No Sugar : Part Ken & Pan [1]
(ป่าน) ผมเป็นคนขี้เบื่อครับ ขึ้นต้นมาก็ไม่น่าคบแล้วใช่มั้ย ขนาดบางทีผมยังเบื่อตัวเองเลย ตั้งแต่เกิดและโตมา ผมยังไม่มีสิ่งไหนที่ไม่เบื่อ อ่อ มีอยู่อย่างหนึ่งที่ไม่เบื่อ นั่นคือการเลี้ยงปลาครับ ผมสามารถขลุกอยู่กับปลาได้เป็นวันๆ ตอนเด็กๆ ผมเคยนั่งดูปลาแหวกว่ายในตู้เป็นวันๆ จนแม่คิดว่าผมตายไปแล้ว เพราะไม่ยอมออกไปไหนเลย
พอเข้ามัธยม ผมก็รู้จักเพื่อนฝูงมากขึ้น สังคมก็กว้างขึ้น และทำให้ผมได้เจอคนถูกใจทั้งชายและหญิง ผมก็ยอมรับว่าไม่ได้ชอบแค่ผู้หญิง แต่ผมก็ไม่เคยคบเคยลอง เพียงแค่ชอบเฉยๆ
จนอยู่มัธยมปลายปีที่ห้าผมแอบชอบรุ่นพี่อยู่คนหนึ่ง เธอสอบเข้าเรียนที่มหาลัย XXX ได้ แถมยังเรียนดีอีก ผมโคตรอยากจีบมาก เพราะหน้าตาน่ารักอีกทั้งยังพูดจาอ่อนหวาน ผมพยายามเรียนอย่างหนักเพื่อจะสอบเข้ามหาลัยเดียวกับพี่เขา ในที่สุดผมก็สอบติด แม้จะคนละคณะก็เถอะ แค่นั้นก็ดีใจแล้ว แต่พอเอาเข้าจริงผมแทบไม่เคยได้เจอพี่คนนั้นเลย ทำให้ผมต้องตัดใจไปเอง
ผมเลือกสอบเข้าคณะเกษตรก็เพราะไม่รู้จะเรียนอะไร จะเรียนวิศวะผมก็ไม่เก่งฟิสิกส์ จะเรียนหมอก็ไม่ได้เก่งขนาดนั้น พอเข้าปีหนึ่ง ได้เจอกับกิจกรรมรับน้องสุดโหดที่สามารถดับต่อมความเบื่อของผมลงได้ครึ่งหนึ่ง ผมมีเพื่อนสนิทที่คอยกระตุ้นความตื่นตัวจากความเบื่ออย่างไอ้ต้อม มันเป็นคนที่พูดตรงค่อนไปทางปากหมาหน่อยๆ แต่เวลามันจะทำอะไรแล้ว มันจะจริงจังกับเรื่องนั้นมาก ส่วนอีกคนก็ไอ้ดอย ไอ้นี่มันเพล์บอยตัวพ่อ แต่แค่เวลาไปเที่ยวกับพวกผมนะครับ เพราะมันมีแฟนแล้ว เห็นบอกว่าคบกันมานานมีวางแผนอนาคตด้วย คิดไกลขนาดนี้ยังทำตัวชั่วๆ ได้อีก ผมละสงสารแฟนมันจริงๆ
กว่าจะผ่านปีหนึ่งช่วงรับน้องมาได้เลือดตาแทบกระเด็น แต่มันก็ทำให้พวกเรามีเพื่อนและมีระเบียบวินัย ที่สำคัญ อาการเบื่อของผมแทบมอดดับไปหมด ยิ่งวันไหนถูกว้ากหนักๆ ยิ่งตื่นเต้น
ชีวิตของผมก็ยังราบเรียบ มีเที่ยวบ้าง จีบสาวบ้าง เหล่ปีหนึ่งด้วยกันเองบ้างแต่ก็ไม่เคยจริงจังกับใคร ไม่ใช่ผมไม่อยากมีหรอกนะครับ แต่กลัวอาการขี้เบื่อตัวเองจะกลับมา ผมเลยเลือกที่จะเกาะติดชีวิตอยู่กับเพื่อน ไอ้ต้อมมันขี้บ่นแต่อยู่กับมันแล้วมีความสุขดี มันจะบ่นเฉพาะเวลาใช้เงินเปลือง ไอ้นี่มันขี้งก ขี้เหนียว ส่วนไอ้ดอยนี่ผมตัดมันไปเพราะมันชอบขลุกอยู่กับแฟน
“มึงไม่หาแฟนสักคนวะ จะได้ไม่เป็นภาระของกู” ไอ้ต้อมมันโวยวายหลังจากผมมานั่งรอมันที่หน้าร้านสะดวกซื้อหน้าหอมัน รู้จักมันมาไม่ถึงปีแต่เหมือนสนิทกันมาแต่ชาติปางก่อน
“นี่เพื่อนมึงนะ ไม่สงสารกูเหรอ” พูดน้ำเสียงโศก ก่อนยื่นมือออกไปรับข้าวกล่องที่ผมสั่งไว้ก่อนมานั่งรอ ไอ้ต้อมมันถอนหายใจแล้วนั่งลงตรงหน้าผม
“มึงก็ไม่ได้ขี้เบื่อเหมือนเดิมแล้วนี่หว่า” มันทำหน้าจริงจังมองผม เพราะเจอวันแรกๆ มันชวนผมไปไหนผมก็ชอบบอกว่าเบื่อจนกลายเป็นคำติดปาก “ออกห่างกูบ้าง นี่ตัวติดกูจนจะเป็นเมียกูอยู่แล้ว”
“ก็กูไม่ชอบอยู่คนเดียวเลย มึงคิดดู เวลานั่งอยู่คนเดียวมองไปทางไหนมันก็มีแต่กู แค่คิดก็เบื่อแล้ว” พูดหลังกลืนข้าว ไอ้ต้อมมันพยักหน้าลงคงเข้าใจในสิ่งที่ผมพูด เพราะมันก็นอนหอคนเดียวเหมือนกัน
“เออๆ งั้นก็รอกูหน่อย เดี๋ยวจะออกเวรแล้ว” ผมชูกำปั้นส่งกำลังใจให้เพื่อน ไอ้ต้อมมันทำงานร้านนี้ตั้งแต่ปีหนึ่ง ที่จริงบ้านก็ไม่ได้ยากจน พ่อก็ทำงานดี พี่ชายก็ทำงานดี แต่มันบอกอยากทำงานเพื่อเก็บเงินซื้อของที่อยากได้ นี่ถ้าเป็นผมละก็ อยากได้อะไรแพงๆ ก็แบมือขอพ่อเอาง่ายสุด
นั่งกินข้าวกล่องรอไอ้ต้อมอยู่นานมันก็ยังไม่ออกมาสักที จนมีแสงไฟหน้ารถสาดเข้ามาจนต้องหรี่ตาลง ผมขมวดคิ้วจ้องรถคันสวยที่เจ้าของรถไม่ยอมดับเครื่องสักที ไฟหน้ารถสว่างจ้าทิ่มตาคนอื่นขนาดนี้ไม่ยอมปิด ผมที่เริ่มรำคาญจะลุกไปบอกแต่เจ้าของรถดันดับเครื่องยนต์ลงซะก่อน
ประตูสองด้านเปิดออกพร้อมกัน ด้านข้างคนขับเป็นสาวสวยสวมชุดเดรสสีชมพูแปร๊ดสั้นจู๋ชนิดที่ว่าก้าวขาทีรถโรงพยาบาลต้องวิ่งวุ่นแน่ ใบหน้าแต่งแต้มเครื่องประทินผิวซะจนกลบใบหน้าสด ปากแดงมันวาวยิ้มกว้างให้กับคนอีกด้านที่ก้าวขาลงมา ผู้ชายหน้าตาดีสวมแบรนด์เนมทั้งตัว ผมสีเทาซอยระต้นคอถูกมัดรวบครึ่งหัว ตาเรียวคม คิ้วดำ จมูกโด่งเหมือนสันเขื่อน กับปากบางๆ นั่น รวมๆ ผู้ชายคนนี้แม่งโคตรหล่อ ทำให้ไอ้เกาหลีบ้านๆ แบบผมดับไปเลย (เริ่มเขม่น)
สาวสวยนั่นโผเข้ากอดเอวเจ้าของรถแล้วออเซาะใหญ่ ผมเบ้ปากมองชายหญิงคู่นี้ ดูก็รู้ว่าคู่นอนไม่ใช่แฟน คนเราสมัยนี้คู่นอนมากซะจนโรคร้ายจะถามหา ผมก็เคยผ่านมาบ้าง ก็แหม ผู้ชายนี่ครับ การหาความสุขให้ตัวเองก็ต้องมีบ้างเป็นธรรมดา แต่การเปลี่ยนคู่นอนจนเหมือนถุงยางนี่ไม่เคยหรอก
คู่น่าเอียนเดินผ่านผมเข้าร้านสะดวกซื้อไป กระจกใสๆ ยังสามารถมองเห็นคู่นั้นออดอ้อนออเซาะซะจนอยากสำรอกออกมา สายตาคมเงยหน้ามองผ่านกระจกบานใสออกมาด้านนอก จังหวะเดียวกับผมที่กำลังตักข้าวเข้าปากแล้วมองเข้าไปในร้าน
สบตากันพอดีสิครับ
มันมองหน้าผม แต่ระยะค่อนข้างไกลผมก็บอกไม่ได้ว่ามันมองแบบไหน แต่ผมมองมันแบบเอือมๆ ไม่ได้สนใจอะไร จ้องอยู่ครู่เดียวผมก็ก้มหน้ากินข้าวรอไอ้ต้อมต่อ
เสียงลากเก้าอี้ทำให้ต้องเงยหน้าขึ้นมอง ไม่ใช่ไอ้ต้อม แต่เป็นผู้หญิงหน้าตาน่ารักแต่แต่งตัววาบหวิวจนรู้สึกหนาวแทน ยิ่งหน้าอกหน้าใจที่ล้นทะลักออกมาจนจะกองอยู่ข้างนอกนั่น ดูท่าจะหนักเอาการ
“มีอะไรเหรอครับ” ผมถามออกไป สาวตรงหน้ายิ้มหวานมาให้
“สนใจมั้ยจ๊ะ ไม่แพงนะ” ผมส่ายหน้าให้กับคำเชิญชวนที่ได้ยิน “ไม่สนเหรอ ไปสนุกกัน” สาวเจ้าขยิบตาให้ผมนิดๆ กับโปรยยิ้มหวาน
“ไม่ครับ” ยังปฏิเสธตามเดิม ผมไม่ชอบแบบนี้หรอก ถ้าอยากสนุก ผมคงหาในที่ๆ มันน่าจะปลอดภัยกว่าข้างถนนแบบนี้
“แหม ทำไมเย็นชาจัง พี่ชอบน้องนะ” ผมเงยหน้าขึ้นมองอีกรอบ เริ่มหงุดหงิดนิดหน่อยที่ถูกกวน ก่อนเสียงลากเก้าอี้ด้านข้างผมจะดังขึ้น คนมานั่งก็ยังไม่ใช่คนที่ผมรอ แต่เป็นเจ้าของรถราคาแพงที่มันออกมาเพียงคนเดียว “อุ้ย เพื่อนก็หล่อ ไปด้วยกันหมดเลยก็ได้นะ”
“ผมบอกว่า...”
“ไม่ดีกว่า พวกเราแค่สองคนก็สนุกแล้ว” ผมอ้าปากค้างมองคนที่มันพล่ามเรื่องแปลกๆ อะไรคือสองคนก็สนุกแล้ววะ “ไม่ต้องอายเขาหรอกน่า” ไอ้บ้านั่นยกแขนพาดไหล่ผม บางปากๆ เหยียดยิ้มจนผมขนลุก ถึงผมจะชอบผู้ชายด้วย แต่ก็ชอบแบบตัวเล็กน่ารักๆ ขาวๆ ไม่ใช่ตัวโตเป็นควายแบบนี้
“มึง...”
“จุ๊ๆ อย่าเรียกผัวว่ามึงสิ” รอยยิ้มมันโคตรกวนอวัยะเบื้องล่าง เสียงฟึดฟัดจากผู้หญิงหนึ่งเดียวในโต๊ะเรียกให้ผมละสายตาไปมอง
“พวกวิปริต” คำด่าที่พ่นออกมาผมไม่ได้รู้สึกอะไร เพราะผมไม่ได้เป็นแบบนั้น ความรักไม่ได้แบ่งเพศและไม่ได้วิปริต
ผมมองร่างที่สวมชุดสั้นเดินห่างไปไกล ผู้หญิงสมัยนี้หากินง่ายเกินไป เสียดายหน้าตาจริงๆ
“เอามือออกได้แล้วครับ” ผมพูดแบบสุภาพกับคนแปลกหน้าที่อย่างน้อยเขาก็ช่วยแม้จะไม่ได้ขอร้องก็ตาม แต่แขนหนักๆ ก็ยังไม่ยอมยกออกสักที
“ทำไมมึงไม่ปฏิเสธวะ” เสียงดุจนผมกระพริบตาปริบๆ
“ก็ปฏิเสธไปแล้วแต่เขาไม่ไปครับ” ไม่เข้าใจ ทำไมต้องพูดเพราะ แต่ดูแล้วมันน่าจะอายุเยอะกว่าผม ดังนั้นพูดแบบนี้คงถูกต้องแล้ว
“แล้วใครใช้ให้มึงมานั่งอ่อยแบบนี้” นี่มันด่าผมหรือเปล่าวะ ตวัดสายตาขุ่นมอง รู้จักหรือก็เปล่า แต่มายุ่งยิ่งกว่าพ่ออีก
“ผมนั่งอ่อยตรงนี้ ไม่ได้นั่งอ่อยบนหัวพี่นี่ครับ” ตอบแบบสุภาพแต่ไอ้คนฟังคงไม่พอใจเพราะมันใช้ตาดุจ้องกดดันผมอยู่ในระยะใกล้
“หึๆ ปากดีจริงนะมึง” ผมแปลกใจที่ได้ยินเสียงขำ ก่อนไอ้คนแปลกหน้าจะยืนขึ้นเต็มความสูงที่ทำให้ผมต้องเงยหน้าขึ้นมอง “แต่จะบอกอะไรให้ ปากแบบมึงไม่นานจะมีสี จำไว้” คำขู่ที่ผมไม่ได้กลัวสักนิด
ปกติผมไม่ได้ปากเสียแบบนี้หรอกครับ แต่ก็อาจมีบ้างถ้าถูกก่อกวน
“กลัวตายละมึง” ชูนิ้วกลางใส่จนมันถลึงตามอง
เหมือนมันกำลังจะอ้าปากพูดแต่ประตูร้านสะดวกซื้อเปิดออกพร้อมสาวที่มาด้วยกับมันตอนแรกเดินเข้ามาหา แล้วคู่เอียนก็โชว์จูบปากให้ผมดู
เห็นแล้วจะอ้วก
คู่รักสุดเอียนขับรถออกไปแล้ว คงไปจบบนเตียงที่ไหนสักที่ ผมละความสนใจมามองเพื่อนตัวเองที่กำลังเดินออกจากร้านมา ไอ้ต้อมเปลี่ยนชุดจากยูนิฟอร์มพนักงานมาเป็นเสื้อยืดสีขาวกับกางเกงยีนส์
“ให้กูรอเป็นชาติ” ด่ามัน แต่คนโดนด่ากลับหัวเราะ
“เอาน่า ก็มึงอยากรอกูเอง” ไอ้ต้อมว่า ก่อนเราจะเดินข้ามฝั่งไปที่หอไอ้ต้อม วันนี้ผมก็ค้างห้องมันตามเดิม
ชีวิตปีสองก็สบายๆ การรับน้องก็ยังโหดสมชื่อตามระบบของมัน และมันมาซวยตรงที่ผมถูกโหวตให้เป็นพี่เนียนซึ่งผมไม่เห็นด้วย แต่แพ้คะแนนโหวต ข้ออ้างของพวกมันบอกว่าผมหน้าตาหล่อ อันนี้ต้องยอมรับครับเพราะหลักฐานมันทนโท่
พอผ่านช่วงพี่เนียนมาได้ เด็กๆ ก็เข้าหาผมทั้งหญิงและชาย คงเพราะผมเข้าหาง่าย พูดดี ไม่ถือตัว ต่างจากไอ้ต้อมที่มันนิ่งๆ แค่ปรายตามอง รุ่นน้องทุกคนก็พากันก้มหน้า มันไม่ได้โหดหรอก แต่หน้านิ่งมันดุแค่นั้น แต่นิสัยมันโคตรบ้าเลยถ้าได้สนิท
“อย่าแผ่ออร่ามากไอ้ป่าน” โดนไอ้ดอยตบหัวเต็มๆ โทษฐานยิ้มโปรยเสน่ห์ให้เด็กปีหนึ่ง ก็คนมันหน้าตาดีต้องทำใจนะครับ แต่ถึงอย่างนั้นผมก็ยังไม่ต้องตาตรงใจใครสักคน
“มึงก็ใช่ย่อย ตามึงแพรวพราวมากไอ้สัด” ไอ้ดอยโดนไอ้ต้อมว่าให้อีกที แล้วมันก็หัวเราะออกมา
“ใครจะไปเหมือนมึง ไม่สนอะไรสักอย่าง ผู้หญิงก็ไม่มอง ผู้ชายก็ไม่แล ชาตินี้มึงจะหาแฟนได้หรือเปล่าวะ” ไอ้ดอยร่ายยาว ซึ่งผมก็พยักหน้าเห็นด้วย อยากเห็นแฟนของไอ้ต้อมจริงๆ ว่าใครจะเป็นผู้โชคดีได้มนุษย์ประหลาดปากตรงกับใจไปครอง
“เรื่องของกู” ไอ้ต้อมตอบอย่างไม่สนใจ
“แล้วมึงไปทำงานหรือเปล่าวะ” ผมถาม ไอ้ต้อมส่ายหน้า “งั้นไปกินนมปั่นกัน กูหิว ต้องการน้ำตาล” งอแงนิดๆ เพื่อให้เพื่อนหมั่นไส้
“ไอ้ปัญญาอ่อน” โดนไอ้ดอยด่าลากยาว แต่มันก็ไปกับผมครับ
ร้านนมปั่นหน้ามหาลัยเป็นร้านที่เด็กๆ ต้องมาลิ้มลองความอร่อย ผมเขียนโยเกิร์ตนมสดปั่นปีโป้ไป ไอ้ดอยกินกาแฟปั่นเพิ่มวิป ส่วนไอ้ต้อมก็สั่งแบบเดิมคือนมปั่นเพิ่มวิปเพิ่มท็อปปิ้ง กินอะไรแม่งโคตรเด็ก
“เมื่อไหร่มึงจะเลิกกินนมปั่นวะ” ไอ้ดอยว่า
“มันเรื่องของกูมั้ย แล้วร้านชื่อนมปั่น มึงเสือกกินกาแฟทำไม” รีบพยักหน้าเห็นตามไอ้ต้อม
“ก็กูอยากกิน”
“งั้นก็เรื่องของมึง”
“แล้วมึงจะถามหาพ่อง”
“มึงถามกูก่อนไอ้สัดดอย”
ผมเบือนหน้าหันไปมองทางอื่น ขี้เกียจมองเพื่อนพ่นกาแฟกับนมใส่กัน ถ้าผมเป็นพนักงานหรือเจ้าของร้านคงเดินมาไล่พวกมันแล้ว ประตูหน้าร้านเปิดออกพร้อมกับชายหญิงคู่หนึ่งเดินเข้ามา
ทำไมรู้สึกเหมือนเคยเจอผู้ชายที่เพิ่งเดินเข้ามา ไอ้หัวเทาแบบนี้ แต่คิดยังไงก็ไม่ออก ภาพลางๆ มันติดอยู่ตรงปลายซีรีบรัม
ดูไอ้คนนั้นมันก็ทำเหมือนเคยเห็นผม มันเหยียดยิ้มออกมายามเราสบตากันพอดี ก่อนมันจะหันไปคุยกับสาวที่พามาอย่างกระหนุงกระหนิง
“อยากกินขนมปังปิ้งว่ะ” เสียงไอ้ดอยดังขึ้น ผมเลยละสายตาจากคู่หวานมามองเพื่อนตัวเอง
“อยากกินก็สั่ง กูก็อยากกิน” ไอ้ต้อมเสริม “มึงล่ะไอ้ป่าน เป็นไร มองใครอยู่วะ”
“เปล่าๆ สั่งดิ่ กูกินด้วย”
บอกปัดไป ทำไมมันค้างคาแบบนี้ เหมือนเคยเห็นแต่ก็จำไม่ได้ นี่ผมกลายเป็นคนขี้ลืมตั้งแต่เมื่อไหร่ แต่ก็นะ ชีวิตผมเจอคนก็มาก จะไปจำหมดยังไงไหว ขนาดคณะเดียวกันยังจำได้ไม่หมด
ขนมปังปิ้งสามอย่างหมดลงในเวลาอันรวดเร็ว สนุกดีนะครับ กับการกินโดยมีเพื่อนคอยแย่ง มันเหมือนต้องแข่งขันกัน หากใครกินช้าก็อด ผมนี่ยัดเข้าปากทีละสองสามอันจนแทบเคี้ยวไม่ได้ ไอ้ต้อมถึงกับตบหลังผมดังปึกเพราะกลืนไม่ลง
“สมน้ำหน้า ไอ้ขี้โลภ” ทุบอกทุบหลังอยู่นานกว่าขนมปังจะลงกระเพาะได้ ผมกำลังจะอ้าปากว่าให้เพื่อนแต่สายตาดันไปสบเข้ากับดวงตาดุ มันแพรวระยับคล้ายกับกำลังขัน
นี่มันหัวเราะผมอยู่หรือเปล่า
อ้าปากพะงาบๆ ด่าไอ้คนไม่มีมารยาทหัวเราะคนอื่น มันคงอ่านปากออก หน้าหล่อของมันตึงขึ้นมาทันที คิ้วเข้มของมันขมวดเป็นปมก่อนถูกนิ้วเรียวของผู้หญิงตรงหน้าจับไว้ สำออยให้สาวสนใจหรือเปล่าวะ ไอ้เชี่ยนี่
“มึงรู้จักเหรอวะ” ไอ้ดอยถามหลังจากมันหันหลังไปมอง คงเห็นผมมองอยู่นานนั่นแหละครับ
“ไม่ว่ะ”
“ไม่รู้จักแล้วจะมองทำไม” นั่นสิ ผมเลยเลิกสนใจคนไม่รู้จักและออกจากร้านหลังจากกินเสร็จ “เหมือนเขามองมึงเลยว่ะ” ไอ้ดอยบอก ผมลองหันเข้าไปในร้านก็ไม่เห็นว่ามันจะมองมาตรงไหน
“ตามึงฝาดแล้ว กลับเถอะ”
การใช้ชีวิตในมหาลัย ไม่ว่าจะปีหนึ่งหรือปีสอง สำหรับผมถือว่าคุ้ม อาจเพราะเป็นเด็กกิจกรรมพอสมควร ผมได้วางแผนปีสาม ปีสี่ของผมเรียบร้อยแล้ว ผมจะต้องทำกิจกรรมเยอะๆ จะได้รักษาอาการขี้เบื่อให้หมดไปสักที
“ปีสามนี้กูจะมีแฟน” ผมบอกขณะเดินผ่านประตูมหาลัย แม้จะโดนเพื่อนสองคนหัวเราะเยาะแต่ผมไม่แคร์ ผมจะมองหาสาวน่ารักๆ สักคนมาเคียงข้างให้ได้ ไม่ได้อิจฉาไอ้คู่ตะกี้นะ แค่รู้สึกว่าอยากมีแล้วก็แค่นั้น
“กูจะคอยดู” ไอ้ต้อมตบบ่าเป็นกำลังใจแล้วมันหันไปขำต่อกับไอ้ดอย
โคตรจริงใจว่ะเพื่อน
“ขอบใจเพื่อน” กัดฟันบอกไปพร้อมกับวิ่งไล่เตะเพื่อนสองคนที่มันกวนโมโห มิตรภาพแบบนี้แหละที่ผมชอบ
พอเอาเข้าจริง ปีสามไม่ได้ใช้ชีวิตสบายแบบที่คิดเอาไว้ ไหนจะรับน้อง ไหนจะกิจกรรม ไหนจะงานมหาลัย มันมาพร้อมๆ กันหมดจนผมแทบอยากตาย ไม่รู้จะทำอะไรก่อนดี โดนสั่งเป็นฝ่ายนั้นฝ่ายนี้จนสับสนไปหมด
“ไอ้เชี่ยป่าน มึงจะโวยวายเชี่ยไร พวกกูทำงานหนักกว่ามึงอีก” โดนไอ้เจษเฮดว้ากไซโคครับ
“นี่มึงติดพี่ว้ากมาใช่มั้ย” ผมเตะขามันไปทีหนึ่งก่อนจะเดินมานั่งกับพวกไอ้ดอย “ไอ้ต้อมล่ะ” เปิดเรียนทั้งทีมาสายอีกไอ้เพื่อนคนนี้
“มึงก็รู้ว่ามันมาช้าอย่างกับหอยทาก” ไอ้ดอยตอบคำถามผม แต่ก็จริงอย่างที่ได้ยินนั่นแหละครับ ไอ้ต้อมมันชอบปั่นจักรยานโบราณของพ่อมันมาเรียน แต่เห็นเก่าๆ แบบนั้น เคยมีลุงที่เขาสะสมมาขอซื้อต่อในราคาเป็นแสนเลยนะครับ เห็นเป็นเศษเหล็กแบบนั้นโคตรแพง
นั่งดูพวกปีสองกำลังนั่งสอนปีหนึ่งร้องเพลงเชียร์ ไม่นานไอ้ต้อมก็เดินหน้าบึ้งเข้ามา ไปอารมณ์เสียที่ไหนมาวะไอ้นี่
“เป็นอะไรวะไอ้ต้อม ทำหน้าอย่างกับขี้ไม่ออก”
“ทะเลาะกับหมามา” ไอ้ต้อมกระแทกเสียงใส่จนผมตกใจ
“อ๋อ แสดงว่ามึงยอมรับแล้วใช่มั้ย ว่ามึงพูดกับหมารู้เรื่อง”
“มึงจะว่ากูเป็นหมาใช่มั้ยไอ้สัดป่าน” ผมหัวเราะงอหงายเมื่อเห็นหน้าไอ้ต้อมบูดบึ้ง อยู่กับมันแล้วมีความสุขตลอด
“แล้วตกลงมึงเป็นอะไรวะ” ผมยังถามย้ำแบบเดิมเมื่อเห็นหน้าเพื่อนยังบึ้งตึง
“สุดหวงกูถูกรถทับ แม่ง ไอ้เชี่ยนั่นตาบอด สุดหวงกูจอดตรงนั้นยังถอยมาทับได้ แถมเรียกเศษเหล็กอีก พูดแล้วของขึ้น” ไอ้ต้อมระบายออกมารัวๆ ผมพยักหน้าอย่างเข้าใจมัน ไอ้ต้อมหวงสุดหวง (ชื่อจักรยาน) มันยิ่งกว่าชีวิตอีก อยู่ๆ มันก็ควักมือถือมาแล้วกดให้ผมดูรูปคนที่มันไปมีเรื่องด้วย
คุ้นๆ เหมือนเคยเห็นที่ไหน
ผมเอามือถือที่มีรูปมาถามกลุ่มสาวนักข่าวประจำห้อง เพียงแค่ยื่น กลุ่มสาวๆ ก็รีบสาธยายตั้งแต่ประวัติยันเรื่องส่วนตัวจนผมต้องยกมือห้าม
“พวกมึงนี่ ถ้าจำข้อสอบได้เหมือนเรื่องพวกนี้คงได้เกียรตินิยมไปแล้ว” พูดจบก็รีบชิ่ง ไม่อย่างนั้นผมอาจโดนกระทืบได้ สาวคณะผมไม่ได้อ้อนแอ้นนะครับ ทุกคนถึกและบึกบันทั้งนั้น
ได้ข้อมูลมากพอก็กลับไปบอกไอ้ต้อม แต่มันกลับขัดทำเหมือนไม่อยากฟัง แต่ผมรู้ว่ามันฟัง ทำเก๊กไปงั้น
ไม่รู้เมื่อไหร่ที่ผมชอบช่วงเวลาค่ำคืน รู้สึกเย็นสบาย ยิ่งได้จิบเบียร์แบบนี้ยิ่งรู้สึกดี ผมออกมาเที่ยวกับไอ้ดอยหลังจากออกจากห้องเชียร์ ส่วนไอ้ต้อมมันปฏิเสธเพราะเป็นพวกประหยัดเงิน ทุกวันนี้มันจดบัญชีรายรับรายจ่ายของมันทุกบาท ยังจำตอนเหรียญห้าสิบสตางค์มันหาย คุณเอ้ย โวยวายประหนึ่งเป็นแบงค์พัน
เบียร์สีเหลืองทองมีฟองฟูจนแทบล้นแก้ว ไอ้ดอยพาแฟนมาด้วยแต่ไม่ได้ทำให้ผมอิจฉาหรอกครับ เห็นจนเบื่อแล้ว
“ร้านนี้บรรยากาศโคตรดี” ผมว่าพลางยกเบียร์ขึ้นดื่ม
“จริง” ไอ้ดอยเสริม
“พวกพี่อย่ากินเยอะนะ โดยเฉพาะพี่ป่าน ขับรถมาเองระวังตำรวจ”
“ครับๆ” รับคำบ่นจากน้องพิมพ์แฟนของเพื่อน “แฟนมึงขี้บ่นว่ะ” ว่าไปหัวเราะไป
“แฟนพี่ป่านจะขี้บ่นกว่าพิมพ์อีกคอยดู”
“แช่งพี่นี่หว่า”
“ไม่ได้แช่ง แต่สาบเลยต่างหาก” แล้วไอ้ดอยกับแฟนมันก็หัวเราะผม แม่ง
ระหว่างนั่งดูนักร้องของที่นี่ร้องเพลง มันเหมือนถูกศรรักปักอกอย่างจังเมื่อเห็นสาวสวยท่าทางเรียบร้อย หน้าตาน่ารักมากเดินผ่านไปพร้อมกับเพื่อน ผมมองตามจนเธอไปนั่งรวมกับกลุ่มใหญ่
“ชอบละสิมึง” ไอ้ดอยเอาถั่วปาหน้าผมแต่ผมไม่สน “จัดเลยมึง”
“พี่ดอยอย่ายุเพื่อน” น้องพิมพ์ดุ
“กูอยากรู้จักว่ะ” ผมพูดจากใจ ตั้งแต่เรียนมาจะสามปีเพิ่งมาถูกใจคนนี้
เมื่ออยากรู้จักผมก็รีบพุ่งเข้าไปหาตอนเห็นว่าคนที่ผมชอบเธอลุกครับ น่าจะไปเข้าห้องน้ำ ไอ้ป่านกำลังมีแฟนแล้วนะครับ (ติดไม่ติดอีกเรื่องหนึ่ง) ผมรีบเดินไปดักรอ ยืนอยู่นานกว่าเธอจะออกมา
“สวัสดีครับ” รีบเข้าไปขวางหน้าทันที ดูเธอตกใจนิดๆ แต่ก็ยิ้มบางๆ ให้
“คะ?”
“คือผมอยากรู้จักคุณ”
“...” ไม่มีคำพูดใดๆ หลุดออกมา มีเพียงสีหน้าที่ดูแปลกใจ
“เราน่าจะเรียนมหาลัยเดียวกัน ผมเรียนเกษตรปีสาม” แนะนำตัวก่อนเพื่อลดช่องว่างความไม่น่าไว้ใจ อีกอย่างที่รู้เพราะกลุ่มใหญ่ที่เธอไปนั่งด้วย บางคนผมก็เคยเห็นในรั้วมหาลัย
“เกษตรเหรอ เอ่อ แล้วรู้จักพี่ต้อมหรือเปล่าคะ” ผมขมวดคิ้วทันทีที่ได้ยินชื่อเพื่อนออกจากปากสาวสวยคนนี้
“รู้จักไอ้ต้อมด้วยเหรอครับ” ถามออกไปด้วยความแปลกใจ
“เพื่อนครีมชอบพี่ต้อมค่ะ พี่เขาอยู่ในเพจคิ้วบอยด้วย” กระพริบตาปริบๆ มอง
อยู่ๆ ความคิดในหัวสมองผมก็แล่น รู้จักไอ้ต้อม งั้นผมให้มันเป็นทางเชื่อมให้ผมน่าจะดี แล้วก็น่าจะไปได้สวย
ผมปล่อยให้แฟนในอนาคตของผมเดินกลับไปนั่งที่ ส่วนผมได้แต่คิดแผนการเกลี้ยกล่อมไอ้ต้อมให้ช่วย ไอ้นี่มันเรื่องมากอยู่ด้วย ต้องใช้เหตุและผลในการคุยมันถึงจะตกลง
ขากลับ ผมโบกมือลาไอ้ดอยกับแฟนก่อนเดินไปที่รถตัวเอง เกือบจะถึงอยู่แล้วหากไม่เจอภาพบาดตาที่มันขวางอยู่ ภาพชายหญิงคู่หนึ่งกำลังเมามันส์ในรสจูบ ถ้าจะทำขนาดนั้น แนะนำไปหาโรงแรมนอนเถอะ
“อุ้ย” เสียงตกใจดังหลังจากถูกถอนจูบ “มองทำไมยะ ไม่มีมารยาท”
“พวกคุณคงมีมารยาทมากสินะ” ผมส่ายหน้าอย่างระอา
“แก!”
“ไม่เอาน่าคริส” เสียงทุ้มของผู้ชายมักมากหันกลับมามองผม ไอ้หัวเทาคนหน้าคุ้นนี่อีกแล้ว พอมันเห็นผมก็เลิกคิ้วมอง สายตาที่มองตรงมาไม่รู้ว่ากำลังคิดอะไร อาจจะรำคาญผมก็ได้ที่มาขัดจังหวะ
“แต่เด็กนั่นมันปากเสีย” ยัยผู้หญิงปากแดงยังชี้หน้าว่าให้ผม
“ก็แค่พวกที่ผ่านมาแค่นั้น”
“ใช่ครับ ผมก็แค่ผ่านมาแล้วก็เห็นพวกคุณสองคนกำลังจูบกันอย่างเมามันส์กันอยู่ก็แค่นั้น” ว่าเสร็จก็รีบหนีขึ้นรถแล้วขับออกไป ก่อนขับผ่าน ผมลดกระจกรถลงแล้วโบกมือลา ยัยผู้หญิงคนนั้นย่ำเท้าอยู่กับที่ด้วยความไม่พอใจ
“ทำไมเกนถึงไม่จัดการให้คริส”
“ช่างเขาเถอะ ผมกลับล่ะ”
“เกน เดี๋ยว เกน คืนนี้ของเราล่ะ เกน!”
ผมมองผ่านกระจกมองหลัง เห็นผู้ชายคนนั้นเดินขึ้นรถตัวเองทิ้งให้คู่ขาย่ำเท้าร้องกรี๊ดๆ
ไอ้นี่มันเพล์บอยตัวพ่อนี่หว่า พวกวันไนท์สแตนด์สินะ
เสียงโทรศัพท์มือถือของผมดังขัดจังหวะมองรถคันงามที่ขับต่อท้าย ผมชะลอความเร็วไปจอดข้างทางจนไอ้รถคันนั้นขับแซง ตอนช่วงที่มันแซง ผมแอบเห็นไอ้นั่นโบกมือทักทายผมด้วย
“ว่าไงไอ้ต้อม”
(อย่าลืมงานพรีเซ็นต์พรุ่งนี้นะมึง ไม่เอามามึงตาย)
“เออ ไอ้นี่ย้ำจริง”
(ก็มึงมัวแต่เที่ยว)
“เออๆ พูดมากระวังมีเมียขี้บ่นนะมึง”
(ไอ้เหี้ย)
โดนปล่อยสัตว์ทำร้ายตอนกลางคืนจากเพื่อนปากดี ผมวางโทรศัพท์ไว้ที่เดิมและเข้าเกียร์จะออกรถ แต่สายตาดันเห็นท้ายรถนอกคันสวยที่แซงผมไปเมื่อกี้ที่มันจอดอยู่ไม่ไกล พอเห็นผมออกรถมันก็ออกตาม และมันปล่อยให้ผมแซงกลับตามเดิม
มันบ้าหรือเปล่าวะ
ผมขับรถมาจนถึงหอพักตัวเอง วันนี้ดื่มไม่มากเพราะมัวแต่คิดเรื่องสาวสวยที่เจอในร้าน โคตรน่ารักอะ เปิดประตูลงจากรถ สายตาดันเหลือบไปเห็นแสงสีแดงท้ายรถที่เพิ่งวิ่งผ่านผมไป อาจจะเป็นรถคนทั่วๆ ไปก็ได้ ไอ้บ้านั่นคงไม่ขับรถตามผมมาถึงที่นี่หรอก ถ้ามันมา มันก็บ้าแล้ว นึกถึงแฟนในอนาคตของผมดีกว่า ได้คบกันเมื่อไหร่ ไอ้ป่านจะเอาไปอวดพ่อกับแม่เลยคอยดู
.............TBCพาน้องป่านมึนมาทักทายค่าาา ช่วงนี้อัพช้าไปหน่อย ขออภัยด้วยค่า แต่ไม่ได้หายไปไหนเน้อ
หัวข้อ: No Sugar ไม่หวานก็รักว่ะ >>ตอนพิเศษ ลอยกระทง [P.25]<<[03/11/60] (อ่าน 280730 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก