ภารกิจที่ 43 : รัก (1)“จุน เขียว” โชแปงเรียกเพื่อนเสียงหวานส่งยิ้มออดอ้อน ดึงแขนไว้ไม่ให้แยกไป
“มีอะไรหรือเปล่าโชแปง” เขียวถามเพราะใกล้เวลาขึ้นเรียน พวกเขาเหลือเวลาจากพักทานกลางวันไม่มากนัก
“เขียวไปกันดีกว่า”
“เดี๋ยวอย่าเพิ่งไป” โชแปงร้องโวยวายเมื่อเพื่อนคิดจะทิ้งกัน
“เรียกเสียงแบบนั้นใครจะอยู่ต่อ” จุนใช้นิ้วชี้ผลักหัวโชแปง ให้รู้ว่าเขารู้ทันเสียงออดอ้อนนั้น
“เดี๋ยวสิฟังแปงก่อน” โชแปงกอดแขนจุนไว้แน่น ไม่ยอมให้เพื่อนทิ้งกันง่ายๆ
“พรุ่งนี้วันเกิดแปง”
“อ้าว ทำไมไม่บอก” จุนหยุดอยู่กับที่หลังจากแกล้งทำท่าว่าจะเดินหนีโชแปงไปจริงๆ
“ก็บอกอยู่นี่ไง” โชแปงย่นจมูก
“อยากได้ของขวัญอะไรเดี๋ยวซื้อให้” เขียวถามเพราะเขาไม่มีเพื่อนสนิทเป็นผู้หญิงมากนัก จึงไม่รู้ว่าจะซื้ออะไรให้
“อยากได้เซอร์ไพรส์”
“เดี๋ยวนะโชแปงไม่สบายหรือเปล่า” จุนใช้หลังมือแตะหน้าผากเพื่อนเพื่อวัดไข้
“เปล่า”
“ไหนพูดไหมอีกทีสิ อยากได้เซอร์ไพรส์แต่มาบอกให้จัดให้อย่างนี้ก็ได้เหรอ”
“ใช่แล้ว”
“กูจะบ้า” จุนตบหน้าผากตัวเอง สงสัยเขาจะแพร่เชื้อให้โชแปงมากเกินไป เข้าใจแล้วว่าเขียวหวานรู้สึกอย่างไร
“อย่าเพิ่งบ้า แปงไม่ได้อยากได้เซอร์ไพรส์จากจุนกับเขียวแต่อยากได้จากพี่อิฐ”
“เขียวขอพารา” จุนยื่นมือไปหาเขียวหวาน กระดิกนิ้วเพื่อให้เพื่อนรีบส่งให้
“มึงเข้าใจกูหรือยัง”
“กูขอโทษ” สองเพื่อนซี้ซุบซิบคุยกัน เมื่อเจอคำขอของเจ้าของวันเกิดเข้าไป
“อะไรกันแปงจะงอนแล้วนะ”
“ดีๆ งอนเลย รอดแล้วโว้ยเขียว”
“จุนนน” โชแปงเริ่มงอแงเมื่อเพื่อนไม่ยอมเล่นด้วย
“ฮ่าๆ โอ๋ๆ” จุนยกมือขึ้นลูบผมสาวน้อยขี้งอน “ใครจะไม่ช่วยๆ อยู่แล้ว ไหนจะให้ทำอะไรก็ว่ามา”
“ไม่รู้เหมือนกัน”
“อ้าว” จุนที่ตั้งท่าจะช่วยเพื่อนเต็มที่ถึงกับหงายหลังมาตั้งหลัก
“แปงแค่อยากให้มันมีไง แต่ไม่รู้ว่าพี่อิฐจะทำอะไรให้หรือเปล่าหรือไม่ทำอะไรเลย”
“อ๋อ อยากให้ไปบอกพี่อิฐให้ว่างั้นเถอะ”
“ก็ไม่ถึงขนาดนั้น”
“นี่แหละน้าเขาถึงบอกว่าผู้หญิงปากไม่ตรงกับใจ ไม่คือใช่ ไม่เอาคือเอา ไม่อยากได้คือต้องการมาก”
“จุนอย่าเอาความจริงมาพูด”
“ฮ่าๆ เข้าใจแล้ว จะช่วยเท่าที่ช่วยได้นะ ออกตัวมากไปมันไม่ดีไม่งั้นพี่อิฐรู้หมดว่าแปงให้มาพูด”
“ไม่ได้นะ! ห้ามให้รู้เด็ดขาด”
“จ้ะแม่คุณทูนหัว”
“คิดไว้แล้วเหรอว่าจะทำยังไง” เขียวถามจุน อยากรู้ว่าเพื่อนมีไอเดียบ้างหรือยัง
“ก็ไปถามตรงๆ เดี๋ยว! อย่าเพิ่งเบะปาก ผู้หญิงนี่น่ารำคาญจริงๆ ฟังให้จบก่อน” จุนหันไปดุเพื่อนก่อนพูดต่อ
“ไม่มึงก็กูไปถามพี่อิฐว่าวันเกิดโชแปงจะทำอะไรไหม จะเลี้ยงหรือเปล่าจะได้ทำตัวให้ว่าง หรือไม่งั้นก็อ้างว่ามึงจะได้ซื้อของให้ถูก เผื่อพี่อิฐไม่ได้คิดจะทำอะไรจะได้รู้ว่าต้องทำ”
“เข้าท่าดี” เขียวพยักหน้าเห็นด้วย
“เดี๋ยวกูยังพูดไม่จบ” จุนเบรกเขียวไว้ก่อน เขาหันไปสบตาโชแปงสีหน้าจริงจังขึ้นเล็กน้อย
“แต่แบบนี้มันดีแน่เหรอโชแปง ยังไงความคิดก็ไม่ได้มาจากพี่อิฐจริงๆ จะดีใจเหรอถ้าพี่เขาจัดให้”
“อืม จุนพูดแบบนี้ก็ชักไม่แน่ใจแต่ก็ไม่อยากผิดหวัง”
“ถ้าให้แนะนำอย่าดีกว่า ถ้าจะเป็นแฟนกันก็ต้องรับให้ได้ว่าพี่เขาเป็นแบบนี้ เพราะมันต้องเจอทุกปีทุกเทศกาล จะคอยบอกแบบนี้ทุกครั้งไม่ได้หรอก ถ้าพี่เขาไม่ทำแปลว่าเขาไม่ชอบทำ จะบังคับให้ทำจริงเหรอ” โชแปงก้มหน้าลง สีหน้าจ๋อยจนจุนนึกสงสาร
“ไม่เอาดีกว่า รอลุ้นเอาก็ได้”
“ตัดสินใจแน่แล้วนะ” จุนถามย้ำอีกที
“แน่แล้ว งั้นแปงไปเรียนก่อน ตอนเย็นไม่ได้เจอกันนะแปงไปกินข้าวกับที่บ้านเลี้ยงวันเกิดล่วงหน้า”
“ไปเถอะ พรุ่งนี้เจอกัน” โชแปงโบกมือให้เพื่อน ก่อนแยกกลับคณะของตัวเอง
“ตกลงมึงจะไม่บอกพี่อิฐ”
“บอก”
“อ้าว” จุนหันกลับมามองเพื่อน
“นี่สิเขาถึงจะเรียกว่าเซอร์ไพรส์” จุนหันมายิ้มแฉ่งให้เขียว
“มึงนี่มัน” เขียวส่ายหัวกับความเจ้าแผนการของจุน
“มึงคิดดูนะถึงกูไม่พูดดักคอโชแปงก็ต้องคิด ผู้หญิงตัวคิดมากมึงไม่รู้เหรอ พอพี่อิฐจัดให้ก็จะคิดว่านี่ต้องเป็นเพราะจุนไปบอกแน่เลย โน่นนี่นั่นเยอะแยะไปหมดแล้วก็เอามานอยด์ แบบนี้โชแปงไม่ต้องคิดมาก แถมยังได้เซอร์ไพรส์สมใจ ดีกว่ารู้ก่อนเป็นไหนๆ”
“จริงของมึง แล้วไอ้เรื่องที่มึงบอกว่าควรทำตัวให้ชินล่ะ”
“มันก็ควร แต่ใครบ้างไม่ชอบเซอร์ไพรส์ อย่างน้อยสักครั้งก็ยังดี”
“งั้นกูเอาด้วย” เขียวตัดสินใจร่วมด้วยช่วยกัน ทำไมเขาจะไม่ช่วยในเมื่อเขาอยากเห็นโชแปงมีความสุข
✪✣✤✥✦✧✣✤✥✦✧✪
“พรุ่งนี้พวกมึงทำตัวให้ว่างด้วย” จุนสบตากับเขียว สงสัยว่างานนี้พวกเขาคงไม่ต้องลงมือ
“ทำไมวะมึงจะเลี้ยงข้าวพวกกูเหรอ” สิงห์ผู้อยากรู้อยากเห็นย่อมไม่พลาดคำถามสำคัญ
“วันเกิดโชแปง”
“ไม่รีบบอก กูไป” สิงห์ไม่รอให้อิฐถามซ้ำ เขาไม่พลาดงานนี้แน่นอน
“กินข้าวอย่างเดียวเหรอพี่อิฐ” จุนเริ่มเกริ่นนำ อยากให้แน่ใจว่าเพื่อนจะมีเซอร์ไพรส์ไม่ใช่แค่กินข้าวเหมือนทุกเย็น
“แล้วเอ็งจะกินไปตีลังกาไปเหรอวะ” จุนปรายตามองคู่ปรับ ตลอดไม่เคยเว้นช่วงให้ได้พักฝีปากกันบ้างเลย อย่างนี้ต้องจัดให้สาสม
“เปล๊า” จุนขึ้นเสียงสูงพร้อมยักไหล่ “ผมก็นึกว่าจะกินไปจีบกันไป”
“ไอ้ตัวจุ้นมานี่เลย คราวก่อนยังไม่ได้คิดบัญชี” สิงห์กวักมือเรียกคู่อาฆาต
"คิดบัญชีอะไร คราวก่อนผมทำอะไรเหรอ ผมก็แค่ชวนพี่แทนมาเที่ยวด้วย เพื่อนกันทั้งนั้น" เจอหน้าซื่อกับคำตอบนี้เข้าไปสิงห์ถึงกับอึ้ง ถ้าเขาทู่ซี้มีเรื่องกับไอ้ตัวจุ้นของทิเบตก็แปลว่าเขาคิดมากสิใช่ไหม
"จุนพูดถูก มึงจะโวยวายทำไมกับแค่แทนแวะมาแจม" สิงห์หมั่นไส้คนหลงแฟน ไอ้ตัวจุ้นทำอะไรไม่เคยผิด
"กูไม่ได้โวยวาย" สิงห์ตอบปลายเสียงสะบัด
"จริงเหรอ"
"ตกลงจะพูดเรื่องกูหรือเรื่องวันเกิดโชแปง"
"แล้วมึงจะทำตัวมีพิรุธทำไมวะ" อินทรีย์สงสัยเมื่อสิงห์เอาแต่โวยวาย ดูร้อนตัวจนจับสังเกตได้
"กูเปล่า"
"จริงอะพี่สิงห์ไม่มีอะไรแน่นะ" จุนยิ้มยั่วเย้า ของอย่างนี้มันต้องขยี้
"ไม่มี"
"โอเคผมจะได้สบายใจ พี่อิฐผมชวนพี่แทนมาด้วยนะพรุ่งนี้"
"ได้" "ไม่ได้โว้ย" จุนเกาหัวแก๊กๆ ทำท่าว่าไม่รู้จะฟังใครดีระหว่างอิฐกับสิงห์
"ไหนมึงว่าไม่มีอะไร" สิงห์น้ำท่วมปาก ใครจะกล้าเล่าว่าเขามีผู้ชายมาจีบ
“กูแค่ไม่อยากให้ใครมาแย่งสาวตัดหน้า”
“พี่แทนชอบผู้ชาย” มีหรือจุนจะยอมพลาด
“ไม่ได้สนิทกันมากมายจะชวนมาทำไมวะ” สิงห์ยังพยายามหาทางออก เขาไม่อยากเจอแทน
“มาเป็นเพื่อนมึงไงจะได้ไม่เหงา” อิฐพูดจากใจจริง ได้แทนมาเข้ากลุ่มอีกคนก็ดี เพราะเขาอินทรีย์และทิเบตมีแฟนแล้ว บางครั้งก็ต้องแบ่งเวลาอยู่กับแฟนสองคนบ้าง ไม่นับเวลาไปไหนมาไหนด้วยกันเป็นกลุ่ม บางครั้งก็เผลอตัวสนใจแฟนมากกว่าเพื่อน เขาไม่อยากให้สิงห์รู้สึกโดดเดี่ยวหรือเหงา
“กูไม่เหงาสู้กับไอ้ตัวจุ้นคนเดียวกูก็เหนื่อยแล้ว” สิงห์ไม่กล้าเล่าให้เพื่อนฟังว่าแมนๆ อย่างเขาเสือกถูกผู้ชายจีบ แถมเขายังปล่อยให้รอดชีวิตมาตามกวนใจอยู่ได้
“นั่นของเล่นกูไม่ใช่ของมึง” ทิเบตเตือนเพื่อน
“เดี๋ยวๆ ไอ้พี่เบต แฟนไหมของเล่นอะไรวะ” จุนสะดุ้งกับคำศัพท์ใหม่ที่ทิเบตพูด
“พูดไอ้พูดวะกับพี่เหรอ” ทิเบตดึงตัวจุ้นเข้ามากดหัวไว้กับอก ขยี้มือลงบนหัวยุ่งๆ
“หยุด มึงอย่ามาสวีทกันต่อหน้าพวกกู” สิงห์สั่งห้ามเมื่อทิเบตทำท่าจะกอดรัดฟัดเหวี่ยงแฟนด้วยความเอ็นดู
“ผมว่าเรากลับมาพูดเรื่องวันเกิดโชแปงกันดีไหมครับ” เขียวพูดขึ้นมาอย่างเกรงใจ แต่ถ้าไม่พูดเขากลัวว่าจะออกทะเลไปไกลกว่านี้
“ใช่ พวกมึงอย่านอกเรื่อง” อินทรีย์สนับสนุนเขียวหวานเต็มที่ เป็นการเอาตัวรอดไปด้วยในตัว
“กูเบื่อพวกหงอแฟน” สิงห์ทำเสียงดูถูกเพื่อน ตัวโตกว่าเสียเปล่ากลัวอะไรกับแฟนตัวนิดเดียว
“มึงถึงต้องมีเพื่อนใหม่เชื่อกู” อิฐสรุปให้เสร็จสรรพ ก่อนหันไปสำทับจุนอีกครั้งว่าให้ชวนแทนมาด้วย สิงห์กลืนไม่เข้าคลายไม่ออก ยิ่งเห็นท่ายักคิ้วของไอ้ตัวจุ้นยิ่งอยากบีบคอ ลับหลังแฟนเอ็งเมื่อไหร่เจอกัน
✪✣✤✥✦✧✣✤✥✦✧✪
“ขอบคุณมากนะคะทุกคน” โชแปงยิ้มแป้น เธอถูกจุนหลอกให้แวะมาเอาของที่ลืมไว้ที่ห้องทิเบต เธอถูกทำให้เข้าใจว่าอิฐจะเลี้ยงวันเกิดให้เธอโดยการพาทุกคนออกไปกินข้าข้างนอกซึ่งไม่ต่างอะไรกับทุกวัน แต่ทันทีที่ย่างเท้าเข้ามาในห้อง ลูกโป่งและดอกไม้มากมายกระจายอยู่ทั่วห้องรับแขกทำเอาเธอเกือบร้องไห้
“น่ารักมากๆ เลยค่ะ”
“ไม่ใช่ฝีมือพวกพี่ คนทำมีคนเดียว” อินทรีย์พยักพเยิดไปทางอิฐที่ยืนยิ้มอ่อนโยนมองมายังเธอ
“ใช่ที่ไหนพี่อินผมก็ทำครับ” จุนไม่ยอมยกเครดิตของเขาให้อิฐ ต้องทวงความถูกต้องคืนมา
“ไหนเราทำอะไร” สิงห์ข้องใจกับการเรียกร้องความยุติธรรมของจุน
“ผมช่วยเลือกอาหาร นี่ผมก็สั่ง นั่นผมก็สั่ง” จุนชี้ไปยังอาหารมากมายที่วางอยู่กลางโต๊ะ ทำเอาทุกคนส่ายหัวโดยพร้อมเพรียงกัน
“ไอ้ที่เลือกคือเลือกที่ตัวเองอยากกินมากกว่ามั้ง”
“เกลียดคนรู้ทัน” จุนมองค้อนแฟน เผาเขาต่อหน้าเพื่อนอีกแล้ว
“ถ้าจะเอาความดีความชอบร่วมต้องเขียวโน่น ช่วยไอ้อิฐจัดห้องไม่อย่างนั้นไม่สวยแบบนี้”
“พี่อิฐเป็นคนเลือกทั้งหมดเลยแปง ผมแค่ช่วยจัด” เขียวรีบบอกเพราะอยากให้โชแปงดีใจ
“ชอบไหม” อิฐถามเสียงอ่อนโยน เขาพยายามเลือกทุกอย่างที่คิดว่าอีกฝ่ายจะชอบ แม้เขาจะเขินอยู่บ้างเล็กน้อยก็ตาม ผู้ชายกับลูกโป่งและดอกไม้สีชมพูหวานช่างไม่เข้ากันเอาเสียเลย
“ชอบค่ะพี่อิฐ ชอบที่สุด” โชแปงน้ำตาคลอ ดีใจจนพูดไม่ออก
“อย่าร้อง” อิฐดึงโชแปงเข้ามากอด ลูบหลังให้เบาๆ ท่าทีของอิฐสุภาพอ่อนโยนไม่จาบจ้วง จนเขียวอดยิ้มกับภาพที่เห็นไม่ได้ โชแปงชอบคนไม่ผิดเขาดีใจกับเพื่อน
“ทานข้าวกันเถอะค่ะ” โชแปงผละหน้าออกจากอกของอิฐ รีบยกมือขึ้นเช็ดน้ำตา เธอเขินเพราะสายตาทุกคู่มองตรงมาที่เธอ
“รอคำนี้มานานแล้ว” จุนตรงไปนั่งที่โต๊ะก่อนเป็นคนแรก มองอาหารตาวาวของโปรดเขาเอ๊ย! ของโปรดโชแปงทั้งนั้นเลย
“ไม่เอาแล้วครับ” เขียวรีบปฏิเสธเมื่อแทนยื่นมือมาจะหยิบแก้วของเขาไปชงเหล้าให้
“ได้ไงเขียวนี่วันเกิดแปงนะต้องเต็มที่” เจ้าของงานโวยวาย
“พอแล้วผมเมาง่าย”
“ไม่จริง วันนี้นยังดื่มตั้งเยอะ” โชแปงหมายถึงวันที่จุนชวนไปเที่ยวผับ เขียวหันไปสอบตาอินทรีย์เขินที่อีกฝ่ายยิ้มพราย
“ดื่มเถอะเดี๋ยวพี่ดูแลเอง” นัยความหมายที่รู้กันเพียงสองคนทำให้เขียวหน้าแดงซ่าน ยอมปล่อยมือให้แทนหยิบแก้วไปจัดการ
“ขอบคุณที่ชวนมา” แทนเดินตามสิงห์เข้าไปในครัว เขาอยากมีเวลาคุยกับอีกฝ่ายตามลำพัง
“ผมไม่ได้ชวน ถ้าอยากขอบคุณไปขอบคุณจุน”
“แล้วคุณอยากให้ผมมาไหม” สิงห์ชะงักมีดในมือ เขากำลังหั่นแตงกวาสำหรับกินเป็นเครื่องเคียง
“ที่ถามนี่ไม่รู้ตัวเลยเหรอว่าผมคิดยังไง”
“ถ้าให้ผมคิด ผมจะคิดว่าคุณอยากให้ผมมาเพราะคุณคิดถึงผม”
“พูดหมาๆ” สิงห์ใช้มีดชี้หน้าอีกฝ่าย มันน่าฟันให้หน้าหายยิ้ม
“หึหึ หมาตรงไหนครับ เป็นใครก็ต้องอยากให้คนที่เราคิดถึงคิดเหมือนกัน ผมอยากเจอคุณ” สิงห์ยืนอึ้งได้แต่มองหน้าอีกฝ่ายนิ่ง
“ผมคิดถึงคุณ”
“แต่ผมคือคนที่ค้านไม่ให้คุณมา ถ้าจะกรุณาช่วยกลับไปที่โต๊ะด้วย อย่ายืนเกะกะผมรำคาญ” สิงห์หันกลับไปหั่นแตงกวาต่อให้เสร็จ เขากระแทกมีดแรงๆ เป็นการไล่อีกฝ่ายทางอ้อม
“ทำไมยังไม่ไป” สิงห์ถอนใจ ถึงสิงห์ไม่หันไปมองก็รู้ว่าแทนยังยืนอยู่
“ผมมาเพื่อเจอคุณขออยู่ตรงนี้เถอะ รับรองว่าไม่เกะกะผมจะยืนให้เงียบที่สุด”
“ถ้าอยากอยู่นักก็มาหั่น ขอหมดทั้งถุงไอ้อินมันชอบกิน” สิงห์กระแทกมีดวาง ถอดผ้ากันเปื้ยนโยนให้แทน เดินดุ่มๆ กลับมานั่งที่โต๊ะ
“อะไรของมึงให้แขกทำได้ไงวะ” อินทรีย์ถามเมื่อสิงห์กลับมานั่ง
“มึงไม่อยากให้แขกทำมึงก็ไปทำ อยากแดกเสือกใช้กู แฟนมึงก็มี”
“เขียวทำเยอะแล้วมึงจะใช้แฟนกูเหมือนทาสไม่ได้”
“ผมทำได้ครับ” เขียวทำท่าจะลุกไปเปลี่ยนกับแทน แต่โดนอินทรีย์ดึงมือไว้
“ไอ้สิงห์”
“กูไม่ไป ไหนไอ้อิฐบอกชวนมาเป็นเพื่อนใหม่ในกลุ่ม เป็นเพื่อนก็ไม่ใช่แขกสิวะ”
“มึงจะอะไรกับแทนนักหนาวะ กูว่ามันออกจะเป็นคนดีเข้ากับกลุ่มเราได้” อินทรีย์ข้องใจที่สิงห์มักมีปฏิกิริยากับเรื่องของแทนเสมอ
“หรือมึงโกรธที่พวกกูแกล้งตอนไปทะเล อย่าช่างคิดช่างแค้นนักเลยวะทำเป็นผู้หญิงไปได้”
“กูไม่ใช่ผู้หญิง!”
“แล้วทำไมมึงต้องหน้าแดง” ทิเบตถาม แววตาที่มองเพื่อนคล้ายคนรู้อะไรบางอย่าง
“ถ้าพวกมึงไม่หยุดรุมกู กูจะกลับ”
“ได้ยังไงคะพี่สิงห์ แปงยังไม่ได้เป่าเทียนตัดเค้กเลย ใครห้ามกลับทั้งนั้น” โชแปงที่มีแอลกอฮอล์อยู่ในเส้นเลือดนิดๆ เพราะได้รับอนุญาตจากอิฐให้ดื่มได้สองแก้วโวยวายไม่ยอม
“ใครกลับแปงโกรธ”
“เออดี แม้แต่น้องหนูโชแปงก็เอากับเขาด้วย”
“แปงไม่ได้รุมพี่สิงห์” โชแปงรีบแก้ตัว “แปงอยากให้พี่สิงห์อยู่ด้วยต่างหาก”
“งั้นเปลี่ยนมาชอบพี่เถอะอย่าชอบไอ้อิฐเลย” สิงห์พูดเสียงดังเมื่อเห็นว่าใครบางคนเดินเข้ามานั่งที่โต๊ะพอดี
“พี่ชอบผู้หญิงตัวเล็กๆ น่ารักอย่างเรา”
“ไม่เอาหรอกค่ะ ปากอย่างพี่สิงห์ไม่มีผู้หญิงคนไหนสนใจหรอกเหมือนจุนไง ได้กับผู้ชายดีกว่าอีก”
“หึหึ” เสียงหัวเราะในลำคอของแทนยิ่งทำให้สิงห์หัวเสีย เขาจะจำไว้ว่าไม่มีใครเขาข้างสักคนเดียว
“มาๆ หาอะไรเล่นแก้เบื่อกันดีกว่า” จุนเรียกให้ทุกคนหันมาสนใจที่ตัวเอง
“เล่นเกมพระราชากัน”
“เล่นยังไงอะจุน” โชแปงสนใจ เวลากึ่มๆ แบบนี้โลกมันสดใสอะไรก็ดูน่าสนุกไปหมด
“ง่ายมากจับฉลาก จบ”
“เดี๋ยวนะ ถ้าเล่นง่ายขนาดนั้นเอ็งจะเล่นทำไมวะ”
“โห ไม่รู้อะไรเลยพี่สิงห์ฟังให้จบก่อน ความสนุกมันอยู่ตรงที่พระราชาจะสั่งให้ใครทำอะไรก็ได้คนละหนึ่งอย่าง ถึงไม่อยากทำก็ต้องทำ”
“กูไม่เล่น” สิงห์ที่เคยอยากมีส่วนร่วมกับทุกกิจกรรมประกาศออกมาเป็นคนแรก
“ไม่ได้ เราต้องระบบประชาธิปไตย ไหนใครเล่นบ้าง” เจ็ดต่อหนึ่งเสียง สิงห์เข่นเขี้ยวเคี้ยวฟัน แล้วแบบนี้ยังไม่ยอมรับว่ารุมเขา
“รอแป๊บ ผมไปหาอุปกณ์ก่อน” จุนวิ่งเข้าไปในห้องนอนทิเบต หายเงียบไปไม่ถึงห้านาทีก็ออกมาพร้อมกล่องในมือ
“มาใครจะเริ่มจับก่อน” จุนเขย่ากล่องในมือ ข้างในมีฉลากหย่อนเอาไว้เรียบร้อย สิงห์คำนวณในหัว หนึ่งในเจ็ดใบ เขาควรจับเป็นคนที่สามโอกาสน่าจะมีมากกว่า
“พี่สิงห์ก่อนเลย” กล่องถูกยื่นมาตรงหน้า ไอ้ตัวจุ้นมันเข้าไปอยู่ในหัวเขาหรือไงวะทำไมรู้ดีนัก
“คนอื่นก่อน”
“พี่ก่อนดีแล้วเรื่องมากกว่าคนอื่น”
“เออจับก็ได้” สิงห์กลัวว่าถ้าไม่จับยิ่งเห็นชัดว่าเขาเรื่องมากกว่าคนอื่น สุดท้ายก็ได้กระดาษเปล่าๆ มาหนึ่งใบ คิดอยู่แล้วว่าจับคนแรกถ้าไม่ฟลุ้คจริงไม่มีทางได้
“คนต่อไป” จุนร่อนกล่องไปทั่วจนครบหกคน ทุกคนได้กระดาษเปล่าเหมือนกันหมด
“โอ้โหไม่น่าเชื่อผมได้เป็นพระราชา” จุนล้วงมือเข้าไปในกล่องเป็นคนสุดท้ายหยิบกระดาษที่มีคำว่าพระราชาออกมา
“เอ็งโกง อะไรจะพอดีขนาดนั้น”
“แล้วไงใครแคร์ พี่จับได้หรือเปล่าว่าผมโกงยังไง จับไม่ได้อย่ามาเซด” เอากับไอ้ตัวจุ้นของทิเบต มันรับออกมาหน้าตาเฉยว่าโกง
“กฎเป็นกฎผมจับได้พี่ต้องทำตาม”
“โกงแบบนี้ใครจะเล่นด้วยวะ ข้าไม่เล่น”
“ผมเล่น” เสียงทุ้มๆ ของแทนมาพร้อมรอยยิ้มขัน
“แปงเล่น” “กูเล่น” หลังจากนั้นกี่เสียงก็ลงความเห็นว่าจะเล่น สิงห์คิดได้ว่าเขาควรเจียมตัว หัวเดียวกระเทียมลีบขนาดนี้อย่างไรก็ไม่รอด
“เริ่มล่ะนะใครก่อนดี” จุนหันไปมองรอบๆ “เขียวก่อนเลย”
“ทำไมต้องกูวะ” เขียวสะดุ้งโหยง นึกว่าเป้าหมายหลักจะเป็นโชแปงกับอิฐ หรือไม่ก็แทนกับสิงห์
“ต้องมึงก่อน ไม่อย่างนั้นจะมีคนบางคน” จุนปรายตามองสิงห์ “หาว่ากูเลือกที่รักมักที่ชัง”
“กูขอสั่งให้มึงหอมแก้มพี่อิน” สิ้นคำสั่งโชแปงกรี๊ดนำก่อนใคร กรี๊ดไปหน้าแดงไป ทั้งอายทั้งอยากดู
“เหี้ยจุน!”
“มึงบอกแล้วว่ามึงจะเล่นมึงต้องเล่น” สิงห์กลืนน้ำลายลงคอ นี่ขนาดเพื่อนรักมันยังโดนขนาดนี้แล้วเขาจะเหลือหรือ
“เร็วๆ มึง” จุนเร่งเพื่อน เขียวหน้าแดงแจ๋ นึกโมโหคนที่รีบเอียงแก้มมาให้ แถมอมลมจนแก้มป่องมันน่าตบให้ลมทะลักออกมา เขียวยื่นจมูกเข้าไปหา เอาวะแค่แตะๆ ไม่น่าเกลียดหรอก
“อื้อ” เขียวตกใจเมื่อคนที่ป่องแก้มรอหันหน้ามาแทน จนริมฝีปากแตะเข้าด้วยกัน
“โว้” จุนตบมือชอบใจ เขาว่ามันน่ารักออกไม่น่าเกลียดสักนิดเดียว
“ต่อไปให้พี่อินหอมแก้มเขียวคืน ไม่ใช่สิต้องจูบคืนใช่ไหม”
“ได้” มีหรืออินทรีย์จะค้านเขายกมือขึ้นจับคางเขียว พอเห็นเจ้าตัวหลับตาปี๋ด้วยความอาย เขาจึงจรดริมฝีปากลงบนหน้าผากแทน
“จูบแล้ว” เขียวลืมตาขึ้นมาช้าๆ สบตาเข้ากับดวงตาอ่อนโยนที่มองมา เขายิ้มหวานตอบเพื่อขอบคุณที่อินทรีย์เข้าใจ
“ใครต่อดี” จุนมองหาเป้าหมาย “พี่เบต” จะเป็นใครไปไม่ได้นอกจากแฟนตัวเอง
“ผมขอสั่งให้พี่เบตชมผมต่อหน้าทุกคน” หึหึ จุนยังจำได้ไม่ลืมว่าทิเบตและสิงห์พนันกันว่าเขาจะหันกลับมาชอบทิเบต และจะชมทิเบตให้คนอื่นฟัง ฝันไปเถอะทิเบตต่างหากต้องชมเขา
“แค้นฝังหุ่นฉิบหาย” สิงห์บ่นอุบ ยิ่งไม่อยากให้ถึงตาตัวเองเข้าไปใหญ่
“ว่าอะไรนะพี่สิงห์”
“เปล่าๆ พี่ว่าเอ็งทำถูกแล้ว ดีแล้วสมควรเอาคืนไอ้เบต” งานนี้ใครจะกล้าพูดให้ขัดหูท่านจุน ในเมื่อท่านมีหมวกล่องหนที่ชื่อพระราชาอยู่
“จุนน่ารัก เรียบร้อย ว่าง่าย เป็นเด็กดี”
“โห! พี่เบตประชดกันนี่หว่า” จุนประท้วงเมื่อคำชมแต่ละอย่างห่างไกลตัวเขาลิบลับ
“รู้ด้วยเหรอ”
“รู้สิ เอาใหม่เลย”
“อืม จุนเป็นตัวจุ้น เป็นเด็กบ้า เป็นเด็กล้น ความคิดประหลาด พูดจากวนตีน...”
“นั่นเขาไม่เรียกว่าชม” จุนรีบเบรค
“พี่รักเรา”
“ให้ผ่านก็ได้” จุนยิ้มหน้าบาน คำว่ารักมีอานุภาพเหนือสิ่งอื่นใด
“กูอยากจะบ้า” สิงห์ปวดหัวสุดๆ พระราชาแม่งเอาแต่ใจ หากฎกติกาไม่ได้เลย
“ต่อไปโชแปงเจ้าของวันเกิด” จุนเกือบหลุดขำเมื่อเห็นสีหน้าตื่นเต้นของโชแปง คนที่จริงจังกับการเล่นครั้งนี้และไม่ได้รู้เลยว่ามีบางสิ่งแอบแฝงอยู่ก็คือโชแปงเพียงคนเดียว
“ไม่ต้องเล่นดีกว่า เป็นเจ้าของวันเกิดผมใจดีอนุโลมให้”
“เล่นสิแปงอยากเล่น จุนสั่งมาเลย” จุนหัวเราะชอบใจที่แกล้งเพื่อนได้ เขาเอียงคอไปมาทำเป็นคิดว่าจะสั่งอะไรดี
“ผมสั่งให้โชแปงพูดอะไรก็ได้ที่อยู่ในใจออกมาหนึ่งเรื่อง”
“ที่อยู่ในใจเหรอ” โชแปงทำหน้าลังเล
“ใช่ที่อยู่ในใจ เรื่องที่อยากพูดแต่ไม่กล้าพูด ผมสั่งให้โชแปงพูดออกมา”
“แปง..แปง..” โชแปงพูดแล้วเงียบ เธอลอบมองหน้าอิฐ จิกนิ้วลงบนฝ่ามือตัวเอง พูดหรือไม่พูดดี
“โชแปง!” จุนเรียกเสียงดังตั้งใจให้อีกฝ่ายตกใจ
“แปงอยากรู้ว่าพี่อิฐชอบแปงบ้างหรือยังหรือคบเพราะบอกแปงว่าจะคบ” โชแปงโพล่งออกมาเพราะตกใจเสียงของจุน เธออยากพูดเรื่องนี้เพียงแต่ยังลังเลว่าควรพูดไหม
“พี่อิฐจะตอบไหมครับ นี่ไม่ใช่คำสั่ง พี่จะตอบหรือไม่ตอบก็ได้”
“พี่จะตอบแต่ยังไม่ใช่ตอนนี้”
“โชแปงว่าไง”
“อื้ม แปงรอได้” โชแปงพยักหน้า ไม่กล้าเงยหน้าขึ้นสบตา
“อ้าวจะห้าทุ่มแล้ว” จุนหันไปมองนาฬิกาที่ผนังห้อง
“เนื่องจากสมควรแก่เวลาให้โชแปงตัดเค้กถ้าอย่างนั้นผมจะสั่งพี่สิงห์ พี่แทน พี่อิฐแบบรวบยอดทีเดียว” สิงห์ลุ้นหนัก พูดแบบนี้แปลว่าเขาน่าจะรอดใช่ไหม คำสั่งรวมๆ ฟังดูดี
“ผมขอสั่งพี่สิงห์ให้ทิ้งรถไว้ให้ผม ผมขอสั่งพี่แทนให้ไปส่งพี่สิงห์ที่บ้านและต้องไปส่งให้ได้ด้วย และเพื่อไม่ให้พี่สิงห์เล่นตัวผมขอสั่งพี่อิฐว่าห้ามไปส่งพี่สิงห์เป็นอันขาดต้องไปส่งโชแปงคนเดียวเท่านั้น จบเกม เตรียมเป่าเค้กได้”
“เดี๋ยวสิวะ” สิงห์พยายามคัดค้าน แต่ดูเหมือนทุกคนพร้อมใจช่วยกันเคลียร์โต๊ะเพื่อวางเค้กกับจาน
“เอาน่าพี่สิงห์นี่วันเกิดโชแปงให้โอกาสน้องนุ่งบ้าง” จุนแอบกระซิบกับสิงห์
“เอ็งก็อย่ายึดรถข้าสิวะ”
“จะให้ยึดวันเดียวหรือยึดตลอดกาล” สิงห์อยากจะยกรถให้ไอ้ตัวจุ้นจริงๆ ไปเลย โทษฐานที่ชอบยกขึ้นมาขู่เขา แต่เขาดันปฏิเสธรถคันใหม่ไปแล้วและพระบิดดาก็ไม่เคยเอ่ยปากถามเขาอีกเลย สิงห์คิดหนัก แต่ฟังจากคำถามโชแปงเมื่อครู่เขาคิดว่าควรปล่อยให้ทั้งสองคนได้มีโอกาสคุยกัน เอาวะเดี๋ยวแอบกลับแท็กซี่ก็ได้ ไม่น่ายาก
✪✣✤✥✦✧✣✤✥✦✧✪
“กูกลับก่อน ฝากไปส่งสิงห์ให้ด้วยนะครับ” อิฐหันไปพูดกับแทนเมื่อต้องแยกกันขึ้นรถ
“มึงไปเถอะไม่ต้องพูดมาก โชแปงสุขสันต์วันเกิดนะ”
“ขอบคุณค่ะพี่สิงห์ ขอบคุณสำหรับของขวัญนะคะทั้งพี่สิงห์แล้วก็พี่แทนด้วย”
“ไม่เป็นไรครับ ขอให้เจ้าของวันเกิดมีความสุขมากๆ นะ”
“ค่าพี่แทน” โชแปงยิ้มกว้าง รับรองว่าวันนี้ไม่มีใครมีความสุขไปมากกว่าเธอ
“จะไปไหน” แทนดึงแขนของสิงห์ไว้ เมื่อรถของอิฐเคลื่อนตัวออกสิงห์กลับทำท่าจะเดินดุ่มๆ กลับไปที่ลิฟท์
“กลับ”
“ผมไปส่ง”
“ไม่ต้อง”
“ผมไม่อยากโกงเกมของจุน”
“คุณไม่ได้โกงแต่ผมไม่ไป ผมไม่ได้ถูกสั่งให้ไปกับคุณ ผมทิ้งรถไว้แล้วตามคำสั่งผมจะกลับยังไงก็เรื่องของผม”
“สิงห์” เป็นครั้งแรกที่สิงห์ได้ยินอีกฝ่ายเรียกชื่อเขาออกมาตรงๆ น้ำเสียงเว้าวอน
“คุยกับผมก่อนได้ไหม”
“ผมไม่มีอะไรจะคุย”
“แต่ผมมี นะครับฟังผมหน่อย ระหว่างคุณกับผมไม่อยากคุยกันให้รู้เรื่องหรือ”
“พูดอะไรวะ มีเรื่องระหว่างคุณกับผมที่ไหน” สิงห์เบือนหน้าหนี ทำไมถึงสู้สายตาเว้าวอนที่มองมาไม่ได้ ทำไมถึงรู้สึกว่าตัวเองกำลังจะใจอ่อนยอมคุยกับไอ้หมอนี่
“ดึกแล้วให้ผมไปส่งเถอะ และถ้าหลังจากนี้คุณยังยืนยันว่าไม่อยากให้ผมเข้ามาข้องเกี่ยวผมก็จะไม่กวนคุณอีก”
“แน่ใจนะ ไม่ใช่มาตุกติกทีหลัง”
“แน่ใจครับ”
“ได้ รถอยู่ไหน” สิงห์พูดเสียงห้วน เขาไม่ได้ใจอ่อนแค่อยากให้หมอนี่เลิกเข้ามาวุ่นวายในชีวิตของเขาเสียที
“ทางโน้นครับ” แทนชี้ไปทางรถที่จอดอยู่ เขาก้าวตามร่างสูงไปเงียบๆ นี่อาจเป็นโอกาสสุดท้ายที่เขาจะได้รับ แทนจุดยิ้มขึ้นที่มุมปากมองแผ่นหลังกว้างของสิงห์ เขาไม่ใช่คนหลงตัวเองแต่เขาจะไม่ยอมเสียโอกาสนี้ไปแน่ๆ ถ้ามันเป็นโอกาสสุดท้ายเขาก็จะคว้าเอาไว้ให้ได้ ไม่มีทางปล่อยให้หลุดมือ
✪✣✤✥✦✧✣✤ TBC ✥✦✧✣✤✥✦✧✪
Darin ♥ FANPAGE Twitter :
primdarin
หัวข้อ: ❤ Love Mission ♥ ภารกิจพิชิตรัก ❤ [ End ] 28/05/17 ✿ P.100 (อ่าน 765389 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก