#17 (100%)
“เหลืออีกนิดเดียว เลจะทำเสร็จแล้ว—
อ๊ะ!”
ผมร้องเสียงหลงเมื่อโดนโอบกอดจากทางด้านหลัง พี่ฮิมวางคางที่บ่าขณะแนบหน้าท้องเข้ากับแผ่นหลังของผม ชนิดที่ว่าสัมผัสได้ถึงลมหายใจร้อนๆ รินรดต้นคอ ก่อนจะสะดุ้งเป็นครั้งที่สามเมื่อสัมผัสได้ถึงความชื้นแฉะบริเวณลำคอ
“พะ… พี่ฮิม”
“...”
“ฮิมจ๋า”
“...”
“กำลังจะทำอะไร”
“หืม ? ถามพี่เหรอ” เขาขยับเข้ามาใกล้ ใกล้จนผมลืมต้มยำตรงหน้าไปจนสนิทเสียงแหบพร่าเอ่ยสั้นๆ “หิว”
“ไปกินข้าว”
“ไม่ได้อยากกินข้าว” มือหนาลากลงต่ำจนผมรู้สึกเสียววาบ “
อยากกินเล”“มะ...ไม่ได้นะ!” ผมร้องห้าม รีบปิดเตาแก๊สแล้วหันกลับไปแต่ก็โดนอีกฝ่ายแนบริมฝีปากทาบ ร่างสูงแทรกลิ้นเข้ามาขณะมือหนาเอื้อมไปบังคับศีรษะผมไม่ให้หันหนีไปไหน กลิ่นแอลกอฮอล์คลุ้งไปทั่ว พี่ฮิมไวมาก เขาชำนาญกว่าที่ผมคิดเพราะทันทีที่อีกฝ่ายถอนริมฝีปากออก เสื้อของผมก็ถูกปลดกระดุมออกไปด้วย “เลยังไม่หาย…”
“พี่จะไม่ใส่เข้าไป”
“แต่ตรงนี้มัน…” ห้องครัว ยิ่งไปกว่านั้นผมกำลังหันหน้าให้กับทางเดิน ถ้ามีคนเดินมา ไม่ใช่แค่คนๆ นั้นจะรู้แต่จะเห็นแบบจะๆ เลยว่าผมกับพี่ฮิมกำลังทำอะไรกัน
ฮิมหยุดคำพูดของผมด้วยริมฝีปาก เขาทาบลงมาอีกครั้งพร้อมกับกระซิบเสียงพร่า “พวกนั้นกินอยู่ มันไม่เข้ามาหรอก”
“แต่… อ๊ะ ฮิมอย่า อย่า”
“พี่ชอบจัง” นิ้วเรียวสะกิดยอดบนอกบนเบาๆ แต่ความรู้สึกเสียววาบมันแล่นพร่าไปทั่วร่าง มือบางกำหมัดแน่น ร่างเพรียวจิกเล็บเข้าเนื้อเพื่อทนต่อการกระตุ้นขณะเม้มปากสกัดกั้นเสียงร้อง “พี่ชอบตรงนี้… ของเล”
“ฮิมยะ...อย่าเลียนะ!”
เฮือก!อาการร้อนวูบวาบแทรกไปทุกอนูขุมขน ผมหอบหายใจพร่าเมื่อใบหน้าคมคายก้มลงมาครอบครองบริเวณยอดดอก ลิ้นร้อนตวัดเลียส่วนปลายขณะที่มันอยู่ในโพรงปากไปมา มือหนาเลื่อนลงต่ำถึงสะโพก เขาปลดกระดุมกางเกงของผมออกแล้วล้วงมือเข้าไปยังด้านใน
“พี่ฮิม อ๊ะ! อ๊า! ไม่นะ ฮืออ” ฝ่ามือหยาบสัมผัสกับเนื้อร้อน เขาลูบวนส่วนปลายของผมไปมาช้าๆ จนรู้สึกเหมือนจะขาดใจ แล้วเพิ่มจังหวะเร็วขึ้นตามระดับจนในที่สุดผมก็ทนยืนต่อไปไม่ไหว ฮิมจึงปล่อยปากจากอกแล้วผลักให้ผมนอนราบลงไปกับโต๊ะที่อยู่ไม่ไกล แขนแกร่งยกขาทั้งสองของผมขึ้นแล้วแหวกกว้างให้กางออก หลังจากนั้นใบหน้าหล่อเหลาจึงก้มลงมองส่วนกึ่งกลาง และกว่าที่ผมจะรู้ว่าฮิมตั้งใจทำอะไร ไม่ทันได้ห้าม ร่างสูงก็จัดการดูดกลืนแท่งเนื้อของผมเข้าไปในโพรงปาก
“พี่ฮิม… สกปรก” มือบางพยายามจับศีรษะของอีกฝ่ายออกแต่แล้วความพยายามนั่นก็เป็นอันหยุดลงเมื่อลิ้นร้อนลากเลียไล้ตั้งแต่ล่างขึ้นด้านบน พร้อมตวัดผ่านส่วนปลายลำแท่งไปมาจนคนบนโต๊ะเริ่มกัดปากแน่น ลมหายใจหอบถี่ นัยน์ตาปรือ เสียงร้องห้ามกลับกลายเป็นเสียงครางหวานแทน “อา… พี่ฮิม”
มันดีเกินไป… รู้สึกดีจนบอกไม่ถูก ดีจนกายบางเริ่มบิดเร้า มือบางเลื่อนไปขยุ้มกลุ่มผมสีดำสนิทพร้อมๆ กับทึ้งเส้นผมของคนที่กำลังครอบครองแท่งเนื้อร้อน ขาเรียวเลื่อนไปเกี่ยวรอบลำคอของอีกฝ่ายโดยไม่รู้ตัว เสียงหวานครางถี่กระชั้นขึ้น แผ่นอกบางยกขึ้นเมื่อใกล้ถึงจุดปลดปล่อย นัยน์ตาคมเงยมองคนที่กำลังจะถึงฝั่งฝา ฮิมเร่งจังหวะจนในที่สุดน้ำสีขาวขุ่นก็กระฉุดพุ่งเข้าเต็มปาก
“อะ… อ๊า” นัยน์ตากลมปรือขึ้นกระทั่งได้สติ ผมจึงเด้งพรวดขึ้นจากโต๊ะก่อนจะเบิกตากว้างเมื่อนึกได้ว่าสิ่งที่ตนเองพึ่งฉีดออกไปเมื่อสักครู่ พี่ฮิมรับเอาไว้หมดเลย “อย่ากลืนนะ”
ร่างสูงสบตากับผม สักพักเขาก็เลียริมฝีปากเก็บหยาดน้ำสีขุ่นที่ยังเปรอะอยู่บริเวณนั้นเข้าไปจนหมด
“พี่ฮิมคายออกมา!!”
เจ้าของใบหน้าหล่อเหลาส่ายหน้า “อร่อย”
“บ้าเหรอ! มันสกปรก”
“หืม หวานจะตาย” พี่ฮิมไม่ตอบโต้ กายหนาขยับเข้ามาใกล้ก่อนเขาจะเชยคางผมขึ้น ผมประสานกับนัยน์ตาคมเป็นจังหวะเดียวกันที่เสียงทุ้มเอ่ยพร่า “ลองชิมดูไหมล่ะ”
ริมฝีปากทาบแน่น ลิ้นร้อนสอดเข้ามาด้านใน ผมยกมือขึ้นโอบรอบลำคอของฮิมในขณะที่แขนแกร่งเอื้อมมากอดเอวคอดเอาไว้ กลิ่นคาวคละคลุ้งไปทั่วปากสิ่งที่หวานคือความรู้สึก
น้ำลายไหลเป็นทางเมื่อเราถอนริมฝีปากออกจากกัน ฮิมเอื้อมมือมาเช็ดให้ผมทีนึงก่อนจะจูบเบาๆ ที่จมูก
“เลรักพี่ฮิม” ผมว่าขณะที่ร่างสูงพยักหน้าเช่นเดียวกัน ตัวถูกดึงเข้าไปกอด จังหวะนั้นจึงได้สังเกตเห็นบางสิ่งที่โป่งพองภายใต้กางเกงยีนส์ของพี่ฮิม ผมเลื่อนมือลงไปหวังจะช่วย แต่แล้วมือหนาก็เข้ามาจับมือผมเอาไว้เสียก่อน “ให้เลช่วยก็ได้”
ฮิมส่ายหน้าเขาก้มลงมากระซิบที่ข้างหูผม “เดี๋ยวคนดีจะไม่ได้ฉลองงานวันเกิด”
“แต่…” ตรงนั้นมันน่าอึดอัด
“ไม่เป็นไร” เสียงทุ้มว่า ก่อนมือหนาจะหยิบเสื้อเชิ้ตที่หล่นอยู่บนพื้นมาใส่ให้ผมใหม่ ผมเขย่งตัวจุ๊บอีกฝ่ายทีนึงแล้วเดินไปตักต้มยำทะเลใส่ถ้วยหลังจากนั้นจึงเดินออกไปด้านนอก
พี่ๆ ทุกคนกำลังนั่งเดิมอยู่บริเวณสระน้ำ แน่นอนว่าทุกคนเปลือยท่อนบนสงสัยจะร้อน ร้อนแค่ไหนก็ไปถามพี่ไทด์กับพี่เกียร์ที่กำลังนั่งห่วงยางเป็ดลอยอยู่ในสระก็แล้วกัน
“ทำไมช้าจังวะ” พี่วินเป็นคนแรกที่ถาม ร่างสูงเดินมาฉกถ้วยใส่ต้มยำทะเลในมือผมไปวางไว้ที่โต๊ะที่มีอาหารเรียงราย “กุ้งกับหมึกอยู่โน้น หมดนั่นย่างให้มึงเพราะทุกคนกินแล้ว”
“ขอบคุณครับ” ผมหันไปมองจานขนาดใหญ่ที่มีกุ้งกับหมึกย่างวางเรียงรายอยู่ เท่านั่นยังไม่พอ กุ้งยังแกะเปลือกแล้วด้วยนะ ทุกคนรอเจ้าของวันเกิดของผมกินอาหารที่อยู่พักนึงจนกระทั่งอิ่ม พี่ฮิมจึงไปถือเค้กวันเกิดที่มีสองชั้นเดินออกมา พอแสงไฟในบริเวณถูกหรี่ลงเสียงทุกคนร้องเพลงวันเกิดก็ดังขึ้น
Happy birthday to you, Happy birthday to you
Happy birthday Happy birthday
Happy birthday to you.
Happy birthday to you, Happy birthday to you
Happy birthday Happy birthday
Happy birthday to you.
ผมหลับตาอธิฐานเมื่อเพลงจบ ก่อนจะเป่าเทียนทั้งหลายที่ถูกปักรอบเค้กดับได้ภายในครั้งเดียว ผมตัดแบ่งเค้กแล้วเดินเอาเค้กไปให้ทีละคนพร้อมรับคำอวยพร คนแรกคือพี่ผา
“ขอให้น้องเลมีสุขภาพร่างกายแข็งแรง อยากได้อะไรขอให้ได้อย่างที่หวังนะครับ” เสียงทุ้มว่าก่อนจะยื่นกล่องของขวัญกล่องใหญ่ออกมาให้ผม
คนที่สอง สาม สี่ คือ พี่เกียร์ พี่รพ พี่ไทด์ คำอวยพรกับของขวัญแตกต่างกันไปตามตัวบุคคล ส่วนคำอวยพรก็...
“ขอให้โชคดีมีชัย รวยๆ รวยแล้วรวยอีก” พี่เกียร์
“ขอให้มึงมีชีวิตราบรื่น ไม่มีอุปสรรค” พี่รพ
“ขอให้มึงเสนอโปรเจ็กต์กับอาจารย์ผ่านตั้งแต่โปรเจ็กต์แรก” พี่ไทด์
มาถึงพี่วินอีกฝ่ายมองหน้าผมนิ่งๆ แล้วบอก
“ขอให้มึงไม่ดื้อกับกู” มือหนาลากไปตามใบหน้าของผมก่อนจะพูดต่อ “สิบแปดแล้วสินะ”
ผมพยักหน้าก่อนจะเบิกตากว้างเมื่อโดนพี่วินดึงตัวเข้าไปจูบที่หน้าผากทีนึง จากนั้นร่างสูงก็ยื่นของขวัญที่หน้าตาประหลาดกว่าชาวบ้านมาให้ มันเป็นซองเอกสารสีน้ำตาลเรียบๆ ซองนึงแต่ไม่รู้ว่าข้างในใส่อะไร แตกต่างจากพี่ๆ คนอื่นที่ส่วนใหญ่จะให้เป็นกล่องของขวัญกับผมเสียมากกว่า
ผมไม่ได้เปิดดูแต่เอาซองไปวางรวมกับกล่องของขวัญ ก่อนจะเดินถือเค้กไปหาคนสุดท้าย… พี่ฮิม
ร่างสูงกำลังนั่งสูบบุหรี่เงียบๆ แต่เขาดับบุหรี่ลงทันทีที่เห็นผมเดินมา
“เค้ก” ผมยื่นเค้กให้อีกฝ่าย เจ้าของใบหน้าหล่อเหลาหัวเราะก่อนจะดึงผมนั่งตักแล้วบอก
“ขอบคุณครับ”
ผมเอนตัวซบบ่าของอีกฝ่าย “อวยพรให้เลหน่อยสิ”
“ขอให้เลเป็นเด็กดีของพี่” ผมยิ้มรับขณะหมุนตัวกอดเอวหนา
“ขอบคุณนะ”
“หืม ?”
“ขอบคุณที่เลี้ยงเลมา” ฮิมเลี้ยงผมมา ตั้งแต่ยังเด็ก แม้ตอนเด็กจะมีเมดคอยช่วยป้อนข้าว ป้อนนมผมอยู่บ้าง แต่คนที่รับผิดชอบผมจริงๆ ก็คือพี่ฮิม และพอโตขึ้นฮิมก็ยอมรับความยุ่งยากโดยการขึ้นเป็นประธานบริษัทตั้งแต่มัธยมปลายเมื่อเพื่อผมอีก ถึงพี่ฮิมจะไม่อยากโดนผมเรียกว่าพ่อ แต่ผมก็รู้สึกว่าเขาเป็นพ่อผมจริงๆ นะ ผิดกับพ่อแท้ๆ ของผม ทั้งๆ ที่ยังมีชีวิตอยู่แต่ผมกลับไม่ได้เห็นหน้าท่านเกือบสิบห้าปีแล้ว ก็ตั้งแต่ที่ฮิมเอาผมมาเลี้ยง ผมก็ไม่ได้พบหน้าพ่อแท้ๆ ของตัวเองอีกเลย ไม่ใช่ว่าพี่ฮิมไม่ยอมให้ผมเจอ ผมไม่ไปหาเอง เช่นเดียวกับทางนั้น ถ้าอยากเจอผมก็คงมาหาตั้งนานแล้วแหละ
บรรยากาศซาบซึ้งบุญคุณถูกฉุดกระชากลงเมื่อพี่ฮิมว่า
“เลี้ยงมาเองแล้วก็จับกินเองน่ะเหรอ”“พี่ฮิมอ่า!!”
“คนนี้ไม่ต้องซาบซึ้งขนาดนั้นก็ได้ เลี้ยงเรามันก็ไม่ได้ลำบากขนาดนั้นหรอก ตอนเด็กก็มีเมดช่วยเลี้ยงแถมคุณแม่พี่ก็คอยดูแลให้ด้วยอีกคน” เรื่องจริง พ่อพี่ฮิมไม่ชอบผม ใช่ว่าคุณแม่ของพี่ฮิมจะไม่ชอบผมตามนะครับ ท่านใจดีมากแล้วก็คอยดูแลผมอย่างที่พี่ฮิมว่าจริงๆ ดูแลจนผมเรียกท่านว่าแม่เลย
“แต่ฮิมก็เป็นคนออกค่าเล่าเรียนเลหนิ ค่านั้น ค่านู้น ค่านี่อีก”
“ค่าเทอมกับค่านั้นนู้นนี่ที่เลว่า คุณพ่อให้เงินตอนเทศกาลทีนึงจ่ายให้เลพี่ยังเหลือเงินเลยครับ” ผมยู่ปากเพราะไม่มีอะไรจะเถียง พ่อคนรวย พ่อลูกคนเดียว พี่ฮิมเป็นลูกคนเดียวด้วยดังนั้นตอนเทศกาลไม่ใช่แค่คุณพ่อของพี่ฮิมที่ให้ แต่มีปู่ ย่า ตา ยายเสริมมาอีกบัญชีธนาคารของพี่ฮิมจึงจะมีเงินเต็มมากช่วงเทศกาล “พี่ไม่อยากให้เลซาบซึ้งขนาดนั้น เลี้ยงเรามันไม่ยากมากหรอก”
“ฮิมบอกว่าเลดื้อนะ”
“เลดื้อแต่เลฟังพี่นะ”
“แต่…”
“ไม่มีแต่แล้ว” ผมถูกหยุดด้วยริมฝีปาก แต่ไม่นานเขาก็ถอนออกไป “ถ้าเลอยากให้พี่เป็นพ่อ มีแค่พ่อเดียวที่พี่จะเป็น…”
“หือ ?”
“พ่อทูนหัว”
คนบ้า!!!
ตีหนึ่ง
งานฉลองวันเกิดผมเสร็จแล้ว ตอนนี้พึ่งอาบน้ำเสร็จและกำลังจะนอนแต่รอพี่ฮิมที่กำลังอาบน้ำอยู่ ผมจึงใช้เวลาที่รอให้เป็นประโยชน์โดยการแกะของขวัญ ส่วนใหญ่ไม่ค่อยมีอะไรแปลกใหม่แต่อย่างน้อยก็โชคดีที่ทุกคนไม่ซื้อตุ๊กตาให้ผม (ของขวัญที่ผมไม่อยากมากที่สุดก็คือตุ๊กตาเพราะผมไม่ค่อยอยากกอดตุ๊กตา คือให้มาก็ทิ้งไว้รกบ้าน) กล่องอันใหญ่ของพี่ผาอัดแน่นไปด้วยเกมหลากหลายชนิดที่ว่าได้เล่นจนตาแฉะ พี่รพไม่ได้ให้ถุงยางหรือสิ่งแปลกประหลาดเหมือนเคย เขาให้สร้อยไม่ใช่สร้อยธรรมดานะ สร้อยทองฝังเพชร พี่ไทด์ให้เช็คเงินสดที่มีจำนวนเลขศูนย์มากถึงหกตัว ส่วนพี่เกียร์รายนี้ให้ลูกอมเหมือนเดิมแต่ไม่ใช่ลูกอมสามลูกแล้ว เขาซื้อมาเป็นแพ็คคือให้ลูกอมร้อยเม็ด มาถึงพี่วิน…
ผมเกาศีรษะพร้อมมองซองกระดาษสีน้ำตาลเหมือนเป็นเอกสารราชการ นี่ยังเดาไม่ถูกว่าพี่วินจะให้อะไร แต่ทันทีที่เปิดออก สิ่งแรกที่ผมเห็นคือตราครุฑที่อยู่ด้านบนของกระดาษ และพอหยิบกระดาษแผ่นนั่นออกมาก็ต้องเบิกตากว้าง เมื่ออ่านรายละเอียดแล้วพบว่าของขวัญที่พี่วินให้มันคือ…
โฉนดที่ดินของบ้านหลังนี้****************
ไม่เคยแต่งอธิบายความรวยของพี่วิน แต่บอกก่อนว่าพี่วินนี่ก็ไม่ธรรมดานะจ๊ะ555555
แท็ก
#วิศวะแดนแฟนมีเกียร์ ในทวิตเตอร์ (ใช้สระแอเท่านั้นนะคะ และอย่าไปใช้แท็ก #แฟนวิศวะ เลยค่ะ แท็กนั้นมันไม่ใช่แท็กนิยายเรา)
ทวิตนักเขียน
@_mdreds
หัวข้อ: • แฟนวิศวะ • 290519#sp - Never have I ever p.57 (อ่าน 603553 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก