หัวข้อ: Poor Boy…รักที่มองไม่เห็น [Yaoi Boy’s Love] อัพตอน20 (06/01/60) End

[iceman555]

 

[Jang_B2UTY]

Poor Boy 18

คุณโนอาร์กำลังจะแต่งงานกับพี่ฟ้านี่เป็นสิ่งแรกที่หมอกรับรู้เป็นอย่างแรงในตอนเช้าของวัน หมิกไม่รู้ว่าเมื่อคืนเรื่องราวมันเป็นยังไงต่อเพราะเขาไม่สามารถยืนทนดูคนที่ตัวเองรักนอนเคียงข้างกับพี่ชายในสภาพนั้นได้ หัวใจมันเจ็บปวดรวดร้าวไปหมดขนาดตอนนี้ก็ยังคงเจ็บไม่เสื่อมคลาย



        "หมอกโอเคนะลูก" ผู้เป็นพ่อถามขึ้นขณะที่กำลังร่วมโต๊ะอาหารเช้าด้วยกันสองคน



        "คะ...ครับ?" หมอกเลิกคิ้วถามกลับนิดๆ



        "เรื่องของคุณโนอาร์กับฟ้า" หมอกชะงักไปนิดก่อนจะฝืนยิ้มออกมาทั้งๆที่นัยน์ตาเศร้าไม่น้อย



        "มันถูกต้องแล้วล่ะครับ ยังไงมันก็ต้องเป็นแบบนี้" หมอกพยายามกลืนก้อนสะอื้นของตัวเองลงคอไม่ให้เผลอปล่อยความอ่อนแอออกมาอีก แค่เมื่อคืนเขาก็ร้องไห้หนักจนปวดตาไปหมด เขาหมดแรงแล้ว หมดแรงที่จะเสียใจแล้วจริงๆ



        "หมอกไปพักผ่อนมั้ยลูก?" หมอกมองหน้าผู้เป็นพ่ออย่างงงๆ       



        "พ่ออยากให้หมอกไปพักผ่อนให้สมองมันผ่อนคลาย หมอกเองก็ทำงานหนักมาตลอด ถือว่าพักร้อนในตัวมั้ย?" หมอกกัดปากทำท่าครุ่นคิดก่อนจะยอมพยักหน้าตกลงในที่สุด



        "งั้นหมอกขอกลับไปหาแม่นะครับ"...ทางด้านโนอาร์...หลังจากที่ได้บอกว่าจะเลื่อนงานแต่งงานกับฟ้าเข้ามา ร่างสูงก็จัดการส่งสินสอดล่วงหน้าให้กับทางแม่ของฟ้าทันทีเพราะพอจะรู้ว่าสิ่งที่แม่ของฟ้าต้องการคืออะไร อีกทั้งยังให้คนเฝ้าจับตาดูแม่ของฟ้าเวลาที่ไปหาต้าตงทุกฝีเก้า เพราะเขาเชื่อว่าการที่ไอ้ต้าตงกำลังเปิดกิจการนำเข้ารถยนต์เช่นเดียวกับเขามันไม่ใช่ความบังเอิญแน่ และเชื่อว่ามันต้องเกี่ยวข้องกับแม่ของฟ้าเช่นกัน!



        "นี่คือเอกสารที่คนของเราที่แฝงตัวในบริษัทต้าตงแอบขโมยมาให้ครับ" เซนพูดขึ้นพร้อมกับยื่นเอกสารให้โนอาร์ทันที โนอาร์รีบรับมาเปิดก่อนจะขมวดคิ้วมุ่นเมื่อเห็นว่าโครงสร้างบริษัท โครงสร้างโรงงานหรือแม้กระทั่งลักษณะชิ้นงานเหมือนกับบริษัทของเขาไม่มีผิด!



        "มันก็อปของเราจริงๆด้วย" โนอาร์กัดฟันกรอดด้วยความโมโห



        "คุณโนอาร์คิดว่าคุณหญิงมีส่วนเกี่ยวข้องแค่ไหนครับ?" เซนถามขึ้น



        "ไม่มากก็น้อย เพราะเอกสารนี้ทางเรากับทางนั้นมีคนละชุด และมันก็ไม่ยากเลยหากคุณหญิงจะเอามันจากหมอกไปให้ต้าตง" พอพูดถึงชื่ออีกคนโนอาร์ก็ต้องชะงักทีนทีเพราะตั้งแต่เกิดเรื่องเมื่อคืนเขาก็ยังไม่ได้เจอหมอกเลย โทรไปอีกคนก็ไม่รับสาย เขาอยากจะอธิบายทุกอย่างให้อีกคนได้ฟัง ยอมรับว่าเขาเองก็พลาดแต่ในความพลาดอย่างน้อยมันก็ทำให้เขาเข้าถึงแม่ของฟ้ามากขึ้น



        "แล้วเรื่องงานแต่ง นายน้อย..."



        "เดี๋ยววันลองชุด มึงไปลองชุดแทนกูด้วยละกัน" เซนชะงักไปทันทีกับคำพูดของผู้เป็นนาย



        "ผม..."



        "กูรู้ว่ามึงโกรธในสิ่งที่ฟ้าทำแต่ก็นะ...เขามีทางเลือกไม่มากหรอก กูไม่ได้บอกให้มึงให้อภัยเขาแต่กูอยากให้มึงใช้ใจไตร่ตรองดูว่ามึงรักเขามากพอที่จะมองข้ามความเลวร้ายของเขาไปได้มั้ย?" ...หมอกเดินทางมาถึงภูเก็ตถึงในตอนบ่ายๆของวันร่างบางส่งข้อความหาผู้เป็นพ่อว่าตัวเองถึงอย่างปลอดภัยก่อนจะปิดเครื่องมือสื่อสารทุกชนิดเพื่อปิดกั้นตัวเองจากโลกภายนอกซะ เขารู้ว่าอีกไม่กี่วันจะถึงวันแถลงข่าวงานแต่งงานของคุณโนอาร์กับพี่ฟ้าเพราะฉะนั้นเขาจึงไม่อยากรับรู้อะไรทั้งสิ้น อยากอยู่เงียบๆ รักษาแผลใจของตัวเองลำพัง หมอกมาถึงบ้านที่เป็นความทรงจำระหว่างเขากับแม่ ตากลมมองบ้านตรงหน้าด้วยนัยน์ตาสั่นระริก บ้านทรุดโทรมไปมากเพราะขาดคนทำนุดูแลแต่ดีหน่อยที่ก่อนไปเขาได้ฝากป้าข้างบ้านไว้บ้าง ไม่เช่นนั้นสภาพคงดูไม่ได้ยิ่งกว่านี้ หมอกไขกุญแจเข้าไปในบ้านก็พบว่าทุกสิ่งทุกอย่างในบ้านยังคงเหมือนเดิม วางไว้ตำแหน่งเดิมราวกับตอนที่แม่ยังอยู่กับเขา หมอกใช้เวลากว่าหลายชั่วโมงในการทำความสะอาดบ้านและเตรียมตัวจะออกไปจ่ายตลาดเพื่อเตรียมอาหารเย็นสำหรับตัวเองคืนนี้



        "หมอกกกก เอ็งเองรึ? นี่ป้าไม่ได้ฝันไปใช่มั้ย?" เสียงของป้าใจดังขึ้น ซึ่งป้าใจรู้จักกับหมอกและแม่ของหมอกเป็นอย่างดี



        "ใช่จ่ะป้า หมอกเอง" หมอกตอบรับด้วยรอยยิ้ม



        "เป็นไงบ้าง หายหน้าหายตาไปหลายปี ป้าคิดถึงเอ็งไม่น้อยเลย กลัวว่าไปอยู่กับทางบ้านโน้นจะไม่สุขสบายใจ" ป้าใจว่าอย่างเป็นห่วง



        "หมอกสบายดีจ่ะป้า ช่วงนี้เหนื่อยๆเรื่องงานพ่อเลยอยากให้หมอกได้พักร้อนหมอกเลยเลือกกลับมาบ้านจ่ะป้า" หมอกว่าตามความจริง



        "ดีแล้วๆ มาๆวันนี้มาซื้ออะไร ป้าจะแถมให้เยอะเลย"



        "ขอบคุณครับป้า" หลังจากที่จ่ายตลาดเสร็จหมอกก็กลับมาบ้านแต่ระหว่างทางก็รู้สึกแปลกๆเหมือนกับว่ามีสายตาจับจ้องมาที่เขาตลอดเวลาแต่ก็นั่นแหละ...มันอาจจะไม่มีอะไรก็ได้ เขาอาจจะคิดไปเอง...หลายวันผ่านไป...วันนี้เป็นวันแถลงข่าวงานแต่งงานของโนอาร์และฟ้า หมอกจำได้ดีแม้ว่าเจ้าตัวจะไม่อยากจำแค่ไหนก็ตามร่างบางยังคงนั่งเหม่อมองไปที่ท้องทะเลโดยปล่อยสมองไปว่างเปล่า พระอาทิตย์กำลังจะตกดิน วันๆนี้กำลังจะผ่านไป หมอกไม่รู้ว่าเมื่อไหร่เรื่องราวทั้งหมดจะผ่านไปราวกับวันๆนี้เสียที เขาไม่อยากจะคิดอะไรอีกแล้ว เพราะยิ่งคิดมันก็ยิ่งเจ็บ ยิ่งเสียใจไม่รู้จักจบจักสิ้น



        "ขอนั่งด้วยคนสิ" เสียงทุ้มที่คุ้นเคยดังขึ้นทำให้หมอกหันไปมองอย่างตกใจทันทีก่อนที่ตากงมจะเบิกกว้างเมื่อเห็นใบหน้าเจ้าของร่างสูงชัดๆ



        "คะ...คุณโนอาร์" โนอาร์กระตุกยิ้มรับก่อนจะถือวิสาสะนั่งลงที่ม้านั่งริมชายหาดข้างๆอีกคน



        "คุณมาที่นี่ได้ยังไงครับ แล้วเรื่องงานแต่ง..." นิ้วเรียวของคนตัวสูงยื่นมาแตะปากบางเอาไว้เบาๆ



        "ก่อนจะถาม ฟังผมเล่าอะไรก่อนดีมั้ย?" หมอกนิ่งไปก่อนจะพยักหน้ารับ โนอาร์กระตุกยิ้มบ้างก่อนจะเอามือออกจากปากบางของอีกคน



        "หลายปีก่อนผมเคยถูกลอบทำร้ายจากศัตรูของพ่อ ผมเกือบเอาชีวิตไม่รอดและคิดว่าต้องตายแน่ๆหากผมไม่ได้พบกับคนใจดีคนหนึ่งที่ช่วยผมไว้..." โนอาร์เริ่มเล่า หมอกก็นั่งนิ่งตั้งใจฟังอีกคนอย่างดี



        "...คนๆนั้นช่วยผมทั้งๆที่ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าผมเป็นคนดีหรือเลว ช่วยผมทั้งๆที่ไม่สามารถมองเห็นแม้แต่ใบหน้าของผมด้วยซ้ำ" หมอกชะงักไปทันทีกับเรื่องราวของอีกคน เดี๋ยวนะ...ทำไมเรื่องนี้มัน?



        "คุณโนอาร์..."



        "ชู่วว อย่าพึ่งขัดสิ ผมยังเล่าไม่จบ" โนอาร์ว่าก่อนจะเริ่มเล่าต่อ



        "...ผมตกหลุมรักคนใจดีคนนั้นเพียงแค่ไม่กี่วัน แม้ว่าผมจะถูกพาตัวกลับไปผมก็สัญญากับตัวเองว่ายังไงก็จะมาหาเขาให้ได้ แต่เรื่องราวมันไม่ง่ายเมื่อพ่อของผมกีดกันเรื่องราวระหว่างผมกับเขาและต่อมาก็เกิดเรื่องราวร้ายๆกับผม...ผมเสียแม่ผมก็ตาบอด ผมปิดกั้นตัวเองจนกลายเป็นคนเย็นชา ผมแทบจะลืมความรักในใจที่มีต่อคนใจดีคนนั้นไปหมดถ้าหากเขา...ไม่กลับมาหาผมอีกครั้ง" หมอกนั่งนิ่งหัวใจเต้นรัวกับเรื่องราวที่อีกคนเล่า เขาพอจะจับต้นชนปลายเรื่องราว คุณโนอาร์คนนี้คือคนเดียวกับคุณโนอาร์เมื่อห้าปีก่อน เขาเข้าใจถูกจริงๆใช่มั้ย?



        "แล้วทำไมคุณไม่บอกผมล่ะครับ ทำไมไม่บอกว่าคุณคือคนนั้น ทำไมถึงใจร้ายไม่บอกผม คุณนี่มัน...อื้ออออ" เสียงหวานถูกดูดกลืนไปในลำคอทันทีที่มือหนาเชยคางอีกคนขึ้นจูบ หมอกหลับตาพริ้มตอบรับจูบของอีกคนอย่างเต็มใจ หัวใจที่เคยหน่วงชาด้วยความเจ็บปวด ค่อยๆดีขึ้นจนแทบจะหายเป็นปลิดทิ้ง



        "อื้มมม...พอก่อนครับ" หมอกค่อยๆดันอีกคนออกเพราะเริ่มหายใจตามไม่ทันโนอาร์ยอมผละออกแม้ว่าจะเสียดายไม่น้อยที่ต้องละออกจากริมฝีปากหวานๆของอีกคน



        "แล้วเรื่องแต่งงานล่ะครับ จะไม่อธิบายหน่อยเหรอ?" หมอกถามอีกครั้งด้วยสีหน้าจริงจังเพราะมันเป็นเรื่องเดียวที่ทำให้เขากังวลใจอยู่ตอนนี้



        "อธิบายสิ...แต่ขออีกจูบนะ" สิ้นเสียงริมฝีปากหนาก็ประกบลงมาอีกครั้ง...อีกครั้ง...และอีกครั้งจนกว่าโนอาร์จะพอใจ…หมอกรู้สึกตกใจไม่น้อยหลังจากที่ได้รู้เรื่องราวทั้งหมดจากปากโนอาร์ทั้งเรื่องการยกเลิกงานแต่งงาน เรื่องศัตรูของคุณโนอาร์ที่ชื่อต้าตงและเขาเองก็ไม่อยากจะเชื่อเลยจริงๆว่าคุณหญิงจะไปร่วมมือกับต้าตงเขาเองก็โง่ที่ให้ข้อมูลเกี่ยวกับบริษัทกับคุณหญิงไป



          “ผมขอโทษนะครับเรื่องข้อมูลนั่น” หมอกพูดขึ้นอย่างรู้สึกผิด



          “มันไม่ใช่ความผิดของคุณเสียหน่อย อย่าโทษตัวเองสิ” โนอาร์ว่าพร้อมกับลูบหลังมืออีกคนเบาๆเพราะไม่อยากให้คนตัวบางคิดมาก



          “แต่ถึงแบบนั้น ผมก็...” หมอกยังคงทำหน้าลำบากใจ



          “ไม่เอา ไม่พูดเรื่องนี้กันแล้ว...ไปหาอะไรกินกันดีกว่า ผมหิวจะแย่ละ” โนอารืว่าก่อนจะลุกขึ้นก่อนจะยื่นมือมาตรงหน้าหมอก หมอกมองมือหนาก่อนจะเหลือบขึ้นไปมองใบหน้าหล่อ ริมฝีปากบางค่อยๆเผยยิ้มก่อนจะวางมือลงบนมือของอีกคนแล้วลุกขึ้นก่อนที่คนทั้งคู่จะจับมือกันเดินไปตามชายหาดท่ามกลางพระอาทิตย์ที่กำลังตกดินโดยไม่ได้สังเกตว่ามีสายตาหนึ่งคู่กำลังมองมาที่เขาทั้งคู่



          “ครับนาย...ถูกคนอย่างที่ยัยคุณหญิงบอกแล้วล่ะครับ เด็กคนนั้นเป็นคนรักของไอ้โนอาร์จริงๆ”

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

เรื่องราวยังไม่จบอย่าพึ่งดีใจกันไปปปปปปปป 555555 อินังคุณหญิงนางยังกัดไม่ปล่อยนะคะ จะเป็นยังไงต่อไปฝากติดตามด้วยเน้อออออออ

___จางบิวตี้___

[Wut_Sv]

อีนี่ กัดไม่เลิก

[iceman555]

อีคุณนายยังไม่เข็ดอีกนะ

[Natsuki-ChaN]

นังคุณนายยยนยนย 

[Jang_B2UTY]

Poor Boy 9

 ( Zen x Fah )

 

เมื่อวานเซนมาส่งฟ้าที่บ้านในช่วงค่ำๆก่อนที่ร่างสูงจะกลับไปโดยที่ไม่มีคำพูดใดๆหลุดออกมากจากปากหนาอีก ฟ้าอยากติดต่อ อยากจะไปหาแต่เพราะคำพูดสุดท้ายของอีกคนมันทำให้เขาไม่กล้าพอที่จะเสนอหน้าไปเจออีกคน เขาไม่อยากให้เซนเกลียดเขาไปมากกว่านี้อีกแล้วเพราะแค่นี้...มันก็เจ็บจนแทบจะทนไม่ไหว



          "จัดการมันเลยค่ะ ทั้งไอ้เด็กนั่น ไอ้โนอาร์ ลูกน้องของมัน คุณต้าตงต้องจัดการให้สิ้นซากนะคะ" ฟ้าชะงักไปทันทีกับสิ่งที่แอบได้ยิน แม่ของเขากำลังแอบคุยโทรศัพท์กับใครบางคนอยู่ ซึ่งถ้าหูของฟ้าไม่เพี้ยน คนๆนั้นคือ...ต้าตง ศัตรูของคุณโนอาร์ ฟ้ายืนกัดปากกำมือแน่นอย่างไม่เข้าใจในสิ่งที่ผู้เป็นแม่กำลังจะทำ แม่เขายังต้องการอะไรอีก ให้มันจบแบบนี้ไม่ได้เหรอ?



          "ค่ะ...ตามที่อยู่ที่ฉันให้ไปเลยค่ะ ฉันเชื่อว่าไอ้โนอาร์มันต้องไปหาไอ้เด็กนั่นแล้ว" พูดจบแม่ของฟ้าก็วางสายไปทันทีก่อนจะกรีดยิ้มร้ายมุมปาก เธอจะไม่ยอมให้เรื่องราวมันจบแบบแฮปปี้เอนดิ้งแน่ๆ เพราะถ้าลูกชายของเธอไม่ได้ ไอ้ลูกเมียน้อยมันก็ต้องไม่ได้ และไม่ว่าใครก็ต้องห้ามมีความสุขในเมื่อเธอไม่มี! ท่าทางของผู่เป็นแม่ทำให้ฟ้าร้อนใจไม่น้อยร่างบางรีบหยิบโทรศัพท์กดโทรหาเซนทันทีเพราะคิดว่าอีกคนต้องอยู่กับโนอาร์แน่ๆ แต่จนแล้วจนเล่าร่างสูงก็ไม่รับสายของเขา ให้ตายสิ...ได้โปรดได้โปรดรับสายเขาหน่อยได้มั้ยเซน...ทางด้านของเซน...เขาบินตามผู้เป็นนายมาที่ภูเก็ตหลังจากที่เคลียร์เรื่องราวเกี่ยวกับงานแต่งงานให้เสร็จ แม้ว่าโนอาร์จะอนุญาตให้เขาพักผ่อนตามอัธยาศัยแต่เขากลับไม่ทำแบบนั้น เขาเป็นบอดี้การ์ดไม่ว่ายังไงก็ต้องติดตามผู้เป็นนายตลอดเวลา

 

ครืดๆ

เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นทำให้เซนหันไปมอง รายชื่อสายที่โทรเข้าทำให้เซนหัวใจกระตุกไปทันที ยิ่งนึกถึงใบหน้าหวานที่เต็มไปด้วยคราบน้ำตาพร้อมกับแขนเรียวที่กอดเกี่ยวเขาเอาไว้ เขารู้ว่าอีกคนรู้สึกยังไงกับเขาเพราะเขาเองก็รู้สึกไม่ต่างกัน แต่เขากลับยอมรับในสิ่งที่อีกคนทำไม่ได้ เขารู้สึกผิดหวัง แต่ที่ผิดหวังมากที่สุดก็คงจะเป็นผิดหวังในตัวเองที่ทำใจให้อภัยคนที่ตัวเองรักไม่ได้เสียที ฟ้ายังคงโทรเข้ามาไม่ขาดสายแต่เซนก็ยังคงใจแข็งไม่กดรับก่อนจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดปิดเครื่องในที่สุด ขอเวลาหน่อยนะ...ขอเวลาตลอดสองสามวันที่จะอยู่ที่นี่ ขอเวลาทบทวนกับตัวเองและเขาจะเป็นฝ่ายกลับไปหาอีกคนเอง...เพราะความร้อนใจทำให้วันต่อมาฟ้าติดต่อผู้เป็นพ่อถึงที่อยู่ของหมอกและจองตั๋วบินมาที่ภูเก็ตทันที อย่างน้อยเขาขอให้ทันเวลา เขาอยากจะทำดีชดใช้อะไรให้ทุกคนบ้าง พอถึงภูเก็ตฟ้าก็ขึ้นรถมายังโรงแรมที่เช็คจาก GPS ของโทรศัพท์เซนแล้วพบว่าอีกคนพักอยู่ที่นี่ทันที เขาไม่รู้หรอกว่าสิ่งที่แม่ของเขาคุยโทรศัพท์หมายถึงอะไร แต่เขาต้องมาเตือนก่อน ไม่ว่าจะมีใครเชื่อหรือไม่เชื่อเขาก็ตาม

 

พลั้ก

 

ตุบ



เพราะมัวแต่รีบเดินอย่างไม่ดูทางทำให้ฟ้าชนกับใครบางคนเข้า ร่างบางกำลังจะเงยหน้าเพื่อขอโทษขอโพยอีกคนแต่ก็ต้องชะงักทันทีเมื่อได้เห็นหน้าอีกคนชัดๆ



          "เซน..." เซนเองก็ชะงักไม่น้อยที่เจออีกคนที่นี่



          "มาทำอะไรที่นี่?" เซนถามด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง ทำเอาฟ้าหัวใจกระตุกทันทีแม้ว่าจะเตรียมใจกับท่าทางที่เฉยชาของอีกคนไว้แล้วแต่พอเจอเข้าจังๆมันก็อดที่เจ็บปวดไม่ได้



          "คือฉัน...ฉัน...ฉันมีเรื่องสำคัญจะมาบอกมันเกี่ยวกับ..."

 

ครืดๆ

เสียงโทรศัพท์ของเซนดังขึ้นขัดจังหวะก่อนทำให้ทั้งเซนและฟ้าชะงัก มือหนาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาก่อนจะกดรับทันที



          "ครับนายน้อย...อะไรนะครับ!!...ได้ครับ ผมจะรีบไป" พูดจบเซนก็วางสายทำท่าจะวิ่งออกไปทันทีแต่ฟ้าก็วิ่งมาดักหน้าไว้ก่อน



          "เกิดอะไรขึ้นน่ะเซน?" ฟ้าถามด้วยน้ำเสียงร้อนใจไม่แพ้กันเพราะจากที่ได้เห็นท่าทางของอีกคนแล้ว  เขายิ่งหวั่นใจ ยิ่งกลัวว่ามันจะเป็นสิ่งที่เขากลัว



          "คุณหมอกถูกจับตัวไป" ฟ้าเบิกตากว้างทันทีกับคำตอบที่ได้ยิน



          "แม่..." เสียงหวานครางออกมาแผ่วเบาพร้อมกับร่างกายที่เริ่มไร้เรี่ยวแรง



          "หมายความว่าไง?" เซนขมวดคิ้วถาม ฟ้ามองหน้าอีกคนด้วยนัยน์ตาสั่นระริก



          "แม่ของฉัน...ฮึก...เป็นคนบอกที่อยู่ของหมอกกับต้าตง"...บรรยากาศบนรถตกอยู่ในความเงียบมีเพียงเซนที่เร่งเหยียบคันเร่งอย่างแรงเพื่อจะได้ไปถึงบ้านของหมอกเร็ว ความจริงร่างสูงจะไม่ยอมให้ฟ้าตามมาด้วยแต่ร่างบางขอร้องจะตามมา เพราะในใจมีลางสังหรณ์ว่าแม่ของเขาต้องมาที่นี่ด้วยแน่ๆ



          "ฟ้า?" โนอาร์เลิกคิ้วขึ้นทันทีที่เปิดประตูรถมาเจอฟ้านั่งอยู่ข้างๆคนขับ



          "ให้ผมตามไปด้วยนะครับ" ฟ้าหันมาพูดกับโนอาร์ ตากลมยังคงแดงก่ำเพราะพึ่งผ่านการร้องไห้มา โนอาร์พยักหน้ารับก่อนจะขึ้นรถแล้วสั่งให้เซนขับรถไปยังจุดนัดพบที่นัดกับต้าตงเอาไว้



          "ไอ้ต้าตงมันนัดกูคนเดียว มึงรออยู่นี่ ถ้าเห็นท่าไม่ดีเข้าไปเลย" โนอาร์หันมาสั่งกับเซนก่อนจะเดินเข้าไปทันที ฟ้ามองตามร่างสูงไปด้วยความเป็นห่วงไม่น้อยเพราะเขาไม่สามารถคาดเดาในสิ่งที่แม่ของเขากับต้าตงวางแผนได้เลย เขาอยากจะหยุดผู้เป็นแม่ อยากจะให้เรื่องนี้มันจบสิ้นเสียทีแจ่ก็ไม่รู้ว่าควรจะทำยังไงดี



          "ขอโทษ" เสียงหวานพูดขึ้นทำให้เซนที่นั่งอยู่ข้างๆชะงัก



          "..." ไม่มีเสียงทุ้มตอบใดๆกลับมา



          "ขอโทษในสิ่งที่แม่ของฉันทำ ฉันรู้ว่ามันเป็นสิ่งที่ไม่น่าให้อภัยเลย แต่ฉัน...ฉันก็ไม่รู้ว่าควรจะชดใช้กับเรื่องนี้ยังไง สิ่งที่ฉันทำได้ก็คงมีแค่คำว่าขอโทษเท่านั้น"

 

ปัง!

เสียงปืนดังขึ้นทำให้เซนและฟ้าตกใจไม่น้อย ร่างสูงหยิบปืนขึ้นมาก่อนทำท่าจะวิ่งเข้าไปโดยไม่ลืมหันมากำชับร่างบางเอาไว้



          "อยู่ในนี้อย่าไปไหน" พูดจบร่างสูงก็วิ่งออกไปทันที ฟ้ามองตามอีกคนไปด้วยความเป็นห่วงก่อนจะตัดสินใจลงจากรถแล้ววิ่งตามอีกคนไปทันที...เสียงต่อสู้ดังขึ้นทำให้ฟ้าที่วิ่งตามมาหวั่นใจไม่น้อย ตากลมพยายามกวาดหาเซน โนอาร์หรือไม่ก็หมอกก็พบว่าหมอกถูกผู้ชายร่างสูงหน้าตาออกแนวจีนๆกำลังจับไว้แล้วมีปืนจ่อที่หัวและข้างๆของผู้ชายคนนั้นก็คือ...



          "แม่..." ฟ้าครางเสียงแผ่วในลำคออย่างรู้สึกเจ็บปวดไปหมด แม่ของเขากำลังจะทำอะไรกันแน่ทำไมถึงได้จ่อปืนไปทางโนอาร์และเซนที่ตอนนี้สภาพสะบักสะบอมไม่น้อย ฟ้ามองภาพตรงหน้ามือสั่นระริกก่อนจะตัดสินใจหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดโทรออกไปที่191ทันที บางทีเขาควรเลือกสิ่งที่ถูกต้องเสียที



          "มาพร้อมหน้าพร้อมตากันก็ดีฉันจะได้ให้คุณต้าตงจัดการพวกแกทีเดียว" แม่ของฟ้าพูดขึ้นพร้อมกรีดยิ้มร้าย มือยังคงกำปืนแน่นแล้วชี้ไปทางโนอาร์และเซน



          "คุณหญิงต้องการอะไรกันแน่?" โนอาร์กัดฟันถาม



          "ทุกอย่าง! ฉันต้องการทุกอย่าง...แต่ในเมื่อแกให้ฉันไม่ได้ ใครก็ห้ามได้แกโดยเฉพาะไอ้ลูกเมียน้อยนี่!" แม่ของฟ้าว่าเสียงดัง



          "จัดการมันเลยมั้ยคะคุณต้าตง" ก่อนจะหันไปถามต้าตง



          "หึๆ เตรียมตัวลงนรกซะไอ้โนอาร์" ต้าตงว่าพร้อมเปลี่ยนเป้าหมายปลายกระบอกปืนจากหัวของหมอกเป็นโนอาร์ แม่ของฟ้าเองก็เช่นเดียวกันที่จ่อปืนไปทางเซน



          "ตายซะพวกมึง!"

 

ปัง

 

ปัง



          "ฟ้า!!"



          "คุณโนอาร์!!" เหตุการณ์ทุกอย่างเกิดขึ้นอย่างรวดเร็ว เมื่อฟ้าวิ่งเข้ามาบังกระสุนแทนเซนส่วนกมอกที่พยายามวิ่งเข้ามาบังกระสุนแทนโนอาร์แต่ร่างสูงก็พลิกตัวกลับจนตัวเองโดนยิง

 

ปังๆๆ



ก่อนเสียงปืนจากเจ้าหน้าที่ตำรวจจะดังขึ้น ต้าตงรีบวิ่งหนีไปกับลูกน้องทันทีต่างจากแม่ของฟ้าที่ยืนมือสั่นระริกที่รู้ว่าตัวเองยิงลูกชายไปเมื่อกี้นี้



          "ทำไมทำแบบนี้! คุณบ้าไปแล้วหรือไง!" เซนโวยวายทันทีพร้อมกอดฟ้าเอาไว้ตาคมสั่นระนิกไปหมดยิ่งเมื่อเห็นว่าแผ่นหลังบางมีเลือดไหลออกมาเยอะแค่ไหน



          "ขอโทษ..." ฟ้ายังคงพึมพำคำนี้ออกมา



          "ไม่ต้องขอโทษคุณไม่ได้ทำอะไรผิด คุณไม่ผิดทั้งนั้นฟ้า คุณไม่เคยผิด" เซนว่าพร้อมกับดึงอีกคนไปกอดแนบอก



          "ฟะ...ฟ้า" แม่ของฟ้าเดินเข้ามาหาลูกชายด้วยร่างกายสั่นระริก ฟ้าเหล่สายตาไปมองผู้เป็นแม่น้ำตาไหล



          "แม่ครับ..."



          "ฮึก ฟ้า...ทำไมทำแบบนี้ ฮึก ฟ้า...ฮึก ฟ้าลูกแม่"



          "แม่ครับ..." ฟ้าค่อยๆเอื้อมมือไปจัลมือผู้เป็นแม่เอาไว้



          "...หยุดเถอะนะครับ อึก...พอเถอะครับ...อย่า อึก ทำความผิดอีกเลย" ฟ้าว่าทั้งน้ำตา ความเจ็บแล่นจากแผ่นหลังทำให้เรี่ยวแรงในร่างกายแทบไม่มี ในสมองเริ่มขาวโพลน



          "อดทนไว้นะฟ้า คุณต้องไม่เป็นอะไร" เซนว่าเมื่อเห็นว่ารถพยาบาลมาถึงแล้ว



          "ฉันชดใช้...อึก ฉันชดใช้ให้ทุกคนแล้ว อึก...เซน...อย่าเกลียดฉันเลยนะ อึก...อย่าเกลียดฉัน ฉันรัก...อึก...ฉันรักนาย" สิ้นเสียงฟ้าก็หมดสติไปทันที เซนเบิกตากว้างด้วยความตกใจพร้อมเรียกอีกคนเสียงดังแต่ฟ้าก็ไม่ได้สติขึ้นมาแล้ว ร่างสูงอุ้มร่างบางไปยังรถพยาบาลทันที ส่วนผู้เป็นแม่ของฟ้าก็ช็อคไปทันทีกับท่าทางแน่นิ่งของลูกชายมองปืนสีดำที่หล่นอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลก่อนจะ...

 

ปัง



ยิงเข้าที่ขมับตัวเอง

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

ตอนหน้าจบแล้วนะคะ อาจจะจบแบบแปลกๆ ตัดๆไปหน่อยแต่หมดมุขแล้วจริงๆค่ะ ยังไงก้ฝากติดตามด้วยนะคะ

___จางบิวตี้___

[Wut_Sv]

ตายซะอี......(หยาบเกินไม่อยากพิมพ์)

ตอนนี้สงสารฟ้าขึ้นมาเลยอ่ะ

[Natsuki-ChaN]

สงสารฟ้า ะตายไหม อย่าตายน้าาา

[Jang_B2UTY]

Poor Boy 19

 

คืนนี้โนอาร์ตัดสินใจนอนกับหมอกที่บ้าน โดยสั่งให้เซนที่พึ่งบินตามมาที่ภูเก็ตพักที่โรงแรมไป เพราะเขาต้องการใช้เวลาอยู่กับร่างบางสองคน



        "ค้างที่นี่เหรอครับ?" หมอกถามย้ำทันทีหลังจากที่อีกคนบอกว่าคืนนี้จะนอนค้างกับเขาที่นี่



        "ใช่...ทำไม? ไม่อยากให้ผมค้างด้วยเหรอ?" โนอาร์ถามกลับพร้อมตีหน้าเศร้า



        "เปล่านะครับๆ แค่...กลัวคุณจะลำบาก" หมอกว่านามที่ใจคิด บ้านของเขาไม่ได้มีเครื่องอำนวยความสะดวกใดๆ ที่นอนก็เป็นเพียงฟูกเก่าๆ เขากลัวอีกคนจะนอนแล้วปวดหลังเปล่าๆ



        "ผมไม่ลำบากหรอกนะ แต่ถึงจะลำบากถ้ามีคุณผมก็อยู่ได้" โนอาร์ว่าพร้อมกับจับมือบางมากุมไว้ นาคมสบเข้ากับตากลมอย่างลึกซึ้งจนหมอกหัวใจเต้นระรัว



        "คนปากหวาน" หมอกอุบอิบเบาๆแต่โนอาร์ก็ได้ยินมันอย่างชัดเจน



        "หวานไม่หวาน งั้นลองชิมดูละกัน" สิ้นเสียงทุ้มริมฝีปากหนาก็ประกบลงมาทันที หมอกเบิกตากว้างนิดๆก่อนจะกลับตาพริ้มตอบรับจูบของอีกคนอย่างเต็มใจ ลิ้นหนาสอดแทรกเข้ามาในโพรงปากบางพร้อมเกี่ยวพันกับลิ้นเล็กอย่างร้อนแรงปนอ่อนโยน  ร่างสูงจับอีกคนอุ้มท่าเจ้าสาวโดยที่ริมฝีปากยังไม่ผละออกจากกันก่อนจะพาอีกคนมายังที่นอนทันที



        "คะ...คุณโนอาร์" หมอกครางในลำคอเบาๆทันทีหลังจากที่อีกคนถอนจูบและเปลี่ยนมาขึ้นคร่อมเขาแทน



        "ผมรักคุณ" คำบอกรักบวกกับแววตาจริงจังของอีกคนทำให้หมอกตัวอ่อนระทวยไปหมด ริมฝีปากบางถูกประกบจูบอีกครั้งและทุกอย่างก็เป็นไปตามที่โนอาร์ชักจูง



        "อ๊ะ..." หมอกสะดุ้งเมื่ออีกคนกัดเข้าที่ยอดอกของเขา ตอนนี้ร่างบางเปือยเปล่าไร้อาภรณ์ใดๆปกปิดส่วนร่างสูงมีเพียงบ็อกเซอตัวเดียวที่ปกปิดกาย



        "คุณหวานไปทั้งตัว" เสียงทุ้มกระซิบข้างหูก่อนที่ปากหนาก็ซุกไซ้ดูดดุนซอกคอขาวจนเกิดรอย ก่อนจะเลียวนมาจบที่ยอดอกสีชมพูที่ชูชันล่อตาล่อใจอีกครั้ง



        "อ๊ะ...อื้อ..." หมอกครางออกมาเมื่ออีกคนค่อยๆสอดนิ้วเข้าไปที่ช่องทางด้านหลัง ความรู้สึกถึงสิ่งแปลกปลอมทำให้ร่างกายเกร็งขึ้นมาอัตโนมัติ



        "อย่าเกร็งนะ" ร่างสูงว่าก่อนจะค่อยๆสอดนิ้วที่สองและสามเข้ามไปตามลำดับและเมื่อเห็นว่าช่องทางอีกคนพร้อมก็เอานิ้วออกและแทนที่ด้วยสิ่งที่ใหญ่กว่า



        "อ๊ะ...อ๊า!" แก่นกายใหญ่สอดแทรกเข้าไปในช่องทางของอีกคนก่อนจะแช่ตัวให้อีกคนได้ปรับตัวก่อนจะเริ่มขยับเข้าออก



        "อ๊ะ...อ๊ะ...อ๊ะ...อื้อ...อ๊า" เสียงหวานครางไม่ขาดปากพร้อมกับมือบางที่โอบคออีกคนเอาไว้ โนอาร์มองใบหน้าหวานที่เชิดขึ้นด้วยแรงอารมณ์อย่างพึงพอใจก่อนจะกระแทกตัวเข้าออกแรงขึ้นจนหมอกแอ่นสะโพกรับแทบไม่ทัน



        "อื้อ...อ๊า...คุณ...อ๊ะ...อ๊า...คุณโนอาร์" เสียงหวานครางชื่ออีกคนออกมาพร้อมกับตากลมที่ช้อนมองอีกคนด้วยแรงอารมณ์จนโนอาร์อดใจไม่ไหวโน้มตัวลงไปจูบปากอีกคนแรงๆ



        "พร้อมกันนะ" โนอาร์ว่าหลังจากถอนจูบก่อนจะขยับสะโพกสอบเข้าออกรัวจนในที่สุดทั้งคู่ก็ปลดปล่อยออกมา



        "อ๊า!!" ...หมอกลืมตาตื่นขึ้นมาในตอนเช้าก็พลว่าตัวเองนอนหนุนแขนของอีกคนอยู่ ตากลมไล่มองใบหน้าหล่อคมที่กำลังนอนหลับอยู่ก่อนจะใช้มือไล้แก้มอีกคนเบาๆ ไม่รู้ว่าเพราะอะไรที่ทำให้เขารักคนๆนี้ได้มากมายขนาดนี้ ยิ่งพอได้รู้ว่าอีกคนคือโนอาร์คนเดียวกับเมื่อ5ปีก่อน หมอกก็ยิ่งดีใจ ดีใจที่หัวใจของเขามันเป็นของอีกคนมานานแล้วและไม่ว่าเวลาจะผ่านไปขนาดไหนหัวใจของเขาก็ยังเป็นของอีกคน หมอกค่อยๆผละตัวเองจากอ้อมกอดของตัวเองมาจัดการตัวเองก่อนจะเปิดตู้เย็นดูก็พบว่าวัตถุดิบในการเตรียมอาหารมีไม่เพียงพอ ร่างบางเลยตัดสินใจว่าจะไปจ่ายตลาดเสียหน่อย แม้ว่าจะยังเจ็บๆขัดๆที่ช่องทางด้านหลังอยู่บ้างแต่เขาก็ยังพอไหว ร่างบางเขียนโพสอิทแปะเอาไว้กับตู้เย็นก่อนจะถือกระเป๋าเงินเดินออกไปทันที...ไม่รู้ว่าหมอกรู้สึกไปเองหรือเปล่าว่าตลอดทางที่เดินไปตลาดเขารู้สึกว่ามีสายตากำลังจดจ้องมาที่เขา ร่างบางพยายามเร่งฝีเท้าให้เร็วขึ้นแต่ก็ยังคงรู้สึกว่าสายตานั้นก็ติดตามเขามาไม่ห่าง ว่าแล้วหมอกก็วิ่งทันทีก่อนจะรู้สึกว่ามีฝีเท้ากำลังวิ่งตามเขามา



        "ช่วยด้วยครับ ช่วยด้วย" ร่างบางพยายามร้องขอความช่วยเหลือทันทีแต่ไม่ทันที่จะมีใครได้ยิน ผู้ชายร่างใหญ่สองคนก็วิ่งเข้ามาประชิดตัวหมอกก่อนจะ...



        "อื้อออ" โปะยาสลบร่างบางจนหมอกหมดสติไปในที่สุด...โนอาร์ค่อยๆลืมตาตื่นขึ้นมาก็พบว่าร่างบางที่เขากกกอดอยู่เมื่อคืนไม่อยู่เสียแล้ว ร่างสูงขมวดคิ้วมุ่นก่อนจะเดินออกไปบริเวณตัวบ้านก็พบโพสอิทสีชมพูซึ่งมีลายมือของอีกคนเขียนบางอย่างเอาไว้



        ‘ไปตลาดเดี๋ยวมานะครับ’ โนอาร์อ่านเสร็จก็ยกยิ้มเบาๆ คนอะไรดื้อชะมัดขนาดเมื่อคืนถูกเขารังแกจนระบมไปทั้งตัวยังจะอุตส่าห์ออกไปจ่ายตลาดทำอาหารเช้าให้เขาอีก...เวลาผ่านไป...โนอาร์เริ่มกังวลขึ้นมาแปลกๆเมื่อผ่านไปกว่าชั่วโมงแล้วแต่ก็ไม่มีวี่แววคนตัวบางจะกลับมาเลย โนอาร์อดที่จะเป็นห่วงอีกคนขึ้นมาไม่ได้ไปเป็นลมล้มป่วยที่ไหนหรือเปล่า? โทรศัพท์ก็ไม่ได้เอาไป ให้ตายสิ...

 

ครืดๆ



เสียงโทรศัพท์ของโนอาร์ดังขึ้นทำให้ร่างสูงหยิบมากดรับทันที



        "ฮัลโหลว"



        ("หึๆ สวัสดีโนอาร์") โนอาร์ขมวดคิ้วทันทีที่ได้ยินเสียงของศัตรู



        "ต้าตง"



        ("นึกว่าจะจำเสียงกันไม่ได้เสียแล้ว หึๆ")



        "แกมีอะไร โทรมาหาฉันทำไม?" โนอาร์ถามเสียงขุ่น



        ("ไอ้ฉันน่ะไม่มีหรอกแต่...เอ้า พูดสิ มันอยู่ในสาย")



        ("คุณโนอาร์...ช่วยหมอกด้วย") โนอาร์ชะงักไปทันทีที่ได้ยินเสียงของอีกคน



        "หมอก!...ไอ้ต้าตง มึงจับหมอกไปไว้ไหน มึงอย่าทำอะไรหมอกนะเว้ย!" โนอาร์โวยวายเสียงดังทันที



        ("หึๆ กูจะยังไม่ทำอะไรคนรักของมึงหรอก แต่ภายในหนึ่งชั่วโมงถ้ามึงไม่มาตามที่กูนัด...กูจะให้ลูกน้องกูลิ้มรสความขาวใสของคนรักมึง") พูดจบต้าตงก็กดวางสายไปทันที โนอาร์สบถออกมาเสียงดังด้วยความแค้นก่อนที่โทรศัพท์ของโนอาร์จะสั่นเนื่องจากมีข้อความเข้า



        ‘มาที่ kkk คนเดียว ถ้ามึงเอาคนอื่นมาด้วย กูไม่รับรองความปลอดภัยของคนรักมึง’ ...โนอาร์ตัดสินใจโทรบอกเซนถึงเรื่องของหมอกก่อนจะให้ลูกน้องคนสนิทพามายังสถานที่นัดพบและก็อดแปลกใจไม่ได้ที่เจอฟ้าที่นี่



        "ไอ้ต้าตงมันนัดกูคนเดียว มึงรออยู่นี่ ถ้าเห็นท่าไม่ดีเข้าไปเลย" โนอาร์หันมาสั่งกับเซนก่อนจะเดินเข้าไปทันที ร่างสูงมองซ้ายมองขวาอย่างสำรวจสถานที่ตรงหน้าซึ่งเป็นตึกร้างเก่าๆบริเวณหลังชายหาด ไม่มีใครผ่านไปผ่านมานับว่าน่าจะถูกปล่อยให้ร้างรามาเป็นเวลานาน



        "ในที่สุดก็มาได้นะ" เสียงทุ้มของต้าตงดังขึ้นทำให้โนอาร์หันไปมอง



        "หมอก!" ร่างสูงเรียกชื่อคนรักทันทีที่เห็นหมอกเดินออกมาพร้อมกับต้าตงและ...แม่ของฟ้า



        "หมายความว่ายังไงกันคุณหญิง?" โนอาร์ขมวดคิ้วมุ่นมองหน้าแม่ของฟ้าอย่างจริงจัง



        "ก็อย่างที่คุณเห็น...ในเมื่อลูกชายของฉันไม่ได้คุณ ก็อย่าหวังว่าไอ้ลูกเมียน้อยอย่างมันจะได้" แม่ของฟ้าว่าด้วยน้ำเสียงจริงจังพร้อมกับจ่อปลายกระบอกปืนไปที่หมอกที่ยืนตัวสั่นน้ำตานองหน้า



        "คุณหญิงต้องการอะไรกันแน่ แล้วแกต้องการอะไรต้าตง" โนอาร์ถามด้วยน้ำเสียงจริงจัง



        "สิ่งที่ฉันต้องการก็คือ...โปรเจ็คนำเข้ารถของแก"



        "แต่แกก็เอาข้อมูลของโครงการฉันไปก็อปปี้แล้วนี่" โนอาร์ว่าพร้อมกำมือแน่นเมื่อนึกถึงเรื่องนี้



        "ก็อปปี้แต่ในก็ไม่ได้ผลดีเท่าของจริงว่ามั้ย? เพราะฉะนั้นถ้าแกไม่อยากให้คนรักของแกเป็นอะไร แกต้องเซนโอนโปรเจ็คนำเข้ารถของแกให้กับบริษัทฉัน"



        "อย่านะครับคุณโนอาร์" หมอกร้องค้านออกมาทันที โปรเจ็คนี้มีความสำคัญสำหรับบริษัท Weida และบริษัทของพ่อเขามาก กว่าจะมีโปรเจ็คนี้ กว่าที่มันเป็นรูปเป็นร่าง ต้องใช้เวลาไม่น้อยแต่จะให้คนเลวๆมาชุปมือเปิบไปแบบนี้ไม่ได้



        "ถ้าฉันโอนให้แก แกจะไม่ทำอะไรหมอกใช่มั้ย?"



        "ใช่...ฉันจะไม่ทำมัน"

 

ตุบ



        "เซนซะ...ก่อนที่ปืนในมือมันจะลั่นใส่หัวคนรักของแก" ต้าตงว่าพน้อมกับโยนปากกาและเอกสารสัญญาไปตรงหน้าของโนอาร์ หมอกร้องไห้ส่ายหน้าทั้งน้ำตา เขาไม่อยากให้อีกคนตกลง เขาไม่อยากให้สิ่งที่อีกคนพยายามมาถูกเอาไปง่ายๆ



        "อย่านะครับคุณโนอาร์!"

 

ปัง



        "โอ๊ย!" หมอกร้องออกมาทันทีที่ถูกยิงเข้าที่หัวไหล่ขณะที่ดิ้นขัดขืนทำท่าจะวิ่งไปหาโนอาร์ โนอาร์มองต้าตงด้วยความแค้นก่อนจะหยิบปืนออกมาทันทีโดยที่มีเซนวิ่งเข้ามาสมทบ



        "มาพร้อมหน้าพร้อมตากันก็ดีฉันจะได้ให้คุณต้าตงจัดการพวกแกทีเดียว" แม่ของฟ้าพูดขึ้นพร้อมกรีดยิ้มร้าย มือยังคงกำปืนแน่นแล้วชี้ไปทางโนอาร์และเซน



        "คุณหญิงต้องการอะไรกันแน่?" โนอาร์กัดฟันถามพร้อมมองหมอกที่ถูกต้าตงคุมตัวไว้



        "ทุกอย่าง! ฉันต้องการทุกอย่าง...แต่ในเมื่อแกให้ฉันไม่ได้ ใครก็ห้ามได้แกโดยเฉพาะไอ้ลูกเมียน้อยนี่!" แม่ของฟ้าว่าเสียงดัง



        "จัดการมันเลยมั้ยคะคุณต้าตง" ก่อนจะหันไปถามต้าตง



        "หึๆ เตรียมตัวลงนรกซะไอ้โนอาร์" ต้าตงว่าพร้อมเปลี่ยนเป้าหมายปลายกระบอกปืนจากหัวของหมอกเป็นโนอาร์ แม่ของฟ้าเองก็เช่นเดียวกันที่จ่อปืนไปทางเซน



        "ตายซะพวกมึง!"

 

ปัง

 

ปัง



        "ฟ้า!!"



        "คุณโนอาร์!!" เหตุการณ์ทุกอย่างเกิดขึ้นอย่างรวดเร็ว เมื่อฟ้าวิ่งเข้ามาบังกระสุนแทนเซนส่วนหมอกที่พยายามวิ่งเข้ามาบังกระสุนแทนโนอาร์แต่ร่างสูงก็พลิกตัวกลับจนตัวเองโดนยิง ก่อนที่ตำรวจที่ฟ้าแจ้งไว้จะเข้ามาสมทบ



        "คุณโนอาร์ๆๆ อย่าเป็นอะไรนะครับ" หมอกร้องไห้ออกมาทันทีพร้อมกับกอดอีกคนแนบอก โนอาร์มองหมอกพร้อมกับลูบไล้ที่ใบหน้าหวานแผ่วเบา



        "ไม่เป็นไรใช่มั้ย?"



        "ฮึก ผมไม่เป็นอะไรครับ ฮึก คุณโนอาร์ก็ต้องห้ามเป็นอะไรนะครับ ฮึก โปรด" หมอกว่าทั้งน้ำตา โนอาร์ยกยิ้มมุมปากเบาๆกับคำตอบยืนยันว่าร่างบางไม่เป็นอะไร



        "คุณไม่เป็น...อึก อะไร...ผมก็ดีใจ"



        "ฮือออ อย่าพูดแบบนี้สิครับ ฮึก คุณเองก็ต้องไม่เป็นอะไร ฮึก หมอกรักคุณ ฮึกอย่าเป็นอะไรนะครับ" หมอกร้องไห้หนักเมื่อเห็นว่าอีกคนมีสีหน้าไม่ค่อยดีเพราะเสียเลือดมาก รถพยาบาลก็พึ่งมาถึงและกำลังจะเข้ามาปฐมพยาบาลร่างสูง



        "ผมก็รักคุณ...หมอก" สิ้นเสียงทุ้มร่างสูงก็หมดสติไปทันที



        "คุณโนอาร์!! ฮืออออ คุณโนอาร์!!"

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

มีความดราม่าไม่จบไม่สิ้น 555555 ตอนหน้าจบแล้วนะคะ จบสวยแน่นอนไม่ต้องห่วงเน้ออออออออ

___จางบิวตี้___

[Wut_Sv]

อ้ากกกกกกกกกกกกกกกกก

[iceman555]

 

[Jang_B2UTY]

Poor Boy 10 End

( Zen x Fah )

ฟ้าถูกนำตัวเข้าห้องฉุกเฉินทันทีที่มาถึงโรงพยาบาล เซนนั่งอยู่หน้าห้องด้วยจิตใจว้าวุ่น ทั้งคนรัก ทั้งผู้เป็นนายตอนนี้อาการหนักพอๆกัน ส่วนคุณหญิงแม่ของฟ้า...เขาเองก็ไม่คิดว่าอีกคนจะต้องมาจบชีวิตลงด้วยการฆ่าตัวตายแบบนี้...หลายชั่วโมงผ่านไป...



แอดดด

        "ฟ้าเป็นยังไงบ้างครับหมอ?" เซนถามขึ้นทันทีที่ประตูห้องฉุกเฉินเปิดออก ผู้เป็นหมอมีสีหน้าไม่ดีนักทำให้ร่างสูงไม่สบายใจทันที



        "การผ่าตัดไม่มีปัญหาอะไรครับเพียงแต่...กระสุนถูกจุดสำคัญ คนไข้เสียเลือดไปมาก หมอไม่แน่ใจว่าคนไข้จะได้สติเมื่อไหร่หรือบางทีอาจจะ..."



        "อาจจะอะไรครับหมอ?"



        "...อาจจะกลายเป็นเจ้าชายนิทราไปเลยก็ได้ครับ" สิ้นเสียงของหมอ ร่างกายของเซนก็ชาวาบไปทันที ผู้เป็นหมอกล่าวขอตัวพร้อมกับอนุญาตให้เซนเข้าไปเยี่ยมอีกคนได้ เซนจึงไม่รอช้ารีบเข้าไปหาอีกคนทันที...ร่างบางของฟ้านอนไม่ได้สติอยู่บนเตียงมีอุปกรณ์โยงยางมากมายบ่งบอกว่าอีกคนอาการสาหัส ร่างสูงเดินเข้าไปใกล้ๆเตียงคนไข้พร้อมกับมือหนาที่คว้ามือบางขึ้นมากุมไว้



        "คุณต้องฟื้นนะฟ้า...ต้องฟื้นขึ้นมาเจอผมนะฟ้า" เซนว่าด้วยน้ำเสียงสั่นเครืออดที่โทษตัวเองไม่ได้ที่เป็นสาเหตุให้อีกคนเป็นแบบนี้ ถ้าฟ้าไม่วิ่งมาบังกระสุนให้เขาอีกคนก็คงไม่เป็นแบบนี้ คนที่สมควรนอนอยู่บนเตียงไม่ควรเป็นฟ้าแต่คสรที่จะเป็นเขามากกว่า



        "ขอโทษ...ผมขอโทษ" เสียงทุ้มว่าอีกครั้งพร้อมกับยกมือบางของคนที่ไม่ได้สติขึ้นมาแนบแก้ม น้ำใสๆไหลรินลงมาจากดวงตาคู่คมอย่างไร้เสียงสะอื้นแต่ใครจะรู้ว่าภายในใจของเซนเจ็บปวดแค่ไหน...ฟ้ายังคงหลับใหลไม่เปลี่ยนแปลงแม้จะผ่านมาหนึ่งสัปดาห์แล้ว พ่อของฟ้าย้ายตัวอีกคนเข้ามารักษาในกรุงเทพฯ พร้อมกับจัดพิธีศพให้กับผู้เป็นภรรยาอย่างสมฐานะ แม้จะถูกตราหน้าว่าเลวหรือร้ายแค่ไหนแต่คุณหญิงก็เป็นเมียของเขา เป็นแม่ของลูกของเขา เขาได้ทำหน้าที่สามีให้ถึงที่สุดแล้ว



        "นายไปพักเถอะเดี๋ยวฉันเฝ้าฟ้าเอง" พ่อของฟ้าพูดขึ้นเมื่อเห็นว่าเซนมาเฝ้าฟ้าตั้งแต่เช้า ไม่สิ...เซนมาเฝ้าฟ้าตลอด แม้ว่าจะมีงานแต่ก็เอางานมานั่งทำที่ห้องพักฟื้นทำให้พ่อของฟ้ารับรู้ได้ว่าผู้ชายคนนี้คงรักฟ้ามากและจากที่ได้ฟังจากปากของเซน ฟ้าเองก็รักผู้ชายคนนี้มากเช่นกัน



        "ผมไหวครับ" เซนว่า ความจริงเขาไม่อยากจะพลาดสายตาจากร่างบางแม้แต่วินาทีเดียว แม้จะรู้ว่าอีกคนยังคงหลับใหลไม่ได้สติแต่เขาก็อยากอยู่กับอีกคน อยากอยู่ข้างๆอีกคน



        "งั้นก็ตามใจ แต่ถ้ายังไงก็ติดต่อฉันมาละกันนะ" พ่อของฟ้าว่าก่อนจะเดินออกไป เซนลุกออกจากโซฟาแล้วเดินมาหาอีกคนที่ยังนอนหลับใหลไม่ได้สติ มือหนาจับมือบางขึ้นมากุมไว้



        "ตื่นได้แล้ว หลับไปนานแล้วรู้มั้ย?"...หลายวันผ่านไป...วันนี้เซนต้องบินไปดูงานที่ฮ่องกงแทนโนอาร์ที่พึ่งออกจากโรงพยาบาลได้ไม่นาน ใจจริงเขาไม่อยากไปเพราะอยากอยู่กับฟ้า แต่หน้าที่ก็ยังต้องเป็นหน้าที่และเขาก็ไม่สามารถละทิ้งมันได้



        "คุณเซนไม่ต้องเป็นห่วงนะครับ หากพี่ฟ้าฟื้นผมจะรีบติดต่อไป" หมอกพูดขึ้นขณะที่มาส่งเซนที่สนามบินพร้อมกับโนอาร์ เซนพยักหน้ารับก่อนจะเดินเข้าเกทไป



        "สงสารคุณเซนนะครับ" หมอกหันไปพูดกับคนรักด้วยน้ำเสียงสั่นเครือเล็กๆ



        "ความรักมันก็ต้องมีอุปสรรคบ้าง เรื่องของเรากว่าจะมีวันนี้ได้ก็ผ่านอะไรมามากมายไม่ใช่หรือไง หืม?" หมอกพยักหน้ารับเพราะเขาเองก็เจ็บช้ำมามากมายกว่าที่จะมีวันนี้ได้

 

ครืดๆ



เสียงโทรศัพท์ของหมอกดังขึ้น ร่างบางหยิบขึ้นมากดรับทันทีที่เห็นว่าเป็นเบอร์ของผู้เป็นพ่อที่โทรเข้ามา



        "ครับพ่อ...อะไรนะครับ?...พี่ฟ้าฟื้นแล้วเหรอครับ?...ครับๆ แล้วหมอกจะรีบไปครับ" วางสายเสร็จหมอกก็หันไปยิ้มกว้างให้โนอาร์ทันที



        "พี่ฟ้าฟื้นแล้วครับคุณโนอาร์"...ฟ้าลืมตาตื่นขึ้นมาก็เห็นผู้เป็นพ่อคนแรก ฟ้าไม่รู้ว่าตัวเองหลับไปนานแค่ไหนเพราะเหตุการณ์สุดท้ายที่เขาจำได้คือเขาวิ่งเข้าไปรับกระสุนแทนเซน



        "คุณพ่อครับ..."



        "เป็นไงบ้างลูก เจ็บตรงไหน ปวดตรงไหนหรือเปล่า?" ผู้เป็นพ่อถามด้วยน้ำเสียงและสีหน้าแห่งความเป็นห่วง ฟ้าส่ายหน้าเป็นคำตอบก่อนจะถามขึ้น



        "คุณแม่ล่ะครับ?" ผู้เป็นพ่อชะงักไปทันทีกับคำถาม แม้จะรู้ว่ายังไงก็ไม่มีทางปิดบังลูกชายได้แน่ๆแต่ขืนบอกไปตอนนี้ฟ้าที่พึ่งได้สติคงต้องช็อคแน่ๆ



        "คือ..."



        "พี่ฟ้าครับ!" หมอกวิ่งเข้ามาในห้องพักฟื้นทันทีก่อนที่โนอาร์จะเดินตามมาติดๆฟ้าพยายามมองหาอีกคนที่คาดว่าน่าจะปลอดภัยแต่ก็ไม่เห็นทำให้ใบหน้าหวานสลดลงทันที บางที...เซนอาจจะไม่อยากเจอเขา



        "พี่ฟ้าเป็นยังไงบ้างครับ? พี่ฟ้าหลับไปนานมากเลยนะครับ" หมอกว่าด้วยใบหน้าเป็นห่วง ฟ้ามองคนที่มีศักดิ์เป็นน้องด้วยความหน่วงๆในใจ ทั้งๆที่อีกคนดูเป็นห่วงเป็นใยเขาแต่เขา...กลับไม่ชอบและทำร้ายอีกคนเสียมากมาย



        "ฉันโอเคแล้ว" ฟ้าตอบสั้นๆ หมอกยกยิ้มทันทีกับคำตอบของผู้เป็นพี่



        "พี่ฟ้าครับคุณเซน..."



        "แม่ล่ะ? พ่อครับ พ่อยังไม่ได้ตอบเลยนะครับว่าแม่ไปไหน?" พอหมอกพูดถึงชื่ออีกคนฟ้าก็แทรกขึ้นทันที เขาไม่อยากได้ยิน ไม่อยากรู้ว่าอีกคนไม่อยากเจอเขาขนาดไหน ทั้งห้องตกอยู่ในความเงียบทันทีกับคำถามของฟ้า ฟ้ามองทุกคนอย่างแปลกใจและรู้สึกกังวลในใจขึ้นมาทันที



        "พ่อครับ?"



        "ฟ้าฟังพ่อนะลูก..." ผู้เป็นพ่อเดินเข้ามาที่ข้างๆเตียงนอนก่อนจะจับมือลูกชายคนโตเอาไว้ ฟ้ามองหน้าผู้เป็นพ่อด้วยนัยน์ตาสั่นระริก เหมือนกับบางอย่างในใจบอกว่ามันเกิดเรื่องไม่ดีขึ้น



        "...แม่เขาไปสบายแล้ว แม่รู้สึกผิดที่ยิงฟ้า เลยฆ่าตัวตายที่ที่เกิดเหตุ"...ฟ้าไม่พูดกับใครมาสามวันแล้วตั้งแต่รู้เรื่องแม่ของตน ร่างบางนั่งนิ่งซึมเศร้าทั้งวันจนผู้เป็นพ่อกังวลไม่น้อยเลยได้ปรึกษากับจิตแพทย์ให้เข้ามาช่วยดูแลและก็ได้ความว่าฟ้ากำลังปิดกั้นตัวเองจากโลกภายนอกหลังจากที่ได้รัยเรื่องราวที่สะเทือนจิตใจอย่างหนักสิ่งเดียวที่จะสามารถรักษาฟ้าได้ก็คือเวลา...เวลาจะช่วยเยียวยาทุกสิ่งเอง



        "ฟ้า...พรุ่งนี้ฟ้าจะได้กลับบ้านแล้วนะลูก"



        "..." ไม่มีสัญญาณใดๆตอบกลับมาแต่ผู้เป็นพ่อก็รับรู้ว่าฟ้าได้ยินที่เขาพูด



        "วันนี้พ่อมีประชุมจะเข้ามาอีกทีเย็นๆ เดี๋ยวจะมีคนมาอยู่เป็นเพื่อนฟ้านะลูก"ผู้เป็นพ่อว่าพร้อมลูบหัวลูกชายแผ่วเบาก่อนจะเดินออกไป ฟ้ายังคงนั่งนิ่งนัยน์ตาเลื่อนรอยไปนอกหน้าต่าง ภายในใจเจ็บปวดจนอยากจะร้องไห้แต่มันกลับไม่มีน้ำตาสักหยดไหลลงมา

 

แอดดด



เสียงเปิดประตูห้องไม่ได้รับความสนใจใดๆจากร่างบางบนเตียง ร่างสูงเดินเข้ามาประชิดเตียงพน้อมกับมองใบหน้าหวานอย่างสำรวจ เซนกลับมาแล้วและก็รับรู้เรื่องของฟ้าจากหมอกแล้วว่าตอนนี้สภาพจิตใจอีกคนย่ำแย่แค่ไหน



        "ฟ้า..." เสียงทุ้มที่คุ้นเคยดังขึ้นทำให้ฟ้าหันมาสนใจทันทีก่อนที่ตากลมจะเบิกขึ้นเมื่อเห็นใบหน้าคนตรงหน้า...เซน



        "ผมรู้ว่าตอนนี้คุณกำลังเจอเรื่องที่กระทบจิตใจอย่างหนักแต่คุณต้องสู้นะ...คุณเอาชนะความเจ็บปวดจนฟื้นขึ้นมาได้แล้ว ผมเชื่อว่าเรื่องนี้คุณจะชนะมันได้อีกครั้ง" เซนว่าพร้อมกับจับมือบางมากุมไว้ ฟ้านัยน์ตาสั่นระริกเพราะไม่คิดว่าเซนจะมาหาเขา ใบหน้า แววตา น้ำเสียงของอีกคนแตกต่างจากที่เขาคิด เหมือนกับว่าเขากำลังได้เซนคนเดิมกลับคืนมา



        "..." ไม่มีคำพูดใดๆออกมาจากปากบางแต่เซนก็รับรู้ว่าอีกคนเข้าใจในสิ่งที่เขาพูด ตากลมค่อยๆหลั่งน้ำตาออกมาแต่ไร้เสียงสะอื้น เซนตกใจไม่น้อยกับท่าทางของอีกคน มือหนายกขึ้นมาปาดน้ำตาจากใบหน้าหวานทันที



        "อย่าร้อง...ได้โปรด..." เซนว่าพร้อมกับเช็ดน้ำตาให้ร่างบางที่ยังคงรินไหลลงมาไม่ขาด



        "ไม่ว่าคุณจะเจ็บปวดขนาดไหน ผมจะอยู่เคียงข้างคุณ...ผมจะไม่ทิ้งคุณไปไหนอีกแล้วฟ้า" ยิ่งคำพูดของเซน น้ำตาของฟ้าก็รินไหลลงมามากขึ้นก่อนที่ร่างบางจะโผเข้ากอดร่างสูงทันที เซนกอดตอบอีกคนแนบอกอย่างอ่อนโยน



        "กลับมาเป็นฟ้าคนเดิมของผมเร็วๆนะ...ผมรักคุณ"...ฟ้ากลับมาอยู่บ้านแล้วสภาพจิตใจของฟ้าก็ยังคงเหมือนเดิมคือยังคงซึมเศร้าแต่ดีขึ้นตรงที่ยังมีการพยักหน้ารับเวลาตกลง หรือส่ายหน้าเวลาปฏิเสธ ซึ่งเรื่องนี้คงต้องขอบใจเซนที่เป็นคนดูแลฟ้าอย่างใกล้ชิดจนร่างบางเริ่มเปิดตัวเองทีละนิด



        "วันนี้เลิกประชุมช้า ผมเลยมาช้า" เซนพูดขึ้นอย่างรู้สึกผิดเมื่อตัวเองมาถึงบ้านอีกคนช้ากว่าทุกวัน ปกติหลังเลิกงานห้าโมงเย็นเซนจะมาขลุกตัวอยู่กับฟ้าที่บ้านอีกคนจนดึก เป็นแบบนี้มาหลายวันแล้วแต่วันนี้ประชุมกินเวลานานไปหน่อยเขาเลยมาถึงบ้านอีกคนในตอนค่ำ



        ".." ฟ้าไม่พูดอะไรแต่กลับทำหน้าบึ้งตึงใส่ร่างสูง เซนกระตุกยิ้มนิดๆกับใบหน้าบึ้งตึงของอีกคนเพราะถือว่าอย่างน้อยอีกคนก็มีปฏิกิริยาตอบสนองแทนที่จะนิ่งเฉย



        "ผมขอโทษนะ คราวหน้าจะไม่ทำแบบนี้ ดีกันนะครับ" เซนว่าพร้อมยื่นนิ้วก้อยไปตรงหน้าอีกคน ฟ้าเม้มปากนิดๆก่อนจะยอมยื่นนิ้วก้อยมาเกี่ยวกับร่างสูง เซนยิ้มกว้างทันทีก่อนจะจับมือบางไว้แล้วโน้มหน้าลงมาจุมพิตที่มือขาว



        "ขอบคุณที่ให้อภัยผมนะ" ฟ้ารู้สึกหน้าร้อนผ่าวขึ้นมาแปลกๆกับสายตาหวานหยาดเยิ้มของร่างสูงและรู้สึกว่าใบหน้าหล่อค่อยๆขยับเข้ามาจนในที่สุดปากหนาก็ประกบลงมา เซนไม่รุกรานอีกคนเพียงแค่จูบเบาๆที่ริมฝีปากก่อนจะค่อยๆถอนออก



        "ผมรักคุณนะฟ้า...หายไวๆนะครับ" เซนว่าหลังจากที่ถอนจูบ ฟ้านัยน์ตาสั่นระริกก่อนจะโผกอดอีกคน ความอัดอั้นตันใจที่ปิดตัวเองมาหลายวัน ความโศกเศร้าเสียใจ ความรู้สึกผิดค่อยๆมลายหายไป ฟ้ารู้ว่าการที่เขาปิดกั้นตัวเองจากโลกภายนอกไม่ได้ทำให้อะไรดีขึ้นมาเลย ไม่ว่ายังไงแม่ของเขาก็ไม่มีทางกลับมา เขาเองก็ต้องเดินต่อไป ขนาดเซนที่เคยลั่นวาจาว่าเกลียดเขา อีกคนยังกลับมาหาเขา มาอยู่ข้างๆเขา เขายังมีพ่อ มีหมอกที่เป็นน้องชาย ชีวิตของเขายังไม่จบ...มันยังต้องเดินต่อไป



        "ไม่ว่าจะยังไงคุณยังมีผมนะฟ้า...เราจะมาเริ่มต้นใหม่ด้วยกันนะ" เซนว่าพร้อมกอดอีกคนตอบ ฟ้าพยักหน้ารับ ตากลมหลั่งน้ำตาลงมาหนึ่งหยดก่อนที่เสียงหวานจะค่อยๆเปร่งออกมาแผ่วเบา



        "ฟ้ารักคุณ"

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

End

จบจ้า!! จบจริงไม่ติงนัง 555555 อาจจะตัดจบได้น่าตบมากแต่ตั้งใจไว้แบบนี้จริงๆค่ะ ความจริงจะจบไม่แฮปปี้ด้วยแต่กลัวโดนระเบิดปาบ้านเลยจบแบบนี้ดีกว่า ฟ้าไม่ใช่คนดีค่ะแต่ก็ไม่ใช่คนเลว เพราะฉะนั้นบทเรียนนี้น่าจะเหมาะสมที่สุด ตอนหน้าคู่หลักตอนจบนะคะ ฝากติดตามด้วยค่า!!

___จางบิวตี้___

[iceman555]

 

[Wut_Sv]

ตัดจบแต่ก็โอเคแหละ ล่ะมั้ง

[Jang_B2UTY]

Poor Boy 20 End

 

หมอกยังคงนั่งรออยู่หน้าห้องฉุกเฉินอย่างใจจดใจจ่อหลังจากที่โนอาร์ถูกส่งเข้าห้องฉุกเฉินไปเมื่อสองชั่วโมงก่อน แม้ว่าหมอกเองก็โดนยิงเช่นกันแต่แผลเขามันแค่ถากๆพอทำแผลเสร็จเขาก็ขอคุณหมอมานั่งรออีกคนที่หน้าห้องฉุกเฉินยังไม่ยอมกลับห้องพักฟื้นของตัวเอฝ เขาเป็นห่วงคุณโนอาร์ไม่น้อย ไหนจะพี่ฟ้าอีกแต่ตอนนี้พี่ฟ้ามีคุณเซนเขาเลยวางใจ



แอดดด

เสียงเปิดประตูห้องฉุกเฉินดังขึ้นพร้อมกับหมอและพยาบาลเดินออกมา หมอกรีบเข้าไปหาผู้เป็นหมอทันทีด้วยความร้อนใจ



        "คุณโนอาร์เป็นยังไงบ้างครับหมอ?"



        "คนไข้ปลอดภัยแล้วครับ แต่ยังไม่ฟื้นเพราะยาสลบ หมอว่าคุณเองก็กลับไปพักผ่อนเถอะนะครับ คุณเองก็บาดเจ็บเหมือนกัน"



        "แต่ผมอยากเจอเขา..."



        "ตอนนี้ยังไม่ได้ครับ รอให้ย้ายอีกคนไปห้องพักฟื้นธรรมดาก่อนนะครับ" หมอกพยักหน้ารับตามคำสั่งของหมอก่อนจะยอมกลับไปยังห้องพักฟื้นของตัวเอง...โนอาร์ค่อยๆลืมตาตื่นขึ้นมาก็พบว่าตัวเองกำลังนอนอยู่ที่โรงพยาบาล ร่างสูงพยายามเรียบเรียงเรื่องในหัวก่อนจะนึกออกได้ว่าหมอกโดนยิง ว่าแล้วร่างสูงก็รีบลุกทำท่าจะลงจากเตียงทันทีแต่เสียงหนึ่งก็พูดขึ้นก่อน



        "แกจะไปไหน?" โนอาร์ชะงักทันทีก่อนจะหันไปทางต้นเสียง



        "พ่อ..."



        "เดี๋ยวฉันจะย้ายแกไปพักฟื้นที่กรุงเทพ" ผู้เป็นพ่อว่าขณะที่นั่งอ่านหนังสือพิมพ์ในมือไม่ได้เงยหน้ามามองลูกชายแต่อย่างใด



        "ผมจะไปหาหมอก"



        "เด็กนั่นปลอดภัยดี ส่วนคู่แต่งงานของแก..."



        "ผมกับฟ้าเราไม่ใช่คู่แต่งงานกันแล้ว พ่อก็น่าจะรู้" ใช่...เรื่องของเขากับฟ้าในงานแถลงงานออกจะดังไปทั่วเมือง ไม่มีทางที่พ่อของเขาจะไม่รู้



        "ฉันรู้ แต่แกจะเอายังไงต่อ" ผู้เป็นพ่อว่าก่อนจะวางหนังสือพิมพ์ในมือแล้วหันมามองหน้าลูกชาย



        "ผมรักหมอก ผมจะแต่งงานกับหมอก ยังไงหมอกก็เป็นลูกชายของหุ้นส่วนพ่อเช่นกัน หวังว่าพ่อจะไม่ขัดขวางเรื่องของเราอีก"



        "ได้...แต่แกต้องพิสูจน์ตัวเองให้ฉันเห็นว่าโปรเจ็คนำเข้ารถมันจะประสบความสำเร็จ แล้วฉันนี่ล่ะ...จะไปสู่ขอเด็กนั่นให้แกเอง" โนอาร์ยกยิ้มทันทีกับคำพูดของผู้เป็นพ่อ อย่างที่บอกเขากับพ่อไม่ลงรอบกันมาเป็นปี เจอหน้ากันนับครั้งได้และไม่เคยมีครั้งไหนที่จะคุยกันดีๆเลย เนื่องจากพ่อไม่เคยเข้าใจเขา แต่ครั้งนี้...บางทีความสัมพันธ์ของเขากับพ่ออาจจะกำลังเริ่มกลับมาประสานกันอีกครั้งก็ได้...หมอกออกจากโรงพยาบาลแล้วและก็มาช่วยผู้เป็นพ่อจัดการเรื่องงานศพของแม่เลี้ยงของเขา เขารู้ว่าตอนนี้สภาพจิตใจผู้เป็นพ่อกำลังย่ำแย่ ต้องเสียคุณหญิงไปแถมพี่ฟ้าก็อาการหนักยังไม่ได้สติ หมอกรู้สึกสงสารพี่ฟ้าไม่น้อยหากตื่นมารับรู้เรื่องแม่ของตัวเองสำหรับเขาพี่ฟ้าไม่ใช่คนไม่ดีแต่พี่ฟ้าทำทุกอย่างตามความต้องการของผู้เป็นแม่ ไม่ว่าจะผิดจะถูกยังไง พี่ฟ้าก็พร้อมที่จะทำเพื่อแม่เสมอ เขาว่าเขาเข้าใจความรู้สึกนี้เพราะเขาเองก็เช่นกัน หากแม่ของเขายังอยู่แล้วเขาต้องทำอะไรบางอย่างเพื่อแม่ ไม่ว่าจะดีจะเลวยังไงเขาก็พร้อมที่จะทำเพื่อแม่



        "คิดอะไรอยู่เหรอหมอก?" ผู้เป็นพ่อทักขึ้นหลังจากที่ออกไปส่งแขกจนหมดวันนี้เป็นวันสวดพระอภิธรรมวันสุดท้าย พรุ่งนี้ก็จะเป็นวันฌาปนกิจแล้ว



        "คิดเรื่องพี่ฟ้าครับพ่อ หมอกสงสารพี่ฟ้า" หมอกว่าเสียงเศร้า ผู้เป็นพ่อถอนหายใจออกมาก่อนจะลูบหัวลูกชายคนเล็กเบาๆ



        "ทุกอย่างมันเป็นไปตามกฎแห่งกรรมลูก ทุกอย่างมันจะผ่านไปเชื่อพ่อ"...วันนี้เป็นวันฌาปนกิจคุณหญิง มีแขกมากมายมาร่วมงาน หมอกได้ทำหน้าที่ต้อนรับแขกและส่งแขกกับผู้เป็นพ่อจนพิธีเสร็จ



        "คุณโนอาร์..." หมอกครางชื่ออีกคนเบาๆในลำเมื่อเห็นร่างสูงที่เขาไม่ได้เจอหลายวัน เขารับรู้ข่าวของอีกคนจากคุณเซนแต่ก็ไม่มีโอกาสไปหาอีกคนเลยเพราะยุ่งๆกับเรื่องพิธีศพของคุณหญิง



        "คนใจร้าย" โนอาร์ว่าออกมา



        "ผม..."



พรึ่บ



ไม่ทันที่หมอกจะพูดจบร่างสูงก็ดึงอีกคนเข้าไปกอดทันที หมอกเบิกตากว้างอย่างตกใจแต่ก็ยอมยืนนิ่งให้อีกคนกอด



        "ผมคิดถึงคุณ" เสียงทุ้มว่า หมอกหัวใจสั่นระรัวกับคำพูดของอีกคนก่อนจะตอบออกไป



        "ผมเองก็คิดถึงคุณครับ"…เรื่องราวร้ายๆผ่านไปอย่างรวดเร็ว หมอกกลับมาทำงานที่บริษัทและต้องคอยเข้าออกบริษัท Weida อยู่บ่อยๆเนื่องจากการร่วมหุ้นส่วนของโปรเจ็คนำเข้ารถ ซึ่งตอนนี้โครงการประสบความสำเร็จอย่างมาก มีนักลงทุนหลากหลายประเทสให้ความสนใจและขอลงทุนร่วม บริษัทของพ่อหมอกตอนนี้ก็ฟื้นตัวขึ้นมาเนื่องจากได้เงินเกื้อหนุนจากโปรเจ็คนำเข้ารถ ส่วนฟ้าตอนนี้แม้ว่าสภาพจิตใจจะยังคงอ่อนแออยู่บ้างแต่เพราะมีเซนดูแลอย่างใกล้ชิดหมอกเลยหมดห่วง



          “วันนี้เราต้องเข้าไปประชุมที่บริษัท Weida ค่ะ” หมอกพยักหน้ารับคำพูดของผู้ช่วยก่อนจะรวบรวมแฟ้มเอกสารเกี่ยวกับโปรเจ็คนี้เพื่อไปร่วมประชุมที่จะมีขึ้นในตอนบ่าย...การประชุมผ่านไปด้วยดีซึ่งการประชุมครั้งนี้ก็หนีไม่พ้นข่าวดีเกี่ยวกับโปรเจ็คที่ตอนนี้กำลังจะขยายตัวไปยังประเทศในโซนยุโรปเพราะมีนักลงทุนต่างชาติสนใจและร่วมลงทุน



          “คุณหมอกเชิญพบผมที่ห้องทำงานด้วยครับ” หมอกชะงักไปทันทีที่โนอาร์พูดขึ้นก่อนที่ร่างบางจะเดินตามร่างสูงไปยังห้องทำงานของอีกคนทันที เพราะเวลาอยู่ต่อหน้าคนอื่นโนอาร์กับหมอกก็เป็นเพียงผู้ร่วมหุ้นของสองบริษัทเท่านั้นน้อยคนนักที่จะรู้ว่าทั้งคู่เป็นอะไรกัน



          “อื้อออออ” พอเข้ามาในห้องทำงานของโนอาร์ร่างบางก็ถูกร่างสูงดึงเข้าไปจูบทันที ลิ้นหนาสอดแทรกเข้ามาในโพรงปากบางก่อนจะเกี่ยวพันกับลิ้นเล็กอย่างร้อนแรงจนหมอกรู้สึกวูบวาบไปหมด



          “พอ...พอก่อนครับ” หมอกว่าพร้อมกับค่อยๆดันร่างสูงออกเพราะเริ่มหายใจตามไม่ทัน



          “คิดถึงจัง” หมอกหน้าแดงทันทีกับเสียงทุ้มที่กระซิบข้างหู



          “ก็คอลหากันทุกวัน ยังจะคิดถึงอีก” หมอกว่าพร้อมย่นจมูกใส่อีกคนนิดๆ เขากับอีกคนกำลังอยู่ในช่วงงานรัดตัวทั้งคู่จึงไม่ค่อยมีเวลาเจอกันแต่ก็คอลหากันทุกคืนจนเป็นกิจวัตรประจำวันของเขาทั้งคู่ไปแล้ว



          “คอลมันก็แค่เห็นหน้าแต่มันจับต้องไม่ได้นี่” โนอาร์ว่าพร้อมกับกระชับอ้อมกอดอีกคนแน่นก่อนจะพาอีกคนเดินไปยังเก้าอี้แล้วนั่งลงโดยมีคนตัวบางนั่งอยู่บนหน้าตัก



          “งื้ออออ เดี๋ยวใครก็เข้ามาเห็นหรอกครับ” หมอกว่าอย่างเขินๆ เพราะนี่มันที่บริษัทไม่ใช่ที่บ้านหรือที่คอนโดของอีกคน



          “ไม่มีใครเข้ามาหรอกน่ะ เชื่อผม” สิ้นเสียงทุ้มปากหนาก็ประกบลงมาอีกครั้งหมอกหลับตาพริ้มตอบรับจูบของอีกคนอย่างเต็มใจ



ก็อกๆ



แอดดด



ตุบ



          “ขอโทษค่ะ” เลขาสาวว่าอย่างตกใจก็จะรีบลนลานออกไปทันทีเมื่อเห็นฉากสวีทระหว่างเจ้านายกับผู้ร่วมหุ้นส่วน



          “งื้อออออ ไหนว่าไม่มีใครเข้ามาไงครับ” หมอกว่าอย่างเขินๆหลังจากที่ถอนจูบ



          “งั้นผมคงต้องตักเตือนเลขาเสียหน่อยที่เข้ามาขัดจังหวะเรา” โนอาร์ว่าพร้อมทำหน้าจริงจัง



เพี้ยะ



          “ตักเตือนตัวเองดีกว่าครับที่หื่นไม่เลือกที่” หมอกว่าพร้อมกับตีที่แผงอกกว้างของอีกคนเบาๆ โนอาร์ยกยิ้มนิดๆกับคำพูดของคนบนหน้าตัก



          “งั้นวันหยุดนี้...มานอนที่คอนโดผมนะ” เสียงทุ้มกระซิบข้างหู หมอกหน้าแดงทันทีเพราะพอจะเข้าใจความหมายของอีกคน



          “คนหื่น!”...แม้ว่าจะว่าอีกคนว่าหื่นแต่วันหยุดหมอกก็มานอนกับอีกคนที่คอนโดตามที่คนตัวสูงออดอ้อน บทรักอันร้อนแรงเกิดขึ้นทันทีที่ร่างบางก้าวขาเข้ามาในห้อง โนอาร์บอกได้คำเดียวว่าคิดถึงร่างบางหอมหวานของอีกคนเป็นอย่างมาก ร่างสงเอาแต่ใจกับหมอกไปหลายครั้งจนร่างบางแทบจะสลบคาแผงอกกว้าง



          “เหนื่อยมั้ย?” โนอาร์ถามขึ้นหลังจากที่จับคนตัวบางใส่เสื้อผ้าแล้ว



          “เหนื่อยสิครับ คุณรังแกผมตั้งเยอะ” หมอกว่าพร้อมย่นจมูกใส่ร่างสูง โนอาร์ยกยิ้มนิดๆก่อนจะบีบจมุกเล็กของอีกคนอย่างหมั่นเขี้ยว



          “ก็คุณมันน่ารังแกนี่หน่า”



          “นิสัยไม่ดี ชอบรังแกผม” หมอกยังคงย่นจมูกใส่อีกคน



จุ๊บ



          “เพราะรักหรอกถึงได้รังแก” โนอาร์ว่าหลังจากที่จุ๊บเบาๆที่ริมฝีปากบางของหมอก หมอกหน้าขึ้นสีทันทีเพราะคำบอกรักและการกระทำที่แสนจะอ่อนโยนของร่างสูง



          “ผมก็รักคุณครับ” หมอกเองก็บอกรักอีกคนกลับเช่นกัน หลังจากที่ได้เคลียร์กันตั้งแต่อยู่ที่ภูเก็ตหมอกก็คิดเสมอว่าในเมื่อเขาได้มีโอกาสที่ได้รักอีกคน เขาก็ควรจะบอกรักอีกคนให้อีกคนได้รับรู้ถึงความารู้สึกข้างใน คิดย้อนกลับไปว่ากว่าที่เขาทั้งคู่จะมีวันนี้ได้ต้องผ่านอุปสรรคกันมามากมายเพราะฉะนั้นหมอกจะไม่ปากหนัก ปากแข็งอีกต่อไปแล้ว



          “หมอก...” เสียงทุ้มเรียกชื่อพร้อมกับมือหนาที่จับมือบางไปกุมไว้ หมอกเลิกคิ้วมองหน้าอีกคนอย่างงงๆเมื่อตาคมมองมาที่เขาอย่างจริงจัง



          “...แต่งงานกันนะ” หมอกเบิกตากว้างทันทีก่อนที่ตากลมจะสั่นระริก



          “วะ...ว่าไงนะครับ”



          “แต่งงานกันนะ แต่งงานกับผมนะครับ” หมอกพยักหน้ารัวทันทีก่อนจะโผตัวเข้ากอดอีกคนทันที โนอาร์กอดตอบอีกคนเช่นกัน



          “ฮึก ผมดีใจ ฮึก ดีใจมากเหลือเกิน” หมอกว่าทั้งน้ำตา ซึ่งไม่ใช่น้ำตาแห่งความเสียใจเหมือนที่ผ่านมาแต่กลับเป็นน้ำตาแห่งความตื้นตันใจที่กักเก็บไว้ไม่อยู่



          “ต่อจากนี้ไป...เราจะมีความสุขด้วยกันนะ เรื่องร้ายๆที่ผ่านไปแล้วก็ให้มันผ่านไป เราจะกลายเป็นของกันและกันนะ” หมอกพยักหน้ารับกับคำพูดของร่างสูงพร้อมกับกระชับอ้อมกอดอีกคนแน่นขึ้น สองหัวใจที่เต้นเป็นจังหวะเดียวกัน ความสุขที่เอ่อล้นจนไม่สามารถจะบรรยายออกมาได้ รู้เพียงแต่ว่าเขาทั้งคู่ผ่าอุปสรรคมามากเสียเหลือเกิน ถึงเวลาแล้วใช่มั้ย?...ถึงเวลาที่พวกเขาจะมีความสุขกันเสียที

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

End

จบแล้วจ้า!!!! จบแบบบ้านๆ ง่ายๆแบบนี้แหละเนอะ 555555 เรื่องนี้เป็นเรื่องที่แต่งแล้วตันบ่อยมากเพราะตอนคิดพล็อตคิดแค่ผิวเผินไม่ได้ลงลึก ขอบคุณทุกคนที่ติดตามกันจนจบนะคะ ไม่ทิ้งกันกลางทางเสียก่อน 555555 จบเรื่องนี้แล้วเฟิร์นมีผลงานใหม่2เรื่อง Honey รักนี้หวานกว่าน้ำผึ้ง กับ King Of Satan มาเฟียร้าย ยังไงก็ฝากติดตามด้วยนะคะ ^^

___จางบิวตี้___

[Wut_Sv]

จบแบบบ้านๆ แต่ฟินไปแปดบ้าน 

[iceman555]

จบแว้วววว ขอบคุณนะ. ตามเรื่องอื่นต่อ.   

[titansyui]

 

[duckk]

อ่านทุกเองสนุกทุกเรื่องเลยคะ คนแต่งแต่งเก่งมาก ชอบผลงานมากๆนะคะ 

[MIwEMInE]

ขอบคุณค่ะ

[Nattarat]

เรื่องนี้มีแต่คนไม่ชอบฟ้า แต่ทำไมเราชอบฟ้ามาตั้งแต่เริ่มแรกเลยหว่า

[Cloudnine]

พระเอกอบอุ่นจังงงง ชอบค่ะ
 

[Ice_Iris]

จบ......

จบได้กระฉับดีจัง

ขอบคุณที่แบ่งปันขอรับ

[van16]

 

[nuch-p]

  สนุกมากกกกก 

[nunda]

ดราม่า เคล้าน้ำตา ประหนึ่วละครหลังข่าว
อ่านแล้วเพลินมากค่ะ ^^

ขอบคุณคนเขียนค่ะ

[skysky]

อ่านเพลินมากค่ะ ดีใจกับหมอกจริงๆที่กลับมามีชีวิตที่สดใสและได้เจอคนดีๆคนที่รักแบบโนอาร์
คู่กันแล้วไม่แคล้วกันจริงๆ

[sk_bunggi]

 

[nunda]

เข้ามาอ่านอีกรอบ
ขอบคุณค่ะ ^^

[Musashi]

เสียงร้องไห้ของอีกคน เสียงด่าของอีกคนกันนะ

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

โอ๊ยยยยย คะแนนติดลบไปแล้วค่ะอิคุณโนอาร์!!!! เรื่องราวอาจจะรวบรัดไปหน่อยนะคะเพราะเวิ่นเวอร์มาหลายตอนแล้ว ยังไงก็

จะเว้นที่ไว้มากมายอย่างนี้เพื่ออะไร???