ภารกิจที่ 21:รู้แล้ว“เขียว โชแปง เพื่อนไหว้ล่ะช่วยอะไรอย่างสิ” จุนทำตาบ๊องแบ๊วเรียกคะแนนเห็นใจ แต่ดูเหมือนมีแค่โชแปงคนเดียวเท่านั้นที่
ตกหลุมเพราะเขียวทำหน้าเหมือนอยากหนีเขาไปให้ไกลๆ
“มีอะไรเหรอจุน ช่วยได้เดี๋ยวแปงช่วย”
“โชแปงน่ารักที่สุด เขียวววว” จุนลากเสียงยาว อ้อนเพื่อนจนตัวบิด
“มึงไม่ต้องมาอ้อนกู กูไม่เอาด้วย” ที่ผ่านมาเพราะหลงเชื่อหัวเพื่อนไม่ใช่หรือถึงพาเขามาจนถึงจุดนี้ได้
“มึงช่วยกูหน่อยเถอะ ง่ายแสนง่ายเลยเว้ยกูรับรองไม่มีอะไรซับซ้อน” เขียวถอนใจยาว สุดท้ายเขาก็อดใจอ่อนไม่ได้ทุกที
“มึงมีอะไรก็ว่ามา แต่บอกก่อนนะว่ากูยังไม่รับปาก”
“ได้ๆ คือกูอยากให้มึงกลับห้องค่ำนิดนึง แต่กูกลัวมึงจะเหงาเลยอยากขอให้โชแปงไปเดินเล่นเป็นเพื่อนมึงด้วย”
“โธ่นึกว่าเรื่องอะไร สบายมากเดี๋ยวแปงอยู่เป็นเพื่อนเขียวเอง”
“มึงจะทำอะไรวะ” เขียวไม่ไว้ใจเพื่อน รู้สึกกลุ้มใจแทนทิเบตขึ้นมาติดหมัด เขาว่ากลิ่นชักไม่ดี
“กูจะขอใช้ห้องหน่อย”
“ใช้ห้อง!!” โชแปงหน้าแดงก่ำ ตาเบิกโตดูน่ารักและน่าขันปนกัน
“เฮ้ยเดี๋ยวๆ คิดไปถึงไหน ไม่ใช่เรื่องนั้น..เอ๊ะหรือใช่วะ?” จุนเริ่มสับสนในตัวเอง
“เอาใหม่ไม่ใช่เรื่องนั้นแค่จะเก็บข้อมูลบางอย่าง เออน่าเด็กอย่างโชแปงอย่ารู้เลย”
“ย่ะ นายแก่กว่าชั้นมากนะยะ”
“เอาเถอะถ้าเรื่องแค่นี้กูช่วยได้ กูกลับสักสองทุ่มโอเคไหม”
“โอเค ขอบใจมากเพื่อน”
“กูจะไม่ถามว่ามึงจะทำอะไรเพราะกูไม่อยากรู้ไม่อยากมีส่วนร่วม แต่กูจะพูดแค่ว่ามึงคิดให้ดีก่อนนะ ความคิดมึงพาฉิบหายกันมา
เท่าไหร่แล้ว”
“อ้าว! ไอ้เขียวหวานพูดงี้เดี๋ยวลูกค้าใหม่อย่างโชแปงไม่เชื่อถือกูกันพอดี โชแปงอย่าไปฟังมัน แผนผมดีๆ ทั้งนั้น ไม่อย่างนั้นไอ้
เขียวหวานมันจะหาแฟนได้เหรอ”
“จริง” โชแปงพยักหน้า ยังศรัทธากับความสามารถของจุน
“กูยังไม่มีแฟน แล้วนี่ก็อีกคนเชื่อใครไม่เชื่อดันเชื่อไอ้จุน” เขียวจิ้มหัวโชแปงเบาๆ
“แต่จุนมีแฟนแล้วแฟนดีด้วย แปงอยากมีบ้าง แอบชอบเขามาตั้งนานมันเศร้านะเว้ย” โชแปงทำสีหน้าน่าสงสาร เขียวทั้งขำทั้ง
อ่อนใจ จะพากันลงเหวหรือเปล่าก็ไม่รู้
“บอกแล้วว่าไม่ต้องเศร้า เดี๋ยวเฮียจัดชุดใหญ่ให้ สามวันได้จีบห้าวันได้จูบเจ็ดวันได้...”
“พอๆ มึงเอาแผนวันนี้ของมึงให้รอดก่อน แล้วค่อยมาเสี้ยมโชแปง”
“ขัดคอกูตลอด เออๆ ไม่โม้ก็ได้”
“เดี๋ยวๆ” โชแปงรีบจับแขนของจุนไว้เมื่อเห็นอีกฝ่ายคว้ากระเป๋าทำท่าจะแยกตัวออกไป
“หือ?” จุนมองเจ้าของมือ เห็นดวงตาใสปิ๊งที่มองมา
“เจ็ดวันได้อะไรเหรอจุนพูดให้จบสิ”
“โชแปง!!” เขียวร้องลั่น เขาคิดอยู่แล้ว คิดอยู่แล้วว่าไม่ควรให้สองคนนี้รวมตัวกัน
“ได้เป็นแฟน” จุนตบมือลงบนมือของโชแปงเบาๆ ก่อนดึงแขนออก หันไปยักคิ้วให้เพื่อนรักเป็นการบอกว่ามึงคิดไปถึงไหน
“ไปล่ะนะวันนี้ยุ่ง”
“โชคดีนะจุนขอให้สำเร็จ” โชแปงตะโกนตามหลัง ส่วนเขียวได้แต่ส่ายหัว
“ขอให้รอดก็พอ ไม่ต้องขอให้สำเร็จหรอกโชแปงเชื่อผม”
✪✣✤✥✦✧✣✤✥✦✧✪
“จะเอาอะไร” ทิเบตถามตัวจุ้นที่นั่งเท้าค้างจ้องหน้าเขามาได้เกือบห้านาทีโดยไม่พูดไม่จา
“ไปส่งที่หอหน่อยสิ ปวดท้อง”
“ทำไมถึงไม่พูดมานั่งจ้องหน้าอยู่ได้” ทิเบตปิดคอม ทำเสียงดุไอ้ตัวดี ที่มีอะไรไม่รู้จักพูดต้องรอให้ถาม
“ปวดแบบไหน” ทิเบตเป็นห่วง ถ้าโรคกระเพาะก็ดีไปเขากลัวมันจะเป็นไส้ติ่งอักเสบ
“ปวดเมนส์” มือที่กำลังหยิบโน้ตบุ๊คใส่กระเป๋าชะงัก ทิเบตหันขวับไปมองไอ้ตัวดี
“มองอะไรเล่าก็แค่อยากอ้อนให้ไปส่ง เห็นผู้หญิงตอบแบบนี้กัน” ไอ้ตัวจุ้นพูดหน้าตาเฉย แถมยังมีหน้ามาเร่งเขา
“เร็วๆ นั่งรอจนเบื่อแล้วเนี่ย”
“ตกลงไม่ได้ปวดท้อง”
“ผู้ชายปวดท้องเมนส์ได้ที่ไหน”อ้าว ไอ้ตัวดีดันย้อนเขาเข้าให้ แถมทำหน้าดูถูกสติปัญญาเขาเข้าไปอีก
“นี่นายกำลังอ้อนฉันอยู่ใช่ไหม”
“ใช่ๆ”
“อืม อ้อนได้ชวนถีบมาก”
“ไอ้พี่เบต!” ดูไอ้ตัวจุ้นมันทำหน้า เวลามันทำหน้าหงิกหน้างอเป็นเวลาที่เขาคิดว่ามันน่ารักที่สุด เฮ้อ สงสัยเขาจะเพี้ยนตามมันไปแล้ว
“ตกลงจะไปส่งไหม” ปากยื่นๆ ตาคว่ำๆ มองเขาตาขวางนิดๆ ทำให้ทิเบตอารมณ์ดีได้เสมอ
“คิดว่าไงล่ะ” ทิเบตยืนขึ้นสะพายกระเป๋าขึ้นบ่า แค่นั้นไอ้ตัวดีก็ยิ้มแป้น
“แฟนใครวะแม่งโคตรน่ารัก”
“หึหึ” ทิเบตหัวเราะออกมาเบาๆ ถ้าจะมีใครสักคนทำให้เขาหัวเราะได้ตลอดเวลาก็ต้องคนนี้เท่านั้น ทิเบตวาดแขนไปบนไหล่ของจุ
น
การเดินไปด้วยกันแบบนี้กลายเป็นความคุ้นชินของเขาไปเสียแล้ว
✪✣✤✥✦✧✣✤✥✦✧✪
“โอ๊ะ!” จุนสาดน้ำสีดำจากกระป๋องใส่เสื้อของทิเบต นึกเจ็บใจตัวเอง ทำไมเวลาเห็นในละครมันดูง่ายกว่านี้วะ ตอนนี้เขาคิดได้
ประโยคเดียว ทำไม่เนียนไปเรียนมาใหม่ โง่จริงไอ้จุนเอ๊ยมันต้องแกล้งสะดุดแล้วหกใส่เป้าสิวะ ไม่ใช่สาดไปเต็มๆ เสื้อแบบนี้
กว่าจะหลอกไอ้พี่เบตมันขึ้นมาบนห้องได้ไม่ใช่เรื่องง่าย ไม่รู้จะเล่นตัวอะไรนักหนา สงสัยกลัวโดนเขาปล้ำ
“โทษทีพี่ขาผมมันเปลี้ยไปหน่อย” จุนแกล้งหยิบผ้าขนหนูเข้าไปเช็ดบนเสื้อ หวังให้มันเลอะไปมากกว่าเดิม
“หยุด เดี๋ยวฉันจัดการเอง” ทิเบตดึงผ้าขนหนูออกจากมือของจุน
“ล้างตัวหน่อยดีกว่าพี่ ดูท่าจะเหนียว”
“คิดอะไรอยู่”
“หะ?!! ใครคิด คิดอะไร” เสียงสูงระดับนี้ทิเบตยิ่งมั่นใจว่าเขาเดาไม่ผิด ไอ้ตัวจุ้นมันดูออกง่ายจะตายไป เมื่อวานเพิ่งถามขนาด
ของเขา วันนี้ชวนมาที่ห้องแถมทำน้ำอัดลมหกใส่ เห็นแฟนเป็นเด็กอมมือหรือไงไอ้ตัวจุ้น
“ไม่คิดก็ไม่คิดทำไมต้องขึ้นเสียงสูง”
“ผมเหรอ” จุนชี้หน้าตัวเอง
“หึหึ ช่างเถอะ ล้างตัวหน่อยก็ดี” ทิเบตลุกขึ้นยืน เขาจ้องตาตัวจุ้นที่มองมา สะกดสายตาคู่นั้นไว้ก่อนค่อยๆ ปลดกระดุมเสื้อออก
ทีละเม็ดจนหมด มองเห็นแผ่นอกกว้าง ทิเบตยังไม่ถอดเสื้อออก เขาปลดหัวเข็มขัดและเริ่มปลดกระดุมกางเกง เห็นไอ้ตัวดีกลืน
น้ำลายลงคอ หน้าขาวๆ ค่อยๆ เปลี่ยนเป็นสีแดงเรื่อ
“เดี๋ยว!!” ไอ้ตัวจุ้นหลับตาปี๋ ยกมือขึ้นทำท่าปรางห้ามญาติ ร้องลั่นห้อง
“ทำไม”
“ไม่..ไม่ต้องถอดแล้ว”
“แต่ฉันเหนียวตัว”
“ชะ..เช็ดเอาก็ได้ เดี๋ยวผมไปเอาผ้าชุบน้ำมาให้”
“อยากเห็นไม่ใช่เหรอ” ทิเบตถามออกไปตรงๆ ให้รู้ว่าเขาเดาทางออก
“ไม่อยากแล้วเฟ้ย” ไอ้ตัวดีเผลอลืมตาขึ้นมาแล้วรีบหลับตาปี๋ลงไปเหมือนเดิม
“หึหึ เด็กน้อยจริงๆ เรา อยากจะรู้ให้ได้ใช่ไหม” ทิเบตขยับตัวเข้าไปใกล้ ยีหัวยุ่งๆ ของเจ้าตัวจุ้น
“อย่าเข้ามาใกล้สิวะ พี่เบตใส่กางเกงก่อนแล้วค่อยคุยกัน” ไอ้เด็กอ่อนหัดเอ๊ย เขาปลดกระดุมกางเกงออกหรือไม่ปลดมันก็
เหมือนกัน เพราะเขายังไม่ได้รูดซิปลง ทิเบตถอดเสื้อที่เปื้อนออกพาดไว้กับเก้าอี้ที่วางอยู่ใกล้เตียง จัดการติดกระดุมกางเกงและ
รัดเข็มขัดให้เรียบร้อยเหมือนเดิม
“เสร็จแล้ว”
“พู่!! โล่งอก” จุนตบอกตัวเองดังปุปุ เขาอาบน้ำกับเพื่อนมาตั้งแต่เด็ก และด้วยความเป็นคนชอบพูดอะไรตามใจคิด ความคะนอง
ปากทำให้กล้าพูดกล้าถาม อีกอย่างเขาก็ถามเพื่อนแบบนี้ไม่เห็นมีใครว่าอะไร สมัยมัธยมยังเคยวัดขนาดกับเพื่อนด้วยซ้ำว่าใคร
ใหญ่กว่าใคร แต่วินาทีที่เห็นทิเบตปลดเข็มขัด จุนรู้ทันทีว่ามันไม่เหมือนกัน ความรู้สึกที่เกิดขึ้นมันไม่เหมือนกันแม้แต่นิดเดียว
ใจเขาสั่น หน้าเขาแดง ความรู้สึกหวาบหวามแล่นพล่านไปทั้งตัว แบบนี้ใช่ไหมที่เขาเรียกว่าความต้องการทางเพศ จุนรู้สึกโต
เป็นผู้ใหญ่ขึ้นอีกนิดก็วันนี้ ไม่นับรวมหนังโป๊ที่มักแอบดูตอนเขียวไม่อยู่ห้อง
“มานั่งนี่สิ” ทิเบตตบมือลงข้างตัว เขานั่งอยู่บนเตียงของจุน
“ใส่เสื้อก่อน” จุนยังมีข้อแม้ ซิกแพคเป็นลอนทำให้ทำใจลำบาก
“เสื้อฉันเปื้อนจะใส่ได้ยังไง”
“เดี๋ยวผมเอาของผมมาให้”
“ตัวเท่าลูกหมาฉันจะยัดลงเหรอ”
“พี่นี่ดี้ดีเนอะพี่เบต เรียกแฟนอย่างเพราะ” จุนค้อนตาคว่ำ คำก็หมาสองคำก็ลูกหมา เดี๋ยวจะโดนหมาฟัดเข้าให้
จุนหันซ้ายหันขวาเมื่อไม่มีทางเลือกจึงหยิบผ้าขนหนูที่ทิเบตวางไว้เดินเข้าไปห่มให้ ค่อยยังชั่ว ไม่งั้นไม่ไหวใจมันเอาแต่คิด
อกุศล รู้แล้วว่าทำไมผู้หญิงถึงรักถึงหลงไอ้พี่เบต
“พี่ไม่ใช่ดักแด้ไม่ต้องพันขนาดนี้”
“อุ้ย!” จุนมองผลงานตัวเองแล้วเผลอหัวเราะออกมา ก็คนมันไม่อยากเห็นเดี๋ยวใจแตกหมดเลยห่อเสียมิดชิด
“พี่เบตเดินเข้าไปล้างตัวในห้องน้ำโน่น อย่ามาทำอนาจารแถวนี้”
“ทำไม หุ่นพี่มันทำให้นายใจเต้นเหรอ”
“อืม แม่งอย่างกับกลองรัว”
“ฮ่าๆ” ทิเบตคิดว่าเขาต้องยอมให้ไอ้ตัวจุ้นมันจริงๆ ไม่เคยทำให้เขาผิดหวัง
“หัวเราะทำไมคนยิ่งเสียเซลฟ์อยู่ ผู้ชายที่ไหนเห็นหุ่นผู้ชายแล้วใจเต้น แม่งกลืนน้ำลายแทบไม่ทัน โคตรเซ็กซี่”
“ผู้ชายที่เป็นแฟนกันไง” จุนสบตากับทิเบต ก่อนล้มตัวลงนอนหงาย เงยหน้าขึ้นมองเพดาน
“มันเป็นได้จริงๆ ใช่ไหมผู้ชายเป็นแฟนกับผู้ชาย ผู้ชายที่ไม่ได้ชอบผู้ชายมาก่อน” ทิเบตปลดผ้าเช็ดตัวออกทิ้งตัวลงนอนข้างๆ
เขาเอียงคอหันไปมอง เห็นไอ้ตัวจุ้นทำหน้าครุ่นคิดตามองเพดานนิ่ง
“พี่ไม่รู้เหมือนกัน แต่พี่ชอบอยู่กับจุน มองว่าจุนน่ารัก มันก็แปลกดีเพราะพี่ไม่เคยมองผู้ชายแบบนี้มาก่อน”
“ผมก็ไม่เคย ไม่เคยรู้สึกใจเต้นกับผู้ชายมาก่อน”
“เรามาเรียนรู้ไปด้วยกันไหม”
“หมายถึงเราจะคบกันจริงๆ ใช่ไหมพี่เบต” จุนหันไปสบตากับทิเบต ดวงตาไร้แววล้อเล่นเหมือนที่เคย
“หึหึ เราคบกันจริงๆ อยู่แล้ว พี่ไม่เคยพูดเล่น แต่แค่ไม่รู้ว่ามันจะไปได้ถึงไหน ไม่ได้คิดอะไรมากไปกว่าที่เป็นอยู่”
“แปลว่าตอนนี้คิด”
“คิด คิดว่าถ้าได้อยู่กับนายไปตลอดก็คงดี”
“ผมก็คิด”
“คิดว่า?”
“คิดว่าอยากลองลูบมือบนอกพี่ดูสักครั้ง เฮ้ย!!..เดี๋ยวๆ ทำอะไรวะไอ้พี่เบต” จุนร้องลั่นเมื่อทิเบตกลิ้งตัวมาทับก่อนลุกขึ้นนั่งคร่อม
เขาไว้
“ทำให้นายสมปรารถนา”
“ไม่ใช่ๆ ก็พี่ถามผมว่าผมคิดอะไร แว่บแรกที่เห็นพี่ถอดเสื้อความคิดชั่วๆ มันโผล่ขึ้นมาในหัว ผมก็พูดให้ฟังแต่ไม่ได้จะทำจริงๆ
“เก็บกดไว้ไม่ดีนะ” ทิเบตจับมือจุนทาบทับบนแผ่นอกกว้าง เขาแตะนิ่งไว้ชั่วครู่ก่อนลากลงไปช้าๆ
“ชอบไหม”
“เหนียว”
“ฮ่าๆ” คงไม่มีคำตอบไหนถูกใจทิเบตเท่าคำตอบนี้อีกแล้ว เขาทิ้งตัวลงนอนหงายข้างไอ้ตัวจุ้น ยังหัวเราะไม่หยุด
“พี่ไปล้างตัว เดี๋ยวมา” ทิเบตอดไม่ได้ กดริมฝีปากลงบนหน้าผากไอ้ตัวจุ้นก่อนลุกขึ้นยืน จุนมองตามร่างสูงใหญ่ที่เดินไปเข้า
ห้องน้ำ ก่อนดีดตัวลุกขึ้นมานั่ง
ฟหกด!แม่งใหญ่ฉิบหาย ความร้อนที่ทาบทับบนหน้าท้องเหมือนยังคงอยู่ จุนใจเต้นรัว สาบานว่าต่อไปจะสงบปากสงบคำ ไม่
เผลอซนกับไอ้พี่เบตอีกแล้ว พี่จุนจะเป็นเด็กดีเบตน้อยก็ต้องเป็นเด็กดีด้วยนะ อย่ามาพองขู่กันแบบนี้ พี่จุนยังทำใจไม่ได้!!
ว่าแต่พี่เบตเรียกแทนตัวเองว่าพี่เหรอ ตั้งแต่เมื่อไหนเขาไม่ทันสังเกต แหนะพอบอกว่าพูดกับแฟนไม่เพราะเข้าหน่อยเปลี่ยนให้เลย
หึหึ ความรู้สึกมุ้งมิ้งของการมีแฟนมันเป็นแบบนี้นี่เองในที่สุดเขาก็มีโอกาสเข้าใจ รถก็ดี พี่เบตก็ดี ความรักยิ่งดีเข้าไปใหญ่ เขา
อยากได้ทั้งหมดเลย
✪✣✤✥✦✧✣✤TBC✥✦✧✣✤✥✦✧✪
ปล.คนเขียนไม่ได้ไปงานหนังสือนะคะ ขอโทษด้วยน้า
Darin ♥ FANPAGE Twitter :
primdarin
หัวข้อ: ❤ Love Mission ♥ ภารกิจพิชิตรัก ❤ [ End ] 28/05/17 ✿ P.100 (อ่าน 761607 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก