No Sugar : 20 [END]
ผมเพิ่งรู้ว่าคนเรามีการอัพเลเวลความเป็นห่วงกลายเป็นความหวงแบบสูงสุดได้ ผมหมายความว่าแบบนั้นจริงๆ พี่ฟลอยด์จากเมื่อก่อนไม่เคยโทรเช็ค และตามติดผมทุกฝีก้าวแบบนี้ ตอนนี้พี่ท่านเล่นโทรหาผมตลอดทุกชั่วโมง ขนาดที่ว่า ส่งผมลงจากรถไม่ถึงสามสิบนาทีก็โทรมาถามว่าทำอะไรอยู่ ทั้งๆ ที่เพิ่งห่างกันแล้วก็อยู่มหาลัยเดียวกันนี่แหละ
ผมไม่ได้น่าหวงขนาดนั้น
และตอนนี้เหมือนผมกลายเป็นโรคระแวงโทรศัพท์ หูชอบแว่วไปเองว่าโทรศัพท์ดังจนโดนไอ้ดอยด่ามาหลายรอบ ต้องโทษพี่ฟลอยด์เลยที่ทำให้ผมเป็น ขืนไม่รับ พี่ฟลอยด์อาจมาถึงที่ได้ และมันเคยเกิดขึ้นมาแล้วเมื่อตอนก่อนเที่ยงของวันนี้ ผมไปเข้าห้องน้ำไม่ได้รับโทรศัพท์ ออกมาเจอพี่ฟลอยด์นั่งหน้าโหดอยู่ข้างๆ ไอ้ป่าน
‘พี่มาทำไม’ ผมถามด้วยความแปลกใจ เพราะคลาสพี่เขายังไม่น่าจะเลิก
‘โทรมาทำไมไม่รับ’ เสียงนิ่งจนไอ้ป่านกับไอ้ดอยรีบหุบปากจากเสียงหัวเราะ
‘หา? อย่าบอกว่าที่มาเพราะผมไม่ได้รับโทรศัพท์’ ‘ใช่’ ยอมรับออกมาตรงๆ จนผมแทบอยากทึ้งหัวคนมาเพราะเหตุผลเพี้ยนๆ
‘พี่บ้าหรือเปล่าวะ กลับไปเรียนเลย เดี๋ยวนี้’ นั่นแหละครับ เหตุการณ์ตอนก่อนเที่ยงที่ผ่านมา มันทำให้ผมต้องคอยระแวงเสียงโทรศัพท์ตัวเอง
“กูว่า มึงหาเชือกมามัดโทรศัพท์แล้วห้อยคอเถอะว่ะ” ไอ้ดอยมันเอาปากกาชี้หน้าผมอยู่
“แต่กูว่า เอาเชือกมัดโทรศัพท์ติดหน้ามันเลยดีกว่า โทรปุ๊บพูดปั๊บง่ายสุด” แล้วพวกมันก็พากันหัวเราะเล่นเอาผมหน้าบึ้งทันที แม่งวันนี้โดนเพื่อนเล่นงานกี่ดอกแล้ววะเนี่ย แถมเถียงก็ไม่ได้เพราะดันเป็นเรื่องจริง
เพราะพี่ฟลอยด์คนเดียวเลย
ตั้งแต่วันที่ผมถูก เอ่อ...นั่นแหละครับ ผมไม่เคยให้พี่ฟลอยด์แตะตัวเลย สาเหตุคือเวลาพี่เขาแตะโดนตัวผมทีไร ไม่ว่าจะแขนหรือแค่แตะนิ้ว ดวงตาที่จ้องผมมันจะเปลี่ยนไป ความรู้สึกไม่ปลอดภัยมันแผ่ทุกขุมขน เวลานอนต้องหาหมอนข้างมาคั้น ไม่งั้นผมก็เลือกที่จะนอนพื้น
แต่พี่ฟลอยด์ทำตัวว่านอนสอนง่ายมากขึ้นนะครับ อย่างผมสั่งให้ทำอะไรก็มักจะยอมทำตามตลอด แต่มีอยู่เรื่องเดียวที่มักจะขัด นั่นคือการจ่ายเงินพร่ำเพรื่อเรื่องเลี้ยงเพื่อนเวลาไปเที่ยว ขนาดที่ว่า ตัวเองไปนั่งแค่ยี่สิบนาทีแต่ใจป๋าออกเงินเลี้ยงเป็นหมื่น ที่เสียเยอะเพราะเพื่อนเอาสาวที่ไม่รู้จักมานั่งด้วย แต่คนจ่ายอยู่แค่แปบเดียวไงครับ ไม่ได้อะไรกับเขาเลย แต่ต้องมาเสียเงิน ผมเหล่แล้วเหล่อีกตอนหยิบเงินเป็นฟ่อนออกจากกระเป๋าเพื่อให้เพื่อนก่อนที่ตัวเองจะกลับ ผมมารู้ทีหลังหรอกว่าเงินฟ่อนนั้นตั้งหมื่นห้า ถ้ารู้เร็วกว่านี้คงให้แค่ห้าพันพอ
และตอนนี้ผมย้ายข้าวของเข้าไปอยู่บ้านหลังใหญ่นั่นเรียบร้อย พ่อกับแม่ผมก็มาด้วยตอนย้ายของ ความกดดันเกิดขึ้นทั้งสองฝ่าย พ่อผมกับพ่อพี่ฟลอยด์ต่างก็วางฟอร์มทำเป็นนิ่งใส่กันจนพวกผมกลัวว่าจะเกิดการวางมวยสักรอบ แต่พอตกค่ำมีงานเลี้ยงต้อนรับผม ทั้งคู่กลายเป็นเพื่อนรักกันเฉยเลย ทุกคนพากันหัวเราะสองผู้ยิ่งใหญ่ที่กอดคอกันร้องเพลงโปรดเพลงเดียวกัน แถมยังชอบนักร้องคนเดียวกันอีก จากนั้นก็ยาวครับยาว คุยกันยาวจนเวลาเลยค่อนคืนทำให้ต้องนอนค้างกันที่นั่น
ถึงแม้จะสนิทกันแล้ว แต่พ่อผมก็ยังเขม่นพี่ฟลอยด์อยู่ดี เพราะก่อนกลับยังขู่ว่าถ้าผมผอมลงแค่ขีดเดียวก็จะเอาผมกลับ นั่นคือขู่แล้วเหรอวะ อีกอย่าง พ่อผมลืมไปหรือเปล่า ว่าผมไม่ใช่ผู้หญิงร่างบอบบางที่น่าเป็นห่วงขนาดนั้น
“มึงย้ายออกจากหอไปอยู่บ้านผัวเลยเหรอวะ เจ๋งว่ะ” ไอ้ป่านเริ่มเปิดประเด็นอีกรอบ หลังจากผมตกอยู่ในความคิดของตัวเอง
“ไม่อยากเชื่อว่าพี่เขาจะจริงจังกับมึง”
“กูก็ไม่คิดจะเชื่อแต่ก็ต้องเชื่อว่ะ” ผมว่า
“พี่เขาคงตาบอดสีที่เอาไอ้ต้อมเป็นเมีย”
“อ่าวไอ้เชี่ยดอย” ขว้างปากกาใส่หัวเพื่อนตัวเองแต่มันหลบได้ทัน
“ไม่ได้กินกูหรอก” มันลอยหน้าลอยตาใส่ “ว่าแต่ พี่เขาจะเอามึงจริงนานแค่ไหนวะ เผลอๆ ไม่ถึงเดือนก็อาจเบื่อมึงละ คนรวยมีแต่คนมาให้เลือกขนาดนั้น”
“ถ้ามึงจะพูดให้เพื่อนมึงระแวงกูแบบนั้นก็หุบปากมึงไปเลย” เสียงเข้มพร้อมกับหน้านิ่งเดินเข้ามา ไอ้ดอยรีบยกมือไหว้ทันที พี่ฟลอยด์วางปากกาที่ผมปาใส่หัวเพื่อนเมื่อกี้บนโต๊ะ
“โหยพี่ ผมก็พูดไปตามเนื้อผ้าไง”
“เนื้อผ้ามึงทำให้กูระคายเคืองไงไอ้สัด” พี่ฟลอยด์ดึงกระเป๋าผมไปถือหลังจากผมเก็บของเสร็จ “เพราะมึงปากเสีย เหล้าสองอาทิตย์ที่ตกลงเหลือแค่วันเดียวไอ้ดอย” ไปตกลงกินเหล้ากันตอนไหนวะ ผมจ้องหน้าคนที่ถือกระเป๋าผมอยู่ แต่พี่ฟลอยด์ทำเมินคงกลัวผมบ่นเรื่องการใช้เงิน
“พี่ฟลอยด์” ไอ้ดอยโอดครวญมีไอ้ป่านนั่งหัวเราะสมน้ำหน้าอยู่ข้างๆ
ผมเดินตามหลังคนมารับได้ตรงเวลาสุดๆ พี่ฟลอยด์ส่งข้อความบอกว่าจะมารับตอนบ่ายสามยี่สิบซึ่งตอนนี้พอดีเป๊ะ ต้องปรบมือชื่นชมคุณชายตรงเวลา
“กลับบ้านเลยมั้ย” ถามขณะคาดเข็ดขัดรถ
“ยัง พี่ว่าจะไปซื้อของจัดห้องก่อน” คนจะไปซื้อของยิ้มแป้น ก่อนยื่นขนมมาให้ “พี่ซื้อมาเพราะต้อมอาจหิวระหว่างทาง” ผมจ้องขนมที่ยื่นมาอย่างลังเล
“ทำแบบนี้ไม่ได้หวังอะไรใช่มั้ย” ต้องรีบดักคอไว้ก่อน พี่ฟลอยด์หันมาทำตาใสแล้วส่ายหน้า
“ไม่ได้หวังอะไรเลยนะ” น้ำเสียงและสายตาแบบนี้แปลว่าหวังครับ พอเจอผมจ้องหนักเข้าไป หน้ายิ้มๆ เลยค่อยๆ หุบลง “หวังก็ได้ ต้อมลองคิดดูสิ นอนข้างเมียตัวเองทุกคืนแต่แตะไม่ได้ มันทรมานขนาดไหน”
“ก็ผมยังเจ็บอยู่นี่หว่า” หน้ามุ่ยใส่ ถึงแม้ตอนนี้จะไม่เจ็บแล้วก็เถอะ แต่พอนึกถึงตอนเดินไปห้องน้ำคราวนั้นไอ้ต้อมแม่งเข็ด ระยะทางแค่ไม่กี่ก้าวแต่เดินเหมือนเป็นกิโล
“เว่อร์ว่ะ ผ่านมาขนาดนี้ไม่เจ็บแล้ว”
“พี่รู้ได้ไง”
“ก็ดูมา” รีบหันไปมองคนบอกว่าดูมา
“ดูอะไร”
“ก็ดู...” ผมก้มมองตามสายตาที่จ้องมาที่ผม
“อย่าบอกว่า...” พี่ฟลอยด์พยักหน้าช้าๆ เล่นเอาผมอึ้ง “พี่ไปดูตอนไหนวะ”
“ก็ตอนต้อมหลับ” ขมวดคิ้วจ้องหน้ากลับ นี่ผมหลับลึกขนาดไม่รู้สึกตัวว่ามีคนเปิดดูก้นขนาดนั้นเลยเหรอวะ เป็นไปไม่ได้ จนพี่ฟลอยด์เฉลยออกมาผมถึงกับอ้าปากค้าง “วันนั้นที่ต้อมเมา” วันที่ผมย้ายเข้าบ้านวันแรกสินะ
“ลักหลับไม่พอ ยังทำตอนผมเมาอีก พี่แม่ง”
“ฟังก่อน พี่ไม่ได้ทำอะไรเลยนะ แค่เปิดดูแล้วใส่ยาให้เอง พี่ดูแลทั้งช่วงบริการและหลังบริการเลยนะ ดีจะตายเห็นป่ะ” ว่าแล้วก็ยิ้มตาหยี แต่ผมไม่ยิ้มตามหรอก
“แล้วทำไมต้องทำตอนผมเมา คิดอกุศลด้วยใช่มั้ย”
“ก็ต้อมไม่ให้พี่โดนตัวเลยนี่หว่า เมียนอนยั่วอยู่ข้างๆ ทุกคืน กว่าจะข่มใจนอนหลับได้ มันยากลำบากแค่ไหน ต้อมไม่รู้หรอก”
เหล่ตามองคนตีหน้าเศร้าที่ต้องบอกข่มใจเวลานอน แต่ทำไมเวลาผมตื่นมาจะเห็นคนข่มใจนอนกรนหลับไม่รู้เรื่องรู้ราวตลอด
รถคันแพงเลี้ยวเข้าศูนย์จำหน่ายอุปกรณ์ตกแต่งบ้าน พี่ฟลอยด์เดินจูบมือผม (พยายามสะบัดแล้วแต่ไม่ออก) เข้าไปด้านใน พนักงานหน้าประตูมองหน้าแล้วยิ้มจนผมต้องรีบชักมือกลับอีกรอบ
“อะไร” โดนคนจับตวัดสายตามองอย่างไม่พอใจ
“คนมอง” ผมพยักพเยิดให้มองไปที่คนอื่นที่เรากำลังเดินผ่าน
“ช่างคนมองสิ ไม่ได้ไปขอข้าวเขากิน” คำพูดนั่นทำให้ผมมองแผ่นหลังกว้างแล้วขำออกมา ไม่แคร์ใครเลยสินะ สมแล้วที่เป็นคนเอาแต่ใจมาก่อน “พี่อยากได้ที่นอนใหม่”
“ที่นอนเก่าก็ดีอยู่แล้วนี่ จะซื้อทำไม เปลืองเงิน” แต่คนอยากได้ไม่ฟังสักนิด พี่ฟลอยด์กึ่งจูงกึ่งลากผมมาที่แผนกขายที่นอน มือข้างที่ว่างกดลงที่นอนหลายต่อหลายอันแต่ก็ยังทำหน้าไม่พอใจ “อะไร”
“มันเด้งไม่ดีเลย” ว่าแล้วทำไมถึงอยากได้อันใหม่ ผมเตะขาคนที่อยากได้ที่นอนเด้ง
“คิดมันอยู่แค่เรื่องนี้นะ” ผมว่า พี่ฟลอยด์หันมายิ้มให้
“ก็มีเมียแล้วนี่หว่า ต้อมจะได้ไม่เจ็บหลังไง เพราะพี่แรงเยอะ” ขยิบตาเจ้าชู้ใส่ผมทีหนึ่ง ผมกำลังเงื้อกำปั้นขึ้นพอดีกับพนักงานเดินเข้ามาขัดพอดี
กลับบ้านไปโดนต่อยแน่
ผมยืนกัดฟันดูคนเลือกเตียงที่ระบุว่าอยากได้ที่นิ่มและเด้ง พนักงานยิ้มแล้วแนะนำทุกยี่ห้อจนได้มาอันหนึ่ง คนอยากแต่งห้องพอใจที่นอนใหม่แล้วก็เดินไปหาของอย่างอื่นต่อ สรุปแล้ว มาครั้งนี้ได้ที่นอนใหม่ แล้วก็ของจุกจิกอีกไม่กี่อย่าง ผมไม่เห็นด้วยแค่ที่นอน เพราะนอกนั้นผมเป็นคนเลือกเอง ขืนให้พี่ฟลอยด์เลือก ผมได้เอาเท้าก่ายหน้าผากพอดี เพราะพี่แกซื้อไม่ดูราคาเลย จะเอาแค่อันที่แพงที่สุด ทั้งๆ ที่อันที่ถูกกว่าดีกว่าก็ยังมี
รถส่งที่นอนตามรถพวกเรามาจนถึงบ้าน พี่ฟลอยด์สั่งการให้พนักงานยกข้าวของขึ้นห้องท่ามกลางสายตาของป้าแม่บ้านและพี่ฟีนที่ทำหน้าสงสัย ผมยิ้มแห้งๆ ให้พี่ฟีนที่เดินมาหยุดข้างผม
“ซื้อที่นอนมาทำไมน่ะ”
“พี่ต้องถามคนอยากได้ครับ ผมบ่นไปแล้วตอนขากลับ” พี่ฟีนหันไปมองน้องชายตัวเองที่เจ้ากี้เจ้าการให้พนักงานยกของขึ้นชั้นสอง
“แต่พี่พอเดาออกแล้วล่ะ ว่าจะเอามาทำไม” หน้าร้อนเลยครับเมื่อเจอสายตาของพี่ฟีนกับคุณป้าแม่บ้านที่จ้องผม ผมรีบขยับตัวหนีแล้วเดินขึ้นห้องไปพร้อมกับเสียงหัวเราะของสองคนที่มองผมด้วยแววตาล้อเลียน
พวกเขาต้องคิดไปในทางนั้นแน่นอนพันล้านเปอร์เซ็น
กว่าจะจัดห้องเสร็จก็ถึงเวลามื้อค่ำพอดี พอลงไปโต๊ะอาหารทุกคนก็ประจำที่กันหมดแล้ว เว้นผมกับพี่ฟลอยด์ที่เพิ่งจะลงมา ผมจ้องตากับเจ้าของบ้านที่ตั้งใจมองมาที่ผมอย่างกดดัน
“ได้ข่าวว่าซื้อที่นอนใหม่ ทำไม ของที่ฉันเลือกมันไม่นุ่มพอหรือไง” ผมเม้มปากหลังจากได้ยินคำถาม ก่อนก้มหน้างุดเมื่อได้ยินเสียงหัวเราะรอบโต๊ะ รวมทั้งคนที่ซื้อด้วย
“พ่อคะ อย่าแซวสิ ต้อมเขินหน้าแดงแล้ว” พี่ฟีนบอกแต่น้ำเสียงพี่ก็ล้อผมนะครับ
“ที่นอนใหม่? อุ้ยตาย” พี่เฟิร์นจีบปากจีบคอจ้องผม “เตียงเก่าไม่เร้าใจหรือไงยะ ถึงอ้อนให้ฟลอยด์ซื้อใหม่น่ะ” หันขวับไปมองคนพูด คิดว่าผมอยากได้เหรอวะ
“ผมซื้อเองแหละ” ยังดีที่พี่ฟลอยด์รีบออกตัวก่อน “ที่นอนเก่ามันแข็ง ต้อมไม่ชอบ”
“ผมเปล่าไม่ชอบ” รีบปฏิเสธคนที่ยัดเยียดให้
“เอาเถอะๆ เรื่องอย่างว่ามันก็ควรรู้ ควรทำกันแค่สองคน กินข้าวเถอะ พ่อหิวแล้ว”
เป็นมื้อที่ไม่เจริญอาหารซะจริงๆ
ผมโดนสายตาล้อเลียนจนแทบก้มหน้าชิดจานข้าว พี่ฟีนไม่เท่าไหร่ แต่พี่เฟิร์นนี่สิ ดูเหมือนจะกัดไม่ปล่อย ชอบบอกว่าผมเล่นท่าให้น้องเขาติดใจ เล่นท่าอะไรแทบจะฆ่ากันอยู่แล้ว พอมื้อค่ำจบ ผมก็รีบเดินขึ้นห้อง ปล่อยพี่ฟลอยด์คุยกับครอบครัวตัวเอง
เสียงโทรศัพท์ดังพอดีที่ผมเปิดประตูเข้าไป รีบวิ่งไปดู หน้าจอโชว์ชื่อไอ้ป่าน พอกดรับก็ได้ยินเสียงเพื่อนตัวเองโวยวาย แถมได้ยินเสียงพี่เกนตะโกนอยู่ไกลๆ ทะเลาะกันหรือเปล่าวะ
(มึงอยู่ไหนวะ)
“อยู่บ้านพี่ฟลอยด์นั่นแหละ ทำไมวะ”
(เปล่า กูแค่จะโทรมาบอกว่าพรุ่งนี้กูลานะ) หือ
“ทำไมวะ แล้วนี่มึงอยู่ไหน” ได้ยินเสียงคลื่นครับ
(ทะเล ไอ้สัดเอ้ย กูมัวแต่หลับ ตื่นมาเห็นแต่ทะเล จะกลับมันก็ไม่ยอม...ออกไปให้ห่างเลย) มันตะโกนจนผมต้องเอาโทรศัพท์ออกห่างจากหู
“พี่เกนพามึงไปทะเลเหรอวะ”
(เออ แม่ง คิดหื่นตลอด โอ้ย เจ็บนะเว้ยพี่เกน)
“ไอ้ป่าน แล้วมึง....” กำลังจะถามแต่มือถือกลับด่าผมว่าตุ๊ดๆ แทน ยังพูดไม่จบเลย
กำลังโมโหมือถือด่าอยู่ก็โดนลอบเข้าหาจากด้านหลัง ผมถูกคนที่ผมสั่งห้ามเข้าใกล้กอดจากด้านหลังแถมยังรัดแน่นซะจนขยับไม่ได้
“บอกว่าห้ามโดนตัวผมไง” เอียงหน้าไปโวยวายก็ถูกหอมแก้มฟอดใหญ่ จนแทบจะดูดแก้มผมติดปากด้วย “ไอ้พี่ฟลอยด์”
“พ่อพี่บอกว่า เมียไม่ให้กอด แปลว่าอยากให้กอดแน่นๆ” ตรรกะอะไรวะ
“มั่วแล้ว ปล่อยเลย” ต้องรีบสะบัดให้หลุดครับ เพราะสายตามันเริ่มฉายแววหื่นแล้ว แถมไอ้ของอันตรายมันกำลังทิ่มก้นผมอยู่
“พี่เปลี่ยนที่นอนใหม่แล้วนะ” เสียงเบาหวิวชิดใบหูทำให้ต้องย่นคอหนี
“แล้วไงวะ”
“ก็เปลี่ยนแล้ว...มันต้องลอง”
“เชี่ย” โวยวายดังลั่นห้องเมื่อถูกอุ้มตัวลอยแล้วโยนลงที่นอนใหม่ที่ทั้งนุ่มและเด้ง “ไอ้พี่ฟลอยด์ หยุดเลย” ชี้หน้าปรามคนที่กำลังคร่อมผมอยู่
“ต้อมอะ ไม่สงสารพี่เหรอ” น้ำเสียงและสายตาดราม่าจัดเต็มมาก ผมไม่หลงกลหรอกบอกเลย
“ไม่สักนิด”
“ต้อม”
“ไม่งั้นผมร้องให้คนช่วยนะเออ” ใครจะมาช่วยวะ แล้วห้องก็เก็บเสียง แต่ผมก็ขู่ไป
“ร้องเลย ไม่มีใครมาขัดหรอก พ่อกับพี่ๆ ออกไปข้างนอกหมดแล้ว คืนนี้ไม่กลับด้วย” บ้าไปแล้ว “ดังนั้น ต้อมจะร้องดังแค่ไหนก็ไม่มีใครได้ยิน ตึกใหญ่มีแค่เราเท่านั้น” ยิ่งกว่าชิบที่หายไปซะอีก ไอ้ต้อมเอ๋ย
“แต่นี่มันใกล้จบแล้วนะ”
“ก็ปล่อยให้จบไปสิ” สายตาโคตรหื่น
“แต่เดี๋ยวเราต้องปิดตอนด้วยนะ” รีบพูดตอนถูกงับเข้าซอกคอ ต้องเป็นรอยแน่ “ไอ้พี่ฟลอยด์”
“ไม่ต้องปิดตอนหรอก เพราะเรื่องนี้พี่ไม่ยอมให้จบง่ายๆ แน่ รวมทั้งเรื่องนี้ด้วย”
“ไอ้...อื้อออ”
คืนนี้ถึงกับต้องร้องขอชีวิตกันเลยทีเดียว ที่นอนใหม่ช่างมีประสิทธิภาพ เด้งได้เด้งดี เด้งจนผมปวดเอวไปหมด ที่นอนแบบนี้โคตรไม่ดีเลยไอ้ต้อมขอบอก
“อีกรอบนะ”
คำขอนี้ผมฟังมาเกือบห้ารอบได้แล้ว แต่ก็ยังมีเพิ่มมาอีกรอบรวมเป็นหก แม้จะปฏิเสธไปแต่คนขอไม่เคยฟังคำคัดค้านเพราะตั้งหน้าตั้งตาทำอย่างที่ขออย่างเดียว ผมอยากจะฝากบอกพี่โชเหลือเกิน ที่พี่เรียกพี่ฟลอยด์ว่าฝอยขัดหม้อนั้น มันเป็นแบบนั้นจริงๆ ฝอยขัดหม้อขัดซะผมไม่มีเรี่ยวมีแรง ขัดจนไม่มีอะไรจะเหลือจริงๆ แต่ถูกขัดแบบนี้บ่อยๆ หม้อไอ้ต้อมคงพังเข้าสักวัน
“อีกรอบนะ”
“ไม่โว้ย”
ฟ้าสางแต่ผมเพิ่งได้นอนไป คนที่ทำให้ผมแทบไม่ได้นอนกำลังกรนได้ที่ เพราะความโมโหทำให้ผมยกขาถีบร่างไร้เสื้อผ้าอาภรณ์ใดๆ ตกเตียงจนดังตุบ พี่ฟลอยด์ร้องโอดโอยจนผมต้องชะโงกหน้าไปดู แล้วก็พบว่า
เลือดออกจมูกครับ
พี่ฟลอยด์เอาหน้าวัดกับพื้นกระเบื้อง เลือดกำเดาเลยไหล อยากจะขำคนที่ร้องโวยวายแต่ก็เป็นห่วงเลยดึงคนเจ็บขึ้นมานั่งบนเตียงแล้วฝืนสังขารเดินไปหาผ้ามาให้เช็ด
“ใช้งานพี่เสร็จก็ถีบหัวส่งเลยเหรอ” ผมเนี่ยนะ?
“เออ”
“ใจร้าย พี่หมดแรงเพราะต้อมเลยนะ” ผมผิดอีกว่ะ
“งั้นต่อไปก็ไม่ต้องทำ จะได้มีแรง ตกลง ดีล”
“ไม่ดีลโว้ย พี่ยอมหมดแรงเพราะต้อมทุกวันยังได้ พี่ยอมๆ”
“พี่ฟลอยด์”
“อะไร”
“อีกรอบนะ”
“ต้อมขออีกรอบเหรอ ได้สิ เชี่ย”
ผมหัวเราะร่วนเมื่อถีบคนกวนโมโหร่วงจากเตียงอีกรอบตามที่ขอ คราวนี้พี่ฟลอยด์หัวโนเป็นลูกมะนาวเลยครับแถมยังงอนผมไปตั้งสามวัน ถ้าไม่รักจริงนี่ไอ้ต้อมไม่ง้อนะครับขอบอก ส่วนวิธีการง้อก็ง่ายๆ ไม่ต้องคิดแผนการให้วุ่นวายซับซ้อนอะไร แค่สั่งให้หายงอนก็แค่นั้น คนงอนก็ยิ้มออกมาแล้วก็เข้ามากอดผมแน่น
ก็บอกแล้วว่าสั่งอะไรได้อย่างนั้น
พี่ฟลอยด์เวลาอยู่กับผมจะทำตัวเหมือนเด็ก แต่ถ้าผมเจอปัญหาพี่เขาก็พร้อมจะเป็นผู้ใหญ่ที่คอยช่วยเหลือ ผมว่า ชีวิตผมมีสีสันขึ้นเยอะตั้งแต่เจอลูกคนรวยเอาแต่ใจ
เริ่มตั้งแต่ถูกถอยรถมาทับจักรยานนามว่าสุดหวง ไม่เคยคิดเลยว่านั่นจะเป็นจุดเริ่มต้นของความวุ่นวายในชีวิต และเพราะปากที่ไปก่อนสมองทำให้ผมถูกเกาะติดจากคนที่เอาแต่ใจจนสลัดไม่หลุด
แต่มาเสียตรงที่ผมถูกล่วงเกินจากคนที่ต้องการเอาชนะในเวลาที่กำลังเสียใจ ตอนนั้นยอมรับเลยว่าโกรธจนไม่อยากมองหน้า แต่พี่ฟลอยด์ก็เดินหน้าขอโทษและทำทุกอย่างเพื่อจะทำให้ผมยกโทษ สุดท้ายผมก็ใจอ่อนยอมเริ่มต้นใหม่กับคนที่เคยทำร้ายผมมา
เหตุการณ์หลายๆ อย่างเกิดขึ้นในชีวิต แต่ที่ๆ ผมชอบที่สุด ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ข้างกายผมก็มักจะมีผู้ชายขี้งอนเอาแต่ใจอยู่ข้างๆ เสมอ
“ขอบคุณนะ ที่พี่มาเติมน้ำตาลให้ชีวิตผมหวานขึ้นมาบ้าง”
“สำหรับพี่ แม้ต้อมไม่หวาน พี่ก็ชอบ” ผมถูกพี่ฟลอยด์กอดแน่น “โคตรรักเลยว่ะ”
“รู้ว่ารัก แต่ไม่ต้องกอดแน่นได้ป่ะ หายใจไม่ออก”
“เดี๋ยวพี่ผายปอดให้”
“หยุดเลย ตอดเล็กตอดน้อยตลอดว่ะ”
“ทำแค่กับต้อมแค่นั้นแหละ”
“เออสิ ลองทำกับคนอื่น ผมก็ไม่เอาไว้เหมือนกัน” ไอ้ต้อมขี้หึงนะครับขอบอก
“เมียพี่ขี้หึงวุ้ย”
“รู้แล้วก็ดี”
“ครับๆ ทั้งรักทั้งหลงขนาดนี้ พี่จะหนีต้อมไปไหนพ้น”
หน้าหล่อๆ ของพี่ฟลอยด์ค่อยๆ ขยับมาจนจมูกเราชนกัน ดวงตาที่จ้องในระยะประชิดบ่งบอกความรู้สึกภายในใจได้เป็นอย่างดี ริมฝีปากนุ่มแตะกันแผ่วเบา
“อะแฮ่ม ไปสวีทในห้องสิ อย่าออกมาทำด้านนอก” เสียงกระแอมพร้อมกับเสียงตะโกนดังมาจากด้านล่าง ผมกับพี่ฟลอยด์ยืนอยู่ที่ระเบียงห้องนอน ด้านล่างมีพ่อและพี่ๆ ของพี่ฟลอยด์กำลังมองขึ้นมา
“ฉันขอสั่งให้พวกแกแสดงความรักกันแค่ในห้องก็พอ ฉันไม่อยากเห็นภาพพวกนี้ ฉันรับไม่ได้” พี่เฟิร์นวีดร้องแล้วเดินเข้าบ้านท่ามกลางเสียงหัวเราะของน้องสาวและพ่อ
พอไม่มีคนขัดอีก ผมรีบดึงหน้าคนยิ้มเข้ามาจูบหนักๆ พี่ฟลอยด์ขำก่อนช้อนตัวผมเข้าห้อง คราวนี้เตียงไม่ใช่เป้าหมายแต่เป็นห้องน้ำที่ผมสาบานเลยว่า จะไม่มีครั้งที่สองอีก เพราะมันทรมานกว่าเตียงเป็นไหนๆ
ว่าแต่...มีอ่างอาบน้ำนุ่มๆ ที่ไหนขายบ้าง ไอ้ต้อมอยากได้ครับ
THE END
จบแล้วค่าพี่ฝอยของเรา ทั้งเรื่องหวานกันน้อยมาก งั้นตอนพิเศษเราจัดหวานๆ สักหลายๆ ตอนดีกว่า ฮ่าๆๆๆ ยังไม่ลืมเกนป่านนะ คะ ตอนพิเศษคู่นี้มีแน่นอนค่าาา
ขอบคุณที่ติดตามพี่ฝอยกับน้องต้อมนะคะ จากวันนั้นถึงวันนี้ ได้รับกำลังใจอย่างล้นหลาม และการต้อนรับอย่างอบอุ่น ขอบคุณจริงๆ ค่ะ
แล้วพบกันตอนพิเศษค่าาาา
หัวข้อ: No Sugar ไม่หวานก็รักว่ะ >>ตอนพิเศษ ลอยกระทง [P.25]<<[03/11/60] (อ่าน 281471 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก