ภารกิจที่ 35 : แมวเหมียว“เขียวแน่ใจนะว่าจะนอนโซฟา”
“แน่ใจครับ ผมขอหมอนกับผ้าห่มก็พอ” เขียวยึดที่นั่งไว้อย่างดี อย่าคิดจะชวนเขาเข้าห้องเสียให้ยาก ไม่มีทางขยับแน่นอน
“ระวังจะได้ยินเสียงประหลาดจนนอนไม่หลับ”
“ไม่ต้องมาขู่ผมครับ ผมไม่ใช่คนกลัวผี” เขียวทำปากเก่ง ความจริงเขากลัวยิ่งกว่าสิ่งใดในโลก ถ้าให้วัดระดับความกลัวของเขียวนั้นน่าจะชนะทุกคนที่เขารู้จัก
“เปล่า พี่ไม่ได้ให้ระวังผี พี่ให้ระวัง...” อินทรีย์บุ้ยใบ้ไปทางประตูห้องของทิเบตที่ปิดสนิทมาได้เกือบยี่สิบนาทีแล้ว
“พี่อิน!”
“พี่พูดจริง ไม่น่ารอด”
“ไม่มีทางครับ”
“แน่ใจ?” เขียวอึกอัก จุนบอกเขาว่าจะหาทางฟัดพี่เบต เขียวคิดว่าจุนพูดเล่นมาตลอดจนโดนทักเขาเลยชักไม่แน่ใจ
“ตื่นมาระวังจะมองหน้ากันไม่ติด” อินทรีย์กระตุ้นจุดอ่อนของเขียว เขารู้ดีว่าอีกฝ่ายขี้อายแค่ไหน เขียวเผลอยกนิ้วขึ้นกัดขณะใช้ความคิด ถ้ามันจริงอย่างที่อินทรีย์พูดประตูกั้นแค่นี้เขาต้องได้ยินแน่ แล้วพรุ่งนี้จะมองหน้าพี่เบตยังไงวะ เขียวคิดหนัก มั่นใจว่าเขาคงหน้าแดงเถือกไม่กล้าสบตากับอีกฝ่ายเป็นแน่
“นอนด้วยกันมาสองคืนจะมากลัวอะไรตอนนี้ ถ้าพี่จะทำอะไรเราพี่ทำไปนานแล้ว” อืมมันก็จริง เขียวเริ่มคล้อยตาม
“มาเถอะครับเชื่อพี่ ถ้าตัดสินใจช้าไม่ทันพี่ไม่รู้ด้วยนะ” อินทรีย์ออกเดินช้าๆ เขารู้ว่าถ้าอยากให้เขียวหวานรีบตัดสินใจต้องใช้ไม้นี้
“เดี๋ยวครับรอผมด้วย” เขียวตัดสินใจลุกขึ้นจากโซฟา อินทรีย์ลอบยิ้ม กระต่ายน้อยตกหลุมเขาเข้าให้แล้ว
“ยืนอยู่ทำไมครับมานั่งเร็ว” เขียวยืนเก้ๆ กังๆ อยู่กลางห้อง เขาไม่เคยเข้าห้องนอนอินทรีย์มาก่อน ปกติจะอยู่ในห้องรับแขกและห้องครัวเป็นหลัก
“ผม..ผม”
“กลัวอะไรพี่ครับ พี่ไม่เห็นน่ากลัวสักนิด”
“ไม่น่ากลัวตายล่ะ” เขียวพึมพำไม่กล้าพูดออกมาดัง ๆ ดูสายตาของอินทรีย์สิ วาววับอย่างกับอะไรดี เหมือนเสือที่จ้องตะครุบลูกกวางไม่มีผิด
“พี่ง่วงแล้ว” เพื่อบังคับให้อีกฝ่ายมาที่เตียงอินทรีย์จึงต้องใช้มุกนี้ เขายกมือปิดปากแกล้งหาวออกมา
“ผิดเวลาไปไหมครับ” เขียวหวานไม่ตกหลุมง่ายๆ
“พี่ขับรถมา”
“ครึ่งทางก็ไม่ถึง”
“ทำไมเดี๋ยวนี้เถียงพี่เก่งจัง”
“ผมเถียงเก่งแบบนี้มาตั้งนานแล้วครับ” เขียวหวานไม่ใช่คนเรียบร้อย เขาแค่เป็นคนขี้กลัวและปอดแหกเท่านั้น เมื่อสนิทสนมคุ้นเคยกันมากพอเขาถึงกล้าแสดงตัวตนออกมา
“เฮ้อ รู้อย่างนี้จับขย้ำซะตั้งแต่เป็นลูกกระต่ายก็ดี”
“พี่อินพูดอะไรครับ” เขียวได้ยินไม่ชัดแต่รู้ว่าอีกฝ่ายพูดถึงเขาแน่
“อยากได้ยินก็มาฟังใกล้ๆ สิครับ”
“ผมไปนอนข้างนอกดีกว่า” เขียวตัดสินใจแล้ว อินทรีย์ในวันนี้ไม่น่าไว้วางใจสักนิด สู้ออกไปลุ้นข้างนอกดีกว่า อย่างมากก็หาอะไรมาอุดหูนอน
“คิดว่าพี่จะให้ไปเหรอครับ” เขียวสะดุ้งโหยง ไม่รู้ว่าคนที่นั่งอยู่บนเตียงมาทันเขาได้อย่างไร มือที่เอื้อมไปเปิดประตูจึงไปไม่ถึงจุดหมาย เมื่อตัวเขาลอยขึ้นสูงจากพื้น
“พี่อินปล่อยผมครับ” เขียวตะโกนโหวกเหวกโวยวาย เมื่อคนตัวสูงจับเขาขึ้นพาดบ่า
“....”
“พี่อินได้ยินไหมครับปล่อยผมลง” เขียวทุบมือลงกลางหลังหวังให้อินทรีย์ยอมปล่อย แต่ร่างสูงไม่สะดุ้งสะเทือนสักนิด
“ผมเวียนหัว โอ๊ะ!” ไม่ทันขาดคำอินทรีย์ก็วางเขาลงบนเตียง ก่อนที่แขนแข็งแรงจะตามมากักตัวเขาเอาไว้ไม่ให้หนีลงจากเตียงได้ โว้ยทำไมวันนี้พี่อินถึงน่ากลัวนักวะ
“พี่อินครับ” เขียวพูดเสียงอ่อน พยายามใช้น้ำเย็นเข้าลูบ
“ครับ”
“ปล่อยผมก่อน”
“ทำไมต้องปล่อยครับ แบบนี้อุ่นดีออกอากาศมันหนาว” อินทรีย์ขยับตัวพิงหมอน ดึงอดีตลูกกระต่ายมากอดไว้ จับหัวเล็กๆ ซุกลงบนไหล่
“หนาวก็เบาแอร์ครับ มาผมเบาให้” เขียวหาทางออกห่างจากตัวอันตราย
“ไม่ พี่ชอบกอดแก้หนาวมากกว่า”
“โอ๊ย! ทำไมวันนี้พี่อินถึงเกเรนักครับ ทั้งเกเรทั้งดื้อไม่น่ารักเลย” เขียวเคยใช้มุกนี้แล้วได้ผล คิดว่าพอเขาโวยวายอินทรีย์ต้องรีบปล่อยเพราะกลัวเขางอน
“น่ารักมาหลายวันแล้วไม่เห็นจะรักเสียที ไม่เอาดีกว่า” เขียวที่เปลี่ยนมาใช้วิธีดิ้นหนีถึงกับหยุดชะงัก
“เดี๋ยวนะครับ” เขียวหรี่ตามองอินทรีย์ สะดุดหูกับสิ่งที่ได้ยิน
“หมายความว่ายังไงครับ”
“หมายความอะไรครับ” อินทรีย์ตาแพรวพราวแต่แกล้งทำเป็นไม่รู้เสียอย่างนั้น
“พี่อินแกล้งทำตัวเป็นเด็กดีใช่ไหมครับ ตกลงแกล้งทำใช่ไหม”
“พี่ไม่ได้พูด”
“นี่หลอกผมมาตลอดใช่ไหมครับ”
“ใครครับ ใครหลอกเขียวหวาน ไหนบอกมาสิ” โอ๊ย! เขียวอยากตีอกชกหัว อินทรีย์เวอร์ชั่นนี้เขาหาวิธีจัดการไม่ได้จริงๆ
“อยากให้พี่เชื่องเหมือนเดิมหรือเปล่า” เขียวหวานไม่ไว้ใจสีหน้าของอินทรีย์สักนิด เขาไม่ตอบให้โง่หรอกคำถามส่อแววเสียเปรียบมาก
“ฝึกพี่สิครับ”
“ฝึก?”
“ใช่ เวลาอยากให้สัตว์เลี้ยงทำตามที่เราพูดเราก็ต้องฝึก และถ้าจะฝึกให้ได้ผลก็ต้องมีรางวัลให้” เขียวมัวแต่ฟังอินทรีย์พูดจึงไม่ทันได้ระวังตัว
“เช่นถ้าเขียวอยากให้พี่ปล่อย ก็ต้องบอกพี่ว่าพี่อินปล่อยผมครับ พอพี่ยอมปล่อยมือข้างนึงก็ต้องให้รางวัล” อินทรีย์สาธิตด้วยการปล่อยมือออกข้างหนึ่งแล้วขโมยหอมที่แก้มนุ่มของเขียวหวาน
“พอพี่ยอมปล่อยอีกข้างก็ต้องให้จูบเป็นรางวัล” อินทรีย์ปล่อยแขนอีกข้างที่ยังกอดอยู่ออก เปลี่ยนมาจับคางเขียวเชยขึ้นก่อนกดริมฝีปากลงไปแนบชิด
“สอนแบบนี้พี่ก็จะเชื่อฟัง”
“พี่อิน! อย่ามาเนียนเอาเปรียบผม” เขียวซัดฝ่ามือเข้าท้องเต็มแรง คนตัวโตเกร็งท้องรับก่อนคว้าคนขี้โมโหเข้ามากอดไว้แน่นไม่ให้ขยับมือทำร้ายร่างกายเขาได้อีก
“ขี้โกง ขโมยจูบผมไปแล้วห้ามกอดสิครับ” เขียวประท้วงเมื่อคนได้ทั้งหอมได้ทั้งจูบไปแล้วกลับมากอดเขาไว้เหมือนเดิม
“เมื่อกี้พี่แค่สาธิตยังไม่เอาจริงครับ” เขียวหมดคำพูดได้แต่เผยอปากค้าง จ้องหน้าอินทรีย์เหมือนเห็นสิ่งแปลกประหลาด คนอะไรทำไมถึงไหลลื่นได้ขนาดนี้
“อื้อ” เขียวสะดุ้งน้อยๆ เมื่อปากได้รูปของคนตัวโตประกบลงมาอีกครั้ง หัวใจเขาต้นรัว มือไม้อ่อนปวกเปียก เมื่อเจอเข้ากับรสสัมผัสที่ไม่คุ้นเคย มันทั้งรุ่มร้อนทั้งวาบหวามจนเขาไม่สามารถบรรยายออกมาเป็นคำพูดได้
“พี่อิน” เขียวกระซิบชื่ออินทรีย์ออกมาเมื่อมีโอกาส ริมฝีปากหนายังคงคลอเคลียอยู่ใกล้ๆ จมูกปัดเบาๆ บนแก้ม
“ครับ” เสียงแหบพร่าที่ตอบกลับมาทำให้เขียวยิ่งเขินอาย เขาไม่เคยได้ยินเสียงอินทรีย์แบบนี้มาก่อน
“ผมยังไม่ได้สั่งเลยขโมยจูบผมได้ยังไง” เป็นการประท้วงที่อ่อนแรงที่สุด เสียงของเขียวเบาแสนเบาราวกับกำลังกระซิบอยู่ในลำคอ
“ก็ใครใช้ให้ปากเขียวหวานน่าจูบครับ พี่เห็นก็ต้องอดใจไม่ไหวเป็นธรรมดา” เขียวตาโตเมื่อโดนโยนความผิดให้หน้าตาเฉย
“ไม่ใช่ความผิดผมสักหน่อย”
“ไม่ใช่เหรอ งั้นพี่ให้เอาคืน” ริมฝีปากอินทรีย์ฉกลงมาครอบครองริมฝีปากเขียวหวานอีกครั้ง คราวนี้เขาเดาได้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นแต่ห้ามไม่ทัน หรือถ้าจะพูดให้ถูกต้องบอกว่าไม่มีเรี่ยวแรงจะห้ามมากกว่า ร่างกายเขียวสั่นน้อยๆ จนกลัวว่าจะควบคุมตัวเองไม่ได้
“พี่อินครับ” เขียวเรียกอินทรีย์เสียงแผ่ว เขาเพิ่งได้สติหลังถูกเอาเปรียบนานหลายนาที
“ครับผม”
“ผม..ผมอยากลองฝึก”
“หือ?”
“อยากลองฝึกแมวให้เชื่อง” เขียวนึกชื่อสัตว์อื่นไม่ออก เขาไม่อยากใช้คำว่าสัตว์เลี้ยงกับอินทรีย์
“ผมอยากให้แมวเลิกเกเรต้องทำยังไครับ”
“หึหึ ลองฝึกสิครับ แต่บอกไว้ก่อนนะว่าแมวตัวนี้ดื้อ ถ้าของรางวัลไม่น่าสนใจจะไม่ทำตาม” อินทรีย์ไม่ยอมพลาดโอกาสนี้แน่ๆ
“น่า..น่าสนใจสิครับ” เขียวพูดมั่วๆ ไปก่อน ที่จริงเขายังนึกไม่ออกว่าควรให้ของรางวัลเป็นอะไรดี เพื่อให้เขารอดคืนนี้ไปได้
“ไม่เชื่อ ไหนครับขอพี่ขอดูรางวัลก่อน” เขียวอายแสนอายแต่ต้องกลั้นใจยื่นจมูกไปชนแก้มอินทรีย์เร็วๆ หนึ่งที ตอนนี้เขาคิดได้แค่นี้จริงๆ
“ยังไม่น่าสนใจ”
“พี่อินนน” เขียวไม่รู้จะทำอย่างไรกับคนตรงหน้าแล้วจริงๆ พยายามคิดหาทางออกจนหัวแทบแตกก็ยังคิดไม่ออก
“ลองใหม่สิครับ”
“จุ๊บ” เขียวเล็งปากอินทรีย์เป็นเป้าหมาย พอยื่นหน้าเข้าไปใกล้ก็รีบหลับตาปี๋ เขาชนปากเข้ากับปากของอินทรีย์จนเกิดเสียงเบาๆ
“ไม่เอาดีกว่าไม่คุ้ม” น้ำเสียงเล่นตัวของอินทรีย์ทำเอาเขียวอยากเปลี่ยนไปใช้ไม้แข็ง คือหาอะไรแข็งๆ ฟาดเข้าให้ จะได้เลิกแกล้งเขาเสียที
“พี่อิน ผม..ผมยังไม่พร้อมจริงๆ นะครับ ผมกลัว” เขียวตัดสินใจโพล่งออกไปตรงๆ เมื่อหาทางอื่นไม่ได้แล้ว
“กลัวอะไรครับ พี่ไม่ได้ทำอะไรเขียวสักหน่อย”
“นี่ขนาดพี่อินไม่ทำนะครับ เดี๋ยวกอดเดี๋ยวจูบผมขาดทุนจะตายอยู่แล้ว”
“พี่ก็อนุญาตให้เอาคืนได้นี่ครับเขียวไม่ทำเอง”
“ผมไม่พูดกับพี่อินแล้ว” เขียวเกิดอาการงอนขึ้นมาจริงๆ
“อยากเป็นแมวดื้อก็ตามใจ ขืนพี่อินทำผมโกรธจริงๆ ด้วย” เขียวแข็งใจพูดออกไป จะให้อินทรีย์รู้ไม่ได้ว่าเขาเคลิบเคลิ้มไปกับสัมผัสของอีกฝ่ายแค่ไหน แต่เขายังไม่พร้อมจริงๆ ทุกอย่างมันเร็วเกินไป
“คนดีอย่าโกรธเลยครับ” อินทรีย์รีบง้อคนตัวเล็กเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายมีทีท่าจะงอนเขาขึ้นมาจริงๆ
“พี่รับรองว่าพี่ไม่ใช่แมวดื้อของเขียว สัญญาว่าถ้ายอมให้พี่จูบพี่จะไม่ทำอะไรเกินเลยกว่านั้น”
“จริงนะครับ ! แค่..เอ่อ..แค่จูบจริงๆ นะ”
“ครับผม” อินทรีย์รับคำเป็นมั่นเหมาะ ถึงเขาอยากปล้ำเขียวหวานแค่ไหนแต่เขารู้จักนิสัยอีกฝ่ายดี เขียวเพิ่งตกลงยอมคบกับเขาไม่ถึงสองวัน ถ้าขืนข้ามขั้นทันทีเขารู้ว่าเขียวจะรู้สึกไม่ดีกับตัวเอง เขียวหวานน้อยจะคิดว่าตัวเองง่ายและคิดว่าเขาไม่จริงจัง อินทรีย์ไม่อยากให้ความคิดนั้นเกิดขึ้นเขาจึงยอมทน
“งั้นก็ได้ครับ” เสียงตอบรับแผ่วเบาในลำคอ อินทรีย์จุดยิ้มขึ้นที่ริมฝีปาก เขียวหวานน่ารักในแบบของตัวเอง และเขารักที่เจ้าตัวเป็นแบบนั้น
“.....” เขียวลอบมองอินทรีย์ ทำไมถึงเอาแต่จ้องเขานิ่งไม่ยอมพูดอะไรเลย กว่าจะกลั้นใจพูดออกมาได้ไม่ใช่ง่ายๆ แค่นี้เขาก็ทำหน้าไม่ถูกแล้ว
“พี่อิน” เขียวอดรนทนไม่ไหว ใจเต้นจนอึดอัด จึงเรียกอินทรีย์อย่างกล้าๆ กลัวๆ
“จูบพี่สิครับ” อินทรีย์ยังสบตาคู่นั้นนิ่ง คำพูดที่หลุดออกมาจากปากเขาทำเขียวหวานหน้าแดงเป็นลูกตำลึง เจ้าตัวดูกระสับกระส่ายคล้ายทำอะไรไม่ถูก
“พี่ยอมไม่เป็นแมวดื้อแล้ว ไหนครับรางวัลของพี่”
“อื้อ” เขียวยอมแพ้ เขาสูดลมหายใจเขาลึกๆ ก่อนยื่นหน้าเข้าไปหาอินทรีย์ช้าๆ คนตัวโตไม่ช่วยอะไรเขาเลย นั่งอมยิ้มมองมานิ่งๆ
“เกือบใช้ได้” อินทรีย์ให้คะแนนเมื่อเขาค่อยๆ ถอนริมฝีปากออก เขียวหวานทำใจกล้าประคองใบหน้าของอินทรีย์ไว้ด้วยสองมือ ใบหน้าหวานค่อยๆ เลื่อนเข้าหา ใช้ริมฝีปากนุ่มประกบเข้ากับริมฝีปากได้รูปของอินทรีย์ เขียวเริ่มจากสัมผัสเพียงแผ่วเบาก่อนค่อยๆ เพิ่มน้ำหนักขึ้นอย่างที่อินทรีย์เคยทำ
ความน่ารักไร้เดียงสาของเขียวหวานทำให้อินทรีย์ห้ามใจไม่ไหว เขาเข้าควบคุมเกมเสียเอง จูบคนในอ้อมแขนด้วยความร้อนแรง บดเบียดเรียงร้องการตอบสนองจนร่างเล็กอ่อนระทวย
"อื้อ" เขียนครางอืออา ในหัวขาวโพลนเพราะสัมผัสอันร้อนแรงของอินทรีย์
"พี่อิน" เขียวกระซิบเสียงแหบพร่า อินทรีย์คิดว่ามันเป็นเสียงที่ช่างยั่วยวนเหลือเกิน จนเขาเกือบลืมความตั้งใจที่มี
"พี่อินครับ พอ..พอแล้ว" เขียวพยายามห้ามด้วยน้ำเสียงอสั่นเทา เขาเริ่มรู้สึกแปลก รู้สึกหวั่นไหวจนกลัวว่าหากปล่อยนานไปจะไม่สามารถห้ามอินทรีย์ได้อีก
"พี่ขออีกนิดเดียวเท่านั้นครับ" อินทรีย์เอ่ยคำสัญญา เขาบรรจงบดเบียดริมฝีปากลงไปช้าๆ ไล้ลิ้นไปรอบๆ ก่อนสอดแทรกเข้าไปลิ้มรสความหวานภายใน ปลายลิ้นเล็กหลบหนีสัมผัสอุ่นชิ้นที่รุกไล่ก่อนยอมจำนน ปล่อยให้อินทรีย์ชิมความหวานจนพอใจ
“ขอบคุณสำหรับรางวัลครับ” อินทรีย์แตะริมฝีปากลงบนหน้าผากเขียวหวานนิ่งก่อนถอนออก เขาจัดการดึงหมอนที่พิงหัวเตียงลงก่อนเลื่อนตัวลงนอน ดึงร่างเล็กเข้ามากอดกระชับ
“พี่ง่วงแล้ว นอนกันนะครับ”
“ครับ” อินทรีย์เอื้อมมือไปปิดสวิทช์ไฟที่อยู่ข้างเตียง เขาดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมให้จนถึงบ่า
“ฝันดีครับเขียวหวานของพี่”
“ฝันดีครับ” เขียวซุกหน้าแนบอกอินทรีย์ แม้ไม่ง่วงแต่เขาไม่คิดคัดค้าน ปิดไฟแบบนี้ดีแล้วอินทรีย์จะได้ไม่เห็นหน้าของเขาว่ามันแดงมากแค่ไหน
“พี่อินครับ” เขียวทำลายความเงียบขึ้นมา
“ครับ”
“ขอบคุณนะครับที่ไม่เป็นแมวเกเร ขอบคุณที่ยอมเชื่องกับผม” เขียวดีใจที่อินทรีย์ไม่ผิดคำพูดกับเขา ให้เวลาผมอีกนิดนะครับพี่อิน อีกนิดเดียวผมสัญญา
“ครับผม” อินทรีย์กระชับวงแขนให้แน่นขึ้น ฝังจูบเบาๆ บนแก้มนุ่ม ก่อนซุกซบใบหน้ากับศีรษะเล็กๆ เขายังไม่ง่วงหรอก แต่ขืนไม่อยู่นิ่งๆ เขาจะตบะแตกเสียก่อน
วันนี้ได้แค่นี้ก็มากพอสำหรับเขา ยิ่งได้ความไว้ใจเชื่อใจจากเขียวหวานยิ่งถือว่าเขาก้าวหน้าไปมาก เขียวพูดถูกแล้วเขาไม่ใช่แมวเกเร เพราะเขาไม่เคยเป็นแมวมาตั้งแต่ต้น หึหึ อย่างเขามันต้องเสือร้ายที่รอกินกระต่ายน้อยต่างหาก เสือที่ล่าเหยื่อเก่งคือเสือที่รู้จักอดทน และเพื่อให้ได้รางวัลที่ยิ่งใหญ่มาอินทรีย์ก็พร้อมจะอดทนเสมอ เพราะเขารู้ว่ารางวัลนั้นคุ้มค่าแค่ไหน กระต่ายน้อยแสนหวานของเขา
✪✣✤✥✦✧✣✤TBC✥✦✧✣✤✥✦✧✪
หวานๆ ให้อีกคู่ ตอนหน้าเข้มข้นขึ้นอีกนิดค่า
Darin ♥ FANPAGE Twitter :
primdarin
หัวข้อ: ❤ Love Mission ♥ ภารกิจพิชิตรัก ❤ [ End ] 28/05/17 ✿ P.100 (อ่าน 763816 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก