หัวข้อ: <<ผมกำลังจะกลับบ้าน>> ตอนพิเศษวันวาเลนไทน์ 14/02/62

[Silvan]

ชะนีออกปายยยยยไล่ๆๆๆๆ

[♥►MAGNOLIA◄♥]

พี่วัน น้องชิน 
พี่วัน หื่นโคตร แต่ชิน ก็ไม่แพ้เรื่องหื่นเลย
จุดปึ๊บ ติดปั๊บตลอด จะเอาท์ดอร์ อินดอร์ ได้หมด
ดอ.....เอ้ย สุขสมจริงๆ
แล้วชะนีจิีบ ก็โผล่มา ตั้งใจมาประจำที่พี่วันอยู่ซะด้วย
เรียกว่ามาหาดอ.... ถึงเนื้อถึงตัวทันทีที่เจอเลย
ถ้าพี่วัน ไม่ทำอะไร มีดราม่าแน่ 
       
 

[fahsai]

ชะนีน้อยหอยสังข์ให้มันน้อยๆหน่ิอยยย #ทีมชิน

[TachibanaRain]

พี่วันหื่นจริงจังเพลาๆบ้างก็ได้

[❣☾月亮☽❣]

งานหึงหื่นกำลังจะตามมาสินะ อิอิ
ชะนีก็ดีแค่มีรู ไหนเลยจะสู้น้ำรดหน้าของน้องชินได้ แอร๊ยยยยยย

[warin]

รอดูปฏิกิริยาพี่วันต่อไปค่ะน้องชิน

[แมวดำ]

เพิ่งอ่านบทแรกอดใจไม่เม้นไม่ไหวโอ๊ยพี่วันโดนใจมาก

[Jibbubu]

ตาย ตาย ตาย มีชะนีมาแบบนี้น้องชินสู้ๆ นะคะ

[minenat]

ชะนีมา

[Belove]

                                                                   ผมกำลังจะกลับบ้าน

                                                                          บทที่ 11


               บทสนทนาของพี่วันกับน้องสาวตอนเด็กถูกขัดจังหวะโดยทหารเสนารักษ์หน้าห้องตรวจที่เรียกพี่วันเข้าไปพบคุณหมอ พี่วัน

หันไปยิ้มให้ยัยน้องจิ๊บแล้วเอ่ยพร้อมรอยยิ้มตามแบบฉบับของพี่วัน


               “พี่เข้าไปพบหมอก่อนนะครับจิ๊บ ชินนั่งรอพี่แป๊บนึงนะเดี๋ยวพี่กลับมา”


               เขายกมือมาโยกหัวผมอย่างสนิทสนมก่อนจะเดินเข้าไปในห้องตรวจทิ้งผมให้ตกเป็นเป้าสายตาของจิ๊บ พยาบาลคนสวยเผื่อ

แผ่รอยยิ้มมาให้ผมและถือโอกาสนั่งลงข้างๆโดยไม่ถามผมสักคำว่าเต็มใจหรือเปล่า


               “สวัสดีค่ะ เป็นเพื่อนพี่วันเหรอคะหน้ายังเด็กอยู่เลย นึกว่าอายุเท่าๆกันนะเนี่ย ชื่อจิ๊บนะคะ”


               “ครับ เอ่อ ชินเขตครับก็คงจะอายุพอๆกันนั่นแหละครับ”


               เพราะจิ๊บยิ้มให้ผมอย่างคนอัธยาศัยดีทำให้ผมไม่อาจหลบเลี่ยงการพูดคุยได้ บางทีผมคงจะคิดมากเกินไปเรื่องท่าทีของจิ๊บที่

มีต่อพี่วัน ผมควรจะเลิกมองคนอื่นในแง่ไม่ดีนะ


               “จิ๊บรู้จักพี่วันตั้งแต่เด็กๆแล้วค่ะ ตอนนั้นพ่อของพี่วันกับจิ๊บทำงานที่เดียวกัน บ้านพักเราอยู่ติดกันเลยค่ะ พี่วันโตเป็นหนุ่มแล้ว

ตอนที่จิ๊บยังตัวกะเปี๊ยก พี่วันเขาก็ช่วยดูแลจิ๊บดีมากจนครอบครัวเกือบจะจับดองกันแน่ะ เออ แล้วชินรู้จักกับพี่วันได้ยังไงคะ”


               “ครับ” ผมสะดุ้งเมื่ออยู่ๆจิ๊บก็หันมาถามผมหลังจากเล่าความหลังที่ผมไม่ได้อยากรู้เป็นฉากๆ


              “ผมรู้จักกับพี่วันบนรถทัวร์ เรานั่งมาคู่กันน่ะครับ”


               “งั้นหรือคะ พี่วันน่ะเขาเป็นคนเทคแคร์ดูแลคนเก่งค่ะ ใครๆก็ติดใจพี่วันกันทุกคนถ้าได้พูดคุยกันพี่วัน”


               ท่าทางและน้ำเสียงของจิ๊บก็ยังเป็นปกติบนใบหน้าที่เกลื่อนไปด้วยรอยยิ้ม แต่ทำไมยิ่งฟังใจผมก็ยิ่งเหี่ยวลงไปเรื่อยๆจนนึก

อยากเสียมารยาทเดินหนีก็ไม่รู้ แต่ความช่างเจรจาของจิ๊บก็ทำให้ผมจำต้องนั่งด้วยความอึดอัดฟังเธอเล่าเรื่องของเธอกับพี่วันต่อไป


               “แล้วนี่ชินสนิทกับพี่วันมากไหมคะ ไปไหนมาไหนด้วยกันบ่อยหรือเปล่า”


               สนิทไหมวะ?


               ผมยกมือเกาท้ายทอยตัวเองเพราะนึกหาคำตอบให้จิ๊บที่จ้องตาแป๋วรอคำตอบอยู่ คนเป็นแฟนกันเขาต้องสนิทกันแค่ไหนใคร

จะช่วยผมหาคำตอบได้บ้าง


               “เอ่อ ก็สนิทครับ ก็เจอกันเกือบจะทุกวัน”


               แถมวันไหนไม่เจอก็ยังเฟสไทม์คุยกันตลอด ก็คงจะสนิทล่ะนะ


               “ดีจัง” จิ๊บยิ้มระรื่น “จิ๊บไม่มีเพื่อนที่เชียงรายเลยค่ะ ก็หวังแต่พี่วันนี่แหละที่เป็นที่พึ่งให้จิ๊บได้ ถ้าจิ๊บขอแบ่งเวลาของพี่วันมา

บ้างชินคงไม่ว่าอะไรนะคะ”


               ฟ้ากกกก นี่มันอะไรกันวะ


               แทบจะอ้าปากค้างเมื่อคุณเธอพูดง่ายๆเช่นนั้น แต่ยังไม่ทันจะตอบโต้อะไรพี่วันก็เดินกลับออกมาจากห้องของคุณหมอ เขาส่ง

ยิ้มมาให้ผมขณะเดินเข้ามาหา


               “หมอบอกว่าทุกอย่างเป็นปกติดีแล้ว ต่อไปก็ไม่ต้องมาตรวจอีกแล้วล่ะ ดีใจไหมชิน”


               “เอ่อ ครับ”


                ผมยิ้มแห้งๆตอบพี่วันที่ไม่ได้ล่วงรู้บทสนทนาระหว่างผมกับจิ๊บ คุณพยาบาลสาวมองร่างกายของพี่วันราวกับจะสำรวจให้ถึง

เนื้อใน


               “พี่วันเป็นอะไรตรงไหนหรือคะ รุนแรงหรือเปล่า”


              “บาดเจ็บตอนอยู่ชายแดนน่ะน้องจิ๊บ แต่ตอนนี้หายดีแล้ว”


               “เป็นทหารก็เสี่ยงแบบนี้แหละค่ะ ใครจะมาเข้าใจนอกจากคนที่มาจากครอบครัวทหารด้วยกัน ต่อไปจิ๊บจะช่วยดูแลพี่วันเอง”


              “ขอบคุณนะจิ๊บ” พี่วันส่งยิ้มหล่อจนจิ๊บตาเป็นประกายเลยครับ


               “แต่ไม่ต้องรบกวนจิ๊บก็ได้ คนนี้เขาก็ดูแลพี่ดีอยู่แล้วจนพี่แทบไม่ต้องกระดิกตัวเลย”


             “ใครคะ คนดูแลพี่วัน”


              จิ๊บเลิกคิ้วอย่างสงสัย พี่วันจึงชี้นิ้วมาที่ผม


             “ก็นี่ไงล่ะ อ้าว ก็นั่งคุยกันสักพักแล้วชินไม่ได้บอกเหรอ คนนี้แฟนพี่ครับจิ๊บ ชื่อชินเขต”


               ถ้าเข็มตกลงพื้นผมก็คงได้ยิน เพราะจิ๊บอ้าปากค้างทันทีที่พี่วันแนะนำผมอย่างเป็นทางการ เธอมองผมสลับกับพี่วันราวกับนั่ง

ดูหนังสัตว์ประหลาดบุกโลก


              “แฟน? แฟนเหรอคะพี่วัน”


             ยังจะถามย้ำอีกนะแม่คุณ


             “ครับ พี่กับชินเป็นแฟนกัน เราคบกันมาได้เกือบปีแล้ว”


             พี่วันตอบด้วยความใสซื่อจนผมนึกสงสารจิ๊บที่ได้แต่ยิ้มจืดเจื่อนบนหน้าจ๋อยๆ


               “คุณลุงพ่อพี่วันไม่เห็นบอกจิ๊บเลยว่าพี่วันมีแฟนแล้ว เอ่อ ยินดีด้วยก็แล้วกันค่ะ จิ๊บขอตัวไปดูคนไข้ก่อนนะคะ”


                  ยกมือไหว้พี่วันแล้วหันหลังเดินหนีไปอย่างรวดเร็วจนพี่วันรับไหว้แทบไม่ทัน ผมต้องกลั้นยิ้มไหว้ขณะที่พี่วันหันมาทำหน้า

เหรอหราใส่ผม


                “อะไร ทำไม พี่งง”


               “ช่างเถอะครับ” ผมตัดบทก่อนจะคล้องแขนพี่วันไว้


                “ถ้าพี่วันไม่ต้องทำงานต่อเราไปซื้อของใช้กันดีกว่า พรุ่งนี้เช้าผมจะได้ขับรถกลับบ้านแต่เช้าหน่อย แขกที่รีสอร์ทยังเยอะอยู่

เลย”


                ผมยิ้มอย่างเบิกบานพลางดึงแขนพี่วันให้ไปเป็นเพื่อนซื้อของใช้ต่างๆกลับไปยังรีสอร์ท ดีใจที่พี่วันให้เกียรติผมด้วยการ

ยอมรับความสัมพันธ์ของเราโดยไม่ปิดบัง แค่นี้ก็ถือว่าเป็นที่สุดแล้ว

               ผมรักพี่วันจังเลยครับ





                   เราไปซื้อของกันจนเต็มด้านหลังของกระบะ ทั้งของใช้ของพี่วันและของใช้ที่ผมซื้อไปที่รีสอร์ท จากนั้นเราก็ไปกินอาหาร

กันที่ร้านอาหารเจ้าอร่อยที่ผมเป็นคนแนะนำถึงได้กลับมายังบ้านพักทหารของพี่วันตอนดวงอาทิตย์ตกดินไปหลายชั่วโมงแล้ว

                 ห้องนอนของพี่วันอยู่ชั้นบน เป็นห้องโล่งที่มีเตียงขนาดห้าฟุตตั้งอยู่กลางห้องที่พี่วันซื้อมาใช้ตั้งแต่เขาย้ายมาประจำการ

ใหม่ๆ พี่วันบอกว่าชายโสดนอนแค่นี้ก็รู้สึกว่ากว้างแล้วแต่พอมีผมอยู่ด้วยเขาก็บ่นๆว่าอยากจะซื้อเตียงขนาดคิงไซส์มาแทนเตียงเก่า


                “มีเมียแล้วมันต้องใช้พื้นที่เพิ่ม เดี๋ยวเมียจะตกเตียงเวลาพี่พาทัวร์สวรรค์”


                บางทีพี่วันก็มีอารมณ์ห่ามๆดิบๆพูดจาสองแง่สามง่ามแบบนี้ล่ะครับ นอกจากเตียงก็มีแค่ตู้เสื้อผ้าหลังไม่ใหญ่มากนักกับ

โทรทัศน์และเครื่องเสียงเอาไว้เปิดดูหนังที่พี่วันชอบนักหนา ฝั่งหนึ่งของห้องเป็นประตูเปิดไปหาระเบียงไม้เล็กๆกว้างแค่พอวางเก้าอี้ไม้

สำหรับเอนนอนเล่นมองพระจันทร์และดวงดาวบนท้องฟ้าได้ อย่างในตอนนี้ที่เรากำลังนอนกันอยู่

              พี่วันนอนหงายอยู่บนเก้าอี้ไม้ตัวยาวพอกับความสูงของเขาโดยมีผมนอนตะแคงเบียดอยู่บนเก้าอี้ตัวเดียวกัน เขาสละแขนข้าง

หนึ่งให้ผมหนุนนอนแหงนหน้ามองพระจันทร์ที่โผล่พ้นชายคาบ้านมา อีกฝั่งหนึ่งมีโต๊ะตัวเล็กตั้งอยู่บนโต๊ะมีขวดและแก้วใส่เบียร์ที่พี่วัน

ละเลียดดื่มอย่างอารมณ์ดี


               “มีความสุขจังเลยวันนี้มีชินมานอนให้กอดแทนหมอนข้าง”


                ผมยิ้มอยู่กับอกเขา คำพูดเชยๆของพี่วันทำให้ผมอิ่มเอมใจเสมอ


               “วันนี้ที่พี่วันพูดกับจิ๊บว่าผมเป็นแฟนพี่วัน ขอบคุณมากนะครับ”


               พี่วันเลิกคิ้วและผงกหัวมองอย่างสงสัย ผมจึงเฉลยให้เขาฟัง


               “ขอบคุณที่พี่วันยอมรับว่าคบกับผมโดยไม่ปิดบัง ผมดีใจมากเลย”


             “โธ่ ชิน” พี่วันจูบขมับของผม “พี่คบใครพี่ก็อยากจะเปิดเผย พี่ชอบความชัดเจน”


                 เขากล่าวย้ำความเป็นสุภาพบุรุษออกมาทำให้ผมยิ่งภูมิใจมากขึ้นไปอีก ผมเงยหน้าและคว้าคอของพี่วันมาจูบแทนคำ

ขอบคุณ

                 พี่วันจูบตอบ เขาตวัดลิ้นผมไปพันกันวุ่นวายอยู่ในโพรงปากของเราที่ประกบกันจนไม่เหลือช่องว่าง ได้กลิ่นและรสของเบียร์

อบอวลปะปนพาให้ยิ่งมึนเมาไปกับรสจูบหนักหน่วง ผมถึงกับปีนขึ้นไปนอนคว่ำอยู่บนตัวของพี่วันเพื่อที่เราจะได้จูบกันอย่างดูดดื่มมากยิ่ง

ขึ้น

                 ผมเบียดเอวเข้าหาเอวแกร่งของพี่วัน ความอุ่นร้อนของลำตัวชักชวนให้ผมอยากค้นหาเขา เพราะความอิ่มเอมในวันนี้ทำให้

ผมอยากจะทำอะไรเพื่อพี่วันบ้างหลังจากที่เขาทำเพื่อผมมาตลอด คิดได้ดังนั้นก็เลยผละปากออกจากปากของพี่วันแม้จะเสียดายจูบนั่น

ก่อนที่ผมจะเลื่อนใบหน้าลงต่ำสู่ความเป็นชายของพี่วัน

                ท่อนบนเปลือยเปล่าอยู่แล้วและท่อนล่างของพี่วันมีเพียงกางเกงฟุตบอลตัวเดียวที่เขาสวมใส่ ผมค่อยๆดึงชายขอบมันลงจน

พบเจอเจ้าลูกชายที่ยังนอนสงบนิ่ง ผมมองมันตาวาวอย่างคุ้นเคยว่ายามมันอหังการ์สุดขีดนั้นน่าตื่นตะลึงเพียงใดและผมก็กำลังจะปลุก

ให้มันตื่นขึ้นมา

                   ผมคว้ามังกรหลับใหลด้วยนิ้วชี้และนิ้วหัวแม่มือ ปลายมนสีเนื้อล่อหลอกอยู่ตรงหน้าเพื่อให้ผมแตะลิ้นลงไป ผมลากปากมา

ตามความยาวปลุกเร้าเจ้ามังกรให้สะดุ้งตื่น จากนั้นผมจึงวกกลับมาที่ส่วนหัวและงับเข้าไปช้าๆ


                “อา ชิน”


                 พี่วันยังคงนอนนิ่ง หากแต่เขาหลับตาลงและปล่อยอารมณ์ให้ผมจัดการได้ตามใจชอบ ผมเหลือบตามองใบหน้าที่เริ่มต้น

ความต้องการนั้นอย่างได้ใจ ผมครอบปากลงไปจนสุดลำคอและรู้สึกถึงการตื่นจากหลับใหลอยู่ภายในช่องปาก เพียงผมขยับไม่กี่ครั้งเจ้า

มังกรก็ขยับปีกพร้อมโผบินจนผมเกือบจะสำลัก


             “ทำไมเก่งขึ้นนะเมียพี่”


              เขาผงกหัวมองดวงตาพราวแข่งกับพระจันทร์บนฟ้า มือใหญ่ยกมาวางบนหัวของผมพร้อมกับลูบไล้เส้นผมเบาๆ ผมส่งสายตา

ท้าทายตอบกลับก่อนจะเริ่มใช้ฝ่ามือกุมลำตัวมังกรและรูดรั้งโดยที่ริมฝีปากของผมก็ยังโจมตีที่ส่วนหัว พี่วันหายใจดังฟืดฟาดเขาเสยมือ

เขามาในเส้นผมของผมและกดหัวของผมลงไปหาเจ้าลูกชายเขา


            “ซี้ดดด เสียวมาก”


                สะโพกของพี่วันขยับมันเด้งเข้าใส่ปากของผม มังกรนั้นแข็งขืนต่อสู้โจมตีทำให้ผมต้องใช้โล่ห์ลิ้นลองเชิงกับมัน พี่วันยิ่ง

คลุ้มคลั่งเขาพ่นเสียงสบถก่อนจะสวนเอวเข้ามาจังหวะสุดท้าย และนั่นเองที่ทำให้มังกรพ่นพิษร้อนใส่ปากของผมจนมันไหลทะลักมา

ตามมุมปาก พี่วันหอบหายใจถี่พลางคว้าต้นแขนผมไว้ขณะที่ผมค่อยๆปล่อยเจ้ามังกรออกมาสู่อิสรภาพ


               “สุดๆเลยชิน แต่ว่าอีกสักนิดได้ไหมครับคนเก่ง”


               “แต่ว่า พี่ชิน นี่มันระเบียง เดี๋ยวบ้านข้างๆจะส่องเอานะครับ”


               พี่วันเอื้อมมือมาเช็ดพิษของเขารอบๆปากของผมก่อนจะดันนิ้วโป้งเข้ามาใส่ปากให้ผมอมเล่น


               “ดึกขนาดนี้แล้ว เขานอนกันแล้วล่ะครับ นะชิน”


                 เสียงออดอ้อนนั้นมาอีกแล้ว ผมโงหัวขึ้นมาองรอบๆก็เห็นมีแต่ความมืด บ้านหลังข้างๆปิดไฟมืดมิดทั้งหลาย คงมีเพียงเรา

สองคนที่อยู่ท่ามกลางราตรีนี้โดยมีพระจันทร์ครึ่งดวงเป็นเพื่อน ผมตัดสินใจขยับตัวขึ้นไปแล้วนั่งคร่อมไปกับเอวหนาถูไถต้นขาไปกับ

ลอนกล้ามเนื้อของพี่วัน


              “อืมมม”


                พี่วันดึงบอกเซอร์ออกจากสะโพกของผม เขาขยำบั้นท้ายของผมอย่างมันมือคงเพราะดื่มเบียร์ไปด้วยนั่นแหละถึงทำให้วันนี้

ความดิบเถื่อนจึงเพิ่มขึ้นเป็นพิเศษ ผมขยับร่องก้นแหวกทางให้มังกรที่ยังผงาดนั้นเสาะหาทางเข้า เมื่อมันเจอปากถ้ำแล้วมันก็มุดหน้า

เข้าไปทันที




          มีต่ออีกนิด...

[Belove]

ต่อกันตรงนี้...



               “อึก เบาๆครับพี่”


               ผมกดเอวลงไปให้ท่อนเนื้อนั้นค่อยๆผลุบหาย เป็นเพราะปลดปล่อยไปแล้วสดๆมันจึงยังอุ่นร้อนขณะแหวกทางเข้าไป สัมผัส

เสียดสีภายในทำให้ผมถึงกับนิ่วหน้าเมื่อมันปลุกเรียกความต้องการขึ้นมาจนตัวสั่นไปหมด


               “อา ชินครับ ฟิตมาก”


               พี่วันเป่าปากดังฟู่ เขาใช้มือกดเอวผมลงไปจนสุดทางจากนั้นผมก็เริ่มบดคลึงเบื้องล่างเป็นวงกลมให้ท่อนเนื้อนั้นควงสว่านอยู่

ภายใน


              “อื้อ พี่วัน เสียวชิบ”


                ผมเองก็อดสบถออกมาไม่ได้ ความคับแน่นในช่องทางทำให้ผมต้องเอนกายลงไปทาบทับหาไออุ่นจากแผงอกล่ำแล้วจึง

ขยับสะโพกทีละนิด แต่ดูเหมือนจะไม่ทันใจพี่วันเมื่อเขาใช้มือช้อนต้นขาของผมให้ยกสูงขึ้นอีกเล็กน้อยก่อนที่เขาจะรัวเอวเข้าใส่จนนับ

แทบไม่ทัน


               “อ๊า พี่วัน อื้อออ”


               ผมดิ้นพล่านอยู่กับอกของเขาขณะที่เขาเร่งจังหวะจนหมดลมหายใจเฮือกนั้นจึงได้เพลาแรงให้เราได้พัก พี่วันดันไหล่ของผม

ให้พ้นจากอก เขาดึงเสื้อยืดของผมออกพ้นหัวแล้วเขาก็คว้าแก้วที่ยังมีเบียร์เหลืออีกเกือบครึ่งเทใส่ลำตัวของผม กลิ่นเบียร์หอมติดอยู่

ตามตัวเมื่อพี่วันใช้ลิ้นเลียมันไปทั่วก่อนจะมาหยุดที่ยอดอกของผมแล้วงับปากลงไป


             “โอ๊ยพี่ เสียวชะมัด”


               ผมแอ่นตัวขึ้นทันทีตามปลายลิ้นร้อนที่ไล่ชิมเบียร์ปะปนกับเหงื่อของผม เมื่อพักพอให้หายเหนื่อยแล้วเขาก็มองสบตากับผม

อีกครั้ง ดวงตาคมฉ่ำเยิ้มไปด้วยความต้องการราวกับไฟป่า


             “ชินครับ อีกครั้งนะ ไปพร้อมกันนะครับเมียจ๋า”


              เขาออเซาะคลอเคลียพลางใช้มือแหวกบั้นท้ายของผม เราเบียดหน้าเข้าหาและจูบหนักหน่วงจนแทบลืมหายใจพร้อมกันกับที่

สะโพกของเราก็ทำงานประสานกันอย่างดีเยี่ยม พี่วันรัวเอวเข้าใส่ส่วนผมก็กดเอวเข้าหารับการมาเยือนจนหน้ามืด


             “โอ๊ย อื๊อ พี่วัน อีกนิดเดียวครับ มันมาแล้ว มาแล้ว”


              “ซี้ด ชิน พี่ก็ใกล้แล้วครับ ไม่ไหวแล้ว”


                เรากอดกันแน่นหนา ผมเสียวจนต้องกัดไหล่พี่วันไว้ กล้ามเนื้อเกร็งไปทุกสัดส่วนก่อนจะปริแตกออกมารดอยู่กับท้องน้อย

ของพี่วันที่ยังเร่งเครื่องใส่ผม เขานิ่วหน้าและดึงท่อนเนื้อของตัวเองออกมาแล้วรูดรั้งตีมันเข้ากับบั้นท้ายของผมจนกระทั่งมันแตกกระสาน

ซ่านเซ็นแม้ว่าจะเพิ่งแตกไปแล้วรอบหนึ่งก็ตาม

                ผมหอบหายใจหนัก พี่วันแหย่ท่อนเนื้อส่วนบนเข้าไปหาปากถ้ำของผมอีกครั้งเพื่อให้มันช่วยรีดน้ำรักออกมาจนหมดสิ้น เรา

เหนื่อยจนหมดแรงจะพูดผมได้แต่หลับตาลงทั้งที่ยังนั่งคร่อมอยู่บนร่างกายของพี่วันบนเก้าอี้ไม้กลางระเบียงบ้านพักนั่นเอง






               เราตื่นกันแต่เช้าแม้จะเป็นวันเสาร์เพราะผมต้องขับรถขึ้นดอยกลับรีสอร์ท พี่วันจะไปพร้อมผมเพื่อไปค้างที่รีสอร์ท เช่นเคย ผม

เดินมึนๆจากตัวบ้านโดยมีพี่วันเดินตามมา


              “ตื่นดีหรือยังชิน ตายังไม่ลืมเลยนะครับ”


              เขาเดินมาโอบบ่าผมไว้ ผมปรายตามองอย่างหมั่นไส้


              “ก็เพราะพี่นั่นแหละครับ เล่นเอาผมหมดแรงเลย”


             “ชินยั่วพี่ก่อนนะ”


             พี่วันยกมือบีบปลายคางผมเบาๆ


             “พี่ขับรถให้ดีกว่า แล้วเดี๋ยวแวะร้านกาแฟซื้อกาแฟเข้มๆให้ชินนะ”


               ผมไม่พูดอะไรอีก ท่าทางพี่วันจะยังไม่หมดแรงแม้แต่น้อยทั้งที่เมื่อคืนโดนรีดพิษไปสองน้ำ ส่วนตัวผมเสียไปแค่น้ำเดียวกลับ

หมดแรงเหมือนจะตาย

              พี่วันปิดประตูบ้านตรวจตราความเรียบร้อย จากนั้นเราก็เดินไปที่รถเพื่อเตรียมเดินทางกลับ แต่ยังไม่ทันจะขึ้นรถก็ปรากฏว่ามี

รถยนต์คันเล็กแล่นมาจอดที่หน้าบ้านเสียก่อน และใบหน้าที่โผล่มาจากหน้าต่างรถก็ทำให้ผมต้องเลิกคิ้วมอง


               “อ้าว น้องจิ๊บ”


               พี่วันเอ่ยทัก น้องจิ๊บของพี่วันรีบลงมาจากรถแล้วก้าวมาหาเราทั้งคู่ทันที


             “จะไปไหนกันหรือคะ”


               ใบหน้านั้นยังยิ้มแย้มไม่เสื่อมคลายขณะที่พี่วันตอบไป


               “ไปบ้านชินน่ะ บ้านชินเป็นรีสอร์ทอยู่ที่ภูชี้ฟ้า พี่จะไปค้างบ้านชินคืนนี้จ้ะ”


              “ดีจัง” จิ๊บดูตื่นเต้น


               “จิ๊บยังไม่เคยไปเที่ยวภูชี้ฟ้าเลย ขอจิ๊บติดรถไปเที่ยวด้วยคนได้ไหมคะ"

         

                                                 TBC

                                               

[pigarea]

แซบทุกตอน

[yymomo]

    เป็นคนที่พยายามในการหาผัวสูงมาก  อยู่ในเมืองหาไม่ได้แล้วว่างั้น ?

แต่ต้องยอมรับอย่างนะ  ผู้หญิงคือเพศที่เซ้นสูงมากกับคนที่นาง แอบชอบ / รัก / หรือผัวนาง 

คือถ้านี่เป็นชิน คงเครียดแหละ เพราะการพูดของนางเปิดเผยมากกกกก   คือนี่คงปรี๊ดดดดแตกตาย ดีที่ชินคุมอารมณ์ไหว

ปล.จะดูพี่วันจัดการยังไงกับชะนีป่าคอนกรีต
ปล.2  ชื่อเป็นบ่งบอกว่านกยังไงก็นก  จิ๊บ !!! 555
ปล.3  ถีบนางตกภูไปเลยคร่ะ  บังอาจมาก มาขัด ชินกับพี่วันไปเอาท์ดอ ได้ไง 

[Freja]

มาๆๆๆ วันนี้จิตบชะนีหน่อย

[Violasheep]

อ้าววววววนังบ้า เนียนเลยนะแก ล่าผู้ชายหรา

[MayA@TK]

เป็นนางพยาบาลน่าจะรู้จักคารามายด์นะเอามาใช้ซะบ้างจะได้หายคันนะชะนี

 

[Jibbubu]

รู้ว่าเขาเป็นแฟนกันแล้วมายุแย้งให้แตกแยกกันมันบาปนะน้องจิ๊บ

[แมวดำ]

รำคาญยัยนกกระจิ๊บมาก

[TachibanaRain]

คู่นี้เขาแซ่บทุกตอนจริงๆ แต่ตอนต่อไปเหมือนจะมีมารนะ จิ๊บน่ะชอบพี่วันไม่ผิดหรอกแต่ถ้ารู้ว่าเขามีแฟนแล้วก็ควรถอยนะไม่ใช่จะมาตามตื้อตามติดแบบนี้ให้มันดูไร้ค่าน่ารำคาญ

[lizzii]

พี่วันชัดเจน. แต่ดูท่าทางน้องหนูนางจะตั้งหลักได้เลย มาติดหนึบอีกรอบ

[titansyui]

 

[Minoru88]

น้องจิ๊บค่ะ ยังไง
เค้ามีแฟน ยังจะเข้ามาแทรก

[sirin_chadada]

พี่วันดูท่าจะยังไม่รู้ตัวนะว่าถูกเล็ง

[Pittabird]

ลำไยชะนี  รู้ว่าเค้ามีแฟนเป็นผู้ชายก็ยังจะ  เฮ้อ    :beat:ไม่มีค่าเอาซะเลย

[♥►MAGNOLIA◄♥]

   เป็นคนที่พยายามในการหาผัวสูงมาก  อยู่ในเมืองหาไม่ได้แล้วว่างั้น ?

แต่ต้องยอมรับอย่างนะ  ผู้หญิงคือเพศที่เซ้นสูงมากกับคนที่นาง แอบชอบ / รัก / หรือผัวนาง 

คือถ้านี่เป็นชิน คงเครียดแหละ เพราะการพูดของนางเปิดเผยมากกกกก   คือนี่คงปรี๊ดดดดแตกตาย ดีที่ชินคุมอารมณ์ไหว

ปล.จะดูพี่วันจัดการยังไงกับชะนีป่าคอนกรีต
ปล.2  ชื่อเป็นบ่งบอกว่านกยังไงก็นก  จิ๊บ !!! 555
ปล.3  ถีบนางตกภูไปเลยคร่ะ  บังอาจมาก มาขัด ชินกับพี่วันไปเอาท์ดอ ได้ไง

ช่ายเลย
พี่วันจัดการ หาคู่ให้นาง
นางจะได้สมใจ
มาอ่อยถึงบ้านพักผู้ชาย
คงคิดสู้ แย่งแฟนเขาแน่ๆ
ทั้งที่เขาประกาศเปิดเผย
     
 

[poppycake]

จิ๊บคืออะไร จิ๊บจะเอาอะไรคะ
ผช เค้ามีเมียแล้วเทอออออออออ

[Coffeeblack]

ผู้หญิงคนนี้ต้องการอะไรจากสังคม!!!
พี่วันก็เปิดเผยเรื่องชินซะขนาดนั้น
เธอก็ยังจะเผือกตามเขาไปอีก
 

[patee]

ยัยจิ๊บ..ต้องมีแผนอะไรแน่ๆ 

[tukkata bambola]

ผู้หญิงคนนี้หน้าด้านหนักมากเอาน้ำกรดสาดไล่นางไปเลย

[Belove]

                                                                        ผมกำลังจะกลับบ้าน

                                                                                บทที่ 12


               มันเป็นครั้งแรกที่ผมนั่งหน้ามุ่ยมาในรถยนต์เพราะมีคนอื่นอยู่ในรถด้วย หากคนอื่นที่ว่าหมายถึงคนอื่นๆผมก็คงจะไม่รู้สึกอะไร

แต่เมื่อคำนั้นหมายถึงจิ๊บที่นั่งอยู่บนเบาะตอนหลังของรถและกลายเป็นเจ้าของบทสนทนาในตอนนี้มันจึงทำให้ผมหงุดหงิดอย่างบอกไม่

ถูก มันหงุดหงิดตั้งแต่ตอนที่จิ๊บเอ่ยปากขอว่าจะไปด้วยแล้วพี่วันก็หันมาถามผมนั่นแหละ


               “ห้องมีว่างไหมครับชิน”


               “เต็มหมดครับ ช่วงนี้ไฮซีซั่นบ้านพักเต็มทุกหลัง เหลือแต่เต็นท์ที่ลานหน้ารีสอร์ท”


               ผมรีบตอบออกไปทันทีโดยไม่ต้องคิดจนน้องสาวนอกไส้ของพี่วันยิ้มจืด พี่วันจึงหันกลับไปหาจิ๊บ


               “ถ้านอนเต็นท์จะลำบากหรือเปล่าครับน้องจิ๊บ หรือจะรอให้นักท่องเที่ยวซาลงก่อน”


              “ไม่ลำบากค่ะพี่วัน จิ๊บนอนเต็นท์ได้ เมื่อก่อนไปเที่ยวกับเพื่อนจิ๊บก็นอนเต็นท์ออกบ่อยไป”


                ความพยายามในการท่องเที่ยวเมืองไทยของจิ๊บช่างสูงเสียจริง

               และนั่นเองทำให้พี่วันต้องขับรถตามจิ๊บไปที่บ้านพักเพื่อให้จิ๊บเก็บข้าวของใส่กระเป๋าก่อนจะนั่งมาในตอนหลังของรถโฟวีล

และชวนคนขับรถของผมคุยเรื่องโน้นเรื่องนี้สารพัดขณะที่ผมได้แต่หันไปมองทิวทัศน์เบื้องนอกอย่างนึกเบื่อหน่าย


                “ชินเป็นอะไรหรือเปล่า นั่งเงียบเชียว”


               พี่วันหันมาถามผมด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนเช่นเคย ผมหันไปฝืนยิ้มให้เขาและตอบด้วยน้ำเสียงเป็นมิตรที่สุดเท่าที่จะทำได้


               “ไม่ได้เป็นอะไรครับ ง่วงนอนเท่านั้นเอง”


                “ถ้าชินง่วงก็หลับได้นะคะ เดี๋ยวจิ๊บคุยเป็นเพื่อนพี่วันเอง”


              เคยรู้สึกรำคาญอะไรไหมครับ แบบว่าชวนให้อารมณ์เสียไม่อยากเห็นหน้า อาการมันคงแสดงออกทางสีหน้าจนพี่วันต้องเอื้อม

มือมาวางบนมือผมและยิ้มบางๆ


              “เดี๋ยวหาปั๊มที่มีร้านกาแฟก็ได้ ชินจะได้ดีขึ้น”


               การที่พี่วันหันมาเอาใจผมทำให้ฝ่ายหงุดหงิดกลายเป็นจิ๊บไปบ้าง ผมเหลือบมองกระจกมองหลังเห็นคุณเธอกระแทกตัวไป

กับเบาะยกมือขึ้นกอดอกหันหน้าไปมองนอกกระจก คิ้วที่วาดไว้จนสวยย่นเข้าหากันจนผมอยากจะเตือนให้เธอระวังรอยย่นบนหน้าผาก พี่

วันขับรถมาได้สักพักก็เลี้ยวเข้าปั๊มแห่งหนึ่งและจอดหน้าห้องน้ำที่มีร้านกาแฟอยู่ใกล้ๆ จิ๊บเดินเชิดหน้าเข้าห้องน้ำขณะที่ผมกับพี่วันเดิน

ไปยังร้านกาแฟ พี่วันสั่งกาแฟให้ผมอย่างรู้ใจและระหว่างที่รอกาแฟเขาก็หันมาหาผม


                      “หงุดหงิดอะไรครับชิน นั่งหน้าบึ้งมาตลอดเลย”


                     “เปล่านี่ครับ” ผมโกหกแต่พี่วันไม่เชื่อหรอก


                    “โกหกไม่เนียนนะครับคนเก่ง ใช่เรื่องที่จิ๊บมาด้วยหรือเปล่า”


                      พี่วันก็ยังคงเป็นพี่วัน ภายใต้ใบหน้าฉาบด้วยรอยยิ้มนั้นเขามักจะรู้อะไรมากกว่าที่ผมคิดเสมอ มันเป็นความสามารถ

เฉพาะตัวจริงๆ


                  “มองออกเลยหรือครับ”


                  ผมถอนหายใจออกมา ความจริงก็เหมือนจะเสียมารยาทอยู่บ้าง ถึงอย่างไรจิ๊บก็เป็นลูกสาวของเพื่อนคุณพ่อพี่วัน การที่ผม

จะมาทำหน้านิ่วคิ้วขมวดใส่ผมก็ไม่ควรเท่าไหร่


                  “พี่ไม่ได้ตาบอดนะครับชิน” พี่วันรับแก้วกาแฟมาส่งให้ผม เราเดินคู่กันกลับมายังรถ “พี่ขอโทษที่ปฏิเสธจิ๊บไม่ได้ เขาเป็น

คนรู้จักของพ่อ”


                  อันที่จริงสมองส่วนตรรกะน่ะเข้าใจ แต่สมองส่วนอารมณ์นี่ทำงานไวไปหน่อย ผมหันไปฝืนยิ้มให้เขา ดูจากสีหน้าแล้วเดาว่า

พี่วันเองก็ลำบากใจไม่น้อย


                “ไม่เป็นไรหรอกครับพี่วัน แค่คืนเดียว”


                 ผมก้มหน้าดูดกาแฟให้ความขมของมันช่วยบรรเทาความหงุดหงิดออกไปบ้าง มองเห็นจิ๊บยืนรออยู่แล้วที่รถยนต์จนกำลังจะ

ถึงรถก็ได้ยินเสียงโทรศัพท์มือถือของพี่วันดังขึ้น


                “ครับพ่อ”


               พี่วันรับโทรศัพท์ ผมไม่รู้ว่าคุณพ่อของพี่วันพูดอะไรบ้างเห็นแต่สีหน้าของพี่วันขรึมลงไปจนไม่เหลือรอยยิ้ม


                “ผมดูแลจิ๊บในฐานะลูกของคุณอาได้ครับ แต่ก็ได้เท่าที่จะทำได้ จะให้มากกว่านี้คงไม่ไหว”


                 ผมสะดุดหูจนต้องแอบฟัง แม้จะไม่ได้ยินว่าคุณพ่อของพี่วันพูดอะไรแต่มันก็เดาได้ไม่ยาก


                “พ่อก็รู้ว่าผมกับชินเป็นคนรักกันและผมก็รักชินมาก”


                 วุ้ย!!!


                  ผมก้มหน้าแอบยิ้ม ความหงุดหงิดวิ่งหนีไปจนหัวใจพองคับอก หลังจากนั้นก็ไม่รู้ว่าพ่อลูกคุยอะไรกันอีกเมื่อพี่วันเป็นฝ่าย


นิ่งฟังอย่างเดียวอีกพักหนึ่งก่อนที่จะวางสาย


                    “มีอะไรหรือครับพี่วัน”


                    ผมเงยหน้าถามทำหน้าใสซื่อพี่วันยิ้มขรึมและส่ายหน้า


                   “ไม่มีอะไรหรอก คุณพ่อโทรมาให้ช่วยดูแลจิ๊บน่ะ”


                    เดาได้ไม่ยากนะ แม้ว่าผมจะเข้ากันได้ดีกับคุณแม่ของพี่วันและคุณพ่อของพี่วันก็ไม่ได้มึนตึงอะไรกับผม แต่หากเลือกได้

คุณพ่อของพี่วันคงจะอยากให้ลูกชายมีคู่ครองที่เหมาะสมกันมากกว่า และจิ๊บอาจจะเป็นตัวเลือกที่ดีเพราะเป็นลูกของเพื่อน


                 “เป็นอะไรหรือเปล่าครับน้องจิ๊บ”


                พี่วันเอ่ยถามแขกของเราเมื่อเห็นจิ๊บยืนหน้านิ่วรออยู่ที่รถเมื่อเราเดินกลับไปถึง จิ๊บยกปลายนิ้วขึ้นแตะขมับและเอ่ยด้วยน้ำ

เสียงอ่อนระโหย


              “ไม่ทราบเหมือนกันค่ะพี่วัน เวียนหัวมากเลยจิ๊บว่าคงจะเมารถ ปกติไม่ค่อยได้นั่งเบาะหลัง


               เอาแล้วไง


                ผมเม้มปากมองหน้าเธอแต่จิ๊บก็ไม่ได้สบตา จิ๊บยังคงก้มหน้าและสูดลมเข้าปอดช้าๆจนพี่วันหันมามองผมด้วยสายตา

อ้อนวอนขอร้องและขอโทษ


               “ชินครับ พี่ขอให้จิ๊บมานั่งหน้าแทนนะ อีกไม่นานก็ถึงรีสอร์ทแล้ว”


               เฮ้อ ให้มันได้ยังงี้สิไอ้ชินเอ๊ย


                ผมเปิดประตูแคปด้านหลังเข้าไปนั่งหลบร้อนสิครับจะรออะไรล่ะ อยากเห็นอยู่เหมือนกันว่าจิ๊บจะทำอะไรบ้างเพื่อดึงความ

สนใจของพี่วันไปได้ บางทีการเฝ้ามองอยู่เงียบๆเหมือนดูละครหลังข่าวก็คงจะสนุกดีนะ


               “รีสอร์ทของชินมีบ้านพักถึงห้าหลังไหมคะ”


               จิ๊บหันมาถามผมพร้อมรอยยิ้มหลังจากที่สีหน้าสดชื่นขึ้นทันทีที่ได้นั่งข้างพี่วันและชิงบทพูดคุยไปอีกคำรบจนเข้าเขตชุมชน

บนภูชี้ฟ้า อันที่จริงน้ำเสียงนั่นก็ฟังดูธรรมดานะแต่ทำไมผมรู้สึกเหมือนกำลังโดนดูแคลนจากหางตานั่นก็ไม่รู้


               “เกินห้าครับแต่ก็ไม่เยอะหรอก ผมช่วยกันดูแลกับแม่อยู่สองคนเอง”


                 ผมตอบเนือยๆก่อนจะเบนสายตาหนีไปยังนอกหน้าต่าง จนกระทั่งพี่วันขับรถเข้าเขตรีสอร์ทจิ๊บจึงกวาดสายตามองก่อนจะอึ้ง

ไปเพราะรีสอร์ทของผมมคงมีพื้นที่กว้างกว่าที่จิ๊บคาดการไว้ รีสอร์ทของผมมีทั้งบ้านพักหลังใหญ่และหลังเล็กๆสำหรับมาเป็นคู่อยู่ยี่สิบ

หลัง ด้านหน้าของรีสอร์ทมีลานกว้างกางเต๊นท์ไวให้คนที่อยากสัมผัสอากาศหนาวได้เช่าด้วย

               เมื่อพี่วันจอดรถคนงานที่ดูแลสวนด้านหน้าก็ตรงเข้ามาช่วยขนข้าวของที่ผมซื้อมาอยู่ท้ายกระบะ แม่เลี้ยงขจีวรรณเดินลงมา

หาลูกเขยคนโปรดเช่นเคย


                “มาแล้วหรือคะผู้พัน กินอะไรกันมาหรือยัง”


               แม่ชะงักไปแวบหนึ่งเมื่อเห็นจิ๊บยืนเกาะแขนพี่วันอยู่โดยมีผมยืนเหล่อยู่ด้านข้าง พี่วันส่งยิ้มจืดให้แม่ก่อนจะแนะนำจิ๊บ


               “จิ๊บครับ นี่แม่เลี้ยงขจีวรรณแม่ของชิน นี่จิ๊บครับแม่เป็นลูกสาวเพื่อนคุณพ่อ”


               จิ๊บไหว้แม่และกล่าวสวัสดีตามปกติ แม่เองก็ต้อนรับขับสู้ประสาเจ้าของบ้านที่ดีครับ


               “จิ๊บอยากจะมาค้างที่รีสอร์ทคืนนี้น่ะครับแม่”


               พี่วันเอ่ยจุดประสงค์ทำให้แม่หันมามองผมอย่างสงสัย


               “ชินไม่ได้บอกพี่วันเหรอลูกว่าห้องเต็มเหลือแต่เต็นท์”


               “ชินบอกจิ๊บแล้วค่ะคุณน้า แต่จิ๊บดื้อจะมาเองแหละค่ะ ก็เห็นพี่วันคุยให้ฟังว่าบนดอยอากาศดีมาก จิ๊บก็เลยอยากมาเที่ยวให้

นอนเต็นท์จิ๊บก็นอนได้ แต่จิ๊บจะขอให้พี่วันมาอยู่เต็นท์ข้างๆเป็นเพื่อนก็พอค่ะ อยู่คนเดียวที่บ้านพักทหารมันเหงาน่ะค่ะ จริงๆนะคะพี่วัน”


               แม่หันมาสบตากับผมเมื่อเห็นท่าทางของจิ๊บที่หันไปออเซาะพี่วัน คิ้วของแม่ขมวดเข้าหากันราวกับจะซักฟอกผม ผมเลยยัก

ไหล่ใส่แม่ แม่เลี้ยงขจีวรรณน่ะฉลาดจะตาย


               “หนูจะอยู่เต็นท์ได้ยังไงคะเป็นสาวเป็นแส้คนเดียวแบบนี้ ห้องน้ำก็อยู่ไกลไม่สะดวกสำหรับผู้หญิงเลย เอาอย่างนี้ดีกว่า มาพัก

ห้องของชินแล้วให้ชินกับผู้พันไปนอนเต็นท์แทนจะได้ปลอดภัยสำหรับหนูไงคะ”


               กราบบบ



               จิ๊บยืนอึ้งเมื่อจุดประสงค์ที่ต้องการถูกแม่เลี้ยงขจีวรรณจัดการจนไม่เป็นดังประสงค์ แต่ก็คงจะปฏิเสธไม่ได้เพราะมันเป็น

เหตุผลที่เข้าท่ามากๆ พี่วันนี่รีบสนับสนุนทันที


               “ดีแล้วน้องจิ๊บ นอนบนบ้านปลอดภัยดี แล้วตอนเช้าค่อยตื่นไปดูทะเลหมอกกับพระอาทิตย์ขึ้นที่ภูชี้ฟ้า”


               รอยยิ้มของจิ๊บเฝื่อนลงอย่างเห็นได้ชัด แม่รีบเข้ามาแก้สถานการณ์อย่างรวดเร็ว


               “มากันตอนนี้แสดงว่ายังไม่ได้กินข้าวเที่ยงใช่ไหม ไปๆ ไปที่ล็อบบี้แล้วสั่งอาหารมากินกัน ผู้พันพาน้องไปเร็วเข้า”


               พี่วันรับบทต่อ เขาผายมือให้จิ๊บเดินไปที่ห้องอาหาร จิ๊บค่อยมีสีหน้าดีขึ้นมาบ้างเมื่อพี่วันเทคแคร์ แม่เลี้ยงขจีวรรณรีบตรงเข้า

มาประกบผมทันที


               “อะไร ยังไง เล่าเดี๋ยวนี้นะชิน”


               ผมกลอกตาไปมาก่อนจะเล่าเรื่องจิ๊บให้แม่ฟัง แม่ถึงกับค้อนลมปะหลับปะเหลือก


               “ชินน่ะเป็นผู้ชายยังไงก็ไม่ทันมารยาหญิงหรอก รู้ใช่ไหมว่าเขาหวังอะไรอยู่”


               “พอเดาได้น่าแม่” ผมกอดเอวแม่ไว้พร้อมกับหัวเราะ


                “แต่ชินเป็นผู้ชายอย่างที่แม่ว่า จะให้ไปโวยวายห้ามเขาด่าเขาชินก็ทำไม่ได้หรอก”


               “โอ๊ย พ่อพระเอก โน่น แฟนพาผู้หญิงเดินไปโน่นแล้ว ตามไปเร็วๆเข้า”


               แม่รุนหลังให้ผมรีบจ้ำตามพี่วันกับจิ๊บไป ผมหัวเราะอย่างนึกขำที่แม่เป็นห่วง แต่อย่างว่านั่นแหละพี่วันเป็นผู้ชายที่แสนจะ

สมบูรณ์แบบใครๆก็อยากจะเข้าหา แต่ผมก็มั่นใจว่าเขายังมั่นคงกับผมจึงไม่ได้แสดงความหึงหวงออกไป




มีต่ออีกนิด...