ภารกิจที่ 39 : ของที่ลืมไว้ “มึงโดนทวงหนี้เหรอ” สิงห์เงยหน้าจากโทรศัพท์ขึ้นมามองหน้าอินทรีย์ งงกับคำถามของเพื่อน
“กูเคยเป็นหนี้ใครที่ไหนวะ”
“มึงเป็นหนี้รถกู เมื่อไหร่จะเคลียร์”
“ไอ้เบต มึงควรลืมๆ ไปได้แล้ว พนันคราวนี้มึงได้แฟนทั้งคนคุ้มยิ่งกว่าคุ้ม จะมาทวงรถกูทำไม”
“ก็เพราะแฟนทั้งคนที่มึงพูดถึงช่วงนี้กำลังของขึ้นง่าย กูเลยจะเอารถมึงไปให้เผื่อจุนจะอารมณ์ดีขึ้น”
“ไอ้เหี้ย” สิงห์สรรเสริญเพื่อน “กูไม่น่าเป็นเพื่อนกับมึงเลยไอ้เบต ความหมายกูมีบ้างไหม”
“มึงอยากได้คำตอบจริงเหรอ”
“เออไม่ต้องก็ได้ กูกลัวใจมึง” สิงห์ยอมแพ้ ขืนถามต่อคงได้คำตอบว่าไม่มี
“ตกลงมึงเป็นอะไร จ้องโทรศัพท์หน้านิ่วคิ้วขมวดอยู่ได้” อินทรีย์ยังอยากรู้ เพราะเห็นสิงห์จ้องโทรศัพท์มาสักพักแล้ว
“กูได้รับข้อความ”
“ข้อความ? ในไลน์เหรอ”
“ไม่ใช่ ข้อความจริงๆ smsน่ะมึงยังรู้จักกันอยู่ไหม”
“หือ? ยังมีคนส่ง sms อยู่เหรอวะ” อิฐถามเพราะตัวเขาเลิกใช้มานานแล้ว
“คนนี้มีแต่เบอร์โทรไม่มีไลน์กู”
“มึงก็บอกมาเถอะว่าใครสาวที่ไหน เล่นตัวอยู่ได้”
“ถ้าสาวกูจะเล่นตัวทำไมป่านนี้กูคงประกาศให้พวกมึงรู้แล้ว แต่นี่มัน..” สิงห์ทำหน้าปั้นยาก
“ไม่ใช่สาว? หนุ่มเหรอวะ”
“มึงไม่ต้องทำหน้าอย่างนั้นไอ้อิฐ ไม่มีอะไรอย่างที่มึงคิด แค่แทนส่งข้อความมา”
“แทน? แทนเพื่อนมิ้นเหรอ ส่งข้อความหามึงทำไม เกี่ยวกับเรื่องมิ้นหรือเปล่า” อิฐหน้าจริงจังขึ้นมาทันที คิดว่ามิ้นจะทำเรื่องอะไรอีก
“ไม่เกี่ยว”
“กูรำคาญมึงฉิบหาย” อินทรีย์ขี้เกียจเล่นถามคำตอบคำ จึงแย่งโทรศัพท์ในมือสิงห์มาดูข้อความเสียเอง
“มึงลืมของอะไรไว้ในรถแทนวะ” อินทรีย์เงยหน้าขึ้นมาถามสิงห์ เมื่อข้อความที่แทนส่งมาคือ “คุณลืมของไว้ในรถผม พรุ่งนี้มาเจอกันที่ห้างXXXบ่ายโมง ผมจะแวะเอาไปให้ อย่าเลท”
“ไม่มี กูขึ้นรถแทนแค่สองครั้งคือขาไปกับขากลับจากกินข้าว ที่พวกมึงถีบหัวกูส่งกันจำได้ไหม”
“หรือมีอะไรหล่นจากกระเป๋ากางเกงมึง” อิฐช่วยเพื่อนคิด
“กูมีแค่โทรศัพท์กับกระเป๋าตังค์ อยู่ครบทั้งคู่จะมีอะไรหล่นวะ”
“มึงก็โทรหรือส่งข้อความไปถามสิวะว่าอะไร จะได้รู้ไปเลยว่าใช่ของมึงไหม” อิฐสงสัยว่าเรื่องง่ายๆ แค่นี้ ทำไมมานั่งขมวดคิ้วอยู่ได้
“กูกำลังคิดอยู่” สิงห์บอกไม่ถูก เขาแค่รู้สึกว่าไม่ควรติดต่อหรือยุ่งกับผู้ชายคนนี้ สิงห์ยังจำดวงตาแวววาวของอีกฝ่ายได้
“ไอ้เบตมึงยิ้มอะไร” อินทรีย์สงสัยเมื่อเห็นทิเบตเอาแต่ยิ้มเหมือนขำอะไรสักอย่าง
“กูคิดถึงจุน” ทิเบตเข้าใจแล้วว่าจุนพูดถึงอะไร เมื่อคืนเขาไม่ได้นึกถึงเพราะไม่ได้คิดจริงจังและเชื่อว่าทั้งกลุ่มก็ไม่ได้คิด วันนั้นพวกเขาแค่ต้องการแกล้งสิงห์เท่านั้น
“มึงเอาโทรศัพท์มา” ทิเบตยื่นมือไปขอโทรศัพท์จากอินทรีย์ อีกฝ่ายก็ส่งให้แต่โดยดี
“มีแค่ที่กูอ่านให้ฟัง ไอ้สิงห์ยังไม่ได้พิมพ์ตอบ”
“มีตอบไปแล้ว”
“ไม่มี กูอ่านแล้ว”
“ทำไมจะไม่มี” ทิเบตยื่นโทรศัพท์ให้อินทรีย์ดู หลังจากที่เขาพิมพ์คำว่า ตกลง ลงไป
“ไอ้เหี้ยเบต!” สิงห์รีบแย่งโทรศัพท์คืน ฉิบหายส่งไปแล้ว
“กูไม่ได้คิดจะตกลง”
“ถ้ามึงจะปฏิเสธมึงพิมพ์ไปนานแล้ว” ทิเบตพูดเสียงเรียบ ไม่สนใจที่โดนสิงห์โวยวาย
“กูกำลังคิดอยู่ว่ามีอะไรหล่นหรือเปล่า”
“ไหนมึงบอกมีแค่กระเป๋าตังค์กับโทรศัพท์” สิงห์พูดไม่ออกเมื่อโดนทิเบตย้อนเข้าไป
“มึงก็ไปสิวะ กูงงว่ามึงกลัวอะไร ไปเที่ยวด้วยกันมาก็ถือว่าเป็นเพื่อนกันแล้ว” อิฐไม่เข้าใจท่าทางยึกยักของสิงห์
“มึงไม่คิดบ้างเหรอว่ามิ้นอาจให้แทนนัดกูออกไปก็ได้”
“ถ้าอย่างนั้นมึงยิ่งต้องไปจะได้ดูว่ามีเรื่องอะไร” สิงห์หมดทางคัดค้าน ตกลงนัดของใครแน่วะทำไมไอ้สามตัวนี้รุมเขาเหมือนเป็นความผิดถ้าเขาไม่ไป
“เออๆ กูไป” สิงห์ยัดโทรศัพท์กลับเข้าไปในกระเป๋ากางเกง ช่างแม่ง ไปก็ได้ไม่เห็นมีอะไร
✪✣✤✥✦✧✣✤✥✦✧✪
“พ่องมึงสินัดเขาบ่ายโมงบอกว่าห้ามเลท บ่ายโมงสิบห้านาทีไม่เห็นมีหมาสักตัวเดินเข้ามาในร้าน มีปัญญาส่งข้อความมาบอกชื่อร้านแต่ไม่มีปัญญาส่งมาบอกว่าจะมาช้า สิงห์หัวเสีย เขาอุตส่าห์รีบออกมาจากบ้าน ไม่ได้อยากรีบมาเจอแต่ขี้เกียจโดนสายตายิ้มๆ มองมาเหมือนรู้ทันว่าเขาชอบมาสาย
สิงห์หยิบโทรศัพท์ขึ้นมา โทรตามดีไหมวะตกลงจะมาหรือไม่มาเขาจะได้กลับ สิงห์ลังเลอยู่ชั่วครู่ก่อนตัดสินใจวางโทรศัพท์ลง ช่างแม่งเถอะเขาจะรออีกแค่สิบห้านาทีถ้ายังไม่มาเขาจะกลับทันที
“อยู่ไหนครับ” ไอ้เสียงรื่นเริงประหนึ่งว่าเขาไม่ได้นั่งรอหัวโด่อยู่ตรงนี้มานานแล้วคืออะไร ไอ้หมอนี่น่าจะไม่รู้จักคำว่ามารยาท
“นัดไว้ที่ไหนก็ที่นั่น”
“ผมนึกว่าคุณยังมาไม่ถึง”
“นาฬิกาผมไม่ตาย”
“ฮ่าๆ รอสักครู่ครับผมกำลังเดินไป” สิงห์วางโทรศัพท์ด้วยความเดือดดาล ไอ้หมอนี่ให้เขารอถึงยี่สิบนาที แล้วยังมีหน้ามาหัวเราะรื่น จากเฉยๆ สิงห์ชักจะเริ่มไม่ชอบขี้หน้า ถ้าไม่มีของมาให้จริงๆ มึงตาย
“รอนานไหมครับ” ประโยคแรกที่ทักมาพร้อมกับรอยยิ้มกว้างขวาง สิงห์พยายามสูดลมหายใจเข้าลึกๆ เพื่อระงับอารมณ์
“คุณนัดผมไว้กี่โมง”
“โทษทีครับ ผมนึกว่าคุณจะเลท” อ้าว!ไอ้เหี้ย บอกเขาว่าอย่าเลทตอนนี้มาพูดว่านึกว่าเขาจะเลทคืออะไร
“ช่างเถอะ คุณเอาอะไรมาให้ผมก็ส่งมา”
“ใจร้อนชะมัด นี่ครับ” สิงห์มองกุญแจที่วางอยู่บนโต๊ะ มันไม่ใช่ของเขาร้อยเปอร์เซ็นต์
“มันตกอยู่ในรถ ผมเจอวันที่กลับมาจากทะเล ก่อนไปผมทำความสะอาดรถยังไม่มี”
“ไม่ใช่ของผม ของมิ้นหรือเปล่า”
“ผมถามแล้วไม่ใช่”
“อืม” สิงห์ไม่รู้จะพูดอะไรต่อ เขายกแก้วกาแฟขึ้นดูด ท่าทางอีกฝ่ายไม่เหมือนมาพูดเรื่องมิ้น ถ้าอย่างนั้นเขาขอแยกตัวกลับเลยน่าจะได้
“ผมนึกว่าคุณทิ้งกุญแจไว้เพราะอยากให้ผมติดต่อไปเสียอีก” กาแฟในปากสิงห์แทบพุ่ง เขากระแอมกระไอออกมาเพราะสำลัก
“ใครจะไปทำอะไรแบบนั้นวะ” สิงห์เลิกพูดสุภาพ ไม่ขึ้นกูขึ้นมึงก็ดีเท่าไหร่แล้ว
“อ่อยผมไง”
“ไอ้เหี้ย!” สิงห์ลุกขึ้นยืน เลิกพูดเถอะแบบนี้ เขาเดินดุ่มๆ ออกจากร้านไม่คิดจะเสวนาอีก
“เดี๋ยวครับ” มือใหญ่คว้าแขนสิงห์ไว้ได้ที่หน้าร้าน ดึงเขาให้หยุดเดิน
“ผมขอโทษ” รอยยิ้มยั่วเย้าที่มักเห็นเสมอบนใบหน้าของแทนหายไป สิงห์เห็นแต่รอยยิ้มอ่อนโยนที่ส่งมา
“ผมเห็นคุณหงุดหงิดผมเลยอยากให้อารมณ์ดี”
“พูดแบบนั้นใครมันจะไปขำว่ะ”
“เอาแบบนี้คุณโมโหเรื่องที่ผมมาช้าใช่ไหม ถ้าอย่างนั้นเดี๋ยวผมเลี้ยงข้าวกับเลี้ยงหนังคุณเป็นการแก้ตัว อยากทานอะไรบอกมาได้เลย”
“ไม่จำเป็น”
“ไม่ต้องเกรงใจผมจะได้รู้สึกผิดน้อยลง ถ้าคุณกลับเลยผมจะนึกว่าคุณโกรธ”
“ผมไม่ได้โกรธ”
“ไม่ได้โกรธก็ต้องรับคำขอโทษจากผม ข้าวหนึ่งมื้อหนังหนึ่งเรื่องตกลกไหม” สิงห์สงสัยว่าคนที่พูดอยู่กับเขารู้จักคำว่าปฏิเสธไหม เขาพูดทีไรทำไมมันไม่เข้าหูเลยวะ
“หรือคุณกลัวผม”
“ผมกำลังคิดว่าอยากกินอะไรให้สมกับที่ต้องนั่งรอคุณ” สิงห์พูดเสียงห้วน ใครจะไปกลัววะ กินก็กินสิเขาชอบอยู่แล้วไม่ต้องจ่ายเงิน
“ผมกินได้ทุกอย่าง”
“ผมไม่ได้ถาม”
“แต่ผมอยากบอก”
“.....” สิงห์เลิกตอบโต้ เขาสั่งตัวเองว่าอย่าพูดอะไรกับไอ้หมอนี่ให้มากนักเอาเท่าที่จำเป็นก็พอ เล่ห์เหลี่ยมแพรวพราวเหลือเกิน เสียดายไม่น่าชอบผู้ชาย ถ้าชอบผู้หญิงกลุ่มซุปตาร์อย่างพวกเขาอาจพ่ายแพ้ให้ได้ง่ายๆ ผู้ชายคนนี้มีเสน่ห์ แม้เขาจะไม่อยากยอมรับก็ตาม
✪✣✤✥✦✧✣✤✥✦✧✪
“ผมถือให้” มือใหญ่แย่งถุงเสื้อไปจากมือสิงห์
“ผมถือเองได้” สิงห์พยายามแย่งคืนแต่ไม่สำเร็จเพราะอีกฝ่ายเอาไปซ่อนไว้ด้านหลัง จะให้ยื้อยุดฉุดกระชากสิงห์ก็ไม่อยากทำ ผู้ชายตัวใหญ่สองคนแย่งของกันคงเป็นภาพที่ไม่น่าดู
“คุณเคยฟังคนอื่นพูดบ้างไหม” สิงห์ถามหลังจากถอนใจออกมายาวๆ
“เคย ผมชอบฟังคุณพูด” โว้ยไอ้หมอนี่สิงห์ไม่รู้จะสรรหาคำอะไรมาบรรยาย แม้แต่ผู้ชายอกสามศอกอย่างเขายังไปต่อไม่ถูก เขาหรืออุตส่าห์เลือกมาเดินเล่นฆ่าเวลาระหว่างรอดูหนัง ไม่อยากหาร้านนั่งเพราะไม่รู้ว่าจะคุยอะไรกับแทน แต่กลายเป็นว่าอีกฝ่ายหาเรื่องคุยได้ทุกที่ทุกเวลา
“ผมคุยอะไรด้วยหน่อยสิ” สิงห์ไม่ชอบบรรยากาศอึมครึม เขามันเป็นพวกทนความอึดอัดไม่ได้
“เชิญเลยครับ” สิงห์อยากเปลี่ยนใจก็เพราะหน้ายิ้มๆ ไม่รู้ร้อนรู้หนาวของอีกฝ่าย คล้ายกับว่าไม่ว่าเรื่องอะไรก็สามารถจัดการได้ทั้งนั้น มันทำให้เขารู้สึกเป็นรอง
“ผมรู้มาว่าคุณชอบผู้ชาย” สิงห์ตัดสินใจโพล่งออกไปตรงๆ
“ครับ” แทนกลั้นยิ้ม เขาคิดอยู่แล้วว่าสิงห์ไม่น่าจะทนได้นาน
“คุณอาจเคยชินกับการเอาใจแฟนแต่ผมไม่ชิน ผมไม่ใช่ผู้ชายประเภทที่ต้องให้ผู้ชายมาเอาใจ ผมถนัดแต่เอาใจผู้หญิง” สิงห์รวบตึงทุกคำตอบไว้ด้วยกัน หวังว่าอีกฝ่ายจะเข้าใจว่าเขาต้องการบอกอะไร
“นิสัยคุณน่าจีบ ผมชอบผู้ชายไม่เรื่องมาก” อ้าวไอ้เหี้ย! ตกลงไอ้คุณแทนมันฟังเขาเข้าใจบ้างไหม
“ตามมานี่” สิงห์ทนไม่ไหว เขาจัดการลากแขนแทนให้พ้นจากบริเวณที่มีผู้คนหนาแน่น มองซ้ายมองขวาจนเจอที่ๆ คิดว่าจะไม่มีใครเข้ามารบกวนหรือได้ยินในสิ่งที่เขาพูด
“คุณจะเอายังไงก็ว่ามา อย่ามากวนประสาทผม”
“ผมไม่ได้กวนประสาทคุณ ผมกำลังคิดจะจีบคุณ”
“.....” สิงห์ใบ้รับประทาน ถามว่าเขาสงสัยไหมมันก็รู้สึกทะแม่งๆ อยู่ แต่พอมาได้ยินกับหูก็ถึงกับพูดไม่ออก
“จีบได้ไหม” สิงห์ผงะหน้าหนีเมื่อใบหน้าของแทนยื่นเข้ามาใกล้ ตกใจหมดเลยกู
“บ้าเหรอวะ ผมไม่ได้เป็น!”
“ผมไม่เกี่ยง”
“แม่งเอ๊ย” สิงห์สบถอย่างหัวเสีย โมโหตัวเองที่จัดการแทนไม่ได้
“อย่าโมโหไปเลยน่า แล้วคุณจะรู้ว่ามีคนเอาใจดีกว่าต้องไปเอาใจคนอื่นเป็นไหนๆ”
“ผู้ชายเป็นเกย์มีถมถื่น หน้าตาอย่างคุณไม่น่าหายากจะเอาน่ารักขนาดไหนก็ได้ ไม่เห็นเหรอว่าหุ่นผมพอจะล้มคุณได้สบาย จีบคนไม่ดูตาม้าตาเรือระวังจะซวยโดนต่อยคว่ำเอา อย่ามายุ่งกับผมดีกว่า” สิงห์ขู่ด้วยคำพูด แม้ความจริงเขาอยากจะต่อยอีกฝ่ายให้คว่ำตามที่พูดออกไปมากกว่า
“ไปดูหนังกัน”
!! สิงห์ยอมรับว่าเขาตามแทนไม่ทัน บทจะเปลี่ยนเรื่องก็ปุ๊บปั๊บไม่ให้สัญญาณกันสักนิด รอยยิ้มจากกรุ้มกริ่มกลายเป็นรอยยิ้มกว้าง ทุกอย่างเปลี่ยนภายในเสี้ยววินาที
“ผมบอกว่าไปดูหนังได้แล้ว อีกสิบนาทีเดี๋ยวไม่ทัน” สิงห์พยักหน้าแบบงงๆ ตกลงไอ้หมอนี่จะจีบเขาจริงหรือพูดเล่นไปอย่างนั้นเอง
✪✣✤✥✦✧✣✤✥✦✧✪
โชคดีที่การดูหนังผ่านไปได้ด้วยดี อีกฝ่ายนั่งดูเงียบๆ ไม่กวนใจเขา ทุกอย่างเข้าสู่ภาวะปกติ แม้ช่วงเริ่มต้นสิงห์จะอึดอัดอยู่บ้างเพราะไม่รู้ว่าแทนคิดอย่างไรกันแน่ แต่คนอย่างสิงห์เมื่อเจอหนังที่ถูกใจ ก็สามารถลืมเลือนสิ่งที่เกิดขึ้นก่อนเข้าโรงหนังได้ทันที
“มันว่ะ สนุกกว่าที่คิด” สิงห์ยังสนุกกับหนังที่ดู เมื่อก้าวออกจากลิฟท์เพื่อเดินไปลานจอดรถ เขาจึงอดพูดถึงไม่ได้
“ผมว่าทีมสร้างเขาทำได้ดี” แทนเดินตามสิงห์ไปช้าๆ เขายืนยันว่าจะไปส่งอีกฝ่ายที่รถ
“ทีมนี้เจ๋งอยู่แล้ว ผมชอบตั้งแต่ดูเรื่องก่อน ยังคิดว่าต่อไปจะตามดูหนังทุกเรื่องที่ทีมนี้สร้าง”
“เอาสิ ไว้ผมมาดูเป็นเพื่อนคุณเอง”
“....” สิงห์รู้สึกตัวเองเป็นเด็กอนุบาลไปทันทีเมื่อเทียบความสามารถในการจีบของเขากับแทน ไอ้หมอนี่นอกจากไม่เคยฟังใครแล้ว ยังมีความสามารถในการบังคับแบบเนียนๆ อีกด้วย
“อย่าเลยผมเกรงใจ ผมมีเพื่อนยังพอหาคนคบได้ ไม่ต้องรบกวนคนอื่น” สิงห์คิดว่าหมัดนี้น่าจะเด็ดพอ แต่ต้องหงายหลังเมื่อโดนหมัดบวกที่สวนกลับมา
“ผมรู้ว่าคุณมีเพื่อน แต่คุณไม่มีแฟน ผมสนใจอย่างหลังมากกว่า”
“อย่าเข้าใจผิด ผมไม่มีแฟนเพราะผมยังไม่อยากมี ถ้าผมจะมีเมื่อไหร่ก็ย่อมได้” สิงห์ร้อนตัวโดยไม่จำเป็น เขากลัวอีกฝ่ายจะคิดว่าหน้าอย่างเขาไม่มีผู้หญิงมาสนใจ
“อืม..” แทนพยักหน้า จุดประกายยิ้มขึ้นที่มุมปาก
“ถ้าอย่างนั้นมีตอนนี้เลยไหม ผมอยากเป็นแฟนคุณ”
!!!
“ถึงรถแล้ว ผมกลับดีกว่าคุยไปคุณก็ไม่รู้เรื่อง” สิงห์กดรีโมทเปิดประตูรถ
“ไม่เข้าใจเหรอว่าผมชอบผู้หญิง ผมไม่นึกพิศวาสผู้ชายด้วยกัน เฮ้ย! จะทำอะไรวะ!!” สิงห์ตกใจเมื่อจู่ๆ แทนก็เข้าประชิดตัว แขนแข็งแรงสองข้างยกขึ้นคร่อมตัวเขาเอาไว้กับรถ ไม่ให้ขยับไปไหนได้
“ถอยไป ผมไม่อยากมีเรื่องกับคุณ” สิงห์หันมาเผชิญหน้า พูดเสียงแข็งเพื่อให้อีกฝ่ายอมถอย
แทนไม่ตอบโต้ เขาเพียงแต่จุดยิ้มขึ้นที่มุมปาก เคลื่อนใบหน้าเข้าไปใกล้ใบหน้าของสิงห์ สายตาจับจ้องอยู่ที่ริมฝีปาก
“ขืนเข้ามาผมต่อยคุณจริงๆ ผมเตือนแล้วนะ” สิงห์กลืนน้ำลาย ทำไมเขาต้องใจเต้นเพราะสายตาไอ้หมอนี่ด้วยวะ แล้วมึงจะเอาหน้าเข้ามาใกล้กูอะไรนักหนา ถอยไปโว้ย
สิงห์ควรหาทางพาตัวเองให้หลุดพ้นจากวงแขนของอีกฝ่าย เขาควรจะเตะสกัดหรือต่อยเข้าท้องสักหมัด แต่ทำไมสิ่งที่เขาทำคือการพูดขู่แบบไร้น้ำหนัก ซึ่งไม่มีทางช่วยเขาให้พ้นจากภาระอันตรายนี้ได้เลย
ริมฝีปากที่เคลื่อนเข้ามาใกล้ทำให้สิงห์เบียดตัวเองไปกับประตูรถที่ยืนพิงอยู่ เขาเผลอย่นคอราวกับทำแค่นั้นมันจะช่วยชีวิตเขาได้
“กลับดีๆ นะครับ” ริมฝีปากเฉียดผ่านแก้มไปที่หู เสียงกระซิบทุ้มนุ่มกับลมหายใจที่เป่ารดทำให้สิงห์สะท้านเบาๆ ร่างสูงลดมือลงเปิดประตู ก่อนถอยตัวออกห่างเพื่อให้พื้นที่กับเขา
สิงห์กลืนน้ำลายลงคอ เขาเงอะงะอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน หัวใจเต้นรัวในจังหวะที่ไม่อาจควบคุมได้
“ถึงบ้านแล้วโทรบอกผมด้วย” คำพูดเรียบง่ายเหมือนก่อนหน้านี้ไม่มีอะไรเกิดขึ้น ใบหน้ายังเต็มไปด้วยรอยยิ้มพรายทั้งปากและตา
สิงห์อยากจะโต้ตอบด้วยคำพูดแรงๆ ให้หายโมโห แต่ตอนนี้เขาคิดอะไรไม่ออก ได้แต่กระชากประตูให้เปิดกว้างก้าวขึ้นไปนั่ง ก่อนปิดประตูตามหลังโครมใหญ่ ช่างแม่งเถอะรถไอ้ตัวจุ้นไม่ใช่รถเขา
“แล้วเจอกันใหม่ครับ” เสียงที่ลอดเข้ามาเบาๆ ทำให้สิงห์เหยียบคันเร่งออกรถด้วยความรวดเร็ว เขามองผ่านกระจกมองหลังยังเห็นแทนยืนนิ่งอยู่ที่เดิม ฝันไปเถอะมึง ชาติหน้าชาติไหนอย่าได้เจอกันอีกเลย
✪✣✤✥✦✧✣✤TBC✥✦✧✣✤✥✦✧✪
คู่นี้เป็นคู่แถม ความสัมพันธ์จะดำเนินเร็วนะคะ (คล้ายใจง่ายนิดๆ 555) เดี๋ยวมีตอนจบคู่นี้ให้ ไม่ปลายเรื่องก็เป็นตอนพิเศษ ขอดูอีกทีค่ะ
Darin ♥ FANPAGE Twitter :
primdarin
หัวข้อ: ❤ Love Mission ♥ ภารกิจพิชิตรัก ❤ [ End ] 28/05/17 ✿ P.100 (อ่าน 764229 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก