No Sugar : 17
มหาลัยเปิด ทุกคนก็ต้องไปทำตามหน้าที่นั่นคือการเรียน พี่ฟลอยด์อยู่ปีสี่ไม่ค่อยมีเรียนก็มักจะมาขลุกอยู่ที่คณะผมนี่แหละครับ ไม่ได้มาคนเดียว พี่แกพาเพื่อนมาด้วย แต่ไม่รู้จะพามาเพราะไม่อยากเด่นคนเดียวหรือมาเพื่อเอาไว้ชวนไอ้ป่านทะเลาะกันแน่ ทะเลาะจนผมไล่ให้ไปนั่งโต๊ะอื่น
“พี่เกนจริงจังกับเพื่อนผมเหรอ” ถามพี่ฟลอยด์ที่นั่งอ่านอะไรสักอย่าง ดูแล้วไม่น่าจะใช่หนังสือเรียน
“มั้ง มันไม่เคยตามใครแบบนี้เลยนะ” ได้คำตอบแบบนั้นทำให้ผมต้องหันไปดูเพื่อนตัวเองอีกรอบ ไอ้ป่านขี้โวยวายกับพี่เกนขี้โมโห อยู่ด้วยกันจะรอดหรือเปล่า
“จะไหวหรือวะพี่” พูดออกมาตามที่เห็น ได้เสียงหัวเราะตอบกลับ
“ไหวไม่ไหวก็อยู่ที่พวกมันสองคน” ก็จริง ผมพยักหน้าเห็นด้วยกับความคิดนี้ “แล้วเลิกกี่โมง”
“เดี๋ยวต้องไปลงแปลงว่ะ คงเย็นๆ นู้น พี่มีอะไรกับผมหรือเปล่า”
“งั้นเดี๋ยวพี่ไปช่วย”
“บ้าหรือเปล่า พี่ไม่ได้เรียนด้วยจะไปทำไมวะ แล้ววันนี้อาจารย์แกลงตรวจด้วย ไปไม่ได้หรอก” คนไม่ได้ไปหน้างอปิดหนังสือที่อ่านลง
“งั้นพี่จะรอที่ตึกนี่แหละ”
“พี่ไปรอที่หอผมดีกว่า อยู่ที่ตึกนี้เดี๋ยวก็บ่นไม่มีอะไรทำ ไปอยู่ที่หอง่วงก็นอน หิวก็ออกมาหาอะไรกิน” ดูคนอยากรอยังไม่พอใจ “ไม่งั้นพี่ก็กลับคอนโดพี่ก่อน”
“ไปรอที่หอก็ได้” สุดท้ายก็ต้องยอมครับ ผมส่ายหน้าช้าๆ พลางล้วงกุญแจหอให้
“ถ้าเลิกเรียนเดี๋ยวผมโทรไปบอก”
“อืม”
รับคำเสร็จก็ตะโกนเรียกเพื่อนตัวเองที่ไปนั่งซะไกล ดูเหมือนจะทะเลาะกับไอ้ป่านเสร็จแล้วด้วย พี่เกนเดินหน้าบึ้งมาหาเพื่อนตัวเอง ก่อนจะไปยังไม่วายสั่งไอ้ป่านให้โทรหาหลังเลิกเรียน พี่คนนี้แม่งเอาจริงว่ะ
ผมปั่นสุดหวง มีไอ้ป่านซ้อนท้าย เดินนำหน้าลิ่วๆ ก็ไอ้ดอยกับพวกเพื่อนๆ ในคลาส ปั่นไปไอ้ป่านก็บ่นเรื่องพี่เกนไป ช่วงนี้พี่เกนตัวติดกับเพื่อนผมมาก ตอนแรกชวนไปกินเหล้าที่ห้องไอ้กลอย ไอ้ป่านรับปากแทบจะทันทีแต่พี่เกนตะโกนว่าไม่ให้ไป สรุปก็คือไม่ได้ไปนั่นแหละครับ ไม่น่าเชื่อว่าจะมีอิทธิพลกับการตัดสินใจของเพื่อนผมขนาดนี้
วันนี้การลงแปลงก็ธรรมดาเพราะชินแล้ว อีกอย่าง พวกผมกำลังถูกคุกคามจากเด็กปีสองที่เริ่มมาขอใช้พื้นที่ด้านข้างเพื่อปลูกพืชผลตามวิชาที่เลือกเรียน นั่นก็ไม่เท่าไหร่เพราะตอนปีสองผมก็ทำ แต่ประเด็นคือ พวกมันมานั่งเอ้อระเหยไม่ทำอะไรอยู่ที่แปลงของพวกผม พออาจารย์วิชาผมไปปุ๊บ พวกมันก็แล่นมาหาถึงที่
“พี่ต้อมครับ อยากกินยาดอง” น้องรหัสสุดที่รักอย่างไอ้เป็กมานั่งเงยหน้ามองผม มันใช้ผมเป็นที่บังแดดให้ โคตรเจริญไอ้เด็กนี่ “คืนนี้ไปเพิงกันนะ”
“ดูก่อน” รับปากไม่ได้เพราะมีคนรออยู่ที่ห้อง
“โหย เดี๋ยวนี้ลืมน้องลืมพี่หมดแล้ว เด็กปีหนึ่งมันก็บ่นไม่เคยเจอหน้าลุงมัน” ดราม่าใส่ผมจนต้องเตะหลังมันไป
“กูเพิ่งเจอไอ้เด็กปีหนึ่งเมื่อเช้า อย่ามาไซโคกูครับ”
“อะไรวะ บอกให้หลบ ไม่ได้ดั่งใจเลย” ไอ้เป็กบ่น “พี่อะ แบ่งเวลาความสุขส่วนตัวมาเผื่อแผ่ส่วนรวมบ้าง มัวแต่อยู่ที่ห้องไม่เบื่อเหรอ” ประโยคธรรมดาแต่หน้ากับสายตามันไม่ธรรมดานะครับ มันกำลังคิดอกุศลอยู่แน่
“กูไม่ได้อยู่แต่ในห้องเว้ย”
“ระเบียงก็ไปเหรอพี่” เตะมันไปอีกรอบจนมันลุกหนี “พี่แม่งใช้แต่กำลัง รุ่นพี่บริหารชอบไปได้ยังไง” ว่าแล้วมันก็วิ่งหนีเพราะผมวิ่งไล่เตะมัน ก่อนมันไปยังตะโกนนัดเวลาเรียบร้อย หวังว่าคนที่รอที่หอผมคงจะเข้าใจ
กว่าจะล้างอุปกรณ์ทุกอย่างเสร็จก็ปาเข้าไปจนเย็นย่ำ ผมพาไอ้ป่านมาเอารถที่คณะก่อนปั่นสุดหวงกลับหอ นานแล้วที่ไม่ได้เดินทางแบบสโลไลฟ์กับสุดหวง ยามเย็นท้องฟ้าเป็นสีส้มสวย นกบินให้ว่อนคงเตรียมตัวกลับเข้ารังแหง
ผ่านสวนที่เคยมีแม่หมากับลูกน้อยสองตัวที่ตอนนี้ถูกเพื่อนผมเอาไปฝากคนอื่นเลี้ยง เห็นบอกว่าบ้านที่รับไปเลี้ยงดูแลจนลูกสองตัวอ้วนเหมือนหมู ผมว่า หมาแม่ลูกพวกมันมันโชคดีที่เจอคนอย่างไอ้กลอย เพราะถ้าเป็นคนอื่นคงไม่มีใครสนใจ
ขี่ผ่านสนามบาสที่มีแต่สาวๆ คงจะมีนักบาสหน้าตาดีเล่นสินะ สมัยผมอยู่ปีหนึ่งก็มาเล่นบ่อย แต่พอแก่แล้วมันเคลื่อนไหวช้าลงเลยปล่อยให้พวกเขาเล่นไป เพราะถ้าผมยังเล่นพวกเด็กๆ ไม่ได้เกิดหรอก ปั่นไปหัวเราะไปจนเหมือนคนบ้าก่อนเสียงโทรศัพท์ในกระเป๋ากางเกงจะดังขัดขึ้นมา
(อยู่ไหน ทำไมยังไม่เลิกอีก) เสียงเข้มดังมาจากปลายสาย คนที่คุณก็รู้ว่าใครนั่นแหละครับ คงนอนหลับไปเป็นสิบรอบแล้วมั้ง
“กำลังกลับครับ พี่มีอะไร หิวเหรอ” ตอบกลับอย่างอารมณ์ดี
(มาก เดี๋ยวพี่ลงไปรอข้างล่าง มาถึงจะได้ไปกินข้าวเลย) ชอบจริงนะ ออกคำสั่งนี่น่ะ
“อืม”
(รีบๆ มา)
วางสายไปแล้วแต่ผมก็ยังยิ้มให้กับคนปลายสาย แม้เขาจะมองไม่เห็นก็เถอะ พี่ฟลอยด์จากคนที่ผมไม่อยากยุ่ง ไม่อยากคุย แค่เห็นหน้าก็อยากกระโดดต่อย วันนี้กลับกลายเป็นว่า ผมต้องเข้าไปยุ่งในทุกเรื่อง ต้องคุยต้องแชร์ทุกอย่างให้กันฟังตลอด ส่วนกระโดดต่อยนั้นยังมีบ้างตามอารมณ์ บางทีพี่แกก็น่าโมโหเกิน ความเอาแต่ใจแม้จะลดลงแต่ก็ยังหลงเหลือ มันคงเปลี่ยนยากสินะครับ
แต่เมื่อเปลี่ยนไม่ได้ ก็ต้องอยู่กับมันให้ได้
กว่าจะมาถึงหอ โดนโทรตามหลายสิบสาย มาถึงปุ๊บคนที่นั่งไขว่ห้างรอก็หน้าบูด ผมเอาสุดหวงไปจอดที่แผงจอดจักรยาน เดินออกมาหาคนที่รอ พี่ฟลอยด์หน้าหงิกแต่ก็น่าขำ
“หัวเราะอะไร ปล่อยให้พี่รอนี่มันน่าขำมากเหรอ” ไอ้ต้อมโดนไปหนึ่งดอกเลยหยุดขำ
“โหย พี่ก็ ผมรีบปั่นสุดหวงมาเลยนะ” พยายามทำให้อีกคนใจเย็นลง สงสัยจะโมโหหิว “หิวแล้ว อยากกินผัดไท” พี่ฟลอยด์ดีอยู่อย่าง ถึงแม้จะเอาแต่ใจแต่เวลาผมบอกอะไรไปพี่แกก็จะตามใจ แม้บางสิ่งดูไม่ค่อยเต็มใจสักเท่าไหร่ อ้อ แต่ต้องเป็นเรื่องที่ไม่ออกนอกลู่นอกทางนะครับ พวกอาหารหรือที่เที่ยวจะตามใจ แต่เรื่องอื่นพี่แกขอดูไปแต่ละกรณี
เราเดินเคียงข้างกันไปที่รถคันโปรดของพี่ฟลอยด์ มีแอบเนียนยกแขนพาดคอผมด้วย ไม่ต้องอายมันแล้ว มาถึงขนาดนี้ น้องในหอที่รู้จักผมก็เห็นแบบนี้จนชินตา และกลายเป็นสมาชิกแฟนเพจของผมไปโดยปริยาย อีกทั้งยังเป็นคนคอยอัพรูปผมกับพี่ฟลอยด์เวลาอยู่หอด้วย เอ็กซ์คลูซีฟมากๆ
ร้านผัดไทขายบนรถเข็นข้างทาง ไม่หรูแต่อร่อยครับไอ้ต้อมยืนยัน ข้างๆ มีรถเข็นที่ขายอาหารตามสั่งด้วย กลิ่นกระเพาฉุนได้ที่จนพี่ฟลอยด์จามน้ำตาไหล
“ใครสั่งวะ” บ่นไปเช็ดน้ำตาไป
“น่าอร่อยนะ รสชาติน่าจะเด็ด” ผมว่า เพราะกลิ่นพริกนี่รุนแรง คนรอบข้างผมก็พากันน้ำตาไหลเป็นแถว “เราสั่งไปกินที่ห้องด้วยมั้ย” โดนเหล่ตามองนิดๆ
“อืม” คิดว่าจะขัด แต่เปล่าเลย คงอยากกินเหมือนผมนั่นแหละครับ กลิ่นมันยั่วยวนมาก
ผัดไทสองจานกินโดยไม่ต้องปรุงเพิ่มเติม เส้นเหนียวนุ่มเคี้ยวสนุกเชียว ผมคีบเต้าหู้สีเหลืองให้พี่ฟลอยด์เพราะผมไม่กิน พี่ฟลอยด์เลยเอากุ้งสดตัวเองมาให้ผม แต่คีบให้ซะจานตัวเองไม่มีกุ้งผมเลยเอาคืน
“กินไปเลย ไม่ต้องเอาให้พี่” พี่ฟลอยด์บอกพลางคีบกุ้งคืนผม
“พี่กินบ้างสิ กุ้งเชียวนะ” โดนหัวเราะใส่ “พี่จะกลับบ้านป่ะ”
“อืม” พี่ฟลอยด์ดูลังเลนิดๆ แต่ก็พยักหน้า “ไปด้วยกันนะ”
“จะดีเหรอ ถ้าผมไปพี่ไม่มีเวลาให้ครอบครัวเลยนะ” แกล้งแหย่ไปเลยโดนมือเคาะหัว
“พี่แบ่งเวลาเป็นน่า ได้ทุกคน” มีขยิบตาด้วย ไม่ธรรมดานะเดี๋ยวนี้
กลับมาหอเพื่อเอาเสื้อผ้าผมก่อนแล้วค่อยไปบ้านพี่ฟลอยด์ ตั้งแต่ผมไปคราวนั้นทุกอย่างดูดีขึ้น พี่ฟลอยด์เริ่มคุยกับพ่อมากขึ้น แล้วพ่อพี่ฟลอยด์ก็กลับบ้านตลอดทุกวัน (ได้ยินมาจากพี่ฟีน) ผมปากดีวันนั้นได้ผลสินะ
ระหว่างนั่งรถกลับบ้านพี่ฟลอยด์ ผมโทรไปยกเลิกนัดไอ้เป็ก ถูกมันโวยวายตะโกนดราม่าใส่จนต้องรีบวางสาย พี่ฟลอยด์เหล่ตามามองเป็นระยะแต่ไม่พูดอะไร
เข้ามาในตัวบ้านหลังใหญ่ ผมเจอน้องเฟรมก่อนเพราะกำลังเดินลงมาจากชั้นบน พอเห็นผมก็รีบวิ่งเข้าใส่ แม้จะมีขาใหญ่ๆ ของน้าตัวเองขวางแต่ก็ไม่ใช่ปัญหาที่จะเข้ามาหาผม
“อย่าแกล้งหลานได้ป่ะ” พี่ฟลอยด์ทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้และไม่ยอมเอาขาที่ขวางหน้าผมออก น้องเฟรมเลยเหมือนกอดขาน้าตัวเองพร้อมกับผม
“ไปอยู่กับพี่เลี้ยงเลยไป” ดุหลานตัวเองจนพี่เลี้ยงต้องรีบมาอุ้มน้องไป
“ทำไมชอบแกล้งหลานตัวเอง” ผมบ่นแต่พี่ฟลอยด์ทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ ก่อนผมจะรีบยืนขึ้นเมื่อพ่อพี่ฟลอยด์เดินลงมาจากด้านบน ผมรีบยกมือไหว้
“มาซะค่ำ กินข้าวมาหรือยังล่ะ” พ่อพี่ฟลอยด์พูดขณะยืนตรงหน้าลูกชายตัวเอง
“กินมาแล้ว...ครับ”
“อืม แล้วนั่นซื้ออะไรมา”
“น้ำเต้าหู้...พ่อกินมั้ย” ทำไมผมต้องลุ้นเวลาพี่ฟลอยด์คุยกับพ่อตัวเองทุกครั้งเนี่ย
“ก็ได้” พูดจบก็เดินไปที่ห้องนั่งเล่น ผมคว้าถุงน้ำเต้าหู้เข้าไปในครัว ปล่อยให้พี่ฟลอยด์ตามพ่อไป
ในห้องครัว ผมยกมือไหว้ป้าแม่บ้าน ป้าแกใจดีครับ ผมซื้อน้ำเต้าหู้มาเผื่อทุกคนด้วย ยืนรอน้ำเต้าหู้ใส่แก้วผมก็ได้กินขนมไทยโบราญฝีมือของคุณป้าแม่บ้านด้วย อร่อยมาก เห็นว่าจะเอาไปทำบุญวันเกิดให้กับแม่ของพี่ฟลอยด์ในวันพรุ่งนี้
“คุณหญิงท่านชอบทำขนมไทยมากค่ะ ป้าช่วยท่านทำทุกครั้งเลย” คุณป้าแม่บ้านเล่าไปก็เรียงปาท่องโก๋ใส่จานไป “แต่ป้าก็เข้าใจคุณท่านเหมือนกัน คนไม่รักอยู่ด้วยกันมันก็ลำบากนะ”
“ผมว่า ไม่ลำบากหรอกครับ แม่พี่ฟลอยด์ต้องมีความสุขอยู่แล้ว ได้ทำขนมที่ชอบ ได้อยู่กับลูกกับหลาน ท่านต้องมีความสุขแน่นอนครับ”
“เป็นเด็กมองโลกในแง่ดีมากเลยนะคะป้า” พี่สาวใช้ตัวเล็กสะกิดป้าแม่บ้านแล้วยิ้มให้ผม “มิน่าคุณฟลอยด์ถึงรัก”
แทบสำลักน้ำเปล่าที่ยกดื่ม เล่นชมแบบนี้ทุกคนก็พลอยขำไปหมด ผมรีบยกน้ำเต้าหู้ออกไป กลัวอยู่นานกว่านี้จะโดนล้อ พอเข้าไปในห้องนั่งเล่นห้องใหญ่ พี่สาวพี่ฟลอยด์อยู่ครบทีม
“คิดว่าหนีกลับไปซะแล้ว” โดนพ่อพี่ฟลอยด์แขวะไปหนึ่งดอก
“พ่อคะ” พี่ฟีนแตะแขนพ่อตัวเองแล้วหันมายิ้มให้ผมเมื่อผมวางแก้วน้ำเต้าหู้ให้ “ขอบใจจ้ะ” ผมยิ้มแล้วเดินไปนั่งข้างพี่ฟลอยด์ ดูทุกคนคงกำลังคุยกันเรื่องทำบุญวันพรุ่งนี้
“พรุ่งนี้แกจะพาไอ้เด็กปากดีนี่ไปด้วยเหรอ” รีบหันไปมองคนที่พูดถึงผม ทำไมกลายเป็นหัวข้อไปได้
“ครับ ผมจะพาต้อมด้วย” พี่ฟลอยด์ตอบแบบหนักแน่น มือก็กุมมือผมอยู่จนรู้สึกว่ามีดวงตาหลายคู่มอง
“รักจริงนะ” พี่เฟิร์นพูดขึ้นมาพร้อมสายตาจิกกัดผมนิดๆ
“มาก” พอได้ยินเสียงตอบจากน้องตัวเองก็ขำในลำคอทันที แต่พี่ฟีนกับป้าแม่บ้านหัวเราะไปแล้ว พ่อพี่ฟลอยด์ก็ยิ้มๆ ไม่ได้ว่าอะไรอีก
“อย่าตื่นสายล่ะ” เจ้าของบ้านยกน้ำเต้าหู้ขึ้นดื่มจนหมดแก้วแล้วเดินแยกขึ้นไปด้านบน ได้ยินพี่ฟีนบ่นว่าพ่อตัวเองฟอร์มจัด
ผมนั่งเงียบๆ ฟังพี่น้องเขาคุยกัน ก็เรื่องผู้หญิงคนนั้น พี่เฟิร์นไปจัดการเองโดนการเอาทนายไปขู่ด้วย โดยให้เซ็นเอกสารยินยอมที่จะเลิกยุ่งกับพ่อพร้อมให้เงินก้อนหนึ่ง แต่บ้านกับรถถูกเอาคืนเนื่องจากค่าบ้านค่ารถยังผ่อนจ่ายและติดมาหลายงวด คงกลัวถูกยึดเลยคืน ผมก็เพิ่งรู้ว่าพ่อพี่ฟลอยด์ไม่ได้ซื้อเงินสด คงเกรงใจลูกตัวเองอยู่บ้างแหละ
“อยากให้เห็นหน้ามันตอนทนายเอาเอกสารบรรดาสินทรัพย์ที่มันได้จากพวกเสี่ยคนอื่นๆ ไปให้ดู หน้าซีดยิ่งกว่าไก่ถูกต้มซะอีก”
“พี่ไม่ได้ไปทำร้ายเขาใช่มั้ย”
“ยัยฟีน แกเห็นพี่แกโหดร้ายขนาดนั้นเลยเหรอ”
“มาก” พี่ฟลอยด์ตอบแทนจนพี่ฟีนขำ
“ปากแกนะ ติดมาจากไอ้เด็กนั่นใช่มั้ย” ทำไมต้องพาดพิงผมด้วยเนี่ย ไอ้ต้อมอุตส่าห์นั่งเฉยๆ อยู่แล้วเชียว
ผมมองดูทุกคนในบ้านดูมีความสุข ต่างจากวันแรกที่ก้าวขาเข้ามา ในวันนั้นบ้านดูไม่เหมือนบ้านในความคิดผม แต่วันนี้บ้านน่าอยู่แล้ว ผมเหล่ตามองพี่ฟลอยด์ก่อนยื่นหน้าไปกระซิบถาม
“พี่ไม่กลับมาอยู่บ้านเหรอ มันน่าอยู่แล้วนะ”
“ถ้าต้อมมาพี่ก็อยู่” ตอบแทบจะทันทีที่ผมถาม
“นี่บ้านพี่”
“บ้านพี่ก็บ้านต้อมนั่นแหละ”
“พวกแกสองคนขึ้นไปสวีทข้างบนไป เห็นหัวคนที่ไม่มีสามีแบบฉันบ้าง” โดนพี่เฟิร์นแขวะเรียกเสียงหัวเราะจากทุกคนได้เป็นอย่างดี
บนห้อง ผมปล่อยให้เจ้าของห้องไปอาบน้ำแล้วตัวเองก็เปิดดูอะไรในมือถือไปเรื่อยๆ เห็นไอ้ป่านอัพรูปที่ถ่ายกับพี่เกนด้วย แต่ดูมันโคตรเต็มใจถ่ายเพราะหน้าเลยคำว่าบึ้งไปไกล เพื่อนผมคนนี้มันเป็นพวกดื้อเงียบนะครับ ถ้าไม่ชอบจะดื้อแบบชี้ให้ไปขวามันจะนั่งลงไม่เดิน สั่งให้ตายมันก็ไม่ไป
ไอ้กลอยก็อัพรูปใส่วิกกับพี่โช ไม่น่าเชื่อว่าพี่แกจะยอมใส่ แคปชั่นเป็นเซเลอร์มูนซะด้วย ไอ้กลอยใส่สีเหลือง พี่โชใส่สีฟ้าแต่หน้านิ่งมาก ด้านหลังยังมีพี่จอมใส่สีเขียว พี่ซันใส่สีแดง ผมขำลั่นห้องขนาดพี่ฟลอยด์อยู่ในห้องน้ำยังตะโกนออกมาถาม
ถ้าไม่ใช่ไอ้กลอย บังคับให้ทุกคนใส่วิกแบบนั้นไม่ได้นะครับ โดยเฉพะพี่โชที่ผมดูแล้วว่า ไม่น่าจะยอม สุดท้ายก็ได้เห็น
“หัวเราะอะไร” คนอาบน้ำเพิ่งเสร็จเดินหน้าบึ้งออกมานั่งข้างๆ ผม
“ไอ้กลอยอะ” ยื่นโทรศัพท์ให้ดู พี่ฟลอดย์ขำนิดๆ แล้วเดินแยกไปใส่เสื้อผ้า พี่แกออกมาแบบผ้าเช็ดตัวผืนเดียวพันเอวโชว์กล้ามหน้าท้องเป็นลอน
วางมือถือแล้วเข้าไปอาบน้ำ ออกมาพี่ฟลอยด์ก็นอนไปแล้ว คงคิดถึงแม่แน่เพราะพรุ่งนี้จะไปทำบุญให้วันเกิดของแม่ ผมเดินเข้าไปซ้อนหลังพร้อมกอด คนในอ้อมกอดพลิกตัวมาซุกหน้ากับอกผม ลูบกลุ่มผมสีดำกล่อมให้หลับสุดท้ายผมก็ผล็อยหลับไปด้วย
ท้องฟ้าใกล้สาง ผมปลุกพี่ฟลอยด์ให้รีบตื่น คนถูกปลุกสะลึมสะลือนั่งอยู่บนเตียงในขณะที่ผมอาบน้ำเสร็จแล้ว ผมเร่งให้คนที่ไม่อยากตื่นไปอาบน้ำ รออยู่นานกว่าจะออกมา
“ตื่นสายนะ” แค่ผมเปิดประตูออกมาก็เจอหน้าพี่เฟิร์นที่แต่งตัวจัดเต็มกำลังจะลงไปด้านล่าง
“อ่าครับ” ไม่อยากเถียงเลยรับๆ ไปเอง
พี่ฟลอยด์เดินหน้าง่วงตามผมกับพี่เฟิร์นลงไปด้านล่าง ข้าวของที่จะทำบุญเตรียมพร้อมอยู่บนรถ พ่อพี่ฟลอยด์สวมสูทสีดำรออยู่แล้ว ท่านเสตามองลูกชายนิดๆ แล้วขึ้นไปนั่งรถบนรถตู้ พี่เฟิร์นตามขึ้นไปแล้วต่อด้วยพี่ฟีน
“ผมเอารถไป” พี่ฟลอยด์ว่าแล้วดึงผมมาที่รถ
“ทำไมพี่ไม่นั่งรถตู้ไปล่ะ” โวยวายเบาๆ แต่พี่ฟลอยด์ส่ายหน้า
“ไม่เอา อึดอัด” ส่ายหน้าให้กับคนฟอร์มจัด ผมรู้ทันหรอกว่าเกร็งที่ต้องนั่งข้างพ่อตัวเอง
รถสองคันออกจากบ้านมุ่งหน้าสู่วัดที่มีเถ้ากระดูกของแม่พี่ฟลอยด์บรรจุอยู่ แม้จะทำบุญวันเกิดแต่ก็อยากไปหา ภายในรถเงียบจนผมต้องชวนคุย
“เมื่อคืนหลับฝันดีป่ะ” ถามเพราะสะดุ้งตอนพี่ฟลอยด์กอดผมแน่น คงฝันอะไรบางอย่างอยู่แน่
“มาก” หันมาบอกผมพร้อมรอยยิ้ม “พี่ฝันถึงแม่ด้วย ท่านกอดพี่แล้วบอกให้พี่ใช้ชีวิตให้ดีและทำให้ตัวเองมีความสุข”
“เลยตอนตื่นสายสินะ”
“เออ” หัวเราะให้กับคนหน้าบูด
วัดที่ผมเคยมาช่วยงานเมื่อตอนนั้น รถสองคันจอดที่ลานจอด ผมช่วยทุกคนถือของที่ใช้ทำบุญ เดินตามหลังครอบครัวคนรวยไปในวิหาร เจ้าอาวาสที่คงรออยู่ก่อนแล้ว เห็นพ่อพี่ฟลอยด์เดินเข้าไปก็ทักทายทันที ผมยกของมากับป้าแม่บ้านด้านหลังเพื่อจัดเรียงของใส่ถาดเพื่อนำไปถวายสังฆทานและจัดอาหารรอถวายเพล
จัดเสร็จก็ยกของเพื่อถวายสังฆทานเข้าไปด้านใน พี่ฟลอยด์ก็รีบมาช่วยผมยกทันที ผมถอยกลับออกมานั่งกับป้าแม่บ้านเพื่อให้ครอบครัวประเคนของ
“ไม่คิดว่าจะได้เห็นภาพนี้นะคะ” หันไปเห็นคุณป้าแม่บ้านกำลังยกมือเช็ดน้ำตาที่หางตา
“ขนาดนั้นเลยเหรอครับ” กระซิบถามกลับไป คุณป้าก็พยักหน้า
“กับคุณเฟิร์น คุณฟีนไม่เท่าไหร่ แต่คุณฟลอยด์นี่สิคะ” อ่า ผมพอเข้าใจความหมาย พี่ฟลอยด์ผู้ที่เอาแต่ใจเข้ากับพ่อไม่ได้คนเก่าจะไม่มีวันรวมตัวกับคนอื่นเพื่อทำแบบนี้สินะ
“คุณหนูเอาแต่คนใจคนนั้นเปลี่ยนไปแล้วนะครับ” ผมว่าพร้อมรอยยิ้ม
“นั่นสิคะ” มืออุ่นวางทาบบนมือผม “ขอบใจคุณมากเลยนะคะ”
“ผมไม่ได้ทำอะไรเลยครับ” ตอบแบบคนหล่อไปจนคุณป้าหัวเราะ
หลังจากถวายสังฆทานวันเกิดให้กับคุณหญิงของบ้านแล้ว ก็เริ่มถวายเพลครับ ผมก็ยังเข้าไปช่วยตามเดิม พี่เฟิร์นดึงผมให้ไปช่วยพี่ฟลอยด์ประเคนถาดอาหารถวายเพลพระรูปหนึ่ง ผมทำหน้างงๆ ช่วยพี่ฟลอยด์ยกถาดอาหารขึ้นประเคน คนข้างๆ หันมายิ้มนิดๆ
“ผมมาทำอะไรที่นี่เนี่ย” กระซิบถามคนข้างๆ
“ทำหน้าที่ว่าที่ลูกสะใภ้ไง” พี่ฟลอยด์ตอบพร้อมรอยยิ้ม แถมยังพูดออกเสียงซะจนพระรูปที่ผมถวายอาหารยิ้มให้พวกเรา
รอจนถวายเพลจบก็เก็บของกลับ ผมแยกออกมากลับพี่ฟลอยด์ ก่อนขึ้นรถแทบจะขยี้หูซ้ำๆ เมื่อพ่อพี่ฟลอยด์เรียกผมว่าลูกแล้วยังขอบใจผมอีก ลูกแท้ๆ อย่างพี่ฟลอยด์ขำอย่างเดียวจนผมต้องตวัดสายตามอง
“ขำไรนักหนา” ถามเสียงขุ่น
“ขำต้อมนั่นแหละ”
“เรื่อง”
“พ่อพี่ยอมรับแล้วนะ”
“แล้ว”
“กวนตีนป่ะเนี่ย” โดนผลักหน้าผากจนหน้าหงาย
“โห ทำแบบนี้ลงไปต่อยกันเลยมั้ย” ต่อยเข้าแขนคนขำ พี่ฟลอยด์จะยื่นมือมาผลักอีกแต่ผมหลบ “ไม่ได้แอ้มรอบสองหรอกนะ”
“ถ้าได้แอ้มอีกรอบรับรองจะติดใจ” พูดพลางขยิบตาใส่
“แอ้มอะไร พูดวกเข้าเรื่องใต้เข็มขัดตลอดว่ะ”
“เอ้า พี่ผิดเหรอ ก็คนมันรักนี่ อยากกอดใจจะขาด” ทำตาเล็กตาน้อยจนอยากเอานิ้วทิ่มตาซะจริง
“โนวๆ” ทำลอยหน้าลอยตาจนโดนตีหน้าผาก “เจ็บโว้ย รีบๆ กลับเลย”
“แม่ง แฟนกูจะหวานแบบคนอื่นบ้างมั้ยเนี่ย” มีบ่นๆ
“อยากได้หวานๆ ไปหาที่อื่นครับ ไอ้ต้อมไม่หวานว่ะ”
“บอกแล้วไง ว่าไม่หวานก็รักว่ะ”
“เออ รู้ก็ดี” ทำไมต้องหน้าร้อนแบบนี้ สงสัยโลกจะร้อนขึ้นแน่ คงจะแบบนั้น ฟู่ว
...TBCพี่ฝอยใกล้จบแล้วว แต่ยังไม่ค่อยเห็นความหวานแบบจริงจังสักตอน ฮ่าๆๆๆ
เจอกันตอนหน้าค่าา
หัวข้อ: No Sugar ไม่หวานก็รักว่ะ >>ตอนพิเศษ ลอยกระทง [P.25]<<[03/11/60] (อ่าน 281469 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก