ภารกิจที่ 27: แสดงความจริงใจ “มันต้องอย่างนี้” สิงห์เดินนำหน้าทุกคนเข้าร้าน พออกพอใจกับเสียงเพลงและบรรยากาศ ถึงไม่ใช่ผับอย่างที่เขาตั้งใจ แต่เห็น
ร้านแล้วเขาให้ผ่าน
“ดื่มอะไร” อินทรีย์กวักมือเรียกพนักงานเมื่อหาโต๊ะว่างได้
“เปิดเหล้าเถอะ” อิฐออกความคิดเห็น ผู้ชายเจ็ดคนอย่างไรก็ไม่เหลือให้เอากลับแน่
“สาวๆ ดื่มอะไรดี” อินทรีย์ถามสองสาวที่เหลือ เพราะไม่แน่ใจว่าจะดื่มด้วยกันหรือไม่
“เหมือนกัน” มิ้นพอดื่มได้แม้คอจะไม่แข็งมาก เธออยากดื่มเพื่อย้อมใจตัวเอง
“สั่งน้ำอัดลมให้โชแปงก็พอ” อิฐพูดแทรกก่อนที่โชแปงจะทันได้ตอบของตัวเอง
“แต่แปงอยากลองดื่มเหมือนคนอื่นนี่คะ” โชแปงหันไปทำหน้าอ้อนคนสั่งห้ามแต่ดูเหมือนไม่สามารถเปลี่ยนแปลงคำสั่งได้
“ไม่ได้ ดื่มไม่เป็นดีอยู่แล้ว”
“ดีตรงไหน ถ้าวันไหนแปงโดนมอมเหล้าขึ้นมาจะทำยังไงคะ หัดให้แปงไว้ไม่ดีกว่าเหรอ ใช่ไหมเขียว”
“ก็ดีนะครับพี่อิฐ ให้โชแปงหัดไว้ เวลาไปดื่มกับใครจะได้รู้ลิมิตตัวเอง”
“ใช่ เขียวพูดถูกต้องที่สุด” โชแปงรีบพยักหน้า
“ไม่ดื่มเลยไม่ง่ายกว่าเหรอ ไม่ต้องกลัวใครมอมเหล้า วิธีพี่ง่ายกว่าเยอะไม่ต้องหัดให้เสียเวลา” โชแปงหันไปยู่ปากให้เขียว
อยากเถียงแต่ไม่มีใครกล้าคัดค้าน
“เดี๋ยวนี้เป็นผู้ปกครองโชแปงแล้วเหรอวะ” สิงห์รอจนพนักงานเดินพ้นโต๊ะจึงหันไปซักฟอกอิฐ ตั้งแต่เปลี่ยนฐานะจากเอฟซี
อินทรีย์มาเป็นน้องร่วมแก๊งค์ดูเหมือนอิฐจะดูแลโชแปงดีเป็นพิเศษ
“กูแค่เป็นห่วง พ่อแม่โชแปงอุตส่าห์ไว้ใจปล่อยให้มากับเรา”
“พูดจามีเหตุมีผล” สิงห์ทำสีหน้าเหมือนเชื่อถือคำพูดของเพื่อนแต่ไม่มีทาง
“แค่นั้น?”
“มึงจะเอาแค่ไหน กัดสู้จุนไม่ได้เลยหันมากัดกูแทนหรือไง”
“แพ้ยับ” จุนตะโกนบอกจากที่นั่ง เรื่องแบบนี้ต้องรีบประกาศศักดา
“มึงไม่รู้อะไร กูแค่ไม่อยากรังแกเด็ก” สิงห์แก้ตัวกับอิฐ ลืมไปเลยว่ากำลังซักฟอกอีกฝ่ายอยู่
“หึหึ กูจะยอมเชื่อมึงก็ได้ ไม่อยากให้มึงเสียหน้า”
“มึงเห็นหรือเปล่าว่าเพื่อนมิ้นมาด้วย ไว้หน้ากูบ้าง” สิงห์พยักพเยิดไปทางแทน ที่นั่งเงียบฟังคนอื่นพูด ใบหน้าคมติดรอยยิ้ม
ท่าทางสบายๆ ของแทนทำให้เขาดูไม่แปลกแยกจากคนอื่น
“ตามสบายเลยครับ ผมอยากรู้จักทุกคนอยู่แล้ว” แทนพูดกับสิงห์ก่อนเบนสายตามาหยุดที่จุน มิ้นจัดแจงให้เขาได้นั่งฝั่งตรงข้าม
กับอีกฝ่าย เพื่อให้ง่ายต่อการสานสัมพันธ์
สิงห์มองตามสายตาของแทน เขาหรี่ตาลงจ้องมองอีกฝ่ายนิ่ง ไอ้หมอนี่มีเสน่ห์ไม่ใช่เล่น ดูรอยยิ้มที่มองไอ้ตัวจุ้นของทิเบตสิ ถ้า
เป็นผู้หญิงคงเคลิ้มไปแล้ว ดีที่เป็นจุนเพราะนอกจากยิ้มตอบแบบโชว์ฟันครบสามสิบสองซี่ มันก็ไม่สนใจอะไรอีก เอาแต่หันไป
คุยกับเพื่อน ไม่ได้รู้สึกรู้สมอะไรกับใครเขาเลย
“ขอโทษนะคะ ลูกค้าโต๊ะโน้นฝากมาให้ค่ะ” หลังจากนั่งดื่มกันได้เกือบชั่วโมง พนักงานสาวสวยของร้านก็เดินตรงเข้ามาส่งแก้ว
เหล้าให้กับเขียว ทั้งโต๊ะหันไปมองตามมือของพนักงาน พบชายหนุ่มนั่งกันห้าหกคน หนึ่งในนั้นชูแก้วเหล้าขึ้นทักทาย
อินทรีย์คว้าแก้วออกจากมือเขียว เขายกขึ้นเป็นเชิงทักทายตอบและยกแก้วขึ้นดื่มเสียเอง
“ไอ้อินเดี๋ยวมีเรื่อง” สิงห์เตือนสติเพื่อน แต่อินทรีย์ยักไหล่ ของแบบนี้ใครจะยอม
“เดินมาแล้ว” ทิเบตบอกเพื่อนเสียงเรียบ ตามองฝ่ายตรงข้ามเพื่อประเมินสถานการณ์ จำนวนคนพอๆ กัน เกิดอะไรขึ้นน่าจะพอฟัด
พอเหวี่ยง
“ขอชนแก้วหน่อยครับ” ผู้ชายที่เดินเข้ามายื่นแก้วขอชนกับอินทรีย์
“ได้ครับ” อินทรีย์ยื่นแก้วใบเดิมที่ได้รับมาชนและยกขึ้นดื่มตามมารยาท
“ขอโทษด้วยครับ ผมนึกว่าน้องผู้หญิงยังไม่มีแฟนเลยอยากลองจีบดู เที่ยวให้สนุกนะครับ ผมขอตัว” หลังจากแสดงความจริงใจแล้ว
ชายหนุ่มเจ้าของแก้วหันหลังเดินกลับไปที่โต๊ะ ทิ้งให้ทั้งกลุ่มนั่งอึ้งไปตามๆ กัน
“หมายความว่ายังไงคะ” โชแปงมองหน้าคนโน้นทีคนนี้ที
“ผู้หญิงสวยๆ มีตั้งสองคนเลือกจีบเขียวคืออะไร”
“หึหึ” อิฐหัวเราะชอบใจ เมื่อเห็นหน้าง้ำๆ ของโชแปง ดูเหมือนจะงอนเรื่องนี้จนลืมความกลัวไปแล้ว
“อย่าคิดมากแปงผมเห็นจนชิน ถ้าไม่อยู่ในชุดนักศึกษาโดนเข้าใจผิดประจำ” จุนง่วนอยู่กับการชงเหล้า ปากก็พูดไปด้วยไม่เห็น
ว่าเป็นเรื่องใหญ่โต
“ลำบากหน่อยมึงมีแฟนน่ารักก็แบบนี้” อิฐแซวเพื่อน ถ้าจะมีใครหน้าบึ้งมากกว่าโชแปงก็อินทรีย์นี่แหละ
“โดนจีบบ่อยเหรอ” อินทรีย์ดึงเก้าอี้เขียวเข้ามาชิด ยกมือขึ้นพาดบนไหล่แสดงความเป็นเจ้าของเต็มที่
“บ่อยครับ” เขียวตอบพลางยกมือขึ้นหมายดึงมือของอินทรีย์ออก
“จะนั่งดีๆ หรือจะให้พี่อุ้มมานั่งตักเลือกเอา” อินทรีย์เอียงคอหน้าเข้าไปกระซิบ เขียวรีบเอามือออก ใครจะกล้าทักท้วงเสียงดุตาดุ
ขนาดนั้น จู่ๆ ก็เปลี่ยนไปเป็นคนละคน
“แล้วจุนล่ะมีคนจีบเยอะไหม” แทนส่งสายตาวาววับไปหาคนที่นั่งฝั่งตรงข้าม
“พอมีครับ” จุนตอบแบบเข้าข้างตัวเองไว้ก่อน แม้จะรู้อยู่เต็มอกว่าไม่มี แต่เรื่องอะไรเขาจะพูด ในเมื่อมีคนชอบทิเบตมากจนจำชื่อ
ไม่ได้ ขืนเขาไม่มีเลยเดี๋ยวจะหาว่าไม่เหมาะสม
“คิดไว้เหมือนกัน น่ารักอย่างจุนไม่น่ารอด” ท่าทางสบายๆ ของคนพูดทำให้จุนไม่คิดอะไร แต่สำหรับทิเบตบางอย่างในน้ำเสียง
และแววตาคนพูดทำให้เขาแน่ใจในสิ่งที่ตัวเองสงสัย คิดผิดแล้วที่เข้ามาวุ่นวายกับตัวจุ้นของเขา
“จุน” ทิเบตเอนตัวเข้าหาจอมจุ้น
“ครับ” จุนหันหน้ากลับมาตามเสียงเรียก ทิเบตแตะปากเข้ากับปากเล็กเพียงบางเบา ก่อนถอนหน้าออกมา
“อะ..อะไรของพี่” จุนหน้าแดงแจ๋ ทั้งเขินทั้งอายคนในร้านทั้งตื่นเต้นจนไม่รู้ว่าตัวเองอารมณ์ไหนกันแน่
“จูบแฟน” ทิเบตใช้นิ้วโป้งเช็ดไปรอบปากตัวจุ้น เขายังหันหน้าไปทางจุน หากแต่หางตาเห็นแทนหันไปมองหน้ามิ้นด้วยสายตามี
คำถาม ทิเบตขมวดคิ้วก่อนคลายออก ดวงตาเปลี่ยนเป็นแข็งกร้าวจนแม้กระทั่งจุนยังรู้สึก
“เป็นอะไร” จุนเริ่มกังวล จูบเขาแล้วมาทำหน้าอย่างนี้ หมายความว่าอะไรวะ
“เปล่า” ทิเบตยิ้มออกมาเมื่อเห็นสีหน้ากังวลของจุน เขายกมือขึ้นลูบหัวเล็กๆ สายตาเต็มไปด้วยความเอ็นดู
“ถ้าจะสวีทกันไม่เห็นหัวพวกกูแบบนี้ อัญเชิญมึงสองตัวไปนั่งโต๊ะอื่นดีไหม” สิงห์กัดเพื่อนทันทีที่มีโอกาส จูบเสี้ยววินาทีก็จริงแต่
อย่านึกว่าพวกเขาไม่เห็น เรียกว่าเต็มสองตาเลยดีกว่า
“กูเห็นด้วย” เป็นครั้งแรกที่อิฐยอมเข้ามามีส่วนร่วมกับสิงห์ แต่เขาพูดเพราะขำเพื่อนมากกว่า
“อิจฉามากมึงก็หาใครช่วยปลอบ สาวๆ เต็มร้านให้มึงมอง มึงจะมองคู่กูทำไม”
“มึงจูบกันตำตาเพื่อนยังเสือกถามกูว่ามองทำไม” สิงห์กระดกเหล้าเข้าปากแก้เซ็ง สายตาประสานเข้ากับสาวสวยที่นั่งอยู่ไม่ไกล
รอยยิ้มที่ส่งมาทำให้สิงห์ยกยิ้มมุมปาก
“อิฐเดี๋ยวมึงเรียกรถของรีสอร์ทมารับนะ กูขอยืมรถมึงไว้ก่อน”
“ไอ้นี่ ยังไม่ดึกคิดจะชิ่งเพื่อนแล้วเหรอวะ” อิฐบ่น แต่ไม่ถามว่าเพราะอะไร ทำไมต้องถามแค่เห็นสายตาของเพื่อนเขาก็รู้แล้ว
“มึงอยากนั่งดูคู่ไอ้เบตหวานใส่กันก็ตามใจ แล้วมึงดูหน้าไอ้อินก่อน กลับได้มันคงกลับไปแล้ว นั่งเฝ้าน้องเขียวของเรายิ่งกว่า
จงอางหวงไข่ ใครจะไปสนุกวะ”
“มึงพูดถูก” อินทรีย์ไม่ปฏิเสธ ถ้าไม่ติดว่ามากับเพื่อน เขาคงลากเขียวหวานกลับไปตั้งนานแล้ว
“แต่เรามาด้วยกันนะสิงห์ อย่าทำให้กร่อยสิ” มิ้นห้ามด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ เธออยากกรีดร้องออกมาดังๆ ตั้งแต่เห็นทิเบตจูบกับจุน
คาตา แล้วนี่อะไรถ้าทุกคนรีบกลับแผนของเธอจะเดินหน้าเหรอ ยิ่งคิดว่าทิเบตกับจุนจะอยู่ในห้องด้วยกันสองคน ใจของเธอก็ร้อน
เป็นไฟ
“เดินทางมาเหนื่อยๆ ดื่มกันพอสนุกแล้วกลับเลยก็ดี ไม่ต้องเรียกรถโรงแรมหรอกครับไปรถผมก็ได้ สองคันน่าจะกลับพอ”
“แทน!” มิ้นหันไปมองเพื่อนเขม็ง ไม่คิดว่าจะได้ยินคำพูดนี้จากปากแทน
“กลับเถอะ ผมมีเรื่องอยากคุยกับมิ้น” แทนลดเสียงให้เบาลง ใบหน้ายังติดรอยยิ้มแต่ดวงตาของเพื่อนทำให้มิ้นรู้สึกกังวลขึ้นมา
“อะ..อืม” มิ้นไม่กล้าปฏิเสธ ในหัวพยายามคิดหาข้ออ้างมากมายเพื่อหักล้างภาพที่แทนเห็น ไม่เป็นไรหรอกน่า แค่อ้างว่าทิเบตยุ่ง
อยู่กับใครก็จูบแบบนี้ทั้งนั้น บอกไปว่ากับเธอก็เหมือนกันแทนอาจยังเชื่อเธอ ทำใจดีๆ ไว้คงไม่มีอะไรหรอก แทนอาจอยาก
ปรึกษาเธอว่าจะทำอย่างไรต่อดีก็ได้ สีหน้าของมิ้นดีขึ้นมากเมื่อคิดได้ ต้องใช่แน่ๆ
✪✣✤✥✦✧✣✤✥✦✧✪
“พี่เบตเป็นอะไร หน้าโคตรบึ้ง ไม่สนุกเหรอ” จุนทิ้งตัวลงนั่งบนเตียง มองทิเบตเดินไปวางโทรศัพท์กับกระเป๋าเงินลงบนโต๊ะ ร่าง
สูงถอดนาฬิกาออกและหันมาเผชิญหน้ากับเขา ท่ายืนพิงโต๊ะดูสบายๆ ไม่ตึงเครียดเหมือนอยู่ข้างนอก
“คนเยอะไม่สนุก”
“อย่างพวกพี่มีเหรอจะไม่ชอบเที่ยวแบบนั้น” จุนทำหน้าไม่เชื่อถือ เหอะอมพระมาพูดก็ไม่เชื่อ เพราะแม้แต่เขายังชอบเลย
“ก็จริง” ทิเบตพยักหน้ารับไม่คิดปฏิเสธ
“นั่นไง แล้วบอกไม่สนุก อ๊ะ!” จุนเบิกตากว้างเมื่อนึกบางอย่างได้ หรือว่า...
“มีผมไปเฝ้าใช่ไหมเลยไม่สนุก เหอะ ไหนบอกว่าชอบเราเชื่อถือไม่ได้นี่หว่า”
“เดี๋ยวๆ ไอ้ตัวจุ้นไปถึงนั่นได้ไง” ทิเบตหัวเราะ เดินมาทิ้งตัวลงนั่งข้างๆ จับหน้าง้ำให้หันมาสบตา
“ตกลงวันนี้เราไปเฝ้าพี่เหรอ นึกว่าไปเที่ยว”
“ไปเที่ยว ไปเฝ้าด้วย นี่ขนาดทำป้ายแขวนคอไว้แล้วยังมีคนมอง สงสัยคราวหน้าต้องทำป้ายใหญ่ๆ ติดหลังเสื้อ จะได้รู้ไปเลยว่า
ของใคร” อย่านึกว่าเขาไม่เห็นสาวๆ ที่ส่งสายตาให้ทิเบต จุนทั้งอิจฉาทั้งหึง อิจฉาที่มีสาวๆ มอง ในขณะเดียวกันก็หึงไม่อยากให้
มอง ทำไมไม่มองเขาวะออกจะเด็กกว่า สดใสกว่าตั้งเยอะ
“นี่พูดจริงหรือพูดเล่น” ถ้าเป็นคนอื่นทิเบตคงไม่ถาม แต่พอเป็นตัวจุ้นเขายอมรับว่าไม่แน่ใจ คาดเดาไม่ได้จริงๆ เกิดวันดีคืนดีแอบ
ทำป้ายมาติดหลังเสื้อเขาขึ้นมา คงได้เดินเอาปี๊บคลุมหัว
“พูดเล่นใครจะไปทำจริงๆ เล่า” ทิเบตพยักหน้าให้รู้ว่าเข้าใจแล้ว ก่อนพูดบางอย่างออกมา
“เราไม่ทำก็ดี พรุ่งนี้พี่จะทำเอง”
“หา?” จุนงงกับสิ่งที่ได้ยิน จะเอาป้ายมาติดเขาเพื่ออะไร ชาตินี้ก็เพิ่งมีทิเบตนี่แหละที่มาตกหลุม จะทำให้แปลืองค่ากระดาษกับ
หมึกทำไม
“ติดผมทำไม ผมไม่ได้เกเรสักหน่อย อีกอย่างไม่มีใครเอาด้วย ไม่ต้องห่วง”
“ที่พูดคือไม่รู้จริงๆ หรือแกล้งไม่รู้”
“รู้อะไร?” ถ้าเมื่อกี้ยังงงไม่พอ บอกเลยว่าตอนนี้จุนกำลังมึนตึบกับความคิดของทิเบต
“ไม่รู้เหรอว่าแทนคิดจะจีบเรา”
“จีบผม!" จุนเบิกตากว้างชี้มือเข้าหาตัวเอง ก่อนหัวเราะออกมาดังลั่น
“ฮ่าๆ เมาหรือเปล่าพี่ จีบเขียวก็ว่าไปอย่างหน้าตามันเหมือนผู้หญิง จะมาจีบผมทำไม”
“ไม่เชื่อสายตาพี่เหรอ”
“พูดจริงป่ะเนี่ย” จุนเลิกคิ้ว หน้าของทิเบตไม่เหมือนคนพูดเล่นจึงทำให้จุนชักลังเล
“จริง”
“ตอนไหนหว่า” จุนพยายามนึก แทนแสดงทีท่าว่าสนใจเขาด้วยหรือไม่เห็นจะรู้สึก
ทิเบตเห็นท่าทางจุนแล้วได้แต่ถอนใจ จะไม่ให้เขาห่วงได้อย่างไร ไอ้ตัวจุ้นมันไม่ได้โง่หรอกแต่มันแค่ไม่ใส่ใจ ไม่ได้คิดเลยว่าจะ
มีใครมาสนใจตัวเอง อย่างนี้อีกหน่อยใครเข้ามาจีบมันจะรู้ตัวไหม
“เดี๋ยวนะ เดี๋ยวก่อน” จุนเอียงคอมองหน้าเขา ก่อนชะโงกหน้าเข้ามาใกล้อีกนิด จ้องจนพอใจก่อนปากเล็กจะค่อยๆ คลี่ยิ้มออกมา
จนกลายเป็นยิ้มทั้งปากและตา
“หึงเหรอ! พี่เบตหึงผมเหรอ หึงใช่หรือเปล่า”
“ใครหึง” เป็นครั้งแรกที่ทิเบตเมินสายตาหนีตัวจุ้น เขาไม่ได้เขินมันแค่ตั้งตัวไม่ทัน
“หึงจริงๆ ด้วย” จุนดีใจยิ่งกว่าได้กินของอร่อย โอ๊ย! ไอ้พี่เบตผู้เป็นถึงซุปตาร์มหาลัยหึงเด็กน้อยด้อยโอกาสอย่างเขา ใครจะไป
คิดว่ามันจะเกิดขึ้น
“ตลกแล้ว” เสียงพยายามเข้มของทิเบตไม่ได้ทำให้ไอ้ตัวจุ้นเชื่อเขาสักนิด
“รับมาเถอะน่า เด็กน้อยนะเรา” ไอ้ตัวจุ้นเหิมเกริมถึงขนาดยกมือขึ้นลูบหัวเขา ใบหน้าเล็กเต็มไปด้วยรอยยิ้มคล้ายมันดีใจของมัน
นักหนา
“โอ๋เอ๋นะ ไม่นอกใจหรอกไม่ต้องห่วง”
“ไอ้เด็กบ้า” ทิเบตรวบตัวจุนเข้ามากอด ทำให้สองร่างล้มลงไปบนเตียงพร้อมกัน ทิเบตดึงจุนเข้ามานอนซบอก กอดกระชับเอาไว้
ฝังหน้าลงไปกับกลุ่มผมหนุ่ม สูดลมหายใจเข้าลึกๆ
“เหม็น”
“โหย! ไอ้พี่เบต กำลังซึ้งๆ หวานๆ มาเหม็นอะไรล่ะ” จุนรีบดีดตัวลุกขึ้น ยกมือขึ้นจับผมตัวเอง ไม่ได้สระผมวันเดียวมันเหม็น
ขนาดนั้นเลยเหรอวะ
“กลิ่มบุหรี่”
“แล้วไป” จุนโล่งอก เดี๋ยวมาหาว่าเขาไม่รักสะอาด ถูกทิ้งเพราะไม่สระผมได้อายคนอื่นตาย
“อย่าสนิทกับแทนได้ไหม” จุนหันไปมองคนที่ยังนอนนิ่ง มือข้างหนึ่งถูกสอดเข้าไปรองใต้ศีรษะ สีหน้าที่มองมาทำให้จุนขยับตัว
เข้าไปใกล้
“พี่เบตไม่สบายใจเรื่องนี้จริงๆ ใช่ไหม” จุนถามด้วยสีหน้าจริงจัง เขามองทิเบตนิ่งเพื่อรอคำตอบ
“พี่ไม่อยากต่อยคน”
“โธ่พี่เบต จะไปต่อยพี่แทนทำไม”
“ยังจะถามอีกว่าทำไม ก็เพราะพี่หวงเด็กเพี้ยนอย่างเราน่ะสิ พี่ไม่ชอบให้ใครมอง” โดยเฉพาะสายตาของแทน มันทำให้ทิเบต
หงุดหงิด เขาหวงจุน เด็กเพี้ยนนี่เป็นของเขาคนเดียวเท่านั้น!
“เฮ้อ คนมันน่ารักช่วยไม่ได้ จะทำยังไงดีน้า” จุนเอนตัวไปข้างหลัง ใช้มือสองข้างเท้ากับที่นอน ตาเงยขึ้นมองเพดาน
“รู้แล้ว พี่เบตรอแป๊บนึง” ไอ้ตัวจุ้นขยับตัวขึ้นนั่งหลังตรง โดดลงจากเตียงไปค้นของในกระเป๋าดังกุกกัก ก่อนวิ่งหายเข้าไปใน
ห้องน้ำ
“จุน” ทิเบตตะโกนเรียก เพราะอีกฝ่ายปิดประตูห้องน้ำเขาจึงไม่เห็นว่าจุนทำอะไรอยู่
“แป๊บเดียวๆ”
ทิเบตนอนมองเพดานอยู่ครู่เดียวก็ได้ยินเสียงตะโกนดังออกมาจากห้องน้ำ
“พี่เบตหลับตาก่อน”
“ทำไมต้องหลับ”
“อย่าถามน่าหลับตาก่อน” ทิเบตขยับตัวขึ้นนั่ง รอให้ตัวจุ้นออกมา
“หลับตาหรือยัง” ทิเบตยังจ้องประตูนิ่งไม่ได้หลับตาอย่างที่ตัวจุ้นพยายามบอก
“อืม หลับแล้ว”
“จริงนะ ห้ามโกงห้ามแอบดู” ดูเหมือนไอ้ตัวยุ่งไม่ยอมออกมาง่ายๆ ทิเบตจึงต้องยอมหลับตา
“จริง ออกมาเถอะพี่ง่วงแล้ว”
“โอเค” ทิเบตได้ยินเสียงประตูห้องน้ำเปิด ก่อนเสียงฝีเท้าจะก้าวเข้ามาหยุดยืนข้างหน้าเขา
“ลืมตาได้”
“......” คงมีแต่ความเงียบที่แทนคำพูดของทิเบตได้ เขาจ้องไอ้ตัวแสบนิ่ง ก่อนเสียงหัวเราะจะระเบิดออกมา หน้าตัวจุ้นง้ำเมื่อเห็น
ปฏิกิริยาของเขา มือยกขึ้นกอดอก ปากเชิดจนเกือบถึงจมูก
“ขำอะไร”
“หึหึ คิดได้ยังไง” ทิเบตดึงไอ้ตัวจุ้นลงนั่งตัก กอดเอวเอาไว้หลวมๆ มองหน้ายู่ๆ แล้วยิ่งขำเข้าไปใหญ่
“คิดได้ก็แล้วกัน” ไอ้ตัวแสบตอบเสียงสะบัด ทิเบตมองรอยปากกาที่โชว์หราอยู่กลางหน้าผาก ขนาดใหญ่พอๆ กับพื้นที่ เขียน
ด้วยเส้นสีดำหนาว่า..
ของทิเบต“ทีนี้ก็ไม่มีใครกล้ายุ่งแล้ว”
“ฮ่าๆ” ทิเบตไม่มีคำบรรยายสำหรับความแสบซนของตัวจุ้น ไม่ว่ามันทำอะไรเพี้ยนแค่ไหนสำหรับเขาทุกอย่างน่ารักไปหมด รวม
ถึงตัวหนังสือเบี้ยวๆ นี่ด้วย
“ชอบไหม”
“ชอบ พรุ่งนี้ไปเที่ยวแบบนี้เลยนะ” ทิเบตยกมือขึ้นเกลี่ยผมที่ตกลงมาออก
“หา? ไม่ดีมั้ง” จุนตาเหลือก ซวยแล้วไอ้จุน หาเรื่องได้อายชาวบ้านอีกแล้วกู
“เขียนให้พี่ดูคนเดียวจะมีประโยชน์อะไร ต้องบอกคนอื่นไม่ใช่บอกพี่” ทิเบตพยายามกลั้นหัวเราะ รอดูไอ้ตัวจุ้นว่าจะเอาตัวรอดไป
ได้อย่างไร
“เอาเป็นสร้อยเหมือนกันไหม” จุนหยิบสร้อยที่ห้อยระอกของทิเบตขึ้นมา พยายามขอต่อรอง
“กลับไปแล้วยังจะติดต่อกับแทนอีกหรอ”
“เฮ้ย! เปล่าสักหน่อย ใครพูดแบบนั้น”
“สร้อยแบบนี้ต้องสั่งทำหลังกลับกรุงเทพฯ ถ้าไม่นัดเจอกันแทนจะเห็นได้ยังไง”
“เออ ก็จริง” ไอ้ตัวจุ้นทำท่าคิดหนัก ขมวดคิ้วก่อนคลายออกแล้วกลับไปขมวดใหม่อยู่พักใหญ่
“คิดออกแล้ว” สองมือจับแก้มเขาให้หันมาสบตา ไอ้ตัวยุ่งยิ้มเสียจนตาหยี
“บอกก่อนนี่ไม่รักกันจริงไม่ทำนะ” ทิเบตไม่ทันได้ถามว่าหมายถึงอะไร ไอ้ตัวจุ้นก็โดดลงจากตักวิ่งจู้ดไปเปิดประตูห้องพัก
“จะไปไหน!” ทิเบตรีบลุกขึ้นยืน คิดจะเดินตามไปด้วยแต่โดนห้ามไว้เสียก่อน
“รออยู่นี่แหละแป๊บเดียว” แล้วเจ้าตัวจุ้นก็หายไปพร้อมกับเสียงปิดประตู
ไม่เกินห้านาที เสียงเคาะประตูห้องดังขึ้น ทิเบตเปิดออกไปเจอเจ้าตัวจุ้นยืนยึ้มเผล่
“สบายใจได้ เห็นแล้ว” จุนเดินนำไปที่เตียง ทิ้งตัวลงนั่งด้วยท่าทางพออกพอใจ
“ไอ้เด็กบ๊องเอ๊ย” ทิเบตนั่งลงข้างๆ ยกมือลูบหัวตัวจุ้นของเขา ทำแบบนี้จะไม่ให้รักมันได้อย่างไร
“แทนไม่ขำแย่เหรอ” ทิเบตนึกภาพไม่ออกว่าเมื่ออีกฝ่ายเปิดประตูออกมาเจอ จะทำหน้าแบบไหน
“ไม่นี่ พูดแต่ว่าพี่รับทราบครับแล้วก็ยิ้มๆ ไม่เห็นหัวเราะ”
“ป่านนี้คงท้องแข็งไปแล้ว”
“ยังมีหน้ามาพูด เพราะใครล่ะ”
“เพราะตัวจุ้น”
“อ้าว!ใช่ที่ไหน ใส่ความกันชัดๆ เพราะตัวเองนั่นแหละ อื้อ..” ทิเบตเลือกปิดปากช่างโวยวายเสีย แบบนี้ดีกว่ากันเยอะ
“เก่ง” จุนแลบลิ้นออกมาเลียปากตัวเอง หน้าแดงแต่ก็อดชมทิเบตไม่ได้ จูบเก่งชะมัดเล่นเอาเสียเขาเคลิ้ม
“ชอบเหรอ” ทิเบตยื่นหน้าเข้าไปใกล้ ส่งสายตาล้อเลียน
“อืม” จุนพยักหน้าแรงๆ “ไม่ชอบจะชมว่าเก่งเหรอ”
“งั้นอีกทีไหม”
“เอา” หมับ! มือสองข้างคล้องเข้ากับคอของเขา ไอ้ตัวจุ้นทำปากจู๋หลับตาพริ้ม ทิเบตพยายามกลั้นหัวเราะ ก่อนค่อยๆ แนบ
ริมฝีปากลงไป ใครจะว่าเขารักมันหลงมันก็ช่าง มันน่ารักขนาดนี้ใครไม่หลงก็บ้าแล้ว
“อืม..” เสียงครางเบาๆ ของจุนทำให้ทิเบตกดน้ำหนักของริมฝีปากลงไปอีก เขายังไม่ทำอะไรมันหรอก อยากให้เที่ยวกับเพื่อนให้
สนุก แต่กลับไปเห็นทีต้องตีตราจองไอ้ตัวจุ้นให้เรียบร้อยจะได้อุ่นใจกว่านี้ และที่สำคัญเขามีคนที่ต้องจัดการก่อนเป็นอันดับแรก
ตาของทิเบตราวกับมีประกายไฟแลบออกมาเมื่อคิดถึงใครบางคน ผิดแล้วที่คิดเข้ามายุ่งเรื่องส่วนตัวของเขา บางทีแม้แต่ความ
เป็นเพื่อนก็ไม่เหมาะกับผู้หญิงบางคน
✪✣✤✥✦✧✣✤TBC✥✦✧✣✤✥✦✧✪
บอกแย้วว่าไม่ม่า
ตอนต่อไปขอยกให้เขียวหวานยาวๆ และโชแปงนิดนึง
ปล.ใครที่รู้สึกว่าทิเบตยังหึงไม่สะใจไม่ต้องห่วงนะคะ นี่แค่น้ำจิ้มเท่านั้นค่า ^^
Darin ♥ FANPAGE Twitter :
primdarin
หัวข้อ: ❤ Love Mission ♥ ภารกิจพิชิตรัก ❤ [ End ] 28/05/17 ✿ P.100 (อ่าน 762396 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก