หัวข้อ: • แฟนวิศวะ • 290519#sp - Never have I ever p.57

[มนุษย์สาววาย]

 

หักมุมเฉยเลย

ไม่คิดว่าพี่ฮิมจะออกมากอดน้อง ในหัวนี่คิดว่าพี่ฮิมต้องเมินเฉยแน่เลย

ส่วนเลก็ไม่คิดจะบุกน้ำลุยไฟขนาดนี้

สู้ๆๆ

[Thanaphon]

 

[Lemon_Tea]

เอาน่า อย่าแง่งอนกันไปเลย
ปรับความเข้าใจ และคืนดีกันเถอะ

[mild-dy]

 

[:mdred]

100% ตอนที่24


McLaren 650S สัญชาติอังกฤษค่อยๆ เคลื่อนตัวเข้ามาในบริเวณของบริษัทนำเข้า-ออกรถที่ใหญ่ที่สุดในประเทศไทย ผมมองตึก 70 ชั้นตรงหน้า คิดไม่ออกแล้วจริงๆ ว่าพี่ฮิมจะไปอยู่ที่ไหนนอกจากที่นี่ เพราะไปหาที่คอนโดก็ไม่มี และผมไม่คิดว่าพี่ฮิมจะนอนโรงแรม อันที่จริงพี่ฮิมมีบ้านที่ไทยอยู่ แต่เขาก็ไม่น่าจะกลับไปที่นั่น เพราะมันไม่มีใครอยู่ คุณพ่อและคุณแม่ของพี่ฮิมก็ย้ายไปอยู่ที่อังกฤษถาวรแล้ว ดังนั้นที่ๆ เขาน่าจะอยู่มากที่สุด ผมคาดว่าเป็นที่นี่…

ผมเดินลงจากรถ หวาดระแวง รปภ นิดหน่อยว่าพี่แกจะเข้ามาจับผมไหม เผื่อพี่ฮิมออกคำสั่งไม่ให้ผมมาที่นี่ แต่แล้วก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้น จากนั้นผมจึงเดินเข้าไปในบริษัท ภายในยังคงแอร์เย็นเฉียบความยิ่งใหญ่เอาไว้เหมือนเดิม

‘สวัสดีค่ะน้องเล’

‘ไม่เจอกันนานนะคะ’

‘สวัสดีค่ะ’

ผมยิ้มทักทายแล้วก็โค้งหัวให้แต่ไม่ได้พูดอะไรมาก พอเห็นพนักงานที่นี่ทักเยอะๆ เข้าก็เลยรีบเดินไปที่โอเปอร์เรเตอร์เพื่อถามในสิ่งที่อยากรู้

“พี่… ท่านประธานอยู่ไหมครับ” พี่พนักงานที่นั่งอยู่เงยขึ้นมามองหน้าผมก่อนจะพยักหน้า

“อยู่ค่ะ” อยู่จริงๆ ด้วย แต่ว่า… “แต่ท่านประธานพักผ่อนอยู่ ท่านบอกว่าไม่อนุญาตให้ใครเข้าพบเพราะต้องการความเป็นส่วนตัว”

“แม้แต่เลเหรอ ?” คนฟังทำสีหน้าเจื่อนลง ตอนนั้นผมถึงคิดได้ว่าไม่ควรถาม “งั้นเลขึ้นไปได้ไหม”

“คือว่า…”

“ไม่เป็นไร เลจะบอกเองว่าเลดึงดันขึ้นไป” ผมไม่รอให้คนฟังปฏิเสธ เพราะทันทีที่พูดจบผมก็วิ่งขึ้นลิฟต์ผู้บริหารเลยทันที ลิฟต์ทั่วไปกับลิฟต์ผู้บริหารต่างกันนิดหน่อย ตรงที่ลิฟต์ทั่วไปกดได้ถึงแค่ชั้น 69 แค่ลิฟต์ผู้บริหารกดได้ถึงชั้น 70 เพียงแต่ต้องใส่รหัสก่อนถึงจะขึ้นไปได้ แน่นอนว่าผมรู้รหัส ตอนนี้แค่ภาวนาขอให้พี่ฮิมอย่าเปลี่ยนรหัส

ติ๊ง!

เสียงสัญญาณตอบรับว่าได้ดังขึ้น ก่อนลิฟต์จะมุ่งตัวพุ่งขึ้นสู่ชั้นสูงสุดของบริษัท ผมเม้มปากข่มความรู้สึกตื่นเต้นที่พุ่งทะยานขึ้นสูงจนแทบจะไม่กล้าเดินออกจากลิฟต์เมื่อมาถึง ยิ่งเห็นประตูห้องที่ปิดอยู่ตรงหน้าก็ยิ่งตื่นเต้นเข้าไปกันใหญ่ แต่สุดท้ายแล้วก็ต้องข่มใจเดินออกไปเมื่อลิฟต์ทำท่าว่าจะปิดจะร่อมรอ

หน้าประตูบานใหญ่มีกริ่งให้กด แต่หัวใจมันยังไม่สงบ เห็นแค่หน้าประตูห้องจากที่คิดว่าพร้อมก็กลายเป็นไม่พร้อมทันที ท้ายที่สุดผมก็เลยต้องเดินไปเดินมาอยู่หน้าประตูนั่นเกือบ 10 นาทีและมารู้ตัวอีกทีก็ตอนที่มือเอื้อมไปกดกริ่งจนเกิดเสียงดังกริ๊งไปทั้งชั้น

ผมเบิกตากว้าง อาการลุกลี้ลุกลนเข้ามาเยือนแต่ไม่รู้ว่าจะไปที่ไหน ท้ายที่สุดก็เลยสูดลมหายใจแล้วยืนรออยู่หน้าประตูห้อง ทว่าผ่านไปห้านาที ประตูบานนี้ก็ยังไม่เปิดออก ความตื่นเต้นจึงเริ่มมลายหายไปเมื่ออาการปวดขาเข้ามาแทนที่

ผมเท้าสะเอว ขมวดคิ้วแล้วเอียงคอไปมา เมื่อคิดว่ามันนานเกินกว่าสิบนาทีหลังจากที่กดกริ่งไปแล้วจึงตัดสินใจกดอีกรอบ ทว่าคราวนี้ทันทีที่กดปุ๊บประตูก็เปิดออกปั๊บ ร่างสูงที่ไม่ได้เจอกันมาเป็นเวลาหนึ่งอาทิตย์ออกมายืนอยู่ตรงหน้า พี่ฮิมอยู่ในชุดเสื้อเชิ้ตสีขาวแปลกตา ปลดกระดุมสองเม็ดด้านบน แล้วตอนนี้ก็กำลังยืนมองผมอยู่ด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง

ฮิมดู… ผอมลงกว่าเดิมนิดหน่อย

พรึบ!

“พี่ฮิมเดี๋ยว… โอ๊ย!”


จังหวะที่เขาเปิดประตูออกมา เวลาเหมือนจะนานแต่ก็ไม่ เพราะผมได้สติอีกครั้งตอนเห็นร่างสูงกำลังทำท่าว่าจะปิดประตูกลับเข้าไป สัญชาตญาณทำให้ต้องรีบเอามือไปดันขวางประตูเอาไว้ไม่ให้ผิด แต่เป็นอันว่าอีกฝ่ายปิดประตูได้จังหวะนั้นพอดี ประตูบานหนาจึงหนีบเข้าที่นิ้วของผมแรงจนน้ำตาเล็ด พอผมชักมือออก คนด้านในก็ปิดประตูปังใส่หน้าผมทันที

ผมเม้มปากแน่น ความเจ็บที่ได้รับทำเอาต้องร้องไห้ออกมาเงียบๆ แต่พอก้มลงมองนิ้วของตัวเองที่เริ่มม่วงและบวมเปล่งเสียงสะอื้นมันก็ตามมาทันที ดวงตาสีน้ำตาลเข้มมองประตูห้องที่ถูกปิดใส่ แล้วจู่ๆ น้ำตามันก็ไหลพรากออกมามากกว่าเดิม ผมทิ้งมือลง ไม่สนความรู้สึกเจ็บที่ยังคงอยู่ ขณะที่ตัดสินใจปาดน้ำตาทิ้งแล้วหันหลังว่าจะเดินกลับไปที่ลิฟต์

พรึบ!

แต่แล้ว… จู่ๆ ก็มีมือจากไหนไม่รู้มาโอบเอวผมเอาไว้ คนโอบออกแรงดึงตัวผมตามเข้าไปในห้อง ตามมาด้วยการปิดประตูเสียงดังปังอีกครั้งหนึ่ง…

ผมถูกลากตัวเข้ามาในห้องก่อนจะถูกจับหันให้มายืนประจันหน้ากับร่างสูง ผมไม่กล้ามองหน้าเขาแถมตอนนี้น้ำตามันก็บังทัศนียภาพไปหมด ท้ายที่สุดก็ได้แต่หลุบตาลงมองต่ำ สัมผัสได้แค่มือหนาที่เอื้อมมาจับมือข้างที่นิ้วถูกประตูหนีบยกขึ้น และถ้าไม่คิดไปเอง ผมว่าตัวเองได้ยินพี่ฮิมทำเสียงเหมือนไม่พอใจ ก่อนเขาจะดึงมือผมให้เดินตามไปที่ห้องนั่งเล่น

พี่ฮิมกดตัวผมนั่งลงบนโซฟา ก่อนจะเดินหายไปไหนสักที แล้วกลับมาพร้อมกับ cold pack ขนาดเล็กในมือ ร่างสูงนำมันมาประคบนิ้วของผมที่เริ่มบวมช้ำและออกเป็นสีม่วงๆ มากกว่าเดิม หนักสุดคือนิ้วกลาง และนิ้วนางรองลงมา ผมน้ำตาไหลมากกว่าเดิมหลายเท่าตอนที่เขาเริ่มประคบ น้ำตาหยดแปะๆ ลงบนมือหนาหลายหยดจนคนโดนเงยหน้าขึ้นมามอง นัยน์ตาคมมองผมนิ่งๆ ไม่ได้พูดอะไร

และพอพี่ฮิมเป็นฝ่ายละสายตาออกไปก่อน ผมจึงรีบเรียกร้องความสนใจด้วยการ…

“เจ็บ”

“…”

“เลเจ็บ”

“…”

“ฮือ เจ็บจัง”

คนตรงข้ามเงยหน้าขึ้นมาสบตาผมอีกครั้ง  ฮิมถอนหายใจ ก่อนจะทำในสิ่งที่ผมไม่ได้คาดการณ์เอาไว้นั่นคือการเอื้อมมือมาโอบไหล่พร้อมกับดันตัวผมเข้าไปใกล้ จนตอนนี้รู้สึกเหมือนถูกกอดอยู่กลายๆ เมื่อพี่ฮิมไม่ได้เอามือที่โอบผมอยู่กลับไปเหมือนเดิม เขาใช้มือข้างนั้นมาจับมือผมเอาไว้ ขณะเดียวกันอีกข้างก็ทำการประคบต่อไป ผมเอนตัวเอาหัวนอนพิงไหล่อีกฝ่ายซึ่งร่างสูงก็ไม่ได้ว่าอะไร แต่ไม่รู้ทำถึงได้รู้สึกว่าแบบนี้ มันทำให้เจ็บกว่าเดิม

ไม่ใช่ที่นิ้ว ผมเจ็บที่ใจ

“เลเจ็บ”

ถึงพูดไปพี่ฮิมก็คงไม่เข้าใจหรอกมั้ง



เขานั่งประคบนิ้วให้ผมอยู่เกือบสิบห้านาที อาการเจ็บมันก็ยังเจ็บเหมือนเดิมนั่นแหละ เพียงแต่ลดลงนิดหน่อย รู้แต่ว่าตอนนี้ผมเจ็บจนนิ้วชา แค่กระดิกนิ้วก็เจ็บแล้ว

“ต้องไปหาหมอไหมเนี่ย” ผมถามคนข้างกาย แต่ไม่ได้รับคำตอบ ร่างสูงยังไม่ยอมพูดอะไรเลยตั้งแต่ที่ผมเข้าห้องมา มือหนากำลังเก็บอุปกรณ์ แถมเมื่อกี้บทจะปลดอ้อมกอดเขาก็ปล่อยแบบดื้อๆ ไม่พูดหรือส่งสัญญาณบอกเลยสักคำ “เลรู้แล้วนะ”

ผมเริ่มพูด ไม่รู้จะเริ่มด้วยอะไรเลยยกเรื่องพวกนี้ขึ้นมา “เรื่องของเอ็กซ์ เรื่องทั้งคลับ สนามแล้วก็เรื่องของพี่ฮิมด้วย”

พี่ฮิมไม่ได้ตอบอะไร เขาก้มหน้าเก็บอุปกรณ์ต่อไปแต่ผมรู้สึกว่าร่างสูงเริ่มจะเก็บช้ากว่าปกติ เลยรีบว่าต่อ “ฮิม”

“…”

“ที่ส่งทนายมา เพราะไม่อยากให้เลอยู่ด้วย… ระ… เหรอ”

พรึบ!

นัยน์ตาคมเงยหน้ามองผมรวดเดียว แถมยังแข็งกร้าวขึ้นอย่างน่ากลัว ผมเดาคำตอบในสายตาของเขาไม่ออก เลยรีบเปลี่ยนคำถามใหม่ก่อนที่บรรยากาศมันจะแย่ไปกว่านี้

“งะ… งั้น อึดอัดมากไหมเวลาอยู่กับเล” อย่างที่พี่วินพูด ถ้าใครสักคนต้องอยู่กับคนๆ นึง แบบที่เป็นตัวของตัวเองไม่ได้ เป็นผมคงต้องรู้สึกอึดอัดตาย แต่ ไม่รู้ว่าพี่ฮิมทนเป็นได้ยังไงตั้งสิบๆ ปี “มันก็ต้องอึดอัดสิเนาะ”

ผมพูดเองเออเอง ถึงอย่างนั้นเขาก็ยังไม่ยอมตอบอะไร จนกระทั่ง…

“ถ้าอย่างนั้นลองทำกับเล แบบที่ฮิมเป็นฮิมดูไหมล่ะ”

!!!!!!!!!!!!!!!!!!

ผมจับสังเกตได้ว่ามือหนาที่กำลังเก็บอุปกรณ์อยู่นั่นหยุดชะงักไปชั่วครู่ ครู่เดียวจริงๆ ฮิมยังไม่พูดอะไร ซ้ำยังลุกขึ้นจากโซฟาเพื่อเดินไปเก็บอุปกรณ์ทำแผลให้ผม ผมตะโกนตามหลังเขา

“จะไม่พูดกับเลจริงๆ เหรอ พี่วินให้เวลาเลแค่สามวันเองนะ”

“…”

“หรืออยากตัดขาดกับเลจริงๆ เหรอ” ผมพูดเสียงแผ่ว แถมยิ่งพูดน้ำตาก็เหมือนจะเริ่มไหลออกมา และทันทีที่เห็นร่างสูงเดินเข้าห้องนอนไปอย่างไม่สนใจ น้ำตาของผมมันก็ไหลออกมาจริงๆ

แอด

เสียงประตูทำให้น้ำตาที่กำลังไหลออกมาต้องหยุดไปชั่วครู่ หลังจากเดินเข้าไปได้ไม่นาน ผมก็เห็นพี่ฮิมเดินออกมาจากห้องพร้อมกับอะไรบางอย่างในมือ ที่ดูแล้วน่าจะเป็น… กระดาษ ?!

เขายื่นมันมาให้ผม ก่อนจะเดินอ้อมไปด้านหลัง ทันใดนั้นก็รู้สึกว่าเส้นผมด้านหน้ามันถูกดึงไปด้านหลังก่อนจะโดนมัดรวบด้วยยางหนาๆ เส้นนึง ผมหยุดร้องไห้ไปเองเพราะยังงงๆ กับการกระทำของอีกฝ่ายอยู่ และพอพี่ฮิมมัดผมเสร็จเขาก็เดินไปไหนไม่รู้แล้วกลับมานั่งบนโซฟาข้างผมอีกครั้งพร้อมกับกระป๋องเบียร์ ผมได้แต่เกาศีรษะของตัวเองไปมา พอเห็นกระดาษที่พี่ฮิมให้ในมือจึงกวาดสายตาอ่าน

ผมซ่อนรอยยิ้มไม่อยู่ตอนที่อ่านมันจบ เพราะข้อความในนั้นมันคือคำตอบของคำพูดที่ผมพึ่งบอกกับเขาไป

‘ถ้าอย่างนั้นลองทำกับเล แบบที่ฮิมเป็นฮิมดูไหมล่ะ’

         

Okay

         

 ตกลง

         

           

พี่ฮิมตกลง!

​








(100%)


บทจะง่ายก็ง่ายแบบนี้เลยเหรอ มันก็ไม่ง่ายนะ ห่างกัน 7 วัน

อีกอย่างทั้งสองใจลึกๆ มันก็ไม่อยากห่างกันไง ดังนั้นพอเถอะดราม่า

คนอ่านเหนื่อย คนแต่งก็เหนื่อยจ้า5555

ปล.มีแก้ตรงนิ้วเลือดออกด้วยเนาะ บก มาบอกว่าถ้าประตูหนีบมันจะช้ำๆ เลยเปลี่ยนมาเป็นช้ำม่วงแต่ไม่ถึงกับเลือดออก

​
​



#วิศวะแดนแฟนมีเกียร์



ปล. ไรท์คะ ระหว่างพี่ฮิมกับเลคิดว่าใครผิดคะ ?

เรื่องนี้ยาวจ้า ขก ตอบเดี๋ยวนักอ่านทะเลาะกันอีก อยากรู้ DM มาเด้อ55555

twitter @_mdreds

[numay]

 

[JellyKei]

รอดูพี่ฮิม'ทำ'เลแบบที่ฮิมเป็นฮิม 
หวังว่าต่อไปเลจะไม่ดื้อด้านแบบนี้แล้วนะ ต้องเข้าใจเหตุผลของพี่เค้าแล้วนะลูก
ดีใจที่ดีกัน คนอ่านเห็นทะเลาะกันแล้วจะขาดใจเลือกฝั่งไม่ถูกเลยทีเดียว

[arjinn]

ลุ้นต่อ
แล้วเลจะแกร่งขึ้น 555
ฮิมเองก้อต้องปรับความดิบของตังเองลงบ้างนะ

แล้วทำไมฮิมไม่พูดสักคำ

[Minoru88]

พี่ฮิม บทจะง่าย ก็ง่ายจิงๆ

น้องก็มีบทเรียนแล้วเนอะ ต่อไปก็เชื่อฟังพี่เค้านะลูก
ปรับตัวเข้าหากันเนอะ

[o4u0n7]

   สาสน์ท้าประลองจากเล  เอาซี่ ... 

[Ginny Jinny]

 

[gackmanas]

รอนะคะ ไรท์...   

[mypink801]

รอค่ะรอ

[mamacub]

ตดยังไม่ทันหายเหม็นเลย สั้นไปอีกกกกกกกก 

[♥►MAGNOLIA◄♥]

ต่างฝ่ายต่างเจ็บ 
ดูเหมือนฮิม เจ็บเพราะรักมากกกก
แต่เล ไม่ฟัง ดื้อสุดๆ เพราะฮิมตามใจมาตลอด
ความจิตใจดีของเลกับเพื่อน มันเกินพอดี

เล เจ็บเพราะฮิม มันมาจากการที่เลไม่รู้ความจริง
ตอนนี้รู้แล้ว เลคงต้องเจ็บกาย เอ่อ.....ตรงนั้นสุดๆ
แต่เลต้องทนให้ได้ อะจ๊ากกกก 
อยากรับรู้ตัวตนของฮิม ที่เลต้องรับจากฮิม 
       
 

[mild-dy]

 

[question09]

ต่อๆ 
แบบที่ฮิมเป็นฮิม

[mystery Y]

ดราม่าหมดไปซะที~

[bpyt]

ลองเป็นตัวของตัวเองดู สู้ๆ นะพี่ฮิม

[momonuke]

รอนะคะะ 

[Be mine]

มาเถอะนะ พลีสสสสส ใจจะขาดแล้ว

[ทิวสนที]

กลับมาเถอะคนเขียนคนอ่านให้อภัยแล้ว

[HISY]

ตกลงแบบนี้ตอนหน้าเตรียมเลือดเลยเถอะตรู

[micmicky]

มารอค่ะ

[patee]

 

[bowbeauty]

ตามอ่านตั้งแต่เมียหมอ จะว่าพระเอกก็โหด ซาดิส  แบบนี้ป้าชอบบบ
เข้าเรื่อง... เลเป็นเหมือนคนที่อ่อนแอ แต่บทจะเข้มแข็งนางก็ทำได้นะ ส่วนพี่ฮิมของป้า เอาเป็นว่า ใจดีกับน้องเกิน จนรำคาญ เป็นพี่ฮิมแบบนี้แหละ โอเคคคคค

[:mdred]

​

#25


1 ชั่วโมงต่อมา

ถามว่าพี่ฮิมคนเก่ากับคนใหม่ต่างกันไหม  ผมก็ว่าไม่นะ ไม่… ไม่รู้! เพราะจู่ๆ ก็โดนพี่วินโทรตามกลับบ้าน!!

ปัง*!!*

ประตูบ้านถูกปิดด้วยความเร่งรีบ ผมก้าวขายาวๆ เดินตรงดิ่งมาที่ห้องที่มีร่างสูงสองคนกำลังนั่งดูทีวีอยู่ พอเห็นว่าหนึ่งในสองคนนั้นมีคนที่ผมตามหา ตัวเองจึงหอบหายใจพร่าแล้วปาดเหงื่อบนหน้าผากออก จังหวะเดียวกันที่พี่รพหันมามองแล้วถามเสียงทุ้ม

“มึงเป็นอะไรเล”

“พี่วินโทรตามเลทำไม!!” ผมเมินคำถามของพี่รพแล้วหันไปถามคนที่ยังนั่งนิ่ง ผมอยู่กับพี่ฮิมคนใหม่ได้ไม่ถึงสามสิบนาทีด้วยซ้ำ จู่ๆ โทรศัพท์ก็ดังขึ้นเป็นเบอร์พี่วิน พอกดรับเขาก็บอกว่ามีเรื่องสำคัญมากให้ผมรีบกลับบ้านมาเดี๋ยวนี้ พอผมบอกว่าไม่กลับ อีกฝ่ายก็ตื้อให้กลับจนผมต้องปลีกตัวออกมาจากพี่ฮิมแล้วบึ่งรถกลับบ้าน “พี่วินอย่าเมินเลนะ”

ผมย้ำเมื่ออีกฝ่ายนั่งนิ่งไม่ตอบอะไร แต่พอพี่วินตอบ คำตอบของเขากลับทำให้ผมโกรธมากกว่าจะโล่งเมื่อได้รู้

“กูหิวข้าว ไปทำอะไรให้กินหน่อย”

“นี่เรียกเลกลับมาเพราะหิวข้าวเหรอ!!”

“เออ”

“พี่วิน!!” ผมกำหมัดแน่น โกรธจนต้องกระทืบเท้าย้ำกับพื้น ถ้าเขาจะเรียกผมมาให้ทำกับข้าวให้ แล้วคนที่นั่งอยู่ข้างเขาอย่างพี่รพนั่นไม่ใช่เซฟประจำบ้านหรือไง! “เป็นง่อยเหรอถึงหาอะไรกินเองไม่เป็นนะ!”

ว่าจบผมก็หมุนตัวเตรียมจะเดินกลับไปที่รถ ถ้าไม่ติดว่าเสียงพี่วินดังเป็นมารขวางทางของผมอีกครั้งหนึ่ง “วันนี้มึงหมดโควต้าออกจากบ้านแล้ว เอากุญแจมา”

“อะไรนะ?!” ผมถามเขาเสียงหลง

“กูบอกว่าให้เอากุญแจรถมา”

“พี่วิน!!”

“เอามา” ร่างสูงลุกขึ้นจากโซฟาพร้อมทั้งเดินมาหาผม มือหนาแบออกเพื่อรอรับบางสิ่งจากผม “เร็วๆ”

“แล้วเลจะไปหาพี่ฮิมให้ยังไง”

“มึงก็ไปพรุ่งนี้”

“แต่พี่วินให้เวลาเลแค่สามวัน” ถ้าหักวันนี้ไปผมก็จะเหลือเวลาอีกแค่สองวัน แถมวันนี้ก็แทบจะไม่ได้ทำอะไรเลยด้วย พี่วินไม่ได้ตอบอะไรกลับ อีกฝ่ายทำหน้านิ่งก่อนจะฉวยโอกาสในตอนที่ผมเผลอมาแย่งกุญแจรถในมือผมไป “อ๊ะ! พี่วินเอาคืนมานะ”

“ขึ้นห้องไป”

“พี่วิน” เขาเดินหนี “พี่วิน!!”


วันต่อมา

ผมตื่นมาอาบน้ำตั้งแต่ตีสี่ก่อนจะรีบวิ่งลงไปห้องครัวตอนตีห้า เพราะวันนี้กะว่าจะทำอาหารเช้าไปเผื่อพี่ฮิมด้วย พิถีพิถันทำอยู่เกือบหนึ่งชั่วโมงกว่าๆ กระทั่งพี่รพเดินลงมาตอนหกโมงเช้า เจ้าของเรือนผมสีแดงไม่ได้ถามอะไรมาก ทันทีที่เขาเห็นผมกำลังทำอยู่ อีกฝ่ายก็หมุนตัวเดินกลับขึ้นไปบนบ้านทันที

ผมจัดการทุกอย่างเสร็จเรียบร้อยตอนเจ็ดโมงเช้า หลังจากนั้นจึงวิ่งขึ้นชั้นสอง ไปเคาะประตูปลุกพี่วินพร้อมทั้งขอกุญแจรถที่อีกฝ่ายยังคงยึดเอาไว้กับตัว นัยน์ตาคมมองผมตั้งแต่หัวจรดเท้าหลังจากที่ผมปลุกเขาให้ตื่น พี่วินถอนหายใจหนึ่งรอบก่อนจะเดินเข้าไปในห้อง จากนั้นก็โยนกุญแจรถออกมาให้ผมตบท้ายด้วยการปิดประตูห้องใส่หน้า ผมเบ้ปากให้กับอีกฝ่ายเงียบๆ แล้วจึงเดินลงมาด้านล่างอีกครั้ง พร้อมกับหยิบถุงขนาดใหญ่ที่ด้านในมีกล่องใส่อาหารเช้าเอาไว้ ก่อนจะเดินไปขึ้นรถ

ใช้เวลาไม่นานในการขับรถก็ถึงบริษัทใหญ่ยักษ์ใหญ่ของพี่ฮิม ตอนนี้ยังเช้าพอสมควรคนก็เลยไม่ค่อยมา จะเห็นก็แต่พนักงานเป็นส่วนใหญ่ ผมขับรถเข้าไปจอดรถด้านหลังบริษัทซึ่งเป็นที่จอดสำหรับท่านประธานบริษัทโดยเฉพาะ ที่จอดของพี่ฮิมมีทั้งหมดห้าที่ ไม่รู้สร้างเอาไว้เยอะทำไม ทั้งๆ ที่เวลาเขามาบริษัทเขาก็ใช้ที่จอดแค่ที่เดียว ส่วนผมใช้อภิสิทธิ์พิเศษเพราะมาทีไรก็มาแต่กับพี่ฮิม รปภ ที่ทำหน้าที่เฝ้าที่จอดรถจำหน้าได้ พอผมเปิดกระจกแล้วชะโงกหน้าออกไปให้เห็น ลุงแกก็รีบไปเปิดรั้วกั้นออกให้อย่างรวดเร็ว  ผมเดินลงจากรถพร้อมกับบอกขอบคุณ แล้วเดินไปหยิบถุงใส่ข้าวกล่องที่ทำมาจากบ้าน จากนั้นจึงเดินเข้าไปในบริษัท ขึ้นลิฟต์ผู้บริหารจบด้วยการไปกดกริ๊งหน้าห้อง

วันนี้ไม่ค่อยตื่นเต้นมากเหมือนวันก่อน อย่างน้อยตอนกดกริ๊งหน้าห้องผมก็ไม่กระสับกระส่ายอะไรมาก แต่เหมือนลูปเดิมมันวนกลับมาอีกครั้ง เมื่อห้านาทีผ่านไปพี่ฮิมก็ยังไม่เปิดประตูให้ ท้ายที่สุดผมก็เลยลองบิดประตูเข้าไป แล้วทำหน้าเหวอไปสักพักนึงเมื่อพบว่าประตูไม่ได้ล็อคอย่างที่คิด อีกทั้งคนที่ผมรอให้มาเปิดประตูอยู่เกือบห้านาที ตอนนี้ก็กำลังยืนอยู่ตรงบาร์บริเวณหน้าห้องครัว มือหนาถือแก้วใส่เครื่องดื่มอะไรสักอย่างอยู่ เขายกมันขึ้นดื่มในขณะเดียวกันก็หันมามองผม

ส่วนผมน่ะเหรอ แน่นอนว่าหน้าหงิก ให้ยืนรออยู่ด้านนอกตั้งห้านาที ถ้าไม่มาก็เปิดให้ก็ไม่ตะโกนบอกหน่อยล่ะว่าไม่ได้ล็อคประตูน่ะ!

“ทำไมไม่บอกเลหน่อยล่ะว่าประตูไม่ได้ล็อค ยืนรอตั้งนาน ของก็เยอะ” ประโยคท้ายๆ ผมพึมพำคนเดียว แต่ไม่รู้เพราะพี่ฮิมได้ยินหรือเปล่าเขาถึงยกยิ้มที่มุมปากขึ้นเล็กน้อย ไม่ นอกจากจะไม่บอกแล้วยังไม่ช่วยอีกต่างหาก อาหารเช้าที่ผมทำมาทำให้ของมันดูพะรุงพะรังไปหมด จริงๆ ระยะห่างระหว่างหน้าบาร์กับประตูมันก็ไม่ได้มากนะ แต่คนตัวสูงที่ยืนดื่มเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ยามเช้าอยู่ก็ไม่คิดจะมาช่วยผมถือเลยสักนิด เขายืนนิ่งจนกระทั่งผมหอบของทั้งหมดไปวางอยู่ที่บาร์ตรงหน้าพี่ฮิม “เลทำข้าวเช้ามาให้”

“อืม” พี่ฮิมขานรับ หลังจากนั้นก็เดินเอื้อมไปที่ด้านหลังของบาร์ เขาก้มลงหยิบขวดอะไรสักอย่างในตู้ข้างๆ บาร์ขึ้นมาสองสามขวด แล้วก็เทผสมกันใส่ในแก้วอะไรสักอย่าง จากนั้นก็เอาแก้วนั้นมาปิดฝาเขย่าๆ ขั้นตอนสุดท้ายคือการรินใส่แก้วไวท์แล้วยื่นมันมาให้ผม ก่อนพี่ฮิมจะเดินออกไป ทิ้งให้ผมยื่นงงกับแก้วไวท์ใส่น้ำสีสวยตรงหน้า คืออะไรอ่ะ เขาทำให้ผมดื่มเหรอ สิ้นสุดความคิด ผมเลยยกแก้วไวท์นั่นขึ้นมาดื่มและทันทีที่น้ำนั่นไหลลงคอ รสชาติหวานอมเปรี้ยวรวมๆ แล้วคืออร่อยล้ำทำให้ผมตาลุกวาว

ฮือ อร่อยจัง!

แต่สุดท้าย เขาก็ไม่ได้กินข้าวเช้าที่ผมอุตส่าห์ตื่นมาทำให้ตั้งแต่หกโมง เพราะหลังจากที่พี่ฮิมผสมเครื่องดื่มอะไรสักอย่างให้ดื่ม เขาก็เดินเข้าห้องๆ หนึ่งไป และพอผมเดินตามไปแงมๆ ประตูห้องดู ปรากฏว่าร่างสูงกำลังนั่งอ่านเอกสารอยู่บนโต๊ะ (เดาว่าทำงานเพราะบนโต๊ะมันมีเอกสารกองอยู่เป็นตั้งๆ) ผมก็เลยไม่เข้าไปกวน แล้วใช้เวลาที่ฮิมไม่ว่าง มาลองผสมเครื่องดื่มเล่นตรงบาร์ ตรงตู้ข้างบาร์เป็นตู้ที่เอาไว้ใช้สำหรับเก็บเครื่องดื่มหลากประเภท ซึ่งมันมีหลายชนิดมาก ผมก็เลยลองเอามาผสมกันแล้วเขย่าๆ พร้อมกับรินใส่แก้ว ผสมเองชิมเอง ซึ่งบางแก้วก็อร่อย แต่บางแก้วก็…

“แหวะ!” โดยเฉพาะแก้วที่สิบสี่ คือแก้วที่เลวร้ายที่สุดตั้งแต่ที่ทำมา

สามชั่วโมงผ่านไปใกล้เที่ยง ผมเลยล้มเลิกการทำเครื่องดื่มแล้วหันมาอุ่นอาหารเช้าที่ถูกนำมาเป็นอาหารเที่ยงแทน พี่ฮิมเดินออกมาจากห้องทำงานตอนห้าโมงเกือบเที่ยงเป็นเวลาเดียวกันที่ผมกำลังชะโงกหน้ามองต้มยำที่กำลังเดือดผุดๆ อยู่ในหม้อ

“โอ๊ะ! ฮือ” และไม่รู้เพราะหนูวิ่งผ่านหรืออย่างไร จู่ๆ ตอนที่หมุนตัวไปหยิบผักที่หั่นเอาไว้ว่าจะใส่เพิ่ม จังหวะที่หมุนตัวกลับมาผมก็เกิดสะดุดจนหน้าเกือบลงไปจุ่มในต้มยำที่กำลังเดือด ถ้าไม่มีมือหนาเอื้อมมาดึงคอเสื้อแล้วยกมันขึ้นสูงเสียก่อน ผมปล่อยผักในมือลงหม้อต้มยำในท่าที่ค้างอยู่แบบนั้น เป็นจังหวะเดียวกันที่พี่ฮิมลากตัวผมถอยไปด้านหลัง จากนั้นจึงปล่อยคอเสื้อที่ดึงอยู่ลง พี่ฮิมทำหน้าดุใส่ เขาเอื้อมมือมาปิดแก๊สพร้อมกับดันตัวผมให้เดินออกห่างจากบริเวณนี้ ร่างสูงหยิบหม้อต้มยำมาเทใส่ถ้วยที่ผมเตรียมรอเอาไว้ เขายกมันแล้วเดินไปวางที่โต๊ะกินข้าว ผมเห็นดังนั้นจึงรีบยกอาหารอย่างอื่นที่อุ่นเสร็จเรียบร้อยแล้ว วิ่งตามไป

และนี่… คงเป็นการกินข้าวเที่ยงที่เงียบที่สุดตั้งแต่ที่ผมเคยเจอมา

พี่ฮิมยังไม่ยอมพูดกับผม ดังนั้นตอนนี้เสียงที่ได้ยินจึงมีแต่เสียงช้อนส้อมกระทบจาน ปกติแล้วเวลากินข้าว เขาจะเป็นคนมองผมกินมากกว่า แต่ตอนนี้มันกลับกัน เป็นผมต่างหากที่ต้องมองพี่ฮิมทานข้าว เมื่ออีกฝ่ายไม่ได้สนใจคนตรงข้ามเลย

เขายังโกรธผมอยู่หรือเปล่านะ ?

“ทำไมไม่กิน”

ตึง!

เหมือนมีเสียงสวรรค์ดังขึ้นมาในหัว ผมเบิกตาโพล่งก่อนจะรีบเงยหน้าขึ้นมามองคนตรงข้าม เห็นเจ้าของใบหน้าหล่อเหลากำลังนั่งมองผมนิ่งๆ ผมจ้องเขากลับ รู้สึกว่าเราสบตากันนานมาก จนกระทั่งพี่ฮิมหรี่ตาลงเหมือนผิดสังเกต

“ร้องไห้ทำไม” เสียงทุ้มพูดขึ้น เป็นเวลาเดียวกันที่ผมสัมผัสได้ถึงน้ำตาชื้นๆ ที่ไหลลงผ่านแก้มตัวเอง ในตอนนั้นเองถึงได้รู้ว่าตัวเองกำลังร้องไห้อยู่ ผมเม้มปากแน่นแล้วหลุบตาลงมองจานข้าว กระทั่งสัมผัสได้ถึงมือหนาที่เอื้อมมากดศีรษะของผมเข้ากับหน้าท้องแกร่ง ไม่รู้เหมือนกันว่าเขาเดินมาหาตั้งแต่เมื่อไหร่ เลยได้แต่ก้มหน้าแนบเข้ากับอีกฝ่าย และนี่คงเป็นระยะห่างที่ใกล้ที่สุดตั้งแต่ที่ผมได้เจอกับเขา ถึงจะใกล้แต่ถ้ายังอยู่ในสถานการณ์แบบนี้

ไม่ดีเลย

​



ถึงผมจะบอกให้ฮิมทำตัวเป็นพี่ฮิม และอีกฝ่ายก็ตอบตกลง แต่มันยังเหมือนมีเส้นบางๆ กั้นอยู่ แถมผมยังไม่รู้ด้วยว่าเส้นนั้นมันคืออะไร ให้พูดถึงวิธีที่จะหาทางตัดมันออกเหรอ อย่าหวัง

ความรู้สึกเหมือนคนทะเลาะกัน แล้วบอกว่ากลับมาดีกันนะ ปากตอบตกลงแต่สภาพจิตใจมันไม่ใช่ ผลสุดท้ายเลยต้องมาอึดอัดทั้งสองฝ่าย ซึ่งการที่เราจะกลับมาเป็นเหมือนเดิมนั้น ผมก็ยังไม่รู้เหมือนกันว่าต้องใช้ทำยังไง

ถ้าจะให้เปรียบอีกแบบก็คงเป็นล็อคกับกุญแจ พี่ฮิมมีล็อค ส่วนผมมีกุญแจ แล้วตอนทะเลาะกันนั้นเหมือนผมโยนกุญแจทิ้งไป พอจะกลับมาดีกันก็ดันหากุญแจที่โยนทิ้งไปไม่ได้ แน่นอนว่าผลกระทบน่ะมันมีแน่ๆ อธิบายให้ง่ายกว่านี้ ก็เหมือนกับหากุญแจปลดล็อคกลอนเข้าไปในบ้านไม่ได้ แล้วการไม่มีกุญแจนี่แหละที่เป็นปัญหา ก็เพราะทิ้งมันไปแล้ว คนส่วนใหญ่ใครเขาทิ้งแล้วจะเดินไปเก็บคืนบ้าง นอกจากจะทิ้งแบบไม่คิด (เหมือนผมน่ะนะ) สุดท้ายก็เลยต้องมานั่งปวดหัวเพื่อคิดว่ากุญแจที่หายไปมันอยู่ที่ไหน

 “เฮ้อ” ผมถอนหายใจคนเดียว ขณะล้างจานอยู่ในซิงค์ ส่วนพี่ฮิมเดินไปไหนแล้วก็ไม่รู้ เมื่อกี้เขายืนให้ผมซบอยู่เกือบสิบห้านาทีกว่าผมจะหายร้องไห้ ทั้งๆ ที่ต้นเหตุของบรรยากาศอึดอัดที่ทำให้ผมร้องไห้ก็คือเขานั่นแหละ

แบบนี้มันเหนื่อย และถ้ายังหากุญแจที่ว่าไม่เจอก็คงต้องเหนื่อยยิ่งขึ้นไปเรื่อยๆ

จานสุดท้ายถูกล้างจนสะอาด ผมเก็บของบริเวณห้องครัวให้เสร็จ จากนั้นจึงเดินหาพี่ฮิม แต่หาที่ห้องนั่งเล่นก็ไม่เจอ หาที่ห้องน้ำงานก็ไม่เจอกันกระทั่ง…

“หือ” มีเสียงอะไรบางอย่างดังขึ้น ยิ่งผมเดินไปตามเสียง มันยิ่งดังชัดขึ้นเรื่อยๆ ต้นเสียงอยู่ที่ห้องๆ หนึ่ง และทันทีที่เปิดประตูเข้าไป ผมก็เห็นเจ้าของแผ่นหลังกว้างในเชิ้ตสีขาวกำลังนั่งเล่นแกรนด์เปียโนขนาดใหญ่อยู่ใจกลางห้อง พี่ฮิมไม่ได้ปิดผ้าม่าน และผนังห้องด้านหนึ่งมันก็เป็นกระจกใส แสงอาทิตย์ที่ส่องผ่านเข้ามายิ่งทำให้ตอนนี้อีกฝ่ายเหมือนเจ้าชายที่กำลังนั่งเล่นแกรนด์เปียโนอยู่ตรงหน้า

ถ้าเป็นวัยเด็ก เมื่อไหร่ที่ผมเห็นพี่ฮิมกำลังนั่งเล่นเปียโน ผมจะวิ่งเข้าไปกอดอีกฝ่ายจากทางด้านหลัง หรือไม่ก็นั่งข้างๆ คอยจิ้มเปียโนแกล้งให้เขาเล่นพลาด แต่ตอนนี้ไม่รู้ว่าจะทำได้เหมือนเดิมอีกหรือเปล่า

ผมตัดสินใจยืนพิงประตูแล้วฟัง และเขาทำให้ผมแทบร้องไห้เป็นครั้งที่สอง เมื่อเพลงที่อีกฝ่ายกำลังเล่นมันเป็นเพลงสมัยเด็กที่ผมชอบให้พี่ฮิมเล่นให้ฟัง

Nocturne Op. 9 No. 2

คือชื่อของเพลง ท้วงทำนองอ่อนหวานเคล้าบรรยากาศเศร้า เหมือนกับความรู้สึกของพวกเราในตอนนี้เลย





“เฮ้อ!” ผมถอนหายใจหนักขณะนั่งกอดเข่ามองท้องฟ้าที่เริ่มอึมครึมผิดปกติทั้งๆ ที่ตอนนี้มันพึ่งจะบ่ายสามกว่าๆ ผ่านกำแพงที่เป็นกระจกใสในห้องนั่งเล่น พี่ฮิมเขาเป็นเล่นเปียโนอยู่ในห้องนั่นเกือบหนึ่งชั่วโมงจะได้ หลังจากนั้นเขาก็กลับเข้าไปทำงาน จนตอนนี้ก็ยังไม่ได้ออกมา ส่วนผมที่ต้องมานั่งมองท้องฟ้าเล่นเพราะว่าไม่มีอะไรทำ ทำเครื่องดื่มก็แล้ว ทำอาหารก็แล้ว ดูหนังก็แล้ว ตอนนี้เลยไม่มีอะไรทำแล้ว แถมความสัมพันธ์ในวันนี้ก็ยังไม่ค่อยคืบหน้าเท่าไหร่อีก “เฮ้อ!”

ครืน

เฮือก!

เสียงท้องฟ้าทำให้ผมขนลุกวาบ ยิ่งได้เห็นภาพของกลุ่มเมฆทะมึนที่ค่อยๆ เคลื่อนตัวเข้ามารวมกันเป็นเมฆก้อนยักษ์จนแสงสว่างที่มีไม่มากบนท้องฟ้าเหือดหาย กลายเป็นความมืดเข้าครอบคลุมแทน

ฝนกำลังจะตก

ขวับ!

เพราะรู้สึกใจไม่ได้ขึ้นเรื่อยๆ ผมเลยหันหลังให้กระจกใส แล้วหันไปมองโทรทัศน์จอแบนขนาดใหญ่ที่ยังเปิดซีรีส์ฟอร์มยักษ์ค้างเอาไว้แทน แต่ถึงแม้กว่าจะนอนกลิ้งไปกลิ้งมาบนพรมพร้อมกับดูโทรทัศน์ ท้องฟ้าสีดำอันขมุกขมัวนี่ก็ไม่ทำให้ผมหายใจสั่น สุดท้ายก็เลยตัดสินใจเดินไปปิดผ้าม่านกั้นภาพท้องฟ้าเอาไว้ จากนั้นผมก็เดินต่อไปที่ห้องครัวเพราะรู้สึกหิวน้ำ

ทันทีที่เปิดตู้เย็น สิ่งแรกที่เป็นความเหมือนระหว่างพี่ฮิมคนใหม่และพี่ฮิมคนก่อนนั่นก็คือเบียร์ มีกระป๋องเบียร์วางอยู่เต็มตู้ไปหมด น้ำเปล่ามีแค่ขวดเดียว และกระป๋องโค้กอีกสองสามกระป๋อง ผมยืนค้างอยู่หน้าตู้เย็น กำลังตัดสินใจว่าจะดื่มอะไรดี สุดท้ายก็เอื้อมมือไปหยิบกระป๋องโค้กมา แต่แล้วจู่ๆอาการมือไม้อ่อนแรงก็มาจากไหนไม่รู้ เป็นผลให้กระป๋องโค้กที่พึ่งหยิบออกมาตกลงพื้น ผมก้มลงไปเก็บ ปิดตู้เย็นแล้วเปิดทันที จนลืมไปว่าถ้ากระป๋องโค้กตกพื้นแล้วไปเปิดทันทีมันจะ…

ซ่า!

เปียก และไม่ใช่แค่เปียกธรรมดาแต่เป็นการเปียกไปทั้งตัว ตั้งแต่ใบหน้าลามลงมาจนถึงด้านในเพราะน้ำมันไหลเข้าไปในเสื้อ ผมยืนอึ้งอยู่เกือบนาทีหลังจากนั้นจึงโยนกระป๋องโค้กทิ้งลงถังขยะที่อยู่ใกล้ๆ แล้วเดินตัวเปียกโชกเดินไปหน้าห้องทำงานของพี่ฮิม กำลังจะผลักประตูเข้าไปคนด้านในก็เปิดออกมาเสียก่อน

ร่างสูงกว่าผมราวๆ สิบห้าเซ็นใช้สายตามองผมตั้งแต่หัวจรดเท้า ฮิมจ้องหน้าผมพร้อมกับตาหรี่ลงเหมือนมีคำถามว่าไปทำอะไรมาถึงได้เป็นแบบนี้

“เปิดโค้กแล้วมันกระเด็นใส่เล” ผมบอกโดยที่เขาไม่ได้ถาม “เลยืมชุดพี่ฮิมได้ไหม เลอยากอาบน้ำ”

พี่ฮิมไม่ตอบ เขาไล่สายตามองผมนิ่งๆ จนรู้สึกหวิวๆ ช่วงหน้าท้อง ก่อนจะเดินนำหน้าผมเข้าไปในห้องนอน เปิดตู้เสื้อผ้าพร้อมกับหยิบเสื้อเชิ้ตตัวที่น่าจะเล็กที่สุดสำหรับพี่ฮิม แต่มันก็ยังใหญ่สำหรับผมอยู่ดี ผสมรวมกับกางเกงบอลสีดำ ที่ถ้าใส่เข้าไปแล้วมันคงตลกน่าดูแต่อย่างน้อยก็คงจะดีกว่าไม่มีให้ใส่ ผมบอกขอบคุณ แล้วหยิบเสื้อผ้าพร้อมกับผ้าขนหนูที่พี่ฮิมส่งมาให้เข้าห้องน้ำ ก่อนจะพบกับอุปสรรคที่สอง เมื่อพบว่าผนังห้องน้ำด้านหนึ่งเป็นกระจกใสเพื่อเอาไว้ใช้ดูวิวตอนอาบน้ำ (ผมเดา เพราะใกล้กระจกใสมีอ่างกุชชี่ตั้งอยู่) ซึ่งปกติแล้ววิวมันก็คงจะสวยถ้าไม่ติดว่าตอนนี้ท้องฟ้ากลายเป็นสีทะมึนเรียบร้อยแล้ว

ผมใจไม่ดีกว่าเดิมเมื่อห้องน้ำมันไม่มีผ้าม่านกั้นฉากสยดสยองของฝนฟ้าคะนองที่ผมไม่เคยชอบ เลยหันหลังให้มันแล้วรีบถอดเสื้อผ้าออกจนหมดเพื่อที่จะได้อาบน้ำไวๆ แต่พอหันหลังปุ๊บเสียงฝนตกก็ตั้งขึ้นทันที ผมหลับตาแน่น สองขารู้สึกสั่นระริกมากกว่าเดิมเมื่อความหวาดกลัวเข้าเล่นงานอยู่ทางด้านหลัง

ผมไม่ชอบฝน เข้าขั้นเกลียดมันเลยล่ะ

ซ่า!

น้ำที่ฝักบัวถูกเปิดออกเพื่อชำระล้างคาบเหนียวเหนอะบนตัวผม ในขณะที่ถูสบู่ใจก็ตุ๊มๆต้อมๆ แสงแวบๆ ที่ส่องเข้ามายิ่งทำให้หัวใจแทบตกไปอยู่ที่ตาตุ่ม

ผมไม่ชอบฝน เพราะถ้ามันมาทีไรสิ่งที่มักจะตามมาอยู่บ่อยๆ ก็คือ

เปรี้ยง!

​



เสียงฟ้าคำรามลั่น เป็นผลให้คนที่กำลังนั่งดื่มเบียร์อยู่ในห้องนั่งเล่นต้องหันไปมองทางห้องนอนเล็กน้อย ฮิมไม่ได้ความจำสั้น เขาจำได้ชัดว่าเลกลัวเสียงฟ้าร้องมาก โดยเฉพาะเสียงฟ้าลั่นที่พึ่งผ่านไปเมื่อครู่ ร่างสูงเดาว่าอีกฝ่ายน่าจะร้องไห้ไปแล้ว

ตึกๆๆ

เสียงฝีเท้าดังขึ้นเรื่อยๆ ร่างบางปรากฏตัวในชุดคลุมสีดำสนิทผ้ามัน บ่งบอกว่าเจ้าตัวรีบวิ่งออกมาจากห้องน้ำ แถมดวงตากลมเปื้อนน้ำตาหลักฐานเด่นชัดว่าพึ่งร้องไห้มาหยกๆ เสียงร้องฮือดังขึ้นเมื่อฟ้าผ่าดังเป็นครั้งที่สอง

“ฮิม เลกลัว” เขารู้ แต่ก็ยังนั่งนิ่ง นัยน์ตาคมไล่มองคนที่ยังยืนน้ำตาไหลอยู่หน้าประตู ฮิมมองข้ามวงหน้าสวยเปื้อนน้ำตาแล้วเลื่อนลงมาที่กายขาว เลคงจะรีบจริงๆ ถึงไม่ได้สังเกตเลยว่าชุดคลุมตัวนี้มันบางกว่าปกติ จนทะลุไปเห็นผิวขาวด้านในได้เป็นวับๆ แวมๆ สีดำของชุดไม่ได้ช่วงปกปิดอะไรมาก เหมือนยิ่งเน้นให้ดูเซ็กซี่มากขึ้นเท่านั้น มือหนายกเบียร์ขึ้นดื่มทีนึงจากนั้นจึงกระดิกนิ้วเรียกพร้อมทั้งพูดเสียงแผ่ว

“มานี่”

คนยืนรอคำสั่งวิ่งเข้ากอดทันที ฮิมใช้แขนโอบเอวของคนที่วิ่งมานั่งตักเอาไว้หลวมๆ แต่ยิ่งทำแบบนั้นคนกอดก็ยิ่งเบียดตัวเข้าใส่เพื่อที่จะได้รู้สึกปลอดภัยมากที่สุด เสียงร้องไห้ดังข้างหู มือหนายกขึ้นลูบกลุ่มผมเปียกชื้นจากการอาบน้ำเบาๆ ขณะดื่มเบียร์เข้าปากอีกครั้ง

เปรี้ยง!!

“ฮืออออออออ ฮิมจ๋า ฮิมๆ” อีกฝ่ายกระโดดเด้งไปมาอยู่บนตักด้วยความกลัว แรงขย่มทำให้คนรองรับเริ่มเลียริมฝีปาก จากนั้นมือหนาก็เริ่มอยู่ไม่นิ่ง เริ่มจากการค่อยๆ ลูบไล้ไปทั่วตัวกระทั่งชุดคลุมบนตัวมันค่อยๆ หลุดออกไปทีละนิดชนิดที่ว่าคนที่ยังมัวแต่ผะวงกับเรื่องฟ้าร้องอยู่ไม่ทันสังเกตเห็น

และท้ายที่สุด ปมเชือกที่ผูกคาดอยู่ที่เอวก็ถูกดึงออกอย่างช้าๆ


(มีต่อ)

[:mdred]

“กลัวเหรอ” ฮิมแสร้งถามและคนได้ฟังก็รีบพยักหน้าทันที นัยน์ตาคมหันไปมองกระป๋องเบียร์อันใหม่ที่ยังไม่ได้เปิด ก่อนเจ้าของมือหนาจะตัดสินใจทำบางอย่างด้วยการเปิดเบียร์อันนั้นแล้วเทใส่แก้วที่อยู่ใกล้ๆ จนหมดกระป๋อง เขาจับคนที่กำลังซุกใบหน้าเข้ากับบ่าของเขาออกมาหันหน้าเข้าหากัน จากนั้นก็ยกแก้วที่เต็มไปด้วยเบียร์ขึ้นมา เชยคางของเลขึ้นแล้วจับมันเทใส่ปาก

คนถูกจับเบียร์กรอกปากเบิกตากว้างเล็กน้อย ปริมาณเบียร์จำนวนหนึ่งที่กลืนไม่ทันเริ่มไหลย้อยลงมาตามคางเรียวโดยมีนิ้วเรียวของคนที่จับกรอกคอยเช็ดให้ ฮิมยกออกเล็กน้อยให้น้องได้พักหายใจ แต่ไม่ทันไรก็จับเบียร์กรอกปากเข้าไปอีกจนหมดแก้ว

เลรู้สึกมึนๆ เล็กน้อย เสียงฟ้าร้องครั้งที่สามยังทำให้เจ้าตัวสะดุ้งและร้องไห้เหมือนเดิม ถึงอย่างนั้นก็ยังหันไปถามคนที่พึ่งจับเบียร์กรอกปากเขาไปเมื่อสักครู่  ซึ่งเจ้าตัวพึ่งเดินออกไปจากห้องนั่งเล่นและกลับมาพร้อมกับขวดอะไรสักอย่าง “พี่ฮิมทำอะไร”

“จะทำให้เลหายกลัว”

จบคำร่างสูงก็จับขวดที่อยู่ในมือนั่นดื่มลงคอจำนวนหนึ่ง ก่อนจะนั่งลงจับคนในชุดคลุมสีดำที่แทบจะหลุดออกจากร่างเข้ามาทาบริมฝีปาก แอลกอฮอล์จำนวนหนึ่งถูกถ่ายทอดผ่านทางปาก ดีกรีสูงมากพอที่จะทำให้คนตัวบางเกิดอาการหน้าแดงขึ้นมาอย่างรวดเร็ว และมันไม่หยุดอยู่แค่หนึ่งครั้ง เหล้าดีกรีสูงถูกส่งให้ดื่มเข้าไปในลำคอครั้งแล้วครั้งเล่า จนกระทั่งเลเอนตัวนอนราบลงไปกับพื้นพรมเพราะรู้สึกมึนหัวอย่างหนัก ถึงอย่างนั้นเสียงฟ้าผ่าครั้งที่สี่ คนที่เมาเพราะถูกมอมก็ยังตัวสั่นอยู่เหมือนเดิม

ฮิมคร่อมทับ เขาจับแขนเรียวขึ้นมาโอบรอบคอตนเองแล้วประสานสายตากับคนที่ยังมีน้ำตาซึมอยู่นิดๆ ก่อนจะโอบคนตัวเล็กทั้งร่าง ยกขึ้นแล้วพาเดินไปที่ห้องนอน

ตุบ!

ร่างขาวถูกโยนลงเตียงด้วยท่าทีไม่อ่อนโยนนัก หากเพราะเตียงนอนขนาดคิงไซต์ราคาแพงมีฟูกที่หนาและนุ่มทำให้คนถูกโยนไม่รู้สึกเจ็บ ขณะที่เดียวกันที่เจ้าของห้องกำลังถอดเสื้อผ้าของตัวเองออกพร้อมกับทิ้งมันลงที่พื้นแบบลวกๆ ต่อด้วยการเดินขึ้นเตียง ฮิมคร่อมทับ แล้วเริ่มจากการจูบเบาๆ ที่แผ่นอกลามไปยังยอดอกสีระเรื่อ แล้วกวาดไล่เลียมันพร้อมทั้งบดขยี้จนเริ่มบวมเปล่ง

“อื้อ ฮิม พี่ฮิม” มือร้อนค่อยๆ ลากลงต่ำกว่าเดิม ผ่านหน้าท้องแบนราบอย่างช้าๆ จนเจ้าตัวรู้สึกวูบไปทั้งร่าง เวลาต่อมาต้นขาเรียวขาก็ถูกจับแยก ของเหลวลื่นบางอย่างถูกเทราดลงตรงจุดกึ่งกลางของร่างกาย ฮิมไล่สายตามองคนตรงหน้า ร่างสูงก้มลงจูบที่หน้าผากขาวเบาๆ ก่อนจะเลื่อนมือไปจับจุดไวต่อสัมผัสของอีกฝ่าย

เขาเล่นกับมันด้วยการจับรูดอย่างรวดเร็ว มือสากที่เป็นส่วนสัมผัสยิ่งช่วยเพิ่มความกระสันให้กับเจ้าของแก่นกายเล็ก เลบิดเร้าทันทีเมื่อได้รับการเล้าโลม ร่างเพรียวบิดเร้าไปมาขณะที่มือทั้งสองข้างเอื้อมขึ้นโอบลำคอหนา ฮิมสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อนิ้วเรียวของอีกฝ่ายเผลอจิกครูดไปตามหลังต้นคอของตนเอง เขาหลุบตาลงมองสีหน้าแดงระเรื่อของคนที่มีความต้องการพุ่งสูงใต้ร่าง แล้วค่อยๆ ครูดเล็บลงไปตามแท่งเนื้อบางอย่างตั้งใจ

“อึก! อื้อ อ๊า!” เลเบิกตากว้างแล้วปล่อยน้ำกามออกมาทันที เป็นจังหวะเดียวกันที่มือหนาเลื่อนลงมาตรงช่องทางสีสวย ฮิมรวบรวมของเหลวที่ถูกเทใส่ก่อนหน้ามาเป็นน้ำหล่อลื่นแล้วสอดนิ้วใส่ช่องทางเล็กทันที ทว่าคนถูกกระทำกลับแสดงอาการต่อต้านด้วยการเกร็งตัวแน่น น้องพึมพำเบาๆ ว่าเจ็บ ดังนั้นเจ้าของใบหน้าหล่อเหลาจึงต้องโน้มลงไปแนบจูบเบาๆ ที่ริมฝีปากเล็กเพื่อให้อีกฝ่ายคลายอาการเกร็งลง

ปลายลิ้นทั้งสองประสานกัน คนตัวสูงตวัดรุกไล่ในขณะที่เลจูบตอบกลับไปด้วยสติมึนงง จังหวะเดียวกันที่น้องลดอาการเกร็งนิ้วเรียวสองนิ้วก็ค่อยๆ สอดแทรกเข้าไปเพื่อขยายช่องทางให้ง่ายต่อการรองรับ นิ้วเรียวชักเข้าออกเพื่อควานหาจุดกระสัน ขณะเดียวกันที่แท่งเนื้อร้อนขนาดใหญ่ค่อยๆ ถูไถกับของฝ่ายตรงข้าม

ขนาดเลคลายอาการเกร็งแล้ว แต่ช่องทางด้านใต้ก็ยังคงบีบอัด รัดแน่นจนเหมือนจะทำให้นิ้วเขามันแหลก

ฮิมถอนนิ้วออก มือหนาจับขาเรียวให้อ้ากว้างมากกว่าเดิม เจ้าตัวกวาดสายตามองคนใต้ร่างจากมุมนี้ ภาพที่เห็นทำให้เขาอยากยัดเยียดลูกชายตัวเองเข้าไปให้เร็วกว่าเดิม

เจ้าตัวกำลังอ้าขาให้เขา บริเวณช่องทางเปียกไปด้วยน้ำหล่อลื่น แก่นกายของอีกฝ่ายก็ค่อยๆ เริ่มตั้งชันขึ้นมาอีกครั้งจากการปลุกเร้า ขณะเดียวกันที่น้ำกามที่ปล่อยไปในครั้งก่อนก็ยังเลอะไปตามกายบาง อีกทั้งเจ้าของใบหน้าหวานก็ขึ้นสีระเรื่อเพราะฤทธิ์ของแอลกอฮอล์

เล… เอ็กซ์แตก

คนตัวสูงหอบหายใจพร่า มือหนาไล่ไปตามแผ่นอกบางพร้อมทั้งหมุนยอดอกเล่นไปมา หลังจากนั้นจึงจับแก่นกายหนาค่อยๆ แทรกเข้าช่องทางกระทั่งมิดด้าม แล้วต่อด้วยการกระแทกกระทั้นจนเกิดเสียง

พั่บ! พั่บๆ! พั่บๆๆ! พั่บๆ!

“อึก! อ๊ะๆ! อ๊า! อะๆ! อึกฮิม! จะ…จ๋า!” คำใต้ร่างครางไม่เป็นศัพท์ เสียงหวานดังแหบพร่าอยู่ข้างหูยิ่งช่วยกระตุ้นให้คนด้านบนสวนเอวเข้าและออกถี่กว่าเดิม ความกระสันเหมือนกระแสไฟฟ้าลามไปทั่วตัว ครู่เดียวมันก็ทำให้ร่างกายชาไปทั้งร่าง ยกเว้นจุดกึ่งกลางที่กำลังประสานกันอยู่ ส่วนนั้นเสียวซ่านไปหมด ส่งผลให้ร่างกายที่ยังคงชาหนึบต้องบิดตัวเร้าโดยอัตโนมัติ ฮิมทำให้คนด้านใต้แทบคลั่ง เสียงฟ้าร้องดังในตอนนี้แทบจะไม่มีผลอะไรกับคนที่ส่งเสียงครางอยู่ใต้ร่างของเขา

มือหนาสอดนิ้วเข้าไปในปากเล็ก พัวพันลิ้นร้อนก่อนจะถอนออกมาบีบคั้นยอดอกสีอ่อนแทน

“อื้อ! อ๊ะ! อ๊าๆ” คนร้องจิกเล็บแน่น ใบหน้าสวยเผลอกัดปากอย่างไม่รู้ตัวยามแท่งเอ็นขนาดใหญ่ครูดไปตามผนังด้านในที่กำลังรัดแน่น แรงกระแทกหนักทำให้ความอยากถาโถมเสียจนหยุดไม่อยู่ ยิ่งมือหนาเอื้อมมาจับกึ่งกลางเล็กของคนใต้ร่างพร้อมทั้งชักนำไปตามจังหวะ เลรู้สึกเหมือนอยู่กึ่งกลางระหว่างนรกและสวรรค์ ความร้อนของมันคลายกำลังแผดเผาเขาไปหมด ขณะเดียวกันความกระสันอยากก็ชักนำไปจนหยุดไม่อยู่ สองส่วนคล้ายต้านกันไปมา ทว่ากลับรู้สึกดีอย่างบอกไม่ถูก

พรึบ!

เลถูกพลิกคว่ำ ส่วนสะโพกบางถูกยกขึ้นเพื่อรองรับความหนักหน่วงจากทางด้านหลังต่อ ใบหน้าสวยแนบเข้าหมอนนุ่ม มือบางกำผ้าปูที่นอนแน่นเพื่อคลายความรู้สึกจากส่วนที่เชื่อมต่อกัน ขณะเดียวกันที่มือหนาลากผ่านแผ่นหลังเล็กลงมาบีบคั้นสะโพกบาง รวมทั้งบีบขย้ำก้นกลมกึงจนเกิดรอยแดง ร่างสูงโน้มตัวลงจูบเบาๆ ที่ไหล่บาง มือหนาข้างหนึ่งเอื้อมไปหมุนวนตุ่มไตเบาๆ ให้คนใต้ร่างร้องครางมากกว่าเดิม

“อื้อ! อ๊ะๆๆ อ๊า!” มือหนาดึงตัวของอีกฝ่ายขึ้น เจ้าของใบหน้าหล่อเหลาแนบริมฝีปากเข้าที่ลำคอขาว แล้วขบเม้มแรงๆ จนขึ้นรอยแดงตาม แผ่นอกซุ่มเงื่อกว้างบดขยี้กับแผ่นหลังของอีกฝ่าย กลิ่นเหงื่อรอบกายขาวคล้ายฟีโรโมนของสัตว์ตัวเมียที่กระตุ้นตัวผู้ให้เข้ามาผสมพันธุ์

“เล…คนดี…น้อง” เสียงทุ้มปนเสียงหอบหายใจพร่าดังข้างหู ร่างสูงแนบริมฝีปากเลียบริเวณนั้นเบาๆ “เล”

ฮิมเผลอเรียกชื่ออีกฝ่ายไปโดยไม่รู้ตัว ร่างสูงตกอยู่ในห้วงกระสันหนัก ความรู้สึกอยากกระแทกกระทั้นถี่เคลิบคลานเข้าใกล้จนเผลอทำออกไปโดยไม่รู้ตัว ช่องทางฉ่ำน้ำถูกสอดแทรกอย่างหนัก เกิดเสียงน้ำหล่อลื่นเฉอะแฉะเมื่อแท่งเอ็นร้อนถูกสอดลึกไปจนถึงด้านใน มือหนาทั้งสองข้างไม่อยู่นิ่ง สองส่วนแบ่งแยกไปรูดรั้งแก่นกายบางและบีบดึงตุ่มไตสีแดงช้ำ เป็นการเล้าโลมที่ทำให้นัยน์ตากลมเบิกกว้าง ริมฝีปากบางเผลอขึ้นจนน้ำลายสีใสไหลลงมาถึงคอ ความกระสันพุ่งทะยานถึงจุดสูงสุดจนน้ำสีขุ่นถูกปล่อยออกมา เลรู้สึกเหมือนเรี่ยวแรงถูกสูบออกไปหมด ทว่าการเล้าโลมก็ยังไม่หยุด ร่างบางทิ้งตัวพิงแผ่นอกกว้างในท่าคุกเข่า ปล่อยให้คนที่สอดใส่ทางด้านหลังทำตามใจ

การรุกรานราวสัตว์ป่าดำเนินต่อเนื่องอีกกว่าสิบห้านาที  เสียงครางหอบพร่าดังลั่น ทั่วห้องอบอวลไปด้วยบรรยากาศร้อนระอุ ร่างบางปลดปล่อยออกมาเป็นครั้งที่สอง ก่อนคนด้านหลังจะกระแทกหนักๆ ใส่สามครั้ง กระตุกแล้วปล่อยน้ำกามเต็มช่องทางเล็ก เสียงที่เกิดจากการสอดใส่หยุดไปแทนที่ด้วยเสียงหอบหายใจพร่าหนัก ร่างสูงด้านหลังไม่ยอมถอดแท่งเนื้อร้อนออกไป มือหนาจับใบหน้าสวยที่พิงอยู่บนไหล่ขึ้น ประกบจูบแล้วสอดลิ้นร้อนเข้าไปพัวพันจนน้ำลายไหลย้อยไปตามคาง

เซ็กส์ครั้งเดียวไม่พอสำหรับพี่ฮิม ร่างสูงปล่อยให้เขาพักครู่เดียวเท่านั้น เสียงครางก็ดังขึ้นอีกครั้งเมื่อคนด้านหลังค่อยๆ ขยับกายเข้าออก





นับหลายชั่วโมง ร่างบางถูกขย้ำจนช้ำไปทั้งร่าง กายขาวเต็มไปด้วยรอยแดงจากมือและจูบ แม้ว่ายอดอกและช่องทางจะเริ่มแดงช้ำไปหมดแต่การรุกรานก็ยังคงอยู่ ไม่รู้ว่าเขาถูกพามาห้องน้ำตั้งแต่เมื่อไหร่ เลเริ่มได้สติอีกครั้งก็ตอนที่ตัวเองถูกโยนลงอ่างกุชชี่ที่เต็มไปด้วยฟองสบู่ และหลังจากนั้นไม่นานเซ็กส์ในน้ำก็เริ่มขึ้น

“อื้อ! อ๊า! อืม… พี่ฮิม” เขานั่งอยู่บนตักแกร่ง ตอนนี้ส่วนกลางถูกสอดแทรกอยู่ภายใต้ฟองสบู่ แขนเรียวเกาะอยู่บนบ่าแกร่ง เลต้องรับบนเป็นคนขยับ การร่วมรักในครั้งนี้จึงค่อยๆ เป็นไป ส่วนเจ้าของตักแกร่งกำลังนั่งเอนพิงอ่าง ลำแขนกว้างข้างที่รอยสักรูปมังกรเท้าเข้ากับขอบอ่าง มือหนาข้างนั้นถือแก้วไวท์ดื่มให้ความรู้สึกราวกับพระราชา

“เลเหนื่อย… อ๊ะ! อ๊า! พี่ฮิม”

“เหรอครับ” เสียงทุ้มตอบรับแล้วกระแทกกายขึ้นช่วยเล็กน้อย นัยน์ตาคมจดจ้องอยู่กับคนที่กำลังขยับสะโพกตรงหน้า มือหนาข้างที่เหลือเอื้อมไปกอบกุมแก่นกายเล็กเพื่อกระตุ้นให้คนขยับมีอารมณ์มากกว่าเดิม ใบหน้าสวยแสดงปฏิกริยาขึ้นทันที นัยน์ตากลมปรือขึ้น ริมฝีปากเผลอ คนตรงหน้าฮิมกำลังจะสติหลุด

เขากำลังมอมเล แต่ไม่ได้มอมด้วยเหล้า เขามอมด้วยเซ็กส์

ถ้าเลวกว่านี้นิดนึงคงจะถ่ายรูปคนที่กำลังนั่งขย่มกายเขาอยู่ตอนนี้ไปขาย รับรองว่าประมูลได้หลายแสน

“หึ” เขาครางในลำคออย่างพอใจ ก่อนจะดื่มไวท์ในมือจนหมด วางแก้วมันไว้ที่ข้างอ่าง แล้วสลับตำแหน่งโดยการโอบคนที่กำลังขย่มอยู่บนตักพลิกมานอนราบแนบศีรษะบนขอบอ่างส่วนฮิมเป็นจัดการต่อเอง

นัยน์ตากลมเหลือบมองผ่านกระจกใส ฝนยังคงตก ฟ้าผ่าเสียจนท้องฟ้าสว่างวาบ เสียงฟ้าร้องก็ดังมาถึงด้านใน แต่ว่า…

“เล” เสียงเรียกทำให้เลหันกลับไปมอง ก่อนจะเจอกับเจ้าของใบหน้าหล่อเหลาที่กำลังจ้องอยู่ สองฝ่ายสบตากัน ก่อนมือบางจะเอื้อมไปรั้งต้นคอแกร่งลงมาแล้วประทับริมฝีปากเข้าหากันแผ่วเบา สะโพกหนาขยับตามจังหวะ

เลตระหนัก ในอ้อมกอดของพี่ฮิม ไม่มีอะไรสามารถทำให้เขากลัวได้อีกต่อไป





ผมตื่นมาอีกครั้งตอนบ่ายโมงของอีกวัน ข้างกายว่างเปล่า บนเตียงมีแค่ผมคนเดียว จำได้ลางๆ ว่าหลังจากเสร็จในห้องนอน พี่ฮิมก็อุ้มผมมาที่เตียงและหลังจากนั้นก็ไม่รู้เรื่องต่อแล้ว ผมยันตัวขึ้นเพราะรู้สึกเหนียวตัวอย่างหนัก ลอบมองตัวเองก็พบว่าไม่มีเสื้อผ้าติดตัวเลยแม้แต่นิดเดียว ผมเดินลงจากเตียงตรงดิ่งไปที่ห้องนอน ยังไม่ทันได้เปิดประตูเข้าไป ประตูมันก็ถูกเปิดออกมาจากด้านในเสียก่อน

พี่ฮิมที่หายไปยืนอยู่ตรงหน้า กลิ่นหอมและหยดน้ำที่คงเกาะตามร่างกายชี้ว่าอีกฝ่ายพึ่งอาบน้ำเสร็จ  เขามองผมนิ่งๆ ก่อนจะเดินผ่านไป ส่วนผมเป็นฝ่ายเดินเข้าห้องน้ำ หลังจากสำรวจตัวเองและอาบน้ำจนเสร็จ พอเดินกลับออกมาก็พบว่ามีชุดขนาดพอดีตัวสำหรับผมเตรียมเอาไว้ให้บนเตียงแล้ว

ผมหยิบมาใส่ก่อนจะเดินออกจากห้อง  สถานที่ที่ไปคือห้องครัว เดินไปถึงก็พบว่ามีอาหารหลากหลายชนิดเตรียมเอาไว้ให้แล้วเหมือนกัน ทันทีที่นั่งลงบนโต๊ะ ผมตักข้าวกินแบบไม่รอเพราะคิดว่าคนที่ผมมองหาตัวเขาอยู่ไม่สนใจ  แต่แล้วจู่ๆ พี่ฮิมก็ปรากฏตัวออกมาจากทางด้านหลัง มือหนายกขึ้นแนบหน้าผากขาวพร้อมกับวางแก้วเล็กๆ ที่มียาเม็ดนึงอยู่ด้านในลงบนโต๊ะ

“ตัวอุ่นๆ” เสียงทุ่มพึมพำคล้ายพูดกับตัวเองมากกว่าพูดกับผม ถึงอย่างนั้นพี่ฮิมก็เลื่อนเก้าอี้มานั่งข้างๆ แล้วใช้มือโอบไหล่ผมแบบหลวมๆ เป็นจังหวะเดียวกันที่โทรศัพท์ของอีกฝ่ายดังขึ้น  เขาหยิบมันขึ้นมาดูแล้วยื่นมันมาให้ผมแทนที่จะกดรับสาย

พอเห็นว่าคนที่โทรมาเป็นใคร ผมก็ถึงกับกินข้าวต่อไม่ลง

‘วิน’

แย่แล้ว!

ผมรีบจับโทรศัพท์ของพี่ฮิมขึ้น แล้วกดรับ “ฮัลโหล”

(ปิดโทรศัพท์ทำไมไอ้เวร! เลอยู่กับมึงหรือเปล่า กูโทรหามันไม่ติด โทรหามึงก็พึ่งติด)

“นี่เลพูด”

พี่วินเงียบไป เงียบจนผมเริ่มใจหาย ก่อนอีกฝ่ายจะบอกด้วยข้อความสั้นๆ (กูให้เวลามึง 1 ชั่วโมง กลับบ้านเดี๋ยวนี้ ไม่งั้นกูจะไปลากคอมึงกลับมาเอง)

ติ๊ด!

พอพี่วินกดตัดสาย ผมจึงวางโทรศัพท์ลงบนโต๊ะดังเดิม พร้อมกับหันไปบอกคนข้างๆ “เลต้องกลับบ้าน”

มือหนาเคลื่อนแก้วใส่ยาอันเล็กๆ มาทางผม ส่งสายตาเป็นเชิงบังคับว่าให้กิน พร้อมกับพูดประโยคสั้นๆ ด้วยน้ำเสียงราบเรียบ

“เดี๋ยวไปส่ง”

บรรยากาศภายในรถเงียบสนิท ไม่รู้ว่าทำไมพี่ฮิมถึงเลือกที่จะมาส่ง ทั้งๆ ที่รถของผมก็ยังจอดอยู่ที่บริษัท  ผมนั่งนิ่งๆ จนกระทั่งมาถึงประตูบ้าน แต่ความรู้สึกมันทำให้ไม่อยากลง

นี่เราจะแยกกันแค่นี้จริงๆ เหรอ

เมื่อวานก็ไม่มีการคืบหน้า วันนี้ก็เสียเวลาไปครึ่งวันกับการนอนเพราะหมดพลังงานที่โดนอีกฝ่ายสูบไปตั้งแต่เมื่อคืน แม้มันจะรู้สึกดีตอนที่ได้ทำ แต่การมีเซ็กส์ครั้งนี้ไม่ได้ช่วยให้ผมและพี่ฮิมหายจากความรู้สึกแปลกๆ นั่นหมายความว่าเพศสัมพันธ์ไม่ใช่กุญแจที่ผมตามหา

แต่ว่ามันคืออะไรล่ะ

แปะ

พรึบ!

ผมได้สติเมื่อรับรู้ถึงสัมผัสแผ่วเบาบริเวณแก้ม พอหันไปมองก็พบว่ามือหนากำลังลูบแก้มของผมอยู่ นัยน์ตาสีดำสนิทมองผมนิ่ง

“ถึงแล้วนะ” ฮิมว่าเสียงเรียบแต่ก็ยังไม่ยอมผละมือออกไป ผมใช้จังหวะนั้นทาบมือแนบกับอีกฝ่าย แล้วเอียงใบหน้าใส่ฝ่ามือหนาอุ่น พี่ฮิมไม่ได้ชักมือออก เขายังลูบแก้มผมเหมือนเคยมีแต่นิ้วแม่มือที่เลื่อนเข้ามาใกล้ริมฝีปาก สัมผัสเบาๆ หากไม่ได้ทำอะไร

“พรุ่งนี้ มาหาเลได้ไหม” ผมพูดออกไปตามตรง ก่อนจะเงยหน้าขึ้นสบตากับอีกฝ่าย ในขณะที่ร่างสูงยังคงมองผมนิ่งๆ แล้วพูดประโยคหนึ่งที่ทำให้ใจของผมมันสั่น

“พี่รักเล”

ผมเบิกตากว้างพลางจ้องเจ้าของประโยคบอกรักตรงหน้า ไม่รู้ว่าคิดไปเองหรือเปล่า แต่รู้สึกว่าดวงตาคมเฉี่ยวที่เคยแข็งกระด้างคู่นั้นอ่อนลง “เล… เลระ—”

ก๊อกๆๆ

กระจกรถถูกเคาะดังขึ้นขัดจังหวะที่ผมจะบอกรักพี่ฮิมกลับ คนเคาะคือพี่วินที่กำลังเดินอ้อมมาเปิดประตูทางผม มือหนาดึงตัวของผมลงจากรถทันที จังหวะที่ผมโดนดึงตัวลงไปนั้นเอง เป็นเวลาเดียวกันที่ผมได้เห็นสีหน้าของพี่ฮิม ใบหน้าหล่อเหลาเบิกตากว้างเล็กน้อย มือหนาชะงักค้างอยู่กลางอากาศ กำลังทำท่าเหมือนจะคว้าผมเอาไว้แต่ร่างผมมันปลิวไปกับพี่วินเสียก่อน แถมพี่วินก็ไม่ให้โอกาสได้ร่ำลาอะไรอีก เพราะทันทีที่ดึงผมลงมาจากรถ ร่างสูงก็ลากผมเข้าบ้านชนิดที่ว่าไม่สามารถมีปากเสียงอะไรกับอีกฝ่ายตอนนี้ได้ ผมเลยได้แต่มองรถของพี่ฮิมตาปริบๆ ได้แต่คาดหวังว่าพรุ่งนี้เขาจะมา

ไม่สิ… ฮิมต้องมา





วันต่อมา

บรรยากาศตกอยู่ในความเงียบอีกครั้ง วินมองร่างบางที่นั่งอยู่ตรงเก้าอี้ด้วยความนิ่งงัน เลน้ำตาไหลเงียบๆ ขณะมองเอกสารใบเซ็นรับเงินจำนวนสูงถึงหนึ่งพันล้านบาทวางค้ำคออยู่ตรงหน้า พร้อมกับความจริงที่ต้องรับรู้ว่า

คนที่เลรอ… เขาไม่มา






(100%)

มีนักอ่านรีเควสมาว่าขออย่าให้มีอะไรกันแล้วก็ดีกันเลยได้ไหม ได้ค่ะ! เอาไปเลย555555

#วิศวะแดนแฟนมีเกียร์

[Nus@nT@R@]

 สงสารเลนะ แต่เชื่อเถอะเดี๋ยวฮิมก็มา รอไปก่อนนะเล

[สาว801]

หน่วงอยู่แต่เลต้องโตและเข้มแข็ง ให้เวลาฮิมคิดถี่ถ้วนกว่านี้ ถ้าฮิมยังไม่รู้ใจตัวเองก็ปล่อยฮิมไปข้างหน้าเถอะ 
ป.ล. ไรท์จะหายไปนานๆอีกมั้ย