No Sugar : 12
ตอนนี้ผมกำลังยืนกอดอกจ้องคนที่เหมือนโดนบังคับให้มาขอโทษ ไอ้ป่านก็ยืนอยู่ข้างผมส่วนพี่ฟลอยด์ยืนข้างเพื่อนตัวเอง ผู้ชายสี่คนยืนเงียบอยู่ใต้หอพักจนคนที่เดินไปมาเหลียวมอง ผมอยู่ใต้หอพักตัวเองนั่นแหละครับไม่ได้ไปที่ไหน แต่ที่เกิดเหตุการณ์แบบนี้เพราะพี่เกนมาส่งไอ้ป่านเอารถ
เช้ามาผมก็ให้พี่ฟลอยด์มาส่งที่หอ บังเอิญเจอรถคนที่ไปส่งเพื่อนผมมาจอดต่อท้าย นั่นละครับทำให้เกิดเหตุการณ์นี้ขึ้นมา ตอนแรกรถคันต่อท้ายจะรีบขับหนี แต่พี่ฟลอยด์รู้ทันรีบเข้าไปขวางแล้วลากเพื่อนให้ออกมายืนตรงหน้าผม
“ขอโทษ” เอ่ยออกมาแบบไม่รู้สึกผิดสักนิด
“เสียงแบบนี้ใช่คนที่สำนึกผิดหรือเปล่าครับ” ผมว่า พี่เกนทำหน้าทะมึนตึงใส่ผม
“เออๆ กูขอโทษ เมื่อคืนกูเมามากไปหน่อย” เสียงกับหน้าตาดูอ่อนลง
“แต่ดูพี่เหมือนไม่ใช่คนเมาเลยนะ” ยังตีรวนไม่เลิก พี่ฟลอยด์แตะศอกปรามผม
“ต้อม ไม่เอาน่า ไอ้เกนมันรู้สึกผิดจริงๆ” ผมเบ้ปากไม่ค่อยเชื่อ
“ต้องให้กูก้มกราบมึงเลยมั้ยวะ” พี่เกนพูดออกมา รีบหันขวับไปมอง
“ถ้าได้ก็ดี”
“ไอ้!” คนโมโหพยายามข่มความโกรธไว้ พร้อมถอนหายใจออกมา “เพราะมึงเป็นแบบนี้ ปากหมาแบบนี้ กูเลยไม่คิดว่าไอ้ฟลอยด์จะชอบมึง”
หันไปมองพี่ฟลอยด์ “เพื่อนพี่ชอบคนน่ารัก อ่อนหวานผมรู้ดี”
“นั่นแหละ แต่มึงแม่งตรงกันข้ามทุกอย่าง”
“บางทีคนเราไม่จำเป็นต้องมีเหตุผลไปซะทุกเรื่องก็ได้ ชอบกับรักมันไม่เหมือนกันหรอก ถ้าพี่ได้รักใครสักคนถึงจะรู้” ผมว่า พี่เกนแค่นยิ้ม
“กูไม่เชื่อใจใคร” เหล่ตามองไอ้ป่านนิดๆ “แล้วเพื่อนมึงก็กวนตีนกู” ยังไม่ได้พูดเกี่ยวกับไอ้ป่านเลยนะ
“พี่กวนผมก่อนนี่หว่า” ไอ้ป่านเถียง
“มึงด่ากู” คนนี้ก็ไม่ยอม
ปล่อยให้เถียงกันซะให้พอ ผมยืนมองคนทะเลาะกันจนเงียบไปเอง
“มึงมากับพี่เกนได้ไง รถมึงก็เพิ่งจะมาเอาตอนนี้” จ้องจับผิด ไอ้ป่านหน้ามุ่ย
“เมื่อคืนกว่าจะเปลี่ยนยางเสร็จมันก็ไม่ยอมไปส่งกู” ไอ้ป่านเหล่ตามองพี่เกน “กูเลยนอนห้องมันซะเลย”
“กูรุ่นพี่มึงนะ” เริ่มทะเลาะอีกแล้ว
“พอๆ แยกย้ายเถอะ” พี่ฟลอยด์รีบห้ามศึก พี่เกนส่งเสียงจิ๊จ๊ะแล้วเดินกลับไปขึ้นรถ ส่วนผมล็อกคอเพื่อนตัวเองขึ้นห้อง มีเรื่องต้องเคลียร์ก่อน “ข้าวต้มนะ” พี่ฟลอยด์ตะโกนถาม ผมพยักหน้าพี่แกเลยเดินข้ามไปร้านสะดวกซื้ออีกฝั่ง
“ลากกูมาทำไมเนี่ย” ไอ้ป่านโวยวายจนมาถึงห้องผมก็ปล่อยให้มันเป็นอิสระ
“ต่อยกันแทบตาย แต่มึงกลับไปนอนห้องพี่เขาได้ยังไงวะ”
“ก็มันดึก อีกอย่าง บ้านมันแม่งโคตรไกล จะเดินออกมาเรียกแท็กซี่ก็ไม่ไหว กูเลยนอนบ้านมันซะเลย” ไอ้ป่านกอดอกทิ้งตัวนั่งที่เก้าอี้ “ว่าแต่มึงเถอะ กับพี่ฟลอยด์เป็นไงมั่ง ได้กันยัง” ตบหัวมันเต็มมือจนไอ้ป่านหน้างอ
“ได้พ่องมึงสิ”
“อะไรวะ พี่เขาอ่อนโคตร แค่ไอ้ต้อมตัวแห้งๆ แม่งยังจัดการไม่ได้ แย่ว่ะ” ไอ้ป่านส่ายหน้า “หรือของพี่เขาไม่ขันวะ” เลยโดนผมตบหัวไปอีกที
“มันก็เรื่องของกู มึงกลับไปได้แล้ว”
“อ่าว มึงลากกูมาแล้วไล่กูแบบนี้เหรอวะ”
“เออ”
ไอ้ป่านยกขาถีบเอวผมก่อนเดินออกจากห้องไป พอประตูปิดลงไม่นานพี่ฟลอยด์ก็เปิดเข้ามา
“ป่านกลับแล้วเหรอ” ถือขาวๆ วางถุงเข้ากล่องบนโต๊ะ ผมก็พยักหน้า “พี่ซื้อมาเผื่อด้วยนะ”
“เดี๋ยวผมกินเองไม่ต้องห่วง” รีบเปิดกล่องข้าวต้มหมู ของพี่ฟลอยด์ข้าวต้มกุ้ง พอเห็นแบบนี้แล้วก็นึกถึงตอนที่เจอกันที่ร้านสะดวกซื้อ
“ขำอะไร”
“เห็นข้าวพวกนี้แล้วนึกถึงตอนพี่แย่งข้าวผัดของผมไง” พี่ฟลอยด์เลิกคิ้วก่อนขำออกมา
“ใช่ ตอนนั้นต้อมโคตรน่าต่อย” พูดตรงจนผมขำ
“พี่ก็น่าต่อยเหมือนกันนั่นแหละ แย่งไม่ดูเลยว่าอันไหนของตัวเอง” ตักข้าวเข้าปากก่อนคายออกมาเพราะโคตรร้อน
“ระวังหน่อย” มือขาวยื่นมาเช็ดมุมปากแล้วยิ้ม “ก็สั่งเหมือนกันใครจะไปรู้วะ”
“ไม่มีเซ้นซะเลย” ผมว่า พี่ฟลอยด์ก็หัวเราะอย่างเดียว “แล้ววันนั้นพี่เกือบถอยรถชนผมด้วย กะฆ่ากันเห็นๆ” นึกถึงก็แอบแค้น
“ตอนไหน” ทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้
“ตอนนั้นแหละ แค่ยืนดูเฉยๆ แม่งถอยมาซะเกือบชน”
“อ่าวเหรอ ฮ่าๆ” แกล้งไม่รู้นี่หว่า “แล้วปิดอาทิตย์หนึ่งต้อมจะไปไหนหรือเปล่า”
“ผมว่าจะกลับบ้าน พี่ล่ะ” พี่ฟลอยด์ชะงักไปนิดก่อนจะส่ายหน้า “งั้นพี่ไปกับผมมั้ย” คนหน้าหมองรีบยิ้มแย้ม
“ไปได้เหรอ”
“อืม แต่บ้านผมไม่ได้หลังใหญ่แบบบ้านพี่นะ” ถึงบอกแบบนั้นพี่ฟลอยด์ก็ยังพยักหน้าแล้วยิ้ม
“แม่ดุหรือเปล่า” เงยหน้ามองทั้งที่ปากยังคาบช้อน
“มาก” คนถามหัวเราะร่วน
“ไม่กลัว”
แต่พอเอาเข้าจริง คนบอกไม่กลัวมือเย็นมากครับ แถมมีเหงื่อผุดเต็มไรผม พี่ฟลอยด์ดูประหม่าขนาดลืมดับเครื่องยนต์ตอนลงจากรถจนผมต้องสะกิดบอก แล้วยังลืมตะกร้าผลไม้ที่เตรียมไว้ที่ห้อง เลยต้องมาหาซื้อก่อนที่จะถึงบ้านผม
“ตื่นเต้นป่ะ” ถามไป คนที่เดินข้างๆ ทำหน้าตื่นแล้วรีบพยักหน้า อยากจะขำ “เอาน่า บ้านผมไม่มีปืนซ่อนอยู่ พี่ไม่ต้องกลัว”
“ไม่รู้สึกดีเลยสักนิด” คนตื่นเต้นทำหน้าบูด
ผมเดินนำพี่ฟลอยด์เข้ามาในตัวบ้าน เจอตัวครองบ้านกระโดดดุ๊กดิ๊กมาหา ผมย่อตัวนั่งลูบมันนิดหน่อยก่อนแม่จะเดินออกมา ผมก็ยกมือไหว้ พร้อมๆ กับพี่ฟลอยด์ที่รีบยกมือไหว้จนเกือบทำตะกร้าผลไม้ตก
“อุ้ย ระวังสิลูก” แม่รีบเดินเข้ามาคว้าตะกร้าไป พี่ฟลอยด์เลยยกมือไหว้สะดวกขึ้น “คนนี้เหรอที่บอกแม่เมื่อคืน” ผมรีบพยักหน้าแล้วยิ้ม “หล่อนะเนี่ย หล่อกว่าตุ้มเยอะ” ตุ้มคือพี่ชายผมครับ
“โห แม่กล้าเอาตุ้มมาเปรียบว่ะ” โดนตีเข้าแขนเบาๆ ก่อนกอดแม่เต็มรัก “คิดถึง”
แม่กอดตอบผมแน่น “คิดถึงแต่ไม่มาหา มันใช่หรือเปล่ายะ”
“แม่อะ” หน้างอเมื่อผละจากอ้อมกอด “แล้วพ่อล่ะ”
“ยังไม่กลับ นั่งก่อนลูก มัวแต่คุยลืมเลย” แม่ผมดึงแขนพี่ฟลอยด์มานั่งแล้วรีบเดินเข้าไปด้านใน คนที่นั่งลงหันมามองผมที่อุ้มเจ้าตัวสีเทาหูตั้งมาวางบนตัก
“เลี้ยงกระต่ายด้วยเหรอ” ถามพร้อมยื่นมือมาลูบ
“แม่อยากเลี้ยง เป็นผม เลี้ยงหมาตัวใหญ่ๆ ดีกว่า” กระต่ายมันเฝ้าบ้านไม่ได้นะครับ พี่ฟลอยด์มองหน้าผมแล้วยิ้มจนต้องดันหน้าให้หันไป
ตั้งแต่เมื่อวานแล้วที่จ้องหน้าผมแล้วยิ้ม ปกติก็เป็นแบบนั้นแต่เหตุการณ์หน้าเวทีผ่านไปกับการได้เป็นแฟนยิ่งเพิ่มรอยยิ้มกว้าง จนผมเริ่มขนลุก
“น้ำจ้ะ” แม่ยกน้ำมาให้ คนข้างผมรีบลุกไปช่วยถือถาดแก้วน้ำ “มารยาทดีด้วย ไม่เหมือนลูกแม่ นิสัยเสียเหมือนปากมันนั่นแหละ”
“แม่ นี่ผมนั่งตรงนี้นะเว้ย”
“ก็พูดให้ได้ยินไม่ดีเหรอ”
แม่ผมเองครับ ไม่ต้องสงสัยว่าผมได้นิสัยมาจากไหน แบบก๊อบบี้มาเป๊ะๆ ขนาดตุ้มยังกวนไม่เท่า รายนั้นจะนิ่งเหมือนพ่อแต่ซ่อนเล็บนะครับพี่ผม มีลูกตั้งแต่ก่อนเรียนจบ
“เสียงรถตุ้มมั้งน่ะ” แม่ชะเง้อมอง ไม่นานพี่ชายผมก็จูงมือลูกเข้ามาครับ ลูกของตุ้มอายุสี่ขวบแล้ว กำลังน่ารักเชียว “ว่าไงคะ หลานของย่า”
“คุณย่า” ร่างเล็กเดินต้วมเตี้ยมมาหาอ้อมแขนของคุณย่า
“ว่าไงคะ คนดีของย่า”
ผมมองแม่กับหลานคุยกันกระหนุงกระหนิงก่อนหันกลับมามองคนที่นั่งข้างผม พี่ฟลอยด์ยิ้มให้พี่ชายผมแต่ตุ้มกลับมองนิ่งๆ ก่อนกวักมือเรียกผมกับคนข้างๆ ไปด้านนอกแทน
“มีอะไรวะ” ผมถามทันทีที่เดินออกมา
“มึงพาเข้าบ้านไม่กลัวพ่อตี?” ตุ้มจ้องพี่ฟลอยด์อย่างไม่ค่อยเป็นมิตรสักเท่าไหร่
“มีไรต้องกลัววะ ขนาดตุ้มพาเมียท้องโย้เข้าบ้านพ่อยังไม่ตีเลย” ผมไม่เรียกพี่ครับ จะเรียกชื่อเฉยๆ มันติดมาตั้งแต่เด็กแล้ว
“ไอ้เหี้ยต้อม ปากมึงนี่มัน” ยักไหล่ใส่พี่ชายตัวเอง “แล้วมึงจริงจังกับน้องกูเหรอ” ตุ้มมาบทโหดนิดๆ ปกติก็เฉยๆ แต่วันนี้ดูโหดแฮะ
“ครับ” นี่ก็เงียบ เห็นตุ้มมองพี่ฟลอยด์ตั้งแต่หัวจรดเท้า อยากจะบอกว่าเปลือกพวกนั้นแบรนด์นอกทั้งนั้น
“ลูกคนรวย” ตุ้มว่า “อยากลองของแปลกหรือเปล่าวะ”
“ตอนแรกก็คงใช่” พี่ผมแทบจะพุ่งไปขยำคอจนผมต้องรีบขวาง “แต่พี่คงรู้จักน้องชายพี่ดี ว่าคนแบบนี้ลองเฉยๆ คงไม่ได้” ว่าแล้วก็จ้องนิ่ง
“แค่คำพูดใครมันก็พูดได้”
“งั้นพี่ก็ลองดูแล้วกัน”
“กูต้องดูอยู่แล้ว ไอ้นี่มันน้องกู” โดนแขนพี่ชายตัวเองล็อกคอจนหน้าหงาย แม่งหายใจไม่ออก
“ตุ้ม คอกูๆ” รีบตีแขนมันรัวๆ จนมันยอมปล่อย “หวงกูล่ะสิ” แซวมัน พี่ชายผมตีหน้านิ่งแล้วผลักหัวซะผมปลิวไปชนกับพี่ฟลอย์
“หวงมึงให้เสียเวลาทำไม กูหวงไอ้จิ๋วหลิวดีกว่าเยอะ” หน้าตึงทันที พี่ผมเห็นกระต่ายดีกว่าน้องว่ะ แม่ง
พวกผมถูกแม่เรียกให้เข้าไปในบ้าน ลูกตาลลอยแก้ววางอยู่บนโต๊ะ มีเด็กตัวป้อมๆ ตักเข้าปากอย่างอร่อยจนผมขำ ก่อนมองหน้าพ่อมัน
“มองหน้ากูทำไม” ตุ้มเหล่ตามองผม
“ลูกเหมือนพ่อมันเป๊ะ” ผมรีบหลบเมื่อเห็นมือเงื้อขึ้น จนแม่บ่น พอนั่งโต๊ะ แม่ก็หันมาสนใจคนใหม่ของบ้านก่อนเพื่อน
“กินได้มั้ยลูก ไม่ค่อยหวานหรอกนะ กลัวเป็นเบาหวาน”
“ไม่หวานผมก็ชอบครับ” มีแอบเหล่ตามองผมด้วย รีบจ้วงลูกตาลเข้าปากแก้อาการหน้าร้อน
ของหวานหมดลงทุกถ้วย แม่ก็ปลีกตัวเข้าครัวกับป้าที่จ้างมาดูแลบ้าน ส่วนพวกผมก็มานั่งเล่นเป็นเพื่อนน้องตูน ลูกของตุ้มนั่นแหละ แม่มันทิ้งตั้งแต่คลอดใหม่ ตอนแรกรักก็แทบจะเอาขึ้นหิ้ง พอหมดรักก็ทิ้งอย่างไม่ใยดีแถมยังทิ้งลูกในไส้ไว้อีก
“อาต้อม” เสียงยานคางยื่นแก้วของเล่นมาให้ผม
“เลี้ยงน้ำอาเหรอ” ผมแกล้งยกดื่ม “อร่อยมาก” ตูนหัวเราะชอบใจจนผมยิ้มตาม
“รักเด็กเนอะ” พี่ฟลอยด์ยื่นหน้ามากระซิบ แม้จะมีสายตาของตุ้มจ้องอยู่ก็ตาม
“แน่นอน” ยักคิ้ว ตอนงานศพเห็นหลานของพี่ฟลอยด์แต่ไม่ค่อยกล้าเข้าใกล้ผมสักเท่าไหร่ อาจเพราะกลัวคนแปลกหน้า “แล้วพี่ไม่รักหลานตัวเองเหรอ” พอถามพี่ฟลอยด์ก็ยักไหล่
“ไม่สนิทหรอก เด็กติดพี่เลี้ยง” ว่าไปก็ยื่นของเล่นให้ตูนไป
“แล้วพ่อของหลานพี่ล่ะ ผมไม่เห็นเลย”
“หึ” พี่ฟลอยด์แค่นเสียงในลำคอ “มันทิ้งพี่ฟีนไปตั้งแต่รู้ว่าท้อง โคตรเหี้ย” เหล่ตามองเหมือนกับที่ตุ้มกำลังมอง ครอบครัวนี้ดูเผินๆ น่าอิจฉาทุกอย่าง หล่อ สวย รวย เก่ง แต่กลับไม่มีความสุขในชีวิต
“อยากได้พี่เขยป่ะล่ะ การงานดีแต่ปากหมา โอ้ย เจ็บนะตุ้ม” โดนมันถีบครับ
“หุบปากของมึงไปก่อนจะโดนตีนกูยัดปากไอ้ต้อม” บอกแล้วว่าปากหมา ผมเบ้ปากก่อนจะเล่นกับหลาน จนเสียงรถของพ่อวิ่งเข้ามาในบ้าน พี่ฟลอยด์เริ่มตัวแข็งอีกรอบ คราวนี้คงตื่นเต้นของจริง เพราะกำลังจะเจอของแข็ง
พ่อเดินเข้ามาหน้านิ่งเหมือนทุกที ผมยกมือไหว้แต่พ่อไม่ได้มองมาที่ผม ดวงตาที่มีแว่นเลนส์หนากำลังจ้องคนข้างๆ พี่ฟลอยด์รีบยกมือไหว้
“พ่อ นี่พี่ฟลอยด์” ผมบอก พ่อก็ยังยืนนิ่งมองจนคนที่ผมแนะนำเริ่มมีเหงื่อผุด
“ผัวมึง?” พูดปุ๊บผมเอาแก้วของเล่นขว้างใส่ตุ้มที่แม่งหัวเราะ
“ยังเว้ย” รีบแก้ตัว พ่อผมก็ยกยิ้มนิดๆ แล้วเดินเอาสูทไปพาดกับเก้าอี้
“กูก็คิดว่าลูกกูแมนขนาดนี้ ไม่คิดว่าจะมีผัว น้องมึงมีผัวว่ะ”
“พ่อ” เรียกเสียงดังจนพ่อกับตุ้มหัวเราะพร้อมกัน
ที่บอกของแข็งเพราะระดับความกวนก็ไม่น้อยหน้าผมหรอกครับ แต่ถ้าเอาจริงๆ พ่อจะนิ่ง สงสัยจะคุยกันก่อนที่ผมจะกลับมา
“มึงลูกใครวะ” ถามเหมือนกับจะหาเรื่องเลย พี่ฟลอยด์ยิ้มก่อนตอบ พ่อผมก็ฟังๆ แต่ตามองหลานที่เล่นขายของ “ลูกคนรวย” พูดแบบเดียวกับตุ้มเป๊ะ
“ครับ” ดูเหมือนคนข้างผมจะผ่อนคลายลง ไม่ใช่พ่อกับแม่หรือพี่ชายผมจะยอมรับง่ายๆ หรอกนะ แต่ถึงห้ามไปก็เท่านั้น ความดื้อผมมีเกินล้านบอกเลย
“ไอ้ต้อมมันไม่เคยคบใคร มันติสเกินไปจนคิดว่ามันคงไม่มีเมีย ที่ไหนได้ มีผัวเฉย”
“พ่อพูดเบาๆ หน่อย ลูกผมฟังอยู่” ตุ้มบอกเมื่อตูนกำลังจ้องปู่ตาแป๋ว
“ว่าไงคะหลานปู่ หนูห้ามเอาเมียเข้าบ้านนะ” โดนแขวะอีกเป็นกระบุง
กินข้าวเสร็จทุกคนก็นั่งกันพร้อมหน้า และผมกับพี่ฟลอยด์ก็ถูกให้นั่งทับขาตัวเองที่พื้น
“พ่อของเราไม่โกรธเหรอหรือคบผู้ชายน่ะ” แม่ผมเปิดการสอบสวนคนแรก
“พ่อยังไม่รู้ครับ” พี่ฟลอยด์บอก
“แล้วถ้ารู้ล่ะ พ่อมึงไม่ฆ่าน้องกูเหรอ ไอ้ลูกคนรวย” ตุ้มเสริม
“พวกเราไม่เคยยุ่งเรื่องส่วนตัวกันครับ” ตอบพร้อมรอยยิ้มนิดๆ จนตุ้มหันไปมองพ่อเพื่อส่งไม้
“คิดจะรักไอ้ต้อมไปได้ตลอดเหรอ ความสัมพันธ์ผู้ชายกับผู้ชาย” จ้องหน้าพ่อตัวเอง ต้องคิดไกลขนาดนั้นเลยเหรอวะครับ
พี่ฟลอยด์ยิ้มให้ผมก่อนเผื่อแผ่ให้กับทุกคน “ก็ต้องรอดูครับว่าจะรักได้ถึงเมื่อไหร่ เพราะผมก็ไม่รู้”
“ตอบได้ดีทีเดียว” พ่อพยักหน้า “ถึงยังไงสักวันก็ต้องมีเมียมีลูก ยิ่งเป็นลูกคนรวย ธุรกิจที่บ้านอีกจะทำยังไง” นี่พ่อผมมองการณ์ไกลสุดๆ เอาแค่วันนี้ให้รอดก่อนจะดีกว่า
“ทุกอย่างมันยังไม่เกิดขึ้น ผมก็ไม่รู้ครับ”
“บ๊ะ ไอ้เด็กนี่”
“แค่วันนี้ผมได้อยู่กับต้อมก็พอแล้ว พรุ่งนี้ค่อยว่ากันใหม่ เพราะทุกๆ เช้าวันใหม่ ผมจะคิดเสมอว่าเราต้องทำให้ดีกว่าเมื่อวานที่ผ่านมา” แม่ยกนิ้วโป้งให้พี่ฟลอยด์ทันทีหลังจากพูดจบ
“ตอบแบบลูกคนรวยก็งี้แหละ” ตุ้มแท็กทีมกับพ่อแขวะ
“คนกวนก็แบบนี้แหละเนาะ” แม่ผมหันมาแท็กทีมกับพี่ฟลอยด์จนผมขำเมื่อพ่อเบิกตาโตมอง
ครอบครัวผมจะเคร่งครัดบางเรื่อง แต่กับลูกๆ จะปล่อยให้คิดและตัดสินใจเอง ด้วยความดื้อก็ส่วนหนึ่ง เป็นครอบครัวที่ไม่หวานแต่ไม่ต้องเติมน้ำตาลก็อร่อย...ประมาณนั้น
ขากลับผมมองคนที่เอาแต่ยิ้มตาแทบปิด หลายครั้งที่ถูกปาดหน้า แต่คนเคยอารมณ์ร้อนกลับเฉยไม่โมโห ไม่โวยวาย
“พี่ยิ้มทำไมเนี่ย” มองแบบสงสัย
“สงสัยเบาหวานขึ้นตา” หา?
“เบาหวานขึ้นตา ไม่สบายเหรอวะ”
“ไม่สบายเพราะต้อมนั่นแหละ” มือขาวยื่นมาโยกหัวผมซะคอแทบหัก “พี่ต้องติดกินหวานแน่เลยว่ะ”
“แต่ผมไม่ชอบหวาน”
“แล้วเมื่อกี้ใครกินลูกตาลไปจนเกือบหมดหม้อวะ” เถียงไม่ออกเพราะมันคือผมเอง
“เออ ชอบกินหวานแต่ไม่ชอบทำตัวหวานจบป่ะ”
“แฟนพี่ไม่ต้องหวานก็อร่อยแล้ว” ขยิบตาใส่จนต้องเบือนหน้าไปอ้วก
“เลี่ยนเหี้ยๆ”
ขับรถด่ากันไปเลี่ยนกันไปเพื่อผ่อนคลายจากการจราจรติดขัดที่ต้องเจอ อยู่ๆ พี่ฟลอยด์ก็หน้าบึ้ง ดวงตาจ้องด้านซ้ายของผม พอหันไปมองตาม...ผู้ชายที่เจอที่งานศพกำลังกอดเอวสาวรุ่นลูกเดินหัวเราะเข้าห้างไป
“พี่ฟลอยด์”
รถยนต์ถูกเลี้ยวตามเข้าไปในห้าง ผมพยายามจับแขนคนที่ตีหน้ายุ่งตลอดเวลาการเดินตามหา เรื่องผู้หญิงคนนั้นผมรู้มาจากไอ้กลอยว่าเคยเป็นแฟนเก่า แต่คบเผื่อเลือก คุณผู้หญิงครับ อย่าลดค่าตัวเองลงแบบนี้เลย ผมว่ามันไม่คุ้มหรอก เงินดีเงินง่าย แต่แลกด้วยหน้าตาและชื่อเสียงของครอบครัว เพราะชาวบ้านเขาไม่ได้ด่าแค่คุณ แต่ด่าไปถึงบุพการีด้วย
มัวแต่มองเหม่อกว่าจะรีบสาวเท้าตามคนที่พุ่งพรวดเข้าร้านเสื้อผ้าแบรนด์นอก ใบหน้าหล่อขมวดมุ่นคว้าแขนของพ่อตัวเอง คนโดนจับแขนตกใจที่ต้องมาเจอลูกชายตัวเองจังๆ
“นี่แกมาทำอะไรที่นี่”
“พ่อไม่เคยสำนึกเลยเหรอ แม่เพิ่งตายไปไม่นานก็ควงเมียน้อยว่อนไปทั่ว”
“ไอ้ฟลอยด์”
“ผมพูดถูกใช่มั้ย”
“รีบกลับไปซะ”
“อายเหรอครับ” นั่นเพราะพนักงานกับคนที่เข้ามาดูของต่างก็พากันมอง “ทำแบบนี้ไม่ต้องอายแล้วมั้งครับ เปิดตัวกันซะขนาดนี้ น่าละอาย”
“เฮ้ย” ตกใจตาโตแล้ววิ่งพรวดเข้าไปพยุงร่างที่ถูกต่อยล้มลงไปนั่งกับพื้น มุมปากมีรอยเลือดซึมนิดๆ ผมตวัดสายตามองคนที่ทำร้ายลูกตัวเอง “พี่ฟลอยด์”
“หึ” คนถูกต่อยยกมือเช็ดมุมปากแล้วยิ้มเยาะ
“ฉันบอกแกแล้วนะ” คนเป็นพ่อชี้นิ้วเตือน สาวที่ควงมารีบเดินเข้ามาหา เธอทำหน้าเสียมอง
“แก่แล้วไม่เจียม ชอบนักนะเด็กสาวน่ะ” ผมรีบปรามพี่ฟลอยด์ แต่ก็ไม่เป็นผล “ระวังตายคาอกล่ะ”
“ไอ้ฟลอยด์” คนเป็นพ่อตวาดลั่นจนหลายคนตกใจ “แล้วแกดีกว่าฉันหรือไง ทำตัววิปริตคบผู้ชายน่ะ” ดวงตาดูถูกมองมายังผม
“แล้วจะทำไม ผมคบผู้ชายแล้วมันทำไม มีปัญหาเหรอ” คนนั่งอยู่ที่พื้นลุกขึ้นยืนประชันหน้า “ห้ามผมไม่ได้หรอก”
“แกมันตัวปัญหา” ขนาดผมเป็นคนนอกยังเสียใจที่ได้ยิน จับมือคนถูกด่าว่าเป็นตัวปัญหาแน่น ใบหน้าหล่อกำลังพยายามทำให้ดูปกติแต่ผมรู้ดีว่าพี่ฟลอยด์กำลังเจ็บปวด
“ผมขอพูดอะไรหน่อยนะครับ” ผมเอ่ยขัดบรรยากาศอึมครึม “คุณลุงควรใส่ใจลูกบ้างนะครับ สักนิดก็ยังดี เพราะชีวิตที่เหลืออยู่จะถึงเมื่อไหร่ก็ไม่รู้ แล้วคุณลุงจะมานึกเสียดายวันเก่าๆ มันก็เปล่าประโยชน์ เหมือนที่เขาบอกว่า มีเงินนับแสนล้าน ก็ซื้อเมื่อวานกลับมาไม่ได้” ผมยิ้มพร้อมค้อมศีรษะลา มือก็ดึงอีกคนให้เดินตาม
“ขอบใจ” เสียงพูดแผ่วเบาดังขึ้นจากปากที่สั่นนิดๆ
“อืม” แย่งกุญแจรถมาขับเอง ปล่อยให้คนที่ต้องการเวลาอยู่กับตัวเองไปสักพัก
ถึงคอนโด เจ้าของห้องก็ปลีกตัวเข้าห้องนอนไป ผมยืนเคว้งอยู่กลางห้อง ไม่อยากเข้าไปกวนแต่อีกใจก็เป็นห่วง อารมณ์แบบนี้แหละที่ผมพยายามหลีกเลี่ยงมาตลอด ที่ไม่อยากมีความรักก็เพราะแบบนี้ นับหนึ่งถึงร้อยสุดท้ายก็เดินเข้าห้องไป
ร่างของคนที่เดินเข้ามาก่อนนอนคุ้ดคู้อยู่ใต้ผ้าห่ม แรงสั่นเล็กๆ ทำให้รู้ว่าคนด้านในกำลังร้องไห้อย่างหนัก ผมยื่นมือไปแตะ ผ้าห่มผืนหนาถูกกระชากออกพร้อมกับตัวผมที่ลงไปนอนบนเตียง แขนแกร่งรัดกอดตัวผมจนแน่น ใบหน้าคนเจ็บปวดซบที่อกปล่อยน้ำตาที่ยังไหลเปียกเสื้อผมไปหมด
“พี่ยังมีผมนะ” ลูบผมนุ่มเบาๆ ยิ่งถูกกระชับกอดแน่น
พี่ฟลอยด์ร้องไห้จนผล็อยหลับไป ผมปัดผมที่ปกดวงตาแดงออกแล้วก้มจูบหน้าผากเบาๆ พี่คงเจ็บปวดมากสินะ อยากรู้จริงๆ ว่าพี่เติบโตมาแบบไหน ถูกเลี้ยงดูหรือใช้ชีวิตที่ผ่านมายังไง
“ผมอยู่ข้างพี่เสมอนะ” ก้มจูบหน้าผากที่ชื้นเหงื่ออีกรอบ “หายเจ็บปวดไวๆ ผมรอเห็นรอยยิ้มของพี่อยู่นะ”
......TBC 
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
