ภารกิจที่ 8 : ใช้หนี้“เขียว” เขียวหันไปตามเสียงเรียก ใบหน้าหวานของคนที่เขาแอบปลื้มกำลังส่งยิ้มมาให้พร้อมกับมือไม้ที่โบกทักทาย
“โชแปง สวัสดีครับ” เขียวยิ้มทักอีกฝ่าย ไม่น่าเชื่อว่าจะบังเอิญได้เจอกันข้างนอกมหาลัย
“มาเดินเล่นเหรอ”
“มาซื้อของครับ ตังค์นี่โชแปง โชแปงนี่ตังค์เพื่อนผม” เขียวแนะนำให้เพื่อนที่มาด้วยรู้จักกับผู้หญิงที่เขาแอบชอบ
“สวัสดีค่ะ แปงไม่คุ้นหน้าตังค์เลยเรียนอยู่คนละคณะกับเขียวเหรอ”
“เปล่าครับ ตังค์เป็นเพื่อนตั้งแต่มัธยมเรียนอยู่คนละมหาลัย” เขียวเป็นคนอธิบายเสียเอง
“แล้วโชแปงมาคนเดียวเหรอ”
“อืม เบื่อๆ น่ะเลยมาเดินเล่น”
“งั้นกูกลับก่อนดีกว่าของก็ได้ครบแล้ว” ตังค์รีบเอ่ยขอตัวเพื่อเปิดโอกาสให้เพื่อน
“เอางั้นเหรอ” เขียวรู้ความตั้งใจของเพื่อนแต่เขาลังเลด้วยความเกรงใจ
“เออ กูจะรีบกลับไปทำงานด้วย ไว้โทรหากัน”
“ได้ เดี๋ยวกูโทรไปหา”
เขียวรอจนเพื่อนเดินแยกตัวออกไป จึงหันกลับมาส่งยิ้มแก้เขินให้โชแปง เขาทำตัวไม่ถูกไม่รู้ว่าควรชวนอีกฝ่ายอย่างไร
“จุนไม่มาด้วยเหรอเห็นปกติตัวติดกัน”
“งานมันไม่เสร็จเห็นบอกว่าขี้เกียจด้วย” เขียวไม่กล้าบอกว่าเพราะทุนทรัพย์เหลือน้อยจุนจึงเลือกที่จะอยู่ห้องมากกว่า
“ไปหาอะไรนั่งทานกันไหม เค้กกับกาแฟเป็นไง”
“ได้ครับ” เขียวโล่งอกเมื่ออีกฝ่ายเป็นคนเอ่ยปากชวนเสียเอง เพิ่งรู้ว่าการจีบหญิงมันยากขนาดนี้
✪✣✤✥✦✧✣✤✥✦✧✣✤✥✦✧✪
“เห็นพี่มิ้นบอกว่าเขียวชอบเราเหรอ”
“ครับ?!!” เขียวเกือบสำลักกาแฟที่ดื่มอยู่ เมื่อเจอหมัดฮุกเข้าท้องแบบไม่ทันได้ตั้งตัว
“จริงหรือเปล่า”
“ก็...คือ..อืม..จริง โชแปงน่ารักใครไม่ชอบบ้าง” เขียวหน้าแดง เขาต้องใช้พลังงานมหาศาสในการรับสารภาพออกมา
“ขอบใจที่ชมเรานึกว่าเขียวชอบพี่อินเสียอีก นี่เข้าใจผิดมาตลอดเลยนะ ฮ่าๆ” โชแปงหัวเราะชอบใจ ความสดใสแบบนี้แหละที่
ทำให้เขียวแอบชอบ
“เข้าใจผิดใหญ่แล้วผมไม่ได้ชอบพี่อิน”
“งั้นเหรอ แต่ท่าทางพี่อินจะชอบเขียวนะ แปงดูออก”
“ทำไมโชแปงพูดเหมือนไม่รู้สึกอะไร ไม่ได้ชอบพี่อินหรือครับ” เขียวมองหน้าโชแปงด้วยความแปลกใจ เขารู้สึกได้ว่าอีกฝ่ายไม่
ทุกข์ร้อนใจกับเรื่องที่พูดสักนิด
“ชอบสิ แปงชอบพี่อิน"
“ชอบ แต่มีแต่ใช่ไหมครับ”
“ฮ่าๆ แปงดูออกง่ายขนาดนั้นเลยเหรอเขียว” โชแปงหมุนแก้วกาแฟในมือเล่น หลบสายตาของอีกฝ่าย
“แล้วมีไหมครับ”
“มี แปงชอบพี่อินแต่มันเหมือนการชอบดาราไปแล้ว เหมือนได้กรี๊ดได้ตามคนที่เราแอบปลื้มอะไรแบบนั้น พี่อินกับพี่เบตน่ะต่อให้
เข้าใกล้แค่ไหนก็เหมือนเราเป็นคนนอกอยู่ดี มันบอกไม่ถูก”
“แล้วทำไมโชแปงถึงยังไปไหนมาไหนกับกลุ่มพี่อินครับ” เขียวถามเพราะท่าทางของโชแปงเหมือนคนตัดใจได้แล้วซึ่งขัดกับพ
พฤติกรรมที่ทำอยู่ทุกวัน
“มันก็ดีกว่าไม่มีอะไรทำ บอกแล้วว่ายังชอบอยู่” เห็นอาการชะงักของอีกฝ่าย เขียวรับรู้ได้ทันทีว่าโชแปงมีบางอย่างอยู่ในใจ
“แค่นั้นเหรอครับ”
“ใช่สิ! ไม่มีอะไรหรอก ใครไม่อยากอยู่ใกล้ดาราที่ตัวเองชอบบ้างล่ะจริงไหม” รอยยิ้มเศร้าๆ ของโชแปงทำให้เขียวขมวดคิ้วด้วย
ความสงสัย อาการของโชแปงเหมือนคนตัดใจจากคนที่ชอบได้แล้วเมื่อพูดถึงอินทรีย์ แต่ทำไมตอนนี้ดวงตากลับดูเศร้าสร้อย
“โชแปงชอบคนอื่นในกลุ่มหรือเปล่าครับ”
“เขียว!”
“ใช่ไหมครับ” เห็นท่าทางตกใจของโชแปง เขียวฟันธงได้เลยว่าสิ่งที่เขาคิดเป็นเรื่องจริง
“คุยกับผมได้นะถ้าไม่รู้จะคุยกับใคร” เขียวเดาเอาจากที่โชแปงมาเดินเล่นแก้เบื่อคนเดียว บางทีอาจเป็นเพราะไม่รู้ว่าจะพูดกับใคร
“แหม แปงไม่ทำอะไรน่าเกลียดแบบนั้นหรอกน่า คุยเรื่องความรักกับคนที่ชอบเรา น่าเกลียด แบบนั้นมันก็เห็นแก่ตัวเกินไป”
“ไม่หรอกครับคุยได้ สัญญาด้วยว่าจะไม่เล่าให้ใครฟังต่อ..นอกจากจุน” เขียวต้องบอกโชแปง เพราะเขารู้ว่าเขาปิดจุนไม่
ได้ ไม่ว่ามีเรื่องอะไรพวกเขาจะเล่าสู่กันฟังเสมอ เขาควรบอกโชแปงไว้ก่อนเผื่ออีกฝ่ายไม่อยากให้รู้จะได้ไม่ต้องเล่าให้ฟัง
“แต่ไม่ต้องห่วงนะครับ เห็นจุนมันปากหมาแบบนั้นมันเก็บความลับเป็น”
“ขอบใจมาก เขียวน่ารักกว่าที่คิดนะเนี่ย”
“อย่ายิ้มแบบนั้นโชแปง เห็นแล้วเป็นห่วง” เขียวเอื้อมมือไปตบลงบนหลังมือของโชแปงเบาๆ เป็นการให้กำลังใจอีกฝ่าย
“แปงชอบใครครับพี่เบตเหรอ”
“บ้า!! ฮ่าๆ ก็บอกแล้วว่าสองคนนั้นเหมือนกัน ไม่ใช่หรอก”
“แปลว่าใช่”
“หือ?”
“แปลว่าใช่ผมเดาถูก แปงชอบบางคนในกลุ่มนั้น”
“เขียว! ร้ายนะเราหลอกแปงเหรอ” เขียวดีใจที่เห็นโชแปงหัวเราะได้ เขาไม่อยากให้อีกฝ่ายทำหน้าเศร้า มันไม่เหมาะกับใบหน้า
น่ารักของโชแปง
“เฮ้อ บอกก็ได้สัญญาแล้วนะว่าจะไม่บอกใคร“ โชแปงกำชับเขียวอีกครั้ง แปลกที่เธอรู้สึกสบายใจพอที่จะเล่าให้เขียวฟัง หรือที่
จริงอาจเป็นเพราะเธอเก็บมันมานานเกินไปจนอยากระบายออกมา
“แปง..คือ..แปงชอบพี่อิฐ”
“พี่อิฐ?”
“อืม ไม่รู้เหมือนกันว่าตั้งแต่เมื่อไหร่ที่ความรู้สึกมันย้ายจากพี่อินไปเป็นพี่อิฐ คงเป็นเพราะพี่อินเข้าถึงยากอย่างที่ว่า แต่พี่อิฐ
อบอุ่น ใจดี อยู่ด้วยแล้วสบายใจ รู้สึกมีคนห่วงใยใส่ใจเรา” เขียวเข้าใจได้ไม่ยาก เพราะแม้แต่กับพวกเขาเองพี่อิฐยังคอยเข้าข้าง
และช่วยตอบโต้เพื่อนๆ ให้หลายครั้ง เป็นคนที่มีบุคลิกอ่อนโยนและอบอุ่น
“ถามได้ไหมว่าทำไมแปงถึงไม่แสดงออกให้พี่อิฐรู้ไปเลย ทำไมถึงยังไปไหนมาไหนกับพี่อิน”
“เฮ้อ” โชแปงถอนใจยาว เธอเองก็อยากทำได้อย่างที่เขียวพูดเหมือนกัน
“เพราะเราอายมั้ง เรากลัวเขาว่าเป็นผู้หญิงไม่ดีใจง่าย โลเล ชอบคนโน้นทีคนนี้ทีแถมยังเป็นกลุ่มเดียวกันอีก เลยไม่กล้าบอก
และไม่คิดจะบอกด้วย”
“ให้ผมเดา ที่โชแปงยังไปไหนมาไหนกับพี่อินเพราะอยากเจอพี่อิฐใช่ไหม”
“ตายแล้วเขียว! ไปเป็นหมอดูไป๊อะไรจะแม่นขนาดนั้น”
“ไม่ได้แม่นหรอกแต่มันเดาได้ไม่ยากต่างหาก”
“ดีจัง” จู่ๆ โชแปงก็ถอนใจออกมาราวกับยกภูเขาออกจากอก
“ได้คุยกับใครสักคนมันดีแบบนี้นี่เอง ขอบคุณนะเขียว”
“ไม่เป็นไรครับ”
“เป็นเพื่อนกันนะ”
“ครับ?” เขียวปรับโหมดไม่ทันเมื่อโชแปงเปลี่ยนเรื่องกลางทาง
“เรามาเป็นเพื่อนกันเถอะ”
“ตัดโอกาสผมเลยนะ” เขียวแซวโชแปงยิ้มๆ ไม่ได้เสียใจเพราะเขารู้ตัวเองอยู่แล้วว่าคงเป็นไปไม่ได้
“ใครบอก เรารู้ต่างหากว่าเขียวไม่ได้ชอบเราแบบนั้น ไม่งั้นจะมานั่งฟังเราคุยเรื่องนี้ได้ยังไง เห็นไหมเราก็ดูคนออกเหมือนกัน”
“ผิด ผมชอบโชแปงจริงๆ ชอบที่โชแปงสดใสน่ารักแต่ผมทำใจไว้แล้วว่าคงไม่สมหวังเลยฟังได้สบาย“
“ตกลงนี่คือคนที่รู้ตัวว่าไม่สมหวังสองคนมานั่งปรับทุกข์กันใช่ไหม”
“ฮ่าๆ คงงั้นมั้งครับ”
“แล้วจุนล่ะจะจีบพี่มิ้นจริงๆ หรือเปล่า รายนั้นไม่เลิกรักพี่เบตง่ายๆ นะ พี่มิ้นสู้ทุกทาง ขนาดเห็นพี่เบตควงคนอื่นยังทำเป็นไม่
รู้สึกอะไร”
“ผมเตือนแล้วแต่จุนมันรั้น คงเพราะมีเรื่องฝังใจกับพี่เบตด้วยมันเลยอยากเอาชนะ”
“บอกจุนระวังไว้หน่อย เห็นแบบนั้นพี่เบตน่ากลัวกว่าที่คิดเยอะ”
“ในแง่ไหนครับ” เขียวสนใจขึ้นมาทันที
“อืม..จะพูดยังไงดี เทียบกับพี่อินแล้วพี่เบตใจร้ายกว่าเลือดเย็นกว่า ไม่ใช่คนที่ควรจะเข้าไปมีเรื่องด้วย แปงฝากเตือนจุนด้วย
ก็แล้วกัน เห็นสายตาที่พี่เบตมองจุนแล้วบอกตรงๆ ว่ากลัวใจ”
“มองยังไง”
“ไม่รู้สิ มองเหมือนเห็นเหยื่อที่ต้องการ แต่จะว่าไป..” โชแปงเอียงคอมองหน้าเขียวอย่างพิจารณา
“พี่อินก็มองเขียวแบบนั้นเหมือนกัน“
“ไม่หรอกมั้ง” เขียวปฏิเสธแต่ในใจเขานึกหวั่น สายตาของอินทรีย์ที่มองมาใช่ว่าเขาไม่เคยเห็น แค่พยายามปลอบใจตัวเองว่า
มันคงไม่มีอะไร
“จริง เชื่อแปงเถอะ แปงไม่เคยเห็นใครที่สองคนนั้นสนใจรอดมาก่อน”
“เปลี่ยนเรื่องเถอะผมไม่อยากคุยเรื่องนี้ เล่าเรื่องพี่มิ้นให้ผมฟังหน่อยสิ”
“แหมจะเอาไปเป็นข้อมูลให้เพื่อนใช่ไหม ได้ๆ เดี๋ยวแปงช่วยถือว่าตอบแทนที่เขียวช่วยรับฟังแปง เริ่มเลยนะ”
“อืม” เขียวคิดว่าถ้าเป็นอย่างที่โชแปงพูดจริง ถ้าทิเบตเว้นระยะกับผู้หญิงทุกคน บางทีถ้าจุนรุกมิ้นหนักๆ แสดงความจริงใจ
ออกมาให้เห็น อาจมีโอกาสชนะใจมิ้นก็เป็นได้ เหมือนที่โชแปงยังเปลี่ยนใจไปชอบอิฐ
✪✣✤✥✦✧✣✤✥✦✧✣✤✥✦✧✪
“หิว” จุนอ่านข้อความในมือถือ เขารอให้อีกฝ่ายส่งประโยคเพิ่มเติมมาแต่ทุกอย่างกลับเงียบสนิท
“อะไรของแม่งวะพิมพ์มาแค่นี้จะรู้เรื่องไหม” จุนโยนมือมือลงบนเตียงหยิบหนังสือเล่มที่อ่านค้างไว้ขึ้นมาอ่านต่อ ไม่พิมพ์ก็
เชิญหิวต่อไปเถอะ
อย่ากังวลเราทำแค่ปากแตกไม่ได้ทำมือหักขาเดี้ยงเสียหน่อย หิวก็ต้องมีปัญหาไปหากินเองสิวะ
ไอ้พี่เบตมันอยู่บ้านหรืออยู่หอวะ อยู่คนเดียวหรือเปล่า ปากแตกแค่นั้นทำไข้ขึ้นได้หรือเปล่าวะ
เอ..หรืออาการอื่นมันเพิ่งมาแสดงวันนี้ หัวเขายิ่งแข็งๆ อยู่ไปกระแทกถูกอวัยวะสำคัญเข้าหรือเปล่า
โว้ย!! หิวแล้วอะไรต่อก็บอกกันบ้างสิวะ มาแค่สั้นๆ จะพิมพ์มาทำไม
“มากไหม” จุนไม่เสียเวลาส่งข้อความให้ยุ่งยาก เมื่อสุดจะทนเขาจึงกดโทรศัพท์ต่อสายตรงไปยังตัวปัญหา
“อะไร” น้ำเสียงคนรับสายนิ่งจนจุนต้องลดโทรศัพท์ลงมาดู หรือข้อความเมื่อกี้ไอ้พี่เบตส่งให้ผิดคนวะ
“หิวไม่ใช่เหรอ”
“อืม” อ้าว! ก็ถูกคนนี่หว่า
“แล้วไอ้ที่หิวน่ะมากไหม”
“มาก”
“กินอะไรหรือยัง” เสียงถอนใจเบาๆ ก่อนถามด้วยประโยคห้วนๆ ทำเอาทิเบตอดยิ้มไม่ได้ ไอ้ตัวจุ้นมันแพ้ทางเขาเพราะเป็นคนดี
“ยัง” เขาพยายามรักษาน้ำเสียงไม่ให้อีกฝ่ายจับได้ว่าเขากำลังอารมณ์ดีแค่ไหน
“แล้วทำไมไม่ซื้ออะไรมากินเป็นง่อยหรือไงพี่”
“ไม่อยากเอาปากแตกๆ ไปให้ใครเห็น”
เออ เขาก็ไม่ใช่คนหล่อมากเสียด้วยเลยไม่เข้าใจว่าพวกซุปตาร์ต้องรักษาภาพพจน์แค่ไหน อาจจะไม่อยากให้ใครเห็นตอนมี
ตำหนิหรือเปล่าวะ เอ..แต่เมื่อวานก็ไปเรียนปกตินี่หว่าไม่เห็นอายใคร อ๊ะ! หรือปากมันเริ่มช้ำเป็นสีม่วงๆ ดำๆ วะ
“ในบ้านไม่มีอะไรกินเลยเหรอ”
“อยู่คอนโดไม่ได้อยู่บ้าน” จุนเกาหัวแก๊กๆ มันใช่คำตอบเหรอวะ เขาอยู่หอห้องแคบนิดเดียวยังสะสมทั้งมาม่าและปลากระป๋องไว้
“สั่งให้เขามาส่งสิ” หึหึ อย่านึกว่าคนอย่างจุนจะโง่นะ มันสั่งมาส่งได้เว้ยไอ้พี่เบต
“ขี้เกียจ”
ขี้เกียจ! คำตอบแบบไม่แยแสอะไรของอีกฝ่ายทำเอาจุนโมโหจนนั่งไม่ติด อะไรของแม่งวะงั้นก็อดตายไปเถอะ
“เรื่องของพี่แล้วกันผมวางสายล่ะ” จุนกดตัดสายทิ้ง ไอ้พี่เบตมันจะกวนประสาทเขาไปถึงไหนวะ ก่อกวนวันหยุดคนอื่นบาปนะโว้ย
เชิญหิวตายไปเถอะเขาไม่มีทางสนใจ
✪✣✤✥✦✧✣✤✥✦✧✣✤✥✦✧✪
“เข้ามาสิ”
“ไม่ถามหน่อยเหรอว่าผมมายังไง” จุนยืนถือถุงพะรุงพะรังอยู่หน้าประตูห้องทิเบต เขาหงุดหงิดตัวเองที่แพ้ให้กับความกังวลจน
ต้องถ่อมาหาถึงที่นี่
“ถามทำไม” ทิเบตเบี่ยงตัวให้จุนเดินเข้ามาในห้องก่อนปิดประตูตามหลัง
“รู้อยู่แล้วว่าต้องมา”
“อ้าวไอ้พี่!!” จุนเกือบหลุดออกไปแล้วว่า..อ้าวไอ้พี่เบตหลอกผมมาเหรอ แต่คิดได้ว่าขืนพูดไปก็เท่ากับเขายอมรับว่าโง่โดนอีก
ฝ่ายหลอกได้น่ะสิ ถึงจะจริงก็ไม่ควรรับออกมา
“ผมใช้เป็นโอกาสโทรไปหาพี่มิ้นหรอก ถึงได้รู้ไงว่าอยู่นี่ “
“ฉลาด”
“แหงอยู่แล้ว” ทำไมเขาจะไม่รู้ว่าทิเบตล้อเลียนเขา ไม่ได้ชมจริงๆ ฝากไว้ก่อนเขาจำนะไม่ใช่ไม่จำ
“ตกลงกินอะไรหรือยัง ไหนดูสิปากบวมไหม” ไวเท่าความคิดจุนเขย่งเท้าใช้มือจับคางทิเบตให้ก้มลงมามองริมฝีปากอย่างพินิจ
พิจารณา อืม..ก็ยังช้ำอยู่จริงๆ แต่ก็ไม่เห็นจะน่าเกลียดตรงไหน
“หึหึ”
“หัวเราะอะไร” จุนถามเมื่อทิเบตยกยิ้มเจ้าเล่ห์และหัวเราะเสียงกวนประสาทออกมา
“คิดถึงวันที่นายเดินชน วันนี้อยากให้ฉันจูบไหม”
“เฮ้ย!!” จุนรีบปล่อยมือราวกับจับของร้อนอยู่ ไอ้ท่านี่มันคุ้นจริงๆ นั่นแหละ แต่วันนั้นเขาตั้งใจให้รูปเหมือนจูบกัน ไม่ได้อยากจูบ
จริงเว้ย
“อยากปากแตกเพิ่มหรือไง” จุนง้างหมัดขึ้นขู่อีกฝ่าย ต้องกำราบไว้ก่อน
“ก็อาจจะคุ้มนะลองไหม”
“กวนตีน พูดจาแบบนี้แล้วมาหาว่าผมไม่เคารพรุ่นพี่”
“พูดเหมือนทุกวันนี้นายเคารพ” ทิเบตยกมือขึ้นขยี้ผมไอ้ตัวจุ้น ไอ้ตัวจุ้นมันจุ้นสมฉายาที่เข้าตั้งให้ เห็นได้จากที่มันห่วงเขาจนวิ่ง
โร่มาหาถึงนี่ น่ารักว่ะ
“ซื้ออะไรมาให้กิน” ทิเบตพยักพเยิดไปทางถุงพลาสติกที่อีกฝ่ายหอบหิ้วมา
“ไม่ได้ซื้อไม่มีเงินแล้ว เพราะพี่แหละสูบผมเสียหมดตัวตั้งแต่ดูโรงหนังแพงๆ กับไอ้อาหารญี่ปุ่นนั่น เดี๋ยวเหลือใช้ไม่ถึงสิ้นเดือน”
จุนบ่นอุบเขาถือวิสาสะเดินไปวางของที่โต๊ะ เขาคาดเดาเอาเองว่าน่าจะเป็นโต๊ะทานข้าวของเจ้าของห้อง
“ถ้าอย่างนั้นเราเอาอะไรมา” ทิเบตเดินตามมาหยุดยืนข้างกัน พยายามมองของในถุงแต่เนื่องจากเป็นถุงสีทึบและผูกปากถุงมา
อย่างดีเขาจึงไม่สามารถคาดเดาได้
“เตานั่นใช้ได้ไหม”
“อืม” ทิเบตพยักหน้าเมื่อจุนชี้มือไปทางเตาไฟฟ้าที่ติดตั้งอยู่บนเคาวน์เตอร์ครัว
“อยากมาเจ็บตัวตอนผมจนเองช่วยไม่ได้ กินมาม่าปลากระป๋องไปก่อนแล้วกัน”
“มาม่า!”
“จะทำเสียงตกใจทำไม ไม่รู้จักมาม่าเหรอ” ไอ้ตัวจุ้นมีหน้าหันมาดุเขา ถามจริงเถอะนี่เอามาม่ามาเยี่ยมเขาจริงๆ ใช่ไหมไอ้เด็กบ้า
“อร่อยนาเชื่อสิ ฝีมือขั้นนี้แล้วทำกินทุกเดือน” คำโฆษณาสรรพคุณของไอ้ตัวจุ้นไม่ทำให้เขารู้สึกดีขึ้นเลย ทิเบตมีแอบเดาไว้เล่นๆ
ว่าอย่างแย่สุดไอ้ตัวดีมันคงซื้อโจ๊กมาให้ แต่เจอมาม่าปลากระป๋องเข้าไปถือว่าเหนือความคาดหมายยิ่งกว่า
“ไม่ต้องกลัวสารอาหารไม่ครบ มีผักมาด้วยแต่เหลือแค่ผักคะน้านะอย่างอื่นหมด รับรองเข้ากัน เคยกินก๋วยเตี๋ยวเรือไหมเขาใส่ผัก
คะน้า กินได้เชื่อสิ” ไอ้ตัวจุ้นยังโฆษณาของที่เขาคาดเดาว่าเจ้าตัวคงกวาดทุกอย่างที่เหลือๆ มาจากห้อง
“มีไข่ไหมที่ห้องผมหมด”
“ในตู้เย็น”
“เดาแม่นจริงวุ้ยคิดอยู่ว่าน่าจะมี ดีนะไม่แวะซื้อฟองละตั้งสี่ห้าบาท” ไอ้ตัวจุ้นเดินไปเปิดประตูตู้เย็นแล้วเงียบเสียงเจื้อยแจ้ว
ราวกับนกแก้วนกขุนทองลงทันที
“เป็นอะไร” ทิเบตถามเมื่อเห็นท่าเปิดประตูตู้เย็นค้างของอีกฝ่าย
“ไอ้พี่เบต! แม่งตู้เย็นอย่างกับซุปเปอร์มาเก็ตแล้วบอกหิวไม่มีอะไรแดก” สีหน้าเอาเรื่องของจุนทำเอาทิเบตหลุดหัวเราะขำ
ออกมา ท่าทางมันคงโกรธเขาจริงๆ
“ไม่ได้บอกว่าไม่มีของ บอกว่าหิวและขี้เกียจ” เขาทวนคำพูดตัวเองซ้ำ
“ดี ขี้เกียจดีนักแดกมาม่าไปแล้วกัน” ไอ้ตัวจุ้นปิดตู้เย็นดังปัง ท่าทางเขาจะได้กินมาม่าไม่ใส่ไข่เสียแล้วเพราะไม่เห็นเจ้าตัว
หยิบออกมา
“พูดจากับรุ่นพี่ให้มันดีๆ หน่อย” ทิเบตยังสนุกกับการคุยกับอีกฝ่าย เขายืนกอดอกพิงหลังกับเคาว์เตอร์ ดูจุนง่วนอยู่กับการ
ต้มมาม่าพร้อมเครื่องเคียงที่ขนมาด้วย
“ก็แล้วแต่ว่าพูดกับรุ่นพี่คนไหน” เสียงสะบัดๆ แปลว่าไอ้ตัวจุ้นยังโมโหเขาไม่หาย
“ต่อไปพูดกับฉันต้องเพราะ ไม่อย่างนั้น...” ทิเบตเว้นคำพูดไว้ให้อีกฝ่ายคิดเอาเอง
“กลัวตายล่ะ หิวยังหาข้าวกินเองไม่ได้แค่นจะมาขู่” หน้าเล็กๆ หันมาค้อนเขา เวลาไอ้ตัวจุ้นมันงอนหน้าตามันเอาเรื่องน่าดู
“ไม่ใช่ทำไม่ได้ แต่ใครทำก็ต้องรับผิดชอบพูดเองไม่ใช่เหรอ”
“เหอะ แผลเท่ามดกัดถ้ารู้ว่าแผลแค่นี้จ้างก็ไม่มา”
“แต่ก็มาแล้ว เอาน่าเลิกเกลียดขี้หน้าฉันสักวันจะเป็นไรไป ทำมาสองชามสินั่งทานด้วยกัน”
“มีมาแค่สองห่อ เดี๋ยวไม่อิ่ม” ไอ้ตัวจุ้นเอ๊ย ถึงปากจะด่าเขาแต่ก็ยังเป็นห่วง
“กินด้วยกัน” เสียงของทิเบตอ่อนลงโดยไม่รู้ตัว เขานึกเอ็นดูไอ้ตัวจุ้นขึ้นมาติดหมัด
“กินไม่อิ่มเดี๋ยวก็บ่นหิวอีก”
“เอาน่า สัญญาว่าจะไม่ส่งข้อความไปบ่นว่าหิว”
“แต่จะส่งมาบอกว่าไปซื้อของให้หน่อยใช่ไหม ผมรู้ทันไม่ต้องมาหลอก”
“ฮ่าๆ ฉลาดจริงเสียด้วย”
“เสียงอะไร” จุนหันไปมองหน้าทิเบตเมื่อได้ยินเสียงเหมือนสัญญาณอะไรบางอย่างดังขึ้น
“เสียงกริ่งหน้าประตู นายทำไปเถอะเดี๋ยวฉันไปเปิดเอง” จุนมองตามหลังทิเบตไปแบบงงๆ อะไรวะไม่ใช่บ้านเขาเสียหน่อย
ไอ้พี่เบตไปเปิดเองก็ต้องถูกแล้วสิ พูดจาแปลกๆ
“มิ้น” จุนชะงักเมื่อได้ยินเสียงทิเบต
“เห็นจุนบอกว่าเบตยังไม่ได้ทานข้าว มิ้นเลยซื้อของมาให้ ของโปรดเบตทั้งนั้น”
จุนมองมาม่าที่ต้มอยู่ในหม้อ คงไม่ต้องแล้วมั้งดูเหมือนของกินดีๆ จะมาถึงแล้ว เขาน่าจะเอะใจว่าพี่มิ้นคงรีบมาเหมือนกัน
“ขอบใจ”
“มิ้นเข้าไปได้ไหม”
“ขอโทษทีวันนี้ผมไม่สะดวกรับแขก มิ้นน่าจะโทรมาก่อนจะได้ไม่เสียเวลา ขอบคุณมากที่เป็นห่วง”
“อะ..อืม งั้นมิ้นกลับก่อนนะ ทานให้อร่อย เจอกันที่มหาลัย”
“ครับ”
ไอ้บ้าพี่เบต! แม่งเลือดเย็นเกินไปหรือเปล่าวะ ไอ้คนไร้มารยาท จุนปิดเตารีบเดินไปคว้ากระเป๋าหวังจะตามมิ้นออกไป
“จะไปไหน” ร่างสูงเดินมาดักตรงหน้าไม่ให้เขาเดินไปที่ประตู
“ผมต้มเสร็จแล้วตักใส่ชามกินได้เลย” ทิเบตมองหน้าคนพูด เขาพยักหน้าแต่ไม่คิดจะขยับตัวให้
“ไหนว่าจะกินเป็นเพื่อน”
“ไหนว่าไม่สะดวกรับแขก”
“นายไม่ใช่แขก”
“หะ!”
“ตอนนี้นายเป็นลูกหนี้ฉัน ไปตักได้แล้วฉันหิว”
“อะไรวะแค่นี้ก็ทำเองสิ”
“บอกแล้วใช่ไหมว่าให้พูดดีๆ” ทิเบตล็อคคอจุนเข้ามาใกล้ เขาแกล้งโน้มหน้าลงไปจนปลายจมูกเกือบชนกัน
“เดี๋ยว! เดี๋ยวสิวะ ไม่เล่นอย่างนี้โว้ย” จุนโวยวายลั่น เขายกมือขึ้นดันหน้าของทิเบตออก
“พูดอะไร” เสียงเข้มๆ ทำเอาจุนไม่กล้าออกฤทธิ์
“ไม่เล่น..ครับ”
“ฉันไม่ได้ขู่ ขืนพูดจาไม่น่าฟังอีกทีโดนดีแน่ ไม่เกี่ยงสถานที่จำไว้”
“เหอะ” ทิเบตหรี่ตามองเด็กมีฤทธิ์ พอหลุดออกไปได้ฤทธิ์เริ่มมา
“เขามีแต่ขู่จะเตะจะต่อยนี่แม่งขู่จะจูบ เกย์ชัดๆ”
“พูดใหม่สิ”
“มาม่าจะอืดแล้ว” จุนพุ่งปรู้ดไปหน้าเตาเอาตัวออกห่างไว้ก่อน นึกแล้วอยากตบปากตัวเอง น่าจะบ่นในใจไม่น่าหลุดปากออกมา
ให้เจ้าตัวได้ยิน
“ได้แล้ว” จุนวางชามใบโตลงตรงหน้าทิเบต ก่อนนั่งลงฝั่งตรงข้าม เขาก็อยากทำเชิดไม่กินด้วย แต่ท้องเขาไม่เป็นใจ มันส่ง
สัญญาณให้รู้ว่าหิวแล้ว เพราะดันรีบมาจึงยังไม่ได้ทานอะไร
“ทำไมไม่ให้พี่มิ้นเข้ามา” จุนตักมาม่าใส่ชามแบ่งของตัวเอง ก่อนถามสิ่งที่เขาข้องใจมากที่สุด
“สนใจทำไม”
“ถามดีๆ ก็ตอบเถอะน่า อยากรู้จริงๆ”
“ฉันไม่ชอบให้ผู้หญิงแวะมาหาโดยไม่บอกกล่าว ถ้ามาได้ครั้งหนึ่งต่อไปจะถือวิสาสะมาเรื่อยๆ ฉันรำคาญ”
“แรงไปไหม”
“หรืออยากฟังเหตุผลจริงๆ” เอ๋? จุนเอียงคอมองทิเบต แปลว่าอะไร แปลว่าเมื่อกี้ไม่ใช่เหตุผลจริงๆ เหรอ
“แล้วเหตุผลจริงๆ มันคืออะไร”
“ฉันอยากอยู่กับนายสองคน”
เคร้ง!! ตะเกือบเงินอย่างดีตกกระทบโต๊ะเสียงดัง จุนถอยกรูดยกมือขึ้นกอดอกด้วยความหวาดระแวง ไอ้พี่เบตเป็นเกย์แน่ๆ
เมื่อกี้ก็ทำท่าเหมือนจะจูบเขา หรือคิดจะทำอะไรไม่ดีไม่ร้ายเขาวะ
“ฮ่าๆ” เสียงหัวเราะอย่างเอาเป็นเอาตายของทิเบต ทำให้จุนรู้สึกเสียหน้า เขาลุกขึ้นยืนไม่กงไม่กินมันแล้ว เกลียดขี้หน้านัก
“จะไปไหน” ทิเบตถามด้วยน้ำเสียงกลั้วหัวเราะเพราะเขายังหยุดไม่ได้
“กลับ มื้อนี้ถือว่าหายกันแล้วนะกับที่ทำให้เจ็บตัว”
“ตกลง” ทิเบตตอบรับโดยง่าย คนอย่างเขามีวิธีอีกร้อยแปดไม่จำเป็นต้องอ้างแผลที่ปากอีกต่อไป
“ดี” จุนหยิบกระเป๋าขึ้นมาสะพาย เขาเดินลิ่วไปที่ประตู นับหนึ่งสองสามในใจไม่ให้สนใจเสียงหัวเราะที่ดังตามหลังมา
“ขอให้ปลากระป๋องเสียด้วยเถอะ สาธุ”
ทิเบตมองประตูที่ปิดลงดังโครมตามแรงอารมณ์ของคนที่เพิ่งเดินออกไป ไอ้ตัวจุ้นมันตลกชะมัด เขาอารมณ์ดีจนรู้สึกว่ามาม่า
ปลากระป๋องใส่ผักคะน้านี่ก็อร่อยดีเหมือนกัน หรือไอ้ตัวจุ้นมันจะมีของจริงๆ อย่างที่เพื่อนเขาพูด ดูเหมือนไม่ว่าอะไรที่เกี่ยวกับ
เด็กนั่นจะทำให้เขายิ้มได้เสมอ ชักสนุกเสียแล้วสิอย่างนี้ค่อยน่าเอาจริงเอาจังกับการพนันหน่อย เตรียมตัวแพ้ฉันเถอะเจ้าตัวจุ้น
>>>>>>>>>>>>>>>>TBC<<<<<<<<<<<<<<<<<
Darin ♥ FANPAGE Twitter :
primdarin
หัวข้อ: ❤ Love Mission ♥ ภารกิจพิชิตรัก ❤ [ End ] 28/05/17 ✿ P.100 (อ่าน 762213 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก