หัวข้อ: • แฟนวิศวะ • 290519#sp - Never have I ever p.57

[mypink801]

จริงๆ ชอบพี่วินอ่ะะะ ดูแลน้องได้ดี
ฮิมอยากให้น้องเลบอกรักพี่ฮิมแน่ๆ แบบไม่ใช่พ่อ งือออ
รอน้าาา

[Timber Huang]

เปลี่ยนพระเอกเป็นวินได้ไหมอ่ะ อิอิ

[mooping-7]

อย่าหาว่าหื่นนะ รอNC ตอนหน้าจ้าาา อิอิ

[LovEYouOnLy]

พี่วินได้ค่าจ้างเท่าไรเนี่ย ที่มาคอยดูแลน้องแบบนี้ ค่าจ้างคงงามมากๆ

[♥►MAGNOLIA◄♥]

ตอนเลบอกฮิมว่า "เลก็รักพ่อ"
ฮิมคงคิดอยู่ว่า เลรักฮิมแบบพ่อ หรือเปล่า
ถ้าเลบอก "เลก็รักพี่" อาจให้ความหมายว่าเลรักฮิมแบบคนรัก
น้องบอส อ่านแล้ว งง นิดๆ
ที่แท้เพราะฮิม เป็นบอส
เล เป็นน้องฮิม เลยเรียก น้องบอส 
สายตาคนรอบข้าง มองเห็นชัดสินะ
เล อยู่กับวิน ให้บรรยากาศ  เหมือนเป็นพี่จริงๆ
แสดงว่าอยู่กับฮิม ให้บรรยากาศ เหมือนเป็นคนรัก สินะ
     
 

[205arr]

กลัวความลับแตกจัง
ว่าแต่พี่วินก็ใจดีผิดปกติจริงๆ
น่าสงสัย

[มนุษย์สาววาย]

พี่วินขาาาาาาาาาา สงสัยทำไมพี่วินใจดีกับน้อง
ปกติไม่เค๊ยยยไม่เคยยย

รักพี่วินขาาาาา 

รอนะคะ สู้ๆๆ

[JellyKei]

พี่วินน่ารักมากเลยข่า คิดว่าเป็นห่วงน้องเพราะเห็นฮิมไม่อยู่เลยมาเฝ้ามาดูแลรัวๆ ถ้าไม่ติดว่าพี่วินไม่ไดเชอบเลนี่จะเชียร์พี่วินแล้วนะ
ตอนนี้คำว่ารักของฮิมกับของเลนี่คนละความหมายสินะ #ทีมอยากเห็นฮิมร้อนใจบ้าง
รอตอนต่อไปอย่างใจจดใจจ่อเลยค่ะ

[:mdred]

​

#15 (30%)



“แล้วเวลาเลอยู่กับฮิมมันเป็นยังไงเหรอครับ?”

“...”

“ฮึ ?”

“พวกพี่ก็บอกไม่ถูกเหมือนกัน” เห็นพี่เชอร์รี่ทำหน้าเหมือนไม่อยากตอบ ดังนั้นผมจึงไม่ถามต่อ ก่อนจะขอตัวไปนั่งกับเพื่อนๆ ที่เป็นหลีดคนหนึ่งแทน เธอเป็นผู้หญิงชื่อปิ่นดาว หน้าตาน่ารัก นิสัยดี อยู่ด้วยกันแล้วรู้สึกคบได้

“ดาว เรานั่งด้วยนะ”

“อื้อ นั่งเลย” ดาวขยับพื้นที่ให้ผมทันที เราคุยกันนิดหน่อยจนกระทั่งความสนใจถูกดึงไปที่พี่ปริม ร่างบางกำลังควงคฑาให้เหล่าคฑากรดูอยู่ (ที่ซ้อมหลีดกับซ้อมคฑากรมันอยู่ใกล้ๆ กัน) พี่ปริมโยนไม้คฑาให้ได้สูงมากแต่รับมันได้อย่างสวยงามแถมยังควงต่อทันทีที่รับ “เก่งเนาะ”

ปิ่นดาวชมส่วนผมตอบรับแบบอืมๆ ไป จนคนหน้าใสต้องหันมามองพร้อมกับหรี่ตาลง “เลไม่ชอบพี่ปริมเหรอ”

“ทำไมคิดอย่างนั้น”

“ก็ตั้งแต่วันแรก… ไม่รู้สิเซ้นเรามันบอกอะ”

“อืม เราไม่ค่อยชอบ” ผมยอมรับไปตรงๆ โกหกไปก็ไม่ได้ประโยชน์ การแสดงออกของผมต่อพี่ปริมตั้งแต่วันที่อีกฝ่ายเข้ามาคอยคุมหลีดให้มันชัดเจนเสียจนคิดว่าทุกคนน่าจะดูออกแต่ยังไม่กล้าถามผมตรงๆ แบบปิ่นดาว แม้พี่ปริมจะไม่เคยทำอะไรให้ผมไม่พอใจเลยก็เถอะ เทียบกับอิน อินยังน่าหงุดหงิดมากกว่าแต่ไม่รู้ทำไมผมถึงไม่ไว้ใจผู้หญิงคนนี้มากๆ “อย่าถามเหตุผลนะ เราก็ไม่รู้เหมือนกัน”

“ว้า งั้นพี่ปริมก็แย่สิ” ประโยคของดาวทำให้ผมต้องหันไปสนใจ

“ยังไง ?”

“ก็พี่ปริมน่ะเป็นตัวเต็งของคนที่จะเป็นพี่สะใภ้ของเลในอนาคตเลยนะ!”

!!!!!!!!!!!!!!!

“ดะ… ดาวหมายความว่ายังไง”

“ลูกๆ ทุกคนค่ะซ้อมต่อได้แล้วค่ะ”

“พี่เขาเรียกแล้วอะ ไปซ้อมกันต่อเถอะ” ดาวไม่ได้ฟังที่ผมถาม อีกฝ่ายลุกขึ้นยืนแล้วเดินไปรวมตัวกับคนอื่นที่กำลังทยอยเดินไปเหมือนกัน แต่ผมนั้นนั่งนิ่งอาการกระวนกระวายใจหลังจากที่ได้ยินมันทำพิษจนไม่มีสติที่จะทำอย่างอื่น นอกจากหาคำตอบประโยคที่ดาวพูด ว่ามันหมายความว่ายังไง…



บ้าน

ปัง!

“มึงเป็นอะไร” วินถามคนที่ทำหน้าเหมือนอยากจะร้องไห้ตั้งแต่อยู่บนรถ แถมยังกดโทรศัพท์ไม่ปล่อยอีก

“พี่ฮิมไม่รับโทรศัพท์เล”

“มันทำงานอยู่หรือเปล่า อย่าพึ่งไปกะ—”

“แต่เลอยากคุยตอนนี้!!” อีกฝ่ายตะวาดลั่นเป็นจังหวะเดียวกันที่คนทำหน้าเหมือนอยากจะร้องไห้ ร้องออกมาจริงๆ เลไม่ได้ปล่อยโฮแต่ปล่อยให้น้ำตามันไหลลงมาเงียบๆ มีเสียงสะอื้นนิดๆ ดังออกจากลำคอขาวบ่งบอกว่าคนร้องไห้กำลังรู้สึกอัดอั้นแค่ไหน เขาไม่รู้ว่าเลไปเจออะไรมาเลยทำได้แค่คว้าเอวบางเข้ามากอด ก่อนน้องจะร้องไห้โฮออกมาจริงๆ “เลอยากคุยกับฮิมพี่วิน แต่พ่อ ฮึก! ไม่รับโทรศัพท์เล”

“มันติดงานหนักมันบอกกูอยู่” วินละตัวออก นิ้วเรียวยื่นไปเช็ดน้ำตาให้น้องก่อนขยี้เส้นผมนุ่มเบาๆ “เดี๋ยวพรุ่งนี้พ่อมึงก็จะกลับมาแล้ว”

“แต่เล—”

“ไม่งั้นก็ไปจองตั๋วเครื่องบินไปอังกฤษ”

ริมฝีปากบางเม้มเข้าหากันอย่างขัดใจก่อนอีกฝ่ายจะยอมพยักหน้าลง “เลรอก็ได้”

“อืม” วินขานรับ “รีบไปอาบน้ำแล้วมานอนห้องพี่”

“ครับ” เสียงตอบรับเบาสนิท นัยน์ตาคมมองร่างเล็กที่กำลังเดินขึ้นห้องไป รู้สึกว่าวันนี้แผ่นหลังบางนั่นห่อเหี่ยวกว่าปกติจนมองต้องถอนหายใจหนัก

เขาอยากรู้จริงๆ ว่าอีกฝ่ายไปเจอกับอะไรมา

ผมนอนไม่หลับทั้งคืน ตื่นเช้าจนมาเลยงัวเงียเรียนไม่รู้เรื่อง สภาพเหมือนซอมบี้ใกล้ตายจนพิษต้องถามถึงสาเหตุ แต่ผมไม่รู้จะตอบว่าอะไร เพราะขนาดผมเองยังไม่รู้ตัวเองเลย รู้แค่ว่ามันรู้สึกกระวนกระวายใจไปพร้อมๆ กับการหนักใจเหมือนมีหินหนักๆ มาทับเอาไว้ สิ่งที่รู้อย่างเดียวในตอนนี้คือผมอยากคุยกับพี่ฮิมมากๆ เพียงแต่ว่าเขายังไม่รับโทรศัพท์ผมเลยตั้งแต่เมื่อคืนถึงตอนเช้าก็ยังไม่ได้รับ ทั้งๆ ที่โทรไปเกือบยี่สิบสายได้แล้ว

เพราะอาการอยู่ไม่เป็นสุข หลังจากเรียนเสร็จผมจึงขอให้พี่วินมารับกลับบ้านทันที ซึ่งอีกฝ่ายก็ยอม ผมมานั่งกดโทรศัพท์อยู่บ้านเกือบสี่ชั่วโมงก่อนพี่วินจะไปส่งผมที่มหา’ลัยอีกครั้งเพื่อซ้อมหลีด และเหมือนสภาพใกล้ตายของผมมันจะชัดเจนมาก ถึงมีแต่คนมาคอยถามว่าไปทำอะไรมา โดยเฉพาะพี่รหัส

“ตายแล้ว! น้องเล ลูกไปทำอะไรมา”

“เลนอนดึกครับ” ผมโกหกออกไป “พี่นนท์นี่ดาวมาหรือยัง ?”

ผมต้องถามเรื่องที่ดาวพูดเมื่อวานให้ได้

“ปิ่นดาวนะเหรอจ๊ะ ? เอ… พี่ว่ายังไม่นะ เฮ้ย! พวกมึงน้องดาวมายัง”

“กูยังไม่เห็นนะ”

“กูก็ยังไม่เห็นค่ะกะเทย”

“งั้นไม่เป็นไรครับ แต่ถ้าเห็นดาวบอกให้เลหน่อยนะว่าเลมีเรื่องจะคุยด้วย”

“มีอะไรหรือเปล่าน้องเล หน้าตาหนูดูเคร่งเครียดมากเลยอะ”

“เปล่าครับ แค่จะคุยเรื่องทั่วไป” ผมโกหก ก่อนจะเดินออกห่างจากพี่นนท์นี่ไปวอร์มอัพร่างกายรอ กระทั่งใครมีสักคนเดินเข้ามาหา ทีแรกผมนึกว่าเป็นปิ่นดาวแต่กลับไม่ใช่ “พี่ปริม”

ผมเรียกชื่อผู้หญิงตรงหน้า ในขณะที่เธอกำลังส่งรอยยิ้มมาให้ “น้องเลจ๊ะ มากับพี่หน่อยได้ไหม พี่มีเรื่องจะคุยกับน้องเล”

“เรื่องพี่ฮิมนะ”

พรึบ!

ผมลุกขึ้นยืนโดยอัตโนมัติ พี่ปริมเหมือนจะอึ้งไปนิดทันทีที่เห็นปฏิกริยาของผม อีกฝ่ายหัวเราะเล็กน้อยก่อนจะเดินนำผมไปบริเวณห้องน้ำที่ไม่ค่อยมีใครมาเพ่นพ่าน

“มีอะไร… ครับ”

“พี่ไม่ได้มีอะไร พี่แค่อยากถามว่าฮิมไปไหน ไม่เห็นมาหลายวันแล้ว”

“พี่ฮิมไปอังกฤษ” ผมตอบแบบไม่มีหางเสียง แล้วเธอจะอยากรู้ไปทำไมไม่ทราบ!

“อ๋อ ไปอังกฤษอีกแล้วเหรอ ช่วงนี้ไปบ่อยจังนะ”

“จะถามแค่นี้เหรอครับ”

“เปล่าจ๊ะ” คนตรงหน้าหลุบตาลงเล็กน้อย “คือพี่อยากได้เบอร์ฮิมน่ะ”

!!!!!!!

“มะ—”

“พี่เคยมี แต่เหมือนฮิมจะเปลี่ยนเบอร์นะ” ผมกำหมัดแน่น ถูกต้อง… พ่อเปลี่ยนเบอร์ เขาพึ่งเปลี่ยนเบอร์โทรศัพท์เมื่อเดือนที่แล้ว เพราะว่าโทรศัพท์เครื่องเก่าโดนผมทำตกน้ำไป “ช่วงนี้ติดต่อไม่ได้เลย”

“พี่ฮิม… ไม่ให้เบอร์กับคนที่ไม่สนิท”

“สนิทเหรอ ? อ๋อเรื่องนั้นไม่ต้องห่วง เราสนิทกันมากจ๊ะ”

!!!!!!!

“สนิทยัง… ไง” ผมหายใจไม่ออก รู้สึกเหมือนอาการหนักที่ใจมันจะมากกว่าเดิมขึ้นเรื่อยๆ จนต้องถอนห่างออกมาจากผู้หญิงตรงหน้า พี่ปริมยิ้มเล็กน้อยก่อนจะตอบ

“ก็หลังจากน้องเลหลับ ฮิมก็มาหาพี่บ่อยๆ นะ”

!!!!!!!

“...”

“พี่ต้องอธิบายอีกไหมว่าฮิมมาทำไม”

“พี่ฮิมไปทำไม” ผมถามเสียงสั่น ในขณะเดียวกันที่ขอบตาร้อนผ่าว เพราะเหมือนผมพอจะเดาได้ว่าเขาไปทำไม “หมายความว่ามี… อะไร”

ประโยคท้ายมันกลืนเสียงผมไปจนพูดได้ไม่จบ ถึงอย่างนั้นพี่ปริมก็เหมือนจะเข้าใจในสิ่งที่ผมจะสื่อ ร่างบางพยักหน้า และคำพูดต่อมาของเธอพรากเอาเรี่ยวแรงรวมถึงลมหายใจของผมไปอย่างสิ้นเชิง

“จ้ะ”

“แต่…” เหมือนเสียงผมจุกอยู่ในอก ผมพยายามพูดแม้มันจะสั่นเพียงใด “ฮิมเป็นของเล”

พี่ปริมยิ้มแล้วตอบ “แต่พี่ก็เป็นของฮิมนะ”

!!!!!!!

“ละ… เลไม่เชื่อ พี่ปริมไม่มีหลักฐาน”

“หลักฐานเหรอ พี่ไม่มีหรอก”

“...”

“แต่ถ้าน้องเลอยากได้มันจริงๆ พี่ว่าให้ไปถามฮิม”

“...”

“พี่เชื่อว่าฮิมจะไม่โกหกน้องเล”

​

เลวิ่งออกมา วิ่งออกห่างจากหญิงสาวมาบริเวณหลังตึกก่อนจะหยุดอยู่ตรงนั้น ปลายดวงตากลมโตมีหยดน้ำไหลรินลงมาอาบแก้มเงียบๆ คนร้องไห้คล้ายยังตะลึงค้างกับสิ่งใหม่ที่ได้รู้ ร่างบางสั่นไหวขณะเรียบเรียงเรื่องทั้งหมดเอาไว้ในหัว

‘ก็พี่ปริมน่ะเป็นตัวเต็งของคนที่จะเป็นพี่สะใภ้ของเลในอนาคตเลยนะ!’

‘ก็หลังจากน้องเลหลับ ฮิมก็มาหาพี่บ่อยๆ นะ’

‘หมายความว่ามี… อะไร’

‘จ้ะ’

‘ฮิมเป็นของเล’

‘แต่พี่ก็เป็นของฮิมนะ’

เขาไม่ต้องการฟังคำพูดของคนเหล่านี้ สิ่งที่เขาต้องการ… มีแค่คำยืนยันจากปากของพี่ฮิม

ครืน

เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น เลเม้มปากก่อนจะปาดน้ำตาแล้วนิ่งเงียบสักพักเมื่อพบว่าปลายสายเป็นใคร

...พี่ฮิม…

ติ๊ด!

(คนดีมีอะไรหรือเปล่า พี่อยู่ดูไบกำลังจะต่อเครื่องไปกรุงทะ—)

“ฮิม”

ปลายสายเหมือนจะสัมผัสได้ถึงความผิดปกติ เสียงทุ้มดูร้อนรนขึ้นมาทันที (คนดีเป็นอะไร)

“ตอบเลตรงๆ นะ” เจ้าของใบหน้าสวยพยายามไม่ให้เสียงสั่น พร้อมทั้งสูดลมหายใจก่อนจะถามออกไปตรงๆ “ฮิมเคยมีอะไรกับพี่ปริมเหรอ”

(...)

“ตอบเลสิ”

(เลรู้จักปริมได้ยังไง)

“เลบอกให้ตอบ!!”

(...)

“...”

(ใช่)

เพล้ง!

เหมือนทั้งร่างอ่อนแรงลง มือบางปล่อยโทรศัพท์เครื่องหรูตกลงพื้นจนหน้าจอมันแตกละเอียดพร้อมๆ กับร่างทั้งร่างที่ทรุดลงไปกับพื้น

นัยน์ตากลมโตเบิกตากว้าง คนตัวเล็กนิ่งค้างเหมือนคนทำอะไรไม่ถูก เหมือนสมองเขาหยุดการทำงาน ประสาทสัมผัสไม่ตอบสนองต่อสิ่งเร้า ลืมการพูดหรือแม้กระทั่ง… การหายใจ

“เล!!” ทุกสิ่งกลับมาอีกครั้งหลังจากได้ยินเสียงนุ่ม หันตากลมโตหันไปมองคนที่กำลังเขย่าตัวเขาอยู่ ไม่รู้ว่าอีกฝ่ายมาตั้งแต่เมื่อไหร่ แต่ทันทีที่เขารู้ว่าอีกฝ่ายมา ทั้งตัวก็ถูกดึงกลับสู่โลกแห่งความจริงอีกครั้ง

ความจริงที่มาพร้อมกับความเจ็บปวด ภาพ เสียง สัมผัส รวมถึงถ้อยคำทุกอย่างตอกย้ำให้อาการหนักใจเหมือนมีหินใหญ่ๆ มาทับหัวใจเอาไว้ มันก่อร่างสูงขึ้น ส่งแรงกดที่มีมวลมหาศาลเกินกว่าหัวใจที่เป็นฐานจะรับไหว ท้ายที่สุดมันก็แตกกระจาย ถูกบดขยี้จนพุ่งกระเดนไปคนละทิศทางทิศทาง เหลือแค่เศษซากไร้วิญญาณกับความเจ็บปวด

“เล!! เป็นอะไรเล”

อินเหรอ?

“ฮึก… ฮึก! ฮือ”

“เป็นอะไร เลเป็นอะไร”

“ฮือ”

“เล!!”

“โฮฮฮฮ”

เขาไม่ได้เป็นอะไร แค่รู้สึกเหมือนหัวใจ… แหลกละเอียด

​

[Timber Huang]

  อยากให้พี่วินเป็นพระเอก พี่วินน่าจะเป็นคนที่มาช่วยน้อง

[205arr]

สงสารน้องเล
จะร้องให้ตามน้องแล้ว แง้

[mild-dy]

สงสารน้องเลมาก 
งานนี้เหมือนฮิมจะมีงานเข้านะแก
เหมือนงานนี้จะไม่ทำดาเลย ซวย

[Nus@nT@R@]

นี่สินะที่เขาบอกว่าความลับไม่มีในโลก
สงสารเลน้อย แต่นี่คือความจริง ไปซบอกพี่วินกัน ^^

[Mura_saki]

ขอพี่วินเถอะค่ะ พระเอก 5555555


ฮิม เรารอคำอธิบายของนาย

[♥►MAGNOLIA◄♥]

  เข้าใจอารมณ์เล 
จะพูดว่าเรื่องพี่ฮิม ไปยุ่งกับปริมไม่ผิด แต่ก็ไม่ถูก
ปริม เป็นคนที่พี่ฮิม มีไว้ระบายความใคร่ ไม่ได้รัก
ฮิม คงพูดเรื่องนี้กับปริม ว่าไม่มีอะไรเกินเลยจากนี้
แต่ปริมน่ะรักฮิมเต็มๆ ย่อมอยากครอบครองฮิม
เป็นธรรมชาติอารมณ์ของผู้ชายที่โตเต็มวัยทุกคน
ที่ต้องระบายอารมณ์ใคร่ออกมา เมื่อมีคนยอมให้ระบาย
แต่เมื่อรู้ถึงหูเล มันเป็นอีกเรื่อง เลรับไม่ได้
เพราะเล คิดว่าฮิมเป็นของเล ฮิมไม่ใช่แค่พ่อ พี่ชาย
ฮิม เป็นทุกอย่างของเล เป็นผู้ชายของเล 
เล ถึงรู้สึกว่าหัวใจแหลกสลาย หัวใจแหลกละเอียด
เล จะไม่เป็นเลคนเดิมอีกแล้ว
กลัวอารมณ์ของเล มันจะทำให้ทุกอย่างเปลี่ยนไป
     
 

[duck-ya]

ฮิม ต้องเคลียกันตรงๆแล้วนะ คิดอะไร รูู้สึกยังไง
เลไม่ไหวหรอกถ้าต่อไปจะต้องเจอใครต่อใครที่เคยไปกับฮิม
น้องมีฮิมคนเดียวนะ ปล่อยให้พี่วินปลอบน้องตลอดเลย
เดี๋ยวก็เชียร์พี่วินแทนซะนี่
ปล.อินนี่มาแรงแซงโค้งมาก
ปล.1 ค้างงงง

[zeroj]

อ่านตอนนี้ไปโคตรสะเทือนอารมณ์อ่ะ
น้ำตาจะไหล
เหมือนมีอะไรมาจุกอก

คนๆหนึ่ง ที่จู่ๆมารับรู้เรื่องแบบนี้
จากปากคนอื่น ที่ไม่ใช่จากคนที่รัก
มันรู้สึกเจ็บที่ใจมากเลยนะ

หนีเลยน้องเล. หนีไปไหนไกล
เจ้สนับสนุน

ฮิม ถึงเวลาที่เฮียจะร้อนรนบ้างล่ะ
คนเขียนเอาให้หนักนะคะ

นังปริม แกโดนเฮียฮิมกับพวกฆ่าแน่ๆ
 

[puiiz]

 

[Chise]

ฮิมหวังผลอะไรจากการที่น้องเลรู้เรื่องนี้รึเปล่า
คนอย่างฮิมน่าจะจัดการผู้หญิงที่ตัวเองเคยมีอะไรได้ดีกว่านี้
แต่ไม่ว่ายังไงก็ทำน้องเลช้ำใจไปแล้ว สงสารน้องมาก ฮิมงานเข้าหนักแน่ๆ

[pearlypear]

  หัวใจที่แหลกละเอียด.....

[LovEYouOnLy]

ตัดจบแบบนี้ทรมานกันชัดๆ

[A_Narciso]

งานเข้าซะบ้างก็ดีค่ะ... คงคิดมาตลอดว่าน้องเป็นของตาย 

[wasu]

ทำร้านจิตใจเลไม่พอ ทำร้ายจิตใจคนอ่านอีก กระวนกระวายใจเหลือเกิน

[question09]

 

[JellyKei]

นังปริมมม หล่อนมันก็แค่ตัวสนองนีดยังจะมาอวดอีก

สงสารน้องเลอะ เหมือนโลกของน้องมีแค่ฮิมไงพอต้องมารับรู้ว่าอีกคนไปเป็นของคนอื่นมันยิ่งเจ็บฮือ ยังดีที่อินมาเจอ ปลอบเพื่อนเร็วลูกกก

แต่ยังแอบสงสัยอยู่ว่าอินชอบเลมั้ย

ค้างมาก อินหลอสุดๆ ;-; รอมาต่อนะคะ

 

[ROCKLOBSTER]

คนที่งานเข้า...มันคนอ่านต่างหากเล่า ฮิม

[Jibbubu]

สงสารน้อง ร้องไห้ตามน้องเลยอ่ะ รีบมาต่อนะคะ

[มนุษย์สาววาย]

กลัววันนั้นจะมาถึง วันที่น้องเปลี่ยนไป นับวันน้องเลยิ่งอันตราย

สู้ๆนะลูก ไม่ร้องนะคนดี พวกเรารักหนูนะคะ 

เทฮิมได้ไหม 

[catka12]

Please...มาต่อด่วยค่ะ.....จะขาดใจตายแล้วววว  

[4life]

รู้งี้เเล้วก็รีบๆ โตซะนะเล ตอนนี้ไม่มีอีฮิมเธอก็อยู่ไม่ได้
ทั้งด้านอารมณ์เเละการดำรงชีวิต เพราะค่าใช้จ่ายมันก็ออกให้เธอ
กะอีเเค่ ผช สำส่อนเน่าๆ เสียๆ ไม่รู้ติดโรคอะไรมาด้วยไหม
เธอยังสดยังซิง ใช้ชีวิตวัยเรียนให้คุ้ม
ส่วนฮิมก็นะ...
จะหาที่ระบายก็เลือกเเต่ตัวเเรดๆ ตัวที่เกาะไม่ปล่อย
ฉลาดนะ เเต่มีความโง่เเบบพระเอกไทย ไม่หากินไกลๆ ตัว
เเต่โง่เอากับคนที่เรียนมหาลัยเดียวกันกับคนที่ตัวเอง"ปกป้อง"

ไม่เชียร์ให้เลหนี เเต่เชียร์นางให้พัฒนาตัวเองซะบ้าง
ใส่ใจการเรียน เปิดหูเปิดตา เพราะโลกของนางมันโคตรเเคบเลย
เชียร์ให้นางเเหกหน้าอีฮิม อยากให้นางยืนด้วยสองขาตัวเอง
รู้ว่าปากอีฮิมเคยไปอยู่ที่เน่าๆที่ ไหนมา หวังว่าจะไม่ยอมให้มันจูบง่ายๆ นะ
หาคุณค่าใส่ตัวเองซะบ้าง ไม่งั้นก็อยู่เป็นของตายมันตลอด
นิยายสนุกค่ะ เเต่หวังว่าจะมีการพัฒนาของตัวละครนะ
โดยเฉพราะเล