หัวข้อ: • แฟนวิศวะ • 290519#sp - Never have I ever p.57

[:mdred]

​

#21 (45%)



“เอาไว้เดี๋ยวสอบเสร็จค่อยคุยกันนะ” ผมกดตัดสายหลังจากพูดจบก่อนจะรีบลบเบอร์คนโทรเข้า เป็นจังหวะเดียวกันที่พี่ฮิมเดินออกมาจากห้องน้ำด้วยสภาพหอมฟุ้ง เมื่อกี้เอ็กซ์โทรมาผมดีใจและตกใจแทบตายเมื่อรู้ว่าคนที่ไม่ค่อยชอบเพื่อนผมเท่าไหร่ใกล้จะอาบน้ำเสร็จ จับใจความได้แค่นิดเดียวคือเอ็กซ์อยากให้ช่วยอะไรสักอย่าง หลังจากนั้นผมก็รีบตัดบทไปเลย

ร่างสูงที่กำลังยกมือขยี้เส้นผมเปียกๆ เดินเข้ามาใกล้และมองผมเหมือนฮิมจะจับได้ว่าปิดบังอะไรอยู่ แต่เหมือนผมจะคิดไปเองเพราะฮิมแค่เดินผ่านไปเฉยๆ เป็นผมซะเองที่มองตามจนอีกฝ่ายสงสัยแล้วหันหน้ามาถาม

“มีอะไรครับ”

“เปล่า… เลไม่มี” พี่ฮิมหรี่ตาสงสัยผมจึงรีบแก้ไขสถานการณ์ด้วยการแสดงอาการลนนิดหน่อย “ฮืออออ ฮิมจ๋าเลจะสอบแล้วขอสมองหน่อย”

มือหนาโยนผ้าหนูที่ใช้เช็ดผมไปที่เตียง ฮิมว่า “มาสิ”

มันเป็นวิธีที่ใช้เป็นหลักพักพิงทางจิตใจ ผมชอบใช้บ่อยๆ ตอนอยู่มัธยมทว่าตั้งแต่ที่ขึ้นมหา’ลัยมาก็ยังไม่ได้ใช้มันอีกเลย วิธีคือเดินเข้าไปใกล้กันมากพอจนอีกฝ่ายสามาารถโน้มหน้าผากลงมาแนบกับหน้าผากของผม มือหนายกขึ้นมาจับศีรษะของผมล็อคไว้แล้วส่ายหัวเบาๆ ให้หน้าผากมันขยี้กันก่อนที่พี่ฮิมจะแนบริมฝีปากที่ขมับ เสียงทุ้มพร่าว่า

“ขอให้สอบได้ครับ”

“อือ” ผมขานรับไม่เต็มเสียงนัก ก็ยังไม่มั่นใจอยู่ดี “งั้นเลไปนะ”

ผมว่าพลางเดินไปหยิบกุญแจรถและกระเป๋าเตรียมจะเดินลงไปด้านล่าง แต่ก่อนที่จะเดินออกจากประตูห้อง มือหนาก็ยื่นมาจับแขนผมเอาไว้ พี่ฮิมออกแรงดึงผมเข้าหาตัวก่อนจะหอมแก้มผมทีนึงแล้วค่อยปล่อยมือออก การมีรถเป็นของตัวเองมันก็ดีแต่สำหรับแล้วผมก็มีข้อเสียเหมือนกัน อย่างเวลาสอบแบบนี้ผมรู้สึกว่าตอนที่มีฮิมไปส่งมันอุ่นใจกว่า

ผมเดินลงมาด้านล่าง ผ่านห้องครัวที่เงียบสงบ เพราะวันนี้เรากินอาหารเช้าก่อนไปอาบน้ำ พวกพี่ๆ กินข้าวเสร็จก็ชอบไปนอนต่อ ผมว่าในหมู่พี่ๆ ฮิมเป็นคนที่ขยันที่สุดแล้ว หรือไม่ก็คงต้องทำเป็นแบบอย่างให้ผมดูก่อน เพราะถ้าเขากลับไปนอนต่อ ผมก็คงขอนอนต่อด้วยอะไรประมาณนั้น

McLaren 650S สีเทามาถึงมหา’ลัยตอนเก้าโมงครึ่ง ผมหาที่จอด (ซึ่งยากเย็นซะเหลือเกิน) ก่อนจะเดินขึ้นตึก จังหวะนั้นเองที่โทรศัพท์สั่นขึ้น ผมเห็นชื่อของคนโทรเข้าถึงนึกได้ว่ามีเอ็กซ์มีเรื่องจะคุยด้วย แต่พอจะกดรับปลายสายกลับตัดไปซะก่อน อีกฝ่ายส่งข้อความเข้ามาแทน

‘สอบเสร็จแล้วมาเจอกันที่หลังตึกหน่อยนะ’

ผมเม้มปาก เข้าใจว่าทำไมเอ็กซ์ต้องนัดอยู่หลังตึก เขาคงไม่อยากให้คนของพี่ฮิมเห็นว่าเขามาอยู่กับผม ผมเองก็ยังไม่ได้คุยกับพี่ฮิมเรื่องของเอ็กซ์ แต่คิดว่าสักคนคงต้องคุยเรื่องเพื่อนคนนี้แล้ว มือเรียวกดลบข้อความก่อนจะเก็บใส่กระเป๋าดังเดิม สำหรับตอนนี้ผมขอแค่ให้ผ่านการสอบครั้งนี้ไปได้ก่อนละกัน!!

สอบเสร็จ

โล่ง… โล่งมาก… โล่งจังเลย ไม่ได้หมายถึงโล่งอก หมายถึงหัวผมเนี่ยที่โล่ง!!

“ฮือออ เกี๊ยกทำไมมันยากจัง” ผมโอดครวญกับเกี๊ยกทันทีที่สอบเสร็จ ยากอะ! ยากมาก! ยากจริงๆ แค่เห็นข้อสอบผมก็แทนจะร้องไห้แล้ว “คะแนนเลแย่แน่เลย”

“ไม่หรอก อาจจะดีก็ได้” ดินว่าพลางตบบ่าผมเล็กน้อย ผมเบ้ปากมองสามคนที่ยังทำท่าทางชิวๆ หลังจากสอบเสร็จ ในขณะที่ผมรวมทั้งเพื่อนคนอื่นโอดครวญกันแทบตาย

“ทำไมเก่งกันจัง” ผมอดที่จะบ่นไม่ได้ผสมความรู้สึกน้อยใจไม่ได้ แบบเหมือนเมื่อในกลุ่มมีเราคนเดียวที่โง่นั่นแหละครับ ความรู้สึกนั่นเลย ทั้งสามหันมามองผม เกี๊ยกเป็นคนตอบกลับคนแรก

“ไม่งั้นกูจะมาเป็นเพื่อนมึงได้เหรอ”

“แล้วเป็นเพื่อนกันจำเป็นต้องฉลาดด้วยเหรอไงเล่า!”

“ก็มึงเคยบอกเองว่าพี่ฮิมให้กูมาเป็นเพื่อนกับมึง” ผมชะงัก “ก็เพราะพี่ฮิมเป็นคนเลือกไง กูถึงบอกว่าถ้าไม่เก่งจะได้มาเป็นเพื่อนมึงเหรอ”

“หมายความว่ายังไง”

“ก็ตอนที่บอสกันคนอื่นออกไปไม่ให้ยุ่งกับเล นั่นหมายความว่าบอสต้องเป็นคนเลือกเพื่อนให้เล แน่นอนว่าพี่ฮิมไม่มีทางเลือกเพื่อนเหี้ยๆ ให้เลหรอก” ดินว่า

“การเป็นเพื่อนมึงน่ะไม่ใช่แค่ว่า เป็นลูกน้องของพี่ฮิมแล้วจะเป็นได้นะ” พิษเสริม

“ต้องเก่ง”

“ต้องฉลาด”

“และที่สำคัญ ต้องหน้าตาดี” จบประโยคนี้ปุ๊บ สามคนนี้ก็เก็กท่าทางราวกับนายแบบ ผมหมั่นไส้ แต่ทำอะไรไม่ได้เพราะพวกเขาหน้าตาดีจริง เก่งก็เก่งแถมยังฉลาดด้วย แต่ว่า…

“แล้วเอ็กซ์ไม่ดีตรงไหน!”

“...” บรรยากาศเงียบลงไปทันทีที่ผมพูดชื่อเพื่อนอีกคนขึ้นมา แค่มองก็สังเกตได้ว่าอารมณ์ของสามคนตรงหน้ากำลังดำดิ่งลงเรื่อยๆ

“ทำไมต้องกีดกันเอ็กซ์ด้วยล่ะ” ผมอยากรู้เหตุผลแ ต่ยังไม่ถามฮิมตรงๆ ถึงได้คิดเอาไว้ว่าสักวันคงต้องคุยเรื่องเพื่อนคนนี้ แต่ในตอนนี้ พอจะคุยเรื่องเอ็กซ์ทีไรเราก็ทะเลาะกันทุกที และผมไม่อยากทะเลาะ

“พูดไปตอนนี้มึงก็ไม่เชื่อ กูรู้ ใจมึงยังอคติกับพวกกูอยู่” พิษว่าเสียงเรียบ

“แล้วถ้าไม่พูดเลจะรู้เหรอไง”

“ถ้าบอกว่าเอ็กซ์มันเล่นยาล่ะ เลจะเชื่อไหม”

“หะ ?” ผมอึ้งค้างกับสิ่งที่ได้ยิน เสียงของดินที่บอกว่าเอ็กซ์เล่นยาตีวนเวียนอยู่ในสมองจนต้องนิ่งไปสักพัก ถึงจะตกใจที่ดินพูดออกมาอย่างนั้น และมันอาจจะเป็นอย่างนั้นจริงๆ หรือไม่เป็นก็ได้ ผมกัดปากแน่นพลางก้มหน้าลง... “เลยังไม่เชื่อใครทั้งนั้น ถ้ายังไม่มีหลักฐาน”

“ไว้เดี๋ยวกูไปหามาให้!” เกี๊ยกเสนอ

“พอแล้ว! ไม่พูดเรื่องนี้แล้ว” ผมว่าจะไปเจอเอ็กซ์หลังจากสอบเสร็จนะ แล้วถ้าสมองยังมีคำว่าเขาเล่นยาอยู่ในหัวแบบนี้ ผมจะมองหน้าเอ็กซ์ยังไง “เลจะไปหาอะไรกิน”

“งั้นให้พวกกูไปด้วย”

“ไม่! ไม่ต้องตามมาเลย ขอเวลาให้คิดอะไรหน่อย” ประโยคหลังผมพูดเบาจนเรียกว่าได้กระซิบ ด้วยอารมณ์ที่กำลังสบสันอยู่ตอนนี้ไม่รู้ว่าทำหน้าออกไปแบบไหน แต่เป็นแบบที่ทั้งสามยอมไม่ตามผมมาแต่โดยดี ซึ่งก็นับเป็นโชคดีไป

ผมหันหลังให้อีกฝ่ายก่อนจะเดินห่างออกไปเรื่อยๆ



ลับหลัง คนมองได้แต่ถอนหายใจขณะที่ยืนมองแผ่นหลังบางที่กำลังเดินห่างออกไปแล้วรู้สึกตะงิดใจแปลกๆ ทว่าพอนึกถึงใบหน้าที่เลแสดงออกมาแล้วกลับก้าวเท้าเดินตามไปไม่ลงเหมือนกัน

เลสับสน เศร้า เป็นสีหน้าที่ชวนอึดอัดเหมือนความรู้สึกแย่ๆ มาอัดและเบียดกันในขวดรอวันระเบิด และตอนนี้พิษคิดว่าขวดที่รวมความรู้สึกเหล่านั้นมันเริ่มปริออก

“เฮ้อ” เขาได้ยินเสียงเพื่อนถอนหายใจ พอหันหน้าไปมองก็พบว่าเป็นเสียงของคนที่ซิ่วจากปีสองมาปีหนึ่งใหม่

“มีปัญหาชีวิตเหรอ” ดินถาม

“ปัญญาเมียบอสกับบอสของกูกับพวกมึงนี่แหละ”

“ทำไมวะ เรื่องนี้มันพานเอาชีวิตมึงรู้สึกหนักไปด้วยเหรอ” ถึงจะถามไปแบบนั้น แต่พิษก็รู้ว่าอีกสองคนคงรู้สึกไม่ต่างกัน หรือถ้าจะให้เปรียบเทียบล่ะก็พวกเขาก็คงเป็นคนกลาง รับคำสั่งจากคนพี่ แล้วมาดูแลคนน้อง เลยได้รับรู้ความรู้สึกจากทั้งสองฝ่าย แต่เพราะยิ่งเป็นคนกลางยิ่งรู้สึกหนักอกหนักใจยิ่งกว่าใครทั้งหมด

“พยายามทุ่มหาสิ่งที่ดีที่สุดให้คนๆ หนึ่งแต่เพราะวิธีการหาและให้มันอาจกระด้างและดูเหมือนจะเป็นการยัดเยียดไปสักหน่อยจนคนรับไม่พอใจ แต่เพราะคิดว่ามันเป็นสิ่งที่ดีที่สุดสำหรับคนที่ต้องการจะให้ อารมณ์เหมือนพ่อลูกจริงๆ เลยวะ ถ้าต้องการให้ลูกได้ดีแต่ลูกไม่ฟังงี้ เป็นกูคงอกแตกตาย” เกี๊ยกว่าและนี่ยิ่งกว่า… เพราะป็นทั้งลูกทั้งคนรัก เขาไม่รู้ว่าระหว่างสองคนนี้ยังมีเรื่องอะไรอีกไหมที่เขายังไม่รู้ แต่ถ้ามีข้อมูลแค่นี้แล้วให้เขาตัดสินใจว่าจะเลือกสงสารใครระหว่างสองคนนี้ เขาคงต้องเข้าข้างบอสของตัวเอง “กูสงสารพี่ฮิม”

เหมือนกับการที่ตั้งใจทำของขวัญให้คนๆ นึงมากๆ แต่พอให้เขากลับไม่อยากได้ ในฐานะคนทำนั้นจะรู้สึกยังไงกันนะ

“แต่กูสงสารเล” พิษแย้ง เช่นกันในทางตรงข้าม คนที่เป็นคนรับ รู้ว่าเขาตั้งใจทำแต่ไม่อยากที่จะรับมามันก็น่าอึดอัดใจไม่แพ้กัน…



ร่างสูงยืนพิงกำแพงรอคนที่ตนเองนัดมาพบ เสียงหอบหายใจแฮกทำให้เอ็กซ์รู้ว่าเลมาถึง นัยน์ตาคมมองไปทางเจ้าของใบหน้าสวยที่เปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อก่อนถามเสียงเข้ม

“เลเป็นอะไร”

“หลบคนของพี่ฮิมไง” ร่างเล็กหอบหายใจเข้าลึกๆ ก่อนจะปาดเหงื่อที่หน้าตาออก นัยน์ตาคมโตเงยหน้ามองเขา “ว่าแต่มีอะไรจะให้เราช่วยเหรอ”

เอ็กซ์ไม่ตอบ เขามองคนตรงหน้าอย่างพิจารณา น้องรักพี่ฮิม ทั้งรักทั้งหวง ถ้าจะสวยขนาดนี้ก็ไม่แปลกที่จะหวงเป็นพิเศษ แต่ยิ่งพิเศษมากเท่าไหร่นั่นหมายความว่าเขากำลังพาตัวเองเสี่ยงตายมากเท่านั้น

“ว่าไงล่ะ มีอะไรจะให้เราช่วย” เสียงนุ่มย้ำอีกครั้ง ขณะที่เขากลืนน้ำลายอึกแล้วบอกประโยคที่พาเขาเข้าสู้สนามรบที่แท้จริง

“ช่วยไปลงแข่งรถให้เราที”

​

ฮิมอาจจะมองว่าผมเข้าข้างเอ็กซ์เป็นพิเศษ มันก็อาจจะใช่ ผมเข้าข้างเขาเป็นพิเศษเพราะเอ็กซ์เป็นเพื่อนคนแรกในมหา’ลัยที่ไม่ได้เข้าหาผมเพราะพี่ฮิมบอก อาจจะเพราะบังเอิญหรืออะไรก็ตามแต่ ผมสนแค่ว่าเอ็กซ์เป็นคนแรก สำหรับคนอื่นแค่เพื่อนคนแรกในมหา’ลัยมันคงไม่สำคัญ แต่สำหรับผมที่มารู้ทีหลังว่าสามคนนั้น เกี๊ยก ดิน พิษ เป็นคนที่พี่ฮิมส่งมาให้เป็นเพื่อนกับผม อารมณ์เหมือนถูกจ้างมาเป็นเพื่อน  แต่ไม่ได้หมายความว่าอีกสามคน เกี๊ยก ดิน พิษเป็นคนไม่ดี และถึงแม้ตอนนี้เราจะสนิทกันจริงๆ แล้ว แต่สำหรับความประทับใจแรกขอบอกเลยว่าติดลบ ดังนั้นเพื่อนคนแรกสำหรับผม เลยรู้สึกว่าสำคัญมากๆ และบังเอิญที่เอ็กซ์เป็นคนนั้น

ตอนที่เขาโทรมาบอกว่ามีเรื่องจะขอให้ช่วย ผมคิดว่าผมพร้อมที่จะช่วยเพื่อน แต่มีข้อจำกัดอยู่ที่ความสามารถและความเหมาะสม และคำขอของเขามันทำให้ผมต้องคิดหนัก

ยิ่งฟังรายละเอียดที่อีกฝ่ายว่ามา ผมก็ยิ่งคิดหนักกว่าเดิม

“ไม่ได้เหรอ” เสียงทุ้มถามในขณะที่ผมเม้มปากแน่น ฟังจากคำขอของเขา เอ็กซ์อยากให้ผมไปแข่งรถให้ อีกฝ่ายให้เหตุผลว่าของแม่ของตัวเองป่วยเลยต้องไปกู้คนอื่นมาแล้วตอนนี้หนี้มันเยอะเสียจนใช้ไม่ไหว และไม่รู้ว่าไปรู้มาจากไหนว่าผมขับรถเก่ง แต่ถึงจะบอกว่าเก่ง ขนาดผมเองยังไม่มั่นใจในตัวเองเลย ผมไม่เคยลงสนามจริง และไม่เคยคิดด้วยซ้ำว่าจะได้ไปแข่งรถจริงๆ แม้พี่ฮิมเองก็เคยพูดเอาไว้ว่าถ้าผมชอบในด้านนี้จริงๆ เขาก็จะไม่ขัดในสิ่งที่ผมอยากทำ แค่ขอให้ผมรอให้ตัวเองโตกว่านี้ก่อน

แต่สิ่งที่เอ็กซ์ขอคือขอให้ผมไปลงแข่งรถ ซึ่งมันอาจจะเป็นการแข่งครั้งแรกในชีวิต ซ้ำยังเป็นสนามเถื่อน และแข่งขันในวันพรุ่งนี้ มัน… กะทันหันเกินไป ยิ่งไปกว่านั้นคือพี่ฮิมไม่มีทางที่จะยอมให้ผมทำแน่ๆ

คำขอของเอ็กซ์มันมากเกินไป… เกินกว่าที่ผมจะทำได้ ที่สำคัญผมไม่รู้ว่าควรจะเชื่อเขาดีไหม เพราะถึงจะบอกว่าเป็นเพื่อนคนแรกแต่ผมก็ไม่ได้รู้ตื้นลึกหนาบางของเอ็กซ์มากมายขนาดนั้น

“เอ็กซ์คือถ้ามีปัญญาเรื่องเงิน ยืมเราก่อนก็ได้นะ”

“ไม่ได้!!”

!!!!!!!!!!

เสียงทุ้มตะโกนจนผมสะดุ้ง ผมมองร่างสูงที่กำลังแสดงสีหน้าโกรธจนน่ากลัว ทันใดนั้นเองที่คำพูดของดินลอยเข้ามาในหัว

‘ถ้าบอกว่าเอ็กซ์มันเล่นยาล่ะ เลจะเชื่อไหม’

ผมไม่อยากเชื่อแต่ท่าทางของเขาประกอบกับคำพูดของดินมันทำให้ผมเริ่มเชื่อ แต่แล้วคนตรงหน้าของผมก็หลับตาลงเขาหันกลับให้ผม ก่อนจะหันหน้ากลับมาให้ด้วยอารมณ์ที่เหมือนจะสงบกว่าเดิม

“หนี้ที่เราก่อไว้มันเยอะน่ะ ยืมเลไม่ได้หรอก อีกอย่างพี่ของเลไม่ชอบเรา”

“แล้วเอ็กซ์จะทำยังไงล่ะ”

“ก็คงต้องให้พวกมาทวงหนี้รุมเตะต่อไปล่ะมั้ง”

ผมเบิกกว้าง ขณะยกมือขึ้นปิดปาก ภาพที่ร่างสูงโดนรุมกระทืบยังจำติดตาผมอยู่เลย อีกทั้งรอยแผลที่เขาได้รับมาก็ดูเหมือนว่าจะเพิ่มมากขึ้นกว่าเดิม “เอ็กซ์ยืมเงินเราก่อนก็ได้นะ! เดี๋ยวเราพูดกับพี่ฮิมให้”

“ไม่ได้หรอก” เขาปฏิเสธ “เราเสียใจที่เลปฏิเสธ”

“ขอโทษนะ” ผมว่าเสียงเบา

“ช่างเถอะ ถ้าเมื่อไหร่เปลี่ยนใจก็โทรมาหาเราก็แล้วกัน”

ผมหลุบตาลง ตัวเองได้แต่พยักหน้าตอบรับเมื่อเพื่อนว่ามาแบบนั้น ผมอยากช่วยเขา แต่สิ่งที่เขาขอมันเสี่ยงมากเกินไปและผมไม่อยากขัดใจกับพี่ฮิม



สัมผัสแผ่วเบาบริเวณหน้าผากทำหน้าผมตื่น ทันทีที่ลืมตาขึ้น สิ่งแรกที่เห็นคือพี่ฮิมที่กำลังนั่งลูบหัวผมอยู่ข้างๆ มือหนาเลื่อนต่ำลงมาบริเวณคาง นิ้วเรียวเกาเบาๆ เกิดความรู้สึกดีจนต้องครางรับ

“คนดีโดดซ้อมหลีด” พี่ฮิมเริ่มต้นด้วยประโยคบอกเล่า มันควรจะเป็นประโยคตำหนิความไร้การรับผิดชอบต่อหน้าที่ของผม แต่น้ำเสียงคนพูดกลับดูไม่ได้ตั้งใจจะสื่อแบบนั้น เหมือนแค่พูดให้ฟังมากกว่า

ผมยันตัวขึ้นจากเตียงพร้อมกับถามเวลา “ตอนนี้กี่โมง”

“หนึ่งทุ่ม” นั่นหมายความว่าผมหลับยาวพอสมควร เพราะหลังจากที่คุยกับเอ็กซ์เสร็จ ผมก็ตรงดิ่งกลับบ้านทันทีไม่ได้แวะที่ไหนต่อ ก่อนจะขึ้นมาบนห้อง เปิดแอร์เย็นๆ แล้วนอนคิดนั่นนู้นนี่บนเตียง จบด้วยการหลับสนิทชนิดที่ผมก็ไม่รู้ตัวเองด้วยซ้ำว่าหลับไปตั้งแต่ตอนไหน “ทำข้อสอบได้ไหม”

“เลเหนื่อย” ผมเลี่ยงการตอบคำถามด้วยการพุ่งเข้าไปกอดร่างหนาเอาไว้พร้อมกับซุกหน้าลงบ่าแกร่ง สูดกลิ่นหอมอันตรายจากคนตรงหน้าแล้วเลื่อนมือขึ้นมาโอบรอบลำคอขาวแทน “เลเหนื่อยมากๆ”

วันนี้มันเหนื่อยไปหมด เหนื่อยทั้งกาย ใจแล้วก็สมอง

และเหมือนผมจะดูถูกสัญชาตญาณของฮิมเกินไป ทั้งๆ ที่พูดแค่คำว่าเหนื่อยแต่อีกฝ่ายก็จับสังเกตได้อย่างรวดเร็ว “เป็นอะไร”

น้ำเสียงเข้มทำเอาคนฟังต้องเสียวสันหลังวาบ ผมรีบเปลี่ยนเรื่องก่อนที่จะโดนซุกไซร้ไปมากกว่านี้ “หิวข้าว”

“งั้นลงไปกิน รพมันทำอาหารเย็นเอาไว้ให้แล้ว”

“เลขี้เกียจ” ผมว่าเสียงอ่อน ตอนนี้มันเหมือนเหนื่อยจนพาลขี้เกียจไปหมดทุกอย่างแล้วจริงๆ ผมเลื่อนใบหน้าเข้ามาซบที่อกแกร่งแทน ขณะซ้อนสายตามองร่างสูงที่หลุบตาลงมาประสานพอดี “ยกข้าวขึ้นมากินบนห้องให้เลหน่อยได้ไหม”

สบตากันไปมาเกือบหนึ่งนาทีในที่สุดอีกฝ่ายก็ยอมแพ้ เขายกตัวผมออกจากตักไปนอนบนเตียงดีๆ ก่อนจะเดินไปที่ประตู ในขณะที่ผมกำลังลุ้นว่าพี่ฮิมจะยอมไหม แล้วจู่ๆ เจ้าของใบหน้าหล่อเหลาก็หันมาเอ่ยเสียงทุ้ม “เห็นว่าเลเหนื่อย พี่ยอมครั้งนี้ครั้งเดียวนะ”

เย้!



(45%)

ติดแท็ก #วิศวะแดนแฟนมีเกียร์ (ใช้สระแอเท่านั้นนะ!)

อะไรมันก็พลิกผักันได้จริงไหม อีกอย่างคือเลเนี่ย เป็นคนที่โคตรจะมีของดีอยู่กับตัวแต่ใช้ไม่เป็น

น่าเสียดายแทน... จริงๆ แค่ชายตามองแล้วก็อ้อนๆ เนี่ยเฮียเขาก็ตามใจแล้วหนูจ๋า

[mild-dy]

เลทำไมแลงี่เง่า
พี่ฮิมเค้าเลือกสิ่งดีที่ที่สุดให้เลเสมอ
ถ้าเค้าไม่รักเลจะเลี้ยงเลมาทำไม
ทำไมแค่นี้เลคิดไม่ได้
แลน่านามคานมากเลยลูก
 

[JellyKei]

ยังดีที่เลยังเลือกปฏิเสธเอ็กซ์ แต่กลัวใจว่าน้องจะกลับไปช่วยมากๆ เพื่อนคนแรกก็งี้เห้อออ อยากให้เชื่อที่พวกพิษเตือน 

[Altasia]

เพื่อนคนแรกใช่ว่าจะดีเสมอไป ใช้สมองคิดหน่อยเล รอบข้างก็มีแต่คนฉลาด มีไหวพริบ ไมไม่ซึมซับมาบ้าง ตอนนี้ดีที่ปฏิเสธไป แต่กลัวจะเปลี่ยนใจจัง ตอนหลังถ้ากลับไปช่วยแล้วเกิดอะไรขึ้น จะสมน้ำหน้าให้

[Dangdang]

เบื่อเลว๊ะ.....งี้เง่ามากอย่างงี้ต้องได้บทเรียนเจ็บๆสักที่
ให้พี่ฮิมโกรธไปเลยนานๆจะได้รู้ว่าคนเขาหวีงดีเท่าไร

[minmin96]

บอกไม่ถูก...เริ่มจากเลจบมัธยมมาได้ยังไง???ไม่รู้เรื่องเพศศึกษาเท่าไร ช่วยตัวเองไม่เป็น??ไม่รู้วิธีช่วยตัวเอง??ถึงฮิมจะดูแลดีแค่ไหน มันก้อต้องมีเวลาส่วนตัวที่อยากรู้อยากเห็นเองบ้าง ไม่ใช่อ่อนใสเสียจนขัดความรู้สึก จนสงสัยว่าเลมีอีคิวที่ต่ำติดดินขนาดนั้นหรือ???(ยังไม่นับผลการเรียนที่น่าจะคาบลูกคาบดอก)...จากนั้นมีพฤติกรรมที่งอแง งี่เง่าอีกหลายอย่าง...แอบผิดหวังที่ยังไม่เห็นการพัฒนาของเลเท่าที่ควร...รักฮิมเหลือเกิ้นนนน..กลัวชะนีจะแย่ง แต่ไม่ยอมให้ปั้วมีอะไรด้วย..แค่ตอนที่ได้กันครั้งแรก ที่ฮิมบอกว่าเอาเลเสร็จ แล้วต้องไปหาชะนี..น่าจะคิดได้นะว่าควรทำยังไงให้มัดใจอิพี่ฮิม ไม่ใช่มัวแต่งอแงอยู่นั่นแหล่ะ
ส่วนอีพี่ฮิม...เรื่องชะนีพอเข้าใจให้ผ่านๆไป แต่เลี้ยงเลแบบโลกนี้สีขาว ถามว่ามันจะไปรอดไหม???อะไรที่ปิดๆควรจะเปิดเผยได้แล้ว ไม่ใช่เลี้ยงเมียแบบเด็กสามขวบ ให้เกีรยติเลบ้าง ทำให้เลเรียนรู้โลกของผู้ใหญ่ที่มีทั้งขาว-ดำ...กำลังรอดูว่าที่ปิดๆอยู่มันจะแตกเมื่อไร???ภูมิต้านทานต่ำแบบเลจะรับได้ไหม??
รอสมน้ำหน้าคุณพี่ฮิม!!

[mystery Y]

รอตอนต่อไป~

[mamacub]

เพราะเป็นเพื่อนคนแรกตรรกะบ้าบออะไรของเธอเล 
ของที่มีอยู่ก็ดีอยู่แล้ว แต่ไปไขว่คว้าหาอะไรอีกกกกกกก

[guguyz]

ถึงกับต้องสมัครยูสมาตอบ....

จริงๆผมว่าจะอ่านแค่ตอนสองตอน ตอนเข้าห้องน้ำแล้วค่อยทำโปรเจคต่อ
รู้ตัวอีกที อ่าว 17 ตอนเฉยเลย

ไหนๆก็สมัครมาแล้วอยากบอกวินว่า "ถ้าวินยังไม่มีใครเราว่างนะ เอาเราไปคู่วินก็ได้เราไม่คิดค่าตัว" 

[:mdred]

​

#21 (100%)



“เลขี้เกียจ” ผมว่าเสียงอ่อน ตอนนี้มันเหมือนเหนื่อยจนพาลขี้เกียจไปหมดทุกอย่างแล้วจริงๆ ผมเลื่อนใบหน้าเข้ามาซบที่อกแกร่งแทน ขณะซ้อนสายตามองร่างสูงที่หลุบตาลงมาประสานพอดี “ยกข้าวขึ้นมากินบนห้องให้เลหน่อยได้ไหม”

สบตากันไปมาเกือบหนึ่งนาทีในที่สุดอีกฝ่ายก็ยอมแพ้ เขายกตัวผมออกจากตักไปนอนบนเตียงดีๆ ก่อนจะเดินไปที่ประตู ในขณะที่ผมกำลังลุ้นว่าพี่ฮิมจะยอมไหม แล้วจู่ๆ เจ้าของใบหน้าหล่อเหลาก็หันมาเอ่ยเสียงทุ้ม “เห็นว่าเลเหนื่อย พี่ยอมครั้งนี้ครั้งเดียวนะ”

เย้!

ว่าจบพี่ฮิมก็เดินออกไป ส่วนผมนั้นนอนกลิ้งรอบนเตียงนานพอสมควร กระทั่งคนตัวสูงเปิดประตูเข้ามาอีกครั้ง ในมือถือถาดอาหารอยู่ ผมลุกขึ้นมานั่งดีๆ ก่อนจะชะเง้อหน้ามองว่าข้าวเย็นวันนี้เป็นอะไร และคำตอบที่ได้คือแกงจืด ผัดคะน้า ข้าวสวยแล้วก็ไข่ตุ๋น ดูยังใหม่เกินกว่าจะทำค้างไว้นาน พี่ฮิมเลยเฉลยให้ว่าพี่รพเอาไปอุ่นให้ผมใหม่หมดเลย

ผมนั่งกินข้าวบนเตียงขณะเดียวกันก็เปิดหนังดูเงียบๆ ส่วนพี่ฮิมนั้นเดินออกไปสูบบุหรี่คนเดียวที่ระเบียง พอกินเสร็จผมเลยเดินถือถาดอาหารลงไปล้างจานที่ห้องครัวด้านล่าง ก่อนจะเดินกลับขึ้นมาอาบน้ำทันที ทว่าตั้งแต่อาบจนกระทั่งใส่เสื้อผ้าเสร็จเรียบร้อยแล้วคนที่ออกไปสูบบุหรี่อยู่ที่ระเบียงก็ยังไม่มีวี่แววว่าจะกลับเข้ามา ผมกลัวเขาจะสำลักควันที่ตัวเองจนสูบจนตายไปเสียก่อนเลยยอมเดินไปดูพี่ฮิมสักหน่อย

ร่างสูงยังนั่งสูบอยู่ที่เก้าอี้ บนพื้นมีเศษม้วนบุหรี่อยู่นับสามม้วนได้ ผมเม้มปากไม่พอใจ ก่อนจะเดินเข้าไปแย่งม้วนที่สี่ออกมาจากมือหนาโดยที่อีกฝ่ายยังไม่ทันรู้ตัวเพราะกำลังให้ความสนใจกับโทรศัพท์ในมืออยู่ นัยน์ตาคมตวัดมามองทันทีเมื่อผมแย่งบุหรี่ออกมาจากมือเขา ผมกำมันแน่นก่อนจะขยี้ให้บุหรี่ดับลงเป็นจังหวะเดียวกันที่มือหนาเอื้อมมาโอบเอวแล้วดึงตัวผมมานั่งบนตัก ฮิมกอดผมเอาไว้หลวมๆ ใบหน้าหล่อเหลาเลื่อนเข้ามาวางที่บ่าผมเบาๆ พร้อมกับไซร้ปลายจมูกโด่งไปตามซอกคอ

“ตัวหอม”

“แต่ฮิมเหม็น” ผมว่าแล้วบ่นต่อ “สูบเยอะเกินไปแล้ว”

ฮิมไม่ได้ตอบอะไรกลับ แต่ผมสัมผัสได้ว่าอีกฝ่ายกำลังเลื่อนริมฝีปากไปตามหลังคอของผมอยู่

“พี่อารมณ์ดี” เขาว่ามาแบบนั้น “แต่เห็นเลแล้วอารมณ์เสีย”

“ทำไม!”

“เลครับ” น้ำเสียงเข้มดูจริงจังขึ้นจนผมอดหวั่นใจไม่ได้ “เราเป็นแฟนกันแล้วใช่ไหม”

“ถะ… ถามทำไม”

“ตอบพี่ก่อน”

“ใช่”

“นั่นสิ” พี่ฮิมย้ำคำตอบของผม มือหนาเอื้อมมาประสานมือของผมเอาไว้ “แล้วทำไมน้องถึงยังไม่ยอมนะ”

กึก!

บรรยากาศเงียบลงจนน่าอึดอัด ผมเม้มปากแน่นก่อนจะหันไปถามคนที่กอดจากทางด้านหลัง

“อยากได้เลมากเลยเหรอ”

“ใจจะขาดแล้วครับ” ประโยคย้ำถึงความต้องการยิ่งทำให้ผมต้องคิดหนัก และในจังหวะนั้นเองที่ไม่รู้ว่าตัวเองพูดอะไรออกไป

“แล้วถ้าเลยอมล่ะ พี่ฮิมจะว่ายังไง”


“อื้อ” ร่างหนาคร่อมทับ เอนแผ่นหลังบางนอนแนบลงกับเตียงขณะที่ริมฝีปากสัมผัสกันไม่ห่าง คนตัวสูงจูบซับน้ำลายที่ไหลไปตามคางเบาๆ ก่อนจะเลื่อนริมฝีปากร้อนขึ้นมาทาบอีกครั้ง มือหนาทำหน้าที่ของมันเป็นอย่างดี ใช้นิ้วเรียวไล่ปลดกระดุมชุดนอนของอีกฝ่ายออกจนหมดรวมทั้งกางเกง กระทั่งร่างขาวหมดจดปรากฏอยู่ตรงหน้า

ฮิมเลียริมฝีปาก นัยน์ตาคมหลุบลงมองกายบางที่ไม่ว่าจะมองทีไรก็อดที่จะเกิดอารมณ์ไม่ได้ แก่นกายเขาปวดหนึบเมื่อร่างกายขาวเนียนของคนตรงหน้ามีผลแทบจะเทียบเท่ายาปลุก

เขาถอดชุดของตัวเองออกจนหมด ก่อนจะหันมาจัดการกับคนที่ยังคงซุกใบหน้าเข้ากับหมอนต่อ มือหนาไล้ไปตามกายร้อนแล้วเลื่อนขึ้นไปสะกิดที่ยอดดอกจนเจ้าของร้องเสียงคราง คนตัวสูงจับขาเรียวกางออกพร้อมกับแทรกกายเข้าไปตรงกึ่งกลาง มือหนากอบกุมส่วนกลางของอีกฝ่ายเอาไว้พร้อมกับไซร้ใบหน้าหล่อเหลาไปตามซอกคอขาวก่อนจะเลื่อนลงมาดูดเบาๆ ที่แผ่นอก เสียงหวานครางมาให้ได้ยินเป็นระยะและหอบพร่ามากขึ้นยามมือหนารูดเป็นจังหวะที่แก่นกายเล็ก คนตัวขาวสะดุ้งเฮือกเมื่อเขาแกล้งจิกนิ้วลงไปที่ส่วนกลางของแท่งเนื้อร้อน

“ฮิม อย่า… ทำแบบนั้น”

“ไม่ชอบเหรอ” มือหนาไม่ยอมผละออก ฝ่ามือร้อนเร่งรูดรั้งแท่งเนื้อร้อนเร็วกว่าเดิม จนคนตัวเล็กกระตุกสองทีก่อนจะปล่อยน้ำสีขุ่นออกมาเต็มมือสาก ใบหน้าหล่อเหลาเลื่อนขึ้นจูบที่หน้าผากชื้นไล่ตามขมับลงมาที่แก้ม หอมฟอดใหญ่หนึ่งทีก่อนจะผละตัวออก นัยน์ตาคมหลุบลงมองน้ำกามในมือ เขาใช้มันชะโลมแก่นกายตัวเองแล้วใช้ลิ้นร้อนเลียส่วนที่เหลือบนมือออกจนหมด

“อย่า…” เสียงหวานร้องห้ามทันทีที่เห็น มือบางเอื้อมมาดึงมือที่เขากำลังเลียน้ำกามของเจ้าตัวออก นัยน์ตาคมหลุบลงมองก่อนจะจัดการรวบมือน้องแล้วดึงมาวางที่ลำแท่งร้อนของตัวเอง เลชักมือออกเหมือนเจอของร้อนทันที ใบหน้าสวยขึ้นสีเมื่อโดนมือหนาดึงเอาไว้ไม่ให้ผละออก “พี่จ๋า”

“ช่วยพี่หน่อยครับ” ฟันคมขบกรามแน่น เขาย้ำอีกครั้งเมื่อน้องไม่ยอมทำตาม “นะครับคนดี”

มือบางยังคงนิ่งงัน ก่อนจะค่อยๆ ขยับช้าๆ เจ้าของมือร้อนแผ่วเม้มปากแน่น ดวงตากลมเบี่ยงไปทางอื่นเพราะไม่กล้ามอง แค่สัมผัส… เลก็รับรู้ได้แล้วว่ามันใหญ่แค่ไหน และยิ่งรูดรั้งมากเท่าไหร่ ส่วนนั้นของพี่ฮิมก็ดูท่าว่าจะใหญ่ขึ้นเรื่อยๆ

ร่างสูงหลับตานิ่ง ฮิมกำลังอดกลั้นอารมณ์ไม่ให้ทำอะไรรุนแรงเกินไปแต่มือบางที่กำลังเล่นกับน้องชายเพราะคำสั่งของเขามันกำลังทำให้ตัวเขาเองสติหลุด มือหนาจับเรียวขาขาวกางออก เขาส่งนิ้วร้อนเข้าริมฝีปากเล็กพัวพันกับลิ้นเล็กจนเจ้าของริมฝีปากส่งเสียงครางอื้ออึงจนนิ้วชุ่มได้ที่แล้วจึงถอนออก และใส่เข้าไปใหม่ในรูที่เล็กกว่าเดิมหลายเท่า

“เลเจ็บ… เจ็บ” น้องร้องทันทีเมื่อร่างสูงใส่นิ้วเรียวแทรกเข้าไปในช่องทางเล็ก ฮิมไม่ฟังเสียงร้องเขาสอดนิ้วที่สองเข้าไปติดๆ กันจนเจ้าของร่างสะดุ้งเฮือก “เจ็บ”

เสียงแผ่วว่าเป็นครั้งสุดท้ายก่อนจะเงียบไป ในขณะเดียวกันที่ฮิมไม่ได้สังเกตใบหน้าของอีกฝ่าย นัยน์ตาคมจดจ้องอยู่ที่ช่องทางเพียงอย่างเดียว เขามองนิ้วที่สามของตนแทรกเข้าไป กวาดต้อนและครูดไปตามผนังภายในเข้าและออก ช่องทางสีสวยบีบรัดและคับแน่น จนอดจินตนาการตอนที่ตัวเองสอดน้องชายเข้าไปไม่ได้ว่าจะรู้สึกดีขนาดไหน ใบหน้าหล่อเหลาเลื่อนขึ้นไปเลียที่แผ่นอก หากสายตายังคงจ้องอยู่ที่ช่องทางเล็ก มือหนาอีกข้างเลื่อนไปกอบกุมแก่นกายเล็กอีกครั้ง พร้อมรูดรั้งจนน้ำกามเริ่มปริออก ก่อนนิ้วเรียวสามนิ้วที่แทรกอยู่ในรูเล็กจะถอนตัวออกมา แล้วจ่อแทนด้วยแท่งเนื้อที่ใหญ่กว่าหลายเท่า ริมฝีปากร้อนผละออกจากแผ่นอกเพื่อส่งแรงดันแก่นกายเข้าไป ตอนนั้นเขาถึงได้สังเกตใบหน้าของคนใต้ร่าง

“ฮึก…” คนตัวเล็กกำลังกลับไปซุกหน้าเข้ากับหมอนอีกครั้ง ไม่ได้ทำเพื่อกลั้นเสียงครางอย่างที่ฮิมเข้าใจ แต่ดูเหมือนจะกลั้นเสียงอะไรสักอย่างที่มันน่าอดสูกว่า “ฮือ”

เสียงร้องไห้… เล… ร้องไห้

แท่งเนื้อใหญ่ที่แทรกเข้าไปได้แค่ส่วนหัวโดนช่องทางคับแคบบีบรัดจนรู้สึกดีอย่างที่เขาคิดต้องหยุดชะงัก มือหนาเอื้อมไปดึงหมอนที่บังหน้าคนใต้ร่างออก เขาหลุบมองวงหน้าของอีกฝ่ายที่หันมาสบตากันพอดี นัยน์ตากลมโตกำลังแดงฉ่ำไปด้วยน้ำตา หมอนอีกใบที่รองรับศีรษะของเลเอาไว้เปียกแฉะไปหมดบ่งบอกว่าเจ้าตัวร้องไห้มาได้สักพักแล้ว

คนตัวสูงไม่ได้พูดอะไร แต่ตัดสินใจถอดแก่นกายออกก่อนจับคนใต้ร่างหมุนตัวขึ้นมานอนบนกายเขาแทน มือหนาจับวงหน้าสวยพิงอกแทนหมอน ขณะเลื่อนผ้านวมขึ้นมาคลุมตัวที่เปล่าเปลือย

การกระทำที่ทำให้เจ้าตัวเงยหน้าขึ้นมามองเหมือนสงสัย เขาจึงก้มหน้าจูบเบาๆ ที่ริมฝีปากนุ่มแล้วตอบตามความจริง

“พี่อยากจนข่มขืนเลได้เลยตอนนี้” อารมณ์เขายังพุ่งพล่าน แก่นกายก็ยังปวดหนึบไปหมดเพราะยังไม่ได้ปลดปล่อย   

“แล้วทำไม” มือหนาจับคางเรียวเชยขึ้นก่อนจะปาดน้ำตาที่ยังไหลออกมาจากดวงตากลมไม่หยุดแทนคำตอบ “เลไม่เป็นไร พี่ฮิมทำต่อ…”

“พอแล้วครับ”

“แต่…”

“ไม่เป็นไร” ริมฝีปากร้อนจูบเข้าที่ขมับ ขณะแขนแกร่งโอบกอดเอวบางเอาไว้ พร้อมกับประสานนิ้วทั้งห้าเข้าด้วยกันแบบหลวมๆ เสียงสั่นว่า

“เลขอโทษ”

“ไม่เป็นไร พี่รอให้คนดีพร้อมกว่านี้ก็ได้” เขาว่า ในขณะที่น้องยังคงหลบหน้าด้วยการเอนใบหน้าสวยซุกเข้าอกของเขาแน่น สัมผัสเปียกแซะบริเวณอกมาพร้อมกับเสียงแผ่วที่ตอบกลับมาด้วยประโยคเดิม

“เลขอโทษ”



กินเวลาไปเกือบครึ่งชั่วโมงกว่าน้องจะหยุดร้องไห้ ร่างสูงทำได้แค่ปลอบประโลมด้วยการจูบที่ขมับพร้อมกับลูบศีรษะอีกฝ่ายเบาๆ เสียงแอร์ดังชัดอยู่เกือบสามสิบนาทีเพราะทั้งห้องเงียบสนิท รวมทั้งสองร่างก็ยังคงเปลือยกายอยู่ใต้ผ้าห่ม ในขณะที่วงหน้าสวยกำลังแนบเข้ากับอกกว้าง เจ้าของอกเองก็กำลังกัดปากแน่นเพื่อข่มอารมณ์ดิบของตัวเองไว้จนริมฝีปากแทบห่อเลือด ไม่งั้นล่ะก็เขาได้พลิกคว่ำร่างของอีกฝ่ายแล้วขย้ำน้องจนเละแน่

ฮิมรู้ตัวว่าตัวเองไม่ใช่คนที่ดีมาก แต่สำหรับเล เขาพยายามเป็นคนที่ดีที่สุดมากเท่าที่จะทำได้

อันที่จริงตอนที่เลบอกว่ายอม เขาตั้งใจจะบอกน้องเรื่องงานของวันพรุ่งนี้รวมถึงเรื่องทั้งหมดหลังจากจับอีกฝ่ายกินเสร็จเป็นที่เรียบร้อยแล้ว  ไม่ว่านักวิทยาศาสตร์หรือใครจะว่ายังไงก็ตาม เขาไม่ปฏิเสธว่าบางทีเซ็กส์มันก็ช่วยในหลายๆ เรื่อง รวมทั้งเรื่องอารมณ์ แต่ถ้าเลเป็นอย่างนี้ก็คงต้องละออกไปก่อน

เพราะนี่เป็นครั้งแรกตั้งแต่เป็นแฟนกันแล้วน้องยอม เขาจึงพยายามอดกลั้นให้ได้มากที่สุดเพื่อไม่ให้อีกฝ่ายกลัวการมีเพศสัมพันธ์ ก่อนจะบอกทุกเรื่องเกี่ยวกับตัวเองให้ฟัง เพราะครั้งต่อๆ ไป ฮิมคิดว่าเขาคงกลั้นอารมณ์ของตัวเองต่อไปไม่ไหวแน่ๆ

และยิ่งเป็นเล ความรู้สึกมันยิ่งรุนแรงเป็นพิเศษ

ถ้าบอกไปว่าจริงๆ แล้วเขาอยากขย้ำน้องจนเละ อยากกระแทกจนช่องทางเล็กหละหลวม อยากสร้างรอยคิสมาร์กให้ต้นคอขาวนั้นแดงเทือก เมื่อดูจากสภาพจิตใจของเลตอนนี้ ถ้าบอกแบบนั้นไปจริงๆ น้องคงได้กลัวจนต่อไปไม่ต้องทำอะไรกันพอดี

แต่ยังไงเขาก็คงต้องบอกอะไรเอาไว้ก่อน เพราะว่าพรุ่งนี้…

“พรุ่งนี้เลอยู่คนเดียวได้ไหม” เสียงทุ้มพร่าเอ่ยขึ้นมาท่ามกลางความเงียบ คนฟังขยับตัวเล็กน้อยก่อนจะเงยหน้าขึ้นมาถาม ดวงตากลมมีประกายความสงสัย

“ทำไมล่ะ”

“พี่มีงาน”

น้องเอียงคอ “หมายถึงทุกคน?”

“ใช่”

คนตัวเล็กเบิกตากว้าง เลรีบซ่อนใบหน้าโดยการซุกเข้าที่แผ่นอกกว้างดังเดิม งานของเอ็กซ์ก็พรุ่งนี้เหมือนกัน

…อะไรจะเหมาะเจาะขนาดนี้…

ร่างเล็กตกอยู่ในผะวงของความคิด เสียงหวานไม่ได้ตอบอะไรกลับนอกจาก “ครับ”



ดึกสะงัด ร่างขาวค่อยๆ แกะมือหนาที่โอบเอวเขาอยู่ออก นัยน์ตากลมหลุบมองคนตัวสูงที่หลับสนิทก่อนจะค่อยๆ พาร่างเปลือยของตัวเองลุกขึ้นจากเตียง มือบางเอื้อมไปหยิบโทรศัพท์แล้วเดินเข้าห้องน้ำ นิ้วเรียวไล่หาเบอร์คนที่ต้องการโทรออกและภาวนาว่าขอให้อีกฝ่ายอย่าพึ่งหลับ และเหมือนโชคจะเข้าข้างเขา ไม่ถึงหนึ่งนาทีอีกฝ่ายก็กดรับ

(ว่าไง)

“เอ็กซ์เรื่องที่ให้ช่วยน่ะ”

(...)

“เราตกลง”

​

เช้า

ตื๊อดึง! ตื๊อดึง! ตื๊อดึงๆๆๆๆ!

“จะกดอะไรหนักหนา” ไม่ว่าจะมาทีไร เสียงโวยวายก็ดังมาก่อนคนเหมือนเดิม ผมยืนกอดอกรอหน้าห้องกระทั่งประตูเปิดออก เจ้าของห้องที่ยังอยู่ในสภาพใส่ชุดนอนเบิกตากว้างทันทีที่เห็นผมทันที “เล ปัง!”

“ปิดทำไม” ผมตะโกนถามเมื่ออีกฝ่ายเสียมารยาทโดยการปิดประตูใส่หน้าแขก

“จะมาทีไรไม่เคยบอกเลย!” อินตะโกนตอบกลับ ใช่แล้ว ตอนนี้ผมอยู่ที่คอนโดอิน มาเพราะมีเหตุผลพิเศษ “รอหนึ่งนาทีแล้วค่อยเข้ามานะ”

ผมพยักหน้าก่อนจะยืนรอหน้าห้องเงียบๆ ประมาณหนึ่งนาทีอย่างที่อินบอก จกานั้นจึงถือวิสาสะเปิดประตูเข้าไป แล้วนั่งรออินในนั่งห้องเล่นเหมือนเคย ส่วนเจ้าตัวดูเหมือนจะเข้าไปอาบน้ำ และไม่ถึงสามสิบนาที อินก็เดินออกมาในสภาพที่ดีกว่าเดิม ร่างบางนั่งหน้าบึ้งลงโซฟาตรงข้ามผม ขณะที่มือยังคงใช้ผ้าขนหนูเช็ดผมเปียกๆ อยู่

“มาทีไรไม่เคยบอก จะมาก็บอกก่อนสิ ไม่มีเบอร์เราเหรอ”

“ขอโทษ”

“แล้วเลมีอะไรเหรอ”

“จะมานอนด้วย”

“อะไรนะ!”

“จะมานอนด้วย เนี่ย! เอาเสื้อผ้ามาแล้ว” ผมยกกระเป๋าที่ถือติดตัวมาด้วยให้อินดู พออีกฝ่ายเห็นก็อ้าปากค้างตามสเต็ป ใช่ เหตุผลที่ผมมาที่คอนโดอินก็เพราะมาขอนอนด้วยนั่นเป็นเรื่องจริง หลังจากให้เหตุผลพี่ฮิมว่าไม่อยากนอนคนเดียว ทีแรกร่างสูงก็แย้ง แต่พอผมบอกว่างั้นก็คงต้องไปนอนกับดิน พิษ หรือไม่ก็เกี๊ยก ท้ายที่สุดพี่ฮิมก็ยอม

“จะ...จริงเหรอ”

“อือ”

“ฮือ ดีจัง”

“แต่นอนแยกห้องนะ”

“อ้าว…” ใบหน้าหวานหุบรอยยิ้มลงทันทีที่ได้ยิน อินเบ้ปาก “นอนห้องเดียวกันไม่ได้เหรอ”

“ไม่ได้หรอก” วันนี้ผมจะได้นอนไหมก็ยังไม่รู้เลย “แล้วก็มีเรื่องให้ช่วย”

“เรื่องอะไร” ริมฝีปากบางเม้มเข้าหากัน ผมมองคนตรงหน้า ก่อนจะตัดสินใจเล่าเรื่องทั้งหมดออกไป เจ้าของใบหน้าหวานนิ่งนั่งเมื่อได้ฟัง นัยน์ตากลมโตกะพริบไปมาก่อนจะหลุบตาลง

“ถ้าเราทำ เราจะได้อะไรจากเล”

ผมกัดริมฝีปากแน่น ว่าแล้วว่าอินต้องขออะไรสักอย่าง เขาคงไม่ยอมทำฟรีๆ “ให้หอมแก้มทีนึง”

“โถ่ เราให้ทั้งคอนโด เป็นทั้งสารถีเลยนะ”

“งั้นหอมแก้มสองที”

“แถมจูบหนึ่งที”

“ไม่!” ผมส่ายหน้าปฏิเสธชัดเจน จนคนฟังเบ้หน้าลงเล็กน้อย “จุ๊บก็ได้แต่ไม่จูบ”

“โอเค! ตกลง!”



วันนี้ทุกอย่างเหมือนเป็นใจ ไม่ว่าจะเป็นวันนี้พี่ๆ ทุกคนไม่อยู่บ้าน ผมมีเรียนถึงแค่ห้าโมงเช้าเท่านั้น แม้กระทั่งสามหนุ่มที่ปกติจะตามติดตลอดวันนี้ก็เหมือนจะรีบๆ ไปไหนกันสักที่

“จะรีบไปไหนกัน” ผมถาม เมื่อเห็นท่าทีของทั้งสามที่กำลังเก็บของเข้ากระเป๋าราวจรวด นี่พึ่งเรียนเสร็จ แต่ทั้งดิน พิษ เกี๊ยกรีบเหมือนว่าอีกสองนาทีสึนามิจะถล่มมหา’ลัย

“พวกกูมีงาน”

“งานอะไร” ผมอดสงสัยไม่ได้ “งานเดียวกันกับพี่ฮิมไหม?”

กึก!

เหมือนร่างสูงชะงัก พอสามหนุ่มหันหน้ามามองผมจึงว่าต่อ “ก็ที่คลับมีงานไม่ใช่เหรอ”

“เออใช่ๆ ที่คลับนั่นแหละ” พิษย้ำส่วนเกี๊ยกหันมาถามผม

“แล้วมึงจะไปไหนต่อ”

“ไปคอนโดอิน วันนี้นอนกับอิน”

“ดีแล้ว คืนนี้อย่าหนีออกมาเล่นข้างนอกล่ะ”

กึก!

เป็นคราวผมที่ต้องชะงักบ้าง และเหมือนจะแสดงท่าทางพิรุจออกไปจนทำให้เกี๊ยกสงสัย

“ทำไมทำหน้าแบบนั้น อย่าบอกนะว่าจะหนีออกมาจริงๆ”

“จะบ้าเหรอ” ผมมุ้ยหน้าใส่เขาก่อนจะหยิบกระเป๋าแล้วลุกขึ้นจากที่นั่ง “เลไปล่ะ แล้วเจอกัน”

“เออ เจอกันพรุ่งนี้” ผมเม้มปาก ไม่รู้ทำไมถึงได้รู้สึกว่าพรุ่งนี้ ผมจะไม่ได้เจอพวกเขา…

ผมขับรถกลับมาที่คอนโดอินอีกครั้งหลังจากเรียนเสร็จ พี่ฮิมโทรมาถามทีนึงว่ากินข้าวเที่ยงหรือยังรวมทั้งออกคำสั่งให้ผมกินข้าวเย็น เพราะดูท่าว่าผมจะไม่กลับไปที่บ้านอีก เนื่องจากเสื้อผ้าที่จะใส่นอนก็เอามาแล้ว ทันทีที่ใช้คีการ์ดที่อินให้มาเปิดประตูคอนโดออก ภายในห้องเหมือนจะมีสองร่างกำลังเถียงกันอยู่ ทั้งสองคนหันมามองผม อินเป็นคนแรกที่ขยับโดยการวิ่งมาเกาะแขนพร้อมทั้งบ่น

“เราไม่ชอบเพื่อนเล เรายอมโดดเรียนไปรับมันมาเพราะเลเลยนะ” ผมหันหน้าไปมอง ‘เอ็กซ์’ ที่ยังคงไม่แสดงอาการอะไรนอกจากความนิ่งงัน สิ่งที่ขอให้อินทำมีสามอย่างคือหนึ่ง ช่วงเช้าโดดเรียนเพื่อไปรับเอ็กซ์มาที่คอนโด ผมไม่อยากให้อีกฝ่ายไปที่มหา’ลัยเพราะลูกน้องพี่ฮิมมันเยอะมากๆ สอง ผมขอยืมคอนโดของอีกฝ่ายเป็นแหล่งกบดาน (อารมณ์ประมาณนั้น) และสาม ปิดปากเงียบอย่าให้ใครรู้เรื่องที่ผมกับเอ็กซ์กำลังจะทำ

“ขอบคุณนะ” ผมหันไปบอกอิน ก่อนจะพาสองคนที่ใกล้จะกัดกันอีกครั้งไปที่ห้องนั่งเล่น ตอนบ่ายเกือบทั้งหมด ผมใช้เวลานั้นถามรายละเอียดที่ตัวเองอยากรู้กับเอ็กซ์ ทั้งเรื่องรถที่ใช้แข่ง ทั้งอุปกรณ์นั้นนู้นนี่รวมถึงสนามแข่ง น่าแปลกที่เป็นการแข่งแบบผิดกฏหมายแท้ๆ แต่ทุกอย่างกลับดูครบไปหมด เหมือนผู้จัดทำอาชีพเกี่ยวกับรถอยู่แล้วยังไงยังงั้น อีกอย่างคงต้องมีอิทธิพลมากพอสมควรถึงได้จัดการแข่งขันแบบผิดกฏหมายได้

สนามแข่งมีสองส่วน ส่วนแรกคือจุดสตาร์ทตรงนั้นเป็นสนามแข่งรถจริงๆ ฟังจากข้อมูลที่เอ็กซ์บอกแล้วมันคงจะใหญ่พอสมควร เพราะถึงขนาดมีอัฒจันทร์ให้ผู้ชมนั่งดู การพนันว่าใครจะชนะแพร่สะพัดอยู่ตรงนั้น ทว่าส่วนที่สองกลับเป็นถนนที่เชื่อมจากสนามต่อไปจนถึงถนนสายหลักที่รถปกติใช้สัญจร แต่เหมือนทางผู้จัดจะทำการปิดถนนเอาไว้ เพราะแบบนี้มันถึงผิดกฏหมาย ทั้งสองส่วนจะเชื่อมต่อกัน จุดสตาร์ทกับเส้นชัยจะเป็นที่เดียวกัน กติกาก็ง่ายๆ ถ้าใครขับรถจากจุดสตาร์ทวนมาถึงที่เดิมเป็นคนแรกก็ถือว่าชนะ

และเพราะมันเป็นการแข่งแบบผิดกฏหมาย ผมจึงบอกเอ็กซ์เอาไว้ว่าผมอาจจะไม่ชนะ หรือถ้ามีกรณีที่ว่าเส้นชัยอยู่ตรงหน้าแต่ความเสี่ยงที่จะเกิดอุบัติเหตุสูง ผมจะเลือกทางที่ผมจะปลอดภัยมากที่สุด แน่นอนว่าการแข่งรถแม้แต่งานใหญ่ๆ อย่างเป็นทางการก็มีคนตายเกือบทุกปี แล้วนี่ยิ่งเป็นสนามเถื่อน หรือจะให้พูดง่ายๆ ก็คือถ้าให้เลือกระหว่างชนะกับเลือกให้ผมปลอดภัย สิ่งที่ผมจะเลือกก็คืออย่างที่สอง และสิ่งที่สุดท้ายที่ผมบอกกับอีกฝ่าย คือผมยอมช่วยแค่ครั้งนี้ครั้งเดียว ครั้งหน้าไม่ว่าเขาจะติดหนี้ร้อยล้านก็ตามผมจะไม่ช่วยอีก

“เอ็กซ์แล้วของพนันเอาไว้กันแพ้นี่ยังไงเหรอ” ระหว่างที่อ่านรายละเอียดผมดันสะดุดตากับประโยคนี้เข้า ผู้จัดบอกแค่ว่าต้องมีของพนันกันแพ้เอาไว้ ไม่ได้จำกัดว่าจะต้องเป็นเงินอย่างเดียว จะเป็นอะไรก็ได้แต่ต้องมีมูลค่าสูง ซึ่งถ้าจะจ่ายเป็นเงิน มันก็มีมูลค่าสูงเป็นจำนวนเลขถึงหกหลัก และต้องติดหนึ่งในสามเท่านั้นถึงจะได้ไม่ต้องเสียของพนันหรือก็คือได้ของพนันคืน

ผมหันไปมองหน้าคนที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามด้วยความสงสัย เขาเอาอะไรเป็นของพนัน เพราะถึงจะบอกว่าติดหนึ่งในสามถึงจะได้ของพนันคืนก็เถอะ แต่ถ้าไม่มีของพนันมันก็แข่งไม่ได้เหมือนเดิม

“ไม่เป็นไร เราเตรียมเอาไว้แล้ว” ผมเลิกคิ้วขึ้นอยากรู้ว่าเอ็กซ์เตรียมอะไรแต่ไม่ได้เซ้าซี้ต่อ เพราะเป็นจังหวะเดียวกันที่อินเข้าดึงแขนผมให้ลุกไปช่วยทำอาหารเย็นพอดี



นัยน์ตาคมจดจ้องอยู่ที่โทรศัพท์ เสียงแชทเตือนบ่งบอกว่าทางนั้นตอบกลับมา

‘กูต้องการหลักฐานยืนยันมากกว่านี้ อะไรก็ได้ที่ไม่ใช่แค่รูป’

เอ็กซ์ก้มลงอ่านข้อความในมือ ก่อนจะหันหน้าไปมองสองร่างเล็กที่กำลังส่งเสียงเจื้อยแจ้วจากการทำอาหารในห้องครัว มือหนายกโทรศัทพ์ขึ้น นิ้วเรียวกดบันทึกวิดิโอพร้อมทั้งซูมเข้าไปหาคนที่กำลังผัดอะไรสักอย่างในกระทะอยู่

“เอ๊ะ! เล ต้องใส่ผักก่อนแล้วค่อยผัดรวมกันไม่ใช่เหรอ”

“แบบนี้อร่อยกว่า แล้วค่อยเอาผักใส่ทีหลังก็ได้”

“อ้อ! โอเคๆ”

ติ๊ด!

มือหนากดหยุดวิดิโอเมื่อถ่ายได้ราวๆ สามสิบวินาที เอ็กซ์จัดการส่งวิดิโอไปให้คนในแชท ทันทีที่ขึ้นว่าอ่านทางนั้นก็ตอบกลับมาอย่างรวดเร็ว

ของพนัน

ประเภท : บุคคล

อนุมัติ

​

หนึ่งทุ่ม

หลังจากกินข้าวเย็นเสร็จ ผมจึงรีบมาอาบน้ำในห้องนอนของอิน และเลือกชุดที่ใส่เป็นสีดำเพราะไม่อยากเป็นจุดเด่น

“เรารู้สึกไม่ดีเลย” คนที่กำลังนั่งมองผมอยู่บนเตียงพูดขึ้น “เลไม่ไปไม่ได้เหรอ”

“ได้ไง เตรียมการมาซะขนาดนี้แล้ว”

“ไม่รู้สิ แต่บอกตามตรงเราไม่ถูกชะตากับเพื่อนของเลมากๆ”

“หมายถึงเอ็กซ์น่ะเหรอ”

“อือ” ผมเอียงคอไปมองคนที่ทำสีหน้าเหมือนรู้สึกไม่ดีอย่างที่บอกจริงๆ “คืนนี้ นอนอยู่คอนโดเราเถอะนะ ยิ่งเป็นสนามแข่งเถื่อน...”

“ไม่ได้หรอก” ผมปฏิเสธ “แล้วไม่รู้หรือไงว่าเราขับรถเก่ง”

“ไม่รู้ ดีใจที่ได้รู้ แต่ตอนนี้เสียใจแล้ว เลไม่ไปไม่ได้เหรอ ให้หมอนั่นมายืมเงินเราก่อนก็ได้”

“เดือนร้อนอินเปล่าๆ”

“แต่นี่มันก็เดือนร้อนเล”

กึก!

ผมเม้มปาก พร้อมกับถอนหายใจก่อนจะหันหลังไปมองคนที่อยู่บนเตียง “แค่ครั้งนี้ครั้งเดียวเท่านั้นแหละ”

“ทำไมต้องยอมขนาดนั้นด้วย” อินถามเสียงแผ่ว ในขณะที่ผมต้องหยุดชะงักเพื่อคิดหาคำตอบ

“เพราะเอ็กซ์… ทำให้เรารู้สึกว่าเราได้ออกจากกรอบของพี่ฮิม”

“เราเข้าใจเลนะ ถ้าถูกใครสักคนตีกรอบเอาไว้ ทั้งเรื่องที่กั้นเพื่อนคนอื่นไม่ให้เข้าใกล้เลหรืออะไรก็แล้วแต่ เป็นเรา เราก็ไม่ชอบ แล้วเราก็ไม่ได้ชอบพี่ฮิมมากหรอก” อินเงียบไปสักนิดก่อนจะว่าต่อ “แต่บางที กรอบของพี่ฮิมมันอาจจะดีสำหรับเลก็ได้”

“...”

“...”

ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก!

“เลเสร็จหรือยัง”

“นี่ก็รีบจริง” อินบ่นทันทีเมื่อคนที่อยู่ด้านนอกเคาะประตู ผมตะโกนตอบกลับว่าขอเวลาอีกแปปเดียว ในขณะที่ร่างเพรียวบนเตียงลุกขึ้นแล้วเดินไปที่ตู้เสื้อผ้า อินกำลังค้นหาอะไรบางอย่าง พอเจอมันมือบางก็ยื่นมันมาให้ผม “ให้”

“คืออะไร”

“เครื่องรางป้องกันภัย” ผมเอื้อมมือไปหยิบเครื่องรางอันเล็กๆ ขึ้นมาดูก่อนจะตัดสินใจเก็บใส่กระเป๋ากางเกง “ขอให้โชคดีแล้วก็ปลอดภัยกลับมา”

“อื้อ”

“อือ”

“จริงๆ แล้วอินเป็นเพื่อนที่ดีนะ”

“ไม่ได้อยากเป็นเพื่อนอะ อยากเป็นแแฟน”

“บ้า!”



ร่างสูงในชุดสีดำสนิทเอนหลังพิง Bugatti Chiron คันหรู ปลายนิ้วเรียวข้างหนึ่งคีบบุหรี่จ่อริมฝีปากขณะใช้มืออีกข้างกดโทรศัพท์เพื่อโทรหาใครบางคน

ติ๊ด!

(พี่ฮิม)

“นอนหรือยังครับ”

(เล… กำลังจะนอน)

“กินข้าวเย็นหรือเปล่า”

(เลกินแล้ว) ควันพิษถูกบ่นออกจากปาก คนตัวสูงรู้สึกวางใจลงเมื่อได้ฟังอย่างนั้น (พี่ฮิมล่ะ)

“พี่ไม่หิว” เขายังไม่ได้กิน

(ทำไมไม่กินเล่า! ไปหาอะไรกินเลยนะ!)

“ดุจัง”

(อย่ามาพูดเล่นนะ หาอะไรกินด้วย)

“ครับๆ” เสียงทุ้มรับคำ ควันพิษถูกอัดเข้าปอดอีกครั้งหนึ่ง “คนดีรีบๆ นอนนะ อย่านอนดึก”

(...)

“เลฟังพี่อยู่ไหม”

(อะ… อื้อเลจะนอนแล้ว พี่ฮิมก็อย่ากลับบ้านดึกนะ)

“ครับ”

(เล… จะนอนแล้ว)

“ฝันดีครับคนดี”

(อื้อ)

ติ๊ด!

ปลายสายตัดไป จากนั้นฮิมจึงขยี้บุหรี่ในมือจนดับก่อนจะทิ้งมันลงพื้น มือหนาอีกข้างเก็บโทรศัพท์เอาไว้ที่กระเป๋ากางเกงเป็นจังหวะเดียวกันที่เพื่อนสนิทที่เขากำลังรออยู่เดินออกมาจากบ้านพอดี

วินถาม “มึงจะขับหรือมึงจะให้กูขับ” 

มือหนาโยนกุญแจ Chiron คันหรูให้อีกฝ่ายแทนคำตอบ ก่อนจะแทรกตัวเข้าไปนั่งที่นั่งข้างคนขับทันที

“แวะปั้มให้กูด้วย” เสียงทุ้มว่าในขณะที่คนฟังขมวดคิ้วสงสัย

“มึงจะทำอะไร”

ริมฝีปากบางยกยิ้มขึ้น เขานึกถึงประโยคที่น้องว่าให้ก่อนจะตอบกลับอย่างอารมณ์ดี “หาอะไรกิน”



ติ๊ด!

ผมกดตัดสายพร้อมกับมองโทรศัพท์ด้วยความรู้สึกหวิวๆ ผมกำลังทำผิดต่อพี่ฮิม แถมยังร้ายแรงมากๆ

“เลจะไปได้หรือยัง” เอ็กซ์ที่ขี่มอเตอร์ไซค์มารออยู่ก่อนแล้วถาม เขายื่นหมวกกันน็อคมาให้ ในขณะที่ผมรีบเก็บโทรศัพท์เข้ากระเป๋ากางเกงแล้วรับเอาหมวกกันน็อคมาใส่ ก่อนจะขึ้นซ้อนท้ายอีกคน อันที่จริงอินบอกว่าให้ยืมรถตัวเองไปก็ได้แต่เอ็กซ์บอกว่าขับมอเตอร์ไซค์มันสะดวกกว่า ผมเลยต้องเอาตามนั้น

“ไปกันเถอะ” เสียงนุ่มพูดทิ้งท้ายก่อนตัวรถจะเคลื่อนที่ออกไปจากคอนโด



ตัวรถของทั้งสองฝ่ายเคลื่อนที่ออกจากจุดหมายที่ต่าง แต่ปลายทางเดียวกัน…



(100%)

ติดแท็ก #วิศวะแดนแฟนมีเกียร์ (ใช้สระแอเท่านั้นนะ!)

ยินดีต้อนรับสู่ช่วง before Hook wars ดื่มด่ำไปกับความหวานปนขม

ก่อนจะเจอะกับความวินาศสันตะโรและเพลิงบรรลัยกัปล์ดุจดั่งไฟเยอร์ที่จะเข้ามาเยือนในตอนหน้า

​

[มนุษย์สาววาย]

เมื่อไหร่จะยอมพี่เขาสักทีล่ะลูกกกกก

[Namwhankn]

เล... คิดดีเเล้วเนาะ หวังว่าจไม่เสียใจกับสิ่งที่ทำ

[LovEYouOnLy]

พูดได้คำเดียวจริงๆ เล สมควรโดน อะไรจะดื้อได้ขนาดนั้น โกรธคงยังไม่พอกับสิ่งที่ทำ

[Altasia]

เดี๋ยวพอฮิมโกรธจนใช้กำลังกับเล เลก็โกรธอีกล่ะ กลายเป็นว่าฮิมต้องง้อเลอีก ทั้งที่คนผิดคือเลแท้ๆ อยากให้ฮิมทำเป็นเมินเลมากกว่า ให้เลรู้สึกตัวซะบ้างถึงความงี่เง่าของตัวเอง

เราชอบเรื่องนี้ ชอบฮิมมาก สารภาพเลยว่าตั้งแต่อ่านมาไม่เคยเข้าข้างเลเลย 555 อยากให้เลมีการพัฒนาทางด้านอารมณ์บ้าง เพิ่มไหวพริบให้เลหน่อยก็ดีนะคนเขียน

[mild-dy]

เลทำตัวเองล้วนๆนะ
หาเมียใหม่ให้ฮิมเลยเถอะ
เบื่อเล งี่เง่า ดื้อด้าน น่ามคานสุด
ระหว่างฮิมกับคนแบบนั้นดันเลือกคนแบบนั้น
ก็แล้วแต่จ้า

[question09]

เหมือนเลจะโง่นิดๆ   

[mamacub]

แลดูเหมือนเลจะทำให้เพื่อนและฮิมเดือนร้อนนะ เด็กบ้าอะไรดื้อด้าน!!
เป็นไงหล่ะโดนเพื่อนคนแรกหลอกไปเป็นของพนัน ซึ้งใจมั้ยล่ะเพื่อนคนแรก!! อยากออกนอกกรอบ!!

ปล.โกรธเลมากก็คือการกระทำที่ไม่แคร์ความรู้สึกของคนที่รักเล โดนเอาใจขนาดนั้นยังต้องการอะไรอีก 

[donutnoi]

เบื่อเล

[QXanth139]

งานนี้มีคนเจ็บแน่ๆ

[jakkee]

งานนี้มีเจ็บตัวแน่เลเอ้ยย

[Lemon_Tea]

ขอให้เล ไม่โดนเป็นของพนันเถอะ พี่ฮิมรีบมาหิ้วนอกกลับบ้านอบรมด่วนเลย
เอ๊กซ์ นายเจอพระบาทาแน่

[Supparang-k]

บางครั้งเลก็งี่เง่า   แค่อยากออกนอกกรอบถึงกลับยอมเอาตัวเองไปเสี่ยง ไม่ห่วงตัวเองก็น่าจะคิดถึงคนที่เขาเป็นห่วงตัวเองบ้าง   ถ้าเราเป็นพี่ฮิมเราคงได้แต่ปล่อยให้เลได้อยู่นอกกรอบในแบบที่เลต้องการโดยที่ไม่ต้องมีฮิมดุบ้าง ในเมื่อต้องการแบบนั้นเองอะนะ

[JellyKei]

บอกได้คำเดียวชิบหายแน่เลเอ๋ย..
เพื่อนทุกคนก็เตือนนะนะ ทำไมไม่ฟังกันเลย ขอให้รอบนี้ได้บทเรียนอย่างสาสมเลย
เอ็กซ์นี่ก็เลวมากจริงๆ อยากให้พี่ฮิมจับกระทืบให้ตายคาตีน #อินแรงมาก
เตรียมมาม่าและผ้าเช็ดหน้าพร้อม

ปล.เอ็นดูอินจัจัง น่ารัก55555555

[oilzaza001]

ถ้าจะเกิดอะไรหลังจากนี้บอกได้คำเดียวว่า สมน้ำหน้าจ้าาเลลลลจ๋าาา ตอนแรกก็ชอบนางอยู่นะ หลังๆเริ่มเยอะ ทั้งๆที่เรียนมหาลัยแล้วแท้ๆ สงสัยเลคงจะโง่แบบที่ด่าตัว้องเอาไว้จริงๆ เฮ้ออออ

[mystery Y]

รอตอนต่อไป~

[kunt]

รอดูความพินาศกันเลยทีเดียว เห็นแต่ความวิบัติที่ใกล้จะบังเกิด

[:mdred]

​

#22



ระยะทางจากบ้านถึงสถานที่อโคจรที่ตั้งอยู่นอกเมืองใช้เวลาขับรถนานถึงสามสิบนาที ทันทีที่รถสปอร์ตสุดหรูสามคันแล่นเข้าสู่ลานจอด เสียงโหร้องกึกก้องไปทั่วบริเวณคือสิ่งแรกที่ได้ยินโดยที่ไม่ต้องสังเกต ร่างหนาเดินลงมาจากรถด้วยท่าทีไม่เร่งรีบ คนตัวสูงมีเวลาเหลือเฟือแม้กระทั่งหยุดเดินเพื่อจุดบุหรี่สูบแล้วปล่อยเพื่อนที่เดินตามหลังนำหน้าไปก่อน ฮิมสูบมันเข้าปอด ลิ้มรสความขมปร่าของบุหรี่ม้วนที่เท่าไหร่ไม่รู้ของวันนี้ เขาสูบเพราะรู้สึกผ่อนคลายเนื่องจากฤทธิ์ของมัน มือหนาเสยผมที่ปรกหน้าขึ้น นิ้วเรียวคีบบุหรี่ที่ติดอยู่ริมฝีปากออกก่อนจะเดินตามหลังเพื่อนไป

…ผ่านประตูบานใหญ่ที่มีชายถึงห้าคนคอยเฝ้า เพราะที่นี่ไม่ใช่ที่ๆ ทุกคนจะเข้ามาได้ง่ายๆ อย่างน้อยก็ไม่ใช่ที่สำหรับเลคนหนึ่ง ฮิมไม่คิดที่จะพาน้องมาที่นี่แม้เขาจะมาอยู่เป็นประจำตั้งแต่ช่วงที่เลยังเป็นแค่น้อง แม้ในช่วงหลังๆ มานี้จะไม่ค่อยได้มา และคนที่มาบ่อยที่สุดน่าจะเป็นเกียร์ ถึงเขาไม่คิดที่จะพาเลมาก็จริงแต่คิดไว้แล้วว่ายังไงสักวันเลก็คงได้มา

เสียงโหร้องยังได้ยินเหมือนเดิมหลังจากเดินผ่านประตูบานใหญ่ มือหนาขยี้บุหรี่ในมือลงแล้วล้วงเข้าไปในกระเป๋าด้วยท่าทางสบายๆ แต่คนมองกลับเบิกตากว้างเหมือนเห็นปีศาจ ชายหนุ่มสามคนที่กำลังตกลงเรื่องหนี้สินกันอยู่ถึงกับตะลึงค้าง ใบหน้าผันไปตามทิศทางที่เหล่าเจ้าของร่างหนากำลังเดินไป

จะไม่ให้ตกใจได้ยังไง ก็ในเมื่อเจ้าของสนามเดินทางมาถึงแล้ว…



ผ่านไปกว่าสามสิบนาที ในที่สุดเราก็มาถึง ผมมองสถานที่ตรงหน้า มันใหญ่… ใหญ่มากและใหญ่กว่าที่ผมคิดเอาไว้ซะอีก ทั้งๆ ที่เป็นแค่การแข่งขันเถื่อนแต่เป็นการแข่งรถเถื่อนที่มีระดับกว่าที่ผมคิดเอาไว้จนน่าตกใจ

เอ็กซ์พาผมเข้าทางด้านหลัง เขาบอกว่าประตูหลังคนไม่เยอะและคนเฝ้าประตูก็น้อย แถมก่อนจะเข้างาน ร่างสูงเดินเข้าไปคุยอะไรกับคนเฝ้าประตูด้วยเรื่องอะไรสักอย่างก่อนจะหยิบเงินให้ ในขณะที่ผมมองด้วยความสงสัย แต่พอเอ็กซ์บอกว่ามันเป็นค่าเข้างาน ผมก็ทิ้งความสงสัยนี้ไป แม้จะยังงงๆ อยู่ว่าแค่เข้างานมันต้องหยิบแบงค์สีน้ำตาลจ่ายถึงสามแบงค์เชียวเหรอ ทำอย่างกับว่าเรามางานแข่งรถผิดกฏหมายแต่จะเข้างานผิดกฏหมายก็ยังต้องทำผิดกฏอีก หลังจากเดินเข้ามาได้แล้ว เขายังบอกกับผมอีกว่า

“นิว”

“อะไรนิวเหรอ”

“ชื่อนาย” ร่างสูงหันมาสบมองก่อนผมจะพยักหน้ารับ ไม่รู้เหตุผลอะไรเอ็กซ์ถึงให้ใช้ชื่อปลอมแต่ผมคิดว่ามันดีสำหรับตัวเองเลยยอมตกลง จวนจะถึงด้านในของงานผมหยิบแมสปิดปากสีดำมาใส่หน้าพร้อมกับดึงฮูดขึ้นครอบหัวเพราะคนเยอะพอสมควร เอ็กซ์พาผมมาที่จุดลงทะเบียนนักแข่ง และสมกับเป็นงานเถื่อนจริงๆ ขนาดใส่ทั้งแมสใส่ทั้งฮูดขนาดนี้คนรับลงทะเบียนยังไม่ถามหาอะไรมายืนยันตัวตนผมเลยสักคำ แค่เอ็กซ์เข้าไปถามหาเอกสารอะไรสักอย่าง หลังจากนั้นเขาก็ยื่นมันมาให้ผมเซ็นต์ก็เป็นที่เรียบร้อย แต่ในจังหวะที่กำลังลงทะเบียนนักแข่งอยู่นั่นแหละ สายตาผมจึงบังเอิญไปเห็นอะไรเข้า

รถ… เป็นรถที่ใช้แข่งในสนามนี้ แถมยังเป็นรถหรูกว่าที่คิดจนผมตกใจ แต่ละคันมีหมายเลขติดเอาไว้ตั้งแต่หนึ่งจนถึงหลักยี่สิบกว่าๆ จะว่าสนามเถื่อนก็สนามเถื่อนเถอะ แต่ดูจากรถแล้วผู้จัดจะได้กำไรหรือขาดทุนกันแน่ล่ะเนี่ย

“อีกสี่สิบนาทีกว่าจะแข่ง นิวจะไปหาอะไรกินก่อนไหม”

“หิวน้ำ” ผมว่า เพราะมัวแต่ปิดหน้าปิดตาแบบนี้มันเลยรู้สึกร้อนจนหิวน้ำแปลกๆ

“พวกของกินอยู่ด้านโน้น” เขาชี้ไปตรงที่มีคนเยอะๆ “ไปหาอะไรกินก่อนก็ได้แล้วยี่สิบนาทีไปเจอกันที่ห้องน้ำตรงโน้นนะ นิวต้องไปเปลี่ยนชุดก่อนลงแข่งด้วย”

ผมพยักหน้าเข้าใจ หลังจากนั้นจึงแยกตัวออกมาจากเอ็กซ์เพื่อหาอะไรดื่ม ทว่ายิ่งเข้ามาในงานลึกมากเท่าไหร่ คนก็ยิ่งทวีคูณมากขึ้นเท่านั้น แต่คนเยอะจากที่คิดว่ามันจะเป็นผลเสีย ในทางตรงกันข้ามมันกลับเป็นผลดีกับผมแทน เพราะว่าคนมันเยอะ เลยไม่มีใครสนใจผมเลยสักคน ผมหาน้ำดื่มพร้อมกับสงบจิตสงบใจตัวเองก่อนจะแข่งอยู่พักใหญ่ จนกระทั่งคิดว่าใกล้ถึงเวลาที่เอ็กซ์บอกผมจึงเดินไปที่ห้องน้ำซึ่งเป็นจุดนัดพบ



ฮิมเดินเข้ามาในส่วนลึกของงานหลังจากเดินไปคุยงานกับพวกลูกน้องเสร็จ เขาเดินขึ้นบันไดทางด้านหลังอัฒจันทร์เข้าสู่โซนวีไอพีที่มีพวกนั้นเดินเข้ามาก่อนแล้ว โซนวีไอพีเป็นจุดกึ่งกลางของอัฆจันทร์ขนาดใหญ่ซึ่งเว้นพื้นที่เอาไว้มากกว่าที่อื่น นอกจากนี้ยังถือเป็นจุดที่ดูการแข่งขันได้ดีที่สุด นัยน์ตาคมจดจ้องไปที่หญิงสาวนับห้ารายที่ไม่ถูกพวกนั้นจ้างมา ก็เป็นหนึ่งในผู้หญิงที่พวกนั้นเชิญมา ทุกสายตาจดจ้องไปยังร่างสูง ยิ่งขายาวก้าวเข้ามาโซนด้านในมากเท่าไหร่เหล่าเจ้าของรูปร่างสะโอดสะองค์ก็ยิ่งเดินเบียดกันไปแนบชิดร่างหนามากขึ้นเท่านั้น ทว่าหญิงสาวทั้งหลายที่น่าจะโดนตอบรับทันทีถ้าพิจารณาจากรูปร่างหน้าตากลับถูกกระทำในสิ่งที่ตรงกันข้ามนั่นคือการผลักไส มือหนาจัดการผลักผู้หญิงคนแรกที่มาเกาะแกะอยู่ข้างกายจนอีกฝ่ายเซล้มลงไปกับพื้น เจ้าของใบหน้าหล่อเหลาแสดงสีหน้าราบเรียบอย่างไม่รู้สึกผิดขณะก้าวข้ามพวกเธอไปแบบไม่แล

“เสียของไอ้สัส” ไทด์ที่เห็นเหตุการณ์ทั้งหมดว่า ตั้งแต่ที่เดินเข้ามามันโดนผู้หญิงเข้าหามากที่สุดแต่ดันไม่แลเลยสักคน “สู้น้องรักของมึงไม่ได้เหรอ”

คนฟังยื่นนิ้วกลางส่งไปให้ขณะนั่งลงบนโซฟา ฮิมยื่นมือไปรับแก้วน้ำสีอำพันที่รพส่งมาให้เข้ามาดื่ม ก่อนแอลกอฮอล์จำนวนหนึ่งจะถูกดื่มลงร่างกาย ร่างสูงชะงัก นัยน์ตาคมมองแก้วในมือก่อนจะสั่งให้คนไปเปลี่ยนเป็นน้ำเปล่าแทน เจ้าของเรือนผมสีแดงที่สังเกตเห็นพอดีและเข้าใจคำสั่งว่าทำให้ถึงให้เปลี่ยนจากเหล้าเป็นน้ำเปล่าถึงกับผิวปาก

“มึงว่าวันนี้ใครจะได้ที่สองว่ะ”

ไทด์ไม่ได้ฟัง กายหนาที่มีผู้หญิงประกบซ้ายขวายังคงประชดประชันต่อว่า “หรืออยู่ในช่วงจำศีล”

“หุบปาก” เสียงทุ้มตอบกลับ

“คราวหลังก็บอกน้องมึงด้วยสิ ว่าคนพี่เคยพาผู้หญิงสี่คนเข้าห้องพร้อมกันในคืนเดียวก็ทำมาแล้ว”

ขวับ!

นัยน์ตาสีดำสนิทตวัดไปมองทางคนพูด บรรยากาศอึมครึมลงทันทีเมื่อร่างสูงที่นั่งอยู่บนโซฟาแสดงท่าทางไม่พอใจ วินเป็นคนแก้ไขสถานการณ์ทั้งหมด

“ไทด์มึงอย่าหาเรื่อง แล้วผากับเกียร์ไปไหน”

“ผามันไม่มีมาหรอก นอนกอดเมียอยู่คอนโดนู้น ส่วนเกียร์เมื่อกี้กูยังเห็นมันเดินวนไปวนมาแถวนี้อยู่เลยไม่รู้ไปหายไปไหนแล้ว” รพตอบด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง ขณะเดียวกันที่ฮิมลุกขึ้นจนคนอื่นมองตาม

“มึงจะไปไหน”

เขาตอบกลับเสียงเรียบ “ห้องน้ำ”



สิบนาทีผ่านไป

เสียงสัญญาณเตือนให้นักแข่งเข้ามาประจำที่ตัวเองดังว่อน เหล่าร่างสูงที่นั่งอยู่บนโซฟาของโซนวีไอพีเลิกคิ้วขึ้น

“ทำไมมันไปห้องน้ำนานจังวะ ฮิมมันจะลงสนามไหม” วินพูดขึ้น “ไทด์กับเกียร์มึงไปตามดิ”

“เออ” เจ้าของชื่อที่ถูกเรียกรับคำอย่างว่าง่าย ขณะปล่อยมือออกจากเอวบางของสาวตรงหน้าแล้วเดินตรงดิ่งไปที่ทางออก กระทั่งเดินมาถึงบริเวณห้องน้ำ เกียร์กวาดสายตามองคนที่กำลังตามตัวแล้วจู่ๆ ก็ได้ยินเสียงจากคนข้างตัวดัง

ปึก!

ทุกสายตามองตามร่างเล็กที่เป็นคนวิ่งมาไทด์ แต่เป็นอีกฝ่ายซะเองที่เกือบจะล้ม เจ้าตัวรีบขอโทษก่อนจะวิ่งผ่านไป ไทด์สบถ “ใครพาลูกมางานกูว่ะ”

นัยน์ตาคมมองตามแผ่นหลังเล็กที่รู้สึกคุ้นตาอย่างน่าประหลาด ร่างบางในชุดสีดำสนิทกำลังวิ่งไปที่แห่งหนึ่งซึ่งไม่เข้ากับขนาดของร่างกาย และเหมือนว่าจุดหมายของอีกฝ่ายจะเป็น… ทางเข้าสนามแข่ง? ไทด์หรี่ตามองขายาวกำลังจะก้าวตามโดยอัตโนมัติถ้าไม่ใช่เพราะเกียร์พูดชื่อของคนที่พวกเขากำลังตามหาออกมาเสียก่อน จุดสนใจเลยถูกเพ่งไปที่มันแทน

“ฮิม” เจ้าของชื่อกำลังเอนหลังพิงกำแพงของห้องน้ำ นัยน์ตาคมเงยขึ้นมองตอนที่ถูกเรียกขณะกำลังให้ความสนใจกับโทรศัพท์ในมืออยู่

“มีอะไร”

“มึงจะลงสนามไหม” ไทด์ถาม ส่วนตัวเจ้ากำลังเก็บโทรศัพท์ใส่กระเป๋ากางเกงแล้วพยักหน้ารับ

“ลง”



ผมสายแล้ว…

“หายไปไหนมา” เอ็กซ์ส่งเสียงดุเล็กน้อยหลังจากที่เขาเห็นสภาพผม ผมหอบหายใจแล้วทำหน้าบึ้งใส่ทันที

“ก็ไหนบอกว่านัดที่ห้องน้ำ! เลรอตั้งสิบนาทีไม่เห็นจะมา” ผมไปยืนรอเขาอยู่หลังห้องน้ำตั้งนาน ทีแรกว่าจะโทรหาแล้ว แต่เสียงประกาศเตือนดังขึ้นก่อนผมที่สติหลุดเป็นที่รีบร้อยแล้วเลยรีบวิ่งมาที่บริเวณสนาม รีบมาจนเมื่อกี้วิ่งชนใครสักคนด้วย แล้วก็ดันเจอเอ็กซ์พอดี

“นิว” เสียงทุ้มย้ำอีกครั้งเมื่อเขาเห็นว่าผมพูดชื่อใหม่ของตัวเองผิด “เราก็รออยู่ห้องน้ำ”

“ตรงไหน”

“ด้านหน้า”

“เรารออยู่ด้านหลัง” ผมเม้มปาก

เอ็กซ์ถอนหายใจทันที “ช่างเถอะ รีบไปเปลี่ยนชุด”

มือหนายื่นชุดให้พร้อมกับดันตัวผมเข้าห้องๆ หนึ่งที่ว่าง ผมรีบใส่ชุดนักแข่งสีขาวหลังจากสำรวจตัวเองเสร็จก็รีบวิ่งออกไปจากห้อง

“เอ็กซ์ เราเสร็จแล้ว” ผมเรียกชื่ออีกฝ่ายแต่สายตามันบังเอิญไปจ้องกับอีกคนที่ยืนอยู่ห่างออกไปในระยะหนึ่งแต่มองได้แต่แปปเดียว ศีรษะของผมก็ถูกครอบด้วยหมวกกันน็อคสีขาวเข้ากับชุดเพราะฝีมือของเอ็กซ์ทันที

เมื่อกี้นี้มัน…

“ไปกันเถอะ” เสียงทุ้มว่าก่อนจะจูงมือผมเดินไปที่สนาม ผมได้แต่เดินตามอีกฝ่าย แต่พอหันหลังกลับไปมองใครคนนั้นก็ดูเหมือนว่าจะยังจ้องผมอยู่เหมือนเดิม คนที่คุ้นหน้าคุ้นตามากจนเกินไป ผมไม่รู้ว่าเขามาอยู่ที่นี่ได้ยังไง แต่การที่อีกฝ่ายเห็นผมมันไม่ใช่เรื่องดีแน่ๆ ผมกลืนน้ำลายลงคอก่อนจะเม้มปาก

คิดว่า… เมื่อกี้ได้สบตากับเกี๊ยกเข้าให้แล้ว

นักแข่งทุกท่านโปรดลงสนามด่วนค่ะ

ทันทีเสียงประกาศเตือนเป็นครั้งที่สามดังขึ้น มันดึงเรื่องเกี๊ยกออกจากหัวผมทั้งหมดแทนที่ด้วยความกังวล และเป็นจังหวะเดียวกันที่เราเดินมาถึงประตูทางเข้าสนามที่มีแต่นักแข่งเท่านั้นถึงจะเข้าไปได้ เอ็กซ์บอกว่ารถของผมคือหมายเลขเจ็ด เขาให้กุญแจรถมาพร้อมกับพูดให้กำลังใจผมทีนึง หลังจากนั้นมันเป็นหน้าที่ของผมที่ต้องเดินลงสนามเอง

สนามแรก… แถมยังเป็นสถานเถื่อน

ผมสูดลมหายใจเข้าอกขณะปล่อยมือหนาที่จับมาตลอดทางแล้วเดินเข้าไปด้านใน ผมพยายามทำตัวให้ด้อยมากที่สุด ขนาดนั้นตอนที่เดินอยู่เฉยๆ ก็ยังถูกนักแข่งคนอื่นที่บังเอิญมองมาทางผมประชดเข้าให้

“เด็กแถวไหนมาเดินเล่นอยู่แถวนี้เนี่ย หนูจ๋ามันไม่ใช่ที่เด็กๆ จะมาหัดขับรถนะ”

ไม่รู้ทำไม ทันทีที่ถูกว่าให้ความกังวลที่อัดอั้นอยู่ในอกมันก็มลายหายไปทันที ถึงจะเป็นสนามแข่งแรกก็เถอะแต่เอาตรงๆ ผมมั่นใจในพรสวรรค์ของตัวเองมากพอสมควร ไม่งั้นคงไม่ยอมรับคำขอของเอ็กซ์หรอก เป็นตอนนั้นเองจากที่ตั้งใจจะทำตัวให้เด่นน้อยที่สุดกลับกลายเป็นทำตัวน่าหมั่นไส้เข้าให้ ด้วยการพูดอะไรออกไปแบบไม่รู้ตัว

“เหอะ ก็ไม่แน่”



วินมองนักแข่งที่ทยอยลงสนามบนโซนวีไอพี มือหนายกแก้วใส่น้ำสีอำพันจรดริมฝีปากแล้วชะงักก่อนจะดื่มมันลงไป เมื่อหนึ่งในนักแข่งคือใครบางคนในชุดนักแข่งสีขาวที่แม้จะมีหมวกกันน็อคสวมครอบหัวอยู่แต่รูปร่างที่มันคุ้นตานั่นทำให้หัวใจคนมองกระตุก

อีกฝ่ายตัวบางถ้าเทียบกับคนอื่น และทันทีที่เจ้าตัวเดินไปที่รถ สายตาของผู้ชมบนอัฒจันทร์ก็จับจ้องไปที่คนตัวบาง เกิดเสียงกระซิบกระซาบไปทั่วทั้งสนาม



‘กูคิดไปเองไหมว่านักแข่งเบอร์ 7 หุ่นเอ็กซ์ชิบหาย’

‘อยากเห็นหน้าว่ะ’

‘ทำไมกูมีเซ้นว่าถ้าถอดหมวกกันน็อคออกมาปุ๊บจะโคตรสวยวะ’

​

วินคิดเหมือนกันกับสิ่งที่หลายคนพูด และทุกอย่างที่ว่ามานั่นทำให้ยิ่งเหมือนกันกับ…

“เล” เสียงของไทด์ดังขึ้นแทนคำตอบในใจเขา “แม่ง! ทำไมเหมือนเลจังวะ”

“มึงโทรเช็กดิว่าเลทำอะไรอยู่ ทำไมกูเห็นไอ้เบอร์ 7 แล้วใจกูมันกระตุกแปลกๆ” รพว่าต่อ

วินค้าน “ฮิมบอกว่าน้องนอนแล้ว”

ขอให้เลนอน ขอให้อีกฝ่ายอย่าได้มาที่นี่เลย

“ฮิมลงสนามแล้ว” เกียร์เป็นคนเปลี่ยนเรื่อง เสียงเฮลั่นตามมาทันทีที่เสียงทุ้มพูดจบ ความสนใจถูกเปลี่ยน เมื่อร่างสูงกว่าหนึ่งร้อยแปดสิบเซ็นติเมตรปลายๆ ในชุดนักแข่งสีดำสนิทกำลังเดินเข้าไปในสนาม มือหนาข้างหนึ่งถือหมวกกันน็อคสีดำสนิทเข้ากับชุดขณะที่มืออีกข้างยังจับบุหรี่สูบเหมือนไม่รีบร้อน เจ้าของใบหน้าหล่อหลาเงยหน้าขึ้นไปมองบนอัฒจันทร์ การพนันแพร่สะบัดเมื่อผู้ชมกำลังรีบเร่งลงพนันว่าใครจะเป็นผู้ชนะในคืนนี้ ฮิมขยี้บุหรี่ทิ้งก่อนจะสวมหมวกกันน็อคให้ตัวเองแล้วเดินขึ้นรถหมายเลขสาม

เสียงผู้ชมยังคงเฮลั่นรุนแรงจนร่างเล็กที่นั่งประจำที่คนขับบนรถหมายเลขเจ็ดเป็นที่เรียบร้อยแล้วต้องมองตาม เขาไม่ทันสังเกตตอนที่ร่างสูงเดินลงมา นัยน์ตากลมโตเห็นแวบเดียวคือตอนที่อีกฝ่ายใส่หมวกกันน็อคเสร็จและขึ้นรถพอดี ทว่าเป็นการมองเพียงแวบเดียวที่ทำให้หัวใจเขากระตุก ก่อนมันจะสั่นไหวรุนแรงจนกลายมาเป็นความกังวลอีกครั้ง เมื่อแผ่นหลังกว้างนั่น ช่างคุ้นเคยเหลือเกิน

20

19

.

เสียงนับถอยหลังทำให้คนที่ยังต้องอยู่ในผะวงต้องสะดุ้งเฮือก เลรีบสตาร์ทรถและคาดเข็มขัดเมื่อเสียงนับถอยหลังลดลงเรื่อยๆ เขาลองหมุนพวงมาลัยเล่นดูคร่าวๆ ก่อนจะพยายามทำจิตใจให้สงบแม้ในความเป็นจริงแล้วมันกำลังเต้นด้วยความถี่รุนแรงอยู่ในอกราวกับกำลังบ้าคลั่ง

.

12

11

.

วินยังคงมองที่รถหมายเลข 7 คันเดิมไม่วางตา เขาหันไปสั่งกับลูกน้องที่ยืนอยู่ใกล้ๆ “ไปเอาข้อมูลคนขับเบอร์ 7 มา”

.

10

9

8

.

ร่างสูงสตาร์ทรถขณะเคาะพวงมาลัยเป็นจังหวะ ฮิมหลับตาลงเข้าสู่ความเงียบ เขายกยิ้มขึ้นเล็กน้อยเมื่อนึกถึงใครสักคน ก่อนจะลืมตาขึ้นด้วยอารมณ์ที่สงบกว่าเดิมหลายเท่า

.

7

6

.

หัวใจเลเต้นระทึก ถ้าเทียบกับการสูบฉีดเลือดล่ะก็นี่ก็คงเป็นการสูบฉีดเลือดที่เร็วที่สุดตั้งแต่ที่เขาเกิดมา ทันใดนั้นเอง จู่ๆ ความทรงจำสมัยเด็กย้อนเข้ามาในหัว

‘ฮิมจ๋า พ่อว่าแข่งรถตอนไหนสำคัญสุด’

‘นั่นสิ ตอนออกรถครั้งแรกมั้ง’ คนตัวสูงจับน้องนอนหนุนตัก ขณะนั่งดูคลิปการแข่งขัน formula1 ย้อนหลังในทีวี

‘ทำไมล่ะ’

‘ตอนที่เวลานับถอยหลัง ทุกคนจะตื่นเต้น แล้วหัวใจเลก็จะเต้นแรงมาก’ มือหนาทาบลงไปที่แผ่นอกบาง สัมผัสเสียงหัวใจที่ยังคงเต้นแบบปกติ ‘มันจะเต้นถี่กว่าตอนนี้หลายเท่า’

‘แล้วยังไงอ่า’

‘นักแข่งหลายคนเสียสมาธิตรงนั้น บางคนก็คุมสติไม่ได้แล้วก็ออกรถพลาด’

‘แล้วเลต้องทำยังไง’

‘ไม่รู้สิครับ วิธีของแต่ละคนไม่เหมือนกัน’

‘แล้วถ้าเป็นฮิม ฮิมจะทำยังไง’

.

5

4

3

2

.

เลลืมตาขึ้น เขาจำประโยคของพี่ฮิมในตอนนั้นได้ขึ้นใจ

.

1

.

‘พี่จะคิดถึงเล’

​

START!!

บรื๊นนนนนนนนนนน

ขาเรียวเหยียบคันเร่งจนสุดขณะพุ่งตัวแซงซ้ายขวาจนทยานไล่อันดับขึ้นมาเรื่อยๆ จาก 7 เป็น …6…5…4… กระทั่งตีคู่กับรถหมายเลข 2 ที่ตกมาอยู่อันดับที่ 3 จนคนที่นั่งดูถึงกับชะงักค้าง เกียร์เลิกคิ้วขึ้นพร้อมกับออกปากชมอย่างจริงใจ

“เก่ง”

“ฮิมมีคู่แข่งแล้ว” รพเสริมในขณะที่ไทด์และวินยังคงมองด้วยสีหน้าเป็นกังวล ตัวเล็ก ขับรถก็เก่ง แต่นี่ยิ่งไม่เหมือนเลเข้าไปกันใหญ่เหรอ เจ้าของรอยสักรูปแมงป่องเม้มปากแน่น ยิ่งนึกถึงคำพูดของเพื่อนยิ่งทำให้ใจเขาเต้นกระหน่ำอยู่ในอก ฮิมบอกว่าเลขับรถเก่ง และถ้ามันยอมรับว่าใครเก่ง แสดงว่าคนนั้นต้องไม่ธรรมดา

ขณะเดียวกัน คนที่ถูกเข้าใจว่านอนหลับไปแล้วก็กำลังทุ่มสมาธิทั้งหมดให้กับเส้นทาง รถและถนนตรงหน้า ความเร็วที่ไม่ได้สัมผัสมานานทำให้เลถึงกับเผยรอยยิ้ม เข้าสู่ช่วงโค้งตรงหน้า มือบางหมุนพวงมาลัยอย่างเชี่ยวชาญกระทั่งเบียดรถอันดับที่สามให้ตกลงไปอยู่อันดับที่สี่แทนที่ตัวเอง

หลังจากที่ออกมาจากสนามเข้าสู่ส่วนที่สองซึ่งเป็นถนนสายหลัก  ขาเรียวเหยียบความเร็วเต็มลิมิต รถหรูหลายคันยังคงแล่นเรียงกันเป็นแถวอย่างไม่มีใครแซงใครได้ในทางตรง

เจ้าของนัยน์ตาคมที่รั้งอันดับหนึ่งอยู่เหลือบมองกระจกรถ ภาพรถหมายเลขเจ็ดที่ตีคู่มากับรถหมายเลขหนึ่งแถมดูท่าทางแล้วแซงได้แน่ๆ มันทำให้ฮิมรู้สึกตะหงิดหัวใจแปลกๆ บางอย่าง… ความรู้สึกบางอย่างมันทำให้หัวใจเขาสั่นอย่างที่ไม่เคยเป็น บางอย่างที่ไม่ใช่ความตื่นเต้นแต่เป็นเพราะเหตุผลอื่น ร่างสูงเหลือบมองเป็นครั้งที่สองก่อนจะเร่งความเร็วจนทิ้งระยะห่างออกไปมากกว่าเดิม

รถสองคันยังแล่นตีคู่กันในทางตรงก่อนเขาจะถูกเบียดลงที่สามเหมือนเดิมในทางโค้ง ทางโค้งถือเป็นด้านที่ยากอีกด้านหนึ่งสำหรับนักแข่งเพราะนั่นหมายความว่าคนขับต้องลดความเร็วลงเพื่อบังคับไม่ให้รถเหวี่ยงจนอาจจะออกนอกสนาม ดังนั้นทางโค้งสำหรับนักแข่งแล้ว ใครควบคุมรถโดยลดความเร็วได้น้อยที่สุดคนนั้นถือเป็นผู้ชนะ ทว่าเมื่อกี้ความเร็วเท่ากันแต่เขากลับโดนอีกฝ่ายเบียดออกด้านนอก ด้วยวงโค้งที่น้อยกว่าทำให้รถหมายเลขหนึ่งขึ้นแซงนำหน้าไปอีกครั้ง

เลเม้มปากแน่น นัยน์ตากลมโตฉายแววไม่พอใจขณะแล่นอีกฝ่ายตามไปติดๆ

ร่างสูงที่ยังครองอันดับหนึ่งอยู่เฝ้าสังเกตรถคันด้านหลัง การขับหลายๆ อย่างมันคุ้นตาจนทำให้ชื่อของคนที่ไม่น่าจะมาอยู่ที่นี่ผุดขึ้นมาในสมอง

น้องนอนไปแล้ว

ฮิมย้ำเพื่อเพิ่มความมั่นใจให้กับตัวเอง ตรงกันข้ามกับอารมณ์ที่ร้อนรุ่มขึ้นเรื่อยๆ เขาเร่งความเร็วพุ่งทะยานจนทิ้งห่างออกไปมากกว่าเดิม หลังจากนั้นจึงเฝ้าจับตามองรถสองคันที่อยู่ด้านหลังซึ่งกำลังผลัดขึ้นนำ

หลายชีวิตบนอัฒจันทร์ได้แต่ส่งเสียงพูดคุยว่าใครจะเป็นผู้ชนะ เพราะหลังจากที่รถทั้งหมดได้ขับในส่วนของสนามเสร็จและแล่นออกไปบนถนนสายหลัก สิ่งที่พวกเขาทำได้มีอย่างเดียวก็คือนั่งทายว่าใครจะกลับเข้ามาก่อนคนแรก ไทด์เอามือเท้าคางเข้ากับโซฟา ร่างสูงไล่ผู้หญิงออกไปจนหมดตั้งแต่ที่เห็นคนลักษณะเหมือนๆ กับเล ในใจของเขาร้อนรุ่มจนกระวนกระวายไปหมด ทั้งๆ ที่คนๆ นั้นอาจจะไม่ใช่เลก็ได้ แต่ดูเหมือนเพื่อนคนอื่นก็เริ่มมีอาการเช่นเดียวกัน นัยน์ตาคมมองตามลูกน้องคนหนึ่งที่ถือแฟ้มบางอย่างมาให้วิน มันรับไปก่อนจะเปิดอ่านด้วยความรีบเร่งจนคนมองเกิดอาการสงสัย

“อะไรว่ะ” ร่างสูงลุกขึ้นจากโซฟา ขายาวเดินเข้าไปใกล้เพื่อนแล้วชะโงกหน้าอ่านตาม


(มีต่อ)

[:mdred]

ลูปเดิมกำลังจะวนกลับมาอีกครั้ง

เลคิดในใจ ขณะตั้งสมาธิเรียกสติให้กับภาพตรงหน้า ตอนนี้รถกำลังแล่นด้วยความเร็วสูงในทางตรงและเขาก็กำลังแล่นตีคู่กับรถอีกคัน ด้านหน้าเป็นจะทางโค้งและเป็นเขาเองที่กำลังจะได้อยู่โค้งนอกอีกครั้งหนึ่ง ร่างเล็กแทบไม่ได้สนใจเบอร์สามที่แล่นอยู่เป็นอันดับหนึ่ง สำหรับเขาที่สองมีความเป็นได้มากกว่า เพราะระยะห่างที่มากถึงขนาดนี้เลคิดว่าตามมันไม่ทัน นอกจากทางนั้นจะเหยียบคันเร่งพลาดจนความรถลดลง แต่ก็ใช่ว่าจะเป็นไปไม่ได้ แค่มันเป็นไปได้ยาก

แต่ตอนนี้เขาคงต้องเอาที่สองมาให้ได้ก่อน…

ใบหน้าสวยภายใต้หมวกกันน็อคสีขาวกำลังนิ่งงันอย่างใช้ความคิด อีกสองร้อยเมตรจะถึงทางโค้งและยังไม่มีวี่แววว่าเขาจะแซงรถคันด้านข้างเพื่อเข้าโค้งด้านในไปได้ เหมือนความทรงจำพุ่งเข้ามาในสมองอีกครั้งหนึ่ง

‘คนดี พี่จะสอนอะไรให้’

แต่อันที่จริงแล้วมันก็ใช่ว่าจะไม่มีวิธี…

ก่อนเข้าโค้งเลลดความเร็วลงให้น้อยที่สุดเท่าที่เขาจะควบคุมรถไม่ให้มันไถลไปทางอื่นได้ มือบางตัดสินใจหักพวงมาลัยเบียดจนแทบจะชนเป็นผลให้ฝ่ายตรงข้ามต้องลดความเร็วลงโดยอัตโนมัติ จังหวะนั้นเขาถึงเร่งเครื่องแล้วขึ้นแซงมาอยู่อันดับที่สองพร้อมกับทิ้งช่วงออกห่างทันที ริมฝีปากบางเผยรอยยิ้ม โดยไม่รู้ตัวเลยว่าฉากเบียดเมื่อกี้มันทำให้นัยน์ตาคมที่เฝ้ามองดูอยู่จับสังเกตุได้ทันที

มือหนากำพวงมาลัยแน่น บรรยากาศรอบตัวดูอึมครึมกว่าเดิมหลายเท่าตัว ท่าเมื่อกี้ ฉากเมื่อกี้ ฮิมจำได้ขึ้นใจ มันไม่ใช่แค่คุ้น แต่เหมือน เหมือนมากจนเกินไป

คนดี... เล

ร่างสูงแทบระงับความโกรธไม่อยู่ พื้นที่กว่าแปดสิบเปอร์เซ็นต์ในใจเอนเอียงไปทันทีว่าคนขับต้องใช่คนที่เขาคิด เหลือทางเดียวที่เขาจะพิสูจน์ และถ้าไม่ใช่เล นี่ก็จะเป็นทางเดียวที่น้องจะไม่ถูกเขาโกรธ

อีกไม่กี่กิโลเมตรจะเป็นทางโค้งก่อนเข้าสู่สนามเพื่อเข้าเส้นชัย ทว่าขายาวกลับตั้งใจผ่อนความเร็วลง จนคนที่กำลังตามหลังถึงกับเลิกคิ้วขึ้นด้วยความสงสัย เมื่ออยู่ๆ รถของตนก็พุ่งขึ้นมาแทบจะตีคู่กับของอีกฝ่าย

“นี่อย่าบอกนะว่าเหยียบคันเร่งพลาดจริงๆ” เสียงนุ่มพึมพำก่อนจะเผยรอยยิ้มร่าอีกครั้ง ความคาดหวังอันดับหนึ่งพุ่งทะยานขึ้นทันที เลเบียดเข้ามาอยู่ด้านในโค้งในได้อย่างง่ายดาย จนลืมคิดว่าไปมัน...ง่ายดายเกินไป

เข้าถึงช่วงโค้งร่างสูงตั้งใจให้อีกฝ่ายเบียดเข้ามาอยู่โค้งด้านใน ก่อนจะโดนแซงขึ้นไปอย่างที่คาด ฮิมไม่ได้สนใจอันดับ ร่างสูงยอมตกลงมาเป็นอันดับที่สองเพราะยามที่เขาถูกแซงขึ้นไป นัยน์ตาคมจะได้มองเห็นคนที่ขับอยู่ด้านใน

วูบ

อะไรน่ะ

เลรู้สึกขนลุกวูบไปทีนึง ไม่รู้เขาคิดไปเองหรือเปล่าว่าเมื่อกี้เหมือนมีใครสักคนจ้องเข้ามา

เพียงแค่เสี้ยววินาที แม้ภาพมันจะเลือนลางซ้ำยังเห็นไม่ชัดเพราะทั้งฟิลม์ทั้งหมวกกันน็อคที่ใส่ป้องกันเอาไว้ แต่เหมือนเส้นความไว้ใจที่เขาให้น้องเอาไว้มันถูกตัดจนขาดกระจุย

ทำไมฮิมจะจำคนที่เลี้ยงมากับมือเองไม่ได้

ร่างสูงโกรธจนตัวสั่น นัยน์ตาคมแข็งกร้าวขึ้นมาอย่างที่ไม่เคยเป็น ขณะเหยียบคันเร่งเต็มลิมิตเพื่อตามคนโกหกไปติดๆ

เสียงเฮลั่นดังขึ้นเมื่อตัวรถเข้าสู่เขตของสนามอีกครั้ง ทว่าร่างสูงสองคนที่กำลังอ่านแฟ้มอยู่ยังด้วยความนิ่งงัน วินหันไปมองก่อนเจ้าตัวเบิกตากว้างเมื่อเห็นว่าใครขับเข้ามาเป็นคนแรก ร่างสูงสบถลั่นพร้อมกับโยนแฟ้มทิ้งก่อนจะวิ่งลงไปโดยมีไทด์ตามไปติดๆ

“มีอะไรวะ” รพถามในขณะที่เกียร์ก้าวเข้ามาหยิบแฟ้มที่หล่นอยู่บนพื้นขึ้นมาอ่าน มือหนาสบถลั่นเป็นคนที่ถามก่อนจะโยนแฟ้มให้เพื่อนที่ยังนั่งอยู่บนโซฟาแล้ววิ่งลงไปตาม

เจ้าของเรือนผมสีแดงหยิบแฟ้มขึ้นมาไล่อ่านทุกบรรทัด รพหาความผิดปกติของรายงานนักแข่งไม่เจอกระทั่งบรรทัดทุกท้าย

ของพนัน

มันเป็นรูปของคนที่ตอนนี้น่าจะนอนอยู่คอนโดเพื่อน แต่ไม่รู้ว่าทำไมถึงมาปรากฏเป็นรูปของพนันของเบอร์เจ็ดได้… เลสมองประมวลผลอย่างรวดเร็ว รพเบิกกว้าง เขาเข้าใจเหตุผลว่าทำไมเพื่อนถึงรีบวิ่งออกไปก่อนจะสบถตามเป็นครั้งที่สาม

“ชิบหายแล้ว”



การได้บางสิ่งมามันยาก แต่การรักษานั้นยากกว่า เลเข้าใจเมื่อตอนที่ตัวเองขึ้นมาเป็นที่หนึ่ง ใบหน้าสวยผุดพรายไปด้วยเหงื่อเมื่อต้องมาผะวงว่ารถคันด้านหลังจะแซงขึ้นมาเมื่อไหร่ เขาต้องคอยหมุนพวงมาลัยซ้ายทีขวาทีเพื่อไม่ให้อีกฝ่ายได้มีโอกาสแซงขึ้นมา

ขับเก่งเป็นบ้าเลย!

ร่างบางขับมาถึงโค้งสุดท้ายก่อนจะเข้าเส้นชัย ริมฝีปากเล็กเผยรอยยิ้มอีกครั้งเมื่อเข้ามาอยู่ในโค้งในได้ ทว่าในจังหวะที่กำลังเลี้ยว อยู่ดีๆ เขาก็รู้สึกเหมือนมีอะไรมาเบียดด้านข้าง ก่อนจะมารู้ทีหลังว่าตัวเองตกมาเป็นที่สองหลังจากที่รถหมายเลขสามขับเข้าเส้นชัยไปเป็นที่เรียบร้อยแล้ว ร่างเล็กไม่ได้รู้สึกเสียใจ เลกำลังตกใจ โค้งสุดท้ายเขาแทบไม่ได้ผ่อนความเร็วลงแล้วอีกฝ่ายแซงขึ้นไปได้ยังไง

อะไรน่ะ เมื่อกี้มันอะไร

เอี๊ยดดดดดดดดดด!!

เสียงล้อเสียดสีกับพื้นเกิดขึ้นทันทีเมื่อจู่ๆ รถคันด้านหน้าก็หักพวงมาลัยมาขวางเขาเอาไว้ ใบหน้าสวยภายใต้หมวกกันน็อคแทบจะพุ่งกระแทกกับพวงมาลัยรถเนื่องจากการเหยียบเบรกกะทันหัน เลจิปากไม่พอใจหลังจากได้สติ เขาชักสีหน้าใส่อย่างเอาเรื่อง กระทั่งคนขับเปิดประตูเดินลงมา

ในตอนนั้น เลพึ่งตระหนักได้ว่าอีกฝ่ายคือเจ้าของแผ่นหลังกว้างที่ตัวเองรู้สึกคุ้นเคยตั้งแต่ที่เห็นในตอนแรก ร่างสูงในชุดสีดำสนิทปรากฏตัวขึ้นตรงหน้า ขายาวที่กำลังก้าวเข้ามาหา ช่างเหมือนกับใครบางคนที่เขาพึ่งโกหกว่ากำลังจะนอนก่อนจะมาที่นี่

เลสั่นไปทั่งตัว ความรู้สึกที่แล่นอยู่ในอกเหมือนเป็นสัญญาณเตือนอะไรบางอย่าง

เหมือน… ทำไมถึงเหมือนได้ขนาดนี้…

ร่างสูงที่กำลังเดินเข้ามาใกล้ตัวรถยกมือขึ้นถอดหมวกกันน็อคพร้อมกับทุ่มมันลงกับพื้นจนเกิดเสียงดังปึก! เจ้าของนัยน์ตากลมโตเบิกกว้างเมื่อเห็นหน้าของอีกฝ่าย สิ่งที่เห็นยิ่งเป็นการย้ำเตือนให้ตัวเองได้รู้ว่าสิ่งที่ตัวเองคิดมันไม่ใช่แค่เหมือนแต่เป็นใช่

ทั้งสนามเงียบลงเมื่อรับรู้ได้ถึงเหตุการณ์บางอย่าง จุดสนใจที่ควรจะเป็นเส้นชัยถูกเบี่ยงมาบริเวณที่มีรถสองคันจอดขวางกัน ขณะที่วินและไทด์วิ่งลงมาถึงบริเวณสนาม มันเป็นเวลาเดียวกันที่เสียงทุ้มตะโกนออกมาอย่างเดือดดาลและเป็นเสียงที่ดึงสติของคนบนรถให้กลับมาพบกับความจริงที่ว่าคนที่อยู่ตรงหน้าเขาคือ… พี่ฮิม

​

“ลงมา!! ลงมาเดี๋ยวนี้!!!!”

​









(100%)

ติดแท็ก #วิศวะแดนแฟนมีเกียร์

เอาตรงๆ มีฮิมเนี่ยแค่ตะคอกใส่เลยังน้อยครั้งมากๆ ไปคิดเองเอาก็แล้วกันว่าเฮียจะโกรธแค่ไหน

แล้วก็เม้นท์เถอะค่ะ อยากอ่าน55555

[whistle]

ฮิมโกรธน้องมากสุดๆๆเลยยยยย
ขออย่างเดียวอย่าปล้ำน้องนะ

[Supparang-k]

เลคงสนุกและมีความสุขเวลาอยู่ยนอกกรอบ  เพราะงั้นพี่ฮิมก็อย่าขังน้องเลย ปล่อยมันไปเถอะ แต่บอกมันบ้างว่านอกกรอบที่ฮิมขีดไว้มีอะไรซ่อนอยู่ เปิดตาเลให้กว้างๆแล้วปล่อยมือบ้างเถอะฮิม   ชิ!!! เบื่อเลงี่เง่า