอย่างให้ผมที่หน้าสมุด

            “อะไรอ่ะ!” ผมรีบถามเดี๋ยวเกิดโดนแกล้งขึ้นมาอีกก็ซวยน่ะสิ!

            “หือ... หมายถึงที่พี่เขียนเหรอ ?” พี่สินยกสมุดผมขึ้นพอมองดูดี ๆ ถึงได้เห็นว่าเขาเขียนคำว่า No.1 ที่หน้าสมุด “น้องเป็นคนแรกที่ได้ลายเซ็นครบนะ รู้ตัวไหมเนี่ย”

            ผมส่ายหน้า “เลไม่รู้”

            “อือ สงสัยตอนประกาศพี่ไม่ได้บอก แต่ใครที่ได้ลายเซ็นครบแล้วกลับมาห้องนี้เป็นคนแรกจะได้รางวัลนะ”

            “รางวัลอะไรครับ”

            “เราอยากได้อะไรล่ะ”

            “…”

            “ถ้าไม่อยากได้เป็นสิ่งของ ขอเป็นสิทธิพิเศษก็ได้นะ”

            ผมเม้มปาก คิดสักพักก่อนจะส่ายหน้า “เลไม่เอา”

            “หือ…ไม่เอาจริงเหรอ ?” พี่สินทำหน้าตกใจ ผมเลยพยักหน้าแล้วย้ำอีกครั้ง

            “เลไม่เอา” จะเอาได้ยังไง ลายเซ็นปีสี่ผมไม่ได้หามาเองสักหน่อย พี่วินไปขอมาให้ต่างหาก ถ้าเอารางวัลแล้วเกิดถูกจับได้ว่าโกงขึ้นมาเลก็ซวยสิ! เสียดายนิดหน่อยแต่รางวัลที่ได้จากการทุจริตคนอื่นอย่าเอาเลยจะดีกว่า

            “น้องเลไม่เอาจริงเหรอครับ ถ้าเลไม่เอา งั้นรางวัลมันจะตกไปเป็นสิทธิของคนที่ได้ที่—”

            ปัง!!

            พี่สินยังพูดไม่จบประตูบานใหญ่ก็ถูกเปิดเข้ามาด้วยความรุนแรง ข้าวในปากผมแทบพุ่งเมื่อได้ยินเสียงดังสนั่นห้องเชียร์ สายตาของเราจับจ้องไปที่ยังผู้ใหม่ ร่างเล็กที่กำลังก้มหน้าหอบหายใจอยู่ตรงประตู พี่สินเป็นคนแรกที่ทัก

            “อ้าวน้องอิน—”

            “ไม่ทันเหรอ!” เสียงหวานแทรก เจ้าของชื่ออินเงยหน้าขึ้นมองผม จากนั้นก็เบ้หน้า น้ำตาคลอเบ้า ผมได้แต่กะพริบตาปริบ ๆ ในเมื่อมันไม่ใช่เรื่องของผม ผมจึงหันมาสนใจกะเพราในมือต่อ แต่หูก็ฟังไปด้วย “พี่สินอินมาไม่ทันคนแรกเหรอครับ”

            “จะว่าไม่ทันมันก็ใช่—”

            “หมดกัน!” แทรกอีกแล้ว

            “น้องอินคือว่า—”

            “ฮือ…” ร้องไปแล้ว

            ผมถอนหายใจ ปิดกล่องกะเพราในมือเพราะไม่มีอารมณ์จะกินแล้วลุกขึ้นตั้งใจว่าจะเอาไปทิ้ง แต่ในจังหวะที่ยืนอยู่ดี ๆ ก็มีมือมาจับเสื้อของผมเอาไว้ หันกลับไปก็เจออิน (เรียกแบบนี้เลยแล้วกันเพราะปีหนึ่งเหมือนกัน) ที่กำลังนั่งน้ำตานองหน้าอยู่

            “นาย…ชื่อเลใช่ไหม อึก! ขอ…ฮือ…อะไรเหรอ”

            ผมขมวดคิ้วสงสัย “ขออะไรอ่ะ”

            “ก็คนแรกจะได้ อึก! รางวัล”

            “อ๋อ ไม่ได้เอา”

            “หือ” ใบหน้าหวานเงยขึ้น ผมจ้องเข้าไปในดวงตากลมแล้วตอบ

            “เราสละสิทธิ” พอพูดจบพี่สินก็รีบเสริม

            “น้องเลสละสิทธิครับ อินมาที่สองดังนั้นตอนนี้รางวัลเป็นของอิน”

            “จริงเหรอ” อินว่าเสียงเบามือที่จับชายเสื้อของผมอยู่ปล่อยออก จังหวะนั้นผมจึงรีบเดินไปที่ถังขยะเพื่อที่จะทิ้งสิ่งที่อยู่ในมือ บทสนทนาของทั้งสองดังแว่วมาตามหลัง

          ‘จริงสิ พี่จะโกหกไปทำไม’

          ‘ถ้าอินไม่เอาสิ่งของ ขอเป็นสิทธิพิเศษได้ใช่ไหมครับ’

          ‘ได้ ๆ น้องจะขออะไรล่ะ’

          ผมเดินมาถึงถังขยะ เปิดฝากำลังจะทิ้ง

          “อินขอพี่รหัสที่มีสายรหัสเป็นพี่ฮิมครับ”

          ตุบ!

            จู่ ๆ ร่างกายผมก็หยุดชะงัก รู้สึกมือไม้อ่อนแรง จนข้าวกล่องที่ถืออยู่ในมือร่วงลงไปในถังขยะที่เปิดฝารอแล้วโดยอัตโนมัติ

            เมื่อกี้รู้สึกเหมือนได้ยินชื่อคุ้น ๆ ประโยคต่อมาของพี่สินยิ่งยืนยันความคุ้นของผมได้ดี

            “น้องอินหมายถึงพี่ฮิมที่อยู่ปีสี่เหรอครับ”

            “ครับ! คนนั้นแหละ”

            ผมเบิกตากว้าง ปิดฝาถังขยะแล้วหมุนตัวกลับทันที




          เมื่อกี้ว่ายังไงนะ!!









(70%)





ดัก  *พี่วินไม่ได้ชอบเล

      *ไม่ได้มีหลาย P อะไรทั้งสิ้นมีพระเอกคนเดียวคือฮิมค่ะ



เอื่อยมาได้ห้าตอนแล้ว หลังจากนี้จะเข้าสู่โหมดจริงจังของแท้แล้ว
หลายคนถามถึงเอ็นซี ตอบเลยตอนนี้ยังไม่มี แต่ถ้ามีแล้วอย่าเอียนแล้วกัน
(เพราะมันอาจจะเยอะมาก555) อีกอย่างมีคนบอกเลอ่อนแอจัง ดูบอบบาง นี่บอกเลยว่าเลได้พ่อค่ะ
ส่วนได้พ่อยังไงเดี๋ยว อ่าน ๆ ไปก็รู้เอง55555


#วิศวะแดนแฟนมีเกียร์ on twitter
ไปคุยกับป้าได้ที่ @_mdreds on twitter เช่นเดียวกัน
เลิฟ ๆ

[puiiz]

 

[Pupay]

อินนี่จะมาแบบดีหรือร้ายเนี่ย แค่แบบปลื้มฮิมเฉยๆหรือป่าว 

[lllittled]

มากระปิดกระปอยไปนะ
อย่างห้าสิบเปอร์ยังโอเคหรือถ้ายังไม่พร้อมรอครบก่อนก็ได้นะคะ
สู้ๆค่ะ

[kong6336]

นู๋เลอย่าหึงพ่อสิลูก 5555555

[__mxsae]

เอาแล้วไงๆน้องเลจะสู้มั้ยลูก

[hoshinokoe]

ยังไงๆ คู่แข่งมาแล้ว
มาต่อเลยยยย