ภารกิจที่ 5 : ซ้อนแผน“เขียว พี่มิ้นส่งข้อความมาชวนมึงกับกูไปกินข้าวกลางวันด้วยกันว่ะ”
“เอาสิ แล้วทำไมมึงไม่ดีใจวะเห็นเมื่อวานยังหาวิธีชวนพี่เขาอยู่เลย” เขียวสงสัยเพราะเห็นเพื่อนทำหน้าครุ่นคิดไม่มีอาการ
ตื่นเต้นออกนอกหน้าเหมือนที่เคย
“กูว่าพี่มิ้นกำลังหลอกใช้กู”
“หลอกใช้มึง?!!” เขียวขมวดคิ้วมองหน้าเพื่อน ใช้เวลาสักพักก่อนจะเริ่มเอะใจ
“อย่าบอกนะว่ามึงคิดว่าพี่มิ้นทำเพราะประชดพี่เบต”
“กูว่าไม่ได้ประชด แต่น่าจะดึงกูเข้าไปเอี่ยวเพราะอยากให้ไอ้พี่เบตสนใจมากกว่า”
“อ้าว! แล้วอย่างนี้มึงจะเอายังไง จะไปไม่ไป”
“ไปสิทำไมกูจะไม่ไป ไม่เกี่ยวว่าพี่มิ้นคิดอะไรอยู่มันเกี่ยวกับว่ากูคิดอะไรอยู่มากกว่า”
“มึงอยากจีบพี่มิ้นว่างั้น”
“ใช่ จุดประสงค์หลักกูคือจะจีบพี่มิ้น อะไรจะดีไปกว่าได้เข้าใกล้โดยไม่ต้องพยายามวะ ที่เหลือก็ขึ้นอยู่กับความสามารถของมึง
กับกูว่าโอกาสมาถึงแล้วจะดึงความสนใจเขาให้หันมามองได้หรือเปล่า”
“มึงพูดมีเหตุผล แต่..” เขียวยังไม่เห็นด้วยกับเพื่อนเต็มร้อยเปอร์เซ็นต์
“แต่อะไร”
“แต่แปลว่ามึงก็ต้องใกล้พี่เบตด้วยจะไหวเหรอวะ” ความจริงไม่ใช่แค่ทิเบตที่เขียวกังวล เขากำลังนึกถึงอีกคนต่างหาก
“กูรู้ ก็ทนเอาหน่อยแล้วกันวะพอผู้หญิงเขามีใจเราก็ค่อยๆ ดึงเขาออกมา”
“กูขี้เกียจจะเถียงกับมึงเรื่องนี้ กูดูยังไงก็ไม่เห็นทาง” เขียวส่ายหัว ถึงจุนจะหน้าตาพอใช้ได้แต่เมื่อเทียบกับทิเบตแล้วถือว่า
ห่างไกลกันมาก
“มึงมันคิดน้อย ลองคิดดูนะถ้าพี่มิ้นถึงขั้นต้องลุกมาทำเรื่องแบบนี้แปลว่ากำลังหมดหนทาง ความหวังมีน้อย ผู้ชายน่าจะ
ไม่สนใจ สักพักก็จะเหงา ว้าเหว่ เสียใจ ถ้ามึงไม่เสียบตอนนี้จะเสียบตอนไหนวะ”
“จุน!! มึงฉลาดจริงๆ ด้วย” เขียวถึงกับชมเปาะเขาลืมคิดถึงประเด็นนี้ไป
ป๊าบ!! “โอ๊ย!!”
“กูฉลาดมานานแล้ว “ จุนตบกบาลเพื่อนสนิท ไม่ใช่เขาไม่รู้ว่ามันเป็นไปได้ยากแต่ในจำนวนผู้หญิงที่เขาเคยพบมา เขาถูกตา
ต้องใจพี่มิ้นที่สุด ประกอบกับการแค้นฝังหุ่นอยากเอาคืนทิเบต ทำให้เขายิ่งมีความมานะเพิ่มขึ้นเป็นสองเท่า ถ้าแย่งเด็กของ
ซุปตาร์มาได้คงดีไม่น้อย
“ส่วนมึงเขียว อย่าให้พลาดจากโชแปงเป็นอันขาด”
“ทำไมวะ กูว่ากูพลาดเกินเจ็ดสิบเปอร์เซ็นต์อยู่แล้ว” เขียวรู้ตัวเองดีจึงไม่คาดหวังอะไรมากนัก
“โชแปงดูน่ารักกว่ามึง เวลามึงอยู่ด้วยดูเป็นผู้ชายขึ้น อีกอย่างโชแปงนิสัยเด็กๆ น่ารัก ขี้อ้อนจะได้ไม่กดขี่ข่มเหงมึง ที่กูพูดเพราะ
กูเป็นห่วงนะโว้ย เสือกน่ารักกว่าผู้หญิงใครจะเอามึงทำผัววะ”
“กูก็อยากได้แต่เขาก็จะเอากูหรือเปล่าเถอะ”
“มึงก็ต้องพยายามหรือมึงอยากไปเป็นเมียคนอื่น”
“ไอ้เหี้ยจุน!!” เขียวหน้าดำหน้าแดงเมื่อเพื่อนกระทบปมด้อยของตัวเอง ตั้งแต่มัธยมจนถึงมหาลัยเขียวมีแต่ผู้ชายเข้ามาจีบ
ต่อให้เขาปฏิเสธอย่างไรก็ยังวนเวียนมาอีกเรื่อยๆ จนเขานึกท้อแท้ใจ
“เอาน่ามึงลองดูก่อน กูเห็นโชแปงเขาก็ดีกับมึง ใครจะไปรู้มึงอาจหาแฟนได้สำเร็จก่อนวาเลนไทน์ปีหน้าก็ได้”
“มึงไม่เลิกกูก็ไม่เลิกอยู่แล้ว กูแค่ไม่ค่อยอยากเข้าใกล้พี่อินเท่านั้นเอง”
“ตกลงมึงคิดจริงๆ เหรอวะว่าพี่อินอ่อยมึง กูยังไม่อยากจะเชื่อ”
“กูก็ไม่อยากเชื่อ”
“เดี๋ยววันนี้กูช่วยดู จะจับตามองให้เป็นพิเศษ”
“ขอให้ไม่มีอะไรให้มึงจับนะ เพราะกูไม่อยากมี”
“เพลาๆ ปากหน่อยมึง ระวังเกลียดอย่างไหนจะได้อย่างนั้น”
“เหมือนที่มึงเกลียดพี่เบตแล้วได้จูบน่ะเหรอ”
“ไอ้เหี้ยเขียว!!”
“ฮ่าๆๆ หายกันเว้ย” เขียวหัวเราะอย่างอารมณ์ดี นานๆ ทีจะมีเรื่องให้เขาเอาคืนจุนได้ ปกติแล้วปากเขาเคยสู้จุนได้ที่ไหน แต่พอ
เป็นเรื่องนี้ทีไรเพื่อนเขาโกรธจนพูดไม่ออกเถียงไม่ทันทุกที
✪✣✤✥✦✧✣✤✥✦✧✣✤✥✦✧✪
“เขียวหวาน” เสียงเรียกจากทางด้านหลังทำให้เขียวต้องหันกลับไปมอง เขาอยากอุทานออกมาดังๆ เมื่อเจอคนที่เขาอยากเลี่ยง
มากที่สุดเข้า
“ขอสุกี้แห้งที่นึงครับ” อินทรีย์ชะโงกหน้าไปสั่งอาหารของตัวเอง ก่อนจะพบว่าชายหนุ่มที่ยืนอยู่ข้างเขาอันตรธานหายไป
“ไปไหนวะ” อินทรีย์กวาดสายตามองไปรอบๆ ถึงเห็นว่าคนตัวเล็กขยับไปยืนแทรกอยู่ในกลุ่มคนที่เพิ่งเดินเข้ามาใหม่
“หึหึ ไอ้เด็กบ้านี่สมกับเป็นกระต่ายจริงๆ ตื่นตูมฉิบ”
“คะน้าหมูกรอบของใครคะได้แล้ว”
“ของผม” แขนเล็กค่อยๆ ชูขึ้นแต่ไม่ยอมก้าวออกมาข้างหน้า สายตาที่มองมายังเขาดูหวาดระแวง ก่อนเจ้าตัวจะเดินเลี่ยง
เข้าไปรับจานและจ่ายเงิน
“เดี๋ยว รอไปด้วยกัน” มือใหญ่ของอินทรีย์กดลงบนบ่าเขียว บังคับให้ร่างเล็กยืนนิ่งอยู่กับที่
“แต่ผมหิวแล้ว”
“หิวก็ยืนกินไปพี่ไม่ได้ห้าม” อะไรวะ!! นี่คือความคิดในใจเขียวแต่สิ่งที่เขาพูดออกไปคือ
“แล้วพี่จะให้ผมรอทำไมไม่ได้สนิทกันเสียหน่อย”
“อืม พูดน่าคิด ถ้าพี่สนิทด้วยก็จบใช่ไหม” อินทรีย์ยื่นหน้าเข้าไปใกล้จนเขียวต้องรีบผงะหน้าออก
“ไม่ต้องๆ” เขียวใช้มือเดียวที่ว่างอยู่สะบัดเป็นพัลวัน
“เอาน่ายังไงก็ต้องนั่งโต๊ะเดียวกันจะรีบไปไหนรอพี่ก่อน”
“พี่อิน” เขียวย่นคิ้วเขาไม่ค่อยเข้าใจความคิดของอินทรีย์สักนิดจนเผลอเรียกชื่ออีกฝ่ายออกมา
“ครับ” เขียวสะดุ้งโหยงเมื่ออีกฝ่ายขานรับแสนไพเราะ แถมยังส่งยิ้มอ่อนๆ มาให้ อะไรเข้าสิงวะพูดเสียเพราะแถมจู่ๆ ก็เปลี่ยนมา
เรียกแทนตัวเองว่าพี่เล่นเอาเขาขนลุก
“เอ่อ..คือ..” เขียวเริ่มตะกุกตะกัก ปากเขาไปไวอีกแล้วดันเรียกชื่ออินทรีย์ออกไป ก่อนจะคิดได้ว่าหรือเขาไม่สมควรพูด
“จะพูดอะไรก็พูดมาสิ พี่ไม่กัดหรอก”
“พี่รู้ไหมว่าผมเป็นใคร” เขียวโพล่งออกไปเมื่อถูกอีกฝ่ายใช้เสียงละมุนละไมคุกคาม
“หือ?” อินทรีย์เลิกคิ้ว เขาไม่เข้าใจคำถามของเขียวหวาน จะว่ากระต่ายน้อยต้องการคุยทับเขาว่าเป็นคนสำคัญก็ไม่น่าจะใช่
“หึหึ แล้วเราเป็นใคร” อินทรีย์อยากรู้เหมือนกันว่ากระต่ายน้อยคิดอะไรอยู่
“ผม..คือ..ผมน่ะ” เขียวเริ่มหน้าซีด แต่คิดในแง่ดีถ้าเขาทำให้อินทรีย์โกรธอินทรีย์จะได้เลิกอ่อยเขาเสียที
“ผมแอบชอบโชแปงเด็กของพี่ พี่ดูไม่ออกเหรอครับ เราเป็นคู่แข่งกันดังนั้นเราสนิทกันไม่ได้มันผิดธรรมเนียม” เขียวตัดสินใจ
โพล่งออกไปจนได้ ก่อนหัวใจจะเต้นตูมตามด้วยความกลัว เขาใจกล้าเกินไปหรือเปล่าหวังว่าจะไม่โดนอินทรีย์ชกคว่ำนะ
“คู่แข่ง?” อินทรีย์หัวเราะออกมาเบาๆ ไล่สายตาตั้งแต่ศีรษะของกระต่ายน้อยลงมาจนถึงปลายเท้า
“มองอะไร” เขียวพยายามขยับตัวหนีแต่ติดมือใหญ่ที่ยังจับบ่าเขาเอาไว้แน่นไม่ยอมปล่อย
“มองคู่แข่ง แต่พี่ว่าเราไปแข่งกับโชแปงน่าจะดีกว่า น่ารักแบบนี้มีโอกาสชนะ”
“แข่งกับโชแปง?” เขียวทำหน้าเอ๋อ เขาประมวลคำพูดอินทรีย์ไม่ทัน เขาจะจีบโชแปงแล้วทำไมต้องแข่งด้วย แข่งอะไร?
“อ๊ะ!!” เขียวตาโตเป็นไข่ห่าน มองใบหน้ายิ้มๆ ของอินทรีย์ แข่งกับโชแปงแถมมีโอกาสชนะ ไอ้พี่อินทรีย์! ไอ้ขี้อ่อย!!
“สุกี้แห้งได้แล้วค่ะ” เสียงหวานๆ ของแม่ค้าทำให้อินทรีย์และเขียวหยุดการสนทนาที่ยังค้างอยู่ลง อินทรีย์ปล่อยมือจากบ่า
ของเขียวเพื่อหยิบเงินในกระเป๋า เป็นจังหวะให้อีกฝ่ายชิ่งหนี
“จะไปไหน” ดีที่อินทรีย์คว้าคอเสื้อกระต่ายน้อยไว้ได้ทัน เผลอเป็นไมได้
“หกหมดแล้ว” คนโดนกระชากหันมาทำหน้าโกรธ ปากสีแดงเรื่อเม้มเข้าหากันแน่น
“อย่าบ่น ไม่ซนจะหกเหรอ” อินทรีย์ยื่นเงินให้แม่ค้าและรับจานอาหารมาถือ อีกมือหิ้วคอเสื้อกระต่ายน้อยเอาไว้ไม่ปล่อย
“เดินไป”
“พี่ก็ปล่อยสิ”
“ปล่อยให้โง่ หนีเร็วเป็นบ้า”
“เหอะถ้าเร็วจริงจะจับได้เหรอ”
“ฮ่าๆ ตกลงนี่นายมันเป็นพวกขี้ตกใจขี้กลัวจริงๆ หรือแค่หลอกตา ทำไมชอบเถียง”
“ผมเป็นพวกห้ามปากไม่ทัน พี่อย่าถือสาเลย” เขียวรีบออกตัวเขากลัวว่าปากตัวเองจะพาซวย
“ไม่เป็นไรวันหลังพี่จะห้ามให้เอง” สายตาที่มองตกลงมาที่ริมฝีปากของเขา ทำเอาเขียวหวานหนาวๆ ร้อนๆ บอกไม่ถูก
มันจะหมายถึงสิ่งที่เขาคิดอยู่หรือเปล่า
“มองปากพี่ทำไม”
“หะ!!” เขียวนึกเจ็บใจที่เผลอแสดงอาการตกใจออกไป ไอ้พี่อินมองปากเขาก่อนแท้ๆ แต่ทำไมถึงกลายเป็นเขาที่ถูกจับผิดไปได้
“ก็พี่มองผมก่อน”
“ไม่เถียง ปากนายน่าจูบดี”
!!!!! คำว่าปากอ้าตาค้างของจริงเป็นอย่างไรเขียวก็เพิ่งได้รู้วันนี้ เขายืนนิ่งแข็งเป็นหิน ไม่คิดว่าอินทรีย์จะน็อคเขาด้วยคำนี้
“เอ้ายืนแข็งเป็นหินไปได้ เดินไปที่โต๊ะได้แล้ว เพื่อนนายชะเง้อมองจนคอจะเคร็ดแล้วมั้ง”
“หะ! อ๋อ” เขียวก้มหน้าก้มตาจ้ำเดิน โดยมีร่างสูงใหญ่เดินตามมาติดๆ เขาอยากหันไปพูดแรงๆ กับอีกฝ่าย แต่ในหัวมันคิด
คำไม่ออก รู้อย่างนี้ขอยืมหมาที่จุนทิ้งไว้ที่มาด้วยก็ดีหรอก
✪✣✤✥✦✧✣✤✥✦✧✣✤✥✦✧✪
“เขียวมานี่สิวะ” จุนกวักมือเรียกเขาแต่มือที่แตะอยู่บนคอเสื้อยังวางอยู่ตำแหน่งเดิมของมัน
“ผมจะไปนั่งกับเพื่อน” เขียวพูดเบาๆ หวังว่าคนที่เดินเข้ามาชิดด้านหลังจะได้ยิน และปล่อยมือจากตัวเขาเสียที
“นั่งด้วยกัน” เสียงพูดข้างหูทำให้เขียวกลืนน้ำลายดังเอื๊อก อินทรีย์เป็นเจ้ากรรมนายเวรเขาหรือไงหนอ ทำไมต้องตามติดกัน
ขนาดนี้
“จุนกูนั่งด้วย” เขียวตะโกนบอกเพื่อนเป็นนัยๆ ให้คนข้างหลังรู้ แต่พอเขาก้าวเท้าออกก็ต้องผงะหงายหลังอีกครั้งเพราะแรงดึง
“บอกว่านั่งด้วยกัน” เขียวถอนใจ พอเห็นสายตาหลายคนมองมา เขาจึงส่งยิ้มแหยๆ ไปให้จุนพร้อมกับคำพูดที่ไม่เต็มใจเลยสักนิด
“กูนั่งนี่ก็ได้” เขียวหมายถึงเก้าอี้ว่างคนละฝั่งกับที่จุนนั่ง
“หึหึ” เขียวแช่งชักเจ้าของเสียงหัวเราะ ขอให้ข้าวติดคอหรือไม่ก็ท้องเสียไม่ต้องมาหมาลัยหลายๆ วันเลยยิ่งดี เขาไม่อยากเจอหน้า
“มานั่งกับกูดีกว่า” จุนยังพยายามเรียกเขียวไม่อยากให้เพื่อนนั่งแยกไปคนเดียว ฝั่งที่จุนนั่งหัวแถวเป็นทิเบต คนถัดมาคือมิ้น และ
ตามด้วยตัวเขาเองซึ่งเว้นที่ว่างตัวถัดไปไว้ให้เพื่อนรัก
“จะจุ้นเรื่องคนอื่นเขาทำไม กินๆ ไป” จุนหันขวับไปมองหน้าทิเบตขมุบขมิบคำพูดที่เหมาะสมกับพฤติกรรมของอีกฝ่ายที่สุดอยู่ในคอ
“ยุ่งฉิบ”
“มิ้นเปลี่ยนที่กับผมหน่อย” แค่คำสั่งสั้นๆ คนที่นั่งข้างจุนก็ลุกขึ้นโดยไม่มีท่าทีลังเล เขาจึงได้แต่มองตามตาละห้อย ฝ่าเข้าดง
หมาป่าเผื่อสาวจะเห็นใจได้นั่งกินข้าวข้างกันก็ยังดี ดันย้ายที่หนีไปเสียแล้ว
“กลัว?” จุนพูดลอยๆ ขอเกทับคู่แข่งหน่อย ไม่อยากให้เขานั่งใกล้พี่มิ้นก็แปลว่าไม่มั่นใจเหมือนกันล่ะวะ
“ตัวเท่าลูกหมา” สายตาที่มองมาทำเอาจุนเจ็บจี๊ด อุตส่าห์ให้เกียรติเรียกหมาป่าดันเห็นเขาเป็นลูกหมาเสียได้
“หมาก็กัดได้ล่ะวะ”
“กัดเป็นกับเขาด้วยเหรอวันนั้นไม่เห็นกัดตอบ”
“วันไหน? !!!” จุนเบิกตากว้างเมื่อเห็นสายตาที่หลุบต่ำมองปากเขา บ้านมันสิเรียกกัด แบบนั้นเขาเรียกว่าขโมยจูบโว้ย
“ขี้ขโมย” สมองกับปากจุนดูเหมือนจะประสานงานกันดีเกินไป คำต่อว่าที่อยู่ในหัวจึงหลุดออกมาเป็นคำพูดโดยไม่รู้ตัว
“ใครขโมย ไม่ใช่นายเหรอที่อยากจูบกับฉัน วันหลังมาขอดีๆ ฉันก็ให้ไม่ต้องอาย”
“ไม่ใช่โว้ย!” จุนเถียงเสียงดังแต่ไม่ยอมสบตา เขาเมินหน้าหนีเพราะสู้สายตาที่มองมาไม่ได้ ผู้ชายอะไรวะมองผู้ชายด้วยกันตา
แวววาวขนาดนั้น เขียวแม่งไม่เชื่อกูบอกแล้วว่าไอ้พี่เบตมันเป็นเกย์
“ไม่ใช่แล้วเขินทำไม อย่าบอกว่าติดใจ”
“ไอ้..!!” จุนหันขวับกลับมาเมื่อเจอประโยคนี้ของทิเบตเข้าไป
“ไอ้อะไรฉันเป็นรุ่นพี่นายจะพูดอะไรคิดให้ดี” คำพูดไม่เท่าไหร่แต่ดวงตาของทิเบตทำเอาจุนไม่กล้าขึ้นมา
“ไอ้..ก๋วยเตี๋ยวนี้รสชาติแดกไม่ได้” จุนเขี่ยเส้นก๋วยเตี๋ยวในชาม เมื่อไม่รู้จะเอาไปลงที่ไหนก็ต้องลงชามก๋วยเตี๋ยวไปก่อน
“ไม่อร่อยก็อย่าฝืนกิน” จุนมองตามชามก๋วยเตี๋ยวที่ทิเบตเลื่อนออกจากหน้าเขาอย่างแสนเสียดาย เงินก็ไม่ค่อยจะมีจะไปหา
อย่างอื่นมาทานเขาก็กลัวจะอยู่ไม่ถึงสิ้นเดือน ทุกวันนี้ก็ต้องพึ่งบะหมี่สำเร็จรูปทุกเย็นอยู่แล้ว
“มันก็พอกินได้” จุนพึมพำเบาๆ จะพูดออกมาดังๆ ก็อายปาก
“หึ” มือใหญ่เลื่อนจานกลับมาตรงหน้าเขาแต่กลับเป็นจานข้าวหมูทอดกระเทียมที่เจ้าตัวทานอยู่
“ฉันชอบก๋วยเตี๋ยวร้านนี้” จุนรู้ว่าทิเบตรู้ว่าเขาพูดไปอย่างนั้นเองเรื่องก๋วยเตี๋ยวแต่เมื่ออีกฝ่ายทำเป็นเรื่องจริงจัง จุนก็ต้องรับผลใน
คำพูดของตัวเอง ข้าวหมูทอดก็ยังดีวะดีกว่าอดไปเลย
“อย่ามัวแต่มองเพื่อน กินเยอะๆ จะได้โตทันคนอื่น” กุ้งตัวโตถูกวางลงมาบนจาน เขียวหวานหันไปมองเจ้าของ ทำไมชอบยุ่ง
กับเขาเสียจริง
“ไม่เอา” เขียวตักกุ้งวางกลับลงบนจานของอินทรีย์ ขืนกินได้ท้องเสียตายก็เขาเพิ่งแอบแช่งในใจให้อินทรีย์อาหารเป็นพิษ
ขืนกินเขาก็พลอยโดนคำแช่งไปด้วยน่ะสิ
“พี่บอกให้เรากิน” กุ้งตัวเดิมถูกวางลงมาบนจานของเขียวอีกครั้ง เขามองมันเหมือนโกรธกันมาสักร้อยปี
“อย่างอแง จะกินเองหรือให้พี่ป้อน”
“กินเลยเขียวไม่ต้องคืน พี่อินชอบกินกุ้งมากยอมแบ่งให้เราต้องรีบกิน” โชแปงชะโงกหน้าผ่านอินทรีย์มายิ้มให้เขียว ดวงดาคู่ใส
ทำเอาเขียวอดยิ้มตามไม่ได้ ทำไมถึงยิ้มได้น่ารักขนาดนี้
“ครับ” เขียวตักกุ้งเข้าปาก เอาวะเพื่อรอยยิ้มของโชแปงเขาจะยอมท้องเสียตามคำพูดของตัวเอง
“คืนพี่ด้วยสิ”
“หา!” เขียวงงกับซุปตาร์ไบโพล่าที่นั่งอยู่ข้างๆ เมื่อกี้บอกให้เขากินเยอะๆ ตอนนี้มาขอแบ่ง จะเอายังไงกับเขากันแน่วะ
“เร็ว” เสียงเร่งทำให้เขียวตัดสินใจตักหมูกรอบขึ้นมาหนึ่งชิ้น กะจะเอาไปวางให้ในจานเหมือนที่อีกฝ่ายทำ
“อร่อยดี” เขียวอ้าปากค้างเป็นรอบที่เท่าไหร่ของวันแล้วเขาไมได้นับ เมื่ออินทรีย์จับข้อมือเขาบังคับให้ยกช้อนขึ้นป้อนถึงปาก
แถมยังทำหน้ายิ้มๆ เหมือนไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร นี่มันใหญ่มากโว้ย!! อ่อยไม่พอทำไมโคตรเนียนแบบนี้วะ
“หือ? พี่อินไม่ทานพวกหมูกรอบหมูสามชั้นไม่ใช่เหรอคะ” โชแปงชะโงกหน้ามาถามด้วยความสงสัยเพราะเธอไม่เคยเห็นอินทรีย์
กินมาก่อน
“เมื่อก่อนไม่เคยกินไม่ได้แปลว่าตอนนี้จะเปลี่ยนใจไม่ได้ เมื่อก่อนไม่ชอบแต่ตอนนี้อาจจะชอบก็ได้ จริงไหมคะ”
“จริงค่ะแปงเห็นด้วย แต่แปงไม่กินนะคะเดี๋ยวอ้วน”
“อืม แต่พี่ชักชอบกิน คงต้องหาโอกาส..ชิม..อีก” หน้าคมเข้มที่หันกลับมาสบตา ดวงตาวาววับทำเอาเขียวต้องรีบก้มหน้า
ก้มตากิยข้าวที่วางอยู่ตรงหน้า ทำเป็นไม่รับรู้ไม่ได้ยินเสียปลอดภัยที่สุด
“เขียวหวานไม่ต้องรีบระวังจะติดคอ พี่ไม่แย่งเรากินแน่ ขอแย่งของโชแปงแทนดีกว่า”
“ได้เลยค่า พี่อินจะกินอะไรแปงตักให้”
แค่กๆ !!
“หึหึ” คงมีแค่เขียวหวานเท่านั้นที่เข้าใจความหมายของอินทรีย์ดี
>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>TBC<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<
มหารักทั้งสองภาคเปิดพรีออเดอร์แล้วนะคะ ตามลิงค์ไปได้เลยค่า
แจ้งข่าว "มหารัก" Ps.
1.เรื่องนี้สองคู่เด่นเท่ากันนะคะ ไม่มีคู่หลักคู่รอง
2.ใครชักรำคาญจุน ระวังน้าจะเปลี่ยนมารักไม่ทัน (ในเร็วๆ นี้) 555 (คนเขียนนี่นิสัยไม่ดีจริงๆ ชอบให้เดี๋ยวเกลียดเดี๋ยวรัก)
3.ความน่ารักกำลังจะเริ่มมา ^^
4.เปิดทวิตเตอร์สำหรับเอาไว้พูดคุยนะคะ ว่างๆ ก็ทักทายกันได้ค่า Twitter :
primdarin5.จะพยายามกลับมาอัพบ่อยๆ เหมือนเดิมให้ได้นะคะ ขอไล่ตัวขี้เกียจแป๊บเกาะตั้งแต่ปีใหม่ไม่ยอมไปไหน
Darin ♥ FANPAGE Twitter :
primdarin
หัวข้อ: ❤ Love Mission ♥ ภารกิจพิชิตรัก ❤ [ End ] 28/05/17 ✿ P.100 (อ่าน 764203 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก