หัวข้อ: • แฟนวิศวะ • 290519#sp - Never have I ever p.57

[arjinn]

ทั้งอยากให้เซ็นและไม่ให้เซ็น
เซ็นแล้วทำตามข้อตกลงได้จริงหรือ
หรือจนกว่าเลจะโตขึ้นกว่านี้

ถอนหายใจ

#พวกพี่ฮิม

[Taohoo]

เซ็นๆไปเห๊อะ ปล่อยพี่ฮิมไปนะเล 

[momonuke]

จะเป็นยังไงต่อะ ฮือออ

[mareya.no7]

ไม่ผิดอะไรเลยเลมึงใสซื่อมาก และสวยได้อีก  //อินไปหน่อยอย่าว่ากันน๊า

[Mitaro]

เลผิดอะไร โถๆๆๆๆๆ กระบือน้อยนี่ไม่รู้จริงดิ ตอนเกาะหลังวินแล้วไม่ตัดสินใจเองเนี่ย หมั่นไส้มาก ตัดกันไปเลยดีกว่าชีวิตฮิมน่าจะเจริญขึ้น ไม่อยากให้กลับมาดีกันเลยถ้าเลยังเป็นแบบนี้อยู่ เสียดายของ(ฮิม)จริงๆ

[:mdred]

​

#24 (70%)



“รู้หรือเปล่าว่าทำไมฮิมมันถึงเริ่มทำคลับและสนามแข่ง”

“…” เลส่ายหน้าช้าๆ นั่นทำให้วินต้องถอนหายใจเฮือกใหญ่ออกมาจริงๆ จังๆ จากนั้นจึงเฉลยคำตอบของคำถาม

“เพราะมึงไงเล”

“…”



“เพราะมึง”

​

“…”

“มันไม่ได้อยากทำเพราะได้อยากชื่อเสียง หรืออยากได้เงิน แต่ต้องทำเพราะมึง”

เลเงียบไปสักพัก ก่อนจะถามกลับด้วยน้ำเสียงตะกุกตะกัก “มะ… หมายความว่ายังไง”

“แต่ก่อนมันเคยหอมแก้มมึงหรือเปล่า”

“คะ… เคย”

“เคยถักเปียให้มึงหรือเปล่า”

“เคย”

“เคยลูบหัวมึงหรือเปล่า”

“ก็เคย”

“เคยยิ้มให้มึงหรือเปล่า”

“เคย”

“…”

“ละ เลยังไม่เข้าใจ”

“ทุกสิ่งที่มึงเคยได้ มึงเป็นแค่คนเดียวที่ได้” วินพูดต่อ “มันไม่เคยถักเปียให้ใคร ไม่เคยลูบหัวให้ใคร กระทั่งยิ้มให้คนอื่นยังน้อยมาก”

“ทำไม”

“เพราะมันไม่ใช่นิสัยของมัน” น้องเม้มปากแน่น “มึงเคยคิดหรือเปล่าว่าทำไมคนอื่นถึงกลัวมันนักหนา ไม่ใช่แค่เพราะมันมีลูกน้อง แต่เพราะสิ่งที่มันทำกับคนอื่นด้วย”

“พี่ฮิมทำอะไร”

“เหมือนกับตอนที่สั่งให้ลูกน้องทำกับเพื่อนมึงไง”

!!!!!!!!!!!!!!!!!

วินเห็นอีกฝ่ายแสดงสีหน้าตะลึงอยู่พักนึง เขาพูดต่อทันที “สิ่งที่มันทำกับมึง มันไม่เคยทำกับใคร และสิ่งที่มันทำกับใคร มันก็ไม่เคยเอามาทำมึง แต่สิ่งที่ฮิมเคยทำกับมึง มันไม่ใช่นิสัยของมัน”

“…” เขาเอื้อมมือไปจับแขนทั้งสองข้างของอีกฝ่าย และทันทีที่สัมผัสผิวขาวใส เจ้าของกายก็สะดุ้งเฮือกทันที

“เคยรู้หรือเปล่าว่าตอนที่ฮิมมองมึง มันคิดอะไรอยู่”

ผลัก!

“พี่วิน!” คนที่จู่ๆ ก็ถูกผลักตะโกนลั่น เมื่อแรงผลักทำให้ต้องล้มลงไปนอนหงายบนโซฟา เลเบิกตากว้าง ยิ่งเห็นร่างสูงทาบกายคร่อมลงมา มือบางก็ยกขึ้นพร้อมตวัดตบใบหน้าของอีกฝ่าย ถ้าไม่ติดว่าวินเอื้อมมือไปรวบข้อมือของน้องเอาไว้เสียก่อน จากนั้นจึงกดข้อมือทั้งสองข้างของเลเอาไว้เหนือหัว ส่วนมือหนาอีกข้างเลื่อนไปปลดกระดุมเสื้อของคนใต้ร่างออก นั่นทำให้เลร้องลั่น “พี่วินจะทำอะไร พี่วินอย่า!”

กระดุมสุดท้ายถูกปลดออกจังหวะเดียวกันที่เจ้าของใบหน้าหล่อเหลาโน้มลงไปไซร้ซอกคอของอีกฝ่ายเบาๆ วินใช้แรงกดขาทั้งสองข้างที่เริ่มเตะไปมา มือข้างที่เหลือไล้ตามเอวคอด ริมฝีปากร้อนลากไปตามลำคอขาว เขาไม่สนใจคนที่กำลังร้องตะโกนห้าม ร่างสูงเปลี่ยนจากลากริมฝีปากไปเป็นขบเม้มตรงเนินอกเบาๆ จนกระทั่งได้ยินเสียงเจ้าตัวร้องไห้ออกมาอีกครั้ง เขาจึงละตัวออก พร้อมกับจ้องหน้าคนร้องแล้วเอ่ยเสียงเรียบ

“มันเคยบอกกับกูว่าอยากจะแบบนี้กับมึง นานแล้ว” วินปล่อยข้อมือและขาทั้งสองข้างที่เขากดทับอยู่ออก ทันทีที่ร่างกายเป็นอิสระ คนที่เคยนอนราบอยู่บนโซฟาก็รีบลุกขึ้นมาใส่กระดุมเสื้อผ้าแล้วถอยตัวออกไปนั่งจนติดชิดขอบโซฟาทันที นัยน์ตาคมมองการกระนั้นเงียบๆ เขาพูดต่อ “แต่เพราะรู้ว่าทำแล้วมึงจะเป็นแบบนี้”

“ฮือ”

“ก็เลยต้องเป็นพี่ชายที่แสนดีของมึงต่อไป” วินตบท้าย “โดยที่ไม่ใช่นิสัยของมัน พี่ฮิมของมึงกับพี่ฮิมของคนอื่นมันเลยต่างกัน”

“ฮึก!”

“นานๆ เข้าก็…”

“เก็บกด ฮึก เหรอ”

คนฟังถึงกับต้องกลั้นหัวเราะ เก็บกด เลใช้คำที่ดูไม่เข้ากับมันเลยจริงๆ วินพยักหน้า “ก็ประมาณนั้น มันเลยต้องหาทางระบาย แล้วคลับกับสนามก็เลยถูกสร้างขึ้นเป็นที่ระบายอารมณ์ของมันที่เก็บกดมาจากมึง”

“ทำไมต้องสร้าง” คนที่ร้องไห้เหมือนจะยังไม่เข้าใจ “ทั้งๆ ที่ผู้หญิง…”

วินเข้าใจได้ทันที

“มันไม่ได้มั่วขนาดนั้น” ถ้าไม่นับที่พาผู้หญิงสี่คนเข้าห้องในคืนเดียว “อีกอย่างเรื่องแบบนี้มันเสี่ยงด้วย เกิดเขาท้องขึ้นมาก็แย่อีก”

“แล้วผู้ชายล่ะ” นัยน์ตาคมมอง คนถามเองที่กำลังทำหน้าเศร้าเอง “แบบนี้ก็ไม่มีปัญหาใช่ไหมล่ะ”

แต่นั่นทำให้วินเลิกคิ้วขึ้นคล้ายแปลกใจ “ฮิมไม่เคยบอกมึงเหรอ”

“เรื่องอะไร”

“มันไม่เคยมีอะไรกับผู้ชายคนอื่น”

!!!!!!!!!!!!!!!!!

“จริง ? จริงเหรอ” คนฟังเบิกตากว้างทันที “พี่วินพูดจริงเหรอ!”

“ก็ตั้งแต่ที่กูสังเกตมาก็ไม่มี”

“ทำไมล่ะ!”

คนถูกถามถอนหายใจ วินกรอกตามองขึ้นไปแล้วตอบ

“มันบอกว่าเก็บไว้ให้มึง”

เลเริ่มเบะปากทันทีที่ได้ยิน จากนั้นเสียงนุ่มก็ร้องไห้โฮออกมาติดๆ “ดีใจจัง”

“เออ” ยินดีด้วย

ประโยคหลังเขาไม่ได้พูดออกไป นัยน์ตาคมเท้าคางมองคนที่กำลังทำหน้าดีใจเงียบๆ





“พี่วิน”

“มีอะไรอีก” วินตอบกลับหลังจากที่ภายในห้องนั่งเล่นเงียบอยู่นาน เพราะน้องก็เลิกร้องไห้ไปหลายนาทีแล้ว ตอนนี้จึงมีแต่เสียงหงอยๆ แทน

“เพราะเล พี่ฮิมเลยต้องเป็นแบบนั้นใช่ไหม”

“หมายถึงอะไร”

“ก็ฮิม…”

“กูว่ามึงต้องเข้าใจอะไรผิด” วินมองหน้าคนถาม “ถ้าหมายถึงนิสัยมันล่ะก็ ฮิมก็เป็นแบบนั้นของมันมาตั้งนาน ไม่ใช่มึงทำให้นิสัยมันเป็นแบบนั้น”

ร่างสูงถอนหายใจแล้วว่าต่อ “จริงๆ แล้วจะว่าเป็นเพราะมึงก็พูดได้ไม่เต็มปากหรอก  มันเลือกที่จะเหี้ยกับคนอื่นแล้วดีกับมึงคนเดียวก็เรื่องของมัน แต่การดีกับมึงแล้วทำให้มันต้องหาที่ระบาย ก็เป็นเรื่องของมันอีก”

“แต่ยังไงก็เป็นเพราะเลใช่ไหมล่ะ”

“อาจจะใช่บางส่วน แต่มึงไม่ได้บังคับให้มันทำหนิ เต็มใจทำเองก็ทำไป”

“แล้วเลควรทำยังไง” วินถอนหายใจ

“กูบอกแล้วว่าอยากให้มึงเซ็นต์สัญญา” เจ้าของใบหน้าหล่อเหลาเริ่มจริงจังขึ้นมา “เพราะกูรู้ว่ามันเป็นยังไง แต่กูไม่รู้ว่าถ้ามันใช้นิสัยนั่นกับมึงจริงๆ มันจะเป็นยังไง”

“แล้วเลจะรู้ได้ยังไง”

“…”

“…”

“เฮ้อ! เหี้ยไรวะเนี่ย” คนที่รับหน้าที่แก้ปัญหามาโดยตลอดถึงกับต้องสบถ มือหนายกขึ้นกุมขมับพร้อมทั้งขยี้ผมแรงๆ วินสูดลมหายใจเข้าลึกๆ แล้วว่าต่อ “กูว่ามึงรู้อยู่แล้วว่าต้องทำยังไง”

“…” น้องเม้มปากแน่น ดวงตากลมก้มลงมองแต่มือของตัวเองที่ประสานกันเอาไว้

“แต่กูอยู่ข้างมึงมาตลอด ตอนนี้กูอยากให้มึงเซ็นต์สัญญา เพราะฉะนั้นมึงต้องฟังกูด้วย”

“…”

“มันส่งทนายมาขนาดนี้ มึงคงต้องไปหามันเองแล้วพิสูจน์เรื่องที่อยากรู้”

“…”

“รับได้ก็ดีกันไป รับไม่ได้ก็ลาขาด”

“…”

“แต่กูให้เวลามึงแค่สามวัน”

“…”

“แค่สามวัน จะไปไหนก็ไป”

พรึบ!

คนที่นั่งเงียบไม่ตอบลุกขึ้นทันทีที่ได้ยินดังนั้น วินมองแผ่นหลังบางที่เดินออกจากห้องนั่งเล่นไปตามด้วยเสียงคนเดินขึ้นบันได แต่หลังจากนั้นไม่ถึงห้านาทีเขาก็ได้ยินเสียงคนเดินลงบันได และถัดไปประมาณสองนาทีเสียงสตาร์ทรถก็ดังขึ้นจนคนที่ยังคงนั่งอยู่ในห้องนั่งเล่นต้องแสยะยิ้มที่มุมปากพร้อมทั้งยกมือขึ้นก่ายหน้าผาก ร่างสูงเอนตัวลงนอนราบบนโซฟาก่อนจะเงยหน้ามองเพดานแล้วพึมพำ

“กูอยากให้มึงเซ็นต์สัญญาจริงๆ นะเล”

วินหลับตาลง พูดไปตอนนี้เขาก็คงห้ามคนที่พึ่งขับรถออกไปไม่ได้แล้ว









(70%)

ตอนที่ให้พี่ฮิมไปมีอะไรกับคนอื่น มีนักอ่านหลายคนบอกว่าพระเอกเนี่ยไม่ชอบเก็บจิ้นเอาไว้ให้นายเอกเนาะ แล้วนี่ตั้งใจเอาไว้อยู่แล้วว่าจะให้พี่ฮิมไม่เคยมีอะไรกับผู้ชาย เพราะนางคาดคะเนเอาไว้แล้วว่าเลต้องงอน555555

ส่วนน้องเลสตรองนะลูกแม่ ส่วนพี่วินจริงๆ นางก็มีเหตุผลของนางนะๆๆ



#วิศวะแดนแฟนมีเกียร์


ปล. ไรท์คะ ระหว่างพี่ฮิมกับเลคิดว่าใครผิดคะ ?
เรื่องนี้ยาวจ้า ขก ตอบเดี๋ยวนักอ่านทะเลาะกันอีก อยากรู้ DM มาเด้อ55555
twitter @_mdreds

[arjinn]

ตกใจ นึกว่าพี่วินจะทำกับน้องแบบนั้นจริงๆ
พี่วินรักเล คือเหตุผลหรือเปล่าคะ
ถ้าเซ็นต์แล้วจะยังไง
โอ๊ย เดาทางยาก
ถ้าใช้นิสัยอย่างนั้นกับเลจริงๆ มันจะยังไง

ยาว เรื่องนี้ยาว ต้องใจเย็นๆ

[momonuke]

โอ้ยย ใจจะวายตอนพี่วินทำ 

[♥►MAGNOLIA◄♥]

ให้สงสัยใจจริงของวิน
ว่ารู้สึกอย่างไรแน่กับเล
เริ่มแรกถักเปียให้เลงเพราฮิมไมอยู่
ก็ถักจนเลร้อง เพราะเจ็บหนังหัว
พอฮิมถักให้เล วินก็มองตามศึกษาว่าถักอย่างไร 

พอวินอยากให้เล เซนต์
เพราะอะไร เพื่อเลจะได้ขาดจากฮิมจริงๆสินะ
ไม่ใช่เพราะสงสารเล
แต่เป็นเพราะจะได้เป็นโอกาสของวินที่จะเข้าหาเล ใกล้ชิดเล ใช่มั้ย 
       
 

[NuNam]

มาแบบสั้นๆ ขออีกเยอะๆ 

[o4u0n7]

  วินโคตรรักน้องเลย แต่รักในแบบฉบับของวิน เหมือนถ้าน้องพลาดวินจะรับน้องต่อ

[มนุษย์สาววาย]

คนเขียนเคยบอกว่าพี่วินไม่ได้คิดอะไรกับน้องแบบนั้น เราจำได้ เราจำ!

ขอโคนั้นสัก10คนพอ

 

[JellyKei]

คิดว่าพี่วินมองเลเหมือนเป็นน้องแท้ๆเลยเป็นห่วงขนาดนี้
รอลุ้นสภาพพี่ฮิมตอนเลไปหาเลยค่ะ 

[mild-dy]

 

[Ginny Jinny]

 

[Thanaphon]

    มาต่อเร็วๆนะ

[Piima]

ตื่นเต้นๆ

[mareya.no7]

เซ็นๆ ไปเหอะเล ดูๆแล้วก็ไม่ได้รักฮิมเท่าไหร่นี่ ถ้ารักจะไม่ลังเลอะไรเลย หึ

[Kmiew]

นี่มองเรื่องที่พระเอกนอนกับคนอื่น ทำไมพระเอกนิยายต้องเงี่ยนอะไรเบอร์นั้นเป็นเกือบทุกเรื่องคือต้องมีที่ระบายนอนกับคนนู้นนู้นนี่เพราะไม่อยากทำร้ายนายเอก เหตุผลโคตรจะเห็นแก่ตัว ลองนายเอกไปนอนกับคนอื่นแก้เบื่อดูจะเป็นอะไรที่รับไม่ได้กัน พอพระเอกทำกลับเป็นเรื่องธรรมดา wtf หึหึ

[:mdred]

​

#24 (80%)

บรรยากาศในห้องนั่งเล่นเงียบลงไปถนัดตา วินที่กลับมาบ้านได้จังหวะเหมาะเจาะกำลังนั่งอ่านสัญญาในมือ ข้างกายของเขามีคนบางคนกำลังซบหน้าลงบนบ่าของเขาอยู่ เลซบอยู่แบบนี้มาเกือบสิบห้านาทีจะได้แล้ว

ร่างสูงถอนหายใจเมื่ออ่านสัญญาเป็นรอบที่สามอย่างถี่ถ้วนทุกตัวอักษรจบ มือหนายื่นมันส่งไปคืนให้กับคนที่กำลังนั่งอยู่ฝั่งตรงกันข้ามกับพวกเขา ทนายของฮิมที่บอกว่าตัวเองชื่อกฤศ

“ต้องเซ็นวันนี้เลยหรือเปล่าครับ” ทันทีที่ออกคำถาม มือบางที่กำชายเสื้อนักศึกษาอยู่ก็เหมือนว่าจะกำแน่นขึ้นกว่าเดิม วินเหล่ตามองเล็กน้อยก่อนจะหันไปมองเจ้าของเสียงทุ้มที่ตอบกลับมาอย่างสุภาพว่า

“จริงๆ แล้วคุณเฮดินก็ไม่ได้ระบุวันเซ็นสัญญาหรอกครับ แค่บอกมาว่าถ้าคุณนิพิฑอยากเซ็นตอนไหนก็ให้เซ็นตอนนั้น ผมเลยเอาเรื่องนี้มาบอกก่อน”

“หมายความว่าเลื่อนวันเซ็นสัญญาออกไปได้”

“ได้ครับ”

“แล้วถ้าไม่เซ็นเลยล่ะ ?”

อีกฝ่ายยิ้มรับ “ถ้าจะไม่เซ็นเลย เรื่องนี้คงต้องไปคุยกับคุณเฮดินก่อนนะครับ เพราะสัญญานี้บ่งบอกว่าทั้งสองฝ่ายจะไม่เกี่ยวพันกันอีกต่อไปไม่ว่าจะอยู่ในสถานะไหน”

วินหันหน้าไปมองคนที่ยังซบบ่าเขาไม่ห่าง จากนั้นจึงดึงตัวน้องมานั่งหันหน้าคุยกันดีๆ จังหวะนั้นเองที่เขาได้เห็นสีหน้าของเล นัยน์ตาคมหลุบลงมองนิ่งๆ เป็นเวลาเดียวกันที่อีกฝ่ายเงยหน้าขึ้นมองเขาแล้วเอ่ยเสียงแผ่วเบา

“พี่วิน…”

เขาตัดสินใจพูด “เซ็นสิ”

!!!!!!!!!!

“พี่วิน… พูดอะไร” เลเบิกตากว้างเหมือนไม่เข้าใจ วินเลยย้ำเป็นครั้งที่สอง

“กูบอกให้มึงเซ็นสัญญา” ทันใดนั้นเองคนรับฟังก็เริ่มเบ้ปาก น้ำตาสีใสเริ่มคลอเบ้าก่อนจะไหลลงอาบแก้มขาวทันที วินมองด้วยสายตานิ่งเฉย เสียงทุ้มตะคอกย้ำเป็นครั้งที่สอง “กูบอกให้มึงเซ็น!!”

“ฮือ พี่วิน”

“มึงจะรออะไร มันทำมึงแล้วหายหัวไป เหตุผลแค่นี้ยังไม่พออีกเหรอ”

“แต่… แต่… ฮือ”

“แต่อะไร”

“ฮือ เลไม่รู้!” น้องตะโกนลั่นพร้อมกับหันมาซบบ่าเขาอีกครั้งก่อนจะร้องไห้เสียงดัง วินพูดต่อ

“จะยื้อให้นานไปทำไม คิดว่ามันจะกลับมาง้อมึงเหมือนเดิมไหม ส่งทนายมาขนาดนี้มึงก็น่าจะคิดได้แล้วนะเล” เขาหลุบตาลงมองพร้อมกับยกมือขึ้นลูบศีรษะของอีกฝ่ายเบาๆ

“เลไม่รู้ แต่ ฮือ พี่วินจ๋า ฮือ”

วินมองคนข้างกายแล้วถอนหายใจ จากนั้นจึงหันไปบอกกับทนายตรงหน้า “ขอเวลาให้ผมหน่อย”

“ครับ นี่นามบัตรของผม ถ้าพร้อมเมื่อไหร่ก็โทรเรียกผมได้ตลอด” มือหนายื่นมือไปรับนามบัตรที่อีกฝ่ายส่งมาให้ แล้วถือวิสาสะเสียมารยาทไม่เดินไปส่งแขก นัยน์ตาคมมองทนายที่กำลังเดินออกไป จากนั้นจึงหันมามองคนที่ยังร้องไห้ไม่หยุดอีกครั้งหนึ่ง แขนแกร่งข้างที่เหลือเอื้อมไปกอดเอวบางเอาไส้ ในขณะที่คนถูกกอดก็เบียดตัวเข้าใส่แต่โดยดี วินกัดฟันกรอด

“กูอยากให้มึงเซ็น” นัยน์ตาคมนั่นแข็งกร้าวขึ้น ยามนึกถึงสภาพคนแรกของเลที่อยู่โรงพยาบาล “กูอยากให้มึงเซ็นมากๆ เลยเล”





20 นาทีต่อมา

“สรุปจะเอายังไง”

คนที่เลิกร้องไห้ตอบกลับ “เลไม่รู้ พี่วินอย่าเร่ง”

“มึงมีเวลาตัดสินใจมา 7 วันแล้วเล” ใบหน้าสวยดูเศร้าลงทันทีที่ได้ยินดังนั้น วินมองอีกฝ่ายนิ่งๆ ก่อนจะถามเสียงเบา “รักมันใช่ไหม”

คนฟังเงยหน้าขึ้นทันที วินขยายความต่อ “กูหมายถึงฮิม”

เลเม้มปากแน่นเหมือนไม่อยากพูด แต่ท้ายที่สุดก็พยักหน้าเบาๆ

“เลไม่อยากเซ็น แต่เลก็รู้สึกเหมือนจะมองหน้าพี่ฮิมไม่ได้เหมือนเดิม” น้องเงียบไปสักพักก่อนจะเงยหน้าขึ้นถาม “เรื่องที่สนาม เลผิดตรงไหนเหรอพี่วิน”

“…”

“เลแค่อยากช่วยเพื่อน เลดื้อเหรอ”

“…”

“แล้วเลผิดตรงไหน”

“มึงผิด ผิดที่ไม่รู้ แค่นั้นแหละ” วินหลับตาลง มือหนาเอื้อมไปโอบกระหม่อมบางเข้ามาซบที่บ่าอีกครั้งแล้วเอ่ยเสียงทุ้ม

“เลต้องรู้อะไร”

วินถอนหายใจ “เดี๋ยวกูเล่าให้ฟัง”

ผมนั่งนิ่งอยู่บนโซฟาคนเดียวครู่หนึ่ง ส่วนพี่วินนั้นเดินไปไหนไม่รู้ แต่สักครู่ร่างสูงก็เดินกลับมานั่งข้างผมเหมือนเดิมพร้อมกับถือซองใส่เอกสารสีน้ำตาลมากถึงสี่ห้าซอง ผมเลิกคิ้วฉงน แต่ก่อนจะได้พูดอะไรเสียงทุ้มก็ถามกลับมาเสียก่อน

“จะเอาเรื่องไหนก่อน”

“เรื่องของพี่ฮิม” ผมมองซองเอกสารสีน้ำตาลตรงหน้า ก่อนจะเอนตัวไปซบบ่าแกร่งดังเดิมเป็นจังหวะเดียวกันที่พี่วินเริ่มพูด

“ฮิมมันเป็นต้นคิดสร้างสนามและคลับ และพอมันเริ่มลงทุน พวกกูที่คิดว่าน่าจะสนุกก็เลยมาเป็นหุ้นส่วน” คนข้างกายผมว่า “แต่พอทำแล้วมันไม่จบอยู่แค่สนามกับคลับ เห็นแล้วใช่ไหมว่ามันมีลูกน้องและคนกลัวมันเยอะ เพราะแหล่งอโคจรอย่างนี้ทำให้ธุรกิจเริ่มพวงไปอีกหลายๆ เรื่อง ที่มันอันตรายกว่าเดิม”

“เช่นอะไร”

“เปิดให้กู้นอกระบบ” ผมเม้มปากกับสิ่งที่ได้ยิน ก่อนจะสะดุ้งเฮือกเมื่อพี่วินพูดประโยคต่อมา “เหมือนที่เพื่อนมึงยืมไง”

ดวงตากลมเบิกกว้าง รู้สึกเหมือนตัวเองต้องเค้นเสียงถามอย่างยากลำบาก “มะ… หมายถึงเอ็กซ์เหรอ”

พี่วินพยักหน้าและคำตอบที่ได้มาทำให้ผมแทบหยุดหายใจ มือหนาเปิดเอกสารซองแรกออกมาให้ดู มันเป็นสัญญาการกู้ยืมเงินจำนวนมากพอสมควร ลงลายมือชื่อของเอ็กซ์ มีแม้กระทั่งรูปตอนที่เอ็กซ์กำลังเซ็นต์สัญญา ขณะที่ผมกำลังเอื้อมมือมันไปหยิบขึ้นมาอ่านช้าๆ พี่วินก็ว่าต่อ

“แล้วฮิมมันก็พึ่งยกเลิกหนี้ทั้งหมดของมันให้กลายเป็นศูนย์ มีข้อตกลงเพียงอย่างเดียวก็คืออย่ายุ่งกับมึง” ซองเอกสารฉบับที่สองถูกเปิดออกพร้อมๆ กับสัญญาฉบับที่สองซึ่งบ่งบอกว่าหนี้ของเอ็กซ์จะกลายเป็นศูนย์ แค่ไม่ยุ่งกับผมจริงๆ ผมขมวดคิ้ว ยังไม่ทันได้ถามหาเหตุผลพี่วินก็ค้นซองเอกสารฉบับที่สามแล้วดึงผลตรวจอะไรสักอย่างของใครสักคนออกมา “ฮิมไม่อยากให้มันยุ่งกับมึง เพราะไอ้เหี้ยนี่มันเล่นยา”

มันเป็นผลตรวจเลือดของเอ็กซ์ จากโรงพยาบาลเอกชนชื่อดังที่ผมรู้จัก มีลายเซ็นของคุณหมอเป็นการกำกับ นอกจากนั้นยังมีสิ่งที่พี่วินดึงออกมาอีก เป็นรูปถ่ายของเอ็กซ์

ผมมองรูปพวกนั้นแล้วกัดริมฝีปากแน่น รู้สึกร้อนแผ่วบริเวณเบ้าตา เมื่อรับรู้ได้ว่าความปรารถนาดีของอีกฝ่ายมันไม่เคยส่งมาถึงจิตใจของผมเลย

“ที่แย่ไปกว่านั้น” มือหนาเอื้อมมาลูบศีรษะผมเบาๆ ก่อนที่จะว่าต่อ “งานแข่งรถที่พึ่งผ่านไป มันพึ่งเอามึงไปเป็นของพนัน”

!!!!!!!!!!!!!!!!

​



“ฮิมมันไม่ค่อยเปิดเผยว่ามึงเป็นน้อง เพราะกลัวว่ามึงจะได้รับอันตรายจากพวกลูกหนี้ ลูกน้องบางส่วนที่ไม่ได้อยู่ในมหา’ลัย จึงแทบไม่ได้รู้เลยว่ามึงเป็นน้องมัน แล้วไอ้คนที่ตรวจของพนันกันแพ้ในงานก็ดันเป็นส่วนนั้นพอดี อีกอย่างในรายละเอียดมันไม่ได้ระบุว่าของพนันต้องเป็นเงิน เพื่อนมึงเลยหัวหมอเอามึงมาเป็นของพนันเพราะหน้าตามึงก็…” วินชะงักค้างยามที่หันหน้าไปมองคนที่นิ่งเงียบ ในมือที่ถือเอกสารยืนยันว่าเลถูกไอ้เหี้ยนั่นหลอกเอา วินรีบยัดมันเข้าซองดังเดิม เขาหยุดพูดทันทีที่ได้มองหน้าอีกฝ่าย

“…” เลนิ่งมาก นิ่งจนวินรู้สึกว่ามันแปลกเกินไป แต่สักพักคนที่กำลังก้มหน้านิ่งก็เงยขึ้นพร้อมกับน้ำตาที่ค่อยๆ ไหลลงมาอาบแก้มจนถึงคาง

แปะ แปะ

จากนั้นก็ไหลถี่พร่าลงมาเป็นสาย ริมฝีปากบางที่กำลังเม้มแน่นกั้นเสียงสะอื้นเอาไว้เริ่มเบ้ออก เสียงร้องโฮดังตามมาทันที

“พี่วิน… ฮือ”

“เฮ้อ” วินมองหน้าอีกฝ่ายนิ่งๆ ท้ายที่สุดเขาก็ถอนหายใจก่อนจะเอื้อมมือไปโอบอีกฝ่ายเข้ามากอดเอาไว้อีกครั้งหนึ่ง เสียงทุ้มแสร้งถาม “มึงจะร้องทำไม”

“เสียใจ” เลตอบกลับ “เลแค่อยากช่วยเพื่อน ฮึก! แต่ทำไมเพื่อนถึงทำกับเลแบบนี้ล่ะ ฮือ”

“เพราะมันอาจไม่ได้คิดว่ามึงเป็นเพื่อนตั้งแต่แรกไง”

“ฮือ พี่วิน”

"กูรู้ว่ามึงยึดติดกับมันเพราะมันบังเอิญไม่ใช่ลูกน้องของฮิม ใช่ไหมล่ะ” วินถามแต่เลไม่ได้ให้คำตอบอะไรกลับมา เขาพูดต่อ “บางทีมันก็อาจจะแค่บังเอิญ แค่นั้นแหละเล”

“แต่เอ็กซ์ดีกับเลมาตลอด”

“ดีมาตลอดแล้วมันจะเหี้ยไม่ได้หรือไง กูเอาหลักฐานมาให้มึงดูขนาดนี้มังยังจะคิดว่ามันดีอยู่ไหมล่ะ”

“ฮือ ก็แต่ก่อนเลไม่รู้”

“แล้วเพราะอะไรล่ะ” มือหนาบีบคางเรียวให้เงยหน้าขึ้น แล้วจ้องเข้าไปในดวงตาสีน้ำตาลเข้ม นิ้วเรียวค่อยๆ ปาดน้ำตาที่ติดอยู่บนแก้มออก น้องค่อยๆ ตอบกลับมา

“เลไม่ได้คุยกับพี่ฮิม” เสียงแผ่วว่า “พอจะพูดเรื่องเอ็กซ์ทีไรเป็นต้องทะเลาะตลอด เราไม่อยากทะเลาะ สุดท้ายก็ไม่ได้คุยกัน”

“นั่นก็ความผิดมันส่วนหนึ่ง จริงๆ แล้วฮิมมันจะเอาหลักฐานมาให้มึงก็ดูได้แต่มันก็ยังไม่ทำ แล้วเรื่องของไอ้เหี้ยนั่นมันก็ดันเกิดตอนที่มึงยังไม่รู้ความจริง เวลาแม่งเหมาะเกินไปหน่อย” วินเสริม “เรื่องนี้มึงไม่ได้ผิดคนเดียว”

“แล้วนอกจากเรื่องของเอ็กซ์เลผิดอะไร” คราวนี้เป็นวินเองที่ถูกคนข้างกายจับใบหน้าให้หันมามองเจ้าของตาแดงๆ ดังเดิม “เลผิดเรื่องของเอ็กซ์…”

“…” วินนั่งนิ่งฟังอีกฝ่าย

“แต่พี่ฮิมก็โกหกเล ฮิมสัญญาว่าจะบอกเลทุกเรื่อง แต่มันไม่ใช่… พี่ฮิมบอกเรื่องคลับแต่ไม่ได้บอกเรื่องที่สนาม” คนฟังเริ่มหลับตาลงเมื่อได้ยินเสียงสะอื้นอีกครั้ง “โกหกเล… อีกแล้ว”

“…”

“หรือเรื่องนี้เลก็เป็นคนผิด พี่วินจ๋า เลผิดเหรอ”

“…”

“เลผิดอะไร” วินลืมตาขึ้น นัยน์ตาคมมองคนที่กำลังแสดงสีหน้าเศร้าจนเขาต้องถอนหายใจก่อนจะยกมือขึ้นไปเสยผมแรงๆ น้องที่เห็นท่าทางแบบนั้นถึงกับเบิกตากว้างแล้วถามเสียงตะกุกตะกัก “ละ… หรือที่เลตบพี่ฮิม”

“มันทำอะไรมึงจนต้องเข้าโรงพยาบาล เรื่องนั้นก็เจ๊ากันไปแล้วไง”

คนฟังกลับมาทำหน้าเศร้าอีกครั้งหนึ่ง “แล้วเลผิดอะไร” 

ร่างสูงเอียงคอมองอีกฝ่ายนิ่งๆ แล้วเริ่มต้นประโยคด้วยคำถาม

“รู้หรือเปล่าว่าทำไมฮิมมันถึงเริ่มทำคลับและสนามแข่ง”

“…” เลส่ายหน้าช้าๆ นั่นทำให้วินต้องถอนหายใจเฮือกใหญ่ออกมาจริงๆ จังๆ จากนั้นจึงเฉลยคำตอบของคำถาม

“เพราะมึงไงเล”

“…”



“เพราะมึง”

​

“…”

“มันไม่ได้อยากทำเพราะได้อยากชื่อเสียง หรืออยากได้เงิน แต่ต้องทำเพราะมึง”

เลเงียบไปสักพัก ก่อนจะถามกลับด้วยน้ำเสียงตะกุกตะกัก “มะ… หมายความว่ายังไง”

“แต่ก่อนมันเคยหอมแก้มมึงหรือเปล่า”

“คะ… เคย”

“เคยถักเปียให้มึงหรือเปล่า”

“เคย”

“เคยลูบหัวมึงหรือเปล่า”

“ก็เคย”

“เคยยิ้มให้มึงหรือเปล่า”

“เคย”

“…”

“ละ เลยังไม่เข้าใจ”

“ทุกสิ่งที่มึงเคยได้ มึงเป็นแค่คนเดียวที่ได้” วินพูดต่อ “มันไม่เคยถักเปียให้ใคร ไม่เคยลูบหัวให้ใคร กระทั่งยิ้มให้คนอื่นยังน้อยมาก”

“ทำไม”

“เพราะมันไม่ใช่นิสัยของมัน” น้องเม้มปากแน่น “มึงเคยคิดหรือเปล่าว่าทำไมคนอื่นถึงกลัวมันนักหนา ไม่ใช่แค่เพราะมันมีลูกน้อง แต่เพราะสิ่งที่มันทำกับคนอื่นด้วย”

“พี่ฮิมทำอะไร”

“เหมือนกับตอนที่สั่งให้ลูกน้องทำกับเพื่อนมึงไง”

!!!!!!!!!!!!!!!!!

วินเห็นอีกฝ่ายแสดงสีหน้าตะลึงอยู่พักนึง เขาพูดต่อทันที “สิ่งที่มันทำกับมึง มันไม่เคยทำกับใคร และสิ่งที่มันทำกับใคร มันก็ไม่เคยเอามาทำมึง แต่สิ่งที่ฮิมเคยทำกับมึง มันไม่ใช่นิสัยของมัน”

“…” เขาเอื้อมมือไปจับแขนทั้งสองข้างของอีกฝ่าย และทันทีที่สัมผัสผิวขาวใส เจ้าของกายก็สะดุ้งเฮือกทันที

“เคยรู้หรือเปล่าว่าตอนที่ฮิมมองมึง มันคิดอะไรอยู่”

ผลัก!

“พี่วิน!” คนที่จู่ๆ ก็ถูกผลักตะโกนลั่น เมื่อแรงผลักทำให้ต้องล้มลงไปนอนหงายบนโซฟา เลเบิกตากว้าง ยิ่งเห็นร่างสูงทาบกายคร่อมลงมา มือบางก็ยกขึ้นพร้อมตวัดตบใบหน้าของอีกฝ่าย ถ้าไม่ติดว่าวินเอื้อมมือไปรวบข้อมือของน้องเอาไว้เสียก่อน จากนั้นจึงกดข้อมือทั้งสองข้างของเลเอาไว้เหนือหัว ส่วนมือหนาอีกข้างเลื่อนไปปลดกระดุมเสื้อของคนใต้ร่างออก นั่นทำให้เลร้องลั่น “พี่วินจะทำอะไร พี่วินอย่า!”

กระดุมสุดท้ายถูกปลดออกจังหวะเดียวกันที่เจ้าของใบหน้าหล่อเหลาโน้มลงไปไซร้ซอกคอของอีกฝ่ายเบาๆ วินใช้แรงกดขาทั้งสองข้างที่เริ่มเตะไปมา มือข้างที่เหลือไล้ตามเอวคอด ริมฝีปากร้อนลากไปตามลำคอขาว เขาไม่สนใจคนที่กำลังร้องตะโกนห้าม ร่างสูงเปลี่ยนจากลากริมฝีปากไปเป็นขบเม้มตรงเนินอกเบาๆ จนกระทั่งได้ยินเสียงเจ้าตัวร้องไห้ออกมาอีกครั้ง เขาจึงละตัวออก พร้อมกับจ้องหน้าคนร้องแล้วเอ่ยเสียงเรียบ

“มันเคยบอกกับกูว่าอยากจะแบบนี้กับมึง นานแล้ว” วินปล่อยข้อมือและขาทั้งสองข้างที่เขากดทับอยู่ออก ทันทีที่ร่างกายเป็นอิสระ คนที่เคยนอนราบอยู่บนโซฟาก็รีบลุกขึ้นมาใส่กระดุมเสื้อผ้าแล้วถอยตัวออกไปนั่งจนติดชิดขอบโซฟาทันที นัยน์ตาคมมองการกระนั้นเงียบๆ เขาพูดต่อ “แต่เพราะรู้ว่าทำแล้วมึงจะเป็นแบบนี้”

“ฮือ”

“ก็เลยต้องเป็นพี่ชายที่แสนดีของมึงต่อไป” วินตบท้าย “โดยที่ไม่ใช่นิสัยของมัน พี่ฮิมของมึงกับพี่ฮิมของคนอื่นมันเลยต่างกัน”

“ฮึก!”

“นานๆ เข้าก็…”

“เก็บกด ฮึก เหรอ”

คนฟังถึงกับต้องกลั้นหัวเราะ เก็บกด เลใช้คำที่ดูไม่เข้ากับมันเลยจริงๆ วินพยักหน้า “ก็ประมาณนั้น มันเลยต้องหาทางระบาย แล้วคลับกับสนามก็เลยถูกสร้างขึ้นเป็นที่ระบายอารมณ์ของมันที่เก็บกดมาจากมึง”

“ทำไมต้องสร้าง” คนที่ร้องไห้เหมือนจะยังไม่เข้าใจ “ทั้งๆ ที่ผู้หญิง…”

วินเข้าใจได้ทันที

“มันไม่ได้มั่วขนาดนั้น” ถ้าไม่นับที่พาผู้หญิงสี่คนเข้าห้องในคืนเดียว “อีกอย่างเรื่องแบบนี้มันเสี่ยงด้วย เกิดเขาท้องขึ้นมาก็แย่อีก”

“แล้วผู้ชายล่ะ” นัยน์ตาคมมอง คนถามเองที่กำลังทำหน้าเศร้าเอง “แบบนี้ก็ไม่มีปัญหาใช่ไหมล่ะ”

แต่นั่นทำให้วินเลิกคิ้วขึ้นคล้ายแปลกใจ “ฮิมไม่เคยบอกมึงเหรอ”

“เรื่องอะไร”

“มันไม่เคยมีอะไรกับผู้ชายคนอื่น”

!!!!!!!!!!!!!!!!!

“จริง ? จริงเหรอ” คนฟังเบิกตากว้างทันที “พี่วินพูดจริงเหรอ!”

“ก็ตั้งแต่ที่กูสังเกตมาก็ไม่มี”

“ทำไมล่ะ!”

คนถูกถามถอนหายใจ วินกรอกตามองขึ้นไปแล้วตอบ

“มันบอกว่าเก็บไว้ให้มึง”

เลเริ่มเบะปากทันทีที่ได้ยิน จากนั้นเสียงนุ่มก็ร้องไห้โฮออกมาติดๆ “ดีใจจัง”

“เออ” ยินดีด้วย

ประโยคหลังเขาไม่ได้พูดออกไป นัยน์ตาคมเท้าคางมองคนที่กำลังทำหน้าดีใจเงียบๆ





“พี่วิน”

“มีอะไรอีก” วินตอบกลับหลังจากที่ภายในห้องนั่งเล่นเงียบอยู่นาน เพราะน้องก็เลิกร้องไห้ไปหลายนาทีแล้ว ตอนนี้จึงมีแต่เสียงหงอยๆ แทน

“เพราะเล พี่ฮิมเลยต้องเป็นแบบนั้นใช่ไหม”

“หมายถึงอะไร”

“ก็ฮิม…”

“กูว่ามึงต้องเข้าใจอะไรผิด” วินมองหน้าคนถาม “ถ้าหมายถึงนิสัยมันล่ะก็ ฮิมก็เป็นแบบนั้นของมันมาตั้งนาน ไม่ใช่มึงทำให้นิสัยมันเป็นแบบนั้น”

ร่างสูงถอนหายใจแล้วว่าต่อ “จริงๆ แล้วจะว่าเป็นเพราะมึงก็พูดได้ไม่เต็มปากหรอก  มันเลือกที่จะเหี้ยกับคนอื่นแล้วดีกับมึงคนเดียวก็เรื่องของมัน แต่การดีกับมึงแล้วทำให้มันต้องหาที่ระบาย ก็เป็นเรื่องของมันอีก”

“แต่ยังไงก็เป็นเพราะเลใช่ไหมล่ะ”

“อาจจะใช่บางส่วน แต่มึงไม่ได้บังคับให้มันทำหนิ เต็มใจทำเองก็ทำไป”

“แล้วเลควรทำยังไง” วินถอนหายใจ

“กูบอกแล้วว่าอยากให้มึงเซ็นต์สัญญา” เจ้าของใบหน้าหล่อเหลาเริ่มจริงจังขึ้นมา “เพราะกูรู้ว่ามันเป็นยังไง แต่กูไม่รู้ว่าถ้ามันใช้นิสัยนั่นกับมึงจริงๆ มันจะเป็นยังไง”

“แล้วเลจะรู้ได้ยังไง”

“…”

“…”

“เฮ้อ! เหี้ยไรวะเนี่ย” คนที่รับหน้าที่แก้ปัญหามาโดยตลอดถึงกับต้องสบถ มือหนายกขึ้นกุมขมับพร้อมทั้งขยี้ผมแรงๆ วินสูดลมหายใจเข้าลึกๆ แล้วว่าต่อ “กูว่ามึงรู้อยู่แล้วว่าต้องทำยังไง”

“…” น้องเม้มปากแน่น ดวงตากลมก้มลงมองแต่มือของตัวเองที่ประสานกันเอาไว้

“แต่กูอยู่ข้างมึงมาตลอด ตอนนี้กูอยากให้มึงเซ็นต์สัญญา เพราะฉะนั้นมึงต้องฟังกูด้วย”

“…”

“มันส่งทนายมาขนาดนี้ มึงคงต้องไปหามันเองแล้วพิสูจน์เรื่องที่อยากรู้”

“…”

“รับได้ก็ดีกันไป รับไม่ได้ก็ลาขาด”

“…”

“แต่กูให้เวลามึงแค่สามวัน”

“…”

“แค่สามวัน จะไปไหนก็ไป”

พรึบ!

คนที่นั่งเงียบไม่ตอบลุกขึ้นทันทีที่ได้ยินดังนั้น วินมองแผ่นหลังบางที่เดินออกจากห้องนั่งเล่นไปตามด้วยเสียงคนเดินขึ้นบันได แต่หลังจากนั้นไม่ถึงห้านาทีเขาก็ได้ยินเสียงคนเดินลงบันได และถัดไปประมาณสองนาทีเสียงสตาร์ทรถก็ดังขึ้นจนคนที่ยังคงนั่งอยู่ในห้องนั่งเล่นต้องแสยะยิ้มที่มุมปากพร้อมทั้งยกมือขึ้นก่ายหน้าผาก ร่างสูงเอนตัวลงนอนราบบนโซฟาก่อนจะเงยหน้ามองเพดานแล้วพึมพำ

“กูอยากให้มึงเซ็นต์สัญญาจริงๆ นะเล”

วินหลับตาลง พูดไปตอนนี้เขาก็คงห้ามคนที่พึ่งขับรถออกไปไม่ได้แล้ว



McLaren 650S สัญชาติอังกฤษค่อยๆ เคลื่อนตัวเข้ามาในบริเวณของบริษัทนำเข้า-ออกรถที่ใหญ่ที่สุดในประเทศไทย ผมมองตึก 70 ชั้นตรงหน้า คิดไม่ออกแล้วจริงๆ ว่าพี่ฮิมจะไปอยู่ที่ไหนนอกจากที่นี่ เพราะไปหาที่คอนโดก็ไม่มี และผมไม่คิดว่าพี่ฮิมจะนอนโรงแรม อันที่จริงพี่ฮิมมีบ้านที่ไทยอยู่ แต่เขาก็ไม่น่าจะกลับไปที่นั่น เพราะมันไม่มีใครอยู่ คุณพ่อและคุณแม่ของพี่ฮิมก็ย้ายไปอยู่ที่อังกฤษถาวรแล้ว ดังนั้นที่ๆ เขาน่าจะอยู่มากที่สุด ผมคาดว่าเป็นที่นี่…

ผมเดินลงจากรถ หวาดระแวง รปภ นิดหน่อยว่าพี่แกจะเข้ามาจับผมไหม เผื่อพี่ฮิมออกคำสั่งไม่ให้ผมมาที่นี่ แต่แล้วก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้น จากนั้นผมจึงเดินเข้าไปในบริษัท ภายในยังคงแอร์เย็นเฉียบความยิ่งใหญ่เอาไว้เหมือนเดิม

‘สวัสดีค่ะน้องเล’

‘ไม่เจอกันนานนะคะ’

‘สวัสดีค่ะ’

ผมยิ้มทักทายแล้วก็โค้งหัวให้แต่ไม่ได้พูดอะไรมาก พอเห็นพนักงานที่นี่ทักเยอะๆ เข้าก็เลยรีบเดินไปที่โอเปอร์เรเตอร์เพื่อถามในสิ่งที่อยากรู้

“พี่… ท่านประธานอยู่ไหมครับ” พี่พนักงานที่นั่งอยู่เงยขึ้นมามองหน้าผมก่อนจะพยักหน้า

“อยู่ค่ะ” อยู่จริงๆ ด้วย แต่ว่า… “แต่ท่านประธานพักผ่อนอยู่ ท่านบอกว่าไม่อนุญาตให้ใครเข้าพบเพราะต้องการความเป็นส่วนตัว”

“แม้แต่เลเหรอ ?” คนฟังทำสีหน้าเจื่อนลง ตอนนั้นผมถึงคิดได้ว่าไม่ควรถาม “งั้นเลขึ้นไปได้ไหม”

“คือว่า…”

“ไม่เป็นไร เลจะบอกเองว่าเลดึงดันขึ้นไป” ผมไม่รอให้คนฟังปฏิเสธ เพราะทันทีที่พูดจบผมก็วิ่งขึ้นลิฟต์ผู้บริหารเลยทันที ลิฟต์ทั่วไปกับลิฟต์ผู้บริหารต่างกันนิดหน่อย ตรงที่ลิฟต์ทั่วไปกดได้ถึงแค่ชั้น 69 แค่ลิฟต์ผู้บริหารกดได้ถึงชั้น 70 เพียงแต่ต้องใส่รหัสก่อนถึงจะขึ้นไปได้ แน่นอนว่าผมรู้รหัส ตอนนี้แค่ภาวนาขอให้พี่ฮิมอย่าเปลี่ยนรหัส

ติ๊ง!

เสียงสัญญาณตอบรับว่าได้ดังขึ้น ก่อนลิฟต์จะมุ่งตัวพุ่งขึ้นสู่ชั้นสูงสุดของบริษัท ผมเม้มปากข่มความรู้สึกตื่นเต้นที่พุ่งทะยานขึ้นสูงจนแทบจะไม่กล้าเดินออกจากลิฟต์เมื่อมาถึง ยิ่งเห็นประตูห้องที่ปิดอยู่ตรงหน้าก็ยิ่งตื่นเต้นเข้าไปกันใหญ่ แต่สุดท้ายแล้วก็ต้องข่มใจเดินออกไปเมื่อลิฟต์ทำท่าว่าจะปิดจะร่อมรอ

หน้าประตูบานใหญ่มีกริ่งให้กด แต่หัวใจมันยังไม่สงบ เห็นแค่หน้าประตูห้องจากที่คิดว่าพร้อมก็กลายเป็นไม่พร้อมทันที ท้ายที่สุดผมก็เลยต้องเดินไปเดินมาอยู่หน้าประตูนั่นเกือบ 10 นาทีและมารู้ตัวอีกทีก็ตอนที่มือเอื้อมไปกดกริ่งจนเกิดเสียงดังกริ๊งไปทั้งชั้น

ผมเบิกตากว้าง อาการลุกลี้ลุกลนเข้ามาเยือนแต่ไม่รู้ว่าจะไปที่ไหน ท้ายที่สุดก็เลยสูดลมหายใจแล้วยืนรออยู่หน้าประตูห้อง ทว่าผ่านไปห้านาที ประตูบานนี้ก็ยังไม่เปิดออก ความตื่นเต้นจึงเริ่มมลายหายไปเมื่ออาการปวดขาเข้ามาแทนที่

ผมเท้าสะเอว ขมวดคิ้วแล้วเอียงคอไปมา เมื่อคิดว่ามันนานเกินกว่าสิบนาทีหลังจากที่กดกริ่งไปแล้วจึงตัดสินใจกดอีกรอบ ทว่าคราวนี้ทันทีที่กดปุ๊บประตูก็เปิดออกปั๊บ ร่างสูงที่ไม่ได้เจอกันมาเป็นเวลาหนึ่งอาทิตย์ออกมายืนอยู่ตรงหน้า พี่ฮิมอยู่ในชุดเสื้อเชิ้ตสีขาวแปลกตา ปลดกระดุมสองเม็ดด้านบน แล้วตอนนี้ก็กำลังยืนมองผมอยู่ด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง

ฮิมดู… ผอมลงกว่าเดิมนิดหน่อย

พรึบ!

“พี่ฮิมเดี๋ยว… โอ๊ย!”

จังหวะที่เขาเปิดประตูออกมา เวลาเหมือนจะนานแต่ก็ไม่ เพราะผมได้สติอีกครั้งตอนเห็นร่างสูงกำลังทำท่าว่าจะปิดประตูกลับเข้าไป สัญชาตญาณทำให้ต้องรีบเอามือไปดันขวางประตูเอาไว้ไม่ให้ผิด แต่เป็นอันว่าอีกฝ่ายปิดประตูได้จังหวะนั้นพอดี ประตูบานหนาจึงหนีบเข้าที่นิ้วของผมแรงจนน้ำตาเล็ด พอผมชักมือออก คนด้านในก็ปิดประตูปังใส่หน้าผมทันที

ผมเม้มปากแน่น ความเจ็บที่ได้รับทำเอาต้องร้องไห้ออกมาเงียบๆ แต่พอก้มลงมองนิ้วของตัวเองที่มีเลือดไหลซิบเสียงสะอื้นมันก็ตามมาทันที ดวงตาสีน้ำตาลเข้มมองประตูห้องที่ถูกปิดใส่ แล้วจู่ๆ น้ำตามันก็ไหลพรากออกมามากกว่าเดิม ผมทิ้งมือลง ปล่อยให้เลือดที่ไหลออกมาจากนิ้วมันหยดลงพื้นไปแบบไม่สนใจ ขณะที่ตัดสินใจปาดน้ำตาทิ้งแล้วหันหลังว่าจะเดินกลับไปที่ลิฟต์

พรึบ!

แต่แล้ว… จู่ๆ ก็มีมือจากไหนไม่รู้มาโอบเอวผมเอาไว้ คนโอบออกแรงดึงตัวผมตามเข้าไปในห้อง ตามมาด้วยการปิดประตูเสียงดังปังอีกครั้งหนึ่ง











(80%)

ทำไมอัพน้อยจัง มันคือการอัพย้อมใจค่ะ อย่างน้อยเขาก็เจอกันแล้ว อิพี่ฮิมทำเมินได้ไม่นาน​
​สุดท้ายก็ต้องลากน้องเข้าห้องเหมือนเดิม5555






#วิศวะแดนแฟนมีเกียร์



ปล. ไรท์คะ ระหว่างพี่ฮิมกับเลคิดว่าใครผิดคะ ?

เรื่องนี้ยาวจ้า ขก ตอบเดี๋ยวนักอ่านทะเลาะกันอีก อยากรู้ DM มาเด้อ55555

twitter @_mdreds

[Naam3]

 
รอๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆน่าาาาาามาต่ออๆๆๆๆน้องเลๆๆๆๆๆ

[JellyKei]

ถึงจะโกรธแค่ไหนก็ยังแพ้น้ำตาน้องอยู่ดีสินะ

[Piima]

เคลียร์กันเลย

สงสารนุ้งเล

[Minoru88]

ฮิมก็ใจอ่อนกับน้องตลอดแหละ
ถ้าถามใครผิด ก็ผิดกันทั้งคู่นั่นแหละ

แต่ทำไมเราสงสารฮิมก็ไม่รู้

[arjinn]

เลน่าจะสตรองขึ้น
ไม่ว่าจะยังอยู่ กับบทบาทแฟนวิศวะ? (อืมม)
หรือจบๆ กันไป (ยังไงก้อต้องกลับมาเจอกันอีก หรือแค่วนเวียนอยู่แถวนั้นรอบๆ ตัวน้องแหละ)

มันลุ้น เพราะไม้รู้ว่าจะมาไม้ไหน
พี่ฮิมดีๆ นะ

[momonuke]

รอนะคะ ฮืออออ

[A_Narciso]

  พี่ฮิมนี่ทำเกินไปนะ มีอะไรไม่พูดไม่บอก แล้วน้องเลจะรู้อะไรมั๊ยละ...

[question09]

 

[ทิวสนที]

อยากโบกหัวเลสักที  เมื่อไรมึงจะฉลาด

[mystery Y]

อยากให้เขาเข้าใจกันนะ