ผมอยากออกไปข้างนอกบ้าง หลังทำอาหารเย็นเสร็จโดยมีสามีนั่งดูอยู่เฉยๆ แล้วจึงบอกไป แต่แม๊กซ์กลับมองกลับด้วยสายตากราดเกรี้ยว
"มีใคร ?"
"ใคร ?" ผมถามกลับงงๆ วางหมูสามชั้นทอดน้ำปลาบนโต๊ะเป็นจานสุดท้าย หลังๆ มานี่แม๊กซ์ชอบกินอาหารไทย ไม่บ่นเรื่องกระเทียมแล้ว "พรุ่งนี้กินแกงเขียวหวานไหม จะได้ให้กลอเรียซื้อมะเขือมาให้"
"ผมถามว่า คุณมีใคร มีชู้อยู่ข้างนอกใช่ไหม ?" เสียงเหี้ยม ผมวางช้อนดังเคร้ง
ไอ้บ้า! นอนเน่าอยู่ในห้องทั้งวัน จะไปมีชู้กับใครได้! ขนาดเซ็กส์ทอยเอ็งยังเก็บไปทิ้งเลย! "ไม่มี! ฉันแค่เบื่อห้อง!"
"คุณมีใคร ?" ไอ้คนฉลาดยังไม่เชื่อ มองอย่างคาดคั้น ลุกขึ้นก้าวยาวๆ มากระชากแขนผมขึ้น "Son of bitch! มันเป็นใคร! มันรู้หรือเปล่าว่าคุณมี 'ผัว' แล้ว"
ภาษาไทยพูดไม่เคยชัด มีคำว่าผัวๆ เมียๆ เท่านั้นที่ออกเสียงชัดแจ๋ว ผมโกรธไม่แพ้กัน แต่ขี้เกียจทะเลาะเลยส่ายหน้า "จะมีได้
ยังไง ฉันอยู่แต่ในห้อง"
เขาปล่อยแขนผมออก แรงจนขึ้นรอยแดง
"แล้วนอกจากเธอ คงไม่มีใครหลงผิดแล้วล่ะ" ผมเสริมเบาๆ แต่แม๊กซ์ดันหูดี หันกลับมา
"ผมตาดีต่างห่าง กลัวว่าจะมีไอ้เวรตะไลที่ไหนตาดีเหมือนผมน่ะสิ!"
"ฉันเนี่ยนะ" ร้องเสียงสูงอย่างไม่เชื่อ ไม่อยากทะเลาะกับเขาจริงๆ เลยเลี่ยงไปคดข้าวใส่จานมาให้ "จะมีใครเอาอีก จะหึงอะไรก็ให้น้อยๆ หน่อย"
"คุณไม่รู้ตัวเลยข้าว..." เขาถอนหายใจ หอมแก้มผมอย่างนุ่มนวล แล้วยกแขนข้างที่เขากระชากขึ้นมาจูบเบาๆ "ขอโทษนะครับ
เจ้าหญิง... เจ็บไหม"
"ไม่หรอก... กินข้าวเถอะ" ผมตัดบท นั่งลงตรงข้าม หยิบจานของตัวเอง
"หมูนี่อร่อย" แม๊กซ์พูดอย่างเอาใจ "คุณทั้งน่ารักทั้งแสนดีแบบนี้ จะไม่ให้ผมหึงได้ยังไง"
ผมห้ามตัวเองสุดชีวิตไม่ให้กลอกตา "เอาเถอะ ว่าไงก็ว่ากัน"
"ถ้าคุณเบื่อ... ลองหาอะไรทำไหม ?" ครั้งที่แล้วก็พูดแบบนี้ ทะเลาะกันไปยกหนึ่ง ไปจบที่เตียงเหมือนเดิม
"ไม่เอาเพชรแล้วนะ" ผมขู่
"ครับ... ลองทำอาหารไหม ?"
ผมฟังแล้ววางช้อน ไม่รู้เพราะฮอร์โมนแปรปรวนของคนท้องหรือเปล่าทำให้ตอบเสียงกระชาก "ไม่อร่อยก็ไม่ต้องกิน!"
"กินครับกิน อร่อยมาก" แม๊กซ์รีบตักต้มโคล้งถ้วยของผมเข้าปาก จะห้ามก็ไม่ทันแล้ว
เขาหน้าเสีย ต้มโคล้งของผมน่ะรสชาติคนไทย ฝรั่งอย่างเขากินเข้าไปคงเผ็ดน่าดู แม๊กซ์รีบยกน้ำขึ้นดื่ม แก้มพอง ตาบวมน่าขัน ผมหัวเราะลั่น เอื้อมมือไปตบแก้มเขาเบาๆ
"นั่นน่ะถ้วยของฉัน ฉันทำแยกหม้อให้เธอแล้ว" ชี้ไปที่อีกถ้วยหนึ่ง "เดี๋ยวเอานมให้ เผ็ดล่ะสิ"
ปากแม๊กซ์แดงจัด ตาคมมีน้ำตารื้น พูดไม่ออกบอกไม่ถูก ผมรินนมใส่แก้วยื่นให้อย่างขำปนสงสาร
แม๊กซ์ดื่มนมไปเกือบลิตร น่าจะอิ่มมาก แต่ก็กินอาหารที่ผมทำให้จนหมด ผมเก็บจานด้วยความรู้สึกฟูฟ่อง คนทำอาหารก็คงรู้สึกดีกันทุกคนนั่นแหละ เวลาเห็นคนกินกินจนหมด
"ผมช่วย" แม๊กซ์ที่ปากแดงๆ บวมตุ่ย น้ำตาคลอเบ้าพับแขนเสื้อเชิ้ตปราดเข้ามา ผมดันตัวเขาออกไปเบาๆ
"ไปอาบน้ำเถอะ เดี๋ยวฉันทำเอง"
แม๊กซ์ยังรีรออยู่ ก่อนจะค่อยๆ พูด "เจ้าหญิง ผมพูดจริงๆ นะ ถ้าคุณไม่ชอบเพชร ลองหาอย่างอื่นทำก็ได้..."
"ทำอาหารน่ะเหรอ ? ไว้จะลองคิดดูนะ" ผมใช้แปรงขัดเศษอาหารออกจากถ้วยชาม แล้ววางลงบนเครื่องล้างจาน
"ที่รัก ผมพูดจริงๆ นะ" เขากอดผมทั้งๆ ที่ในมือผมเลอะเทอะ "คุณทำอาหารอร่อยอยู่แล้ว แต่ผมไม่อยากเห็นคุณไม่มีความสุข"
ผมฟังแล้วยิ้ม เช็ดมือให้สะอาด ตีแขนที่กอดเอวเบาๆ "ฉันมีความสุขดี แค่เบื่อนิดหน่อย ไว้จะลองเรียนทำอาหารก็ได้" ผมเว้นครู่หนึ่ง "เธอจะให้ฉันไปเรียนที่ไหน"
"พรุ่งนี้ผมจะจ้างครูมาสอนที่บ้าน" ชายหนุ่มจูบแก้มผมเต็มแรง "เด็กดี... เจ้าหญิงของผมน่ารักที่สุด"
ที่บ้าน... อีกแล้ว ผมหลับตาลงช้าๆ "เธอจะไม่ให้ฉันออกไปไหนเลยเหรอ ?"
"อย่าไป" เสียงทุ้มกระซิบ "อย่าออกไปไหนเลยเจ้าหญิง..."
"จะให้ฉันอยู่แต่ในบ้าน ?"
"ได้โปรด..." เสียงเขาคล้ายจะขาดรอนๆ "อย่าไปไหน... อย่าออกไปไกลตาผมเลยนะ... ผมหวงคุณ หึงคุณมาก ไม่อยากให้ใครเห็นคุณ ได้ยินเสียงคุณ หายใจร่วมกับคุณ..."
"เด็กขี้หึง" ผมฟังแล้วคล้ายบินได้ แม๊กซ์รักผมมาก รักจนคล้ายคนบ้า แต่นั่นก็ช่างน่าเอ็นดู
ร่างสูงโน้มตัวลงซุกหน้ากับซอกคอผม "ผมขี้หึง" เขายอมรับ "ผมรักคุณมาก มากจนแค่คิดก็ทนไม่ได้ถ้ามีใครแย่งคุณไป"
"...."
"ยิ่งคุณท้องลูกของเรา ผมยิ่งหวง"
หน้าผมคงแดงไปถึงไหนแล้วแน่ๆ แต่เขากลับกระชับอ้อมกอด จูบที่ข้างใบหู จงใจกระซิบให้ได้ยิน "ผมอยากร่วมรักกับคุณตลอดเวลา ผมหึงทุกอย่างที่อยู่ใกล้คุณ เซ็กส์ทอย เสื้อผ้า มือถือ..."
โอเค อันนี้จะโรคจิตเกินไปแล้ว เซ็กส์ทอยยังพอเข้าใจ แต่ถ้าผัวมาบอกว่าหึงกางเกงในนี่มันก็เกินรับได้ "พอๆ แม๊กซ์" ผมห้าม "ไปอาบน้ำได้แล้ว"
เขายังไม่ยอมขยับ งึมงำข้างหู "เจ้าหญิงใจร้าย... คนสวยใจร้าย... ผมรักคุณมากแท้ๆ"
ผมเงยหน้าขึ้นมองเพดาน กลอกตาอย่างห้ามไม่อยู่ เอาเถอะ...
"ไปอาบน้ำ!" ผมดันเขาออก สบสายตาเหมือนลูกหมาถูกทิ้งแล้วใจอ่อน "พรุ่งนี้ฉันจะเรียนทำอาหารที่บ้านก็แล้วกัน"
แม๊กซ์ยิ้มหวาน ปรี่เข้ามากอดอีกรอบ "เจ้าหญิงของผม! ไปอาบกับผมนะครับ!"
ไม่รอให้ผมร้อง เขาอุ้มผมด้วยวงแขนแข็งแรง ผมตีกล้ามท้องซิกส์แพ็คเขาแล้วขบกัดกล้ามแขน
มีผัวเด็กต้องคอยหมั่นเช็คร่างกาย...
จะให้ดีต้องให้ผัวเช็ค!สายตาที่เขม้นมองจากหญิงชราทำให้ผมขนลุก
แอนเดรีย... ครูสอนทำอาหารของผมเป็นหญิงชราชาวจีน-อเมริกัน มีรายการสอนทำอาหารที่โด่งดังทางช่องเคเบิล เชี่ยวชาญด้านอาหารจีน
ไม่รู้แม๊กซ์ไปหาตัวเชฟดังระดับเซเลบริตี้แบบนี้มาจากไหน แต่ที่รู้คือต้องแพงมาก และหล่อนก็ไม่ค่อยจะชอบผมเท่าไหร่
"ใส่ผ้ากันเปื้อนค่ะ" หล่อนบอก ผมจึงหยิบผ้ากันเปื้อนสีชมพูกรุลายฉลุและติดระบายลูกไม้ที่แม๊กซ์บังคับให้ใส่ขึ้นมา หญิงชราถอนหายใจพรืด แต่ไม่ได้พูดอะไร
หลังจากนั้น ดูแอนเดรียจะอารมณ์ดีขึ้นเมื่อพบว่าผมสามารถหั่นหัวหอมได้โดยที่น้ำตาไม่ไหล ใช้มีดอย่างคล่องแคล่ว รู้ว่าส่วนไหนของมะเขือเทศที่กินได้
"นึกว่าคุณจะเป็นพวกคนรวยที่ไม่ได้เรื่องเสียอีก"
ผมยิ้ม ตอบด้วยท่าทางสุภาพ "ผมไม่ใช่คนรวยหรอกครับ"
"คุณแต่งงานกับคนรวย ก็เป็นคนรวยสิ" แอนเดรียเหลือบมองแหวนเพชรทิฟฟานีบนนิ้วผม ผมหัวเราะแหะๆ อย่างเขินๆ มือหั่นแอสพารากัสต่อไป
ชั๊วะ! เสียงเบาๆ ดังขึ้นบนเขียง ผมชะงัก มัวแต่เขินกระบิดกระบวน เอาจนได้!
แอนเดรียสะดุ้ง รีบคว้ามือผมขึ้นแล้วพาไปล้างแผลอย่างรวดเร็ว ใบหน้าเหี่ยวย่นมีร่องรอยความวิตก "เจ็บไหม ?"
ผมดูบาดแผลที่ซุ่มซ่ามหั่นนิ้วตัวเองแล้วส่ายหน้า เจ็บแปล๊บๆ แผลเป็นเส้นแนวยาวสีขาวเล็กๆ ไม่ลึก "ไม่เป็นไรครับ" ผมตอบง่ายๆ ฉีกกระดาษทิชชูในครัวมาซับ แต่แอนเดรียดึงมือผมไป
"ไม่ได้ ต้องไปโรงพยาบาล"
ผมหัวเราะ "อย่าล้อเล่นน่าแอนเดรีย คุณก็รู้ว่าคนทำครัวต้องได้แผลอยู่แล้ว แผลนี่ก็แค่มีดบาดนิดเดียวเอง" เลือดออกสองสามหยดเห็นจะได้ แต่แอนเดรียกลับหน้าเครียดจัด เธอหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเพื่อเรียกรถ
"เดี๋ยว! คุณจะทำอะไรน่ะ!" ผมร้อง แต่หญิงชราไม่สนใจ ทำเหมือนผมเป็นลูกหลานหัวดื้อ
เมื่อเธอวางโทรศัพท์ลง ก็หันมาพูดด้วยเสียงทะมึน "ไปโรงพยาบาล หยิบโค้ตได้แล้วคุณข้าว"
"หา" ผมอุทาน หน้าตื่น "เดี๋ยวๆ แผลแค่นี้เอง เอาพลาสเตอร์ติดก็ได้ คุณไม่ต้องซีเรียส" แต่แอนเดรียเลยคำว่าซีเรียสไปแล้ว สีหน้าเธอเหมือนรายการทีวีสุดฮิตของตัวเองโดนแคนเซิล ลูกชายกลายเป็นเกย์และสามีนอกใจพร้อมๆ กัน
เธอไม่ฟังผม ดึงแขนไปยังปากประตู หยิบเสื้อโค้ตมาสวมให้อย่างรวดเร็ว ปากพึมพำ "ถึงว่าสิ... เงินเยอะปัญหาก็เยอะ"
"คุณพูดอะไรน่ะ"
โทรศัพท์แอนเดรียดังอีกครั้ง เธอรีบดันผมให้ออกจากห้อง กดลิฟต์และพาไปที่รถสีดำอย่างว่องไวผิดกับอายุ
"คุณทำเกินไปไหม ?" ผมถูกผลักมานั่งด้านหลังของรถเล็กซัส SUV หล่อนเหวี่ยงประตูปิดแล้วสั่งคนขับรถด้วยใบหน้าเคร่งเครียดปานโลกถล่ม เหมือนแผลเท่าแมวข่วนของผมรุนแรงหนักหนาสาหัส
แอนเดรียหันกลับมามอง พ่นลมหายใจออกแรงๆ "เกินไป ? ที่เกินไปน่ะผัวคุณต่างหาก! ถ้าเขารู้ว่าฉันทำคุณเลือดออก รายการทีวีฉันคงล่ม!"
"เดี๋ยวๆ แล้วรายการทีวีของคุณเกี่ยวอะไรกับแม๊กซ์ ?"
"ก็ร้านอาหารเฟรนไชส์ของแม๊กซิมัสเป็นสปอนเซอร์! ตอนนี้เขากำลังจะเซ็นสัญญาทำอาหารสำเร็จรูปโดยใช้สูตรอาหารของฉันด้วย!"
มิน่าล่ะ แม๊กซ์ถึงเรียกเชฟคิวทองมาสอนผมถึงบ้านได้
แอนเดรียขมวดคิ้วมุ่น "น่าจะเปิดไซเรน"
"เดี๋ยววววววว" ผมร้องเสียงหลง "แผลแค่นี้จะไปโรงพยาบาลทำไม!"
เธอถอนหายใจ มือกดมือถืออย่างคล่องแคล่ว ไม่นานนักโทรศัพท์ก็ดัง "ไปคุยกับผัวคุณเองเถอะ!"
ผมนั่งหน้าโง่อยู่ที่โรงพยาบาลเอกชนที่วุ่นวายสุดๆ ทำแบบนี้มันเกินไปหน่อยไหม แต่ผมก็ได้ฉีดยากันบาดทะยักหนึ่งเข็ม ทั้งๆ ที่บอกแล้วว่ามีดทำครัวน่ะ กลอเรียขัดจนเงาวับสะอาดสะอ้าน ขนาดใช้ส่องหน้าตัวเองได้
แอนเดรียคุยโทรศัพท์เสียงเครียด แล้วแม๊กซิมัสก็วิ่งเข้าห้องฉุกเฉินมาอย่างเร่งรีบ
"เจ้าหญิง!" เรียกเสียงดังไปสามบ้านแปดบ้าน เหมือนจะมาดูใจเมียใกล้ตาย ผมเงยหน้าขึ้นมองเหวอๆ คนไข้และหมอพากันหัน
มามอง
ถ้าไม่รู้มาก่อน ใครก็คงคิดว่าผมนอนพะงาบๆ แน่ๆ
"คุณคะ เบาเสียงด้วยค่ะ!" พยาบาลดุ เขาจึงหุบปากแล้วสาวเท้าเร็วๆ เข้ามาหาผม
"ที่รัก เป็นอะไรไหม ?" เสียงเขาละห้อย คว้ามือผมไปจูบ "เจ็บไหมคนดี..."
ผมคิ้วกระตุก เล่นใหญ่รัชดาลัยเธียร์เตอร์ "ไม่เป็นไร..."
"โธ่ ที่รัก ใครทำคุณเลือดออก" เอ่อ แผลมีดบาดเท่าแมวข่วนเนี่ยนะ แอนเดรียสะดุ้งโหยง
แม๊กซ์ลูบไล้มือผมอย่างเป็นห่วง ทั้งพรมจูบและปลอบโยน แต่ผมถอนหายใจ
"แม๊กซ์"
"อย่าพูดแบบนั้น" เขาห้าม ก้มลงมองผมด้วยดวงตาที่มีน้ำตาคลอ ปากจูบมือผม "คุณเป็นหัวใจของผม... อย่าทำให้ตัวเองเจ็บตั..."
"แผลน่ะ อยู่อีกข้าง" ผมยกมืออีกข้างให้ พยักเพยิดไปที่แผลเท่าปลายเล็บบนนิ้วชี้ เล็กจนแทบมองไม่เห็น
แม๊กซ์หน้าเสีย วางมือข้างที่ไม่เป็นอะไรลง กระแอมคอให้โล่ง "แฮ่ม เดี๋ยวผมไปจ่ายเงินนะ"
ผมกลอกตา
คืนนั้นเราเลยฉลองที่ผมไม่เป็นอะไร (ทั้งๆที่ บอกทางโทรศัพท์ไปแล้วว่าไม่มีอะไร) บนเตียง แม๊กซ์จัดหนักไปห้ายกให้สาสมกับความเป็นห่วง ผมงงเล็กๆ ทั้งๆ ที่ผมป่วยหนัก(ในความคิดเขา) แล้วไหงมาลงที่ผมได้
แม๊กซ์เสร็จไปแล้ว แต่ความใหญ่โตยังไม่อ่อนตัว ผมหอบหายใจ เงยหน้าขึ้นมองนาฬิกา
ตีสาม...ดีมาก... เริ่มฟัดกันตั้งแต่บ่ายสี่ มาเสร็จตอนตีสาม แทนที่จะห่วงแผลมีดบาด ควรห่วงว่าเมียแก่ตัวเองจะรับไหวดีกว่าไหม
"ผมใจหายหมดเลยรู้ไหม...." เขาพึมพำ ซบหน้าลงกับหน้าอกผม พูดไม่พอ ลิ้นเลียยอดอกไปด้วย มืออีกข้างก็บีบหน้าอกเล่นให้ผมเสียวสะท้าน
"อึก... อะ แอนเดรียไม่ได้บอกว่า ฮ้า..." เสียงหายไปกลางประโยค ปากร้อนเข้าครอบติ่งเนื้อเล็กๆ ที่หน้าอก ฟันคมขบจนผมร้องไม่เป็นภาษา "ฮึกก แค่มีด บะ บาด..."
"บอก" เสียงอู้อี้ เอื้อมมือไปนวดหน้าอกอีกข้างอย่างเท่าเทียม "แต่ผมไม่วางใจ"
"พะ... พอก่อน...." ผมดันเขาออก แต่แม๊กซ์ยังดึงดันดูดนมผมเหมือนทารก ปลายคางที่มีเคราถูไถจนผิวร้อนแสบ ทั้งๆ ที่เล้าโลมอยู่ท่อนบน แต่ในร่องก้นผมเสียดเสียวแปลบๆ
นี่สินะที่เรียกว่าคันหู
"ถ้าคุณเป็นอะไรไปผมคงใจสลาย" แม๊กซ์พูดหงอยๆ บีบนมผมเล่นทั้งๆ ที่มันแบนราบ ผมส่ายเอวโดยไม่รู้ตัว
"อึก..."
"ผมจะแคนเซิลงานกับแอนเดรียทั้งหมด" เขาฮึ่มฮั่ม บีบหน้าอกแรงขึ้นอีก ผมไม่ไหวแล้ว
"ยะ... อย่า..."
"คุณชอบ" เขาค้านอย่างดื้อดึง กัดปลายยอดหน้าอกอย่างแรงคล้ายจะยืนยัน ผมร้องคราง ความร้อนพุ่งพรวดลงไปที่หว่างขา ท่อนลำเล็กๆ ปลดปล่อยออกมาอย่างง่ายดาย
"เห็นไหมว่าคุณชอบ" ไม่ว่าเปล่า เอื้อมมือไปโยกท่อนลำผมเล่นด้วย ผมหายใจทางปากอย่างหอบเหนื่อย เขาเข้ามาวนเวียนบริเวณซอกคอ
"มะ ไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น... อย่าแคนเซิลงานแอนเดรีย..."
ตาคมหรี่ลง นี่คิดไปถึงไหนอีกล่ะนี่ "อย่าบอกนะว่า..."
"หล่อนแก่จนเป็นอาม่าฉันได้แล้วนะ!" ผมปราม ดันหัวเขาออก ถ้ายังนัวเนียกันอยู่ มีหวังได้เสร็จอีกรอบ "แต่... แต่ อาหารสำเร็จรูปสูตรหล่อนน่าจะทำกำไรไม่ใช่เหรอ"
"อืม กำไรดีไม่น้อย"
"แล้วจะยกเลิกทำไม!? อ๊ะ!" เขาพุ่งมาตะครุบริมฝีปาก บีบปลายคางผมจนเจ็บ หลังจากนั้นสอดลิ้นเข้าไปจนถึงโคน เลาะเล็มปลายฟันทุกซี่แล้ว เขาก็แลบลิ้นเลียริมฝีปากผมเหมือนสุนัขตัวโต
"อื้ม น่ารักจัง เจ้าหญิงเป็นห่วงผมด้วย... แต่ไม่ได้แล้วนะ ผมไม่ยอมให้คุณเรียนทำอาหารแล้วล่ะ"
"ฮื้อ... แค่มีดบาด..."
"ไม่ได้ก็คือไม่ได้ ผมจะไม่ให้อะไรมาทำร้ายคุณทั้งนั้น" ไม่ว่าเปล่า คว้าขาทั้งสองข้างของผมให้ยกสูง โชว์บั้นท้ายและช่องทางที่มีน้ำขัง
เขาเลียริมฝีปาก "อันตรายขนาดนี้... กลับไปนั่งขัดเพชรเถอะครับเจ้าหญิง"
"อ้า อึก..." ไม่ไหวแล้ว ไม่พูดเปล่า ดันความร้อนเข้ามาด้วย ท่อนลำขนาดใหญ่สอดเข้ามาที่กลางร่อง ผมรู้สึกได้ถึงความใหญ่โตแสนร้อนแรง และเนื้อนุ่มของตัวเองที่โอบรัด
"แม๊กซ์ แม๊กซ์..."
"ครับ เจ้าหญิง" เขาโถมตัวเข้ามาจนสุด ผมสูดปากร้อง เหมือนจิ๊กซอว์กลับเข้าที่ เติมเต็มช่องท้องจนคับแน่น
"ฉันรักเธอ..."
เขาเริ่มขยับ สวนแรงส่ายสะโพกของผม ความร้อนแรงพุ่งสูงขึ้นเรื่อยๆ เสียงทุ้มบอกกับริมฝีปากผมหนักแน่น "ผมรักคุณมากกว่า... มากกว่าที่คุณจะจินตนาการได้อีก"
อืมมม... ริมฝีปากหวานฉ่ำ นาทีนั้นผมไม่สนใจแล้วว่าต้องไปนั่งขัดเพชรต่อหรืออะไร รู้แค่ว่า...
...รักเด็กบ้าโรคจิตคนนี้เหลือเกิน
.........
// ข่ะ ผัวกลัวเมียว่างงาน เลยหาเพชรให้ขัดเล่น
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
