ภารกิจที่ 28 : หยิก “นั่งก่อนสิ”
“แทนมีอะไรไว้คุยพรุ่งนี้ไม่ได้เหรอเราง่วง” มิ้นกระสับกระส่าย เมื่อแทนโทรเรียกเธอให้มาหาที่ห้องพัก
“มิ้น”
“ก็ได้” มิ้นกระแทกตัวลงนั่งบนเตียง ชายหนุ่มได้แต่ส่ายหน้า แทนนั่งลงบนเก้าอี้ที่ตั้งอยู่ข้างเตียง
“ทิเบตกับจุนเป็นแฟนกันใช่ไหม”
“เราบอกแทนแล้วว่าไม่ใช่!” มิ้นยังยืนยันคำพูดเดิม มาถึงขั้นนี้เธอจำเป็นต้องโกหกต่อไป
“มิ้น ผมว่าคืนนี้เราสองคนเห็นเหมือนกันนะ” แทนยังใจเย็น เขาคิดว่าเข้าใจเพื่อนระดับหนึ่ง แม้จะแปลกใจที่มิ้นเปลี่ยนไปมาก
ก็ตาม
“โธ่มิ้นนึกว่าอะไร เบตก็ทำแบบนั้นกับทุกคนที่คบ ไม่ได้หมายความว่าจะจริงจังสักหน่อย กับเรา..” มิ้นกัดปากตัวเองก่อนตัดสินใจ
โพล่งออกมา
“กับเราเบตยังจูบเลย”
“ผมไม่ได้พูดเรื่องจูบ ผมพูดเรื่องสายตาของทิเบต มิ้นไม่เห็นทิเบตมองจุนเหรอ หรือถ้ามันไม่ชัดพอ มิ้นเห็นสายตาที่ทิเบตมองผมไหม
ผู้ชายคนนั้นจริงจัง”
“ไม่จริง!” มิ้นเผลอขึ้นเสียงดัง เธอรับเรื่องนี้ไม่ได้ทิเบตแค่เล่นสนุก ไม่มีทางชอบไอ้เด็กจุน
แทนจ้องตาเพื่อน เขาพยายามค้นหาคำตอบด้วยตัวเอง ในที่สุดก็เข้าใจ
“ผมเข้าใจแล้ว” แทนพยักหน้าช้าๆ เขาควรจะโกรธมิ้นที่หลอกใช้ แต่เห็นเพื่อนแล้วเขาโกรธไม่ลง
“ผมคิดว่ามิ้นไม่ได้โกหกผม เพราะดูเหมือนมิ้นจะเชื่อแบบนั้นจริงๆ “
“มันเป็นแบบนั้นจริงๆ แทน” มิ้นใจชื้นขึ้นมากเมื่อเพื่อนเลือกที่จะเชื่อใจเธอ
“ผมยังพูดไม่จบ มิ้นไม่ได้โกหกผมเพราะคนที่มิ้นกำลังโกหกคือตัวเอง”
“แทน!”
“มิ้น อย่าหลอกตัวเอง ถ้ามิ้นไม่อยากเชื่อสิ่งที่ตัวเองเห็นก็ขอให้เชื่อสิ่งที่ผมเห็น” แทนถอนใจยาว เขาไม่อยากยุ่งเรื่องความรัก
ของเพื่อน แต่ในเมื่อมิ้นดึงเขาเข้ามาเกี่ยวเขาจึงจำเป็นต้องพูด
“ทิเบตรักจุน และจากที่ผมเห็นทิเบตมองมิ้นแค่เพื่อน แค่นั้นจริงๆ” แทนบอกได้จากสายตาที่เขาเห็น สายตาอ่อนโยนที่มองจุน
สายตาแข็งกร้าวที่มองเขา และสายตาที่ไม่มีความหมายใดให้แปลสำหรับมิ้น แค่นั้นก็เป็นคำตอบที่ดีพอแล้ว
“แต่จุนมาที่หลังเรา จุนเอาเรามาอ้างเข้าหาทิเบต หลอกใช้เรา เด็กคนนั้นไม่เหมาะกับทิเบตสักนิด” มิ้นพร่างพรูสิ่งที่อยู่ในใจออกมา
เธอนึกเจ็บใจมาตลอด เพราะเธอโง่เองถึงเสียรู้ให้กับจุน
“ทำไมถึงคิดแบบนั้น”
“เราไม่ได้เล่าให้แทนฟัง ที่จริงเด็กคนนี้เข้ามาทำทีเหมือนจะจีบเราชอบเรา เราเลยดึงเข้ากลุ่มโดยไม่รู้ตัวว่าโดนหลอกใช้ รู้ตัวอีก
เราก็ถูกแย่งไปแล้ว”
“จุนตั้งใจเข้าหามิ้นจริงหรือไม่จริงยังพิสูจน์ไม่ได้ แต่ที่แน่ๆ จุนไม่ได้แย่งทิเบตไป มิ้นต้องทำใจยอมรับให้ได้ก่อนว่าทิเบตไม่ใช่ของมิ้น”
“แต่ทิเบตยอมให้เราอยู่ข้างกายมาตลอดจนเด็กนั่นเข้ามา”
“เอาเถอะ พูดไปตอนนี้มิ้นก็คงไม่ฟัง มิ้นพูดเองว่าทิเบตให้มิ้นอยู่ข้างกายตลอด ถ้าอย่างนั้นทำไมถึงไม่เคยบอกว่าชอบหรือขอคบ
มิ้นลองเอากลับไปคิดให้ดีหาคำตอบให้ได้ ส่วนตอนนี้ดึกแล้วไปพักผ่อนเถอะ”
“เดี๋ยว! แล้วตกลงแทนจะช่วยเราไหม”
“ไม่” แทนส่ายหน้า
“ทำไมล่ะแทน แทนเป็นเพื่อนเรานะไม่สงสารเราเหรอ” มิ้นดึงแขนเพื่อนเอาไว้ เมื่อแทนลุกขึ้นคล้ายต้องการให้รู้ว่าการสนทนานี้
ได้จบลงแล้ว
“ก็เพราะเป็นเพื่อนผมถึงไม่ทำ ที่ผมหยุดไม่ใช่เพราะจุนหรือทิเบต ผมหยุดเพราะมิ้น นี่คือความปรารถนาดีของเพื่อนที่มีต่อเพื่อน”
“ไม่เป็นไร ถ้าแทนไม่ช่วยเราหาทางของเราเอง” มิ้นลุกขึ้นยืน น้ำตาคลอตาก่อนเดินคอตกเปิดประตูออกไป ชายหนุ่มถอนใจ
ด้วยความเป็นห่วง แต่เขาคิดว่าสิ่งที่เขาทำดีที่สุดสำหรับมิ้นแล้ว ได้แต่หวังว่าเพื่อนของเขาจะคิดได้ในเร็ววัน
✪✣✤✥✦✧✣✤✥✦✧✪
“โชแปงมานั่งทำอะไรอยู่ตรงนี้” อิฐลืมของไว้ที่รถจึงเดินลงมาจากห้องพัก เห็นโชแปงนั่งอ่านหนังสืออยู่ที่ล็อบบี้ของรีสอร์ท
“อ้าวพี่อิฐ แปงลงมานั่งเล่นค่ะ” โชแปงปิดหนังสือในมือ ยิ้มให้กับคนที่หยุดยืนอยู่ตรงหน้า
“ดึกแล้วทำไมไม่อยู่บนห้อง” อิฐเปลี่ยนใจทิ้งลงลงนั่งข้างโชแปงเพื่อสอบถามอีกฝ่าย
“พี่มิ้นไม่อยู่ แปงไม่อยากอยู่ในห้องคนเดียว”
“เหงาเหรอ ไม่ไปหาเขียวหรือจุนที่ห้องล่ะ”
“ไม่เป็นไรค่ะ ดึกแล้วเกรงใจคนอื่น อีกอย่างแปงไม่ได้เหงาด้วย”
“ไม่ได้เหงาแล้วลงมาทำไม” อิฐเลิกคิ้ว สงสัยเมื่อเห็นอีกฝ่ายทำท่าอ้ำๆ อึ้งๆ
“อย่าบอกนะว่า...กลัวผี”
“พี่อิฐ!อย่าพูดสิ” โชแปงเผลอยกมือขึ้นตีแขนอิฐรัวๆ สำหรับเธอแล้วสิ่งที่น่ากลัวที่สุดก็คือผีนี่แหละ นั่งอยู่คนเดียวในห้องมัน
วังเวง จะนอนก็ไม่กล้าหลับตา เธอเลยลงมานั่งอ่านหนังสือตรงนี้ อย่างน้อยก็มีพนักงานและแขกที่เข้าพักเดินผ่านไปผ่านมา
“ฮ่าๆ กลัวอะไรไม่เข้าเรื่อง ทำไมกลัวผีมาดึงขาเหรอ”
“ก็ชอบล้อแปงกันแบบนี้ไง ถึงไม่อยากไปพึ่งใคร” โชแปงหน้างอ
“โอเคๆ พี่ไม่แซวแล้ว ไม่โทรหาตามมิ้นให้กลับห้องล่ะ น่าจะอยู่ที่ห้องแทนหรือไม่ก็ห้องเบต”
“ไม่เอาดีกว่าค่ะ พี่มิ้นไม่รู้เป็นอะไร ตอนแรกออกไปแป๊บเดียว แล้วสักพักก็เข้ามาหยิบกระเป๋าเงิน เปลี่ยนรองเท้าบอกว่าจะไปนั่ง
ดื่มที่บาร์ของรีสอร์ทแล้วออกไปเลย เห็นหน้าแล้วแปงไม่กล้ากวนเหมือนพี่มิ้นร้องไห้ด้วย”
“อย่างนั้นเหรอ” อิฐคิดว่าพอเดาเรื่องได้ถึงจะไม่แน่ใจนัก มิ้นน่าจะเสียใจกับภาพที่เห็นวันนี้
“ถ้าอย่างนั้นก็ปล่อยไปเถอะ ดีขึ้นคงกลับขึ้นห้องเอง ให้พี่นั่งเป็นเพื่อนไหม”
“ไม่ต้องค่ะไม่ต้อง” โชแปงรีบส่ายปฏิเสธ
“ถ้าอย่างนั้นไปขับรถเล่นกันไหม พี่กำลังจะไปเอาของที่รถพอดี สักพักค่อยกลับเข้ามา”
“ตอนนี้เหรอคะ” โชแปงตาโต เริ่มเกิดอาการลังเล
“เอ้า! พี่ชวนตอนนี้ก็ต้องไปตอนนี้สิ” อิฐขำที่เห็นโชแปงทำท่าเงอะงะ
“ไปกันสองคนเหรอคะ” โชแปงทั้งตื่นเต้นทั้งตกใจ เธอหูฝาดไปหรือเปล่าอิฐชวนเธอไปเที่ยว
“ใช่ หรือโชแปงอยากชวนเขียวกับจุนไปด้วย ลองโทรตามดูสิ”
“ไม่ชวนค่ะ! เอ๊ย! หมายถึงไม่กวนค่ะ ไม่อยากกวนเพื่อนปล่อยให้พักผ่อนดีกว่า แฮะๆ แปงรีบพูดไปหน่อย” โชแปงยิ้มเขิน กลัว
อีกฝ่ายจะจับได้ว่าเธออยากไปกับอิฐแค่สองคน
“โอเค งั้นไปกันเถอะ” อิฐลุกขึ้นยืน
“ค่ะ” โชแปงตอบรับ ตาช้อนขึ้นมองอิฐ เธอยิ้มจนกลัวว่าจะหุบปากไม่ลง
“โชแปง” อิฐสบตากับรุ่นน้องก่อนยิ้มขำออกมา เมื่ออีกฝ่ายเลิกคิ้วสูงเหมือนไม่รู้ว่าเขาเรียกทำไม
“คะ?”
“หึหึ เหล้าก็ไม่ได้ดื่มทำไมถึงดูมึนแบบนี้เรา ไปก็ลุกสิครับ”
“อุ้ย!” โชแปงอุทานออกมาเบาๆ ทั้งเขินทั้งอาย โอ๊ยก็คนมันมัวแต่ดีใจ ตื่นเต้น ใครจะไปทำอะไรถูก
“พร้อมแล้วค่ะ” เธอลุกขึ้นยืนพร้อมกับยิ้มประจบ ก่อนจะได้รับเสียงหัวเราะขำของอิฐเป็นสิ่งตอบแทน
“พี่อิฐคะ” โชแปงเรียกอิฐระหว่างเดินคู่กันไปลานจอดรถ
“ครับ”
“เราแวะกินไอศกรีมด้วยได้ไหมคะ แปงรู้จักร้านอยู่ไม่ไกลเปิดถึงตีหนึ่ง”
“เอาสิ กินเก่งจริงๆ ตัวแค่นี้” อิฐยกมือขึ้นลูบหัวเธอเป็นเชิงเอ็นดู ก่อนหยิบโทรศัพท์ออกจากกระเป๋าโทรหาสิงห์ เพื่อแจ้งว่าจะ
ออกไปข้างนอก โชแปงอมยิ้มจนแก้มป่อง ใครบอกว่าเธออยากกิน เธอแค่อยากใช้เวลาอยู่กับอิฐนานๆ ต่างหาก ไม่รู้อะไรเลย
✪✣✤✥✦✧✣✤✥✦✧✪
“เขียวอาบน้ำ” อินทรีย์เดินเช็ดผมออกมาจากห้องน้ำ เขาใส่ชุดนอนเรียบร้อยแล้ว เพราะรู้ว่าขืนเขาทำอะไรรุ่มร่ามคงได้โดนขอ
แยกห้องแน่ แค่ได้พักด้วยกันก็ถือว่าบุญโข
“เดี๋ยวก่อนก็ได้ครับผมยังไม่ง่วง” เขียวรีบปฏิเสธ เขายังคิดไม่ตกว่าจะเอาชุดไหนมาใส่เป็นชุดนอน เสื้อผ้าก็เอามาน้อยมาก เสื้อ
ยังพอไหวแต่กางเกงเขามีแค่ยีนส์ขายาวตัวที่ใส่มาเพราะเขาคิดจะใส่ตัวเดิมกลับ อีกตัวคือกางเกงขาสั้นที่เตรียมมาใส่ลงเล่นน้ำ ซึ่ง
ตอนนี้กำลังตากแห้งอยู่ที่ระเบียง
“ไม่ง่วงก็ไปอาบน้ำก่อนจะได้สบายตัว”
“เขียวมองเสื้อคลุมอาบน้ำของรีสอร์ท ทางเลือกสุดท้ายของเขา แต่มันจะโป๊น่ะสิ เห็นอย่างนี้เขาเป็นคนนอนดิ้นมาก ดิ้นกว่าจุน
เสียอีก
“เป็นอะไร” อินทรีย์นิ่วหน้าเหมือนเห็นเขียวเอาแต่จ้องไปที่ตู้เสื้อผ้าของรีสอร์ท
“ไม่มีอะไรครับ” เอาวะ ในเมื่อไม่มีทางเลือก ชุดนอนเน่าๆ ก็ต้องใส่แล้วล่ะ ดีกว่านอนโป๊ให้อินทรีย์เห็น
เขียวตัดสินใจหยิบชุดนอนออกจากกระเป๋า วางแผ่ลงบนเตียงดูว่าอินทรีย์จะแซวไหม แต่อีกฝ่ายกลับมองผ่านๆ คล้ายไม่สนใจใน
ความเน่าของชุด เขียวถอนใจโล่งอกหยิบชุดขึ้นมาถือ เขามันคิดมากไปเอง
“ไม่ง่วงเหรอครับ” เขียวถามเมื่ออาบน้ำออกมาเจออินทรีย์นอนเหยียดยาวพิงหมอนดูหนังอยู่บนโซฟาที่ตั้งอยู่ชิดผนังห้อง
“เดี๋ยวพี่นอนตรงนี้ เขียวนอนบนเตียงเถอะ”
“เอาอย่างนั้นเหรอครับ” เขียวเลิกคิ้วแปลกใจที่อินทรีย์เลือกนอนบนโซฟา เขาเองมีคิดหนักเรื่องนี้บ้างแต่ไม่ได้คิดจะแยกที่นอน
ถึงอย่างไรก็ผู้ชายเหมือนกัน
“อืม เราจะได้นอนหลับสบายใจ ไม่อย่างนั้นเดี๋ยวงอแงไม่ยอมนอนในห้อง”
“ตามใจครับ เดี๋ยวผมยกผ้าห่มให้ ผมตัวเล็กห่มผ้าขนหนูของโรงแรมก็ได้ เห็นมีผืนใหญ่สำหรับลงสระน้ำ”
“เขียวว” เขียวกำลังหยิบผ้าห่มต้องหันกลับไปมองหน้าคนเรียกใหม่ เมื่อเจอเสียงลากยาวเป็นเด็กๆ เข้าให้ เสียงนี้กลับมาอีกแล้ว
ทีอยู่ต่อหน้าคนอื่นทำเป็นเข้ม เขียวแอบหมั่นไส้อยู่ในใจ
“จะให้พี่นอนตรงนี้จริงๆ หรือครับ” อินทรีย์ขยับตัวขึ้นนั่งพิงพนัก มองคนหยิบผ้าห่มโดยไม่คัดค้านเขาสักคำ
“อ้าว! ก็พี่อินบอกผมเองนี่ครับว่าจะนอนโซฟา”
“พี่พูดไปอย่างนั้นเอง” เสียงอ่อยๆ ของอินทรีย์ทำเอาเขียวนึกขำ ทำเป็นเด็กไปได้
“พี่อินโตแล้วนะครับจะเอาอะไรก็พูดตรงๆ”
“พูดได้จริงเหรอ” น้ำเสียงที่เปลี่ยนไปทันทีบวกกับรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ทำให้เขียวรู้ว่าตัวเองพลาดท่าเข้าให้แล้ว
“ไม่ได้ครับ” “พี่อยากเป็นแฟนเขียว” เสียงที่ดังขึ้นพร้อมกัน ทำให้เขียวชะงัก เขาทั้งเขินทั้งโล่งใจ เฮ้อ นึกว่าจะพูดอะไรที่ล่อ
แหลมกว่านี้
“นะครับ เป็นแฟนพี่เถอะ ดีนะ”
“หึหึ นี่หลอกล่อเด็กสามขวบอยู่เหรอครับดูพูดเข้า ผมโตแล้ว” เขียวนั่งลงบนเตียงหย่อนเท้าลงกับพื้น หันหน้าหาเด็กสามขวบ
ที่แท้จริงบนโซฟา
“พี่ไม่ได้โฆษณาชวนเชื่อ ดีจริงก็บอกว่าดี”
“ไหนลองบอกผมหน่อยสิครับ ดียังไง” เป็นเพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์ที่ดื่มเข้าไป ทำให้เขียวกล้าต่อปากต่อคำกับอินทรีย์มากกว่าที่เคย
เขายิ้มน้อยๆ สนุกที่ได้ตอบโต้กับอีกฝ่าย
“พี่หล่อ” น้ำเสียงคนพูดภาคภูมิใจมาก
“ผมเป็นผู้ชายไม่สนคนหล่อหรอกครับ”
“พี่แก่กว่า นิสัยดี ดูแลเขียวได้”
“แค่ปีเดียวทำเป็นคุย”
“รู้ไหมว่าสาวๆ อยากเป็นแฟนพี่กันทั้งนั้น”
“ข้อนี้ไม่เห็นน่าสนใจ” เขียวส่ายหน้า แกล้งทำเสียงไม่พอใจกับสินค้าเท่าที่ควร อินทรีย์ทำเสียงจึ๊กจั๊กอยู่ในคอ ก่อนเจ้าตัวจะ
หยุดพูด เปลี่ยนมาจ้องหน้าเขานิ่ง
“พี่รักเขียว” รอยยิ้มและสายตาอ่อนโยนที่ส่งมา ทำเอาเขียวใจเต้นแรง
“สิ่งที่พี่ดีกว่าคนอื่นๆ คือ พี่รักเขียวหวาน”
“............”
“เป็นแฟนพี่นะครับ”
“ผมง่วงแล้ว” เขียวยกมือปิดปาก รู้ว่าไม่น่าเชื่อถือแต่เขาคิดอย่างอื่นไม่ออก ใครใช้ให้อินทรีย์ทำตัวน่ารักแบบนี้ เขาทั้งเขินทั้งมี
ความสุข หัวใจมันพองโตไปหมด อินทรีย์บอกรักเขา
“เขียววว ไม่เอาแบบนี้สิครับ คุยกันก่อน” อินทรีย์ท้วงเสียงหลง เมื่อหนุ่มน้อยของเขาล้มตัวลงนอนหันหลังให้เขาเสียดื้อๆ
“ผมง่วงครับวันหลังค่อยคุยก็ได้” เขียวดึงผ้าห่มขึ้นมาปิดหน้า ไม่อยากให้อินทรีย์เห็นว่าหน้าเขาแดงแค่ไหน แล้วไหนจะรอยยิ้ม
ที่หุบไม่ลงนี่อีก ไม่ได้หรอกเดี๋ยวได้ใจกันพอดี
“เอาเถอะ” อินทรีย์ยอมตัดใจ เขียวได้ยินเสียงคนตัวโตถอนใจเฮือกใหญ่ออกมา
“คุยกันวันหลังก็ได้...แต่วันนี้เป็นแฟนกันไปก่อนเนอะ”
“ครับ” เขียวตอบกลับเพราะประโยคแรก ไม่คิดว่าอีกฝ่ายจะเว้นช่องไฟก่อนตามมาด้วยประโยคที่สอง คำพูดจึงสวนทางกันพอดี
“เยส! เขียวเป็นแฟนพี่แล้วตกลงตามนี้ห้ามเบี้ยว” อินทรีย์รีบรวบรัดตัดความ คิดไว้อยู่แล้วว่ามันต้องได้ผล
“อะ..อะไรนะครับ!” เขียวรีบเด้งตัวขึ้นมานั่ง หันไปมองหน้าเจ้าเล่ห์ของคนตัวโต
“เขียวเป็นแฟนพี่”
“ไม่ใช่สักหน่อย”
“ไม่ใช่อะไรกัน เมื่อกี้เขียวตอบรับพี่แล้ว ให้หมอนกับผ้าห่มเป็นพยานเลยเอ้า”
“จะบ้าเหรอครับพี่อิน หมอนกับผ้าห่มเป็นพยานได้ที่ไหนกัน” เขียวอดหัวเราะออกมาไม่ได้ ทำไมเขารู้สึกเหมือนตัวเองกำลัง
เถียงกับเด็กงอแงที่ไม่ยอมฟังอะไรเลย
“เป็นได้ พี่บอกให้เป็นก็เป็นได้” น้ำเสียงดื้อดึงทำเอาเขียวอ่อนใจ ผู้ใหญ่อะไรเอาแต่ใจตัวเองชะมัด
“ผมไม่พูดกับคนเกเร” เขียวล้มตัวลงนอน ขืนพูดไปเขามีแต่จะเสียเปรียบ แกล้งนอนน่าจะเข้าท่าที่สุด
“พี่ก็ไม่อยากพูดกับคนเกเรเหมือนกัน รับปากแล้วคิดจะเบี้ยว ใครจะยอม” เขียวรู้สึกได้ถึงน้ำหนักที่กดลงมาบนเตียง ก่อนเงาสีดำ
จะทาบทับบนดวงตา
“เป็นแฟนแล้วจูบได้”
“หะ!...” เขียวรีบลืมตาขึ้นมา เป็นจังหวะเดียวกับผู้ใหญ่เกเรก้มลงมาปิดปากเขา ริมฝีปากแตะลงมาแผ่วเบา ก่อนทิ้งน้ำหนักบด
เบียด มือใหญ่แนบลงมาข้างแก้ม ประคองไว้ไม่ให้เขาหันหน้าหนี
“อืม..หวานสมชื่อ”
“พี่..พี่อิน” เขียวตาโตเมื่อปากถูกปล่อยให้เป็นอิสระ คนขโมยจูบยิ้มกว้าง มือไล้แผ่วเบาบนแก้มของเขา
“พี่ไม่ชอบเห็นใครเข้ามายุ่งกับเขียว ยิ้มให้ก็ไม่ชอบ ไม่สบายใจสักนิดกลัวเขียวจะสนใจคนอื่นมากกว่า ถ้าเป็นอย่างนั้นจริงพี่คง
บ้าตาย ”
“เลยมาทำตัวรุ่มร่ามกับผมแบบนี้หรือครับ” เขียวทำเสียงงอน เบือนหน้าหนีไปทางอื่น เขาไม่ได้โกรธหรอกแต่เขาเขินที่โดน
ขโมยจูบต่างหาก
“ทำเพราะรัก” เจอคำนี้เข้าไปใครไม่แพ้บ้าง คนอื่นเป็นอย่างไรเขียวไม่รู้แต่สำหรับเขาแล้วยอมรับว่าแพ้ราบคาบ
“ตะ..ต่อไปห้ามรุ่มร่ามกับผมอีกนะครับ”
“พี่ไม่รับปาก ใครอยู่ใกล้คนรักแล้วห้ามใจได้บ้าง พี่คนหนึ่งที่ไม่ได้แน่” น้ำเสียงจริงจังของอินทรีย์ทำเอาเขียวสั่นสะท้าน ผู้ชาย
คนนี้รุกเขาแรงและเร็วเสมอต้นเสมอปลาย เพียงแค่คราวนี้เขียวเห็นแววว่าเขาจะไม่สามารถต่อต้านได้อีกต่อไป
“ถ้าอย่างนั้นไปนอนโซฟาเลยครับ”
“เสียใจครับ พี่พูดให้ดูดีไปอย่างนั้นเอง นึกว่าใครบางคนจะรู้สึกสบายใจขึ้นที่เราเป็นเด็กดีแล้วชวนเราขึ้นมานอนด้วย ใครจะไปรู้
ว่ามีแฟนใจร้าย”
“โอ๊ย!”
“ใจร้ายต้องแบบนี้ครับ” เขียวผลักผ้าห่มออกแล้วหยิกหมับเข้าให้ ใช้สองมือหยิกไปเรื่อยๆ ด้วยความโมโหแกมหมั่นไส้ ว่าเขาดีนัก
ต้องเจอแบบนี้
“พี่อิน! ปล่อยครับ” เขียวร้องโวยวายเมื่อถูกร่างสูงรวบตัวไว้ อินทรีย์กอดเขียวหวานไว้แนบอก รัดสองแขนแน่นไม่ให้อีกฝ่ายขยับ
ตัวได้
“ปล่อยพี่ก็เจ็บตัวสิ”
“สมควรโดน”
“ถ้าให้เป็นแฟนจะยอมให้หยิก เอาไหม” เขียวที่กำลังโมโหถึงกับหลุดขำ คนอะไรต่อรองแต่ละอย่างพิลึกพิลั่น
“พูดจริงหรือเปล่าครับ” เขียวหวานยังแกล้งทำหน้าโมโหต่อไป น้ำเสียงติดห้วนเพื่อให้อีกฝ่ายรู้สึก
“จริงทุกคำครับ”
“ถ้าอย่างนั้นก็ปล่อย” เขียวทำน้ำเสียงสะบัด ตาจ้องอยู่แค่อกไม่กล้าเงยหน้าขึ้นมอง
“หือ?”
“ตกลงจะให้หยิกไหม”
“เขียว” อินทรีย์ประมวลคำพูดในหัว ใบหน้าคมคายผุดรอยยิ้มกว้าง ในอกพองโตอย่างที่ไม่ค่อยได้รู้สึกบ่อยนัก น่าแปลกที่คน
เพียงคนเดียวมีอิทธิพลกับเขาถึงเพียงนี้
อ้อมกอดของอินทรีย์รัดแน่นขึ้น ใบหน้าซุกซบกับซอกคอขาว ริมฝีปากร้อนแตะลงไปเพียงแผ่วเบา
ขอบคุณครับ”
“....” เขียวหวานไม่คิดจะตอบ เขาปล่อยให้อินทรีย์กอดโดยไม่ขัดขืนและไม่ทวงถามเรื่องการหยิกอีก ใครว่าเขาอยากทำร้าย
ร่างกายอินทรีย์ เขาแค่ไม่รู้จะตอบตกลงอย่างไรไม่ให้ตัวเองอายเท่านั้นเอง อย่างน้อยมุกพิลึกพิลั่นนี่ก็ทำให้เขาได้ยอมรับความ
ในใจออกมา
“พี่รักเขียวครับ” เสียงกระซิบหวานแผ่วเบาพร้อมความร้อนที่แนบลงมาสัมผัสแก้ม ใช่แล้วเขาเองก็รักอินทรีย์เช่นกัน
✪✣✤✥✦✧✣✤TBC✥✦✧✣✤✥✦✧✪
ช่วงต้นคนเขียนเฉลยความรู้สึกของมิ้นนะคะ คือนางก็คิดไปเองนั่นแหละ แต่เพราะเชื่อว่าถูกหลอกใช้ จึงทั้งโกรธจุนทั้งเสียใจ
เรื่องทิเบต จนประทุออกมาในลักษณะที่เห็น (ลืมไปว่าตัวเองทำให้จุนถอดใจก่อนเพราะดันไปเสนอตัวให้จุนเพื่อให้ช่วยตีสนิท
ทิเบต จนจุนรับไม่ได้) ส่วนจะเป็นอย่างไรต่อไปก็ต้องลุ้นกันต่อเนอะ
ปล.อาจมีชื่อสลับหรือคำผิดบ้างนะคะ เดี๋ยวตามแก้ให้ค่ะ ขอไปพักทานข้าวแป๊บ
✪✣✤✥✦✧✣✤TBC✥✦✧✣✤✥✦✧✪
Darin ♥ FANPAGE Twitter :
primdarin
หัวข้อ: ❤ Love Mission ♥ ภารกิจพิชิตรัก ❤ [ End ] 28/05/17 ✿ P.100 (อ่าน 762505 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก