บทที่ 25
“มันไม่ใช่เรื่องจริงนะครับพี่นาฏย...” จันทร์เจ้าเลิ่กลั่ก รู้สึกเหมือนอยากจะร้องไห้ขึ้นมา อชิระจับไหล่เพื่อนให้ใจเย็นๆ ผู้คนเริ่มหันมามองด้วยความสนใจมากขึ้น
เรื่องอะไรจะไม่น่าสนใจล่ะ ฝ่ายหนึ่งคือนาฏยแห่งคณะประมงเลยนะ เรื่องแบบนี้ใครๆก็ชอบ
“ชู่วว...เงียบนะเด็กดี” มือใหญ่ลูบแก้มป่องๆเบาๆ “ผมรู้ๆ ไม่ต้องกังวล” นาฏยมั่นใจว่าคนในรูปไม่ใช่อีกฝ่ายแน่นอน คงเป็นฝาแฝดของเจ้าตัว แต่ที่เขาเดือดที่สุดคือ คนที่เอาภาพมาลงและคอมเม้นทุเรศๆพวกนั้นต่างหาก
เขาไม่เคยสนใจเรื่องประสาทๆพวกนี้ ถ้าเพื่อนในคณะมันไม่มาถามเขาก็ไม่รู้ แต่พอเห็นแล้วเขาแทบอยากจะตามไปบีบคนทำเหลือเกิน นี่เป็นเหตุผลว่าทำไมเขาถึงเกลียดพวกนังเลงโซเชี่ยล หลบตัวอยู่หลังคอมพ์เอาแต่ทำร้ายคนอื่น มันทำให้เขาไม่อยากยุ่ง ไม่อยากเล่นพวกนี้เท่าไร
เขาเคยบอกน้องว่าเขาไม่สนใจพวกที่ถ่ายรูปไปลง แต่ถ้าเจอแบบนี้เขาคงอยู่เฉยไม่ได้
“พี่นาฏย...เจ้าขาขอโทษ” จันทร์เจ้าสะอื้นเบาๆ เขาทำให้พี่นาฏยเหมือนเป็นคนโง่ที่มาคบกับเขา
“ไม่ร้องนะ ผมจัดการเรื่องนี้เอง” เห็นตากลมๆคลอน้ำใสๆเขาก็ยิ่งอยากจะตั้นหน้าคนทำ
ร่างสูงนั่งลงข้างๆเด็กขี้แย กดหัวทุยลงบนไหล่กว้างเป็นการปลอบ กระต่ายดูเสียขวัญไม่ใช่น้อย ยิ่งเจ้าตัวคิดเสมอว่าตัวเองไม่เหมาะสมกับเขายิ่งทำให้กำลังใจลดลงพอมาเจอเรื่องนี้ยิ่งไปกันใหญ่
นัยน์ตาคมดุมองกราดไปรอบๆคนอื่นรีบหลบตากันไปแถว เหมือนกำลังโดนสายตาทิ่มแทงอยู่ นาฏยเหมือนแผ่ไอเย็นให้คนอื่นหนาวยะเยือก
“เจ้าขา สรุปคนนี้คือ? ฉันงงไปหมดแล้ว” เปเปเริ่มไม่เข้าใจว่าอีกฝ่ายพูดถึงเรื่องอะไรกัน ได้ยินตอนที่อชิระคุยกับจันทร์เจ้า เธอได้ยินชื่ออีกชื่อที่ไม่น่าจะใช่เพื่อนเธอ
เปเปเป็นอีกคนที่ไม่รู้ว่าเขามีฝาแฝด คนที่รู้ก็มีแค่อชิระ พวกพี่นาฏย พี่เอ็ดมันด์ พี่เตเตที่เคยไปเจอเขากับฝาแฝดโดยบังเอิญในร้านอาหาร นอกนั้นเพื่อนในมหาลัยเขาไม่น่าจะมีใครรู้อีก
“ก็ไอ้คนในรูปนี่มันใช่ไอ้เจ้าที่ไหนล่ะ มันคือแฝดมันต่างหากชื่อไอ้เอย มันเรียนอยู่ที่...” อชิระเป็นคนที่อธิบายเรื่องทั้งหมดให้ฟังแทน จันทร์เจ้าตอนนี่่รู้สึกเหนื่อยหน่ายกว่าจะพูดอะไร เจ้าตัวซุกหน้ากับไหล่แข็งไม่ยอมเงยหน้า ทั้งที่ปกติจันทร์เจ้าขี้เขินกับพี่นาฏยจะตาย
“หา แฝด?!” เพิ่งจะเคยได้ยินเรื่องนี้ก็วันนี้ละ ไม่คิดว่าเพื่อนของเธอจะมีฝาแฝดที่หน้าเหมือนกันอย่างกับแกะขนาดนี้ “เหมือนมากอะ”
“ไม่ค่อยมีใครแยกออกหรอก” อชิระเสริม
เปเปหันไปหาเพื่อนตัวเล็ก “นี่เรื่องจริงใช่ไหม?”
กระต่ายแก้มป่องพยักหน้ากับไหล่กว้างเป็นเชิงตอบรับ ยังไม่อยากเงยหน้าไปเจอสายตาของคนรอบข้างที่เหมือนสัตว์กำลังจ้องเหยื่อและพร้อมจะขย้ำเขาให้พรุน
“เฮ้ย อย่างนี้คนที่เอามาลงแม่งก็คิดไปเองดิวะ” เปเปเริ่มโมโหแทนเพื่อนตัวเองมากขึ้นไปอีก “อย่างนี้ไม่โอเคเลยอะ”
อชิระสะกิดให้เพื่อนสาวเงียบเสียงลง นาฏยส่ายหน้าเป็นเชิงไม่ให้พูดอะไรไปมากกว่านี้
“กลับบ้านไหม?” เสียงเข้มติดดุถามคนข้างๆ
หัวกลมๆขยับขึ้นมองเล็กน้อย นัยน์ตากลมโตเหมือนกระต่ายแดงแถมบวมตุ่ยๆ นาฏยได้แต่ลุบแก้มกลมๆเบาๆ ชายหนุ่มกัดฟันกรอดอย่างหงุดหงิด
“ครับ...” ตอนนี้จันทร์เจ้าไม่อยากอยู่ต่อแล้ว ขอกลับไปนอนเอาแรงแล้วค่อยมาสู้ใหม่ดีกว่า
“ไป ผมพากลับ” กระต่าแคระทำตามอย่างว่าง่าย ซึ่งเพือนทั้งสองคนก็รับปากว่าจะช่วยจดเลคเชอร์ช่วงบ่ายให้แทน
นาฏยคิดมาตลอดว่าตัวเองเป็นคนที่ใจเย็นพอสมควร คือเอาเข้าจริงเขาไม่ชอบยุ่งเรื่องของใครและไม่ชอบใครมายุ่งเรื่องของเขา
แต่…
หากมันล้ำเส้นกว่าที่เขาขีดไว้ล่ะก็…
มันก็ไม่แน่อีกต่อไป
ยามเย็นโพล้เพล้เวลาห้าโมงกว่าๆ คนก็ทยอยกลับบ้าน ไปชมรม ไปเล่นกีฬา ไปทำธุระจิปาถะ ตึกเรียนก็เลยพลอยเงียบไปด้วย แต่ก็เห็นกลุ่มคนย่อมๆยืนตะคุ่มๆอยู่
...ผลัก!...
ร่างหนึ่งถูกผลักลงให้นั่งบนเก้าอี้ ข้างๆกันมีร่างของหญิงสาวอีกสองคนที่นั่งตัวสั่นงกๆพร้อมเสียงสะอื้น
“อะ พวกนี้แหละคือแอดมินเพจปัญญาอ่อนนั่น” เสียงเอ็ดมันด์ที่ไม่ดังมากแตก็กังวานไปตามทางเดิน
ร่างสูงใหญ่ยืนนิ่งมองทั้งสามคนที่นั่งก้มหน้างุด ตัวสั่นเพราะความกลัว เอ็ดมันด์เวยผมขึ้นอย่างหงุดหงิด เขากับไอ้นาฏยตามหาไอ้แอดมินเพจเวรตะไลนี่ มันหาไม่ยากหรอกแต่ระงับอารมณ์ไม่ให้กระทืบก่อนนี่สิยากกว่า ยิ่งมีผู้หญิงอยู่ด้วย
ต้องบอกว่าอิทธพลของตระกูลช่วงชัชชวาลย์ไม่ใช่เล่นๆ เพียงไม่กี่ชั่วโมงหลังจากนาฏย ช่วงชัชวาลย์เอ่ยปาก สิ่งที่เขาอยากได้ไม่มีคำว่าเป็นไปไม่ได้
นาฏยไม่ใช่คนเบ่งอำนาจแต่เขาแค่จัดสรรอำนาจในมือให้เกิดประโยชน์ แต่ถึงอิทธิพลของช่วงชัชวาลย์จะไม่ได้ผล
ตระกูลแอนเดอร์สันและพิทักษ์ชัยของเอ็ดมันด์และเตเตก็พร้อมที่จะยื่นมือเข้าช่วยเสมอ
นาฏยไม่ใช่แค่สิงห์ใต้เพียงคนเดียวแต่หากเมื่อเขาสามคนอยู่ด้วยกัน
...สามราชสีห์…
พวกเขาก็พร้อมจะร่วมมือกันทุกเมื่อ
“มึงให้กูจัดการแทนไหม?” ถ้าให้ไอ้นาฏยงมือเอง เตเตก็ไม่มั่นใจว่าสามคนที่อยู่ตรงนี้จะรอดกลับไปแบบไม่เสียขวัญหรือเปล่าเพราะยังไงๆสามคนนี้ก็เป็นเด็กมหาลัยเดียวกัน
“ไม่ต้อง!” เมื่อเพื่อนเสียงแข็ง เตเตก็ล่าถอย
อย่างที่บอกนาฏยเป็นใจเย็นแต่ดุเอาเรื่อง ยิ่งเรื่องนี้เกี่ยวข้องกับคนรักด้วยแล้ว เห็นทีจะไม่ได้ตายดี
ก็ดันเล่นกับใครไม่เล่น!
“ใครเป็นคนถ่ายรูป?”
“เอ...อ่อ” ผู้ชายตัวผอมแห้ง ผมเผ้ารุงรังตะกุกตะกัก ตาเลิ่กลั่ก ปากสั่น เหมือนกำลังถูกพิพากษาหน้าขุมนรก
“ตอบ!” นาฏยแถบจะคำรามลั่น นัยน์ตาคมดุจ้องเขม็งจนคนมองสะท้านเยือก
นาฏยในตอนนี้แม้แต่เอ็ดมันด์และเตเตเองก็ไม่คิดจะต่อกรด้วยเด็ดขาด
“ไม่ใช่ผมครับ! ผมแค่เอามาลง”
“ไอ้กอล์ฟ!” เสียงเพื่อนสาวสองคนร้องดังเมื่อเห็นเพื่อนโยนความผิด
นาฏยแสยะยิ้ม
มนุษย์ก็เป็นซะแบบนี้ เอาดีเข้าตัว พอชั่วก็โยนให้คนอื่นแม่ง เกี่ยงกันยอมรับความผิด เห็นแล้วโคตรทุเรศ
ทั้งสามคนก้มหน้ามองกันไปมา ความแค้นเคืองมี่เพื่อนทิ้งกันถูกแสดงออกมาให้เห็น คนพูดกัดฟันกรอด ถ้าไม่ใช่เพราะเพื่อนผู้หญิงสองคนนี้เกิดคะนองปากเพราะเห็นรุ่นน้องหนุ่มคนนั้นที่ได้ข่าวว่าคบกับนาฏยเดินอยู่กับหญิงสาวที่ไหนไม่รู้แต่ไม่ใช่คนในมอเดียวกัน
เป็นเพราะความคะนองแท้ๆถึงได้ใจกล้าถ่ายรูปมาลงในเพจเพียงเพราะความสนุก เรื่องพวกเนี่ยมันมีคนสนใจเยอะ ยิ่งนาฏยเป็นคนดังเพราะงั้นเรื่องเกี่ยวกับเจ้าตัวต้องมีคนสนใจแน่นอน ครางนี้ไม่ใช่แค่ได้เม้าข่าวฉาวแต่ยังได้คนกดไลค์เพจ คนติดตามเพิ่มขึ้นด้วย
คงลืมนึกไปเลยว่ากำลังเล่นอยู่กับใคร นาฏยไม่ใช่ดังแค่หน้าตา เดี๋ยวนี้มันกินไม่ได้หรอก แต่มันยังมีอะไรที่มากกว่านั้น
“ฮึก…” เสียงสะอึกสะอื้นจนาฏยรำคาญ
“ที่ตอนทำไม่คิด พอเกิดเรื่องมาร้องไห้” นาฏยกำหมัดแน่น เขาฆ่าคนแน่ถ้าไม่ระงับอารมณ์ “พวกคุณละเมิดสิทธิส่วนบุคคล เอามาลงเพจสาธารณะ ผมฟ้องได้เลยนะ”
หญิงสาวน้ำตานองหน้า ยกมือไหว้ปะลกๆ “พี่นาฏยหนูขอโทษอย่าเอาเรื่องพวกเราเลย”
“อย่ามาหงายการ์ดรู้เท่าไม่ถึงการณ์นะ” เฮ้ยย ไอ้ฝรั่ง! เอ็งรู้จักคำนี้ด้วยหรอ!
เตเตสะกิดให้เอ็ดมันด์เลิกพูด เดี๋ยวจากเครียดๆจะฮาไปซะหมด
“แล้วพวกคุณนึกถึงคนอื่นบ้างหรือเปล่า?! นึกถึงคนที่ถูกด่าถูกว่าเทสาดเทเสียทั้งๆที่เขาไม่ได้ทำอะไรผิดหรือเปล่า!” นี่เป็นประโยคที่ยาวที่สุดเวลาชายหนุ่มพูดกับคนไม่รู้จักเลยก็ได้ละมั้ง
“ขอโทษค่า ขอโทษจริงๆ” นาฏยพ่นลมหายใจเบื่อหน่าย เบื่อคำขอโทษพล่อยๆของคนแบบนี้
“พวกน้องแย่มากนะที่เขียนไปแบบนั้น” เตเตเห็นเพื่อนยืนหันหลัง นัยน์ตาคมเริ่มแดงเพราะโมโหมากเกินไป “แล้วคนที่น้องถ่ายก็ไม่ใช่น้องเจ้า แต่เป็นฝาแฝดเขาต่างหาก”
สามคนผิดหน้าเสียทันที แฝด?! ใครจะไปคิดว่าจะมีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้นได้
“เต พอเถอะ” นาฏยคิดว่าไม่จำเป็นที่จะต้องมานั่งบอกประวัติส่วนตัวของน้องกับใคร ใครจะมีพี่มีน้องอย่างไรก็เป็นเรื่องของเขา แต่ที่แน่ๆไม่ต้องมีคนเสือกเป็นพอ
“ลบเพจของคุณไปซะ ก่อนจะเป็นพวกคุณนี่ละที่จะไม่ได้อยู่ที่นี่ต่อ” ไม่ใช่ว่านาฏยใหญ่มาจากไหน แต่ก็พร้อมจะบีบคนพวกนี้ให้ออกได้เหมือนกัน
“ค่ะๆ ได้ค่ะ” ปาดน้ำตาตอบรับโดยเร็ว
“ไปเถอะ” เตเตโลกมือไล่
ทั้งสามรนรับกุลีกุจอยกมือไหว้ขอโทษคนหน้ายักษ์
“เดี๋ยว! คุณขอโทษคนที่ควรจะขอโทษหรือยัง?” เสียงเข้มหยุดขาพวกนั้นเอาไว้
“ค...ครับ เราจะไปขอโทษจันทร์เจ้าครับ”
ลับร่างทั้งสาม นาฏยกำหมัดแน่นก่อนจะคลายออก ถอนหายใจเฮือก
“ดีแล้วที่มึงไม่ทำอะไรเขา” เตเตตบไหล่เพื่อนเบาๆ เอ็ดมันด์ที่บ่นว่าไม่เห็นสนุกเลย เขานึกว่าจะได้ออกแรงมากกว่านี้จนโดนสายตาคมกริบมองดุๆ
วันรุ่งขึ้นเพจปัญญาอ่อนนั้นก็หายไปจากโลกเฟสบุ๊คจนหลายๆคนที่ตามข่าวไม่ทันร้องเสียดาย แต่ว่าเสียงคุยนินทา คนพูดปากมากนู่นนี่ก็ยังไม่ได้จางหายไปไหน
เรื่องจันทร์เจ้าสวมเขาพี่นาฏยก็ยังเป็นประเด็นร้อนเม้าสนุกของชาวไทยในมหาลัยนี้อยู่ดี
จันทร์เจ้าแทบไม่อยากเดินเข้ามหาลัยเลย โดยเฉพาะโรงอาหาร ในห้องเรียนเขาก็โดนมองบ้างแต่ว่าไอ้อัชก็ด่าเพื่อนพวกนั้นเปิง
“เฮ้อ~” ยืนทำใจอยู่
“ไม่ถอนหายใจสิ” เสียงทุ้มติดดุบอก
“พี่นาฏย” เสียงเล็กๆครางเบาๆ ตากลมๆยังตุ่ยไม่หาย
นาฏยไปรับเจ้าตัวที่บ้านพามามหาลัย ร่างใหญ่จูงมือเล็กเข้าไป จันทร์เจ้าพยายามขืนตัวเอาไว้ คนอื่นมองตามกัน เขาไม่ชอบสายตาพวกนี้แต่ก็จะไม่ยอมเลิกกับพี่นาฏยหรอก หมดยุคสมัยที่ทำตัวเป็นนายเอกน้ำเน่าหนีพระเอกแล้ว เขาไม่ได้ทำอะไรผิดแต่ก็แค่เจ็บใจ รู้สึกแย่ก็แค่นั้น
แต่เชื่อเถอะคนไทยลืมง่ายเรื่องขี้ปากเม้าชาวบ้านผ่านพ้นอาทิตย์ไปเรื่องก็ซาแล้ว เห็นได้ง่ายๆตามข่าวท้องตลาดทั่วไป ขับรถชนคนตายเป็นข่าวดังแป๊ปนึง ผ่านไปก็เงียบ สรุปคือไม่รู้เลยว่าโดนจับเข้าคุกหรือเปล่า เฮ้ออออ
ยังไม่ทันนั่งเรียบร้อยก็มีชายหนึ่งหญิงสองเดินเข้ามาหา ร่างเล็กถึงกับผงะเพราะกลัวว่าจะป็นพวกมาหาเรื่องหรือเปล่า
“พวกเราขอโทษนะ” เสียงตะโกนของหนึ่งในนั้นเรียกความสนใจจากคนรอบข้างได้เป็นอย่างดี
นาฏยจ้องนิ่งๆจนคนโดนมองเริ่มกลัวขึ้นมาอีกครั้ง คราวหลังไม่เอาอีกแล้ว ก่อนจะเล่นกับใครต้องดูให้ดีก่อน แต่ที่แน่ๆต้องไม่ใช่คนของนาฏย ช่วงชัชวาลย์แน่นอน
“พวกเราเป็นคนลงรูปนั้นเอง”
ชั่วแวบหนึ่งจันทร์เจ้าโกรธมาก เขาอยากด่าเทสาดเทเสียเหมือนที่เขาโดนบ้าง แต่พอได้ลองใจเย็นมองอะไรหลายๆอย่างมากขึ้น เขาก็นับถือคนทำที่กล้ามาขอโทษเขาต่อหน้าคนหมู่มาก
ร่างเล็กสูดลมหายใจเฮือกใหญ่
“เจ้า!”
ฮือฮา!
จันทร์เจ้าหันไปตามเจ้าของเสียง เห็นร่างคุ้นหน้าคุ้นตากำลังเดินดุ่มๆเข้ามา คนมาใหม่หน้าตาเหมือนเขาอย่างกับแกะ
เหล่านักศึกษาที่อยู่แถวนั้นถึงกับจ้องตาไม่กระพริบ บางคนถึงกับขยี้ตาเพราะ่าเหมือนเห็ภาพหลอนเห็นจันทร์เจ้าสองคน หระพริบตาปริบๆสามที มองทางซ้ายก็มี มองอีกฝั่งก็ยังมีคนยืน ฮอลลลลล
“นั่นใครอะ? หน้าเหมือนกันมากอะ”
“อีเชี่ย เหมือนกันจนน่ากลัว จะแยกออกไหมเนี่ยใครเป็นใคร”
จันทร์เอ๋ยเดินมายืนข้างๆแฝดตัวเอง ยิ่งทำให้คนตาถลนเข้าไปใหญ่ เอ็ดมันด์เป็นคนไปรอเขาที่หน้ามหาลัยแล้วพาเข้ามาที่นี่
นาฏยขมวดคิ้วเมื่อเห็นคนหน้าเหมือนคนรักตัวเองมาพร้อมเพื่อนสนิท เอ็ดมันด์ทำอะไรโดยพลการอีกแล้ว แต่อย่างนี้ก็ดีจะได้คุยกันให้รู้เรื่องไปเลย
“พวกนี้เหรอที่แอบถ่ายรูปเราแล้วเอาไปลงเฟส” จันทร์เอ๋ยถามโพล่งขึ้นมา เมื่อวานอยู่ๆเขาก็ได้รับโทรศัพท์จากเอ็ดมันด์คนรักหมาดๆของแฝดน้อง พอได้ฟังเรื่องว่าเขาโดนแอบถ่ายแล้วไปโพทนาว่าเป็นจันทร์เจ้าเดินกับผู้หญิงเขาก็ยิ่งโมโห วันนี้เลยต้องมาโชว์ตัวสักหน่อย เอาให้พวกปากดีหน้าหงาย
“เอ่อ…” หนึ่งในนั้นพูดไม่ออก
จันทร์เอ๋ยกวาดสายตารอบ “เราบอกตรงนี้เลยนะ เราเป็นฝาแฝดของจันทร์เจ้าและ คนในรูปคือเราและก็เพื่อนที่มหาลัยเรา ถ้าเอาไปแชร์กรืออะไรก็ตามเราจะฟ้องนะ เพราะถือว่าละเมิดสิทธิส่วนบุคคล” เหล่าขาเม้าไทยมุงเริ่มทำหน้าเก้อ บางคนหลบหน้าหลบตาเหมือนไม่กล้าสู้หน้า
“พวกเราขอโทษจริงๆนะ เราจะไม่ทำอีก”
จันทร์เอ๋ยไม่สนใจแม้อีกฝ่ายจะขอโทษ เป็นจันทร์เจ้าที่เข้ามาพูด
“เราขอให้เรื่องนี้มันจบไปเถอะ แล้วก็อย่าไปทำกับใครอีกนะ เราอยู่ของเรา ไม่ได้ทำอะไรให้คนอื่นเดือดร้อน”
สามคนพยักหน้าหงึกหงักก่อนจะรีบขอตัวออกไป สถานการณ์เริ่มกลับมาเข้าสู่สภาวะปกติ ไทยมุงย่อมๆสลายตัวพร้อมบางคนที่ดูเหมือนจะหน้าแตกไปตามๆกัน
“ตัวมาได้ไง?” จันทร์เจ้าถาม ตอนนี้จันทร์เอ๋ยควรจะอยู่หอมหาลัยตัวเอง
“พี่เอ็ดโทรไปบอก เลยรีบมา” บุ้ยปากไปที่ฝรั่งตัวใหญ่ “เราอยากจะแตะคนทำจริงๆ” เหมือนเขาเป็นตัวการที่ทำให้จันทร์เจ้าต้องมาโดนด่าเลย
“ขอบคุณครับ” จันทร์เจ้าซึ้งใจที่ัยงมีคนเข้าใจเขาอยู่ โดยเฉพาะพี่นาฏย คนที่ไม่เคยทิ้งเขาให้เผชิญหน้าอยู่คนเดียว
“ขอบคุณจริงๆนะครับพี่นาฏย” เขาหันไปกระชับมือใหญ่ “ผม...รัก..พี่นาฏย” กระซิบความรู้สึกที่ออกมาจากใจพร้อมรอยยิ้มกว้าง
นาฏยยิ้มบางๆ “ครับ ผมก็รักคุณ”
TBC.
+++++++++++++++++100%++++++++++++++++++++++++++
นี่มันใช่เวลามาบอกรักกันมั้ยยยย ฮ่าๆๆ ต่ายน้อยไม่แคร์สื่อ อีพี่หมีก็หาได้แค่ร์ไม่ ฮ่าๆๆๆๆ
เรื่องรักตามสั่งก็ก้าวเข้าสู่การนับถอยหลังอย่างจริงจังแล้วนะค่าาาาาาาา ถึงเวลาที่พี่หมีและต่ายน้อยจะเกษียณตัวเองไปเลี้ยงลูกอยู่บ้าน เอ้ยยยยย ผิดๆๆ ฮ่าๆ
ใกล้ถึงเเวลาที่ตัวละครอีกหลายตัวจะออมกาโผล่หน้าทักทายคนอ่านบ้างแล้ววววววววว
ขอบคุณที่อยู่ด้วยกันมานานนะคร้าบบบบ เรามานับถอยหลังไปพร้อมๆกันนะค่า
เยิฟฟฟฟฟฟ
เป็นกำลังใจพี่นาฏยน้องเจ้าขาด้วยนะค่า คอมเม้นโลดดดดดดดด คนเขียนชอบอ่านคอมเม้นนนน
ปล. ตามไปกดไลค์เพจเฟสบุ้คกันได้นะค่า เราจะแจ้งข่าวในเฟสบุ้คซะส่วนใหญ่ เพราะงั้นเราไม่ได้หายไปไหนน้า ไปตามหาเราได้ในเฟสสสสสสสสส
เยิฟฟฟฟฟ
ขอบคุณมากค่า
ปล. อีกหนึ่งเรื่องของคนเขียน วณิพกพเนจร ไปตามได้
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=55317.0
ปล.สอง. แวะเวียนไปคุยกันได้นะค่า
ขอฝากไปกดไลค์เพจเฟสบุ้คกันได้นะครับบบบ เพราะว่าส่วนใหญ่เราจะอัพเดทเวลาที่เรา
หายไปนานๆ หรือว่าติดธุระอะไร เราจะไปอัพเดทไว้ในเฟส หรือว่าบางครั้งจะมีเขียนโมเม้นน่ารักของอีพี่กะน้องเอาไว้เล่นๆที่ไม่
ได้เอามาลงหน้านิยายนะครับ เลยอยากให้ไปพูดคุยในเฟสกันเลยยยย ถ้าคนเขียนหายไปตามจิกในเฟสจะเจอเราเร็วมากเพราะ
เราเล่นประจำ
https://www.facebook.com/airin.arpo/?fref=ts
ปล.สาม. เรื่องรักตามสั่งเป็นเรื่องสบายๆคลายเครียด ฟีลกู๊ด น่ารักๆ การดำเนินเรื่องอาจจะเรื่อยๆเอื่อยๆไปบ้าง ขอต้องขออภัย
คนอ่านที่ชอบความตื่นเต้นหรือเรื่องที่ซับซ้อนนะค่า เรื่องนี้เราตั้งพลอตไว้แบบเป็น สไลด์ออฟไลฟ์ อยากให้ทุกคนได้สัมผัสถึง
ชีวิตตัวละครจริงๆ เวลาเขียนเราค่อนข้างใส่ความรู้สึกของมนุษย์จริงๆเข้าไป
คืออยากให้ลองนึกว่าพี่นาฏย น้องเจ้าและตัวละครทุกตัวเป็นคนจริงๆ ใช้ชีวิตอยู่เหมือนพวกเรานี่ละค่ะ เวลาเราเขียนเรานึกถึงว่าถ้าพี่นาฏยเป็นเพื่อนเรา น้องเจ้าเป็นน้องชายเรา เขาจะรู้สึกแบบไหนกันนะตอนนี้ เราเขียนให้ตัวละครเราค่อนข้างเป็นเพื่อน เป็นพี่ เป็นครอบครัวที่ใช้ชีวิตอยู่กับเรา เพราะฉะนั้นเนื้อเรื่องเลยจะเป็นการดำรงชีวิตของคนคนหนึ่งนะค่า
ปล.สี่. อยากจะให้ทุกท่านติดตามชีวิตของพี่นาฏยกับน้องเจ้าไปด้วยกันกับเรานะค่า
หัวข้อ: รัก ▪️ ตาม ▪️ สั่ง รายละเอียดหนังสือรอบไปรฯค่ะ P.57 11/04/18 [END] (อ่าน 532083 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก