หัวข้อ: • แฟนวิศวะ • 290519#sp - Never have I ever p.57

[puiiz]

 

[JokerGirl]

รอตอนต่อไป พี่ฮิมจะทำไง

[205arr]

ไม่ชอบเวลาที่น้องเลตบพี่ฮิมเลย

[ammchun]

เลมีอะไรดีหรอ?  หรือฮิมแค่อยากเลี้ยงไว้เป็นทาสเซ็กส์

[OoniceoO]

ดีออกมีคนหวงมีแต่คนดูแล

[mooping-7]

ตอบยากนะ เราว่าก็เข้าใจฮิมนะคือแบบเลน่ารักอะถ้าไม่มีฮิมคอยดูแลอาจจะไม่รอดมาถึงป่านนี้ คือถ้าบอกความจริงเล. เลต่อต้านแน่อะ (แบบว่าfcฮิมจ้า)55555

[pannuna]

พี่ฮิมโคตรหวงเลยอะแต่ก็ไม่แปลกใจเลอะ
แต่สงสารเลนะ ไม่รู้เรื่องไรเลย
เราแอบอยากอ่านตอนที่มีคนอื่นมาจีบแบบจริงจังบ้าง

[Timber Huang]

พี่ฮิมแอบน่ากลัวดูลึกลับซับซ้อน จะจับน้องเลไปขังแล้วทรมาณป่าวเนี่ย 

[Taohoo]

เลดูอ่อนนะ เราว่าเลควรถามฮิมว่าเพราะอะไรถึงให้คนตามตลอด แทนที่จะตบแล้วหนี คือความที่เป็นเล ก็น่าจะง๊องแง๊งไม่เข้าใจว่าทำไมฮิมทำงี้ไง ไม่ค่อยเข้าใจความเล 

[มนุษย์สาววาย]

ใช้คำว่า ถอน หรอคะ ไม่ได้ใช้คำว่า ถอด หรอ... แบบถอดเสื้อ ถอดกางเกงงี้

สู้นะคะ รออยู่เสมอ

[DraCo_SLa13]

เลแม่งเยอะไม่รู้จักโต เข้าใจนะว่าถูกเลี้ยงมาอย่างตามใจ แต่ลืมหรือเปล่าว่าตัวเองเป็นผู้อาศัย ก็พูดอยู่บ่อยๆนิว่าฮิมมีบุญคุณ นี่เหมือนพอได้ของที่ฮิมเปย์ให้ แล้วจะปีกกล้าขาแข็งยังไงก็ได้ ต้องปล่อยให้ลำบากให้เข็ด ไม่ชอบนิสัยเลเลย เหมือนคนไม่เต็มแบบมีความบกพร่องทางอารมอ่ะ

[question09]

 

[queenrulet]

พี่ฮิมจะทำไงต่อไปล่ะทีนี้ 

[DaowyLovers]

OMG~ เรื่องชักยุ่งละสิ
ยังไงต่อทั้งสองคน คงต้องรอลุ้นต่อไป
เอาใจช่วยผู้แต่งงับ มาต่อไวๆเน้ออออ
 

[tistaek]

  ชอบ

[:mdred]

สามชั่วโมงต่อมา

ไม่เจอ… ผมหาเอ็กซ์ไม่เจอ เพราะไม่รู้ว่าเขาอยู่ที่ไหน สุดท้ายก็เลยต้องจำใจกลับบ้านทั้งๆ ที่ยังไม่อยากกลับ เพราะแน่นอนว่าที่บ้านย่อมมีพี่ฮิม

จะหาว่าผมงี่เง่าก็ได้ แต่ผมไม่อยากคุยกับเขา!!

“เล” เหมือนฮิมกลัวว่าผมจะหนีร่างสูงเลยเดินมาหาทันทีที่ผมลงจากรถ เขาเดินกันผมเอาไว้ไม่ให้ไปไหนก่อนจะยื่นมือมาจูงผมเข้าบ้าน แต่ผมสะบัดมือนั้นออก “คนดี”

ฮิมรวบตัวผมเข้าไปกอด ผมดิ้นหนีแต่ติดที่สู้แรงของอีกฝ่ายไม่ได้ เสียงทุ้มกระซิบข้างหู “คุยกับพี่ก่อนนะครับ”

“ถ้าเลบอกว่าไม่คุย…”

“ขอร้อง” เสียงนั่นแหบแห้ง ผมหลุบตาลงล่าง นิ่งไปสักพักแล้วพยักหน้า

พี่ฮิมพาผมมาที่ห้องนอน ก่อนจะจัดให้ผมนั่งบนเตียงแล้วเขานั่งข้างๆ ผมเริ่มคำถาม “พี่ฮิมจะพูดอะไร”

“ขอโทษ” ผมปรายตามองอีกฝ่าย “พี่ขอโทษคนดี”

“เหตุผลล่ะ”

“พี่แค่ห่วงเล… มากเกินไป”

“มันไม่ใช่ห่วงพี่ฮิมมันไม่ใช่” จบประโยคนั้นผมก็ตวาดออกมาทันที “เขาเรียกว่าเห็นแก่ตัว ฮิมเห็นแก่ตัว”

“...”

“ครั้งก่อนตอนที่เราทะเลาะกัน ที่พี่วินพูดให้เลฟัง เลไม่มีสิทธิ์เราไม่เคยพูดว่าเป็นแฟนกัน ตอนนั้นเลยอมรับว่าเลผิด แต่มันไม่ใช่!!” คำพูดของพี่วินผมยังจำได้ดี… ผมเสนอตัวให้พี่ฮิมพอตื่นขึ้นมาไม่เจอหน้าฮิมแล้วจะมางอนอีกฝ่ายไม่ได้นั่นถูกต้อง ผมยอมรับ แต่สำหรับเรื่องอื่นมันไม่ใช่เลย “เพราะเลคิดว่าเลมองฮิมมาตลอด มองแค่ฮิม! และมีแค่ฮิมมาตั้งแต่เล็กยันโต!”

ผมยืนขึ้น พยายามกลั้นน้ำตาที่มันกำลังจะหยดแต่ท้ายที่สุดก็กลั้นเอาไว้ไม่ได้ “แต่มันไม่ใช่…”

“...”

“เลไม่ได้มองแค่พี่ฮิม ฮิมต่างหากที่ไม่ให้เลมองใคร” ผมสูดลมหายใจ ยกมือปาดน้ำตาที่มันไหลแล้วพูดอีกครั้ง “พี่ฮิมให้คนติดตามเล ขู่คนที่จะเข้ามาหาเลแทบทุกคน และกั้นทุกคนไม่ให้เข้าหาเลถึงแม้คนๆ นั้นเขาอาจจะอยากเป็นแค่เพื่อนของเลก็ได้ แค่เพื่อนพี่ฮิมยังไม่ให้เลมี!!”

“นั่นเพราะพี่ห่วงเล พี่เลือกไม่ได้ว่าใครอยากเป็นแค่เพื่อนหรือเป็นมากกว่าอย่างอื่น”

“เหอะ… ห่วงเหรอพี่ฮิม ไม่… ไม่เลย ฮิมแค่เห็นแก่ตัว” ผมเค้นเสียงหัวเราะ ขณะยกมือขึ้นแล้วไล้ไปตามโครงหน้าหล่อเหลาของคนที่กำลังยืนขึ้นเพราะฤทธิ์อารมณ์เหมือนกัน “เพราะถ้าฮิมไม่เห็นแก่ตัว ฮิมคงไม่ไปมีอะไรกับพี่ปริม!!”

“แต่พี่รู้ว่าพี่รักเล!”

“แล้วถ้าฮิมเปลี่ยนใจไปรักเขาล่ะ!” เขารู้ว่ารักผม แต่แล้วยังไง “ถ้าฮิมรักเขา แล้วเลที่พี่ฮิมไม่ให้ใครเข้ามาหาน้องเลย เลจะเป็นยังไง! หรือถ้าพี่รักเขาแล้วพี่ก็ปล่อยให้คนอื่นเข้าหาเลเหรอ ? แล้วเวลาที่เลเสียไปล่ะ! ฮิมจะชดใช้ให้เลยังไงคิดถึงใจเลหน่อยสิ!”

“พี่ไม่มีวันเปลี่ยนใจ” มือหนาเอื้อมมาทาบมือผมที่กำลังจับใบหน้าเขาเอาไว้ “ไม่มีวัน”

“ไม่มีใครรู้อนาคตหรอกฮิม”

“...”

“จะว่าเลมองแค่ด้านเดียวก็ได้ แต่จะให้เลมองยังไงฮิมก็เห็นแก่ตัวอยู่ดี” แขนแกร่งรวบตัวผมเข้าไปกอด ร่างสูงพยักหน้ารับคำกล่าวโทษของผมก่อนที่พี่ฮิมจะซบหน้าเข้าที่บ่าของผมช้าๆ เหมือนคนเหนื่อยล้า เป็นผมซะเองที่ต้องปาดน้ำตาทิ้งอีกครั้งแล้วว่าเสียงแผ่ว “แต่เลรักฮิม รักไปแล้ว มันรักไปแล้ว”

ผมรักพี่ฮิม ที่เคยพูดมันไม่ใช่แค่เรื่องล้อเล่น

“ทำยังไง พี่ต้องทำยังไงคนดีถึงจะยกโทษให้” เสียงทุ้มตอบกลับ มันแผ่วและเบาเหมือนฮิมก็เหนื่อยกับเรื่องนี้เต็มทน

“แค่เพื่อน” ผมดึงให้คนตัวสูงหน้ามาคุยกับผมตรงๆ “เลขอแค่เพื่อน ให้เลมีเพื่อน ได้ไหม”

“ได้” เสียงทุ้มตอบกลับ แขนแกร่งโอบเอวผมแน่นขึ้นขณะที่ใบหน้าหล่อเหลาก้มลงมาแนบหน้าผากกับผม “พี่ตกลง”

ผมยิ้มรับก่อนจะพยักหน้าแล้วหลับตาลงยามใบหน้าหล่อเหลาเข้าใกล้จนปลายจมูกชนกัน สักพักฮิมก็ผละออกไป

“...” ผมเงียบ

“...” ฮิมไม่พูด

“...” ผมก็ไม่มีอะไรจะพูด

“...” เราสองคนจึงเอาแต่มองตากันเงียบๆ ต่อไป ท้ายที่สุดฮิมก็เป็นฝ่ายพูดก่อน

“คนดี”

“หืม” ผมครางรับขณะที่มือหนาข้างหนึ่งยื่นมาบีบจมูกผมเล่น

“เราอย่าหาเรื่องทะเลาะกันบ่อยๆ เลยนะ”

“ทำไม” ผมแสร้งถามในขณะที่เจ้าของใบหน้าหล่อเหลามีสีหน้าราวกับกำลังทุกข์ใจ

“พี่ใจจะขาด” จบคำเขาก็ลากริมฝีปากไซร้คอผมทันที แขนแกร่งที่โอบเอวมันแน่นขึ้นขณะที่ร่างสูงเองก็ดันให้ผมเดินถอยหลังไปที่เตียงจนกระทั่งจนล้มตัวนอนราบลง คนชำนาญประสบการณ์ที่กำลังคร่อมตัวผมอยู่ไวมาก เพราะทันทีที่หลังแนบเตียงมือหนาก็เลื้อยไปมาทันที

“พี่ฮิมอย่า” ผมรีบจับเขาเข้าไปก่อนที่มันจะเลยเถิดไปมากกว่านี้ “เลไม่ยอมนะ”

“คนดี” เสียงทุ้มหวานปกติ เห็นได้ชัดว่าฮิมกำลังอ้อน

“ไม่เอา พึ่งดีกันไปเมื่อห้านาทีที่แล้ว เลไม่ยอม เดี๋ยวว่าเลง่าย”

เสียงทุ้มว่าทันที “ไม่ง่าย พี่รอมาสิบกว่าปีแล้ว โคตรนาน”

“จริงเหรอ” ความรู้ใหม่ทำให้ผมตกตะลึง เพราะถ้ารอมาตั้งแต่สิบปีลบกับอายุของฮิมตอนนี้ ฮิมตอนนั้นก็น่าจะประมาณสิบถึงสิบสองปี ส่วนผม… หกถึงเจ็ดขวบ “ฮิม… หื่นแต่เด็ก”

“อืม” เขายอมรับง่ายๆ แต่หน้ายังไม่ยอมห่างจากซอกคอผม

“จะว่าไปพี่ฮิมเอาเลมาเลี้ยงทำไม”

“ไม่มีเหตุผล”

“อ้าว…”

“คนดีตอนนั้นพี่เองก็พึ่งได้เลิกนอนกลางวันเองนะ” พี่ฮิมพูดให้เห็นภาพ ส่วนผมได้แต่พยักหน้าหงึกๆ รับไป

“แล้วชอบเลตอนไหน”

“อืม ตอนเริ่มโต”

“ทำไม”

“ช่วงนั้นพี่เลี้ยงจับเลใส่ชุดน่ารักๆ” ผมคิดตามเพราะจำไม่ค่อยได้เท่าไหร่แต่เคยดูแกลอรี่ตัวเองตอนเด็ก มีหลายรูปเหมือนกันที่ผมโดนจับใส่ชุดของผู้หญิง “ชุดแมว... พี่ชอบ”

“หืม ? เอ๊ะ! ปลดกระดุมตั้งแต่เมื่อไหร่!”

“เล...”

“อย่า... พี่ฮิมอย่า…”

“คนดีหอมจัง”

“บอกให้ปล่อย!”

ตุ้บ!

“เจ็บครับ” ผมผลักอีกฝ่ายจนตกเตียง ฮิมไม่ได้ว่าอะไร เขาลุกคนขึ้นมากระโดดขึ้นคร่อมผมอีกครั้ง

“ไม่! พี่ฮิมไม่!”

ฮือ คนบ้า!!!!

 

โชคดีรอด ปลอดภัยมาจนถึงตอนเช้า เมื่อคืนหลังจากสู้กันไปมาบนเตียง(อยากบอกว่าไม่ใช่แค่รอบเดียว ประมาณสามสี่รอบแต่ไม่ต่อเนื่องคือหยุดแล้วก็มาสู้กันใหม่) ท้ายที่สุดพี่ฮิมก็ไม่ได้ทำอะไรผม แต่ต้องแลกกับที่อีกฝ่ายปากแตก ส่วนผมได้เลือดตรงแขนเพราะโดนโต๊ะขูด สภาพแต่ละคนสะบักสะบอม และเหมือนพี่ๆ คนอื่นจะคิดไปไกลมากกว่านั้น เพราะทันทีที่ผมเดินลงมากินข้าวเช้าก็เห็นพี่รพแสยะยิ้มใส่ พี่ไทด์กรอกตา พี่วินทำหน้านิ่ง แม้กระทั่งพี่เกียร์ก็มานั่งหน้าคล้ำขอบตาดำบนโต๊ะกินข้าว

“เป็นอะไรกัน?” ผมถามด้วยความสงสัยพลางเลื่อนเก้าอี้ออกแล้วนั่งลง เป็นจังหวะเดียวกันที่พี่รพยกอาหารมาเสิร์ฟ ผมตาลุกวาวเมื่อเห็นข้าวเช้าอย่างหรู เทียบกับขนมปังที่ผมเคยกิน ตรงหน้านี่ดูเป็นอาหารชั้นเลิศไปเลย “ทำไมทำหน้าอย่างนั้น”

ไม่เชิงหน้าหรอกแต่ผมสังเกตได้ว่าแต่ละคนอารมณ์ไม่ปกติ พี่รพเป็นคนพูดก่อน

“พอดีกันแล้วแม่งรบกวนคนอื่น” พี่เกียร์ว่าต่อ

“พวกมึงไปอยู่คอนโดเถอะ”

“หือ”

“หัดใช้เงินให้เป็นประโยชน์ ถ้าไม่มีก็ไปซื้อคอนโดแล้วอยู่ หรือไม่ก็จ้างช่างมาทำห้องเก็บเสียง อย่ามารังแกคนที่ต้องการนอนแบบกูเลย”

“หมายความว่าไง”

พี่เกียร์เงียบไปเพราะพี่ฮิมเดินลงมาพอดี ร่างสูงกดจูบที่ขมับก่อนนั่งลงข้างๆ ผม นัยน์ตาคมเงยหน้ามองเพื่อนแต่ไม่ได้พูดอะไร ส่วนผมสงสัยแต่ไม่ได้ถามต่อ ต้องรีบกินข้าวแล้วไปมหา’ลัย ว่าจะไปขอโทษพี่นนท์นี่เพราะเมื่อวานผมโดดซ้อม

พอกินข้าวเสร็จ ผมก็ขับรถมามหา’ลัยเองทันที โชคดีอีกครั้งที่พี่นนท์นี่ไม่ได้ว่าอะไร เหมือนอีกฝ่ายจะเข้าใจว่าชีวิตผมช่วงนี้มันอลเวงแปลกๆ ส่วนเกี๊ยก พิษ ดิน ฮิมขอให้เขาตามผมเหมือนเคย ให้พวกเขาเฝ้าดูผมเฉยๆ แต่ไม่กันคนอื่นให้ออกห่างผมแล้ว ผมเริ่มทำใจกับสามคนนี้ ตอนเรียนจึงไปนั่งด้วยเหมือนเดิม คิดซะว่าถึงพี่ฮิมจะส่งมาให้เป็นเพื่อนแต่ยังไงเขาก็เป็นเพื่อนผมจริงๆ นั่นแหละ ไม่อย่างนั้นนอกจากเฝ้าทั้งสามคงไม่สละเวลาให้ผมบ่อยๆ อย่างติวหนังสือให้ หรือตอนที่ผมชวนไปคาเฟ่พวกเขาก็ไป เรื่องนี้มันคลายความสงสัยของผมไปได้หลายอย่างด้วย เช่น ทำไมเกี๊ยกถึงได้มารับผมบ่อยๆ ทำไมพวกเขาถึงชอบผลุบๆ โผล่ๆ มาแบบไม่ให้ผมรู้ตัว หรือแม้กระทั่งงานพิเศษของดิน ทุกอย่างเพราะเป็นลูกน้องพี่ฮิม แต่ผมขี้เกียจสงสัยลึกไปกว่านั้นว่ามาเป็นลูกน้องได้ยังไง หรือได้รายได้เท่าได้ แต่พอนึกถึงคอนโดดินแล้วมันคงจะเยอะน่าดู

และวันนี้ผมต้องคุยกับเอ็กซ์ให้ได้ ตามเคย แถมวันนี้เรียนหนักกว่าวันอื่น อาจารย์เลทไปตั้งหนึ่งชั่วโมง จนผมต้องเบี่ยงความสนใจไปที่เนื้อหาจนหมดเนื่องจากอาจารย์บอกว่าอีกสองวันข้างหน้าเราจะมีสอบ ทว่าพอเรียนเสร็จเอ็กซ์ก็หายตัวไป ถามเพื่อนที่นั่งอยู่ใกล้ๆ เอ็กซ์ฝ่ายนั้นบอกว่าเอ็กซ์ออกไปตั้งแต่ที่อาจารย์เริ่มสอนเกินเวลาแล้ว ผมไม่รู้ว่าเขาไปไหน โทรไปก็ไม่รับ พอจะออกไปหา โชคชะตาก็ส่งคนมารอผมที่หน้าตึกเหมือนไม่อยากให้ผมไปหาเอ็กซ์ยังไงยังงั้น

ยิ่งไปกว่านั้น คนๆ นั้นคือ พี่ฮิม

ร่างสูงใส่เสื้อช็อปสีแดงกับกางเกงสีดำสนิทซึ่งเข้ากันอย่างลงตัว เจ้าของใบหน้าหล่อเหลานั่งรอผมแบบจริงจัง เพราะทันทีที่พี่ฮิมเห็นผมเดินลงมาจากตึก มือหนาก็กวักนิ้วเรียกผมเข้าไปหาทันที

“ฮิมมาทำไม” ผมหลุบตาลงเขาเพราะตอนนี้ผมกำลังยืนตรงกันข้ามกับพี่ฮิมที่กำลังนั่ง แต่พอเขายืนปุ๊บเราก็สลับกัน ด้วยความสูงกว่าหนึ่งร้อยแปดสิบห้าทำให้ผมต้องเป็นฝ่ายเงยหน้ามองฮิมส่วนพี่ฮิมหลุบตาลงมองผมแทน ฝ่ามืออุ่นยื่นมาแตะหน้าผมเบาๆ ก่อนตอบ

“มาหาแฟนครับ” ฮิมไม่ได้ทำน้ำเสียงหวาน เขาตอบเสียงทุ้มเรียบตามสไตล์ แต่เป็นเสียงทุ้มเรียบที่ทำให้ผมรู้สึกเขินมาก แขนแกร่งเอื้อมมาโอบรอบเอว ผมเดินตามแรงผลักไปยังรถของพี่ฮิมที่จอดอยู่ไม่ไกล “พี่จะพาไปกินข้าว คนดียังไม่ได้กินใช่ไหม”

“อื้อ” ผมพยักหน้า ตอนนี้เที่ยงเกือบบ่าย “แล้วรถเลล่ะ”

“เดี๋ยวพี่มาส่งน้องทีหลัง วันนี้เลมีซ้อมหลีดใช่ไหม”

“อืม”

“อยากกินอะไรไหม”

“เลแล้วแต่พี่ฮิม”

นัยน์ตาคมหันมามองผม เขาไม่ว่าอะไรขณะเปิดประตูที่นั่งข้างคนขับให้ผมเข้าไปนั่ง หลังจากนั้นจึงเดินอ้อมไปนั่งที่คนขับแทน ในเมื่อผมเป็นคนให้เขาตัดสินใจเองว่าจะพาผมไปกินที่ไหน หลังจากขึ้นรถปุ๊บผมเลยก้มหน้าก้มตาเล่นโทรศัพท์ไม่สนใจทิศทาง กระทั่งพี่ฮิมบอกว่าถึงจุดหมายแล้วผมจึงเงยหน้าขึ้น พอเห็นสถานที่แล้วถึงกับต้องทำหน้าจุดจุดจุด (หมายถึงหน้าไร้อารมณ์) กันเลยทีเดียว

“พี่ฮิมแกล้งเลเหรอ” ผมหันไปมองร่างสูงที่พึ่งปลดเบลล์ออก เจ้าของใบหน้าหล่อเหลาหันมามองก่อนจะส่ายหน้าไปมา “ไหนบอกจะพาเลไปกินข้าว แล้วพาเลมาคอนโดทำไม”

สถานที่ที่พี่ฮิมพาผมมาคือคอนโดมิเนียมหรู เป็นคอนโดที่เขาซื้อให้ผมเป็นของขวัญวันเกิด

“เลบอกว่าตามใจพี่”

“คอนโดมันมีข้าวที่ไหน”

“แล้วใครบอกว่าไม่มี” ผมทำหน้างง “ลงมาก่อนครับ”

รู้สึกขัดใจแต่ก็ยอมเดินลงจากรถ หลังจากนั้นเราก็เดินเข้าคอนโดแล้วขิ้นลิฟต์ไปที่ห้อง ระหว่างที่อยู่ในลิฟต์ผมขู่พี่ฮิมเอาไว้ “เลหิว เลจะโวยวายถ้าพี่ฮิมไม่มีข้าวให้เลกิน”

“ครับๆ” เสียงทุ้มตอบรับโดยง่าย แต่พอมาถึงห้องก็เป็นอย่างที่ผมคาด… ไม่มีข้าว

จะไปมีได้ยังไงเล่า! ก็คอนโดนี้เราไม่ได้อยู่ด้วยซ้ำ ที่นี่มีแค่เฟอร์นิเจอร์ เสื้อผ้าของผมกับพี่ฮิมสามสี่ตัวเท่านั้น เพราะเรายังไม่ได้อยู่ คือเหมือนซื้อเอาไว้เฉยๆ แล้วจ้างแม่บ้านมาดูแลทุกอาทิตย์เพื่อไม่ให้ห้องสกปรก

“เลหิวข้าว” ผมย้ำขณะทำหน้าบึ้งใส่พี่ฮิม

“ไปรอพี่ในห้อง”

“แต่เลหิวแล้ว!”

“คนดีหลับตาแล้วนับหนึ่งถึงหกสิบซิ”

“ทำไม” ผมถามแต่ไม่ได้คำตอบ เลยต้องข่มอารมณ์เมื่อพี่ฮิมเริ่มทำหน้าดุใส่ เปลือกตาสีไข่เลยต้องปิดลง ผมยืนรอนิ่งๆ แล้วเริ่มนับหนึ่งถึงหกสิบในใจ แต่นับได้แค่สามวิเสียงออดประตูก็ดังขึ้น เสียงออดดึงความสนใจให้ผมลืมตาขึ้น ก่อนมองไปยังพี่ฮิมที่กำลังเปิดประตูให้ใครสักคนเข้ามา มือหนาเปิดประตูออกแล้วมองมาทางผมก่อนจะส่ายหน้า

“คนดีหลับตาลง”

“ใครมา ?”

“อาหาร” เขาตอบเสียงเรียบ แล้วหลังจากนั้นเหล่าผู้ชายในชุดบริกรมากหน้าหลากตาก็เดินถือถาดเข้ามา บนถาดมีจานอาหารแบบมีฝาปิดวางอยู่ พี่ฮิมให้พวกเขาเอาไปวางบนโต๊ะกินข้าว เป็นเวลาเดียวกันที่ผมเดินไปเปิดฝาของแต่ละจานเล่นเพื่อดูว่ามีอะไรกินบ้าง จนในที่สุดอาหารนับสิบอย่างก็ถูกวางลงบนโต๊ะ และพออาหารครบ พี่ๆ ชุดบริกรก็หายวับออกไปทันที

ผมหลุบตามองลงอาหารก่อนจะเลื่อนเก้าอี้ให้ตัวเอง พอนั่งลงปุ๊บผมก็จัดการกินแบบไม่สนและไม่รอคนที่พามาที่นี่ พี่ฮิมไม่ว่าอะไร เขาเลื่อนเก้าอี้มานั่งข้างผมแล้วปล่อยให้ผมกินเงียบๆ จะมีก็แต่ลำแขนยาวที่เอื้อมมาโอบไหล่ก่อนปลายนิ้วเรียวจะเลื่อนขึ้นไปม้วนเส้นผมสีน้ำตาลเข้มเล่น

“พี่ฮิมเตรียมเอาไว้ตั้งแต่เมื่อไหร่” ผมหมายถึงเรื่องอาหาร ถ้าเขาสั่งทำหลังจากที่พวกเราพึ่งมาถึงคอนโด ผมไม่ได้กินข้าวเร็วขนาดนี้แน่

“ก่อนไปหาเล”

“แล้วทำไมถึงถามเลว่าอยากกินอะไรไหม”

“ก็เผื่อน้องอยากกินอย่างอื่น”

“ถ้าเลอยากกินอย่างอื่น ?”

“ก็ไปกินไงครับ”

“แล้วอาหารที่ฮิมสั่งเอาไว้ล่ะ ?”

“ทิ้ง” คำตอบจากคนข้างกายทำให้ผมต้องเบ้ปากนิดหน่อย ตอบมาแบบไม่อายชาวนาเลยสักนิด

“แล้วฮิมไม่กินเหรอ” ผมหันไปสบตากับอีกฝ่าย คำตอบที่ได้คือการยิ้มนิดๆ กับจูบสัมผัสที่หน้าผากจากพี่ฮิม “ไม่หิวเหรอ”

“หิว แต่ไม่ได้อยากกินข้าว”

“หือ ?”

“กินไปเถอะครับ” นัยน์ตากลมหรี่มองคนที่ใช้คำพูดชวนน่าสงสัย ขณะตักข้าวเข้าปากเงียบๆ อีกครั้ง สักพักฮิมก็ยืนขึ้นแล้วเดินไปไหนก็ไม่รู้ พอผมกินเสร็จแล้วเลยเดินตามหาคนตัวสูงไปทั่วห้อง ก่อนพี่ฮิมจะทำให้ผมตกใจด้วยการลอบเข้ามากอดจากทางด้านหลัง “อ๊ะ!”

“อิ่มแล้วเหรอ”

“เลอิ่มแล้ว” มือหนาล้วงเข้าไปในเสื้อนักศึกษา เขาลูบท้องผมที่นูนออกมาเล็กน้อยเพราะอิ่ม “เลว่าช่วงนี้เลน้ำหนักขึ้น”

“พอดีแล้ว”

“แต่เลอยากลด” เจ้าของใบหน้าหล่อเหลาที่ก้มลงเกยที่คางผมหันหน้ามามองก่อนจะตอบเสียงเรียบ

“งั้นลดตอนนี้เลย”

“ยังไง เอ๊ะ!” ผมสะดุ้ง เมื่อจู่ๆ มือหนาที่กำลังลูบอยู่ที่ท้องก็ล้วงลงไปในกางเกงชั้นใน ผมไม่รู้ว่ากางเกงตัวเองถูกถอดออกไปตั้งแต่เมื่อไหร่ มารู้ตัวอีกทีตอนที่มันไปกองอยู่ตรงปลายเท้าแล้ว “ฮิม… พี่ฮิม”

มือหนากอบกุมส่วนของผมไปจนหมด มืออีกข้างเขากอดเอวผมเอาไว้หลวมๆ ขณะไซร้ริมฝีปากไปตามลำคอ อาการร้อนเพิ่มขึ้นตามระดับ ผมหอบหายใจพร่าและแทบจะแด้ดิ้นเมื่อร่างหนาออกแรงรูดไปมาตรงส่วนนั้น

“พี่ฮิม… อย่าทำแบบ… นี้” ผมพยายามดิ้นให้หยุดออก แต่ก็โดนแขนแกร่งที่ล็อกเอวเอาไว้บังคับให้ยืนอยู่ที่เดิม ในขณะที่ฝ่ามือร้อนสากยังไล่วนกับส่วนนั้นของผม อารมณ์วาบหวิวพุ่งทะยานขึ้นเรื่อยๆ เม็ดเหงื่อบนใบหน้าแตกพล่านและในที่สุดน้ำสีขุ่นก็พุ่งออกทันที ผมแทบจะทรุดลงไปกับพื้นถ้าแขนแกร่งไม่ยึดเอวผมเอาไว้ ร่างสูงอุ้มผมขึ้นก่อนจะพาไปที่โซฟาใกล้ๆ เขาวางผมให้นั่งบนตักและใช้จังหวะนั้นถอดชั้นในของผมออก ขณะยกมือที่เปื้อนไปด้วยน้ำกามขึ้น ฮิมไม่เช็ดมันออกแต่ป้ายมันไปตามเรือนร่างของผมแทน ร่างกายร้อนขึ้นมาอีกครั้งเมื่อมือหนาสะกิดและหมุนวนที่ยอดอกโดยมีแค่เสื้อเชิ้ตนักศึกษาบางๆ กั้นอยู่ ท้ายที่สุดบริเวณนั้นจึงเริ่มชื้นแฉะไปด้วยน้ำกามของผมเอง

ผมเม้มปากขณะเดียวกันที่ได้ยินเสียงพร่าจากเจ้าของตัก

“พี่จะพาเลออกกำลังกาย” แล้วทุกอย่างก็เหมือนจะหยุดลง มือที่เคยไล่ไปตามอกของผมหยุดชะงักมีเพียงนัยน์ตาคมที่มองผมเงียบๆ แต่ในขณะที่กำลังหายใจหอบ ร่างสูงก็จัดการทำบางอย่างที่ทำให้ความคิดที่ว่าทุกอย่างกำลังจะหยุดลงต้องเปลี่ยนไป

พี่ฮิมเลื่อนมือลงต่ำสู่จุดกึ่งลางของตัวเอง เสียงรูดซิบกางเกงทำให้คนฟังเสียวหน้าท้องวาบ ผมเม้มปากได้ยินแค่เสียงแต่ไม่รู้ว่าอีกฝ่ายตั้งใจจะทำอะไร เนื่องจากโดนนัยน์ตาคมสีดำสนิทประสานเอาไว้ไม่ให้หันไปมองอย่างอื่น จนในที่สุดอะไรบางอย่างก็ดีดขึ้นและตีกับส่วนนั้นของผมเบาๆ สัมผัสอุ่นร้อนทำให้สามารถรับรู้ได้เลยทันทีว่าสิ่งนั้นมันคืออะไร

ผมหน้าขึ้นสี ในขณะที่คนตัวสูงขยับปากหากไร้เสียง แต่มันกลับมีอนุภาพที่ทำให้คนอ่านปากใจสั่นได้อย่างง่ายดาย   

‘ขยับสิครับ’

มันสัมผัสกันแม้ยังไม่ได้ขยับ แค่การเสียดสีเพียงนิดเดียวก็ทำให้เกิดกระแสวูบวาบไปทั่วตัว ผมหลบสายตาแต่ก็โดนมือหนาจับคางแล้วบังคับให้หันไปมองเขาเหมือนเดิม ฮิมพูดเสียงเบาจนแทบจะไม่ได้ยิน “เร็วสิครับ”

ผมอายจนอยากจะเอาหน้าหมุนลงพื้นถ้าไม่มีมือสากมาจับคางแล้วบังคับให้มองเขาอยู่ ผ่านไปไม่กี่นาทีเมื่อร่างสูงเห็นว่าผมไม่ยอมขยับเอวจริงๆ เขาจึงปล่อยมือที่จับคางผมออก เลื่อนลงด้านล่าง แล้วล่อลวงโดยการสัมผัสส่วนนั้น จับมันแนบชิดกับลูกรักของพี่ฮิมแล้วใช้มือชักทั้งสองแท่งเนื้อนั่นให้ถูกัน แล้วเพิ่มความเร็วขึ้นตามจังหวะอารมณ์ แต่ก่อนที่จะถึงจุดหมายเขาก็หยุด อารมณ์ที่ถูกปลุกขึ้นจึงกลายเป็นกราฟที่กำลังอยู่ในช่วงดิ่งลง กลายเป็นผมเองที่ต้องขยับเอวเพราะถูกชักนำโดยแรงอารมณ์เพื่อให้กราฟที่กำลังจะลงพุ่งสูงดังเดิม

เหมือนได้ยินพี่ฮิมหัวเราะเบาๆ และเขารวบแขนทั้งสองข้างของผมแนบลำตัวให้ทั้งการทรงตัวและขยับเอวบนตักมันยากขึ้นไปอีก หยาดเหงื่อผมแตกพล่านมันไหลลงไปเรื่อยๆ จนเสื้อเปียกชุ่มไปหมด

ทั้งห้องได้ยินแค่เสียงหอบหายใจกับเสียงของคนตัวสูงครางทุ้มเบาๆ ในลำคอ ที่สามารถเร้าอารมณ์ผมได้อย่างน่าประหลาด ส่งผลให้เอวที่กำลังขยับอย่างยากลำบากบนตักหนาเริ่มเร่งจังหวะมากกว่าเดิม เจ้าของใบหน้าหล่อเหลาซุกเข้าอก เขาปล่อยมือที่รวบแขนผมแนบลำตัวออกแล้วเลื่อนไปที่บั้นท้าย ขย้ำและแหวกช่องทางออกแม้จะไม่ได้สอดใส่ ลิ้นสากลากไปตามตุ่มไตบนอก ดูดดันและตวัดเลียคล้ายตั้งใจจะหลอมละลายมันในปาก

ผมขย้ำกลุ่มผมสีดำสนิทแน่น ขณะขยับเอวให้ท่อนล่างเสียดสีเร็วกว่าเดิมกระทั่งร่างกายเกร็งไปทุกสัดส่วนจนชาไปตามปลายนิ้ว ก่อนน้ำสีขุ่นจะพุ่งออก ผมหอบหายใจเฮือก และเป็นเจ้าของตักเสียเองที่ยังไม่เสร็จ ฮิมพลิกตัวแล้วดันผมให้นอนลงบนโซฟา เสียงทุ้มคำรามในลำคอขณะจับปลายขาผมแยกออก มือหนาจับแท่งเนื้อของผมถูเข้ากับของเขาอีกครั้งจนกระทั่งผมปล่อยเป็นครั้งที่สาม จังหวะเดียวกันที่คนบนร่างฉีดน้ำกามรดตัวผมไปหมด

กลิ่นคาวตีตื้นขึ้นจมูก ผมมองเจ้าของใบหน้าหล่อเหลานิ่งๆ แล้วจู่ๆ ก็โดนดึงเอวขึ้นก่อนริมฝีปากนุ่มจะทาบลงมา ฮิมไม่ได้สอดลิ้นแค่ดูดริมฝีปากผมนิดหน่อยแล้วกดใบหน้าผมแนบอกเขา ร่างสูงก้มลงมาหอมฟอดใหญ่ที่ขมับบ่งบอกว่าพึงพอใจแค่ไหน ผมได้นั่งนิ่งบนตักพี่ฮิมอีกครั้ง ประโยคสุดท้ายที่ได้ยินก่อนหนังตาจะปิดคือ

“พี่รักเล”

 

“น้องเลเป็นเหนื่อยๆ นะ พักก่อนไหม”

“เลไม่เป็นไร” ผมส่ายหน้าปฏิเสธความหวังดีจากพี่ๆ ที่เดินเข้ามาหา ก่อนจะซ้อมท่าต่อ แต่ไม่รู้หน้าผมมันดูอิดโรยเกินไปหรือยังไง ผมถึงสัมผัสได้ว่าคนมองกำลังทำสีหน้าหวาดๆ เอาตรงๆ ผมก็เหนื่อยนะ หลังจากเอ่อ… ออกกำลังกายแล้วหลับไป พอสะดุ้งตื่นขึ้นมาก็พบว่าใกล้ถึงเวลาซ้อมแล้ว ทีแรกฮิมจะไม่ยอมให้ผมมาแต่ผมให้สาเหตุว่าเมื่อวานก็ได้โดดซ้อมเพราะเขา ร่างสูงก็เลยจำใจยอมให้ผมมาซ้อม แต่เป็นคนเดินมาส่งที่ใต้ตึกด้วยตัวเองพร้อมกับสีหน้ากดดันทุกคน อาจจะเป็นเพราะแบบนั้นวันนี้ทุกคนถึงได้ดูห่วงผมผิดปกติ

“เล พี่ใจไม่ดีเลย หนูพักก่อนไหม” คราวนี้พี่ไก่ถึงกับต้องเดินมาหาผมเอง

“เลไม่เป็นไร”

“แต่หนูหน้าซีด เอางี้พวกพี่อยากกินชูซิ น้องเลไปกับปิ่นดาวไปซื้อมาให้พวกพี่หน่อย ร้านอยู่ไม่ไกลขับรถไปแปปเดียวถึง”

“หือ ?” ผมทำหน้างงเมื่อได้รับคำสั่งมาแบบงงๆ พี่ไก่ทำหน้าลำบากใจก่อนจะยื่นหน้าเข้ามากระซิบ

“เพราะพี่ฮิมมาส่งน้องเลทุกคนเลยเครียดกันมากกว่าปกติ เลถือว่าช่วยพี่แล้วกัน เลิกซ้อมแล้วขับรถ ตากแอร์เย็นๆ ไปซื้อซูซิให้พี่หน่อย ถ้าหนูซ้อมต่อพวกพี่คงได้เครียดตาย”

“แต่เลไม่ได้เป็นอะไรจริงๆ นะ”

“ลูกขา ยังไงวันนี้หน้าเลก็ดูซีดๆ นะ ช่วยพี่เถอะ ไม่ได้เป็นอะไรก็ดีแต่ตอนนี้อย่าพึ่งซ้อมเลย”

ผมเม้มปากแล้วพยักหน้า พี่ไก่เห็นถึงกับถอนหายใจโล่งทันที คนตรงหน้าผมหันไปเรียกปิ่นดาว ก่อนจะยัดเงินซื้อซูซิใส่มือเธอ แล้วให้ปิ่นดาวเป็นคนไปกับผม ยังจำปิ่นดาวได้ไหม ปิ่นดาวคือเพื่อนหลีดของผม ที่เปรียบเสมือนคนชี้ทางให้ผมตาสว่างระหว่างความสัมผัสของพี่ปริมกับพี่ฮิม

“เลรู้จักร้านไหม ดาวไม่รู้จักอ่ะ”

“รู้” ผมตอบสั้นๆ เพราะคุ้นๆ ว่าเคยมากินกับแก๊งโรซารี่นั่นแหละ จากมหา’ลัยไปถึงร้านชูซิใช้เวลาประมาณยี่สิบนาที ผมให้ดาวลงไปสั่งก่อนขณะวนหาที่จอดรถ กระทั่งมาเจอที่จอดรถที่มีรถมอเตอร์ไซต์คุ้นตาอยู่ใกล้ๆ ผมขมวดคิ้วก่อนจะรีบจอดแล้วเดินลงจากรถ เมื่อเห็นป้ายทะเบียนก็พบว่ามันเป็นรถของเอ็กซ์จริงๆ

ผัวะ! ผัวะ! ผัวะ!

เสียงเหมือนคนกำลังรุมประทืบอะไรสักอย่างทำให้ผมสะดุ้ง พอหันหน้ามองหาต้นเสียงก็พบว่าต้นเสียงอยู่ในซอกหลืบมืดๆ ไม่ไกล พร้อมกับคนกลุ่มหนึ่งที่กำลังทำอะไรสักอย่างอยู่ก่อนจะพบว่าพวกเขากำลังทำร้ายคนๆ หนึ่งอยู่ ผมเบิกตากว้าง เมื่อเพ่งสายตามองไปยังคนๆ นั้นแล้วพบว่าคนที่เป็นจุดรองรับการกระทืบอยู่นั้น…

คือเอ็กซ์





(100%)

Everyone I miss you so muchhhh and I hope you miss me too. lol

คิดถึงชิบหายเลยค่าาาา (ขอหยาบเพื่อความอรรถรส)

[mild-dy]

 
พี่ฮิมขี้หื่น

[มนุษย์สาววาย]

 

เอ็กซ์เป็นใครกันแน่?
ฉันเดาเรื่องนี้ไม่ถูกเลยยยย จะเป็นยังไงก็สู้ๆนะ

อย่าหายไปนานอีกเลย ขอร้อง...

[question09]

 

[minkey]

พี่ฮิมหื่นเกิ้นนนนนน
 
ดีกันแล้วก็นะ
จับน้องกินแบบนี้ไม่ได้


ฮื่ออออ
คิดถึงคนเขียน หายไปนาน
กลับมาแล้วดีใจ

[ป้ากิ่งkingkarn]

miss u 2 คร่า
พี่ฮิมใจดีกับน้องจังเลยตอนนี้
อยากให้ใจดีแบบ(หื่นๆอย่าง)นี้ไปนานๆ
แต่ก็รออ่านช่วงมาม่าอยู่เหมียนกัล
ขอบคุณมากจ้า

[LovEYouOnLy]

ในที่สุดก็กลับมา ความเปลี่ยนแปลงเลยคือฮิม หื่นแบบเปิดเผยไม่มีกั๊ก แล้วเพื่อนคนเดียวที่เลจะมีจะเป็นยังไงต่อนะ

[♥►MAGNOLIA◄♥]

พี่ๆในบ้านเข้าใจว่าฮิม เล ฟัดๆกันหลายๆรอบ
ทั้งที่ทั้งคู่ แค่ต่อสู้กัน

ที่จริงๆพี่ๆก็ชำนาญเรื่องอย่างว่านะ ทำไมมองเลไม่ออก
ว่าผ่านศึกหลายรอบจริงหรือเปล่า ท่าเดินเลก็ปกตินะ

คงเพราะเสียงต่อสู้ดังโครมครามเลยนอนกันไม่ได้กัน

ว่าแต่เอ็กซ์ ถูกใครซ้อม 
       
 

[Mura_saki]

เอ็กซ์เป็นอะไรอีก!!!!!!!!!!!!!

พี่ฮิมจอมหื่นจริงๆค่ะ

[mystery Y]

รอตอนต่อไป~

[Piima]

อ้ายยยย

ทำไมฮิมหื่นนน

น้องสลบไปเลยนะ

[puiiz]

 

[JellyKei]

พี่ฮิมดูเป็นตาลุงโรคจิตมากค่ะ กามแต่เด็ก555555
ตอนนี้มาคุ้มมาก คุ้มค่ารอเลย กามเน้นๆฮือ
เราเข้าใจมุมมองของเลนะ เหมือนน้องรู้สึกว่าตัวเองโดนบังคับมากเกินไป เลยรับไม่ได้เลยแอบรู้สึกต่อต้าน ตอนแรกคิดว่าเลดูไร้เหตุผล​เกินไป แต่นี่เริ่มเข้าใจน้องไปทีละนิด เหมือนเลโตไปพร้อมกับเนื้อเรื่องและเราได้ติดตามความเปลี่ยนแปลงของเล #อินหลอมาก 

คิดว่าที่กระทืบเอ็กซ์อาจมีฮิมยืนมองหรือกระทืบเองอยู่ กลัวม่าอีกจังค่ะโอ๊ย

ปล.เอ็นดูพี่เกียร์มากตอนบอกให้สงสารคนที่ไม่ได้นอน5555555555
จะรอตอนต่อไปอย่างใจจดใจจ่อ​ค่ะ

[OoniceoO]

เอ้าโดนซ้อสเฉยเลย

[Guy_BLove]

แงงง
เอ็กซ์เป็นอะไรรร
ทำไมหน่วงจัง