No Sugar ตอนพิเศษ : หวง
(ฟลอยด์)
ผมไม่ใช่คนขี้หวง นอกจากรถที่แม่ซื้อให้ตอนผมได้เหรียญทองเรียนดีเมื่อตอนมัธยม มันเป็นของที่ผมต้องใช้ความพยายามอย่างมากในการได้มันมา แม้จะมีรถแพงแค่ไหนที่พ่อซื้อให้สักกี่คันก็เทียบไม่ได้ ผมไม่เคยให้เพื่อนคนไหนขับรถตัวเอง ไอ้เกนที่สนิทกันมาตั้งแต่เด็กก็ยังไม่เคย มันจะรู้ดี หากวันไหนไปเที่ยวแล้วผมเมา มันก็จะจอดรถผมทิ้งไว้ที่นั่นพอเช้ามาค่อยมาส่งผมขับรถกลับ มันเป็นแบบนั้นมาตลอด
จนตอนนี้มีสิ่งที่ผมหวงมากกว่า
“ทำไมไม่รับโทรศัพท์วะ” โมโหหลังสัญญาณตัดเป็นรอบที่ห้าสิบของวัน ผมโทรหาต้อมตลอดทั้งวันตั้งแต่ขับรถออกจากบ้าน ตอนนั้นยังคุยกันอยู่เลย พอหลังจากผมถึงมหาลัยโทรหาอีกทีกลับไม่มีคนรับ “เชี่ยเอ้ย” สบถอีกรอบเมื่อปลายสายยังไม่รับ
“มึงจะโทรจิกอะไรนักหนาไอ้เหี้ยฟลอยด์ ไม่ปล่อยให้น้องมันขี้เยี่ยวเลยเหรอวะ” ไอ้แม็คมันเอาชีทม้วนตีหัวผม
“แต่กูโทรไปตั้งแต่เช้ามันยังไม่รับ ขี้เยี่ยวห่าไรทำทั้งวัน” ตาขวางใส่เพื่อน
“น้องมันอาจท้องเสียไง” มันยังเถียง
“พวกมึงจะเถียงกันเองเพื่อ ไม่รับก็ไม่ต้องโทรสิวะ” เหล่ตามองไอ้เกนที่สภาพมันก็ไม่ต่างจากผม มือมันยังจับโทรศัพท์มือถือหมุนควงไปมาเพราะโทรหาเด็กมันไม่ติด
“ก่อนจะว่ากู มึงเก็บโทรศัพท์มึงก่อนเถอะไอ้เกน” ผมว่า ไอ้เกนเบนสายตาหนีแล้วลุกออกไป มันก็ไม่ได้ไปไหนแค่เดินออกไปโทรศัพท์อีกที่ แล้วมีหน้ามาว่าให้ผม
“กูว่า มึงขี้หวงเกินไป” ไอ้แมท ฝาแฝดไอ้แม็คมันพูดออกมา พี่ชายมันรีบพยักหน้าเห็นด้วย “น้องมันก็อยู่บ้านมึงไม่ใช่เหรอ มันไม่ไปไหนหรอก อาจจะนอนหลับ” วันนี้ต้อมหยุดอยู่บ้านอย่างที่ไอ้แมทมันว่า
“นอนหลับลึกขนาดนั้นแม่งไม่ต้องตื่นเถอะ” ผมรู้ว่ากำลังพาล แต่มันทนไม่ไหวจริงๆ ต้อมก็น่าจะรู้ว่าผมจะโทรหาตลอด แต่ทำไมวันนี้มันไม่ยอมรับ
ผมจะขาดใจตายอยู่แล้ว
ยอมอดทนเรียนแบบไม่รู้เรื่องจนเลิก ผมกวาดของลงกระเป๋าแล้วดิ่งออกจากห้องทั้งที่อาจารย์ยังยืนอยู่หน้าห้อง เวลานี้อะไรไม่สำคัญทั้งนั้น ผมอยากเจอ อยากเห็น อยากรู้ว่าทำไมมันถึงไม่ยอมรับโทรศัพท์
ขับรถที่แทบจะบินจนไปถึงบ้าน...บ้านที่ผมออกไปอยู่ที่อื่นมานานจนไม่ชินกับการอยู่ที่นี่ แต่เพราะต้อมอยู่ และต้อมก็อยากให้ผมอยู่ ประตูรั้วเปิดช้าๆ จนอยากจะเข้าไปกระชากให้รีบเปิด เท้าเหยียบคันเร่งทันทีที่ประตูเปิดพอจะให้รถผมเข้าไป
“ต้อมล่ะ” ลงจากรถผมก็ถามหาคนที่ทำให้ผมต้องรีบบึ่งกลับมา ลุงชมเป็นคนสวนของบ้านกำลังใช้ผ้าเช็ดหน้าตัวเองที่เต็มไปด้วยเหงื่อออกก่อนจะตอบผม
“อยู่หลังบ้านครับ กำลัง...คุณฟลอยด์เดี๋ยวครับ” ผมไม่อยู่รอฟังจนจบ พอรู้ว่าอยู่ที่ไหนขาก็ก้าวทันที
หลังบ้าน ต้อมไปทำอะไรหลังบ้านวะ กึ่งเดินกึ่งวิ่งจนไปถึงด้านหลังของบ้านหลังใหญ่ ความเหนื่อยหอบทำให้ต้องหายใจหนัก ผมยืนมองคนที่ทำให้ผมแทบเป็นบ้ากำลังขุดดิน ข้างๆ คือพ่อของผม ที่กำลังขุดดินเช่นกัน ม้านั่งใต้ต้นไม้มีพี่สาวสองคนของผมนั่งดูอยู่ด้วย
นี่พวกเขากำลังทำอะไร
ผมเดินเข้าไปหา ต้อมเห็นผมก็ยิ้มกว้างก่อนยกแขนขึ้นปาดเหงื่อที่มีเต็มหน้า
“ทำอะไร” ขมวดคิ้วถาม
“ปลูกผัก” ต้อมว่า “เหนื่อยมากอะ” หน้าขาวๆ ขึ้นสีคงเพราะเหนื่อยและร้อน
“ปลูกทำไม”
“ก็ปลูกไว้กินจะได้ไม่ต้องซื้อไง ไม่มีสารพิษด้วยนะ” ฟันขาวๆ ยิ้มอวดผมแต่ผมไม่มีอารมณ์ยิ้มตอบ ตอนขามาสมองผมคิดแต่เรื่องร้ายๆ กลัวว่าคนของผมจะเป็นอะไรไป แล้วนี่คืออะไร
“ปลูกผักจนไม่ยอมรับโทรศัพท์เนี่ยนะ มึงกำลังคิดอะไรวะ” ตะคอกด้วยความโมโห ต้อมย่นคิ้วแล้วเดินมาจับแขนผม
“โมโหอะไรเนี่ย”
“โมโหมึงนั่นแหละ ทำไมไม่รับโทรศัพท์กู”
“พี่ฟลอยด์ใจเย็นๆ” ต้อมพยายามทำให้ผมเย็นลง แต่ตอนนี้มันร้อนไปหมด “ไปนั่งก่อน” โดนลากไปนั่งกับพี่สาวทั้งสองที่พากันรินน้ำเย็นให้ผม
“กินน้ำก่อน โมโหอะไรนักหนา” พี่ฟีนยื่นน้ำให้
“แค่เมียไม่รับโทรศัพท์เนี่ยนะ” พี่เฟิร์นเบ้ปาก “ไม่ไว้ใจเมียตัวเองหรือไงถึงโมโหขนาดนี้น่ะ” เหมือนถูกเข็มเล่มโตทิ่มเข้าหัวใจ นี่ผมไม่ไว้ใจต้อม...เหรอ
เถียงไม่ออกพร้อมใจเย็นจนแทบกลายเป็นน้ำแข็ง ผมมองหน้าต้อมที่มีเหงื่อแต่ยังยิ้มแย้มให้ไม่มีความโกรธใดๆ ปะปนเลย เม้มปากแล้วยอมนั่งลงแล้วยกน้ำขึ้นดื่ม
“ไอ้เด็กปากดีอย่าอู้เว้ย มาขุดดินเร็วๆ” เสียงตะโกนของพ่อดังขึ้นมา ต้อมรีบเดินไปแต่ผมดึงแขนไว้ก่อน
“ผมไปขุดดินแปบนะ พี่นั่งตรงนี้แหละ” ต้อมบอกแล้วเดินไปหาพ่อผมที่กำลังยกแขนปาดเหงื่อออก พ่อผมถอดเสื้อ แต่ต้อมใส่เสื้อเชิ้ตแขนยาวลายสก็อตที่มักจะใส่ตอนลงแปลงผักที่มหาลัย
มองไปที่สองคนที่กำลังขะมักเขม้นขุดดิน โดยมีแปลงที่ขุดเสร็จแล้วข้างๆ อีกหลายแปลงที่ดินพูนกองโต
“แปลก” ผมพูดกับตัวเอง แต่ยังมีคนตอบ ก็พี่สาวผมนั่นแหละครับ
“ฉันก็คิดว่าแปลกตั้งแต่แรก แต่ตอนนี้เฉยๆ” หันไปมองพี่เฟิร์นที่ยกพัดกลมๆ พัดเพราะอากาศร้อน
“ตอนแรกพี่ก็แปลกใจเหมือนกัน” พี่ฟีนพูดขึ้นบ้าง “อยู่ๆ พ่อก็บอกจะทำแปลงผัก พอถามไปถามมาก็รู้ว่าต้อมบอก”
“ต้อมเหรอครับ” ถามย้ำเพื่อความแน่ใจ “แล้วไปบอกอะไร”
“เห็นว่า ชวนปลูกผักสวนครัวเพื่อประหยัดเงินน่ะ” มองหน้าพี่ฟีนแล้วขำออกมา นั่นแหละต้อม ทุกอย่างต้องดีและประหยัด “นี่เมื่อเช้าก็ออกไปหาซื้อเมล็ดผักกันสองคน พี่เพิ่งเคยเห็นพ่อเป็นแบบนี้ ปกติไม่เคยลงมือทำอะไรแบบนี้เลย” พี่เฟิร์นพยักหน้าเห็นด้วย
“ที่ไม่รับโทรศัพท์แกนั่นแหละ” คนที่กำลังไล่อ่านซองเมล็ดผักตอบ พี่เฟิร์นก็ดูสนใจเพราะเรียกให้ต้อมเอาเมล็ดนั่นนี่ไปปลูก “เอาไปปลูกสิ ผักนี่แพง”
“ต้องพักดินสักวันสองวันครับถึงปลูกได้” ต้อมบอก พี่เฟิร์นเบ้ปากใส่แล้วสะบัดมือไล่ให้ต้อมกลับไปขุดดินต่อ ผมหัวเราะพี่ตัวเองแล้วถอดเสื้อนักศึกษาออกเพื่อไปช่วยขุดดิน “พี่มาทำไมเนี่ย ร้อนนะ” ต้อมร้องทักทันทีที่ผมแย่งจอบที่เจ้าตัวเอาค้ำกับดินเพื่อพักเหนื่อย
“ก็มาช่วยจะได้เสร็จไวๆ” ผมว่า พ่อเหล่ตามามองแล้วขำ
“รักกันจริงๆ นะ” คล้ายกับโดนแขวะแต่น้ำเสียงล้อเลียนมากกว่า “งั้นก็รีบขุดจะได้เสร็จไวๆ เหนื่อยชะมัด” พ่อยกแขนปาดเหงื่ออีกรอบจนต้อมหัวเราะร่วน
“แก่แล้วก็แบบนี้แหละครับ” รีบหันไปมองเมียตัวเองที่ว่าให้พ่อ “คุณลุงต้องออกกำลังกายบ้างนะ แล้วผักพวกนี้กินแล้วดีต่อร่างกาย โรคเบาหวานความดันไขมันในเลือดอาจจะหาย” ใส่มารัวๆ จนพ่อผมหน้าเสีย ก่อนจะหัวเราะออกมาพร้อมๆ กับผมนี่แหละครับ ต้อมมองหน้าผมทีพ่อผมที คงสงสัยว่าหัวเราะอะไร
“ปากมันดีจริงๆ” พ่อว่าแล้วออกแรงขุดดินอีกรอบ
“เมียผมเจ๋งมั้ยล่ะ” พ่อขำหนักไปอีก แต่ผมโดนเตะขาจนเกือบล้ม “เขินทีไรเจ็บตัวตลอดว่ะ” หันไปว่าให้ต้อมจนเกือบถูกเตะ แต่คราวนี้หลบได้ครับ
“พูดมาก รีบๆ ขุดเลยทั้งพ่อทั้งลูก” ต้อมชี้นิ้วแล้วใช้คราดเล็กๆ ขูดหน้าดินอีกรอบเพื่อให้ดินร่วน
หนักเอาการนะครับ ขุดจนเริ่มปวดหลัง พ่อผมก็คงรู้สึกไม่ต่างกัน ไม่รู้ต้อมทำได้ยังไง ผมเคยไปรับที่แปลงผักเห็นต้อมขุดแบบนี้แต่แปลงยาวกว่านี้มาก
“ปวดหลัง” ผมทุบหลังตัวเองเบาๆ ต้อมลุกขึ้นมาแย่งจอบไปแต่ผมยื้อเอาไว้ “ทำอะไร”
“ก็พี่ปวดหลัง เดี๋ยวผมทำเอง นี่ก็ใกล้เสร็จแล้ว พี่ไปนั่งรอตรงนู้นเลยไป” ต้อมแย่งไปจนสำเร็จแล้วพยักพเยิดไปที่พ่อผม “พี่อ่อนว่ะ คุณลุงขุดยังไม่เคยบ่นเลยเนาะ” ทั้งคู่หัวเราะเยาะผมจนมันน่าโมโห
“ฉันแข็งแรงกว่าเห็นๆ” พ่อก็เอาด้วย
ผมฮึดฮัดแต่ก่อนจะกลับไปนั่งไม่ลืมกระซิบบางอย่างที่ทำให้หัวเกือบแบะ
“คืนนี้พี่จะทำให้ดูว่าอ่อนหรือแข็ง” โดนจอบชี้หน้าแต่ผมวิ่งออกมาแล้วพร้อมเหงื่อเต็มหน้าเต็มหลัง กลับมานั่งที่เก้าอี้ใต้ต้นไม้ พี่ฟีนเอาผ้าเย็นให้พร้อมหัวเราะออกมา “หัวเราะเยาะผมเหรอครับ”
“ใช่” ยอมรับออกมตรงๆ จนเถียงไม่ออก “ที่หัวเราะเพราะพ่อนั่งอยู่ตรงนี้นานมากจนต้อมขุดเกือบเสร็จถึงไปช่วย” และแล้วก็ได้รู้ว่าทำไมพ่อถึงไม่บ่น แม่ง เอาเปรียบเมียผมว่ะ
“แต่เด็กนั่นแข็งแรงมากเลยนะ ขุดดินไม่เหนื่อย” พี่เฟิร์นเผลอชมออกมา
“นั่นเพราะทำมาตลอดเลยชินด้วยละมั้งครับ” พูดแต่ตามองเมียตัวเองที่ถอดเสื้อแขนยาวกับเสื้อยืดออกเผยให้เห็นตัวขาวๆ ขนาดลุงชมยังมอง
กล้าดียังไงเอาของๆ ผมมาโชว์ให้คนอื่นเห็นวะ
ผมรีบเอาเสื้อนักศึกษาตัวเองไปคลุมให้คนที่บ่นร้อน ต้อมตกใจปนงงที่อยู่ๆ ผมก็เอาเสื้อไปคลุม แต่พอผมส่งสายตาไม่พอใจเจ้าตัวถึงรู้ว่าผมกำลังโมโห ต้อมเอาเสื้อเชิ้ตแขนยาวมาคลุมอีกรอบก่อนยิ้มให้ผม
“ต้องทำอะไรต่อหรือครับ” ลุงชมถามหลังจากใช้คราดขูดหน้าดินจนได้ที่
“ตากแดดทิ้งไว้ก่อนครับ พอดินได้ที่สักวันสองวันแล้วเราค่อยมาปลูก” ต้อมบอกไปมือก็พยายามดันแขนที่ผมกอดคอออก “พี่ ปล่อยสิวะ” มันกัดฟันบอกผมแต่ผมไม่ทำ
“อ่อ ครับ”
“ดูด้วยล่ะ ฉันขี้เกียจถูกเด็กปากดีท้ามาขุดอีกรอบ” พ่อบอกลุงชมแต่เหล่ตามามองคนในอ้อนแขนของผม
เดี๋ยวนะ...ท้าเหรอ
“คุณลุงได้ออกกำลังกายด้วยนะครับ ดีจะตาย แถมยังโชว์ให้เห็นว่าฟิตขนาดไหน” ต้อมยกนิ้วโป้งให้พ่อผม ที่ทำคงเพราะห่วงสุขภาพพ่อผมนั่นแหละครับ แบบนี้ไม่รักได้ไง จ้องหน้าแดงๆ แล้วอดที่จะก้มหอมแก้มไม่ได้ ต้อมตกใจจนอ้าปากค้าง ส่วนคนอื่นๆ ก็พากันมองตาโต
“มาพลอดรักอะไรกันตรงนี้วะเนี่ย เห็นหัวฉันบ้าง” พ่อเริ่มบ่นแล้วออกปากไล่
ผมยิ้มแล้วลากต้อมเข้าไปในบ้านเพื่ออาบน้ำ แม้จะโดนโวยวายแต่ไม่สนหรอก พาขึ้นไปจนถึงห้องก็รีบยัดคนตัวเหม็นเหงื่อเข้าห้องน้ำทันที
“พี่ทำอะไรวะเนี่ย” ผมพยายามถอดเสื้อคนดื้อที่มันดิ้นแถมโวยวายเสียงดังลั่นห้องน้ำ
“ก็อาบน้ำไง เหม็นเหงื่อขนาดนี้” ผมบอกก่อนเปลี่ยนจากถอดเสื้อเป็นถอดกางเกงหลังจากเจ้าของร่างจับเสื้อตัวเองแน่น
“เชี่ย” ต้อมมันตกใจเพราะคงไม่คิดว่าผมจะถอดกางเกงแทน มือมันปล่อยจากเสื้อไปคว้ากางเกงผมเลยถอดเสื้อเชิ้ตออก แม้จะลำบากแต่ก็ไม่เกินความพยายามของผมหรอก สุดท้าย ต้อมก็โชว์ร่างเปลือยเปล่าตรงหน้า “แม่ง” มันสบถแต่ผมไม่สน
“จะไปไหน” รีบดึงคนยั่วอารมณ์ที่จะเดินไปอาบน้ำ คงไม่ได้อายแล้วล่ะครับ เห็นกันมาขนาดนี้
“ก็อาบน้ำไง” น้ำเสียงเหวี่ยงได้ที่จนผมขำ
“รอพี่ด้วยสิ” โดนถลึงตาใส่ ผมรีบถอดชุดตัวเองออกแล้วเดินตามเมียที่กำลังเปิดฝักบัวให้น้ำอุ่นไหลผ่านตัวเอง
เหมือนโรคจิตที่กำลังมองเมียตัวเองอาบน้ำ หลังขาวๆ ถูกน้ำไหลผ่านลงไปถึงร่องก้นและผ่านขาเรียวยาวกระทบพื้น โคตรเซ็กซี่จนแทบอดใจไม่ไหว
“อาบน้ำสิวะ เฮ้ย” ต้อมมันโวยวายหลังจากถูกผมรวบกอดจากด้านหลัง กัดเข้าบ่าขาวไปจนมีรอยแดง “เป็นหมาเหรอ” มันเอี้ยวหน้ามาแหวใส่ ยิ้มขำไม่สะทกสะท้าน ลูบไล้มือไปทั่วร่าง คนที่ว่าผมฉอดๆ เริ่มเงียบ
“ต้อมครับ” ช้อนมือขึ้นจับหน้าเมียตัวเองให้เอียงมารับจูบ มือก็ไล้ไปทั่วทั้งบนและล่างจนได้ยินเสียงครางไพเราะน่าฟัง
ผมไม่อยากให้ใครได้เห็น ไม่อยากให้ใครได้รู้ว่า เมียผมร้อนแรงและเร้าร้อนแค่ไหนใต้ร่างของผม
เพื่อนผมหลายคนถามตลอดว่าทำไมถึงเลือกต้อม ทั้งที่ไม่มีอะไรน่าพิศวาส ทั้งปากเสีย ดื้อ รั้น แต่สำหรับผม ต้อมคืออากาศที่ผมขาดไม่ได้ ต้อมคือคนที่มาเติมเต็มชีวิตของผมให้สมบูรณ์ จากโลกที่บิดเบี้ยวกลับมากลมสวยเหมือนเดิม
กว่าจะอาบน้ำเสร็จต้อมก็แทบหมดแรง นี่ผมปวดหลังนะครับ เพราะขุดดินเมื่อกี้ ถ้าไม่ปวดหลังละก็ แค่ในห้องน้ำไม่พอหรอก สำหรับต้อม ผมยอมตายคาอกยังได้ เว่อร์ไปใช่มั้ย แต่ผมพูดจริงว่ะ
“แม่ง หมาที่ไหนบอกรอบเดียววะ” โดนแขวะพร้อมสายตาดุจ้องมา ต้อมนอนบนเตียงไม่ยอมขยับ ถึงผมจะปวดเอวแต่ผมยังจัดเต็มเหมือนเดิมนะครับ
“หมาก็ผัวนะครับ” ต้อมยกเท้าให้ แต่คงลืมว่ายังไม่ได้สวมกางเกง ท่อนล่างยังพันแค่ผ้าเช็ดตัวอยู่ แถมกางเกงในก็ไม่มี ยกแบบนี้ตั้งใจยั่วชัดๆ
“เข้ามาถีบจริงๆ ด้วย” ต้อมยังยกขาขู่ แต่ผมก็ยังคลานขึ้นไปจนขาที่ยกรอถีบเข้ามา “ไม่ได้กินพี่หรอกครับ” จับขาไว้แล้วออกแรงดึง ต้อมโวยวายเพราะผ้าที่พันไว้หลุดครับ เผยให้เห็นทุกอย่างที่ผมหลงใหล ทั้งอกขาวและ...
“ต้อมครับ”
“ไม่ต้องทำเสียงเล็กเสียงน้อย แม่ง” คนโวยวายรีบพลิกตัวซ่อนอกขาวไว้กับเตียง แต่ดูเหมือนเจ้าตัวจะลืมไปนะครับ ว่าด้านหลังแบบนี้ผมยิ่งชอบ ผมตีก้นแน่นไปสองทีแล้วหัวเราะออกมา
“ยั่วใช่มั้ย อีกรอบเถอะ”
“ถ้าจะเยอะขนาดนี้ วันหลังจะซื้อตุ๊กตายางไว้ให้”
“ไม่เอาหรอก มันไม่ได้อารมณ์เหมือนเมีย”
“เมียเชี่ย”
“ด่าตัวเองทำไม”
“เลิกลูบก้นด้วย ห้ามจับโว้ย”
“จะจับ ก้นนี่ของพี่ ตรงนี้ด้วย ตรงนี่อีก ทุกตรงเลยของพี่หมดเลย”
ชี้มันทุกที่บนร่างกายของต้อม ทุกอย่างเป็นของผมครับ ผมไม่มีทางยกให้ใคร ไม่ว่ามันจะหล่อรวยกว่าผม ซึ่งหายากมาก
“ไปไกลๆ เลยไป ผมเหนื่อย”
ผมหัวเราะคนที่พูดจบก็หลับไปเลย มีเสียงกรนเบาๆ เล็ดลอดออกมา คงจะเหนื่อยที่ต้องขุดดินแถมจะออกกำลังกายในห้องน้ำอีก ก็แค่สามรอบเอง นิดเดียวแล้วนะ ผมลุกไปหาเสื้อกับกางเกงมาสวมให้คนที่หลับทั้งที่ยังเปลือย ต้องใส่ครับ ไม่อย่างนั้นผมอาจจะทนไม่ไหวจนลักหลับได้ ก็หน้าตาเมียผมมันยั่วเกินไปนี่นา
“โคตรรักเลยว่ะ”
.........................................................
พาพี่ฝอยมาทักทายหลังจากจบค่าาา ส่วนคู่พี่เกนป่านรอจัดการภารกิจครอบครัวผ่านพ้นจะลงแบบรัวๆ ค่า
ขอบคุณสำหรับกำลังใจค่าา รักทุกคนเหมือนเดิม เพิ่มเติมคือความเป็นห่วง ฝนตกอย่าลืมดูแลสุขภาพด้วยนะคะ
หัวข้อ: No Sugar ไม่หวานก็รักว่ะ >>ตอนพิเศษ ลอยกระทง [P.25]<<[03/11/60] (อ่าน 300177 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก