ภารกิจที่ 23 : ทำความเข้าใจ“สวัสดีครับพี่มิ้น” จุนส่งยิ้มให้คนที่นั่งอยู่ก่อน เขานั่งลงฝั่งตรงข้ามวางถาดใส่กาแฟและเค้กลงบนโต๊ะ
“ยิ้มเหมือนไม่มีอะไรเลยนะจุน”
“แล้วมันมีอะไรเหรอครับ” จุนไม่รู้จริงๆ ว่าอีกฝ่ายหมายถึงอะไร เมื่อวานมิ้นโทรมานัดเจอบอกแค่ว่าอยากคุยด้วยแต่ไม่บอกว่า
เรื่องอะไร
“ทำท่าร่าเริงยิ้มแย้มเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นทั้งที่จุนยุ่งกับคนของพี่”
“เฮ้อ” จุนวางแก้วกาแฟลง ถอนใจออกมายาวๆ
“พี่มิ้นนัดผมออกมาเพราะเรื่องนี้หรือครับ ผมนึกว่าเราคุยจบไปแล้ว”
“เอาเถอะจุนอยากทำท่าเหนือกว่าพี่ยังไงก็ตามใจ เพราะเรื่องที่พี่จะบอกคงทำให้จุนหัวเราะไม่ออกแน่”
“อ่า..อย่างน้อยพี่ก็มีเรื่องอื่นพูด ค่อยยังชั่วหน่อย”
“จุน!” มิ้นไม่พอใจที่อีกฝ่ายทำท่าสบายอกสบายใจดูไม่ทุกข์ร้อน คล้ายกับกำลังขบขนเธออยู่
“เชิญพี่มิ้นเข้าเรื่องเลยครับ”
“กินก่อนเถอะ ไม่อย่างนั้นนายจะเสียเงินเปล่า อีกเดี๋ยวจะกินไม่ลง”
“ไม่เป็นไรครับพี่มิ้นพูดเถอะ ถ้าผมกินไม่ลงจริงๆ เดี๋ยวจะห่อกลับ”
“จุน! อย่ามากวนประสาทพี่”
“ครับ เชิญพี่มิ้นพูดเลยครับ” จุนไม่คิดว่าเขากวนประสาทมิ้น ถ้ากินไม่ลงจะทิ้งไว้ทำไมเสียดายของ แต่ถึงจะอธิบายไปอีกฝ่าย
ก็คงไม่รับฟังเขาอยู่ดี สู้ปล่อยให้พูดจนจบดีกว่า
“เรื่องที่พี่จะพูด พี่พูดเพราะเห็นใจ ไม่อยากให้จุนโง่”
“อ่า..” จุนลากเสียงยาว เรื่องนี้ชักสนุก นึกว่าจะน่าเบื่อกว่านี้
“เบตไม่ได้ชอบผู้ชาย”
“ครับ” จุนตอบรับสั้นๆ เขาเกือบชี้นิ้วแล้วบอกว่าแต่เขาเป็นผู้ชาย ดีที่หยุดไว้ทันไม่อย่างนั้นคงไม่ได้เข้าเรื่องง่ายๆ
“ที่เบตมายุ่งกับจุน เพราะเบตพนันกับสิงห์เอาไว้ ว่าถ้าทำให้จุนชอบได้สิงห์จะยกรถให้เบต”
“ครับ”
“ครับ?! จุนไม่ได้ยินเหรอว่าที่เบตมายุ่งกับจุนไม่ใช่เพราะชอบแต่เพราะเห็นแก่รถ เขาเอานายเป็นของเล่นสนุก เอามาเป็นเรื่อง
เดิมพัน ฟังแค่นี้ไม่เข้าใจเหรอ”
“ ได้ยินครับ เข้าใจครับ แต่ที่ผมเข้ามายุ่งกับพี่เบตเพราะผมเห็นแก่รถเหมือนกัน ถือว่าเจ๊ากันไป”
“อะไรนะ!”
“เอาอย่างนี้ครับ เอาเป็นว่าผมรู้เรื่องพนันอยู่แล้ว รู้มานานแล้วครับ”
“รู้อยู่แล้วแต่จุนก็ยังยุ่งกับเบตอย่างนั้นเหรอ รู้อะไรไหมพอเบตได้รถจากสิงห์แล้ว แม้แต่หน้าจุนพี่ว่าเบตก็ไม่อยากเห็น มันเป็น
แค่เกม เบตไม่ได้อยากเข้าใกล้นายจริงๆ ทำไมจุนถึงเข้าใจอะไรยาก”
“ผมไม่ได้เข้าใจอะไรยากครับ พี่เบตอาจชอบผมเพราะเกมอย่างที่พี่มิ้นพูดแต่ผมชอบพี่เบตจริงๆ พี่มิ้นน่าจะรู้ว่าการได้อยู่ใกล้คน
ที่เราชอบมันดีแค่ไหน ผมคิดว่าคำตอบผมชัดเจนพอ”
“แปลว่านายไม่ยอมหยุด”
“ครับ ผมอยากลองพยายามเอาชนะใจพี่เบตดู เหมือนที่พี่มิ้นเองก็กำลังพยายามอยู่ ถึงเรียกผมออกมา”
“พี่เรียกจุนออกมาเพราะหวังดี”
“ขอบคุณครับ ผมขอรับความหวังดีของพี่มิ้นกลับไป ส่วนจุดประสงค์อื่นที่เรียกผมมาผมจะทิ้งมันไว้ที่นี่ เพราะผมยังอยากเชื่อว่าพี่
มิ้นเป็นคนน่ารัก”
“จุน!” มิ้นรู้สึกเหมือนเธอถูกตบหน้าอย่างแรงจากเด็กที่เธอไม่เคยมองมาก่อน
“พี่มิ้นมีอะไรอยากพูดกับผมอีกไหมครับ ถ้าไม่มีผมขอตัวกลับดีกว่า ขืนผมอยู่นานไปกลัวว่าพี่มิ้นจะกินไม่ลงเสียเอง”
“ปากดี พี่จะรอดูว่าจุนจะยิ้มไปได้อีกนานแค่ไหน พี่เตือนจุนแล้วนะเบตไม่ใช่คนอย่างที่จุนคิด”
“แปลว่าพี่เบตเป็นคนดีเหรอครับ อ่า..นี่ผมนึกว่าพี่เบตร้ายกาจมาตลอดเลยนะ”
“......” มิ้นได้แต่นิ่งอึ้ง ไม่คิดว่าตลอดการสนทนาเธอจะเป็นฝ่ายพ่ายแพ้แบบนี้
“ดูเหมือนพี่มิ้นไม่มีอะไรจะคุยกับผมแล้ว ถ้าอย่างนั้นผมกลับก่อนนะครับ สวัสดีครับ” จุนส่งยิ้มให้กับมิ้นก่อนลุกขึ้นยืน ไม่ลืมหยิบ
ถาดของร้านติดมือมาด้วย นัดร้านแพงขนาดนี้ไม่เอากลับไปกินเสียดายแย่
✪✣✤✥✦✧✣✤✥✦✧✪
“พี่เบตว่างหรือเปล่า ผมมีเรื่องอยากคุยด้วย เจอกันที่โต๊ะ” นี่คือข้อความที่จุนส่งหาทิเบต เขานั่งรออยู่ไม่นานร่างสูงก็ปรากฎตัวขึ้น
“ไปไหนมา พี่เจอเขียวเห็นบอกว่าจุนมีนัด” ทิเบตทิ้งตัวลงนั่งข้างตัวจุ้นของเขา เจ้าตัวดีนั่งเท้าคางมองมาตาแป๋ว
“พี่เบตซักเพราะอยากรู้เฉยๆ หรือซักเพราะหึง”
“หึหึ ฝันกลางวันหรือเปล่าใครจะไปหึงกับเรื่องแค่นี้ ที่ถามเพราะกลัวไปทำเรื่องอะไรเข้า”
“พูดเกินไปแล้ว เห็นผมเป็นคนยังไง”
“เห็นเป็นตัวจุ้น ตัวสร้างความวุ่นวาย ไปที่ไหนป่วนที่นั่น”
“แล้วป่วนตรงนี้ด้วยหรือเปล่า” จุนยืนมือไปแตะตรงหัวใจของทิเบต พยายามมองด้วยสายตาหวานเชื่อมเท่าที่ตาเขาจะสามารถ
ทำได้
“นี่จีบพี่เหรอ” ทิเบตยื่นหน้าเข้าไปใกล้ ให้สายตาอยู่ระดับเดียวกัน คนทำตาหวานไม่ยอมหลบถึงแม้หน้าจะขึ้นสีแดงเรื่อก็ตาม
“เปล่า เขาเรียกว่าอ่อย ไหนว่าเป็นซุปตาร์แค่นี้ทำไมไม่รู้”
“หึหึ เป็นแฟนกันแล้วจะอ่อยพี่ทำไม” ทิเบตแยกไม่ออกว่าเขากำลังขำหรือเอ็นดูไอ้ตัวจุ้นมันอยู่กันแน่
“อ่อยให้พี่หลงรักผมไง” รอยยิ้มจนตาหยีของตัวจุ้นพลอยทำให้ทิเบตยิ้มตามได้เสมอ
“เสียเวลาเปล่าๆ เมื่อวานก็บอกไปแล้วว่าชอบ”
“ก็มันไม่เคลียร์ ที่พี่เบตบอกว่าชอบหมายถึงชอบคนหรือชอบรถล่ะ”
“แล้วเราชอบอะไร”
“เดี๋ยวนะ เดี๋ยว” จุนหรี่ตามองทิเบต ทำไมถึงไม่สะดุ้งสะเทือนกับสิ่งที่เขาพูด ทำไมทิเบตดูสบายๆ ไม่ร้อนตัว แถมถามเขากลับ
แบบนี้
“อย่าบอกนะว่าพี่มิ้นไวปานสายฟ้าแลบ วิ่งหน้าตั้งกลับมาบอกพี่เบตแล้วว่าผมรู้เรื่องพนัน”
“เราไปเจอมิ้นมาเหรอ”
“อ้าว?” จุนชักงง ตกลงเขากับทิเบตพูดเรื่องเดียวกันหรือคนละเรื่อง
“แป๊บนะพี่เบต ขอผมรวบรวมสติแป๊บ” จุนใช้ฝ่ามือดันหน้าของทิเบตออก ไม่ไหวเอาหน้ามาใกล้ๆ แบบนี้ใครจะมีสติคิดอะไรออก
“ตกลงพี่รู้ใช่ไหมว่าผมรู้เรื่องพนัน” จุนตัดสินใจถามออกไปตรงๆ ไหนๆ เขาก็เรียกทิเบตออกมาเพราะต้องการถามถึงเรื่องพนันอยู่แล้ว
“รู้”
“พี่เบตรู้ได้ยังไง”
“หึ คิดว่าตัวเองเป็นนักสืบหรือไงตัวจุ้น ยืนหลบอยู่หลังเสื้อผ้าแบบนั้นมีแค่ในหนังเท่านั้นล่ะที่มองไม่เห็น นี่มันชีวิตจริง”
“อ้าว แปลว่าพี่เบตรู้ว่าผมอยู่ตรงนั้นด้วย” จุนทำหน้าเหวอ ไม่คิดว่าเรื่องจะออกมาแบบนี้
“ใช่”
“แล้วทำไมถึงยังพูดเรื่องพนับกับพี่สิงห์ล่ะ ไม่กลัวผมโกรธเหรอ”
“ไม่ได้อยากเอาความรู้สึกใครมาเป็นเรื่องพนันขันต่ออยู่แล้ว สิงห์มันก็ไม่ได้คิดจริงจังตอนพี่บอกว่าเอาจริงมันยังตกใจ” ทิเบตไม่
อยากให้จุนรู้สึกไม่ดีกับสิงห์ เขาจึงเอ่ยถึงเรื่องนี้ก่อนเป็นอันดับแรก
“ผมไม่เข้าใจพี่เบต รู้ว่าผมรู้ทำไมไม่ยกเลิกเรื่องพนัน”
“พี่ขอถามกลับ เรารู้ว่าพี่พนันทำไมถึงทำเหมือนไม่รู้เรื่อง”
“อืม.” จุนทำท่าคิด เขาพยายามเรียบเรียงคำตอบก่อนยอมเฉลยออกมา
“ก็ตอนนั้นจน คิดว่ามีคนคอยเอาใจเลี้ยงข้าวให้ผ่านสิ้นเดือนไปได้ก็ดี”
“ฮ่าๆ ไอ้เด็กบ๊อง” ทิเบตหัวเราะถูกใจ เป็นไปตามที่คาดอย่างไอ้ตัวจุ้นมีหรือจะตอบแบบธรรมดาๆ
“ไม่บ๊องนะเรียกฉลาดถึงจะถูก เพราะผมรอดสิ้นเดือนมาได้อย่างสวยงามและอร่อยมาก ได้กินแต่ของดีๆ แพงๆ ลาภปากจริงๆ
อีกอย่างเรื่องกินยังน้อยไป ผมคิดการใหญ่จะเอารถด้วย”
“จะเอารถ? นายจะเอาไปได้ยังไง” ทิเบตแปลกใจ ไม่คาดคิดว่าความคิดของไอ้ตัวจุ้นจะแผลงไปได้ถึงขนาดนั้น
“ผมก็จะแบล็คเมล์พวกพี่ไง บอกว่าถ้าคนแพ้ไม่ให้รถผม ผมจะป่าวประกาศให้ทั่วเลยว่าพวกพี่เอาผมมาพนัน”
“คิดว่าพี่จะกลัวคำขู่เราเหรอตัวจุ้น”
“ตอนนั้นโง่ไงเลยคิด”
“แปลว่าตอนนี้ไม่เอารถแล้ว”
“เปล่า แปลว่าตอนนี้จะเอาทั้งรถทั้งคน เป็นไงล่ะผมฉลาดขึ้นใช่ไหม” ตัวจุ้นอย่างเขาสุดภูมิใจในสมองที่พัฒนาขึ้น
“ฮ่าๆ ฉลาดมาก ได้ พี่ยกรถของสิงห์ให้เพราะสิงห์แพ้แน่ ถือว่าเป็นรถของพี่แล้ว”
“แล้วคนล่ะครับขอได้ไหม บอกแล้วว่าโลภอยากได้ทั้งรถทั้งคน”
“อืม..ของอย่างนี้ต้องดูฝีมือกันหน่อย” ทิเบตทำท่าคิดหนัก แกล้งมองอีกฝ่ายคล้ายประเมินว่ามีดีพอหรือไม่
“พี่เบตอ่า..ไหนบอกว่าคบกันแล้วไม่ต้องอ่อยไง” จุนประท้วง คนอะไรพูดแล้วลืม
“ไหนว่าอ่อยเพราะอยากให้พี่รัก”
“ไหนว่าพี่ชอบผมแล้ว” เรื่องเถียงขอให้บอก อย่างจุนไม่เคยแพ้ใคร
“แล้วจุนล่ะที่บอกว่าชอบพี่เมื่อวานจริงหรือเปล่า”
“นี่ไงผมจะมาถามเหมือนกันว่าที่พี่เบตพูดเมื่อวานพูดจริงหรือเปล่า หรือแค่อยากเอาชนะพนันพี่สิงห์”
“ทั้งสองอย่าง” ทิเบตไม่คิดจะโกหก ถ้าวันข้างหน้าจะเดินไปด้วยกันก็ควรได้รู้จักเนื้อแท้ของอีกฝ่าย
“เหมือนกัน”
“ฮ่าๆๆ” บอกแล้วว่าตัวจุ้นเกิดมาเพื่อเขาจริงๆ
“หัวเราะอะไร คนกำลังบอกชอบอยู่เสียอารมณ์หมด” จุนทำหน้าบึ้ง ถึงคำพูดเขาจะไม่หวานแต่มันคือการสารภาพว่าชอบ ไม่รู้
เรื่องเลยไอ้พี่เบตบ้า
“อย่าทำเป็นงอนน่า พี่แค่นึกสงสารสิงห์ขึ้นมาไม่น่าเลือกนายมาพนัน เด็กอะไรความคิดเพี้ยนชะมัด”
“ใครๆ ก็ชม” จุนยืดอกรับด้วยความภาคภูมิใจในความเพี้ยนของตัวเอง
“ไอ้เด็กบ๊อง” ทิเบตอดไม่ได้ยื่นมือไปยีหัวไอ้ตัวจุ้นจนผมยุ่ง
“แปลว่าเราเข้าใจตรงกันเนอะ ผมกับพี่เราชอบกันจริงๆ ใช่ไหม ไม่เกี่ยวกับพนัน”
“พี่ชอบจุน” หน้าหนาอย่างจุนก็เขินได้ เมื่อเจอเสียงทุ้มพร้อมรอยยิ้มอ่อนโยนของทิเบตเข้าไป
“ได้ยินไม่ถนัดขออีกที” เขาเขินมากแต่ยังอยากฟังอีก เกิดมาก็เพิ่งมีคนบอกรัก
“พี่ชอบตัวจุ้น”
“พูดไม่เพราะ” จุนทำหน้ายู่ จะเก็บไว้เอาไปโอ้อวดเพื่อนเสียหน่อยหมดกัน
“ผมนายธีร์อธิศรู้สึกชอบพอนายจอมเดชครับ จึงเรียนมาเพื่อทราบ เพราะถูกใจหรือยัง”
“ฟหกด นึกว่าอ่านจดหมายราชการ ไม่เอ่ยนามสกุลผมด้วยเลยล่ะ เบื่อพวกไม่โรแมนติก”
“อยากได้โรแมนติกเต้องคบคนอื่น”
“ไม่เอา” จุนรีบสวนกลับทันที กลัวทิเบตเปลี่ยนใจไล่เขาไปคบกับคนอื่น เขามีที่ไหนกัน
“หึหึ พี่พูดไปอย่างนั้นเอง ถึงตัวจุ้นอยากไปก็ไม่ให้ไป” ประโยคไม่หวานแต่จุนยิ้มหน้าบาน เหมือนทิเบตจะเริ่มหลงเขาเข้าแล้ว
ใช่ไหม
“ชอบของแปลกล่ะสิ ติดใจผมเข้าให้แล้ว” ความภาคภูมิใจนี้จุนคงใช้โอ้อวดไปได้อีกนาน หนึ่งในกลุ่มซุปตาร์ชอบเด็ก
เพี้ยนอย่างเขา
“มานี่เลย” ทิเบตดึงตัวจุ้นเข้ามาชิด กดคางลงบนบ่ามือโอบไปรอบเอว เขาอยากทำมากกว่านี้แต่ติดว่ายังอยู่ในมหาลัย
“จุน”
“ครับ”
“โกรธพี่ไหมเรื่องพนัน”
“โกรธ แต่ช่างมันเถอะความรู้สึกตอนนี้มันดีกว่าเยอะ”
“เด็กฉลาด” ทิเบตลูบหัวคนตัวเล็กกว่า ทั้งเอ็นดูทั้งขำ
“พี่เบตโชคดีนะที่รวย ไม่งั้นผมโดดเตะไปนานแล้ว”
“ฮ่าๆ จะบอกว่าแซลมอนช่วยพี่ไว้ใช่ไหม”
“ช่าย”
“ถ้าอย่างนั้นสัญญาว่าจะเลี้ยงดูอย่างดี ให้กินทุกอย่างที่อยากกิน ไปทุกที่ที่อยากไปดีไหม”
“จริงเหรอ พูดจริงหรือเปล่า” ทิเบตมองคนตาโตหูผึ่งสนใจข้อเสนอของเขาจนปิดไม่มิด เด็กหนอเด็ก
“จริง” เสียงทุ้มอ่อนโยนของทิเบตทำเอาจุนต้องหลบตา ซ่อนใบหน้าขวยเขินเอาไว้ เขาค่อยๆ เอี้ยวตัวออก แบมือยื่นไปข้างหน้า
ทิเบตด้วยท่าทางกระมิดกระเมี้ยน
“งั้นผมขอ”
“ขออะไร ขอพี่เหรอ” ทิเบตยังจำคำที่ตัวจุ้นพูดได้ว่าได้รถแล้วอยากขอคนด้วย
“ไม่ใช่ๆ” จุนส่ายหน้าไปมาแรงๆ แตะนิ้วลงตรงหัวใจของทิเบต
“ขอกุญแจรถพี่เบตนั่นแหละ มันไฮโซกว่ารถพี่สิงห์ตั้งเยอะ”
!!!
“ฮ่าๆ ไอ้เด็กเพี้ยน เด็กโลภมาก เด็กขี้โกง” ทิเบตจับศีรษะคนตัวเล็กกว่าเข้ามาฟัดจนหนำใจ ทำไมมันน่ารักอย่างนี้วะ
“แล้วให้หรือเปล่า“ จุนช้อนสายตาขึ้นมอง ทำตาออดอ้อน ยอมลงทุนให้อีกฝ่ายฟัดหัวโดยไม่บ่นสักคำ
“ไม่ให้”
“อ้าว!” สงสัยหลุมจะตื้นไปแฮะ ทำไมพี่เบตรู้ตัวไว อย่าบอกว่าปีนหนีขึ้นมาแล้วนะ
“ไม่ให้รถแต่จะให้คนขับรถ อยากไปไหนพี่ไปรับไปส่งเอง”
“อืม..” จุนทำท่าคิด “ไม่ค่อยดีเท่าไหร่ แต่ก็ได้ดีกว่าไม่ได้อะไรเลย”
“ไอ้ตัวจุ้นเอ๊ย! ดูทำหน้าเข้า พี่รับรองว่าข้อเสนอนี้ดีกว่าเยอะ”
“ก็ได้ หยวนๆ ถ้าอย่างนั้นผมไปเรียนก่อนนะ นี้โดดมานั่งรอไม่รู้เรียนไปถึงไหนกันแล้ว”
“เป็นเด็กขี้โกงไม่พอยังเป็นเด็กไม่ดีอีกเหรอเรา ไปเรียนได้แล้วเดี๋ยวเย็นนี้พี่พาไปทานข้าว”
“โอเคครับ ตอนเย็นเจอกัน” จุนลุกขึ้นยืน คว้ากระเป๋าขึ้นสะพาย มองซ้ายมองขวาก่อนหอมแก้มทิเบตดังฟอด
“ไปแล้ว” ทิเบตหัวเราะมองตามหลังร่างเล็กที่วิ่งจู๊ดออกไป ใครสั่งใครสอนให้ทำตัวทะเล้นแบบนี้ เห็นทีต้องระวังให้มาก ขืนเจ้า
ตัวจุ้นทำตัวน่ารักบ่อยๆ เขานี่แหละจะทนไม่ไหว แค่นี้ก็อยากฟัดมันจะแย่แล้ว
✪✣✤✥✦✧✣✤TBC✥✦✧✣✤✥✦✧✪
เอาตัวจุ้นไปก่อนนะคะ นุ้งแฝดแอบเขียนยากนิดนึง เพิ่งได้สี่หน้าเอง อาจเป็นคืนนี้หรือพรุ่งนี้นะคะ
Darin ♥ FANPAGE Twitter :
primdarin
หัวข้อ: ❤ Love Mission ♥ ภารกิจพิชิตรัก ❤ [ End ] 28/05/17 ✿ P.100 (อ่าน 765377 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก