บทที่ 15
[/b]
“ไม่ไหวแล้ว” เสียงอ่อย ตัวเริ่มเลื้อยลงไปนอนกับเตียงของเพื่อนที่เป็นเจ้าของห้อง ส่วนเจ้าห้องนั้นนั่งพิงเก้าอี้แต่ร่างใหญ่ไถลงไปกับพนักเก้าอี้
ห้องคอนโดขนาดกลางๆที่สามารถอยู่อาศัยได้1-2คน ห้องนอน1ห้องใหญ่และ1ห้องเล็ก ห้องนั่งเล่นขนาดย่อมมีโซนกั้นเป็นห้องครัวเล็กๆแต่เหมือนเจ้าของห้องจะไม่ค่อยได้แตะต้องมันเท่าไรเลยดูใหม่เอี่ยม แต่ที่ที่ควรจะสะอาดกว่าห้องครัวอย่างห้องนอนกลับไม่เป็นอย่างนั้น
จันทร์เจ้ากำลังนอนไหลไปกับเตียงขนาดควีนไซด์ที่หมอนไปทาง ผ้าห่มไปทาง แถมยังมีเสื้อยืดพาดอยู่สองตัว
ยี้...เสื้อใส่แล้วยังวะ สกปรก
แต่เขาก็ยังนอนลงไปได้ ตากลมเหล่มองไปบนโต๊ะที่แม่งนั่งอยู่ ทั้งกองเอกสารอะไรต่อมิอะไรวางเต็มไปหมด
“กูกลัวพาร์ทเขียนมากที่สุดเลยว่ะ” เสียงเพื่อนบ่นทำให้ร่างเล็กพยักหน้าหงึกหงักกับตัวเอง
อีกไม่ถึงอาทิตย์จะก้าวเข้าสู่ฤดูการสอบซึ่งเขากำลังเริ่มๆอ่านหนังสือ ถึงแม้จะเป็นแค่เด็กปีหนึ่งวิชายังไม่ได้ยากอะไร แต่ก็เตรียมพร้อมไว้ก่อน
ตอนนี้กำลังเริ่มอ่านวิชาอังกฤษพื้นฐานที่ทุกคณะต้องเรียน ได้ยินมาจากพวกรุ่นพี่ว่ามีพาร์ทการเขียนด้วยเลยค่อนข้างกังวล อีกอย่างคือจันทร์เจ้าไม่ค่อยเก่งวิชานี้อีกด้วย คืออยากจะเก่งนะแต่หัวมันไม่ไปง่ะ
“อืม ต้องเตรียมคำตอบไปดีๆ เดี๋ยวกูว่าไปถามพวกพี่ปีสองดีกว่าว่ะว่าออกเรื่องอะไรบ้างเมื่อปีที่แล้ จะได้ลองเอามาดู”
“เออได้” ร่างเล็กลุกขึ้นมาอย่างเบื่อๆ “หิวอะ ไปหาอะไรกินไหม?” ตอนนี้ข้าวที่กินมาจากที่บ้านย่อยไปหมดแล้ว
“เข้าไปกินในมอได้เปล่า กูจะเอาไปหาพวกไอ้เอกหน่อย” อชิระบอกพลางลุกขึ้นบิดขี้เกียจ
จันทร์เจ้าโอเคได้หมด ห้องคอนโดของไอ้อัชไม่ไกลจากมอมากเท่าไร มันเลือกในระแวกใกล้ๆเพื่อความสะดวกทั้งที่มันก็คนกรุงเทพฯไม่จำเป็นต้องนอนคอนโดแต่มันก็ขี้เกียจขับรถไปมา ผิดกับเขาที่นั่งรถไปกลับตลอด
ใช้เวลาไม่ถึงครึ่งชั่วโมงพวกเขาสองคนก็มาถึงมหาลัย รถยนต์ของเพื่อนสนิทเลี้ยวเขาที่จอด
“มึงไปหาที่นั่งก่อนก็ได้ เดี๋ยวกูไปหาพวกไอ้เอกแล้วชวนมันมากินด้วย” ร่างสูงเดินเลี่ยงไปทางตึกเรียนส่วนจันทร์เจ้าไปทางโรงอาหารกลาง
วันนี้ภาคเขาไม่มีเรียนเลยถือโอกาสอ่านหนังสือ แต่พวกเพื่อนบางคนก็ขอมาสิงอยู่ที่ตึกคณะเพราะมานั่งอ่านใช้น้ำไฟฟรี 555
โรงอาหารวันนี้ก็คนประปรายเพราะเลยเวลาพักเที่ยงมาแล้ว ร้านอาหารก็เริ่มปิดบ้าง บางร้านก็อาหารขายหมดแล้ว จันทร์เจ้าจองโต๊ะยาวเผื่อไว้ว่าพวกเพื่อนมาเพิ่มกัน
เสียงพูดคุยค่อนข้างดังเข้ามาใกล้ตัวเองมากขึ้น เลยเงยหน้าขึ้นมองเห็นกลุ่มคนกลุ่มใหญ่พอสมควรกำลังเดินเข้ามาในโรงอาหาร นัยน์ตากลมหรี่ตามองเห็นเจ้าของเสียงเป็นรุ่นพี่ปีสาม ลูกครึ่งเมืองผู้ดีที่พูดภาษาไทยเก่งกว่าคนไทยบางคน เอาตามจริงคือพี่เอ็ดมันด์พูดมากกว่าคนอื่นเท่านั้น ฮ่าๆ
เมื่อเห็นพี่เอ็ดมันด์ นัยน์ตากลมๆก็กวาดมองคนอื่นในกลุ่มซึ่งไม่สงสัยเลยว่าเขาจะโฟกัสไปทีร่างสูงใหญ่พอๆกับหนุ่มลูกครึ่ง
พี่นาฏย...ดวงหน้าคมขรึมติดดุ บุคคลิกนิ่งเงียบผิดกับเพื่อนสนิทในกลุ่ม
วันนี้สงสัยหนุ่มๆคณะประมงคงมีเรียนเพราะเห็นใส่เสื้อช็อปกันมาทั้งหมด จันทร์เจ้านั่งหนีบตัวเองเข้ากับกองกระเป๋าเรียนของตัว
เองพลางก้มหน้างุดเข้ากับหนังสือ จะบอกว่าเขินที่จะทักก็คงจะใช่
อชิระเดินเข้ามาในโรงอาหารกลางพร้อมกับเอกแค่สองคน มือใหญ่วางลงบนไหล่เล็กของเพื่อน แต่อีกฝ่ายสะดุ้ง
“เป็นอะไรว่ะ”
“ป...เปล่าเว้ย” แม่งใจไม่ค่อยอยู่กับตัวเลย เหมือนลอยไปหาอีกคนแล้วมั้ง
อชิระเห็นแล้วว่าร่างสูงของรุ่นพี่หนุ่มที่เพื่อนแอบชอบเดินเข้ามาในโรงอาหารก่อนเขาเพียงเล็กน้อย จันทร์เจ้าพอเห็นเพื่อนมาแล้วจึงเดินไปต่อแถวซื้อข้าวบ้าง
ร้านเหลืออยู่ไม่มาก เห็นร่างสูงใหญ่ของคนที่อยู่ในสายตามาตลอดเดินไปต่อแถวที่ร้านขายก๋วยเตี๋ยวน้ำ สูดหายใจเข้าปอดเฮือกใหญ่ก่อนจะตัดสินใจก้าวเท้าช้าๆเข้าไปต่อร่างสูงเจ้าของแผ่นหลังกว้างใต้เสื้อช็อปตัวใหญ่ ใบหน้าเล็กพองลองลมเข้าปากจนกลมแล้วก็พ่นออก ขมวดคิ้วเหมือนกำลังลังเลอะไรบางอย่าง ในที่สุดเหมือนเจ้าตัวจะตัดสินใจได้ มือเล็กๆค่อยยกขึ้น จิ้มหลังกว้างๆจึกๆสองที
คนโดนจิ้มจึกๆรู้สึกตัวเลยหันมามองข้างหลังตัวเอง เห็นร่างเล็กที่ยังไม่เกินไหล่ตัวเองยืนอยู่ด้านหลัง ปากเล็กส่งยิ้มเหมือนจะแหยๆพร้อมเสียงหัวเราะแหะๆ นาฏยแอบยิ้มในใจแต่ใบหน้าคมยังคงนิ่งๆจนเห็นน้องเริ่มหน้าแหยลงไปอีก รู้สึกว่าอยากจะยิ้มอยากขำขึ้นมา
“ไง...” มือใหญ่ดีดหน้าผากเหม่งๆ
“อูย...” ริมฝีปากเล็กร้องโอดเบาๆ มือเล็กจับหน้าผากทที่โดนดีด “ดีดทำไมครับ?”
“หมั่นเขี้ยว”
“งือ...”
นาฏยยิ้มบางๆ ก่อนจะขยับเข้าไปสั่งป้าเจ้าของร้านที่ยิ้มถาม “เส้นเล็กต้มยำ เผ็ดๆนะครับ”
จันทร์เจ้าเบ้ปาก ต้มยำดูเผ็ด เป็นเขาจะสั่งเส้นใหญ่น้ำธรรมดา
“กินอะไรสั่งสิ” ร่างสูงรับชามของตัวเองมาวางไว้ด้านข้างพวงเครื่องปรุงที่วางไว้บริการเผื่อปรุงเพิ่มเติม มือใหญ่ตักพริกป่นสาดลงไปอีกช้อนใหญ่
“เอาเส้นใหญ่น้ำครับ ไม่ใส่ถั่วงอกนะครับ”
รอไม่นานชามก๋วยเตี๋ยวสีจืดสนิทเมื่อเทียบกับชามต้มยำของพี่นาฏย
“นี่ครับ...” ยื่นเงินให้ป้าเขาไป
“อ้อ พี่เขาจ่ายให้แล้วจ้า” ป้าเจ้าของร้านยิ้ม พลางถามคนด้านหลังถัดจากเขาไป
จันทร์เจ้าหันขวับไปมองคนข้างๆที่เมื่อกี้ยืนสาดพริกป่่นอยู่ตรงนี้ แต่ตอนนี้...เอ๊ะๆๆๆๆ...ถือชามเดินออกไปแล้ว
พี่นาฏยนะพี่นาฏย…
ปากเล็กยู่เป็นวง เดินถือชามกลับมาที่โต๊ะตัวเอง วางชามเรียบร้อยก่อนจะเดินไปยังโต๊ะที่อยู่ไม้ไกลนัก
“พี่นาฏย...” คือจะเขินก็เขินนะ ไม่ต้องหันมามองเขาทั้งโต๊ะอย่างนั้นก็ได้มั้ง เขาเรียกคนเดียวไม่ได้เรียกทั้งกลุ่ม แต่ว่าจันทร์เจ้าก็ยกมือไหว้รุ่นพี่ปีสามทั้งหมดอยู่แล้ว
คนโดนเรียกไม่พูดอะไรแต่คิ้วเข้มๆเลิกขึ้นเป็นเชิงถาม จันทร์เจ้ารู้สึกคันยุบยิบอยากจะตีไหล่หนาบ้างนะ ทำไมเขาถึงรู้สึกว่าเหมือนโดนแกล้งตลอดเลยเนี่ย คนแกล้งหน้าตายด้วยนะ
“ว่าไงครับน้องเจ้า”
“มึงชื่อนาฏยหรอวะไอ้เอ็ด เสือกตลอด” พี่คนหนึ่งในกลุ่มพูด จันทร์เจ้าไม่รู้จักชื่อแต่ก็เคยพอเห็นมาบ้าง
“อ้าว กูอยากคุยกับน้องกูก็ทัก ไม่เหมือนบางคนมัวแต่เก๊ก กวนตีนเขาเรื่อยๆเดี๋ยวน้องเบื่อแล้วจะรู้สึก โอ๊ย...สัส” อยู่พี่เอ็ดก็ร้อง
ลั่น จันทร์เจ้าขมวดคิ้วเมื่อกี้พี่เขาพูดอะไรสักอย่างแต่เขาไม่เห็นเข้าใจตรงไหน
“ว่า...” เสียงทุ้มพูดขึ้นมาดุๆ ถ้าเป็นเมื่อก่อนคงทำให้เขาหงอไม่กล้าคุยด้วยเพราะกลัว แต่พอเจอบ่อยๆก็รู้ว่ามันเป็นบุคลิกของอีกฝ่าย ตอนนี้ชินแล้วเลยไม่กลัวล่ะ
“นี่ครับ...” มือขาวส่งเงินจำนวนพอดีกับค่าอาหารเมื่อกี้
ตาคมมองตามแล้วพูด “ไม่เป็นไร”
“ไม่ได้ครับ” เขาไม่อยากจะให้มาออกเงินให้
“...” แต่เหมือนว่าจะมีคนหัวแข็งกว่าแหะ เพราะอีกฝ่ายทำเป็นเลิกสนใจเขาไปเลย ก้มหน้าคีบเส้นเข้าปาก
จันทร์เจ้าอยากจะกระทืบเท้าปึกเป็นเด็กเวลาไม่ได้ดั่งใจจริงๆ ทำไม...ถึงโดนพี่นาฏยกวนตลอดเลยเนี่ย ไม่เข้าใจจริงๆ
“พี่นาฏย...”
“กลับไปกินข้าวได้แล้ว” ไม่ใช่คำตอบที่เขาต้องการเลยสักนิด
“แต่...”
“ไปกินข้าวแล้วถ้าเชื่อฟังเป็นเด็กดีจะพาไปซื้อขนม” คนอื่นที่ฟังขำพรืด
ใบหน้าเล็กพองลมป่อง หน้างอง้ำจนนาฏยลอบยิ้ม
...เมื่อก่อนไม่ค่อยจะกล้าทำแบบนี้ แต่เดี๋ยวนี้กล้าขึ้นเยอะ…
สุดท้ายเมื่อรู้ว่าสู้ไม่ได้ จันทร์เจ้าก็ได้แต่ถอยทัพกลับไปตั้งหลักพักหัวใจ (เพราะทำงานหนักเกิน) ที่โต๊ะของตัวเอง เส้นใหญ่ที่อยู่ในชามอืดขึ้นเล็กน้อย
...เพราะพี่นาฏยคนเดียวเลย ก๋วยเตี๋ยวเย็นหมด…
มีการโทษคนหน้าดุเข้าไปอีก
“ไม่ใช่สิวะ มันเป็นอดีตมึงต้องใส่อีดี” เสียงทุ้มของเพื่อนสนิทเริ่มแฝงความหงุดหงิด
“อ้าว แล้วกูจะรู้เหรอวะ” อย่างที่รู้กันถ้าจันทร์เจ้าไม่ได้อยู่ต่อหน้าพี่นาฏยแล้วมันก็กลายเป็นพูดมากและกวนตีนได้เหมือนกัน
“มึงไม่รู้ไม่ได้เว้ย มึงเรียนมาตั้งแต่ประถม” อชิระเริ่มอยากรู้ว่ามันสอบผ่านวิชาภาษาอังกฤษมาได้ไงวะเนี่ย
“เออน่า” คนตัวเล็กบ่นอุบอิบ แม่งแค่ผันเวิร์บผิดแค่นิดหน่อย แม่งทำมาโมโห เขียนกดลงบนกระดาษเหมือนอยากจะให้มันทะลุกระดาษเข้าสมองตัวเองไปเลย
“อันนี้ผันผิด ต้องเป็นตัวนี้” เสียงทุ้มติดดุดังขึ้นบนศีรษะทำเอาจันทร์เจ้าหยุดเขียนแล้วเงยหน้าขึ้นมอง
ตาแป๋วๆสบนัยน์ตาคมดุที่ก้มมองลงมานิ่งๆ ยิ้มแหะเหมือนเด็กมีความผิดจนคนมองอยากจะยีผมนุ่มๆให้หายหมั่นเขี้ยว
“นี่ติวอิ๊งพื้นกันอยู่หรอ?” พี่เตเตที่เดินตามเข้ามามองกองหนังสือ ชีท กระดาษจดวางสุมๆกันบนโต๊ะ
อย่างที่บอกว่าวิชานี้เป็นวิชาที่ปี1ทุกคณะต้องเรียน พวกเขาก็เคยผ่านมาตอนปี1เหมือนกัน รู้สึกคนที่ท๊อปของมหาลัยนั้น…
“เออใช่ พี่เอ็ดช่วยติวให้พวกผมหน่อยได้ไหมครับ?” เอกได้ไอเดียขึ้นมา
เอ็ดมันด์ หนุ่มลูกครึ่งเมืองผู้ดีชี้มาที่ตัวเอง ใบหน้าคมสันหัวเราะลั่น “ให้กูติวหรอ ได้ๆ” เนื่องจากสนิทกันในระดับหนึ่ง เอ็ดมันด์เลยเป็นกันเอง
“ไม่น่ารอด” เตเตพึมพำ คนอื่นที่ได้ยินขำ
จะให้ไอ้เอ็ดติวน่ะนะ?! เชื้อฝรั่งบ้านมันไม่ได้มีผลต่อต่อมภาษาอังกฤษมันจริงๆ
“ไอ้เอ็ดมันสอนไม่ได้หรอก” เตเตขยายความ “มันพูดเป็น พูดปร๋อ แต่มันไม่รู้เรื่องว่าเทนส์นู่นต้องใช้อะไร เทนส์นี้ต้องใช้อะไร คะแนนมันยังห่วยพอๆกับคนอื่นเลย ฮ่าๆ”
คราวนี้รุ่นน้องทำหน้างงงวย สรุปคือ...แม้แต่เจ้าของภาษายังเอาตัวไม่รอดแล้วพวกเขาจะเอาอะไรไปรอดกับเขา
“ถ้าจะติวต้องนี่เลย...แท่นแท๊น! พี่นาฏยคนเก่งทั้งแกรมม่า คำศัพท์ สำเนียงเป๊ะกว่ากู” เอ็ดมันด์ผายมือไปทางเพื่อนสนิทหน้านิ่ง
จันทร์เจ้าเหลือบมองใบหน้าคมดุแล้วหลุบตาลงเมื่อเห็นอีกฝ่ายมองกลับลงมาที่ตัวเอง เลยไปถึงกระดาษจดที่มีตัวเขียนยึกยือเต็มไปหมด
มือใหญ่เอื้อมมาจิ้มที่กระดาษใบเดิม “ไม่ไหว”
อะไรคือความหมายของคำว่า…ไม่ไหว...ครับ ช่วยขยายตวามสักนิดครับ
“ตัวนี้ผันผิด”
ฉึก!
“นี่ผิดเทนส์”
ฉึก ฉึก!!
“นี่ความหมายไม่รู้เรื่อง”
ฉึก ฉึก ฉึก!!!
เก็บศพกูด้วยครับ เผาได้เลยครับ
ถ้าพี่นาฏยจะพูดแทงจึกๆขนาดนี้
“เจ้า ผมถามหน่อย…”
“จันทร์เจ้ามองหน้าคมดุ “ครับ?”
“คุณสอบอังกฤษผ่านมาได้ไง?!”
กรี๊ด!!!!
ตายเถอะ!
‘วันเสาร์นี้ผมจะติวให้ ที่โรงอาหารนี่แหละ’
‘พวกผมด้วยได้ไหมครับ?’
‘ได้’
‘เตรียมตัวมาละ’
จันทร์เจ้าจับหน้าผากที่โดดเคาะเหม่ง คือไม่เข้าใจว่าต้องโดนดีดเหม่งตลอดเลย
นึกไปถึงนัดติวที่พี่นาฏยจะมาช่วยติวให้
...นั่งไทม์แมชชีนไปวันเสาร์เลยได้ไหม?!...
“หน้าสลอนแต่เช้า” เสียงหระแหนะกระแหนจากเพื่อนร่างสูงทำให้จันทร์เจ้าเบ้หน้าใส่
มาเช้าแต่เจอหน้าไอ้อัชเพื่อนรักก็รู้สึกว่าชีวิตจะไม่สดใสเท่าไร เฮ้อ~
ถอนหายใจแรงมาก
“หลบๆนั่งด้วย” เข้ามาคว้ากระเป๋าเป๋ที่วางไว้แล้วหย่อนตัวลงนั่งแทน
หลังจากนั้นไม่นานเอกก็ตามมาสมทบอีกคน เจ้าตัวมาพร้อมกับอาหารเช้าของเด็กวัยรุ่นประกอบด้วยมาม่าถ้วยและไส้กรอกที่ซื้อมาจากร้านสะดวกซื้อที่แม่งสะดวกจนมีอยู่ทุกหัวมุมถนน จันทร์เจ้าเห็นแล้วหิวตามเพราะว่าก่อนออกมากินแค่นมกล่องเท่านั้น
“มึงมานั่งข้างกูมาไอ้อัช” เอกไม่ค่อยสนิทกับรุ่นพี่หน้าดุเลยรู้สึกอึดอัด
จันทร์เจ้ามองเพื่อนที่นั่งข้างๆ อีกฝ่ายยักไหล่ก่อนจะลุกไปนั่งกับเพื่อนอีกฝั่ง ซึ่งก็หมายความว่า...ที่นั่งข้างๆเขาจะตกเป็นของพี่นาฏยอย่างไม่ต้องสงสัย
จะว่าดีมันก็ดีนะ...แต่ถ้าต้องติวไปด้วยนั่งเขินหน้าระเบิดไปด้วยนี่ เห็นทีจะไม่น่าจะเวิร์คสำหรับเขาเท่าไร
แต่คงจะย้ายที่ไม่ทันล่ะเพราะร่างสูงมาถึงโต๊ะพอดี นาฏนนั่งลงข้างๆที่ที่ยังว่าง ร่างสูงอยู่ในชุดลำลองเสื้อโปโลสีเข้ม กางเกงขาเดฟสีดำแต่ไม่ได้รัดจนน่าเกลียด รองเท้าผ้าใบสีดำยี่ห้อดัง กลิ่นอาฟเตอร์เชฟอ่อนๆ
ถุงพลาสติกสองถุงถูกวางลงบนโต๊ะ “กินข้าวกันยัง?”
เอกส่ายหน้าชูถุงข้าวตัวเองให้อีกฝ่ายดู อชิระส่ายหน้าเขาไม่กินเหมือนกัน
มีแต่ตากลมๆที่เหล่มอง “คุณล่ะ กินอะไรไหม?”
ศีรษะกลมส่ายหน้า แต่ประเด็นที่ขายหน้าคือท้องเจ้ากรรมดันร้องโครก ขายหน้าฉิบหาย
นัยน์ตาคมดุเบิกกว้างเล็กน้อยพร้อมรอยยิ้มที่ขยับ “กินสิ”
ตากลมมองแซนวิชไส้ปูอัดกับไมโลกล่อง “พี่นาฏยล่ะครับ กินหรือยัง?”
“ผมเรียบร้อยแล้วคุณกินเถอะ” พูดพลางผลักอาหารไปตรงหน้าเด็กข้างๆ
“เริ่มเลยไหม?” หลังจากจัดการแซนวิชและนมหมดกล่อง คนติวก็เห็นว่าควรจะเริ่มติวได้
นาฏยเริ่มแจกกระดาษที่เจ้าตัวนั่งคิดขึ้นโดยเก็งจากข้อสอบจากประสบการณ์ เขาไม่รู้หรอกว่าจะออกอะไร แต่ก็ไม่เกินจากที่เรียน
“โห สุดยอด!” เอกพึมพำ ตาถลนมองกระดาษอย่างตื่นตา
ร่างสูงค่อยๆอธิบายตั้งแต่พื้นฐานจำเป็น เขาไม่ได้เรียนจบจากโรงเรียนอินเตอร์หรืออะไรทั้งนั้น อาศัยว่าที่บ้านส่งไปเรียนซัมเมอร์บ่อยๆ ก็ตั้งใจเรียนด้วย เหมือนไปเที่ยวไปเจอเพื่อนใหม่ๆก็เรียนรู้จากพวกนั้น อาศัยเลียนสำเนียง ส่วนในโรงเรียนก็เรียนแกรมม่า การอ่านตามที่โรงเรียนไทยทั่วๆไปสอน
เขายอมรับว่าเรียนท่องเป็นนกแก้วนกขุนทองแต่ไม่เข้าใจพื้นฐานก็จะทำให้ไม่เข้าอยู่อย่างนั้น
การเรียนภาษา...ถ้าสักแต่ท่องแต่ไม่มาปรับใช้...ก็จะไม่ช่วยให้พัฒนา
เขาก็เริ่มจากการดูหนัง ภาพยนต์ต่างชาติ แรกก็มีซับไตเติล หลังๆก็ไม่ต้องมี พอหูเริ่มชินหลังจากนั้นก็จะฝึกง่ายขึ้น
แต่นาฏยรู้สึกว่ายังมีเด็กน้อยคนข้างๆที่ทำหน้านิ่วคิ้วขมวด ตากลมจ้องมองกระดาษตรงหน้าสลับกับมองเพื่อนฝั่งตรงข้ามแล้วก็ยิ้งทำปากขมุบขมิบน่าดึงให้ยืดออก
เขาเลยเอาปากกาตีหัวเบาๆ เด็กข้างๆสะดุ้งเฮือกเหมือนเด็กโกงข้อสอบถูกจับได้
“เหม่ออะไร?”
“ผม...ไม่เข้าใจ แหะ”
ยังมาแหะใส่เขาอีก “ไหน ไม่เข้าใจตรงไหน บอกผม”
คนตัวเล็กจิ้มปากกาไปจุดที่ไม่เข้าใจก่อนจะลากไปอีกจุดและอีกจุด นาฏยดูแล้วเขาว่ามันน่าจะทั้งหน้าเลยมากกว่า
“วันนี้ไปไหนไหม?”
จันทร์เจ้าจ้องอีกฝ่ายงงๆ แต่ก็ตอบไป “เปล่าครับ” ก็คิดว่าว่างทั้งวันไม่ได้ไปไหน เอาความจริงคือเขาทำตัวให้ว่างมากที่สุดต่างหาก
“งั้นไปติวที่บ้านผมต่อละกัน” ตอนแรกเห็นว่ามาติวแค่ชั่วโมงสองชั่วโมงไม่น่ามีปัญหาแต่เห็นทีจะไม่ใช่
น้องยังต้องติวเข้มพื้นฐานอีกเยอะ ซึ่งเขามีธุระต้องกลับไปที่บ้านเพราะจะมีคนมาตัดแต่งสวน เขาต้องไปดูสักหน่อย
“หา!” ตากลมถลนออกมา “ถ้าพี่นาฏยไม่สะดวก เอาเท่าที่ได้ก็พอครับ” ใครจะไปบ้านพี่นาฏยอีกรอบกัน เดี๋ยวเป็นโรคหัวใจกันพอดี
“ไม่เป็นไร คุณยังพื้นฐานไม่แน่น ผมรับปากจะติวผมต้องติวให้จบ” เสียงทุ้มพูดนิ่งๆ “คุณสองคนก็ไปด้วยได้นะ”
“แต่…”
“อย่าดื้อ ผมเคยบอกแล้วไงว่าไม่ชอบเด็กดื้อ”
จ จอ บ บอ จบจบจบ
คือไปต่อไม่ถูกจริงๆ
TBC.
+++++++++++++++++++++++++++++++++
มาแล้วค่าาา พี่นาฏยคนขายอ้อยมาแล้ววววว วันนี้มาแบบเต็มตอนไม่มีการตัดครึ่งอะไรทั้งนั้น
พี่หมีจะอ้อยแค่ไหน น้องต่ายแคระจะเขินตัวบิดแค่ไหน มาดูันค่า 
ต้องขออภัยจริงๆ คนเขียนยุ่งมาก เริ่มทำงานประจำมา มีการปรับตัวหลายอย่างจนไม่ค่อยได้พิมพิ์นิยายเลย
แต่ไม่ทิ้งไปไหนแน่นอนจ้า
รักน้องเจ้าบวกเป็ด ปลื้มพี่นาฏยคอมเม้นโลดค่า
ปล. อีกหนึ่งเรื่องของคนเขียน วณิพกพเนจร ไปตามได้
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=55317.0
ปล.สอง. แวะเวียนไปคุยกันได้นะค่า
https://www.facebook.com/airin.arpo/?fref=ts
ปล.สาม. เรื่องรักตามสั่งเป็นเรื่องสบายๆคลายเครียด ฟีลกู๊ด น่ารักๆ การดำเนินเรื่องอาจจะเรื่อยๆเอื่อยๆไปบ้าง ขอต้องขออภัย
คนอ่านที่ชอบความตื่นเต้นหรือเรื่องที่ซับซ้อนนะค่า เรื่องนี้เราตั้งพลอตไว้แบบเป็น สไลด์ออฟไลฟ์ อยากให้ทุกคนได้สัมผัสถึง
ชีวิตตัวละครจริงๆ เวลาเขียนเราค่อนข้างใส่ความรู้สึกของมนุษย์จริงๆเข้าไป
คืออยากให้ลองนึกว่าพี่นาฏย น้องเจ้าและตัวละครทุกตัวเป็นคนจริงๆ ใช้ชีวิตอยู่เหมือนพวกเรานี่ละค่ะ เวลาเราเขียนเรานึกถึงว่าถ้าพี่นาฏยเป็นเพื่อนเรา น้องเจ้าเป็นน้องชายเรา เขาจะรู้สึกแบบไหนกันนะตอนนี้ เราเขียนให้ตัวละครเราค่อนข้างเป็นเพื่อน เป็นพี่ เป็นครอบครัวที่ใช้ชีวิตอยู่กับเรา เพราะฉะนั้นเนื้อเรื่องเลยจะเป็นการดำรงชีวิตของคนคนหนึ่งนะค่า
ปล.สี่. อยากจะให้ทุกท่านติดตามชีวิตของพี่นาฏยกับน้องเจ้าไปด้วยกันกับเรานะค่า
หัวข้อ: รัก ▪️ ตาม ▪️ สั่ง รายละเอียดหนังสือรอบไปรฯค่ะ P.57 11/04/18 [END] (อ่าน 529977 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก