บทที่ 17.1
นัยน์ตาคมของนาฏยมองพี่ชายคนที่สอง มองร่างเล็กที่ยืนหน้าเบ้อยู่ ใบหน้าที่เหมือนเด็กที่เขาเพิ่งพาไปกินข้าวเช้ามาอย่างกับแกะ นาฏยรู้ว่าร่างเล็กที่เขาเจอนี่ไม่ใช่รุ่นน้องมหาลัยเขาแน่นอน
“ไม่มีอะไรหรอก” นโมโบกมือ หันไปจ้องมองหนุ่มหน้าซีดเผือดหลังจากเห็นหน้าดุของเขา บอกเสียงเรียบว่าวันหลังให้ระวังๆหน่อย
จันทร์เอ๋ยหน้าซีดลงเมื่อเห็นร่างสูงของนายข้าวกล่องเดินไปเก็บกล่องข้าวขึ้นมา ใบหน้าคมดุขมวดคิ้วหันมามองเขาด้วยสายตานิ่งๆ จันทร์เอ๋ยใจเต้นรัว เขามั่นใจพี่นาฏยคงจำกล่องได้เพราะแฝดเขาใช้เป็นประจำ
“อธิบายหน่อยได้ไหมว่านี่มันเรื่องอะไรกัน?” เสียงทุ้มติดดุถามร่างเล็กที่ยืนหน้าซีด นัยน์ตากลมดูตื่นกลัวเหมือนทำเรื่องอะไรผิดมา นาฏยหยิบกระดาษใบเล็กขึ้นมา
...ข้าวผัดกับยำรวมมิตร กินให้อร่อยนะ…...ไอ้เจ้าขา…
...เราขอโทษษษษษษ…
เขาจำโพสอิสกับลายมือนั่นได้ ลายมือตัวเล็กๆเป็นระเบียบอยู่บนกระดาษในมือใหญ่
จันทร์เอ๋ยร่ำไห้ในใจ เขากำลังทำให้ชีวิตน้องชายฝาแฝดพังพินาศ แค่แอบรัก เขาก็สงสารแฝดตัวเองอยู่แล้ว อีกฝ่ายเป็นผู้ชายแท้ไหนเลยจะมาชอบผู้ชาย แค่นี้ก็ทำให้น้องชายเขาได้แต่เก็บความรู้สึกตัวเองไม่กล้าบอก ถ้าเป็นผู้หญิงมันอาจจะพอทำอะไรได้บ้าง แต่นี่หมดสิทธิ์ตั้งแต่แรกเลย ทำได้แค่ส่งความรู้สึกดีๆให้อีกฝ่ายผ่านตัวแทนอย่าง...ข้าวกล่อง...ที่แค่อยากเห็นอีกฝ่ายได้รับความรู้สึกดีๆ ได้กินอาหารอร่อยๆ
แต่นี่เขากำลังทำทุกอย่างพัง
ความพยายามที่น้องชายเขาทำมาตลอดหลายเดือนกำลังจะหายไป
มันจะถึงขั้นที่พี่นาฏยอาจจะไม่ชอบใจ รังเกียจ และอาจจะเลิกคุยไปเลยหรือเปล่า...อันนี้จันทร์เอ๋ยได้แต่สะท้อนใจ
หากพี่นาฏยไม่ได้ชอบจันทร์เจ้า จันทร์เอ๋ยก็ขอแค่ร่างสูงจะไม่รังเกียจฝาแฝดเขาก็พอแล้ว
...เท่านี้แหละที่เขาต้องการ…
...ครืดๆ…
จัทน์เจ้ารู้สึกถึงแรงสั่นสะเทือนในกระเป๋า เลยหยิบขึ้นมากดใต้โต๊ะ
Chanoei_Chaooei: มาหาเราที่โรงอาหารกลางนะ เราถึงแล้ว
TheMoonChanchao: รอแป๊ปนึงนะ เราเรียนอยู่ เดี๋ยวไป
Chanoei_Chaooei: มาตอนนี้เลย…
TheMoonChanchao: อ่า…
คิ้วเล็กๆขมวดมุ่น รู้สึกไม่สบายใจอะไรบางอย่าง...ทำไมเจ้าเอยก็รีบให้ไปหาด้วยนะ เขาารู้ดีว่าแฝดตัวเองไม่ใช่คนเซ้าซี้หรือเอาแต่ใจตัวเอง ค่อนข้างเป็นคนใจเย็น นิ่งๆ ถ้าเขาบอกขอเวลา จันทร์เอ๋ยจะไม่เร่งอะไรอีก ถ้าไม่ใช่เรื่องด่วนหรือเรื่องใหญ่
...มีเรื่องอะไรหรือเปล่าน่ะ?...
ร่างเล็กเดินเร็วๆแกมวิ่งมาถึงหน้าโรงอาหารหลังจากบอกเพื่อนสนิทว่าออกไปข้างนอกแป๊บนึง ฝากจดเลคเชอร์ด้วย
ตอนแรกอชิระจะตามออกมาด้วยแต่เขาห้ามไว้
“เจ้า…” เสียงคุ้นหูที่เหมือนกับเสียงตัวเองดังจากทางซ้าย
ร่างเล็กหมุนตัวจะไปทางต้นทางของเสียง
แต่ทว่า...ขามันเหมือนขยับไม่ออกราวกับถูกสตัฟฟ์เอาไว้
...ไม่จริง?!!...
ร่างสูงใหญ่คุ้นตานั่งอยู่ที่โต๊ะเดียวกัน ข้างๆกันมีร่างใหญ่โตไม่แพ้กันของพี่ชายเจ้าตัวนั่งอยู่เช่นกัน
หน้าแฝดพี่ของเขาหน้าซีดเผือด นัยน์ตากลมโตมองเขาก่อนจะทำตาละห้อยใส่
มันทำให้จันทร์เจ้าไม่อยากเดินเข้าไปเลย ความกดดันนี่มันคืออะไรกัน
“อ่า...สวัสดีครับ…”
นโมกับนาฏยรับไหว้รุ่นน้องที่มาใหม่ จันทร์เจ้านั่งลงข้างๆคนหน้าเหมือนตัวเอง
นโม ช่วงชัชวาลย์เบิกตากว้างอย่างตกใจ “เอ่อ...เหมือนจริงๆ” เขาเพิ่งรับเมื่อไม่กี่นาทีก่อน
ตอนที่ร่างเล็กบอกว่ากับน้องชายคนสุดท้องว่าเดี๋ยวเรียกจันทร์เจ้าลงมาหา ตอนนั้นเขาขมวดคิ้ว จันทร์เจ้าอะไรว่ะ?...ก็เห็นว่ายืนอยู่นี่นี่หว่า
สุดท้ายถึงได้รู้ว่าเด็กหนุ่มที่เขาเพิ่งช่วยเอาไว้เป็นคนอีกคน ไม่ใช่คนที่เขาเจอที่บ้านตัวเอง
ปล่อยไก่ไปกี่ตัวแล้ววะกู…
มือเล็กชื้นเหงื่อจับชายเสื้อแฝดตัวเองขยำแน่น สบดวงตาคมดุฝั่งตรงข้าม
นาฏยมองร่างเล็กที่เหลือบมองเขาก่อนจะเสหลบไป
“งั้นผมถามตรงๆเลยละกัน” เสียงทุ้มติดดุเหมือนทุกที แต่ไม่รู้ทำไมวันนี้มันถึงได้ฟังดูเย็นชาจนคนฟังสั่นสะท้าน “นี่คืออะไร?”
กล่องข้าวคุ้นหน้าคุ้นตาถูกวางลงบนโต๊ะ ใบหน้าขาวซีดเผือด เขาเพิ่งเข้าใจถึงคำว่าใจตกไปอยู่ที่ตาตุ่มก็วันนี้ มันเป็นความรู้สึกที่
วูบโหวง จันทร์เจ้ารู้ว่าอย่างไรฏ้ตามวันนี้ก็ต้องมาถึงสักวัน...วันที่พี่นาฏยรู้ความจริง ความลับไม่มีในโลก แค่ความลับมันรอวันที่จะเปิดเผยต่างหาก
เรื่องนี้ก็เช่นกัน...แต่แค่ไม่คิดว่ามันจะมาเร็วขนาดนี้...อุตส่าห์รู้สึกว่าได้ใกล้ชิดกับพี่นาฏยมากกว่าเดิม ทั้งที่เมื่อก่อนไม่แม้แต่จะมีโอกาศเข้าใกล้หรือได้คุย ต้องขอบคุณวันนั้น...วันที่เปเปชวนเขาไปหาพี่นาฏยที่โรงยิมด้วยกัน
ร่างเล็กสูดลมหายใจเข้าจนสุดเหมือนเรียกขวัญและกำลังใจกลับมา เมื่อเรื่องมาถึงจุดนี้แล้ว...เขาก็คงไม่มีเหตุผลที่จะปิดอีกต่อไป ถึงจะเสียดายโอกาศต่อไปๆ
“ผม...”
“ผมเป็นคนฝากจันทร์เจ้ามาให้พี่เองครับ” จันทร์เอ๋ยคิดว่าไหนๆเรื่องก็มาถึงนาดนี้แล้ว ให้เขาเป็นคนที่พี่นาฏยเกลียดดีกว่าจะ
ต้องให้น้องชายฝาแฝดต้องทนทุกข์อยู่กับสายตารังเกียจของอีกฝ่าย แค่นี้เขาก็รู้สึกผิดจะแย่
จันทร์เจ้าหันไปมองร่างเล็กเท่ากับตัวเองข้างๆ จันทร์เอ๋ยคิดจะทำอะไรทำไมเขาจะไม่รู้ เจ้าตัวกำลังจะรับว่าตัวเองเป็นคนทำเรื่องทั้งหมดขึ้นมา
“ไม่จริงนะครับ ผมเองครับพี่นาฏย” คราวนี้เสียงของแฝดน้องดังขึ้นบ้าง
นัยน์ตาคมดุฉายแววเรียบเฉยจนไม่รู้ว่าคิดอะไรอยู่กันแน่จ้องมองร่างเล็กๆทั้งสองร่าง เขารู้สึกไม่พอใจอยู่หลายส่วนที่รู้สึกเหมือนตัวเองกำลังดูละครน้ำเน่าหลังข่าวหรือไรกัน
“พอที!” เสียงทุ้มติดดุดังขึ้นจนเกือบจะเป็นเสียงตวาด ใบหน้าหล่อคมดุดันจนคนมองได้แต่สะท้าน
พี่นาฏย...กำลังโกรธ...ไม่พอใจ
จันทร์เจ้ารู้สึกว่าหัวตาร้อนผ่าว ต่อไปนี้แม้แต่ความเป็นรุ่นพี่รุ่นน้องของเขากับพี่นาฏยก็อาจจะไม่มีเหลืออีกต่อไป เขากัดริมฝีปากแน่น
“พี่นาฏยครับ ผมขอเวลาสักครู่ได้ไหมครับ?” พูดออกไปแต่รู้สึกว่าลำคอแห้งผากจนเหมือนอยู่กลางทะเลทราย รู้สึกปั่นป่วนในช่องท้องไปหมด
เจ้าของชื่อไม่ตอบอะไรแต่ลุกขึ้นเดินนำไปอีกทาง จันทร์เจ้าชะงักเล็กน้อยเมื่อมือของแฝดเอื้อมมาบีบแน่น เขาพยักหน้าให้เป็นเชิงไม่เป็นอะไร
...ถ้ามันจะจบ…
...ก็ขอให้มันจบวันนี้ล่ะ…
พอลับร่างของแฝดไป จันทร์เอ๋ยก็ถอนหายใจเฮือกใหญ่ แล้วสะดุ้งเมื่อเจอสายตาคมดุอีกคู่จ้องมา
“เฮ้อ...เราก็ได้แต่รอให้เขาเคลียร์กันล่ะนะ...” นโมแม้จะไม่ค่อยรู้เรื่องอะไรนัก แต่ก็พอเดาอะไรบ้าง ตอนนี้เป็นหน้าที่ของน้องชายเขาที่ต้องตัดสินใจว่าจะทำอย่างไร
คนฟังพยักหน้า “ครับ...”
“คงจะอีกสักพัก...เราหิวไหม? ไปหาอะไรกินกัน” พูดจบก็ลุกมาคว้าข้อแขนคนที่นั่งฝั่งตรงข้ามให้เดินตามตัวเองไป
เฮ้ย...จันทร์เอ๋ยร้องลั่นในใจ
...เดี๋ยวก๊อนนนนน!!...
้เรื่อน้องชายเขายังไม่จบ เขาจะอารมณ์ไปกินได้ไง
...อีกอย่างนะ...
เราสองคนไม่ได้รู้จักมักจี่กันขนาดน้านนน...ไม่ต้องมาชวนไปกินข้าวววววว
“ว่ามา...” เสียงเย็นชากับสายตาคมดุทำให้คนที่ยืนก้มหน้าอยู่ตรงข้ามยิ่งต้องกัดริมฝีปากไม่ให้เสียงสะอื้นร้องออกมา ทั้งที่น้ำตาคลออยู่บางๆ
“ผม...เป็นคนทำข้าวกล่องให้พี่นาฏยเองครับ” เขาพูดออกไปแล้ว ไม่กล้ามองหน้าอีกฝ่าย กลัวว่าจะเจอสายตารังเกียจของอีกฝ่าย
“ทำไมถึงทำแบบนี้?” ร่างสูงกดดัน
ริมฝีปากบางเม้มแน่น “ผม…” คำว่า ‘ชอบ’ มันติดอยู่ในลำคอ ไม่อยากพูดเพราะพูดแล้วทุกอย่างต้องเปลี่ยนไป ไม่มีทางกลับมา
เป็นเหมือนเดิมอีก “ผม...ช...ชอบ...พี่ครับ” สิ้นเสียงน้ำตาหยดเล็กคลอดวงตากลมจนไหลลงช้าๆ มันเจ็บข้างใน เสียดหน้าอก
...ไม่เห็นรู้มาก่อนเลยว่า…
…การบอกชอบใครสักคน…
...มันจะเจ็บปวดแบบนี้…
“คุณทำแบบนี้เพราะคุณแอบชอบผมใช่ไหม?”
เขาพยักหน้า
“ผมขอบคุณมากที่คุณชอบผม”
พยักหน้ารับ อย่างน้อยพี่นาฏยก็ยังใจดี
“แต่...ผมอยากให้คุณเลิกทำแบบนี้สักที”
เขารู้อยู่แล้วว่ามันต้องมาถึง ตอนนี้แม้แต่ข้าวกล่องพี่นาฏยก็ไม่อยากรับอีกต่อไป
“ฮึก...ครับ” มันฟังดูเจ็บปวด เป็นการตอบรับที่พูดไม่ออกจริงๆ “ผม...ขอโทษ...จะไม่ทำอีกแล้ว” ต่อไปนี้เขาคงได้แต่มองอีกฝ่ายห่างๆ ไม่กล้ามองหน้าอีกฝ่าย
...มีแต่ต้องตัดใจ…
ตัดใจจากอีกฝ่าย...เหมือนคนตายที่ยังมีลมหายใจ
TBC.
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
พี่หมีรู้ความจริงแล้ววววว จากพี่หมีสายอ้อย นางกลายร่างเป็นหมีกรีซลี่ขี่โมโหไปแล้ววว
กระต่ายแคระยิ่งหูลู่หางตกเลยยยยยยย
ตอนต่อไปจะเป็อย่างไร เอาใจช่วยต่ายแคระกันด้วยนะค่าาาา
ขอบคุณที่ติดตามกระต่ายแคระและพี่หมีมาตลอดค่า
ขอบคุณทุกการติดตามค่า
เลิฟ
รักน้องเจ้าบวกเป็ด ปลื้มพี่นาฏยคอมเม้นโลดค่า
ปล. อีกหนึ่งเรื่องของคนเขียน วณิพกพเนจร ไปตามได้
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=55317.0ปล.สอง. แวะเวียนไปคุยกันได้นะค่า
https://www.facebook.com/airin.arpo/?fref=tsปล.สาม. เรื่องรักตามสั่งเป็นเรื่องสบายๆคลายเครียด ฟีลกู๊ด น่ารักๆ การดำเนินเรื่องอาจจะเรื่อยๆเอื่อยๆไปบ้าง ขอต้องขออภัย
คนอ่านที่ชอบความตื่นเต้นหรือเรื่องที่ซับซ้อนนะค่า เรื่องนี้เราตั้งพลอตไว้แบบเป็น สไลด์ออฟไลฟ์ อยากให้ทุกคนได้สัมผัสถึง
ชีวิตตัวละครจริงๆ เวลาเขียนเราค่อนข้างใส่ความรู้สึกของมนุษย์จริงๆเข้าไป
คืออยากให้ลองนึกว่าพี่นาฏย น้องเจ้าและตัวละครทุกตัวเป็นคนจริงๆ ใช้ชีวิตอยู่เหมือนพวกเรานี่ละค่ะ เวลาเราเขียนเรานึกถึงว่าถ้าพี่นาฏยเป็นเพื่อนเรา น้องเจ้าเป็นน้องชายเรา เขาจะรู้สึกแบบไหนกันนะตอนนี้ เราเขียนให้ตัวละครเราค่อนข้างเป็นเพื่อน เป็นพี่ เป็นครอบครัวที่ใช้ชีวิตอยู่กับเรา เพราะฉะนั้นเนื้อเรื่องเลยจะเป็นการดำรงชีวิตของคนคนหนึ่งนะค่า
ปล.สี่. อยากจะให้ทุกท่านติดตามชีวิตของพี่นาฏยกับน้องเจ้าไปด้วยกันกับเรานะค่า
หัวข้อ: รัก ▪️ ตาม ▪️ สั่ง รายละเอียดหนังสือรอบไปรฯค่ะ P.57 11/04/18 [END] (อ่าน 530092 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก