หัวข้อ: • แฟนวิศวะ • 290519#sp - Never have I ever p.57

[kenghan]

พี่ฮิมอย่าลืมเคลียร์เรื่องคาใจกับน้องนะ

[JokerGirl]

พี่ฮิมเล่นซะน้องสลบเลย อดทนมานานพอถึงเวลาจัดหนัก จัดเต็ม แล้วเคลียร์กับน้องเรื่องนังปริมด้วยนะ จัดการนางด้วย ทำน้องเจ็บ

[question09]

 

[phunpk]

พี่ฮิมไม่เบากับน้องเล้ยยยยย
น้องช้ำหมดแล้วมั้งงง ตื่นมาไม่สบายแน่ๆ เจอพี่ฮิมจัดหนักเข้าไป

[zuu_zaa]

 

[่jum]

 

[mypink801]

ตื่นเต้นๆ รอตอนต่อไป จะเกิดอะไรขึ้นบ้างงงง รอน้าาา

[OoniceoO]

สุดๆจร้งๆ แบบทำต่อไแปเรื่อยๆ

[question09]

 

[:mdred]

​

#16

มันเหมือนความฝัน ถ้าไม่ใช่ว่าภาพจากเหตุการณ์เมื่อวานมันฝังอยู่ในหัว เขากรีดร้อง ครวญครางอยู่ใต้ร่างสูงขณะที่อีกฝ่ายกระแทกกระทั้นกายเข้ามาด้านใน

เลตื่นขึ้นตอนบ่ายกว่าๆ ตื่นขึ้นมาพร้อมกับอาการปวดร้าวไปทั้งตัว ก่อนจะพบว่าตัวเองอยู่ที่โรงพยาบาล เขาถูกปลุกเนื่องจากเสียงรบกวนภายในห้อง ความหวังแรกคือตื่นขึ้นมาแล้วเห็นคนที่เป็นสาเหตุของอาการปวดร้าวไปทั้งตัว แต่แล้วมันก็เป็นได้แค่ความหวัง เพราะทันทีที่เขาตื่นสิ่งแรกที่เห็นคือพี่วินที่กำลังทำหน้าแบบที่เดาความรู้สึกไม่ออก เหมือนอึดอัดก็ไม่ใช่ โกรธก็ไม่เชิง เหมือนความรู้สึกไม่ดีทั้งหมดทั้งมวลมารวมกันแต่ยังไม่ถึงขั้นเกลียด อีกฝ่ายเบิกตากว้างเมื่อเห็นเขาลืมตา ก่อนจะเรียกคุณหมอและพยาบาลให้ปรี่เข้ามารุมตรวจร่างกาย

จับใจความจากที่หมอพูดได้คร่าวๆ ว่าช่องทางของเขามันฉีกออก ต้องกินยาและทาตรงบริเวณนั้นถึงจะหาย ร่างเล็กนั่งฟังเงียบๆ มีมือหนาวางทาบลงบนศีรษะคอยลูบกลุ่มผมสีดำสนิทเบาๆ เป็นการปลอบประโลม

“ฮิมอยู่ไหนเหรอ” เลถามหลังจากที่คุณหมอและพยาบาลเดินออกจากห้องไป วินหันหน้ามามองอีกฝ่าย ไม่รู้จะตอบยังไงดี ว่ากันตามตรง วินไม่รู้ว่าคนที่น้องเรียกหาตอนนี้ไปอยู่ที่ไหน ตั้งแต่เมื่อคืนที่จู่ๆ มันโทรเรียกเขามาที่โรงพยาบาลด้วยน้ำเสียงร้อนรนแบบที่ไม่เคยเป็น ทว่าพอเขามาถึงเจ้าตัวก็ไม่อยู่แล้ว และทันทีที่เห็นสภาพเลเมื่อคืน เขาก็ถึงกับลืมอีกฝ่ายไปเลยเหมือนกัน

ร่างกายขาวเต็มไปด้วยรอยจูบ เลือดที่ไหลออกมาจากช่องทางที่ฉีกขาดยังติดเป็นคราบอยู่ตามขาเรียว มันเละเสียจนคนเป็นหมอยังต้องถามย้ำให้แน่ใจว่าเลไม่ได้โดนผู้ชายข่มขืนมา

วินตอบว่าไม่ แต่จะข่มขืนจริงไหมเขาไม่รู้

“เต็มใจหรือเปล่า” เจ้าของเสียงทุ้มถามจริงจัง แต่เหมือนคนฟังจะไม่เข้าใจคำถาม “มันไม่ได้ข่มขืนเลใช่ไหม”

ร่างบางเงียบไปก่อนจะส่ายหน้า “เลเสนอตัวให้เอง”

“ทำไมเป็นคนแบบนี้” วินอดตำหนิไม่ได้ เขารู้อยู่บ้างว่าสองคนนี้ต้องมีอะไรบางอย่างต่อกัน แต่ไม่คิดว่ามันจะมาอยู่ในรูปแบบนี้

คนโดนดุถึงกับเงียบ ก่อนจะตอบเสียงแผ่ว “เลกลัวฮิมจะเป็นของคนอื่น”

“มันบอกเหรอว่ามันเป็นของคนอื่น”

“ไม่รู้” เลตอบเสียงเรียบ นัยน์ตากลมโตปิดลงคล้ายคนเหนื่อยล้า “แต่เลหวงพี่ฮิม  เลแค่รู้สึกเหมือนคนๆ นั้นจะเอาฮิมไปจากเล เลไม่ยอม”

ร่างสูงเม้มริมฝีปากตรงแน่น เสียงทุ้มพูดทิ้งท้าย “พี่หวังว่าเลจะไม่เสียใจที่ตัดสินใจแบบนี้”

ถ้าให้เขาทายตัวตนที่แท้จริงของฮิม เมื่อคืนมันยังแสดงออกได้ไม่ถึงครึ่งด้วยซ้ำ วินกลัวว่าน้องจะเสียใจที่ตัดสินใจผิดพลาด พอๆ กับที่ใครสักคนกลัวว่าเลจะรับตัวตนที่แท้จริงของตัวเองไม่ได้นั่นแหละ





เรื่องของเลตอนนี้พี่ๆ ทุกคนในบ้านรู้แล้ว แต่พอรู้แล้วก็ปิดปากเงียบกันโดยอัตโนมัติ เพราะไม่เคยคิดฝันว่าสองคนนี้จะข้ามขั้นจากพี่น้องมาเป็นอย่างอื่น

“...” คนที่เงียบที่สุดคือรพ อีกฝ่ายเริ่มเข้าใจทันทีว่าทำไมตอนที่เขาให้ถุงยางอนามัยกับเล ฮิมถึงได้รู้สึกเป็นเดือดเป็นร้อนขนาดนั้น ที่แท้ก็เพราะแบบนี้ พวกเขาไม่ได้อยู่กับเลและฮิมนานเหมือนอย่างวิน ดังนั้นเวลาฮิมสั่งให้คนไปตามเลเป็นโขยงก็นึกว่าเป็นเพราะห่วงน้องแบบธรรมดา ไม่นึกว่ามันจะกลายมาเป็นแบบนี้

“แล้วตอนนี้น้องเลอยู่ไหน” ผาที่รีบมารวมตัวกับเพื่อนถามวินที่โทรมาบอกเรื่องนี้ทางโทรศัพท์ก่อนจะได้รับคำตอบ “อยู่โรงพยาบาลเหรอ แล้วพวกกูต้อง… ไม่ต้องไป?... เออๆ แค่นี้แหละ”

ติ๊ด!

“วินมันว่ายังไง” เจ้าของเรือนผมสีแดงหันไปถามเพื่อน

“น้องเลอยู่โรงพยาบาล ไม่ต้องไปเยี่ยม เดี๋ยวก็กลับแล้ว” เกิดความเงียบชั่วขณะ ก่อนเจ้าของเรือนผมสีแดงจะหันไปถามคนที่ยังทำหน้าตาเรียบนิ่งไม่เหมือนคนอื่น

“เกียร์มึงรู้เรื่องนี้อยู่แล้วหรือเปล่า” เกียร์ไม่ได้สนิทกับเล แต่มันเป็นคนที่เหมือนฮิมมากที่สุด แถมความสัมพันธ์ระหว่างฮิมกับเกียร์ก็แตกต่างจากพวกเขาเล็กน้อย เพราะฐานะทางครอบครัวของอีกฝ่ายมันไม่เหมือนกับพวกเขา ดังนั้นสิ่งที่เกียร์ต้องทำหนักกว่าคนอื่นก็คืองาน ที่กลับบ้านตอนตีสองตีสามก็เพราะสาเหตุนี้ และงานที่ว่าก็หนีไม่พ้นงานของฮิม ความสัมพันธ์ของสองคนนี้ก็เลยกลายเป็นเจ้านายกับลูกน้องเต็มขั้น แต่อารมณ์เหมือนลูกน้องคนสนิทพ่วงตำแหน่งเพื่อนไปด้วย

“กูรู้” อีกฝ่ายตอบ

“แล้วทำไมมึงไม่บอก”

“บอกพวกมึงแล้วได้อะไร” นัยน์ตาคมหรี่ลง “มันไม่ได้อะไรเลย”

“...”

“พวกมึงไม่ต้องยุ่งหรอก คนตัดสินใจคือสองคนนั้น แล้วก็อย่าทำเรื่องให้มันยุ่งยากอย่างคิดหาทางออกให้คนอื่น”





“พี่วิน ฮิมอยู่ไหน” เสียงเล็กถามอีกครั้งขณะที่ร่างสูงกำลังเก็บของเพื่อพาเจ้าตัวกลับบ้าน แต่ถามสามรอบแล้วพี่วินก็ไม่ยอมตอบ อีกฝ่ายบ่ายเบี่ยงไปหาเรื่องอื่นตลอดจนเลต้องกดเสียงต่ำแสดงอาการไม่พอใจ “ตอบ”

แอด

ประตูเปิดออกมาพร้อมกับคนที่ถูกถามหา นัยน์ตากลมกวาดมองร่างสูงที่กำลังเดินเข้ามาก่อนจะโดนคว้าตัวเข้าไปกอด ใบหน้าหล่อเหลาแนบริมฝีปากเข้าที่หน้าผาก “พี่ขอโทษ”

“...”

“พี่ทำให้เจ็บใช่ไหมคนดี”

“หายไปไหนมา” เสียงหวานเมินทุกประโยคที่ฮิมว่า นัยน์ตากลมโตหรี่ลงเหมือนรอคอยคำตอบ เขาตื่นมาพร้อมกับความเจ็บปวด เจ็บใจยังไม่หายต้องมาเจ็บกายอีก ทีแรกอารมณ์มันเศร้าไปหมด แต่หลายชั่วโมงผ่านไปตัวต้นเหตุยังไม่โผล่หัวมาให้เห็นจากเศร้ามันก็อัดอั้นกลายเป็นโกรธแทน

“...” ฮิมไม่ตอบนั่นทำให้คนที่รอคำตอบอารมณ์ฉุนเฉียวขึ้น

“ถามว่าหายไปไหนมา!!”

“...” ร่างสูงนิ่งเงียบ เขามีคำตอบแต่มันเปิดเผยกับเลไม่ได้

“อ๋อ… ไม่ตอบ ได้ฮิมได้”

แควก

มือบางกระชากเข็มต่อสายน้ำเกลือที่ฝั่งอยู่ในด้านบนของมือ ตามมาด้วยเลือดที่ไหลลงเตียงท่ามกลางความตกใจของอีกสองคนฝ่ายในห้อง

“เล!!” นัยน์ตาคมเบิกกว้าง มือหนาเอื้อมไปคว้าข้อมือของอีกฝ่ายโดยอัตโนมัติแต่ก็โดนสะบัดออก “คนดี…”

“พี่วินเสร็จหรือยัง” เจ้าของใบหน้าสวยหันไปถามอีกคน นัยน์ตากลมเห็นว่าพี่วินเก็บทุกอย่างครบหมดแล้วจึงค่อยก้าวขาลงจากเตียง แต่ทันทีที่ยืนได้ด้วยตัวเองอาการเจ็บบริเวณช่องทางมันก็รุมเร้าจนเข่าแทบทรุด

อาการที่แสดงออกทางสีหน้าทำให้คนเห็นรู้ว่าอีกฝ่ายกำลังเจ็บ วินรีบบอก “รอนี่แหละเดี๋ยวไปเอาวีลแชร์มาให้”

“ไม่เอา!! เลจะเดินเอง”

“ไม่ไหวหรอก”

“ไหว!!” เลปฏิเสธ ว่ากันตามจริงคือไม่อยากอยู่ในห้องกับพี่ฮิมสองต่อสอง ร่างเล็กทนต่อความเจ็บปวดด้วยการกัดริมฝีปากขณะเดินไปหาพี่วินแล้วดึงให้ร่างสูงเป็นคนพาเดินออกจากห้อง ฮิมมองตามหลังนัยน์ตาคมกริบหันไปมองหยดเลือดที่เปื้อนอยู่บนเตียงก่อนจะเลียริมฝีปากพร้อมกับเดินตามหลังอีกฝ่ายไปแบบเงียบๆ

ทุกย่างก้าวเต็มไปด้วยความเจ็บปวด ใบหน้าสวยถึงกับชื้นเหงื่อเมื่ออาการเจ็บบริเวณช่องทางด้านหลังมันเล่นงาน จนในที่สุดความอดทนมันก็ถึงขีดจำกัด เลหยุดเดิน ร่างเล็กแทบจะทรุดลงไปกับพื้นถ้าไม่โดนคนที่เดินตามมาอุ้มขึ้นเสียก่อน ฮิมหลุบตามองคนที่กำลังซบศีรษะเข้ากับบ่าเขาทันทีที่โดนอุ้ม เลหน้าซีด ริมฝีปากขบเม้มเข้าหากันบ่งบอกว่าร่างบางเจ็บขนาดไหน ฮิมตัดสินใจไม่พูดอะไรก่อนจะอุ้มคนที่ไม่มีแม้แต่แรงโต้แย้งเดินตามหลังเพื่อนสนิทไปจนถึงที่รถ



บ้าน

ผมนั่งรถกับพี่วินจนกระทั่งมาถึงบ้าน ส่วนพี่ฮิมหลังจากที่อุ้มผมมารถพี่วิน เขาก็เดินไปที่รถตัวเองแล้วขับตามมา

“จะให้อุ้มหรือเดินเอง” พี่วินถามหลังจากจอดรถเสร็จ เหตุการณ์ที่โรงพยาบาลทำให้ผมสยองจนต้องตอบเป็นนัยๆ ให้พี่วินรู้

“เลเจ็บ” ตอนอยู่โรงพยาบาลผมกัดฟันเดินเอง แต่สุดท้ายก็ทนความเจ็บปวดไม่ไหว มันเจ็บมาก ยิ่งเดินก็ยิ่งเจ็บ พอโดนฮิมอุ้มไปที่รถผมเลยไม่บอกให้เขาวางลง

พี่วินพยักหน้าก่อนจะเดินลงจากรถ ในขณะที่ผมนั่งรอจนกระทั่งประตูรถถูกเปิดออก ทว่าคนเปิดกลับไม่ใช่พี่วินแต่เป็นพี่ฮิมแทน นัยน์ตากลมหลุบลงมองก่อนจะช้อนตัวผมขึ้นโดยไม่เปิดโอกาสให้ผมได้พูดอะไร ผมหันไปมองด้านหลังเห็นพี่วินเดินถือของมาเงียบๆ รู้เลยว่าพวกเขาคงเตี๊ยมกันมา

บ้านเงียบแปลกๆ ฮิมอุ้มผมขึ้นชั้นสองจนกระทั่งถึงห้องนอน มือหนากำลังจะเปิดประตูออกผมก็พูดขึ้นมาเสียก่อน

“ใครบอกว่าเลจะนอนห้องนี้”

พี่ฮิมหันหน้ามามองผมแบบงงๆ เสียงทุ้มว่า

“นี่ห้องของคนดีกับ...พี่” คำสุดท้ายเบามากจนแทบไม่ได้ยินแต่ผมอ่านปากเขาออก

“เลไม่นอนห้องนี้”

“น้อง…” ฮิมทำหน้าหนักใจทันที

"เลจะอยู่กับพี่วิน ส่วนฮิม..."                 

"..."                   

“จะไปไหนก็ไป"

"...”

“ไปส่งเลที่ห้องพี่วินสิ” ฮิมไม่ยอมเดินผมเลยส่งสายตาคาดคั้นไปให้ จนในที่สุดเจ้าตัวเลยจำใจยอมเดินผ่านห้องนอนของตัวเองไปยังอีกห้องแทน พี่วินที่เดินมาตามหลังถอนหายใจเฮือกใหญ่เมื่อเห็นฮิมอุ้มผมยืนรอที่หน้าประตูห้องนอนของเจ้าตัว ร่างสูงเดินมาเปิดก่อนพี่ฮิมจะเดินเข้าไปวางผมไว้บนเตียง

แต่วางเสร็จเขาก็ไม่ยอมไปไหน…

“ออกไปสิ” ผมออกปากไล่แต่ร่างสูงกลับทำสิ่งที่ตรงกันข้ามกับคำพูดของผม ฮิมนั่งลงบนเตียง ส่วนพี่วินพอเห็นปุ๊บก็จรลีออกจากห้องไปแทน “เลบอกให้ออกไป!!”

“โกรธพี่เหรอ”

“ใช่”

“เรื่องไหน”

“หมายความว่ามีหลายเรื่องใช่ไหม” ผมคาดคั้นก่อนจะเลือกถามเรื่องที่ตัวเองกำลังโมโหอยู่ “ฮิมหายไปไหนมา”

“...”

“ตอบ!”

“มันไม่พอ” ผมขมวดคิ้วไม่เข้าใจในคำตอบจนกระทั่งอีกฝ่ายอธิบายต่อ “เลสลบแต่สำหรับพี่มันไม่พอ”

!!!!!!!!!!!!!!!!

ผมถึงกับอ้าปากค้างในขณะที่ถูกคนตัวสูงรวบตัวเข้าไปกอดแล้วซุกใบหน้าเข้ากับบ่า “ไม่จริงน่า…”

“ถ้ายังอยู่ใกล้ พี่หยุดตัวเองไม่ได้แน่”

“แล้วฮิมไปอยู่ไหนมา”

“หืม?”

“คงไม่ได้ไปหาพี่ปริมอีกใช่ไหม!!”

กึก!

เจ้าของใบหน้าหล่อเหลาที่กำลังซบอยู่ถึงกับชะงัก นัยน์ตาคมหันไปมองต้นคอขาวก่อนจะยื่นหน้าเข้าไปจูบเบาๆ แล้วละออก

เลเซ้นต์แรงจริงๆ

“เปล่าครับ” มือหนากำหมัดแน่น “พี่ไปหาที่อยู่คนเดียว”

...เขาโกหก…

เขาไปหาปริม แต่ไม่ได้ไปหาด้วยจุดประสงค์อย่างที่เลคิด เขาไปเพราะมีเหตุผลอื่น ซึ่งเหตุผลอื่นที่ว่านั้น… มันจะต้องไม่ให้เลรู้



4 ชั่วโมงก่อน

“ปริมวันนี้จะไปดูน้องๆ ซ้อมหลีดไหม”

“ปะ—”

ครืด

โทรศัพท์ที่สั่นขึ้นอย่างกะทันหันทำให้มือเรียวต้องหยิบขึ้นมาดู ก่อนจะขมวดคิ้วเมื่อเห็นเบอร์แปลกแล้วกดรับสาย

“ใครคะ”

(อยู่ไหน) น้ำเสียงจากปลายสายทำให้เธอเข้าทันทีที่ว่าใครเป็นโทรมา หญิงสาวยิ้มร่าขณะหันไปหาเพื่อนพร้อมกับส่งสายตาอย่างที่รู้ๆ กัน ว่าวันนี้คงไปดูน้องซ้อมหลีดไม่ได้แล้ว (ถามว่าอยู่ไหน)

“ปริมกำลังจะเข้าเรียนค่ะ ฮิมกลับมาถึงไทยแล้วเหรอคะ”

(มาเจอกันที่คลับ)

“คะ ?”

ติ๊ด!

อีกคนกดตัดสายในขณะที่ปริมยังงงงวยกับคำสั่งแปลกๆ แต่ก็ยอมหมุนตัวเดินกลับไปที่รถ

“อ้าว ไม่เรียนแล้วเหรอ” เสียงแซวดังจากเพื่อนดังตามหลัง ร่างบางหัวเราะไม่ได้ตอบอะไรกลับ



คลับ

ที่นี่ไม่เปิดตอนเช้าแต่สำหรับคนที่มาบ่อยๆ จะรู้ดีว่าสามารถเข้าคลับแห่งนี้ตอนเช้าได้ทางด้านหลัง หญิงสาวจอดรถก่อนจะเดินอ้อมไปยังด้านหลังของคลับ ทว่ายังไม่ทันที่เธอจะได้เดินเข้าไปในคลับ มือของใครสักคนก็มาดึงเอวบางเอาไว้ พอหันกลับไปเห็นว่าใครดึง สาวเจ้าถึงกับชักสีหน้าใส่

“มีอะไร”

“บอสไม่ได้ให้เธอเข้าไปด้านใน” บอสคำเรียกของลูกน้องของฮิม ปริมพอรู้มาบ้างหลังจากที่ได้มีความสัมพันธ์กับเจ้าของใบหน้าหล่อเหลา นอกจากนี้คลับที่เธอกำลังจะเข้าไปฮิมก็เป็นเจ้าของ แต่น้อยคนนักที่จะรู้

“ฮิมเรียกฉันมาที่คลับ”

“เรียกมาที่คลับแต่ไม่ได้ให้เข้าไปในคลับ”

“หมายความว่าไง” ปริมเริ่มเอะใจก่อนจะยอมเดินตามอีกฝ่ายไป แล้วเบิกตากว้างเมื่อเห็นว่าคนเดินนำหน้าพาเธอมาที่ไหน

จะพูดว่าเธอยังไงก็ได้ แต่ปริมมั่นใจว่าตัวเองเป็นผู้หญิงที่ฮิมยอมมีความสัมพันธ์ด้วยนานที่สุด หนึ่งเพราะเจ้าตัวไม่ได้มั่วและไม่เล่นกับผู้หญิงที่ไม่คู่ควรกับตน และสองอาจจะเป็นเพราะเธอวางตัวดีมาตลอด

แต่เพราะเป็นคนที่อยู่กับฮิมนานที่สุดถึงได้รู้ในหลายๆ เรื่อง… และรู้ด้วยว่าโกดังที่อยู่หลังคลับดังมันเป็นสถานที่ที่เอาไว้ใช้ทำอะไร

แต่ตอนนี้ผู้ชายที่เดินนำหน้าพาเธอมาที่นี่นั่นหมายความว่า…

“สันดานผู้หญิงอย่างเธอ”

“อ๊ะ!!” ผมยาวสลวยถูกกระชากจากอย่างด้านหลัง รุนแรงจนคนโดนน้ำตาเล็ด นัยน์ตากลมหันไปมองเจ้าของมือที่จิกอยู่บนหนังศีรษะพร้อมกับพึมพำชื่อของอีกฝ่ายออกมาอย่างตกใจ “ฮิม”

ผลัก!!

ปริมถูกผลักจนร่างไถลลงไปกับพื้น หญิงสาวน้ำตาซึมขณะก้มลงมองบาดแผลตามตัว เสียงหวานถามอย่างไม่เข้าใจ “ทำไม”

ร่างสูงนั่งยองๆ ลง ปริมมองเจ้าของใบหน้าหล่อเหลาที่มีสีหน้าเรียบนิ่งก่อนจะส่งรอยยิ้มเย็นยะเยือกกลับมา ทว่าหลังจากนั้น…

เพี๊ยะ!

ฝ่ามือหนาฝาดลงบนแก้มขาวเป็นผลให้ใบหน้าสวยสะบัดไปตามแรงตบ รุนแรงจนสัมผัสได้ถึงกลิ่นคาวเลือดในปาก น้ำในตาไหลลงมาทันที ทว่าหลังจากนั้น ผมยาวสวยก็ถูกกระชากเพื่อบังคับให้หญิงสาวลุกขึ้น ปริมยืนทั้งน้ำตา ร่างบางสั่นไหวไม่กล้าแม้แต่สบตากับคนตรงหน้า

“บอกเกือบทุกครั้งที่เจอหน้า” เสียงทุ้มกดต่ำลงบีบหัวใจให้คนฟังสั่นสะท้าน “ว่าอย่ายุ่งกับเล!!”

“ฮึก… ปริมไม่ได้ยุ่ง— อ๊ะ เจ็บ! ปริมเจ็บ” เสียงหวานปฏิเสธขณะที่มือหนาจิกเข้าหนังศีรษะของอีกฝ่ายให้แรงกว่าเดิม ฮิมกลั้วหัวเราะก่อนร่างสูงจะหันมาตะคอกใส่อีกฝ่าย

“ไม่ได้ยุ่ง ? แล้วเสนอหน้าไปหาน้องทำไม!!”

“ฮึก… เจ็บ! ปริมเจ็บ”

เพี๊ยะ

ฮิมยอมปล่อยมือที่กำลังกระชากเส้นผมนุ่มออก แต่ปล่อยมือแล้วตบหน้าหญิงสาวเป็นครั้งที่สอง แรงตบทำเอาร่างบางล้มไถลตัวลงไปกับพื้นทั้งน้ำตา จนใบหน้าสวยเริ่มขึ้นสีและบวมเปล่ง

“อย่ายุ่งกับเลอีก” ฮิมกล่าวเสียงเรียบก่อนจะส่งสายตาให้คนอื่นมาจัดการต่อ

“ปริมทำอะไรผิด” ถึงตอนนี้เธอก็ยังไม่รู้ความผิดของตัวเอง “ปริมแค่ไปขอเบอร์ฮิมกับน้องละ—”

“ปากน่ะอย่าพล่อย”  นัยน์ตาคมหลุบลงมองหญิงสาวด้วยสายตาเรียบนิ่ง คนที่นั่งอยู่บนพื้นเม้มปาก พยายามคิดถึงเหตุการณ์ในวันนั้น

เธอแค่บอกน้องเลว่าเธอสนิทกับพี่ชายของอีกฝ่ายขนาดไหน… แล้วน้องเลก็มีปฏิกิริยาแปลกๆ หรือว่า ?!

!!!!!!!!!!!!!!!!

“วิปริต” เสียงหวานพึมพำ ขณะเงยหน้าขึ้นมองเจ้าของมือหนาที่ตบใบหน้าสวยจนสะบัด “พวกวิปริตคิดอะไรกับน้องตัวเอง!!”

“เลไม่ใช่น้องแท้ๆ” ฮิมแก้ให้ “แต่ถึงเป็นน้องจริงๆ จะคิดไม่คิดก็ไม่ใช่เรื่องของเธอ ดังนั้นเตือนอีกครั้ง...”

“โอ๊ย!!” เส้นผมสวยถูกกระชากขึ้นไปครั้งที่สาม ปริมถูกบีบคางเป็นการบังคับให้สบตากับคนตรงหน้า เจ้าของใบหน้าหล่อเหลาที่ส่งสายตาเรียบนิ่ง รังสีอันตรายแผ่ออกมาจนคนสัมผัสถึงมันต้องตัวสั่น ร่างสูงยกยิ้มเย็นขึ้นแล้วเอ่ยเสียงเรียบกึ่งข่มขู่ว่า

“อย่า-ยุ่ง-กับ-เล!”

​

ผ่านไปสี่วัน ฮิมลาหยุดให้น้องหนึ่งสัปดาห์ รวมถึงส่งคนไปคุยเรื่องซ้อมหลีดกับพี่รหัสของอีกฝ่ายว่าเลไปซ้อมไม่ได้ เพราะตอนนี้แค่ยืนน้องก็ทำหน้าเหมือนจะร้าวไปทั้งตัว ทุกคนในมหา’ลัยรู้แค่ว่าเลลาป่วย แต่ไม่มีใครรู้ว่าสาเหตุที่แท้จริงมันคืออะไร

ขนาดฮิมยังไม่รู้เลยว่าน้องกำลังเป็นอะไร…

เช่นกัน… ผ่านไปสี่วันที่คนตัวสูงต้องนอนอยู่ในห้องคนเดียวด้วยความรู้สึกเหมือนใจจะขาด แถมคนแก้อาการยังนอนอยู่ในห้องที่อยู่ห่างออกไปไม่ถึงยี่สิบก้าว เลยังอยู่ในห้องของวินและไม่มีทีท่าว่าจะยอมย้าย แม้เขาจะออกปากเรื่องนี้ไปมากเท่าไหร่แต่คนตัวเล็กก็สามารถบ่ายเบี่ยงไปเรื่องอื่นได้ตลอด ที่สำคัญคือเลไม่มีทีท่าว่าจะโกรธเขาแล้ว กอดได้ หอมได้ แต่จูบไม่ได้และไม่ยอมย้ายห้อง ฮิมก็ไม่รู้เหมือนกันว่าน้องเป็นอะไร แต่ที่รู้ๆ คือใจเขามันกำลังจะขาดอยู่รอนๆ

หนึ่งอาทิตย์ที่ไปอังกฤษ กลับมาได้กินแต่หลังจากนั้นก็ไม่ยอมนอนห้องเดียวกัน อารมณ์เหมือนมีอาหารโปรดอยู่ตรงหน้า ลิ้มลองรสชาติไปแล้วแต่กลืนไม่ได้ มันแย่ยิ่งกว่าไม่ได้ลองเสียอีก เพราะได้ลองไปแล้วจึงลืมไม่ลง

ตอนนี้เลกำลังกึ่งนั่งกึ่งนอนอยู่บนตัก หลังจากกินข้าวเที่ยงและกินยาเสร็จ สงสัยเพราะฤทธิ์ยาน้องจึงหลับไป คนตัวสูงตัดสินใจอุ้มอีกฝ่ายขึ้นไปนอนในห้องดีๆ แต่ทันทีที่วางร่างบางลงบนเตียง เลก็ลืมตาขึ้น ยิ่งเห็นว่าตัวเองกำลังนอนอยู่ห้องไหนเจ้าของใบหน้าสวยถึงกับลุกขึ้นเองทันที

“ง่วงไม่ใช่เหรอ” เสียงทุ้มถามขณะลูบกลุ่มผมสีดำสนิทเบาๆ เลพยักหน้าขณะยกมือขึ้นขยี้ตา

“จะไปนอนห้องพี่วิน” เลพูดเสียงแผ่วก่อนจะลงจากเตียง สามวันมานี้เริ่มเดินได้แล้วแต่เจ้าตัวบอกว่ายังมีอาการเจ็บๆ อยู่บ้างแต่ไม่มากเท่าวันแรก นัยน์ตาคมมองคนที่กำลังเดินไปทางประตูห้องก่อนจะถอยหายใจ ร่างสูงเดินตาม มือหนาจงใจปิดประตูที่ถูกเปิดเข้าที่ดังเดิมพร้อมกับดันร่างเล็กแนบเข้ากับประตูเอาไว้ แผ่นหลังบางแนบเข้ากับอกแกร่งของคนที่อยู่ด้านหลัง มือหนาอีกข้างโอบรอบเอวคอดก่อนจะพลิกให้น้องหันหน้ามาสบตากันตรงๆ

“ยังโกรธพี่อยู่อีกเหรอ” เขารู้ว่าเลหายโกรธแล้ว แต่คิดเหตุผลอื่นนอกจากเห็นอันนี้ไม่ออกแล้วจริงๆ แล้วก็เป็นอย่างที่คาดการณ์เอาไว้ เลส่ายหน้า เสียงหวานเอ่ยย้ำ

“เลไม่ได้โกรธแล้ว”

“แล้วทำไม ?”

“ไม่ได้หมายความเลยอมยกโทษให้พี่ฮิม”

กึก

นัยน์ตาคมเบิกกว้างก่อนจะอ่อนลงพร้อมกับซบเข้าที่กลุ่มผมสีดำของอีกฝ่าย “พี่ขอโทษ”

...เขาผิดจริงๆ นั่นแหละ…

ฮิมไม่สอนเรื่องเพศ และให้น้องรอจนถึงสิบแปด แต่เวลาเลหลับตัวเองกลับไปมีอะไรกับคนอื่น กลับกันถ้าเขาเป็นเลคงรู้สึกอยากฆ่าตัวเองให้ตาย ยิ่งในตอนที่สถานะระหว่างเขากับเลมันชัดเจนขึ้นกว่าการเป็นพี่น้อง ก็ไม่แปลกที่น้องจะยังไม่ยอมยกโทษให้

มือหนาปล่อยคนที่ตัวเองกำลังกอดออก เลไม่แม้แต่จะมอง พอถูกปล่อยตัวร่างบางก็เดินออกจากห้องไปทันที



21.44 น.

ผมใช้ชีวิตแบบกินข้าว กินยา นอน กินข้าว กินยา นอน แบบนี้วนไปวนมาได้สี่วันแล้ว อาการเจ็บเริ่มดีขึ้นตามลำดับ จะยากหน่อยตรงที่ต้องมาทางยาที่ก้น ผมหลอนทุกครั้งที่ต้องทาเพราะเจ็บเวลาต้องเอามือไปโดนแผลตัวเอง แน่นอนหนึ่งอาทิตย์กับอีกสี่วันผมก็ยังนอนที่ห้องพี่วินชนิดที่ไม่มีความเกรงใจเจ้าของห้อง จนร่างสูงเสียเองที่ต้องออกปากพูด

“มึงจะนอนห้องกูอีกนานเท่าไหร่”

“พี่วินรำคาญเลเหรอ” ผมถามขณะที่ตากำลังจะปิด ส่วนพี่วินกำลังแต่งตัว แผ่นหลังกว้างอันนั้นดึงดูดความสนใจของผมไม่ได้อีกต่อไปแล้ว “ถ้าพี่วินรำคาญงั้นพรุ่งนี้เลจะย้ายไปนอนที่ห้องนั่งเล่น”

ผมว่าเสียงงัวเงียเพราะง่วงมากจริงๆ ซึ่งถ้าพี่วินรำคาญจริงๆ ผมก็คงต้องทำ ถ้าจะไปอยู่กับพี่คนอื่นผมไม่ค่อยกล้า เอาตรงๆ ก็สนิทกับพี่ๆ ทุกคนแต่ยังไม่ถึงขั้นที่จะด้านไปขอนอนด้วยแบบพี่วิน

“กูไม่ได้รำคาญ” พี่วินว่า “แต่มันอึดอัด”

“ยังไง”

“ตรงที่มึงไม่คืนดีกับพ่อมึงสักทีไง”

พรึบ!

ตาผมสว่างทันที ผมพลิกตัวไปอีกด้านไม่ให้พี่วินเห็นหน้าพร้อมกับถามเสียงอู้อี้ “เรื่องของเลพี่วินมาอึดอัดด้วยทำไม”

“ไม่ใช่แค่กู แต่เป็นทุกคนเลยต่างหาก บรรยากาศในบ้านมันอึดอัดเพราะพวกมึงสองคน”

“แล้วมาอึดอัดกันทำไมเล่า”

“เล มึงน่ะแต่ก่อนก็เอาแต่อ้อนพี่ฮิมนั้นบ้าง พี่ฮิมนี่บ้าง แล้วดูตอนนี้… แตกต่างไหมละ พวกกูไม่ชินมันเลยรู้สึกอึดอัดตาม”

“แล้วมันเกี่ยวอะไรกับห้องพี่วิน”

“มึงนอนห้องกู มึงจะเอาเวลาไหนไปดีกัน” ผมเบ้ปากลับหลัง

“เลไม่ยอมยกโทษให้ฮิมง่ายๆ หรอก”

“ทำไม”

“ทำไมต้องทำไม ก็ฮิมโกหกเล”

“มันโกหกตอนไหน”

“ก็… ตอนเลหลับพี่ฮิมแอบไปมีอะไร—”

“แล้วตอนนั้นมึงเป็นอะไรกับฮิม”

กึก!

ผมเม้มปากเพราะพอมาคิดดูดีๆ แล้ว “น้อง… เป็นน้อง”

“แล้วตอนนี้เป็นอะไร”

“เลไม่รู้!!” ผมตะโกนก่อนจะยกผ้าห่มคุมโปงตัวเอง ถึงอย่างนั้นเสียงของพี่วินก็ยังดังเข้าหู

“เพราะไม่ไปคุยกันดีๆ กูไม่ได้อยากจะเข้าข้างเพื่อนแต่เล... ตอนนี้มีเหตุผลเดียวที่มึงจะโกรธหรืองอนพ่อมึงได้ก็คือฮิมไม่ยอมสอนเรื่องเพศแต่ตัวเองดันไปมีอะไรกับคนอื่น แต่ถ้าพูดตรงกันๆ มึงจะโกรธก็ไม่ได้ด้วยซ้ำเพราะมันเลยสิบแปดไปแล้วด้วย แถมตอนนั้นมึงกับมันก็ยังไม่ได้เป็นอะไรกัน จะบอกว่าตอนนั้นคิดอะไรกันอยู่กูไม่สนเพราะมึงไม่ได้เป็นอะไรกัน ว่ากันตามตรงมึงงอนพ่อตัวเองไม่ได้และฮิมมันก็ไม่มีโทษอะไรที่มึงต้องมาถือสิทธิ์ว่าจะยกโทษหรือไม่ยอมยกโทษเป็นเรื่องของมึง!!”

“แต่ฮิมก็รู้ว่าเลหวงพ่อขนาดไหนแล้วเขายังทำ!!”

“จะหวงยังไงกูไม่สน เลมึงเข้าใจคำว่าไม่ได้เป็นอะไรกันไหม ต่อให้มันมีอะไรกับผู้หญิงสิบคนมันก็ไม่ผิดเพราะมึงไม่ได้เป็นอะไรกัน จะบอกว่าเลเสียตัวให้แล้วฮิมก็ต้องรับผิดชอบเหรอ ? หรืองอนตอนที่ตื่นมาแล้วไม่เจอหน้ามัน เล!! มึงบอกกับกูเองว่าเลเสนอตัวให้เอง ดังนั้นมึงก็ไม่มีสิทธิ์ที่จะโกรธมันอีกเพราะมึงเสนอตัวให้เอง!! ก็ง่ายกับเขาเอง!!”

“ก็ฮิมเคยบอกว่ารักเล!!”

“มันรักแบบไหนเคยถามมันหรือยัง!!”

“พี่วิน…”

“มึงก็รู้ว่าฮิมตามใจมึงขนาดไหน ตั้งแต่ตอนมึงยังเด็กจนถึงตอนนี้ ถึงขนาดยอมรับความผิดที่ตัวเองไม่ได้ผิด กูไม่รู้ว่าระหว่างพวกมึงจะมีอะไรอีกไหม แต่ในสายตากู ถ้ายังไม่ได้เป็นอะไรกันจะให้มองยังไงฮิมก็แทบจะไม่ได้ผิดอะไรเลย อีกอย่างคือขนาดไม่ได้เป็นอะไรมันยังยอมขนาดนี้ เพราะมันยอมให้มึง ดังนั้นมึงอย่ามาทำตัวเป็นนางเอกที่จะใช้โหมดร้องไห้ขออะไรก็ได้ต่อพระเอกของมึง ฮิมมันยอมรับความผิดที่ตัวเองไม่ได้ผิดขนาดนี้แล้ว กรุณาให้ความเป็นธรรมกลับกับพระเอกของมึงด้วย!!”

“ฮึก…”

“ไม่ต้องมาร้อง! กูไม่สงสาร ออกจะรำคาญนางเอกแบบพวกมึงมาก ทำไมคิดว่าคนอื่นผิดอยู่เรื่อย ชอบยัดเยียดความผิดให้คนอื่น ทั้งๆ ที่ความเป็นจริงมึงนั่นแหละที่เป็นคนผิด!!”

“ฮือออ”

“จำเอาไว้เล มึงจะไม่มีสิทธิ์อะไรเลยถ้ามึงกับฮิมไม่ได้เป็นอะไรกัน จนถึงตอนนี้คำว่าแฟนมันหยุดออกมาจากปากฮิมหรือยังละ กูทายว่าไม่ ทำไมเหรอ ? ก็มัวคิดว่าตัวเองจะงอนถึงเมื่อไหร่ก็ได้ สุดท้ายก็ไม่ไปปรับความเข้าใจกันสักที”

“พี่วินใจร้าย ฮือ”

“กูพูดเพื่อให้มึงไปปรับความเข้าใจ ก่อนที่มึงจะไม่ได้อะไรเลย ยอมเสียตัวไปแล้วควรได้อะไรกลับมาบ้างนะ”

...ไม่ไหวแล้ว...

“ฮึก… ฮือ” ผมลุกออกจากเตียงก่อนจะเดินทั้งน้ำตาไปที่ห้องฮิม พอกระชากประตูออกก็เห็นร่างสูงกำลังกึ่งนอนกึ่งนอนสูบบุหรี่อยู่บนเตียง นัยน์ตาคมเบิกกว้างที่เห็นผมก่อนจะรีบดับบุหรี่ลงเป็นเวลาเดียวกันที่ผมวิ่งสู้อ้อมกอดของอีกฝ่าย “พี่ฮิม… เลขอโทษ”

“ขอโทษอะไร”

“ฮือ…”

“วินมันว่าอะไรเล” เขาได้ยินเสียงตะคอกดังออกมาจากห้องของวิน ได้ยินแต่จับใจความไม่ได้ “ชู่ ร้องทำไมคนดีไม่ร้อง”

“ฮึก… ฮือ ขอโทษ เล ฮึก!”

“ไม่ร้องสิ คนดี” เจ้าของใบหน้าหล่อเหลาแนบริมฝีปากเข้าที่ขมับ ขณะที่ปลอบคนที่กำลังร้องไห้เพราะไม่รู้ว่าไปโดนวินพูดอะไรใส่

ผมซุกใบหน้าลงที่บ่าแกร่ง ขณะสะอื้นโดยมีมือหนาลูบที่แผ่นหลังเบาๆ เป็นการปลอบประโลม

“เลขอโทษนะ” หลังจากฟังที่พี่วินพูดผมปฏิเสธไม่ได้ พูดอะไรไม่ออก มันเหมือนอีกฝ่ายงี้ถูกจุดแม้กระทั่งเรื่องของฮิม

“ไม่ร้องนะครับ” ผมเงยหน้าขึ้นยิ่งเขาปลอบผมก็ยิ่งร้องไห้ ฮิมยอมผมจริงๆ ขนาดเขาไม่ผิด เขายังยอมทำให้ตัวเองผิดเลย…


(100%)


ก่อนอื่นขอโทษสตรีทุกคนสำหรับฉากปริม เราไม่ส่งเสริมความรุนแรงต่อสตรีนะคะ แต่เราอยากให้เห็นว่าฮิมไม่สนหัวใครนอกจากเลจริงๆ สำหรับบทนี้มันเป็นบทปรับความเข้าใจมันถึงสั้น แล้วตอนอ่านคอมเม้นท์ที่แต่คนบอกฮิมมาเคลียร์เรื่องปริมเลยนะ ทำน้องเอาไว้เยอะ สงสารเล จริงๆ แล้วอย่างที่พี่วินพูดค่ะ... อย่าสงสารแต่เลเลย สงสารฮิมบ้าง อย่างที่บอกฮิมมีความลับกับเลเยอะ แต่ส่วนใหญ่เขาฮิมไม่ค่อยโกหกเล

#วิศวะแดนแฟนมีเกียร์ (ใช้สระแอเท่านั้นน้าาา)

[205arr]

พี่วินพูดถูกนะน้องเล

[MayA@TK]

ชอบฮิมอ่ะเด็ดขาดดี คุยกันให้เข้าใจสักทีเถอะ จะคบกันแบบไหนอะไรยังไงก็เคลียร์ๆไปเลย

 

[catka12]

เข้าใจในเหตุผลของผู้แต่งในเรื่องของปริมค่ะ...และขอขอบคุณที่มาอธิบายผู้อ่านให้เข้าใจ.
ตอนนี้เลยอยากอ่านต่อเร็วๆในตอนที่ฮิมกับเลเข้าใจกัย...มาต่อเร็วๆนะค่ะ

[Timber Huang]

พี่ฮิมชอบรุนแรงเหรอ เห็นเลือดแล้วเลียปากอ่ะ
ปล.อยากรู้ว่าพี่วินจะได้ใครเป็นแฟน 

[Tennyo_Y]

ดองไว้นานมาก คือ ระแวง กลัวดราม่า 5555


ชอบวินอะ ชอบคำพูดวิน คือที่ผ่านมาเลเป็นไรกับฮิมคะ ตอบ แฟนไม่ใช่ จริงที่วินพูดเลยคะ ถูกใจ ชอบแรง

[AutoAngels]

กรีดดดดดมาต่ออีกนะ

[Nus@nT@R@]

ชอบพี่วิน ชี้แจงแถลงไขได้ดีมาก เทศน์น้องเลซะกระจุย ชอบๆๆๆๆ
ปล. ให้พี่วินเป็นพระเอกแทนได้ไหม

[มนุษย์สาววาย]

ชอบในความรักน้องของพี่วิน 5555 น้องเลทำพี่วินหัวร้อนเลย

สงสารพี่ฮิมนะ บรรทัดสุดท้ายทำให้รู้ว่าพี่ฮิมไม่ยอมทุกอย่างเลย ยกเว้นน้องเลที่พี่ฮิมจะยอมให้

ต่อไปพี่ฮิมก็ชัดเจนกับน้องให้มากๆนะ เป็นเราก็คิดนะว่าจะอยู่ในสถานะไหน

พี่ฮิมเดี๋ยวนี้โกหกน้องเริ่มบ่อยแล้วนะ

เราเชื่อว่าสักวันน้องต้องรู้จักตัวตนจริงๆของพี่ฮิม แต่หวังว่าทุกอย่างคงไม่รุนแรงนะ(มั้ง)

ส่วนปริมให้มากกว่านี้ก็ยอมค่ะ

ปล.อยากรู้ว่าในการเลี้ยงน้องของพี่ฮิมในตอนเด็กๆ อยากรู้ว่าเลี้ยงน้องมาได้ยังไง

[JellyKei]

ตอนนี้พี่วินโหดถึงใจมาก เหมือนลากเลไปตบกลางสี่แยกไฟแดง คนอ่านหน้าชาแทนเลย

พอมาถึงตอนนี้รู้สึกผิดเบาๆที่เชียร์ให้พี่ฮิมโดนแรงๆบ้าง เป็นคนเลวที่ความลับเยอะก็งี้แหละสู้ต่อไปนะพี่นะ

เลเริ่มโตขึ้นเรื่อยๆเลย ถึงจะดูไม่มีเหตุผลในบางที แต่เข้าใจว่าเลถูกเลี้ยงมาแบบนี้ แถมตอนนี้ดูร้ายมากด้วย แซ่บขึ้นๆขึ้นตลอดเลยอิหนูลูก

 

[♥►MAGNOLIA◄♥]

แซ่บๆๆๆๆ   
พี่ฮิม เล 
ฮิม ยอมเลทุกอย่างจริงๆ
แต่ฮิม หื่น พลังความต้องการเกินร้อย แบบปรอทแตกแน่ๆ
ให้สงสัยกับปริม ถึงจุดเท่าเล หรือมากกว่า
คิดว่ากับปริมก็คงไม่ถึงที่สุดของฮิม
เล ต้องฝึกร่างกาย ออกกำลังให้ร่างกายแข็งแรงเต็มที่สุดๆ
ไม่งั้นสลบ แล้วไม่เต็มอิ่มของฮิม อีกแน่ๆ
อยากเห็นเล แข็งแกร่ง คู่ฮิม อย่างเหมาะสมทุกด้าน
     
 

[Mura_saki]

ชอบพี่วินค่ะ

แต่ว่าแหละฮิมเป็นพระเอก

[mooping-7]

บทพี่วินมันพระรองในซีรีย์ชัดๆ555. "ยอมเสียตัวแล้วต้องได้อะไรมาบ้าง"วลีเด็ดดวงมากพี่วิน  ชอบ และเห็นผลชัดเลยสงสัยน้องวิ่งกลับน้องเพราะน้ำนี้แหละ รอตอนต่อไป

[mild-dy]

ทีมพี่วินนะ หาคู่ให้นางที 55555555555
ปริมก็สมควรโดนนะ นางดูร้ายใช่ย่อย
ตอนนี้สงสารฮิมเบาๆ
 

[question09]

ก้อเลโกรธอ่ะ แต่ฮิมก้อยอมเสมอ น่ารักผุดๆ

[evilheart]

ฮิมมันยอมเพราะรัก
เลก็สมยอมเพราะรัก

[konjingjai]

เล..อย่างอแงมากนะลูก

[loveromance]

รีบๆปรับความเข้าใจกันซะ รอบทสวีทอยู่ 

[Supparang-k]

พี่วินสุดยอดเลยอะ 5555   

[river]

ถูกใจวินมาก 

[JokerGirl]

วินพูดทีเจ็บเลยมะน้องเลรีบวิ่งไปหาพี่ฮิมเลย