ตอนที่ 8
จะมาไม้ไหน
“ไอ้เต้!!”
ผมเรียกไอ้เต้เสียงดังอย่างตกใจ เมื่อมันพุ่งมาจากไหนไม่รู้ เข้าไปหาไอ้อิทแล้วชกเข้าที่หน้าไอ้อิท อย่างแรงจนมันหน้าหันและล้มลง และหลังจากนั้นพวกมันสองคนก็ตะลุมบอลกันไม่หยุด
พลั่ก ตุบ
“ไอ้เต้ ไอ้อิท หยุดๆ” ผมร้องห้าม แต่เหมือนว่าพวกมันสองคนจะไม่ฟัง ชกใส่กันไม่มีใครยอมใคร จนเลือดอาบหน้าทั้งคู่ ผมจึงตัดสินใจเข้าไปในห้อง และออกมาพร้อมกับถังใบใหญ่แล้วสาดใส่พวกมันสองคน
ซ่า
“หยุด!!” ผมบอกพวกมันอีกครั้ง จนมันผละออกจากกันเมื่อโดนน้ำสาดจากผม ไอ้เต้รีบมายืนข้างผมทันที ส่วนไอ้อิท ลุกขึ้นแล้วยืนมองไอ้เต้อย่างเอาเรื่อง
“เป็นไงบ้างมึง” ผมหันไปถามไอ้เต้ ซึ่งตอนนี้หน้ามันช้ำ มุมปากก็แตกยับ พอหันไปมองอีกคน สภาพมันก็พอๆกัน แต่ผมคงไม่จำเป็นต้องถามมันหรอก
“เจ็บดิ” ไอ้เต้ว่า แล้วเอามือจับปากร้องซี๊ด ผมนึกสมน้ำหน้าในใจ ชอบหาเรื่องดีนัก ก่อนจะหันไปมองอีกคนด้วยสายตาว่างเปล่า
“ส่วนมึง ก็ไปได้แล้ว เลิกยุ่งกับกูซักที” ผมบอกแล้วหันหลังเข้าห้องทันที ไม่สนเสียงเรียกตามมาข้างหลัง ตอนนี้ผมรู้สึกเฟลมาก ที่ถูกกระทำเหมือนผมเป็นตัวตลกในสายตามัน
“ไอ้นนท์ กู..”
“ไสหัวไปซะ แล้วอย่ามายุ่งกับมันอีก” ไอ้เต้ยืนประจันหน้ากับไอ้อิทอย่างไม่ยอมและยืนขวางทางไว้ไม่ให้ไอ้อิทเข้ามา
“อย่าคิดมาสั่งกู” ไอ้อิทผลักไอ้เต้ ก่อนที่มันจะมองเหลือบมาที่ผม จนผมหลบหน้ามัน และหันหลังหนี มันถึงเดินออกไป
“มันทำอะไรมึง” ไอ้เต้เปิดฉากถามผมทันทีหลังจากตามผมเข้ามาในห้อง
“เปล่า” ผมตอบสั้นๆ ไม่มองหน้ามัน ผมไม่รู้ว่ามันเห็นตอนที่ไอ้อิทจูบผมหรือเปล่า ตอนนี้ผมรู้สึกจิตตกมาก
“ไอ้นนท์บอกกู” มันยังคงคาดคั้นกับผม
“ไม่มี ก็ไม่มีดิว่ะ!!” ผมขึ้นเสียงใส่มัน ก่อนจะหันหลังหนี เพราะรู้สึกว่าเผลอใส่อารมณ์กับมัน ทั้งที่มันไม่ได้ทำอะไร
ตอนนี้กูขอทำใจก่อนได้มั้ย กูโดนจูบมานะ ฮืออ
“กูขอโทษ ตอนนี้มึงกลับไปก่อน กูอารมณ์ไม่ดี” ผมเอ่ยขอโทษมัน อารมณ์กูไม่คงที่อยู่ มึงอย่ามากระตุ้น เดียวมันขึ้น
ป๊าบ
“โอ้ย ไอ้เต้ มึงเป็นเหี้ยไรมาตบหัวกู” ผมหันไปมองมันอย่างโมโห แล้วชี้หน้ามันทันที
“ยังมีหน้ามาไล่กูอีก” มันว่า
“ใครที่มันบอกให้กูรอ”
ใครที่มันบอกว่าจะแดกข้าวพร้อมกู นะห๊ะ”
มันจิ้มหัวจนแทบจะผลักหัวผมอยู่แล้ว โดยเฉพาะประโยคสุดท้าย มันจิ้มทีผมแทบหงายหลัง ผมนี่เอามือปัดมันรัวๆเลย ก่อนจะระลึกขึ้นได้ว่ารับปากมันเอาไว้
“โอ๊ะ เค้าลืมอ่ะ แหะๆ” ผมรีบหันไปแล้วประจบมันทันที เมื่อนึกขึ้นได้และรู้สึกผิดที่ปล่อยให้มันรอ พอนึกถึงสาเหตุผมแทบจะอารมณ์ขึ้นอีกครั้ง เพราะไอ้เหี้ยโรคจิตนั้นคนเดียว
“ไม่ต้องมาอ้อน กูจะตบให้เตี้ยจมดินเลย” มันแยกเขี้ยวใส่ พร้อมยกมือพร้อมจะตบผมจริงๆ ผมนี่แทบจะจับมือมันเอาไว้ไม่ทัน
“ขอโทษๆ ป่ะ กินข้าว กูมีร้านแนะนำ หร่อยมากกกกก” ผมออเซาะมันพร้อมลากเสียงยาวสุดๆบ่งบอกว่ามันอร่อยแค่ไหน กลัวว่ามันจะลงมือลงไม้กับผม จึงรีบหาของกินมาล่อมันซะก่อน ซึ่งถามว่าได้ผลมั้ย
“ร้านไหน เร็วๆ”
เห็นป่ะ ว่ามันเห็นแกกินสุดๆ ฮ่าๆ
วันต่อมา
มหาลัย
“เอาหล่ะ พวกๆพี่ปีสาม ช่วยดูน้องระหว่างไปเข้าค่ายในครั้งนี้ด้วย” เสียงประธานปีสี่เอ่ยขณะประชุมกันอยู่
“อย่าให้เกิดเรื่องอะไร หน้าที่ทั้งหมด เราให้พวกคุณดูแลตลอดการเข้าค่าย” ประธานคณะผมยังคงพูดต่อไปเรื่อยๆ ซึ่งผมก็ฟังบ้างไม่ฟังบ้าง ตาก็จะปิดอยู่แล้ว เมื่อในห้องประชุมมันเย็นฉ่ำ จนทำเอาตาผมหนักอึ้ง จนทนไม่ไหว พิงซบไหล่ไอ้เต้
“ไอนนท์ มึงตื่นมาฟังพี่เขาพูดมั้ง” ไอ้เต้สะกิดผม พร้อมยกหัวผมออกจากไหล่มัน ผมมองมันตาขวางทันที
“กูง่วงอ่ะ” ผมบอก เตรียมจะเอนซบมันอีกครั้ง แต่มันเบี่ยงหลบไง ทำให้หัวผมเกือบทิ่มลงพื้น
“ค่อยไปนอนที่ห้อง” มันว่า ก่อนจะหันไปตั้งใจฟังรุ่นพี่ต่อ
“จิ๊” ผมจิ๊ปากอย่างขัดใจ เมื่อกี้ทำเอาผมตาสว่างทันที ถ้าผมหัวทิ่มลงพื้นจริงๆคงได้อับอายทั่วคณะ ผมจึงนั่งดีๆแล้วฟังที่ประธานพูดต่อ ไอ้เต้หันมามองผมเล็กน้อยก่อนจะยิ้มมุมปาก ผมเลยเตะขามันไปทีอย่างหมั่นไส้
ประชุมวันนี้ทางคณะของผมได้มีการจัดกิจกรรมเข้าค่ายรับน้องปีหนึ่ง โดยพาไปจัดกิจกรรมที่ทะเลแถวหัวหิน ซึ่งไม่ไกลจากกกรุงเทพมาก โดยจัดเข้าค่ายกิจกรรมครั้งเป็นเวลา 3 วัน 2 คืน ซึ่งหน้าที่หลักของพวกผมคือดูแลรุ่นน้องเกือบร้อยชีวิตในการเข้าค่ายครั้งนี้
ซึ่งมันหนักเอาการ
“อีกสองวันจะเดินทาง เตรียมความพร้อมสถานที่ไว้ให้เรียบร้อย มีปัญหาอะไรปรึกษาพวกพี่ๆเขาได้ เข้าใจมั้ย”
ค่า/ครับ
“เลิกประชุมได้”
หลังจากเลิกประชุม ผมก็เดินออกมาเตรียมจะกลับหอทันที เพราะรู้สึกง่วง เมื่อคืนผมเล่นเกมส์ดึกไปหน่อย กว่าจะได้นอนก็ตีสาม ไหนจะต้องเข้ามอมาประชุมอีกตอนแปดโมง ผมแทบจะร่างแหลกสลายไปเกลือกกลั้วกับดินให้ได้ ที่จริงเรื่องเข้าค่ายรับน้อง พวกผมจัดการหมดเรียบร้อยแล้ว พวกพี่ๆปีสี่แค่ต้องการชี้แจงและแจ้งเนื้อหากิจกรรมอีกครั้งเท่านั้น
รู้งี้ ผมไม่มาดีกว่า เสียเวลานอน!!
“ไอ้นนท์ รอกูด้วย” เสียงไอ้เต้วิ่งตามหลังมา แต่ตอนนี้ผมไม่สนใจ ก้าวเดินจะไปขึ้นวินมอไซต์ไปที่หอให้เร็วที่สุด
กูไม่ไหวแล้ว กูง่วง
“ไอ้นนท์ มีสอบตอนบ่ายนะมึง” มันว่า ทำให้ขาผมชะงักทันที ก่อนจะค่อยๆหันไปมองมันอย่างอาฆาต
“เชี่ย แม่ง กูอยากจะบ้า” ผมยกมือจับที่หัวตัวเองเขย่ามันจนยุ่ง อย่างโมโห ที่ผมไม่สามารถกลับไปนอนในห้องรูหนูผมได้
“เออ ค่อยนอนดิ ป่ะไปหาไรแดก” ไอ้เต้ดึงมือผมออกจากหัว ก่อนมันจะเอาแขนมาคล้องคอผมแล้วลากผมไปที่โรงอาหารทันที
“กูง่วง กูไม่หิว!!” ผมบอก เมื่อถูกไอ้เต้ลากมา ก่อนจะนั่งลงที่โต๊ะ ตอนนี้ผมเริ่มจะงอแงและอารมณ์เสีย มันเหมือนมีแรงโน้มถ่วงยังไม่ไม่รู้ ตัวผมมันหนักๆ คล้ายจะทรุดลงที่พื้นให้ได้ ว่าแล้วผมก็ซบหมอบที่โต๊ะทันที
“ตื่นๆ มากินไรก่อน เดียวสอบไม่รู้เรื่องหรอก” มันว่า ผมอยากจะเงยหน้าไปเถียงมันจริงๆ ถึงผมกินผมก็ทำไมได้อยู่ดี มึงจะมาพูดทำเพื่อ
“กูจะนอน บ่ายแล้วปลุกกูด้วย” ผมตอบอู้อี้
“อย่ามาโวยวายละกัน ทำไมได้ กูจะถีบให้” ไอ้เต้ต่อว่าผมอย่างหมั่นไส้ ก่อนที่มันจะเดินไปหาซื้อของกิน ทิ้งให้ผมเฝ้าอยู่ที่โต๊ะคนเดียว
“อื้อ มันเย็น” ผมบอกพลางปัดอย่างหงุดหงิด เมื่อมีอะไรเย็นๆมาแตะที่แก้มของตัวเอง ผมหันหน้าหนีมัน ตาก็ยังปิดไม่ยอมลืมตาดู
“ไปอดหลับอดนอนมาแต่ไหนว่ะ” เสียงบางคนพูดใกล้ๆผม ตอนนี้ผมแทบฟังไม่รู้เรื่อง เพราะตอนนี้ผมกำลังจะไปเฝ้าพระอินท์ ทุกสิ่งรอบกายผมเริ่มหายเลือนราง จนมีอะไรมายิกๆที่ไหล่ผม
“ไอ้นนท์จะบ่ายแล้วมึง” แรงสะกิดที่ไหล่ จนผมเริ่มจะรำคาญเมื่อมันเริ่มสะกิดแรงขึ้น
“อื้อ อย่ายุ่ง” ผมแหวใส่ ก่อนจะกอดแล้วซบหน้านอนต่อ
“มึงจะสอบมั้ย ไม่สอบแดกเอฟไปละกัน” มันว่าเมื่อเห็นผมไม่ยอมลุกซักที พอผมได้ยินคำว่า เอฟ เท่านั้น ผมรีบกระชากหัวตัวเองขึ้นทันที
“มึงอย่าเอา เอฟ มาขู่กู” ผมบอก ขมวดคิ้วยุ่งมองมันตาขวางทันที ตอนนี้มันยกเท้ายันเก้าอี้ที่ผมนั่งอยู่ ผมเหล่มองแว๊บหนึ่ง เมื่อคิดว่าถ้าผมไม่ลุก ผมโดนมันถีบแน่นอน
“มึง จะไปป่ะ” มันบอก แล้วถีบเก้าอี้ผมไปมา แม่ง บอกดีๆก็ได้ เด๊ะ ไอ้นนท์ถีบคืนเลย
“เอ้อ ไปดิว่ะ ขอบใจสำหรับนมนะ ” ผมบอก เมื่อมีขวดนมรสกล้วยที่ผมชอบกินวางไว้อยู่ ผมจึงเปิดแล้วดื่มทันทีอย่างชอบใจ มันนมรสโปรดผมเลยนะเนี้ย
“นมไรว่ะ” ไอ้เต้มองหน้าผมอย่างสงสัย
“นี่ไง” ผมเลยชูขวดนมให้มันดู ซื้อมาให้ผมแล้วยังทำมันไม่รู้เรื่องนะมึง
“กูไม่ได้ซื้อ” มันบอก ส่ายหัวรัวๆ ผมเลยหรี่ตามองมันอย่างจับผิดทันที
“มึงไม่ซื้อแล้วใครจะซื้อว่ะ” ผมถาม น้อยคนนักที่จะรู้ว่าผมชอบกินนมรสนี้ ถ้าไม่ใช่มันแล้วเป็นใคร
“กูจะรู้มั้ย ช่างแม่ง รีบๆแดกเร็วเข้า” มันตัดบทเอาดื้อๆ ผมก็ยังคงสงสัยอยู่ แต่ก็ต้องรีบเทใส่ปากเมื่อไอ้หน้าปลาดุกนี้เร่งผมยิกๆ แล้วมันก็ลากผมไปที่ห้องสอบทันที หัวผมก็นึกถึงคนที่ซื้อนมให้ผม
ใครมันซื้อให้ผมว่ะ
“แม่ง ใครมันออกข้อสอบเนี้ย” ผมบ่นหลังจากออกมาจากห้องสอบ ตามมาด้วยไอ้เต้ที่ออกหลังผม สีหน้ามันดูพอใจ สงสัยทำข้อสอบได้ชัวร์ ฮึ่ยย
“ทำได้ป่ะมึง” มันถาม ยกมือมาคล้องคอผม ผมจึงเบี่ยงตัวออก แล้วตอบมันอย่างเซงๆ
“ ทำได้บางข้อ” นอกนั้นกูทำไม่ได้ ออกก็ไม่ตรงกับที่อ่าน จะออกมาทำเพื่อ โอ้ย ไอ้นนท์หงุดหงิด เห็นเอฟลอยมาแต่ไกลเลย
“เออ ดีกว่าไม่ได้ซักข้อว่ะ ฮ่าๆ” มันขำ ผมอยากจะเข้าไปต่อยหน้ามันจริงๆ
“ชิ” แต่สุดท้าย ผมทำได้แค่จิ๊ปากอย่างหงุดหงิด เพราะตอนนี้ผมไม่มีอารมณ์มาต่อล้อต่อเถียงกับมัน ผมรู้สึกอยากกลับห้องมากเลยตอนนี้
“มึงกลับเองนะ พอดีกูมีธุระ” มันบอก หลังจากที่พวกผมเดินมาตรงลานหน้าตึก
“เออๆ ไสหัวไปไหนก็ไป” ผมโบกมือไล่ ธุระของมันคงไม่พ้นไปเปย์สาวที่ไหน มันพยักหน้าแล้วก็แยกจากผมทันที
ผมจึงเดินออกไปหน้ามอ กะจะไปหาวินมอไซค์ซักคัน ซึ่งมันไม่ไกลมากจากที่ผมยืนอยู่ ผมจึงใช้เวลาเดินไม่ไกลมาก ก็ถึงหน้าวิน แต่แล้วจู่ๆฝนก็ตกลงมาแบบไม่ให้ซุ่มให้เสียง ผมรีบวิ่งเข้าไปในตึกใกล้ๆทันที กว่าจะถึงตึกผมก็เปียกโชกทันที
มึงตกแรงไปมั้ย ไอ้ฝนเหี้ย
“แม่ง เปียกหมด” ผมสบถอย่างหัวเสีย เมื่อเสื้อผมเปียกหมด กางเกงก็เปียกเป็นบางส่วน ผมสะบัดหัวสองสามที เมื่อน้ำเกาะที่ผมจนไหลย้อยอาบทั่วหน้า
ผมเกลียดหน้าฝน โดยเฉพาะถ้าผมเปียกฝนแล้วด้วย มันจะยิ่งทำให้ผมเกลียดหนักเข้าไปอีก ไม่ใช่เพราะกลัวหรืออะไร แต่มันเป็นเหตุผลงี่เง่าไร้สาระของผมเอง ก็ไม่ใช่อะไรหรอก ถ้าผมเปียกฝน เสื้อผ้ามันก็จะลูบแนบลำตัวใช่ป่ะ โดยเฉพาะกางเกง เพราะส่วนมากผมใส่กางเกงตัวใหญ่ พอเปียกเท่านั้นแหล่ะ แนบเนื้อผม อีก้นบรรลัยผมก็อวดโฉมต่อสายตาผู้คนทันที
เดียวมันแย่งซีนผมอีก
“เมื่อไหร่จะหยุดว่ะ” ผมกอดกระเป๋ากระชับแน่นเมื่อรู้สึกหนาว ตาก็มองรอบๆที่ตอนนี้ไม่มีใครอยู่แถวนี้ซักคน เพราะตึกที่ผมมาหลบฝน มันเป็นตึกเก่า ผมก็แอบเสียวสันหลังแปลกๆ กลัวมันมีอะไรโพล่มา ยิ่งตอนนี้ฟ้าก็ค่อยๆมืดลงแล้วด้วย
ระหว่างที่รอให้ฝนหยุดตก ผมก็ยืนคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย และคนที่มันบังอาจมาจูบผมด้วย ซึ่งหลังจากวันนั้น ก็ผ่านไปหลายวัน มันไม่โผล่หน้าหรือปรากฏตัวให้ผมเห็นอีกเลย ทั้งที่อยู่มอเดียวกัน ผมเพิ่งรู้ว่ามันเรียนสถาปัตย์ ซึ่งคณะผมกับมันก็ไม่ไกลกันมาก
พอนึกแล้ว ผมยังคงสงสัยในการกระทำของมันที่ชอบมาวุ่นวายจอแจกับผม อาจจะเพราะก้นผมมีส่วนที่ทำให้มันวุ่นวายกับผมแบบนี้ แต่ทำไมต้องเป็นผมด้วยหล่ะ สาวๆก็มีเยอะ ผู้ชายก้นใหญ่ๆก็มีถมไป
ที่สำคัญ
ทำไมมันต้องจูบผมด้วย!!
นี่แหล่ะที่ผมสงสัยหนัก นอกจากจะโรคจิตแล้วมันคงเป็นเกย์แน่ๆ มันคงไม่ได้พิศวาสอะไรผมหรอกมั้ง พอคิดแบบนั้นแล้ว ก็ภาวนาอย่าให้ผมได้พบเจอกับมันอีกเลย ตั้งแต่วันนั้นผมก็หลอนไม่หาย ลงโทษก้นงามๆของผมทุกคืน ที่แม่งล่อพวกโรคจิตมาตลอด
“ขออย่าได้พบได้เจอมันอีกเลย เพี้ยง” ผมยกมือไหว้ท่วมหัว ไม่วายทำท่าเป่าราวกับท่องคาถา
“หมายถึงกูหรอ” เสียงกระซิบดังที่ข้างหูผม ทำให้ผมขนลุกชันทันที ใจก็หล่นไปที่ปลายเท้า ก่อนที่ผมจะรีบลืมตาขึ้นแล้วมองว่าตกลงมันเป็นคนหรือผี
ว๊ากกกกก
“อะ ไอ้อิท” ผมตะโกนลั่น พร้อมชี้หน้ามัน กระโดดถอยหลังกรูดทันทีอย่างตกใจ
โอ้ย หัวใจผมจะวาย
ตายยากจริงโว้ย
“อืม กูเอง” มันบอกนิ่งๆ มันไม่ได้ก้าวมาหาผมหรือพูดจากวนตีนผมอย่างที่เคยเป็น หรือมองก้นผมอย่างที่มันชอบทำ วันนี้มันรวบผมไปด้านหลัง ใส่ฮูทสีดำ ทำให้มันดูเซอร์แบบเถื่อนๆ สภาพตอนนี้มันดูโทรมอย่างเห็นได้ชัด
มันไปทำไรมาฟ่ะ
“….” ผมเงียบและมองมันอย่างหวาดระแวง ตาก็มองออกไปด้านนอกที่ฝนตกอย่างกับฟ้ารั่ว และภาวนาให้มันหยุดตกเร็วๆ ผมไม่อยากอยู่กับไอ้โรคจิตสองคนแบบนี้
มันไม่ปลอดภัย เข้าใจมั้ย
“กู ขอโทษ”
ผ่านไปนานหลายนาที ไม่มีใครเอ่ยอะไรขึ้นมา จู่มันพูดขึ้นมาลอยๆ ตามันก็มองออกไปด้านนอก ผมเม้มปากแน่นเมื่อรู้ว่ามันพูดถึงเรื่องอะไร
“ไม่จำเป็น กูคิดซะว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น” ผมบอกอย่างไม่แคร์ ทั้งที่ในใจเดือดปุดๆ มันเหลือบมองผมเล็กน้อย ก่อนจะหันมามองหน้าผมตรงๆ
“แต่มันจำเป็นสำหรับกู” มันบอกเสียงจริงจัง ก่อนที่เราสองคนจะสบตากันอย่างไม่ยอม และเป็นผมที่เป็นฝ่ายหลบมันก่อน
“เลิกวุ่นวายกับกูซักที” ผมบอก และบอกเป็นรอบที่แสนล้านครั้ง แม่งมันไม่ทะลุเข้าหูวิ่งเข้าหัวมันเลยหรืออย่างไร
“ที่กูวุ่นวายกับมึง เพราะกูมีเหตุผลของกู” มันว่า ทำให้ผมชักสีหน้าใส่มันทันที
เหตุผลบ้าบอคอแตกอะไรของมัน
“เหตุผลอะไรของมึง” ผมตะโกนถาม มองมันอย่างไม่ไว้ใจ เกิดบ้าดีเดือดลากผมเข้าตึกทำไง พูดแล้วก็กลัวขึ้นมาตะหงิดๆ
“…..” มันไม่ตอบแต่เดินมาหาผม จากนั้นมันก็รูดซิบที่ฮูทของมัน ผมนี่ตาเหลือกทันที
มึงจะถอดเสื้อทำม้ายย
“มึงอย่าเข้ามานะ” ผมกอดกระเป๋าตัวเองแน่น เดินถอยหลังทันทีกับท่าทางของมัน แววตามันไม่มีแววล้อเล่นให้เห็น จนผมนึกหวั่น กลัวว่ามันจะทำแบบวันนั้นกับผมอีก
“ไอ้อิท มึงอย่าทำอะไรบ้าๆนะ” บอกมันอย่างรนลาน มันถอดแล้วเดินมาหาผมเรื่อยๆ จนหลังผมติดผนัง มันก็ไม่หยุดที่จะเดินมาหาผม แล้วจู่ๆหน้ามันก็โน้มเข้ามาหาผม จนผมต้องหลับตาแน่น เมื่อไม่รู้ว่ามันจะทำอะไร
พรึบ
ไออุ่นบางอย่างแผ่เข้ามาที่หัวผม พร้อมอะไรๆหนักด้านบน ผมลืมตามองทันที ก็พบว่าเป็นเสื้อฮูทของไอ้อิทที่มันถอดแล้วคลุมหัวผมอยู่ ผมเงยหน้ามองมันอย่างตกใจ
“ใส่ไว้ เดียวไม่สบาย” มันว่า พร้อมกับเกลี่ยผมที่เปียกของผมไปมา ผมยังคงอึ้งกับการกระทำของมัน อ้าปากเหวออย่างช็อคระดับสิบ จนลืมไปว่ามันกำลังทำอะไรผมอยู่
ตึก ตึก ตึก
จู่ๆใจผมก็เต้นแรงขึ้นมา เพื่อถูกไอ้อิททำแบบนี้ ผมเบี่ยงตัวถอยออกจากมันทันที เมื่อรู้สึกแปลกๆ มันยืนมองผมอยู่ที่เดิม จนผมเริ่มทำอะไรไม่ถูก จะเขวี้ยงเสื้อคืนมันจะดีไหม แต่พอมองหน้ามันแล้ว อย่าดีกว่า จนมันพูดขึ้นมาทำให้ผมสตั้นไปทันที
“กูเป็นห่วง”
ผมอยากจะร้องดังๆจังเลย
เชี่ยยยยยยยย
มาแล้วววว คิดถึงจุง
ตอนแรกกะจะลงวันเสาร์ แต่วันนี้เค้าใจดี ลงให้ก่อน ดีใจม้ายยย 5555
ตอนนี้อิอิทเรากำลังทำคะแนน รุกแบบเงียบๆ รึเปล่า อิอิ
เรื่องนี้เน้นฮาเนอะ เอนซีมีแน่ จัดเต็มด้วย แต่วันไหน คงหลายตอน 5555 (โดนตบอีก)
แล้วเจอกันน้า ตามเพจเราได้เด้อ ว่าเราอัพวันไหน
https://www.facebook.com/TAKAP10969/
หัวข้อ: OH! My Sexy ♥ รักนะนายก้นใหญ่ !!ตอนที่ 33สุขใดเล่าจะเท่า”ก้น”เมีย(จบ) 25/08/60 (อ่าน 124170 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก