ภารกิจที่ 42 : พุ่งชนจุนไม่อยากเชื่อว่าเขาจะได้รับโทรศัพท์จากเลขาของพ่อทิเบต นัดให้เขาเข้าไปพบในวันรุ่งขึ้นหลังจากที่เขาเพิ่งผิดหวังกลับมา จุนพยายามเตือนตัวเองไม่ให้ดีใจจนเกินไป อย่าเพิ่งคาดหวังอะไรเพราะถ้าผิดหวังเขากลัวแรงใจที่มีจะหดหายจนหมดแรงสู้
“เข้าไปเลยค่ะ” รอยยิ้มให้กำลังใจทำให้จุนรู้สึกดีขึ้นแม้เพียงน้อยนิดก็ตาม ขาของเขาสั่นน้อยๆ จนกลัวว่าจะมีคนสังเกตเห็น
“สวัสดีครับ” จุนยกมือไหว้ด้วยความนอบน้อม เขาพยายามบังคับเสียงไม่ให้สั่น พ่อของทิเบตนั่งอยู่ที่โต๊ะทำงาน ร่างสูงยังดูสมาร์ทในวัยห้าสิบกว่า เค้าโครงหน้าไม่ต่างจากลูกชาย หล่อได้พ่อนี่เอง
“นั่งสิ” มือใหญ่ผายไปที่เก้าอี้ด้านหน้าโต๊ะ จุนเงอะงะเล็กน้อยก่อนจะทรุดตัวลงนั่ง
“ขอบคุณครับ”
“มีอะไรก็ว่ามาฉันมีเวลาไม่มาก”
“ผม..” จุนสูดลมหายใจเขาลึกๆ เพื่อเรียกสติ โอกาสของเขามาถึงแล้วอย่ามัวแต่กลัวหรือกังวล
“ผมทราบจากคุณป้าว่าคุณลุงทะเลาะกับพี่เบตเรื่องของผม ผมจึงขอความกรุณาเข้าพบคุณลุงสักครั้ง”
“เพื่ออะไร”
“เพื่อ..” จุนรู้สึกเหมือนกำลังโดนสอบสวน มันยากยิ่งกว่าการสัมภาษณ์ไหนๆ ที่เขาเคยเจอมา
“เพื่อขอโอกาสครับ”
“โอกาสสำหรับอะไร ขึ้นชื่อว่าผู้ชายก็ต้องคู่กับผู้หญิง แค่เรื่องเพศก็ผิดตั้งแต่เริ่มต้นแล้ว”
“ผมก็คิดแบบนั้นครับ”
“อะไรนะ!” หน้าที่ดุอยู่แล้วดุขึ้นเป็นสองเท่า
“ผมก็เคยคิดแบบที่คุณลุงคิดครับ ว่าผู้หญิงก็ต้องคู่กับผู้ชาย ผู้ชายจะคู่กับผู้ชายได้ยังไง มันไม่น่าจะเป็นไปได้ พี่เบตก็คงคิดเหมือนกัน”
“อยากจะพูดอะไร”
“ผมอยากจะบอกว่าตั้งแต่ต้นที่รู้จักกัน ทั้งผมทั้งพี่เบตเราไม่ได้คิดหรอกครับว่าความสัมพันธ์มันจะเป็นไปในรูปแบบนี้ เหมือนว่าวันหนึ่งจู่ๆ เราก็พบว่าเรามีความสุขที่ได้อยู่ด้วยกัน แล้วอีกวันเราก็พบว่าเรารักอีกคนเข้าให้แล้ว มันมาของมันเอง เป็นความรู้สึกของเราจากข้างใน จากตรงนี้จริงๆ” จุนยกมือขึ้นแตะตรงหัวใจ
“แต่มันเป็นความรักที่ผิดและฉันไม่คิดว่าจะรับได้”
“ผมถึงมาขอโอกาสจากคุณลุงครับ ผมชอบพี่เบตจากใจจริง ผมพร้อมจะสนับสนุนพี่เบตทุกอย่าง ผมอยากให้คุณลุงเห็นว่าถึงแม้ข้างกายพี่เบตจะเป็นผม พี่เบตก็ยังเป็นผู้ชายที่คุณลุงอยากให้เป็นได้”
“อยากได้โอกาสอย่างนั้นหรือ”
“ครับ ผมอยากขอโอกาสคุณลุงก่อนที่จะตัดสินความรักของผมกับพี่เบต”
“ได้ ฉันจะให้โอกาส บอกใช่ไหมว่าชอบทิเบตด้วยใจจริง พร้อมสนับสนุนเบตทุกอย่าง ถ้าอย่างนั้นหยุดเรียนมาฝึกงานที่บริษัทหนึ่งปี ฉันจะส่งไปอยู่ไซต์งานที่ภูเก็ต ลองแสดงให้ฉันดูว่านายทำได้อย่างที่พูด เพราะต่อไปทิเบตต้องเข้ามาดูแลบริษัทนี้เต็มตัว แสดงให้ฉันดูว่านายสามารถช่วยงานทิเบตได้จริง”
“ผม..”
“ตัดสินใจมา ฉันต้องการคำตอบเดี๋ยวนี้ ฉันให้โอกาสแล้วจะรับหรือโยนทิ้งก็เลือกเอา”
“คือผม..” จุนกัดปาก พยายามใช้สมองคิดให้ดีที่สุดว่าเขาควรตอบอย่างไร
“ผมถามได้ไหมครับว่าคุณลุงอยากได้คำตอบแบบไหน”
“หมายความว่ายังไง”
“ผมไม่แน่ใจว่าคุณลุงถามผมจริงๆ หรือคุณลุงกำลังต้องการทดสอบผม คุณลุงอยากให้ผมตอบว่าได้ครับ เพื่อดูว่าผมรักพี่เบตมากพอจะเสียสละหรือไม่ หรือคุณลุงอยากให้ผมตอบว่าไม่ครับ เพื่อดูว่าผมมีวุฒิภาวะพอที่จะเลือกอนาคตตัวเองมากกว่าความรักหรือเปล่า หรือคุณลุงถามเพราะว่าจะส่งผมไปจริงๆ ครับ”
ถามแบบนี้ตั้งใจกวนผู้ใหญ่เหรอ”
“เปล่าครับ เปล่า” จุนหน้าเสีย รีบอธิบายสิ่งที่คิด
“ผมแค่อยากตอบให้ถูกใจคุณลุง แต่ผมคิดไม่ตกเลยตัดสินใจถามออกไปตรงๆ”
“คนเราต้องมีความคิดเป็นของตัวเอง จะมาถามความคิดคนอื่นได้ยังไง จะไปหรือไม่ไปตัดสินใจมา”
“ผมคิดแล้วครับ แต่เพราะแบบไหนก็ไม่มีผลเสียผมจึงไม่มีปัญหากับทั้งสองทางเลือก ถ้าผมหยุดเรียนมาฝึกงาน ผมก็ได้ประสบการณ์กลับไป เรื่องเรียนช้าหนึ่งปีผมคิดว่าไม่เสียหายเพราะผมเกิดต้นปีเข้าเรียนพอดีเกณฑ์ ถึงหยุดหนึ่งปีจบออกไปอายุก็ยังพอๆ กับคนอื่น หรือถ้าเลือกไม่มาทำงานทุกอย่างก็เหมือนเดิม ผมเลยคิดว่าถ้าอย่างนั้นผมก็อยากเลือกทำในสิ่งที่คุณลุงอยากให้ทำมากกว่า เผื่อว่าคุณลุงจะชอบผมขึ้นมาบ้าง”
“คนเราไม่ชอบกันง่ายๆ เพราะเรื่องแค่นี้”
“ไม่เป็นไรครับ อย่างน้อยผมก็ได้ลองพยายาม” จุนสบตากับบิดาของทิเบตอยู่นาน เหมือนต่างคนต่างวัดใจกัน
“ฉลาดพูด ฉันยอมรับว่าเราเป็นเด็กมีความคิด พูดจาฉลาด แต่จะทำได้จริงอย่างที่พูดหรือเปล่า”
“ผมทำได้จริงแน่นอนครับ ที่จริงเพื่อนๆ ชอบบอกว่าผมล้นคุณลุงเป็นคนแรกเลยนะครับที่ชมว่าผมมีความคิด พูดจาฉลาด ขนาดพี่เบตยังเรียกผมว่าตัวจุ้นเลย” จุนไม่ได้ตั้งใจจะโม้แต่พอพูดแล้วมันเพลินปาก นิสัยจริงๆ ที่กดเอาไว้เลยโผล่ออกมา
“ตัวจุ้น?”
“ครับวันดีคืนดีโมโหมากหน่อย พี่เบตก็เรียกผมไอ้ตัวจุ้น! ไอ้เด็กบ้า!” จุนเลียนเสียงดุๆ ของทิเบต
“ผมโดนประจำเลยครับ”
“ไปทำอะไรเข้า” คุณนิธิศไม่รู้ตัวว่าเขากำลังออกนอกเรื่อง แค่ฟังแล้วเกิดความอยากรู้ขึ้นมา
“ผมไม่ได้ทำอะไรเลยนะครับ ผมน่ารัก นิสัยดีสุดๆ” จุนยิ้มจนตาหยี กลัวว่าพ่อของทิเบตจะไม่เชื่อ
“เป็นพวกหลงตัวเองเหรอ”
“ผมน่ารักจริงๆ นะครับ” จุนทำหน้าหงอย เผลอมองอีกฝ่ายด้วยสายตาเหมือนเด็กน้อย ทิเบตเหมือนพ่อมาก ทั้งหน้าตาดุๆ และความตรงของคำพูด จุนรู้สึกคุ้นเคยจนเผลอทำตัวผ่อนคลาย
“อย่านอกเรื่อง ตกลงว่าถ้าฉันส่งเราไปภูเก็ตจะไปใช่ไหม” คุณนิธิศกลับเข้าเรื่องเดิมที่คุยค้างอยู่
“ครับ” จุนตัดสินใจแน่วแน่ สีหน้าเด็ดเดี่ยว
“ห้ามกลับมากรุงเทพฯ ในระยะเวลาหนึ่งปี”
“ครับ” จุนยังพยักหน้าหนักแน่น
“ต้องไม่เจอกับทิเบตหนึ่งปี”
“อ่า” จุนหงอยขึ้นมาทันที เขาลืมคิดถึงเรื่องนี้ไปสนิทใจ
“แล้วพี่เบตลงไปหาผมได้ไหมครับ” จุนเผลอทำเสียงอ้อน ก็เขาไม่อยากจากทิเบตนานๆ นี่นา ไม่อ้อนคนอนุมัติแล้วจะให้ไปอ้อนใคร
“ไม่ได้ ไม่อย่างนั้นฉันจะส่งเราไปทำไม”
“อ้าว ผมก็นึกว่าคุณลุงส่งผมไปฝึกงาน ตกลงส่งไปฝึกความอดทนเวลาต้องแยกกับแฟนเหรอครับ” จุนถามประสาซื่อ ก็เขาเข้าใจอย่างนั้นจริงๆ
“......”
“ผมพูดอะไรผิดหรือเปล่าครับ” จุนรีบตะครุบปากตัวเอง ซวยแล้วกูหลุดอะไรออกไปวะ
“ต้องแยกกับใครนะ เรียกทิเบตว่าอะไร” นั่นไงเขาว่าแล้ว ไอ้จุนเอ๊ยกำลังไปได้สวยไม่น่าเลยมึง
“เรียกว่า..คือเรียกว่า..แหะๆ ไม่พูดได้ไหมครับ พูดไปคุณลุงจะยิ่งโกรธเปล่าๆ ผมรู้ว่าคุณลุงได้ยิน” คุณนิธิศอึ้งไปนาน ไม่แน่ใจว่าโดนเด็กย้อนเข้าให้หรือเด็กคนนี้มันซื่อของมันจริงๆ
“เราเป็นลูกเต้าเหล่าใคร” ก่อนหน้านี้คุณนิธิศไม่คิดจะสนใจ แค่รับรู้ว่าลูกชายคบกับผู้ชายเขาก็รับไม่ได้แล้ว ไม่สำคัญว่าจะเป็นใคร มีฐานะหรือชื่อเสียงเงินทองแค่ไหน แต่ตอนนี้เขาอยากรู้
“ผมคิดอยู่เหมือนกันครับว่าคุณลุงต้องถาม ผมเลยเตรียมนี่มาด้วยครับ” จุนล้วงมือเข้าไปในกระเป๋าที่สะพายมาด้วย เขาหยิบสำเนาทะเบียนบ้านและบัตรประชาชนออกมา คลี่ออกและยื่นไปตรงหน้าคุณนิธิศ
“ผมชื่อจอมเดชครับเป็นเด็กต่างจังหวัด พ่อแม่เป็นครูทั้งคู่ ฐานะปานกลาง อันนี้รูปพ่อแม่ผมครับ” จุนวางรูปครอบครัวลงใกล้กับสำเนาทะเบียนบ้าน
“พ่อผมชื่อ...”
“พอๆ" คุณนิธิศรีบยกมือห้าม ก่อนอีกฝ่ายจะหยิบอะไรออกมาให้เขาดูเพิ่มเติม
“รู้จักกับทิเบตได้ยังไง”
“ผม..คือ..แหะๆ” จุนหัวเราะแห้งๆ นำไปก่อน ไม่แน่ใจว่าเล่าแล้วคะแนนจะยิ่งติดลบหรือไม่ แต่ในที่สุดเขาก็เลือกที่จะตอบออกไปตามตรง
“ผมคิดจะจีบผู้หญิงของพี่เบตครับ แต่ผมไม่ได้แย่งนะครับ! พี่มิ้นไม่ได้เป็นแฟนพี่เบต” จุนรีบแก้ตัวเพราะกลัวจะโดนคิดว่าชอบแย่งแฟนคนอื่น
“ไม่ได้เป็นแฟน แต่เป็นผู้หญิงของทิเบต?” คุณนิธิศสับสนกับคำศัพท์ของคนตรงหน้าอยู่ไม่น้อย
“ใช่ครับ คืองี้ครับพี่เบตดังมากที่มหาลัย สาวๆ คนไหนก็ชอบ มีผู้หญิงรุมล้อมเยอะพี่มิ้นก็เป็นหนึ่งในนั้น ผมแอบชอบพี่มิ้นก็เลยคิดว่าน่าจะพอจีบติด”
“มั่นใจว่าจะโค่นทิเบตได้?”
“เปล่าครับ ผมคิดโง่ๆ เอาเองว่าเผื่อสาวเขาอกหักมาจากพี่เบตผมจะได้ช่วยปลอบใจ เดี๋ยวความดีก็จะชนะเองแบบนั้น”
“แล้วยังไง?”
“แล้วก็ไม่ได้ผลครับ ผู้หญิงไม่มอง แต่ดันโดนพี่เบตมองแทน”
“เรากำลังจะบอกฉันว่าทิเบตชอบเราก่อนอย่างนั้นเหรอ เป็นไปไม่ได้”
“เปล่าครับพี่เบตแย่กว่านั้น อุ๊บ!” จุนตะครุบปากตัวเอง อีกแล้วไม่เข็ด
“เล่ามาเถอะ” คุณนิธิศอนุญาตเพราะอยากรู้ว่าเรื่องราวเป็นอย่างไร ทำไมถึงพูดว่าลูกชายของเขาแย่
“คุณลุงรู้จักพี่สิงห์ใช่ไหมครับ” จุนถามเพราะคาดเดาว่าน่าจะรู้จักกันดี ไม่อย่างนั้นคุณป้าจะโทรไปถามเบอร์เขาหรือ
“รู้จัก”
“นั่นแหละครับ พี่เบตกับพี่สิงห์พนันกันว่าถ้าทำให้ผมที่ตอนนั้นเกลียดพี่เบตหันมาชื่นชอบพี่เบตได้ พี่สิงห์จะยกรถให้พี่เบต แล้วถ้าไม่สำเร็จพี่เบตต้องยกรถให้พี่สิงห์”
“ทำไมเอาเรื่องแบบนี้มาพนันกัน!”
“ใช่ไหมครับ ผมโกรธสุดๆ เลย”
“มีเรื่องมีราวกันหรือเปล่า”
“เปล่าครับ”
“อ้าว!”
“คือตอนนั้นผมจนพอดี เพราะพี่เบตให้ผมจ่ายเงินค่าตั๋วหนังกับกินข้าวแพงๆ ตอนผมเลี้ยงสาว อันนี้ช่างเถอะครับเรื่องมันยาว แต่เอาเป็นว่าผมกำลังอยู่ในช่วงสิ้นเดือนเหมือนสิ้นใจ ผมก็เลยคิดว่าไหนๆ ก็ไหนๆ แล้ว ใช้สถานการณ์ให้เป็นประโยชน์ดีกว่า ผมเลยปล่อยให้พี่เบตจีบ จะได้มีคนคอยเอาใจ คอยเลี้ยงข้าว ได้กินของอร่อยๆ ฟรี”
“หึหึ” คุณนิธิศอดหัวเราะออกมาไมได้ แม้เป็นเพียงเสียงเบาๆ ในลำคอ ไอ้เด็กคนนี้ไม่ซื่อก็ล้นจริงๆ อย่างที่ทิเบตพูด คุณนิธิศพอจะเดาได้แล้วว่าทำไมลูกชายถึงตกหลุมรักเด็กคนนี้ เขาเข้าใจสาเหตุแต่ไม่ได้แปลว่าจะยอมรับ
“ก็ประมาณนี้แหละครับ สุดท้ายเราก็มาสนิทกัน แล้วก็เป็นอย่างที่ผมพูดไปตอนต้น ผมรักพี่เบตโดยไม่รู้ตัว พอรู้ตัวอีกทีผมก็รักเข้าไปแล้ว” จากน้ำเสียงร่าเริงเปลี่ยนเป็นน้ำเสียงจริงจังและมีรอยเศร้าเล็กๆ อยู่ในนั้น จู่ๆ นิธิศก็รู้สึกเหมือนเป็นความผิดของเขา เป็นครั้งแรกที่เขารู้สึกผิดที่ทำร้ายความรู้สึกของเด็กคนนี้
จุนเห็นคุณนิธิศเงียบไป เขาจึงกระแอมกระไอเพื่อให้เสียงกลับมาสดใสอีกครั้งก่อนถามออกไป
“ตกลงผมต้องไปเมื่อไหร่ครับ แต่ผมคงต้องขอเวลาแจ้งพ่อแม่กับทำเรื่องดรอปเรียน”
“ไม่ต้อง”
“ไม่ต้องดรอปเหรอครับ ไม่ได้ครับหายไปเป็นปีมหาลัยไล่ผมออกแน่นเลย”
“ไม่ต้องไป”
“เอ๋? คุณลุงบอกจะให้โอกาสผมนี่ครับ ให้แล้วห้ามเอาคืน” จุนเสียงอ่อยผสมกระเง้ากระงอดเล็กน้อยโดยไม่รู้ตัว
“พูดกับผู้ใหญ่แบบนี้เหรอ”
“ขอโทษครับ ขอโทษ” จุนรีบยกมือไหว้ทำหน้าเหยเก ก๊อก ก๊อก เสียงเคาะประตูทำให้ทั้งสองชะงักบทสนทนา
“เข้ามาได้”
“ท่านประธานคะ ได้เวลาเข้าประชุมแล้วค่ะ”
“ขอบใจ” คุณนิธิศพลิกข้อมือขึ้นดูนาฬิกา ไม่อยากเชื่อว่าเขาใช้เวลาคุยนานถึงเพียงนี้
“เรากลับไปได้แล้ว”
“ครับ แล้ว..” จุนลังเล เขากลัวว่าถ้ากลับจะเสียโอกาสนี้ไป
“เอาเป็นว่าไม่ต้องไปภูเก็ต เรื่องอื่นค่อยว่ากัน”
“ผมแวะมาหาคุณลุงอีกได้ไหมครับ”
“จะมาทำไม”
“ผมอยากมาหาคุณลุงครับ อยากมาจนกว่าคุณลุงจะใจอ่อน”
“ฉันกำลังจะเข้าประชุมสาย”
“ครับๆ” เสียงดุๆ ทำให้จุนต้องรีบลุกขึ้นยืน
“ขอบคุณนะครับที่ให้ผมเข้าพบ” จุนยกมือไหว้ เขาโค้งตัวลงต่ำเพื่อแสดงให้เห็นว่าเขาให้ความเคารพ
“สวัสดีครับคุณลุง”
“สวัสดี” เสียงที่ตอบกลับมาอาจไม่ใช่น้ำเสียงของผู้ใหญ่ใจดี แต่ก็ไม่ห่างเหินหรือเย็นชาจนเกินไป จุนก้มหน้าลงเพื่อซ่อนรอยยิ้ม สำหรับเขาแค่นี้ก็ถือว่าเป็นการเริ่มต้นที่ดีแล้ว
✪✣✤✥✦✧✣✤✥✦✧✪
“เป็นเด็กที่น่ารักนะคะ”
“หลงเสน่ห์ตั้งแต่เห็นหน้าเหรอ คุณเกศถึงมาขอร้องผมให้ยอมให้เข้าพบ”
“ใช่ค่ะท่าน ไม่รู้ทำไมพอคุยแล้วเกศรู้สึกว่าเกศอยากช่วย” เมื่อวานหลังจากจุนกลับไป เกศรานำตะกร้าผลไม้เข้ามาให้เขา พร้อมกับขอร้องให้เปิดโอกาสให้จุนได้เข้าพบสักครั้งตามที่คุณทิพวราเอ่ยปากอนุญาตมา เมื่อผู้หญิงใกล้ตัวที่ไว้เนื้อเชื่อใจได้ถึงสองคนเอ่ยปากเหมือนกัน จากที่คิดว่าไม่มีประโยชน์คุณนิธิศจึงคิดว่าเขาควรยอมพบจุนสักครั้ง
“คุณเกศ” คุณนิธิศและเกศราเดินถึงหน้าห้องประชุมพอดี
“คะท่าน”
“ถ้าเด็กนั่นมาแล้วผมไม่ติดประชุมหรืองานสำคัญ ก็ปล่อยให้เข้ามา”
“ค่ะ” เกศราขยับรอยยิ้มบาง อย่าว่าแต่เธอเลยที่หลงเสน่ห์ของจุนตั้งแต่แรกพบ เธอว่าเจ้านายของเธอก็คงไม่ต่างกัน พยายามเข้าอีกนิดนะหนุ่มน้อย พี่เชื่อว่าเราจะเอาชนะใจเจ้านายพี่ได้ไม่ยากแล้วพี่จะเอาใจช่วย
✪✣✤✥✦✧✣✤✥✦✧✪
“จุนไปหาพ่อพี่มาเหรอ”
“ใครบอกพี่เบตครับ” จุนตาเหลือก เขาแอบไปพบคุณนิธิศมาได้สามครั้งแล้ว ได้คุยยาวบ้าง ได้คุยน้อยบ้างแต่ก็ยังเพียรไป
“แม่พี่” อ่า..วันก่อนจุนเจอคุณทิพวราแม่ของทิเบตที่บริษัทด้วย เขาได้คุยนิดหน่อย ไม่คิดว่าอีกฝ่ายจะเป็นคนบอกทิเบตเสียเอง
“ทำไมทำแบบนั้น” จุนหน้าเสีย หรือทิเบตจะไม่พอใจที่เขาเข้าไปวุ่นวายกับครอบครัวโดยไม่ได้ขออนุญาต
“พี่เบตโกรธเหรอครับ”
“เปล่า” ทิเบตรีบดึงร่างเล็กเข้ามากอดเมื่อเห็นเจ้าตัวจุ้นหน้าเสีย
“พี่เป็นห่วง ไม่อยากให้ไม่สบายใจ”
“ไม่เป็นไรครับ ผมสบายดี” จุนปล่อยให้ทิเบตกอด เขาชอบอยู่ในอ้อมแขนนี้เหมือนได้ชาร์จพลัง
“โดนพ่อพี่ดุหรือเปล่า ไม่ต้องไปแล้วนะ”
“ไม่โดนครับ พ่อพี่เบตเหมือนพี่เบตเลย ทีแรกก็นึกว่าดุแต่ใจดี วันก่อนยังเลี้ยงซูซิผมเลย”
“เลี้ยงซูชิ?!!”
“ผมไปตอนกลางวันพอดีครับ เพราะคราวก่อนโน้นไปพ่อพี่เบตงานยุ่งเลยไม่ค่อยได้คุย ทีนี้พ่อพี่เบตกำลังจะออกไปกินข้าวตอนแรกก็ไล่ผมกลับ พอผมขออยู่รอที่บริษัทก็เลยพาผมไปด้วย”
“ไปกันสามคน?” ทิเบตรวมเกศราเข้าไปด้วย
“สองครับพี่เกศไม่ได้ไป”
“สองคน!”
“พี่เบตจะตกใจทำไมครับ พ่อพี่เบตแค่พาผมไปกินข้าวไม่ได้แปลว่ารักผมแล้วเสียหน่อย”
“หึหึ” ทิเบตหัวเราะออกมาแต่ไม่อธิบายให้ตัวจุ้นฟัง ไม่ต้องถึงกับรักหรอกแค่นี้ก็เกินความคาดหมายแล้ว
“ไหนๆ พี่เบตก็รู้เรื่องนี้แล้ว ผมมีอะไรจะพูดครับ”
“อะไรครับ”
“ต่อไปห้ามทะเลาะกับพ่อเพราะผมอีกนะ ห้ามเป็นลูกที่ไม่ดี ต้องเข้าข้างพ่อก่อนเข้าข้างผมรู้ไหมครับ”
“เด็กดี” ทิเบตลูบหัวเล็กๆ ของเจ้าตัวจุ้น จุกขึ้นมาที่อก จุนเป็นเด็กน่ารักทิเบตเชื่อว่าสักวันพ่อของเขาจะได้รู้
“เดี๋ยวอาทิตย์หน้าผมจะไปอีก”
“ไปทำไม”
“ไปนั่งเฉยๆ นี่แหละครับ แค่พอให้เห็นหน้า ผมหน้าตาน่ารักจะตายเดี๋ยวต้องชอบผมแน่”
“ไอ้เด็กบ๊องมั่นใจเกินไปไหม”
“พี่เบตไม่เชื่อผมเหรอครับ”
“เชื่อดีไหม “ ทิเบตแซวกลับ ทำไมเขาจะไม่เชื่อเขาเชื่อจนหมดใจ
“พี่เบตครับ”
“ครับ”
“พี่เบตไม่ต้องกังวลนะครับ”
“หือ?”
“พี่เบตไม่ต้องกลัวไม่ต้องห่วงอะไรทั้งนั้น ปล่อยให้เป็นหน้าที่ผมเอง”
“ฮ่าๆ ประโยคนี้พี่ควรเป็นคนพูดไหมไม่ใช่เรา”
“ผมต้องเป็นคนพูดถูกแล้วครับ เพราะผมต้องเป็นคนแสดงให้ทุกคนรวมทั้งพี่เบตได้รู้ ว่าพี่เบตตัดสินใจรักคนไม่ผิด”
“พี่รักคนไม่ผิด” ทิเบตรู้มานานแล้ว ต่อให้ครั้งนี้จุนทำไม่สำเร็จเขาก็มั่นใจว่าเขารักคนไม่ผิด
“ได้ยินแค่นี้พลังผมก็เต็มเปี่ยมแล้ว” จุนทำท่าเบ่งกล้ามยิ้มแป้นแล้นให้ทิเบต
“แล้วแบบนี้พลังมากขึ้นไหม” ทิเบตกดริมฝีปากลงไปทาบทับ
“มากขึ้นครับแต่..” จุนลากเสียงยาว ทำตาเจ้าเล่ห์
“ได้อีกนิดก็ดี”
“ขี้งก”
“แน่นอนอยู่แล้ว” จุนดึงหน้าของทิเบตเข้ามาประกบปากเสียเอง รับรองว่างานนี้เขาพลังเต็มเปี่ยม เอาชนะทุกอุปสรรคได้แน่นอน อะไรจะดีไปกว่ากำลังใจจากคนที่เรารักและรักเรา
✪✣✤✥✦✧✣✤TBC✥✦✧✣✤✥✦✧✪
อีก 4 ตอนจบนะคะ ^^
Darin ♥ FANPAGE Twitter :
primdarin
หัวข้อ: ❤ Love Mission ♥ ภารกิจพิชิตรัก ❤ [ End ] 28/05/17 ✿ P.100 (อ่าน 765392 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก