ภารกิจที่ 40 : ขนมหวาน“เขียว” อินทรีย์ก้าวเท้ายาวๆ เข้าไปหา เมื่อเห็นว่าคนที่เขียวนั่งคุยด้วยคือกาย คู่อริความรักของเขา
“พี่ไปก่อนนะ”
“ครับ” เขียวยิ้มน้อยๆ ให้กาย อินทรีย์หงุดหงิดจนนึกอยากต่อยคนเล่นสักหมัดสองหมัด
“คุยอะไรกัน”
“เรื่อยเปื่อยครับ พี่กายเห็นผมนั่งรออยู่คนเดียวเลยมานั่งคุยเป็นเพื่อน”
“ใครต้องการ! วันหลังบอกไปว่าอย่ามายุ่ง”
“ไม่ได้ครับทำอย่างนั้นเสียมารยาทแย่” เขียวรู้ว่าเพราะอะไรอินทรีย์ถึงไม่ชอบใจ แต่เขาก็ไม่อยากทำตัวเสียมารยาท
“เขียวหวาน”
“ผมว่าพี่กายไม่ได้คิดอะไรแล้ว เมื่อกี้ก็ไม่ได้จีบผมครับ”
“จีบ” อินทรีย์ยังยืนยันว่าใช่
“ไม่ไว้ใจผมเหรอครับ” เสียงงอนๆ ของเขียวหวาน ทำให้อินทรีย์รู้สึกตัว เรารีบลดความห้วนของเสียงลง ส่งยิ้มเอาใจคนตัวเล็ก
“ไว้ใจสิครับ บอกรักพี่ต่อหน้าคนตั้งเยอะทำไมจะไม่ไว้ใจ”
“พี่อินเงียบไปเลยครับ” เขียวหน้าแดง เขาอายจะตายอยู่แล้วยกขึ้นมาพูดถึงอีกทำไม
“อายทำไมครับ พี่ยังอยากฟังอีกอยากให้เขียวหวานพูดบ่อยๆ”
“นี่ก็เหมือนกัน ผมบอกแล้วว่าห้ามเรียกเขียวหวาน ให้เรียกว่าเขียวก็พอ”
“พี่ไม่อยากเหมือนคนอื่น เรียกเขียวหวานเพราะกว่าพี่ชอบของพี่”
“พูดไม่ฟังแบบนี้คราวหลังผมจะไม่ฟังบ้าง ไปกินข้าวกับพี่กายดีกว่าเขาอุตส่าห์ชวน”
“พูดอะไรครับ” อินทรีย์หรี่ตาลง ฟังได้ไม่ครบคำแต่เขาได้ยินชื่อกายแน่ๆ
“ใครพูดอะไรครับ ผมไม่ได้พูดอะไร” เขียวไม่ยอมรับ เขาแค่พึมพำเบาๆ อยู่ในคอ ใครอยากได้ยินก็ไปเดาเอาเอง
“มาแล้ว มาแล้ว” จุนร่อนตัวลงนั่งข้างเพื่อน เขาแวะไปเอาเอกสารจึงลงมาจากตึกช้ากว่าเขียวหวาน
“พี่อินมาคนเดียวเหรอ แล้วคนอื่นไปไหน”
“ถามหาคนอื่นหรือถามหาไอ้เบต”
“ถามหาคนอื่นสิ พี่เบตได้เสียกันทุกวันไม่ต้องตัวติดกันมากก็ได้”
“เหี้ยจุน!” เขียวหน้าแดงซ่าน แม่งพูดจาอะไรไม่คิดถึงหน้าเขาบ้างว่าจะอายขนาดไหน แล้วทำไมเขาต้องอายแทนมันด้วยวะ
“กูล้อเล่น ไม่ทุกวันแค่นานๆ ถี่”
“จะหยุดไม่หยุด” เขียวทำหน้าดุ เมื่อจุนยังเล่นเรื่องนี้ไม่เลิก
“ดุกูจัง เดี๋ยววันหลังมึงก็พูด”
“หึหึ”
“พี่อินหัวเราะอะไรครับ”
“ครับ?” อินทรีย์ต้องรีบกลั้นยิ้มเมื่อระเบิดลูกโตหันมาเล่นงานเขาแทน
“ผมถามว่าหัวเราะอะไร”
“หัวเราะมึงไง จะอายไปไหนวะเรื่องธรรมดาจะตายห่า เดี๋ยวมึงก็เคย” จุนตอบให้เสร็จสรรพไม่เห็นต้องรออินทรีย์ตอบ
“จุนพี่ว่าพอก่อนก็ดีนะ” อินทรีย์จากชอบอกชอบใจรีบพูดเสียงอ่อย รู้ว่าจุนไม่กลัวเพื่อนโกรธแต่ขืนไม่หยุดพูดเขานี่แหละจะอด
“ผมเห็นแก่พี่อินเลิกพูดก็ได้ รอให้กลับห้องก่อนเดี๋ยวกูเปิดคลอสสอนแบบทะลุปรุโปร่ง”
“กูไม่เรียน”
“อ๋อ มึงจะรอให้พี่อินสอน” อินทรีย์ต้องเบือนหน้าหนี เพราะไม่อย่างนั้นเขาคงเผลอหัวเราะออกมา แล้วคนที่กำลังฟาดงวงฟาดงาจะยิ่งโกรธมากขึ้น
“ตกลงคนอื่นไปไหนพี่อิน” อินทรีย์โล่งใจที่จุนเปลี่อนเรื่องเสียได้ เพราะคนหน้าหวานชักหน้าเขียวเหมือนชื่อ
“เดี๋ยวตามมา เบตบอกให้ไปกินก่อนเลย”
“พฤติกรรมน่าสงสัย แอบนอกใจผมหรือเปล่า” จุนเจื้อยแจ้วไปตามเรื่องตามราว ไม่ได้คิดจริงอย่างที่พูด
“มีสิทธิ์นะ” อินทรีย์ถือเป็นโอกาสป่วนชีวิตรักเพื่อนบ้าง เดี๋ยวจะทิ้งเขาไม่เห็นฝุ่น
“อย่ามาโม้ พี่เบตไม่กล้านอกใจผมหรอก ผมมีเคล็ดลับ เอาไหมเขียวกูสอนให้รับรองว่าเด็ดจริงๆ” จุนยักคิ้วให้เขียว
“ผมว่าไปกันเถอะครับ” เขียวตัดบท ตั้งแต่จุนผ่านความสัมพันธ์ลึกซึ้งกับทิเบต ก็ตั้งท่าจะเปิดคลอสอบรมให้เขาไม่เว้นแต่ละวัน พยายามการันตีต่างๆ นาๆ ว่ามันดีจริงๆ แต่ใครจะสนในเมื่อสโลแกนของจุนคือ เจ็บหน่อยอร่อยนาน แค่ฟังสโลแกนเขียวก็ไม่อยากเรียนด้วยแล้ว
✪✣✤✥✦✧✣✤✥✦✧✪
“นึกยังไงถึงชวนมาเที่ยว” โชแปงถามจุน ที่จู่ๆ ก็ลุกขึ้นมาเป็นตัวตั้งตัวตีชวนทุกคนมาเที่ยวผับในคืนวันศุกร์
“นึกสนุก” จุนยิ้มยียวน โยกตัวไปตามจังหวะเพลงดูอารมณ์ดีเป็นพิเศษ
“อ่านหนังสือเยอะมันก็ต้องผ่อนคลายกันหน่อย” จุนให้เหตุผลชวนเชื่อ วันนี้เขาบังคับให้มากันทั้งกลุ่มห้ามขาดใครไปแม้แต่คนเดียว
“กูว่าไอ้ตัวจุ้นของมึงมีพิรุธ” สิงห์ฟันธงจากอาการร่าเริงผิดปกติของจุน ซึ่งจะพบได้ยามที่เจ้าตัวมีแผนประหลาดๆ อยู่ในใจ
“มึงมันชอบใส่ความน้อง” อิฐเถียงแทน เพราะจุนยังเมามันอยู่กับการพูดคุยกับเขียวและโชแปง เขาไม่เห็นจะมีอะไร ก็แค่ชวนออกมาสังสรรค์ ดีเสียอีกจะได้คลายเครียดจากการอ่านหนังสือ
“ส่วนมึงก็เอาแต่เข้าข้างมัน นี่ถ้ามึงไม่คบกับโชแปงกูจะนึกว่ามึงแอบชอบไม่จุนก็เขียว”
“อ้าวไอ้เวรสิงห์ หาเหาให้กู”
“มึงร้อนตัว ออกอาการนี่หว่า” สิงห์เตรียมต้มมาม่าหม้อใหญ่ แต่ดูเหมือนทิเบตกับอินทรีย์ไม่คิดจะกินด้วย
“กูว่ามึงอย่าเพิ่งเสือกเรื่องไอ้อิฐดีกว่าไหม” ทิเบตยิ้มแปลกๆ ชวนขนหัวลุกเบาๆ สิงห์รับรู้ได้ด้วยสัญชาติญาติเมื่อเพื่อนมองข้ามไหล่เขาไป
เหี้ยเอ๊ย ไอ้เด็กเวรไอ้เด็ก..สิงห์ไม่รู้จะสรรหาคำอะไรมาด่าไอ้ตัวจุ้นของทิเบต เมื่อสายตาของเขาปะทะเข้ากับร่างสูงที่กำลังเดินตรงมาที่โต๊ะ
“สวัสดีครับ” แทนยิ้มทักทายคนที่นั่งอยู่
“พี่แทนนั่งข้างพี่สิงห์เลยครับ” จุนรีบเสนอหน้าแม้ไม่มีใครถาม ที่นั่งเหลืออยู่ที่เดียว แน่นอนว่าจุนตั้งใจให้เป็นแบบนั้น
“คิดถึงผมไหม” เสียงถามเบาๆ ข้างหู สิงห์ทำเป็นไม่ได้ยิน หันหน้าไปคุยกับทิเบตและอินทรีย์เสียงดัง
“มึงเชื่อกู ระวังไอ้อิฐไว้ให้ดี ไอ้นี่มันเสือสุ่ม”
“มึงไม่ต้องพยายามป่วนพวกกู เอาตัวเองให้รอดก่อนเถอะ” ทิเบตหัวเราะ เห็นๆ อยู่ว่าคนที่นั่งข้างสิงห์ต่างหากคือคู่ต่อสู้ตัวจริง
“มึงชวนพี่แทนมาเหรอวะ” เขียวกระซิบถามเบาๆ จุนไม่ได้บอกเขาก่อนมา
“ใช่ กูจะช่วยพี่แทน”
“เหี้ยจุน อย่าไปยุ่งเดี๋ยวก็เป็นเรื่อง”
“เอาน่ามึงอยู่เฉยๆ เถอะ” จุนไม่สนคำห้ามปราม จุดยิ้มขึ้นที่มุมปากอย่างมีเลศนัย
“เขียวมึงรับหน้าพี่สิงห์ให้กูหน่อยสิวะ ชวนดื่มชวนคุยหรืออะไรก็ได้จะแดกหัวกูอยู่แล้ว” จุนสะกิดเขียวเมื่อเวลาผ่านไปได้เกือบครึ่งชั่วโมงแต่สิงห์ยังไม่มีทีท่าว่าจะหายหน้าหงึก
“กูดื่มเยอะไม่ได้มึงก็รู้”
“มีแต่คนกันเองมึงจะห่วงอะไรวะ พวกพี่ๆ ก็อยู่ ไม่ได้มากับกูแค่สองคนเสียหน่อย”
“มึงพูดเหมือนมึงไม่รู้” เขียวพูดกัดฟัน ไม่อยากให้คนที่นั่งอีกข้างได้ยิน
“เอาน่าช่วยกูหน่อย กูไม่กล้าเข้าหน้าพี่สิงห์กลัวโดนกระทืบ”
“เออช่วยก็ได้วะ กูบอกมึงแล้วว่าเดี๋ยวมันจะเป็นเรื่องมึงก็ไม่เคยฟัง” เขียวบ่นอุบ แต่ก็ยอมช่วยจุนรับผิดชอบ โทษฐานที่ทำให้สิงห์โมโห
“พี่สิงห์ชนแก้วกับผมหน่อย” เขียวส่งยิ้มนำไปก่อน เขาได้ชื่อว่ายิ้มหวานไม่มีใครต้านทานได้ ปกติเขียวถึงไม่ค่อยยิ้ม
“ดื่มด้วยเหรอเรา”
“ไม่ดื่มจะมีแก้วหรือพี่”
“พี่นึกว่าเอาไว้ดม”
“เห็นไหมพอเป็นมึงพี่สิงห์อารมณ์ดีเลย” จุนกระซิบข้างหูเพื่อน แล้วรีบหลบหน้าเมื่อสิงห์ส่งสายตาอาฆาตมาให้
“มานี่เลยไอ้จุน” สิงห์เรียกเหยงๆ ให้จุนข้ามฝั่งไปหา
“อย่าไปสนใจมันเลยพี่สิงห์ ดื่มกับผมดีกว่า” เขียวเรียกความสนใจจากสิงห์กลับมาที่ตัวเอง สุดท้ายเขียวต้องคอยประกบสิงห์เอาไว้ เพราะทุกครั้งที่สิงห์เถียงแพ้แทนจะเกิดอาการอยากเตะจุนขึ้นมาเป็นพักๆ เพื่อนเขาก็ช่างยั่ว ทะเล้นทะลึ่งตึงตัง เข้าข้างแทนให้พี่สิงห์โมโหหนักขึ้น
“เขียวพอก่อนครับ” อินทรีย์คิดจะดึงแก้วออกจากมือเขียว แต่อีกฝ่ายขยับมือหนี ทำหน้าง้ำโกรธที่โดนแย่ง
“ของผม” อินทรีย์ชะงักเล็กน้อยเมื่อเจอเสียงเด็กดื้อที่ไม่คุ้นหู
“เราเมาแล้ว” อินทรีย์สังเกตจากอาการนั่งไม่ตรงของอีกฝ่าย
“ไม่เมา” เขียวส่ายนิ้วชี้ไปมา ยิ้มตาหวานเยิ้ม
“มาๆ พี่สิงห์ชนแก้วกันหน่อย”
“พี่ว่าชนน้ำเปล่าไหม พี่ชักมึนๆ ขอพักก่อน” สิงห์เทน้ำเปล่าลงแก้วใบใหม่ให้ตัวเองและเทอีกแก้วยื่นให้เขียว เขาเห็นด้วยกับอินทรีย์ว่าเขียวเริ่มเมาแล้ว
“อ่อน” เขียวเบ้ปากใส่ เป็นถึงกลุ่มซุปตาร์แค่นี้ยอมแพ้ ไม่ได้เรื่อง
“พี่แทนชนกับผม” เขียวเปลี่ยนเป้าหมาย คนนี้ดีกว่านั่งมาค่อนคืนยังเท่อยู่เลย
“อิน” สิงห์เรียกเพื่อน พยักพเยิดให้จัดการอะไรสักอย่าง
“พี่สิงห์ไม่ต้องห้ามมันหรอก เห็นอย่างนี้มันคอแข็งมีสติดี เพียงแต่...” จุนจุดยิ้มเจ้าเล่ห์ขึ้นทีมุมปาก
“เพียงแต่อะไร” สิงห์ถาม คาใจที่จุนไม่ยอมพูดต่อ
“เดี๋ยวก็รู้” จุนหัวเราะหึหึออกมา ไม่มีใครรู้ว่าคืนนี้แทนเป็นแค่ตัวหลอก สิงห์ถูกยกให้เป็นตัวประกอบ เขียวหวานสิเป้าหมายที่แท้จริง
✪✣✤✥✦✧✣✤✥✦✧✪
“เขียวอาบน้ำได้แล้วครับ”
“ยัง”
“อาบก่อนครับจะได้นอนสบายตัว” อินทรีย์ดึงมือคนที่นอนแผ่หลาให้ลุกขึ้นนั่ง เขียวขืนตัวไว้ทำหน้าขัดใจ
“ไม่อาบ”
“ไม่อาบเองเดี๋ยวพี่อาบให้นะ” อินทรีย์พูดยิ้มๆ รู้ว่าเดี๋ยวเขียวหวานตัวน้อยจะโกยแน่บเข้าห้องน้ำแทบไม่ทัน
“เบื่อคนขี้โม้”
“หือ?” อินทรีย์ชะงัก ไม่อยากเชื่อหูกับสิ่งที่ได้ยิน
“เขียวพูดอะไรครับ อีกทีสิ” อินทรีย์นั่งลงบนเตียงข้างคนที่นั่งโอนไปเอนมา
“พูดเก่งจัง ไม่เห็นเคยทำไรจริง”
“เดี๋ยวๆ เด็กขี้เมา รู้ตัวหรือเปล่าว่าพูดอะไรออกมา” อินทรีย์หัวเราะ ขำสีหน้าของหนุ่มน้อยหน้าหวาน
“รู้” เขียวพยักหน้า อย่ามาดูถูกเขียวหวานเขารู้ทุกอย่างนั่นแหละ
“รู้ว่าอะไร” อินทรีย์พูดปนหัวเราะ สนุกที่ได้เจรจากับเด็กขี้เมา
“รู้ว่าเกร็งจนเหนื่อยแล้ว จะทำไรก็ไม่ทำ มันเครียด”
“หึหึ เขียวพูดถึงเรื่องไหนครับบอกพี่หน่อย พี่ไม่รู้” อินทรีย์แกล้งทำหน้าตาย เขารู้อยู่เต็มอก แค่นี้ทำไมจะเดาไม่ได้
“ไม่รู้จริงเหรอ” อินทรีย์พยักหน้า ใบหน้าเปื้อนยิ้มทั้งปากและตา
“เหอะ แค่นี้ก็ไม่รู้” เด็กดื้อทำหน้าเซ็ง ประคองตัวขึ้นนั่งคุกเข่า
“นี่ไง” คนตัวเล็กกว่าใช้สองมือจับหน้าของอินทรีย์ กดริมฝีปากลงบนปากเขาหนักๆ
“จูบกัน”
“อ๋อ อยากให้พี่จูบ” อินทรีย์ตะล่อมไปเรื่อยๆ เขาพูดด้วยน้ำเสียงทุ้มนุ่มหูเพื่อไม่ให้อีกฝ่ายสะดุด
“อีกละ ไม่รู้อีกละ” เขียวหวานทำหน้าขัดใจ พี่อินเมาแน่เลยแค่นี้ทำไมคิดไม่ออก
“มาคุยกันให้รู้เรื่อง” เขียวทรุดตัวลงนั่ง อินทรีย์ต้องรีบคว้าเอาไว้ก่อนร่างเล็กจะหงายหลังลงเตียง
“ตกลงจะเอาไง” คนตัวเล็กทำหน้าหน้าเรื่องเสียงดุ ไม่พอใจที่เขาไม่ได้ดั่งใจ
“จะมีไรกับผมเปล่า”
“เขียววว” อินทรีย์เรียกเสียงกลั้วหัวเราะ ไม่คิดว่าน้ำเมาจะเปลี่ยนคนตัวเล็กให้กลายเป็นนักเลงได้
“จุนพูดทู้กวัน เกร็งจนเหยี่ยวเหนียวแล้ว ส้ากทีเถอะ”
“หึหึ ฮ่าๆ” อินทรีย์หงายหน้าหัวเราะ ขำจนไม่อาจเก็บอาการเอาไว้ได้
“พี่อินไม่ชอบผมเหรอ” ตาปรือๆ จ้องมาสีหน้าน้อยใจ จนอินทรีย์ต้องรีบดึงร่างเล็กเข้ามากอดไว้กับอก
“ชอบสิครับ รักมากด้วย แต่พี่ไม่กล้าบุ่มบ่ามกลัวเขียวตกใจ”
“โง้ย ไม่ตกใจหรอกฟังทู้กวัน” ไม่ต้องให้เขียวหวานบอกอินทรีย์ก็รู้ว่าใครเป็นคนเล่า ไม่รู้ว่าเขาควรบอกให้ทิเบตจับเด็กตัวเองตีก้นในความล้น หรือควรพาจุนไปเลี้ยงข้าวสักมื้อดี
“นี่กลัวนะ กลัว” เขียวหวานยกนิ้วขึ้นชี้หน้าตัวเอง
“แต่....” ร่างเล็กเงียบลง ซุกหน้าเข้ากับอกของอินทรีย์ จนเขาไม่แน่ใจว่าเผลอหลับไปแล้วหรือยัง
“เขียวครับ หลับแล้วเหรอ” อินทรีย์เขย่าร่างเล็กเบาๆ
“อื้อ ไม่ได้หลับ” เขียวปรือตาขึ้นมองใบหน้าแดงก่ำด้วยฤทธิ์แอลกอฮอล์
“เมื่อกี้เขียวจะพูดว่าแต่อะไรครับ” อินทรีย์รีบซักก่อนที่อีกฝ่ายจะหลับพับไปเสียก่อน
“แต่...” เขียวส่งยิ้มหวาน ยกมือขึ้นประคองสองแก้มของอินทรีย์
“ส้ากทีเหอะ” มือเล็กดึงหน้าเขาให้ก้มต่ำจนริมฝีปากประกบเข้าหากัน อินทรีย์ลืมทุกอย่าง ใครจะทนความยั่วยวนที่แสนน่ารักนี้ได้
อินทรีย์บดคลึงริมฝีปากเข้ากับปากนุ่ม กลับมาเป็นฝ่ายนำร่างเล็กที่สั่นสะท้านอยู่ในอ้อมแขน สอดลิ้นอุ่นชื้นเข้าไปเกี่ยวกระหวัดลิ้นนุ่มภายใน ดูดซับความหวาน จูบซ้ำแล้วซ้ำอีก ราวกับเขาเสพติดริมฝีปากสีแดงเรื่อที่เผยออยู่ตรงหน้า
"อื้อ" เขียวหวานหลับตาพริ้ม ครางออกมาเบาๆ สัมผัสของอินทรีย์ละมุนละไมจนเขารู้สึกวาบหวามไปกับความอ่อนโยนที่ได้รับ อินทรีย์โอบแขนไปรอบเอวเล็ก มือลูบไล้ไปทั่วแผ่นหลัง ริมฝีปากบดเบียดไม่ยอมห่าง
“เขียวครับ พี่ขอนะครับคนดี" อินทรีย์ถามเสียงพร่า เมื่อความต้องการพุ่งสูงจนปวดร้าว
"อื้อ"
"แน่ใจนะครับ" อินทรีย์กระซิบถามชิดริมฝีปาก
"......."
"เขียวครับ" อินทรีย์พยายามยั้งตัวเองเอาไว้ เขาอยากได้คำตอบก่อนที่ทุกอย่างจะเลยเถิดไปมากกว่านี้
"ถามไรเยอะแยะ รำคาญ" สิ้นเสียงอแงของเด็กขี้เมาความอดทนของอินทรีย์ก็ขาดผึง เขาจับร่างเล็กเอนตัวลงนอนจับหมอนรองใต้ศีรษะ ก่อนซุกไซร้ลงไปที่ซอกคอ ดูดชิมไปทั่วราวกับต้องมนต์
ในหัวของเขียวเบลอไปหมด เขาไม่รู้ว่าถูกถอดเสื้อผ้าออกไปตอนไหน รู้ตัวอีกทีเมื่อความเย็นเข้ามากระทบผิว แต่ร่างสูงไม่ปล่อยให้เขาห่อตัวนาน เพียงครู่เดียวร่างกายเปลือยเปล่าก็ตามลงมาทาบทับ
เขียวสั่นไปทั้งตัวเมื่อริมฝีปากของอินทรีย์สำรวจไปทั่วร่าง ตั้งแต่ริมฝีปาก ปลายคาง ซอกคอ ไม่เว้นแม้แต่ยอดอก เขียวบิดตัวไปมาราวกับร่างกายกำลังจะแตกออกเป็นเสี่ยงๆ มือขยุ้มผมของอินทรีย์ไว้แน่น หลังหยัดขึ้นไม่ติดพื้น สะโพกสายร่อนไปพร้อมจังหวะละเลงลิ้นขึ้นอีกฝ่าย
"อดทนนิดนะครับ" เสียงกระซิบอ่อนโยน เขียวหวานกัดริมฝีปากแน่นเพื่อกลั้นเสียงร้อง น้ำตาคลอแต่ยังพยายามอดทน เมื่อรับรู้ถึงสิ่งแปลกปลอมที่แทรกเข้าไปแทนที่นิ้ว ใจของเขาเต้นแรง ไม่สามารถบรรยายความรู้สึกออกมาเป็นคำพูดได้
"คนเก่งของพี่" อินทรีย์ปลอบประโลมเขียวหวานเบาๆ ที่ข้างหู จุมพิตที่แก้มในขณะที่เริ่มขยับตัวเข้าออกช้าๆ ค่อยเป็นค่อยไปจนมั่นใจว่าเด็กน้อยของเขาผ่อนคลาย จึงเร่งจังหวะให้เร็วขึ้น จากเนิบนาบเปลี่ยนเป็นกระแทกกระทั้น เขียวจิกเล็บลงบนไหล่และแผงอกของอินทรีย์เพื่อระบายความเสียวซ่าน ร่างกายสอดประสานไปในจังหวะเดียวกันแนบแน่น
เขียวไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานเท่าไหร่ เขารู้สึกราวกับกำลังถูกโยนขึ้นลง แล้วจู่ๆ ก็เหมือนบางอย่างแตกกระจาย เขาครางออกมาดังลั่นก่อนจะทิ้งตัวลงนอนหมดแรง อินทรีย์ยึดเอวเล็กไว้มั่น เร่งความเร็วสอดประสานเข้าออก เพียงครู่เดียวก็ต้องรีบถอนตัว ร่างสูงเกร็งกระตุกปล่อยน้ำรักออกมาบนหน้าท้องขาวเนียน เขียวหลับตาลงช้าๆ ง่วงงุน
“เขียวครับ”
“อื้อ” เขียวอืออา ขยับตัวหนีเมื่อมีบางอย่างแตะลงมาบนผิว
“ขอพี่เช็ดตัวก่อนครับจะได้หลับสบาย” เขียวได้ยินเสียงอินทรีย์แว่วๆ แต่เขาง่วงเกินกว่าจะสนใจ เมื่อขยับหนีไม่พ้นจึงปล่อยให้อีกฝ่ายทำไปตามต้องการ ร่างกายค่อยๆ จมสู่ห้วงนิทรา ขอเขาหลับก่อนก็แล้วกัน
✪✣✤✥✦✧✣✤✥✦✧✪
"ตื่นแล้วเหรอครับ" รอยยิ้มงัวเงยและตาที่ค่อยๆ ลืมขึ้นของอินทรีย์ ทำให้เขียวที่ตื่นมาได้สักพักถึงกับสะดุ้ง จะแกล้งหลับตอนนี้คงไม่ทัน
"เป็นยังไงบ้าง" น้ำเสียงอินทรีย์อบอุ่นอ่อนโยนจนเขียวอดเขินอายไม่ได้
"เจ็บมากไหม" เขียวสั่นหัวแรงๆ ถึงเจ็บก็ไม่บอก ใครจะไปกล้าตอบความจริง
"ถ้ารู้สึกไม่สบายต้องบอกพี่นะครับ มีไข้หรือเปล่า" มือใหญ่เอื้อมมาแตะบนหน้าผาก ก่อนเลื่อนต่ำไปอิงที่คอ เขียวมองผ้าห่มที่ตกลงไปเกาะสะโพก ก่อนเห็นว่าอินทรีย์มีรอยแดงอยู่บนแผงอก
"นี่..นี่ฝีมือผมเหรอครับ" เขียวหวานหน้าแดงเรื่อเมื่อเห็นรอยข่วน
"ผม..ขอโทษ"
"ขอโทษทำไมครับพี่มีความสุขมากรู้ไหม" อินทรีย์กดริมฝีปากลงกับแก้มนุ่ม เขาจูบอีกฝ่ายได้ไม่มีเบื่อ
"อื้อพี่อิน ผมยังไม่ได้อาบน้ำ" เขียวหวานประท้วงพยายามดันหน้าของอินทรีย์ออก
"ฮ่าๆ ไม่เหม็นครับพี่รับรอง”
“เหม็น ผมอยากอาบน้ำ” เขียวอยากอาบน้ำพอๆ กับที่อยากพาตัวเองออกไปจากตรงนี้ เขาอายอินทรีย์จนทำหน้าไม่ถูก
“ได้ครับเดี๋ยวพี่อาบให้"
"ไม่เอา! อย่านะครับ ผมโกรธจริงๆ ด้วย" เขียวหวานร้องห้ามเสียงหลง จะบ้าเหรอแค่นี้เขาก็อายจนไม่รู้จะเอาหน้าไปซุกไว้ที่ไหน
“หึหึ”
“พี่อินหัวเราะอะไรครับ”
“เขียวหายเมาแล้ว” อินทรีย์ยิ้มยั่วเย้าสีหน้าเต็มไปด้วยความสุข เด็กน้อยขี้อายกลับมาแล้ว
“เมื่อคืนผม..ผมพูดอะไรแปลกๆ ออกไปใช่ไหมครับ” เขียวเริ่มรู้ตัวจากรอยยิ้มของอินทรีย์ ตายละหว่าเมื่อคืนเขาทำอะไรลงไปบ้าง เขาจำคำพูดหรือการกระทำของตัวเองไม่ได้ ตื่นขึ้นมาสิ่งที่เขาจำได้มีเพียง...เขียวหวานหน้าแดงซ่าน อายที่ตัวเองจำได้แค่รสสัมผัสของอินทรีย์
“โอ๊ย! ไม่น่าเลย ผมไม่น่าเผลอดื่มเยอะเลย” เขียวยกมือขึ้นทึ้งผมจนอินทรีย์ต้องรีบแกะมือออกให้
“เวลาผมเมา ผมจะลืมความกลัว” เขียวอธิบายเสียงอ่อย ไม่อยากให้อินทรีย์มองเขาไม่ดี
“พูดอะไรเอะอะโวยวาย” เขียวไม่กล้าพูดว่าพอเมาแล้วเขาจะพูดทุกอย่างที่คิดออกมา เพราะไม่รู้ว่าเมื่อคืนตัวเองพูดอะไรออกไปบ้าง
“ผม..ผมไม่ได้พูดอะไรไม่ดีใช่ไหมครับ”
“ไม่เลย พี่ชอบที่เขียวพูด อยากให้พูดอีกบ่อยๆ”
“ผมพูดอะไรเหรอครับ” เขียวเริ่มกังวล เดาไม่ถูกว่าตัวเองพูดอะไรออกไป
“พูดว่ารักพี่” เขียวตาเบิกโต
“จริงเหรอครับ!”
“จริงครับ”
“ผม..ผม” โอ๊ย!” เขียวหนอเขียว มึงควรรู้ตัวไม่ควรดื่มเข้าไปเยอะเลย
“ทำท่าแบบนี้พี่เสียใจนะ หรือว่าเขียวไม่ได้รักพี่จริง คราวก่อนต่อหน้ากายก็พูดไปอย่างนั้นเองใช่ไหม”
“พี่อินน” เขียวหมดทางไป ไม่อยากให้อีกฝ่ายคิดมากแต่ก็อายเกินกว่าจะยอมรับออกมา
“ตกลงไม่จริงใช่ไหมครับ”
“เปล่านะครับผมรักพี่อินจริงๆ” เขียวโพล่งออกไปด้วยความลืมตัว เมื่อเห็นสีหน้าน้อยใจของอินทรีย์
“ขอบคุณครับ พี่ก็รักเขียวที่สุด” สัมผัสแผ่วเบาแตะลงบนหน้าผาก เขียวซุกหน้ากับแผ่นอกแข็งแกร่ง หมดกัน คราวก่อนยังอ้างได้ว่าพูดเพื่อให้กายตัดใจ ไม่ทันไรเขาพูดอีกแล้ว เขาไม่อยากบอกรักอินทรีย์บ่อยเพราะกลัวว่าอีกฝ่ายจะคิดว่าเขาใจง่ายเกินไป
“ผมใจง่ายใช่ไหมครับ” เขียวเสียงหงอยเมื่อสารภาพความรู้สึกออกไปหมดสิ้น
“เขียว! ห้ามพูดแบบนี้ครับ” อินทรีย์กระชับอ้อมแขน รัดร่างเล็กแน่นขึ้น
“ก็มันจริงนี่ครับ”
“ไม่จริงสักนิด ไม่รู้ตัวเหรอว่าจีบเรายากแค่ไหน ทำพี่ขาดความมั่นใจนึกว่าจะแห้วเสียแล้ว”
“ทำเป็นพูด อย่างพี่อินเหรอครับจะแห้ว ร้ายจะตายชอบหลอกผมว่าเป็นแมว”
“พี่เป็นแมว”
“เสือใส่ชุดแมวมากกว่ามั้งครับ หลอกล่อผมสารพัด”
“หึหึ”
“เห็นไหมครับ จริงๆ ด้วย” เขียวหันรีหันขวาง อยากหาอะไรมาฟาดให้เข็ดลาบ
“โอ๊ะ!” เขียวเผลอร้องออกมาเมื่อเขาขยับตัวมากเกินไป อู๊ยยย มันระบมกว่าที่คิด
“เจ็บเหรอครับ” อินทรีย์มีสีหน้ากังวล เขาลูบหลังให้เขียวหวานเบาๆ เป็นการปลอบโยน
“นิดหน่อยครับ” เขียวหน้าแดงอายที่ต้องยอมรับ
“มาครับพี่พาไปอาบน้ำจะได้สบายตัว อย่าขัดพี่” อินทรีย์พูดดักคอไว้เมื่อเห็นเขียวอ้าปากเตรียมประท้วง
“ให้พี่ดูแลดีกว่าเขียวยังเดินไม่สะดวก สัญญาว่าจะไม่เกเร ไม่ทำตัวให้เขียวอึดอัด”
“แน่นะครับ”
“ครับผม” เขียวอดยิ้มตามรอยยิ้มกว้างไม่ได้ เขาปล่อยให้อินทรีย์อุ้มขึ้นพาเดินไปเข้าห้องน้ำ แม้จะอายเหมือนเดิมแต่เขาผ่อนคลายมากขึ้นอย่างเห็นได้ชัด เฮ้อ แบบนี้ก็ดีเหมือนกันจะได้เลิกกังวลเสียทีว่ามันจะเป็นอย่างไร จะเกิดอะไรขึ้นบ้าง ในที่สุดเขาก็ได้รู้ มันดีอย่างที่จุนพูดจริงๆ เขียวหวานซ่อนยิ้มอาย เขาไม่ได้หมายถึงเรื่องอย่างว่าหรอก ค วามอบอุ่นอ่านโยนที่ได้รับอยู่นี่ต่างหากที่เขาพูดถึง เขียวซบหน้าลงกับบ่าของอินทรีย์ ระบายยิ้มออกมา เขามีความสุขเหลือเกิน
✪✣✤✥✦✧✣✤TBC✥✦✧✣✤✥✦✧✪
Darin ♥ FANPAGE Twitter :
primdarin
หัวข้อ: ❤ Love Mission ♥ ภารกิจพิชิตรัก ❤ [ End ] 28/05/17 ✿ P.100 (อ่าน 764339 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก