EP : Special
สายน้ำไม่ไหลกลับ...เวลาก็เช่นกัน
“อืมม...อ้ะ...หมอกแรง ๆ”
แผ่นหลังเปลือยเปล่าของเด็กหนุ่มกำลังถูกฝ่ามือนุ่มค่อย ๆ แต้มยาคลายกล้ามเนื้อให้อย่างเบามือ ร่างเล็กของคนเป็นพี่คร่อมทับตัวสายฟ้าอยู่บริเวณสะโพก ฝ่ามือเรียวสวยกดลงไปบนแผ่นหลังกว้างช้า ๆ เน้นย้ำเป็นบางจุดหนัก ๆ แรง ๆ ตามที่น้องชายขอ
สายฟ้าหลับตาลงผ่อนคลายอาการเกร็งและปวดเมื่อยที่สะสมมานาน มือของทิวหมอกทำให้เขารู้สึกดีอยู่เสมอ ซ้ำพี่ชายยังรู้ใจว่านวดให้ที่ตรงจุดไหนแล้วเขาจะรู้สึกสบายตัว
“หลังฟ้ากว้างเกินไปแล้วนะ เราเมื่อย”
“ก็ฟ้าโตแล้ว”
“เรารู้แล้วน่า หันหน้าไปเลย”
เด็กหนุ่มเติบโตขึ้นตามกาลเวลา จนถึงตอนนี้สายฟ้าก็อายุสิบแปดปีเต็มแล้วเมื่อไม่กี่วันที่ผ่านมา สายฟ้ามีรูปร่างที่ใหญ่โตขึ้น กล้ามเนื้อที่สมส่วน ใบหน้าคมคายเริ่มเข้ารูปทั้งหล่อเหลาและน่ารักควบคู่กันอย่างลงตัว ดวงตากลมโตที่คล้ายลูกกวางกับแพขนตายาวนั่นขับให้สายฟ้ามีเสน่ห์อย่างน่าเหลือเชื่อ
“มองอะไรเล่า หันไปสิ” เพราะสายฟ้ามักจะใช้ดวงตาคู่นั้นในการมองทิวหมอกให้คนเป็นพี่ได้รู้สึกเขินอายมากกว่าแต่ก่อนอยู่เสมอ และเมื่อกี๊ก็เช่นกันที่สายฟ้าหันมามองหน้าเขาพร้อมด้วยรอยยิ้มมุมปากที่น่าหมั่นไส้จนเขาต้องทุบไปบนหลังแรง ๆ เสียให้รู้แล้วรู้รอด
“โอ้ย! ยอมแล้วคร้าบบ”
“หึ...ทำไมยิ่งโตยิ่งกวนแบบนี้นะ”
ทิวหมอกส่ายหัวให้น้องชายที่นอนอยู่ใต้ร่างเขา ก่อนจะต้องอ้าปากหวอเมื่อคนที่ยิ่งโตยิ่งกวนพลิกตัวกลับทำให้กลายเป็นทิวหมอกเสียเองที่ลงไปอยู่ใต้ร่างของเด็กหนุ่มพร้อมทั้งถูกแขนทั้งสองข้างกักเอาไว้ก่อนจะโน้มหน้าเข้ามาใกล้จนทิวหมอกต้องหลุบตาหนี
“ไม่เล่นนะ”
“ทำไมเดี๋ยวนี้หมอกชอบหลบตาเรา”
“ก็สายตาฟ้า...เจ้าชู้”
ทิวหมอกอยากจะต่อท้ายประโยคเหลือเกินว่าสายตาของสายฟ้ามันร้อนแรงจนเกินไป เด็กหนุ่มไม่เคยรู้ตัวเลยหรือไงว่าใช้สายตาแบบไหนจับจ้องเขาอยู่ แล้วยิ่งตกอยู่ในสภาพถูกคร่อมทับไว้ทั้งตัวแบบนี้ ถึงจะเคยชินแต่มันก็ต้องรู้สึกขลาดเขินบ้างเป็นเรื่องธรรมดา
“หมอกก็รู้ว่าฟ้าไม่ได้เจ้าชู้”
“น้อยไปสิ”
คนเป็นพี่ดันอกเปลือยเปล่าของสายฟ้าไว้เมื่อเจ้าเด็กจอมเจ้าเล่ห์ทำท่าจะโน้มตัวลงมาใกล้ใบหน้าเขาเกินความจำเป็น ทิวหมอกทั้งหมั่นไส้ ทั้งเขินอายผสมปนเปกันไปหมด แต่ก็อดเถียงกลับน้องชายไม่ได้ว่าไอ้ที่เจ้าตัวยืนยันว่าตัวเองไม่เจ้าชู้นั้นเห็นทีคงจะไม่ใช่ ไม่ว่าจะเพื่อนหรือรุ่นน้องร่วมโรงเรียนทั้งหญิงและชาย เพื่อนที่เรียนพิเศษ เพื่อนที่เล่นฟุตบอล ยังไม่รวมสาวมหาวิทยาลัยที่คอยตามตื๊ออีก นี่น่ะหรือคนไม่เจ้าชู้ เห็นยิ้มตอบรับเขาไปเสียทุกราย
“ไม่มีหรอกน่า จะไปมีได้ไงพ่อดุขนาดนั้น”
สายฟ้าเบ้ปากเล็กน้อยยามเอ่ยถึงบุคคลที่สาม ‘พ่อ’ ในที่นี้จะเป็นใครไปได้ถ้าไม่ใช้ไอ้พี่ปกรณ์ที่คอยคุมความประพฤติเขา มารับที่โรงเรียนบ้าง มารอที่สนามฟุตบอลบ้าง แค่เห็นหน้าก็ไม่มีคนกล้าเข้าใกล้แล้ว
“หมอกไปอาบน้ำแต่งตัวเถอะ เดี๋ยวไอ้พี่ปกรณ์ก็จะมารับแล้ว”
สายฟ้าขยับกายจะลุกออกแต่ก็ต้องชะงักเมื่อเห็นสีหน้าผิดปกติของทิวหมอก เด็กหนุ่มคงไม่ทันได้สังเกตว่าใบหน้าหวานของพี่ชายเต็มไปด้วยความไม่สบายใจตั้งแต่เด็กหนุ่มหลุดพูดถึง ‘พ่อ’ ขึ้นมา
“เป็นอะไรหรือเปล่า ทำไมหน้าซีดแบบนั้นล่ะครับ”
“เปล่าหรอก...เราไปแต่งตัวดีกว่า เดี๋ยว ‘เขา’ จะรอ”
ดวงตาสวยของทิวหมอกเสมองไปทางอื่น ก่อนจะลุกขึ้นจากเตียง ท่าทางแปลก ๆ กับสรรพนามที่เอ่ยถึงปกรณ์นั้นทำให้สายฟ้าต้องฉุกคิด
“หมอกทะเลาะกับพี่กรเหรอ”
“ไม่มีอะไรหรอก ฟ้าก็แต่งตัวได้แล้ว”
“ตอบเรา”
สายฟ้ารั้งข้อมือของทิวหมอกเอาไว้ไม่ให้ได้เดินออกไป น้ำเสียงเรียบนิ่งไม่ได้มีท่าทีล้อเล่นอย่างเคย ทำเอาคนเป็นพี่ทิ้งตัวลงนั่งบนเตียงเคียงข้างกันอีกครั้ง ฝ่ามือเล็กถูกมือที่ใหญ่กว่ากอบกุมเอาไว้แน่นคล้ายอธิบายให้ทิวหมอกรู้ว่าเขาจะอยู่ข้าง ๆ เสมอ
“ไม่ได้ทะเลาะกันหรอก...แต่ก็ไม่เจอกันมาเป็นอาทิตย์แล้ว พอเราโทรหาก็รีบวางสายตลอด ไม่ได้มารับเราที่ร้านออยด้วย...ไม่รู้สิ กรไม่เคยเป็นแบบนี้เลยฟ้า”
ทิวหมอกนั่งมองหน้าตักของตัวเองพร้อมกับคลื่นความไม่เข้าใจและความน้อยใจ ปกรณ์ที่ใส่ใจเขาเสมอไม่เคยละเลย ถ้าจะมีปากเสียงกันมันก็แค่เรื่องเล็กน้อยเท่านั้น แต่ครั้งนี้ทิวหมอกไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเขาถูกโกรธอยู่หรือเปล่า ทำไมท่าทีของปกรณ์ตลอดสัปดาห์ที่ผ่านมาถึงเป็นแบบนั้น
“หมอนั่นก็ไม่ได้คุยกับเราเหมือนกัน ก็มีวันนี้นี่แหละที่บอกจะมารับไปกินข้าว...พี่กรงานหนักหรือเปล่า หมอกอย่าคิดมากสิ”
“เราไม่รู้...เราไม่อยากระแวง แต่ครั้งล่าสุดที่เราโทรหา...เราได้ยินเสียงผู้หญิง”
“อาจจะเพื่อน”
“เราไม่รู้”
ใบหน้าหวานหม่นหมองลงไปถนัดตา น้ำเสียงติดจะสั่นเครือนิด ๆ พร้อมกับปลายจมูกรั้นที่ขึ้นสีแดง สายฟ้าได้แต่วาดมือโอบไหล่เล็กเข้ามาประชิดตัวก่อนจะลูบไปมาช้า ๆ เขาคิดว่าปกรณ์อาจจะติดงานหรือมีอะไรที่ต้องทำตลอดทั้งสัปดาห์นี้มากกว่าจะออกนอกลู่นอกทาง แต่เมื่อเห็นทิวหมอกคิดมากแบบนี้เขาเองก็พลอยจะอดคิดมากตามไม่ได้
“เดี๋ยวฟ้าจัดการไอ้พี่ปกรณ์เอง หมอกอย่ากังวลเลย”
“ฟ้าจะทำอะไร”
“ก็พิสูจน์ไงถ้าไอ้บ้านั่นมันนอกใจจริง ๆ ก็เจื๋อนทิ้งไปเลย! ได้เราทั้งสองคนแล้วยังจะโลภอีก”
เด็กหนุ่มพูดติดตลกนิดหน่อยให้ทิวหมอกได้บ่นเล็ก ๆ ออกมากับความคิดเขา ก่อนจะยอมลุกขึ้นกลับห้องตัวเองไปเปลี่ยนเสื้อผ้าอย่างว่าง่าย
พวกเขาออกมานั่งเล่นรอไม่นานร่างสูงโปร่งก็เดินเข้าห้องมาด้วยใบหน้าสดชื่อแจ่มใส ปกรณ์เดินเข้าไปกอดเอวบางของทิวหมอกแล้วฝังปลายจมูกโด่งเข้าที่แก้มขาวนั่นด้วยความคิดถึง ก่อนจะเดินเข้ามาหาสายฟ้าแล้วทำท่าจะรวบตัวเด็กหนุ่มเข้ามาในอ้อมกอด
“หยุด...ไม่ให้กอด”
สายฟ้ายกแขนกั้นปกรณ์ที่กอดรอบเอวเขาอยู่ ใบหน้าหล่อติดจะงุนงงเล็กน้อยแต่ก็ไม่คิดอะไร เพราะสายฟ้าก็มีท่าทีปฏิเสธเขาอยู่ทุกครั้งที่เข้าใกล้ หากแต่ท่าทางของเด็กหนุ่มที่ยื่นจมูกเข้ามาใกล้ลำคอเขาทำเอาต้องหดคอหนีเป็นพัลวัน สายฟ้าใช้จมูกดมฟุดฟิดอยู่อย่างนั้นจนปกรณ์ต้องเอ่ยปากถาม
“ทำอะไรของเรา เป็นหมาหรือไง”
เพี๊ยะ!
เด็กหนุ่มฟาดมือเข้าที่ไหล่หนาทันทีเมื่อถูกกล่าวหา ก่อนจะขยับกายออกมายืนเผชิญหน้ากับปกรณ์พร้อมทั้งคิ้วที่ยังขมวดติดกันอยู่
“นายเปลี่ยนน้ำหอมหรอ?”
“ไม่ได้เปลี่ยนนี่...กลิ่นเดิม”
ท่าทางสบาย ๆ ของปกรณ์ไม่ได้ดูมีพิรุธอะไรทำให้สายฟ้าไม่สามรถต่อว่าอะไรได้ จึงได้แต่ยอมโดนหอมแก้มไปหนึ่งครั้ง ก่อนที่พวกเขาจะเดินออกมาจากห้อง...รถยนต์สีดำคันเดิมถูกปลดล็อคให้พวกเขาได้เข้าไปนั่งประจำที่ แต่ท่าทางของทิวหมอกที่อยากจะย้ายมานั่งด้านหลังมากกว่านั่งคู่กับปกรณ์ด้านหน้าทำให้คนขับรถถึงกับขมวดคิ้วฉับ
“ไม่มานั่งข้างหน้าล่ะครับ เดี๋ยวเมารถหรอก”
เพราะปกรณ์รู้ดีว่าถ้าทิวหมอกไม่ได้เป็นคนขับรถเอง หรือถ้าต้องไปนั่งด้านหลัง คนตัวเล็กจะมีอาการเวียนหัวทันที และสายฟ้าก็ไม่เห็นด้วยเช่นกันที่ทิวหมอกจะปฏิเสธและขอแลกที่นั่งกับเขา
“บอกแล้วไงว่าไม่ต้องห่วงน่ะ ฟ้าจัดการให้”
ทันทีที่ทิวหมอกยอมตกลงใจนั่งตำแหน่งเดิมข้างคนขับ ทุกคนก็ประจำที่พร้อมออกเดินทาง เครื่องปรับอากาศในรถทำงานอีกครั้งและสายฟ้าก็รู้สึกว่าเขารับรู้ถึงกลิ่นน้ำหอมจาง ๆ อบอวลไปทั่วรถ กลิ่นน้ำหอมที่ไม่ใช่ของเขา ไม่ใช่ของทิวหมอก หรือไม่ใช่แม้กระทั่งกลิ่นประจำของปกรณ์...
_____________________________
ห้างสรรพสินค้าใจกลางเมืองถูกใช้เป็นตัวเลือกให้พวกเขาได้ใช้เวลาในเย็นวันศุกร์สุดสัปดาห์ เด็กหนุ่มเห็นท่าทางเป็นปกติของทิวหมอกก็เริ่มวางใจ เขาคิดว่าทิวหมอกคงเพลิดเพลินไปกับการช้อปปิ้งจนลืมเรื่องราวขุ่นข้องหมองใจเพราะไอ้พี่ปกรณ์เองก็ทำตัวเป็นปกติและเทคแคร์ทิวหมอกดีมากเหมือนเดิม
“ฟ้าอยากได้รองเท้าผ้าใบอ่ะ”
“ไปดูกันสิ กรก็บ่นว่าอยากได้อยู่เหมือนกันไม่ใช่หรอ”
มือข้างหนึ่งของปกรณ์ถือถุงอยู่สามใบจากของพวกเขาสามคน ก่อนที่อีกมือหนึ่งจะจับมือของทิวหมอกเอาไว้อย่างเป็นธรรมชาติ สายฟ้ามองภาพสองคนที่เดินอยู่เบื้องหน้าแล้วรู้สึกสบายใจหายห่วงที่ทิวหมอกยังคงยิ้มแย้มแจ่มใสคล้ายลืมเรื่องที่ตัวเองกังวลใจไปหมดแล้ว
เขาคิดว่าความจริงปกรณ์ก็เหมาะสมกับทิวหมอกมาก เด็กหนุ่มไม่ได้รู้สึกอิจฉาอะไรเพราะเขาก็ไม่ได้อยากเดินนัวเนียหวานชื่นอะไรแบบนั้นท่ามกลางสายตาคนอื่น เขารู้แค่ว่าเขาสามคนรักกัน และแสดงความรักให้รู้กันแค่สามคนก็เพียงพอ...
สายฟ้าคิดว่าสามคนก็เพียงพอแล้ว ดังนั้นหากมีเพิ่มขึ้นมาอีกเขาก็คงจะไม่ยอม
ปกรณ์กับสายฟ้ากำลังยืนไหล่เบียดกันเพื่อมองรองเท้าผ้าใบที่วางอยู่สูงเหนือศีรษะขึ้นไป สายฟ้ายืดแขนออกและเขย่งปลายเท้านิดหน่อยเพื่อจะหยิบคู่ที่ถูกใจลงมาได้ ก่อนจะยื่นออกไปให้ปกรณ์กับทิวหมอกดู
“เราว่าคู่นี้เหมาะกับนาย...หมอกว่าไง”
“สวยดีนะ กรชอบหรือเปล่า ลองดูสิ”
สองพี่น้องยืนคุยกันแล้วมองหน้าปกรณ์ที่ยิ้มน้อย ๆ ออกมา เขาก็เล็งคู่นี้อยู่เหมือนกันเพียงแต่สายฟ้ากลับเป็นฝ่ายหยิบลงมาก่อน
“ขอลองเบอร์ 42 หน่อยครับ...ฟ้าเอาด้วยไหม” ปกรณ์ขอลองรองเท้ากับพนักงานก่อนจะหันมาถามเด็กหนุ่มที่ยืนดูคู่อื่นอยู่ใกล้ ๆ กัน
“ไม่เอาอ่ะ...ใส่ด้วยกันก็ได้ เดี๋ยวเราดูยี่ห้ออื่น ไว้แลกกันใส่นะ”
ปกรณ์ยิ้มให้สองพี่น้องก่อนจะรับรองเท้ามาจากพนักงาน เขานั่งลงคลายเชือกผูกรองเท้าออกก่อนจะก้มหน้าก้มตาใส่รองเท้าโดยไม่ทันสังเกตเห็นใครคนหนึ่งที่เดินยิ้มร่ามาอย่างดีใจแล้วเอ่ยทักเสียงดังเสียตรงกลางกลุ่มของพวกเขาทั้งสามคน
“อุ๊ย คุณปกรณ์...มาซื้อของหรอคะ”
“อ้าว คุณแป้ง”
“ทำไมออกมาซื้อของไม่บอกกันเลยล่ะคะ แป้งชวนคุณปกรณ์ก่อนกลับบ้านแล้วแท้ ๆ เห็นไหมว่าส่งแป้งเสร็จแล้วคุณปกรณ์เลยต้องย้อนกลับมาซื้อของอีกครั้งเลย วันหลังแป้งมาเป็นเพื่อนก็ได้นะคะ”
หญิงสาวผมสั้นกับบุคลิกปราดเปรียวเรียกสายตาของทิวหมอกให้จ้องมองเธอด้วยสายวูบไหว มาถึงคุณเธอก็พูดรัวเร็วไม่เปิดโอกาสอะไรให้ปกรณ์ได้เอ่ยปากต่อเลยสักนิด ท่าทางของเธอที่จะเข้าไปใกล้ปกรณ์โดยไม่สนใจทิวหมอกที่ยืนอยู่ใกล้ที่สุดทำให้เด็กหนุ่มชักรู้สึกหงุดหงิดขึ้นมา
“อะแฮ่ม...โทษนะครับ” สายฟ้าหยิบรองเท้าคู่หนึ่งส่ง ๆ ก่อนจะเดินแทรกผ่านตัวเธอเข้ามายืนขวางหน้าเอาไว้แล้วฉีกยิ้มส่งให้ปกรณ์ที่นั่งมึนอยู่ตรงหน้า
“เราชอบคู่นี้ พี่กรว่าไง”
“สวยดีครับ”
“เราอยากลอง ช่วยเราใส่หน่อย”
ว่าจบเด็กหนุ่มก็ทรุดตัวลงนั่งเบียดกับปกรณ์จนแทบจะเกยตักกัน สายฟ้าส่งยิ้มหวานเยิ้มให้คนข้าง ๆ ก่อนจะส่งรองเท้าให้ร่างสูงช่วยคลายเชือกออก ถึงแม้ว่าปกรณ์จะยังสับสนกับสถานการณ์ตอนนี้ แต่เขาก็รับรู้ได้ว่ารอยยิ้มหวาน ๆ ของสายฟ้านั้นไม่ใช่รอยยิ้มอันบริสุทธิ์สักเท่าไหร่ และมันก็ทำให้เขารู้สึกเสียวสันหลังอย่างไรไม่รู้
“คุณปกรณ์ไปทานมื้อเย็นกับแป้งไหมคะ ไหน ๆ ก็มาแล้ว”
“เอ่อ...”
สายฟ้ายื่นเท้าออกมาโดยไม่ได้สนใจคำถามของหญิงสาวและท่าทางของปกรณ์ เขายื่นเท้าออกมาคล้ายบังคับให้ปกรณ์ย้ายตัวเองลงไปนั่งคุกเข่าอยู่ตรงหน้าอย่างช่วยไม่ได้ เขาช่วยสายฟ้าใส่รองเท้าเสร็จไปข้างหนึ่งก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองเด็กหนุ่มจอมเจ้าเล่ห์ที่ยกยิ้มรอเขาอยู่ก่อนแล้ว สายฟ้าเหลือบตามองหญิงสาวที่ยืนกอดอกด้วยท่าทางหยิ่ง ๆ นั่น แล้วก็แสร้งก้มหน้าลงหาคนที่นั่งคุกเข่าอยู่จนปลายจมูกพวกเขาแตะกันสำเร็จ
“ไล่ไป...เดี๋ยวนี้”
เสียงทุ้มเอ่ยปากบอกให้ปกรณ์ได้ยินกันเพียงสองคน ก่อนที่ปกรณ์จะพยักหน้ารับแล้วยืดตัวขึ้นพร้อมกับสายฟ้าที่ยืนขึ้นแล้วตามมากอดแขนปกรณ์เอาไว้แน่น
“คือ...ผมไม่สะดวกครับ”
สายฟ้าหันไปยิ้มให้ทิวหมอกนิดหน่อยก่อนจะหันกลับมาเผชิญหน้ากับหญิงสาวคนเดิมที่เริ่มชักสีหน้าใส่เขา
“พอดีพี่กรจะพาผมไปทานข้าว แล้วเราคงไปเดทที่ไหนกันต่อสักที่...ผมเองก็ไม่สะดวกใจที่จะให้ใครไม่รู้ไปด้วยกันหรอกครับ”
“นายเป็นใคร! มีสิทธิ์อะไร”
เสียงแหลมตวาดออกมาเรียกให้พวกเขากลายเป็นจุดสนใจ แต่สายฟ้ากลับไม่ได้นึกใส่ใจอะไรมาก ท่าทางโกรธขึงของเธอเรียกให้เขาต้องหลุดหัวเราะหึออกมา แม้ว่าเขาเองจะอายุน้อยกว่าปกรณ์กับทิวหมอกเป็นสิบปี แต่เขาก็ไม่เคยรู้สึกว่าตัวเองเด็กจนขาดวุฒิภาวะอย่างเธอคนนี้
“เป็นแฟนพี่กรครับ แล้วก็มีสิทธิ์ทุกอย่าง...พอดีผมขี้รำคาญน่ะ แล้วเสียงคุณก็น่ารำคาญมาก ๆ ขอตัวนะครับ”
สายฟ้าไม่รีรอ เขาคืนรองเท้าที่ลองแล้วลากแขนปกรณ์ออกมาจากตรงนั้นทันที เด็กหนุ่มเดินเฉียดไหล่แป้ง ก่อนจะเดินดุ่ม ๆ นำหน้าออกมาพร้อมทั้งทิวหมอกที่เดินตามออกมาเงียบ ๆ ...ลานจอดรถค่อนข้างเงียบและไร้ผู้คนเมื่อคนส่วนใหญ่คงใช้เวลาอยู่ในห้างสรรพสินค้ากันมากกว่าที่จะเดินทางกลับในเวลานี้ สายฟ้าปล่อยมือที่จับปกรณ์ออกก่อนจะยกมือนั้นขึ้นมาชี้หน้าคนที่เพิ่งเอ่ยปากเรียกว่าแฟน
“อธิบายมา! นั่นใคร?”
“ลูกสาวเจ้านาย...เพิ่งมาทำงานได้อาทิตย์นึง ไม่มีอะไรหรอก”
สายฟ้าลดมือลง ก่อนจะรั้งทิวหมอกให้มายืนอยู่ตรงหน้า เขาเห็นพี่ชายยืนเงียบแล้วก็ได้แต่ลูบไหล่ทิวหมอกอยู่อย่างนั้นเพื่อให้รู้สึกสบายใจขึ้นมาบ้าง
“นายทำหมอกคิดมาก”
“ไม่เอาน่าฟ้า...ไม่มีอะไรหรอกกร”
“ไม่มีอะไรได้ยังไง! ดูก็รู้ว่ายัยนั่นต้องการอะไร แล้วไอ้บ้านี่ก็คงจะไม่ปฏิเสธเขาเพราะเป็นลูกของเจ้านายใช่ไหมล่ะ”
สายฟ้าโวยวายออกมาตามนิสัยใจร้อนของตัวเอง เขาพอจะเดารูปการณ์ได้ไม่ยากว่าปกรณ์คงไม่คิดอะไรกับเธอ แต่เพราะเป็นลูกสาวของเจ้านาย ปกรณ์เลยไม่สามารถปฏิเสธอะไรได้เพื่อจะได้ไม่ส่งผลกระทบต่องานของตัวเอง แต่มันก็อดที่จะหงุดหงิดไม่ได้เมื่อทิวหมอกทำท่าจะยอมความง่าย ๆ ทั้งที่ตัวเองก็เครียดและกังวลใจมากขนาดนี้
“บอกเรามาว่านายคิดอะไรกับยัยนั่นหรือเปล่า”
“ไม่คิด...จะให้พี่คิดได้ยังไง”
“ตลอดหนึ่งอาทิตย์มานี้นายทิ้งให้หมอกคิดมาก ตัวนายมีกลิ่นน้ำหอมของผู้หญิงคนนั้นด้วย แล้วในรถก็มีกลิ่นนี้เหมือนกัน...ถ้ายังไม่อยากตายก็บอกมาให้หมดว่าเกิดอะไรขึ้น”
สายฟ้าไม่ได้ตะคอกปกรณ์ เขากล่าวด้วยน้ำเสียงธรรมดา ใบหน้าที่จริงจังยามปกป้องทิวหมอกทำให้ปกรณ์เผลอระบายรอยยิ้มออกมาอย่างยอมจำนนแล้วยกมือขึ้นยอมแพ้พลางเอ่ยปากบอกเล่าข้อกล่าวหาที่สายฟ้าทิ้งไว้ให้
“ไม่มีอะไรจริง ๆ ครับ ทำงานทั้งอาทิตย์เลย โอทีด้วย มันมีแผนงานใหม่เข้ามาเลยต้องรีบเคลียร์ให้เสร็จเป็นอย่าง ๆ ไป ไม่ได้ตั้งใจจะหายหน้าหายตาด้วย คิดถึงจะแย่แล้วเหมือนกัน จริง ๆ นะ”
ปกรณ์เอื้อมมือไปกอบกุมมือของทิวหมอกเอาไว้แล้วเหลือบตามองสายฟ้าที่ยืนเต๊ะท่ากอดอกอยู่ ก่อนจะรีบพูดต่อเมื่อสายฟ้ายังไม่คลายหัวคิ้วลง
“ส่วนเรื่องน้ำหอม อาจจะเพราะว่าวันนี้แป้งเดินเข้ามาชนมั้งครับ ก็เลยช่วยพยุงเดินไปส่งที่ห้องทำงาน แล้วตอนเย็นก็ตั้งใจจะรีบกลับมารับเราสองคนไปกินข้าว แต่แป้งขอติดรถไปลงที่บ้าน มันเป็นทางผ่านเท่านั้นเอง”
“เคลียร์ไหมหมอก?” สายฟ้าเลิกคิ้วถามพี่ชายที่มีสีหน้าดูดีขึ้น และทิวหมอกก็พยักหน้าตอบพร้อมยิ้มน้อย ๆ ให้เขาทั้งคู่ใจชื้น ปกรณ์เดินเข้ามากอดคนตัวเล็กก่อนจะวางคางเกยไว้บนไหล่เล็กแล้วพึมพำขอโทษจนทิวหมอกเป็นฝ่ายลูบใบหน้าหล่อที่อิดโรยนิดหน่อยนั่นอย่างเข้าใจ
“จะไม่ทำให้คิดมากอีกแล้วนะครับ...ขอโทษนะ”
“เราไม่โกรธกรหรอก นู้น...ฟ้าโกรธแทนไปหมดแล้ว นึกว่าจะหึงแต่เรา...ที่แท้หึงกรม๊ากมาก”
“หมอก!! ฟ้าไม่ได้หึงไอ้บ้าพี่ปกรณ์นี่สักหน่อย”
สายฟ้ากระฟัดกระเฟียดเมื่อกลายเป็นว่าถูกทั้งสองคนรุมตัวเองแทน แล้วก็รีบย่ำเท้าเดินหนีออกมา ท่าทางไม่ยอมใครแบบนั้นเรียกให้ปกรณ์ต้องรีบเดินไปดักหน้าเด็กหนุ่มทันที ก่อนจะยิ้มออกมาจนตาหยีให้สายฟ้าต้องเอ่ยปากว่าอีกครั้ง
“ประสาท”
“ก็พี่ดีใจ...หึ”
“นายต้องมีแค่เราสองคนเท่านั้น...ถ้ามีคนอื่นนายตายแน่”
สายฟ้าชี้หน้าขู่ทิ้งท้ายก่อนจะเดินกอดคอทิวหมอกหนีออกไปทันที...ปกรณ์ยิ้มขำให้กับท่าทางห้าว ๆ แบบนั้นพลางเดินตามหลังทั้งสองคน แต่ก็ต้องชะงัก เมื่อคนที่ชี้หน้าขู่เขาเมื่อสักครู่หันกลับมายักคิ้วแล้วยิ้มให้ ก่อนที่จะหันกลับไปทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้อะไร
ความสัมพันธ์ที่ยากจะอธิบายนั้นยังคงเดินหน้าก้าวต่อก้าวไปตามเวลา พวกเขาประคับประคองมันด้วยความเข้าใจของกันและกัน มิใช่ของใครคนใดคนหนึ่ง...แม้ว่าความสัมพันธ์นั้นจะแตกต่างกับคู่รักอื่น ๆ บนโลก แต่เชื่อเถอะว่าสิ่งที่ไม่ต่างก็คือความรักและความหวังดีที่ทำให้พวกเขากลายเป็นคนที่มีความสุขที่สุดในโลก
ใช่...พวกเขามีความสุข
---------------------------------------
เราทำไฟล์อีกตอนหายไปตอนเอาคอมไปซ่อมค่ะ T^T
แต่จะไปหามาให้เจอ รอก่อนนะคะ
หัวข้อ: [เรื่องสั้น] Mine!!...ของผม 3P (จบ) ตอนพิเศษ 1 up 12/10/16 P.2 (อ่าน 29443 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก