ภารกิจที่ 37 : เล่นแรง (2) “พี่มิ้นจะไปไหนครับ” จุนถามเมื่อมิ้นบอกให้เขากับเขียวหวานขึ้นรถ
“หาที่เงียบๆ คุยกัน”
“ที่นี่ก็เงียบดีออกครับ” จุนมองไปรอบๆ ซุ้มเฟื่องฟ้ามีแค่พวกเขาที่นั่งอยู่ ไม่เห็นใครสักคนหรือแม้แต่หมาสักตัว
“พี่อยากคุยกับจุนให้รู้เรื่อง คุยที่นี่อาจมีคนเดินผ่านไปผ่านมา พี่เป็นดาวคณะนะจุนอย่าลืม อย่างน้อยก็มีคนจำหน้าได้บ้าง มานั่งทะเลาะแย่งแฟนกับผู้ชายมันดูดีนักเหรอ”
“ก็ได้ครับตามใจพี่มิ้น” จุนถอนใจแอบลอบสบตากับเขียว เขาคิดจริงๆ ว่าคุยกันไปก็เท่านั้นไม่รู้เรื่องหรอก ฟังที่มิ้นพูดแค่นี้ก็รู้แล้ว
✪✣✤✥✦✧✣✤✥✦✧✪
“ที่นี่เหรอครับ” จุนเลิกคิ้ว แปลกใจที่มิ้นขับรถมายังร้านคาราโอเกะที่อยู่ไม่ไกลจากมหาลัยมากนัก จุนเคยมาร้านนี้สมัยพี่รหัสเลี้ยงต้อนรับเขาตอนปีหนึ่ง
“จะได้นั่งคุยกันเงียบๆ ไม่มีใครกวน” มิ้นเปิดประตูรถลงเป็นคนแรก แต่จุนถูกเขียวหวานที่นั่งอยู่เบาะหลังดึงแขนเอาไว้ไม่ให้ลงรถ
“เหี้ยจุน พี่มิ้นหลอกเรามาให้คนกระทืบหรือเปล่าวะ”
“กูก็คิดอยู่ แต่ตอนนี้ลงไปก่อนเดี๋ยวพี่มิ้นสงสัย” จุนพยักหน้าให้เขียวลงจากรถ เมื่อเห็นมิ้นยืนกอดอกนิ่วหน้ามองเข้ามา
“พี่โทรมาจองห้องไว้แล้ว” มิ้นเดินนำจุนกับเขียวเข้าไปในร้าน ช่วงเวลานี้ร้านยังเงียบมาก จะเริ่มคึกคักหลังหกโมงเย็นเป็นต้นไป
เขียวลอบสบตากับจุนเมื่อเห็นว่ามิ้นเดินผ่านห้องว่างมากมายเข้าไปด้านในสุด กลิ่นชักไม่ค่อยดี แต่จุนยังทำหน้าเหมือนไม่รู้เรื่องอะไร ในขณะที่เขียวหน้าเสียอย่างเห็นได้ชัด
“พี่มิ้นครับ” จุนเรียกมิ้นเอาไว้ก่อนที่จะผลักประตูเข้าไปในห้อง
“ผมขอเข้าห้องน้ำก่อน ปวดจนฉี่จะราดแล้ว” จุนตั้งใจพูดด้วยประโยคไม่สุภาพ เพราะไม่ต้องการให้มิ้นเอะใจว่าเขาเริ่มระแคะระคาย
“เร็วๆ ก็แล้วกัน” มิ้นทำหน้ารำคาญแต่จุนไม่สนใจ เขาส่งสายตาให้เขียวเป็นสัญญาณ
“กูไปด้วยชักปวด” เขียวรับมุกเพื่อนด้วยความว่องไว สองคนค่อยๆ เดินห่างออกมา ทำหน้าเหมือนอยากเข้าห้องน้ำจริงๆ
“เอาไงว่าจุน กูว่าเผ่นดีไหม”
“มึงใจเย็นๆ ขอกูคิดแป๊บ” จุนคิดหนัก ด้วยนิสัยมิ้นเท่าที่เขาเคยแอบมองมาระยะหนึ่ง ไม่ใช่คนเลวร้ายอะไรเลย ออกจะน่ารักนิสัยดีด้วยซ้ำ ถึงแม้ว่าตอนนี้ความรักจะบังตาไปหน่อยก็เถอะ ถ้ามิ้นไม่ได้ทำอะไรอย่างที่พวกเขากังวล จะยิ่งก่อความเกลียดให้มากขึ้น อีกอย่างถ้ามิ้นเตรียมคนมากระทืบพวกเขาจริง คงไม่ปล่อยให้หลุดออกจากร้านไปง่ายๆ แน่ การพยายามหนีออกไปยิ่งเร่งให้เขาโดนกระทืบเร็วขึ้น
“กูโทรหาพี่เบตดีกว่า” ที่พึ่งเดียวที่จุนคิดออก คนที่เขาเชื่อว่าจะปกป้องเขาได้เสมอ
“เหี้ยจุนพี่มิ้นไม่ให้พวกเราบอกพวกพี่ๆ”
“มึงยังจะรักษาสัญญาอยู่เหรอ” จุนอยากจะตบกะโหลกเพื่อน หน้าสิ่วหน้าขวานยังอุตส่าห์เป็นคนดี
“บอกเลย” เขียวตอบกลับได้ไวมาก ความกลัวบางครั้งก็เอาชนะความดีได้
“เอางี้กูโทรบอกโชแปง เกิดพี่มิ้นไม่ได้ทำอะไรอย่างที่คิด เวลาพี่เบตมามึงจะได้ไม่ผิดคำพูด”
“เออดี โทรเร็วๆ เลยมึง” เขียวหวานเห็นด้วยกับความคิดของจุน เร่งเพื่อนให้รีบจัดการ
“โชแปงกำลังโทรหาพี่เบต กูไม่ได้บอกให้โทรนะกูแค่มีเพื่อนฉลาด” จุนพูดหลังจากวางหูจากโชแปง
“แล้วตอนนี้เราเอาไงดีวะ รออยู่ในห้องน้ำเหรอ”
“ได้อีกพักเดียวไม่อย่างนั้นจะมีพิรุธ พี่เบตไม่น่าใช้เวลานาน อย่างมากก็โดนคนละตีนสองตีนมึงกับกูคงพอทนไหวมั้ง”
“เอาไงก็เอา” เขียวเริ่มปลง จะโดนซ้อมครั้งแรกในชีวิตก็วันนี้แหละ
“นี่กูเพิ่งโดนกระแทกตูดไปเมื่อวันก่อนวันนี้ยังต้องโดนตีนกระแทกอีกเหรอวะ สัด คิดแล้วโมโห แม่งมาจากพี่เบตล้วนๆ”
“ไอ้เหี้ยจุน!” เขียวหน้าแดงแจ๋ หน้าสิ่วหน้าขวานอย่างนี้ยังเสือกพูดออกมาได้
“เอาน่ากูแค่อยากให้มึงขำจะได้เลิกกลัว กูยังอยากเชื่อว่าพี่มิ้นนัดกูมาคุยจริงๆ”
“สาธุ กูขอให้มึงสมพรปากเถอะ” เขียวยกมือขึ้นไหว้ท่วมหัว เขาเองก็อยากให้มันเป็นแบบนั้นเหมือนกัน ใครล่ะจะอยากโดนกระทืบ
✪✣✤✥✦✧✣✤✥✦✧✪
“มากันได้สักที” จุนโล่งอก เมื่อเปิดประตูห้องเข้าไปเจอมิ้นนั่งอยู่คนเดียวที่โซฟา เขาจึงกล้าเดินเข้าไปในห้องโดยมีเขียวเดินตามหลังมาติดๆ
“โทษทีครับพี่มิ้น เขียวมันท้องเสีย” เขียวหันขวับไปมองเพื่อน ดีๆ ทั้งนั้นที่ยกให้กู
“เอาเครื่องดื่มอะไร เมื่อกี้พนักงานมารอบนึงแล้วพี่ให้ออกไปก่อน”
“ผมขอน้ำอัดลมก็พอครับ สองที่เลยของเขียวด้วย”
“ได้” จุนเห็นมิ้นหยิบโทรศัพท์ที่ตั้งอยู่บนโต๊ะข้างโซฟาขึ้นมาสั่งเครื่องดื่ม เขาเริ่มอุ่นใจมากขึ้น คิดว่าไม่น่าจะมีอะไรอย่างที่กลัว
“พี่มิ้นมีอะไรอยากคุยกับผม คุยเลยก็ได้ครับ” จุนเปิดบทสนทนาขึ้นมาก่อนหลังมิ้นวางโทรศัพท์
“เดี๋ยวก็ได้รอพนักงานมาเสิร์ฟเครื่องดื่มให้เสร็จแล้วค่อยคุย” ไม่ทันขาดคำมิ้นเสียงเคาะประตูก็ดังขึ้น จุนนึกเอะใจว่าทำไมถึงเร็วนักแต่ไม่ทันเสียแล้ว เมื่อคนที่เปิดเข้ามาคือกาย รุ่นพี่ปีสี่ที่เขาเกลียดขี้หน้า
“พี่กาย” เขียวอุทานออกมา หน้าเขาซีดเหลือสองนิ้วเมื่อเห็นร่างสูงใหญ่ของคู่อริ
“มาคนเดียวหรือคะพี่กาย” มิ้นนิ่วหน้าแปลกใจที่กายไม่พาเพื่อนคนอื่นมาด้วย เธอลุกขึ้นยืนเดินไปหาคนที่ยืนจังก้าอยู่กลางห้อง
“พี่คนเดียวก็พอ”
“จะทำอะไร” จุนลุกพรวดขึ้นยืนดึงเขียวหวานให้ลุกขึ้นตาม เขามองไปรอบๆ เพื่อหาทางหนีทีไล่ แต่อีกฝ่ายคุมประตูเอาไว้ทำให้หนทางหนีดูริบหรี่ลง
“ทำอะไรเหรอ ก็แค่สั่งสอนรุ่นน้องให้รู้จักมีมารยาท ว่าอะไรควรทำกับรุ่นพี่หรือไม่ควร” มิ้นพูดกินความหมายลึก แต่จุนเข้าใจ
“อย่าคิดว่าจะทำอะไรก็ได้ ถือว่านี่คือการตักเตือน ถอยห่างจากเบตซะ
“พี่มิ้น” จุนไม่อยากเชื่อหูตัวเองว่ามิ้นจะเป็นได้ถึงเพียงนี้ เพราะคำว่ารักคำเดียวหรือ เขาว่ามันคือรักตัวเองมากว่าไม่ใช่รักทิเบตหรอก
“แล้วถ้ากล้าเอาเรื่องวันนี้ไปบอกใครจะโดนหนักกว่านี้เป็นร้อยเท่า เลือกเอาว่าอยากโดนแค่สั่งสอนหรืออยากเจ็บปางตาย” มิ้นหยิบกระเป๋าขึ้นสะพาย เธอเดินไปหยุดที่ประตูก่อนหันกลับมากำชับกาย
“เอาให้หลาบจำนะคะพี่กาย เจอกันที่มหาลัย”
✪✣✤✥✦✧✣✤✥✦✧✪
“ไอ้เบตมึงต้องใจเย็นกว่านี้” สิงห์ร้องห้ามเมื่อความเร็วรถพุ่งสูงขึ้นเรื่อยๆ เขาเป็นห่วงเขียวกับจุนมากเช่นกัน แต่กลัวว่าขืนทิเบตไม่ลดความเร็วลงจะตายก่อนไปถึง
“สิงห์พูดถูก เรายังไม่แน่ใจว่าเกิดอะไรขึ้นจุนเองก็ยังไม่รู้ ขืนมึงทะเล่อทะล่าเข้าไปจุนจะเสียได้ ตั้งสติหน่อย”
“กูไม่สน” ทิเบตตอบเสียงห้วน มิ้นจะคิดอย่างไรที่เขาโผล่ไปก็ช่าง แค่จุนปลอดภัยทิเบตก็ไม่สนใจอะไรอีกแล้ว
“อิน” อิฐเปลี่ยนเป้าหมายไปยังอินทรีย์ที่นั่งเงียบมาตลอดทาง
“......” อิฐมองเห็นแต่ความวอดวาย มองเพื่อนที่นั่งนิ่งหน้าขมึงทึงไม่ยอมพูดจา ยิ่งอินทรีย์เงียบเท่าไหร่ยิ่งน่ากลัวขึ้นเท่านั้น
“ไอ้เบต” สิงห์ได้แต่ร้องเรียกเพื่อน เมื่อรถจอดสนิทในลานจอดรถหน้าร้านคาราโอเกะ ทิเบตกับอินทรีย์ต่างทยานออกจากรถด้วยความรวดเร็ว
“มึงตามพวกมันไปกูจัดการรถเอง” อิฐเปิดประตูหลังวิ่งอ้อมมาเบาะหน้าเพื่อจัดการดับเครื่องยนต์และล็อครถ ในขณะที่สิงห์วิ่งตามเข้าไปในร้าน
“ไอ้กาย!!” ทิเบตพุ่งเข้าหากายทันที เมื่อเปิดประตูห้องเข้าไปเจอกายยืนจังก้าค้ำหัวจุนกับเขียวอยู่ หมัดเพียวๆ พุ่งเข้ากระทบใบหน้ากายอย่างจัง จนร่างหนาล้มลงกระแทกกับโต๊ะ ทิเบตตามลงไปซ้ำอีกหนึ่งมัดจนกายหน้าสะบัด
“เหี้ย!” ทิเบตไม่รับรู้ถึงเสียงอุทาน จนเมื่อมือสองข้างของจุนจับเข้าที่หมัดของเขา เป็นจังหวะที่ทิเบตหยุดไม่ทันจริงๆ หมัดของเขากระแทกเข้ากับหน้าของจุนแม้ไม่แรงนักแต่ก็ทำเอาจุนหน้าผงะ
“จุน!” ทิเบตตกใจ จนยอมปล่อยกายที่นอนมึนหมัดอยู่
“เป็นอะไรหรือเปล่า”
“เจ็บฉิบหาย” จุนยกมือกุมจมูก เพราะเขาเซ่อซ่าเข้าไปดึงหมัดของทิเบตในจังหวะที่อีกฝ่ายกำลังเงื้อมือ จึงโดนเข้าไปเต็มๆ
“มึง!” ทิเบตอารมณ์คุกรุ่นยิ่งกว่าเดิม หันไปมองกายที่เพิ่งตั้งหลักลุกขึ้นมานั่งได้ด้วยสายตาของเพชฌฆาต
“เดี๋ยวๆ พี่เบตใจเย็นๆ” จุนรีบกอดเอวทิเบตไว้แน่น เมื่อเดาได้ว่าจะเกิดอะไรขึ้น
“พี่เบต พี่อิน อย่าเพิ่งครับฟังผมก่อน” เขียวเพิ่งได้สติหลังจากตกตะลึงกับการโจมตีของทิเบต เป็นจังหวะที่สิงห์วิ่งเข้ามาในห้องพอดี
“เขียวไม่เป็นไรใช่ไหม” อินทรีย์มองสำรวจคนรักด้วยความเป็นห่วง
“ไม่เป็นไรครับผมสบายดี” เขียวส่งยิ้มให้อินทรีย์เพื่อยืนยันคำพูด
“พี่กายขึ้นมานั่งก่อนครับ” เขียวตัดสินใจเรียกกายที่นั่งอยู่กับพื้นให้ขึ้นมานั่งบนโซฟา จุนปล่อยมือออกจากเอวของทิเบตเมื่อเห็นว่าเหตุการณ์มีทีท่าว่าจะสงบลงแล้ว
“นี่มันเกิดอะไรขึ้น” สิงห์อยากให้ใครสักคนอธิบาย เขาไม่เข้าใจกับภาพที่เห็นและสิ่งที่ได้ยินมากนัก
“พวกมึงเบาๆ หน่อยเสียงดังไปถึงข้างนอก” อิฐเป็นคนสุดท้ายที่ผ่านเข้าประตูมา เขารีบปิดประตูตามหลังเพื่อกั้นเสียงไม่ให้หลุดลอดออกไปภายนอก
“มึงมันบ้า” กายยกมือขึ้นเช็ดเลือดมุมปาก จ้องทิเบตตาด้วยสายตาแข็งกร้าวไม่ต่างกัน
“โว้ยไอ้พี่กายเดี๋ยวก็มีเรื่องอีก” จุนโวยวาย พายุเพิ่งสงบจะเรียกหาอีกทำไม แค่นี้เขาก็พลอยเจ็บตัวไปด้วยแล้ว
“จุนนี่มันเรื่องอะไร” ทิเบตหันไปถามคนที่ยืนอยู่ข้างกาย
“ไม่มีเรื่องอะไรเลยพี่เบต พี่กายอยากเคลียร์กับเขียว ผมแค่นั่งฟังด้วย” จุนอธิบายสถานการณ์ให้ทุกคนฟัง
“กูชอบเขียว” กายโพล่งออกมาด้วยสายตาท้าทาย เวรเอ๊ย! จุนหัวเสีย เขาอุตส่าห์ไม่พูดคำนี้ออกมา ไอ้พี่กายจะหาเรื่องให้โดนต่อยอีกทำไมวะ
“มึง!!”
“พี่อินครับ” เขียวรีบดึงแขนอินทรีย์เอาไว้ กลัวว่าจะโถมตัวเข้าหากาย
“ไหนว่าพี่เกลียดเกย์” สิงห์ตั้งข้อสงสัย เขายังไม่อยากเชื่อกับสิ่งที่ได้ยิน บางทีกายอาจต้องการยั่วยุอารมณ์อินทรีย์ก็เป็นได้
“เรื่องของกู”
“ไม่ใช่ ถ้าพี่ตามรังควานเขียวมันเป็นเรื่องของผม” อินทรีย์ค้านเสียงแข็ง อะไรที่เกี่ยวกับเขียวเป็นเรื่องที่เกี่ยวกับเขาโดยตรงทั้งนั้น
“กูไม่ได้รังควาน กูแค่..”
“แค่ไม่รู้จะเข้าหายังไง แค่รับไม่ได้ว่าตัวเองชอบผู้ชาย แค่ชอบรังแกคนที่ตัวเองแอบชอบ”
“ไอ้จุน!” กายแทบจะพุ่งเข้าไปฆ่าจุนที่พูดจี้ใจดำเขา
“เด็กว่ะ”
“ไอ้เหี้ยจุน!” จุนรีบเข้าไปหลบหลังทิเบต ตอนนี้มีทัพหนุนแล้วเขาย่อมปากดีขึ้นเป็นเรื่องธรรมดา ยอมรับว่าเมื่อครู่เขากับเขียวได้แต่นั่งฟังกายที่ยืนจังก้าสารภาพว่าชอบเขียวแบบงงๆ ตัดสินใจไม่ได้ว่าไอ้พี่กายมันกำลังบอกชอบหรือกำลังจะต่อยพวกเขากันแน่ เพราะสีหน้าถมึงทึงแลดูน่ากลัวพิลึก
“ตกลงไม่มีอะไรกันแล้วใช่ไหม” สิงห์สรุปสถานการณ์
“มี!” เป็นครั้งแรกที่ศัตรูหัวใจพูดขึ้นมาพร้อมกัน
“กูเชื่อแล้วว่าชอบคนเดียวกันจริงๆ พร้อมเพียงเชียว”
“มันใช่เวลาพูดเล่นไหม” อิฐหันไปดุสิงห์ ระอาใจที่เพื่อนพูดไม่คิด
“กูแค่อยากให้บรรยากาศมันดีขึ้น ไหนๆ ก็ไม่มีเรื่องอะไรใหญ่โตก็นั่งคุยกันดีๆ ไหม”
“กูจะกลับ” กายลุกขึ้นยืน เขาอยากคุยกับเขียวไม่ใช่ไอ้ซุปตาร์สี่ตัวนี้
“แต่พี่ยังกลับไม่ได้” อินทรีย์ไม่ยอมให้กายกลับง่ายๆ
“มึงมีอะไรก็ว่ามา” ร่างสูงใหญ่ยืนประจันหน้ากัน เขียวหน้าเจื่อนไม่เคยเจอเรื่องแบบนี้มาก่อน
“เขียวเป็นแฟนผม ถ้าพี่ยังไม่หยุดก็ควรรู้ว่าต้องเจอกับอะไร”
“มึงไม่ต้องมาขู่กู”
“ผมไม่ได้ขู่ ผมพร้อมจะเจอพี่เสมอเมื่อไหร่ที่ไหนก็ได้”
“มึงคิดว่ากูกลัวเหรอ”
“พี่กาย ผมขอบคุณมากครับที่พี่กายชอบผม แต่ผม..ผมรักพี่อิน” เขียวไม่อยากให้อะไรคาราคาซังและไม่อยากให้ทั้งสองคนมีปัญหากัน เขาจึงตัดสินใจบอกรักอินทรีย์ออกไปต่อหน้าคนมากมาย
“เขียว” สายตากับน้ำเสียงของอินทรีย์อ่อนโยนลงทันที เขาวางมือทาบทับบนมือเล็กที่วางอยู่บนแขน บีบน้ำหนักลงไปเบาๆ รับรู้ในสิ่งที่อีกคนหนึ่งพูด
“ผมขอร้องอย่ามีเรื่องกันเลยครับ ผมไม่อยากให้ใครเจ็บตัว”
“ได้ ถ้าเขียวขอพี่จะให้” กายพยักหน้าให้รู้ว่าเขายอมเพราะเขียว
“พี่อิน” เขียวรีบปราม เมื่อสีหน้าของอินทรีย์เปลี่ยนไปทันทีที่ได้ยินประโยคที่กายพูด
“กูกลับได้หรือยัง” กายถามเสียงห้วน สี่ต่อหนึ่งถ้ามีเรื่องจริงๆ เขาไม่มีทางสู้แน่
“เชิญครับพี่กาย” อิฐเป็นคนตัดสินใจ ขืนคุยกันต่อไปเขากลัวใจอินทรีย์ เดี๋ยวคงได้ลงหมัดเพราะความหึงหวงกันบ้าง
กายมองเขียวนิ่ง เขามาเพราะอยากบอกความรู้สึกก่อนที่มันจะสาย เมื่อมั่นใจแล้วว่าเขาชอบเด็กคนนี้ แต่ดูเหมือนว่ามันจะสายไปแล้วจริงๆ
“พี่กลับก่อน”
“ครับ” เขียวค้อมศีรษะให้เล็กน้อย แต่ตัวยังไม่ยอมออกห่างจากอินทรีย์
“เบตกูมีเรื่องอยากคุยกับมึงส่วนตัว ออกไปคุยกันข้างนอก” ทิเบตพยักหน้าแม้จุนจะสั่นหน้าไม่ให้เขาไปก็ตาม
“ปล่อยพี่ก่อนเดี๋ยวพี่มา”
“พี่เบต” จุนยึดแขนทิเบตไว้แน่นไม่ยอมให้ไป
“ไม่มีอะไรหรอก”
“อย่าต่อยพี่กายนะ”
“พี่จะต่อยก็เพราะเราพูดประโยคนี้”
“อ้าว!” จุนเหวอเมื่อเจอคำตอบของทิเบตเข้า รีบปล่อยมือออกโดยเร็ว
“ไปเถอะไปเลย ต่อยกันเลย ดีๆ เอาให้น่วมนะจะได้สบายใจ” จุนโบกมือไล่ทั้งสองคนอยากทำอะไรก็ทำไม่ห้ามแล้ว
“กูไม่โง่มีเรื่องกับแฟนมึง” จุนหันขวับไปมองหน้ากาย
“คนเรานี่นะ กับเขียวพูดพี่กับเขียวกับผมเรียกมึงกู โคตรยุติธรรม”
“ไอ้เบตรีบออกไปก่อนที่กูจะต่อยแฟนมึงคว่ำ” อ้าวไอ้พี่เบตเดินตามพี่กายออกไปหน้าตาเฉย ทำไมไม่พูดปกป้องเขาสักนิดวะ จุนชักหัวเสีย ไม่รักกันจริงนี่หว่า
“มึงรู้ใช่ไหมว่าจุนกับเขียวมาที่นี่ได้ยังไง” กายเริ่มบทสนทนาเมื่อหาที่คุยเหมาะๆ ได้แล้ว
“รู้” ทิเบตพยักหน้า โชแปงเล่าให้เขาฟังแล้ว
“รู้ก็ดี มึงระวังเอาไว้ด้วย กูได้รับคำขอว่าให้จัดการแฟนมึง เอาให้ไม่กล้ามายุ่งกับมึงอีก”
“แต่พี่ไม่ทำ”
“กูแค่หาโอกาสมาคุยกับเขียว กูอยากได้แค่นั้นกูไม่สนว่ามิ้นอยากได้อะไร”
“ขอบคุณ”
“กูไม่ใช่คนโง่ ถึงจะไม่รู้ว่าถ้ากูทำร้ายแฟนมึงจะเกิดอะไรขึ้น กูไม่ชอบพวกมึงแต่ไม่เคยอยากมีเรื่อง ถ้าอยากมีกูคงมีไปนานแล้วไม่ให้พวกมึงเหยียบหัวรุ่นพี่อย่างกูอยู่แบบนี้หรอก”
“พี่มันปากหมา”
“อ้าวไอ้นี่ เดี๋ยวกูก็หน้ามืดต่อยขึ้นมาจริงๆ”
“พี่ไม่มีทางชนะผม พี่ก็รู้”
“ไอ้ขี้คุยเพราะแบบนี้ไงกูถึงเกลียดมึง กูไปก่อนมึงก็จัดการปัญหามึงให้จบๆ ด้วย กู..” กายเงียบไปก่อนโพล่งออกมา
“กูไม่อยากให้เขียวต้องเดือดร้อนด้วย”
“ชอบจริงๆ สินะ”
“เรื่องของกู”
“หึหึ”
“กูไปล่ะ บอกไอ้อินด้วยว่ากูไม่ยอมแพ้ง่ายๆ แน่”
“ได้ผมจะบอกให้ แต่ถ้าให้แนะนำพี่หาคนใหม่เถอะ ผมไม่อยากเห็นพี่ศพไม่สวย”
“กูเกลียดพวกมึง” กายยกนิ้วกลางให้ทิเบต ก่อนเดินดุ่มๆ จากไป โอกาสเขาแทบไม่มี กายบอกได้จากเหตุการณ์จากสายตาเขียวที่มองอินทรีย์และจากสายตาอินทรีย์ที่มองเขา คิดในแง่ดีอย่างน้อยเขาก็ไม่ผิดคำพูดตัวเอง ต่อไปจะได้กลับไปมองสาวๆสวยๆ เหมือนเดิมเสียที
✪✣✤✥✦✧✣✤✥✦✧✪
“จุน เขียว!” เสียงเรียกพร้อมร่างเล็กที่โถมเข้ามากอด ทำเอาเขียวเสียหลักเซไปหลายก้าวก่อนจะตั้งหลักได้
“โชแปง! มาได้ยังไง” อิฐขมวดคิ้ว เขาบอกให้โชแปงรอที่มหาลัย แล้วทำไมถึงมาโผล่อยู่ที่ลานจอดรถได้
“แปงนั่งแท็กซี่มาค่ะ”
“พี่บอกแล้วใช่ไหมว่ามันอันตราย”
“แปงถึงไม่เข้าไปไงคะ แอบอยู่หลังรถเนี่ย เห็นพี่กายเดินออกมาหน้าบวมๆ แต่ครบสามสิบสองดีตกใจหมดเลย นึกว่าพวกพี่แพ้”
“คิดได้นะเรา” อิฐยกมือขึ้นจับหัวเล็กๆ ของโชแปงโยกไปมา
“เรียบร้อยดีใช่ไหมจุน ตอนแปงได้รับโทรศัพท์โอ๊ยใจคอหายไม่ดีเลย มือไม้สั่นกดเบอร์หาพี่อิฐผิดๆ ถูกๆ”
“เรียบร้อย ขอบใจมากนะแปง”
“แล้วพี่กายมายังไงคะ พี่มิ้นล่ะอยู่ไหน”
“เดี๋ยวค่อยคุยกันกลับมหาลัยก่อน” ทิเบตตัดบท ไม่อย่างนั้นคงยืนคุยกันตรงนี้อีกยาว
“เดี๋ยวกูกับโชแปงขึ้นรถแท็กซี่กลับเอง เจอกันใต้ตึก” อิฐเสนอตัวเพราะพวกเขาเอารถมาคันเดียว
“โอเค”
“เดี๋ยวเจอกันนะเขียว” โชแปงโบกมือให้เพื่อน แต่โดนอิฐจับมือลากให้ออกเดินไปด้วยกัน
“มานี่เลยเรา ทำไมขัดคำสั่งพี่”
“ก็แปงเป็นห่วง” น้ำเสียงงอนง้อกับสายตาอ้อนๆ เกือบทำให้อิฐหลุดยิ้ม ต้องฝืนทำหน้าดุๆ ให้อีกฝ่ายกลัว
“ห่วงพี่?”
“ห่วงจุนกับเขียว”
“หึหึ คราวหน้าห้ามทำแบบนี้อีก พี่พูดอะไรต้องฟังเข้าใจไหม พี่จะได้ไม่ต้องเป็นห่วง”
“ค่า” เจอรอยยิ้มหวานเข้าไปอิฐหลุดยิ้มออกมาจนได้ พอกันทั้งแก๊ง ทำพวกเขาทั้งปวดหัวทั้งมีความสุขไปพร้อมๆ กัน และที่สำคัญ อิฐหัวเราะออกมาเบาๆ พวกเขาคงกลายเป็นผู้ชายขี้หึงกันถ้วนหน้า อิฐเชื่อแล้วว่าความรักมีอานุภาพเปลี่ยนแปลงคนได้จริงๆ
✪✣✤✥✦✧✣✤TBC✥✦✧✣✤✥✦✧✪
อย่าด่าคนเขียนที่หลอกให้ตื่นเต้นเล่น 555
ว่าด้วยเรื่องของการจัดการมิ้น อดใจรอนิดนะคะ ขอยกยอดไปตอนหน้าทีเดียวจะได้อ่านยาวๆ ไป รับรองสมกับที่ทุกคนรอคอย
ปล.นับถอยหลังอีก 9 ตอนจบค่า
Darin ♥ FANPAGE Twitter :
primdarin
หัวข้อ: ❤ Love Mission ♥ ภารกิจพิชิตรัก ❤ [ End ] 28/05/17 ✿ P.100 (อ่าน 762341 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก