ภารกิจที่ 36 : เล่นแรง (1) “พี่เบต”
“ครับ” ทิเบตสะดุ้งตื่นเมื่อเสียงเรียกของตัวจุ้นดังกระทบโสตประสาท เขายังไม่หายง่วงจึงซุกหน้าลงกับหมอน
“พี่เบต!” เสียงที่เพิ่มเดซิเบลขึ้นเป็นสามเท่าทำให้ทิเบตเลิกงัวเงีย
“อื้อพี่ตื่นแล้ว” ทิเบตลืมตาขึ้นมาเจอเข้ากับหน้ายุ่งๆ ของเจ้าตัวจุ้น
“เป็นอะไรครับ” ร่างเล็กนั่งจ้องหน้าเขา สีหน้าเหมือนอยากกินเลือดกินเนื้อเขาเต็มประดา
“หิวข้าว”
“หะ!” ทิเบตไม่คิดว่าจะได้ยินคำนี้ เจ้าตัวดีปลุกเขาเพราะหิว
“ผมบอกว่าหิวข้าว” หน้าตัวจุ้นยังรักษาระดับความง้ำไว้ได้เป็นอย่างดี
“ฮ่าๆ นึกว่าอะไรโมโหหิวนี่เอง หิวก็ลุกครับไปหาอะไรในครัวทานก่อนได้เลย พี่ขอนอนต่ออีกนิด”
“ป๊าบ” มือเล็กฟาดลงบนผ้าห่มที่คลุมตัว ถ้าไม่มีมันกั้นเขาคงเจ็บตัวอยู่บ้าง
“ลุกได้ที่ไหนเล่า ทำอะไรไว้ไม่รู้จักรับผิดชอบ”
“อ่า..” ธิเบตเพิ่งนึกขึ้นมาได้ นี่คือครั้งแรกที่เขามีอะไรกับผู้ชาย จึงเดาไม่ได้ว่าอีกฝ่ายจะเจ็บมากน้อยแค่ไหน
“พี่ขอโทษ รอเดี๋ยวนะพี่ไปหาอะไรให้ทาน” ทิเบตลุกขึ้นนั่ง ผ้าห่มหลุดลงมากองที่หน้าตัก เขาไม่รู้ถึงความผิดปกติจนเห็นจุนกลืนน้ำลายลงคอ
“มองอะไรเรา”
“เปล๊า” จุนเบือนหน้าหนี ไม่อยากยอมรับว่าเขาถูกซิกแพคของคนตรงหน้าดึงดูดสายตาเข้าให้
“หึหึ ให้มันจริงเถอะ” เห็นๆ อยู่ว่าเจ้าตัวจุ้นมองมัดกล้ามที่หน้าท้องของเขา เดี๋ยวนี้ชักลามกใหญ่มองมาตาเป็นมัน
“จริง ไม่เอาแล้วเจ็บจะตายห่า”
“จุนครับ” ทิเบตเรียกจุนแบบนี้ทุกครั้งที่เจ้าตัวพูดไม่เพราะ จุนเม้มปากไม่ยอมขอโทษ
“โกรธพี่เหรอ” ทิเบตขยับเข้าไปใกล้ จับมือจุนมากุมไว้ลูบเบาๆ อย่างเอาใจ
“....”
“เจ็บมากไหมครับ”
“เจ็บมาก” จุนเหล่ทิเบตด้วยหางตา ยังๆ มีหน้ามาถาม แค่ขยับลุกขึ้นนั่งเขาก็เจ็บจะแย่แล้ว เรื่องจะเดินลงจากเตียงไปหาอะไรกินเลิกคิดได้
“พี่ขอโทษ” ทิเบตเอ่ยคำขอโทษซ้ำ สงสารเจ้าตัวจุ้นของเขาจับใจ ร่างกายไม่ได้ถูกสร้างขึ้นมาเพื่อการนี้ เขาควรให้เวลาจุนค่อยๆ ปรับตัว ไม่ควรโหกโหมไปให้ถึงจุดหมายตั้งแต่ครั้งแรก
“ไม่ใช่เจ็บมากอย่างเดียวหิวข้าวมากด้วย” ตาขวางๆ ของเจ้าตัวจุ้นทำเอาทิเบตเกือบหลุดหัวเราะออกมา
“ครับผม จุนนอนพักไปก่อนเดี๋ยวพี่มาเรียก อาจจะต้องกินยาไว้ด้วยจะได้ไม่ปวดมาก”
“คราวหน้าผมจะจิ้มพี่เบต คอยดู” คำขู่อาฆาตของตัวจุ้นทำเอาทิเบตสะดุ้ง
“เดี๋ยวๆ เจ็บแล้วพาลเหรอครับ ตัวจุ้นไม่ชอบสักนิดเลยเหรอพี่ว่าพี่เก่งพอตัวนะ” ทิเบตทำสายตาล้อเลียน
“ไอ้พี่เบต!”
“ฮ่าๆ ไม่เอาครับอย่าโมโห มาพี่กอดปลอบให้” ทิเบตดึงตัวจุ้นเข้ามากอด โยกไปมาเบาๆ
“คราวหน้าไม่เอาติดวันมีเรียนนะ” เสียงอุบอิบอยู่กับไหล่ทำให้ทิเบตอมยิ้ม โชคดีที่หันหน้าไปคนละทาง ไม่อย่างนั้นตัวจุ้นได้ของขึ้นอีกรอบหลังจากสงบลงแล้ว
“ครับผม” ทิเบตยังโยกร่างเล็กไปมา เขาอยากให้จุนรู้สึกผ่อนคลาย
“หรือถ้ามีเรียนเฉพาะครึ่งบ่ายก็ได้อยู่” จุนอนุโลมให้อีกนิด คิดไปคิดมาเจ็บก็ดีเหมือนกันแฮะ พี่เบตอ่อนโยนกับเขาขึ้นเยอะ พูดก็เพราะครับผมๆ ทุกคำ
“หึหึ”
“หัวเราะอะไร” เมื่อเอาแต่ใจแล้วมีคนเอาใจ จุนเลยชักจะได้ใจ
“ชอบก็บอกมาเถอะ”
“เหอะ” จุนทำเสียงขึ้นจมูก ต้องเล่นตัวนิดหนึ่งเดี๋ยวคนบางคนจะได้ใจ
“เมื่อคืนใครน้ออยากให้พี่ฟัดถึงขนาดลงทุนอ่อยพี่”
“ก็ไม่รู้นี่ว่ามันจะเจ็บขนาดนี้ จะไปเรียนไหวหรือเปล่าก็ไม่รู้”
“หยุดเถอะเดี๋ยวพี่หยุดเป็นเพื่อน”
“เกรงใจเขียว” จุนยังไม่ลืมว่าลากเพื่อนมาด้วย
“ไม่ต้องห่วงเพื่อน รับรองว่าไอ้อินดูแลอย่างดี เดี๋ยวพี่บอกให้ว่าเราไม่สบาย”
“อืม” จุนพยักหน้าไปอย่างนั้นเอง รู้ว่าเขียวไม่มีทางเชื่อ อีกอย่างเขาไม่ได้คิดจะปิดบังเพื่อนอยู่แล้ว เรื่องแค่นี้บอกได้สบายมาก
✪✣✤✥✦✧✣✤✥✦✧✪
“จะรีบไปไหน” เขียวชะงักเมื่อเจอเข้ากับคู่อริ เขาเพิ่งแยกกับอินทรีย์กำลังจะเดินขึ้นตึกไปเรียน
“ผมจะไปเรียน” เขียวตอบด้วยน้ำเสียงสุภาพแต่ห่างเหิน เขาไม่อยากมีปัญหา
“วันนี้คู่หูไม่มาเดินคนเดียวได้เหรอ ให้กูไปส่งไหม”
“ไม่ต้องผมไปเองได้” เขียวตัดสินใจเดินเลี่ยงแต่ถูกร่างใหญ่ก้าวเข้ามาขวาง
“เดี๋ยว มึงปฏิเสธน้ำใจรุ่นพี่อย่างนี้เหรอวะ”
“เขียว”
“พี่อิน!” เขียวทั้งดีใจทั้งโล่งใจ ทุกความรู้สึกของเขาปรากฏออกมาทางสีหน้า ทำให้กายหงุดหงิดเมื่อได้เห็น
“มีอะไรหรือเปล่า” อินทรีย์ดึงเขียวเข้ามากอดไหล่ จ้องเขม็งไปที่รุ่นพี่ปีสี่ เขาไม่ชอบใจสักนิด บางอย่างบอกอินทรีย์ว่ากายกำลังตามตอแยคนของเขาอยู่
“ไม่มี” กายตอบเสียงห้วน
“ไปกันเถอะ” อินทรีย์โอบไหล่เขียวออกเดิน เขาไม่คิดแม้แต่จะร่ำลาอีกฝ่าย
“ทำไมพี่อินมาทางนี้ครับ” เขียวถามเพราะเขาเพิ่งแยกกับอินทรีย์ รู้ว่าอีกฝ่ายกำลังจะขึ้นเรียนเช่นกัน
“พี่ลืมเอาชีทให้เขียว” อินทรีย์ส่งชีทที่ถือรวมกับชีทของตัวเองให้เขียว เขาอาสาถือให้ตอนลงจากรถ ดีที่นึกได้เร็ว
“อ๋อ ขอบคุณมากครับ” เขียวรับชีทไปถือรวมกับหนังสือในมือ
“กายตอแยเขียวบ่อยเหรอ”
“ไม่ครับ หลังๆ ผมอยู่กับกลุ่มพี่อินด้วยมั้งเลยไม่ค่อยเข้ามายุ่ง”
“วันนี้จุนไม่มาระวังตัวด้วย มีอะไรรีบโทรบอกพี่”
“ครับ พี่อินไปเรียนเถอะเดี๋ยวสาย”
“อืม เดี๋ยวพี่มารับไปกินข้าวกลางวัน”
“เจอกันที่โรงอาหารก็ได้ครับ ผมเลิกช้ากว่าพี่อินครึ่งชั่วโมงจะได้ทานรองท้องไปก่อน”
“เขียว”
“ครับ ได้ครับ” เขียวรีบรับปากเมื่อสีหน้าของจริงจังของอินทรีย์ ไม่ใช่เขาไม่กลัวกาย แต่เขาคิดว่ามันคงไม่มีอะไร
✪✣✤✥✦✧✣✤✥✦✧✪
“น่าโมโหนะคะ”
“ว่าไงครับคนสวย” กายละสายตาจากการมองตามอินทรีย์และเขียว หันไปยิ้มให้กับเจ้าของเสียงทักที่ดังมาจากทางด้านหลัง
“เป็นมิ้นก็โกรธ น้องๆ เดี๋ยวนี้ไม่ค่อยเคารพรุ่นพี่เลย”
“มิ้นสนิทกับกลุ่มนี้ไม่ใช่เหรอ” กายแปลกใจที่มิ้นเลือกพูดเรื่องนี้กับเขา ความจริงแค่เข้ามาทักทายเป็นการส่วนตัวก็แปลกมากแล้ว
“มิ้นสนิทกับกลุ่มเบตแต่ไม่สนิทกับน้องสองคนที่เข้ามาใหม่ ไม่ค่อยถูกชะตาค่ะไม่มีมารยาท”
“อืม” กายพยักหน้าให้รู้ว่าเข้าใจ
“จริงๆ มิ้นเคยพยายามสอนนะคะแต่ไม่มีใครยอมฟัง ได้ใจว่ามีรุ่นพี่เอ็นดูคอยหนุนหลัง“ มิ้นจี้หวังให้กายเดือดขึ้นมา เธอรู้มานานแล้วว่ากายไม่ชอบกลุ่มซุปตาร์และจากท่าทางที่เธอแอบดูเมื่อครู่ กายน่าจะเกลียดเขียวด้วย เธอจึงหวังจะใช้กายสั่งสอนจุนกับเขียว ว่าอย่าเข้ามายุ่งกับคนของเธอ
“เห็นอยู่” กี่ครั้งแล้วที่ทิเบตและอินทรีย์ทำให้กายต้องเจ็บใจ แต่เขาทำอะไรไม่ได้
“ไม่อยากสั่งสอนหรือคะ” เมื่ออีกฝ่ายไม่ยอมเอ่ยออกมาตามที่เธอคิด มิ้นจึงจำเป็นต้องนำเสนอเสียเอง
“หมายความว่า?”
“มิ้นแค่อยากให้น้องๆ รู้จักเคารพรุ่นพี่ ทำตัวอย่างที่ถูกที่ควรเท่านั้นเองค่ะ เห็นเมื่อกี้แล้วอดเจ็บใจแทนพี่กายไม่ได้”
“มิ้นมีอะไรมาเสนอพี่” กายไม่ใช่คนโง่ เขาเริ่มมองออกว่ามิ้นต้องการอะไร แต่ในเมื่อเขาได้ประโยชน์จึงไม่เสียหายที่จะคุย
“มิ้นนัดให้ได้นะคะถ้าพี่กายอยากสั่งสอนน้องนิดๆ หน่อยๆ”
“น่าสนใจ”
“แค่นิดๆ หน่อยๆ นะคะ” มิ้นย้ำอีกที ถึงเธอจะเกลียดจุนเข้าไส้แต่ก็ไม่อยากให้เป็นเรื่องเป็นราวใหญ่โต
“ไม่ต้องห่วง”
“ถ้าอย่างนั้นมิ้นจะจัดการเองค่ะ พี่กายนัดสถานที่มาได้เลย”
✪✣✤✥✦✧✣✤✥✦✧✪
“เขียว”
“พี่มิ้น” เขียวแปลกใจเมื่อมิ้นเดินเข้ามาทักด้วยใบหน้ายิ้มแย้มเหมือนไม่เคยผิดใจกัน
“จะไปไหน”
“ผมจะไปทานข้าวครับ”
“กับอินเหรอ”
“ครับ”
“พี่มีเรื่องอยากจะคุยด้วย” มิ้นหันซ้ายหันขวาแต่ไม่เห็นจุนอยู่แถวนั้น
“โชแปงมาแล้ว” เพราะกลัวโชแปงจะได้ยินสิ่งที่เธอพูด มิ้นจึงไม่มีเวลาคิดมากนัก
“เขียวเลิกเรียนกี่โมง”
“บ่ายสามครับ”
“หลังเลิกเรียนพี่ขอคุยกับจุนกับเขียวหน่อยสิ มาเจอพี่ได้ไหม พี่มีเรื่องอยากขอร้อง อย่าบอกกลุ่มเบตนะพี่ไม่อยากโดนห้าม”
“วันนี้เหรอครับ”
“ใช่”
“แต่วันนี้จุนไม่มา”
“ถ้าอย่างนั้นก็พรุ่งนี้ เลิกเวลาเดิมหรือเปล่า”
“พรุ่งนี้ผมกับจุนเลิกแค่บ่ายสองครับ”
“ได้ งั้นพรุ่งนี้บ่ายสองพี่รอที่ลานจอดรถหลังตึกตรงซุ้มเฟื่องฟ้า แล้วค่อยออกไปหาร้านนั่งคุยกัน” มิ้นยิ้มทักโชแปงที่เดินเข้ามาถึงพอดี
“ครับ”
“พี่ไปก่อนนะ”
“อ้าวพี่มิ้นไม่อยู่ทานข้าวด้วยกันก่อนเหรอคะ” โชแปงนึกว่ามิ้นมารอทานข้าวกลางวันเหมือนเช่นทุกครั้ง
“ไม่ล่ะ พี่มาหาเพื่อนเจอเขียวเลยแวะทักทาย พี่นัดกินกลางวันกับเพื่อนไว้แล้ว”
“อ๋อค่ะ” โชแปงพยักหน้า ยกมือขึ้นโบกให้มิ้น เมื่ออีกฝ่ายขอแยกตัวออกไป
“พี่มิ้นคงยังทำใจไม่ได้” โชแปงชวนเขียวคุยเมื่อเห็นว่ามิ้นเดินไปไกลพอสมควร
“คิดแบบนั้นเหมือนกัน”
“แต่ก็แปลกนะ แปงนึกว่าพี่มิ้นจะโกรธจุนกับเขียวจนไม่อยากมองหน้าแล้วเสียอีก” โชแปงคาดเดาจากอาการหน้าเชิดคอแข็งของมิ้นในวันสุดท้ายของการพักผ่อนที่ชายทะเล
“พี่มิ้นเขา....” เขียวหยุดคิดนิดนึงก่อนตัดสินใจเล่าออกมา เขาไม่ได้ผิดคำพูดกับมิ้นเพราะโชแปงไม่ใช่กลุ่มซุปตาร์
“แวะมาขอนัด บอกว่ามีเรื่องอยากเคลียร์”
“นัดเขียวอะนะ! จะนัดเขียวทำไมจุนก็ว่าไปอย่าง”
“เปล่า นัดทั้งสองคน”
“เฮ้อพี่มิ้นจะเคลียร์อะไรอีก คราวที่แล้วก็เพิ่งนัดจุนออกไปคุย ไม่ทันไรนัดอีกแล้ว” เพราะมิ้นเคยทำแบบนี้มาก่อน จึงไม่มีใครเอะใจสงสัย
“ไปก็ดี คราวที่แล้วจุนยังไม่ใช่แฟนพี่เบต อะไรมันก็ยังไม่ชัดเจน ในเมื่อตอนนี้พูดได้เต็มปากเต็มคำก็ไปเคลียร์กันให้จบเถอะ อีกอย่างเห็นจากไปทะเลคราวนี้คิดว่าคุยกันจริงจังสักทีก็ดีเหมือนกัน”
“ให้แปงไปด้วยไหมเผื่อพี่มิ้นจะใจเย็นขึ้น”
“อย่าเลย ดูท่าพี่มิ้นจะไม่อยากให้ใครรู้ แต่ผมบอกแปงเพราะเราเป็นเพื่อนกลุ่มเดียวกัน ผมไม่เคยปิดเพื่อน”
“ถูกต้องแล้ว มีอะไรเราต้องเล่าสู่กันฟัง พรุ่งนี้มาเล่าด้วยนะว่าพี่มิ้นว่าไงบ้าง”
“ฮ่าๆ ตกลงที่พูดคือดักทางไว้ก่อนใช่ไหมกลัวผมไม่เล่าให้ฟัง”
“แหงล่ะ”
“โชแปงอย่าบอกพวกพี่เบตนะ ผมไม่อยากให้พี่มิ้นมีปัญหากับพี่เบตไปมากกว่านี้”
“อืม ได้ยินเหมือนกันว่ากลับจากทะเลคราวนี้พี่เบตจะเรียกพี่มิ้นคุย ตอนแรกนึกว่าวันนี้เสียอีก”
“พี่เบตหยุดเรียนไม่ได้มา”
“หือ? หยุดวันเดียวกับจุนเลยเหรอ ไม่สบายเหมือนกันหรือไง”
“ประ..ประมาณนั้นแหละ” เขียวหน้าแดงขึ้นมาทันที น้ำเสียงตะกุกตะกักเล็กน้อยจนโชแปงจับได้
“เดี๋ยวๆ ต้องมีอะไรแน่เลยใช่ไหม เล่ามาเดี๋ยวนี้เลยเขียว ไหนบอกว่าเพื่อนกันไม่มีอะไรปิดไง” โชแปงจับเสื้อเขียวไว้แน่นไม่ยอมให้เดินหนี
“พวกพี่มากันแล้ว” เขียวโล่งใจเมื่อเห็นกลุ่มซุปตาร์เดินเข้ามา เข้าไม่ได้ปิดแต่รอให้เจ้าตัวมาเล่าเองดีกว่า เขาไม่กล้าพูดหรอก เขินแทน
“อย่านึกว่าจะรอดนะ เดี๋ยวจะซักให้สะอาดเลย” โชแปงเข่นเขี้ยวเคี้ยวฟัน มันต้องใช่อย่างที่เธอคิดแน่ๆ เลย โอ๊ยจุนทำไมนำกลุ่มไปไกลแบบนี้ แต่เรื่องนี้เธอขอไม่ตามดีกว่าใครจะกล้า แค่คิดก็...อึ๋ย
“เป็นอะไร” อิฐขำเมื่อโชแปงมองหน้าเขาแล้วจู่ๆ ก็หน้าแดงขึ้นมา แถมหลบตาเป็นพัลวัน
“ไม่มีอะไรค่ะ ไม่มี”
“แน่นะ”
“แน่ค่ะ ไปเถอะเขียวแปงหิวแล้ว” โชแปงรีบสอดแขนคล้องกับแขนของเขียว ลากให้เพื่อนเดินนำหน้ากลุ่มซุปตาร์เป็นคู่แรก เธอไม่กล้าเดินกับอิฐหรอกตอนนี้ โอ๊ยโชแปงหนอโชแปง เธอคิดอะไรของเธอ
✪✣✤✥✦✧✣✤TBC✥✦✧✣✤✥✦✧✪
เผื่อใครขัดใจว่าทำไมทิเบตไม่จัดการอะไรตั้งแต่ที่ทะเล เป็นเพราะมิ้นเองก็ทำตัวดีมาตลอดไม่ใช่คนเลวร้ายอะไร เรื่องที่ให้เพื่อนมาจีบเขียวมันไม่ได้เกิดขึ้นเพราะแทนไม่ทำ ทิเบตแค่สงสัยว่ามิ้นตั้งใจ แต่ถ้ามองกลางๆ มันเป็นความผิดที่ไม่ใหญ่โตนัก ทิเบตจึงกะไว้ว่าจะคุยให้ชัดเจนหลังกลับมา ไม่อยากให้คนที่ไปเที่ยวด้วยหมดสนุกกัน
Darin ♥ FANPAGE Twitter :
primdarin
หัวข้อ: ❤ Love Mission ♥ ภารกิจพิชิตรัก ❤ [ End ] 28/05/17 ✿ P.100 (อ่าน 764347 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก