หัวข้อ: มหาลัยนี้...ผีเฮี้ยน ตอน ทะเลคอย 5.4 8/9/59 พาร์ท 2 จบแล้วตอนนี้

[Lucifer_love]

3.2
"กูว่าครั้งนี้ไม่ง่ายเหมือนสองครั้งก่อนที่ผ่าน
มาแน่ๆ"ผมเริ่มพูดหลังจะากที่นั่งจ้องหน้าจอ
ทีวีตาเขม็งทั้งที่ไม่มีใครกดเปิดมัน หน้าจอยัง
ขาว-ดำเป็นเวลาเกือบครึ่งชั่วโมงน่าจะได้งาน
อิ้งที่ตั้งใจจะทำก็ไม่มีใครคิดจะหยิบมันเอาออก
มาทำให้เสร็จซักคน
"กูรู้สึกถึงแรงอาฆาตที่ออกแผ่ออกมา มึงเห็น
สายตาของพี่แกไหมมันเขียวปัดเหมือนแค้น
ใครมาซักชาติได้อยากจะฆ่าๆให้ตาย"ไอ้นท
พูดมือบีบคอไอ้เชียร์แน่น
"เพี้ย"ไอ้เชียร์ตบหัวไอ้นทเสียงดังฟังชัดเหมือน
ตบเรียกวิญญานไอ้นทเข้าร่างก่อนที่มันจะกลาย
เป็นศพเพราะโดนไอ้นทบีบคอตาย
"เหี้ยนท ถ้ามึงจะอินขนาดนี้มึงบีบคอกูให้ตาย
ไปเลย สัดบีบมาได้"ไอ้เชียร์ลูบคอตัวเองก่อน
เพราะรู้สึกเจ็บนิดๆ
"โอ๋ ไหนให้กูดูดิแดงเลยวะ"ไอ้นทมันคงรู้สึก
ผิดที่ทำให้ไอ้เชียร์เจ็บ
"มึงเล่นไม่รู้เรื่องกูเจ็บเลย" ไอ้เชียร์ทำหน้า
เหมือนจะร้องไห้ จนไอ้นทต้องดึงไปกอดไว้
แล้วลูบหลังปลอบเหมือนไอ้เชียร์เป็นเด็ก ผม
สนใจหน้าจอโน๊ตบุคลองค้นหาข่าวเกี่ยวกับ
การตายของนักษาหญิงคณะวิทยฯที่โดดตึก
คณะลงมาตาย พอหันไปมองทางไอ้นทกับ
ไอ้เชียร์กลายเป็นว่านั่งกินเรย์ร็อคที่ผมซื้อมา
เก็บไว้กินตอนหิวกลางคืนกันอยู่สองคนอย่าง
ไม่สนใจจะแบ่งให้ใครได้กิน ตัวเองกินคำยื่น
ให้ไอ้เชียร์กินคำช่างมีความสุขกันเหลือเกิน
เพื่อนกู
"ได้ข่าวว่าเงินกูซื้อมาไว้กินนะ เรย์ที่มึงแอ๊บ
เนียนแดกอยู่นั่นหนะ คราวหน้ากูว่าเปลี่ยนเป็น
ห้องพวกมึงบ้างเหอะๆลำบากกูมาเก็บกวาดไหน
จะเปลืองขนมกูอีกห่า" ผมบ่นแต่ดูเหมือนมัน
จะไม่ใส่ใจกับคำพูดของผมเลยซักนิด
"ไอ้ดิ้งมึงทำไรอยู่หาข่าวนักศึกษามอเราโดด
ตึกคณะวิทย์ฯตายหรือเปล่าวะ"ผมถามไอ้ดิ้ง
ที่นั่งเล่นเน็ตอยู่
"กูกำลังหาอยู่เหมือนกันรู้สึกจะชื่อกัญญา
นะที่โดดตึกข่าวว่าเพราะผิดหวังจากความรัก
จากรุ่นพี่ปีสามเลยคิดสั้นโดดตึกตายญาติ
ไม่เชื่อว่ากัญญาโดดตึกฆ่าตัวตายเพราะ
กัญญาเป็นเด็กดีเด็กเรียนที่ผ่านมาก็ไม่มี
แฟนถึงจะมีหนุ่มๆหลายคนเข้ามาจีบก็ตาม"
ไอ้ดิ้งอ่านคำให้การของพ่อแม่และญาติของ
กัญญาให้ผมฟัง
"ตำรวจว่ายังไงบ้างวะ" ผมถาม
"เดี๋ยวนะ ตำรวจสรุปสำนวนว่าเป็นการฆ่า
ตัวตายเพราะไม่พบหลักฐานอื่นที่จะบ่งชี้ว่า
เป็นเหตุฆาตกรรม" ไอ้ดิ้งบอก มันก็น่าคิด
อยู่นะเพราะสายตาผีพี่กัญญาที่มองมาทาง
พวกผมมันเต็มไปด้วยความแค้นเหมือนตาย
ทั้งๆที่ไม่อยากตาย แต่มาถูกบังคับให้ตาย
"กูว่าจะลองคุยกับผีพี่กัญญาวะปล่อยไว้แบบ
นั้นพี่แกคงไม่มีวันได้ไปผุดไปเกิด ถ้าลองคุย
ดีๆว่าเราอยากช่วยจริงๆพี่แกอาจจะยอมก็ได้"
ผมพูด
"ไอ้ไกด์มึงถามพวกกูหรือยังว่าจะเอาด้วยหรือ
เปล่าคิดเองออเองสรุปเอง กูคนละไม่เอาด้วย
แน่นอนใช่ไหมวะเชียร์ วะดิ้ง"ไอ้นทโวยวาย
"กูเอาด้วยไกด์"ไอ้เชียร์เอาด้วยกับผม ส่วน
ไอ้ดิ้งมันตามใจผมอยู่แล้ว
"มึงก็เอาด้วยเหรอวะดิ้ง"ไอ้นทถามไอ้ดิ้ง
"ไอ้ไกด์อยู่ไหนกูอยู่นั่น" แล้วไอ้ดิ้งก็ค้นหา
ข้อมูลของมันต่อ
"ตอนนี้เหลือมันมึงคนเดียวแล้วไอ้นท"
"กูมันหัวเดียวกระเทียมลีบอยู่แล้วนิจะทำ
อะไรด้าย"
"น้อยใจเป็นตุ๊ดเลยนะมึง"ไอ้เชียร์ผลักหัว
ไอ้นทที่นั่งหน้างอไม่หาย
"แล้วจะเริ่มเมื่อไหร่วะไกด์" ไอ้เชียร์ถาม
ผมคงเห็นว่าผมเงียบ
"พรุ่งนี้เป็นไงวะ ซักสามทุ่ม"
"แล้วแต่มึงเลยวะกูจะเป็นฝ่ายสนับสนุน"
"ขอบใจวะเชียร์" ผมตบบ่าไอ้เชียร์มันเบาๆ
"เพื่อนกันทิ้งกันได้ไงวะ"ไอ้เชียร์จับมือผม
บีบเบาๆ
"มึงสองคนไม่ได้คิดอะไรกันใช่ไหมวะ
เห็นทำซึ้งกันนานล่ะกูไม่ยอมนะมึงถึง
จะเป็นก็เถอะ ไอ้ดิ้งมึงมาจัดการเมียมึง
ให้เลิกทำซึ้งกับเมียกูเดี๋ยวนี้เลยนะมึง"
ไอ้นทโวยวายอยู่คนเดียวไม่มีใครสนใจ
มันปล่อยให้มันบ้าของมันไปคนเดียว

เวลาสามทุ่ม ณ ตึกวิทยาศาสตร์
ตอนนี้พี่ยามคงหลับอยู่ไม่อยากปลุกแก
ไม่อยากให้แกตายก่อนถึงเวลา
"ตุ๊บ" ยังไม่ทันที่จะจุดธุปเชิญเลย
ทำไมพี่แกถึงได้ใจร้อนแบบนี้ ก็ไม่รู้
แล้วก็คงคอปเสฟคือตกลงมาจากดาด
ฟ้าของตึกในสภาพเลือดสาดสมองใหล
ออกมาใครเห็นคงหายอยากลาบลู่ ต้ม
เลือดหมูกันไปอีกนาน
'ฝ่าง'หน้าหันกลับมาทางที่พวกผมยืน
อยู่
"ต้องการอะไร" ผีพี่แกถามแต่ยังอยู่ใน
สภาพเดิมไม่เคลื่อนไหวตาเหลือกถลน
ลิ้นแลบออกมาจากปากเลือดไหลออกจาก
ตัวเป็นเปิดน้ำก๊อกไม่มีผิด
"พวกผมอยากช่วยพี่ให้ไปผุดไปเกิด"ไอ้ดิ้ง
พูดยืนนิ่งตัวแข็ง
"ไม่ไป..กูไม่ไปไหนทั้งนี้มึงได้ยินไหมตราบ
ใดที่กูยังไม่ได้ฆ่ามันให้หายแค้นกูไม่มีวันไปไหน
ทั้งนั้น จนกว่าจะเห็นความตายของคนมัน
"งั้นเรื่องเล่าที่ว่าพี่โดดตึกฆ่าตัวตายก็ไม่จริงสิครับ"
ไอ้นทถามเสร็จก็กลืนน้ำลายลงคอ ผีพี่กัญญากลิ้ง
มาหยุดที่เท้าไอ้นทแล้วลุกกอดคอไอ้นทไว้
"เฮ้ย โดนแล้วกู"ผีพี่กัญญายื่นหน้ามาใกล้หน้า
แทบชิดหน้าไอ้นท
"กูเนี่ยะนะฆ่าตัวตาย555"
"ใกล้เหี้ยๆ"ไอ้นทสบถแล้วหลับตาปี๋
"ฉันเนี่ยะนะฆ่าตัว"เดินมาที่ไอ้เชียร์
"นทกูเยี่ยวจะแตกอยู่แล้ว"ไอ้เชียร์สั่น
เป็นเจ้าเข้าบอกไอ้นทเสียงสั้นๆ
"เชียร์ครับตอนนี้นทแค่จะก้าวขายังก้าว
ไม่ออกเลย เดียวนทไปช่วยนะ"ขนาดตัวเอง
ยังไม่รอดยังจะห่วงไอ้เชียร์ได้
"ไกด์มึงไหวไหม"ไอ้ดิ้งถามผมตัวมันเองก็
คงกลัวไม่ต่างกันเพราะตอนนี้ผีพี่กัญญาไป
หยุดอยู่ตรงหน้าไอ้ดิ้งมัน
"มัน มันต่างหากที่ทำให้กูตกลงมา มันเป็นคนทำ จนกูต้อง
ตายอย่างที่พวกมึงเห็น กูรอมันมาสี่ปีเต็มๆรอ
มันกลับมาที่ตึกนี้ แล้วมันจะต้องมานอนแทนที่กู
ตรงนั้น ตรงที่กูตกลงมา ตรงนั้นมันต้องมา
มานอน ตรงนั้นตรงนั้น"พี่กัญญาพร่ำเพ้อ
เหมือนผีบ้า
"ตรงนี้" ผีพี่กัญญากระโดดกลับไปนอนที่เดิม
"พี่บอกไม่ได้เหรอว่าคนนั้นชื่ออะไร"ไอ้เชียร์
"อยากบอกแต่บอกไม่ได้มันไม่มีเสียง มันหอบ
เสียงมันหอมถ้าจะพูดชื่อนั้น" ผีพี่กัญญาบอก
"ถ้าอยากรู้ต้องหาเอาเองงง ต้องหาเอาเอง
หาเอาเอง บอกไเแค่อักษรย่อ..ค..ปี 52"
"ถ้าอยากรู้ต้องหาเอาเองงง ต้องหาเอาเอง
หาเอาเอง บอกไเแค่อักษรย่อ..ค..ปี 52"
"ถ้าอยากรู้ต้องหาเอาเองงง ต้องหาเอาเอง
หาเอาเอง บอกไเแค่อักษรย่อ..ค..ปี 52"
พี่แกพูด แค่นั้นกก็เดินกลับไปบนดาดฟ้าแล้ว
ตกลงมา วนเวียนไปแบบนั้น
"คงต้องหากันเอง สินะ"

[♥►MAGNOLIA◄♥]

 

[BeautifulGirl]

ค้าง!!!!!
มาต่อเถอะค่ะ

[Lucifer_love]

3.3
ผ่านมาสองวันเรายังหาเบาะแสคนที่ฆ่าพี่กัญญา
ได้เลยอาจจะเป็นเพราะข้อมูลที่ผีพี่กัญญาให้มา
มีเพียงอักษร.ค.ตัวเดียวเท่านั้น ผมปริ้นข่าวที่
เกี่ยวกับการตายของพี่กัญญา พ่อแม่และ
เพื่อนสนิทที่น่าจะทำให้ได้ข้อมูลเพิ่มโดยเฉพาะ
เพื่อนสนิทที่น่าจะรู้ดีที่สุดว่ามีใครเข้ามาในชีวิต
ของพี่กัญญาบ้าง และน่าจะมีคนที่ชื่อขึ้นต้นด้วย
..ค..แน่ๆ
"เฮ้ย ช่วยกูหาเบอร์โทรหรือที่อยู่ของพี่กัญญา
ที" ผมตะโกนบอกคนที่เหลือที่กำลังนั่งคิดว่า
ว่าจะทำอย่างไรกันดี
"นั่นสินะ ในเมื่อข้อมูลที่ได้จากพี่กัญญาน้อย
เหลือเกินก็คงต้องเริ่มตั้งต้นใหม่ที่พ่อแม่แล้ว
ก็เพื่อนสนิทที่น่าจะรู้จักพี่กัญญาดีที่สุด"ไอ้เชียร์
เหมือนจะเข้าใจสิ่งที่ผมกำลังคิดอยู่
"นี่คือสิ่งที่กูได้จากข่าว
1.ชื่อกัญญา คงไพศาล ชั้นปีที่ 2
  คณะวิทยาศาสตร์ สาขา ฟิสิกส์
  รุ่น 2552
2.พ่อพี่กัญญา ชื่อวิรัตน์  คงไพศาล
3.แม่พี่กัญญา ชื่อรัศมี คงไพศาล
4.ค้นชื่อ-นามสกุลของพ่อพี่กัญญา
  ใน Google มีที่อยู่กับเบอร์โทรศัพท์"
ไอ้ดิ้งยื่นกระดาษที่ปริ้นข้อมูลทั้งหมด
ให้ผมเริ่มจากโทรศัพท์ก่อนแล้วกันเพราะ
ถ้าเดินดุ่ยๆไปพูดถามเรื่องลูกสาวที่ตายไป
อาจจะโดนด่าแล้วไล่ออกจากบ้านเป็น
อย่างน้อยแล้วถ้ามากหน่อยก็อาจจะถูกแจ้ง
จับฐานก่อกวนหรือบุกรุกก็ได้เพราะฉะนั้น
ต้องรู้ว่าทางนั้นทำใจเกี่ยวกับการตายของ
ลูกสาวได้มากน้อยแค่ไหน ผมจัดการ
โทรศัพท์เข้าเบอร์มือถือของผู้เป็นพ่อก่อน
"สวัสดีครับ วิรัตน์พูดสายครับ"
"พอดีผมเป็นรุ่นน้องของพี่กัญญาครับ"
"พวกเธอต้องการอะไรกัญญาก็ตาย
ไปแล้วยังจะต้องการอะไรอีก" น้ำเสียง
บ่งบอกถึงความไม่พอใจของพ่อพี่กัญญา
ทำให้ผมเริ่มหนักใจแล้วคิดว่าคงไม่ได้
อะไรจากการสนทนาในครั้งนี้
"ผมติดต่อกับวิญญานของพี่กัญญาได้
บอกว่าเธอไม่ได้ฆ่าตัวตาย แต่เธอถูก
ฆ่าตาย" ผมพูดความจริงเผื่อพ่อของ
พี่กัญญาจะเชื่อ
"หยุดเถอะให้กัญญาไปอย่างสงบอย่า
ได้ไปรบกวนเธออีกเลย ในเมื่อตำรวจ
เองก็สรุปสำนวนไปแล้วว่าเป็นการฆ่า
ตัวตายไม่มีประโยชน์อะไรที่จะไปรื่อฟื้น
ยังไงกัญญาก็ไม่ฟื้นจากความตาย แค่
นี้นะพ่อขอบใจที่ต้องการจะคืนความ
ยุติธรรมให้กัญญาแต่พ่อว่าหยุดแค่นี้
เถอะนะ"
"ถ้าคุณพ่อเปลี่ยนใจอยากให้พวกเราช่วย
ก็โทรมาเบอร์นี้นะครับ" ผมพูดทิ้งท้ายไว้
ก่อนจะกดวางสาย
"เป็นไงพ่อพี่กัญญาไม่เอาด้วยเหรอวะ"ไอ้
เบียร์ถาม
"อืม เค้าบอกไม่อยากรื้อฟื้นวะ" ผมบอก
ไอ้เบียร์
"เออ ดิ้งลองค้นหาในพี่ Google โดย
ใช้ชื่อพี่แกเป็นตัวค้น ใส่ปี 2552 เข้าไป
ด้วยนะดูสิว่าจะได้อะไรบ้าง กูขอไปขี้ก่อน"
ผมวิ่งเข้าห้องน้ำทันทีหลังจากนั่งขยิบตูดอยู่
ตอนคุยกับพ่อของพี่กัญญา
"ไอ้ไกด์กูได้ชื่อเพื่อนของพี่กัญญามาวะ"
ไอ้ดิ้งรีบบอกผมทันทีที่ผมเดินออกมาจาก
ห้องน้ำ
"กูโทรไปคุยมาแล้วถามว่าพี่กัญญามีแฟน
หรือเปล่าเพื่อนพี่กัญญาที่ชื่อส้ม ก็บอกว่า
ไม่มี ถามว่ามีใครที่มีชื่อจริงขี้นต้นด้วย.ค
มีหรือเปล่า พีส้มบอกจำชื่อจริงเพื่อนได้ไม่
หมดเดี๋ยวจะส่งไฟล์รายชื่อเพื่อนรุ่น 2552
มาให้แกขอเวลาหนึ่งชั่วโมง"ไอ้เชียร์บอก
"แต่ตอนนี้กูว่าเราพักกันก่อนเถอะวะ กูหิว"
เป็นไอ้นทที่พูดสองมือลูบท้องไปด้วยทำเอา
พวกเราหัวเราะกันออกมา หลังจากเครียดกัน
มาทั้งวัน เมล์ที่พี่ส้มส่งมามีรายชื่อของทุกคน
ในรุ่น2552 ตั้งแต่ปีหนึ่งมีที่อยู่ตามทะเบียน
บ้านทุกคน ผมเริ่มไล่อ่านชื่อก็เจอ ลำดับที่
24 ชื่อกัญญา คงไพศาล บ้านเลขที่...
หมายเหตุ..เสียชีวิต 18 ก.พ.2554
ผมไล่รายชื่อต่อก็ต้องสะดุดกับ ลำดับที่
38 ชื่อ คุณากร ดีประเสริฐ บ้านเลขที่..
หมายเหตุ..เสียชีวิต 28 ก.พ.2554
คนเดียวที่ชื่อจริงขึ้นต้นด้วย..ค...
"กูเจอแล้วคนที่ชื่อขึ้นต้นด้วย..ค..
รุ่น 2552"ผมชี้ที่รายชื่อมือ
"แต่ตายแล้วนี่หว่า"ไอ้นทพูด
"ใช่ตายหลังจากพี่กัญญาตายได้เก้าวัน"
ผมบอกพวกมันที่กำลังคิด
"เป็นไปได้ไหมว่าคุณากร คือคนที่ทำให้
พี่กัญญาตาย" ไอ้ดิ้งพูด
"น่าคิดวะ แต่ทำไมถึงตายโดนผีพี่กัญญา
ฆ่าเหรอวะ"ไอ้นทพูด
"กูว่าไม่ใช่ผีพี่กัญญาหรอกที่ฆ่า กูจำได้ว่า
ผี่พี่กัญญาบอกรอมาสี่ปีเต็มก็แสดงว่าผีพี่
กัญญาก็ไม่รู้ว่าคุณากร ตายแล้ว "
"นั่นสิ ตายเพราะอะไรนั่นคือสิ่งที่เราต้องรู้ให้
ได้ใช่ไหมวะไกด์"ไอ้เชียร์ถามผม มันคิด
เหมือนผมไม่มีผิดถ้าเราตามไปที่บ้านของ
คุณากร เราอาจจะพบกับคำตอบของ
ทุกอย่างที่เราสงสัย
"พรุ่งนี้เราจะไปบ้านคุณากรกัน"

[Inwoสูs]

บุกบ้านเลยเรอะ เดี๋ยวๆ โทรก่ินดีไหมเดี๋ยวโดนไล่ตะเพิดนะ

[Lucifer_love]

3.4.1
"มาทางนี้ถูกทางหรือเปล่าวะ" ไอ้ดิ้งถาม
"ก็น่าจะใช่นะ เดี๋ยวรองถามชาวบ้าน
แถวนี้อีกทีก็ได้ จอดๆก่อน"ไอ้เชียร์
เดินออกจากรถโดยมีไอ้นทตามตูดไป
"ไอ้นทมันถ้าจะชอบไอ้เชียร์เอามากๆ"
ผมมองพวกมันแล้วยิ้มตาม
"แล้วกูล่ะกูก็ชอบมึงมากเหมือนกันนะ
เมื่อไหร่จะใจอ่อนรับกูเป็นแฟนซะที"
คุยเรื่องไอ้นทกับไอ้เชียร์อยู่ดีวนเข้า
เรื่องตัวเองได้ไงวะงง
"เอาน่าดูๆกันไปก่อน ถ้ามึงยังทำตัว
น่าเอ็นแบบนี้ รับรองมึงได้ดูเอ็นกูแน่"
พูดเองขึ้นเองบ้าเปล่าวะกู
"กล้านะมึง เอ็นดู-ดูเอ็น ดูของกูก่อน
เอาปะไม่ต้องรอ"ไอ้ดิ้งทำท่าถอดเข็ทขัด
กะจะถอดกางเกงออก
"มึงลองเอาหนอนชาเขียวมึงออกมากูจะ
บีบให้เละคามือกูเลยคอยดู"ผมทำท่าบีบ
ประกอบให้มันดู จนมันรีบใส่เข็มขัดตาม
เดิม
"พวกมันมากันแล้ว" ตีเนียนเปลี่ยนเรื่อง
ทันที
"ได้เรื่องว่าไงบ้างวะ"ผมถามไอ้เชียร์
"ป้าแกบอกให้เข้าซอยข้างหน้าบ้านไม้
กึ่งตึกหลังสีฟ้าสุดซอยนี้วะ" ไอ้เชียร์
ตอบแล้วกลับมานั่งในรถตามเดิม
"นั่นไง ที่มีคนนั่งอยู่หน้าบ้าน"ไอ้นทชี้
ให้ไอ้ดิ้งดู ไอ้ดิ้งขับไปจอดที่หน้าบ้าน
"ขอโทษครับ นี่บ้านพี่คุณากรใช่หรือ
เปล่าครับ" ผมถามชายหนุ่มหน้าตาดี
"ใช่แล้วครับ บ้านคุณากรเข้าไปสิครับ
เขารออยู่ข้างใน" ชายหนุ่มตอบ
"แล้วคุณชื่ออะ...อ่าวไปไหนแล้ววะ"
ผมกำลังจะถามชื่อแต่เจ้าตัวหายไปไหน
แล้วไม่รู้อาจจะเป็นเพื่อนบ้านข้างๆ
"แล้วคนเมื่อกี้ไปไหนแล้วล่ะ"ไอ้เชียร์ถาม
"กูก็งงอยู่กะจะถามอยู่เหมือนกัน"ผมบอก
ไอ้เชียร์
"ติ้งหน่อง"เสียงกริ่งหน้าบ้าน
"สวัสดีครับ"
"สวัสดีจ๊ะหนุ่มๆมาหาใครกันจ๊ะ"หญิงวัยกลาง
คนถามด้วยใบหน้ายิ้มแย้มอย่างเป็นมิตร
"ผมเป็นน้องที่มหาลัย...จะมาหาพี่คุณากร
ครับ" พอผมแนะนำตัวเสร็จใบหน้ายิ้มแย้ม
เมื่อครู่ดูสลดไปนิดนึง
"เป็นน้องที่มหาลัยของคุณสินะ งั้นลูกๆเข้า
ในบ้านกันก่อน" แม่ของพี่คุณเดินนำเข้ามา
ในตัวบ้านที่สะอาดสะอ้าน ผมกราดสายตา
ไปหยุดเอาที่รูปชายหนุ่มหน้าตาดีคนนึงที่
แขวนอยู่ที่ฝนัง
"นี่มันคนที่นั่งอยู่หน้าบ้านนี่หว่า"ไอ้นทชี้
"หรือจะเป็น"
"รูปคุณตอนสิบเก้านะจ๊ะ"สิ้นเสียงตอบของ
แม่พี่คุณ
"กลางวันแสกมาต้อนรับด้วยตัวเองคงกลัว
พวกเราหลงทางเป็นคนดีจริงจริ้งพี่คุณ"ไอ้นท
พูดเสียงไม่ดังนักเพราะกลัวว่าเเม่พี่คุณจะได้ยิน
แม่พี่คุณยื่นแก้วน้ำให้พวกเราดื่ม
"เดี๋ยวแม่พาไปดูห้องคุณนะอยู่ข้างบน"พวกเรา
วางแก้วแล้วเดินตามหลังคุณแม่ไปห้องพี่คุณ
"เชิญเลยจ๊ะ ทำตัวตามสบายนะคุณเขาเป็นคน
รักสันโดษรักสงบนานทีจะมีเพื่อนมาเยี่ยมถึง
บ้านนั่งกันไปก่อนนะเดี๋ยวแม่ลงไปเอาขนมมา
ให้ทาน" แม่พี่คุณเดินออกไปจากห้อง
"ดูแม่พี่คุณจะรักมากเลยนะคงจะเสียใจ
ทีลูกชายมาตายจากไป"ไอ้นทพูด
"นั่นสิ แต่ห้าว"ไอ้เชียร์พูดไปหาวไป
"แต่กูว่ามันแปลกๆวะ ห้าว" ไอ้ดิ้งพูดแล้ว
ก็หาวตามไอ้เชียร์ตัวผมเองอยู่ก็รู้สึกง่วง
ขึ้นมา
"หรือว่าในน้ำจะมี"
"ยานอนหลับ"แล้วนั่นก็เป็นคำพูดสุดท้ายที่ผม
พูดออกไป เพราะตอนนี้สว่างในห้องกำลังมืด
ลงมืดลงมืดลงทีละนิดทีละนิดในที่สุดก็ดับสนิท
พร้อมกับร่างของผมที่สัมผัสกับพื้นห้องนอน


แล้วจะมาลงตอนที่ 3.4.2 จบตอน
ไม่เกินเที่ยงนะครับ..ยังเขียนไม่เสร็จ

[fahsida]

ลึกลับซับซ้อนขึ้นเรื่อยๆ เลยอ่ะ

[BeautifulGirl]

ค้างแรงงงง  ทิ้งตอนไว้ได้น่าตามมาก รู้สึกเสพติดเรื่องนี้แรง

[Lucifer_love]

3.4.2
"เกิดอะไรขึ้นวะเนี่ยะ"เสียงไอ้นทพูด
"นั่นสิ แล้วใครมามัดแขนมัดขาเราแบบนี้วะ"ไอ้ดิ้ง
มองที่มือกับขาตัวเอง
"ว่าไงลูกๆตื่นกันแล้วหรือจ๊ะ"เสียงแม่พี่คุณถาม
ไม่มีใครตอบคำถามของแกเพราะกำลังงงว่ามันเกิด
อะไรขึ้น
"นิสัยไม่ดีเลยนะเด็กๆผู้ใหญ่ถามไม่ตอบ"แม่พี่คุณ
ยกนิ้วชี้โบกไปมา
"เฮ้ย"ไอ้นทอุทานเมื่อเห็นสิ่งที่แม่พี่คุณถืออยู่ในมือ
เพราะมันคือมีดปลายแหลม
"ว่าไงแม่รอฟังคำตอบอยู่นะเด็กๆ"น้ำเสียงเยือกเย็น
พร้อมกับเท้าที่ก้าวเดินมาทางพวกผมที่ถูกมัดรวมกัน
อยู่กลางห้องนอนของพี่คุณ
"คุณแม่ใจเย็นๆนะครับวางมีดก่อนแล้วมาคุยกัน"
ไอ้ดิ้งพยายามพูดเกลี้ยกล่อมแม่พี่คุณ
"ลูกคุณดูสิ เพื่อนๆจะมาอยู่เป็นเพื่อนลูกต่อไป
ลูกก็ไม่ต้องเหงาเวลาพ่อกับแม่ไม่อยู่แล้วนะลูกคุณ"
แม่พี่คุณหยิบกรอบรูปพี่คุณที่บนโต๊ะหนังสือมากอดเอาไว้
"แต่พี่คุณตายไปแล้วนะครับคุณแม่"
"เพี้ย"ฝ่ามือกระทบใบหน้าของผมจนหันไปตามแรงตบ
"แกปากไม่ดีต้องโดนตบ ลูกคุณยังไม่ตายลูกคุณไปเที่ยว
ข้างนอกเดี๋ยวก็กลับมา พวกแกเด็กไม่ดี"
"โกหก โกหก ชอบโกหกต้องฆ่าให้ตาย"แม่พี่คุณเดิน
ถือมีดตรงมาที่พวกผมได้แต่คิดในใจไม่น่าปากดีเลยกู
"เอาแล้วไง ไอ้ห่าไกด์เสือกปากดีต้องมาตาย
อยู่นี่จริงๆเหรอวะ พ่อจ๋าแม่จ๋าช่วยลูกกับลูกสะใภ้
แม่ด้วย"ไอ้นทหลับหูหลับตาพูดสถานการณ์หน้าสิ่ว
หน้าขวานมันยังมีกะจิตกะใจนึกถึงไอ้เชียร์
"อ่าวแล้วกูกับไอ้ไกด์ล่ะ"ไอ้ดิ้งถาม
"ช่างพวกมึงโดยเฉพาะเมียมึงเสือกปากไม่ดี"ไอ้นท
ได้ทีด่าผมใหญ่
"ไม่ต้องเถียงกันตายทุกคนนั่นแหละ"แม่พี่คุณเงื้อ
มือเตรียมแทงผม
"แม่จะทำอะไร"ผมแทบไม่เชื่อสายตาเพราะที่ผมเห็น
คือพี่คุณจับมือของแม่เอาไว้แล้วดึงมีดออกจากมือ
ของแม่
"พวกมึงเห็นเหมือนที่กูเห็นใช่ไหมวะ"ผมถาม
"ใช่ เต็มสองตาเลย" ไอ้นทตอบ
"แม่จะฆ่าเพื่อนคุณไม่ได้ถ้าฆ่าแล้วคุณจะเล่นกับใคร"
สายตาพี่คุณส่งมาให้เป็นสัญญานว่าให้อยู่เฉยๆก่อน
"แม่กินน้ำส้มก่อนนะคุณครั้นเองกับมือ"พี่คุณยกแก้ว
น้ำส้มส่งให้แม่ที่รับไปดื่มด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยยิ้ม
"น่ารักจริงๆลูกแม่"แม่พี่คุณลูบแก้มลูกชายเบาๆใช้
เวลาไม่ถึงห้านาทีแม่พี่คุณก็หลับโดยมีพี่คุณประคอง
แม่ตัวเองไปนอนลงที่เตียงอยู่ๆเชือกที่มัดมือผมอยู่ก็
คลายออกเอง ผมรีบแก้เชือกที่มัดขาอยู่แล้วช่วยพวก
ที่เหลือแก้มัด
"พี่รู้ว่าพวกน้องมาที่นี่กันเพราะเรื่องของกัญญา
อ่านจดหมายฉบับนี้ที่พี่เขียนถึงคุณพ่อของกัญญา
อ่านให้กัญญาฟังแล้วเธอจะเข้าใจทุกอย่างเอง"
พี่คุณดึงจดหมายที่ซ่อนเอาไว้ใต้ที่นอนยื่นให้ผม
"รีบไปกันได้แล้ว ถ้าแม่ตื่นหรือเกิดพ่อพี่กลับมา
น้องๆจะไม่มีโอกาสออกจากบ้านหลังนี้ได้อีกเลย
ตลอดชีวิต"พี่คุณพูดสายตามองไปที่ร่างของแม่
ที่นอนหลับไม่ได้สติอยู่บนเตียง
"อย่าโกรธแม่พี่เลยนะที่ทำลงไปก็คงความรักที่
แม่มีให้พี่ก็คงเหมือนกันแม่ทุกคนที่รักลูก จนไม่
สนใจว่าสิ่งที่ทำอยู่ถูกหรือผิด"
"พวกผมไม่โกรธหรอกครับตรงกันข้ามกลับเห็น
ใจแม่ขิงพี่ที่ต้องมาสูญเสียลูกชายคนเดียวไป"
ไอ้เชียร์พูด
"ใช่ครับพี่ไม่ต้องกังวล"ไอ้ดิ้งพูด
"ได้เวลาแล้วน้องรีบกลับกันก่อนดีกว่า แล้วฝาก
น้องๆเรื่องกัญญากับจดหมายด้วย ขอบคุณอีกครั้ง
ที่มาพี่เองก็รอมาสี่ปีเเล้วเพื่อที่จะส่งจดหมายฉบับนี้
ให้ถึงมือคุณพ่อของกัญญา จำไว้อย่ากลับมาที่นี่อีก
เป็นอันขาด"พี่คุณย้ำ
"แล้วพี่ไม่ไปผุดไปเกิดเหรอครับ"ไอ้นทถาม
"พี่คงทิ้งพ่อกับแม่ไปเกิดก่อนไม่ได้คงต้องรอไป
พร้อมกันตอนที่พวกท่านสิ้นบุญแล้ว รีบไปกัน
ได้แล้วจำไว้อย่าลืมห้ามกลับมาที่นี่อีก"พี่คุณเตือน
เป็นครั้งที่สอง
"งั้นพวกเราลาเลยนะครับ"พอยกมือไหว้เสร็จ
ก็รีบขับรถออกจากบ้านของพี่คุณทันที
"เกือบเอาตัวไม่รอดเเล้วไงพวกมึง"ไอ้นทบอก
วันนี้เหน็ดเหนื่อยกันน่าดู แต่ยังไม่หมดยังเหลือ
ผีพี่กัญญาอีกที่ต้องไปสะสาง แต่ตอนนี้ต้องเติม
พลังใส่ท้องกันก่อน กองทัพต้องเดินด้วยท้อง
คำโบราณว่าไว้

เวลาสี่ทุ่ม ณ หน้าตึกคณะวิทยาศาสตร์
"พวกเรามาแล้ว"ไอ้นทตะโกนเสียงดัง
พี่ยามหลับเวรเหมือนเดิม แต่อาจจะโดน
มนต์ของผีพี่กัญญาสะกดไว้ก็ได้
"ตุ๊บ"ฟังจนรู้ว่าคงจะเป็นร่างพี่กัญญาตกลง
จากดาดฟ้ามานอนกองอยู่บนพื้นคอนกรีตที่เก่า
แล้วก็กลิ้งมาหยุดตรงที่พวกผมยืนอยู่อาจจะเพราะ
เคยเห็นสภาพคอหักเลือดออกหัวแบะของพี่กัญญา
แกมาหลายครั้งแล้วจึงรู้สึกชินกับสภาพอันน่าสยด
สยองของพี่กัญญาที่หากว่าเป็นคนอื่นคงวิ่งกันป่าราบ
"ไม่กลัวกันแล้วเหรอพวกเธอ"ผีพี่กัญญาถาม
"คือวันนี้พวกเราเจอมาเยอะไม่มีแรงกลัวแล้วล่ะครับ
ถ้าเป็นวันอื่นคงกลัวบ้าง แต่วันนี้ขอไม่กลัววันนึง
นะพี่ผี" ไอ้นทตอบถ้าเป็นปกติมันจะต้องเป็นคนแรก
ที่กลัวแล้ววิ่งโดยมีไอ้เชียร์ติดไม้ติดมือไปด้วย
"งั้นเข้าเรื่องกันเลยแล้วกันถ้าไม่เป็นที่น่าพอใจ
ฉันจะจับแกโยนลงไปทีละคน"พอผีพี่กัญญาพูดจบ
จากหน้าตึกคณะวิทยาศาสตร์ก็กลายเป็นดาดฟ้า
ของตึกคณะวิทย์ฯจากที่ไม่กลัวกลายเป็นว่าพวกเรา
มายืนกันอยู่บนกำแพง
"พี่มันสูงนะครับ" ไอ้นทพูดเสียงสั่นต่างจากเมื่อกี้
อย่างสิ้นเชิง
"ใช่สูงมากถ้าตกลงไปก็มีสภาพเป็นแบบนี้"ตอนนี้
ภาพที่เห็นคือตาของพี่กัญญาที่ถลนออกมาจากเบ้า
หัวบุบคอหักกระดูกทิ่มออกมาจากเนื้อน่าสยดสยอง
กว่าทุกครั้งที่เห็น
"ไหนไอ้คนที่ทำให้ฉันตกลงไปตาย"ผีพี่กัญญา
เงยหน้ามามองหน้าพวกผม
"คนที่ทำให้พี่ตกลงไปชื่อคุณ คุณากร ดีประเสริฐ
เขาตายแล้ว"ไอ้เชียร์พูด
"ตาย ตายแล้วอย่างนั้นเหรอ ไม่จริง ไม่จริ้ง"
เสียงกรีดร้องดังลั่นก่อนจะล้มตัวลงหัวกระแทกกับพื้น
ปูนซีเมนส์จนหัวยุบฟันล่วงหมดปาก มือดึงผมตัวเอง
จนหลุดติดมาเป็นกำเลือดไหลย้อยลงมาตามแก้ม
"นี่จดหมายที่พี่คุณเขียนถึงคุณพ่อของพี่ก่อนที่จะตาย"
ผมยื่นซองจดหมายให้
"อ่าน"คำเดียวสั้นๆผมรีบเปิดอ่านทันที
"ถึงคุณวิรัตน์ คงไพศาล
เมื่อคุณพ่อเปิดอ่านจดหมายฉบับนี้ ผมคงไม่อยู่
บนโลกใบนี้แล้ว การตายของกัญญาถึงผมจะไม่ได้
ผลักเธอจนตกตึกลงมาตาย แต่ก็ต้นเหตุของเรื่อง
ทั้งหมด ถ้าผมพอใจเป็นแค่เพื่อนของเธอ เธอก็คง
ไม่ต้องมาตายอย่างสยดสยองอย่างนั้น ผมชื่อคุณ
คุณากร ดีประเสริฐ ผมตกหลุมรักกัญญาตั้งแต่แรก
เห็นทำทุกอย่างเพื่อให้ได้ใกล้ได้ดูแลเธอ จนวันนั้น
วันที่18 ก.พ.2552 ผมตัดสินใจจะสารภาพกับเธอ
ผมนัดเธอไปบนดาดฟ้าของตึกคณะฯผมสารภาพรักเธอ
ในวันนั้น แต่เธอไม่ยอมรับรักผมเธอพยายามไล่ให้ผม
ไปไกลแต่ผมไม่ยอมพยายามตื้อเธอต่อไป จนเธอขึ้นไป
ยืนอยู่บนสันขอบตึกปากขู่ว่าถ้าผมเดินเข้ามาจะโดดลงไป
ผมไม่เชื่อว่าเธอจะกล้ากระโดดจริง ผมหยุดเดินไม่เข้าไป
ใกล้เธอ แต่ทันใดนั้นเองนกพิราบตัวนึงบินมาแกะมือเธอ
จนเธอตกใจโฉบเข้าหงายหลังผมรีบวิ่งเข้าไปหวังจะคว้า
มือดึงเธอเอาไว้ เเต่ผมทำได้แค่แตะปลายนิ้วของเธอ
เมื่อร่างของเธอตกลงสู่พื้นตึกตายคาที่ ผมจำสายตาที่
แสดงถึงความเกลียดชังที่ผมไม่เห็น ดวงตาที่เต็มไปด้วย
ความแค้นมันฝังอยู่ในห่วงลมหายใจของผม ผมขี้ขลาด
เกินกว่าจะลงไปดูว่าเป็นยังมีลมหายใจอยู่หรือเปล่า
ผมเลือกที่จะหนีกลับไปที่บ้านแต่ละวันผ่านไปอย่าง
ยากลำบากและทรมาน สายตาคู่นั้นคอยจ้องมองผม
อยู่ตลอดเวลาในที่สุดผมก็ตัดสินใจชดใช้ชีวิตเธอด้วย
ชีวิตของผมเองหวังว่ากัญญาจะยอมอโหสิกรรมให้กับ
ผม...ด้วยความเคารพและเสียใจอย่างที่สุด
...คุณากร ดีประเสริฐ (คุณ)ผมน้ำตาใหลอย่าง
ไม่รู้ตัวเพื่อนคนอื่นก็เหมือนกัน
"คุณตายแล้ว ตลอดเวลาที่เฝ้าแค้นเฝ้ารอเวลา
ล้างแค้นมันเสียเปล่าใช่ไหมเนี่ย"ผีพี่กัญญาพูด
"พี่คุณเองถึงตายไปแล้วก็ไม่ไปไหนก็ใช้เวลาสี่ปี
เพื่อจะรอส่งจดหมายฉบับนี้ให้ถึงมือของพ่อพี
่เหมือนกัน"ไอ้เชียร์พูด
"ฉันยอมอโหสิให้แกนะคุณ ขอให้เราอย่าได้มี
เวรกรรมต่อกันอีกเลย ชีวิตที่เต็มไปด้วยความ
แค้นสุดท้ายก็ไม่เหลืออะไรมันไม่ทำให้สิ่งใดดีขึ้น
แทนที่จะได้ไปผุดไปเกิดต้องเสียเวลาตั้งสี่ปี
เพื่อรอล้างแค้น ต่อไปคงไม่มีผีสาวแสนสวย
อย่างพี่ตกลงมาจากดาดฟ้าอีกแล้วให้น้องๆ
ได้เห็นอีกแล้ว"ตอนนี้เราทั้งสี่คนลงมายืนที่
หน้าตึกวิทย์ฯเหมือนตอนแรก
"พี่ขอร้องน้องๆให้ช่วยอีกเรื่องช่วยส่งจดหมาย
ให้พี่ด้วย และเพื่อเป็นการขอบคุณน้องพี่จะตกตึก
ให้พวกน้องๆดูอีกครั้งเพื่อเป็นการส่งท้ายรับรอง
ครั้งนี้สยองกว่าทุกครั้งคอยดูนะ"เสียงพูดของผี
พี่กัญญาเงียบลงพร้อมกับที่พวกผมรีบวิ่งกลับ
มาที่รถยนต์ขับออกมาอย่างรวดเร็ว
"ใครจะรอดู แค่นี้ก็สยองพอแล้ว"ไอ้นทพูดตอน
นั่งรถกลับห้อง..ผม
ทางด้านผีพี่กัญญา
"ต้องแสดงให้ดีเพื่อทิ้งทวน เอาลังกาหน้าสามรอบ
ลังกาหลังอีกสามรอบ จบด้วยคอหักตายอย่างสวย
งาม พร้อม"
"ตุ๊บ"
"เห็นไหมคะน้องๆ"
"อ่าวไปไหนกันหมด"(เสียงพูดของพี่กัญญา)
"พี่ยามเห็นไหมคะ"
"หะหะเห็นเต็มสองตา..ผะผะผีหลอก"
"ดีนะที่พี่ยามยังเห็น..บ้ายบาย"

จบตอน เธอผู้ตกลงมาจาดดาดฟ้าตึกวิทย์

[MayA@TK]

แค่ตกธรรมดาพี่ก็น่ากลัวแล้วยังเพิ่มตีลังกาอีกเหรอ

 

[fahsida]

อ่านจบนี่ตัวสั่นเลย หัวเราะจนตัวสั่นเลยเรา มีโดดส่งท้ายก่อนไปเกิดด้วย 5555+

[Lucifer_love]

4.1
ห้องสมุดครวญ

"น้องคะ ห้องสมุดจะปิดแล้วนะคะ"
"....."ไม่มีเสียงตอบจากร่างที่ฟุบ
อยู่กับโต๊ะอ่านหนังสือ
"น้องค่ะตื่นได้แล้วนะคะพี่ต้องปิดห้อง
สมุดจริงๆแล้วนะคะ"แม้บรรณารักษ์จะ
ส่งเสียงเรียกเท่าไหร่ แต่ก็ไม่ได้รับการ
ตอบกลับจากร่างที่ฟุบอยู่กับโต๊ะหนังสือ
แต่อย่างใด จนบรรณารักษ์สาวต้องเดิน
ออกมาจากเคาท์เตอร์แล้วเรียก
"ไปอดหลับอดนอนจากไหนมาคะน้อง
พี่ต้องปิดห้องนะคะน้อง"
"น้องคะได้ยินไหนคะ"บรรณารักษ์เอื้อม
มือมาสัมผัสร่างนั้น แต่ก็ต้องหยุดอยู่แค่
นั้นเมื่อร่างนั้นขยับแล้วหันหน้ามาที่เธอ

'ผ่าง'

"แฮ่ๆ ขอโทษค่ะพี่หนูหลับเพลินไปหน่อย"
หญิงสาวนั่งตัวตรงเกาหัวอย่างเขินอาย
"พี่ก็เป็นห่วงนึกว่าเราจะเป็นอะไรไปซะอีก"
บรรณารักษ์สาวพูดอย่างเป็นห่วง
"พอดีเมื่อคืนอ่านหนังสือเตรียมสอบดึกไป
หน่อย เลยเพลียหนะคะ"สาวน้อยพูดอย่าง
รู้สึกผิด
"งั้น หนูช่วยเก็บนะคะ"หญิงสาวพูด
"งั้น..ยกหนังสือไปวางบนโต๊ะนั้นที"
หญิงสาวยกหนังสือไปวางตามบรรณารักษ์
บอก
"นี่ก็อีกคนอดหลับอดนอน ต้องมานั่งหลับ
ที่ห้องสมุด เห็นห้องสมุดเป็นห้องนอนกัน
หรือไงนะเด็กๆพวกนี้ เฮ้อ"บรรณารักษ์
สาวถอนหายใจ
"ตื่นได้แล้วน้อง"
"นี่น้องตื่นได้แล้วพี่จะได้ปิดห้องซะที"
"น้องคะ น้องคะ"
"น้องคะ"ในที่สุดบรรณารักษ์สาวก็ตัดสินใจ
เขย่าตัวนิสิตสาวที่นอนอยู่ จนเผยให้เห็นใบ
หน้าของเธอ สิ่งที่บรรณารักษ์สาวเห็นคือใบ
หน้าที่เขียวคล้ำดวงตาลึกโพลงไม่มีตาดำมี
เลือดออกจากดวงตาและจมูกของเธอเต็ม
หน้าหนังสือที่เธอคว่ำหน้า
"มีอะไรคะพี่"นิสิตสาวอีกคนเข้ามาสมทบ
กับบรรณารักษ์ แล้วเธอก็เห็นเหมือนสิ่งที
่บรรณารักษ์เห็น
"เธอไม่หายใจแล้ว"บรรณารักษ์บอกนิสิต
สาว
"เธอตายแล้ว"

ข่าวการตายของนักศึกษาในห้องสมุดแพร่
ไปทั้งมหาลัยไม่มีใครทราบสาเหตุการตาย
ที่แน่ชัดตำรวจสรุปสำนวนการตายว่าเกิด
จากขาดอากาศหายใจและที่สำคัญตายมา
แล้วสามวัน แล้วอีกไม่กี่เดือนต่อมาเธอก็
ทำเรื่องย้ายไปอยู่ที่มหาลัยอื่น ทั้งที่เพิ่งย้าย
มาทำงานที่ห้องสมุดของมหาลัยนี้เพียงสองวัน
ก่อนเกิดเหตุ แล้วเรื่องราวก็เงียบไป
เหมือนไม่เคยเกิดอะไรขึ้นในห้องสมุดแห่งนี้

[fahsida]

ก็ห้องสมุดมันน่านอนอ่ะ โซฟานุ่มๆ แอร์เย็นๆ บรรยากาศเงียบๆ สงบๆ คนไม่ค่อยเยอะ

แถมมีหนังสือให้อ่านกล่อมประสาทอีกเพียบ ยิ่งถ้าเป็นช่วงฝนตกด้วยนะน่านอนเป็นที่สุด 5555

คุณบรรณารักษ์คงหลอนน่าดูแค่เดินปลุกจะปิดห้องสมุดดันเจอคนตายแทน

[♥►MAGNOLIA◄♥]

ก่อนโดดทั้งทวนไปเกิด มีวางแผนตีลังกาลังกาหน้าสามรอบ
ลังกาหลังอีกสามรอบ จบด้วยคอหักตายซะด้วย
นี่คุณเธออารมณ์ดีจัง
ไกด์ ไม่กลัวหนอนดุ้งดิ้ง เอ๊ย...ชาเขียว
มีการจะบีบมันด้วย เดี๋ยวดิ้งไม่มีใช้นะ
เป็นบรรณารักษ์ คงช็อค แน่ๆ
     
 

[MayA@TK]

 

[patee]

ตอนดาดฟ้าตึกวิทย์ฮาจริงๆ

[takara]

ฮาอะ มีการโดดอย่างสยองให้ดูส่งท้ายอีก ไม่กล้าอ่านตอนกลางคืนเลยอะ

[♥►MAGNOLIA◄♥]

 

[p_phai]

 

[ราตรีสีน้ำเงิน]

----------


 

[golove2]

4 หนุ่มรวมตัวกันทีไร
ได้เรื่องทุกที

สนุกค่ะ ติดตามต่อ

 

[Lucifer_love]

4.2
งานกิจกรรมของมหาลัยผ่านพ้นไปด้วยดี
งานหนักและเหนื่อยที่สุดคือการชิงธงรุ่น
จากพี่ว้ากเรียกว่าสาหัสก็คงไม่ผิด  แต่
เพราะความสามัคคีของเราคนวิศวะ มัน
ก็ผ่านพ้นไปด้วยดีและอีกงานที่ไม่อยาก
ทำก็ต้องจำใจทำ ไม่ใช้ของทุกคนครับ
แต่เฉพาะไอ้ดิ้งคนเดียวก็ประกวดเดือน
มหาลัยขนาดมันถูกบังคับมันก็ยังได้ถึง
รองชนะเลิศอันดับหนึ่ง ซึ่งมันเกินความ
คาดหมาย จะว่าเกินความคาดหมายก็ไม่
ถูก เพราะมันไม่ได้ตั้งเป้าห่าอะไรไวเลย
แค่ทำให้ดีที่สุดก็เท่านั้นมันบอก ตอนนี้มัน
กลายเป็นขวัญใจของทั้งหญิงทั้งเกย์ทั้งใน
และต่างคณะ จะว่าไปก็ไม่ใช่เฉพาะไอ้ดิ้ง
ทั้งกลุ่มเราเลยต่างหาก ส่วนเรื่องความรัก
ที่คืบหน้าไปอีกก้าว ไอ้เชียร์ยอมคบกับไอ้
นทแล้ว ส่วนผมก็ยอมคบกับไอ้ดิ้งมันแล้ว
จนด้วยเหตุผลของมัน และก็ไม่ได้รังเกียจ
อะไรมันที่ผ่านมามันก็คอยปกป้องผมเสมอ
แต่เรื่องอย่าว่าต้องรอไปก่อน ผมยังไม่รีบ
ต้องใช้เวลาอีกหน่อย เพราะถ้ามีอะไรกัน
ผมก็ไม่คิดว่าไอ้ดิ้งจะยอมให้ผมรุกมันแน่ๆ
ก็เหมือนกัน แต่ถ้าผมยอมมันถ้าเมื่อไหร่
ถ้าผมขอรุกมันบ้าง มันต้องยอมให้ผมได้
เหมือนกัน.........มันถามผมวันนั้น
"ไกด์เมื่อไหร่มึงจะยอมเป็นแฟนกูซะที"
"มันสำคัญกับมึงมากเลยหรือไง มันก็
แค่คำๆเดียวป่าววะ"ผมถาม
"ก็จริงอย่างที่มึงว่ามันก็แค่คำแค่คำเดียว
'แฟน'แต่คำเดียวที่มึงว่ามันบอกให้กูรู้
ว่ากูมีสิทธิ์ในตัวมึงแค่ไหน ห่วงได้แค่ไหน
หึงได้แค่ไหนมึงเข้าใจกูป่าววะ เพราะถ้า
กูกับมึงยังเป็นแค่เพื่อนกันกูก็ไม่มีสิทธิ์
ที่จะหึงจะหวงมึงเพราะเพื่อนกันเขาไม่มี
สิทธิ์ทำแบบนั้น"มันก็จริงอย่างที่มันพูด
"โอเค"
"งั้น คุณดิ้งครับ จะมาเป็นเมีย..เอ้ย
แฟนผมได้หรือเปล่าครับ" พอผมพูด
จบมันทำหน้าอึ้งคงไม่คิดว่าผมจะเป็น
คนพูดก่อน
"กูต้องเป็นคนขอมึงสิวะ ถุงจะถูก"
"มึงเอาอะไรมาเป็นตัววัดวะว่าจะมึง
หรือกูที่ต้องเป็นคนขอ จะใครก็ได้
หรือเปล่าวะมึง"ผมถาม
"ก็ใช่.แต่เมื่อกี้มึงบอกกูไปเป็นเมีย
กูตกใจหมด"
"แล้วถ้ากูพูดจริงมึงจะตกลงไหมมึง
ได้กู..กูได้มึง เราเป็นของกันและ
กันมึงจะว่าไง"มันทำท่าคิด
"ทำไมต้องคิดนานวะ"ผมถามเพราะ
มันใข้เวลาคิดนานพอสมควร
"ก็กูไม่เคยรับนี่หว่า"มันทำหน้างอๆ
"อ่าว เหี้ยแล้วไงมึงคิดว่ากูเคยหรือไง
กูถึงต้องยอมให้มึงเอาอยู่ฝ่ายเดียว
ถ้ามึงรับไม่ได้เป็นเพื่อนกันแบบไปเรื่อยๆ
ดีกว่าวะ รอคนที่ทำได้เเบบมึงต้องการ
ค่อยไปคบกับคนนั้น กูยอมหยุดตั้งแต่
ตอนนี้วะ"ผมคิดแบบนี้ผมไม่ได้เกย์สาว
หรือเป็นเกย์รับผมก็ผู้ชายคนนึงที่มีเเฟน
เป็นผู้หญิงมาตลอด
"นั่นสินะ ตกลงถ้ามึงต้องการเอากูยอม
มึง เพราะรักนะถึงยอม"มันตอบยิ้มกว้าง
เดินเข้าประชิดวงในคลอเคลียร์ล้วงไปใน
เสื้อยึดผมจับมือมันไว้ก่อนจะเลยเถิด
"มึงยังไม่ตอบกูเลยว่าจะยอมเป็นแฟนกู
หรือเปล่าครับ..คุณดิ้ง"
"รับครับ ยอมครับ ผมดิ้งยินดีรับคุณไกด์
เป็นแฟนครับ"พูดจบผมดึงท้ายทอยมันมา
ประกบปากจูบทันที ครั้งแรกเลยนะเนี่ยที่
จูบกับผู้ชาย จะว่าไปก็ไม่ได้เลวร้ายกับผู้
สึกดีไปอีกแบบ ผมดึงเสื้อไอ้เดิ้งดึงออก
ทางหัวมันก็ถิดกางเกงให้ผมพอผมถอด
กางเกงให้มัน มันก็ถอดเสื้อยคดให้ผมจน
ตอนนี้เหลือแค่กางเกงในสีขาวของผมกับ
กางเกงในสีดำของมันที่ติดตัวอยู่ร่างกาย
ของเราเหมือนมีเเรงดึงดูดเข้าหากัน ผม
ผลักมันลงบนเตียงผมพร้อมกับคล่อมตัว
มันเอาไว้ซุกไซร์ที่ซอกหูของมันมาซอกคอ
แล้วก็หน้าอก(ก็เอามาจากที่เคยทำกับสาว
นั่นแหละแค่เปลี่ยนมาเป็นผู้ชาย)ก่อนจะดูด
เข้ากับหัวนมสีชมพูของมันมือผมล้วงเข้าไป
จับน้องชายที่เต็มไม้เต็มมือของมันไว้ แล้ว
รูดขึ้นรูดลงจนมันคลางเสียงหวานแล้วกดหัว
ผมให้ไปที่เป้าของมัน แต่ผมหยุดไว้ที่สะดือ
มันก่อนจัดการแหย่ลิ้นลงไปในหลุมอยู่แบบ
นั้น มันคงเสียวเด้งเอวขึ้นรับลิ้นของผม ผม
ลงไปนอนแล้วให้มันทำให้ผมบ้างมันทำแบบ
เดียวกับที่ผมทำให้มัน จนมาถึงน้องชายของ
ผมดูสิว่ามันจะทำยังไง มันเงยหน้ามองผม
ก่อนจะดึงกางเกงในสีขาวของผมออกแล้ว
แลบลิ้นเลียที่ส่วนหัวน้องชายผมแบบกล้าๆ
กลัวคงไม่เคยทำให้ใครเหมือนกัน แล้วมัน
ก็จัดการอมของผมจนหายไปในปากมันไป
ได้เกือบหมด เพราะของผมมันก็ไม่ได้เล็ก
ไปกว่าของมันขนาดก็พอๆกัน แรกๆก็โดน
ฟันบ้างเหมือนกัน แต่ซักพักก็เก่งขึ้นเรียน
รู้เรียนมากจนผมเกือบจะทนไม่ไหวต้องดัน
หน้ามันออกแล้วผลักให้มันนอนลงแทนแล้ว
ก็จัดการมันแบบเดียวกับที่มันทำให้ผมจนมัน
เองก็ทนจะไม่ไหวเหมือนกันผมเปลี่ยนมา
จูบปากมันแล้วบดเบียดส่วนน้องชายให้ได้รู้
จักใกล้ชิดกัน
"ชี้ดดด ไกด์ดีจัง"ครางไอ้ดิ้งคราง
"กูก็เหมือนกันดิ้ง"แล้วผมก็ดูดปากมันอีก
ส่วนเอวก็บดเบียดสู้กันจนร้อนไปหมด เหงื่อ
ออกเป็นเม็ดๆท่วมตัวทั้งๆที่เปิดแอร์ แล้วเวลา
นั้นก็มาถึง
"ไกด์กูจะถึงแล้ว"
"กูก็จะถึงเหมือนกัน..พร้อมกันนะ"
ร่างกายเรากอดกันแน่นแล้วต่างก็เกร็งกระตุก
รู้สึกอุ่นๆที่ปลายน้องชายและหน้าท้อง
"สุดยอดเลยครับที่รัก"ไอ้ดิ้งดึงผมลงไปกอด

"ปั้งๆๆ"
"พวกมึงอยู่กรือเปล่าวะ"เสียงไอ้นท
"เหี้ย ไอ้นทมา"มองหน้าแล้วพูดออกมา
พร้อมกัน
"มึงเข้าไปอาบน้ำ เดี๋ยวกูรับหน้ามันเอง"
ไอ้อิ้งคว้าผ้าขนหนูวิ่งเข้าห้องน้ำไป ส่วนผม
คว้ากางเกงในตัวเองมาเช็ดแล้วใส่เสือยึด
ใส่กางเกงแล้ววิ่งเอ่กางเกงในตัวเองไปใส่
ตะกร้าตรงระเบียง
"ก๊อกๆ"
"มายเฟรนด์ไกด์..สุดหล่อนทมาหา"
มันจะมาทำไมตอนนี้วะผมรีบวิ่งไปที่ประตู
"ว่าไงมึงมีไรหรือเปล่า"ผมถามมัน
"ดูมึงรีบๆนะไอ้ไกด์มีไรหรือเปล่า"ไอ้นทถาม
"ไอ้ดิ้งอยู่นี่หรือเปล่ากูไปหามันที่ห้องก็ไม่อยู่
โทรไปก็เสือกปิดเครื่อง"มันถามแล้วเดินเข้า
ห้องผม
"มันอยู่ที่นี่แหละกำลังอาบน้ำอยู่"ผมบอกแล้วนั่ง
ลงที่โต๊ะเก้าคอม
"ฮั่นแน่ พวกมึงทำอะไรกันหรือเปล่า"ไอ้นทจับ
ผิดผมสายตาเจ้าเล่ห์
"ทำอะไรอ่านหนังสือเตรียมสอบกันอยู่"ผมตอบ
มือเปิดหนังสืออ่าน
"เห็นไหม"ชูหนังสือให้มันดู
"เหรอ มึงถ้าจะอ่านจนขึ้นใจเลยล่ะสิ หนังสือ
กลับหัวกลับหางก็อ่านรู้เรื่อง"อะไรผมอ่านกลับ
หัวเหรอ
"ฮ่า ฮ่า จริงด้วยพวกมึงกำลังมีอะไรกันจริงด้วย"
มันเอานิ้วชี้ชี้มาที่ผม
"ไม่ใช่เว้ย"ผมปฎิเสธเสียงแข็ง
"แล้วนี่อะไร"ไอ้นทหยิบกางเกงในสีดำของ
ไอ้ดิ้งชูขึ้นแล้วแกว่งไปมา
"ไอ้ไกด์หยิบกางเกงในให้กูหน่อย"เสียงไอ้ดิ้ง
มันคงไม่ได้ดูว่าไอ้นทกำลังชูกางเกงในมันอยู่
"อันนี้ใช่ไหมดิ้ง"
"ก็มึงถอดเองจำไม่ได้ไงงง"มันอ้าปากค้างเมื่อ
มันเห็นว่าไอ้นทต่างหากที่เป็นคนถามไม่ใช่ผม
"พวกมึงแดกกันแล้วได้ไงวะ เห็นแก่ตัวไอ้เชียร์
มันยังไม่ยอมกับกูแบบนี้เลย"ไอ้ดิ้งคว้ากางเกง
ในจากมือได้นทมาใส่แล้วใส่กางเกงอละเสื้อยึด
"พวกกูจะเอากันแล้วเกี่ยวไรกับมึงนทไม่มีปัญญา
เสือกพาล"ไอ้ดิ้งด่า
"เออ พวกมึงจำไว้ไม่รอกูเดี๋ยวกูจะไปฟ้อง
ไอ้เชียร์ว่าพวกมึงซั่มกันแล้ว"มันขู่ทำหน้า
เหมือนจะร้องไห้
"เชิญมึงไปฟ้องเลยไอ้เชียร์หน่ะ มันจะได้รู้
มึงปัญญาอ่อนเรื่องแค่นี้ก็ต้องฟ้อง"ไอ้ดิ้งด่า
"ถ้าแน่จริงมึงเวลาไปทำให้ไอ้เชียร์ยอมเป็น
แฟนมึงให้ได้ก่อนจะดีกว่าไอ้นท"ผมพูดบ้าง
กอดอกดูความปัญญาอ่อนของมัน
"แสดงว่ามึงสองคนเป็นแฟนกันแล้ว"มันชี้นิ้ว
มาที่ผมกับไอ้ดิ้งสลับกัน
"ว่าแต่ใครรุก..ใครรับวะ"มันถาม
"เดาเอาเอง..ที่แน่ๆกูไม่ยอมโดนเสียบฝ่าย
เดียวแน่"ผมตอบไอ้ดิ้งพอได้ยินก็ทำตาโตใส่
ผมเลยทีนี้
"กูก็ไม่ยอมโดนเสียบฝ่ายเดียวเหมือนกัน"
ไอ้ดิ้งตอบแล้วจ้องหน้าผม
"สรุปพวกมึงฟันดาบกันเพราะยังตกลงกันไม่ได้
ว่าใครรุกใครรับใช่ไหมวะ"ไอ้นทถามยิ้มๆ
"เออ"พร้อมเพรียงกันผมกับไอ้ดิ้ง
"55555"ไอ้นทหัวเราะ
"หัวเราะทำไม"
"ป่าววะ"

[ราตรีสีน้ำเงิน]

"ว่าแต่ใครรุก..ใครรับวะ"

"เดาเอาเอง..ที่แน่ๆกูไม่ยอมโดนเสียบฝ่ายเดียวแน่"

"กูก็ไม่ยอมโดนเสียบฝ่ายเดียวเหมือนกัน"

"สรุปพวกมึงฟันดาบกันเพราะยังตกลงกันไม่ได้ว่าใครรุกใครรับใช่ไหมวะ"


 

[golove2]

ขัดจังหวะจริงๆ

 

[♥►MAGNOLIA◄♥]

ดิ้ง ไกด์ เป็นนักกีฬาฟันดาบของมหาลัย
นท น่ารักมากจะไปฟ้องเชียร์
ว่าสองคนเป็นแฟนกัน เด็กมาก
     
 

[fahsida]

 

[MayA@TK]

ตกลงกันไม่ได้ว่าใครรุกใครรับ ผลัดกันไหม
แต่เราเชียร์ดิ้งรุกนะ

 

[Lucifer_love]

4.3
"ไอ้นทมาฟ้องกูว่าพวกมึงเป็นแฟนกันแล้ว
จริงเหรอวะ"ไอ้เชียร์ถามทันทีที่ผมนั่ง
"ก็ไอ้เหี้ยนี่มันอยากเป็นกูก็เลยให้มันเป็น"
ผมบุ้ยปากไปทางไอ้ดิ้งที่นั่งยิ้มสบายใจอยู่
"เห็นไหมไอ้เชียร์พอไอ้ดิ้งอยากเป็นแฟน
ไอ้ไกด์ก็ให้เป็นเลย"
"แล้วไง"ไอ้เชียร์ถามแล้วมองหน้าไอ้นท
เขม็ง
"กูก็อยากเป็นกับมึงเหมือนกัน มึงก็น่าจะ
ให้กูเป็นแฟนมึงบ้างจะได้เหมือนมันไง"
ไอ้นทพูดไปเอานิ้วมาจิ้มกันทำปากจู่หน้า
งอออกจะงอลผมว่ามันสาวกว่าไอ้เชียร์อีก
"กูกับไอ้ไกด์มันคนละกันใช้ตรรกกะใน
การคิดตัดสินใจก็ต่าวกัน รอได้รอไม่ได้
เชิญประตูกูจะได้เปิดรับคนอื่น"ไอ้เชียร์
ตอบแบบไม่สนใจไม่ง้อ
"ไม่ไปเพราะกูในเข้าประตูมาแล้วกูไม่ยอม
เดินไปก็โง่สิ ไม่เป็นไรกูรอได้"แล้วไอ้นท
ก็ทำตัวงี้เง่า
"อีกเรื่อวมันบอกว่าพวกมึงตกลงกันไม่ได้
ว่าใครจะรุกใครจะรับเหรอวะ"ไอ้เชียร์ถาม
ยิ้มๆสายตาเจ้าเล่ห์
"เออ ตามนั้น ทำไม"
"แล้วมึงกับไอ้นทตกลงกันได้ว่างั้นมึงรับ
มันรุก"ผมถาม
"เฮ้ย"
"ใครจะให้มันรุกฝ่ายเดียว_วยกูก็มีอย่าง
น้อยก็ต้องแฟร์ๆเว้ย"ไอ้เชียร์ตอบ
"5555"ไงละมึงผมกับไอ้ดิ้งหัวเราะ
"มึงทำเป็นเหรอเชียร์"ไอ้นทถาม
"หรือมึงทำเป็น"ไอ้เชียร์ถามกลับ
"ก็ดูในวิดีโอเอาก็ได้"ไอ้นทตอบ
"ถ้าอย่างนั้นกูกับมึงค่อยมาตกลง
กันอีกที ตอนเป็นแฟนกันแล้ว"
ไอ้เชียร์บอก
"เออ ก็ได้วะ"ไอ้นทยอมซะดื้อ
"จะสอบแล้วพวกมึงอ่านหนังสือ
ถึงไหนกันแล้ววะ"ผมถาม
"เริ่มอ่านแล้ว"ไอ้นทตอบ
"วันนี้มีเรียนคาบเดียวนี่หว่า งั้นเรียน
เสร็จไปนั่งอ่านหนังสือห้องสมุดกัน"
กลับไปอ่านที่ห้องก็เปลืองค่าไฟแล้ว
แถมพออ่านที่ห้องเมื่อไหร่พอหัวถึง
หมอนก็พลอยจะง่วงนอน ขนาดกิน
กาแฟแล้วยังเอาไม่อยู่เลย
"ก็ดีวะเงียบดี กูอ่านเองที่ห้องที่ไร
หลับเป็นตาย"ไอ้นทพูด
"แสดงว่าถ้ามึงอ่านที่ห้องสมุดมึงจะไม่
หลับใช่ไหมวะ"ไอ้เชียร์ถาม
"เปล่า แต่ได้อยู่กับมึงไง พอกูหลับมึง
ก็ต้องปลุกกู ตรงไหนไม่เข้าใจกูก็ถาม
ไอ้ไกด์"ไอ้นทพูด

ห้องสมุด
"โต๊ะนั้นว่างวะ"ไอ้ดิ้งเดินไปนั่งที่ว่าง
วางหนังสือจองไว้
"มึงจะเอานี้อะไรบ้างวะเดี๋ยวกูลงไปซื้อ"
ไอ้ดิ้งบอก
"กูกาแฟเย็น"ผมบอก
"กูชาเย็น"ไอ้เชียร์
"ส่วนกู..."
"ไอ้ต้องเลยไอ้นทมึงต้องไปกับกู"แล้ว
ไอ้ดิ้งลากคอไอ้นทตามมันไป ไอ้เชียร์
เดินไปหาหนังสือมากองไว้สิบกว่าเล่ม
ส่วนผมก็เอาซีทกับเล็คเซอร์ก็คงพอถ้า
ไม่พอเดี๋ยวค่อยไปเดินดู
"มาแล้วนี่ของมึงชาเย็น"มันเอาแก้ว
ชาเย็นมาแนบที่ปก้มไอ้เชียร์
"เฮ้ย"
"เย็นถึงสมองเลยห่านท แล้วมึงแดกไร
555นมเย็น เข้ากับหน้ามึงมากสัด"ไอ้
เชียร์หัวเราะหน้าดำหน้าแดง
"น้องๆเบาเสียงหน่อยนะคะที่นี่ห้องสมุด
นะคะ"โดนบรรณรักษ์ด่าเข้าแล้วไงมึง
"เออ อ่านหนังสือไปเลยพวกมึง เดี๋ยว
โดนด่าอีก"ผมว่า ทีนี้ต่างคนต่างอ่าน
จนผมเผลอหลับไปคาหน้าหนังสือไปเลย
"ตื่นได้เเล้ว"เสียงโหยหวน
"ขออีกนิด..อย่าเพิ่งกวนกู"ผมต่อรอง
"ตื่นได้แล้ว"ไอ้ดิ้งมันยังจะมากวนตีนผม
เดี๋ยวมันโดนตีนของผมแน่ๆ
"ไอ้ดิ้งมึงกวนกูทำไมนักหนาวะ"ผมคว้า
เข้าที่ผมมันกระชากอย่างแรง
"เค้าเจ็บนะปล่อยผมเค้าก่อนน"ยังจะมา
ทำเสียงยานคางเล่นอีก ผมตะคอกจะสม
น้ำหน้ามัน แต่
'ผ่าง'
"เฮ้ย"ผมร้องอย่างตกใจเมื่อหัวที่ผมดึงอยู่
ไม่ใช่ผมของไอ้ดิ้งแต่เป็นผมของผู้หญิงที่
หน้าซีดตาแดงกล่ำจ้องหน้าผมอยู่สงสัยจะ
ตาฝาด เลยหันหน้าไปอีกด้านลืมตามอง
เหมือนกันเลยครับเพราะมีหน้าผู้หญิงหน้า
ซีดคนเดิมนอนมองผมอยู่แต่ตอนนี้ขยับหน้า
เข้ามาใกล้มากกว่าเดิมใกล้จนได้กลิ่นเหม็น
สงสัยจะโกรธที่โดนผมดึงผมเมื่อกี้ แต่เพื่อ
ความมั่นใจผมหันมามองตรงๆแทน
คิดว่าถ้ายังเจออีกล่ะใช่แน่ๆ แล้วก็
เจอแต่คราวนี้หนักกว่าเก่ามากนอก
จากจะจ้องหน้าผมแล้วลูกตายังกลิ้ง
ออกมาจากเบ้าตาทั้งสองข้าง เอาไง
ล่ะจะร้องก็ร้องไม่ได้ จะขยับตัวก็ทำ
ไม่ได้เหมือนโดนสะกดไว้ให้ขยับไม่ได้
"ผมขอโทษที่ดึงผมคุณผมไม่ได้ตั้งใจ
อย่าหลอกอย่าหลวนกันเลย เดี๋ยวจะ
ทำบุญใส่บาตรไปให้"ผมหลับตาแล้ว
ไม่กล้ามอง
'นะโมตัสสะ ภควโต........'
ผมสวดอยู่ในใจ แต่ก็เหมือนไม่ได้ผล
"ก็บอกให้ตื่นทำไมไม่ตื่น"แน่นอนแล้ว
ว่าผีแน่ๆ
"ก็บอกให้ตื่นทำไมไม่ตื่น"
"ก็บอกให้ตื่นทำไมไม่ตื่น"
"ก็บอกให้ตื่นทำไมไม่ตื่น"
"ก็บอกให้ตื่นทำไมไม่ตื่น"
"ก็บอกให้ตื่นทำไมไม่ตื่น"
"ก็ตื่นแล้วไงจะอะไรกันนักกันหนาวะ
ขอโทษก็ขอโทษแล้ว"
ผมตะโกนสุดเสียงเพราะโมโหความ
กลัวหายไปหมด
"ไอ้ไกด์เป็นอะไรตะโกนออกมาได้ดูสิ
เขาตกใจกันหมดแล้ว"ไอ้ดิ้งถามอย่าง
ห่วงๆเอามือมาจับมือผมไว้
"นี่กูฝันไปเหรอวะ"ไม่อยากจะเชื่อว่า
เป็นเพียงความฝันเพราะมันเหมือนจริง
มากๆ
"ก็เออสิวะ เห็นมึงหมอบหลับอยู่เนี่ย
มาปลุกมึงก็แหกปากโวยวาย ฝันว่าอะไร
ว่ะ"จะบอกยังไงว่าสงสัยโดนผีหลอก
ตอนนี้ยังสว่างอยู่เลยจะเป็นไปได้ไง
เดี๋ยวมันก็หาว่าผมคิดมาก อาจขะคิดว่า
เจอผีจน
"เปล่า ไม่มีอะไรวะ ว่าแต่ไอ้นทกับ
ไอ้เชียร์ไปไหนแล้ววะ"เพราะไม่เห็น
พวกมันแล้ว
"อ๋อ มันขอตัวไปทำธุระกันวะไม่รู้ธุระ
อะไรมันไม่ยอมบอก ว่าแต่เรากับไปทำ
ธุระกันบ้างดีกว่านะกูว่า"
"ธุรอะไรของมึงไอ้ดิ้ง"ผมถามเพราะสงสัย
คิดไม่ออกว่ามีธุรอะไร
"ธุรอะไรของมีงไอ้ดิ้ง"ผมตัดสินใจถามมัน
"ก็เหมือนเมื่อวันนนั้นไง"มันทำตาหื่นใส่ผม
"มึงอยากโดนกูเสียบแล้วใช่ไหมดิ้งคนดี"
ผมเอามือลูบคางมันเล่น
"มึงต่างหากที่ต้องโดนกูเสียบ"ไอ้ดิ้งเถียง
"งั้นเป่ายิงฉูบใครชนะได้เสียบก่อน"ผมเสนอ
"งั้น เป่ายิงฉูบ"
"......."
ทายซิ...ว่าใครจะชนะ

[takara]

อิอิ เปลี่ยนกันกะได้นะ

[ราตรีสีน้ำเงิน]