หัวข้อ: รัก ▪️ ตาม ▪️ สั่ง รายละเอียดหนังสือรอบไปรฯค่ะ P.57 11/04/18 [END]

[ommanymontra]

 

[gayraygirl]

แหมโกรธอยู่แต่ก็หวานได้ คู่นี้น้ำตาลหกเรี่ยราด

[shoi_toei]

เอิ่บบบ เจอท้ายตอน ทำเอาเรื่องเครียดกลายเป็นสีชมพูกันเลยทีเดียว

[•♀NoM!_KunG♀•]

ดี้ดี

[why yyy]

ขอบคุณ

[seaz]

ต้องแบบนี้สิ

[PrimYJ]

ดีใจที่เรื่องนี้คลี่คลายไป ขวัญเอ้ยขวัญมานะเจ้าขา ร้องไห้ตาบวมไปหมดแล้ว โอ๋ๆ อยากเข้าไปกอดปลอบจัง ว่าแต่พี่เอ็ดมันกับเจ้าเอยนี่ยังไงๆกันคะ อิอิ



ปัจจุบันคนอย่างแอดมินเพจ3คนนั้นมีเยอะมากอ่ะ การกระทำที่อยากให้มันเป็นกระแส อยากเรียกยอดไลค์ เพิ่มฟอลโล่วของตัวเอง เอาข้อมูล เอารูปของคนอื่นมาโพสโดยไม่สนใจว่าข้อเท็จจริงมันคืออะไร แบบนี้มันเป็น Cyberbullying ที่หลายๆคนมองข้ามมันไปจนทำร้ายคนมานักต่อนักแล้ว

[tuek]

น้องเจ้าน่ารัก

[stickyyrice]

จริงๆ มันใช่เวลาบอกรักกันหรออออ 5555

[Coffeeblack]

เป็นไงล่ะ พวกขาเม้าเงียบกริบ

[YounIn]

จัดการไม่สนุกเลยอย่าที่พี่เอ็ดว่า 5555
น่าจะฟ้องหรืออะไรสักหน่อย พวกสนุกปากชอบเอาเรื่องคนอื่นไปทำให้เขาเสียหาย ทั้งๆที่ไม่รู้อะไรจริง

[mystery Y]

พี่นาฏยเคลียร์เรียบ ว่าแต่พี่เอ็ดกับเจ้าเอ๋ยเป็นแฟนกัน??

[snoopy]

หมั่นน้องเจ้าขาแล้วค่ะ  บอกรักกันงี้เลยเนอะ 

[therappizdrum]

วุ้ยยยยย

ตั้งแต่เผยใจกันก็บอกรักกันตลอดดดด

[ตัวไหมอ้วนกลม]

หวานไปอีกกกกกกกกก   

[Ryu7801]

หวานกว่านี้มีอีกไหม

[Caramel Syrup]

บอกรักออกสื่อเลยค่ะ พี่นาฏย กับน้องเจ้า  พี่ชูป้ายไฟเชียร์ค่ะ

[JokerGirl]

สมน้ำหน้าพวกนักเลงคีย์บอร์ดและขาเม้าส์ทั้งหลาย เงิบบบบบบบ

[kenghan]

พี่นาฏย สุดยอด

[Airin_and_Arpo]

บทที่ 26


นาฏย ช่วงชัชวาลย์คิดว่าตัวเองเคยใช้ชีวิตอย่างสงบสุขมาตลอด เขาไม่ชอบสุงสิงกับใครและก็ไม่ชอบให้ใครมายุ่งเกี่ยว


แต่เห็นทีจะใช้ทฤษฏีไม่ได้กับคุณหญิงแห่งบ้านช่วงชัชวาลย์ มนุษย์แม่ยังไงก็เป็นสิ่งมีชีวิตที่เขาไม่คิดจะต่อกรด้วยและไม่เคยคิดว่าจะได้รับชัยชนะ


‘ตี๋เล็กปิดเทอมเมื่อไร?’


ก็อีกไม่กี่อาทิตย์ข้างหน้านี่ละ เขากำลังหัวหมุนกับโปรเจครายงานการเพาะพันธุ์กุ้ง


‘ปิดเทอมแล้วกลับบ้านหน่อยนะ’


นาฏย  ช่วงชัชวาลย์ขมวดคิ้ว ปกติแม่เขาไม่ได้มาเจ้ากี้เจ้าการให้กลับบ้านเท่าไรนัก ได้แต่ถามเหตุผลว่าทำไม มีเรื่องอะไรหรือเปล่า


‘กลับมาแล้ว พาน้องมาเที่ยวด้วยนะ’


ห้ะ? พาน้องไปด้วย? เขาก็คิดว่าจะพาน้องไปทักทายครอบครัวเขาเช่นกัน แต่ว่าอยากให้น้องทำคามคุ้นเคยกับเขาให้มากกว่านี้ก่อน เพราะตอนนี้ยังเป็นกระต่ายตื่นตูมทุกครั้งที่เขาเข้าใกล้ ถ้ามากกกว่านี้ไม่เตลิดหนีไปเลยหรอ


‘ไม่รู้แหละ โซ้ยตี๋ต้องเอาน้องลงใต้มาด้วยให้ได้ ไม่งั้นแม่จะยกสมบัติให้เฮียๆหมด’


เดี๋ยวแม่ๆๆ!!!


นาฏยถือโทรศัพท์ค้างเติ้ง ไม่เคยรู้สึกพ่ายแพ้อะไรขนาดนี้มาก่อน




“ครับ?” จันทร์เจ้าคิดว่าตัวเองอาจจะหูฝาด


“ไปเที่ยวบ้านผมไหม?”


จันทร์เจ้าทำตาโตแก้มกลมป่องจนน่าหยิก


นาฏยนั่งกดช่องทีวีไปเรื่อยๆ ส่วนกระต่ายนั่งขดตัวกอดหมอนจ้องมองเขาตาไม่กระพริบ จนต้องเอื้อมไปบีบจมูกเล็กนั่น


“มองอะไรขนาดนั้น” จันทร์เจ้าสาบานว่าเขาแอบเห็นใบหูแดงจางๆ คนตัวเล็กขำคิกคัก เขารู้พี่นาฏน่ะใจดีแต่บางครั้งก็มีหลุดมุมน่ารักๆออกมาบ้าง


“คิกๆ” คนตัวเล็กแอบก้มหน้าหัวเราะ จนเจ้าของบ้านเริ่มอยากจะฟัดอีกฝ่ายขึ้นมาอีก


จันทร์เจ้ามานั่งเล่นบ้านพี่นาฏยตามโอกาสจะอำนวย มานั่งเล่นให้ยายน้อมสอนทำอาหารไทยโบราณและขนมไทยอร่อยๆ คนทีเป็นหนูทดลองฝีมือเขาก็ไม่ใช่ใครที่ไหนก็คือร่างสูงใหญ่คนนี้ที่เป็นเจ้าของบ้านที่ดีโดยการนั่งรอเงียบๆ อ่านหนังสือหรือดูหนังไปจนกว่าเขาจะไปเรียก


นี่ก็กำลังนั่งเล่นรอขนมอบเสร็จ วันนี้ไม่ได้ทำขนมไทยแต่เป็นขนมเลม่อนทาร์ตรสเปรี้ยวอมหวานที่เขาอุตส่าห์นวดแป้งพายและเคี่ยวซอสเลม่อนอยู่นาน
กลิ่นหอมๆของขนมอบที่กำลังสุกเริ่มส่งกลิ่นหอมๆ พอได้ยินติ๊งของเครื่องอบจันทร์เจ้าก็กุลีกุจอลุกไปดู


เขามาบ้านพี่นาฏยครั้งนี้เป็นครั้งที่หกหรือเจ็ดนะแล้ว เริ่มชินกับที่ทางอะไรหลายๆอย่างแล้ว เขามาในฐานะรุ่นน้องสามครั้งและมาในฐานะแฟนอีกสองครั้ง
ตากลมๆมองเลม่อนทาร์ตตกแต่งหน้าด้วยเลม่อนฝานบางๆปิดท้ายก็ตัดเป็นชิ้นๆพร้อมเสิร์ฟ ทาร์ตสามเหลี่ยมอยู่ในจานสองจานที่เหลือเขาแบ่งไว้ให้ยายน้อมและพี่ๆคนงาน ส่วนที่เหลืออีกสองชิ้นเขาเอาไว้ให้พี่หมีที่นอนเอื่อยอยู่ที่โซฟาไว้กินเวลาอื่น ส่วนตอนนี้ยายน้อมและพี่ๆคนอื่นไปทำความสะอาดชั้นสองเลยไม่มีใครอยู่ที่ครัว


“มาแล้วครับ”


นาฏยขยับตัวนั่งดีๆ หลังจากที่นอนเอนลงพิงพนักอยู่นาน จันทร์เจ้ามาพร้อมกับถาดขนมและน้ำชาร้อนๆดื่มแล้วสดชื่นเข้ากับขนมได้ดี วางถาดลงบนโต๊ะแล้วยื่นจานหนึ่งให้พี่


นาฏยรับไปถือก่อนจะตักเข้าปากคำเล็ก ความเปรี้ยวปนหวานแผ่ซ่าน เป็นรสที่ไม่ได้หวานมากแบบแสบคอ กำลังกินเลย


“ใช้ได้” เขาตักคำที่สองเข้าปาก


แต่รู้สึกจะมีเด็กยืดอกรับคำชมด้วยรอยยิ้มกว้าง ตบอกตัวเองปักๆ “แน่นอนครับ นี่ใครทำครับ” ทะเล้นนักนะ


จันทร์เจ้าตักเข้าปากบบ้างแต่เหมือนจะคำใหญ่ไปหน่อยเลยติดปากเลอะเทอะไปหมด


“เอ้า หกหมด”


“แหะๆ” ควานหาทิชชู่ แต่โดนจับหน้าไปเผชิญกับใบหน้าคม “อื้อ!”


ริมฝีปากร้อนโฉบเข้ามาที่ปากเล็กๆเล็มไปที่มุมปากที่มีขนมติด พอปล่อยก็จอแก้มกลมแดงก่ำ ตาเบิกกว้าง จนอดไม่ได้ที่จะประทับจูบไปอีกหนึ่งครั้ง


“พี่นาฏย!” โดนฝ่ามือเล็กตีเข้าให้ “เดี๋ยวใครมาเห็นทำไง”


“ก็ไม่ต้องทำไง” ยายน้อมไม่น่าจะทำความสะอาดเสร็จในตอนนี้หรอกคงอีกสักพักใหญ่เลยละ


อย่ามาทำหน้านิ่งใส่นะ! เจ้าขาเขินจริงๆด้วย!


“ฮึ้ย! ไม่คุยด้วยแล้ว” นั่งหันหลังตักขนมเข้าปากคำโต หูได้ยินเสียงแว่วหัวเราะต่ำๆในลำคอของอีกฝ่ายด้วย


เอาพี่นาฏยหน้าดุคนนั้นกลับมาเถอะ เอาพีนาฏยขี้แกล้งหน้าตายคนนี้ไปที!




เคยบอกแล้วว่าพี่นาฏยน่ะคนจริง พูดจริงทำจริงเพราะว่าช่วงวันท้ายๆของการสอบพี่นาฏยที่ฝากตัวเป็นเขยบ้านเขาแล้ว(อ้าวนึกว่าสะใภ้) ก็มาขออนุญาติพาจันทร์เจ้าไปเที่ยวที่บ้านทางภาคใต้นั่นคือภูเก็ต พี่นาฏยยังใจดีเผื่อแผ่ถึงจันทร์เอ๋ยให้ไปด้วยกัน และยังมีแก๊งพี่นาฏยอีกทั้งพี่เอ็ดมันด์ พี่เตเต พี่เอม พี่นิว พี่ท็อป อ่าใช่ขาดไม่ได้คือเพื่อนจันทร์เจ้าอย่างอชิระ

 
เจ้าบ้านร่างสูงใหญ่ตัดสินว่าจะนั่งเครื่องไปลงภูเก็ตแทนที่จะขับรถไปเองเพราะว่ามันสะดวกและเร็วกว่า เครื่องบินภายในประเทศที่นั่งมีแ่สองฝั่งและมีทางเดินตรงกลาง จันทร์เจ้านั่งตรงหลาง คนที่นั่งติดริมหน้าต่างเป็นพี่นาฏยและคนที่ริมทางเดินของเขาเป็นจันทร์เอ๋ยแฝดเขาเองที่ตอนนี้เอาผ้าปิดตาขึ้นมาปิดเรียบร้อยเตรียมนอนแล้ว


พี่นาฏยก็เหมือนหมีกว่าเดิมอีกเพราะว่าพอขึ้นเครื่องยังไม่ทันจะออกตัวเลยก็หลับแล้ว จันทร์เจ้าเลยแอบใจกล้าขอถ่ายรูปตัวเองกับพี่นาฏย (ที่กำลังหลับ) ไว้เป็นที่ระลึกหน่อย รวมถึงถ่ายพี่ชายตัวเองเก็บเอาไว้ จะเอาไปส่งไลน์ให้ป๊าม้าดูด้วย


เอ็ดมันด์ เตเต และคนอื่นๆนั่งอยู่แถวหลังถัดลงไป ที่จันทร์เอ๋ยเอาผ้ามาปิดตาไม่ใช่อะไรหรอกแค่กันไอ้พี่ฝรั่งขี้นกพูดมากมากวนตีนก็แค่นั้น


“ไม่แอบถ่ายคนอื่นสิ” เสียงทุ้มติดดุพูดลอยๆขึ้นมาเบาๆ ทำเอากระต่ายตื่นตูมเกือบทำมือถือตกใส่หน้าตัวเอง


“อ่า ไม้ได้หลับหรอครับ?”


นาฏยแค่พักสายตาแต่ได้ยินเสียงยุกยิกจากคนข้างๆทำให้ต้องหรี่ตาขึ้นมามองเห็นเจ้าตัวยิ้มแก้มป่องกดถ่ายชาวบ้านไปเรื่อยนั่นแหละ เป็นกระต่ายที่ซนอยู่ไม่สุกจริงๆ น่าตีก้นให้เข็ด


“เปล่าแค่พักสายตา” กระต่ายหดหูหดหางเก็บโทรศัพท์กลับมานั่งเจี๋ยมๆดีๆเพราะนาฏยส่งสายตาดุมาให้ระหว่างที่กัปตันประกาศ “อย่าซน เป็นเด็กดีหน่อย” นาฏยคว้ามือเล็กๆมาจับเอาไว้เขย่าเบาๆเหมือนคุยกับเด็ก


เจ้าของมือขาวชะงักพยายามจะดึงออกแต่เหมือนจะเหนียวหนึบติดกาวไปแล้ว เลยได้แต่นั่งแก้มแดงปล่อยให้มือตกในอุ้งมือใหญ่อุ่นนั่น ย่นจมูกใส่ด้วยที่หนึ่ง ใบหน้าคมลอบยิ้มมุมปากบางๆโดยอีกฝ่ายไม่เห็น


...แค่นี้ก็เลิกซนแล้ว…




สนามบินภูเก็ตเนืองแน่นด้วยนักท่องเที่ยวทั้งต่างชาติและคนไทย กลุ่มชายหนุ่มกลุ่มใหญ่ยืนรอกระเป๋าที่โหลดมาด้วย


“เมื่อยสัส” เอ็ดมันด์ยืดแขนขา แม่งบอกให้ไอ้นาฏยจองที่ขายาวๆมันเสือกทำหน้าตายแล้วบอกไม่มี อยากได้ไปเพิ่มตังค์เอาเอง ไอ้ห่าเอ๊ยยย รวยเปล่าขี้เหนียวได้อีก “หลับสบายไหมน้องเจ้าเอย?” จันทร์เอ๋ยรีบกระเถิบตัวหนี ไม่ได้อยากสนิทด้วยไม่ต้องมาชวนคุย ฝรั่งหัวเราะเบาๆกับท่าทางของอีกฝ่าย
หลังจากเรื่องราววันนั้นที่เขาโดนถ่ายรูปแล้วมีคนเอาไปโพสว่าเป็นน้องชาย เขาถึงกับต้องบุกไปมหาลัยเพื่อแสดงตัว คนที่มหาลัยจันทร์เจ้าเลยพอรู้ว่าเจ้าตัวมีฝาแฝด รวมทั้งเพื่อนำี่นาฏยคนอื่นๆที่เขาไม่เคยเจอด้วย ทุกคนพูดเป็นเสียงเดียวกันเลยว่า...โคลนนิ่งกันมาชัดๆ ตอนนี้ถ้าไม่ได้แต่งตัวคนละสีคนละแบบก็ไม่มีแยกออกเท่าไร


“ใครมารับวะ?” ท็อปถามเพราะรู้ว่านาฏยให้คนที่บ้านเอารถตู้คันใหญ่มารับ


“น่าจะลุงแม้นมั้ง” นาฤยพูดถึงคนเก่าแก่ที่ทำงานกับบ้านเขามาหลายสิบปีตั้งแต่เขาเด็กๆ ลุงแม้นเป็นคนขับรถให้พ่อเขาแต่ตอนนี้ผันตัวมาขับให้เฮียเนตรด้วยเหมือนกัน


พอได้กระเป๋าครบเรียบร้อยก็ค่อยเคลื่อนพลออกมายืนรอที่หน้าสนามบิน รอเพียงไม่นานก็เห็นรถตู้สีดำคันใหญ่มาจอดเทียบใกล้ๆที่พวกเขายืนอยู่


ตอนแรกคนที่นาฏยคิดว่าจะเป็นคนขับรถก็คือลุงแม้นแต่ว่าพอเห็นคนที่ลงมาแล้วก็ขมวดคิ้ว


...เฮียนโม?...


“ไง” นโม ช่วงชัชวาลย์เป็นคนที่ที่กระโดดลงมาจากฝั่งคนขับ พวกชายหนุ่มยกมือไหว้ผู้อาวุโสกว่า


“เฮียมาได้ไง?”


นโมยักไหล่ “พอดีมาทำธุระในเมืองเลยอาสามารับ”


นาฏยพยักหน้า เฮียคงมาเก็บเงินกับลูกค้าในตลาด


“เป็นไงพวกเอ็งสบายดีไหม?” เอ็ดมันด์ เตเตและเพื่อนคนอื่นๆเคยมาบ้านนาฏยบ้างแล้วเลยคุ้นเคยกับพี่ชายของเพื่อนสนิท พวกเขาก็จับมือชกหมัดทักทายตามประสา ต้อนเด็กขึ้นรถเก็บของเรียบร้อย นาฏยก็หนตัวเองขึ้นไปนั่งด้านหน้าข้างคนขับ ข้างหลังก็เตรียมพร้อม นั่งกันเรียบร้อย รถตู้คันใหญ่ก็ออกจากสนามบินภูเก็ต




นั่งมาประมาณสี่สิบนาที รถตู้ก็ขับเข้ามาจอดในรั้วบ้านจัดสรรแห่งหนึ่ง จันทร์เจ้าแทบแหงนคอดูหลังคาบ้านเพราะว่ามันใหญ่กว่าบ้านพี่นาฏยที่กรุงเทพฯเสียอีก จันทร์เอ๋ยเป็นอีกคนที่ไม่เคยมาเลยดูตื่นตาตื่นใจมาก ส่วนคนอื่นๆนั้นเฉยๆ


“พี่ชมผมฝากรถไปเก็บด้วยครับ” พี่ชมเป็นคนสวนที่เพิ่งมางานได้ไม่กี่ปีแต่ก็ทำได้ดีทีเดียว


“ได้เลยครับ คุณนาฏยจะให้ผมยกของด้วยไหมครับ?” ประโยคหลังชมหันมาพูดกับคุณชายคนเล็ก


“ไม่เป็นอะไรครับ เดี๋ยวผมยกกันเองครับ ขอบคุณครับ”


จันทร์เจ้าและจันทร์เอ๋ยกระโดดตุ้บลงมายืนหน้าบ้าน สองพี่น้องตาโตเป็นเด็กๆ จันทร์เจ้าเดินไปหาคนรักที่กวักมือไปหลังรถปล่อยให้พี่ชายยืนคนเดียว


“ไง” นโมโบกมือ เขาคิดว่าเด็กนุ่มที่ยืนอยู่ตรงนี้น่าจะไมใช่แฟนน้องชายแน่นอน เขาเคยเจอตอนเด็กหนุ่มตอนที่เจ้าตัวมาหาน้องชายฝาแฝดที่มหาลัยและเป็นคนทำเรื่องยุ่งเหยิงจนเขาอดขำในใจไม่ได้ แต่ก็ดีแล้ว มันช่วยให้ไอ้นาฏยมันได้แฟนเลย


“ครับ” จันทร์เอ๋ยผงกหัวให้กับพี่ชายของแฟนน้องชาย เคยเจอกัยเครั้งหนึ่งแต่ไม่ค่อยจะเป็นการพบที่ดีเท่าไร


“น้องมาแล้วหรอหยี่ตี๋” เสียงคุณนายดังจากในตัวบ้าน ร่างท้มเล็กน้อยดูนุ่มนิ่มเดินเร็วๆออกมา “น้องเจ้า ขอแม่กอดที” มาถึงไม่พูดอะไร หญิงวัยหกสิบกว่ากอดหมับเข้าที่ร่างเล็กๆที่ยืนอยู่อยู่ข้างนโม


นโมขมวดคิ้ว แม่เขารู้จักเด็กตัวเล็กนี่เมื่อไรกันถึงมากอดใหญ่เลย สงสัยจำคนผิดแน่ๆ เพราะแม่เขาไม่รู้ว่าจันทร์เจ้ามีฝาแฝดแน่นอน


“แม่...” นาฏย ช่วงชัชวาลย์ถอนหายใจ แม่เขากอดผิดคนแล้ว


จันทร์เอ๋ยเก้กังๆ รู้สึกแปลกๆที่มีคนมากอดแต่ก็ไม่ได้ผลักออกไป จนคนกอดพอใจนั่นแหละถึงได้ผละออกมามองหน้ามองตา


“เด็กๆสบายดีไหมลูก” คุณหญิงของบ้านถามคนอื่นๆที่ยืมยิ้มๆอยู่


“เอ่อ สวัสดีครับ” จันทร์เอ๋ยยกมือไหว้ มั่นใจว่าคุณหญิงคงจำผิด คิดว่าเขาเป็นจันทร์เจ้า แต่ว่าอย่างที่เคยบอกไว้ เขาและน้องชายฝาแฝดจะไม่พูดขัดว่าตัวเองไม่ใช่นะ


“ไปๆเข้าบ้านกันลูก” คุณหญิงจูงมือจันทร์เอ๋ยเข้าไป ความจริงคุณหญิงชอบเด็กตัวเล็กๆแต่อย่างที่บอกว่าลูกชายหล่อนสูงใหญ่ยักษ์ทุกคนแถมเพื่อนแต่ละคนก็ไซด์ไม่ต่างกัน


“นั่นแม่จะพาน้องไปไหน?” นาฏยถามขึ้น เหล่มองกระต่ายตัวเล็กที่ยืนหลบหลังรถพร้อมรอยยิ้มแก้มป่อง


“เอ้าก็พาเข้าบ้านสิ ให้น้องเจ้ามายืนตากแดดทำไม โซ้ยตี๋แบกประเป๋าลงจากรถด้วย เป็นเจ้าบ้านอย่าให้แขกทำ” นาฏยกรอกตา มนุษย์แม่เป็นสิ่งมีชีวิตที่ไม่อยากต่อกรด้วยจริงๆ


 ...แล้วที่จูงมือนั้นน่ะ ถูกคนไหม?...


“จูงผิดคนเปล่าครับแม่” เอ็ดมันด์แทบจะขำก๊ากออกมาแต่ยังกลั้นเอาไว้ได้


คุณหญิงหันกลับมาตอบ “จะผิดได้ยังไง นี่ลูกสะใภ้ช่วงชัชวาลย์นะ”


สะใภ้ตัวจริงถึงกับหน้าเห่อร้อน เดี๋ยวนะ คุณแม่พูดอะไรน่ะ? ต่อหน้าทุกคน จันทร์เจ้ารู้สึกว่าตัวเองจะระเบิดเป็นจุล นัยน์ตาคมๆที่มองมาอีก จะให้เขาไม่มีที่ยืนเลยหรือไงกัน เขินไปหมดแล้ว


นาฏยรู้สึกว่าเป็นคำพูดที่ถูกใจมากทีเดียว ยิ่งเห็นหน้าขาวขึ้นสีจัด ตากลมๆมองเขาอย่างเขินๆแล้วมันยิ่งอยากจะยิ้มกว้างๆจริงๆ


“แม่หมายถึงคนนี้หรือเปล่า?” นาฏยดึงข้อมือเล็กให้ออกมาจากที่ซ่อน


“ตาเถร!” คุณหญิงถึงกับลมตัวอุทาน หล่อนหันหน้าไปมองคนที่จูงอยู่ จันทร์เอ๋ยยิ้มบางๆให้อีกฝ่าย แล้วคุณหญิงก็หันกลับไปมองคนที่ลูกชายกำลังจับมืออยู่


โอยยย...คนแก่จะเป็นลม


...ทำไมมีน้องเจ้าสองคน!...




“ทำไมโซ้ยตี๋ไม่บอกแม่นะว่าน้องเจ้ามีแฝด” คุณหญิงบ่นลูกชายที่เอาแต่หน้านิ่งแต่ตานี่ดูพราวระยับราวกับตลกขบขัน


สองแฝดแอบกระทุ้งศอกใส่กันแต่แก้มป่องๆอูมจนเหมือนกระต่ายแก้มกลม


“คนนี้น้องเจ้าแล้วคนนี้ล่ะ?” คุณหญิงรู้แล้วว่าน้องเจ้าใส่เสื้อยืดสีฟ้าแต่อีกคนใส่เสื้อยืดสีขาว


“พี่ชายฝาแฝดผมเองครับชื่อเจ้าเอย”


คุณหญิงยิ้ม “หน้าเหมือนกันมากเลย แม่ขอโทษเลยเข้าใจผิด”


สองพี่น้องจันทร์เอ๋ยจันทร์เจ้ายิ้มกว้าง


“พ่อกับเฮียเนตรล่ะ?” นาฏยถาม


“ไปข้างนอกเดี๋ยวกลับมาเย็นๆ” นโมตอบ


“ไปเด็กๆ เอาของไปเก็บแล้วพักผ่อนได้นะจ๊ะ เย็นๆค่อยลงมากินข้าวเย็น” คุณหญิงเอ่ยอย่างใจดี


สรุปคือลูกชายเจ้าของบ้านอย่างนาฏยนอนห้องตัวเอง สองแฝดนอนด้วยกันเพราะจันทร์เอ๋ยยังไม่ค่อยสนิทกับใคร เอ็ดมันด์ เตเต อชิระและคนอื่นๆนอนห้องละสามคน


“โห วิวดีมาก” จันทร์เอ๋ยเดินไปเกาะหน้าต่าง ห้องนอนแขกของบ้านนี้ติดสวนด้านหลัง


“ตัวจะนอนก่อนไหม?”


“ของีบแป๊บนึงนะ”


เดินทางก็ล้านิดหน่อย จันทร์เอ๋ยทิ้งตัวลงบนเตียงควีนไซด์ จันทร์เจ้าเลยเปิดกระเป๋าตัวเองหยิบของออกมา


...ก๊อกๆ…


“ครับ?” ไอ้อัชหรอ? อชิระนอนอยู่ห้องถัดไปกับพวกพี่เอ็ด “พี่นาฏย?”


ร่างสูงใหญ่ของคนรักยืนอยู่หน้าห้อง


“นอนได้ไหม?”


“สบายมากเลยครับ” กระต่ายยิ้มกว้าง คุณแม่จัดห้องให้อย่างดีเลย


“ถามกูนี่สิว่านอนได้ไหม?” เอ็ดมันด์ยืนกระดิกเท้าหน้าประตูเพราะยังไม่ได้ปิดเลยได้ยินเสียงเพื่อนสนิทมาหาแฟนถึงห้อง


“ไปนอนเหอะไป มึงอะ” ไล่เพื่อนอย่างไม่ใยดี


“มานี่หน่อยสิ” นาฏยชวนน้อง


คนตัวเล็กมองไปด้านในห้องเห็นพี่ชายนอนหลับไปแล้วเลยค่อยๆปิดประตูเสียงเบา


“จะพาน้องไปไหน?” ไอ้ฝรั่ง! มึงยังไม่ไปอีก!


“เสือก!” นี่ก็เจริญพรเพื่อนตลอด


จันทร์เจ้ายิ้มกับความกวนตีนของพี่เอ็ดมันด์ขณะเดินตามร่างสูงไป


มาหยุดที่อีกด้านหนึ่งของชั้นสอง ประตูห้องแขวนด้วยแผ่นไม้เขียนด้วยตัวอักษรโย้เย้เหมือนเด็กประถม


...ห้องน้องนาฏย…


น้องนาฏย?!


ปากเล็กอมยิ้ม ตัวขนาดนี้ไม่น้องแล้วมั้ง


“ยิ้มอะไร?” นาฏยก็รู้สึกเก้อ อยากจะเอาป้ายไปเก็บเดี๋ยวนี้


“เปล่าครับ” แต่ยังอมยิ้มแก้มตุ่ย “ห้องของพี่นาฏย?”


“ใช่” เปิดประตูเข้าไป “เข้ามาก่อนสิ”


จันทร์เจ้านิ่งไปเล็กน้อยก่อนจะสาวเท้าตามเจ้าของห้องเข้าไป


...ครั้งแรกกับห้องนอนของพี่นาฏย…




+++++++++++++++++++++++++++100%++++++++++++++++++++++++++++

สวัสดีค่า พี่หมีกับต่านแคระมาแล้ววววววววววว

พี่หมีกับต่านน้อยเหลืออีก4ตอนก็น่าจะจบแล้วค่า จากที่วางโครงเอาไว้นะค่า เพราะงั้นมานับถอยหลังด้วยกันค่า

ในตอนหน้า คนเขียนจะลงเรื่องรักตามสั่งควบไปกับเรื่องใหม่ด้วย เพราะงั้นขอฝากฝังเรื่องใหม่ไว้ในอ้อมกอดทุกท่านด้วยยย

ส่วนเรื่องเจ้าเอยนั้น ตามที่เคยแจ้งไปยังเป็นเพียงแผนการเขียนในอนาคตเพราะงั้นตอนนี้ขอให้อดใจรอไปก่อนนะค่า (แต่จากการอ่านคอมเม้นแล้วกระแสเจ้าเอยมาแรงมากกกกกจนคนเขียนตกใจ5555 คอมเม้นถล่มทลายยิ่งกว่าคอมเม้นตอนนิยายอีก55555)

ขอบคุณทุกท่านมากๆที่ให้ความเอ็นดูน้องเอยขนาดนี้ แล้วก็ติดตามพี่นาฏยกับเจ้าขามาตลอด คนเขียนก็ใจหายนิดๆที่พี่หมีกับน้องต่ายกำลังจะจบลง แต่ก็ดีใจที่พาพี่หมีและต่ายน้อยมาได้ไกลขนาดนี้ ต้องขอบคุณแรงสนับสนุนจากนักอ่านทุกคนจริงๆค่า

เยิฟ

[Yara]

หาเรื่องคนของนาฏย ก็เหมือนหาเรื่องตายแล้ว 555

[cchompoo]

 

[Papangtha]

พาลูกสะใภ้เข้าบ้านน

[kinjikung]

มาวันแรกก็ชวนน้องเข้าห้ิองเลยเหรอพี่นาฏย อิอิ

[suikajang]

แหมะมีลางมโนเอาเองว่าจะได้ 2 สะใภ้เข้าบ้านแหละ 

[DESZCZ]

คุณแม่คะ ลูกสะใภ้เขินตัวจะแตกละค่ะ

[่jum]

ตาเถร 

[Dezzerr]

วรั้ย พี่หมีชวนน้องเข้าห้อง 

[BAKA]

นอกจากพาเข้าบ้านแล้ว ยังมีความพาเข้าห้องด้วยนะคะคุณพี่

ปล. หรือคุณแม่จะเหมาสะใภ้สองคนเลยดีคะ?

[pui]